Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά της g700;

Αρχίζει σιγά-σιγά και γίνεται φανερό: Κάποιοι από τους φίλους του g700.blogspot.com μας βλέπουν με μισό μάτι. Γιατί; Γιατί τάχα μου τους κλέβουμε! Χρησιμοποιούμε στον τίτλο μας τον όρο «g700»! Και δεν θα ‘πρεπε! Ο όρος αυτός είναι για αποκλειστική χρήση δική τους! Ο όρος που υποδηλώνει μια γενιά, αυτούς δηλαδή που όπως λένε στο blog τους «είναι από 25 -35 ετών» (ξεχνούν ότι γενιά των 700 ευρώ είναι και 20άρηδες και 18άρηδες, γιατί άραγε;) είναι δικός τους! Και γιατί; Γιατί πρώτα αυτοί τον χρησιμοποίησαν! Κι αφού πρώτοι αυτοί τον χρησιμοποίησαν, εμείς που «τολμήσαμε» να τον συμπεριλάβουμε στην ονομασία του δικού μας blog, είμαστε «λογοκλέπτες» και μεταχειριζόμαστε «χυδαίους»(!) τρόπους για «να αντλήσουμε κύρος» από το δικό τους! Ένας από τους αναγνώστες του g700.blogspot.com μάλιστα, έφτασε στο σημείο να μας πει σε σχόλιό του ότι του θυμίζουμε «τους Σκοπιανούς»! Ξεχνώντας μέσα στον οίστρο του, ότι η περίπτωση της fYROM είναι ακριβώς αντίστροφη από τη δική μας! Εκεί, είναι η πλευρά της fYROM που αρνείται να δεχθεί προσδιορισμό στο όνομά τους ώστε να διακρίνεται από την Ελληνική Μακεδονία. Στη δική μας περίπτωση ο προσδιορισμός έχει μπει εξ αρχής με δική μας απόφαση. Ακριβώς γιατί δεν θέλουμε να δημιουργείται καμία σύγχυση. Εμείς φιλοδοξούμε να εκφράσουμε τις απόψεις της Αριστεράς για τους τρόπους με τους οποίους η γενιά μας θα βγει από το σκοτεινό πηγάδι που την έχουν ρίξει. Οι φίλοι του g700.blogspot.com έχουν άλλες απόψεις. Πώς θα μπορούσαμε να επιδιώκουμε τη σύγχυση μαζί τους; «Για να αντλήσετε κύρος» μας λένε! Δηλαδή θέλουμε να αντλήσουμε κύρος από το γεγονός ότι δηλώνουμε σε ποια γενιά ανήκουμε; Γιατί αυτό σημαίνει το g700. «Όχι» μας λένε. «Θέλετε να αντλήσετε κύρος χρησιμοποιώντας τον όρο ‘g700’ τον οποίο χρησιμοποιούμε εμείς από το 2007 και τον έχουμε κάνει γνωστό σ’ όλο το Διαδίκτυο». Ας τους ρωτήσουμε κι εμείς κάτι: Πώς έγινε ρε παιδιά και χρησιμοποιήσατε τον όρο «g700»; «Μα είμαστε αυτής της γενιάς!» μας απαντάνε με καμάρι. «Κι εμείς ρε παιδιά, της ίδια γενιάς είμαστε, απλώς αριστεροί! Τι να κάνουμε; Πώς αλλιώς να αυτοπροσδιοριστούμε εκτός από το ‘Left’;». «Να κόψετε το λαιμό σας» μας λένε! «Ονομαστείτε ‘χορτοφάγοι’, ονομαστείτε ‘φίλοι της Αφρικανικής σαρανταποδαρούσας’, ονομαστείτε ‘υποστηρικτές της καλαθοσφαίρισης άνευ φοράς’, το ίδιο μας κάνει. Όχι όμως να συμπεριλάβετε στην ονομασία σας το ‘g700’. Αυτό είναι χυδαιότητα»! Είναι πραγματικά θλιβερό, νέοι άνθρωποι, συνομήλικοί μας και συμπάσχοντες στον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης που για πολλούς από μας είναι πραγματικός Γολγοθάς, να καταφεύγουν σε τέτοια παλαιοκομματικά «παιχνίδια». Που βέβαια είναι ξεκάθαρο πόσο μεγάλα και έντονα αισθήματα «ιδιοκτησίας» κρύβουν για ολόκληρη τη Γενιά των 700 ευρώ, αλλά και τι καθεστωτικές αντιλήψεις φανερώνουν. Τους αναγνωρίζουμε όμως και κάποια ελαφρυντικά: Η βράβευσή τους από την ΕΕ μετά από πρόταση του ενός εκ των δύο κατ’ εξοχήν καθεστωτικών κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ, είναι πολύ πρόσφατη… Βέβαια, τέτοιες καθεστωτικές αντιλήψεις συνήθως συμβαδίζουν με τη φτώχεια επιχειρημάτων και την αδυναμία ουσιαστικής αντιπαράθεσης. Κι έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι και στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε μία ακόμα επιβεβαίωση του κανόνα. Δεν μας εκπλήττει το γεγονός. Οι συγκεκριμένοι φίλοι του g700.blogspot.com προσπαθούν να αντλήσουν κύρος από ένα όνομα. Εμείς αντλούμε κύρος από τις Ιδέες και τις Αξίες της Αριστεράς. Ουδεμία σύγκριση… Θέλουμε όμως να είμαστε δίκαιοι. Είναι αλήθεια ότι οι διαχειριστές του g700.blogspot.com δεν έχουν εκφράσει τέτοια αντίληψη. Αντίθετα, έχουν δηλώσει ρητώς σε σχόλιό τους σ’ αυτό εδώ το blog ότι «φυσικά και δεν διεκδικούν κανένα μονοπώλιο επί του φαινομένου». Δεν παραλείπουν δε, όσες φορές μας έχουν απευθύνουν το λόγο, να δηλώνουν κλείνοντας την εκτίμησή τους (την οποία και έχουμε ανταποδώσει φυσικά). Αυτό είναι κάτι που το σημειώνουμε με ευχαρίστηση. Από την άλλη όμως (γιατί εκτός από δίκαιοι θέλουμε να είμαστε και ακριβείς), έχουμε προσέξει πως παρά το ότι μας απευθύνουν το λόγο δεν μας κατονομάζουν! Τι να υποθέσουμε; Και γιατί πρέπει να κάνουμε υποθέσεις; Δεν είναι συμβατός με τις εξαγγελίες τους και τις πεποιθήσεις τους ο καθαρός και ευθύς λόγος; Ας μας πουν λοιπόν, γιατί αποφεύγουν να μας κατονομάζουν; Προτιμούν τη σημειολογική άσκηση πολιτικής μέσω υπονοούμενων και μισόλογων; Θέλουμε να πιστεύουμε πως όχι. Και ελπίζουμε να μας δικαιώσουν. Διαφορετικά, δεν θα μας μένει τίποτα άλλο από το να κάνουμε υποθέσεις… Σε κάθε περίπτωση εμείς για μία ακόμα φορά προσκαλούμε όλους τους φίλους του g700.blogspot.com (όπως φυσικά και όλους τους αναγνώστες μας) σε διάλογο επί της ουσίας. Είναι ευπρόσδεκτοι ασχέτως διαφωνιών. Ας αφήσουν τα πείσματα κι ας καταθέσουν τις απόψεις τους. Αν δεν το κάνουν, όλα τα άρθρα τους και τα σχόλιά τους για τους νέους που κανείς δεν ακούει και κανείς δεν τους δίνει σημασία, μετατρέπονται σε κενό γράμμα, τουλάχιστον ως προς εμάς που και να τους ακούσουμε θέλουμε και σημασία τους δίνουμε. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς Left G700 για να το προσέξει αυτό… Και σε τελική ανάλυση ας έχουν υπ’ όψη τους: Τα παιδιά της Γενιάς των 700 ευρώ δεν ανήκουν ούτε σε εκείνους, ούτε σε εμάς. Τα παιδιά της Γενιάς των 700 ευρώ ανήκουν στους εαυτούς τους. Εμείς σκοπεύουμε να μιλάμε μαζί τους από Αριστερή σκοπιά, αφού αυτή είναι η θέση μας. Όποιοι διαφωνούν δεν έχουν παρά να παίρνουν τον λόγο…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

E D I T O R I A L

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το g700.blogspot.com κι εμείς.

Σκοπεύαμε να το κάνουμε αργότερα. Το σχόλιο όμως ενός αναγνώστη μάς ανάγκασε να επισπεύσουμε το σημερινό άρθρο. Το θέμα του είναι η συνύπαρξή μας με ένα παρεμφερές blog. Παρεμφερές, αλλά τελείως διαφορετικό. Το g700.blogspot.com.

Πού είμαστε παρεμφερείς μέχρι ομοιότητας; Πρώτα-πρώτα στην ονομασία. G700 εκείνο, G700 κι εμείς. Φυσικά η ονομασία δεν είναι τυπικό ζήτημα. Δείχνει ότι και τα δύο blogs είναι δημιουργήματα νέων εργαζόμενων που ασχολούνται κυρίως με τα γνωστά σε όλους προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουν: Υψηλή ανεργία, ανεπαρκείς αμοιβές, ακραία και θεσμοθετημένη επισφάλεια στην εργασία, μειωμένα εργασιακά δικαιώματα σε σύγκριση με τις παλαιότερες γενιές. Η δεύτερη ομοιότητα μεταξύ μας σχετίζεται με τη «φιλοσοφία» λειτουργίας και των δύο blogs. Συλλογικό το G700, συλλογικό και το δικό μας. Κι εδώ σταματούν οι ομοιότητες κι αρχίζουν οι ριζικές διαφορές.

Τόσο ριζικές που απεικονίζονται συμβολικά ακόμα και στο όνομα. Το δικό μας έχει έναν προσδιορισμό. Δεν ονομαζόμαστε απλώς G700. Ονομαστήκαμε LeftG700. Αυτό υποδηλώνει με καθαρότητα και σαφήνεια ότι είμαστε ένα μέρος από τη Γενιά των 700 ευρώ. Ένα μέρος δηλαδή από τους νέους που πιστεύουν ότι, σε τελική ανάλυση, τα προβλήματά μας πηγάζουν από ένα άδικο, εκμεταλλευτικό και καταστροφικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα: Αυτό του Καπιταλισμού. Και, ας το πούμε με την ευκαιρία, η στάση απέναντι σ’ αυτό το ισχύον και κυρίαρχο σήμερα σύστημα αποτελεί για μας την κόκκινη γραμμή που διαχωρίζει την Αριστερά από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις.

Οι φίλοι του g700.blogspot.com αποφάσισαν διαφορετικά. Διάλεξαν για την ονομασία του blog τους το γενικό προσδιοριστικό όρο «g700». Φιλοδοξούσαν να παρουσιαστούν ως εκπρόσωποι ολόκληρης της γενιάς μας; Δεν το ξέρουμε και δεν θέλουμε να κάνουμε δίκη προθέσεων. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι μ’ αυτό τον τρόπο περιορίζουν τη δική τους διαχωριστική γραμμή μόνο στο ζήτημα της ηλικίας και των Γενεών. Πράγμα που φροντίζουν να το κάνουν σαφές με τις διακηρύξεις τους στις οποίες η δεσπόζουσα θέση είναι το αίτημα της Διαγενεακής Δικαιοσύνης.

Πόσο διαφωνούμε με αυτή την αντίληψη; Όσο δεν γίνεται περισσότερο. Γιατί αποκρύπτει την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας και επομένως μεταθέτει το ριζικό κοινωνικό πρόβλημα από το ταξικό πεδίο σε αυτό των διαγενεακών σχέσεων.

Φυσικά, το γεγονός ότι αποκρύπτουν το ταξικό πρόβλημα δεν σημαίνει ότι οι απόψεις τους –άσχετα αν είναι στις προθέσεις τους ή όχι- αφήνουν ανεπηρέαστο το πολιτικό, δηλαδή ταξικό, σκηνικό. Κάθε άλλο. Το επηρεάζουν σαφέστατα. Και το επηρεάζουν προς όφελος των σημερινών Κυρίαρχων, των δυνάμεων του Κεφαλαίου. Αυτών δηλαδή που μέχρι στιγμής μας καταδικάζουν να ζούμε μισή ζωή.

Ο βασικός σκοπός της δημιουργίας αυτού του blog -το είπαμε με την πρώτη μας ανάρτηση- είναι να συμβάλλουμε όσο μπορούμε στην αποκάλυψη της σκληρής αλήθειας ότι το πρόβλημα της γενιάς μας δεν είναι ζήτημα διαγενεακών σχέσεων αλλά ζήτημα σχέσεων παραγωγής. Μοιραία, αυτό μας τοποθετεί απέναντι από τους φίλους που αποτελούν την ομάδα του g700.blogspot.com. Πράγμα που βέβαια, δεν θα μας κάνει ποτέ να τους δούμε σαν ταξικούς αντιπάλους και εχθρούς ακόμα κι αν, όπως πιστεύουμε, οι απόψεις τους «έρχονται γάντι» με τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών μας. Γιατί; Γιατί απλούστατα: Οι δικοί μας εκμεταλλευτές είναι και δικοί τους! Και μ’ αυτή την έννοια, όχι μόνο δεν είμαστε απέναντί τους, αλλά είμαστε δίπλα τους!

Υπάρχει κι ένα λεπτό ζήτημα με το οποίο θα θέλαμε να κλείσουμε το σημερινό editorial. Το υπαινιχθήκαμε νωρίτερα, αλλά θα θέλαμε να το διευκρινίσουμε παραπέρα. Τα όσα γράφουμε αναφέρονται στο g700.blogspot.com. Μία μικρή ομάδα δηλαδή που διαχειρίζεται το συγκεκριμένο ιστολόγιο και προβάλλει τις απόψεις που προβάλλει. Δεν αναγνωρίζουμε σ’ αυτή την ομάδα κανένα αντιπροσωπευτικό ρόλο της γενιάς μας. Και αντίστοιχα δεν διεκδικούμε κανένα ρόλο αντιπροσώπευσης όλων των αριστερών νέων εργαζόμενων στη δική μας μικρή ομάδα. Κατανοούμε ότι το γεγονός πως το g700.blogspot.com λειτουργεί εδώ και περισσότερο από δύο χρόνια χωρίς αντίλογο, σε συνδυασμό μάλιστα με μία αξιοσημείωτη προβολή από τα συστημικά ΜΜΕ, πιθανόν να έχει δημιουργήσει σε ορισμένα μέλη του ή τακτικούς αναγνώστες του κάποια αισθήματα «ιδιοκτησίας». Ελπίζουμε όμως, σε μία ενδεχόμενη τέτοια περίπτωση, να κατανοήσουν, ότι αισθήματα «ιδιοκτησίας» χωρίς και αντίστοιχους «τίτλους» είναι παντελώς άνευ αντικρύσματος…

Σήκω Ρόζα για να δεις τα παιδιά της "Αλλαγής"...

Πολύς ντόρος ξεσηκώθηκε αυτές τις μέρες για το «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» που χρησιμοποιεί ο Γιώργος Παπανδρέου στις προεκλογικές του ομιλίες. Αφορμή, η «αγανάκτηση» του Κώστα Καραμανλή, επειδή τάχα ο ΓΠ αποκάλεσε τους ψηφοφόρους της ΝΔ βαρβάρους. Προφάσεις εν αμαρτίαις… Ο ΚΚ, μπροστά στο φάσμα της μεγάλης ήττας του κόμματός του στις Ευρωεκλογές, προσπαθεί να συσπειρώσει τους απογοητευμένους οπαδούς του, επικαλούμενος τις δήθεν ύβρεις του αντιπάλου. Γράφτηκε στον τύπο, ότι το επικοινωνιακό επιτελείο των Νεοδημοκρατών αγνοεί ποιος, πότε και κάτω από ποιες συνθήκες είπε την περίφημη φράση. Κολοκύθια μετά ριγάνεως. Ξέρουν και παραξέρουν και μη τους υποτιμάμε. Απλώς ποντάρουν στο ότι δεν ξέρουν οι ψηφοφόροι της ΝΔ. Και μάλλον έχουν δίκιο. Εδώ δεν το ξέρουν αριστεροί, οι Νεοδημοκράτες θα το ήξεραν;

Είναι πολύ προφανής η σκοπιμότητα της δήθεν αγανάκτησης του ΚΚ και δεν θέλουμε να πούμε τίποτα άλλο επ’ αυτού. Θέλουμε όμως να πούμε μερικά πράγματα για τον Γιώργο Παπανδρέου. Για την ακρίβεια, θέλουμε να πούμε για την πολιτική αναισχυντία του Γιώργου Παπανδρέου.

Υπάρχουν δύο σημεία στα οποία εμφανίζεται αυτή η αναισχυντία σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Το πρώτο επισημάνθηκε από όλα τα κόμματα της Αριστεράς. Είναι η αναισχυντία να μιλάει για Σοσιαλισμό ο ηγέτης ενός κόμματος που άνοιξε το δρόμο σε όλες τις απαιτήσεις και τις ανάγκες του Κεφαλαίου στα μαύρα χρόνια του ελεύθερου από κάθε έλεγχο καπιταλισμού, αυτού δηλαδή που -ευφημιστικά κατά κάποιο τρόπο- ονομάζεται «νεοφιλελευθερισμός».

Το δεύτερο σημείο; Μα ποιο άλλο από το γεγονός, ότι αναφέρεται και επικαλείται τη ρήση της Κόκκινης Ρόζας ο σημερινός Γραμματέας της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς», του κληρονόμου της ιστορικής Σοσιαλδημοκρατίας; Του ιδεολογικού ρεύματος δηλαδή, που εκτέλεσε -και θα βαρύνεται γι' αυτό όσο υπάρχει Ιστορία- τη δολοφονία της (όπως και του Karl Liebknecht, συνιδρυτή μαζί της του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, μετά τη διάσπαση της ενιαίας και μέχρι τότε Επαναστατικής Σοσιαλδημοκρατίας).

Έχουν συμπληρωθεί ήδη 90 χρόνια από τη δολοφονία της Rosa Luxemburg (Ιανουάριος 1919) και δεν θέλουμε να ξύνουμε παλιές πληγές. Πολύ περισσότερο που το παράδειγμα της Γερμανίας, όπου κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες συνένωσαν τις δυνάμεις τους και συγκρότησαν το Die Linke, μας δείχνει ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς μπορούν να συναντηθούν και πάλι με ένα μέρος των στελεχών της Σοσιαλδημοκρατίας και ένα μεγαλύτερο –πιστεύουμε- μέρος των οπαδών της. Όμως αισθανθήκαμε την υποχρέωση να γράψουμε αυτές τις λίγες γραμμές. Έτσι, στη μνήμη της…

Advantage to Alexis Tsipras. Left is about to lose another game. Again.

Λίγους μήνες μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου και τις περίφημες δηλώσεις της Αλέκας Παπαρήγα για το «χάιδεμα» των κουκουλοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να παίρνει τη ρεβάνς. Και τι ρεβάνς!

Σε χθεσινή προεκλογική ομιλία του στους εργαζόμενους της ΒΙΑΝΕΞ δήλωσε μεταξύ άλλων: «Δεν διαχειριστήκαμε εμείς το πελατειακό και κομματικό κράτος του ρουσφετιού και της διαπλοκής. Δεν βάλαμε μίζες στα κομματικά μας ταμεία προκειμένου να δώσουμε το δημόσιο χρήμα σε εταιρείες πολυεθνικές για να πάρουν τις παροχές του Δημοσίου σε τηλεπικοινωνίες ή δεν ξέρω σε τι άλλο. Και δεν είμαστε εμείς αυτοί που έχουμε κομματικές επιχειρήσεις».

Δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία για να καταλάβει κανείς πώς λειτουργεί η αναφορά του σε «κομματικές επιχειρήσεις», ενώ είναι ακόμα πρόσφατες οι λασπολογικές δηλώσεις του Πάγκαλου περί μετοχών του ΚΚΕ στη «Γερμανός». Και αναρωτιόμαστε: Δεν ενοχλεί τον Αλέξη Τσίπρα που εμφανίζεται να ενισχύει τους ισχυρισμούς του Πάγκαλου; Και επιτέλους, ποιο είναι το πρόβλημα όταν ένα αριστερό κόμμα έχει δικές του επιχειρήσεις; Δηλαδή το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας την εποχή της ακμής του, επί Μπερλίνγκουερ, στο όνομα του οποίου πίνουν νερό αρκετοί από το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, δεν είχε κομματικές επιχειρήσεις;

Όπως είναι φυσικό, στις δηλώσεις αυτές απάντησε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, για να ακολουθήσει ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ… Η δε σημερινή «Αυγή» φροντίζει να διευκρινίσει το ζήτημα, για όποιον τυχόν δεν κατάλαβε τι υπονοούσε ο Αλέξης Τσίπρας, επιγράφοντας το σχετικό άρθρο της με τον τίτλο «Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται…»!

Το τελευταίο αυτό επεισόδιο αποδεικνύει, ότι στην ανελέητη σύγκρουση μεταξύ ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, καμία πλευρά δεν διστάζει να καταφύγει ακόμα και στη λασπολογία. Και ρωτάμε: Είναι αυτό επίπεδο πολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης μεταξύ αριστερών κομμάτων; Και μάλιστα 18 ημέρες πριν από τις Ευρωεκλογές;

Δεν ξέρουμε ποιος θα κερδίσει αυτή την τελευταία «μάχη». Εκείνο που ξέρουμε είναι ποιος χάνει για μια ακόμα φορά το παιχνίδι…

Ο Γιάννης. Της Γενιάς των 950 ευρώ.

Αφήγημα

Ας τον πούμε Γιάννη. Μπορεί να τον λένε Χρήστο, Αντώνη, Πέτρο. Αλλά εμείς ας του δώσουμε ένα πιο κοινό όνομα. Ας τον πούμε Γιάννη.

Τελείωσε το Πολυτεχνείο. Μηχανικός. Ύστερα έκανε μεταπτυχιακό. Marketing. Το τελείωσε κι αυτό. Βοήθησε τον πατέρα του στην μικρομεσαία επιχείρησή του. Μικρός ο Γιάννης, μικρή και η βοήθεια. Τι να σου κάνει μπροστά στην θύελλα που χτυπάει εδώ και μήνες, εδώ και χρόνια, όλες αυτές τις χιλιάδες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, όλων αυτών των μπαμπάδων με γιούς που τους λένε ίσως Χρήστο, ίσως Αντώνη, ίσως Πέτρο, αλλά εμείς τους λέμε Γιάννη…

Αρχίζει τα βιογραφικά. Δεκάδες βιογραφικά. Ύστερα περιμένει στο ακουστικό του. Κάθε φορά που χτυπάει, νιώθει την καρδιά του να χτυπάει πιο δυνατά και πιο γρήγορα. Και κάθε φορά απογοητεύεται όταν σηκώνει το τηλέφωνο. Πάλι τίποτα… Και σήμερα τίποτα…

Ώσπου μια μέρα το τηλέφωνο χτυπάει γι’ αυτό που περιμένει. «Περάστε για interview». Και πάλι η καρδιά του χτυπάει πιο δυνατά και πιο γρήγορα. Από χαρά αυτή τη φορά. Το λέει στον πατέρα του. Το λέει στην κοπέλα του. Το λέει στους φίλους του. «Την Πέμπτη πάω για interview. Μου τηλεφώνησαν!». «Μαλάκα, κέρασμα!». «Καθήστε πρώτα να με πάρουνε…».

Είχε δίκιο. Δεν τον πήρανε. Ούτε σ’ αυτό, ούτε στο άλλο interview, μετά από κάνα μήνα. Ούτε στο τρίτο, από μια πολυεθνική, όπου είχε στηρίξει τόσες ελπίδες… Το κέρασμα αναβάλλεται. Το κέρασμα αργεί. Και, πράγμα περίεργο, η καρδιά του σιγά-σιγά παύει να χτυπάει πιο δυνατά και πιο γρήγορα κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο. Τα βράδια δεν πολυβγαίνει πια. Κάθεται αμίλητος δίπλα στον πατέρα του και βλέπει την γυάλινη οθόνη. Με τα ίδια γυάλινα μάτια που βλέπει κι ο πατέρας του. Αλλά, ρε γαμώτο, ο Γιάννης είναι μόλις 28 χρονών για να έχει τα ίδια γυάλινα μάτια με τον πατέρα του…

Περνάει ο καιρός όπως περνάει. Και κάποια μέρα, επιτέλους, δεν τον κόβουν στο interview. Προσλαμβάνεται! Δοκιμαστικά στην αρχή. Part-time. Δεν τον νοιάζει, έχει εμπιστοσύνη πως θα τα καταφέρει, το νιώθει, στο κάτω-κάτω Πολυτεχνείο τελείωσε! Κερνάει. Η κοπέλα του –μπορεί να τη λένε Ελένη, μπορεί Δέσποινα ή Χριστίνα, εμείς ας την πούμε Ανδρομάχη, ας δώσουμε σ’ αυτήν ένα πιο ασυνήθιστο όνομα απ’ ό,τι στο Γιάννη- είναι γελαστή δίπλα του, τον καμαρώνει.

Τα πράγματα έρχονται όπως πίστευε. Πριν καν τελειώσει η δοκιμαστική περίοδος προσλαμβάνεται κανονικά. Η συμφωνία προβλέπει 950 ευρώ. Καθαρά. Δεν είναι πολλά, αλλά είναι αρκετά παραπάνω από τα λεφτά που παίρνει η γενιά του, τα περίφημα 700.Η εταιρία όχι μεγάλη, μάλλον μικρομεσαία κι αυτή σαν του πατέρα του, αν και λίγο μεγαλύτερη και πιο σύγχρονη.

Βάζει τα δυνατά του. Προσπαθεί να κάνει ό,τι του ζητάνε, πριν του το ζητήσουν. Δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Δεν υπολογίζει ωράρια, φτάνει να κάνει τη δουλειά του όπως πρέπει να γίνει.

Πάλι περνάει ο καιρός. Κι όπως περνάει, σιγά-σιγά φαίνεται ότι όλα όσα κάνει δεν είναι αρκετά. Τουλάχιστον έτσι λέει το αφεντικό. Στην αρχή δεν το λέει. Το δείχνει με τα κατεβασμένα μούτρα. Ύστερα αρχίζει και να το λέει. Σιγά στην αρχή, μεσ’ απ’ τα δόντια του. Μετά, όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο χοντρά. «Είσαι σίγουρος πως τελείωσες Πολυτεχνείο;». «Μα καλά, κουφός είσαι; Δεν άκουσες τι είπα χθες στο meeting με τον πελάτη;». «Σου έδωσα μασημένο παξιμάδι και τα ‘κανες σαν τα μούτρα σου. Άχρηστε!». Κι ολ’ αυτά μαζί με ατέλειωτες, απλήρωτες υπερωρίες και με κάποιες μικρές, αλλά συχνές καθυστερήσεις στην πληρωμή…

Ο Γιάννης τα ‘χει χαμένα. Κάνει ό,τι ακριβώς του λέει το αφεντικό. Ξενυχτάει κάθε βράδυ να διαβάζει μελέτες και βιβλία. Τσεκάρει και ξανατσεκάρει κάθε τι για να είναι σίγουρος ότι δεν έχει κάνει λάθος. Ο Γιάννης έχει δίκιο. Δεν έχει κάνει λάθος. Αλλά οι προσβολές, προσβολές. Το τσαλάκωμα, τσαλάκωμα.

Θέλει να τον βρίσει και να του πετάξει την παραίτηση στα μούτρα. Καμιά φορά του ‘ρχεται να του δώσει και καμιά. Κι ο Γιάννης είναι σχεδόν δύο μέτρα. Στη δευτέρα Λυκείου είχε βγάλει και δελτίο στην ομάδα μπάσκετ της γειτονιάς του, ένδοξη ομάδα. Έπαιζε μέχρι το πτυχίο του Πολυτεχνείου, μετά τα παράτησε. Αν σηκωθεί όρθιος μπροστά στο αφεντικό θα του κρύψει τον ήλιο.

Αλλά δεν σηκώνεται. Έχει πια νοικιάσει δικό του σπίτι. Ένα δυάρι, ίσα-ίσα για να ‘ρχεται η κοπέλα του η Ανδρομάχη κι οι φίλοι για καμιά ποκίτσα… Ύστερα, ο πατέρας του ετοιμάζεται να κλείσει την επιχείρηση. Οι δουλειές πάνε από το κακό στο χειρότερο. Και στο τελευταίο τσεκ-απ, ο παθολόγος δεν τα είδε και πολύ καλά τα πράγματα. Του το είπε η μητέρα του εμπιστευτικά. «Μη του πεις τίποτα. Δεν θέλει να το συζητάει.».

Έτσι ο Γιάννης μένει. Κι έχει αρχίσει πάλι να ξαναστέλνει βιογραφικά. Δεκάδες βιογραφικά. Και περιμένει πάλι στο ακουστικό του. Πάλι από την αρχή…

Τώρα τα βράδια, κάθεται στο νοικιασμένο δυάρι και κοιτάζει πάλι τη γυάλινη οθόνη με γυάλινα μάτια. Συνήθως είναι δίπλα του η Ανδρομάχη αμίλητη κι αυτή και λυπημένη. Πού ο καιρός, τότε στο κέρασμα για την πρώτη δουλειά, πού οι χαρές και τα γέλια…

Στη γυάλινη οθόνη περνάνε κάθε βράδυ διάφοροι και λένε τα δικά τους. Για την «ελευθερία του επιχειρείν», για την «ατομική πρωτοβουλία, για την αγορά που «πρέπει επιτέλους να την αφήσει το κράτος να λειτουργήσει χωρίς αγκυλώσεις». Μόνο στο Γιάννη δεν λένε τίποτα. Όχι πως θα τους άκουγε, έτσι όπως κοιτάζει την οθόνη με γυάλινα μάτια. Αλλά δεν θα ‘πρεπε κάτι να λέγανε και σ’ αυτόν; Να του εξηγήσουν, πού είναι η δική του ελευθερία; Και πού η δική του αξιοπρέπεια;

Τίποτα δεν του λένε του Γιάννη. Δεν είναι με το Γιάννη για να του πουν. Δεν είναι για την ελευθερία του Γιάννη που βγαίνουν κάθε βράδυ στο γυαλί με τα βαμμένα, κομοδινί μαλλιά τους και τις φανταιζί γραβάτες τους. Είναι για την ελευθερία του αφεντικού.

Και ελευθερία ανάπηρη πάλι τάζουν!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ε D I T O R I A L

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Βενιαμίν είναι αριστερός!

Στην χθεσινή «Αυγή της Κυριακής» δημοσιεύτηκε ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείo από έρευνα της V.PRC του Απριλίου για τις Ευρωεκλογές. Αφορά στην πρόθεση ψήφου των νέων, 18-24 ετών που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά. Σύμφωνα με την V.PRC λοιπόν και μετά από την στάθμιση των ποσοστών, η συγκεκριμένη ομάδα των νέων ψηφοφόρων αναδεικνύει την Αριστερά πρώτη δύναμη! Συγκεκριμένα, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει 17% και το ΚΚΕ 10% με το αθροιστικό ποσοστό τους να ξεπερνάει κατά πολύ το 20% του ΠΑΣΟΚ και ακόμα περισσότερο το 15% της ΝΔ. Κι αυτό, χωρίς να εμφανίζονται στη έρευνα άλλα, μικρότερα σχήματα της Αριστεράς, όπως το μετωπικό της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ή άλλες μεμονωμένες οργανώσεις. Αξίζει να σημειωθεί το υψηλό ποσοστό που συγκεντρώνουν οι Οικολόγοι Πράσινοι (10%) αλλά και το ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό του Λευκού, Άκυρου και Αποχής (17%). Τέλος, οι Βενιαμίν των νέων φαίνεται να μαυρίζουν τον ΛΑΟΣ αφού του δίνουν μόλις ένα 2%.

Τι δείχνουν αυτά τα ευρήματα; Μα τι άλλο από το ότι, καθώς τα νεότερα στρώματα της νεολαίας στρέφονται προς την Αριστερά και μάλιστα με τέτοια μαζικότητα, οι συνθήκες που θα της επιτρέψουν να επηρεάσει πιο αποφασιστικά τα πράγματα αρχίζουν ήδη να διαμορφώνονται καθαρά; Πράγμα που βέβαια αυξάνει ακόμα περισσότερο τις ευθύνες της. Για πολλά, μεταξύ των οποίων και για το γεγονός, ότι τέτοιου τύπου «αθροίσεις» μόνο σε αναλύσεις δημοσκοπήσεων μπορούν προς το παρόν να γίνονται...

Θα συνεχιστεί αυτό το «παρόν» και θα συνεχίσει η Αριστερά να αλληλοσπαράσσεται; Όλα δείχνουν πως ναι, στο άμεσα ορατό μέλλον τουλάχιστον. Κι αυτό, παρά την καταγραμμένη σε πολλές δημοσκοπήσεις θέληση -κατά μεγάλη πλειοψηφία- των αριστερών για κοινή τουλάχιστον δράση και εγκατάλειψη των θλιβερών συντροφικών «μαχαιρωμάτων».

Σύμφωνα με αυτή την θέληση, ο κόσμος της Αριστεράς θα προτιμούσε να δει στο χθεσινό πρωτοσέλιδο της «Αυγής» όχι την λεζάντα «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεύτερη δύναμη στους νέους ψηφοφόρους», αλλά, «η Αριστερά πρώτη δύναμη στους νέους ψηφοφόρους». Φυσικά, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία, ότι την ίδια αντιμετώπιση με την «Αυγή» θα ακολουθούσε και ο «Ριζοσπάστης», η «Εποχή», ή το «Πριν» σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

Εμείς συντασσόμαστε με την ενωτική αντίληψη του κόσμου της Αριστεράς. Και αφιερώνουμε σ’ αυτόν, το πρώτο μας editorial.

"Κι εσείς Ολυμπιακός;". "Α, σας παρακαλώ! Εγώ είμαι με την G700!".

Έτσι όπως η καθημερινή ρητορεία πολιτικών και δημοσιογράφων περιλαμβάνει τακτικές αναφορές στην περίφημη Γενιά των 700 ευρώ, δηλαδή τους νέους εργαζόμενους που μπαίνουν ή μπήκαν πριν από λίγα χρόνια στην παραγωγή με τις γνωστές σε όλους συνθήκες αμοιβής και εργασίας, αρχίζει να δημιουργείται μια παράξενη εντύπωση: Ότι η γενιά μας, για κάποιους ανεξήγητους λόγους, είναι η πρώτη σε όλη την ανθρώπινη Ιστορία που αποτελεί ένα ενιαίο κοινωνικό σώμα! Eκεί οδηγεί η απομόνωση ενός μόνο στοιχείου πράγματι κοινού σε όλους μας, του ηλικιακού, απ' όλα όσα συνθέτουν αυτή την περίφημη G700, όπως κωδικοποιημένα αναφέρεται.

Φυσικά, κάτι τέτοιο είναι κάτι περισσότερο από λάθος. Είναι γελοίο! Για να το διαπιστώσει κανείς δεν χρειάζεται να καταφύγει σε περίπλοκες και βαθιές αναλύσεις ή ογκώδη συγγράμματα. Αρκεί να κάνει έναν παραλληλισμό με τους οπαδούς μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, του Ολυμπιακού, ας πούμε. Αν εφαρμόσει αυτή την "λογική" εκεί, θα πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όλοι οι οπαδοί του Ολυμπιακού αποτελούν κι αυτοί ένα ενιαίο κοινωνικό σώμα, αφού όλους τους χαρακτηρίζει η αγάπη προς τα ερυθρόλευκα χρώματα!

Δεν είναι και τόσο δύσκολο να καταλάβει κανείς, ότι τέτοιες "λογικές" αποκρύπτουν τις ταξικές διαφορές που διαπερνούν την εργαζόμενη νεολαία, όπως και όλη την κοινωνία άλλωστε. Γιατί όπως ακριβώς "ομογενοποιούν" τον εφοπλιστή Μαρινάκη με τους ναύτες καταστρώματος των πλοίων του που ορκίζονται στον "Θρύλο", έτσι ακριβώς θεωρούν ως "ένα και το αυτό" τον γιό του επιχειρηματία που σπούδασε στις ΗΠΑ, με την κόρη του εργάτη της Χαλυβουργικής που δουλεύει στα Goody's!

Σ' αυτό το συλλογικό blog θα προσπαθήσουμε στο μέτρο του δυνατού να άρουμε αυτή την απόκρυψη, αποκαλύπτοντας την αδυσώπητη κοινωνική πραγματικότητα. Ο στόχος μας αυτός δείχνει και την θέση που καταλαμβάνουμε στην κοινωνική αντιπαράθεση μεταξύ των (λίγων) κυρίαρχων και των (πολλών) κυριαρχούμενων. Είμαστε με τους πολλούς. Και γι' αυτό, βρισκόμαστε στην πλευρά της Αριστεράς. Ως Left G700 λοιπόν, θα κάνουμε και από αυτό εδώ το βήμα κάθε δυνατή προσπάθεια, για να φανεί όσο πιό καθαρά γίνεται μια απλή αλήθεια: Η διέξοδος από το σημερινό καταθλιπτικό τοπίο δεν βρίσκεται στις ατομικές προσπάθειες επιβίωσης, σε αντιπαράθεση μάλιστα με τις μεγαλύτερες γενιές -που κι αυτές καταβάλλεται προσπάθεια να θεωρηθούν ως ένα και ενιαίο κοινωνικό σύνολο- αλλά στον συλλογικό αγώνα για την απελευθέρωσή μας, όπως και όλης της Ελληνικής κοινωνίας άλλωστε, από την οικονομική εκμετάλλευση. Καλώς σας βρήκαμε!