Πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι! (+ μια υπενθύμιση)

Σήμερα, ακριβώς 94 χρόνια μετά τη Οκτωβριανή Επανάσταση, εμείς διαλέγουμε για τίτλο ένα στίχο από εθνικοθρησκευτικό ποίημα της ελληνικής δημώδους ποίησης στα χρόνια τής τουρκοκρατίας, για να γράψουμε δυο λόγια για την έφοδο των μπολσβίκων στον ουρανό; Και μάλιστα έναν στίχο που είναι καραμέλα στο στόμα των εθνικιστών, των ακροδεξιών και των αφελών νοσταλγών τής Κόκκινης Μηλιάς;;; Τι θέλουν να πουν οι ‘‘ποιητές’’;;; Μήπως θέλουν να πουν ότι όντως εντάσσονται σε αυτό που ορισμένοι (και δεν είναι όλοι αντίπαλοι!) αποκαλούν «εθνοκομμουνισμό»; Μήπως παραδέχονται —επιτέλους!— πως είναι «αριστεροπατριώτες»; Μήπως τρελάθηκαν; Ή μήπως, απλώς επειδή είναι άσημοι κι αδέσποτοι, γράφουν ό,τι τους κατεβαίνει, ξέροντας πως κανείς δεν θα τους ζητήσει το λογαριασμό; Τίποτε από όλα αυτά.

Διαλέξαμε αυτό το στίχο για τίτλο επειδή θέλαμε να μεταφέρουμε, όσο γίνεται πιο πειστικά και όσο γίνεται σε πιο πολλούς, ένα συγκεκριμένο κειμενικό περιεχόμενο. Και ακριβώς επειδή είχαμε αυτούς τους σκοπούς, το κάναμε οικειοποιούμενοι μια κειμενική μορφή, γνωστή και οικεία στους πολλούς, αδειάζοντάς την όμως από το περιεχόμενό της και προσδίδοντάς της το δικό μας.

Αυτή την πρακτική κάμποσοι, φανταζόμαστε, θα την ενέτασσαν σε ό,τι αποκαλείται «εργαλειακή χρήση τού λόγου». Φυσικά, έχουν δίκιο! Και διόλου δεν κοκκινίζουμε γι’ αυτό! Μπορεί να έχουμε φάει άλλα παραμύθια, όμως, το παραμύθι, που διαδίδουν οι politically correct ‘‘δημοκράτες’’ ότι η Αριστερά δεν πρέπει να καταφεύγει σε τέτοιες ‘‘βρώμικες’’ μεθόδους για την προπαγάνδα της, (αλλά να τις αφήνει όλες στους εχθρούς της!), γιατί εκείνη, ως ανώτερη, —δεν το πιστεύουν φυσικά ούτε γι’ αστείο αυτό— υποχρεούται να απέχει από τη χρήση ‘‘κακών’’ μέσων για καλούς σκοπούς, αυτό το παραμυθι λοιπόν δεν το κατάπιαμε ποτέ!

Άλλοι πάλι, όπως ο φίλος μας ο LLS, που εσχάτως έχει βάλει κατά μέρος τη φιλοδοξία του να παντρέψει τον Μαρξ με τον Χάγιεκ, για να αναλύσει τη σχέση τής Αριστεράς με την πολιτική θεολογία, θα υποστήριζαν ότι ο συγκεκριμένος τίτλος που επιλέξαμε είναι ένα καλό παράδειγμα του πώς κάποιοι αριστεροί, μέσα στην απόγνωσή τους, καταφεύγουν στη μεταφυσική τής πίστης και στο μηχανισμό τής cognitive dissonance. (Αυτοί έχουν πιο ενδιαφέρον. Εννοούμε, έχουν πιο ενδιαφέρον ως αντίπαλοι.)

Ναι, όσοι το υποπτευθήκατε, σωστά το υποπτευθήκατε: επιλέξαμε αυτή τη συγκεκριμένη φράση για τίτλο μιας ανάρτησης που μνημονεύει την Οκτωβριανή Επανάσταση, επειδή θελήσαμε να συνδέσουμε τη Μνήμη με την Πίστη. Γιατί, μα την πίστη μας:

Τι νόημα έχει να σβήνουμε κάθε χρόνο τα κεράκια τής τούρτας «Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση» και να αλληλοευχόμαστε «Χρόνια Πολλά», «Και στα δικά μας» και τα παρόμοια, αν δεν πιστεύουμε πια ότι το όραμα μιας κοινωνίας ισότητας, χωρίς την οικονομική εκμετάλλευση ανθρώπων από ανθρώπους, είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί; Και τι νόημα έχει να θυμόμαστε ρουτινιέρικα αυτή τη μέρα, χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, αν δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να φέρουμε τον κόσμο τής εργασίας στην εξουσία, αυτό δηλαδή που πέτυχε η Οκτωβριανή Επανάσταση;

Είναι πολλά τα χρόνια που η Αριστερά έχει χάσει την πίστη της σε όλα αυτά. Έχουμε την αίσθηση ότι η πραγματικότητα που βιώνουμε, πραγματικότητα που θα προσεγγίζει κάθε μέρα και πιο πολύ το αφόρητο του Πραγματικού, την κάνει να συνέρχεται, αργά και βασανιστικά και ψελλίζοντας, είναι αλήθεια, την κάνει να ξυπνάει από το κώμα δεκαετιών. Ένα πρώτο σημάδι ότι αρχίζει να ξαναβρίσκει την πίστη της; Θα δούμε.

Στο μεταξύ, ας μη φοβηθούμε τις κραυγές ή τους ψιθύρους που θα μας κατηγορούν ότι ξανακυλάμε στο μεσσιανισμό και τη σωτηριολογία. Ας μη τα φοβηθούμε, με την προϋπόθεση πως έχουμε συνειδητοποιήσει πια ότι η Ιστορία, αυτή η Μεγάλη Πόρνη, η πιο πρόστυχη κι απ’ τη μπάλα, δεν είναι ούτε μ’ εμάς, ούτε με τους εχθρούς μας. Κι ότι η μόνη νομοτέλεια που ισχύει είναι πως τα πράγματα εξελίσσονται και things change. Για καλό ή για κακό.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, Χρόνια Πολλά!


Α! Και κάτι που ξεχάσαμε (αλλά μας το θύμισε ένα επίτιμο μέλος μας):

Να αγαπάμε το κελί μας, να τρώμε το φαί μας και να διαβάζουμε πολύ!

ΥΓ Ας μην έρθει εδώ πάλι κάνας товариш Яков, για να μας πει, όπως παλαιότερα: «Λέφτηδες, να μη πιστεύετε, να νομίζετε». Αν έρθει και μας το ξαναπεί αυτό, να ξέρει εκ των προτέρων ότι θα του απαντήσουμε, (αφού εμείς, είπαμε, τα λέμε όλα!), πως είναι μεγάλος υποκριτής! Γιατί λίγο καιρό μετά την κουβέντα που μας πέταξε, έβλεπε όνειρα όπως ...αυτό! Να του τα προκάλεσαν άραγε τίποτε …φυσιοκρατικές ανησυχίες; Who knows;… ;-)