ΤΟ BLOG LEFT G700 ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΤΕΡΥΓΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΞΑΚΟΣΙΩΝ —(600 minus)— ΕΥΡΩ
Παύλος Φύσσας. Παρών!
Μόνος εναντίον πολλών. Δολοφονημένος άνανδρα από τους νεοναζί. Και πρωτοπανηγυριώτης στο ξάγναντο του Μέλλοντος!
Πόντιοι Αριστεροί και Πόντιοι Πιλάτοι
Μια βδομάδα και παραπάνω έχει περάσει από το μήνυμα της Ρεπούση με το οποίο καλούσε τους βουλευτές τής αντιπολίτευσης να αντιδράσουν για τη σχεδιαζόμενη ποινικοποίηση της άρνησης γενοκτονίας τών Ποντίων και των Ελλήνων τής Μικράς Ασίας. Βλέπουμε κατά το τσαρδί τών Πόντιων και Αριστερών. Έχουν ήδη ανέβει στα κεραμίδια τέσσερις φορές για να μιλήσουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κυρίως για την ανάγκη αναγνώρισης της γενοκτονίας, αποφεύγοντας να πάρουν θέση αν τάσσονται υπέρ τής ποινικοποίησης της άρνησης ή όχι. Πάντως, στα κεραμίδια ανέβηκαν.
Και βλέπουμε και τον Πόντιο και αριστερό δεξιό κεντροαριστερό κεντροδεξιό κεντρώο αντιφασίστα, αντιρατσιστή και αντιεθνολαϊκιστή που δεν έχει βγάλει κιχ! Μούγκα στη στρούγκα! Τσιμουδιά! Nada! Κάτι φληναφήματα μόνο απόψε το βράδυ περί εθνοτικών στερεοτύπων, απ’ έξω-απ’ έξω. Πιο μέσα κάνει τζιζ...
Στριμωγμένος στα Τρίκαλα στα δυο στενά, ξύνει την ποντιακή κεφάλα του και άκρη δεν βγάζει. Να τα βάλει με τη Ρεπούση; Μα είναι αντιρατσίστρια! Να πάρει το μέρος της; Μα είναι Πόντιος! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Και να ’χει πεθάνει κι αυτός ο Λακάν και να μη μπορεί να ζητήσει τα φώτα του!...
Tragic…
Αποκαταστάσεις...
Με χαρά είδαμε —καμία ειρωνεία!— να αποκαθίσταται (εν μέρει, αλλά σε σημαντικό βαθμό) η παρέα που βρίσκεται πίσω από το blog Νέα Σπορά από τον Αντώνη. Η αποκατάσταση έγινε σε επιστολή του στα πλαίσια του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που δημοσιεύεται στο σημερινό Ριζοσπάστη. Αναφερόμενος στη Νέα Σπορά τη χαρακτηρίζει ‘‘άτυπο’’ φορέα. Παρά την ασάφεια του χαρακτηρισμού, συν τα εισαγωγικά, η απόσταση αυτής τής διατύπωσης από τους κατά 99,9% πράκτορες, όπως εξαγόταν με ασφάλεια από διάφορα γραπτά του ότι θεωρούσε τους συγκεκριμένους ιστολόγους μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, είναι πολύ μεγάλη. Να ελπίζουμε και σε δική μας αποκατάσταση, μια και η διαμαρτυρία μας για τις αυθαίρετες καταγγελίες εις βάρος τής Νέας Σποράς ως πρακτόρων είχε σαν αποτέλεσμα να μας τυλίξει κι εμάς στην ίδια κόλλα χαρτί;
Χριστούγεννα 2012
Όπως διαβάσαμε κάπου, «δυσκολεύεται κανείς να σκαρώσει 2-3 ευχές για το καλό τών ημερών». Ας βάλουμε τουλάχιστον ένα εορταστικό στεφάνι. Έτσι, για το καλό. Ή, για να τη σπάσουμε στους γαμημένους τούς καιρούς...
Oh shit indeed!
Ο καημένος ο αντωνάκης τού Lenin Reloaded (= Lenin Ridiculed)… Κάκιωσε επειδή καταδείξαμε φαντασμαγορικά πως παρά τη θέλησή του (πολιτικό IQ γαρ) ‘‘γαμάει’’ τη γραμμή τού κόμματος που πολύ όψιμα κατέληξε να υποστηρίζει (μαύρη υποστήριξη!), σύμφωνα με την οποία γραμμή «άλλο οι κομμουνιστές κι άλλο οι αριστεροί», και μη έχοντας τι άλλο να κάνει και να πει, το έριξε στο αγαπημένο του ‘‘άθλημα’’: τη χυδαία, ξεδιάντροπη, ‘‘πούστικη’’ —αλλά ταυτόχρονα και ηλίθια— διαστρέβλωση. Έτσι, σε σημερινό του πόνημα προσπαθεί τεχνηέντως (και αποτελεσματικά ως προς τους πολιτικούς στόκους που συχνάζουν στο τσαρδί του, φανταζόμαστε) να μας τοποθετήσει στο ίδιο πολιτικό κάδρο με το enosy.blogspot.gr. Όταν είναι γνωστό σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι με τους φίλους τής ΕΟΣ έχουμε σημαντικότατες (αλλά εντός τής Αριστεράς) διαφορές! Με δυο λόγια:
Εκείνοι μας θεωρούν υπέρμαχους των κομματικών μηχανισμών, Κουκουέδες στη σκέψη (με την κακή έννοια) και αριστερούς εξουσιαστές. Κι εμείς τους έχουμε κατατάξει εδώ και πολύ καιρό στην πολυπληθή ομάδα τών χαμένων στο διάστημα αριστερών, κάπου μεταξύ Μαρξ, Νέγκρι, Χόλογουέι, Άρεντ και Μπαντιού. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένα(1!) σχόλιο, τόσο δικό τους προς εμάς, όσο και αντιστρόφως, που να μην εκφράζει διαφωνία.
Τα ξέρει όλα αυτά πολύ καλά ο αντωνάκης. Αλλά τα γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Είναι λενινιστής αυτός (λέμε και καμία μαλακία για να περνάει η ώρα, μη το πάρετε τοις μετρητοίς! ;-) ), όχι οπορτουνιστής σαν και λόγου μας! Και μια και δεν φαίνεται να είναι και πολύ αποτελεσματικές οι λάσπες περί …ΕΥΠ(!!!) που εκτόξευσε από το τσαρδί του ο άλλος καημένος που κλωθογυρίζει εκεί —λάσπες τις οποίες ο ίδιος ανέχθηκε, αν δεν καλλιέργησε—, ούτε πολύ πειστικός ο δικός του παραλληλισμός αυτού τού blog με …βόθρο, είπε να καταφύγει στην απολύτως συνειδητή διαστρέβλωση. (Εδώ παίζεται και μία παραλλαγή: να μας έβαλε στο ίδιο πολιτικό τσουβάλι, επειδή, αντί να έχουμε καταγγείλει τα παιδιά τής ΕΟΣ ως αρχιμαφιόζους και ύποπτους, όπως έχει κάνει ο ίδιος, συζητάμε μαζί τους τις διαφωνίες μας. Ψάχνει για ‘‘συντρόφους’’ στην αθλιότητά του. Και γιατί δεν περιορίζεται στο τσαρδί του; Δεν θα προλαβαίνει να παίρνει αιτήσεις πρόσληψης!…)
Ας καταφύγει και σε άλλες αθλιότητες. Όσο θα το κάνει, τόσο θα μεγαλώνει η πολιτική φούσκα μέσα στην οποία κρύβεται. Και τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο κρότος όταν έρθει η ώρα να τη σπάσουμε…
Εξιχνιασμένες υποθέσεις. Φάκελος Νο 2: Κωστής Παπαϊωάννου.
Στους τακτικούς αναγνώστες αυτού τού blog είναι γνωστή η σύντομη ιστορία ως σχολιαστή εδώ του Κωστή Παπαϊωάννου. Ξεκίνησε καλά, παρά τις μεγάλες ιδεολογικές διαφορές μας. Κατά την άποψή μας, εκείνος κινείται στην θολή και ακαθόριστη περιοχή που ορίζεται κάπου ανάμεσα στις μαοϊκές ιδέες τής περιόδου τής πολιτιστικής επανάστασης περί προσφυγής στο λαό (ιδέες αλλά και ‘‘ολίγη’’ στρατηγική για να ανακτήσει ο Μάο τον έλεγχο στην τότε ηγετική ομάδα τού ΚΚΚ ;-) ) και τις σύγχρονες νεοαναρχίζουσες και ελευθεριακές αντιλήψεις υπέρ τής αυτονομίας τού κινήματος και της απεξάρτησής του από την καθοδήγηση των κομματικών στελεχών, τα οποία θεωρεί, συλλήβδην και ανεξάρτητα από το κόμμα που υπηρετούν, ξεπουλημένα. Εμείς πάλι… καμία σχέση! —αν και, φυσικά, δεν αγνοούμε τα πολλά και υπαρκτά προβλήματα που δημιουργούν οι μηχανισμοί… Πολύ επιγραμματικά και κάπως μεταφορικά: αν ο Κωστής Παπαϊωάννου λέει «σπάστε τις πυξίδες γιατί έχουν μηχανισμούς και οι μηχανισμοί σκουριάζουν και μας καταπιέζουν εξουσιαστικά», εμείς λέμε «επιδιορθώστε τις πυξίδες, αντικαθιστώντας τους σκουριασμένους μηχανισμούς, και ελέγχετέ τις σταθερά για να εντοπίζετε εγκαίρως τις νέες σκουριές που αναπόφευκτα θα δημιουργούνται». Κι αλλιώς: ο Κωστής Παπαϊωάννου επαγγέλλεται την έλευση τής Αριστεράς τής κοινωνικής βάσης που θα αντικαταστήσει την υπαρκτή Αριστερά, συντρίβοντάς την, κι εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε από ποιες ‘‘αγνές’’ και ‘‘αμόλυντες’’ κοινωνικές δυνάμεις θα συσταθεί αυτή η περίεργη Αριστερά και, το κυριότερο, πώς θα αποφύγει τους μηχανισμούς τής δικής της οργάνωσης όταν, μοιραία, συγκροτηθεί σε ‘‘σώμα’’ για να παρέμβει αποφασιστικά στην πολιτική αρένα (να διεκδικήσει δηλαδή την πολιτική εξουσία).
Όπως ήδη είπαμε, όλες αυτές οι διαφορές δεν εμπόδισαν αρχικά τον μεταξύ μας διάλογο. Σταδιακά όμως, με αφετηρία την προεκλογική περίοδο των δεύτερων εκλογών, τού Ιουνίου, όταν και συστήσαμε την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό άρχισε να αλλάζει. Για να καταλήξει γρήγορα σε σχολιασμούς εκ μέρους του απόλυτα εχθρικούς, αντιπαραγωγικούς και, σε τελική ανάλυση, εις βάρος του κλίματος καλόπιστου διαλόγου που, ανεξάρτητα από ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, προσπαθούμε να διατηρούμε εδώ. Προσπαθήσαμε να τον επαναφέρουμε στο κλίμα (και όχι μια φορά). Ματαίως. Του επισημάναμε ότι υπερβαίνει τα όρια. Τίποτε. Του δείξαμε έμπρακτα ένα διαφορετικό παράδειγμα, όταν αναδημοσιεύσαμε ένα ιδιαίτερα πολεμικό άρθρο του —κόντρα στις δικές μας απόψεις βέβαια— κι όταν, μετά από εκδηλωμένη πρόθεσή του να αποχωρήσει, τον προσκαλέσαμε να επανέλθει ως σχολιαστής. Μηδέν.
Πρόσφατα, μετά από μία χονδροειδή διαστρέβλωση απόψεών μας, αναγκαστήκαμε να τον προειδοποιήσουμε με ‘‘διαγραφή’’ από τη λίστα τών σχολιαστών. Και λίγο μετά προχωρήσαμε σε αυτή. Για ποιο λόγο και με ποιο σκεπτικό; Με το εξής:
Μετά την προειδοποίησή μας, η οποία, με μικρή καθυστέρηση, συνέπεσε με την απόφασή του να σταματήσει να σχολιάζει εδώ, δημοσίευσε στο blog του (critici.gr) ένα επικριτικό άρθρο για εμάς. Το άρθρο είναι η αποθέωση τής παρανόησης κειμένων και ισχυρισμών μας, της αυθαίρετης εξαγωγής συμπερασμάτων, της δίκης προθέσεων, της διαστρέβλωσης και, σε τελική ανάλυση, του στραγγαλισμού ακόμα και τής στοιχειωδέστερης λογικής. Φυσικά, τίποτε από όλα αυτά δεν προκάλεσε τη ‘‘διαγραφή’’ του.
Αυτό που την προκάλεσε είναι το γεγονός ότι ο Κωστής Παπαϊωάννου, στο εν λόγω άρθρο, ανανεώνει ενισχυτικά και ανατροφοδοτεί εμμέσως(;) πλην σαφώς τη λασπολογία τού κνώδαλου που ακούει στο διαδικτυακό όνομα Νοσφεράτος, αφού χαρακτηρίζει επανειλημμένα αυτό το blog ως …μυστηριώδες!!! Είναι αυτονόητο ότι η αναζωπύρωση των αθλιοτήτων τού Νοσφεράτου (leftg700.blogspot.com = ‘‘στημένο’’, ασφαλίτικο blog) συντελείται ανεξάρτητα από τις προθέσεις τού Κωστή Παπαϊωάννου και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι, όπως τουλάχιστον ο ίδιος μάς έχει πει εδώ, δεν τις συμμερίζεται. Ανεξάρτητα, αλλά σε καμία περίπτωση και συγγνωστά —ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς τη μεγάλη εμπειρία του από την πολύχρονη συμμετοχή του στο αριστερό κίνημα...
Έτσι, μετά το γνωστό και μη εξαιρετέο κνώδαλο, ο Κωστής Παπαϊωάννου καθίσταται το δεύτερο άτομο που του απαγορεύεται να παίρνει τον λόγο στο παρόν βήμα· και ο ‘‘φάκελός’’ του μπαίνει κι αυτός στο αρχείο μας. Οριστικά, τελεσίδικα και αμετάκλητα.
«Καταδικάζουμε την κουκούλα οποθενδήποτε και αν προέρχεται»…
«Η κουκούλα του διαδηλωτή που σπάει τζαμαρίες, η κουκούλα του καταδότη και του δήμιου, η κουκούλα του κρατούμενου και η κουκούλα της μπούργκας, παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές ιστορικές περιόδους. Μερικοί στην Αριστερά θέλουν δυστυχώς να συγχέουν την πρώτη με τη μάσκα του Ζορρό, όπως συγχέουν βλακωδώς την τίμια τραγιάσκα του Γαβριά με την κουκούλα του παρακρατικού προβοκάτορα η του διαταραγμένου «αναρχικού» Ηρόστρατου. Αλλά όποιος υποθάλπει τις κουκούλες ανοίγει την Κερκόπορτα για τον πολιτισμό της αστυνομικής κουκούλας. Δεν κρίνω προθέσεις, κρίνω το αποτέλεσμα».
Έτσι γράφει ένας αθεόφοβος φιλελεύθερος που χρησιμοποιεί όχι μία, αλλά ...δύο κουκούλες!!! Τη μία, αυτή τού ψευδωνύμου του, απολύτως συνειδητά. Την άλλη, αυτή τού αριστερού, μπορεί και εξ αιτίας Ογκώδους Άγνοιας. Σ’ αυτή την (ενδεχόμενη) Ογκώδη Άγνοια που τον δέρνει να οφείλεται άραγε και το μόλις διαφαινόμενο μειδίαμα του ‘‘κουκουλοφόρου’’ (= μεταμφιεσμένου) για το φόβο τής Οχράνα Βλαδίμηρου;
Προχθές την Τετάρτη, ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ο εκλεκτός τής ΔΗΜΑΡ, για την εκλογή τού οποίου πανηγύριζαν οι κάθε λογής ‘‘αντιλαϊκιστές’’, ‘‘εκσυγχρονιστές’’, ‘‘υπεύθυνοι’’ ‘’αριστεροί’’, ‘‘αντιφασίστες’’, ‘‘πεφωτισμένοι’’ δεξιοί, ‘‘αριστεροφιλελεύθεροι’’, σκέτοι ‘‘φιλελεύθεροι’’ και γενικά σύμπας ο ‘‘δημοκρατικός’’ συρφετός, που λέει κι ο Νιόνιος, μήνυσε αστέγους επειδή, ψάχνοντας για καταφύγιο από το φονιά χιονιά, παραβίασαν το εγκαταλελειμμένο καφενείο στο Πνευματικό Κέντρο τού Δήμου. Για να έρθουν τα ΜΑΤ να τους διώξουν και να κάνουν τις αναγκαίες συλλήψεις, κάτω από τα ‘‘ανεύθυνα’’ γιουχαΐσματα κάποιων ‘‘αντικοινωνικών’’ στοιχείων…
Ψάχνουμε κι εμείς στο επίσημο site τού κόμματος να βρούμε έστω μια αράδα για το περιστατικό. Τίποτε! Και μετά ψάχνουμε στο ημιεπίσημο site τού κόμματος. Nothing! Και φεύγουμε κι από εκεί και πάμε στην ευαίσθητη ‘‘αριστερή’’ στρουθοκάμηλο και μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής μέχρι το καλοκαίρι που μας πέρασε, οπότε και αποχώρησε. Rien! Και αποθέτουμε τις τελευταίες μας ελπίδες στην ακόμα πιο ευαίσθητη Μαργαρίτα και επίσης μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τής ΔΗΜΑΡ. Niente!
Πολύ ‘‘ευθύνη’’ αυτή η ΔΗΜΑΡ (κι οι Δημαρίτες)! Πού να περισσέψει χώρος για στοιχειώδη ευαισθησία και έστω ένα κιχ κριτικής…
Κι ύστερα θυμόμαστε πάλι (το ’χουμε αυτό το ελάττωμα, για να τα λέμε όλα!) τα ανάθεμα που έχει φάει ο Χαρίλαος Φλωράκης από το ‘‘αντισταλινικό’’ ρεύμα (χα!), επειδή κάποτε είχε πει πως «ο Ρίζος δημοσιεύει ό,τι συμφέρει το λαό»…
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
Τι νομίζατε, ρε; Έτσι γαμάει ο δημοκρατικός σοσιαλισμός! Και μην απορείτε που δεν γράψαμε λέξη! Εμείς δεν είμαστε σαν τα σταλινικά μούτρα σας, κόκκινοι φασίστες! Εμείς είμαστε αντισταλινικοί, όχι αντιλενινιστές! Ο Λένιν δεν είχε πει «να μαθαίνουμε από τους αντιπάλους μας»;
Πεθαίνοντας στην Αθήνα
Πεθαίνοντας στην Αθήνα
δεν είναι το ίδιο σαν να πεθαίνεις στη Μαδρίτη,
ή ανθυπολοχαγός στα βουνά τής Αλβανίας.
Δεν είναι το ίδιο σαν να έχεις πάει
απ’ απεργία πείνας μέσα στη φυλακή,
δεν είναι το ίδιο σαν να σε εκτελούν στον τοίχο του Περ Λασέζ,
ή στον τοίχο τής Καισαριανής.
Δεν είναι το ίδιο σαν να σε πηγαίνουν για ‘‘καθαρό αέρα’’ στου Γουδή, Κυριακή χαράματα.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα μπορεί να σημαίνει ένα πολύ απλό γεγονός
χωρίς καμία τραγικότητα, κανέναν ηρωισμό, καμία δόξα.
Μπορεί να συμβεί στο γήπεδο από μια στραβή φωτοβολίδα,
πηγαίνοντας στη δουλειά σου ή γυρνώντας από το φροντιστήριο,
κάνοντας σούζες στην Αμφιθέας
για δέκα ευρώ στοίχημα.
Ή μπορεί να συμβεί μετά από το Σαββατιάτικο σινεμά,
που δεν σου έφτασε και θέλεις να κάνεις και μια βόλτα,
έτσι· για ένα σάντουιτς στα Έβερεστ, για κάποιο κορίτσι,
ή για χαβαλέ —ποιος ξέρει;
Α, πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος να μπει στα πρωτοσέλιδα της Ιστορίας.
Μόνο στα ψιλά.
Όπως τα κηδειόχαρτα στις κολώνες των συνοικιών ή δίπλα από την εξώπορτα κάποιας μεγάλης τράπεζας.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος σαν αυτούς που ακούγαμε από μικροί κι ανατριχιάζαμε.
Κάθε ομοιότης είναι συμπτωματική.
Ας μείνουμε λοιπόν αυστηρά και μόνο στα γεγονότα, όπως διδάσκουν στις δημοσιογραφικές σχολές:
Ήταν μια φορά ένα γελαστό παιδί και πια δεν είναι.
Nosferatu
Κάνουμε πως δεν είδαμε τη μεσημεριανή ανάρτηση του Νοσφεράτου, σύμφωνα με την οποία, και μέσω μιας απίστευτα διαστρεβλωτικής “κοπτοραπτικής” τού κειμένου μας, εξέφραζε την άποψη ότι το σημερινό post «Τρεις και Μια ευχές για ένα αριστερό blog που διέκοψε για να ανασυνταχθεί» απέπνεε μικροψυχία(!), μνησικακία(!!) και δηθενιά(!!!).
Δεν προσποιούμαστε τους τυφλούς επειδή την κατέβασε μετά από λίγο —την κατέβασε χωρίς καμία εξήγηση, δηλαδή ‘‘πούστικα’’ και στη ζούλα. Το κάνουμε, γιατί, απλούστατα, ο συγκεκριμένος μάς έχει δώσει σαφώς μεγαλύτερα δείγματα ευήθειας, ανεντιμότητας και ανανδρίας στο παρελθόν, για τα οποία και έχει πάρει τις ανάλογες απαντήσεις.
Οπότε, αν έχει καλυφθεί το μείζον, τι νόημα έχει να σπαταλάμε περισσότερα λόγια από αυτά που χωράνε σε μια απλή και περιθωριακή ημερολογιακή καταγραφή για το έλασσον;
31 σχόλια:
Θεϊκή ανοησία Λέφτι! Σαν αριστερός και ψιλομαρξιστής που είσαι, έπρεπε να ξέρεις ότι το θέμα δεν παίζει στο "δικός μας νάναι κι ό,τι νάναι", αλλά στο περιεχόμενο και την ποιότητα των κοινωνικοπαραγωγικών σχέσεων και συγκεκριμένα αν εγκαινιάζουνε όχι απλά "κάτι άλλο" από τις αστικές κοινωνικππαραγωγικές σχέσεις, αλλά ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ κοινωνικοπαραγωγικές σχέσεις. Κι όταν λέμε κοινωνικοπαραγωγικές σχέσεις εννοούμε ΚΑΙ την οργάνωση του κράτους, την ηγεσία, τον τρόπο με τον οποίο παίρνονται οι κατευθυντήριες για την κοινωνία αποφάσεις. Ξαναπιάσε τα θρανία κι άσε τις εξέδρες, γιατί πολύ στο γηπεδικοποδοσφαιρικό το πας μ' αυτά τα "δικός μας νάναι κι ό,τι νάναι".
Φίλε Καρλίτο,
Χοντρικά, η περιγραφή τής πολιτικής μου ταυτόοτητας που κάνεις κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Για δείξε μας τώρα και τη δική σου, έτσι ώστε να έχει η συζήτηση νόημα.
Τα λέμε
Είμαι συμβουλιακός κομμουνιστής Λέφτι. Θα έχεις ακουστά. Τώρα που σου λύθηκε η "απορία", πάμε παρακάτω;
Φίλε Καρλίτο,
Θα προχωρήσω με τη σειρά μου παρακάτω. Αύριο όμως. Έχω να απαντήσω σε δύο σχόλια που προηγούνται από τα δικά σου. Να σου πω πάντως από τώρα ότι κακώς, δηλαδή λανθασμένα, βάζεις σε εισαγωγικά τη λέξη απορία. Ήταν ειλικρινής. Πού να ξέρω από ποια θέση διαφωνείς με την ανάρτηση, από τη στιγμή που πλείστοι όσοι φιλελέδες το παίζουν γνήσια αριστεροί και καταθέτουν τις ίδιες ενστάσεις;
Τα λέμε
Φίλε Καρλίτο,
Σαν αριστερός και χοντρομαρξιστής (θιασώτης τού συμβουλιακού κομμουνισμού) που είσαι, έπρεπε να καταλάβεις ότι τα όσα αποφθεγματικά έβαλα στον τίτλο διόλου δεν μεταφράζονται σε «δικός μας νάναι κι ό,τι νάναι». Η ανάρτηση είχε συγκεκριμένο παραλήπτη: τους φιλελέδες –οποθενδήποτε και αν προέρχονται ή με οποιονδήποτε τρόπο κι αν αυτοπροσδιορίζονται. Δηλαδή, έθετε μία διαχωριστική γραμμή μεταξύ ημών (αριστερών, ψιλομαρξιστών, χοντρομαρξιστών κ.λπ.) και των απέναντι. Ανεξαρτήτως του τι έχεις να προσάψεις στην ιστορική μορφή την οποία πήρε κάτω από καθορισμένες συνθήκες ο σοσιαλισμός στην Κούβα στα χρόνια τού Κάστρο, δεν φαντάζομαι να κατατάσσεις τον Φιντέλ στους απέναντι.
Μπορεί όμως να φαντάζομαι λάθος. Εσύ θα μου πεις, για να πάμε και ακόμα παρακάτω.
Τα λέμε
Δεν μπαίνουνε έτσι οι διαχωριστές γραμμές φίλε! Δεν είμαστε ίδια πάστα εμείς κι αυτοί, ώστε να λέμε (έστω και για σκέτη πρόκληση) "ακόμα κι αν ήτανε ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ, ήταν ένας από τους ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ". Τέτοιες φράσεις όχι μόνο δεν απαντάνε στους φιλελέδες, ίσαι-ίσα τους δίνουμε κανονικότατη πάσα για να μας βάλουνε γκολ (αφού τέτοιες φράσεις και ιδέες παίζουνε καθαρά ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ γήπεδο και ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ παιχνίδι!). Και το χειρότερο, σπέρνουνε σύγχυση πάνω στην ίδια τη διαχωριστική γραμμή μας μ' αυτούς!
Η δική μας διαχωριστική γραμμήπάνω σε τέτοια θέματα ηγεσίας, για να σου το ξεκαθαρίσω λοιπόν, είναι η εξής:
Δικτάτορες έχουνε (ή προμοτάρουνε, ή δοξολογάνε) ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ!
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ (ούτε προμοτάρουμε, ούτε και δοξολογάμε) δικτάτορες!
Συμφωνούμε ή όχι πάνω σ' αυτό; Ελπίζω να συμφωνούμε. Αλλά καλού-κακού σε ρωτάω να μου το ξεκαθαρίσεις:
ΕΣΥ φίλε Λέφτι, τον Κάστρο τον κατατάσσεις στους ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ;
Φίλε Καρλίτο,
Μπερδεμένα μού τα γράφεις. Πράγμα που σημαίνει ότι σκέφτεσαι μπερδεμένα.
Τι θα πει «Δεν μπαίνουνε έτσι οι διαχωριστές γραμμές φίλε!»; Δηλαδή, αν δεν βάζουμε διαχωριστικές γραμμές με τους φιλελέδες, με ποιους βάζουμε; Με το λαουτζίκο που μέσα στην απελπισία του και την τυφλαμάρα του λέει «να πάνε να γαμηθούν όλοι οι πολιτικοί, αφού είναι όλοι ίδιοι!»; Έπειτα:
Κάνεις μέγα λάθος! Οι φιλελέδες λένε τα χειρότερα για τους δικούς τους δικτάτορες. Από μέσα τους, βέβαια, λένε κι ευχαριστώ που τους έσωσαν από τον ερυθρό ολοκληρωτισμό. Αλλά από μέσα τους. Απ’ έξω το παίζουν δημοκράτες που καταδικάζουν τη βία και την ανομία οποθενδήποτε και αν προέρχεται. Ένα μεγάλο όφελος λοιπόν από μία τέτοια ανοιχτή συζήτηση είναι ότι φέρνει στο φως την υποκρισία τους. Κι αφού είσαι κομμουνιστής εκτός από συμβουλιακός (το διευκρινίζω αυτό γιατί συμβουλιακιά ήταν κι η Χάνα Άρεντ...), θα πρέπει να ξέρεις ότι το κύριο χαρακτηριστικό τής αστικής κοινωνίας είναι η υποκρισία τόσο σε θεσμικό επίπεδο (απαγορεύεται το ίδιο σε έναν πλούσιο και σε έναν φτωχό να κλέψει ένα καρβέλι ψωμί από κάποιο φούρνο...), όσο και σε κοινωνικό («πνεύμα και ηθική», που έλεγε κι ο Αυλωνίτης).
Αν είναι να συζητήσουμε, παρακαλώ πολύ όχι ντριμπλίτσες. Δεν γίνεται να σου θέτω ένα ερώτημα («θεωρείς τον Κάστρο δικτάτορα;») και αντί για απάντηση να μου το αντιγυρίζεις!
Προχώρα στο παρασύνθημα και συνεχίζουμε.
Τα λέμε
(μαθαίνουμε ότι υπάρχουν καλοί και κακοί δικτάτορες, όπου οι δικοί μας είναι καλοί)
Δίχως ελευθερία της έκφρασης, δεν υπάρχει παιδεία, υπάρχει εκπαίδευση.
Το επιχείρημα "κανείς αναλφάβητος" και "οι γιατροί μας κάνουν θαύματα" είναι για αφελείς.
Η εκπαίδευση δεν είναι παιδεία διότι το Α και Ω του πολιτισμού είναι η ελευθερία έκφρασης.
Ναι, ξέρω (και εν μέρει συμφωνώ για ορισμένα καθεστώτα) και ο καπιταλισμός σε αφήνει να μιλάς και ο κεφαλαιοκράτης εισπράττει.
Όμως, με μόνο την εκπαίδευση και απαγορευμένη την ελεύθερη έκφραση, έχεις καλά εκπαιδευμένα, και φιμωμένα homo sapiens δίποδα.
Ή θα προχωρήσει η ανθρωπότητα με ελευθεριά του Λόγου, ή δεν θα προχωρήσει.
Τελεία.
Να το πάρω κι εγώ λίγο στραβοτιμονιά, αφού έτσι παίζεις φίλε Λέφτι. Λοιπόν, κανείς ποτέ δεν γιουχάρει κάποιον επειδή κάνει ωραίες ντρίμπλες, ίσα-ίσα πέφτει χειροκρότημα, γιατί οι ντρίμπλες είναι μέσα στην ομορφιά του παιχνιδιού. Αντίθετα, όλη η εξέδρα σφυρίζει κα φασκελώνει όποιον, επειδή τρώει ντρίμπλες και του έχει σπάσει η μέση, γυρίζει και πετάει τη μπάλα στην εξέδρα.
Σταράτα τώρα: Σου είπα "δεν μπαίνουν ΕΤΣΙ οι διαχωριστικές γραμμές με τους φιλελέδες" (που στα απλά ελληνικά σημαίνει ότι μπαίνουν ΑΛΛΙΩΣ, όπως κι έδειξα αμέσως μετά) κι εσύ τι μου απαντάς; Ότι "αν δεν βάζουμε διαχωριστικές γραμμές με τους φιλελέδες, με ποιους βάζουμε;"! Τι εξέδρα, στα περιστέρια την πέταξες τη μπάλα φίλε!
Και μετά μου αρχίζεις ένα λογύδριο για την αστική υποκρισία! Φοβερό, δεν τόξερα! Μα καλά, την αστική υποκρισία θα την ξεσκεπάσεις κα θα την αποστομώσεις απαντώντας της, όπως έκανες, ότι "κι αν ήτανε δικτάτορας (όπως λέτε φιλελέδες υποκριτές), δεν έχει σημασία αρκεί που ήτανε δικός μας δικτάτορας"; Πας καλά; Θα παίξεις μαζί τους το παιχνίδι "μαζί μας νάναι κι ό,τι νάναι";
Σου επαναλαμβάνω λοιπόν ποια είναι, στο συγκεκριμένο θέμα των πολιτικών ηγετών, η δική μας διαχωριστική γραμμή με τους φιλελέδες:
Δικτάτορες έχουνε (ή προμοτάρουνε, ή δοξολογάνε) ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ!
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ (ούτε προμοτάρουμε, ούτε και δοξολογάμε) δικτάτορες!
Τι σε μπερδεύει;
Προς τον φιλελέ Smart Asss: την είπες κι εσύ την κοτσάνα σου φίλε. Μάθε λοιπόν ότι ελευθερία λόγου και παιδεία χωρίς ελευθερία πράξης ίσον τίποτα! Τι πάει να πει έτσι σκέτα και ξεκομμένα "ελευθερία Λόγου" και "παιδεία"; Να λέμε ό,τι θέλουμε, να διαβάζουμε ό,τι θέλουμε, να σκεφτόμαστε ό,τι θέλουμε, αλλά την ώρα που ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ, να κάνουμε ΜΟΚΟ! Να λέμε διάφορα, αρκεί αυτά να ΜΗΝ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΣΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ τις αποφάσεις που έχουν ΗΔΗ ΠΑΡΕΙ τα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας. Τι σόι ελευθερία είναι αυτή φίλε; Γι' αυτό βλέπεις πού έχει καταντήσει ο ρημάδης ο Λόγος: απέραντη κι ανώδυνη μπουρδολογία. Αυτή ακριβώς την "ελευθερία Λόγου" κι αυτή την "παιδεία" γουστάρουν οι φιλελέ ολιγάρχες.
ΕΜΕΙΣ, όσο εναντιωνόμαστε στους δικτάτορες άλλο τόσο εναντιωνόμαστε στους ολιγάρχες!
Κι όσο εναντιωνόμαστε στην κατάπνιξη του λόγου, άλλο τόσο εναντιωνόμαστε στην υποκριτική "ελευθερία" ενός λόγου αποκλεισμένου από τις πρακτικές αποφάσεις για την πορεία της ζωής μας και της κοινωνίας.
Φίλε Smart Asss,
Και μόνο τα σχόλιά σου εδώ να μετρήσω, έχω πειστεί από καιρό: είσαι ειλικρινής θιασώτης τής ελευθερίας έκφρασης, πέραν πάσης αμφιβολίας.
Και τώρα, δείξε μου τα σχόλιά σου τα οποία αποδεικνύουν ότι είσαι εξ ίσου ειλικρινής θιασώτης α) τής αρχής τής μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις ενός άλλου κράτους, ιδίως όταν αυτές υλοποιούνται μέσω αποβάσεων σε διάφορους θαλάσσιους κόλπους με αντιαισθητικά ονόματα τύπου Κόλπος τών Χοίρων, β) του ελεύθερου εμπορίου μεταξύ ανεξαρτήτων κρατών και γ) της 6ης εντολής (ιδίως όταν αυτή έχει επιχειρηθεί να παραβιαστεί εξακόσιες τόσες φορές...).
Τα λέμε
Φίλε Καρλίτο,
Καμία μπάλα δεν πέταξα στην εξέδρα. Αυτό που είπα με δικά μου καθημερινά λόγια απευθυνόμενος στους φιλελέδες ήταν μία από τις θέσεις τού Σμιτ όπως τις ανέπτυξε στο δοκίμιό του «Η έννοια του Πολιτικού»:
«Ένας προσδιορισμός της έννοιας του Πολιτικού μπορεί να κερδηθεί μόνον δια της αποκάλυψης και διαπίστωσης των ειδικά πολιτικών κατηγοριών. [...] Η ειδικά πολιτική διάκριση, στην οποία μπορούν να αναχθούν οι πολιτικές πράξεις και τα πολιτικά κίνητρα, είναι η διάκριση μεταξύ Φίλου και Εχθρού»
Δηλαδή, υπενθύμιζα στους φιλελέδες ότι για μας αποτελούν Εχθρό και ταυτόχρονα κατέτασσα τον Κάστρο στους Φίλους («our own» έγραφα στον τίτλο). Όταν λοιπόν έρχεσαι εσύ και μου λες «δεν μπαίνουν ΕΤΣΙ οι διαχωριστικές γραμμές με τους φιλελέδες», αυτό που κατάλαβα εγώ, και νομίζω ότι το κατάλαβα απολύτως εύλογα, ήταν ότι αρνείσαι αυτή τη θεμελιώδη κατηγορία/διάκριση.
Ανανεώνω το ερώτημα στο οποίο δεν μου έχεις δώσει απάντηση ακόμα: Θεωρείς ότι ο Κάστρο ήταν ένας δικτάτορας; Και το επαναδιατυπώνω σύμφωνα και με τις παραπάνω διευκρινίσεις μου: Πιστεύεις ότι ανήκε στους Φίλους ή στους Εχθρούς;
Τα λέμε
ΥΓ Σου διευκρίνισα ότι η ατάκα τού τίτλου τής ανάρτησης διόλου δεν μεταφράζεται σε «μαζί μας νάναι κι ό,τι νάναι». Εσύ επανέρχεσαι, πράγμα που σημαίνει ότι εγώ το διευκρίνισα, εγώ το διάβασα. Δεν το παίρνω προσωπικά. Απλώς, θα σου συνιστούσα να κρύψεις λίγο λόγια, γιατί στην πορεία τής συζήτησης θα γίνει τόσο φανερό το λάθος αυτής τής μετάφρασης που μετά δεν θα έχεις πού να κρυφτείς εσύ... ;-) :-)
Λέφτι, αν στηρίζεις την πολιτική σου παδεία και τακτική στο ΑΡΧΙΝΑΖΙΣΤΑΡΙΟ τον Σμιτ με τις παπαριές του περί "φίλων-εχθρών", λυπάμαι που σε είπα και "ψιλομαρξιστή"! Θα κάνεις τελικά τα πάντα για να μην παραδεχτείς πως ήταν θεϊκή ανοησία αυτό το "ακόμα κι αν ήτανε δκτάτορας δεν τρέχει κάστανο, αρκεί που ήτανε δικός μας δικτάτορας";
Φίλε Καρλίτο,
Καλά, αφού έχεις πρόβλημα με τις απόψεις που διατύπωσε «το ΑΡΧΙΝΑΖΙΣΤΑΡΙΟ ο Σμιτ» και «τις παπαριές του περί "φίλων-εχθρών"», ορίστε οι ίδιες απόψεις διατυπωμένες από ένα αρχικουμμούνι με άλλα λόγια, κάνα αιώνα πριν από αυτές τού Σμιτ:
«Η ιστορία όλων των ως τώρα κοινωνιών είναι η ιστορία ταξικών αγώνων.
Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονταν σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε καλυμμένο, πότε ανοιχτό, [...]».
(Είναι τα πρώτα-πρώτα λόγια τού Κάρολου στο 1ο κεφάλαιο του Μανιφέστου τού Κομμουνιστικού Κόμματος.)
Κατά τα άλλα:
Ζαβολιάρης είσαι. Το παιχνίδι έχει ξεκινήσει. Δεν ξέρω σε ποιο λεπτό ακριβώς βρίσκεται, πάντως στο ημίχρονο δεν έχουμε φτάσει ακόμα. Κι εσύ βάζεις χέρι στο χρονόμετρο, το γυρνάς πίσω και ζητάς να ξανακάνουμε τη σέντρα τής έναρξης;
Χρωστάς μία απάντηση στο ερώτημα αν θεωρείς ή όχι τον Κάστρο δικτάτορα ή εν πάση περιπτώσει δικό μας και όχι με τους απέναντι.
Αναμένω για να τσουλήσω το τόπι παρακάτω.
Τα λέμε
Λέφτι, όταν λες "το παιχνίδι άρχισε" θα εννοείς κανά playstation, γιατί από πραγματική μπάλα σε βλέπω άμπαλο. Για να το πω απλά: μπουρδουκλώνεσαι και πέφτεις μονάχος! Ο Μάρξ, φίλε, μιλούσε για ΤΑΞΙΚΗ πάλη και για ΤΑΞΙΚΕΣ αντιπαλότητες. Τόσο ως προς το περιεχόμενο, όσο κι ως προς τη μορφή τους, την πολιτική τους εκδήλωση, τη νομική του έκφραση, κ.τ.λ. ΚΑΜΙΑ ΜΑ ΚΑΜΙΑ σχέση με τις παπαριές του αρχιναζισταριού Σμιτ περί "εχθρών και φίλων". Θέλεις κι αυτό να το αναλύσουμε; Ευχαρίστως! Πας για στραμπουληγμα πάντως, πρόσεξέ το φίλε!
Καρλίτο, Καρλίτο,
Μην πέφτεις κάτω και σφαδάζεις σαν να σε έχουν σφάξει. Ο διαιτητής έτσι κι αλλιώς κρατάει καθυστέρηση. Το λοιπόν:
Είτε για ταξική πάλη πρόκειται είτε για ελληνορωμαϊκή, πάντα έχουμε δύο αντιτιθέμενα μέρη, αφού πρόκειται για πάλη και σύγκρουση. Όσοι είναι στο Α μέρος βλέπουν αυτούς που είναι μαζί τους στο ίδιο μέρος ως φίλους και όσους παρατάσσονται με το Β ως εχθρούς (και αντιστρόφως).
Τώρα που σου παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και συνήλθες από το γρατζούνισμα, για κάνε μας τη χάρη και ξαναμπές στο παιχνίδι. Δηλαδή, απάντησέ μας στο ερώτημα που σου έχω θέσει εδώ και τόσα σχόλια και κάνεις τον Γερμανό:
Θεωρείς ή όχι τον Κάστρο δικτάτορα ή εν πάση περιπτώσει δικό μας και όχι με τους απέναντι;
Για πες.
Τα λέμε
Κάνεις το παν για να μην παίξεις πραγματική μπάλα φίλε Λέφτι. Κι όσο πιο πολύ μιλάς, τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω το γιατί. Δεν το κατέχεις το πολιτικό τόπι. Είσαι του πληκτρολογίου. Λοιπόν, αυτό το "είτε για ταξική πάλη πρόκειται είτε για ελληνορωμαϊκή, πάντα έχουμε δύο αντιτιθέμενα μέρη, αφού πρόκειται για πάλη και σύγκρουση", είναι πραγματική αποθέωση φίλε! Δηλαδή κάθε πάλη και κάθε σύγκρουση είναι το ίδιο, αφού έχουμε δυο αντιτιθέμενα μέρη, άρα τι Μαρξ, τι Σμιτ, όλοι για "φίλους κι εχθρούς" μιλάνε! Θεός! Δεν βάζεις τότε για σύμβουλο στις πολιτικές σου αναλύσεις και το Μουρίνιο, αφού και στη μπάλα έχουμε "δυο αντιτιθέμενα μέρη"; Ή τον Ρόμελ, που την έψαξε με τον πόλεμο; Ε; Ναι, αφού ...πόλεμος ο μεταξύ αντίπαλων στρατών, πόλεμος κι ο ταξικός, ένα πράγμα στη "λογική" σου. Χαχαχαχάχά! Φίλε, δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις, αλλά πατάς όλη την ώρα τα κορδόνια σου και βρίσκεις τοίχο!
Φίλε μου Καρλίτο,
Για να τελειώνουμε και να μη χάνουμε τις ώρες μας κι εσύ κι εγώ: Είμαι πρόθυμος να παραδεχθώ μέχρι κι ότι πίνω αίμα μικρών παιδιών κι ότι εγώ σταύρωσα τον Χριστό, αρκεί να μου απαντήσεις στο ερώτημα που σου έχω θέσει εδώ και πάνω από δύο 24ωρα:
Θεωρείς τον Κάστρο δικτάτορα ή εν πάση περιπτώσει δικό μας και όχι με τους απέναντι;
Τα λέμε (αλλά μίλα)
Αίμα παιδιών; Χαχαχαχά! Δεν χρειάζεται να δραματοποιείς τη συζήτηση φίλε Λέφτι. Ευθύες εξαρχής η θέση μου, με την οποία ΑΡΝΙΕΣΑΙ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΠΕΙΣ ΑΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ ή ΟΧΙ, είναι απλή και σου την επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά:
Δικτάτορες έχουνε (ή προμοτάρουνε, ή δοξολογάνε) ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ!
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ (ούτε προμοτάρουμε, ούτε και δοξολογάμε) δικτάτορες!
Όσο για το αν θεωρώ ή όχι δικτάτορα τον Φιντέλ, σου θυμίζω ότι ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΤΟΝ ΑΠΟΚΑΛΕΣΕΣ ΕΣΥ στον τίτλο της ανάρτησής σου ("κι αν είναι δικτάτορας δεν τρέχει κάστανο, αρκεί να είναι δικός μας δικτάτορας"), αρνούμενος επίσης πεισματικά ν' απαντήσεις στο ερώτημά μου αν πράγματι το εννοείς!
ΣΥ ΕΙΠΑΣ, δηλαδή, και άρα εσύ οφείλεις πρώτος να εξηγηθείς επ' αυτού:
Τον Κάστρο τον κατατάσσεις στους ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ; Ναι ή όχι;
Τι λες ρε Καρλίτο; Είσαι σοβαρός; Θυμήθηκες να μου πεις μετά από τρεις μερούλες ότι «δεν απαντώ στην ερώτησή σου, αν δεν μου απαντήσεις πρώτα εσύ»; Και γιατί δεν μου το έλεγες από την αρχή να μη χάνω την ώρα μου;
Adiós, Carlito! Έχουν περάσει από εδώ κι άλλοι αντιπολιτευόμενοι δήθεν από αριστερά και μάλιστα πιο έξυπνοι από σένα κι έφαγαν τα μούτρα τους, εσύ θα την έβγαζες καθαρή;
Θεός! Με τις υγειές σου Λέφτι, μεγάλε επαναστάτη του πληκτρολόγιου! Scripta manent.
Ε,δεν είστε καλά ώρες ώρες...
Ρε σεις lefties αντί να απαντήσετε ΕΥΘΕΩΣ,κάθεστε και τρώγεστε με τα νύχια σας. Εφόσον δήλωσε "συμβουλιακός κομμουνιστής" κι αντί να πείτε στους εαυτούς σας "πάλι καλά που δεν είναι...Α/Α/Α" κάθεστε και τον ρωτάτε αν θεωρεί τον Φιντέλ έτσι ή αλλιώς;
Δηλαδή έχετε διαφορετικού τύπου μεθοδολογία και φρασεολογία;
ΝΑΙ,ο Φιντέλ είναι δικός μας. Στα παλιά μας τα παπούτσια αν θεωρείται εξ΄αριστερών κι από ανθρώπους πού ούτε καν δέχονται την ορολογία "αριστερά/δεξιά" θεωρώντας τους εαυτούληδές τους όξω από το χορό,άρα κι έξω και πάνω από τις μάζες. Τί να κάνουμε τώρα;
Να το πούμε διαφορετικά,εάν λοιπόν μετά το "ΟΧΙ που...έγινε ΝΑΙ" έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και γινόταν μικρό ατύχημα τύπου GRexit, θα ασχολούμασταν με την ελευθερία του λόγου ή με το πρόβλημα της επιβίωσης; Εφόσον,τα ιεραρχούμε καλώς ή κακώς κι απαντάμε ως προς το 2ο καταφατικά,τα βρίσκουμε.
Οπότε,συνεχίστε διότι αρέσκομαι να διαβάζω κι αφήστε τα οπαδιλίκια του κώλου.
Venceremos
Φίλε (φίλη;) bhoy,
Ενώ δείχνεις ψυλλιασμένος/η, κάπου το χάνεις. Εξηγούμαι:
Προσωπικά, μπορεί να μην τραβάω πιστόλι όταν ακούω «συμβουλιακός κομμουνιστής», αλλά ένα κούμπωμα μέχρι το λαιμό το ρίχνω καλού-κακού. Διότι η απόσταση μεταξύ «συμβουλιακού κομμουνισμού» και του Α/Α/Α χώρου,[*] συχνά είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Έτσι λοιπόν, αυτό που εσύ θεωρείς φαγωμάρα με τα νύχια μας, δεν ήταν τίποτε άλλο από προσπάθεια να καταλάβω σε ποια ακριβώς φάση βρίσκεται ο φίλος μας ο Καρλίτο με απώτερο σκοπό να φανούν μέσα από τη συζήτηση οι αντιφάσεις του. Συγκεκριμένα:
1) Εμφανίζεται εδώ και αρχικά ασκεί κριτική σαν να είναι φιλελές, αν και «συμβουλιακός κομμουνιστής».
2) Ως «συμβουλιακός κομμουνιστής» θα έπρεπε να έχει μεγάλο πρόβλημα με ένα πολιτικό σύστημα μονοκομματικό –έχω στο μυαλό μου τον πολυκομματισμό τής σοσιαλιστικής δημοκρατίας, όχι τής αστικής– συγκεντρωτικό και ταυτισμένο σε μεγάλο βαθμό με το πρόσωπο του Κάστρο. (Εγώ, που δεν δηλώνω «συμβουλιακός κομμουνιστής», ένα κάποιο πρόβλημα το έχω, αν και το ζήτημα δεν αφορά μόνο την Κούβα ή τους ιστορικούς σοσιαλισμούς τού 20ού αιώνα, αλλά και αυτούς που θα επιχειρήσουμε στο μέλλον.) Παρ’ όλα αυτά, δεν βγήκε από το ποντίκι του κανένα παράπονο.
3) Αφού λοιπόν δεν βγήκε κανένα παράπονο, δεν είναι φως φανάρι ότι, αν και «συμβουλιακός κομμουνιστής», επί της ουσίας προσυπογράφει κι ο ίδιος την ανάρτηση για την οποία, κατά τα άλλα, έκανε τον κόπο να έρθει μέχρι εδώ για να μου τα χώσει; (Όπως δεν είναι φανερό σε όποιον διαβάσει αυτό ότι την ατάκα «even if he was a dictator, he was one of our own dictators» την προσυπογράφουν ακόμα και κάποιοι από τους θαμώνες τού Α/Α/Α χώρου;)
Να λοιπόν γιατί ο φίλος μας απέφυγε όπως ο διάβολος το λιβάνι να απαντήσει ποια είναι η άποψή του για τον Κάστρο και προτίμησε να δραπετεύσει με θριαμβολογίες οι οποίες θυμίζουν τον πιτσιρικά τού ανεκδότου που καθισμένος στον ώμο ενός γιγαντόσωμου μαύρου φώναζε «γάμησα τον αράπη, γάμησα τον αράπη!». Για να μη φανούν οι αντιφάσεις που τον διαπερνούν και η σύγχυση που τον δέρνει.
Κάπως έτσι την είδα εγώ αυτή την επίσκεψη του φίλου μας. Και, μα τον Τουτάτη, καθόλου οπαδικά –εδώ δεν με ‘‘διάβασες’’ σωστά, αν και αρέσκεσαι να με διαβάζεις (θενξ για την ευαρέσκεια :-) ).
Λοιπόν; Τι λες;
Τα λέμε
[*] Η περίπτωση Πάνεκουκ είναι χαρακτηριστική (αν και αυτουνού τού πήρε κάμποσα χρονάκια για να δει το φως το αληθινό τής αναρχίας). Και η περίπτωση της Άρεντ, που φρόντισα να υπενθυμίσω στο φίλο μας, είναι επίσης χαρακτηριστική τού γεγονότος ότι πίσω από την υπεράσπιση της «άμεσης δημοκρατίας τών συμβουλίων» μπορεί να βρίσκεται μέχρι και η «καταδίκη τού ολοκληρωτισμού οποθενδήποτε και αν προέρχεται»...
Αχ καημένε Λέφτι μου... Θέλεις ένα ορισμό της φράσης "οι αντιφάσεις που τον διαπερνούν κι η σύγχυση που τον δέρνει"; Ορίστε τον:
Εγώ, που δεν δηλώνω «συμβουλιακός κομμουνιστής», ένα κάποιο πρόβλημα το έχω, αν και το ζήτημα δεν αφορά μόνο την Κούβα ή τους ιστορικούς σοσιαλισμούς τού 20ού αιώνα, αλλά και αυτούς που θα επιχειρήσουμε στο μέλλον.
Ποιος το είπε, ποιος το είπε! Χαχαχαχά!
"Ένα κάποιο πρόβλημα", αλλά ποιο ακριβώς; Δεν θα το απαντήσεις και στο "ένα κάποιο" θα μείνεις γενικώς όσο παραμένεις "Left" έτσι γενικά κι αόριστα, δηλαδή αντιφατικά και συγκεχυμένα.
Να σου το πω κι αλλιώς: "Συμβουλιακός κομμουνιστής" είναι κάτι το συγκεκριμένο και ξεκάθαρο, συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί του. "Left" είναι κάτι το πολύύύύύ γενικό και αόριστο.
Προφανώς, το ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ "left" είσαι, ακόμα δεν το έχεις ξεκαθαρίσει στον εαυτό σου. Ίσως να σε βοηθήσει να το απαντήσεις, αν απαντήσεις σε αυτό που σου επαναλαμβάνω εξαρχής:
Δικτάτορες έχουνε (ή προμοτάρουνε, ή δοξολογάνε) ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ!
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ (ούτε προμοτάρουμε, ούτε και δοξολογάμε) δικτάτορες!
Συμφωνείς ή διαφωνείς;
Όταν με το καλό το απαντήσεις (στον εαυτό σου πρώτα), τότε θα έχεις αποφασίσει και τι είδους "left" είσαι. Όχι γενικά, αλλά συγκεκριμένα.
Για τον Κάστρο ήταν η ανάρτηση στο blog του γνωστού φιλελέ αλλά τα σκάγια πήραν(πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά) τους εκκλησιαστικούς ηγέτες Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας που έκαναν το λάθος να πιστευούν ότι, ανεξαρτήτως το τι πιστεύει κάποιος, καλό θα ήταν να υπάρχει συνομιλία , καταλλαγή και αποφυγή των παλιών παρεξηγήσεων. Και αυτός τους αποκαλεί μαφιόζους! Ο άνθρωπος είναι για ψυχίατρο. Κατηγορεί τους χριστιανούς για μισαλλοδοξία και αυτός είναι χειρότερος απ' όλους.
Φίλε Τρικαλινέ,
«Μισαλλοδοξία»; Πολύ φτωχός όρος για να περιγραφεί η ψυχοσύνθεσή του. Να το βελτιώσω λίγο το πράγμα;
Ο άνθρωπος αυτός θα πεθάνει όταν δεν θα έχει κάποιον άλλον απέναντί του για να του διοχετεύσει τη χολή του και θα αυτοδηλητηριαστεί!
Τα λέμε
Ήρθα να πώ ένα γεια και πέφτω σε αυτή τη κουβέντα με το δικό μας Καρλίτο.
Πέθανα στα γέλια. Είστε απολαυστικοί!
Ρε συ λεφτυ τι παθαίνεις; Έχεις πατήσει το κορδόνι σου δέκα φορές καθώς τριμπλάρεις τον εαυτό σου.
Εγώ στη θέση σου (αποκλείεται φυσικά να έγραφα κάτι τέτοιο δημόσια, αλλά σε μια κουβέντα σε μια ταβέρνα θα τους την έλεγα έτσι) θα απαντούσα:
"Παράτα μας ρε Καρλίτο τι θες ναουμ;, μας παίρνει ένας ενθουσιασμός, μια συγκίνηση, τσιμπάμε και στα νούμερα του νεοφιλελέ συρφετού και λέμε και καμιά υπερβολή για να τους μπούμε στο μάτι. Γράψε λάθος. Κούλαρε."
Αλλά αν είχες πει αυτό δεν θα μας είχατε διασκεδάσει τόσο.
Ολα καλά.
Χαιρετισμούς.
Αριστερα Φιλαρακια, γεια σας
Σας θυμηθηκα (πάντα σας θυμαμαι) οταν διαβασα οτι ο πρωθυπουργός που αντικαθιστα τον Ρέντσι, συνεργαζονταν στο περιοδικό "ειρηνη και πολεμος" με τη Λουτσιανα Καστελινα,στελεχος της Αριστερας στην Ιταλία.
Ειχατε λοιπόν στο παρελθον αφιερωσει ενα ποστ στη Λουτσιανα εκδηλωνοντας το θαυμασμό σας και την εκτιμηση σας για ενα αξιολογο στελεχος της Αριστερας ,δημοσιευοντας ενα εξαιρετικό αρθρο της. Ειχαμε κανει τοτε καποιο διαλογο.
Τώρα ειδα ενα απολαυστικό πινγκ - πονγκ με καποιον Καρλιτο. Νομιζω οτι δωσατε ρεστα.
Για το ποστ στον Φιντελ. Ναι προκλητικός ο τιτλος σας, ομως οπως και να τον ονομασει κανεις τον Κομμανταντε, αλλά τι θα μπορουσε να πει κανείς οταν
ενα νησί που ειναι αποκλεισμενο απο το 1962, με το εμπαργκο που του επιβληθηκε και το οποιο μετά την καταρρευση της ΕΣΣΔ εχασε και καθε βοηθεια που προσφερονταν στο λαο της Κουβας;
Οταν λοιπόν ενας ηγετης καταφερνει να επιβιωσει ο λαός του (με αυτες τις προυποθεσεις) και πετυχαινει να εχουν οι Κουβανοι , δωρεάν εκπαιδευση, υπηρεσιές υγειας υψηλων προδιαγραφων (κατά γενικη διεθνη αναγνωριση), μηδενικα ποσοστα αναλφαβητισμου, χαμηλή ανεργία, τοτε πως να τον ονομασουν οι ιδιοι οι κουβανοί;;
Σημειωτεον οτι η εκπαιδευση ειναι παιδευτικος μηχανισμός που αναπτυσσει και την
Παιδεια.
Για να τε λεμε ολα.
Τα λεμε
Φίλε Μιχάλη, γεια κι από μένα. Όμως, ...σ’ έχω! :-) Δώσε βάση:
Κατ’ αρχήν, είναι λάθος το συμπέρασμα που έβγαλες ότι το βασικό κίνητρο της ανάρτησης ήταν να την πω στα νούμερα του φιλελευθερισμού. Σε μπέρδεψε το ύφος που είχε κι ένα άχτι. Πέρα από το άχτι είχε και ουσία.
Δεύτερον: Όπως εξάγεται από το διάλογο που ακολούθησε με τον Καρλίτο (που, όπως κατάλαβες γιατί είσαι τζιμάνι, χρειάζεται επειγόντως φροντιστήριο γιατί σας εκθέτει ανεπανόρθωτα), αλλά και όπως μπορούσε να υποπτευθεί κάποιος που παρακολουθεί τις απόψεις που ακούγονται από αυτό το τσαρδί, τα σκάγια έπαιρναν και τους δικούς μας υποκριτές. Μέσα στους οποίους δεν θα διστάσω να σε τσουβαλιάσω κι εσένα (στο πάνω όμως μέρος, στο προνομιούχο :-), όσο κι αν σκούξεις για «σταλινική ισοπέδωση»! :-) Διότι μού γράφεις μέσα στην καλή χαρά ότι απλώς «δεν θα έλεγ[ες] κάτι τέτοιο δημόσια»! Καλώς το τό καλό παιδί και τ’ άξιο παλικάρι που η υποκρισία του (και αυτουνού) ζυγίζει ένα καντάρι! :-)
Φυσικά, εγώ τα λέω όλα. Γι’ αυτό και θα σε επαινέσω για την ειλικρίνειά σου μέσα στην υποκρισία σου. Ειλικρίνεια που υποπτεύομαι σφόδρα ότι δεν τη διαθέτει η κυρία Πορτάλιου, φέμινα αναντάμ παπαντάμ και μεγάλη χορηγός τού ΛΟΑΤΚΙ κινήματος, η οποία έσπευσε να κλάψει δημόσια για τον επί κεφαλής ενός συστήματος που σε σάπιζε στο ξύλο μόνο και μόνο γιατί η βιοψυχική φτιαξιά σου σε έκανε να θέλεις να τον παίρνεις κι όχι να τον δίνεις. Κι αυτή δεν προσυπογράφει την αποστροφή τού τίτλου; Μη μου πεις όχι. Θα το ομολογούσε, όπως εσύ ότι αυτό ανήκει στα πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται δημόσια; Μη μου πεις ναι.
Και δεν την προσυπογράφουν επί τής ουσίας μέχρι και τα αγοράκια και κοριτσάκια τού K-lab, που, κατά τα άλλα, είναι τόσο φανατικά κατά τών έμφυλων διακρίσεων ώστε έχουν εξαλείψει το αρσενικό και το θηλυκό φύλο στο γραπτό λόγο λανσάροντας το generic και neutral @ (σε λίγα χρονάκια, έτσι όπως το πάνε, θα μας ζητήσουν να τον κόψουμε! :-) ), όταν κοτσάρουν ανάρτηση σαν αυτή;
Και δεν την προσυπογράφει μέχρι και το Ίντυ μέσω τού συγκεκριμένου ανάρχα, όπως έδειξα ήδη παραπάνω όταν μιλούσα στον bhoy;
Επομένως, δεν είναι μόνο η υποκρισία τών φιλελέδων που είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα την προβοκατοριά. Είναι και η υποκρισία τών δικών μας. Η οποία, βεβαίως βεβαίως, είναι και αυτή που με τσούζει πιο πολύ.
Κατά τα άλλα, χαίρομαι ιδιαίτερα που έκανες ένα βήμα πιο κοντά στην πολιτική απομακρυνόμενος αντίστοιχα από την προσκόλληση στην «πολιτική αρχών» και δέχθηκες ότι ορισμένα πράγματα με τα οποία δυστυχεί η αριστερή ψυχή μας πρέπει να μπαίνουν σε δεύτερη προτεραιότητα στη βάση τού αξιώματος η σωτηρία τής επανάστασης ας είναι ο υπέρτατος νόμος. Να σε δω να το κάνεις αυτό και για την Κρονστάνδη και τι στον κόσμο! ;-) :-) Μπροστά σε αυτήν την πρόοδό σου, το γεγονός ότι διαφωνούμε στο κατά πόσον είναι ορθό πολιτικά να είμαστε τόσο ειλικρινείς στο δημόσιο λόγο μας όσο είναι αυτή η ανάρτηση με αφήνει παγερά αδιάφορο! :-)
Τα λέμε
@ Ενη,
το θέμα είναι πολύ απλό και είναι το εξής: τα αριστερά φιλαράκια μας έκαναν μια ανάρτηση σαν απάντηση στους νεοφιλελέ, οι οποίοι αποκαλούν τον Κάστρο δικτάτορα. Και τι τους απάντησαν; Ότι "ακόμα κι αν ο Κάστρο ήτανε δικτάτορας, δεν τρέχει για εμάς κάστανο, αρκεί που ήτανε δικός μας δικτάτορας".
Με δυο λόγια, τα αριστερά φιλαράκια μας αποκάλεσαν, και αυτά, ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ τον Κάστρο, όπως και οι νεοφιλελέ ... με τη μόνη διαφορά, λέει, ότι "ήτανε δικός μας ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ κι αυτό μας φτάνει και μας περισσεύει"!
Έρχομαι λοιπόν εγώ, ο ... μπερδεμένος (σύμφωνα με τ' αριστερά φιλαράκια μας), και τους λέω: διαπράξατε "θεϊκή ανοησία", το γυρίσατε στο ποδοσφαιρικό ("το μόνο που μας νοιάζει είναι αν κάποιος είναι δικός μας και δεν πα νάναι και δικτάτορας"), ενώ αλλού πρέπει να βάζουμε τις διαχωριστικές γραμμές (βλ. το αρχικό μου σχόλιο). Κι αφού περνάω τα γνωστά ("είσαι ο και λέγεσαι"), τους επαναλαμβάνω το ζήτημα και τους ρωτάω καλού-κακού για να μου το ξεκαθαρίσουν: τελοσπάντων "ΕΣΕΙΣ αριστερά φιλαράκια τον Κάστρο τον κατατάσσετε στους ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ;".
Λοιπόν, απάντηση δεν πήρα ΟΥΤΕ σε αυτή την ερώτηση, ΟΥΤΕ και στο πιο ουσιαστικό θέμα που έβαλα σχετικά με το πού και πώς χαράζουμε τις διαχωριστικές μας γραμμές από τους νεοφιλελέ (και τους ταξικούς εχθρούς γενικότερα).
Αυτό είναι όλο. Που σημαίνει ότι, τελικά, για τα αριστερά φιλαράκια μας πράγματι το ζήτημα είναι απλά αν κάποιος είναι "δικός μας" και δεν πα νάναι και δικτάτορας! Tragic! Καθαρός οπαδισμός.
Με έχετε κάψει...
Ο Καρλίτο ορθώς σας ρωτάει πάντως!
Εδώ υφίσταται κοτζάμ όρος "Δικτατορία του Προλεταριάτου" ρε παίδες,ένθεν κακείθεν.
Επομένως, ο Φιντέλ ήταν η προσωποποίηση του κουβανέζικου προλεταριάτου;
Όχι.
Το κουβανέζικο προλεταριάτο λειτουργούσε "αμεσοδημοκρατικά" όπως μας περιέγραψε π.χ. ο Ζουράρις σε κείνες τις δηλώσεις του στον ΣΚΑΪ ή όχι;
Όχι (λέω γω με τα ελάχιστα που γνωρίζω)
Το κόμμα υποκαθιστούσε τις μάζες;
Λιγουλάκι...
Πού κολλάει η αναφορά με τις LGBT και την συμπαθή Πορτάλιου;
Είναι ή όχι;
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δικτάτορας.
Δημοσίευση σχολίου