…και δώσε στα ξαδέρφια μας να φτιάξουνε κεφάλι(*)!
«Αλήτες-λέρες-εργατοπατέρες!». Αυτό ήταν το σύνθημα που φούντωσε στο μπλοκ των αναρχικών καθώς περνούσε την Πρωτομαγιά από την πλατεία Κλαυθμώνος, τον τόπο συγκέντρωσης των «επίσημων» κεντρικών συνδικάτων ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Αυτό είναι και το σύνθημα —με άλλα λόγια βέβαια, καθ’ ό,τι πρόκειται για μορφωμένα παιδιά— του τελευταίου post που είδε το φως της δημοσιότητας από το «συγγενές» μας blog. Για την ακρίβεια, είναι διατυπωμένο με τη μορφή του λιτού τίτλου «Η ευθύνη των εργατοπατέρων για την κρίση». Τι γίνεται εδώ; Τι παράξενη σύμπτωση είναι αυτή; Μήπως;…
Όχι, όχι. Δεν υπάρχει κανένα ‘μήπως’. Μπορεί να μη μας έχουν πάρει τα χρόνια, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουμε κόψει τη μαλακία που δέρνει πολλούς αριστερούς, δυστυχώς μεγαλύτερους και πιο σοφούς από εμάς, να ψάχνουν για ύποπτες «ταυτίσεις» και «συγκλίσεις», καταλήγοντας συχνά σε κωμικοτραγικά συμπεράσματα του τύπου «αφού λες ‘καλημέρα’, θα είσαι ελληνόφωνος της Κάτω Ιταλίας»[1]!…
Τα ξαδέρφια μας λοιπόν δεν έχουν καμία σχέση με τον αναρχο-αντιεξουσιαστικό χώρο, να το δηλώσουμε ρητώς για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Παραμένουν σταθερά στην «προοδευτική» πτέρυγα του φιλελευθερισμού ή, αλλιώς, στην αριστερή πτέρυγα της Δεξιάς. Κι από αυτή τη σκοπιά τα βάζουν με τους εργατοπατέρες. Είναι αυτό που λέμε «it’s the point of view, stupid! It’s the side you are on!». Για να δούμε τι λέει αυτό το ‘point of view’ και με ποια μεριά είναι.
The right (and right) point of view
Λέει κατ’ αρχήν (τα bold δικά μας) ότι «Λόγω της ανεπάρκειας, της ιδεοληψίας, της κοινωνικής μυωπίας και σε πολλές περιπτώσεις και της φαυλότητας του εργατικού κινήματος μεταπολιτευτικά, η χώρα δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα παραγωγικό και βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης, ικανό να ανταπεξέλθει σε δύσκολους καιρούς».
Σύμφωνα λοιπόν με το ανεξάρτητο (=μη επηρεαζόμενο από αριστερές «ιδεοληψίες») κομμάτι της g700 η θλιβερή κατάληξη του μεταπολιτευτικού οράματος πρέπει να χρεωθεί στο εργατικό κίνημα! Αυτό ήταν υπεύθυνο να δημιουργήσει «ένα παραγωγικό και βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης»! Όχι οι κυβερνητικές εξουσίες με τους επιχειρηματίες-συνεταίρους τους, όχι οι «θεσμοί» και το «παραθεσμικό (εκ του ‘παρακρατικό’) πλαίσιο» άσκησης της εξουσίας, όχι όσοι εξαγόραζαν ψήφους, «πουλώντας», αντί για θέσεις πραγματικής απασχόλησης, την εύκολη, αλλά αποτελεσματική λύση για την επανεκλογή τους, του κοπανιστού αέρα. Το εργατικό κίνημα!
Το οποίο εργατικό κίνημα μαζί με την «εργατική αριστοκρατία», όπως γράφουν παρακάτω, τα έκανε πλακάκια με τους ραντιέρηδες και τα «πιράνχας της κρατικοδίαιτη αγοράς» για να καταρρεύσει η χώρα «σαν τραπουλόχαρτο με αφορμή τα απόνερα που δημιούργησε η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση». Τώρα —και αφήνοντας στην άκρη ποιους ακριβώς συμπεριλαμβάνουν στην «εργατική αριστοκρατία— από πού ξεφύτρωσαν οι ραντιέρηδες, ποιού συστήματος προϊόντα είναι, σε ποια τάξη ανήκουν τα πιράνχας, μη τους ρωτήσετε, μη τους βάζετε δύσκολα! Δεν ξέρουν τα παιδιά. Είναι από χωριό! Γι’ αυτό και ξέρουν μόνο από εργατιά. Από το εργατικό κίνημα!
Αυτό το καταραμένο κίνημα που —άκουσον, άκουσον!— αφέθηκε να ναρκωθεί από «όμορφα ψέματα και θεωρίες περί κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, αγνοώντας πλήρως την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της οικονομίας»! Γιατί, για τους αριστερούς της Δεξιάς, όπως και για τους δεξιούς της Δεξιάς άλλωστε, δεν υπάρχει θέμα παραγωγικών σχέσεων, μόνο ζήτημα παραγωγικών δυνάμεων υπάρχει, το οποίο και πρέπει να «διευθετείται» αυτονόητα υπό την παλαιά, καπιταλιστική διεύθυνση. Έτσι, δεν υπάρχουν και κοινωνικά δικαιώματα. Φυσικά! Αφού «you know, there is no such thing as society»[2]!
Τεχνηέντως, στο περι ου ο λόγος κείμενο τα κοινωνικά δικαιώματα περιορίζονται στο δικαίωμα για σύνταξη στα 50, λες και όλοι οι Έλληνες σ’ αυτή την ηλικία παίρνουν σύνταξη, ή διαστρεβλώνονται στο δήθεν αίτημα για εξασφάλιση «αργομισθίας στο δημόσιο» ή πληρωμής «παχυλών επιδομάτων σε προβληματικές ΔΕΚΟ». Και βέβαια, η εναντίωση στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της νεοφιλελεύθερης εποχής μας που πριόνιζαν το κοινωνικό κράτος παρουσιάζονται ως εναντίωση ακόμα και σε «εμφανή μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως το να πληρώνουν όλοι φόρους με δίκαιο τρόπο»(!) ή «ν’ αλλάξει το ασφαλιστικό για να μην πληρώνονται συντάξεις οι άγαμες θυγατέρες»(!), παραλείποντας βέβαια να αναφέρουν σε ποιες κατηγορίες «πληρώνονται συντάξεις οι άγαμες θυγατέρες».
Έτσι φτάνουν να διαπιστώνουν ότι εξ αιτίας της «λυσσαλέας αντίδρασης» του εργατικού κινήματος στην απαίτηση των καιρών «να πληρώνουν όλοι δίκαια φόρους» —όπως, ας πούμε, οι ιδιοκτήτες offshore εταιριών τους οποίους επίσης λυσσαλέα υπεράσπισε το εργατικό κίνημα— καταλήξαμε σήμερα να υφιστάμεθα «με καθυστέρηση εικοσαετίας τα πραγματικά νεοφιλελεύθερα μέτρα στην πιο σκληρή τους εκδοχή». Τα οποία, βέβαια, δεν είναι απόφαση της κυβέρνησης του εκλεκτού τους ΓΑΠ. Είναι έργο της «Κυβέρνησης Δανειστών» και της «κυρίας Μέρκελ», της νέας Θάτσερ, όπως γράφουν οι ίδιοι! Κατά την ίδια, αν και ούτε καν «προοδευτικοφιλελεύθερη» λογική, που οι εκτελέσεις των Ελλήνων πατριωτών στην Κατοχή, ήταν έργο αποκλειστικά των Γερμανών που πατούσαν τη σκανδάλη και καθόλου εκείνων των Ελλήνων που φορώντας κουκούλες έδειχναν με το δάχτυλο στους Γερμανούς ποιοι να στηθούν στον τοίχο...
Δυο αράδες παρακάτω γίνονται καταγέλαστοι. Είναι όταν αποδίδουν το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα στο γεγονός πως αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε «Κυβέρνηση Δανειστών». Κόψιμο που ουδέποτε ετέθη από τους επικυρίαρχους ΔΝΤ και ΕΕ, όπως αποκαλύφθηκε στη διεθνή Press Conference της Κυριακής[3] και τελικά δεν αποφασίστηκε —ακόμα!
Κι ακόμα δυο αράδες παρακάτω γίνονται απολύτως σαφείς: Όταν δηλώνουν φόρα-παρτίδα ότι σήμερα «[…] ως πρόταγμα αναδύεται ο υπεύθυνος, ευσυνείδητος καπιταλισμός με εργαλείο το ενεργό κράτος στρατηγείο […]»!
Έτσι μπράβο, πείτε ρε ξαδέρφια! Πείτε το ότι το όραμά σας αρχίζει και τελειώνει στον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο! Όπου τα λιοντάρια, όταν χορταίνουν, θα αφήνουν και κάτι κοκκαλάκια για γλείψιμο από τα άλλα ζωάκια, πολλές φορές με την ευσυνείδητη (για τον εαυτό τους) σκέψη ότι θα πρέπει εκείνα να έχουν και λίγο ψαχνό στην περίπτωση που τα πράγματα έρθουν στραβά και υποχρεωθούν να τα φάνε, αφού φυσικά τους εξηγήσουν, σύμφωνα με τους «ιερούς» κανόνες της δημοκρατίας (τους) ότι αυτή η λύση είναι μονόδρομος… Πείτε το μπας και ξυπνήσουν οι καλόπιστοι αλλά αφελείς αριστεροί που ασπάζονται τις ίδιες «σώφρονες» απόψεις και παρακολουθούν με χαρά (αντί για θλίψη) τους επώνυμους εξ αυτών να κωλοτρίβονται με την «υπεύθυνη ηγεσία» της «κεντροαριστεράς και μεγάλης δημοκρατικής παράταξης».
Στο τέλος, φυσική και αναμενόμενη κατάληξη, ρίχνουν το σύνθημα: Κανείς με «το γραφικό ΠΑΜΕ»[4], κανείς με «τα επίσημα θεσμικά Συνδικαλιστικά Όργανα» —για τα τελευταία «ξεχνούν» να διευκρινίσουν ότι εκεί το πάνω χέρι το έχουν συνδικαλιστές του κόμματός τους, του ΠΑΣΟΚ… Κανείς μ’ αυτούς. Όλοι με τους «υπεύθυνους και ευσυνείδητους καπιταλιστές»! (Αυτό το τελευταίο δεν το λένε, αλλά δεν χρειάζεται· το πιάνουμε το υπονοούμενο!).
Αντί επιλόγου
Δεν χρειάζεται και μεγάλη σοφία να καταλάβει κανείς ότι το υπόρρητο μήνυμα του post, άσχετα αν χρησιμοποιείται ως προκάλυμμα η γραφειοκρατική και εν πολλοίς κυβερνητική συνδικαλιστική ηγεσία, είναι το «ούτε ψωμί ούτε νερό» στους χαραμοφάηδες του Δημόσιου τομέα[5]. Και δεν απαιτεί δείκτη ευφυΐας άνω του 40 για να συμπεράνει ότι o σημερινός μας αντίλογος θα παρουσιαζόταν σε ένα ενδεχόμενο debate ως απολογία υπέρ όλων των δυσλειτουργιών ή φαινομένων διαφθοράς της δημοσιοϋπαλληλίας.
Ας αφήσουμε τα τσακάλια να ουρλιάζουν. Τουλάχιστον τα βασικά τα έχουμε εμπεδώσει: Το μείζον τώρα, σήμερα, δεν είναι ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε καλούς και κακούς. Το μείζον είναι η διάδοση και καλλιέργεια της ιδέας ότι η κοινωνία χωρίζεται σε εργαζόμενους, υποκείμενους σε εκμετάλλευση και ανεξέλεγκτη κυριαρχία και σε κυρίαρχους εκμεταλλευτές (μαζί με τα τσιράκια τους που τρέφουν την ευγενή φιλοδοξία να τους φανούν τόσο χρήσιμοι, ώστε να γλείψουν κι εκείνοι οι καημένοι κανένα κοκαλάκι..).
Κι ας αφήσουμε τα ξαδέρφια μας στον κόσμο τους —ένα κόσμο παραισθήσεων περί «καπιταλιστικού παραδείσου» με «υπευθυνότητα και ευσυνειδησία». Δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να αναπαράγουν ως θλιβερά νεαρά[6] παπαγαλάκια τον κυρίαρχο ρόλο των Πρετεντέρηδων, Ανδριανοπουλαίων, Γιανναράδων και —φευ!— κάποιων Γουσέτηδων (ή Πήλιο-Γούσηδων, θα σας γελάσουμε), για να μνημονεύσουμε μερικούς από τους πολλούς.
Πολλούς; Αστεία πράγματα! Ας μαζευτούμε εμείς και βλέπουμε ποιοι είναι οι πολλοί!
Μόνο να μαζευτούμε!
Επίμετρο
Μέχρι να «καθαρογραφεί» αυτό το post, το κείμενο στο οποίο αναφέρεται πήγε ένα κλικ παραπίσω. Σήμερα αναρτήθηκε το μανιφέστο ενός «σοφού» παιδιού με το οποίο καλεί τις κλάσεις μας να βάλουν πλάτη για την παλινόρθωση του καπιταλισμού του 19ου αιώνα! Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάται!
(*) Παράφραση των στίχων του παλιού και υπέροχου χασικλίδικου ρεμπέτικου «Κουβέντα με τον Χάρο» («Ο Χάρος»), του Παναγιώτη Τούντα (στίχοι-μουσική). Στην κανονική τους διατύπωση: «Πάρε δυο δράμια προυσαλιό και πέντε μυρωδάτο και δώσε να φουμάρουνε τ’ αδέρφια μας ’κει κάτω». Κι ο τελευταίος στίχος: «Πες μας τι κάνουν οι φτωχοί, πρεζάκηδες κι εκείνοι; Πάρε να δώσεις και σ’ αυτούς λιγάκι κοκαΐνη».
[1] ‘Καλημέρα’ λέγεται ένα από τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας, στην περιφέρεια της Απουλίας.
[2] Δήλωση της Margaret Thatcher, σε συνέντευξή της στο περιοδικό «Women's Own», 31 Οκτωβρίου 1987.
[3] Χθες, Δευτέρα 3 Μαΐου, έγινε συντονισμένη διακαναλική προσπάθεια να μπαλωθεί η κατάσταση, μεταξύ άλλων και με όρκους τιμής(!) από τον άνευ τιμής Λοβέρδο, τον υπουργό διαχείρισης της ανεργίας. Και μόνο το ερώτημα «ποιος είχε συμφέρον να ψευστεί» είναι αρκετό για να φωτίσει το παιχνίδι που παίχτηκε.
[4] Σε μια επίδειξη πρωτότυπης σκέψης τροφοδοτημένης από σπάνια ευφυΐα ένας σχολιαστής έγραψε για τη σημερινή ακτιβίστικη ενέργεια του ΠΑΜΕ στην Ακρόπολη: «Καιρό τώρα λέω ότι οι Γερμανοί του 40 έχουν τις ίδιες καταβολές και πρακτικές με τους κουμουνιστές της Ελλάδας. Η κατάληψη της Ακρόπολης δεν θίγει μόνο την μνήμη μας, αλλά προκαλεί και μένος απέναντι σ’ αυτά τα άχρηστα γουρούνια του ΚΚΕ κ πλανώνται αν νομίζουν ότι με τις δικές μας θυσίες θα κάνουν συνδικαλισμό.»!
[5] Φυσικά, μόνο τα παιδιά του νηπιαγωγείου δεν έχουν καταλάβει ακόμα το τι μέλλει γενέσθαι με τους εργαζόμενους στην «ελεύθερη» οικονομία. Παρεμπίπτον (και must): Για τα παραμύθια σχετικά με τον Δημόσιο τομέα που στηρίζουν και προωθούν τον διχασμό των εργαζομένων μια πολύ χρήσιμη ανασκόπηση σε χθεσινό post της Cynical.
[6] Αυτό, για να τα λέμε όλα, σκάει λίγο και στα μούτρα μας…
Η photo από το legaljuice.com
«Αλήτες-λέρες-εργατοπατέρες!». Αυτό ήταν το σύνθημα που φούντωσε στο μπλοκ των αναρχικών καθώς περνούσε την Πρωτομαγιά από την πλατεία Κλαυθμώνος, τον τόπο συγκέντρωσης των «επίσημων» κεντρικών συνδικάτων ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Αυτό είναι και το σύνθημα —με άλλα λόγια βέβαια, καθ’ ό,τι πρόκειται για μορφωμένα παιδιά— του τελευταίου post που είδε το φως της δημοσιότητας από το «συγγενές» μας blog. Για την ακρίβεια, είναι διατυπωμένο με τη μορφή του λιτού τίτλου «Η ευθύνη των εργατοπατέρων για την κρίση». Τι γίνεται εδώ; Τι παράξενη σύμπτωση είναι αυτή; Μήπως;…
Όχι, όχι. Δεν υπάρχει κανένα ‘μήπως’. Μπορεί να μη μας έχουν πάρει τα χρόνια, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουμε κόψει τη μαλακία που δέρνει πολλούς αριστερούς, δυστυχώς μεγαλύτερους και πιο σοφούς από εμάς, να ψάχνουν για ύποπτες «ταυτίσεις» και «συγκλίσεις», καταλήγοντας συχνά σε κωμικοτραγικά συμπεράσματα του τύπου «αφού λες ‘καλημέρα’, θα είσαι ελληνόφωνος της Κάτω Ιταλίας»[1]!…
Τα ξαδέρφια μας λοιπόν δεν έχουν καμία σχέση με τον αναρχο-αντιεξουσιαστικό χώρο, να το δηλώσουμε ρητώς για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Παραμένουν σταθερά στην «προοδευτική» πτέρυγα του φιλελευθερισμού ή, αλλιώς, στην αριστερή πτέρυγα της Δεξιάς. Κι από αυτή τη σκοπιά τα βάζουν με τους εργατοπατέρες. Είναι αυτό που λέμε «it’s the point of view, stupid! It’s the side you are on!». Για να δούμε τι λέει αυτό το ‘point of view’ και με ποια μεριά είναι.
The right (and right) point of view
Λέει κατ’ αρχήν (τα bold δικά μας) ότι «Λόγω της ανεπάρκειας, της ιδεοληψίας, της κοινωνικής μυωπίας και σε πολλές περιπτώσεις και της φαυλότητας του εργατικού κινήματος μεταπολιτευτικά, η χώρα δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα παραγωγικό και βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης, ικανό να ανταπεξέλθει σε δύσκολους καιρούς».
Σύμφωνα λοιπόν με το ανεξάρτητο (=μη επηρεαζόμενο από αριστερές «ιδεοληψίες») κομμάτι της g700 η θλιβερή κατάληξη του μεταπολιτευτικού οράματος πρέπει να χρεωθεί στο εργατικό κίνημα! Αυτό ήταν υπεύθυνο να δημιουργήσει «ένα παραγωγικό και βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης»! Όχι οι κυβερνητικές εξουσίες με τους επιχειρηματίες-συνεταίρους τους, όχι οι «θεσμοί» και το «παραθεσμικό (εκ του ‘παρακρατικό’) πλαίσιο» άσκησης της εξουσίας, όχι όσοι εξαγόραζαν ψήφους, «πουλώντας», αντί για θέσεις πραγματικής απασχόλησης, την εύκολη, αλλά αποτελεσματική λύση για την επανεκλογή τους, του κοπανιστού αέρα. Το εργατικό κίνημα!
Το οποίο εργατικό κίνημα μαζί με την «εργατική αριστοκρατία», όπως γράφουν παρακάτω, τα έκανε πλακάκια με τους ραντιέρηδες και τα «πιράνχας της κρατικοδίαιτη αγοράς» για να καταρρεύσει η χώρα «σαν τραπουλόχαρτο με αφορμή τα απόνερα που δημιούργησε η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση». Τώρα —και αφήνοντας στην άκρη ποιους ακριβώς συμπεριλαμβάνουν στην «εργατική αριστοκρατία— από πού ξεφύτρωσαν οι ραντιέρηδες, ποιού συστήματος προϊόντα είναι, σε ποια τάξη ανήκουν τα πιράνχας, μη τους ρωτήσετε, μη τους βάζετε δύσκολα! Δεν ξέρουν τα παιδιά. Είναι από χωριό! Γι’ αυτό και ξέρουν μόνο από εργατιά. Από το εργατικό κίνημα!
Αυτό το καταραμένο κίνημα που —άκουσον, άκουσον!— αφέθηκε να ναρκωθεί από «όμορφα ψέματα και θεωρίες περί κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, αγνοώντας πλήρως την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της οικονομίας»! Γιατί, για τους αριστερούς της Δεξιάς, όπως και για τους δεξιούς της Δεξιάς άλλωστε, δεν υπάρχει θέμα παραγωγικών σχέσεων, μόνο ζήτημα παραγωγικών δυνάμεων υπάρχει, το οποίο και πρέπει να «διευθετείται» αυτονόητα υπό την παλαιά, καπιταλιστική διεύθυνση. Έτσι, δεν υπάρχουν και κοινωνικά δικαιώματα. Φυσικά! Αφού «you know, there is no such thing as society»[2]!
Τεχνηέντως, στο περι ου ο λόγος κείμενο τα κοινωνικά δικαιώματα περιορίζονται στο δικαίωμα για σύνταξη στα 50, λες και όλοι οι Έλληνες σ’ αυτή την ηλικία παίρνουν σύνταξη, ή διαστρεβλώνονται στο δήθεν αίτημα για εξασφάλιση «αργομισθίας στο δημόσιο» ή πληρωμής «παχυλών επιδομάτων σε προβληματικές ΔΕΚΟ». Και βέβαια, η εναντίωση στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της νεοφιλελεύθερης εποχής μας που πριόνιζαν το κοινωνικό κράτος παρουσιάζονται ως εναντίωση ακόμα και σε «εμφανή μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως το να πληρώνουν όλοι φόρους με δίκαιο τρόπο»(!) ή «ν’ αλλάξει το ασφαλιστικό για να μην πληρώνονται συντάξεις οι άγαμες θυγατέρες»(!), παραλείποντας βέβαια να αναφέρουν σε ποιες κατηγορίες «πληρώνονται συντάξεις οι άγαμες θυγατέρες».
Έτσι φτάνουν να διαπιστώνουν ότι εξ αιτίας της «λυσσαλέας αντίδρασης» του εργατικού κινήματος στην απαίτηση των καιρών «να πληρώνουν όλοι δίκαια φόρους» —όπως, ας πούμε, οι ιδιοκτήτες offshore εταιριών τους οποίους επίσης λυσσαλέα υπεράσπισε το εργατικό κίνημα— καταλήξαμε σήμερα να υφιστάμεθα «με καθυστέρηση εικοσαετίας τα πραγματικά νεοφιλελεύθερα μέτρα στην πιο σκληρή τους εκδοχή». Τα οποία, βέβαια, δεν είναι απόφαση της κυβέρνησης του εκλεκτού τους ΓΑΠ. Είναι έργο της «Κυβέρνησης Δανειστών» και της «κυρίας Μέρκελ», της νέας Θάτσερ, όπως γράφουν οι ίδιοι! Κατά την ίδια, αν και ούτε καν «προοδευτικοφιλελεύθερη» λογική, που οι εκτελέσεις των Ελλήνων πατριωτών στην Κατοχή, ήταν έργο αποκλειστικά των Γερμανών που πατούσαν τη σκανδάλη και καθόλου εκείνων των Ελλήνων που φορώντας κουκούλες έδειχναν με το δάχτυλο στους Γερμανούς ποιοι να στηθούν στον τοίχο...
Δυο αράδες παρακάτω γίνονται καταγέλαστοι. Είναι όταν αποδίδουν το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα στο γεγονός πως αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε «Κυβέρνηση Δανειστών». Κόψιμο που ουδέποτε ετέθη από τους επικυρίαρχους ΔΝΤ και ΕΕ, όπως αποκαλύφθηκε στη διεθνή Press Conference της Κυριακής[3] και τελικά δεν αποφασίστηκε —ακόμα!
Κι ακόμα δυο αράδες παρακάτω γίνονται απολύτως σαφείς: Όταν δηλώνουν φόρα-παρτίδα ότι σήμερα «[…] ως πρόταγμα αναδύεται ο υπεύθυνος, ευσυνείδητος καπιταλισμός με εργαλείο το ενεργό κράτος στρατηγείο […]»!
Έτσι μπράβο, πείτε ρε ξαδέρφια! Πείτε το ότι το όραμά σας αρχίζει και τελειώνει στον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο! Όπου τα λιοντάρια, όταν χορταίνουν, θα αφήνουν και κάτι κοκκαλάκια για γλείψιμο από τα άλλα ζωάκια, πολλές φορές με την ευσυνείδητη (για τον εαυτό τους) σκέψη ότι θα πρέπει εκείνα να έχουν και λίγο ψαχνό στην περίπτωση που τα πράγματα έρθουν στραβά και υποχρεωθούν να τα φάνε, αφού φυσικά τους εξηγήσουν, σύμφωνα με τους «ιερούς» κανόνες της δημοκρατίας (τους) ότι αυτή η λύση είναι μονόδρομος… Πείτε το μπας και ξυπνήσουν οι καλόπιστοι αλλά αφελείς αριστεροί που ασπάζονται τις ίδιες «σώφρονες» απόψεις και παρακολουθούν με χαρά (αντί για θλίψη) τους επώνυμους εξ αυτών να κωλοτρίβονται με την «υπεύθυνη ηγεσία» της «κεντροαριστεράς και μεγάλης δημοκρατικής παράταξης».
Στο τέλος, φυσική και αναμενόμενη κατάληξη, ρίχνουν το σύνθημα: Κανείς με «το γραφικό ΠΑΜΕ»[4], κανείς με «τα επίσημα θεσμικά Συνδικαλιστικά Όργανα» —για τα τελευταία «ξεχνούν» να διευκρινίσουν ότι εκεί το πάνω χέρι το έχουν συνδικαλιστές του κόμματός τους, του ΠΑΣΟΚ… Κανείς μ’ αυτούς. Όλοι με τους «υπεύθυνους και ευσυνείδητους καπιταλιστές»! (Αυτό το τελευταίο δεν το λένε, αλλά δεν χρειάζεται· το πιάνουμε το υπονοούμενο!).
Αντί επιλόγου
Δεν χρειάζεται και μεγάλη σοφία να καταλάβει κανείς ότι το υπόρρητο μήνυμα του post, άσχετα αν χρησιμοποιείται ως προκάλυμμα η γραφειοκρατική και εν πολλοίς κυβερνητική συνδικαλιστική ηγεσία, είναι το «ούτε ψωμί ούτε νερό» στους χαραμοφάηδες του Δημόσιου τομέα[5]. Και δεν απαιτεί δείκτη ευφυΐας άνω του 40 για να συμπεράνει ότι o σημερινός μας αντίλογος θα παρουσιαζόταν σε ένα ενδεχόμενο debate ως απολογία υπέρ όλων των δυσλειτουργιών ή φαινομένων διαφθοράς της δημοσιοϋπαλληλίας.
Ας αφήσουμε τα τσακάλια να ουρλιάζουν. Τουλάχιστον τα βασικά τα έχουμε εμπεδώσει: Το μείζον τώρα, σήμερα, δεν είναι ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε καλούς και κακούς. Το μείζον είναι η διάδοση και καλλιέργεια της ιδέας ότι η κοινωνία χωρίζεται σε εργαζόμενους, υποκείμενους σε εκμετάλλευση και ανεξέλεγκτη κυριαρχία και σε κυρίαρχους εκμεταλλευτές (μαζί με τα τσιράκια τους που τρέφουν την ευγενή φιλοδοξία να τους φανούν τόσο χρήσιμοι, ώστε να γλείψουν κι εκείνοι οι καημένοι κανένα κοκαλάκι..).
Κι ας αφήσουμε τα ξαδέρφια μας στον κόσμο τους —ένα κόσμο παραισθήσεων περί «καπιταλιστικού παραδείσου» με «υπευθυνότητα και ευσυνειδησία». Δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να αναπαράγουν ως θλιβερά νεαρά[6] παπαγαλάκια τον κυρίαρχο ρόλο των Πρετεντέρηδων, Ανδριανοπουλαίων, Γιανναράδων και —φευ!— κάποιων Γουσέτηδων (ή Πήλιο-Γούσηδων, θα σας γελάσουμε), για να μνημονεύσουμε μερικούς από τους πολλούς.
Πολλούς; Αστεία πράγματα! Ας μαζευτούμε εμείς και βλέπουμε ποιοι είναι οι πολλοί!
Μόνο να μαζευτούμε!
Επίμετρο
Μέχρι να «καθαρογραφεί» αυτό το post, το κείμενο στο οποίο αναφέρεται πήγε ένα κλικ παραπίσω. Σήμερα αναρτήθηκε το μανιφέστο ενός «σοφού» παιδιού με το οποίο καλεί τις κλάσεις μας να βάλουν πλάτη για την παλινόρθωση του καπιταλισμού του 19ου αιώνα! Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάται!
(*) Παράφραση των στίχων του παλιού και υπέροχου χασικλίδικου ρεμπέτικου «Κουβέντα με τον Χάρο» («Ο Χάρος»), του Παναγιώτη Τούντα (στίχοι-μουσική). Στην κανονική τους διατύπωση: «Πάρε δυο δράμια προυσαλιό και πέντε μυρωδάτο και δώσε να φουμάρουνε τ’ αδέρφια μας ’κει κάτω». Κι ο τελευταίος στίχος: «Πες μας τι κάνουν οι φτωχοί, πρεζάκηδες κι εκείνοι; Πάρε να δώσεις και σ’ αυτούς λιγάκι κοκαΐνη».
[1] ‘Καλημέρα’ λέγεται ένα από τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας, στην περιφέρεια της Απουλίας.
[2] Δήλωση της Margaret Thatcher, σε συνέντευξή της στο περιοδικό «Women's Own», 31 Οκτωβρίου 1987.
[3] Χθες, Δευτέρα 3 Μαΐου, έγινε συντονισμένη διακαναλική προσπάθεια να μπαλωθεί η κατάσταση, μεταξύ άλλων και με όρκους τιμής(!) από τον άνευ τιμής Λοβέρδο, τον υπουργό διαχείρισης της ανεργίας. Και μόνο το ερώτημα «ποιος είχε συμφέρον να ψευστεί» είναι αρκετό για να φωτίσει το παιχνίδι που παίχτηκε.
[4] Σε μια επίδειξη πρωτότυπης σκέψης τροφοδοτημένης από σπάνια ευφυΐα ένας σχολιαστής έγραψε για τη σημερινή ακτιβίστικη ενέργεια του ΠΑΜΕ στην Ακρόπολη: «Καιρό τώρα λέω ότι οι Γερμανοί του 40 έχουν τις ίδιες καταβολές και πρακτικές με τους κουμουνιστές της Ελλάδας. Η κατάληψη της Ακρόπολης δεν θίγει μόνο την μνήμη μας, αλλά προκαλεί και μένος απέναντι σ’ αυτά τα άχρηστα γουρούνια του ΚΚΕ κ πλανώνται αν νομίζουν ότι με τις δικές μας θυσίες θα κάνουν συνδικαλισμό.»!
[5] Φυσικά, μόνο τα παιδιά του νηπιαγωγείου δεν έχουν καταλάβει ακόμα το τι μέλλει γενέσθαι με τους εργαζόμενους στην «ελεύθερη» οικονομία. Παρεμπίπτον (και must): Για τα παραμύθια σχετικά με τον Δημόσιο τομέα που στηρίζουν και προωθούν τον διχασμό των εργαζομένων μια πολύ χρήσιμη ανασκόπηση σε χθεσινό post της Cynical.
[6] Αυτό, για να τα λέμε όλα, σκάει λίγο και στα μούτρα μας…
Η photo από το legaljuice.com
13 σχόλια:
Παιδιά, δυο σκέψεις έκανα....όχι και μανιφέστο!
Προσωπικά, χαίρομαι που ο λόγος που διατυπώνουμε γίνεται πρώτη ύλη για πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση.
Όσο κι αν οριοθετείτε ασφυκτικά την Αριστερά στο αντικαπιταλιστικό πλαίσιο, η ανίχνευση στοιχείων δημιουργικής σύνθεσης αριστεράς και φιλελευθερισμού θα με γοητεύει..ξέρω τη γνώμη σας επ'αυτού, έχω διαβάσει αρκετές συζητήσεις. Το λέω απλά γιατί αποτελεί λόγο να τριγυρνάω εδώ γύρω...
Ως προς το ύφος ορισμένων σχολίων, είναι προφανώς θέμα αισθητικής.
Απόλυτα σεβαστό..
Καλή συνέχεια.
Φίλε Homo Sapiens,
Κατ’ αρχήν σε καλωσορίζουμε! (Έχουμε συνομιλήσει στο μπλογκ σου, αλλά, νομίζουμε, πρώτη φορά εδώ).
Ο λόγος που διατυπώνετε φίλε Homo Sapiens, για να τα λέμε όλα, δεν έχει καμία πρωτοτυπία, όσο κι αν πιστεύετε ότι εκφράζει κάποιο «νέο πνεύμα». Ο λόγος που διατυπώνετε, είτε τον χαρακτηρίζετε ‘αριστεροφιλελεύθερο’, είτε ‘leftliberal’, είτε ‘καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο’, είτε ‘προοδευτικό εκσυγχρονισμό’ είναι ο λόγος της εκφυλισμένης εδώ και πολλά χρόνια σοσιαλδημοκρατίας στην πορεία της προς τη συντελεσμένη πια πλήρη υποταγή στις επιταγές του κεφαλαίου. Είναι δυνατόν να μην αντιπαρατεθούμε με αυτό τον λόγο;
Ισχυρίζεσαι ότι «οριοθετ[ούμε] ασφυκτικά την Αριστερά στο αντικαπιταλιστικό πλαίσιο». Μα εκ καταγωγής η Αριστερά σε αντικαπιταλιστικό πλαίσιο οριοθετείτο! Ξέχασες; Να σου θυμίσουμε:
Κάποτε η Αριστερά ήταν ενιαία. Είχε μάλιστα και το όνομα ‘Σοσιαλδημοκρατία’, παρά το ότι το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» είχε εκδοθεί δεκαετίες πριν και παρά το ότι είχε θεμελιωθεί πάνω στη μαρξική θεωρία.
Κάποια στιγμή διασπάστηκε στη βάση τους π ώ ς θα φτάσουμε στον σοσιαλισμό. Ένα κομμάτι (οι μετέπειτα ‘κομμουνιστές’) έλεγαν: με επανάσταση. Ένα άλλο (οι κληρονόμοι του ονόματος ‘σοσιαλδημοκρατία’) είπαν: με μεταρρυθμίσεις και την κατάκτηση της πλειοψηφίας μέσα από τον κοινοβουλευτικό αγώνα.
Πέρασαν τα χρόνια και η σοσιαλδημοκρατία σιγά-σιγά πέταξε στη θάλασσα αυτή την αρχική θέση για να καταλήξει στη «δίκαιη μοιρασιά» και στο κράτος πρόνοιας.
Κι ύστερα πέρασαν κι άλλα χρόνια και τα πέταξε κι αυτά και κατέληξε σήμερα στη θλιβερή κατάντια που όλοι ξέρουμε (Μπλερ, Σρέντερ, & Co). Κατάντια που σήμερα, στην Ελλάδα —και αύριο στην Ισπανία και την Πορτογαλία— παίρνει τραγικές διαστάσεις τις οποίες θα «απολαύσει» η γενιά μας στα χρόνια που έρχονται.
Ποιοι λοιπόν οριοθέτησαν την Αριστερά σε ασφυκτικά πλαίσια; Εμείς που, επί της ουσίας, δικαιούμασταν να έχουμε το όνομά σας, αφού εξακολουθούμε να μένουμε πιστοί στο κάποτε κοινό όραμα της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, ή εσείς που προσπαθείτε να την κρατήσετε κλεισμένη στο κοινωνικοοικονομικό σύστημα που κάποτε θέλατε να ανατρέψετε, έστω και με λανθασμένο τρόπο;
Τέλος, σχετικά με τα σημεία που σε ενόχλησαν (προφανώς αναφέρεσαι στο ποστ μας κι όχι στα σχόλια του ανόητου που διαγράψαμε):
Φίλε Homo Sapiens, η πολιτική αντιπαράθεση έχει οξύτητες. Στο ποστ μας κάναμε πολιτική αντιπαράθεση, όχι κουβεντούλα. Έχουμε όμως την ακλόνητη βεβαιότητα ότι όσο οξείς κι αν γινόμαστε, δεν γινόμαστε ποτέ χυδαίοι ή ανέντιμοι. Αν διαφωνείς, θα σε παρακαλούσαμε να μας υποδείξεις τα σχετικά σημεία. Και μην έχεις την παραμικρή αμφιβολία ότι, αν αισθανθούμε ότι έχεις δίκιο, δεν θα διστάσουμε να ανακαλέσουμε. Επίσης θα σε παρακαλούσαμε να μας υποδείξεις σε ποια σημεία προσβάλλουμε την αισθητική, με τη γενική έννοια του όρου.
Τα λέμε
ΥΓ Δεν ξέρουμε αν η ευχή «καλή συνέχεια» υποδηλώνει ότι δεν θα ξαναμιλήσεις από εδώ (λέγοντας ό,τι θέλεις, με απόλυτη ελευθερία κι ας μην είμαστε φιλελεύθεροι με την έννοια που είσαι εσύ). Ελπίζουμε πως όχι· κάτι τέτοιο θα μας λυπούσε.
Καλησπέρα σας,
Έχετε δίκιο, λόγω της φούριας της ημέρας παραμέλησα την ιστοπεριήγηση.
Αν διατηρείτε ένα αυστηρό κώδικα δεοντολογίας ως προς τον ιστοδιάλογο, τότε δέχομαι ότι ήμουν αγενής.
Συγγνώμη, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου, το σχόλιο μού θα είναι σύντομο...
- Ως προς την αισθητική, δεν υπάρχει προφανώς κανένα απολύτως θέμα περί χυδαιότητος, ηθικής ή ανεντιμότητας. Απλώς, μερικοί ανούσιοι "εξυπνακισμοί", όπως π.χ. περί θλιβερών παπαγαλακίων δεν προσφέρουν κάτι, στην ούτως ή άλλως αιτιολογημένη γραφή σας. Κατανοώ, όμως, ότι ο πολιτικός λόγος έχει στόχο μερικές φορές -μεταξύ άλλων - και να ιντριγκάρει.
- Ως προς το καλή συνέχεια, γιατί διυλίζετε τον κώνωπα; Μία απλή, αυθόρμητη εκδήλωση χαιρετισμού ήταν. Καλή συνέχεια στις εργασίες σας, στο γράψιμό σας, στον αγώνα σας....
- Ως προς την Αριστερά, θεωρώ ότι μπορούμε -πέρα από το μακροιστορικό και μακροπολιτικό πλαίσιο- να προσεγγίσουμε αναλυτικά κρίσιμα θέματα, όπως
- την αναγκαιότητα του "κοινωνικού θεσμού" της αγοράς, σε κάθε πολύπλοκη κοινωνία, μαζί με την αναγκαιότητα του εξισωτικού προτάγματος.
- νέες μορφές επιχειρηματικότητας μέσα από αυτόνομες, συνεργατικές συλλογικές πρωτοβουλίες,
- τον συμβιβασμό της οικονομικής αποτελεσματικότητας (σπανιότητα πόρων) με την δίκαιη κατανομή (ισότητα) και την υπεράσπιση της ατομικής επιλογής (ελευθερία)
- ποιότητα δημοσίων αγαθών, ισότητα στην πρόσβαση, ισότητα ευκαιριών
- θεσμικές μεταρρυθμίσεις στη δημοκρατία και λαϊκή αντιπροσώπευση
.....
Η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να (ανα)στοχαστεί σ' αυτά τα ερωτήματα.
Καλή συνέχεια, έτσι αυθόρμητα, χωρίς δεύτερες σκέψεις και συμπαραδηλώσεις...
Φίλε Homo Sapiens,
ΟΚ, ευχαριστούμε. Θα απαντήσουμε αργότερα (είμαστε ομοιοπαθείς στην πίεση του χρόνου αυτή τη στιγμή).
Τα λέμε
otan i Aristera dialegei nekrous vouliazei sta skata me toys fasistes...ekei tin katantisate tin aristera
Οι εργατοπατέρες μου ήταν ανέκαθεν αντιπαθείς. Είναι ακριβή αντίγραφα κηφήνων που αρέσκονται να γλείφουν και να ρουφάνε μέλι. Μόνο αυτό όμως.
Έλεος....
Φίλε Homo Sapiens,
Καλησπέρα κι από μας, έστω και με μια ημέρα καθυστέρηση!
Χαιρόμαστε που δεν μας καταλογίζεις άσχημα πράγματα. Για ό,τι μας καταλογίζεις να πούμε απλώς ότι ο στόχος των ανούσιων εξυπνακισμών (ακολουθούμε τη δική σου διατύπωση όχι γιατί συμφωνούμε, αλλά γιατί σεβόμαστε τη γνώμη σου) δεν είναι το ιντριγκάρισμα. Είναι η σφοδρή εναντίωση με απόψεις —εννοείται όχι σε προσωπική βάση. Ε, και μέσα στο παιχνίδι της εναντίωσης είναι και η αποδόμηση του πολιτικού αντιπάλου, πώς να το κάνουμε;
Δεν διυλίσαμε τον κώνωπα. Μας δόθηκε η εντύπωση ότι ίσως —ίσως— ήταν μια έμμεση και ευγενική …διαγραφή. Και επειδή είμαστε υπέρ του διαλόγου ακόμα και με πολιτικούς αντιπάλους, μας στενοχώρησε κάπως. Έχουμε την άποψη ότι τα μπλογκς, αν έχουν κάποια αξία, δεν είναι γιατί κυρίως δίνουν τη δυνατότητα έκφρασης. Είναι γιατί δίνουν τη δυνατότητα διαλόγου. Φυσικά, να το πούμε κι αυτό για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, ούτε εσύ ούτε κανένας αναγνώστης είναι υποχρεωμένος να συζητήσει εδώ. Μια επιθυμία δική μας είναι και τίποτε άλλο.
Όλα τα σημεία που θίγεις φίλε Homo Sapiens, δεν είναι έξω από τους προβληματισμούς και τις συζητήσεις μέσα στην Αριστερά. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Τις συζητάμε και τις εξετάζουμε με φόντο την αλλαγή προς ένα ριζικά διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας. Που βέβαια έχει αναφορά στον σοσιαλισμό, αλλά και στην εμπειρία της αποτυχημένης πρώτης απόπειρας γι’ αυτόν κατά τον προηγούμενο αιώνα. Δεν αδιαφορούμε για το σήμερα. Προσπαθούμε όμως να το κάνουμε χωρίς να συμβάλλουμε στην εμπέδωση της ιδέας ότι η φιλελεύθερη αστική δημοκρατία είναι το τέλος της Ιστορίας. Φυσικά, για όλα αυτά υπάρχουν ένα σωρό διαφορετικές απόψεις, διαφωνίες και συγκρούσεις μέσα στην Αριστερά και συχνά όχι κολακευτικές για μας, τα ξέρεις αυτά. Όπως υπάρχουν και αδυναμίες. Και οι αριστεροί άνθρωποι είναι με όρια και πεπερασμένες δυνατότητες.
Αυτά είχαμε να πούμε πάνω στο σχόλιό σου. Χαιρόμαστε που δεν πήρες προσωπικά το ποστ μας και ελπίζουμε αυτή η συζήτηση να σε έπεισε ότι καλώς έκανες και δεν το πήρες προσωπικά.
Ελπίζουμε να τα λέμε τακτικότερα. Κι όσο κι αν διαφωνείς μαζί μας να ξέρεις ότι θα είσαι πάντα ευπρόσδεκτος! Καλό Σαββατοκύριακο!
Τα λέμε
Φίλε Ανώνυμε,
Μιλάς πολύ γενικά και δεν μπορούμε να πούμε κάτι. Π.χ.: «Εκεί την καταντήσατε την Αριστερά»: το ίδιο λέει και η Σώτη, αλλά το ίδιο λέει και το ΣΕΚ. Τι να πούμε, αν δεν ξέρουμε τη σκοπιά σου; Έπειτα, τι θα πει «διαλέγει νεκρούς»; Ποιους εννοείς; Τους εργατοπατέρες του ΠΑΣΟΚ; Τους εργατοπατέρες της Αριστεράς; Τους εργατοπατέρες του δημόσιου τομέα;
Αν έστειλες το σχόλιο απλώς για να μας την πεις, εντάξει. Είναι κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα και παράπονο ουδέν. Αν θέλεις να συζητήσεις, από αντίθετες θέσεις, αλλά να συζητήσεις, θα το προτιμούσαμε. Δε φλόορ ιζ γιώρς! :-)
Τα λέμε.
Φίλε elf at bay,
Κατ’ αρχήν, καλώς ήρθες! Το σχόλιο-δήλωση που έστειλες είναι λίγο ασαφές ως προς τη στόχευσή του. Και το ‘έλεος’ που γράφεις στο τέλος μας κάνει να υποπτευόμαστε ότι πιθανόν εξέλαβες το ποστ ως λόγο υπέρ εργατοπατέρων. (Αν είναι έτσι θα …πηδηχτούμε από το παράθυρο!).
Αν έχεις χρόνο και διάθεση, διευκρίνισέ το.
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου