Η λατρεία του αυτο-

ΑΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ των θιασωτών του Τέλους της Ιστορίας η λέξη-πασπαρτού είναι το μετά, που την κολλάνε ως πρώτο συνθετικό όπου τους κατέβει, παράγοντας μια ατελείωτη ποικιλία από άλλες λέξεις-καραμέλες, σε σημαντικό τμήμα του αριστερού στρατοπέδου η αντίστοιχη είναι το αυτο-. Η οποία μάλιστα, ίσως επειδή η αριστερή σκέψη είναι πάντα αρτιότερη από αυτή των αντιπάλων της, έχει ακόμα πιο θαυματουργές ιδιότητες από την ομόλογή της.


ΕΤΣΙ, ΕΝΩ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ του μετά η έννοια που παράγεται είναι κάτι, υποτίθεται, τελείως νέο και διαφορετικό από το προϋπάρχον (βιομηχανική κοινωνία/μεταβιομηχανική κοινωνία, μοντέρνο/μεταμοντέρνο, πολιτική/μεταπολιτική και πάει λέγοντας), στην περίπτωση του αυτο-, φαντάζονται, το αποτέλεσμα είναι μια επανόρθωση, μια αποκατάσταση σε ό,τι υπήρξε παραμορφωμένο και διαστρεβλωμένο.


ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ η οργάνωση παύει να «τους τραβάει απ’ το μανίκι» αφού είναι προϊόν αυτο-οργάνωσης, οι θεσμοί δεν επιβάλλονται πια από τα πάνω γιατί έχουμε αυτο-θέσμιση και, γενικά, η ετερονομία καταργείται αφού έχουμε εισέλθει στο βασίλειο της αυτο-νομίας.


ΦΥΣΙΚΑ, όλα αυτά ισχύουν μόνο στο επίπεδο της ΑΜ της εποχής μας, του ατόμου· και τούτο, βέβαια, αν ξεχάσουμε ότι η διαμόρφωση του εαυτού είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων που τον υπερβαίνουν. Αν τα μεταφέρουμε όμως σε συλλογικό επίπεδο πάνε περίπατο για καθαρό αέρα —ενδεχομένως και κοπανιστό. Γιατί, απλούστατα, οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές απόψεις και πάντα προκύπτουν διαφορετικές λύσεις στο κάθε πρόβλημα. Οπότε, για να συνεχίσει να υφίσταται η συλλογικότητα (ομάδα, οργάνωση, κόμμα, δήμος, κοινωνία —you name it), κάποιοι πρέπει να πάνε πάσο —άτιμη πόκα, τι λέξεις μάς βάζεις να γράφουμε! Και τότε, για τους εκάστοτε μειοψηφούντες, η αυτο-οργάνωση ξαναγίνεται σκέτη οργάνωση που μπορεί να τους τραβήξει όχι μόνο το μανίκι, αλλά και το αυτί, η αυτο-θέσμιση, θεσμοί που δεν γουστάρουν, αλλά πρέπει να σεβαστούν και η αυτο-νομία, νόμοι που έχουν καταψηφίσει, αλλά τους οποίους πρέπει να τηρήσουν. Ζόρικο, αλλά πώς αλλιώς;


ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ αυτή η λατρεία του αυτο- μέσα στην Αριστερά; Κυρίως σε ένα συνδυασμό δυο παραγόντων: Στις κακές εμπειρίες των σοσιαλισμών του 20ου αιώνα και στην ανάδυση του ατόμου-Αφέντη μέσα από τη θριαμβευτική επιστροφή στα φιλελεύθερα δόγματα, που τροφοδοτήθηκε και από την κατάρρευση των πρώτων.


ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ; Άγνωστον, τουλάχιστον σ’ εμάς. Για το πώς όμως θα σταματήσει, ή τουλάχιστον θα μετριαστεί, μπορούμε να πούμε δυο λόγια: ξεχωρίζοντας την ήρα απ’ το στάρι.


ΗΓΟΥΝ, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ, ΔΗΛΑΔΗ, τις ονειροφαντασίες από τα οράματα.



Η εικόνα, από το rwashburn.com