ΟΤΑΝ ΞΕΣΠΑΣΕ ΤΟ ΚΥΜΑ τών αραβικών εξεγέρσεων, όλος ο κόσμος —εκτός, ίσως, από κάποια υψηλά κλιμάκια μυστικών υπηρεσιών— αιφνιδιάστηκε. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση και η ελληνική Αριστερά που δεν θα λέγαμε ακριβώς κι ότι «σκίζει» στην πρόγνωση των επερχόμενων γεγονότων. Παρ’ όλα αυτά, μέχρι πριν λίγο καιρό τα πράγματα πήγαιναν πρίμα για τα (κόκκινα) πανιά μας. Ανεξάρτητα από τον αιφνιδιασμό, ανεξάρτητα από τον χαρακτήρα των εξεγέρσεων, αν ήταν δηλαδή εξεγέρσεις ή επαναστάσεις, αν ήταν αστικοδημοκρατικές όπου το πάνω χέρι το είχαν παραδοσιακά και νέα μικροαστικά στρώματα με εκσυγχρονιστικές διαθέσεις, ή λαϊκοδημοκρατικές με κυρίαρχο το πληβειακό στοιχείο και έναν ανιχνεύσιμο αντιιμπεριαλισμό, οι μερίδες πάσες της εν Ελλάδι Αριστεράς τάχθηκαν με τους εξεγερμένους της Τυνησίας και της Αιγύπτου «αβλεπή», που λέμε[1] και στην πόκα. Piece of cake.
Μέχρι που το κύμα έφτασε στη Λιβύη.
Στη Λιβύη το πράγμα ζόρισε. Και ζόρισε, επειδή η κατάσταση που διαμορφώθηκε εκεί είναι περίπλοκη καθώς συνοδεύεται από τρία δεδομένα: έναν αδίστακτο δικτάτορα που, εκτός όλων των άλλων και διαχρονικών, απέδειξε ότι δεν έχει τον παραμικρό δισταγμό να σφαγιάζει[2] εν ψυχρώ αμάχους, μια εξέγερση που έχει μετατραπεί σε εμφύλιο πόλεμο και μια πετρελαιοπαραγωγό χώρα, που, ως τέτοια, έχει μεγάλη βαρύτητα για τα δυτικά συμφέροντα —στην περίπτωση της Ευρώπης και άμεσα, αφού τα λιβυκά πετρέλαια τα «αξιοποιούν» γαλλικές και ιταλικές εταιρίες—, επομένως οι πιθανότητες ιμπεριαλιστικής επέμβασης είναι κάτι παραπάνω από καλές. Εν ολίγοις, πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο! Ή μάλλον, για να θυμηθούμε και τον τίτλο μας, προσέγγισε το λιβυκό ζήτημα, διαπλέοντας, βέβαια, το Λιβυκό Πέλαγος χωρίς όμως και να βρέξεις τα «ευαίσθητα» και «αγνά» (ως αριστερά) ποδαράκια σου… Γίνεται; Δεν γίνεται!
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, για να τα λέμε όλα, από κάτι αριστερούς σαν και λόγου μας. Δηλαδή αριστερούς β´ διαλογής, «αριστερούς γιαλαντζί» ή, τόσο «επιδέξιους», ώστε να καταλήγουν αριστεροδέξιοι, σύμφωνα με κάποια κατηγορητήρια που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς εδώ (και αλλού). Διότι οι «συνεπείς» αριστεροί, όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε, τα κατάφεραν μια χαρά. Ακολουθήστε μας σε μια σύντομη ξενάγηση στον κόσμο της «αριστερής καθαρότητας».
ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΣΗ ΣΤΟ «ΔΡΟΜΟ» του Σαββάτου που μας πέρασε (5 Μαρτίου). Διαβάζουμε μεταξύ άλλων στο υπό τον τίτλο «Καμιά ανάμειξη στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς» πρωτοσέλιδο σχετικό άρθρο (δηλαδή, διαβάζουμε τη «γραμμή» της εφημερίδας) τα εξής (τα bold δικά μας):
«[…] Όταν υπάρχουν εξεγέρσεις, πετρέλαιο και ολόκληρα γεωστρατηγικά τόξα που διακυβεύονται, τότε οι στόλοι πάντα πλέουν προς τα εκεί. Για εκβιασμό, για να αλλάξουν το επίκεντρο των εξελίξεων, για να τεθούν επικεφαλής και να ευθυγραμμίσουν τα μέλη της παγκόσμιας συμμορίας. Μπορεί να επέμβουν μπορεί και όχι, θα εξαρτηθεί. Έρχονται όμως για να μείνουν, να κάνουν τη Μεσόγειο Περσικό Κόλπο. Θα χρειαστούν αεροδρόμια, λιμάνια, αγκυροβόλια, υποδομές. Η Σούδα πρέπει να μείνει απ’ έξω. Η Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει εφαλτήριο για επιδρομές, απλά και καθαρά. Όχι μόνο για λόγους αλληλεγγύης προς τους εξεγερμένους, αλλά και για λόγους που αφορούν την ίδια και τα συμφέροντά της. Η Μεσόγειος δεν είναι μακριά, είναι η θάλασσά μας. Ο πόλεμος στη γειτονιά δεν είναι παίξε-γέλασε. Μας αφορά, έχουμε λόγο. […]».
Το προσέξατε, δεν μπορεί (τι στο διάολο κοτσάραμε τα bold!): «[…] για λόγους αλληλεγγύης προς τους εξεγερμένους». Γουάου! Quelle internationalisme!
Μόνο που στο σαλόνι της ίδιας εφημερίδας, κάποιος αρθρογράφος που υπογράφει με τα αρχικά Μ.Ν., γράφει, αντλώντας πληροφόρηση και από ανταποκρίσεις του απεσταλμένου της «Καθημερινής» Πέτρου Παπακωνσταντίνου (πάλι τα bold δικά μας):
«[…] Οι πληροφορίες για τη θέση των εξεγερμένων είναι αντιφατικές ως προς αυτό. Αρχικά μεταδόθηκε ότι απορρίπτουν οποιαδήποτε παρέμβαση ξένων δυνάμεων. Όμως, σε συνέντευξή του σε τοπική εφημερίδα, ο στρατηγός Αμπντελφατέχ Γιούνις, πρώην υπουργός Εσωτερικών του Καντάφι, που προσχώρησε στους εξεγερμένους και συντονίζει την οργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, δήλωσε ότι η ελεύθερη Λιβύη θα καλωσόριζε παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας, με τη μορφή της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, αλλά ‘‘δεν θα επιτρέψει ποτέ να πατήσουν πόδια ξένων στρατιωτών στο έδαφος της χώρας’’ […]».
Τι έγινε εδώ; Θέλει και ρώτημα ρε παιδιά; Δεν κάνει μπαμ η προσπάθεια της διεύθυνσης του «Δρόμου» να προσαρμόσει την περίπλοκη πραγματικότητα στην ανάγκη να φανεί ότι η εφημερίδα, ως εκφράζουσα την Αριστερά από θέσεις «αδιαπραγμάτευτης συνέπειας», κατάφερε να συνδυάσει το καλώς εννοούμενο συμφέρον της χώρας (δηλαδή την αντιιμπεριαλιστική στάση), με τι διεθνιστικό καθήκον, κάνοντας πως δεν βλέπει[3] τις αγωνιώδεις φωνές των σφαζόμενων Λίβυων που ζητούν βοήθεια;[4]
ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ, ακούμε το ίδιο βιολί, αν και πιο «πλούσιο» σε αποχρώσεις και αριστερή «αισθαντικότητα». Το ακούμε καθώς διαβάζουμε την ανακοίνωση της κομματικής οργάνωσης Χανίων του ΚΚΕ (μ-λ). Δεν έχουμε όμως καμιά απορία, μια και ένας φίλος της συγκεκριμένης οργάνωσης ήταν που μάς είχε αποκαλέσει προ καιρού «αριστερούς γιαλαντζί». Δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς τίποτε λιγότερο από τους ορίτζιναλ…
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ είναι στην εφημερίδα «Πριν». Εκεί διαβάζουμε το editorial του διευθυντή της, του Γιώργου Δελαστίκ. Σ’ αυτό ο Δελαστίκ, με το γνωστό του στυλ «αναλύω γκαρίζοντας – γράφω ξύλινα – όποιος αντέξει», φτάνει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο, προκειμένου να μας πείσει για το αντιιμπεριαλιστικό, αλλά και ταυτόχρονα συνάδον με τα συμφέροντα του ελληνικού εργατικού κινήματος σύνθημα, «Κάτω τα χέρια απ’ τη Σούδα». Έτσι, με την ακλόνητη πίστη που χαρακτηρίζει τους «συνεπείς» αριστερούς, γράφει (τα bold, ξέρετε· δικά μας):
«Για την ώρα πάντως έχει γίνει προφανές ότι στη Λιβύη έλαβε χώρα οργανωμένη ένοπλη εξέγερση και όχι αυθόρμητη εξέγερση άοπλων πολιτών. Υπάρχουν επίσης βαρύτατες υποψίες ότι το λιβυκό κέντρο αυτής της εξέγερσης βρισκόταν σε επαφή με τις ΗΠΑ πολύ πριν από την εκδήλωσή της».
Λίγο παρακάτω όμως, (κι αφού βγάζει τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης του κανταφικού καθεστώτος Μουσταφά Αμπντέλ Τζαλίλ και τον πρώην υπουργό Εσωτερικών Αμπντελφατέχ Γιουνίς, που συμμετέχουν τώρα πια στην ηγετική ομάδα των αντικαθεστωτικών, περίπου, αν όχι ακριβώς, μίσθαρνα όργανα των Αμερικανών), χαρακτηρίζει το καθεστώς Καντάφι «κλεπτοκρατικό και άνευ οιουδήποτε προοδευτικού στοιχείου». (Παραλείπει βέβαια να μας πει ότι, επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει φιλαράκι με τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Προφανώς είναι ένα από τα κομμάτια του παζλ τα οποία περισσεύουν από την εικόνα που θέλει να φιλοτεχνήσει…).
Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες, ο καλός μας αριστερός αναλυτής Δελαστίκ «ξεπετάει» το ζήτημα, αφήνοντας τα πράγματα …ως έχουν και τους Λίβυους αντικαθεστωτικούς στη μοίρα τους! Que sera, sera, που λένε. Υποθέτουμε, θα απήλαυσε την Καθαρή Δευτέρα όπως μόνο οι έχοντες καθαρή τη συνείδησή τους δικαιούνται. Το ότι αυτός, ένα κοτζάμ στέλεχος της επαναστατικής(!) Αριστεράς, καταδικάζει τις (οργανωμένες) ένοπλες εξεγέρσεις και εγκρίνει μόνο τις αυθόρμητες (άρα ανοργάνωτες) από αόπλους, είναι μια «μικρή λεπτομέρεια». Ας την παραβλέψουμε. Ακόμα κι αν ο Δελαστίκ, δυο-τρία χρόνια πριν, καταδίκαζε με πύρινα λόγια τον Μπερτινότι της ιταλικής Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, επειδή είχε τότε αποκηρύξει κάθε είδους βία, της επαναστατικής συμπεριλαμβανομένης…
ΑΦΗΣΑΜΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ τους κοινοβουλευτικούς της Αριστεράς. Δηλαδή ΚΚΕ και ΣΥΝ (ως έχοντα τη μερίδα του λέοντος από τον ΣΥΡΙΖΑ). Για διαφορετικούς λόγους το καθένα, δεν εντάσσονται στη γραμμή των παραπάνω «Έξω η Σούδα απ’ τη Λιβύη κι ό,τι είναι να γίνει ας γίνει», χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι είναι έτοιμοι να υποδεχθούν τους καλοθελητές της Δύσης με λουλούδια!
Στην «Αυγή»[5] διαπιστώσαμε (εδώ, εδώ και εδώ) το αξιοθαύμαστο ταλέντο των αριστερών δημοσιογράφων να υιοθετούν το δόγμα του αγγλοσαξονικού τύπου «αυστηρός διαχωρισμός της είδησης από τη γνώμη», κάθε φορά που το πράγμα είναι ζόρικο. Έτσι, πέρα από κάτι διατυπώσεις για το «αίμα των αθώων που χύνεται», δεν διακρίναμε καμία θέληση να μπουν στη θάλασσα και να κολυμπήσουν στα βαθιά. Είναι κι αυτή μια στάση, νιώθεται. Έπειτα, —ποιος ξέρει;— οι φίλοι της «Αυγής», απασχολημένοι τον τελευταίο καιρό να βλέπουν αυτό, δεν «ευκαίρησαν» ίσως να δούνε αυτό (στο δεύτερο, να κάνουν κλικ μόνο όσοι έχουν σιδερένιο στομάχι…).
Τέλος, ο «Ριζοσπάστης» κερδίζει μάλλον δίκαια τον τίτλο του «τολμηρού της παρέας» (αν και δεν αναδεικνύεται ακριβώς και σε νέο Braveheart, για να τα λέμε όλα). Γιατί, έστω και μέσω συμφραζομένων, όπως είδαμε εδώ, υιοθετεί την πρόταση του Τσάβες[6] για εκεχειρία και έναρξη διαπραγματεύσεων. Άρα, παίρνει μια θέση, πέραν των αντιιμπεριαλιστικών διακηρύξεων.
Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ, θα μπορούσε να μας ρωτήσει ένας συγκεκριμένος αναγνώστης (αν δεν μας είχε κουνήσει μαντήλι πριν λίγο καιρό):
«Ωραία όλ’ αυτά ρε παλικάρια, αλλά εσείς τι λέτε;».
Ε λοιπόν, δεν έχει την παραμικρή γαμημένη σημασία τι λέμε εμείς! Όχι επειδή είμαστε μια αμελητέα ποσότητα, μια γνώμη ανάμεσα στις χιλιάδες και τίποτε παραπάνω, η οποία, φυσικά, δεν πρόκειται να επηρεάσει τα πράγματα ούτε στο ελάχιστο. Αλλά επειδή το post δεν γράφτηκε για να πούμε την άποψή μας για τη Λιβύη. Γράφτηκε με αφορμή τη Λιβύη και για να πούμε, άλλη μια φορά, κάτι διαφορετικό.
ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ η πολιτικά οργανωμένη Αριστερά, και κυρίως οι ηγετικές ομάδες και τα στελέχη της, ότι, τις περισσότερες φορές, δεν υπάρχει στην πραγματική ζωή απόλυτα συνεπής λύση; Ας αφήσει να τις ψάχνουν —προσχηματικά πολλές φορές— όσοι είναι πρόθυμοι να στρατευθούν μόνο στο Τέλειο και όσοι φιλόσοφοι αρνούνται να βασιλεύσουν για να μη «μολυνθούν» από την εξουσία. Εκείνοι έχουν όλα τα περιθώρια. Εκείνη, κανένα!
Πότε θα το πάρει απόφαση ότι αυτό που οι φυσικοί αποκαλούν ΚΣ (Κανονικές Συνθήκες) μπορεί ανά πάσα στιγμή να το καλλιεργεί στο μυαλό της και να το βλέπει να ανθίζει, αλλά, δυστυχώς, δεν αυτοφύεται στην έρημο του Πραγματικού εκτός από κάτι σπάνιες στιγμές στην Ιστορία (και αν);
Πότε θα συνειδητοποιήσει ότι το καθήκον της δεν είναι να συντηρεί αυταπάτες —αυταπάτες ανακουφιστικές για κάθε ανθρώπινη ψυχή— αλλά να τις διαλύει, δίνοντας πρώτα εκείνη το παράδειγμα βέβαια, αντί να προσπαθεί να προσαρμόσει την πραγματικότητα στην εμμονική επιθυμία της να είναι «απόλυτα συνεπής», ή να δραπετεύει από την πραγματικότητα, χώνοντας το κεφάλι της στην άμμο;
Γιατί, αλήθεια, ποια είναι η απόλυτα συνεπής λύση στο πρόβλημα του λιβυκού εμφυλίου;
Είναι η γραμμή του «Έξω απ’ τη Λιβύη η Σούδα»; Μα οι ίδιοι οι εξεγερμένοι ζητούν ζώνη απαγόρευση πτήσεων! Βλέπετε, εκείνοι κομματιάζονται από τις ρουκέτες των κανταφικών πιλότων, όχι εμείς, οι «συνεπείς» αντιιμπεριαλιστές!... Κι έπειτα, με δεδομένη την υπεροπλία των δυνάμεων του Καντάφι, ποιον ωφελεί η παράταση των συγκρούσεων; (Κατά τον Γιώργο Δελαστίκ, η παράταση είναι εις βάρος τού …Καντάφι, δηλαδή του ...ισχυρού! Τι κρίμα που δεν τον είχαμε στο Γράμμο… Θα κερδίζαμε τον εμφύλιο!).
Ή μήπως είναι η γραμμή «το παίζω ανταποκριτής των ‘‘Sunday Times’’ και περιγράφω τα γεγονότα ως ουδέτερος παρατηρητής»; Σας παρακαλούμε τώρα!
Φυσικά, ούτε η γραμμή Τσάβες είναι η απόλυτα συνεπής λύση. Γιατί ουδείς ξέρει εκ των προτέρων πού θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις. Και ουδείς μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι ο Καντάφι δεν θα προσέλθει σε αυτές απλώς για να κερδίσει χρόνο, ώστε να μπορέσει να σταθεροποιήσει το απεχθές, δολοφονικό καθεστώς του.
Θέλετε απόλυτα συνεπή λύση; Άντε, να σας την πούμε, για να ησυχάσετε τη συνείδησή σας! Φανταστείτε ότι στη Λιβύη έχουμε …προλεταριακή επανάσταση! Ορίστε, σας διαμορφώσαμε την κατάσταση υπό ΚΣ. Τα υπόλοιπα είναι εύκολα!
Πώς είπατε; Είναι μόνο στη φαντασία σας;
Και τι πειράζει βρε κουτά; Εσείς να ’σαστε καλά, και να ’χουμε όλοι την υγειά μας, να ξανανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε «αντιιμπεριαλιστικά»!
ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ τι θέλαμε να πούμε με το σημερινό post. Και, νομίζουμε, ότι έχει έστω και μια μικρή γαμημένη σημασία!...
[1] Όταν ποντάρουμε (ή αποχωρούμε) από το παιχνίδι, χωρίς καν να έχουμε δει τα φύλλα μας.
[2] Η λέξη δεν έχει την παραμικρή μεταφορική σημασία για όσους είχαν την «τύχη» να δουν τις φρικιαστικές εικόνες που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο με κομματιασμένα σώματα Λίβυων διαδηλωτών, εν είδει αρνιών του Πάσχα μετά από τεμαχισμό ατζαμή χασάπη…
[3] Μη μας πείτε ότι πέφτετε απ’ τα σύννεφα! Μη μας πείτε ότι νομίζατε πως μόνο η «Αριστερή Στρουθοκάμηλος» στρουθοκαμηλίζει! ;-)
[4] Το κερασάκι στην τούρτα το βάζει ο Στέλιος Ελληνιάδης, στην προτελευταία σελίδα, όπου διακρίναμε να γράφει, μεταξύ άλλων:
«[…] Οι καπιταλιστικές μητροπόλεις μόνο για τη δημοκρατία δεν ενδιαφέρονται. Θέλουνε μόνο χώρες εξαρτημένες, δημοκρατικές ή δικτατορικές. Γι’ αυτό προστατεύουν τον Μουμπάρακ και επιτίθενται στον Καντάφι.»!!!
Κάποιος να μας δώσει τα χάπια μας!…
[5] Τα όσα γράφουμε για την «Αυγή» ισχύουν σε πολύ μεγάλο βαθμό και για την «Εποχή».
[6] Ο Τσάβες, που κάποιοι της «συνεπούς» Αριστεράς έσπευσαν να κατακεραυνώσουν ως συνοδοιπόρο του Καντάφι!
Η photo, από το philenews.com
Μέχρι που το κύμα έφτασε στη Λιβύη.
Στη Λιβύη το πράγμα ζόρισε. Και ζόρισε, επειδή η κατάσταση που διαμορφώθηκε εκεί είναι περίπλοκη καθώς συνοδεύεται από τρία δεδομένα: έναν αδίστακτο δικτάτορα που, εκτός όλων των άλλων και διαχρονικών, απέδειξε ότι δεν έχει τον παραμικρό δισταγμό να σφαγιάζει[2] εν ψυχρώ αμάχους, μια εξέγερση που έχει μετατραπεί σε εμφύλιο πόλεμο και μια πετρελαιοπαραγωγό χώρα, που, ως τέτοια, έχει μεγάλη βαρύτητα για τα δυτικά συμφέροντα —στην περίπτωση της Ευρώπης και άμεσα, αφού τα λιβυκά πετρέλαια τα «αξιοποιούν» γαλλικές και ιταλικές εταιρίες—, επομένως οι πιθανότητες ιμπεριαλιστικής επέμβασης είναι κάτι παραπάνω από καλές. Εν ολίγοις, πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο! Ή μάλλον, για να θυμηθούμε και τον τίτλο μας, προσέγγισε το λιβυκό ζήτημα, διαπλέοντας, βέβαια, το Λιβυκό Πέλαγος χωρίς όμως και να βρέξεις τα «ευαίσθητα» και «αγνά» (ως αριστερά) ποδαράκια σου… Γίνεται; Δεν γίνεται!
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, για να τα λέμε όλα, από κάτι αριστερούς σαν και λόγου μας. Δηλαδή αριστερούς β´ διαλογής, «αριστερούς γιαλαντζί» ή, τόσο «επιδέξιους», ώστε να καταλήγουν αριστεροδέξιοι, σύμφωνα με κάποια κατηγορητήρια που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς εδώ (και αλλού). Διότι οι «συνεπείς» αριστεροί, όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε, τα κατάφεραν μια χαρά. Ακολουθήστε μας σε μια σύντομη ξενάγηση στον κόσμο της «αριστερής καθαρότητας».
ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΣΗ ΣΤΟ «ΔΡΟΜΟ» του Σαββάτου που μας πέρασε (5 Μαρτίου). Διαβάζουμε μεταξύ άλλων στο υπό τον τίτλο «Καμιά ανάμειξη στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς» πρωτοσέλιδο σχετικό άρθρο (δηλαδή, διαβάζουμε τη «γραμμή» της εφημερίδας) τα εξής (τα bold δικά μας):
«[…] Όταν υπάρχουν εξεγέρσεις, πετρέλαιο και ολόκληρα γεωστρατηγικά τόξα που διακυβεύονται, τότε οι στόλοι πάντα πλέουν προς τα εκεί. Για εκβιασμό, για να αλλάξουν το επίκεντρο των εξελίξεων, για να τεθούν επικεφαλής και να ευθυγραμμίσουν τα μέλη της παγκόσμιας συμμορίας. Μπορεί να επέμβουν μπορεί και όχι, θα εξαρτηθεί. Έρχονται όμως για να μείνουν, να κάνουν τη Μεσόγειο Περσικό Κόλπο. Θα χρειαστούν αεροδρόμια, λιμάνια, αγκυροβόλια, υποδομές. Η Σούδα πρέπει να μείνει απ’ έξω. Η Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει εφαλτήριο για επιδρομές, απλά και καθαρά. Όχι μόνο για λόγους αλληλεγγύης προς τους εξεγερμένους, αλλά και για λόγους που αφορούν την ίδια και τα συμφέροντά της. Η Μεσόγειος δεν είναι μακριά, είναι η θάλασσά μας. Ο πόλεμος στη γειτονιά δεν είναι παίξε-γέλασε. Μας αφορά, έχουμε λόγο. […]».
Το προσέξατε, δεν μπορεί (τι στο διάολο κοτσάραμε τα bold!): «[…] για λόγους αλληλεγγύης προς τους εξεγερμένους». Γουάου! Quelle internationalisme!
Μόνο που στο σαλόνι της ίδιας εφημερίδας, κάποιος αρθρογράφος που υπογράφει με τα αρχικά Μ.Ν., γράφει, αντλώντας πληροφόρηση και από ανταποκρίσεις του απεσταλμένου της «Καθημερινής» Πέτρου Παπακωνσταντίνου (πάλι τα bold δικά μας):
«[…] Οι πληροφορίες για τη θέση των εξεγερμένων είναι αντιφατικές ως προς αυτό. Αρχικά μεταδόθηκε ότι απορρίπτουν οποιαδήποτε παρέμβαση ξένων δυνάμεων. Όμως, σε συνέντευξή του σε τοπική εφημερίδα, ο στρατηγός Αμπντελφατέχ Γιούνις, πρώην υπουργός Εσωτερικών του Καντάφι, που προσχώρησε στους εξεγερμένους και συντονίζει την οργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, δήλωσε ότι η ελεύθερη Λιβύη θα καλωσόριζε παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας, με τη μορφή της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, αλλά ‘‘δεν θα επιτρέψει ποτέ να πατήσουν πόδια ξένων στρατιωτών στο έδαφος της χώρας’’ […]».
Τι έγινε εδώ; Θέλει και ρώτημα ρε παιδιά; Δεν κάνει μπαμ η προσπάθεια της διεύθυνσης του «Δρόμου» να προσαρμόσει την περίπλοκη πραγματικότητα στην ανάγκη να φανεί ότι η εφημερίδα, ως εκφράζουσα την Αριστερά από θέσεις «αδιαπραγμάτευτης συνέπειας», κατάφερε να συνδυάσει το καλώς εννοούμενο συμφέρον της χώρας (δηλαδή την αντιιμπεριαλιστική στάση), με τι διεθνιστικό καθήκον, κάνοντας πως δεν βλέπει[3] τις αγωνιώδεις φωνές των σφαζόμενων Λίβυων που ζητούν βοήθεια;[4]
ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ, ακούμε το ίδιο βιολί, αν και πιο «πλούσιο» σε αποχρώσεις και αριστερή «αισθαντικότητα». Το ακούμε καθώς διαβάζουμε την ανακοίνωση της κομματικής οργάνωσης Χανίων του ΚΚΕ (μ-λ). Δεν έχουμε όμως καμιά απορία, μια και ένας φίλος της συγκεκριμένης οργάνωσης ήταν που μάς είχε αποκαλέσει προ καιρού «αριστερούς γιαλαντζί». Δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς τίποτε λιγότερο από τους ορίτζιναλ…
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ είναι στην εφημερίδα «Πριν». Εκεί διαβάζουμε το editorial του διευθυντή της, του Γιώργου Δελαστίκ. Σ’ αυτό ο Δελαστίκ, με το γνωστό του στυλ «αναλύω γκαρίζοντας – γράφω ξύλινα – όποιος αντέξει», φτάνει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο, προκειμένου να μας πείσει για το αντιιμπεριαλιστικό, αλλά και ταυτόχρονα συνάδον με τα συμφέροντα του ελληνικού εργατικού κινήματος σύνθημα, «Κάτω τα χέρια απ’ τη Σούδα». Έτσι, με την ακλόνητη πίστη που χαρακτηρίζει τους «συνεπείς» αριστερούς, γράφει (τα bold, ξέρετε· δικά μας):
«Για την ώρα πάντως έχει γίνει προφανές ότι στη Λιβύη έλαβε χώρα οργανωμένη ένοπλη εξέγερση και όχι αυθόρμητη εξέγερση άοπλων πολιτών. Υπάρχουν επίσης βαρύτατες υποψίες ότι το λιβυκό κέντρο αυτής της εξέγερσης βρισκόταν σε επαφή με τις ΗΠΑ πολύ πριν από την εκδήλωσή της».
Λίγο παρακάτω όμως, (κι αφού βγάζει τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης του κανταφικού καθεστώτος Μουσταφά Αμπντέλ Τζαλίλ και τον πρώην υπουργό Εσωτερικών Αμπντελφατέχ Γιουνίς, που συμμετέχουν τώρα πια στην ηγετική ομάδα των αντικαθεστωτικών, περίπου, αν όχι ακριβώς, μίσθαρνα όργανα των Αμερικανών), χαρακτηρίζει το καθεστώς Καντάφι «κλεπτοκρατικό και άνευ οιουδήποτε προοδευτικού στοιχείου». (Παραλείπει βέβαια να μας πει ότι, επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει φιλαράκι με τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Προφανώς είναι ένα από τα κομμάτια του παζλ τα οποία περισσεύουν από την εικόνα που θέλει να φιλοτεχνήσει…).
Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες, ο καλός μας αριστερός αναλυτής Δελαστίκ «ξεπετάει» το ζήτημα, αφήνοντας τα πράγματα …ως έχουν και τους Λίβυους αντικαθεστωτικούς στη μοίρα τους! Que sera, sera, που λένε. Υποθέτουμε, θα απήλαυσε την Καθαρή Δευτέρα όπως μόνο οι έχοντες καθαρή τη συνείδησή τους δικαιούνται. Το ότι αυτός, ένα κοτζάμ στέλεχος της επαναστατικής(!) Αριστεράς, καταδικάζει τις (οργανωμένες) ένοπλες εξεγέρσεις και εγκρίνει μόνο τις αυθόρμητες (άρα ανοργάνωτες) από αόπλους, είναι μια «μικρή λεπτομέρεια». Ας την παραβλέψουμε. Ακόμα κι αν ο Δελαστίκ, δυο-τρία χρόνια πριν, καταδίκαζε με πύρινα λόγια τον Μπερτινότι της ιταλικής Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, επειδή είχε τότε αποκηρύξει κάθε είδους βία, της επαναστατικής συμπεριλαμβανομένης…
ΑΦΗΣΑΜΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ τους κοινοβουλευτικούς της Αριστεράς. Δηλαδή ΚΚΕ και ΣΥΝ (ως έχοντα τη μερίδα του λέοντος από τον ΣΥΡΙΖΑ). Για διαφορετικούς λόγους το καθένα, δεν εντάσσονται στη γραμμή των παραπάνω «Έξω η Σούδα απ’ τη Λιβύη κι ό,τι είναι να γίνει ας γίνει», χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι είναι έτοιμοι να υποδεχθούν τους καλοθελητές της Δύσης με λουλούδια!
Στην «Αυγή»[5] διαπιστώσαμε (εδώ, εδώ και εδώ) το αξιοθαύμαστο ταλέντο των αριστερών δημοσιογράφων να υιοθετούν το δόγμα του αγγλοσαξονικού τύπου «αυστηρός διαχωρισμός της είδησης από τη γνώμη», κάθε φορά που το πράγμα είναι ζόρικο. Έτσι, πέρα από κάτι διατυπώσεις για το «αίμα των αθώων που χύνεται», δεν διακρίναμε καμία θέληση να μπουν στη θάλασσα και να κολυμπήσουν στα βαθιά. Είναι κι αυτή μια στάση, νιώθεται. Έπειτα, —ποιος ξέρει;— οι φίλοι της «Αυγής», απασχολημένοι τον τελευταίο καιρό να βλέπουν αυτό, δεν «ευκαίρησαν» ίσως να δούνε αυτό (στο δεύτερο, να κάνουν κλικ μόνο όσοι έχουν σιδερένιο στομάχι…).
Τέλος, ο «Ριζοσπάστης» κερδίζει μάλλον δίκαια τον τίτλο του «τολμηρού της παρέας» (αν και δεν αναδεικνύεται ακριβώς και σε νέο Braveheart, για να τα λέμε όλα). Γιατί, έστω και μέσω συμφραζομένων, όπως είδαμε εδώ, υιοθετεί την πρόταση του Τσάβες[6] για εκεχειρία και έναρξη διαπραγματεύσεων. Άρα, παίρνει μια θέση, πέραν των αντιιμπεριαλιστικών διακηρύξεων.
Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ, θα μπορούσε να μας ρωτήσει ένας συγκεκριμένος αναγνώστης (αν δεν μας είχε κουνήσει μαντήλι πριν λίγο καιρό):
«Ωραία όλ’ αυτά ρε παλικάρια, αλλά εσείς τι λέτε;».
Ε λοιπόν, δεν έχει την παραμικρή γαμημένη σημασία τι λέμε εμείς! Όχι επειδή είμαστε μια αμελητέα ποσότητα, μια γνώμη ανάμεσα στις χιλιάδες και τίποτε παραπάνω, η οποία, φυσικά, δεν πρόκειται να επηρεάσει τα πράγματα ούτε στο ελάχιστο. Αλλά επειδή το post δεν γράφτηκε για να πούμε την άποψή μας για τη Λιβύη. Γράφτηκε με αφορμή τη Λιβύη και για να πούμε, άλλη μια φορά, κάτι διαφορετικό.
ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ η πολιτικά οργανωμένη Αριστερά, και κυρίως οι ηγετικές ομάδες και τα στελέχη της, ότι, τις περισσότερες φορές, δεν υπάρχει στην πραγματική ζωή απόλυτα συνεπής λύση; Ας αφήσει να τις ψάχνουν —προσχηματικά πολλές φορές— όσοι είναι πρόθυμοι να στρατευθούν μόνο στο Τέλειο και όσοι φιλόσοφοι αρνούνται να βασιλεύσουν για να μη «μολυνθούν» από την εξουσία. Εκείνοι έχουν όλα τα περιθώρια. Εκείνη, κανένα!
Πότε θα το πάρει απόφαση ότι αυτό που οι φυσικοί αποκαλούν ΚΣ (Κανονικές Συνθήκες) μπορεί ανά πάσα στιγμή να το καλλιεργεί στο μυαλό της και να το βλέπει να ανθίζει, αλλά, δυστυχώς, δεν αυτοφύεται στην έρημο του Πραγματικού εκτός από κάτι σπάνιες στιγμές στην Ιστορία (και αν);
Πότε θα συνειδητοποιήσει ότι το καθήκον της δεν είναι να συντηρεί αυταπάτες —αυταπάτες ανακουφιστικές για κάθε ανθρώπινη ψυχή— αλλά να τις διαλύει, δίνοντας πρώτα εκείνη το παράδειγμα βέβαια, αντί να προσπαθεί να προσαρμόσει την πραγματικότητα στην εμμονική επιθυμία της να είναι «απόλυτα συνεπής», ή να δραπετεύει από την πραγματικότητα, χώνοντας το κεφάλι της στην άμμο;
Γιατί, αλήθεια, ποια είναι η απόλυτα συνεπής λύση στο πρόβλημα του λιβυκού εμφυλίου;
Είναι η γραμμή του «Έξω απ’ τη Λιβύη η Σούδα»; Μα οι ίδιοι οι εξεγερμένοι ζητούν ζώνη απαγόρευση πτήσεων! Βλέπετε, εκείνοι κομματιάζονται από τις ρουκέτες των κανταφικών πιλότων, όχι εμείς, οι «συνεπείς» αντιιμπεριαλιστές!... Κι έπειτα, με δεδομένη την υπεροπλία των δυνάμεων του Καντάφι, ποιον ωφελεί η παράταση των συγκρούσεων; (Κατά τον Γιώργο Δελαστίκ, η παράταση είναι εις βάρος τού …Καντάφι, δηλαδή του ...ισχυρού! Τι κρίμα που δεν τον είχαμε στο Γράμμο… Θα κερδίζαμε τον εμφύλιο!).
Ή μήπως είναι η γραμμή «το παίζω ανταποκριτής των ‘‘Sunday Times’’ και περιγράφω τα γεγονότα ως ουδέτερος παρατηρητής»; Σας παρακαλούμε τώρα!
Φυσικά, ούτε η γραμμή Τσάβες είναι η απόλυτα συνεπής λύση. Γιατί ουδείς ξέρει εκ των προτέρων πού θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις. Και ουδείς μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι ο Καντάφι δεν θα προσέλθει σε αυτές απλώς για να κερδίσει χρόνο, ώστε να μπορέσει να σταθεροποιήσει το απεχθές, δολοφονικό καθεστώς του.
Θέλετε απόλυτα συνεπή λύση; Άντε, να σας την πούμε, για να ησυχάσετε τη συνείδησή σας! Φανταστείτε ότι στη Λιβύη έχουμε …προλεταριακή επανάσταση! Ορίστε, σας διαμορφώσαμε την κατάσταση υπό ΚΣ. Τα υπόλοιπα είναι εύκολα!
Πώς είπατε; Είναι μόνο στη φαντασία σας;
Και τι πειράζει βρε κουτά; Εσείς να ’σαστε καλά, και να ’χουμε όλοι την υγειά μας, να ξανανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε «αντιιμπεριαλιστικά»!
ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ τι θέλαμε να πούμε με το σημερινό post. Και, νομίζουμε, ότι έχει έστω και μια μικρή γαμημένη σημασία!...
[1] Όταν ποντάρουμε (ή αποχωρούμε) από το παιχνίδι, χωρίς καν να έχουμε δει τα φύλλα μας.
[2] Η λέξη δεν έχει την παραμικρή μεταφορική σημασία για όσους είχαν την «τύχη» να δουν τις φρικιαστικές εικόνες που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο με κομματιασμένα σώματα Λίβυων διαδηλωτών, εν είδει αρνιών του Πάσχα μετά από τεμαχισμό ατζαμή χασάπη…
[3] Μη μας πείτε ότι πέφτετε απ’ τα σύννεφα! Μη μας πείτε ότι νομίζατε πως μόνο η «Αριστερή Στρουθοκάμηλος» στρουθοκαμηλίζει! ;-)
[4] Το κερασάκι στην τούρτα το βάζει ο Στέλιος Ελληνιάδης, στην προτελευταία σελίδα, όπου διακρίναμε να γράφει, μεταξύ άλλων:
«[…] Οι καπιταλιστικές μητροπόλεις μόνο για τη δημοκρατία δεν ενδιαφέρονται. Θέλουνε μόνο χώρες εξαρτημένες, δημοκρατικές ή δικτατορικές. Γι’ αυτό προστατεύουν τον Μουμπάρακ και επιτίθενται στον Καντάφι.»!!!
Κάποιος να μας δώσει τα χάπια μας!…
[5] Τα όσα γράφουμε για την «Αυγή» ισχύουν σε πολύ μεγάλο βαθμό και για την «Εποχή».
[6] Ο Τσάβες, που κάποιοι της «συνεπούς» Αριστεράς έσπευσαν να κατακεραυνώσουν ως συνοδοιπόρο του Καντάφι!
Η photo, από το philenews.com
5 σχόλια:
Πολύ καλό Λέφτηδες.
Φίλε Στέλιο,
Ε μα πιά!
Τα λέμε
ΥΓ Ευχαριστούμε πολύ για τον έπαινο!
Σ’ αυτό [το editorial στο "ΠΡΙΝ"] ο Δελαστίκ, με το γνωστό του στυλ «αναλύω γκαρίζοντας – γράφω ξύλινα – όποιος αντέξει», φτάνει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο, προκειμένου να μας πείσει για το αντιιμπεριαλιστικό, αλλά και ταυτόχρονα συνάδον με τα συμφέροντα του ελληνικού εργατικού κινήματος σύνθημα, «Κάτω τα χέρια απ’ τη Σούδα».
Λίγο παρακάτω όμως, [....] χαρακτηρίζει το καθεστώς Καντάφι «κλεπτοκρατικό και άνευ οιουδήποτε προοδευτικού στοιχείου». (Παραλείπει βέβαια να μας πει ότι, επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει φιλαράκι με τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Προφανώς είναι ένα από τα κομμάτια του παζλ τα οποία περισσεύουν από την εικόνα που θέλει να φιλοτεχνήσει…).
Εξαιρετικό ποστ, με τη διαφορά ότι... ζωγράφισες το Δελαστίκ με _υπερβολικά_ μελανά χρώματα, αν και οι επισημάνσεις σου _είναι_ σωστές:
Σ’ αυτό [editorial στο "ΠΡΙΝ"] ο Δελαστίκ, με το γνωστό του στυλ «αναλύω γκαρίζοντας – γράφω ξύλινα – όποιος αντέξει», φτάνει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο, προκειμένου να μας πείσει για το αντιιμπεριαλιστικό, αλλά και ταυτόχρονα συνάδον με τα συμφέροντα του ελληνικού εργατικού κινήματος σύνθημα, «Κάτω τα χέρια απ’ τη Σούδα».
Λίγο παρακάτω όμως, [....] χαρακτηρίζει το καθεστώς Καντάφι «κλεπτοκρατικό και άνευ οιουδήποτε προοδευτικού στοιχείου». (Παραλείπει βέβαια να μας πει ότι, επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει φιλαράκι με τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Προφανώς είναι ένα από τα κομμάτια του παζλ τα οποία περισσεύουν από την εικόνα που θέλει να φιλοτεχνήσει...).
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
1. Δεν είναι η πρώτη πατάτα του Δελαστίκ, έχει κάνει κι άλλη παρόμοια (για το Ιράν) ΧΩΡΙΣ όμως αυτό να δικαιολογεί το πέταγμά του στα σκουπίδια της "ξύλινης" γλώσσας. ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ είναι σήμερα ο Δελαστίκ, και ΚΑΘΟΛΟΥ "ξύλινος".
Κάνει όμως ΚΑΙ πατάτες (μια φορά στις 50 ή στις 100, περίπου... -χεχε)
2. Η αιτία για τις (σπάνιες) πατάτες του Δελαστίκ, αν και έχει αναλυθεί συγκριτικά με πολλές άλλες πολλών άλλων, πολύ εύστοχα, στο δικό σας άρθρο... αποτελεί ΓΕΝΙΚΟ πρόβλημα της Ανθρώπινης Αντίληψης, που ενστικτωδώς θέλει να "συμπληρώσει το pattern" της (ενοχλητικά ατελούς ή αντιφατικής) Πληροφορίας, όπως εξηγείται και εδώ:
Intellectual Dishonesty as defensiveness against Cognitive Dissonance...
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι
[1] Να ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ την Ατελή ή Ελλιπή Γνώση, που αναβαθμίζεται συνεχώς, ΧΩΡΙΣ να ενδίδουμε στον πειρασμό της αυθαίρετης κατασκευής Πλήρων Λογικών Εικόνων του Πραγματικού. Είναι θέμα αυτεπίγνωσης και αυτο-πειθαρχίας κυρίως...
[2] Μεθοδολογικά (και επιστημονικά) πρέπει να εγκαταλείψουμε την Κλασσική Λογική και να σκεφτόμαστε πάντα "μη-μονοτονικά", δηλαδή οι παραδοχές μας να αλλάζουν ανάλογα με τα στοιχεία που προστίθενται σε αυτές, αντί να προσπαθούμε να επιβάλλουμε (αντιφατικά) στα νέα στοιχεία τις (ήδη υπάρχουσες) παραδοχές. Πληροφορίες για Non-Monotonic Logic, ΕΔΩ.
Τώρα... για τον Δελαστίκ, πρόσεχε λέφτη, γιατί του κάνεις αυτό ακριβώς που... τον κατηγορείς ότι κάνει. Nobdy's perfect! :)
Just for the record, η παραδοχή της άγνοιας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ντροπή. Τιμάει π.χ. τον Αντώνη του R.D. το ότι δεν πήρε θέση, παρά μόνο γενικά τασσόμενος κατά της στρατιωτικής επέμβασης. Αυτό ΕΧΕΙ μια λογική συνέπεια, όπως και η μη-χρήση της Σούδας. ΑΛΛΟΥ έσφαλλε ο Δελαστίκ (και πολλοί άλλοι) προσπαθώντας να 'συμπληρώσει την εικόνα'.
Υ.Γ. ίσως οι αριστερές "πατάτες" να οφείλονται και στο ότι η μαρξιστική διαλεκτική αναδύθηκε από την Απόλυτη, κλασσική, (μονοτονική) Λογική του Χέγκελ, πολύ πριν την ανακάλυψη της "μη-μονοτονικότητας"!
Για Non-Monotonic Logic, καλή
εισαγωγή για 100% αδαείς είναι: 2. Skeptical or credulous?
Εκ πρώτης όψεως, η μη-μονοτονική λογική φαίνεται ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ συνεπής με το διαλεκτικό τρίπτυχο "θέση-αντίθεση-σύνθεση", αλλά στην πράξη πολλοί πραγματικοί μαρξιστές συλλογίζονται σε "Low Level κλασσική λογική", 100% μονοτονικά, και επομένως... λανθασμένα! :)
Η "μη-μονοτονική λογική" είναι σχετικά πρόσφατη. Πρακτική χρήση της άρχισε πριν 15-20 χρόνια.
Η σχέση μη-μονοτονικότητας και (μαρξιστικής) διαλεκτικής άρχισε να ερευνάται πολύ πρόσαατα! π.χ."Computational Dialectics for Argument-based Agent Systems" (2000)
ή... ακόμη πιο εκπληκτικά, αναδρομικά(!) στη φιλοσοφία:
Morton, Brian P. R. Ineffability and Self-Refutation: Non-Monotonic Logic in the Thought of Pseudo-Dionysius, Sextus Empiricus, and the Astasahasrika Prajnaparamita.
(θα τα γράψω σε ποστ μάλλον)
Φίλε OMADEON,
Διαβάζουμε το «Πριν» κάμποσα χρόνια. Εκεί, πολύ συχνά, ο καταγγελτικός, «παλαιοκομμουνιστικός», «πρωτόγονος» λόγος που χρησιμοποιεί o Δελαστίκ πάει σύννεφο! Από εκεί θα το κρίνεις, στο περιβάλλον του. Όχι από το «Έθνος», τα «Επίκαιρα» ή την τηλεόραση σε κάποιο δελτίο ειδήσεων. Και δεν πετάμε στα σκουπίδια αυτόν που μιλάει ξύλινα. Το ζήτημα είναι και τ ι λέει. Αλλά δεν μπορούμε να περάσουμε στο ντούκου και το π ώ ς τα λέει. Οι αριστεροί συχνά περιφρονούν το πώς. Ιδίως οι πιο παλιοί. Είμαστε πεισμένοι 100% ότι είναι λάθος.
Η πατάτα του Δελαστίκ δεν είναι απλώς πατάτα φίλε Ομαντεόν. Δεν είναι γκάφα. Είναι προϊόν ενός απλουστευτικού, μηχανιστικού, «αυτοματικού» αντιιμπεριαλιστικού τρόπου σκέψης. Αυτόν χτυπάμε, δεν χτυπάμε τον Δελαστίκ. Και δεν αφορίζουμε το πρόσωπο, ούτε το μηδενίζουμε. Χρησιμοποιούμε οξύ λόγο γιατί πολλές φορές ο ύπνος της Αριστεράς είναι πολύ βαθύς και χρειάζεται τράνταγμα για να ξυπνήσει. Αυτό είναι όλο. (Παρεμπιπτόντως: Να διαβάσεις οπωσδήποτε α υ τ ό (είναι μικρό). Εκεί θα δεις πώς η Ροσάνα Ροσάντα τα ψέλνει στους δικούς της, του «Μανιφέστο», για το ίδιο θέμα και χτυπώντας την ίδια νοοτροπία που έκανε την «Αυγή» να το παίξει «ουδέτερη», όπως γράφουμε και στο ποστ.
LAST BUT NOT (AT ALL) LEAST: Αν κατάλαβες ότι με το ποστ προπαγανδίζουμε εμμέσως τη …χρήση της Σούδας, λάθος κατάλαβες. Για μια ακόμα φορά λέμε το εξής απλό:
Όποιος νομίζει ότι σε όλα τα θέματα υπάρχει μια πολιτική αριστερών αρχών, την οποία, αρκεί να την ανακαλύψει και να την ακολουθήσει για να είναι ο πρώτος (αριστερός) μάγκας είναι απλώς αριστερός …μλκς! Συχνά, η πολιτική αρχών δεν είναι τίποτε άλλο από …αρχίδια πολιτική! As simple as that (and that is that)!
Τα λέμε
ΥΓ Ευχαριστούμε για τις «πληροφορίες και το υλικό» περί μη μονοτονικής σκέψης. Προς μελέτη.
Δημοσίευση σχολίου