20 και μία σκέψεις που μπορεί να κάνει κανείς, όταν δεν υπάρχουν ειδήσεις για να τον κάνουν να σκεφτεί

I. Οι γυναίκες που έχουν ωραία οπίσθια φροντίζουν να τα επιδεικνύουν. Δυστυχώς, η πρόταση δεν ισχύει και αντιστρόφως.

II. Αντιθέτως, οι άνδρες με ωραία στομάχια, για λόγους που ασφαλώς πρέπει να αποδοθούν στην έμφυτη μετριοφροσύνη και σεμνότητα του ανδρικού φύλου, κάνουν ότι μπορούν για να τα αποκρύπτουν ρουφώντας τα προς τα μέσα. Thank God, δεν το επιτυγχάνουν κι έτσι βελτιώνεται έτι περαιτέρω η αισθητική των ελληνικών καλοκαιρινών τοπίων.

III. Το γεγονός ότι η Αριστερά έχει ως στόχο την κατάργηση κάθε διάκρισης μεταξύ πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας σημαίνει ότι σε μια κομμουνιστική κοινωνία, όταν κάποιος θα κινδυνεύει να πνιγεί και θα τον βγάζουν στην αμμουδιά κακήν-κακώς και αφού έχει πιεί το νερό της αρκούδας, ο κόσμος θα φωνάζει «έναν υδραυλικό ρε παιδιά!», ή θα μονολογεί, αναθεματίζοντας την τύχη, «τόσοι άνθρωποι εδώ και δεν βρίσκεται ένας άι τι σπέσιαλιστ να σώσουμε το κορίτσι…»;

IV. Πόση απόσταση να υπάρχει άραγε μεταξύ του φαινομένου σε μια οργανωμένη αλλά ελευθεροδημοκρατική πλαζ οι καμπίνες να μυρίζουν ούρα και του στόχου μας να βοηθήσουμε τον κόσμο να αποκτήσει ταξική συνείδηση; Μήπως θα μπορούσαμε, για να την προσδιορίσουμε, να καταφύγουμε στη Μαθηματική επιστήμη—όπως έγινε με την Ψυχανάλυση και τη Φιλοσοφία;

V. Υπάρχει κανείς άλλος στην Αριστερά που να θεωρεί πιθανόν το παραπάνω φαινόμενο να οφείλεται και στον απόλυτο θρίαμβο της λογικής του εξατομικευμένου τρόπου ζωής, απογυμνωμένου από κάθε έννοια κοινωνίας (αφού κοινωνία δεν υπάρχει άλλωστε, μόνο άτομα!) και της συνεπακόλουθης πρόσληψης των κηρυγμάτων αυτονομίας —στα οποία αδιάκοπα επιδίδεται τμήμα της Αριστεράς— με έναν κάπως διαστρεβλωμένο τρόπο από τον πολύ κόσμο κι όχι στην «κατάντια του λαού» γενικώς, ή μόνο εμείς είμαστε οι μαλάκες που κάνουν αυτή τη σκέψη;

VI. Αν υπάρχει, πόσο μαλάκας είναι που δεν το λέει και αφήνει να το λέμε μόνο εμείς με αποτέλεσμα να βγαίνουμε εμείς μαλάκες και μάγκας ο Σταύρος Θεοδωράκης;

VII. Δεν είναι αποκαρδιωτικό να μην έχεις αποκηρύξει την Επανάσταση (με τα συμπαρομαρτούντα της[1]) και να εξακολουθείς να φοβάσαι μια κατσαρίδα (με τα φτερά της);

VIII. Γιατί είναι υποχρεωτικό σώνει και ντε η γκόμενα με την κίτρινη μπαντάνα να σε κοιτάζει επειδή της αρέσεις κι όχι επειδή της θυμίζεις τον παλιό μεγάλο της έρωτα εξ αιτίας του απλού και φυσιολογικά πιθανού γεγονότος να καπνίζεις, ας πούμε, την ίδια μάρκα με Εκείνον;

IX. Γιατί οι άνθρωποι μετανιώνουν που δεν έμαθαν σκάκι, μόνο όταν χάνουν στο τάβλι;

X. Η Β´ Θέση στα καράβια έκανε αυτό που αποκαλείται ‘Μεσαία Τάξη’, ή η Μεσαία Τάξη έκανε τη Β´ Θέση;

XI. Η προσεκτική παρατήρηση των παραθαλασσίων αναγνωστικών συνηθειών στην κατηγορία ‘εφημερίδες’ αποκαλύπτει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το «Φως των Σπορ» διαβάζεται από περισσότερους, συγκριτικά με την «Espresso». Τι να σηματοδοτεί αυτό άραγε; Την άνοδο του κινήματος; Την αναπτέρωση του ηθικού των οπαδών του Ολυμπιακού; Μήπως αποτελεί ένα συνδυασμό και των δυο;

ΧΙΙ. Είναι φυσιολογική η παρόρμηση να θέλεις να τραβήξεις πιστόλι, όταν βλέπεις τύπους και τύπισσες στις δυόμιση τα ξημερώματα με το γυαλί ηλίου καρφωμένο στο καπάκι να παραγγέλνουν «τζόνυ μπλακ ον δι ροκς» και «παγφαί ντ’ αμουγ με τρρριμμένο πάγο»;

XIII. Υπάρχουν άραγε διαθέσιμες μελέτες με ποσοτικές μετρήσεις και ποιοτικές αναλύσεις οι οποίες να διερευνούν πόσοι και ποιοι είναι αυτοί που δεν έχουν καμία επιθυμία να χειραφετηθούν, αλλά απλώς να αφεθούν;

ΧΙV. Στην υποθετική περίπτωση που είναι περισσότεροι από όσους μπορεί να αντέξει μια δημοκρατία με σοσιαλιστική κατεύθυνση, τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στην πορεία της συγκεκριμένης δημοκρατίας και σε ποιες προσαρμογές του λόγου μας —ενδεχομένως— μας υποχρεώνει;

XV. Το γεγονός ότι εν δυνάμει όλοι, μετά από περισσότερο ή λιγότερο επιδέξιους «χειρισμούς», μπορούμε να καταστούμε ύποπτοι ως εσωτερικοί «εχθροί» της Αριστεράς δεν πρέπει να μας κάνει να λησμονούμε πως ο χειρότερος εχθρός είναι πάντα ο εντός των τειχών. Η ανυπόφορη αυτή πραγματικότητα έδωσε την ευκαιρία σε μερικούς «πονηρούς» να προτείνουν ως φάρμακο το γκρέμισμα των τειχών. Και σε πολύ περισσότερους καλόπιστους εξ ημών να αποδεχτούν την πρότασή τους. Δυστυχώς, η αφέλεια δεν είναι «προσόν» μόνο των α-λόγων, τα οποία, επειδή φορούν παρωπίδες, καταλήγουν στο τέλος να πιστεύουν πως δεν υπάρχει άλλος βατός δρόμος πλην αυτού που τα υποχρεώνουν να βαδίζουν…

XVI. Είδηση άξια σχολιασμού και συζήτησης στις παρέες δεν είναι όταν ένα αφγανόπουλο αγοράκι που δεν έχει ακόμα κλείσει τα τέσσερα χρόνια του βιάζεται από κάποιον «σταυροφόρο». Είναι όταν κάποιο αφγανόπουλο αγόρι που έχει κλείσει τα 14 επιμένει να θέλει να καθαρίσει το παρμπρίζ, παρά τη θέληση του οδηγού ο οποίος του κάνει με τα χέρια ‘ξουτ’ υπό την ηχητική υπόκρουση και κανενός γαμοσταυριδιού, εμπνεόμενος ίσως από την εικόνα της Παναγίας που κρέμεται στο καθρεφτάκι του και παρακινημένος από το γλυκό χαμόγελο των παιδιών του στο αυτοκόλλητο του ταμπλό[2]…

XVII. Με τόσες εκδοχές, παραλλαγές και παραλλάξεις της Αριστεράς που κυκλοφορούν, πώς και ακόμα δεν έχει ξεπεταχτεί καμιά ‘Αντικομμουνιστική Αριστερά’;

XVIII. Έλα ντε! Αν κρίνουμε από την αποδοχή που έχει το συγκεκριμένο ρεύμα στις παραλίες, θα σάρωνε τα πάντα όλα!

XIX. Δεν είναι ότι δεν πιστεύουμε πως οι καπιταλιστές είναι ικανοί να μας πουλήσουν το σκοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε. Είναι που φοβόμαστε μήπως κάποιοι από εμάς θελήσουν να το μεταπουλήσουν σε υψηλότερη τιμή. Εδώ είναι ο κόμπος του σκοινιού —και πώς τον λύνουν;

ΧΧ. «Μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί». Από το αδιαμφισβήτητο αυτό γεγονός ξεκινώντας, μπορούν να χαραχτούν πολλές πορείες ζωής. Η δημοφιλέστερη είναι «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας». Αυτό εξηγεί πρακτικά γιατί οι επαναστάσεις αφθονούν στη διαφήμιση προϊόντων, αλλά είναι σπάνιες στη ζωή, κι επιπλέον, γιατί μια επανάσταση, ακόμα κι αν είναι υπέρ της στοιχειωδέστερης μορφής δημοκρατίας, δεν μπορεί ποτέ να υλοποιείται κατόπιν δημοψηφίσματος.

Μία. Βομβαρδισμένοι από ειδήσεις και «ειδήσεις», έχουμε καταλήξει να εξαρτούμε τη σκέψη μας από αυτές. Να όμως που δεν είναι απαραίτητο να υπάρχουν ειδήσεις προκειμένου να σκεφτείς. Μάλλον το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Η ευφυής παρατήρηση του Έκο στερείται οποιασδήποτε πρακτικής σημασίας, εκτός κι αν την εννοήσουμε ως έμμεση προτροπή για σκέψη.

[1] Στα οποία, όσο κι αν δεν θέλουμε να στενοχωρήσουμε την Αλέκα Παπαρήγα, πρέπει να πούμε (για να τα λέμε όλα), ότι συμπεριλαμβάνονται, δυστυχώς, και κάμποσα σπασμένα τζάμια…

[2] Απ’ όπου, εκτός από το ‘Μπαμπά μην τρέχεις’, νιώθει και σαν να του λένε «Μπαμπά, μην αφήσεις τη δασκάλα να μας βάλει πάλι στο ίδιο θρανίο με μαύρους κι εφέτος»…

Η photo, από το leftg700.blogspot.com