ΤΟ BLOG LEFT G700 ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΤΕΡΥΓΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΞΑΚΟΣΙΩΝ —(600 minus)— ΕΥΡΩ
Παύλος Φύσσας. Παρών!
Μόνος εναντίον πολλών. Δολοφονημένος άνανδρα από τους νεοναζί. Και πρωτοπανηγυριώτης στο ξάγναντο του Μέλλοντος!
Πόντιοι Αριστεροί και Πόντιοι Πιλάτοι
Μια βδομάδα και παραπάνω έχει περάσει από το μήνυμα της Ρεπούση με το οποίο καλούσε τους βουλευτές τής αντιπολίτευσης να αντιδράσουν για τη σχεδιαζόμενη ποινικοποίηση της άρνησης γενοκτονίας τών Ποντίων και των Ελλήνων τής Μικράς Ασίας. Βλέπουμε κατά το τσαρδί τών Πόντιων και Αριστερών. Έχουν ήδη ανέβει στα κεραμίδια τέσσερις φορές για να μιλήσουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κυρίως για την ανάγκη αναγνώρισης της γενοκτονίας, αποφεύγοντας να πάρουν θέση αν τάσσονται υπέρ τής ποινικοποίησης της άρνησης ή όχι. Πάντως, στα κεραμίδια ανέβηκαν.
Και βλέπουμε και τον Πόντιο και αριστερό δεξιό κεντροαριστερό κεντροδεξιό κεντρώο αντιφασίστα, αντιρατσιστή και αντιεθνολαϊκιστή που δεν έχει βγάλει κιχ! Μούγκα στη στρούγκα! Τσιμουδιά! Nada! Κάτι φληναφήματα μόνο απόψε το βράδυ περί εθνοτικών στερεοτύπων, απ’ έξω-απ’ έξω. Πιο μέσα κάνει τζιζ...
Στριμωγμένος στα Τρίκαλα στα δυο στενά, ξύνει την ποντιακή κεφάλα του και άκρη δεν βγάζει. Να τα βάλει με τη Ρεπούση; Μα είναι αντιρατσίστρια! Να πάρει το μέρος της; Μα είναι Πόντιος! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Και να ’χει πεθάνει κι αυτός ο Λακάν και να μη μπορεί να ζητήσει τα φώτα του!...
Tragic…
Αποκαταστάσεις...
Με χαρά είδαμε —καμία ειρωνεία!— να αποκαθίσταται (εν μέρει, αλλά σε σημαντικό βαθμό) η παρέα που βρίσκεται πίσω από το blog Νέα Σπορά από τον Αντώνη. Η αποκατάσταση έγινε σε επιστολή του στα πλαίσια του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που δημοσιεύεται στο σημερινό Ριζοσπάστη. Αναφερόμενος στη Νέα Σπορά τη χαρακτηρίζει ‘‘άτυπο’’ φορέα. Παρά την ασάφεια του χαρακτηρισμού, συν τα εισαγωγικά, η απόσταση αυτής τής διατύπωσης από τους κατά 99,9% πράκτορες, όπως εξαγόταν με ασφάλεια από διάφορα γραπτά του ότι θεωρούσε τους συγκεκριμένους ιστολόγους μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, είναι πολύ μεγάλη. Να ελπίζουμε και σε δική μας αποκατάσταση, μια και η διαμαρτυρία μας για τις αυθαίρετες καταγγελίες εις βάρος τής Νέας Σποράς ως πρακτόρων είχε σαν αποτέλεσμα να μας τυλίξει κι εμάς στην ίδια κόλλα χαρτί;
Χριστούγεννα 2012
Όπως διαβάσαμε κάπου, «δυσκολεύεται κανείς να σκαρώσει 2-3 ευχές για το καλό τών ημερών». Ας βάλουμε τουλάχιστον ένα εορταστικό στεφάνι. Έτσι, για το καλό. Ή, για να τη σπάσουμε στους γαμημένους τούς καιρούς...
Oh shit indeed!
Ο καημένος ο αντωνάκης τού Lenin Reloaded (= Lenin Ridiculed)… Κάκιωσε επειδή καταδείξαμε φαντασμαγορικά πως παρά τη θέλησή του (πολιτικό IQ γαρ) ‘‘γαμάει’’ τη γραμμή τού κόμματος που πολύ όψιμα κατέληξε να υποστηρίζει (μαύρη υποστήριξη!), σύμφωνα με την οποία γραμμή «άλλο οι κομμουνιστές κι άλλο οι αριστεροί», και μη έχοντας τι άλλο να κάνει και να πει, το έριξε στο αγαπημένο του ‘‘άθλημα’’: τη χυδαία, ξεδιάντροπη, ‘‘πούστικη’’ —αλλά ταυτόχρονα και ηλίθια— διαστρέβλωση. Έτσι, σε σημερινό του πόνημα προσπαθεί τεχνηέντως (και αποτελεσματικά ως προς τους πολιτικούς στόκους που συχνάζουν στο τσαρδί του, φανταζόμαστε) να μας τοποθετήσει στο ίδιο πολιτικό κάδρο με το enosy.blogspot.gr. Όταν είναι γνωστό σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι με τους φίλους τής ΕΟΣ έχουμε σημαντικότατες (αλλά εντός τής Αριστεράς) διαφορές! Με δυο λόγια:
Εκείνοι μας θεωρούν υπέρμαχους των κομματικών μηχανισμών, Κουκουέδες στη σκέψη (με την κακή έννοια) και αριστερούς εξουσιαστές. Κι εμείς τους έχουμε κατατάξει εδώ και πολύ καιρό στην πολυπληθή ομάδα τών χαμένων στο διάστημα αριστερών, κάπου μεταξύ Μαρξ, Νέγκρι, Χόλογουέι, Άρεντ και Μπαντιού. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένα(1!) σχόλιο, τόσο δικό τους προς εμάς, όσο και αντιστρόφως, που να μην εκφράζει διαφωνία.
Τα ξέρει όλα αυτά πολύ καλά ο αντωνάκης. Αλλά τα γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Είναι λενινιστής αυτός (λέμε και καμία μαλακία για να περνάει η ώρα, μη το πάρετε τοις μετρητοίς! ;-) ), όχι οπορτουνιστής σαν και λόγου μας! Και μια και δεν φαίνεται να είναι και πολύ αποτελεσματικές οι λάσπες περί …ΕΥΠ(!!!) που εκτόξευσε από το τσαρδί του ο άλλος καημένος που κλωθογυρίζει εκεί —λάσπες τις οποίες ο ίδιος ανέχθηκε, αν δεν καλλιέργησε—, ούτε πολύ πειστικός ο δικός του παραλληλισμός αυτού τού blog με …βόθρο, είπε να καταφύγει στην απολύτως συνειδητή διαστρέβλωση. (Εδώ παίζεται και μία παραλλαγή: να μας έβαλε στο ίδιο πολιτικό τσουβάλι, επειδή, αντί να έχουμε καταγγείλει τα παιδιά τής ΕΟΣ ως αρχιμαφιόζους και ύποπτους, όπως έχει κάνει ο ίδιος, συζητάμε μαζί τους τις διαφωνίες μας. Ψάχνει για ‘‘συντρόφους’’ στην αθλιότητά του. Και γιατί δεν περιορίζεται στο τσαρδί του; Δεν θα προλαβαίνει να παίρνει αιτήσεις πρόσληψης!…)
Ας καταφύγει και σε άλλες αθλιότητες. Όσο θα το κάνει, τόσο θα μεγαλώνει η πολιτική φούσκα μέσα στην οποία κρύβεται. Και τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο κρότος όταν έρθει η ώρα να τη σπάσουμε…
Εξιχνιασμένες υποθέσεις. Φάκελος Νο 2: Κωστής Παπαϊωάννου.
Στους τακτικούς αναγνώστες αυτού τού blog είναι γνωστή η σύντομη ιστορία ως σχολιαστή εδώ του Κωστή Παπαϊωάννου. Ξεκίνησε καλά, παρά τις μεγάλες ιδεολογικές διαφορές μας. Κατά την άποψή μας, εκείνος κινείται στην θολή και ακαθόριστη περιοχή που ορίζεται κάπου ανάμεσα στις μαοϊκές ιδέες τής περιόδου τής πολιτιστικής επανάστασης περί προσφυγής στο λαό (ιδέες αλλά και ‘‘ολίγη’’ στρατηγική για να ανακτήσει ο Μάο τον έλεγχο στην τότε ηγετική ομάδα τού ΚΚΚ ;-) ) και τις σύγχρονες νεοαναρχίζουσες και ελευθεριακές αντιλήψεις υπέρ τής αυτονομίας τού κινήματος και της απεξάρτησής του από την καθοδήγηση των κομματικών στελεχών, τα οποία θεωρεί, συλλήβδην και ανεξάρτητα από το κόμμα που υπηρετούν, ξεπουλημένα. Εμείς πάλι… καμία σχέση! —αν και, φυσικά, δεν αγνοούμε τα πολλά και υπαρκτά προβλήματα που δημιουργούν οι μηχανισμοί… Πολύ επιγραμματικά και κάπως μεταφορικά: αν ο Κωστής Παπαϊωάννου λέει «σπάστε τις πυξίδες γιατί έχουν μηχανισμούς και οι μηχανισμοί σκουριάζουν και μας καταπιέζουν εξουσιαστικά», εμείς λέμε «επιδιορθώστε τις πυξίδες, αντικαθιστώντας τους σκουριασμένους μηχανισμούς, και ελέγχετέ τις σταθερά για να εντοπίζετε εγκαίρως τις νέες σκουριές που αναπόφευκτα θα δημιουργούνται». Κι αλλιώς: ο Κωστής Παπαϊωάννου επαγγέλλεται την έλευση τής Αριστεράς τής κοινωνικής βάσης που θα αντικαταστήσει την υπαρκτή Αριστερά, συντρίβοντάς την, κι εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε από ποιες ‘‘αγνές’’ και ‘‘αμόλυντες’’ κοινωνικές δυνάμεις θα συσταθεί αυτή η περίεργη Αριστερά και, το κυριότερο, πώς θα αποφύγει τους μηχανισμούς τής δικής της οργάνωσης όταν, μοιραία, συγκροτηθεί σε ‘‘σώμα’’ για να παρέμβει αποφασιστικά στην πολιτική αρένα (να διεκδικήσει δηλαδή την πολιτική εξουσία).
Όπως ήδη είπαμε, όλες αυτές οι διαφορές δεν εμπόδισαν αρχικά τον μεταξύ μας διάλογο. Σταδιακά όμως, με αφετηρία την προεκλογική περίοδο των δεύτερων εκλογών, τού Ιουνίου, όταν και συστήσαμε την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό άρχισε να αλλάζει. Για να καταλήξει γρήγορα σε σχολιασμούς εκ μέρους του απόλυτα εχθρικούς, αντιπαραγωγικούς και, σε τελική ανάλυση, εις βάρος του κλίματος καλόπιστου διαλόγου που, ανεξάρτητα από ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, προσπαθούμε να διατηρούμε εδώ. Προσπαθήσαμε να τον επαναφέρουμε στο κλίμα (και όχι μια φορά). Ματαίως. Του επισημάναμε ότι υπερβαίνει τα όρια. Τίποτε. Του δείξαμε έμπρακτα ένα διαφορετικό παράδειγμα, όταν αναδημοσιεύσαμε ένα ιδιαίτερα πολεμικό άρθρο του —κόντρα στις δικές μας απόψεις βέβαια— κι όταν, μετά από εκδηλωμένη πρόθεσή του να αποχωρήσει, τον προσκαλέσαμε να επανέλθει ως σχολιαστής. Μηδέν.
Πρόσφατα, μετά από μία χονδροειδή διαστρέβλωση απόψεών μας, αναγκαστήκαμε να τον προειδοποιήσουμε με ‘‘διαγραφή’’ από τη λίστα τών σχολιαστών. Και λίγο μετά προχωρήσαμε σε αυτή. Για ποιο λόγο και με ποιο σκεπτικό; Με το εξής:
Μετά την προειδοποίησή μας, η οποία, με μικρή καθυστέρηση, συνέπεσε με την απόφασή του να σταματήσει να σχολιάζει εδώ, δημοσίευσε στο blog του (critici.gr) ένα επικριτικό άρθρο για εμάς. Το άρθρο είναι η αποθέωση τής παρανόησης κειμένων και ισχυρισμών μας, της αυθαίρετης εξαγωγής συμπερασμάτων, της δίκης προθέσεων, της διαστρέβλωσης και, σε τελική ανάλυση, του στραγγαλισμού ακόμα και τής στοιχειωδέστερης λογικής. Φυσικά, τίποτε από όλα αυτά δεν προκάλεσε τη ‘‘διαγραφή’’ του.
Αυτό που την προκάλεσε είναι το γεγονός ότι ο Κωστής Παπαϊωάννου, στο εν λόγω άρθρο, ανανεώνει ενισχυτικά και ανατροφοδοτεί εμμέσως(;) πλην σαφώς τη λασπολογία τού κνώδαλου που ακούει στο διαδικτυακό όνομα Νοσφεράτος, αφού χαρακτηρίζει επανειλημμένα αυτό το blog ως …μυστηριώδες!!! Είναι αυτονόητο ότι η αναζωπύρωση των αθλιοτήτων τού Νοσφεράτου (leftg700.blogspot.com = ‘‘στημένο’’, ασφαλίτικο blog) συντελείται ανεξάρτητα από τις προθέσεις τού Κωστή Παπαϊωάννου και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι, όπως τουλάχιστον ο ίδιος μάς έχει πει εδώ, δεν τις συμμερίζεται. Ανεξάρτητα, αλλά σε καμία περίπτωση και συγγνωστά —ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς τη μεγάλη εμπειρία του από την πολύχρονη συμμετοχή του στο αριστερό κίνημα...
Έτσι, μετά το γνωστό και μη εξαιρετέο κνώδαλο, ο Κωστής Παπαϊωάννου καθίσταται το δεύτερο άτομο που του απαγορεύεται να παίρνει τον λόγο στο παρόν βήμα· και ο ‘‘φάκελός’’ του μπαίνει κι αυτός στο αρχείο μας. Οριστικά, τελεσίδικα και αμετάκλητα.
«Καταδικάζουμε την κουκούλα οποθενδήποτε και αν προέρχεται»…
«Η κουκούλα του διαδηλωτή που σπάει τζαμαρίες, η κουκούλα του καταδότη και του δήμιου, η κουκούλα του κρατούμενου και η κουκούλα της μπούργκας, παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές ιστορικές περιόδους. Μερικοί στην Αριστερά θέλουν δυστυχώς να συγχέουν την πρώτη με τη μάσκα του Ζορρό, όπως συγχέουν βλακωδώς την τίμια τραγιάσκα του Γαβριά με την κουκούλα του παρακρατικού προβοκάτορα η του διαταραγμένου «αναρχικού» Ηρόστρατου. Αλλά όποιος υποθάλπει τις κουκούλες ανοίγει την Κερκόπορτα για τον πολιτισμό της αστυνομικής κουκούλας. Δεν κρίνω προθέσεις, κρίνω το αποτέλεσμα».
Έτσι γράφει ένας αθεόφοβος φιλελεύθερος που χρησιμοποιεί όχι μία, αλλά ...δύο κουκούλες!!! Τη μία, αυτή τού ψευδωνύμου του, απολύτως συνειδητά. Την άλλη, αυτή τού αριστερού, μπορεί και εξ αιτίας Ογκώδους Άγνοιας. Σ’ αυτή την (ενδεχόμενη) Ογκώδη Άγνοια που τον δέρνει να οφείλεται άραγε και το μόλις διαφαινόμενο μειδίαμα του ‘‘κουκουλοφόρου’’ (= μεταμφιεσμένου) για το φόβο τής Οχράνα Βλαδίμηρου;
Προχθές την Τετάρτη, ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ο εκλεκτός τής ΔΗΜΑΡ, για την εκλογή τού οποίου πανηγύριζαν οι κάθε λογής ‘‘αντιλαϊκιστές’’, ‘‘εκσυγχρονιστές’’, ‘‘υπεύθυνοι’’ ‘’αριστεροί’’, ‘‘αντιφασίστες’’, ‘‘πεφωτισμένοι’’ δεξιοί, ‘‘αριστεροφιλελεύθεροι’’, σκέτοι ‘‘φιλελεύθεροι’’ και γενικά σύμπας ο ‘‘δημοκρατικός’’ συρφετός, που λέει κι ο Νιόνιος, μήνυσε αστέγους επειδή, ψάχνοντας για καταφύγιο από το φονιά χιονιά, παραβίασαν το εγκαταλελειμμένο καφενείο στο Πνευματικό Κέντρο τού Δήμου. Για να έρθουν τα ΜΑΤ να τους διώξουν και να κάνουν τις αναγκαίες συλλήψεις, κάτω από τα ‘‘ανεύθυνα’’ γιουχαΐσματα κάποιων ‘‘αντικοινωνικών’’ στοιχείων…
Ψάχνουμε κι εμείς στο επίσημο site τού κόμματος να βρούμε έστω μια αράδα για το περιστατικό. Τίποτε! Και μετά ψάχνουμε στο ημιεπίσημο site τού κόμματος. Nothing! Και φεύγουμε κι από εκεί και πάμε στην ευαίσθητη ‘‘αριστερή’’ στρουθοκάμηλο και μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής μέχρι το καλοκαίρι που μας πέρασε, οπότε και αποχώρησε. Rien! Και αποθέτουμε τις τελευταίες μας ελπίδες στην ακόμα πιο ευαίσθητη Μαργαρίτα και επίσης μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τής ΔΗΜΑΡ. Niente!
Πολύ ‘‘ευθύνη’’ αυτή η ΔΗΜΑΡ (κι οι Δημαρίτες)! Πού να περισσέψει χώρος για στοιχειώδη ευαισθησία και έστω ένα κιχ κριτικής…
Κι ύστερα θυμόμαστε πάλι (το ’χουμε αυτό το ελάττωμα, για να τα λέμε όλα!) τα ανάθεμα που έχει φάει ο Χαρίλαος Φλωράκης από το ‘‘αντισταλινικό’’ ρεύμα (χα!), επειδή κάποτε είχε πει πως «ο Ρίζος δημοσιεύει ό,τι συμφέρει το λαό»…
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
Τι νομίζατε, ρε; Έτσι γαμάει ο δημοκρατικός σοσιαλισμός! Και μην απορείτε που δεν γράψαμε λέξη! Εμείς δεν είμαστε σαν τα σταλινικά μούτρα σας, κόκκινοι φασίστες! Εμείς είμαστε αντισταλινικοί, όχι αντιλενινιστές! Ο Λένιν δεν είχε πει «να μαθαίνουμε από τους αντιπάλους μας»;
Πεθαίνοντας στην Αθήνα
Πεθαίνοντας στην Αθήνα
δεν είναι το ίδιο σαν να πεθαίνεις στη Μαδρίτη,
ή ανθυπολοχαγός στα βουνά τής Αλβανίας.
Δεν είναι το ίδιο σαν να έχεις πάει
απ’ απεργία πείνας μέσα στη φυλακή,
δεν είναι το ίδιο σαν να σε εκτελούν στον τοίχο του Περ Λασέζ,
ή στον τοίχο τής Καισαριανής.
Δεν είναι το ίδιο σαν να σε πηγαίνουν για ‘‘καθαρό αέρα’’ στου Γουδή, Κυριακή χαράματα.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα μπορεί να σημαίνει ένα πολύ απλό γεγονός
χωρίς καμία τραγικότητα, κανέναν ηρωισμό, καμία δόξα.
Μπορεί να συμβεί στο γήπεδο από μια στραβή φωτοβολίδα,
πηγαίνοντας στη δουλειά σου ή γυρνώντας από το φροντιστήριο,
κάνοντας σούζες στην Αμφιθέας
για δέκα ευρώ στοίχημα.
Ή μπορεί να συμβεί μετά από το Σαββατιάτικο σινεμά,
που δεν σου έφτασε και θέλεις να κάνεις και μια βόλτα,
έτσι· για ένα σάντουιτς στα Έβερεστ, για κάποιο κορίτσι,
ή για χαβαλέ —ποιος ξέρει;
Α, πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος να μπει στα πρωτοσέλιδα της Ιστορίας.
Μόνο στα ψιλά.
Όπως τα κηδειόχαρτα στις κολώνες των συνοικιών ή δίπλα από την εξώπορτα κάποιας μεγάλης τράπεζας.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος σαν αυτούς που ακούγαμε από μικροί κι ανατριχιάζαμε.
Κάθε ομοιότης είναι συμπτωματική.
Ας μείνουμε λοιπόν αυστηρά και μόνο στα γεγονότα, όπως διδάσκουν στις δημοσιογραφικές σχολές:
Ήταν μια φορά ένα γελαστό παιδί και πια δεν είναι.
Nosferatu
Κάνουμε πως δεν είδαμε τη μεσημεριανή ανάρτηση του Νοσφεράτου, σύμφωνα με την οποία, και μέσω μιας απίστευτα διαστρεβλωτικής “κοπτοραπτικής” τού κειμένου μας, εξέφραζε την άποψη ότι το σημερινό post «Τρεις και Μια ευχές για ένα αριστερό blog που διέκοψε για να ανασυνταχθεί» απέπνεε μικροψυχία(!), μνησικακία(!!) και δηθενιά(!!!).
Δεν προσποιούμαστε τους τυφλούς επειδή την κατέβασε μετά από λίγο —την κατέβασε χωρίς καμία εξήγηση, δηλαδή ‘‘πούστικα’’ και στη ζούλα. Το κάνουμε, γιατί, απλούστατα, ο συγκεκριμένος μάς έχει δώσει σαφώς μεγαλύτερα δείγματα ευήθειας, ανεντιμότητας και ανανδρίας στο παρελθόν, για τα οποία και έχει πάρει τις ανάλογες απαντήσεις.
Οπότε, αν έχει καλυφθεί το μείζον, τι νόημα έχει να σπαταλάμε περισσότερα λόγια από αυτά που χωράνε σε μια απλή και περιθωριακή ημερολογιακή καταγραφή για το έλασσον;
10 σχόλια:
Το είδα αλλά δεν έχεις δίκιο.
1ον δεν έγινε κατάληψη στη Μητρόπολη, δεν υπήρξαν ζημιές, δεν υπήρξε προσβλητική συμπεριφορά, το λέει και η δικαστική απόφαση.
2ον λέει ο κος Λασκαράτος πως η Μητρόπολη εκτός από κρατική υπηρεσία είναι και Εκκλησία και οφείλει να σέβεται την ευαγγελική διδασκαλία.
Αγάπη, διάλογος με τους ανθρώπους, ειδικά τους νέους και τους βαπτισμένους Ορθόδοξους και τους Έλληνες πολίτες που πληρώνουν φόρους για τους παπάδες, πατρική συμπεριφορά από αυτούς που θέλουν να τους λένε πατέρες, ειδικά απέναντι σε αυτούς που υπερασπίζονται την εντολή του Θεού για αγάπη και βοήθεια σε κάθε πρόσφυγα.
Ξέρεις ο Χριστός είχε σηκώσει μαστίγιο μέσα στο ναό
Φίλε Θεολόγε, καλώς ήλθες.
Με τσακώνεις την ώρα που μαζεύω μπαγκάζια. Θα σχολιάσω το σχόλιό σου άλλη ώρα. Εντάξει;
Τα λέμε
Χάρη σε σένα Λεφτ, έμαθα για τους "ροΐδηδες"
Σ' ευγνωμονώ εγκαρδίως.
Παντοτινά.
Bell Ciao!
Θα περιμένω να σε ακούσω
Φίλε μου Θεολόγε,
Έχεις χάσει τελείως, μα τελείως λέμε, το point τής ανάρτησης. Αυτό για το οποίο λες πως δεν έχω δίκιο δεν με απασχόλησε καθόλου. Τι με απασχόλησε;
Το απύθμενο βάθος τής υποκρισίας που επιδεικνύουν (για πολλοστή φορά) οι περί ου ο λόγος εκπρόσωποι του αστικού φιλελευθερισμού –όπως θα περίμενε βέβαια κανείς μια και η υποκρισία τού αστισμού συναγωνίζεται εκείνην τού παπαδαριού. Οι οποίοι, ενώ καταδικάζουν μετά βδελυγμίας την ιησουίτικη αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και καταριούνται τον «κόκκινο φασισμό» επειδή την υιοθέτησε (έτσι νομίζουν ή έτσι θέλουν να νομίζουν), τώρα, για άλλη μία φορά, κάνουν κανονικότατη χρήση της, αφού, προκειμένου να κοπανήσουν την εκκλησία, δεν διστάζουν να μιλήσουν με πληθωρικά καλά λόγια συμμαχούν ακόμα και για τον ‘‘διάβολο’’ της αναρχίας. Γιατί ανεξάρτητα αν εκείνο που φέρνει κοντά έναν φιλελεύθερο με έναν αναρχικό είναι το δικαίωμα στην ‘‘αναρχία’’ (= ατομική ελευθερία) τού καπιταλιστή να βγάζει κέρδος (= υπεραξία) ακόμα και από την παραγωγή όπλων ή πορνών, η αναρχία, όπως πιθανότατα ξέρεις, δεν είναι παρά ο κομμουνισμός που βιάζεται να περπατήσει (γι’ αυτό και τρώει τα μούτρα του όπως ένα μικρό παιδί που δείχνει την ίδια βιασύνη). Ε, είναι κωμικό και να σκεφτεί κανείς ότι οι Ροϊδολασκαράτοι είναι τόσο πολύ υπέρ του ...κομμουνισμού που βιάζονται να τον βάλουν σε εφαρμογή και προσχώρησαν στο ...αναρχικό κίνημα! Απλούστατα, γλύφουν για συγκεκριμένους σκοπούς αυτό που σιχαίνονται. Και είναι ο ίδιος τακτικισμός που τους κάνει να θυμούνται μόνο τις εκκλησίες που έκλεισε ο Εμβέρ Χότζα, και να ‘‘ξεχνάνε’’αυτές που έκαιγαν (με τους παπάδες μέσα) οι αναρχικοί τής Ισπανίας στον ισπανικό εμφύλιο...
Σου αρέσει μία τέτοια υποκρισία; Περί ορέξεως ουδείς λόγος. Όχι όμως και να νομίζεις (αν το νομίζεις, δεν θέλω να σε αδικήσω) ότι εμείς οι αριστεροί πιπιλάμε ακόμα το δάχτυλο και δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι οι δύο πρώτες-πρώτες λέξεις κάτω από το λήμμα «υποκρισία» κάθε στοιχειωδώς σοβαρής εγκυκλοπαίδειας θα έπρεπε να είναι οι λέξεις «αστικός φιλελευθερισμός»!
Τα λέμε
Φίλε μου Smart Asss,
Χαίρομαι που έφερα κοντά τούς συμπολεμιστές οι οποίοι, από τις τάξεις τού ελληνικού Εθνικού Στρατού (και άλλων Εθνικών Στρατών όπου γης) έδωσαν τον καλό αγώνα εναντίον τού διεθνούς κουμμουνιστοσυμμοριτισμού! ;-) :-)
Τα λέμε
Δεν μας τα λες καλά Λέφτη
https://roides.wordpress.com/2013/12/07/7dec13/
Επειδή υποψιάζομαι πως ο κ.Διαμαντόπουλος πέρα από την «Αθλητική Ηχώ του Άρη Θεσσαλονίκης», δεν έχει διαβάσει πολλά πράγματα στη ζωή του, θα ήθελα να του πω πως αν όντως νιώθει Χριστιανός ή αν έστω θέλει να προσεγγίσει αξιοπρεπώς το πνεύμα των Ευαγγελίων ή αν τέλος πάντων θέλει να απλωθεί στα πολύχρωμα πεδία του Αναρχισμού, καλό θα ήταν να μοιάσει στους διάσημους Χριστιανούς αναρχικούς (υπάρχουν και Ορθόδοξοι), που δεν έκαναν καραγκιοζιλίκια, είχαν σταθερές αρχές, αυτοθυσία, γενναιότητα, αυθεντικότητα, γνώση και κοινωνική δράση (όχι στο χώρο του καστορινού Καρνάβαλου και του ποδόσφαιρου). Οι αναρχικοί γενικά, δεν δέχονται κρατικά αξιώματα, ο Κροπότκιν αρνήθηκε να πάρει Υπουργείο, δεν συναγελάζονται με ακροδεξιούς, δεν κάνουν παρέα με κρατικούς μητροπολίτες, δεν παίρνουν μέρος σε «πατριωτικές» εκδηλώσεις, είναι ειρηνιστές, δε δέχονται το βασανισμό των ζώων. Ο Χριστιανός αναρχικός Λέων Τολστόι, αφορισμένος μέχρι και σήμερα από την Ανατολική Εκκλησία, ήταν χορτοφάγος και έλεγε πως όποιος τρώει κρέας ενώ δεν πεινάει, αφαιρεί τη ζωή ενός ζώου, απλά για να ικανοποιήσει την όρεξή του. Δεν θέλω να σπαζοκεφαλιάσω τον κ.Διαμαντόπουλο με πολύ σπουδαίους Καθολικούς Χριστιανούς αναρχικούς, όπως ο Ammon Hennacy και η Ντόροθυ Day, με έντονο το αναρχικό βιωματικό στοιχείο, με την κριτική στην επίσημη Εκκλησία, με τη χορτοφαγία, τον εργατικό συνδικαλισμό (όχι τύπου ΟΤΕ ή ΔΕΗ), τον πασιφισμό, κλπ. O Hennacy ήταν ακόμη και αρνητής καταβολής φόρων, γιατί δεν ήθελε να ξοδευτούν στον πόλεμο. Η πολύ πιστή Day, με τις μεγάλες κοινωνικές ευαισθησίες για την εργατική τάξη, θαυμάστρια των Μαρξ και Λένιν, δεν είχε πρόβλημα να συνεργαστεί με τον αριστερό εκατομμυριούχου, ανθρωπιστή και άθεο Corliss Lamont, πρόεδρο της αμερικανοσοβιετικής επιτροπής φιλίας. Είναι τόσο τεράστιο το έργο της Day στη μάχη για έναν αριστερό χριστιανικό κοινωνισμό, που η φιλελεύθερη Αγγλικανική Εκκλησία δεν διστάζει σήμερα να την μνημονεύει στις επίσημες προσευχές της. Αυτοί οι άνθρωποι δεν εμπορεύθηκαν την αναρχική τους ιδιότητα, την πλήρωσαν με το κόστος μιας συνεπούς ζωής.
anarch-syriza3——Θα συστήσω στον κ.Διαμαντόπουλο, να μελετήσει έναν Ορθόδοξο αναρχικό: O φιλόσοφος Nικόλαος Berdyaev,
https://roides.wordpress.com/2012/11/10/10nov12/
Το που θα κατέληγε το καθεστώς των Μπολσεβίκων στη Ρωσία είχε προδιαγραφεί ήδη από τα πρώτα βήματα της Επανάστασης. Ο αναρχικός Ρώσος πρίγκηπας Πέτρος Κροπότκιν (1842-1921) και η αναρχοκομμουνίστρια Έμα Γκόλντμαν (1869-1940), Εβραία προερχόμενη από τη Λιθουανία και από την Αμερική, δυο πολυσχιδείς και ηθικά ολοκληρωμένες προσωπικότητες, που αφοσιώθηκαν στις πιο αγνές ιδέες της Επανάστασης, είχαν από πολύ νωρίς διαχωρίσει τη θέση τους από τον αυταρχισμό του Λένιν, που οδήγησε μετά σαν φυσικό επακόλουθο στην τυραννία του Στάλιν και στη γνωστή κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος. Αυτές οι δυο αδελφικές φιγούρες της Επανάστασης, έβλεπαν με τα ευαίσθητα μάτια τους και κατήγγειλαν το σαθρό οικοδόμημα που χτιζόταν, έβλεπαν αυτό που άλλοι αριστεροί διανοούμενοι έκαναν χρόνια να το δουν. Είχαν κάνει τρόπο ζωής τους τη διαθεσιμότητά τους για το καλό της ανθρωπότητας. H κοινωνική δράση τους δεν τους φαινόταν θυσία ή βαρύ χρέος. Η ανιδιοτέλεια δεν ήταν γι’αυτούς αυταπάρνηση, ήταν ευτυχία και απόλαυση γιατί αγαπούσαν όλα όσα έκαναν. Όπως εξηγεί ο Κροπότκιν στην «Αναρχική Ηθική», αυτός είναι ο φυσιολογικός τρόπος να ζεις μέσα στην κοινωνία γιατί κάνοντας το καλό ζεις μέσα σε φίλους και ευτυχείς και ο ίδιος. Αλλά και ο σύντροφος της Γκόλντμαν ο Μπέρκμαν έγραψε πως «….η κοινωνική Επανάσταση σημαίνει …μια διαφορετική συμπεριφορά από άνθρωπο σε άνθρωπο, όπως αυτή του ελεύθερου και ανεξάρτητου πάνω στον ίσο του…» (‘Τι είναι ο Αναρχισμός’-1929).
Toν Λασκαράτο και τους ομοίους του , τους πειράζει μόνο η θρησκευτική(που όντως υπάρχει) υποκρισία. Η υποκρισία της πολιτικής(άλλα λέμε και άλλα κάνουμε, της οικονομίας, του αθλητισμού(όχι στα ντοπαρίσματα αλλά όχι λίγο πολύ παίρνουν ουσίες), της επιστήμης, της κοινωνίας δεν φαίνεται να τους απασχολεί ιδιαίτερα. Το γιατί το καταλαβαίνει κάποιος. Φανταστείτε κάποιος/οι να διέκοπταν την σαββατιάτικη τελετουργία στην εβραϊκή Συναγωγή του Θησείου. Θα τα έγραφε έτσι ο κύριος αυτός;
Ρε συ, Mimì metallurgico, όταν έγραφες ήσουνα σε καμιά παραλία με δυνατό ήλιο και σε βάρεσε στο κεφάλι; Τι είναι όλα αυτά που μας αράδιασες;
Εν πρώτοις, τι μας τα λες όλα αυτά περί Διαμαντόπουλου; Έχεις διαπιστώσει ότι είμαστε fan του;
Κατά δεύτερον: Ρε συ, ήρθες εδώ να μας κάνεις αναρχικό κήρυγμα; Αναρχικός είσαι; Δηλαδή κομμουνιστής που βιάζεται, αγνοώντας την πραγματικότητα; Δηλαδή κομμουνισταράς; Ας γελάσω! Ρε συ, ο αναρχισμός συναντιέται με τον κομμουνισμό στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Είσαι υπέρ; Και τότε τι δουλειά έχεις στους Ροϊδολασκαράτους; Κανονικά θα έπρεπε να σε βλέπει κανείς σε αναρχικά, νεοαναρχικά, αναρχίζοντα κ.λπ. sites. Εσύ όμως έχεις πιάσει στασίδι στους φιλελέδες και τα λέτε σαν καλές γειτόνισσες. Για μαλάκες ψάχνεις, να φάνε την παραμύθα σας ότι τάχα είσαστε συνοδοιπόροι τής αναρχίας; Το μόνο που σας συγκινεί από την αναρχία είναι το κήρυγμα ελευθερίας γιατί κρυβόσαστε πίσω από αυτό, προκειμένου να δικαιολογήσετε το ελεύθερο του κάθε καπιταλιστή να γαμάει αυτούς που εκμεταλλεύεται! Σαν τον Νίκο Δήμου που έχει γράψει το Αναρχίας εγκώμιον.
Χάνεις τον καιρό σου, φίλε μου. Η αντικομμουνιστική στρατηγική που λέει «υπονομεύω την Αριστερά μέσω της κατάδειξης περιπτώσεων ασυνέπειας λόγου και πράξης» είναι χρεοκοπημένη. Κι αυτό γιατί, στην περίπτωση τη δική σου και των ομοίων σου, δεδηλωμένων δηλαδή εχθρών τής Αριστεράς, μυρίζει πρόσχημα από εδώ που είμαι μέχρι τον Πειραιά! Δεν βλέπεις τα χαΐρια τού Λασκαράτου με τη θρησκεία; Τρώει τις ώρες του με την ασυνέπεια των παπάδων και τι έχει καταφέρει; Η ιδέα τού Θεού είναι πάνω από τους παπάδες. Ούτε καν την ξύνεις, αν ασχολείσαι με τα καμώματά τους.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την ιδέα τής αναρχίας, που είναι πάνω από τον Διαμαντόπουλο, και τη μαρξική κοσμοθεωρία, που είναι πάνω από τον Ζαχαριάδη. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβετε; Αλλά έτσι είναι: το πολύ το φιλελέ κάνει το παιδί κουτεντέ!
Τα λέμε
Ανώνυμε φίλε/φίλη (που καλό θα είναι, όταν και αν ξαναπεράσεις από εδώ, να ρίξεις μια ματιά στους κανόνες σχολιασμού και να τους ακολουθήσεις ώστε στη θέση τού Ανώνυμος να δούμε το ψευδώνυμο που θα διαλέξεις),
Νομίζω ότι γενικά τούς πειράζει η υποκρισία τών ...άλλων, σε όποιο πεδίο τής κοινωνικής και πολιτικής ζωής κι αν εμφανίζεται. Αντίθετα, τη δική τους την αγαπάνε έως θανάτου!
Όχι δεν θα τα έλεγαν στην περίπτωση της συναγωγής τού Θησείου. Αλλά γιατί εστιάζεις στους εβραίους; Δεν θα τα έλεγαν σε κάθε περίπτωση που αυτό που έγινε στη Θεσσαλονίκη συνέβαινε σε τόπο λατρείας οποιουδήποτε μη χριστιανικού δόγματος (λόγου χάρη, στο τζαμί που θα γίνει). Σαν καλοί φιλελέδες, είναι πολυπολιτισμικοί και κοσμοπολίτες.
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου