Ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ένας από τους λίγους
πραγματικά μεγάλους αθλητές παίκτες που ανέδειξε το ελληνικό
μπάσκετ στην αυγή τού 21ου αιώνα και που δοξάστηκε με τη φανέλα τού
Παναθηναϊκού για να τη δοξάσει κι αυτός με τη σειρά του, έδωσε χθες τον
τελευταίο αγώνα του, πριν κρεμάσει τα παπούτσια του οριστικά και αμετάκλητα.
Έτυχε να είναι ένας αγώνας πικρός, που τελείωσε με ήττα και ταυτόχρονα σήμανε
την απώλεια του φετινού πρωταθλήματος για τον Παναθηναϊκό. Για τον Διαμαντίδη
ειδικά, ακόμα πιο πικρός. Γιατί ήταν αυτός που μάρκαρε τον άλλο μεγάλο έλληνα
παίκτη, τον Βασίλη Σπανούλη, χωρίς να καταφέρει να βγει νικητής σ’ αυτή την προσωπική μονομαχία, εμποδίζοντας τον αντίπαλό του από το να ‘‘σκοτώσει’’ τον Παναθηναϊκό στα τελευταία δευτερόλεπτα του ματς.
Πολλή πίκρα για ένα παίκτη και μάλιστα
στο τελευταίο παιχνίδι τής ζωής του. Κι ασήκωτη. Εκτός κι αν έχεις το ψυχικό μέγεθος,
τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, ενός ανθρώπου σαν τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Τότε
βρίσκεις τη δύναμη να το σηκώσεις. Και μπορείς ακόμα και να αστειευθείς, προσποιούμενος
ότι ξεπέφτεις στων «δειλών τα παρακάλια και παράπονα». Για να σοβαρευτείς
κατόπιν και να εκθειάσεις τον μεγάλο αντίπαλο, αναγνωρίζοντας μεγαλόψυχα την
αξία του και προσπερνώντας το γεγονός ότι σε νίκησε στην τελευταία φάση τού
τελευταίου αγώνα τής ζωής σου!
Αχ και να ’χαμε και έναν και δύο και
τρεις και χίλιους δέκα τρεις Διαμαντίδηδες σε κάθε μία από τις φυλές τής
Αριστεράς! Που, άσχετα από διαφορές ιδιαίτερων ιδεολογικών καταβολών, αντιλήψεων και στρατηγικών
προσανατολισμών, θα είχαν τη μεγαλοψυχία να αναγνωρίζουν τις όποιες αρετές τών
συντρόφων-ανταγωνιστών τους!
Κι αν έχουμε; Μπορεί κανείς να το
αποκλείσει;
Αν έχουμε, να βγουν μπροστά! Να φανούν!
Να δείξουν το δρόμο!
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
Ακούστε
στο 49.04 του βίντεο τον Δημήτρη Διαμαντίδη να παραδίδει μαθήματα μεγαλόψυχης
εντιμότητας και ήθους, καθώς ερωτάται
πώς σκέφτηκε στην τελευταία και μοιραία φάση τού παιχνιδιού για την
ομάδα του και τον ίδιο:
4 σχόλια:
Respect! Για το Διαμαντίδη και για το post σου! Εδώ συναντιόμαστε φίλε LeftG κι αφήνουμε πίσω όλες τι διαφορές μας!
Αναρχικέ φίλε,
Θενξ για τα καλά λόγια. Το σχόλιό σου, απόλυτα ταιριαστό με το πνεύμα τής ανάρτησης (φούστα-μπλούζα, όπως θα έλεγε κι η Αλέκα! ;-) ).
Τα λέμε
θα μπορούσες να σχολιάσεις το ‘‘ενδιαφέρον’’ άρθρο του γνωστού και μη εξαιρετέου Δημήτρη Ψαρρά των Ιών, Η Αριστερά σήμερα, στην εφημερίδα των συντακτών (http://www.efsyn.gr/arthro/i-aristera-simera); Δεν είναι τρολιά. Το βάζω εδώ για να μην αποπροσανατολίσει,ενδεχομένως την κουβένται στα άλλα ποστ.
Φίλε Νίκο,
Ναι, το είχα πάρει πρέφα το "αριστούργημα" του Ψαρρά. Δεν σου κρύβω ότι προς στιγμή σκέφτηκα κάτι να γράψω. Μετά μού έφυγε ο ατμός. Δεν ξέρω. Ίσως ξαναλλάξω γνώμη.
Τα λέμε
ΥΓ Αν και όταν ξαναπεράσεις από εδώ, ρίξε σε παρακαλώ μια ματιά στο κειμενάκι που βρίσκεται πάνω από το πλαίσιο των σχολίων. Εξηγεί με απλά λόγια την απλή διαδικασία που σου επιτρέπει να κάνεις ό,τι έκανα εγώ για λογαριασμό σου: να περνάς το όνομά σου στο σχετικό κουτάκι.
Δημοσίευση σχολίου