Αδερφές και παλικάρια, γίναμε μαλλιά-κουβάρια!

Π ρ ο λ ε γ ό μ ε ν α

Για να μη ξεστρατίσει εξ αρχής ο αναγνώστης, μερικές διευκρινίσεις:

1. Ο τίτλος δεν υποδηλώνει καμία σεξιστική διάθεση. Είναι απλώς το αποτέλεσμα της δουλειάς του συντάκτη ύλης από τον οποίο σταθερά ζητείται κάτι «πιασάρικο». Αυτό μπορεί να γίνει αφορμή να κατηγορηθούμε για λαϊκοκιτρινισμό[1]. Ο βρεγμένος τη βροχή δε τη φοβάται! Πρόσφατα κατηγορηθήκαμε ότι γυρνάμε δεξιά κι αριστερά σε blogs υψηλής αναγνωσιμότητας με εμπρηστικά σχόλια, μόνο και μόνο για να προσελκύουμε αναγνώστες…

2. Είτε είναι κίτρινος και «πιασάρικος», είτε όχι, το βέβαιο είναι πώς ο τίτλος αιχμαλωτίζει σε έξι λέξεις όλο το πνεύμα του post, όπως θα έχουν την ευκαιρία να διαπιστώσουν οι υπομονετικοί αναγνώστες που θα συνεχίσουν να διαβάζουν αυτές τις αράδες μέχρι το τέλος. Μ’ άλλα (εγγλέζικα) λόγια, τουλάχιστον είναι relevant[2].

Τούτων εξηγηθέντων, ας προχωρήσουμε στο θέμα μας.

Όποιος γυρίζει μυρίζει

Γυρνώντας λοιπόν δεξιά κι αριστερά, πέσαμε πάνω σε ένα post της φίλης μας της Βέλγας[3] με θέμα τις απειλές που εκτοξεύονται από τα ακροδεξιά «παλικάρια»[4] εν όψει του Athens Gay Pride της 5ης Ιουνίου. Η Βέλγα, ξηγημένο και δικό μας κορίτσι, υπερασπίστηκε φυσικά το δικαίωμα των ομοφυλόφιλων να διαδηλώσουν όπως αγαπάει η καρδούλα τους το αίτημα-αξίωση της αποδοχής τους από την κοινωνία χωρίς κατατρεγμούς και διακρίσεις. Και πολύ καλά έκανε.

Διαβάζοντας όμως τα σχόλια, που συχνά είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι ενός post γιατί έχει κανείς την ευκαιρία να δει τις απόψεις που «κυκλοφορούν» στην «πιάτσα» για το εκάστοτε ζήτημα, πέσαμε πάνω στο εξής σχόλιο μιας αναγνώστριας (τα bold δικά μας):

«Αυτό που με στεναχωρεί πάνω από όλα αγαπητή δεν είναι τα ακραία στοιχεία. Αλλά όσοι δεν καταλαβαίνουν ότι το solidarity με τον οποιονδήποτε απεργό είναι ακριβώς το ίδιο που θα έπρεπε να έχουμε με τον οποιονδήποτε θέλει να εκφράσει την ταυτότητα του».

Και λίγο παρακάτω είδαμε τη Βέλγα να απαντάει:

«Σ…. συμφωνώ και επαυξάνω στο σχόλιό σου. Η επιλεκτική αλληλεγγύη δεν έχει και πολύ νόημα».

Εδώ ακριβώς είναι που ζητάμε να πάρουμε το λόγο.

Λησμοσύνες και συγχύσεις

Για την Αριστερά που έχει ξεπεράσει τον πρωτογονισμό, την απλοποίηση και την πολύ μικρότερη γνώση των ανθρώπινων, συνωδά στοιχεία τα οποία, αναπόφευκτα σε κάποιο βαθμό, τη σημάδευαν στην αυγή του Εργατικού Κινήματος, είναι πλέον σαφές ότι σήμερα, για τα καλά πια στον 21ο αιώνα, η υποκειμενοποίηση του ανθρώπου συντελείται και μέσα από την πρόσκτηση πολλαπλών ταυτοτικών χαρακτηριστικών. (Να σημειώσουμε εδώ, χωρίς να το αναλύσουμε παραπέρα, ότι η με συνοπτικές διαδικασίες συμπερίληψη του σεξουαλικού προσανατολισμού —ο οποίος καθορίζεται και βιολογικά— στον κατάλογο των ταυτοτήτων —ή ακόμα και των επιλογών σε ζητήματα απλώς γούστου(!)— από τις οποίες ο καθένας διαλέγει ό,τι του ταιριάζει είναι, επιεικώς, προβληματική, όπως σαφώς προκύπτει από ένα σχόλιο που διαβάσαμε σε κάποιο άλλο blog: «Είναι απλά τραγικό και απελπιστικά ψυχοφθόρο να πρέπει να αποδεικνύεις σε κάθε σου βήμα τα αυτονόητα για σένα. Ότι είναι λογικό να μην σου αρέσει πχ το καρπούζι και να σου αρέσει το πεπόνι. Ή να συγκινείσαι περισσότερο με την ανατολή και όχι με την δύση. Ή να είσαι παναθηναϊκός και όχι ολυμπιακός[5].»!).

Όμως για την Αριστερά που δεν έχει ξεπεράσει ως «ιδεολόγημα του παρελθόντος» την καρδιά της μαρξικής θεωρίας, την καρδιά της δηλαδή, έχουμε την εντύπωση ότι η υιοθέτηση τέτοιων εξισώσεων σαν αυτές που είδαμε να γίνονται στη συζήτηση στο blog της φίλης μας της Βέλγας είναι ο δρόμος που οδηγεί στην οριστική εξαφάνισή της ως ριζοσπαστικού κινήματος αφοσιωμένου αμετάκλητα στην ανατροπή της κερδοκεντρικής κοινωνίας.

Αλήθεια, εκτός από την κατίσχυση του καπιταλισμού ως το μόνο «ρεαλιστικό» σχέδιο λειτουργίας των ανθρώπινων κοινωνιών, τι έχει αλλάξει από την εποχή που το δίδυμο έγραφε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» ας πούμε; Τι συνέβη και η υλική πλευρά της ζωής έπαψε να παίζει τον κυρίαρχο ρόλο (υλική πλευρά της ζωής = η σκληρή πραγματικότητα στην οποία οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να οργανώσουν τις δραστηριότητές τους ώστε να επιβιώσουν και να αναπαραχθούν· η οικονομική βάση της κοινωνικής ζωής σε τελική ανάλυση);

Αν δεν έχει αλλάξει κάτι (αν έχει αλλάξει, παρακαλούμε να μας υποδειχθεί) τότε μήπως δεν είναι «ακριβώς το ίδιο» η ταξική πάλη με την πάλη για την κοινωνική αποδοχή μιας ταυτότητας, —ακόμα και τόσο ισχυρής που να είναι κάτι περισσότερο από ‘ταυτότητα’— όσο η σεξουαλική; Και μήπως, ακριβώς επειδή δεν έχει αλλάξει κάτι, είμαστε υποχρεωμένοι να αντιστοιχίζουμε την κατανομή της πίεσης με τις κοινωνικές πραγματικότητες, πράγμα που, μοιραία, σημαίνει ότι είμαστε υποχρεωμένοι να επιλέγουμε κάθε φορά το σημείο στο οποίο θα ασκήσουμε τη μέγιστη πίεση;

Σημαίνει αυτή η αντιστοίχιση-επιλογή που θέτει προτεραιότητες, που ορίζει κύρια και δευτερεύοντα μέτωπα ή κεντρικά και παράπλευρα ζητήματα, σημαίνουν όλα αυτά ότι υιοθετούμε δύο μέτρα και δύο σταθμά; Σε καμία περίπτωση! Σημαίνει απλώς ότι αφού, εκτός από τα υλικά σώματα, ειδικό βάρος διαθέτουν και οι άπειρες κοινωνικές πραγματικότητες, αποτελεί προφανή και στοιχειώδη πρόνοια ο συνυπολογισμός του.

Από το ένα άκρο στο άλλο

Η εξίσωση του ταξικού παράγοντα με άλλους κινητήριους κοινωνικούς ιμάντες (εν προκειμένω τον σεξουαλικό προσανατολισμό) και ο υποβιβασμός του σε μια ακόμα ταυτότητα προς επιλογή, διαδεδομένη αντίληψη σε πολύ κόσμο, αλλά και —δυστυχώς— σε αρκετούς αριστερούς, οδηγεί πολλές φορές εκείνους που χονδρικά συμμερίζονται τις απόψεις τις οποίες αναπτύξαμε, σε μια υποβάθμιση μέχρι σχεδόν εξαφάνισης οποιουδήποτε αιτήματος που δεν εντάσσεται άμεσα στην ταξική πάλη.

Περιττό να πούμε ότι αυτός είναι ο άλλος δρόμος προς την …κόλαση! Για τρεις βασικούς λόγους. Ο πρώτος: Επειδή απομονώνει την Αριστερά από ευρέα κοινωνικά στρώματα που η πολιτική τους συνειδητοποίηση δεν φτάνει ακόμα στα «ψιλά γράμματα» της μαρξικής θεωρίας. Ο δεύτερος: Επειδή η πάλη για κοινωνικά αιτήματα που δεν είναι σύμφωνα με τις αντιλήψεις μας κεντρικά, είναι ένα πρώτης τάξεως πεδίο για να αποκτήσουν οι άνθρωποι μέσα από την ίδια την εμπειρία τους βαθύτερη κατανόηση του κοινωνικού γίγνεσθαι. Και ο τρίτος:

Επειδή η Αριστερά, όσο πρέπει να είναι προσανατολισμένη στο κεντρικό και γενικό, άλλο τόσο δεν μπορεί να αδιαφορεί για το δευτερεύον και ειδικό. Όσο είναι ψευδές ότι «there is no such thing as society», άλλο τόσο είναι ψευδές ότι «there is no such thing as individuals». Κι όσο είναι αληθές ότι υπάρχουν πλειοψηφίες, άλλο τόσο είναι αληθές ότι υπάρχουν και μειοψηφίες…

Είμαστε, τι είμαστε;

Διαβάσαμε ένα post με τον εξής «πιασάρικο», οφείλουμε να ομολογήσουμε, αν και όχι πια και τόσο πρωτότυπο, τίτλο: «Είμαστε όλοι ‘‘πούστηδες’’».

Είναι αγαπημένη συνήθεια των ανθρώπων που θα μπορούσαμε να τους κατατάξουμε στην ‘πολιτισμική αριστερά’[6] να φωνάζουν σε άπειρες παραλλαγές αυτό το σύνθημα.

Έτσι, άλλοτε καλούμαστε «να είμαστε όλοι πούστηδες», άλλοτε «να είμαστε όλοι μετανάστες», άλλοτε «να είμαστε όλοι άτομα με ειδικές ανάγκες» κι άλλοτε «να είμαστε όλοι καρέτα-καρέτα»! Με αποτέλεσμα να καταλήγουμε μαλλιά-κουβάρια!

Για να μην καταλήγουμε εκεί: Ας είμαστε ό,τι επιλέγουμε να είμαστε σε κάθε περίσταση. Καμία αντίρρηση. Με την προϋπόθεση όμως ότι δεν ξεχνάμε πως αυτό που πρωταρχικά πρέπει να προσπαθήσουμε να γίνουμε είναι νεκροθάφτες της εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Ακόμα κι αν την ταφόπλακα τη βάλουν τα δισέγγονά μας!

Διαφορετικά, γάμα τα (κατά φύση ή κατά φύση παρά φύση) με κεφαλαία γράμματα!...


[1] Συχνά μια τέτοια κατηγορία μπορεί να σου απαγγελθεί από ανθρώπους που χρησιμοποιούν ακριβώς τις ίδιες τεχνικές, αλλά για τις ακριβώς αντίθετες απόψεις από τις δικές σου.

[2] Αυτό το λέμε, γιατί, πού και πού, βλέπουμε τίτλους-φάντηδες να επιγράφουν θέματα-ρετσινόλαδο.

[3] Καμιά φορά την «πατάμε» και χάνουμε το χρόνο μας με blogs τα οποία, επειδή έχουν παρόμοια αναγνωσιμότητα με το δικό μας, δεν αποτελούν ευκαιρία για διαφήμιση. Είναι ένα πρόβλημα που μας απασχολεί πολύ σοβαρά και we’re working on it, όπως χαρακτηριστικά και κάπως χαριτωμένα λέγεται στην αγγλοσαξονική…

[4] Ελπίζουμε τα εισαγωγικά να μη διαφύγουν της προσοχής των αναγνωστών, δεδομένου ότι είναι το σημείο, αν και λεπτό, που κάνει σαφές ότι ο τίτλος δεν αναφέρεται σ’ αυτή την κατηγορία των παλικαριών.

[5] Κάπως προφητικά, στις 9 Απριλίου, σε ένα post στο οποίο αποπειραθήκαμε να καταγράψουμε 10 προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της Αριστεράς, γράφαμε, μεταξύ άλλων, στη σχετική προϋπόθεση («Να ξαναγίνει περισσότερο ταξική και λιγότερο πολιτισμική»):

«Αυτή η παράλειψη [της πρωτοκαθεδρίας της ταξικής πάλης δηλαδή] οδήγησε στην εγκατάλειψη των προτεραιοτήτων με αποτέλεσμα η κοινωνική (ταξική) ταυτότητα που προκύπτει αντικειμενικά (αλλά πρέπει να συνειδητοποιηθεί υποκειμενικά) από τη θέση την οποία καταλαμβάνει κάποιος στην καπιταλιστική παραγωγική μηχανή, να είναι απλώς μια από τις ταυτότητες που έχει στη διάθεσή του για να επιλέξει. Έτσι όμως το πράγμα μπορεί να καταλήξει άσχημα· λόγου χάρη, κάπως έτσι:

‘‘Τι είστε εσείς;’’. ‘‘Εγώ είμαι κομμουνιστής’’. ‘‘Α, χάρηκα πολύ! Εγώ είμαι gay. Κι έχω κι έναν ξάδερφο που είναι φόλα Ολυμπιακός!’’…».

[6] Ο όρος ‘πολιτισμική αριστερά’ χρησιμοποιείται για να περιγράψει, αν και με όχι απόλυτη ακρίβεια, τα στοιχεία της αριστερής κοσμοθεωρίας που βρίσκονται εκτός του «σκληρού πυρήνα» της, δηλαδή του ιστορικού υλισμού. Τέτοια είναι τα αιτήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανεξιθρησκείας του κράτους, απροϋπόθετης πολιτογράφησης των μεταναστών, αιτήματα εξίσωσης φύλων, αποδοχής και απόδοσης ίσων δικαιωμάτων στους ανθρώπους με μειοψηφικές σεξουαλικές προτιμήσεις, κ.λπ. Πολλά από αυτά τα αιτήματα τα υιοθετεί και το πολιτικό σκέλος του (οικονομικού) φιλελευθερισμού.


Η εικόνα από το krotkaya.wordpress.com

Saturday night thoughts

Τελικά, η Επανάσταση δεν είναι τίποτ’ άλλο από μια αστραπή μέσα στη νύχτα; Σκοτάδι πριν, σκοτάδι μετά; Στο μεταξύ, θα προλάβεις να δεις στο ρολόι τι ώρα είναι και στο χάρτη πόσο απέχει η κοντινότερη όαση;

***

Μήπως ο βασικός λόγος που χάσαμε το πρωτάθλημα είναι ότι σε όλους τους αγώνες πηγαίναμε να παίξουμε στο λάθος γήπεδο κάθε φορά; Μήπως πάλι αυτό το κάναμε σωστά, αλλά παίρναμε μαζί μας τα λάθος παπούτσια;

***

Πώς λέμε ότι καταλαβαίνουμε τον Πουλαντζά, ενώ δεν ξέρουμε καν γιατί αυτοκτόνησε;

***

Υπάρχει κάτι άξιο υπογράμμισης στο γεγονός ότι κάποιοι έφτασαν στο συμπέρασμα πως δεν μπορούμε να μιλάμε πια για Διαφωτισμό μετά το Ολοκαύτωμα, μέσα ακριβώς από τη σκέψη του Διαφωτισμού;

***

Τελικά, είναι ή όχι παράδοξο αυτό που είπε ο Επιμενίδης («Επιμενίδης έφα: Πας Κρης ψεύστης. Αλλά Επιμενίδης, Κρης».);

***

Αν ο κόσμος ακολουθεί τη διαλεκτική κίνηση, κομμουνισμός άραγε σημαίνει το τέλος της διαλεκτικής; Δηλαδή το Τέλος της Ιστορίας;

***

Αν το Πραγματικό είναι αυτό που αρνείται να συμβολοποιηθεί, τι νόημα έχει η γραπτή διατύπωση όλων αυτών των σκέψεων;

***

Ποια να ήταν άραγε η τελευταία σκέψη του Άρη στον απειροελάχιστο χρόνο που κράτησε η συνείδηση της λάμψης; Αν θα υπήρχε κάποιος κομμουνιστής να του πάρει το κεφάλι μετά, ή για τον καφέ που του έφτιαχνε η μάνα του τα απογεύματα;


Η εικόνα είναι από το care2.com

H κρίση, τα Parker κι η Αριστερά

ΣΤΗ ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ του status το οποίο έχουν κατακτήσει διάφοροι δημοσιογράφοι, η αναφορά στα «εργαλεία γραφής» που χρησιμοποιούν —κυρίως για το τηλεοπτικό θεαθήναι, για να ’χουν κάτι να κρατάνε στα χέρια τους δηλαδή— αποτελεί conditio sine qua non. Χρόνια διαβάζουμε για τα Montblanc της δημοσιογραφίας. Όπου Montblanc σημαίνει ακριβοπληρωμένος, ή έστω καλά αμειβόμενος δημοσιογράφος, με πρόσβαση στην ΤV ως οικοδεσπότης πολιτικής εκπομπής ή τακτικός προσκεκλημένος τέτοιων εκπομπών. Όπου «τέτοιες εκπομπές» σημαίνει βέβαια εκπομπές «διαλόγου» μεταξύ των εκπροσώπων της σκληρής και της «ήπιας» διαχείρισης των δημοσίων υποθέσεων. Και όπου, πάλι βέβαια, ως διαχείριση νοείται πάντα αυτή που ασκείται εντός του «πλαισίου της οικονομικής νομιμότητας όπως την εννοεί ο αχαλίνωτος καπιταλισμός», της «λογικής των αγορών», μακριά από κάθε ακραία σκέψη «εθνικού απομονωτισμού» και «αντιευρωπαϊκού μετώπου».

Δεν θα ασχοληθούμε άλλο μ’ αυτά τα χρυσά Montblanc που αποτελούν βέβαια το σκληρό πυρήνα του ιδεολογικού μηχανισμού των καθεστωτικών ΜΜΕ και οι οποίοι έχουν αναλάβει να κάνουν νιανιά τα μυαλά των Ελλήνων μέσω του συστήματος «Εθνικής Ηθικής Διαπαιδαγώγησης» σε πανελλαδική, ηλεκτρονική ή έντυπη, καθημερινή σύνδεση ως άλλοι Ηρακλείς του συστήματος.

Επεκτείνοντας την ιδεολογικά εστιασμένη σημειολογία της γραφής, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, εκτός από τις «χρυσές πένες», το δημοσιογραφικό τοπίο συμπληρώνεται και με δύο άλλες μάρκες. Στο αντίθετο άκρο τα ταπεινά Bic —αυτά είναι τα δικά μας, τα συντροφικά· ούτε γι’ αυτά θα μιλήσουμε. Και στη μέση, το θέμα μας για το σημερινό σημείωμα: τα modest και reliable Parker.


ΠΩΣ ΘΑ ΟΡΙΖΑΜΕ ΤΑ PARKER; Χωρίς να αποφεύγουμε μια κάποια αυθαιρεσία και τις απλουστεύσεις και απλοποιήσεις που εμφιλοχωρούν σε κάθε συμβολισμό, θα λέγαμε ότι τα Parker αντιπροσωπεύουν τους δημοσιογράφους που ιεραρχικά, μισθολογικά και ιδεολογικά, βρίσκονται κάπου στη μέση[1].

Επικεντρωνόμενοι στο ιδεολογικό, αυτό σημαίνει πως ισχυριζόμαστε ότι ο κύριος όγκος τους εντάσσεται στον αντιδεξιό χώρο χωρίς όμως και να μπορούν να καταταχθούν στην Αριστερά[2].

Εισδύοντας λίγο περισσότερο σε βάθος σ’ αυτόν τον κύριο όγκο[3] μπορούμε να διακρίνουμε δύο βασικές κατηγορίες Parker. Η Ρ1 (ας καταφύγουμε για ευκολία στη μπασκετική ορολογία, χωρίς όμως τις αξιολογικές της συνδηλώσεις) είναι τα Parker που, συχνά καλυπτόμενα πίσω από τις «αξίες της ανανεωτικής αριστεράς» —ό,τι κι αν σημαίνει πια αυτός ο όρος που, φοβόμαστε, δεν σημαίνει και πολλά— καλλιεργούν επί χρόνια την ιδέα των «στοχαστικών προσαρμογών» στη Μεγάλη Ιδέα του Τέλους της Ιστορίας. Η Ρ2 πάλι, συγκεντρώνει τα Parker που ναι μεν δεν σηκώνουν την κόκκινη μπαντιέρα (κάτι τέτοιο εξ άλλου θα τους μετέτασσε στην κατηγορία των Bic), αλλά, ταυτόχρονα, έχουν την εντιμότητα να δέχονται, υπόρρητα ή και άρρητα, ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτή την ιδέα του Τέλους της Ιστορίας κι ότι πιθανώς κάτι σάπιο μπορεί να υπάρχει στο βασίλειο του καπιταλισμού. Θα παρομοιάζαμε τα Parker της P2 με έναν συνομιλητή μας σε άλλο blog που μη όντας αριστερός, κατά δήλωσή του, είχε όλη την απαιτούμενη εντιμότητα και διανοητική διαύγεια που χρειάζεται για να μας πει προ ημερών: «Η θέση σου ότι μόνο αντικαπιταλιστική μπορεί να είναι η αριστερά μου φαίνεται λογικά σωστή».


ΕΠΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ, μέχρι πριν από λίγο, τα Parker είχαν όλη την άνεση να εκφέρουν ένα λόγο modest και reliable. Πα να πει, να υπεραμύνονται της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων , να καταγγέλλουν τις αυθαιρεσίες της εξουσίας και τις δυσλειτουργίες του κράτους, ή να υπερασπίζονται την οικολογία και να προωθούν τις αξίες του πολιτισμού και της τέχνης. Όλα αυτά όμως μέχρι την εποχή προ ΔΝΤ. Τώρα, αντίθετα από το γνωστό τραγούδι, «δεν είμαστε πια πρωταθλητές[4], ήρθανε άλλες εποχές»…


Η ΚΡΙΣΗ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΑΝΕΠΗΡΕΑΣΤΑ τα Parker και των δυο κατηγοριών. Τα στριμώχνει στη γωνία. Εν προκειμένω στο σταυροδρόμι: Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα; Να σκύψει το κεφάλι, μετά την απαραίτητη γκρίνια βέβαια για «ατυχείς» ή «λανθασμένους» χειρισμούς της κυβέρνησης που έκαναν το πρόβλημα μεγαλύτερο, ή να ορθώσει το ανάστημα και να αρνηθεί να φορέσει το σιδερένιο κουστούμι (με καρφιά στις ραφές) που της έχουν ετοιμάσει ΕΕ και ΔΝΤ;

Για τα Parker της P1, η λύση είναι σχετικά εύκολη. Προκρίνουν το «πικρό ποτήρι» που πρέπει να πιούμε. Με λύπη τους βέβαια, με όλη την απαιτούμενη «κατανόηση» για τη γενιά μας, που πια γίνεται των 560 ευρώ, ή τα γεροντάκια που πρέπει να μοιράζονται το μοναδικό γιαούρτι του «δείπνου» με τη «γριά». Αλλά και με τη σιγουριά που έχουν όλοι όσοι ξέρουν πως το σιδερένιο κουστούμι «είναι μονόδρομος». Η μόνη δυσάρεστη συνέπεια είναι ότι τώρα πια «καρφώνονται». Τους παίρνουν χαμπάρι και τα μικρά παιδιά. Όμως αναλαμβάνουν γενναία το κόστος. Όπως κάθε «υπεύθυνος πολίτης» πρέπει να κάνει, λένε.

Η θέση των Parker της P2 είναι σαφώς πιο δύσκολη. Για να τα λέμε όλα, πολύ δύσκολη. Οι κλειδοκράτορες των ΜΜΕ έχουν αποφανθεί: Πρέπει να κολυμπήσουμε στα βαθιά φορώντας το σιδερένιο κουστούμι. Και τα Parker που εξαρτώνται από τους κλειδοκράτορες —η δυσάρεστη και αποκρυπτόμενη πλευρά της ουδέτερης διατύπωσης «εξηρτημένη εργασία»— δεν διαφέρουν από όλους εμάς: Υποχρεώσεις, ανάγκες, επιβίωση.

Προσπαθούν να ισορροπήσουν σε χαλαρωμένο σκοινί. Πώς να συνταχθούν με την εξουσία που μέχρι πρότινος επέκριναν; Και πώς να επιλέξουν να βρεθούν απέναντί της, από τη στιγμή που τα Montblanc κραυγάζουν (ή υπονοούν) ότι όσοι μιλούν για ριζικές λύσεις που παραπέμπουν στη λύση την οποία επέλεξε ο Μ. Αλέξανδρος στο Γόρδιο μας προτείνουν σε τελική ανάλυση να γίνουμε Β. Κορέα ή Αλβανία του Εμβέρ Χόντζα;

Έτσι, επιλέγουν να γίνονται απλώς περιγραφικοί, ή να μιλούν για τις αλλαγές που θα επιφέρει στις κοινωνικές συμπεριφορές η στέρηση που έρχεται, ή και να καταφεύγουν στην παρηγορία της τέχνης.


ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΔΕΧΘΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ τη γραφή (ή ομιλία) των Parker όπως αυτή διαμορφώνεται στη μαύρη συγκυρία;

Νομίζουμε —και μιλάμε γενικά— αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Για τα Parker της P1 αυτό είναι (κατ’ αντιστοιχία) σχετικά εύκολο: πίσσα και πούπουλα!

Τα δύσκολα είναι (πάλι κατ’ αντιστοιχία) με τα Parker της P2: κατανόηση, συμπάθεια και ανοιχτές γραμμές ειλικρινούς επικοινωνίας και κριτικού διαλόγου.

Θέλει και τρόπο και κόπο.


[1] Να μια καραμπινάτη απλούστευση. Μήπως δεν το ξέρουμε πια ότι ιεραρχία, μισθολογική κλίμακα και ιδεολογία πολύ συχνά δεν ταυτίζονται;

[2] Το έχουμε ξαναπεί: Ορίζουμε ως Αριστερά τη μαρξιστική εκδοχή της. Δεν είναι η μοναδική. Αλλά είναι η μοναδική εκτός του αστικού τόξου. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι μοναδική.

[3] Τα ανερυθρίαστα παπαγαλάκια που υμνούν το σύστημα του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού δεν λείπουν.

[4] Πρωταθλητές της «ισχυρής Ελλάδας» και του euro του Σημιτικού εκσυγχρονισμού ή των Ολυμπιακών και του EURO 2004.


Η εικόνα, από το carbolicsmokeball.com

Το ερωτηματολόγιο του Προυστ

Το μάθαμε από το «Βιβλιοδρόμιο» στα «Νέα του Σαββάτου». Αγνοούμε αν όντως το έχει σκαρφιστεί ο Προυστ. Σ’ αυτό απαντούν διάφοροι «άνθρωποι των γραμμάτων» συνήθως. Μας τη βάρεσε και είπαμε να «παίξουμε» κι εμείς λίγο μαζί του. Έγινε προσπάθεια οι απαντήσεις να είναι ομόφωνα μοναδικές. Όπου δεν υπήρξε ομοφωνία είναι πολλαπλές. (Και η συλλογικότητα έχει τα όριά της). Πάσα συμμετοχή, ακόμα και σε κατ’ επιλογή ερωτήσεις, καλοδεχούμενη. Και δεν θα την κάνουμε πρωτοσέλιδο!


1) Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Μη λέτε μαλακίες κε Προυστ! Δεν υπάρχει απόλυτη ευτυχία! Και δεν πάσχουμε από τόσο μεγάλο υποκειμενισμό!


2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Δύο, το ξυπνητήρι. Άλλους δύο, για να τα λέμε όλα, η …μαμά τους. Κι ένας έχει να σηκωθεί πρωί από τότε που τελείωσε το Λύκειο!


3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

α) Την περασμένη Πέμπτη σε ένα ανέκδοτο του Στάθη στο «Ράδιο Αρβύλα», β) Σάββατο βράδυ, ακούγοντας το ανέκδοτο του Στάθη από το «Ράδιο Αρβύλα», γ) Δεν θυμάμαι· πάντως πολύ καιρό, δ) Την προηγούμενη βδομάδα που ξαναείδα το «Ανάλυσέ το» Νο 1, ε) Όταν διάβασα ότι την πέσανε στον Καραμανλή σε κάποιο εστιατόριο («Εσύ χοντρέ μόνο να τρως ξέρεις!»).


4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Αριστεροί.


5) Το βασικό ελάττωμά σας;

Ρομαντικοί.


6) Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

Στα συντροφικά.


7) Η τελευταία φορά που κλάψατε;

Στη διαδήλωση της 5ης Μαΐου από τα δακρυγόνα.


8) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

(Με την άδεια σας κε Προυστ να τροποποιήσουμε λίγο την ερώτηση; Να το κάνουμε «ποια σας συγκινεί περισσότερο»; Ευχαριστούμε).

α) Τσε, β) Νίκος Πλουμπίδης, γ) Λένιν, δ) Ρόζα Λούξεμπουργκ, ε) Λένιν.


9) Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;

Όλοι οι παλιοί αριστεροί που δεν έχασαν την αριστερή ψυχή τους.


10) Το αγαπημένο σας ταξίδι;

α) Αυτό που θα κάνω, β) Κυκλάδες, γ) Με τρένο για Θεσσαλονίκη, δ) Κέρκυρα, ε) Ταξίδι να ’ναι κι ό,τι να ’ναι!


11) Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

α) Τζακ Λόντον, Χεμινγουέι, β) Νίκος Καββαδίας, Νίκος Καχτίτσης, γ) Χατζής, Τσίρκας, Νίκος Καββαδίας, δ) Ντοστογιέφσκι και κλασικοί γενικά, ε) Τζον Λε Καρέ, Θανάσης Βαλτινός, Γενιά του ’30.

(Συγνώμη κε Προυστ).


12) Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;

α) Την ευθύτητα, β) Το ίδιο, γ) Τη γενναιότητα, δ) Τη μεγαλοψυχία, ε) Την προσήλωση στους στόχους του.


13) ...Και σε μια γυναίκα;

Άλλη ερώτηση κε Προυστ.


14) Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

α) Μίκης, τα παλιά των Stones και όλα των Doors, β) Μίκης και Radiohead, γ) ΑCDC, Kaiser Chiefs, White Stripes, δ) Μάρκος, αντρικά!, ε) ACDC, αρχαίος Μπομπ Ντύλαν, Άσιμος.


15) Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

α) Δεν ξέρω να σφυρίζω, β) Κανένα, γ) Δεν σφυρίζω, τραγουδάω· κι αυτό σπάνια κι ό,τι τύχει· πού να θυμάμαι… δ) Δεν σφυρίζω, μόνο τραγουδάω όταν είμαι στα «πάνω» μου· συνήθως το τραγούδι του Κόκκινου Στρατού, αντικαθιστώντας τα λόγια με «πα παμ πα παμ», ε) Κανένα.


16) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

α) Δύο που μου έκανε δώρο η νονά μου σε δύο διαδοχικές χρονιές: «Τα παραμύθια του Άντερσεν» και μια συλλογή διηγημάτων του Όσκαρ Γουάϊλντ, β) «Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο», γ) «Κράτος και Επανάσταση», δ) «Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο», ε) «Καιροί αναζήτησης» του Κονστάντζο Πρέβε.


17) Η ταινία που σας σημάδεψε;

α) «Braveheart», β) «Jude», γ) «Ιστορίες του Μπρονξ», δ) «Γη και ελευθερία», ε) «Γη και ελευθερία».


18) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Θα σας γελάσουμε κε Προυστ.


19) Το αγαπημένο σας χρώμα;

Το κόκκινο!


20) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Το ότι υιοθετήσαμε τις ιδέες που υιοθετήσαμε.


21) Το αγαπημένο σας ποτό;

α) Μπύρα, β) μπύρα, γ) μπύρα, δ) Ουίσκι με κόκα, ε) Νερό.


22) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Για τα λάθη μας.


23) Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;

α) Την υποκρισία, β) Την ανεντιμότητα, γ) Τη δειλία, δ) Τη μικροψυχία, ε) Την ανεντιμότητα.


24) Όταν δεν ασχολείστε με τη δουλειά σας, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

α) Η πόκα, β) Διάβασμα μετά μουσικής, γ) Συζήτηση, δ) Η πόκα, ε) Σερφάρισμα στο net.


25) Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Να πεθάνουμε χωρίς να έχουμε φανεί χρήσιμοι σε τίποτα και σε κανέναν.


26) Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

Όταν το επιβάλλουν οι συνθήκες.


27) Ποιο είναι το μότο σας;

Όλοι για έναν και ένας για όλους.


28) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Με αξιοπρέπεια. Δηλαδή γενναία.


29) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

Γιατί δεν είναι αριστερός —στην απίθανη περίπτωση που δεν είναι αριστερός.


30) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;

Προβληματισμού.


Η εικόνα είναι από το ads2blog.com

Παλεύοντας με την εξουσία

Κάθε blog που ξεφυτρώνει είναι και μια εξουσία. Μικρή· αλλά εξουσία. Tο δικό μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Γι’ αυτό και την εξουσία του (μας) θα μιλήσουμε τώρα που κλείσαμε χρόνο στο net.

Είναι η εξουσία για την οποία εμείς έχουμε όλη την ευθύνη. Γράψαμε για ό,τι θελήσαμε. Όπως θελήσαμε. Τη στιγμή που θελήσαμε. Το χειρότερο: Σε ψηλότερη θέση από όλους αυτούς που πήραν τον λόγο εδώ. Στην πρώτη σελίδα, σε αντίθεση μ’ εκείνους. Το μικρόφωνο μόνο για μας· όχι για τους συνομιλητές μας.

Όλα άνισα.

Πώς χειριστήκαμε αυτή την ανεξέλεγκτη εξουσία; Πώς της αντισταθήκαμε; Πού νικήσαμε, όπως είχαμε ορκιστεί; Και πού μας άλεσε, όπως τρέμαμε μη συμβεί; Σκέφτηκε κάποιος αναγνώστης για μας «πού να ’χαν και την Εξουσία…»; Κι είπε κανένας «μ’ αυτούς στην Εξουσία τουλάχιστον δεν θα φοβόμασταν»; Βοηθήσαμε καθόλου να ξεπλυθούν λίγο οι εξουσιαστικές αμαρτίες της Αριστεράς;

Χριστοί και Άγιοι —δικοί μας Χριστοί και Άγιοι— κάντε να τα πήγαμε καλά!

Και κάντε να τα πάμε καλύτερα!


Η εικόνα είναι από το billcasselman.com

Ο/Η katerina είπε...
Σχεδόν ....ψυχαναλυτική η σημερινή προσέγγιση του blog.

Και ποια ειμαι εγώ που θα αρνηθώ την μόνη βεβαιοτητα που διαθέτω; Ότι η Αλήθεια είναι η ...ανυπαρκτη συνισταμένη της αλήθειας του καθενός μας.

Απλά ας προσθέσω και εγώ την δική μου αλήθεια ή «αληθεια» στην ...αλήθεια σας. Κι ας ειναι και στην δευτερη σελίδα.

Κι η δική μου αλήθεια δεν περιέχει ...εξουσια. Περιέχει απλά κραυγή. Όχι μονο άποψη, θεση, προσεγγιση, αξιολογηση γεγονότων, αλλά κραυγή. Ανωνυμη, προσωπική, βροντερή ή ψιθυριστή, θυμωμένη, απογοητευμένη ή χαρουμενη και ελπιδοφόρα, ζαλισμένη ή ξεκαθαρη.

Ενα ψηφιακό αποτυπωμα στον τεραστιο ωκεανό, ένα προχειρογραμμενο σημειωμα χωμένο σε ένα μπουκάλι.

Θα ταξιδεψει στο πελαγο; Θα ξεβραστεί στην κοντινή ακτή; Θα χαθεί μεσα στα λυματα που ξεβγαζει η θάλασσα; Ποιος ξέρει.

Και για να ακολουθησω την φρουδική σας προσεγγιση, απλά βγαινει. Βγαίνει απο το μεσα του καθενός.

Δεν ειναι και λίγο αυτό. Γυρω στα 100 ευρώ κοστιζει μια συνεδρία των 45 λεπτων της ωρας. Μια συνδεση στο ...net, ποσο να κοστιζει άραγε;

Χρόνια πολλά. Κολοκυθια, τι κλισέ, τι πολιτική ορθότης!!!! Λοιπόν η ευχή είναι όσο χρονο θα το απολαμβάνετε.

22 Μαΐου 2010 5:43 μ.μ.

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

"Στους τερματοφύλακες που μαζεύουν τη μπάλα απ’ τα δίχτυα τους μ’ αξιοπρέπεια, έχοντας στο μυαλό τους το β΄ ημίχρονο."

δικό σας είναι, παρ'όλα αυτά σας το αφιερώνω,αγαπητοί left, γιατί με είχε συγκινήσει πολύ, με ευχές.
και, θα συμφωνήσω με τον george (ernesto) -μην ασχολείστε τόσο με τους άλλους. Έχουμε δουλειές μπροστά μας. π.χ το τελευταίο ημερολόγιο περιθωρίου που είναι ό τι μας χρειαζόταν αυτόν τον καιρό
χαιρετώ,λ.κ

23 Μαΐου 2010 11:41 π.μ.

Ο/Η george είπε...

καλημερα,

να ευχηθω να μεινετε πολλα χρονια στον "αερα" και γενικα τα καλυτερα για το μπλογκ (και αρα εσας)

Διαφωνω παντως οριζοντια και καθετα με αυτο που λετε και ισως ακριβως αυτο ειναι και η διαφωνια μας γενικα (που λεγαμε και στο προηγουμενο ποστ).Εσεις θεωρειτε οτι καθε μπλογκ εχει/ειναι και μια εξουσια.Αυτο δεν ισχυει σε καμια περιπτωση κατα την γνωμη μου και γιαυτο και δεν χρειαζεται να απαντατε στον καθενα ακομα και αν εχει 200.000 clicks την μερα.... εξαλλου με αυτην την εννοια το μεγαλυτερο blog στην ελλαδα ειναι το...τροκτικο ,που το επιπεδο του ειναι επιπεδο βοθρου. Αν απαντουσατε σε καθε ποστ και σε καθε παπαρια που γραφουν .... τεσπα ,ισως καποτε το καταλαβετε αυτο (θα συμβει οταν αντιληφθειτε οτι η ηλιθιοτητα ειναι ανικητη ΚΑΙ στο ιντερνετ),και το λεω ετσι γιατι αν και σιγουρα μικροτερος γνωριζω το ιντερνετ 15 χρονια και ξερω πολυ καλα τι σημαινει ,ενω ειναι φανερο οτι εσεις ακομα το "μαθαινετε"

οπως και να εχει σας ευχομαι τα καλυτερα και να συνεχισετε ετσι και καλυτερα!

χαιρετω!

23 Μαΐου 2010 1:29 μ.μ.

Ο/Η VKP είπε...
Χρόνια πολλά και να ξέρετε ότι με έχετε προβληματίσει πολύ με την ενάργεια με την οποία ακολουθείτε τα πιστεύω σας.

24 Μαΐου 2010 9:18 μ.μ.

Κινέζικη πάπια

Aναλύουν την οικονομική κατάσταση.

Από τη θέση του ειδικού.

Ως τεχνοκράτες.

Αλλά μιλάνε εκλαϊκευτικά.

Με σαφήνεια.

Ίσως επειδή είναι Κινέζοι.

Θέλουν να φωτίσουν τον κόσμο που δεν κατέχει και πολλά από οικονομικά.

Γι’ αυτό «τα κάνουν ταλιράκια», όπως λένε.


Οι τεχνοκράτες και δη οι οικονομικάριοι δε γουστάρουν και πολλές παρτίδες με την πολιτική (φυσικά, ως Κινέζοι, υποστηρίζουν το αντίθετο!).

Κυρίως δε γουστάρουν παρτίδες με την αριστερή πολιτική.

Δηλαδή κυρίως με τον Μαρξ.

Λιγώνονται όμως με την «αριστερή» πολιτική.

Δηλαδή με την «αριστερά».

Δηλαδή με την Αριστερά, αλλά χωρίς τον Μαρξ.

Όπως λέμε μπύρα χωρίς αλκοόλ.


Πιάνουν λοιπόν τον Μαρξ και τον κάνουν καραγκιόζη.

Πεθαμένος άνθρωπος είναι!

Πώς να μιλήσει;

Άλλο που δεν θέλουν οι τεχνοκράτες του οικονομικού.

Πάρτι κάνουν!

Τον βάζουν, γέρο και επιπλέον πεθαμένο άνθρωπο όπως προαναφέρθηκε, να υποστηρίζει διάφορες μαλακίες!

Όπως, ας πούμε, ότι δήθεν «[…] θεωρούσε τα υλικά κίνητρα ως τον μοναδικό οδηγό της ανθρώπινης φύσης»! (Για ξεκάρφωμα ή για θόλωμα των νερών μνημονεύουν και Καστοριάδη και Άντερσον).

Τόσο χοντρά;

Τόσο χοντρά!


Δεν τα λένε σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις με τους κολλητούς (τεχνοκράτες), ή έστω με τη γκόμενα.

Ανεβαίνουν στα κεραμίδια!

Στα κεραμίδια της πόλης! (Μετά τα αναπαράγουν και στο προσωπικό διαδικτυακό βήμα).

Ποιάς πόλης τα κεραμίδια;

Της «Athens» φυσικά.

Μια είναι η πόλη! Η «Athens»!

Και μια είναι η «Voice» της!

Ελάτε τώρα!...

Ούτε τα βασικά δεν ξέρετε;

Θα σας μαλώσει ο …Γεωργελές!


Ενώ λοιπόν λένε αυτά από τα κεραμίδια, κάποιος τους «τσιμπάει».

Σιγά το δύσκολο!

Το οφσάϊντ βγάζει μάτι!

Πρέπει να είσαι στραβός να μη το δεις!

Ή «κριτικός» μαρξιστής.

Δηλαδή κριτικός αντιμαρξιστής.

Τους στέλνεις λοιπόν ένα ευγενικό notice.

Σαφές.

Αλλά ευγενικό.

Τους αφήνεις χώρο.

Δεν τους στριμώχνεις στα σκοινιά.

Κι αυτοί σε περνάνε για μικρό παιδί!

Και αραδιάζουν κάτι θλιβερά «ναι μεν αλλά», ψελλίζουν κάτι κακομοίρικα «ήξεις αφήξεις» που θα έκαναν και τον Ταλεϋράνδο ακόμα να βγει απ’ τον τάφο του!

Αγανακτισμένος!


Τα παίρνεις κι εσύ.

Που δεν είσαι βέβαια μικρό παιδί.

Απλώς «κακό».

Έτσι, τους τα λες.

Χύμα.

Και τότε…

Τότε…

Ω του θαύματος!

Από Κινέζοι τεχνοκράτες οικονομικάριοι μεταμορφώνονται αστραπιαία.

Γίνονται Κινέζικες πάπιες! (Πεκίνου φυσικά).

Ή κάνουν τις πάπιες.

Θα σας γελάσουμε.

Πάντως, για την ταμπακιέρα ούτε λόγος

Κάτι κορώνες μόνο.

Περί «μαρξιστικής ορθοδοξίας».

Την οποία βεβαίως απεχθάνονται.

Όπως κάνουν άλλωστε όλα τα «έντιμα» και «ανεξάρτητα» πνεύματα.

Γι’ αυτό κι εκείνοι δεν συζητάνε!

Τι έχουν να πουν με «μουτζαχεντίν του μαρξισμού»;

Να πας αλλού ρε, σου λένε.

Δογματικέ!

Σταλινικέ!

Κούτβη[1]!

Στο τέλος σε βαφτίζουν και …troll[2]!


Tsou Re Laki[3]!



[1] ‘Κούτβηδες’ αποκαλούνταν οι κομμουνιστές που είχαν φοιτήσει στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής το οποίο υπαγόταν στην Κομμουνιστική Διεθνή. Το παρατσούκλι έβγαινε από το αρκτικόλεξο του πανεπιστημίου (KUTV).

[2] Ο Στάλιν θα μας βάφτιζε κατασκόπους και προδότες του Σοβιετικού λαού. Αυτοί όμως δεν είναι σταλινικοί! Αυτοί είναι «κριτικοί» μαρξιστές (και μάλιστα της τεχνοκρατικής πτέρυγας!). «Δημοκράτες»! Δε φαίνεται;

[3] ‘Τσου ρε Λάκηδες’ κινεζιστί. Στα κινέζικα τα ονόματα δεν έχουν πληθυντικό.


Η εικόνα από το nartube.com

Προβοκάτορες − προβολείς − πρόβατα

Ήταν αναμενόμενο. Μετά την τραγική κατάληξη των εγκληματικά ανεύθυνων εμπρησμών στη Marfin, έργο ακραία επικίνδυνων πρακτόρων ή ακραία, το ίδιο επικίνδυνων, ηλιθίων του «αντιεξουσιαστικού»[1] χώρου, το κέντρο βάρους των συζητήσεων, στα blogs, στις ραδιοφωνικές εκπομπές «διαλόγου», στα ταξί ή στα σπίτια, έχει μετατοπιστεί σε σημαντικό ποσοστό στους νεκρούς εργαζόμενους της Τετάρτης, 5 Μαΐου, αφήνοντας σε δεύτερο πλάνο το συνταρακτικό ‘παρών’ και ‘όχι’ που φώναξαν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στην πρωτεύουσα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Η μετατόπιση αυτή είναι αποτέλεσμα δύο συντελεστών. Ο πρώτος, η οργανωμένη και επιμελής προσπάθεια των συστημικών ΜΜΕ —συνεπικουρούμενων και από τις συνήθεις ρητορείες των «σωφρόνων» και «ανθρωπιστών» της Αριστεράς— να στρέψουν τους προβολείς στο δολοφονικό εμπρησμό, συσχετίζοντάς τον έμμεσα ή άμεσα με την Αριστερά. Ο δεύτερος, το συντριπτικό γεγονός· το γεγονός των γεγονότων: ο θάνατος. Και είναι αυτός ο δεύτερος συντελεστής, ανθρωπολογικά θεμελιωμένος, που επέτρεψε την ολοκλήρωση της μετατόπισης με επιτυχία, έστω και σχετική.

Για την Αριστερά το γεγονός είναι ακόμα πιο συντριπτικό: οι νεκροί είναι εργαζόμενοι. Να το γράψουμε και με bold για να εμπεδωθεί καλύτερα: νεκροί εργαζόμενοι. Δηλαδή είναι εξ ορισμού δικοί της. (Οι ηθικολογούντες ας μη βιαστούν να αγανακτήσουν —«οι νεκροί δεν έχουν χρώμα», «ντροπή σας», κ.λπ., κ.λπ. Τουλάχιστον όχι πριν απαντήσουν ειλικρινώς στο ερώτημα σε ποιον θα έδιναν το φιλί της ζωής, αν είχαν να διαλέξουν (χωρίς την πολυτέλεια της εξέτασης βιογραφικού) μεταξύ του επιστήθιου φίλου —ή του υποστηρικτή της ίδιας ομάδας ή του γείτονα με τον οποίο καλημερίζονται κάθε πρωί— και ενός με τον οποίο έχουν διαπληκτιστεί έστω και για κάτι το ασήμαντο, όπως μια θέση στο parking ή την προτεραιότητα στην ουρά του ΟΑΕΔ —καθώς δεν θέλουμε να τους βάλουμε πιο δύσκολα, δεν συμπεριλαμβάνουμε κάποιον ο οποίος, π.χ., τους έχει ανακοινώσει μόλις προχθές την απόλυσή τους).

The Ruling Coalition of the State of Greece v. Left

Δεν είναι η πρώτη βέβαια φορά που επιχειρείται να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορούμενου η Αριστερά. Έγινε πρόσφατα το ίδιο με τα γεγονότα του Δεκέμβρη του ’08. Τότε, η ατυχής σε σημαντικό βαθμό διαχείριση των γεγονότων εκ μέρους της, διευκόλυνε το έργο των κατηγόρων. Τώρα, δεν υπήρξαν τέτοιες αστοχίες. Όμως τα γρανάζια της αντιαριστερής προπαγάνδας άρχισαν να γυρίζουν χωρίς καθυστέρηση. Τι κι αν δεν υπάρχει τίποτα που να στοιχειοθετεί την παραμικρή κατηγορία εις βάρος της; Υπάρχει κάτι που αποτελεί το καλύτερο λιπαντικό για τις μηχανές της καθεστωτικής προπαγάνδας: το αίμα.

Έτσι, οι κατηγορίες που διατυπώνονται εκ των υστέρων, ρητά ή άρρητα, αποκτούν την απαραίτητη συναισθηματική επένδυση για να γίνουν πιστευτές ή, έστω, να «βάλουν σε σκέψεις»…

«Οι διαδηλωτές εμπόδισαν την πυροσβεστική να φτάσει έγκαιρα». (Υπάρχουν μαρτυρίες για το ακριβώς αντίθετο).

«Οι διαδηλωτές τους έβλεπαν να καίγονται και γελούσαν». (Στις εικόνες της τηλεόρασης δεν είδαμε κάτι τέτοιο· οι περισσότεροι μάλλον δεν είχαν καταλάβει καν την κρισιμότητα της κατάστασης. Θυμόμαστε όμως τον χαμογελαστό Βγενό, όταν η κατάσταση είχε γίνει από κρίσιμη αμετάκλητα τραγική…).

«Κάποιος ηλικιωμένος φώναξε στους πανικόβλητους υπαλλήλους που ζητούσαν βοήθεια “να καείτε μουνάκια’’». (Μπορεί. Όχι ‘μπορεί’. Ναι. Αλλά και στα γήπεδα ακούγονται συχνά οι κραυγές προς τον τραυματισμένο αντίπαλο ‘‘να πεθάνεις ρε πούστη!’’. Και οι μανάδες μας μάς έλεγαν ‘‘11 χημεία; Θα σε σκοτώσει ο πατέρας σου αν το μάθει!’’. Από την άλλη όμως, όλη η Ελλάδα άκουσε στην τηλεόραση τις εκκλήσεις: «κατεβείτε κάτω ρε παιδιά, κατεβείτε κάτω!»).

«Άλλοι τους πετούσαν πέτρες». (Αόρατες πέτρες, τουλάχιστον για τις κάμερες).

«Οι κουκουλοφόροι βγήκαν απ’ το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ». (Το οποίο ήταν ακόμα στην Πατησίων!).

Κι αφού διατυπωθούν αυτές οι κατηγορίες, προϊόν χάλκευσης, διαστρέβλωσης ή ανθρωπολογικής και ψυχολογικής, αλλά όχι και πολιτικής θεμελίωσης, περνάμε στο επόμενο, «ανώτερο», δηλαδή πιο ύπουλο, στάδιο της αστικής προπαγάνδας το οποίο προσδίδει στο κατηγορητήριο το απαραίτητο κύρος της «σοβαρής» ανάλυσης:

«Οι αριστεροί μιλάνε απλώς για ‘‘παράπλευρες απώλειες’’». (Στην πραγματικότητα καμιά αριστερή συλλογικότητα δεν μίλησε για ‘παράπλευρες απώλειες’. Ισχυρίζονται κάτι τέτοιο θλιβεροί τύποι όπως ο Γεωργελές, αριστεροφιλελεύθεροι των οποίων ο μισός εαυτός προβοκάρει τον άλλο μισό[2] ή αντισταλινικά σταλινικοί αριστεροί).

«Εντάξει, δεν έβαλαν το μπουρλότο αριστεροί. Αλλά ποιοι καλούν τον κόσμο εδώ και μέρες σε αντίσταση και ανυπακοή; (Εδώ φτάνουμε στο σκληρό πυρήνα της αστικής προπαγάνδας: «Να πού καταλήγουν οι δυναμικές διαδηλώσεις. Και ποιος τις οργανώνει; Εσείς! Άρα έχετε κι εσείς στα χέρια σας αίμα!». Ο στόχος προφανής. Διαμαρτυρηθείτε απ’ τα σπίτια σας ή, το πολύ-πολύ, σε κλειστούς χώρους).

«Πάψτε να διαχωρίζεστε από τους αντιεξουσιαστές. Ο Μαρξ στον οποίο ορκίζεστε δεν έχει μιλήσει για την απονέκρωση του κράτους και της εξουσίας; Κομμάτι σας είναι. Γι’ αυτό και δεν ζητάτε καν να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Μιλάτε απλώς για ‘διαλεύκανση’». (Ακόμα πιο βαθιά στον σκληρό πυρήνα. Με την απάλειψη φυσικά όλων των βαθιών διαφορών της μαρξιστικής Αριστεράς από το αναρχικό ρεύμα και του χάους που τη χωρίζει από τους μπαχαλάκηδες του «αντιεξουσιαστικού» αχταρμά).

Η υπερασπιστική γραμμή (γραμμές)

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η Αριστερά πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Πώς το πράττει; Με το αυτονόητο: διαχώρισε τη θέση της και καταδίκασε την πράξη. Μιλώντας για τα τρία πιο ευδιάκριτα και μεγαλύτερα κομμάτια της πολιτικά οργανωμένης Αριστεράς με βάση επίσημες δηλώσεις ηγετικών στελεχών και ντοκουμέντα, το μεν ΚΚΕ, σχεδόν με βεβαιότητα αποδίδει το γεγονός σε προβοκάτσια, ο δε ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πιο επιφυλακτικά ως προς την έκδοση ετυμηγορίας. Διαχώρισαν επίσης τη θέση τους αποδίδοντας τον φονικό εμπρησμό σε προβοκάτσια και δύο αναρχικές-αντιεξουσιαστικές οργανώσεις (Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας και Συσπείρωση Αναρχικών), όπως διαβάσαμε στον χθεσινό «Δρόμο».

Επειδή όμως ο αριστερός λόγος δεν περιορίζεται μόνο στην καταδίκη του εμπρησμού, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δει κανείς πώς αρθρώνεται αυτός, επισκοπώντας οριζόντια και χωρίς κομματικές συσχετίσεις την ευρύτερη αριστερή διήγηση για το γεγονός όπως αυτή διαμορφώνεται όχι μόνο από τις επίσημες ανακοινώσεις και δηλώσεις, αλλά και από τις απόψεις, θέσεις και γνώμες του κόσμου που αυτοτοποθετείται στην Αριστερά και παίρνει τον λόγο σε εφημερίδες, στα blogs ή στις παρέες. Η επισκόπηση δείχνει δυο βασικές τάσεις.

Η πρώτη: Σε κυμαινόμενο βαθμό βέβαια, η αριστερή διήγηση δεν αποφεύγει σε πολλές περιπτώσεις τη νίψη των χειρών της μέσω της υποβάθμισης του γεγονότος ή του συμψηφισμού με τις ευθύνες της Marfin που δεν έκλεισε το κατάστημα και δεν είχε φροντίσει να εξασφαλίσει όρους εργασιακής ασφάλειας ή της αστυνομίας που ερέθισε τον κόσμο με την κατασταλτική δράση της· ακόμα και με την υπενθύμιση των «κλασικών» εργατικών ατυχημάτων λόγω αδιαφορίας της εργοδοσίας για τη ζωή των υπαλλήλων της! Κοντολογίς, προσπαθεί να στρέψει τους προβολείς της αντιαριστερής προπαγάνδας εναντίον αυτών που τους στρέφουν εναντίον της.

Η δεύτερη: Εδώ παρατηρείται η ακριβώς αντίθετη διάθεση. Δηλαδή καταλογίζεται συνυπευθυνότητα, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, για τον θάνατο των τριών στο κίνημα συνολικά. Η θεμελίωση αυτής της άποψης γίνεται με δύο διαμετρικά αντίθετες λογικές. Τη «δεξιά» (τα εισαγωγικά ίσως και να περιττεύουν) και την «αριστερή» (τα εισαγωγικά υποδηλώνουν τη σύμβαση, μια και αναφερόμαστε σε απόψεις που διατυπώνονται έτσι κι αλλιώς εντός της Αριστεράς). Σύμφωνα με την «δεξιά», η ευθύνη είναι συλλογική επειδή το κίνημα με την εξεγερτική ρητορεία του καλλιεργεί το έδαφος για να φουντώσουν τα άνθη του κακού. Σύμφωνα με την «αριστερή» η ευθύνη αφορά όλους, επειδή η οργή που όπλισε το χέρι των εμπρηστών είναι κοινή με την οργή που διακατείχε εκείνους οι οποίοι κατέβηκαν στους δρόμους κι επειδή το στοιχείο της βίας δεν μπορεί να εξοριστεί από το πεδίο των πολιτικών διεκδικήσεων.

Όπως θα έλεγε κι ο μακαρίτης ο Άγγελος Ελεφάντης, κολοκύθια μετά ριγάνεως! Καμία (δεδομένη) ηθική αυτουργία, είτε του Βγενόπουλου που δεν έκλεισε το κατάστημα της Σταδίου, είτε της κυβέρνησης η οποία με τα πρωτοφανή και εξωφρενικά μέτρα της κατέβασε τον κόσμο στη διαδήλωση, δεν μπορεί να εξαφανίσει την φυσική αυτουργία του εγκλήματος. Και καμία συνυπευθυνότητα δεν μπορεί να καταλογιστεί σε 150.000-200.000 ανθρώπους απλώς επειδή είχαν εξεγερτική διάθεση ή επειδή ήταν εξαγριωμένοι. Ναι, υπήρχαν αυτά. Αλλά από τους 150.000-200.000 ανθρώπους, ελάχιστοι ήταν σε θέση να εμποδίσουν την φονική πυρπόληση —φονική σύμφωνα τουλάχιστον με την κατάληξη— και κανείς δεν είχε ανθρωποκτόνα πρόθεση. Όσο για τη βία, η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων των αριστερών που δεν την έχουν αποκηρύξει καθολικά και απροϋπόθετα, ποτέ δεν τη συνέδεσε με την τυφλή ατομική εκδοχή της που στοχοποιεί όποιον βρεθεί στο δρόμο της, αλλά μόνο με αυτήν του επαναστατικού δικαίου.

Υπάρχει όμως κάτι που έχει αξία σ’ αυτά τα «κολοκύθια». Αφαιρουμένων των κινήτρων που σχετίζονται με «παιχνίδια», μικροκομματικά ή εγωιστικής αυτοεπιβεβαίωσης, η προσπάθεια της Αριστεράς να αποσυνδεθεί με τον ένα ή άλλο τρόπο από τον θάνατο των τριών δείχνει την απέχθειά της για το γεγονός και τον σεβασμό της απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Και υπάρχει ακόμα και κάτι άλλο: ενοχή. Φοβόμαστε όμως ότι αυτή έχει εντοπιστεί σε λάθος περιοχή.

Άσπρο πρόβατο, μαύρο πρόβατο, αρκεί να μην οδηγείται επί σφαγήν ως πρόβατο!

Χρόνια και χρόνια οι μαζικές διαδηλώσεις, ψυχή των οποίων είναι η Αριστερά, προβοκάρονται από τον «αντιεξουσιαστικό» χώρο. Χρόνια και χρόνια η πολιτικά οργανωμένη Αριστερά (εκτός ΚΚΕ) παρακολουθεί το φαινόμενο ως ανταποκριτής του BBC! Είτε γιατί το θεωρεί ως κάτι με το οποίο πρέπει να ζήσουμε, είτε επειδή η αντίθεσή της με το αυταρχικό οργανωτικό μοντέλο της κομματικής στράτευσης, που γέρνει περισσότερο προς τον συγκεντρωτισμό και λιγότερο προς τη δημοκρατία, την κάνει να διστάζει να αντιπαρατεθεί αποφασιστικά μαζί του. Τώρα πληρώνει το μάρμαρο. Κι αυτή τη φορά το μάρμαρο είναι κόκκινο από αίμα…

Όχι, δεν επιρρίπτουμε ευθύνες στο κίνημα. Δεν είναι δυνατόν να επιρρίψουμε ευθύνες σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων οι περισσότεροι των οποίων, ίσως για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, κατέβηκαν να διαδηλώσουν, πράγμα το οποίο η Αριστερά τους καλεί διαχρονικά να κάνουν.

Ε να που κατέβηκαν! Και η οργανωμένη Αριστερά τι κάνει; Κρύβεται ανάμεσά τους; Γιατί κάπως σαν κρύψιμο μας φάνηκαν οι παραινέσεις π.χ. του Αλέξη Τσίπρα στην τηλεόραση τις προάλλες περί της ανάγκης αυτοοργάνωσης και αυτοπεριφρούρησης του κινήματος από προβοκατόρικες ενέργειες! Εντάξει, μπορεί ο ΣΥΝ ή ο ΣΥΡΙΖΑ να μην υποστηρίζουν —και ορθώς— ότι είναι η (μόνη) πρωτοπορία. Αλλά, γαμώ το κέρατό μας το δίφορο, κάποιου είδους πρωτοπορία πρέπει να είναι μια πολιτική αριστερή οργάνωση της Αριστεράς σε σύγκριση με τις χιλιάδες κόσμου που κατεβαίνουν στο δρόμο! Ε, ας ξεκινήσει η αυτοοργάνωση και αυτοπεριφρούρηση του κινήματος από την όποια πρωτοπορία!

Όσο για το κομμάτι των αριστερών διανοούμενων που διερευνούν την αντιεξουσιαστική διάσταση της χειραφέτησης του ανθρώπου όπως την οραματίστηκε ο Μαρξ, φτάνοντας στο σημείο να απορρίπτουν σχεδόν απροϋπόθετα την ανάγκη της (αριστερής) «ενδοοικογενειακής» οργανωμένης επιβολής ή και βίας, ακόμα κι αν αυτή έχει σκοπό την προστασία του ίδιου του κοινωνικού κινήματος (στο οποίο δίνουν προτεραιότητα έναντι της κομματικής οργάνωσης[3]), ε, είναι καιρός να αναρωτηθούν: Τι προτιμούν; Νεκρούς από την τάξη για τα συμφέροντα της οποίας έχουν στρατευτεί, ή μερικά σπασμένα κεφάλια πληρωμένων προβοκατόρων ή εγκληματικά ανεύθυνων, απολύτως ανάξιων να επικαλούνται την αναρχική και αντιεξουσιαστική ιδεολογία;

Αν δυσκολεύονται, ας ρωτήσουν τον Μπαντιού. Είμαστε σίγουροι ότι θα τους ψιθύριζε μερικά «φωνήεντα» στο αυτί.

Ίσως, παρ’ ότι άθεος, και κάνα δυο Χριστοπαναγίες…


[1] Κανονικά, τα εισαγωγικά θα έπρεπε να είναι πολλά: Για την ιδεολογική σύγχυση· για τη μικροαστική παραμόρφωση της επαναστατικής αντίληψης· για τον αφόρητο ναρκισσισμό· για τη βολική καταφυγή στην ατομική «συνέπεια» και τη συνεπακόλουθη αδιαφορία για το στίγμα της κίνησης της κοινωνίας. Last but not least: Για τη δεδομένη αξιοποίηση και διάβρωσή του από κρατικούς ή παρακρατικούς μηχανισμούς.

[2] Είναι παρήγορο ότι αυτό το προβοκάρισμα της Αριστεράς εκ μέρους του φιλελεύθερου άλλου μισού αρχίζουν όλο και περισσότερο να το αντιλαμβάνονται εκείνοι οι αριστεροί διανοούμενοι που τους απασχολεί, από αμιγώς αριστερή σκοπιά όμως, το ζήτημα της ελευθεριακής διάστασης του κομμουνιστικού οράματος.

[3] Είναι δημοφιλής ο χαρακτηρισμός «πρόβατα» για τους οργανωμένους αριστερούς σε αντίθεση με το «ελεύθερο πνεύμα» των ανέντακτων. Το οξύμωρο είναι ότι, αν μείνουμε στον παραλληλισμό, τα πρόβατα παραμένουν πρόβατα ακριβώς επειδή ο μόνος που είναι οργανωμένος είναι ο τσοπάνης!


Η φωτογραφία από το krotkaya.wordpress.com

Πάρε δυο δράμια φούμαρα και πέντε καπιτάλι...

…και δώσε στα ξαδέρφια μας να φτιάξουνε κεφάλι(*)!


«Αλήτες-λέρες-εργατοπατέρες!». Αυτό ήταν το σύνθημα που φούντωσε στο μπλοκ των αναρχικών καθώς περνούσε την Πρωτομαγιά από την πλατεία Κλαυθμώνος, τον τόπο συγκέντρωσης των «επίσημων» κεντρικών συνδικάτων ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Αυτό είναι και το σύνθημα —με άλλα λόγια βέβαια, καθ’ ό,τι πρόκειται για μορφωμένα παιδιά— του τελευταίου post που είδε το φως της δημοσιότητας από το «συγγενές» μας blog. Για την ακρίβεια, είναι διατυπωμένο με τη μορφή του λιτού τίτλου «Η ευθύνη των εργατοπατέρων για την κρίση». Τι γίνεται εδώ; Τι παράξενη σύμπτωση είναι αυτή; Μήπως;…

Όχι, όχι. Δεν υπάρχει κανένα ‘μήπως’. Μπορεί να μη μας έχουν πάρει τα χρόνια, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουμε κόψει τη μαλακία που δέρνει πολλούς αριστερούς, δυστυχώς μεγαλύτερους και πιο σοφούς από εμάς, να ψάχνουν για ύποπτες «ταυτίσεις» και «συγκλίσεις», καταλήγοντας συχνά σε κωμικοτραγικά συμπεράσματα του τύπου «αφού λες ‘καλημέρα’, θα είσαι ελληνόφωνος της Κάτω Ιταλίας»[1]!…

Τα ξαδέρφια μας λοιπόν δεν έχουν καμία σχέση με τον αναρχο-αντιεξουσιαστικό χώρο, να το δηλώσουμε ρητώς για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Παραμένουν σταθερά στην «προοδευτική» πτέρυγα του φιλελευθερισμού ή, αλλιώς, στην αριστερή πτέρυγα της Δεξιάς. Κι από αυτή τη σκοπιά τα βάζουν με τους εργατοπατέρες. Είναι αυτό που λέμε «it’s the point of view, stupid! It’s the side you are on!». Για να δούμε τι λέει αυτό το ‘point of view’ και με ποια μεριά είναι.

The right (and right) point of view

Λέει κατ’ αρχήν (τα bold δικά μας) ότι «Λόγω της ανεπάρκειας, της ιδεοληψίας, της κοινωνικής μυωπίας και σε πολλές περιπτώσεις και της φαυλότητας του εργατικού κινήματος μεταπολιτευτικά, η χώρα δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα παραγωγικό και βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης, ικανό να ανταπεξέλθει σε δύσκολους καιρούς».

Σύμφωνα λοιπόν με το ανεξάρτητο (=μη επηρεαζόμενο από αριστερές «ιδεοληψίες») κομμάτι της g700 η θλιβερή κατάληξη του μεταπολιτευτικού οράματος πρέπει να χρεωθεί στο εργατικό κίνημα! Αυτό ήταν υπεύθυνο να δημιουργήσει «ένα παραγωγικό και βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης»! Όχι οι κυβερνητικές εξουσίες με τους επιχειρηματίες-συνεταίρους τους, όχι οι «θεσμοί» και το «παραθεσμικό (εκ του ‘παρακρατικό’) πλαίσιο» άσκησης της εξουσίας, όχι όσοι εξαγόραζαν ψήφους, «πουλώντας», αντί για θέσεις πραγματικής απασχόλησης, την εύκολη, αλλά αποτελεσματική λύση για την επανεκλογή τους, του κοπανιστού αέρα. Το εργατικό κίνημα!

Το οποίο εργατικό κίνημα μαζί με την «εργατική αριστοκρατία», όπως γράφουν παρακάτω, τα έκανε πλακάκια με τους ραντιέρηδες και τα «πιράνχας της κρατικοδίαιτη αγοράς» για να καταρρεύσει η χώρα «σαν τραπουλόχαρτο με αφορμή τα απόνερα που δημιούργησε η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση». Τώρα —και αφήνοντας στην άκρη ποιους ακριβώς συμπεριλαμβάνουν στην «εργατική αριστοκρατία— από πού ξεφύτρωσαν οι ραντιέρηδες, ποιού συστήματος προϊόντα είναι, σε ποια τάξη ανήκουν τα πιράνχας, μη τους ρωτήσετε, μη τους βάζετε δύσκολα! Δεν ξέρουν τα παιδιά. Είναι από χωριό! Γι’ αυτό και ξέρουν μόνο από εργατιά. Από το εργατικό κίνημα!

Αυτό το καταραμένο κίνημα που —άκουσον, άκουσον!— αφέθηκε να ναρκωθεί από «όμορφα ψέματα και θεωρίες περί κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, αγνοώντας πλήρως την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της οικονομίας»! Γιατί, για τους αριστερούς της Δεξιάς, όπως και για τους δεξιούς της Δεξιάς άλλωστε, δεν υπάρχει θέμα παραγωγικών σχέσεων, μόνο ζήτημα παραγωγικών δυνάμεων υπάρχει, το οποίο και πρέπει να «διευθετείται» αυτονόητα υπό την παλαιά, καπιταλιστική διεύθυνση. Έτσι, δεν υπάρχουν και κοινωνικά δικαιώματα. Φυσικά! Αφού «you know, there is no such thing as society»[2]!

Τεχνηέντως, στο περι ου ο λόγος κείμενο τα κοινωνικά δικαιώματα περιορίζονται στο δικαίωμα για σύνταξη στα 50, λες και όλοι οι Έλληνες σ’ αυτή την ηλικία παίρνουν σύνταξη, ή διαστρεβλώνονται στο δήθεν αίτημα για εξασφάλιση «αργομισθίας στο δημόσιο» ή πληρωμής «παχυλών επιδομάτων σε προβληματικές ΔΕΚΟ». Και βέβαια, η εναντίωση στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της νεοφιλελεύθερης εποχής μας που πριόνιζαν το κοινωνικό κράτος παρουσιάζονται ως εναντίωση ακόμα και σε «εμφανή μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως το να πληρώνουν όλοι φόρους με δίκαιο τρόπο»(!) ή «ν’ αλλάξει το ασφαλιστικό για να μην πληρώνονται συντάξεις οι άγαμες θυγατέρες»(!), παραλείποντας βέβαια να αναφέρουν σε ποιες κατηγορίες «πληρώνονται συντάξεις οι άγαμες θυγατέρες».

Έτσι φτάνουν να διαπιστώνουν ότι εξ αιτίας της «λυσσαλέας αντίδρασης» του εργατικού κινήματος στην απαίτηση των καιρών «να πληρώνουν όλοι δίκαια φόρους» —όπως, ας πούμε, οι ιδιοκτήτες offshore εταιριών τους οποίους επίσης λυσσαλέα υπεράσπισε το εργατικό κίνημα— καταλήξαμε σήμερα να υφιστάμεθα «με καθυστέρηση εικοσαετίας τα πραγματικά νεοφιλελεύθερα μέτρα στην πιο σκληρή τους εκδοχή». Τα οποία, βέβαια, δεν είναι απόφαση της κυβέρνησης του εκλεκτού τους ΓΑΠ. Είναι έργο της «Κυβέρνησης Δανειστών» και της «κυρίας Μέρκελ», της νέας Θάτσερ, όπως γράφουν οι ίδιοι! Κατά την ίδια, αν και ούτε καν «προοδευτικοφιλελεύθερη» λογική, που οι εκτελέσεις των Ελλήνων πατριωτών στην Κατοχή, ήταν έργο αποκλειστικά των Γερμανών που πατούσαν τη σκανδάλη και καθόλου εκείνων των Ελλήνων που φορώντας κουκούλες έδειχναν με το δάχτυλο στους Γερμανούς ποιοι να στηθούν στον τοίχο...

Δυο αράδες παρακάτω γίνονται καταγέλαστοι. Είναι όταν αποδίδουν το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα στο γεγονός πως αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε «Κυβέρνηση Δανειστών». Κόψιμο που ουδέποτε ετέθη από τους επικυρίαρχους ΔΝΤ και ΕΕ, όπως αποκαλύφθηκε στη διεθνή Press Conference της Κυριακής[3] και τελικά δεν αποφασίστηκε —ακόμα!

Κι ακόμα δυο αράδες παρακάτω γίνονται απολύτως σαφείς: Όταν δηλώνουν φόρα-παρτίδα ότι σήμερα «[…] ως πρόταγμα αναδύεται ο υπεύθυνος, ευσυνείδητος καπιταλισμός με εργαλείο το ενεργό κράτος στρατηγείο […]»!

Έτσι μπράβο, πείτε ρε ξαδέρφια! Πείτε το ότι το όραμά σας αρχίζει και τελειώνει στον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο! Όπου τα λιοντάρια, όταν χορταίνουν, θα αφήνουν και κάτι κοκκαλάκια για γλείψιμο από τα άλλα ζωάκια, πολλές φορές με την ευσυνείδητη (για τον εαυτό τους) σκέψη ότι θα πρέπει εκείνα να έχουν και λίγο ψαχνό στην περίπτωση που τα πράγματα έρθουν στραβά και υποχρεωθούν να τα φάνε, αφού φυσικά τους εξηγήσουν, σύμφωνα με τους «ιερούς» κανόνες της δημοκρατίας (τους) ότι αυτή η λύση είναι μονόδρομος… Πείτε το μπας και ξυπνήσουν οι καλόπιστοι αλλά αφελείς αριστεροί που ασπάζονται τις ίδιες «σώφρονες» απόψεις και παρακολουθούν με χαρά (αντί για θλίψη) τους επώνυμους εξ αυτών να κωλοτρίβονται με την «υπεύθυνη ηγεσία» της «κεντροαριστεράς και μεγάλης δημοκρατικής παράταξης».

Στο τέλος, φυσική και αναμενόμενη κατάληξη, ρίχνουν το σύνθημα: Κανείς με «το γραφικό ΠΑΜΕ»[4], κανείς με «τα επίσημα θεσμικά Συνδικαλιστικά Όργανα» —για τα τελευταία «ξεχνούν» να διευκρινίσουν ότι εκεί το πάνω χέρι το έχουν συνδικαλιστές του κόμματός τους, του ΠΑΣΟΚ… Κανείς μ’ αυτούς. Όλοι με τους «υπεύθυνους και ευσυνείδητους καπιταλιστές»! (Αυτό το τελευταίο δεν το λένε, αλλά δεν χρειάζεται· το πιάνουμε το υπονοούμενο!).

Αντί επιλόγου

Δεν χρειάζεται και μεγάλη σοφία να καταλάβει κανείς ότι το υπόρρητο μήνυμα του post, άσχετα αν χρησιμοποιείται ως προκάλυμμα η γραφειοκρατική και εν πολλοίς κυβερνητική συνδικαλιστική ηγεσία, είναι το «ούτε ψωμί ούτε νερό» στους χαραμοφάηδες του Δημόσιου τομέα[5]. Και δεν απαιτεί δείκτη ευφυΐας άνω του 40 για να συμπεράνει ότι o σημερινός μας αντίλογος θα παρουσιαζόταν σε ένα ενδεχόμενο debate ως απολογία υπέρ όλων των δυσλειτουργιών ή φαινομένων διαφθοράς της δημοσιοϋπαλληλίας.

Ας αφήσουμε τα τσακάλια να ουρλιάζουν. Τουλάχιστον τα βασικά τα έχουμε εμπεδώσει: Το μείζον τώρα, σήμερα, δεν είναι ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε καλούς και κακούς. Το μείζον είναι η διάδοση και καλλιέργεια της ιδέας ότι η κοινωνία χωρίζεται σε εργαζόμενους, υποκείμενους σε εκμετάλλευση και ανεξέλεγκτη κυριαρχία και σε κυρίαρχους εκμεταλλευτές (μαζί με τα τσιράκια τους που τρέφουν την ευγενή φιλοδοξία να τους φανούν τόσο χρήσιμοι, ώστε να γλείψουν κι εκείνοι οι καημένοι κανένα κοκαλάκι..).

Κι ας αφήσουμε τα ξαδέρφια μας στον κόσμο τους —ένα κόσμο παραισθήσεων περί «καπιταλιστικού παραδείσου» με «υπευθυνότητα και ευσυνειδησία». Δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να αναπαράγουν ως θλιβερά νεαρά[6] παπαγαλάκια τον κυρίαρχο ρόλο των Πρετεντέρηδων, Ανδριανοπουλαίων, Γιανναράδων και —φευ!— κάποιων Γουσέτηδων (ή Πήλιο-Γούσηδων, θα σας γελάσουμε), για να μνημονεύσουμε μερικούς από τους πολλούς.

Πολλούς; Αστεία πράγματα! Ας μαζευτούμε εμείς και βλέπουμε ποιοι είναι οι πολλοί!

Μόνο να μαζευτούμε!

Επίμετρο

Μέχρι να «καθαρογραφεί» αυτό το post, το κείμενο στο οποίο αναφέρεται πήγε ένα κλικ παραπίσω. Σήμερα αναρτήθηκε το μανιφέστο ενός «σοφού» παιδιού με το οποίο καλεί τις κλάσεις μας να βάλουν πλάτη για την παλινόρθωση του καπιταλισμού του 19ου αιώνα! Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάται!


(*) Παράφραση των στίχων του παλιού και υπέροχου χασικλίδικου ρεμπέτικου «Κουβέντα με τον Χάρο» («Ο Χάρος»), του Παναγιώτη Τούντα (στίχοι-μουσική). Στην κανονική τους διατύπωση: «Πάρε δυο δράμια προυσαλιό και πέντε μυρωδάτο και δώσε να φουμάρουνε τ’ αδέρφια μας ’κει κάτω». Κι ο τελευταίος στίχος: «Πες μας τι κάνουν οι φτωχοί, πρεζάκηδες κι εκείνοι; Πάρε να δώσεις και σ’ αυτούς λιγάκι κοκαΐνη».

[1] ‘Καλημέρα’ λέγεται ένα από τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας, στην περιφέρεια της Απουλίας.

[2] Δήλωση της Margaret Thatcher, σε συνέντευξή της στο περιοδικό «Women's Own», 31 Οκτωβρίου 1987.

[3] Χθες, Δευτέρα 3 Μαΐου, έγινε συντονισμένη διακαναλική προσπάθεια να μπαλωθεί η κατάσταση, μεταξύ άλλων και με όρκους τιμής(!) από τον άνευ τιμής Λοβέρδο, τον υπουργό διαχείρισης της ανεργίας. Και μόνο το ερώτημα «ποιος είχε συμφέρον να ψευστεί» είναι αρκετό για να φωτίσει το παιχνίδι που παίχτηκε.

[4] Σε μια επίδειξη πρωτότυπης σκέψης τροφοδοτημένης από σπάνια ευφυΐα ένας σχολιαστής έγραψε για τη σημερινή ακτιβίστικη ενέργεια του ΠΑΜΕ στην Ακρόπολη: «Καιρό τώρα λέω ότι οι Γερμανοί του 40 έχουν τις ίδιες καταβολές και πρακτικές με τους κουμουνιστές της Ελλάδας. Η κατάληψη της Ακρόπολης δεν θίγει μόνο την μνήμη μας, αλλά προκαλεί και μένος απέναντι σ’ αυτά τα άχρηστα γουρούνια του ΚΚΕ κ πλανώνται αν νομίζουν ότι με τις δικές μας θυσίες θα κάνουν συνδικαλισμό.»!

[5] Φυσικά, μόνο τα παιδιά του νηπιαγωγείου δεν έχουν καταλάβει ακόμα το τι μέλλει γενέσθαι με τους εργαζόμενους στην «ελεύθερη» οικονομία. Παρεμπίπτον (και must): Για τα παραμύθια σχετικά με τον Δημόσιο τομέα που στηρίζουν και προωθούν τον διχασμό των εργαζομένων μια πολύ χρήσιμη ανασκόπηση σε χθεσινό post της Cynical.

[6] Αυτό, για να τα λέμε όλα, σκάει λίγο και στα μούτρα μας…


Η photo από το legaljuice.com