Ήταν αναμενόμενο. Μετά την τραγική κατάληξη των εγκληματικά ανεύθυνων εμπρησμών στη Marfin, έργο ακραία επικίνδυνων πρακτόρων ή ακραία, το ίδιο επικίνδυνων, ηλιθίων του «αντιεξουσιαστικού»[1] χώρου, το κέντρο βάρους των συζητήσεων, στα blogs, στις ραδιοφωνικές εκπομπές «διαλόγου», στα ταξί ή στα σπίτια, έχει μετατοπιστεί σε σημαντικό ποσοστό στους νεκρούς εργαζόμενους της Τετάρτης, 5 Μαΐου, αφήνοντας σε δεύτερο πλάνο το συνταρακτικό ‘παρών’ και ‘όχι’ που φώναξαν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στην πρωτεύουσα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Η μετατόπιση αυτή είναι αποτέλεσμα δύο συντελεστών. Ο πρώτος, η οργανωμένη και επιμελής προσπάθεια των συστημικών ΜΜΕ —συνεπικουρούμενων και από τις συνήθεις ρητορείες των «σωφρόνων» και «ανθρωπιστών» της Αριστεράς— να στρέψουν τους προβολείς στο δολοφονικό εμπρησμό, συσχετίζοντάς τον έμμεσα ή άμεσα με την Αριστερά. Ο δεύτερος, το συντριπτικό γεγονός· το γεγονός των γεγονότων: ο θάνατος. Και είναι αυτός ο δεύτερος συντελεστής, ανθρωπολογικά θεμελιωμένος, που επέτρεψε την ολοκλήρωση της μετατόπισης με επιτυχία, έστω και σχετική.
Για την Αριστερά το γεγονός είναι ακόμα πιο συντριπτικό: οι νεκροί είναι εργαζόμενοι. Να το γράψουμε και με bold για να εμπεδωθεί καλύτερα: νεκροί εργαζόμενοι. Δηλαδή είναι εξ ορισμού δικοί της. (Οι ηθικολογούντες ας μη βιαστούν να αγανακτήσουν —«οι νεκροί δεν έχουν χρώμα», «ντροπή σας», κ.λπ., κ.λπ. Τουλάχιστον όχι πριν απαντήσουν ειλικρινώς στο ερώτημα σε ποιον θα έδιναν το φιλί της ζωής, αν είχαν να διαλέξουν (χωρίς την πολυτέλεια της εξέτασης βιογραφικού) μεταξύ του επιστήθιου φίλου —ή του υποστηρικτή της ίδιας ομάδας ή του γείτονα με τον οποίο καλημερίζονται κάθε πρωί— και ενός με τον οποίο έχουν διαπληκτιστεί έστω και για κάτι το ασήμαντο, όπως μια θέση στο parking ή την προτεραιότητα στην ουρά του ΟΑΕΔ —καθώς δεν θέλουμε να τους βάλουμε πιο δύσκολα, δεν συμπεριλαμβάνουμε κάποιον ο οποίος, π.χ., τους έχει ανακοινώσει μόλις προχθές την απόλυσή τους).
The Ruling Coalition of the State of Greece v. Left
Δεν είναι η πρώτη βέβαια φορά που επιχειρείται να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορούμενου η Αριστερά. Έγινε πρόσφατα το ίδιο με τα γεγονότα του Δεκέμβρη του ’08. Τότε, η ατυχής σε σημαντικό βαθμό διαχείριση των γεγονότων εκ μέρους της, διευκόλυνε το έργο των κατηγόρων. Τώρα, δεν υπήρξαν τέτοιες αστοχίες. Όμως τα γρανάζια της αντιαριστερής προπαγάνδας άρχισαν να γυρίζουν χωρίς καθυστέρηση. Τι κι αν δεν υπάρχει τίποτα που να στοιχειοθετεί την παραμικρή κατηγορία εις βάρος της; Υπάρχει κάτι που αποτελεί το καλύτερο λιπαντικό για τις μηχανές της καθεστωτικής προπαγάνδας: το αίμα.
Έτσι, οι κατηγορίες που διατυπώνονται εκ των υστέρων, ρητά ή άρρητα, αποκτούν την απαραίτητη συναισθηματική επένδυση για να γίνουν πιστευτές ή, έστω, να «βάλουν σε σκέψεις»…
«Οι διαδηλωτές εμπόδισαν την πυροσβεστική να φτάσει έγκαιρα». (Υπάρχουν μαρτυρίες για το ακριβώς αντίθετο).
«Οι διαδηλωτές τους έβλεπαν να καίγονται και γελούσαν». (Στις εικόνες της τηλεόρασης δεν είδαμε κάτι τέτοιο· οι περισσότεροι μάλλον δεν είχαν καταλάβει καν την κρισιμότητα της κατάστασης. Θυμόμαστε όμως τον χαμογελαστό Βγενό, όταν η κατάσταση είχε γίνει από κρίσιμη αμετάκλητα τραγική…).
«Κάποιος ηλικιωμένος φώναξε στους πανικόβλητους υπαλλήλους που ζητούσαν βοήθεια “να καείτε μουνάκια’’». (Μπορεί. Όχι ‘μπορεί’. Ναι. Αλλά και στα γήπεδα ακούγονται συχνά οι κραυγές προς τον τραυματισμένο αντίπαλο ‘‘να πεθάνεις ρε πούστη!’’. Και οι μανάδες μας μάς έλεγαν ‘‘11 χημεία; Θα σε σκοτώσει ο πατέρας σου αν το μάθει!’’. Από την άλλη όμως, όλη η Ελλάδα άκουσε στην τηλεόραση τις εκκλήσεις: «κατεβείτε κάτω ρε παιδιά, κατεβείτε κάτω!»).
«Άλλοι τους πετούσαν πέτρες». (Αόρατες πέτρες, τουλάχιστον για τις κάμερες).
«Οι κουκουλοφόροι βγήκαν απ’ το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ». (Το οποίο ήταν ακόμα στην Πατησίων!).
Κι αφού διατυπωθούν αυτές οι κατηγορίες, προϊόν χάλκευσης, διαστρέβλωσης ή ανθρωπολογικής και ψυχολογικής, αλλά όχι και πολιτικής θεμελίωσης, περνάμε στο επόμενο, «ανώτερο», δηλαδή πιο ύπουλο, στάδιο της αστικής προπαγάνδας το οποίο προσδίδει στο κατηγορητήριο το απαραίτητο κύρος της «σοβαρής» ανάλυσης:
«Οι αριστεροί μιλάνε απλώς για ‘‘παράπλευρες απώλειες’’». (Στην πραγματικότητα καμιά αριστερή συλλογικότητα δεν μίλησε για ‘παράπλευρες απώλειες’. Ισχυρίζονται κάτι τέτοιο θλιβεροί τύποι όπως ο Γεωργελές, αριστεροφιλελεύθεροι των οποίων ο μισός εαυτός προβοκάρει τον άλλο μισό[2] ή αντισταλινικά σταλινικοί αριστεροί).
«Εντάξει, δεν έβαλαν το μπουρλότο αριστεροί. Αλλά ποιοι καλούν τον κόσμο εδώ και μέρες σε αντίσταση και ανυπακοή; (Εδώ φτάνουμε στο σκληρό πυρήνα της αστικής προπαγάνδας: «Να πού καταλήγουν οι δυναμικές διαδηλώσεις. Και ποιος τις οργανώνει; Εσείς! Άρα έχετε κι εσείς στα χέρια σας αίμα!». Ο στόχος προφανής. Διαμαρτυρηθείτε απ’ τα σπίτια σας ή, το πολύ-πολύ, σε κλειστούς χώρους).
«Πάψτε να διαχωρίζεστε από τους αντιεξουσιαστές. Ο Μαρξ στον οποίο ορκίζεστε δεν έχει μιλήσει για την απονέκρωση του κράτους και της εξουσίας; Κομμάτι σας είναι. Γι’ αυτό και δεν ζητάτε καν να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Μιλάτε απλώς για ‘διαλεύκανση’». (Ακόμα πιο βαθιά στον σκληρό πυρήνα. Με την απάλειψη φυσικά όλων των βαθιών διαφορών της μαρξιστικής Αριστεράς από το αναρχικό ρεύμα και του χάους που τη χωρίζει από τους μπαχαλάκηδες του «αντιεξουσιαστικού» αχταρμά).
Η υπερασπιστική γραμμή (γραμμές)
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η Αριστερά πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Πώς το πράττει; Με το αυτονόητο: διαχώρισε τη θέση της και καταδίκασε την πράξη. Μιλώντας για τα τρία πιο ευδιάκριτα και μεγαλύτερα κομμάτια της πολιτικά οργανωμένης Αριστεράς με βάση επίσημες δηλώσεις ηγετικών στελεχών και ντοκουμέντα, το μεν ΚΚΕ, σχεδόν με βεβαιότητα αποδίδει το γεγονός σε προβοκάτσια, ο δε ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πιο επιφυλακτικά ως προς την έκδοση ετυμηγορίας. Διαχώρισαν επίσης τη θέση τους αποδίδοντας τον φονικό εμπρησμό σε προβοκάτσια και δύο αναρχικές-αντιεξουσιαστικές οργανώσεις (Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας και Συσπείρωση Αναρχικών), όπως διαβάσαμε στον χθεσινό «Δρόμο».
Επειδή όμως ο αριστερός λόγος δεν περιορίζεται μόνο στην καταδίκη του εμπρησμού, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δει κανείς πώς αρθρώνεται αυτός, επισκοπώντας οριζόντια και χωρίς κομματικές συσχετίσεις την ευρύτερη αριστερή διήγηση για το γεγονός όπως αυτή διαμορφώνεται όχι μόνο από τις επίσημες ανακοινώσεις και δηλώσεις, αλλά και από τις απόψεις, θέσεις και γνώμες του κόσμου που αυτοτοποθετείται στην Αριστερά και παίρνει τον λόγο σε εφημερίδες, στα blogs ή στις παρέες. Η επισκόπηση δείχνει δυο βασικές τάσεις.
Η πρώτη: Σε κυμαινόμενο βαθμό βέβαια, η αριστερή διήγηση δεν αποφεύγει σε πολλές περιπτώσεις τη νίψη των χειρών της μέσω της υποβάθμισης του γεγονότος ή του συμψηφισμού με τις ευθύνες της Marfin που δεν έκλεισε το κατάστημα και δεν είχε φροντίσει να εξασφαλίσει όρους εργασιακής ασφάλειας ή της αστυνομίας που ερέθισε τον κόσμο με την κατασταλτική δράση της· ακόμα και με την υπενθύμιση των «κλασικών» εργατικών ατυχημάτων λόγω αδιαφορίας της εργοδοσίας για τη ζωή των υπαλλήλων της! Κοντολογίς, προσπαθεί να στρέψει τους προβολείς της αντιαριστερής προπαγάνδας εναντίον αυτών που τους στρέφουν εναντίον της.
Η δεύτερη: Εδώ παρατηρείται η ακριβώς αντίθετη διάθεση. Δηλαδή καταλογίζεται συνυπευθυνότητα, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, για τον θάνατο των τριών στο κίνημα συνολικά. Η θεμελίωση αυτής της άποψης γίνεται με δύο διαμετρικά αντίθετες λογικές. Τη «δεξιά» (τα εισαγωγικά ίσως και να περιττεύουν) και την «αριστερή» (τα εισαγωγικά υποδηλώνουν τη σύμβαση, μια και αναφερόμαστε σε απόψεις που διατυπώνονται έτσι κι αλλιώς εντός της Αριστεράς). Σύμφωνα με την «δεξιά», η ευθύνη είναι συλλογική επειδή το κίνημα με την εξεγερτική ρητορεία του καλλιεργεί το έδαφος για να φουντώσουν τα άνθη του κακού. Σύμφωνα με την «αριστερή» η ευθύνη αφορά όλους, επειδή η οργή που όπλισε το χέρι των εμπρηστών είναι κοινή με την οργή που διακατείχε εκείνους οι οποίοι κατέβηκαν στους δρόμους κι επειδή το στοιχείο της βίας δεν μπορεί να εξοριστεί από το πεδίο των πολιτικών διεκδικήσεων.
Όπως θα έλεγε κι ο μακαρίτης ο Άγγελος Ελεφάντης, κολοκύθια μετά ριγάνεως! Καμία (δεδομένη) ηθική αυτουργία, είτε του Βγενόπουλου που δεν έκλεισε το κατάστημα της Σταδίου, είτε της κυβέρνησης η οποία με τα πρωτοφανή και εξωφρενικά μέτρα της κατέβασε τον κόσμο στη διαδήλωση, δεν μπορεί να εξαφανίσει την φυσική αυτουργία του εγκλήματος. Και καμία συνυπευθυνότητα δεν μπορεί να καταλογιστεί σε 150.000-200.000 ανθρώπους απλώς επειδή είχαν εξεγερτική διάθεση ή επειδή ήταν εξαγριωμένοι. Ναι, υπήρχαν αυτά. Αλλά από τους 150.000-200.000 ανθρώπους, ελάχιστοι ήταν σε θέση να εμποδίσουν την φονική πυρπόληση —φονική σύμφωνα τουλάχιστον με την κατάληξη— και κανείς δεν είχε ανθρωποκτόνα πρόθεση. Όσο για τη βία, η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων των αριστερών που δεν την έχουν αποκηρύξει καθολικά και απροϋπόθετα, ποτέ δεν τη συνέδεσε με την τυφλή ατομική εκδοχή της που στοχοποιεί όποιον βρεθεί στο δρόμο της, αλλά μόνο με αυτήν του επαναστατικού δικαίου.
Υπάρχει όμως κάτι που έχει αξία σ’ αυτά τα «κολοκύθια». Αφαιρουμένων των κινήτρων που σχετίζονται με «παιχνίδια», μικροκομματικά ή εγωιστικής αυτοεπιβεβαίωσης, η προσπάθεια της Αριστεράς να αποσυνδεθεί με τον ένα ή άλλο τρόπο από τον θάνατο των τριών δείχνει την απέχθειά της για το γεγονός και τον σεβασμό της απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Και υπάρχει ακόμα και κάτι άλλο: ενοχή. Φοβόμαστε όμως ότι αυτή έχει εντοπιστεί σε λάθος περιοχή.
Άσπρο πρόβατο, μαύρο πρόβατο, αρκεί να μην οδηγείται επί σφαγήν ως πρόβατο!
Χρόνια και χρόνια οι μαζικές διαδηλώσεις, ψυχή των οποίων είναι η Αριστερά, προβοκάρονται από τον «αντιεξουσιαστικό» χώρο. Χρόνια και χρόνια η πολιτικά οργανωμένη Αριστερά (εκτός ΚΚΕ) παρακολουθεί το φαινόμενο ως ανταποκριτής του BBC! Είτε γιατί το θεωρεί ως κάτι με το οποίο πρέπει να ζήσουμε, είτε επειδή η αντίθεσή της με το αυταρχικό οργανωτικό μοντέλο της κομματικής στράτευσης, που γέρνει περισσότερο προς τον συγκεντρωτισμό και λιγότερο προς τη δημοκρατία, την κάνει να διστάζει να αντιπαρατεθεί αποφασιστικά μαζί του. Τώρα πληρώνει το μάρμαρο. Κι αυτή τη φορά το μάρμαρο είναι κόκκινο από αίμα…
Όχι, δεν επιρρίπτουμε ευθύνες στο κίνημα. Δεν είναι δυνατόν να επιρρίψουμε ευθύνες σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων οι περισσότεροι των οποίων, ίσως για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, κατέβηκαν να διαδηλώσουν, πράγμα το οποίο η Αριστερά τους καλεί διαχρονικά να κάνουν.
Ε να που κατέβηκαν! Και η οργανωμένη Αριστερά τι κάνει; Κρύβεται ανάμεσά τους; Γιατί κάπως σαν κρύψιμο μας φάνηκαν οι παραινέσεις π.χ. του Αλέξη Τσίπρα στην τηλεόραση τις προάλλες περί της ανάγκης αυτοοργάνωσης και αυτοπεριφρούρησης του κινήματος από προβοκατόρικες ενέργειες! Εντάξει, μπορεί ο ΣΥΝ ή ο ΣΥΡΙΖΑ να μην υποστηρίζουν —και ορθώς— ότι είναι η (μόνη) πρωτοπορία. Αλλά, γαμώ το κέρατό μας το δίφορο, κάποιου είδους πρωτοπορία πρέπει να είναι μια πολιτική αριστερή οργάνωση της Αριστεράς σε σύγκριση με τις χιλιάδες κόσμου που κατεβαίνουν στο δρόμο! Ε, ας ξεκινήσει η αυτοοργάνωση και αυτοπεριφρούρηση του κινήματος από την όποια πρωτοπορία!
Όσο για το κομμάτι των αριστερών διανοούμενων που διερευνούν την αντιεξουσιαστική διάσταση της χειραφέτησης του ανθρώπου όπως την οραματίστηκε ο Μαρξ, φτάνοντας στο σημείο να απορρίπτουν σχεδόν απροϋπόθετα την ανάγκη της (αριστερής) «ενδοοικογενειακής» οργανωμένης επιβολής ή και βίας, ακόμα κι αν αυτή έχει σκοπό την προστασία του ίδιου του κοινωνικού κινήματος (στο οποίο δίνουν προτεραιότητα έναντι της κομματικής οργάνωσης[3]), ε, είναι καιρός να αναρωτηθούν: Τι προτιμούν; Νεκρούς από την τάξη για τα συμφέροντα της οποίας έχουν στρατευτεί, ή μερικά σπασμένα κεφάλια πληρωμένων προβοκατόρων ή εγκληματικά ανεύθυνων, απολύτως ανάξιων να επικαλούνται την αναρχική και αντιεξουσιαστική ιδεολογία;
Αν δυσκολεύονται, ας ρωτήσουν τον Μπαντιού. Είμαστε σίγουροι ότι θα τους ψιθύριζε μερικά «φωνήεντα» στο αυτί.
Ίσως, παρ’ ότι άθεος, και κάνα δυο Χριστοπαναγίες…
[1] Κανονικά, τα εισαγωγικά θα έπρεπε να είναι πολλά: Για την ιδεολογική σύγχυση· για τη μικροαστική παραμόρφωση της επαναστατικής αντίληψης· για τον αφόρητο ναρκισσισμό· για τη βολική καταφυγή στην ατομική «συνέπεια» και τη συνεπακόλουθη αδιαφορία για το στίγμα της κίνησης της κοινωνίας. Last but not least: Για τη δεδομένη αξιοποίηση και διάβρωσή του από κρατικούς ή παρακρατικούς μηχανισμούς.
[2] Είναι παρήγορο ότι αυτό το προβοκάρισμα της Αριστεράς εκ μέρους του φιλελεύθερου άλλου μισού αρχίζουν όλο και περισσότερο να το αντιλαμβάνονται εκείνοι οι αριστεροί διανοούμενοι που τους απασχολεί, από αμιγώς αριστερή σκοπιά όμως, το ζήτημα της ελευθεριακής διάστασης του κομμουνιστικού οράματος.
[3] Είναι δημοφιλής ο χαρακτηρισμός «πρόβατα» για τους οργανωμένους αριστερούς σε αντίθεση με το «ελεύθερο πνεύμα» των ανέντακτων. Το οξύμωρο είναι ότι, αν μείνουμε στον παραλληλισμό, τα πρόβατα παραμένουν πρόβατα ακριβώς επειδή ο μόνος που είναι οργανωμένος είναι ο τσοπάνης!
Η φωτογραφία από το krotkaya.wordpress.com
Η μετατόπιση αυτή είναι αποτέλεσμα δύο συντελεστών. Ο πρώτος, η οργανωμένη και επιμελής προσπάθεια των συστημικών ΜΜΕ —συνεπικουρούμενων και από τις συνήθεις ρητορείες των «σωφρόνων» και «ανθρωπιστών» της Αριστεράς— να στρέψουν τους προβολείς στο δολοφονικό εμπρησμό, συσχετίζοντάς τον έμμεσα ή άμεσα με την Αριστερά. Ο δεύτερος, το συντριπτικό γεγονός· το γεγονός των γεγονότων: ο θάνατος. Και είναι αυτός ο δεύτερος συντελεστής, ανθρωπολογικά θεμελιωμένος, που επέτρεψε την ολοκλήρωση της μετατόπισης με επιτυχία, έστω και σχετική.
Για την Αριστερά το γεγονός είναι ακόμα πιο συντριπτικό: οι νεκροί είναι εργαζόμενοι. Να το γράψουμε και με bold για να εμπεδωθεί καλύτερα: νεκροί εργαζόμενοι. Δηλαδή είναι εξ ορισμού δικοί της. (Οι ηθικολογούντες ας μη βιαστούν να αγανακτήσουν —«οι νεκροί δεν έχουν χρώμα», «ντροπή σας», κ.λπ., κ.λπ. Τουλάχιστον όχι πριν απαντήσουν ειλικρινώς στο ερώτημα σε ποιον θα έδιναν το φιλί της ζωής, αν είχαν να διαλέξουν (χωρίς την πολυτέλεια της εξέτασης βιογραφικού) μεταξύ του επιστήθιου φίλου —ή του υποστηρικτή της ίδιας ομάδας ή του γείτονα με τον οποίο καλημερίζονται κάθε πρωί— και ενός με τον οποίο έχουν διαπληκτιστεί έστω και για κάτι το ασήμαντο, όπως μια θέση στο parking ή την προτεραιότητα στην ουρά του ΟΑΕΔ —καθώς δεν θέλουμε να τους βάλουμε πιο δύσκολα, δεν συμπεριλαμβάνουμε κάποιον ο οποίος, π.χ., τους έχει ανακοινώσει μόλις προχθές την απόλυσή τους).
The Ruling Coalition of the State of Greece v. Left
Δεν είναι η πρώτη βέβαια φορά που επιχειρείται να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορούμενου η Αριστερά. Έγινε πρόσφατα το ίδιο με τα γεγονότα του Δεκέμβρη του ’08. Τότε, η ατυχής σε σημαντικό βαθμό διαχείριση των γεγονότων εκ μέρους της, διευκόλυνε το έργο των κατηγόρων. Τώρα, δεν υπήρξαν τέτοιες αστοχίες. Όμως τα γρανάζια της αντιαριστερής προπαγάνδας άρχισαν να γυρίζουν χωρίς καθυστέρηση. Τι κι αν δεν υπάρχει τίποτα που να στοιχειοθετεί την παραμικρή κατηγορία εις βάρος της; Υπάρχει κάτι που αποτελεί το καλύτερο λιπαντικό για τις μηχανές της καθεστωτικής προπαγάνδας: το αίμα.
Έτσι, οι κατηγορίες που διατυπώνονται εκ των υστέρων, ρητά ή άρρητα, αποκτούν την απαραίτητη συναισθηματική επένδυση για να γίνουν πιστευτές ή, έστω, να «βάλουν σε σκέψεις»…
«Οι διαδηλωτές εμπόδισαν την πυροσβεστική να φτάσει έγκαιρα». (Υπάρχουν μαρτυρίες για το ακριβώς αντίθετο).
«Οι διαδηλωτές τους έβλεπαν να καίγονται και γελούσαν». (Στις εικόνες της τηλεόρασης δεν είδαμε κάτι τέτοιο· οι περισσότεροι μάλλον δεν είχαν καταλάβει καν την κρισιμότητα της κατάστασης. Θυμόμαστε όμως τον χαμογελαστό Βγενό, όταν η κατάσταση είχε γίνει από κρίσιμη αμετάκλητα τραγική…).
«Κάποιος ηλικιωμένος φώναξε στους πανικόβλητους υπαλλήλους που ζητούσαν βοήθεια “να καείτε μουνάκια’’». (Μπορεί. Όχι ‘μπορεί’. Ναι. Αλλά και στα γήπεδα ακούγονται συχνά οι κραυγές προς τον τραυματισμένο αντίπαλο ‘‘να πεθάνεις ρε πούστη!’’. Και οι μανάδες μας μάς έλεγαν ‘‘11 χημεία; Θα σε σκοτώσει ο πατέρας σου αν το μάθει!’’. Από την άλλη όμως, όλη η Ελλάδα άκουσε στην τηλεόραση τις εκκλήσεις: «κατεβείτε κάτω ρε παιδιά, κατεβείτε κάτω!»).
«Άλλοι τους πετούσαν πέτρες». (Αόρατες πέτρες, τουλάχιστον για τις κάμερες).
«Οι κουκουλοφόροι βγήκαν απ’ το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ». (Το οποίο ήταν ακόμα στην Πατησίων!).
Κι αφού διατυπωθούν αυτές οι κατηγορίες, προϊόν χάλκευσης, διαστρέβλωσης ή ανθρωπολογικής και ψυχολογικής, αλλά όχι και πολιτικής θεμελίωσης, περνάμε στο επόμενο, «ανώτερο», δηλαδή πιο ύπουλο, στάδιο της αστικής προπαγάνδας το οποίο προσδίδει στο κατηγορητήριο το απαραίτητο κύρος της «σοβαρής» ανάλυσης:
«Οι αριστεροί μιλάνε απλώς για ‘‘παράπλευρες απώλειες’’». (Στην πραγματικότητα καμιά αριστερή συλλογικότητα δεν μίλησε για ‘παράπλευρες απώλειες’. Ισχυρίζονται κάτι τέτοιο θλιβεροί τύποι όπως ο Γεωργελές, αριστεροφιλελεύθεροι των οποίων ο μισός εαυτός προβοκάρει τον άλλο μισό[2] ή αντισταλινικά σταλινικοί αριστεροί).
«Εντάξει, δεν έβαλαν το μπουρλότο αριστεροί. Αλλά ποιοι καλούν τον κόσμο εδώ και μέρες σε αντίσταση και ανυπακοή; (Εδώ φτάνουμε στο σκληρό πυρήνα της αστικής προπαγάνδας: «Να πού καταλήγουν οι δυναμικές διαδηλώσεις. Και ποιος τις οργανώνει; Εσείς! Άρα έχετε κι εσείς στα χέρια σας αίμα!». Ο στόχος προφανής. Διαμαρτυρηθείτε απ’ τα σπίτια σας ή, το πολύ-πολύ, σε κλειστούς χώρους).
«Πάψτε να διαχωρίζεστε από τους αντιεξουσιαστές. Ο Μαρξ στον οποίο ορκίζεστε δεν έχει μιλήσει για την απονέκρωση του κράτους και της εξουσίας; Κομμάτι σας είναι. Γι’ αυτό και δεν ζητάτε καν να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Μιλάτε απλώς για ‘διαλεύκανση’». (Ακόμα πιο βαθιά στον σκληρό πυρήνα. Με την απάλειψη φυσικά όλων των βαθιών διαφορών της μαρξιστικής Αριστεράς από το αναρχικό ρεύμα και του χάους που τη χωρίζει από τους μπαχαλάκηδες του «αντιεξουσιαστικού» αχταρμά).
Η υπερασπιστική γραμμή (γραμμές)
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η Αριστερά πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Πώς το πράττει; Με το αυτονόητο: διαχώρισε τη θέση της και καταδίκασε την πράξη. Μιλώντας για τα τρία πιο ευδιάκριτα και μεγαλύτερα κομμάτια της πολιτικά οργανωμένης Αριστεράς με βάση επίσημες δηλώσεις ηγετικών στελεχών και ντοκουμέντα, το μεν ΚΚΕ, σχεδόν με βεβαιότητα αποδίδει το γεγονός σε προβοκάτσια, ο δε ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πιο επιφυλακτικά ως προς την έκδοση ετυμηγορίας. Διαχώρισαν επίσης τη θέση τους αποδίδοντας τον φονικό εμπρησμό σε προβοκάτσια και δύο αναρχικές-αντιεξουσιαστικές οργανώσεις (Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας και Συσπείρωση Αναρχικών), όπως διαβάσαμε στον χθεσινό «Δρόμο».
Επειδή όμως ο αριστερός λόγος δεν περιορίζεται μόνο στην καταδίκη του εμπρησμού, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δει κανείς πώς αρθρώνεται αυτός, επισκοπώντας οριζόντια και χωρίς κομματικές συσχετίσεις την ευρύτερη αριστερή διήγηση για το γεγονός όπως αυτή διαμορφώνεται όχι μόνο από τις επίσημες ανακοινώσεις και δηλώσεις, αλλά και από τις απόψεις, θέσεις και γνώμες του κόσμου που αυτοτοποθετείται στην Αριστερά και παίρνει τον λόγο σε εφημερίδες, στα blogs ή στις παρέες. Η επισκόπηση δείχνει δυο βασικές τάσεις.
Η πρώτη: Σε κυμαινόμενο βαθμό βέβαια, η αριστερή διήγηση δεν αποφεύγει σε πολλές περιπτώσεις τη νίψη των χειρών της μέσω της υποβάθμισης του γεγονότος ή του συμψηφισμού με τις ευθύνες της Marfin που δεν έκλεισε το κατάστημα και δεν είχε φροντίσει να εξασφαλίσει όρους εργασιακής ασφάλειας ή της αστυνομίας που ερέθισε τον κόσμο με την κατασταλτική δράση της· ακόμα και με την υπενθύμιση των «κλασικών» εργατικών ατυχημάτων λόγω αδιαφορίας της εργοδοσίας για τη ζωή των υπαλλήλων της! Κοντολογίς, προσπαθεί να στρέψει τους προβολείς της αντιαριστερής προπαγάνδας εναντίον αυτών που τους στρέφουν εναντίον της.
Η δεύτερη: Εδώ παρατηρείται η ακριβώς αντίθετη διάθεση. Δηλαδή καταλογίζεται συνυπευθυνότητα, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, για τον θάνατο των τριών στο κίνημα συνολικά. Η θεμελίωση αυτής της άποψης γίνεται με δύο διαμετρικά αντίθετες λογικές. Τη «δεξιά» (τα εισαγωγικά ίσως και να περιττεύουν) και την «αριστερή» (τα εισαγωγικά υποδηλώνουν τη σύμβαση, μια και αναφερόμαστε σε απόψεις που διατυπώνονται έτσι κι αλλιώς εντός της Αριστεράς). Σύμφωνα με την «δεξιά», η ευθύνη είναι συλλογική επειδή το κίνημα με την εξεγερτική ρητορεία του καλλιεργεί το έδαφος για να φουντώσουν τα άνθη του κακού. Σύμφωνα με την «αριστερή» η ευθύνη αφορά όλους, επειδή η οργή που όπλισε το χέρι των εμπρηστών είναι κοινή με την οργή που διακατείχε εκείνους οι οποίοι κατέβηκαν στους δρόμους κι επειδή το στοιχείο της βίας δεν μπορεί να εξοριστεί από το πεδίο των πολιτικών διεκδικήσεων.
Όπως θα έλεγε κι ο μακαρίτης ο Άγγελος Ελεφάντης, κολοκύθια μετά ριγάνεως! Καμία (δεδομένη) ηθική αυτουργία, είτε του Βγενόπουλου που δεν έκλεισε το κατάστημα της Σταδίου, είτε της κυβέρνησης η οποία με τα πρωτοφανή και εξωφρενικά μέτρα της κατέβασε τον κόσμο στη διαδήλωση, δεν μπορεί να εξαφανίσει την φυσική αυτουργία του εγκλήματος. Και καμία συνυπευθυνότητα δεν μπορεί να καταλογιστεί σε 150.000-200.000 ανθρώπους απλώς επειδή είχαν εξεγερτική διάθεση ή επειδή ήταν εξαγριωμένοι. Ναι, υπήρχαν αυτά. Αλλά από τους 150.000-200.000 ανθρώπους, ελάχιστοι ήταν σε θέση να εμποδίσουν την φονική πυρπόληση —φονική σύμφωνα τουλάχιστον με την κατάληξη— και κανείς δεν είχε ανθρωποκτόνα πρόθεση. Όσο για τη βία, η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων των αριστερών που δεν την έχουν αποκηρύξει καθολικά και απροϋπόθετα, ποτέ δεν τη συνέδεσε με την τυφλή ατομική εκδοχή της που στοχοποιεί όποιον βρεθεί στο δρόμο της, αλλά μόνο με αυτήν του επαναστατικού δικαίου.
Υπάρχει όμως κάτι που έχει αξία σ’ αυτά τα «κολοκύθια». Αφαιρουμένων των κινήτρων που σχετίζονται με «παιχνίδια», μικροκομματικά ή εγωιστικής αυτοεπιβεβαίωσης, η προσπάθεια της Αριστεράς να αποσυνδεθεί με τον ένα ή άλλο τρόπο από τον θάνατο των τριών δείχνει την απέχθειά της για το γεγονός και τον σεβασμό της απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Και υπάρχει ακόμα και κάτι άλλο: ενοχή. Φοβόμαστε όμως ότι αυτή έχει εντοπιστεί σε λάθος περιοχή.
Άσπρο πρόβατο, μαύρο πρόβατο, αρκεί να μην οδηγείται επί σφαγήν ως πρόβατο!
Χρόνια και χρόνια οι μαζικές διαδηλώσεις, ψυχή των οποίων είναι η Αριστερά, προβοκάρονται από τον «αντιεξουσιαστικό» χώρο. Χρόνια και χρόνια η πολιτικά οργανωμένη Αριστερά (εκτός ΚΚΕ) παρακολουθεί το φαινόμενο ως ανταποκριτής του BBC! Είτε γιατί το θεωρεί ως κάτι με το οποίο πρέπει να ζήσουμε, είτε επειδή η αντίθεσή της με το αυταρχικό οργανωτικό μοντέλο της κομματικής στράτευσης, που γέρνει περισσότερο προς τον συγκεντρωτισμό και λιγότερο προς τη δημοκρατία, την κάνει να διστάζει να αντιπαρατεθεί αποφασιστικά μαζί του. Τώρα πληρώνει το μάρμαρο. Κι αυτή τη φορά το μάρμαρο είναι κόκκινο από αίμα…
Όχι, δεν επιρρίπτουμε ευθύνες στο κίνημα. Δεν είναι δυνατόν να επιρρίψουμε ευθύνες σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων οι περισσότεροι των οποίων, ίσως για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, κατέβηκαν να διαδηλώσουν, πράγμα το οποίο η Αριστερά τους καλεί διαχρονικά να κάνουν.
Ε να που κατέβηκαν! Και η οργανωμένη Αριστερά τι κάνει; Κρύβεται ανάμεσά τους; Γιατί κάπως σαν κρύψιμο μας φάνηκαν οι παραινέσεις π.χ. του Αλέξη Τσίπρα στην τηλεόραση τις προάλλες περί της ανάγκης αυτοοργάνωσης και αυτοπεριφρούρησης του κινήματος από προβοκατόρικες ενέργειες! Εντάξει, μπορεί ο ΣΥΝ ή ο ΣΥΡΙΖΑ να μην υποστηρίζουν —και ορθώς— ότι είναι η (μόνη) πρωτοπορία. Αλλά, γαμώ το κέρατό μας το δίφορο, κάποιου είδους πρωτοπορία πρέπει να είναι μια πολιτική αριστερή οργάνωση της Αριστεράς σε σύγκριση με τις χιλιάδες κόσμου που κατεβαίνουν στο δρόμο! Ε, ας ξεκινήσει η αυτοοργάνωση και αυτοπεριφρούρηση του κινήματος από την όποια πρωτοπορία!
Όσο για το κομμάτι των αριστερών διανοούμενων που διερευνούν την αντιεξουσιαστική διάσταση της χειραφέτησης του ανθρώπου όπως την οραματίστηκε ο Μαρξ, φτάνοντας στο σημείο να απορρίπτουν σχεδόν απροϋπόθετα την ανάγκη της (αριστερής) «ενδοοικογενειακής» οργανωμένης επιβολής ή και βίας, ακόμα κι αν αυτή έχει σκοπό την προστασία του ίδιου του κοινωνικού κινήματος (στο οποίο δίνουν προτεραιότητα έναντι της κομματικής οργάνωσης[3]), ε, είναι καιρός να αναρωτηθούν: Τι προτιμούν; Νεκρούς από την τάξη για τα συμφέροντα της οποίας έχουν στρατευτεί, ή μερικά σπασμένα κεφάλια πληρωμένων προβοκατόρων ή εγκληματικά ανεύθυνων, απολύτως ανάξιων να επικαλούνται την αναρχική και αντιεξουσιαστική ιδεολογία;
Αν δυσκολεύονται, ας ρωτήσουν τον Μπαντιού. Είμαστε σίγουροι ότι θα τους ψιθύριζε μερικά «φωνήεντα» στο αυτί.
Ίσως, παρ’ ότι άθεος, και κάνα δυο Χριστοπαναγίες…
[1] Κανονικά, τα εισαγωγικά θα έπρεπε να είναι πολλά: Για την ιδεολογική σύγχυση· για τη μικροαστική παραμόρφωση της επαναστατικής αντίληψης· για τον αφόρητο ναρκισσισμό· για τη βολική καταφυγή στην ατομική «συνέπεια» και τη συνεπακόλουθη αδιαφορία για το στίγμα της κίνησης της κοινωνίας. Last but not least: Για τη δεδομένη αξιοποίηση και διάβρωσή του από κρατικούς ή παρακρατικούς μηχανισμούς.
[2] Είναι παρήγορο ότι αυτό το προβοκάρισμα της Αριστεράς εκ μέρους του φιλελεύθερου άλλου μισού αρχίζουν όλο και περισσότερο να το αντιλαμβάνονται εκείνοι οι αριστεροί διανοούμενοι που τους απασχολεί, από αμιγώς αριστερή σκοπιά όμως, το ζήτημα της ελευθεριακής διάστασης του κομμουνιστικού οράματος.
[3] Είναι δημοφιλής ο χαρακτηρισμός «πρόβατα» για τους οργανωμένους αριστερούς σε αντίθεση με το «ελεύθερο πνεύμα» των ανέντακτων. Το οξύμωρο είναι ότι, αν μείνουμε στον παραλληλισμό, τα πρόβατα παραμένουν πρόβατα ακριβώς επειδή ο μόνος που είναι οργανωμένος είναι ο τσοπάνης!
Η φωτογραφία από το krotkaya.wordpress.com
15 σχόλια:
καλησπέρα,
γενικά νομίζω ότι επειδή δε θα καταφέρουμε να αποφύγουμε μια χουντοποιημένη δημοκρατία, ας κλιμακώσουμε τις κινητοποιήσεις χωρίς να φοβόμαστε τα κόστη. Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα πάνε από μόνα τους, δράση-αντίδραση. Ίσως πάρει λίγο καιρό αλλά θα ξεχυθούμε πολλαπλάσιοι στους δρόμους.
παίδες, αρχικά να πω ότι στα περισσότερα απ' όσα λέτε δεν διαφωνώ ιδιαιτέρως.
Στο θέμα της ενοχής, επειδή μου την είπε και φίλος σχετικά, λέω το εξής:
δεν πρόκειται για ηθική αυτουργία, ούτε για ψυχολογικό τερτίπι. Υποστηρίζω ότι όλοι εμείς ανένταχτοι ή ενταγμένοι, οφείλαμε να έχουμε αντιληφθεί σε βάθος το πρόβλημα με τα μπάχαλα (ας τα ονομάσουμε έτσι για τώρα) και να έχουμε αντιδράσει. Λέτε και πολύ σωστά, ν' ανοίξουν κεφάλια; Δεν είμαι έτοιμος να το απαντήσω αυτό με τόση βεβαιότητα. Αλλά όποια και να είναι αύριο η απάντηση που θα δώσουμε, μέχρι χτες δεν κάναμε τπτ. Παραμείναμε θεατές (ανταποκριτες λέτε και ορθά). Συνεπώς κάτι στην πράξη πρέπει να κάνουμε. Δεν λέω να αναλάβουμε λοιπον ευθύνες γενικώς κ αορίστως απέναντι στα κανάλια. Απέναντι στους εαυτούς μας οφέιλουμε να πούμε ότι έπρεπε να είχαμε κατανόησει και δράσει ήδη.
(όσο για "το καείτε .." ελπίζω να καταλαβαίνετε ότι δεν το σημείωσα ως απόδειξη της κατάστασης που επικρατούσε, αλλά ως μια κουβεντα απλά που ειπώθηκε. Ούτε γω πιστεύω ότι το εννοούσε ο άνθρωπος που το είπε. Παρόλα αυτά έχει τη σημασία του ακόμη κι έτσι)
το βυτίο
(σόρυ για το σεντόνι)
@βυτιο
συμφωνω και με αυτα που λες εδω και να σου πω με την ευκαιρια πολυ καλο το κειμενο σου τοτε...
@λεφτ
συμφωνω σχεδον απολυτα.
εκεινη την μερα ειχαμε 2 διαφορετικα γεγονοτα:
1. την διαδηλωση 200.000 απλων ανθρωπων κατα των μετρων και
2.την δολοφονια 4 ανθρωπων απο 3-4-10 κοινους δολοφονους του ποινικου κωδικα !
τιποτε παραπανω,τιποτε λιγοτερο!
χαιρετω
Προς το Blog σας
Ένα νέο blog γεννήθηκε με σκοπό να δώσει βήμα σε όλους τους Έλληνες ..Ένα Blog όπου μπορεί ο καθένας μας να γράφει ότι τον απασχολεί επώνυμα η ανώνυμα…ένα blog που δίνει την ευκαιρία σε όλους τους Έλληνες να πούνε όλα αυτά που μέχρι τώρα διστάζανε να πούνε .. Αν θέλεις και εσύ να κάνεις κάτι για όλη αυτή την απάτη που βλέπεις γύρο σου ..έλα μαζί μας …..Το Blog σου δίνει την δυνατότητα να ακουστή η γνώμη σου σε ένα ευρύ κοινό χωρίς πολιτικούς ,κομματικούς ,εθνικούς, θρησκευτικούς, η άλλους περιορισμούς .
Κάνε τώρα την αρχή έλα μαζί μας…………
Οι απόψεις που θα γράφεις εδώ δεν λογοκρίνονται σε καμιά περίπτωση και δημοσιεύονται ακέραιες
Ζητάμε και την δική σας στήριξη καθώς το Blog προωθεί τις απόψεις των Blogger και των πολιτών, και όχι δικές μας…..
Το ksipnistere μέσα σε λίγους 5 μήνες λειτουργίας βρίσκετε στα 100 δημοφιλέστερα Blog της χώρας στη θέση 29
www.ksipnistere.blogspot.com
www.ksipnistere.gr
Βάλτε και εμάς στη λίστα με τα ιστολόγια σας... ότι θέλετε μπορείτε να το στείλετε στο e-mail μας και από κάτω το link σας και δημοσιεύετε ακέραιο.
Το παρασκήνιο της Ελληνικής κρίσης
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
http://grbloopers.blogspot.com/2010/05/blog-post_09.html
...............
Τότε αποφασίστηκε να εκβιαστεί η γερμανική κυβέρνηση, ώστε σύντομα η ΕΕ να περάσει σε μια μορφή οικονομικής διακυβέρνησης, που θα εξανάγκαζε τις γερμανικές κυβερνήσεις να συνεργαστούν με τις ΗΠΑ ώστε να υπάρξουν συντονισμένες πιέσεις προς το Πεκίνο, είτε προς την κατεύθυνση της ανατίμησης του γουάν, είτε μέσω του περιορισμού των εισαγωγών στην ΕΕ. Το τελευταίο θα υποχρέωνε την κυβέρνηση της PRC να στρέψει την παραγωγή της στην εσωτερική της αγορά, να αυξηθεί η κατανάλωση, να αυξηθούν οι τιμές και να περάσει η Κίνα στο δυτικό σύστημα, με αποτέλεσμα στο τέλος να ανατιμήσει το νόμισμα της και να χάσει τα ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μέχρι τότε τόσο οι Γερμανοί, όσο και οι Γάλλοι προτιμούσαν να διατηρούν αυτόνομες σχέσεις με την Κίνα και προς το παρόν δεν είχαν πρόβλημα με τη χαμηλή ισοτιμία του γουάν, ίσα-ίσα την έβλεπαν θετικά στη συγκυρία, στο βαθμό που πίεζε την αμερικανική αγορά σε μη ανταγωνιστικά με τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες προϊόντα.
Τότε αποφασίστηκε να εξαναγκαστούν οι Γερμανοί να αλλάξουν μυαλά, μέσω του πιο αδύνατου κρίκου της ευρωζώνης: την Ελλάδα. Τότε ήταν που ήρθαν σε επαφή με Έλληνες πολιτικούς (ελάχιστους αλλά και από τα δύο κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) και δυο - τρεις άλλους παράγοντες, ώστε η Ελλάδα να κάνει εκλογές αμέσως, να αναλάβει ο Γιώργος Παπανδρέου και τότε να ξεκινήσει το παιχνίδι με αμερικανικούς οίκους που είχαν συνεργασθεί με προηγούμενες κυβερνήσεις και ξέρανε πρόσωπα και πράγματα και θα μπορούσαν να δυναμιτίσουν τα ελληνικά ομόλογα με αποτέλεσμα να πληγεί σοβαρά η ευρωζώνη και φυσικά η Γερμανία (πολιτικά, οικονομικά και γεωπολιτικά).
Σε εκείνη τη φάση στο παιχνίδι μπαίνουν και οι Ρώσοι που θα έβλεπαν θετικά μια economic governance στην ΕΕ, ώστε να πάψουν να διαπραγματεύονται με επιμέρους κράτη για τα ενεργειακά. Η Μέρκελ ενημερώνεται από σημαντικό παράγοντα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας για τις προθέσεις των Αμερικανών και ζητεί χρόνο για να δει τι θα κάνει. Χρόνος δεν της δίνεται, καθώς ο Έλληνας πρωθυπουργός παίρνει φόρα και δυναμιτίζει το σύστημα με δηλώσεις που νομιμοποιούν τους περίφημους οίκους αξιολόγησης να δημιουργήσουν συνθήκες κερδοσκοπίας με τα ελληνικά ομόλογα.
..........
Φίλε VKP,
Καλώς ήρθες στο τσαρδί μας! Η δημοκρατία γίνεται πια απροκάλυπτα «δημοκρατία».( Τα ’μαθες ασφαλώς με την τροπολογία που εξουσιοδοτεί τον Παπακωνσταντίνου για τα πάντα όλα).
Να κλιμακώσουμε τις κινητοποιήσεις, λες. Η πρώτη κλιμάκωση δεν είναι στον όγκο του κόσμου που πρέπει να δίνει το παρών σε μεγαλύτερη κλίμακα; Δεν συμφωνείς όμως ότι τέτοιου τύπου «δράσεις» διώχνουν τον κόσμο; Αν δε υπολογίσουμε και την αξιοποίησή τους από τα φερέφωνα των καναλιών…
Μιλώντας για κόστη. Ναι φίλε VKP, να πληρώσουμε τα κόστη, όλα έχουν κόστος. Όχι όμως για πρωτοβουλίες που δεν είναι δικές μας και μπορεί κάλλιστα να είναι «δικές τους»! Αυτό καταντά αυτοκτονικός μαζοχισμός.
Ειδικά δε τα κομμάτια της Αριστεράς που αυτοπροσδιορίζονται ως κινηματικά δεν μπορούν άλλο να σφυρίζουν κλέφτικα.
Τα λέμε
Φίλε βυτίο,
Κι εσύ καλώς ήρθες! Αρχίζοντας από την τελευταία σου πρόταση: Συγνώμες εμείς δεν δίνουμε γιατί απλούστατα δεν αναγνωρίζουμε καμία αιτία για να ζητηθεί! Χρονόμετρο δεν βάζουμε στους ομιλητές κι όσο για σεντόνια, βρήκες καρδιά και πλήγωσες!
Επί του θέματος τώρα βεβαίως και η ευθύνη εντοπίζεται στην ανοχή ή αδιαφορία ή στρεβλή αντίληψη για τους μπαχαλάκηδες. Μόνο που οι ευθύνες επιμερίζονται αναλόγως. Ο κόσμος έχει τις δικές του, αλλά και οι οργανωμένοι σχηματισμοί της ριζοσπαστικής Αριστερά τις δικές τους που είναι σαφώς μεγαλύτερες. Διαφορετικά τι τις θέλουμε τις οργανώσεις και τα κόμματα αν κρύβονται πίσω από τον κόσμο όπως γράψαμε; (Δεν ισχύει μόνο για τον Τσίπρα αυτό, εννοείται. Είναι κι άλλοι στην παρέα…).
Τέλος, συμφωνούμε ότι το οφείλουμε απέναντι στους εαυτούς μας πρώτα-πρώτα. Και σ’ αυτή την υποχρέωση συμπεριλαμβάνουμε το να μη γίνεται η Αριστερά βορά στο στόμα του κάθε Καψή και Γεωργελέ. Όσο για το ρεπορτάζ σου με την επίμαχη φράση, δεν το παρεξηγήσαμε. Στο γράψαμε και στο τσαρδί σου: δε ρίχνουμε λίθους σε δικούς μας —το τελευταίο δεν το γράψαμε, αλλά πιστεύουμε να το διάβασες. Απλώς, συχνά η γυμνή παρουσίαση των γεγονότων σύμφωνα με την αγγλοσαξονική λογική (χώρια το ρεπορτάζ, χώρια η γνώμη) δεν είναι σύμμαχός μας και κατά τη γνώμη μας δεν ενδείκνυται, ειδικά σε τέτοιες εξαιρετικές περιπτώσεις.
Γνώμη μας. Δηλαδή κάτι που μπορεί να είναι και λάθος. Οι συζητήσεις μάς βοηθάνε όλους να μειώνουμε τα λάθη μας· νομίζουμε ότι σ’ αυτό θα συμφωνείς.
Τα λέμε
Φίλε george,
Α, όλα κι όλα! Δεν μπορεί να έρχεσαι εδώ και να εκθειάζεις κείμενα άλλων μπλόγκερς κι όχι τα δικά μας! Ορίστε μας! (Επειδή είσαι Ολυμπιακός κι είναι γνωστό ότι δεν τα πάτε και πολύ καλά με το χιούμορ, πλάκα κάνουμε!).
Διαφωνούμε με τον όρο ‘δολοφονία’. Το έκαναν εν ψυχρώ. Για να είμαστε δίκαιοι δεν μπορούμε να ξέρουμε αν η πρόθεσή τους ήταν όντως φονική. Το αποτέλεσμα βέβαια…
Τα λέμε
Φίλε δάσκαλε, καλώς ήρθες!
Ευχαριστούμε για τη φιλόξενη πρόσκληση. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να τη δεχθούμε, δοθείσης ευκαιρίας. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε την προσθήκη του μπλογκ σας στη λίστα ιστολογίων μας για τον απλούστατο λόγο ότι έχουμε αποφασίσει —και μέχρι στιγμής το τηρούμε— να μην έχουμε τέτοια λίστα. Κάναμε μια εξαίρεση για το youpayyourcrisis λόγω του ειδικού χαρακτήρα του. Εξ άλλου, όπως δείχνουν και τα …νούμερα δεν μας έχετε και πολύ ανάγκη!... :-)
Θα φροντίσουμε να γνωρίσουμε το μπλογκ σας. Καλή συνέχεια!
Τα λέμε
Φίλε Ανώνυμε,
Καλώς ήρθες κι ευχαριστούμε για την ενημέρωση. Θα το διαβάσουμε.
Τα λέμε
χα χα χα!
παλι καλα ρε που εχετε εσεις χιουμορ!!
αστεια δημοτικου!!!
Αντε να παει η αριστερα μπροστα με τετοια αστειακια!!!!
:))
Χιούμορ άστα να πάνε, πολύ καλό όμως το κείμενο. Και εκλαϊκευτικό: επιχειρήματά του θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε συζητήσεις με απολίτικους
Φίλε Herr K,
Μας μπέρδεψες! (Όχι ανεπανόρθωτα, ελπίζουμε, με την προϋπόθεση όμως ότι θα επανέλθεις για διευκρινίσεις, πράγμα για το οποίο δεν μπαίνουν στον κόπο αρκετοί από τους σχολιαστές, ιδίως τώρα τελευταία...).
Γιατί μας μπέρδεψες; Διότι αν το χιούμορ είναι "άστα να πάνε" πώς διάολο το κείμενο είναι "πολύ καλό";
"Απολίτικους"; Χμ... Εννοείς "τον συρφετό τον δημοκρατικό"; Νομίζουμε ότι είναι ένα κρίσιμο πεδίο διεκδίκησης εκ μέρους της Αριστεράς. Από την άλλη, μάλλον είμαστε αισχρή μειοψηφία ως προς το ζήτημα αυτό...
Παρά το ότι η ποίηση που είναι "αλληλογραφία μεταξύ ποιητών" μάς συγκινεί κατά περιπτώσεις, δεν πιστεύουμε καθόλου στην αρθρογραφία που είναι "αλληλογραφία μεταξύ διανοουμένων" ως μαζικό όπλο ιδεολογικής διίσδυσης στο κοινό του διαδικτύου.
Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η αποδοχή των αριστερών ιδεών στην κοινωνία είναι πολύ μικρότερη από αυτήν που επιδεικνύει η παρέα μας και ο στενός της κύκλος...
Τα λέμε (έστω και μόνο για τις διευκρινίσεις).
εννοώ ότι θα άξιζε κανείς να εμπεδώσει τα επιχειρήματα του κειμένου σου και να τα χρησιμοποιεί όταν μιλάει με απολίτικους είτε αριστερούς απολίτικους είτε δεξιούς απολίτικους.
OK, φίλε Herr K. Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου