Ceci n'est pas une tsipoura.

Το 1929, ο σπουδαίος Rene Magritte ζωγράφισε έναν πίνακα που του έδωσε τον τίτλο Η προδοσία τής εικόνας. Ο πίνακας, που έμελλε να καταλάβει όχι μόνο μια από τις πιο περίοπτες θέσεις στην ιστορία τής τέχνης αλλά και να επιδράσει στην κίνηση των ιδεών, απεικόνιζε μία πίπα και κάτω από αυτήν, εν είδει λεζάντας, είχε γραμμένη τη φράση «Ceci n'est pas une pipe» (Αυτό δεν είναι μία πίπα). Εκείνο που ήθελε να κάνει με αυτόν τον παιγνιώδη υποτιτλισμό ήταν να επισημάνει το καίριας σημασίας γεγονός ότι η αναπαράσταση ενός αντικειμένου (ή μιας κατάστασης που αποτελεί τμήμα τής πραγματικότητας) δεν είναι το ίδιο το αντικείμενο.

Θυμήθηκα τον Magritte και τον πίνακά του, όταν διάβασα για το τελευταίο επεισόδιο με τους Τούρκους στα Ίμια που συνέβη στις 6 Ιανουαρίου. Παίχτηκε το ίδιο έργο που έχει ανέβει άπειρες φορές: ελληνικά ψαράδικα καΐκια «διατάχθηκαν» από σκάφη τής τουρκικής ακτοφυλακής να απομακρυνθούν από την περιοχή (θεωρείται πλούσιος ψαρότοπος, ιδίως για την τσιπούρα που το δίμηνο Δεκεμβρίου – Ιανουαρίου είναι η εποχή της). Οι Έλληνες ψαράδες, όπως συνηθίζουν να κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις, ειδοποίησαν το δικό μας Λιμενικό που έστειλε δύο σκάφη. Μόνο που αυτή τη φορά η ιστορία είχε και δράκο: στους «τσαμπουκάδες» που ακολούθησαν, ένα δικό μας σκάφος εμβολίστηκε από τουρκικό και υπέστη το σχετικό στραπατσάρισμα (υλική και απτή αντανάκλαση του στραπατσαρίσματος της εθνικής κυριαρχίας).

Και πού κολλάει ο πίνακας του Magritte; Μέχρι τώρα πουθενά. Αν όμως θυμηθεί κανείς τις ατέρμονες ψαλμωδίες μέρους της ονομαζόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς και τη μόνιμη επωδό «δεν πολεμάμε για πετρέλαια και ΑΟΖ», που την έχουν ψωμοτύρι ιδίως «τα παιδιά του Σπάρτακου» (δηλαδή, νεολαίοι Ναρίτες με στολή, όνομα και πράγμα), κολλάει μια χαρά. Διότι οι κουφιοκεφαλάκηδες σύντροφοι, μέσα στον αφόρητο πασιφισμό τους, «ξεχνούν» ότι οι ΑΟΖ δεν έχουν να κάνουν μόνο με υδρογονάνθρακες, πετρέλαια, φυσικά αέρια και τα ρέστα. Έχουν να κάνουν και με πιο «πεζά» πράγματα. Όπως μία τσιπούρα, λόγου χάρη (παρεμπιπτόντως, εδώ είναι και το άλλο που «ξεχνούν» οι άμυαλοι σύντροφοι: τους τρεις πολέμους του μπακαλιάρου οι οποίοι αποτέλεσαν και την αρχική βάση για τις διεθνείς διαπραγματεύσεις που κατέληξαν στη Συνθήκη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982). Όπου εκεί, όταν η κουβέντα έρχεται «στις τσιπούρες», είναι οι λαοί που έχουν να μοιράσουν. Δίκαιη μοιρασιά πρέπει να κάνουν, εννοείται. Πάντως, για μοιρασιά πρόκειται.

Αλλά εκεί έρχονται και οι σύντροφοι που «δεν πολεμάνε για πετρέλαια και ΑΟΖ» και μας λένε με όλη την αθωότητα των χρήσιμων ηλιθίων:

Καλέ, ποια τσιπούρα; Πού τη βλέπετε; Ceci n'est pas une tsipoura! Ceci είναι μόνο κοιτάσματα υδρογονανθράκων με πετρέλαιο και φυσικό αέριο για τους οικονομικούς βραχίονες του αμερικανικού και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού τύπου Exxon Mobil και Total!

▲▼▲