Στο προηγούμενο post προσπαθήσαμε να δείξουμε και να εξηγήσουμε τις «ταχυδακτυλουργίες» του Γιάννη Μηλιού (ΓΜ), —«ταχυδακτυλουργίες» που κατά την άποψή μας ισοδυναμούν με καραμπινάτη πολιτική απάτη— σχετικά με έναν αντιιμπεριαλισμό χωρίς …αντιιμπεριαλισμό. Ή, κατά την εύστοχη παρομοίωση του Σλαβόι Ζίζεκ για άλλο ζήτημα, σχετικά με την παρασκευή μπύρας που διαθέτει όλες τις αρετές αυτού του ευγενούς ποτού, πλην εκείνης του αλκοόλ!
Στο σημερινό δεύτερο και τελευταίο μέρος αυτού του θέματος θα εξετάσουμε ορισμένες πλευρές και συνεπαγωγές της επιχειρηματολογίας που έχει αναπτύξει ο ΓΜ[1] για να αντικρούσει τις απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες μόνο οι ριζοσπαστικές λύσεις (έξοδος από την ευρωζώνη, αναδιαπραγμάτευση του χρέους με ταυτόχρονη άρνηση πληρωμής ενός μεγάλου μέρους του, κ.λπ., κ.λπ.) μπορούν να επιτρέψουν να φανεί φως στην άκρη του τούνελ στο οποίο έχουν οδηγηθεί, εκόντες άκοντες, οι έλληνες εργαζόμενοι.
Ζήτημα 2ον: Περιγράψτε συνοπτικά τη γέννηση χωρίς ωδίνες μιας νέας κοινωνίας
Αυτό είναι το πολιτικό «μάθημα» που παραδίδει ο και καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ΓΜ στην εποχή του Μνημονίου: ανώδυνος τοκετός. Ή, επί το απλούστερον, ομελέτα χωρίς σπάσιμο αυγών, και, επί το πολιτικότερον, θραύση ριζών χωρίς να σκονίσεις καν τα παπούτσια σου! Ας δούμε τα βασικά «κεφάλαια» της «διδακτέας ύλης». Δεν θα σας κουράσουμε για πολύ, μια και είναι μόνο ένα.
Εδώ και ένα περίπου χρόνο, από την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ και την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου και μετά, ο ΓΜ υποστηρίζει ότι κάθε σκέψη ριζικής απεμπλοκής μας από το πρόβλημα του δημοσίου χρέους, και επομένως από όλες αυτές τις δεσμεύσεις που μας έχουν φέρει εκεί που είμαστε και αναμένεται να μας στείλουν στο διάολο, πρέπει να εξοβελιστεί στο πυρ το εξώτερον επί τη βάσει του γεγονότος πως οι συνέπειες θα χειροτερεύσουν ακόμα περισσότερο τη θέση των εργαζομένων. Πιο συγκεκριμένα, αλλά συνοπτικά, μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με πρωτοβουλία της Ελλάδας και σκοπό το δραστικό κούρεμά του, και ταυτόχρονη έξοδος από τη ζώνη του ευρώ, θα οδηγήσει σε δραματική μείωση της διεθνούς αγοραστικής δύναμης των μισθωτών λόγω της υποτίμησης της νέας δραχμής και, επομένως, στην υποβάθμιση της θέσης τους σε χειρότερο βαθμό από όσο συμβαίνει σε συνθήκες Μνημονίου και στην περαιτέρω υπαγωγή τους στην κυριαρχία και στις ορέξεις του κεφαλαίου.
Δεν θα μπούμε καθόλου στις τεχνικοοικονομικές πλευρές αυτής της θέσης και συνεπώς δεν θα ασχοληθούμε ούτε με την άποψη του ΓΜ για το ατελέσφορο μιας τέτοιας στρατηγικής που θα μας καταντήσει κατ’ αυτόν δίχως κέρδη κερατάδες. Αυτά έχουν συζητηθεί και συζητούνται μεταξύ των οικονομολόγων των δυο αντιτιθέμενων πλευρών. Θα δούμε όμως από πιο κοντά τις γενικότερες πολιτικές συνεπαγωγές και προεκτάσεις αυτής ακριβώς της άποψης που παρουσιάσαμε συνοπτικά παραπάνω. Δηλαδή της άποψης σύμφωνα με την οποία πρέπει να απορρίπτονται λύσεις που αναντίρρητα[2] επιδεινώνουν τη θέση των εργαζομένων εδώ και τώρα, ενώ είναι αβέβαιο αν θα τη βελτιώσουν αύριο και όποτε.
The promise of a rose garden
«I beg your pardon. I never promised you a rose garden», μας τραγουδάει η Λυν Άντερσον στην original πρώτη κυκλοφορία του παλιού διάσημου τραγουδιού «Rose Garden». Ο ΓΜ έχει παραλλάξει «ελαφρά» τους στίχους: «Walk with me through a wonderful rose garden»!
Αυτή είναι η συνεπαγωγή και το συμφραζόμενο της θέσης του που πρέπει πρώτα και κύρια και πάση θυσία να καταρριφθεί. (Το προφανές, το κατά πόσον δηλαδή αυτό που συμβαίνει και αυτά που θα συμβούν είναι προβλήματα τα οποία πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε τραγουδώντας την «Υπομονή» του Ξαρχάκου, είναι κατά την άποψή μας δευτερεύον και γι’ αυτό θα το αντικρούσουμε με μια απλή σημείωση[3]). Ο αγώνας για τη ριζική κοινωνική αλλαγή μπορεί να είναι ένας περίπατος μέσα από έναν ονειρεμένο κήπο με τριαντάφυλλα χωρίς ούτε καν αγκάθια. Στη χειρότερη περίπτωση θα είναι περίπατος στην Πανεπιστημίου και στη Σταδίου με ολίγα χημικά. That’ all folks!
Με ποιο τρόπο σκέφτεται ο ΓΜ να μετατρέψει τον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση σε περίπατο σε ανθισμένους κήπους; Μέσα από την πάση θυσία παραμονή μας στους κόλπους της Αγίας Οικογένειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κι όχι βέβαια της Ευρώπης, γενικά και αόριστα, όπως συνηθίζουν να λένε και να γράφουν «πονηρά» οι υποστηρικτές του μονόδρομου). Όπου ελπίζει ότι το πανευρωπαϊκό μέτωπο των εργαζομένων θα ανατρέψει τους συσχετισμούς. Με ποιο μαγικό τρόπο θα γίνει αυτό, όταν σε κανένα κράτος της ΕΕ το μέτωπο των εργαζομένων δεν έχει ανατρέψει τους συσχετισμούς στη δική του χώρα, δεν μας λέει, φυσικά. Να υποθέσουμε ότι, ως οικονομολόγος, είναι επηρεασμένος από την αρχή της οικονομίας κλίμακος; Αν είναι έτσι, ξεχνάει ότι η αρχή αυτή δεν μπορεί να ισχύσει μόνο για το πανευρωπαϊκό μέτωπο των εργαζομένων. Θα ισχύσει και για το πανευρωπαϊκό μέτωπο των καπιταλιστών. (Δεν γίνεται τα δικά μας δικά μας, και των άλλων μισά-μισά, έτσι δεν είναι;). Οπότε, χοντρικά, ξαναγυρνάμε στα ίδια. Απλώς, σε μεγαλύτερη κλίμακα· οι αναλογίες παραμένουν οι ίδιες.
Αλλά ας πούμε ότι κάνουμε λάθος. Ας πούμε ότι το πανευρωπαϊκό μέτωπο των εργαζομένων δεν θα αντιμετωπίσει κι ένα πανευρωπαϊκό καπιταλιστικό μέτωπο γιατί οι αντίπαλοί μας δεν θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τις αντιθέσεις τους; Ποιος του είπε ότι αυτό το μέτωπο των κολασμένων της ΕΕ θα ανατρέψει τους συσχετισμούς μέσα από διαδικασίες που θα μοιάζουν με περίπατο σε ανθισμένους κήπους; Έχει συμβεί κανένα θαύμα, επέστρεψε ο Χριστός στη γη, και έπεισε τους ευρωπαίους καπιταλιστές να επιδείξουν, εκτός από το ανώτερο ευρωπαϊκό πνεύμα που τους χαρακτηρίζει, και χριστιανικό, ώστε από τους δυο χιτώνες που έχουν να παραχωρήσουν εθελοντικά και χωρίς τσαμπουκάδες τον ένα; Όχι ασφαλώς. Επομένως, δεν θα κληθεί και το ελληνικό κομμάτι αυτού του πανευρωπαϊκού εργατικού κινήματος, να καταβάλλει το τίμημα που του αναλογεί;
Και τέλος, για να ’χουμε το καλό ρώτημα: όσο συγχρονισμένο και ενωμένο και αρραγές να είναι αυτό το πανευρωπαϊκό εργατικό μέτωπο, είναι ποτέ δυνατόν να ανατρέψει τους συσχετισμούς ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της ΕΕ; Κάποια δεν θα προπορευτεί; Κάποια δεν θα αποδειχθεί ο αδύνατος κρίκος; Τι θα πει τότε ο «αντιεθνικιστής» ΓΜ στους συντρόφους αυτής της χώρας, αν τυχόν «τα πάρουν» και πουν στους υπόλοιπους της ΕΕ «ή αλλάζουμε ή αποχωρούμε»; Θα πει «περιμένετε σύντροφοι να γίνουμε πολλοί· περιμένετε να αποκτήσουμε …ομοφωνία»; Κι αν θα πει αυτό στους Πορτογάλους ή στους Σλοβάκους, θα πεί το ίδιο και στους Γερμανούς ή στους Γάλλους; Δεν το νομίζουμε. Τότε;
Τότε, μήπως στην πραγματικότητα αυτό περιμένει ο ΓΜ; Μήπως περιμένει τους Γερμανούς ή τους Γάλλους να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα για λογαριασμό όλων; Αυτό εννοεί, όταν κάνει λόγο για πανευρωπαϊκό μέτωπο των εργαζομένων; Ας μας πει τότε αυτό, μη μας πουλάει «διεθνιστικά» φύκια για μεταξωτές κορδέλες! Κι επιπλέον, εκτός από αυτό, να μας πει και τι πρέπει να γίνει αν οι Γερμανοί (επειδή πλακώνονται στις μπύρες), και οι Γάλλοι (επειδή πίνουν το κρασί με τα νεροπότηρα), θα συνεχίσουν να αδυνατούν στο ορατό μέλλον να ανατρέψουν τους συσχετισμούς στις χώρες τους. Μέχρι πότε θα συνεχίσουμε στην Ελλάδα να τραγουδάμε την «Υπομονή», επειδή κάθε ριζοσπαστική λύση απεμπλοκής από το δημόσιο χρέος θα σκονίσει τα παπούτσια μας; Μέχρι να μην έχουμε καν παπούτσια;
Αστεία πράγματα
Για να τα λέμε όλα, κωμικοτραγικά. Γιατί πηγάζουν από, και καλλιεργούν την εξής ιδέα —βολική για κάθε άνθρωπο, όπως ξέρουμε από τις βασικές αρχές της Ψυχολογίας:
Την ιδέα ότι ο δρόμος προς την κοινωνική αλλαγή που οραματίζεται η Αριστερά θα είναι ένας εύκολος δρόμος, χωρίς θυσίες και στερήσεις, χωρίς απογοητεύσεις και πισωγυρίσματα, χωρίς ρίσκα, εκ των οποίων άλλα θα μας οδηγήσουν μπροστά και άλλα προς τα πίσω.
Αυτή την ιδέα καλλιεργεί ο ΓΜ. Ο ΓΜ και πολλοί άλλοι, εκ των οποίων όμως κάποιοι έχουν την εντιμότητα να δηλώνουν «δεν είμαι επαναστάτης και δεν καλώ κανέναν να επαναστατήσει, όσο και εάν δεν βλέπω καμία άλλη εναλλακτική». Αυτή την εντιμότητα δεν τη διαθέτει ο ΓΜ. Από τη μια έχει εσωτερικεύσει μέχρι μυελού οστέων την αυταπάτη(;) ότι οι κοινωνικές γέννες μπορούν να είναι ανώδυνες όπως οι ανθρώπινες, κι από την άλλη προσπαθεί να διατηρήσει το προφίλ του «ριζοσπάστη μεταρρυθμιστή», όπως γράφει στο τελευταίο τεύχος των «Θέσεων», από κοινού με τον πρώην Γραμματέα της νεολαίας του ΣΥΝ. Κολοκύθια άνευ ριγάνεως και καφές χωρίς καφεΐνη!
Βέβαια, ακόμα και η καλύτερη κόκκινη μπογιά, δεν είναι απαλλαγμένη από το ελάττωμα που όλες οι μπογιές έχουν: ξεβάφει μεριές-μεριές. Δείτε πώς ο «ριζοσπάστης μεταρρυθμιστής» ΓΜ έκλεινε ένα editorial, λίγους μήνες πριν, στο περιοδικό «Θέσεις» Ιουλίου – Σεπτεμβρίου (τα bold δικά μας):
«Το κρίσιμο λάθος από την πλευρά της Αριστεράς θα ήταν να εστιαστεί στην κρίση του κράτους και όχι στην κρίση της εργασίας. Η πρώτη εκδοχή αποτελεί θητεία στην κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική αυτοχειρία. Η δεύτερη υποδηλώνει την πρόθεση να υπερασπιστεί τα ταξικά, εργασιακά και κοινωνικά συμφέροντα των υποτελών τάξεων. Πρόκειται για αγώνα αμυντικό, απόλυτα αναγκαίο παρά τους λεονταρισμούς όσων ανεγκέφαλα προπαγανδίζουν την ‘‘αντεπίθεση’’, τη στάση πληρωμών, τη σύγκρουση σε πείσμα των συσχετισμών και χωρίς συγκεκριμένη στόχευση για τη συνέχεια.
Σήμερα απαιτείται δουλειά ‘‘τυφλοπόντικα’’, οργάνωση της άμυνας της κοινωνίας, οικοδόμηση μιας αποτελεσματικής αριστερής γραμμής, που, ειδικά σήμερα, δεν μπορεί απλά να περιοριστεί στη διεκδίκηση και στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αλλά οφείλει να συμβάλει στη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης και μορφών αυτοοργάνωσης των κομματιών που πλήττονται από την κρίση.
Αντιπαραδείγματα δηλαδή κοινωνικής οργάνωσης που θα στηρίζονται στην ικανοποίηση των αναγκών και όχι στη μεγιστοποίηση του κέρδους».
Είδατε «μαγείες» που θα έκαναν όχι μόνο τον κινηματογραφικό μάγο Eisenheim αλλά και τον πραγματικότατο Χουντίνι, να σκίσουν τα διπλώματά τους;
Είδατε πώς βαφτίζει ταχυδακτυλουργικά την κρίση του χρέους σε κρίση του (αστικού) κράτους, υπονοώντας βέβαια ότι δεν πρέπει η Αριστερά να ασχοληθεί με αυτό; (Τι κι αν το χρέος έχει γίνει η θηλιά με την οποία μας στραγγαλίζουν; Το κράτος είναι υπόθεση των αστών, εμείς (πρέπει να) είμαστε …«αντικρατιστές»!).
Είδατε πώς ρίχνει το σύνθημα «Όλοι πίσω! Άμυνα μέχρις εσχάτων!»; (Δεν έχει σημασία που τα δίχτυα μας έχουν τρυπήσει από τα πολλά γκολ. Σημασία έχει να μη φάμε κι άλλα. Διότι, βέβαια, άλλο να έχεις φάει 78 κι άλλο να φας 87!).
Είδατε πώς μετατρέπει ο «μάγος» μας την Αριστερά σε φιλανθρωπική ΜΚΟ, καλώντας μας να στήσουμε «αντιπαραδείγματα […] κοινωνικής οργάνωσης που θα στηρίζονται στην ικανοποίηση των αναγκών και όχι στη μεγιστοποίηση του κέρδους»; (Εννοεί να μοιράζουμε σούπα στους ανέργους άραγε; Εννοεί να διοργανώνουμε χαριστικά παζάρια; Εννοεί αυτό που λέει ο Χόλλογουεϊ «Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία»; Κάποιος να μας διαφωτίσει!).
Αντί επιλόγου
Στο τελευταίο βιβλίο του «Παγκόσμια κατάρρευση σε 10 χρόνια; Δημόσιο χρέος: η τελευταία ευκαιρία» (Εκδόσεις Παπαδόπουλος, Φεβρουάριος 2011) ο γνωστός οικονομολόγος και διανοούμενος Jacques Attali γράφει στη σελίδα 26:
«Ωστόσο, η χειρότερη έκβαση [Σημ. συντ.: η στάση πληρωμών] δεν είναι κάτι το πρωτοφανές: η αθέτηση εκπλήρωσης υποχρεώσεων είναι εδώ και καιρό η συνηθέστερη λύση υπερχρέωσης. Μεταξύ 1800 και 2009, σημειώθηκαν 250 περιπτώσεις αθέτησης υποχρέωσης στον τομέα του εξωτερικού χρέους και 68 περιπτώσεις στον τομέα του δημοσίου χρέους. Μόνον ο Καναδάς, η Δανία, η Φινλανδία, η Νορβηγία, η Νότια Κορέα, το Χονγκ Κογκ, η Σιγκαπούρη, η Ταϊβάν, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία έχουν κατορθώσει μέχρι στιγμής να αποφύγουν την αθέτηση των υποχρεώσεών τους, αλλά, και πάλι, ορισμένες από αυτές τις χώρες δεν απείχαν και πολύ από το σημείο αυτό».
Κι όμως, αυτό το ενδεχόμενο, το καθόλου ασυνήθιστο ως φαινόμενο και καθόλου αποκλειστικότητα επαναστατικών αριστερών κυβερνήσεων, ένα μέρος της ελληνικής Αριστεράς το έχει ξορκίσει ως το τέλος του κόσμου[4]. Και μάλιστα, το έχει ξορκίσει αυτομάτως και ενστικτωδώς, χωρίς καν να αποπειραθεί να εξετάσει σε λεπτομέρεια και σε βάθος, τόσο τα τεχνικοοικονομικά δεδομένα, όσο και τις πολιτικές προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει εφικτό ή, έστω, να αποτελέσει το πρόταγμα και επομένως τη βάση για ένα πλατύ, πλατύτατο μέτωπο κατά των πολιτικών του Μνημονίου και της εκτελούσας καθήκοντα επιστάτη κυβέρνησης.
Όμως, το πάπλωμα για το οποίο καβγαδίσαμε στο σημερινό post δεν ήταν το δίλλημα «μέσα ή έξω;» και «ευρώ ή δραχμή;». Το πάπλωμα ήταν το ότι, για να δικαιολογηθεί αυτή η στάση από τις δυνάμεις που την έχουν υιοθετήσει, επιστρατεύεται και σε τελική ανάλυση καλλιεργείται η αυτοκτονική για την Αριστερά ιδέα πως το εγχείρημα της ριζικής κοινωνικής αλλαγής μπορεί να επιτευχθεί αδαπάνως, ακόπως και άνευ διακινδύνευσης.
Αυτό είναι κάτι χειρότερο από λάθος, και κάτι πολύ χειρότερο από πολιτική απάτη: είναι έγκλημα!
Κι αυτό, κανένας «αντιιμπεριαλισμός» και κανένας «αριστερός ευρωπαϊσμός» δεν μπορεί να το κρύψει…
[1] Για να τα λέμε όλα, ο ΓΜ δεν είναι ο μόνος που αναπτύσσει αυτή την επιχειρηματολογία. Όμως τις δικές του απόψεις κρίνουμε εδώ και, το σημαντικότερο, είναι ο υπεύθυνος του τμήματος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΝ. Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες!... ;-)
[2] Ουδείς από την ομάδα των οικονομολόγων που προτείνουν τη μονομερή εκ μέρους της Ελλάδας «διευθέτηση» του χρέους έχει αρνηθεί το κόστος που συνεπάγεται σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα μια τέτοια απόφαση.
[3] Ρίξτε μια ματιά στα μέτρα του Μνημονίου Νο 1 και κάντε τη σύγκριση με αυτά του Νο 4. Τα πρώτα θα σας φανούν κοινωνικές …παροχές! Και φυσικά το βαρέλι δεν έχει πάτο. Πλην αυτού της ελεγχόμενης (από τους πιστωτές μας) πτώχευσης…
[4] Ας μην είμαστε απόλυτοι. Καμιά φορά ταυτίζεται με κάτι ελαφρώς καλύτερο. Όπως, ας πούμε, στην περίπτωση πριν λίγο καιρό μιας αποστροφής του Αλέξη Τσίπρα, στην προσπάθειά του να υπεραμυνθεί του «αριστερού ευρωπαϊσμού»: «Δεν θα γίνουμε Αλβανία»! Δήλωση που ίσως είχε ακούσει ένας καλός μας φίλος και αναγνώστης, και ο οποίος, στο προηγούμενο post, μάς έγραψε σ’ ένα σχόλιο ότι «χωρίς τον συντονισμό και την επανάσταση ταυτόχρονα ή σχεδόν αμέσως και των ευρωπαίων εργαζομένων θα γίνουμε Β. Κορέα».
Η εικόνα, με κάποιες δικές μας «προσαρμογές», από το retrotogo.com
Στο σημερινό δεύτερο και τελευταίο μέρος αυτού του θέματος θα εξετάσουμε ορισμένες πλευρές και συνεπαγωγές της επιχειρηματολογίας που έχει αναπτύξει ο ΓΜ[1] για να αντικρούσει τις απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες μόνο οι ριζοσπαστικές λύσεις (έξοδος από την ευρωζώνη, αναδιαπραγμάτευση του χρέους με ταυτόχρονη άρνηση πληρωμής ενός μεγάλου μέρους του, κ.λπ., κ.λπ.) μπορούν να επιτρέψουν να φανεί φως στην άκρη του τούνελ στο οποίο έχουν οδηγηθεί, εκόντες άκοντες, οι έλληνες εργαζόμενοι.
Ζήτημα 2ον: Περιγράψτε συνοπτικά τη γέννηση χωρίς ωδίνες μιας νέας κοινωνίας
Αυτό είναι το πολιτικό «μάθημα» που παραδίδει ο και καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ΓΜ στην εποχή του Μνημονίου: ανώδυνος τοκετός. Ή, επί το απλούστερον, ομελέτα χωρίς σπάσιμο αυγών, και, επί το πολιτικότερον, θραύση ριζών χωρίς να σκονίσεις καν τα παπούτσια σου! Ας δούμε τα βασικά «κεφάλαια» της «διδακτέας ύλης». Δεν θα σας κουράσουμε για πολύ, μια και είναι μόνο ένα.
Εδώ και ένα περίπου χρόνο, από την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ και την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου και μετά, ο ΓΜ υποστηρίζει ότι κάθε σκέψη ριζικής απεμπλοκής μας από το πρόβλημα του δημοσίου χρέους, και επομένως από όλες αυτές τις δεσμεύσεις που μας έχουν φέρει εκεί που είμαστε και αναμένεται να μας στείλουν στο διάολο, πρέπει να εξοβελιστεί στο πυρ το εξώτερον επί τη βάσει του γεγονότος πως οι συνέπειες θα χειροτερεύσουν ακόμα περισσότερο τη θέση των εργαζομένων. Πιο συγκεκριμένα, αλλά συνοπτικά, μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με πρωτοβουλία της Ελλάδας και σκοπό το δραστικό κούρεμά του, και ταυτόχρονη έξοδος από τη ζώνη του ευρώ, θα οδηγήσει σε δραματική μείωση της διεθνούς αγοραστικής δύναμης των μισθωτών λόγω της υποτίμησης της νέας δραχμής και, επομένως, στην υποβάθμιση της θέσης τους σε χειρότερο βαθμό από όσο συμβαίνει σε συνθήκες Μνημονίου και στην περαιτέρω υπαγωγή τους στην κυριαρχία και στις ορέξεις του κεφαλαίου.
Δεν θα μπούμε καθόλου στις τεχνικοοικονομικές πλευρές αυτής της θέσης και συνεπώς δεν θα ασχοληθούμε ούτε με την άποψη του ΓΜ για το ατελέσφορο μιας τέτοιας στρατηγικής που θα μας καταντήσει κατ’ αυτόν δίχως κέρδη κερατάδες. Αυτά έχουν συζητηθεί και συζητούνται μεταξύ των οικονομολόγων των δυο αντιτιθέμενων πλευρών. Θα δούμε όμως από πιο κοντά τις γενικότερες πολιτικές συνεπαγωγές και προεκτάσεις αυτής ακριβώς της άποψης που παρουσιάσαμε συνοπτικά παραπάνω. Δηλαδή της άποψης σύμφωνα με την οποία πρέπει να απορρίπτονται λύσεις που αναντίρρητα[2] επιδεινώνουν τη θέση των εργαζομένων εδώ και τώρα, ενώ είναι αβέβαιο αν θα τη βελτιώσουν αύριο και όποτε.
The promise of a rose garden
«I beg your pardon. I never promised you a rose garden», μας τραγουδάει η Λυν Άντερσον στην original πρώτη κυκλοφορία του παλιού διάσημου τραγουδιού «Rose Garden». Ο ΓΜ έχει παραλλάξει «ελαφρά» τους στίχους: «Walk with me through a wonderful rose garden»!
Αυτή είναι η συνεπαγωγή και το συμφραζόμενο της θέσης του που πρέπει πρώτα και κύρια και πάση θυσία να καταρριφθεί. (Το προφανές, το κατά πόσον δηλαδή αυτό που συμβαίνει και αυτά που θα συμβούν είναι προβλήματα τα οποία πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε τραγουδώντας την «Υπομονή» του Ξαρχάκου, είναι κατά την άποψή μας δευτερεύον και γι’ αυτό θα το αντικρούσουμε με μια απλή σημείωση[3]). Ο αγώνας για τη ριζική κοινωνική αλλαγή μπορεί να είναι ένας περίπατος μέσα από έναν ονειρεμένο κήπο με τριαντάφυλλα χωρίς ούτε καν αγκάθια. Στη χειρότερη περίπτωση θα είναι περίπατος στην Πανεπιστημίου και στη Σταδίου με ολίγα χημικά. That’ all folks!
Με ποιο τρόπο σκέφτεται ο ΓΜ να μετατρέψει τον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση σε περίπατο σε ανθισμένους κήπους; Μέσα από την πάση θυσία παραμονή μας στους κόλπους της Αγίας Οικογένειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κι όχι βέβαια της Ευρώπης, γενικά και αόριστα, όπως συνηθίζουν να λένε και να γράφουν «πονηρά» οι υποστηρικτές του μονόδρομου). Όπου ελπίζει ότι το πανευρωπαϊκό μέτωπο των εργαζομένων θα ανατρέψει τους συσχετισμούς. Με ποιο μαγικό τρόπο θα γίνει αυτό, όταν σε κανένα κράτος της ΕΕ το μέτωπο των εργαζομένων δεν έχει ανατρέψει τους συσχετισμούς στη δική του χώρα, δεν μας λέει, φυσικά. Να υποθέσουμε ότι, ως οικονομολόγος, είναι επηρεασμένος από την αρχή της οικονομίας κλίμακος; Αν είναι έτσι, ξεχνάει ότι η αρχή αυτή δεν μπορεί να ισχύσει μόνο για το πανευρωπαϊκό μέτωπο των εργαζομένων. Θα ισχύσει και για το πανευρωπαϊκό μέτωπο των καπιταλιστών. (Δεν γίνεται τα δικά μας δικά μας, και των άλλων μισά-μισά, έτσι δεν είναι;). Οπότε, χοντρικά, ξαναγυρνάμε στα ίδια. Απλώς, σε μεγαλύτερη κλίμακα· οι αναλογίες παραμένουν οι ίδιες.
Αλλά ας πούμε ότι κάνουμε λάθος. Ας πούμε ότι το πανευρωπαϊκό μέτωπο των εργαζομένων δεν θα αντιμετωπίσει κι ένα πανευρωπαϊκό καπιταλιστικό μέτωπο γιατί οι αντίπαλοί μας δεν θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τις αντιθέσεις τους; Ποιος του είπε ότι αυτό το μέτωπο των κολασμένων της ΕΕ θα ανατρέψει τους συσχετισμούς μέσα από διαδικασίες που θα μοιάζουν με περίπατο σε ανθισμένους κήπους; Έχει συμβεί κανένα θαύμα, επέστρεψε ο Χριστός στη γη, και έπεισε τους ευρωπαίους καπιταλιστές να επιδείξουν, εκτός από το ανώτερο ευρωπαϊκό πνεύμα που τους χαρακτηρίζει, και χριστιανικό, ώστε από τους δυο χιτώνες που έχουν να παραχωρήσουν εθελοντικά και χωρίς τσαμπουκάδες τον ένα; Όχι ασφαλώς. Επομένως, δεν θα κληθεί και το ελληνικό κομμάτι αυτού του πανευρωπαϊκού εργατικού κινήματος, να καταβάλλει το τίμημα που του αναλογεί;
Και τέλος, για να ’χουμε το καλό ρώτημα: όσο συγχρονισμένο και ενωμένο και αρραγές να είναι αυτό το πανευρωπαϊκό εργατικό μέτωπο, είναι ποτέ δυνατόν να ανατρέψει τους συσχετισμούς ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της ΕΕ; Κάποια δεν θα προπορευτεί; Κάποια δεν θα αποδειχθεί ο αδύνατος κρίκος; Τι θα πει τότε ο «αντιεθνικιστής» ΓΜ στους συντρόφους αυτής της χώρας, αν τυχόν «τα πάρουν» και πουν στους υπόλοιπους της ΕΕ «ή αλλάζουμε ή αποχωρούμε»; Θα πει «περιμένετε σύντροφοι να γίνουμε πολλοί· περιμένετε να αποκτήσουμε …ομοφωνία»; Κι αν θα πει αυτό στους Πορτογάλους ή στους Σλοβάκους, θα πεί το ίδιο και στους Γερμανούς ή στους Γάλλους; Δεν το νομίζουμε. Τότε;
Τότε, μήπως στην πραγματικότητα αυτό περιμένει ο ΓΜ; Μήπως περιμένει τους Γερμανούς ή τους Γάλλους να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα για λογαριασμό όλων; Αυτό εννοεί, όταν κάνει λόγο για πανευρωπαϊκό μέτωπο των εργαζομένων; Ας μας πει τότε αυτό, μη μας πουλάει «διεθνιστικά» φύκια για μεταξωτές κορδέλες! Κι επιπλέον, εκτός από αυτό, να μας πει και τι πρέπει να γίνει αν οι Γερμανοί (επειδή πλακώνονται στις μπύρες), και οι Γάλλοι (επειδή πίνουν το κρασί με τα νεροπότηρα), θα συνεχίσουν να αδυνατούν στο ορατό μέλλον να ανατρέψουν τους συσχετισμούς στις χώρες τους. Μέχρι πότε θα συνεχίσουμε στην Ελλάδα να τραγουδάμε την «Υπομονή», επειδή κάθε ριζοσπαστική λύση απεμπλοκής από το δημόσιο χρέος θα σκονίσει τα παπούτσια μας; Μέχρι να μην έχουμε καν παπούτσια;
Αστεία πράγματα
Για να τα λέμε όλα, κωμικοτραγικά. Γιατί πηγάζουν από, και καλλιεργούν την εξής ιδέα —βολική για κάθε άνθρωπο, όπως ξέρουμε από τις βασικές αρχές της Ψυχολογίας:
Την ιδέα ότι ο δρόμος προς την κοινωνική αλλαγή που οραματίζεται η Αριστερά θα είναι ένας εύκολος δρόμος, χωρίς θυσίες και στερήσεις, χωρίς απογοητεύσεις και πισωγυρίσματα, χωρίς ρίσκα, εκ των οποίων άλλα θα μας οδηγήσουν μπροστά και άλλα προς τα πίσω.
Αυτή την ιδέα καλλιεργεί ο ΓΜ. Ο ΓΜ και πολλοί άλλοι, εκ των οποίων όμως κάποιοι έχουν την εντιμότητα να δηλώνουν «δεν είμαι επαναστάτης και δεν καλώ κανέναν να επαναστατήσει, όσο και εάν δεν βλέπω καμία άλλη εναλλακτική». Αυτή την εντιμότητα δεν τη διαθέτει ο ΓΜ. Από τη μια έχει εσωτερικεύσει μέχρι μυελού οστέων την αυταπάτη(;) ότι οι κοινωνικές γέννες μπορούν να είναι ανώδυνες όπως οι ανθρώπινες, κι από την άλλη προσπαθεί να διατηρήσει το προφίλ του «ριζοσπάστη μεταρρυθμιστή», όπως γράφει στο τελευταίο τεύχος των «Θέσεων», από κοινού με τον πρώην Γραμματέα της νεολαίας του ΣΥΝ. Κολοκύθια άνευ ριγάνεως και καφές χωρίς καφεΐνη!
Βέβαια, ακόμα και η καλύτερη κόκκινη μπογιά, δεν είναι απαλλαγμένη από το ελάττωμα που όλες οι μπογιές έχουν: ξεβάφει μεριές-μεριές. Δείτε πώς ο «ριζοσπάστης μεταρρυθμιστής» ΓΜ έκλεινε ένα editorial, λίγους μήνες πριν, στο περιοδικό «Θέσεις» Ιουλίου – Σεπτεμβρίου (τα bold δικά μας):
«Το κρίσιμο λάθος από την πλευρά της Αριστεράς θα ήταν να εστιαστεί στην κρίση του κράτους και όχι στην κρίση της εργασίας. Η πρώτη εκδοχή αποτελεί θητεία στην κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική αυτοχειρία. Η δεύτερη υποδηλώνει την πρόθεση να υπερασπιστεί τα ταξικά, εργασιακά και κοινωνικά συμφέροντα των υποτελών τάξεων. Πρόκειται για αγώνα αμυντικό, απόλυτα αναγκαίο παρά τους λεονταρισμούς όσων ανεγκέφαλα προπαγανδίζουν την ‘‘αντεπίθεση’’, τη στάση πληρωμών, τη σύγκρουση σε πείσμα των συσχετισμών και χωρίς συγκεκριμένη στόχευση για τη συνέχεια.
Σήμερα απαιτείται δουλειά ‘‘τυφλοπόντικα’’, οργάνωση της άμυνας της κοινωνίας, οικοδόμηση μιας αποτελεσματικής αριστερής γραμμής, που, ειδικά σήμερα, δεν μπορεί απλά να περιοριστεί στη διεκδίκηση και στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αλλά οφείλει να συμβάλει στη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης και μορφών αυτοοργάνωσης των κομματιών που πλήττονται από την κρίση.
Αντιπαραδείγματα δηλαδή κοινωνικής οργάνωσης που θα στηρίζονται στην ικανοποίηση των αναγκών και όχι στη μεγιστοποίηση του κέρδους».
Είδατε «μαγείες» που θα έκαναν όχι μόνο τον κινηματογραφικό μάγο Eisenheim αλλά και τον πραγματικότατο Χουντίνι, να σκίσουν τα διπλώματά τους;
Είδατε πώς βαφτίζει ταχυδακτυλουργικά την κρίση του χρέους σε κρίση του (αστικού) κράτους, υπονοώντας βέβαια ότι δεν πρέπει η Αριστερά να ασχοληθεί με αυτό; (Τι κι αν το χρέος έχει γίνει η θηλιά με την οποία μας στραγγαλίζουν; Το κράτος είναι υπόθεση των αστών, εμείς (πρέπει να) είμαστε …«αντικρατιστές»!).
Είδατε πώς ρίχνει το σύνθημα «Όλοι πίσω! Άμυνα μέχρις εσχάτων!»; (Δεν έχει σημασία που τα δίχτυα μας έχουν τρυπήσει από τα πολλά γκολ. Σημασία έχει να μη φάμε κι άλλα. Διότι, βέβαια, άλλο να έχεις φάει 78 κι άλλο να φας 87!).
Είδατε πώς μετατρέπει ο «μάγος» μας την Αριστερά σε φιλανθρωπική ΜΚΟ, καλώντας μας να στήσουμε «αντιπαραδείγματα […] κοινωνικής οργάνωσης που θα στηρίζονται στην ικανοποίηση των αναγκών και όχι στη μεγιστοποίηση του κέρδους»; (Εννοεί να μοιράζουμε σούπα στους ανέργους άραγε; Εννοεί να διοργανώνουμε χαριστικά παζάρια; Εννοεί αυτό που λέει ο Χόλλογουεϊ «Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία»; Κάποιος να μας διαφωτίσει!).
Αντί επιλόγου
Στο τελευταίο βιβλίο του «Παγκόσμια κατάρρευση σε 10 χρόνια; Δημόσιο χρέος: η τελευταία ευκαιρία» (Εκδόσεις Παπαδόπουλος, Φεβρουάριος 2011) ο γνωστός οικονομολόγος και διανοούμενος Jacques Attali γράφει στη σελίδα 26:
«Ωστόσο, η χειρότερη έκβαση [Σημ. συντ.: η στάση πληρωμών] δεν είναι κάτι το πρωτοφανές: η αθέτηση εκπλήρωσης υποχρεώσεων είναι εδώ και καιρό η συνηθέστερη λύση υπερχρέωσης. Μεταξύ 1800 και 2009, σημειώθηκαν 250 περιπτώσεις αθέτησης υποχρέωσης στον τομέα του εξωτερικού χρέους και 68 περιπτώσεις στον τομέα του δημοσίου χρέους. Μόνον ο Καναδάς, η Δανία, η Φινλανδία, η Νορβηγία, η Νότια Κορέα, το Χονγκ Κογκ, η Σιγκαπούρη, η Ταϊβάν, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία έχουν κατορθώσει μέχρι στιγμής να αποφύγουν την αθέτηση των υποχρεώσεών τους, αλλά, και πάλι, ορισμένες από αυτές τις χώρες δεν απείχαν και πολύ από το σημείο αυτό».
Κι όμως, αυτό το ενδεχόμενο, το καθόλου ασυνήθιστο ως φαινόμενο και καθόλου αποκλειστικότητα επαναστατικών αριστερών κυβερνήσεων, ένα μέρος της ελληνικής Αριστεράς το έχει ξορκίσει ως το τέλος του κόσμου[4]. Και μάλιστα, το έχει ξορκίσει αυτομάτως και ενστικτωδώς, χωρίς καν να αποπειραθεί να εξετάσει σε λεπτομέρεια και σε βάθος, τόσο τα τεχνικοοικονομικά δεδομένα, όσο και τις πολιτικές προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει εφικτό ή, έστω, να αποτελέσει το πρόταγμα και επομένως τη βάση για ένα πλατύ, πλατύτατο μέτωπο κατά των πολιτικών του Μνημονίου και της εκτελούσας καθήκοντα επιστάτη κυβέρνησης.
Όμως, το πάπλωμα για το οποίο καβγαδίσαμε στο σημερινό post δεν ήταν το δίλλημα «μέσα ή έξω;» και «ευρώ ή δραχμή;». Το πάπλωμα ήταν το ότι, για να δικαιολογηθεί αυτή η στάση από τις δυνάμεις που την έχουν υιοθετήσει, επιστρατεύεται και σε τελική ανάλυση καλλιεργείται η αυτοκτονική για την Αριστερά ιδέα πως το εγχείρημα της ριζικής κοινωνικής αλλαγής μπορεί να επιτευχθεί αδαπάνως, ακόπως και άνευ διακινδύνευσης.
Αυτό είναι κάτι χειρότερο από λάθος, και κάτι πολύ χειρότερο από πολιτική απάτη: είναι έγκλημα!
Κι αυτό, κανένας «αντιιμπεριαλισμός» και κανένας «αριστερός ευρωπαϊσμός» δεν μπορεί να το κρύψει…
[1] Για να τα λέμε όλα, ο ΓΜ δεν είναι ο μόνος που αναπτύσσει αυτή την επιχειρηματολογία. Όμως τις δικές του απόψεις κρίνουμε εδώ και, το σημαντικότερο, είναι ο υπεύθυνος του τμήματος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΝ. Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες!... ;-)
[2] Ουδείς από την ομάδα των οικονομολόγων που προτείνουν τη μονομερή εκ μέρους της Ελλάδας «διευθέτηση» του χρέους έχει αρνηθεί το κόστος που συνεπάγεται σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα μια τέτοια απόφαση.
[3] Ρίξτε μια ματιά στα μέτρα του Μνημονίου Νο 1 και κάντε τη σύγκριση με αυτά του Νο 4. Τα πρώτα θα σας φανούν κοινωνικές …παροχές! Και φυσικά το βαρέλι δεν έχει πάτο. Πλην αυτού της ελεγχόμενης (από τους πιστωτές μας) πτώχευσης…
[4] Ας μην είμαστε απόλυτοι. Καμιά φορά ταυτίζεται με κάτι ελαφρώς καλύτερο. Όπως, ας πούμε, στην περίπτωση πριν λίγο καιρό μιας αποστροφής του Αλέξη Τσίπρα, στην προσπάθειά του να υπεραμυνθεί του «αριστερού ευρωπαϊσμού»: «Δεν θα γίνουμε Αλβανία»! Δήλωση που ίσως είχε ακούσει ένας καλός μας φίλος και αναγνώστης, και ο οποίος, στο προηγούμενο post, μάς έγραψε σ’ ένα σχόλιο ότι «χωρίς τον συντονισμό και την επανάσταση ταυτόχρονα ή σχεδόν αμέσως και των ευρωπαίων εργαζομένων θα γίνουμε Β. Κορέα».
Η εικόνα, με κάποιες δικές μας «προσαρμογές», από το retrotogo.com
12 σχόλια:
Φίλοι Λέφτηδες
Οταν ο γίγας -Ρωσία- δεν μπόρεσε να προχωρήσει στο Σοσιαλισμό, μπορεί ο νάνος- Ελλάδα- μόνη της?
Μόνο η ενωμένη δράση των Ευρωπαίων ,- κατ΄αρχήν - εργατών μπορεί να φέρει αποτελέσματα.
Ο εθνικομουνισμός μιας μερίδας της εξωκ. αριστεράς είναι στην ουσία παιδικός αριστερισμός.
Ακόμη και το ΚΚΕ το μετράει, και γρήγορα θα προσχωρήσει σ΄αυτήν την άποψη.
ρε παιδια αφου εχει αποδειχθη οτι η αριστερα (και αυτο φαινεται απο τα ποσοστα της) δεν μπορει να εκμεταλευθει σωστα και να κατανοηση σωστα την ελληνικη πραγματικοτητα , ας φροντιση τουλαχιστον κι΄ας πιεση οσο μπορει τα δεξια κομματα πασοκ και ν.δ. μηπως και γινει αυτο το μπουρδελο λιγο καλυτερο ! μηπως και γινει καποτε πραγματικο αστικο κρατος , αν προλαβη να γινει γιατι δεν το βλεπω .
και μαλλον αυτο θα ειναι η καλυτερη λυση δηλαδη να διαλυθη το συντομοτερο δυνατον για να γλυτωσουμε κι΄μεις αλλα και ο κοσμος ολος .
καλο απογευμα γιωργος.
Ως προς μεν τα εσωτερικά στο θλιβερό (επί της ουσίας) α-πολιτικό κουκλοθέατρο που θεωρεί εαυτό
(και πείθει και μπεντ-έξι άλλους)
την κυρίαρχη (τρομάρα του)έκφραση της πέραν ΚΚΕ Αριστεράς, μπορείτε φίλοι μου @Λέφτηδες
(αν και στο μεταξύ έκανα ό,τι μπορούσα να σας αποτρέψω, μιλώντας σας για απρόσφορη απόπειρα & για χωρίς νόημα ανάλωση χρόνου & εαυτού...)
να επιδίδεστε αενάως σε διανοητικές χαριτωμενιές περί
(αλήθεια, περί τί ακριβώς; ούτε καν θυμάμαι...)
Ως προς την αληθινή ζωή όμως, καλό θα είναι να αποφεύγετε το μπότζι (ταρακούνημα σφοδρό επί πλοίων σε φουρτούνα)
σε τοποθετήσεις καίριες και επώδυνες.
Εσείς το λοιπόν, με ποιόν είστε στο προκείμενο;
Με τον Ανδροκλή
(περσόνα του δεινού μάστορα-παραμυθά Αίσωπου)
ή με τον Λέοντα(ωσαύτως);
....Δε χρειάζετε να επαναβεβαιώσω την συμπάθειά μου στην προσπάθειά σας
(είδατε, επιμένω πάντα στο πληθυντικό αρκούμενος στη διαβεβαίωσή σας),
εξ ου και αρκούμαι σ ένα απλό
Τα λέμε (που λέτε και σεις...)
Στην παραπάνω επιχειρηματολογία του κειμένου, νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι να προστεθεί το εξής:
Όταν άρχισε να πρωτοσυζητείται πριν από μήνες η έξοδος της χώρας από το ευρώ στα πλαίσια μιας αριστερής απάντησης στην κρίση, ο Γ.Μ. είχε διαφωνήσει προβάλλοντας τα εξής δύο επιχειρήματα:
1. Η υποτίμηση του νομίσματος θα πλήξει την αγοραστική δύναμη των εργαζόμενων στα εισαγόμενα προϊόντα και άρα θα μειώσει το εισόδημά τους
2. Οι κυρίαρχες τάξεις θα έχουν τη δυνατότητα να μετακινήσουν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό για να αποφύγουν την υποτίμηση και θα επανέλθουν αγοράζοντας τα υποτιμημένα περιουσιακά στοιχεία της χώρας κοψοχρονιά.
Νομίζω ότι και οι δύο αυτοί φόβοι του Μηλιού έχουν επαληθευτεί, χωρίς καν να βγούμε από το ευρώ. Η συνεχής και χωρίς τέλος πτώση των εισοδημάτων και η σχεδιαζόμενη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές ανταποκρίνονται ακριβώς σε αυτό που υποτίθεται ότι θα παθαίναμε αν βγαίναμε από το ευρώ. Ακόμα λοιπόν κι αν οι φόβοι του Μηλιού ήταν βάσιμοι πριν από κάποιους μήνες, σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω -σύμφωνα με αυτή την επιχειρηματολογία- τι παραπάνω θα παθαίναμε εκτός ευρώ απ' ό,τι παθαίνουμε εντός του.
Κ.Π.
@Κ.Π Σχ4,
Με την άδειά σου, θα μου επιτρέψεις να παρατηρήσω πως η "εντός ή εκτός διαδικασίας ευρωπαϊκής ενοποίσης" επιλογή, είναι για τη χώρα μας επιλογή κατ εξοχήν στρατηγικού χαρακτήρα.
Και σαν τέτοια, ελάχιστα μεταβάλλεται κατά τις σταθερές της, από ζητήματα ακόμα και του μεγέθους της πολύ μεγάλης εισοδηματικής υστέρησης των εργαζομένων.
Αν έστω και λίγο ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, θα δούμε ότι γενικά χώρες χωρίς μια τοποθέτηση ή μια δυναμική προοπτική συμπερίληψής τους εντός ευρύτερων διεθνών υποσυνόλων, είναι από χέρι καταδικασμένες μέσα από έναν εφιάλτη διεθνούς απομόνωσης & έλλειψης και της στοιχειώδους διεθνούς αναφοράς που θα έχει εν τω μεταξύ προηγηθεί, να εκχωρήσουν στη συνέχεια το μεγαλύτερο κομμάτι των δυνατοτήτων τους στη λήψη αποφάσεων σε κέντρα ποικίλα, πολιτικά ή και απλώς οικονομικά.
Και θα εξωθηθού σίγουρα να το πράξουν αργά ή γρήγορα, από τη χειρότερη δυνατή τακτική θέση
(όταν δλδ ΔΕΝ θα έχουν στη διάθεσή τους ίχνος εναλλακτικής επιλογής για να επιχειρήσουν έστω και μια ηρωϊκή μπλοφα με "υπαινιγμό" περί "ένδοξης εξόδου")
Και με μόνο στόχο, μπας και μπορέσουν να "αγοράσουν" ελάχιστο χρόνο επιβίωσης, περιμένοντας το όποιο "θαύμα".
Τόσο μαύρα από τακτική άποψη βλέπω εγώ τα πράγματα για τις δυνάμεις της εργασίας, και διεθνώς αλλά και (ιδίως) σε Ευρώπη.
Και θα χρωστούσα χάρη σε όποιον "έχτιζε" για χάρη μου (μας) ένα ΑΛΛΟ αφήγημα, με στοιχειώδη όμως αποτύπωση της πραγματικότητας σα βάση...
@ Γιώργο
Γιατί η Ελλάδα δεν είναι πραγματικό αστικό κράτος, τι είναι, μούφα;
ενα κρατος που φκιασθηκε για τις αναγκες της στιγμης...προιον της ευρωπαικης διπλωματιας ειναι , γι΄αυτο εχει αυτα τα χαλια που εχει και γι΄αυτο και τα κομματα ειναι τετοια που ειναι και γι΄αυτο και θα παει στο διαολο .
"οταν ενα συστημα τεινη προς την διαλυση , ελεγε ο σαρτρ , τοσο το καλο που θα συμβη εντος του οσο και το κακο εξ'ισου στην διαλυση του συντελουν."
καλο απογευμα γιωργος
Φίλε Στέλιο,
Νομίζουμε ότι απλοποιείς σε βαθμό παραμόρφωσης τα πράγματα όταν αποδίδεις την αποτυχία των πρωτοσοσιαλιστικών καθεστώτων, και ειδικά αυτού της Ρωσίας, στο γεγονός πως δεν ήταν όλη η ανεπτυγμένη γη κόκκινη. Διότι μια τέτοια αντίληψη καταλήγει (από την ανάποδη) σε αυτό που λανθασμένα και εξ ίσου παραμορφωτικά υποστηρίζει το ΚΚΕ: Έχασα το παιχνίδι γιατί είχα …αντίπαλο! Και ειδικά για την ΕΣΣΔ σκέψου το εξής: παρά την απίστευτη αιμορραγία —κυριολεκτικά και μεταφορικά— που υπέστη στον Β´ ΠΠ, αιμορραγία που γίνεται ανυπολόγιστη αν αρχίσουμε να μετράμε από τον Α´ ΠΠ, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’50 είχε φτάσει την ηγέτιδα δύναμη του καπιταλισμού σε πολλούς τομείς (σε ορισμένους την είχε ξεπεράσει· π.χ.: Γκαγκάριν…).
Όπως καταλαβαίνεις (έχουμε την εντύπωση ότι μας διαβάζεις κάμποσο καιρό) ο όρος ‘εθνικοκομμουνισμός’ μάς φαίνεται σαν ανέκδοτο. Καταλαβαίνουμε ότι εξυπηρετεί τους αριστερούς εμφυλίους, αλλά εμείς σε αυτούς δεν παίρνουμε μέρος! ;-)
Όσο για το ΚΚΕ, ναι, το ΚΚΕ σε ορισμένα σημεία έχει γίνει πιο προσεκτικό όσον αφορά την αντι-ΕΕ ρητορεία. Στο βαθμό που αυτό γίνεται επειδή συνειδητοποιεί τις δυσκολίες, εμείς το καλωσορίζουμε γιατί είμαστε της άποψης ότι με τα λόγια μπορείς να χτίσεις ανώγια και κατώγια κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, όχι όμως και την κρίσιμη μάζα που απαιτείται για να σταθεί στις σημερινές συνθήκες μια πορεία αποδέσμευσης από την ΕΕ.
Τα λέμε
Φίλε Γιώργο,
Κάνεις μπαμ από μακριά: μιλάει η απογοήτευση! :-)
Όμως, αυτό το μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα, και που φτιάχτηκε όπως φτιάχτηκε, σήμερα θεωρείται (και σωστά) μια ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα που παράγει κάμποσο πλούτο. Πολύ περισσότερο από αυτόν που παράγουν χώρες τις οποίες δεν θα χαρακτήριζες μπουρδέλα…
Είμαστε απ’ έξω από αυτόν τον πλούτο. Εσύ, εμείς και εκατομμύρια άλλοι. Και πολλοί δεν έχουν καν μεροκάματο. Και κανείς από εμάς δεν είναι κυρίαρχος της ζωής του, στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό βέβαια, δεν είμαστε Θεοί.
Το βρίσκεις φρόνιμο να κάνουμε την κηδεία αυτού του μπουρδέλου, πριν καν πάρουμε τα κλειδιά; ;-)
Τα λέμε
Φίλε Β.Δ.Καργούδη,
(Παίρνοντας υπ’ όψη μας και το σχόλιό σου προς τον φίλο Κ.Π.)
Είναι γνωστό, τουλάχιστον σε όσους έχουν παρακολουθήσει κάποιες συζητήσεις μας ότι, ενώ συμφωνούμε σε κάμποσες διαπιστώσεις, δεν συμφωνούμε καθόλου στο τι στο διάολο να κάνουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα (όσο μας παίρνει βέβαια· το ξέρεις πως εμείς δεν τα θέλουμε όλα εδώ και τώρα! ;-) ).
Έτσι, ενώ συμφωνούμε ως προς το τι έχουν υποστεί και υφίστανται οι δυνάμεις της εργασίας, δεν συμφωνούμε στο σύνθημα που ρίχνεις (το ίδιο σύνθημα που λέμε και στην πόκα όταν το φύλο μάς πηγαίνει γμντς!): υπομονή και κάβες. Πολύ περισσότερο που δεν μπαίνεις και στον κόπο να ορίσεις μέχρι πόσες κάβες πρέπει να κάνουμε υπομονή και να πηγαίνουμε με τα νερά της «κρατούσας κατάστασης»!
Φίλε Καργούδη. Κάτι δεν πάει καλά, αν η Αριστερά υιοθετήσει αυτή τη στάση σήμερα, που οι δυνάμεις της «αντιεργασίας» και το σύστημά τους περνάει τη μεγαλύτερη κρίση μετά το ’29 (και εξαιρώντας βέβαια τα σφαγεία των δυο ΠΠ). Φοβόμαστε ότι έτσι θα επαληθευτεί ο μακαρίτης ο Αντρέας. Μόνο που στο χρονοντούλαπο δεν θα μπει η Δεξιά, αλλά εμείς!
Ρωτάς την άποψή μας. Αν καταλάβαμε καλά (συχνά είσαι λίγο γριφώδης για μας) σχετικά με το ζήτημα του ευρώ και τα σχετικά. Ok.
Δεν είμαστε από αυτούς που δεν πιστεύουν στη μετά ευρώ (και όλα όσα το συνοδεύουν) ζωή —χωρίς φυσικά να πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο θα είναι μια χαρούμενη εκδρομή. Από την άλλη, αυτή τη στιγμή η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δεν μας κάνει τη χάρη να συμφωνεί. Επομένως δεν υπάρχει κανένα κουμπί για να το πατήσει κανείς και να λύσει το ζήτημα. Αν εξαρτιόταν από εμάς, ναι, θα βάζαμε μπρος να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να υλοποιηθεί μια τέτοια στρατηγική.
Τα λέμε
ΥΓ Ευχαριστούμε για τα καλά λόγια. Και βέβαια ο πληθυντικός είναι ευδιάκριτος. Η επιμονή σου να το αναφέρεις μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι ίσως θα προτιμούσες τον ενικό για να απευθύνεσαι μόνο σ’ αυτόν που γράφει. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Πολλοί το κάνουν· κι έπειτα, εδώ έχουμε Λαϊκή Δημοκρατία. Ό,τι θέλει ο λαός! ;-)
Φίλε Κ.Π., καλώς ήρθες!
Όπως είδες η στόχευση του ποστ ήταν διαφορετική. Παρ’ όλα αυτά το πρώτο από τα δυο σημεία που επισημαίνεις, καθώς και το συμπέρασμα, τα αναφέρουμε, έστω και en passant.
Αν και δεν συμμεριζόμαστε την άποψη που εκφράζεις «τι παραπάνω θα πάθουμε εκτός ευρώ;» (όπως γράφουμε και στον Καργούδη παραπάνω, δεν νομίζουμε ότι θα είναι περίπατος), είμαστε της άποψης ότι έχει σημάνει η ώρα για να ψαχτούμε ουσιαστικά και να δούμε τι στο διάολο θα κάνουμε.
Τα λέμε
Ουπς, παράλειψη!
Γειά σου φίλε dimitris t!
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου