Με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο… (The sequel)

Για να τα λέμε όλα, το προηγούμενο post …πάτωσε! Εμείς περιμέναμε να γίνει κάποια συζήτηση για το θέμα που θίξαμε, είχαμε ετοιμάσει και κάποια (φτωχικά) μεζεδάκια για τις μπύρες που θα κερνάγαμε σε όσους ερχόντουσαν στο τσαρδί μας, κι αντί γι’ αυτό, το κουδούνι μας χτύπησε μόνο τρεις φορές και οι τρεις που ήρθαν, ήρθαν φαγωμένοι και δεν ακούμπησαν τα κεράσματα (ψέματα, ο ένας κάτι ‘‘τσίμπησε’’).  Αποτέλεσμα; Εμ καταχρεωθήκαμε, εμ και πρέπει τώρα να τρώμε για τρεις μέρες τσιπς και τυροπιτάκια! Γάμα τα με μεγάλα γράμματα! ;-)

‘‘Αυτοκριτική’’ και ‘‘επανόρθωση’’

Εν μέρει φταίει το κεφάλι μας. Γιατί είναι που είναι ζόρικο το ζήτημα με το οποίο καταπιαστήκαμε, πήγαμε κι εμείς και κοτσάραμε κι εκείνη την παλιά φωτογραφία απ’ το Euro 2004, φωτογραφία από τις ημέρες που η Ελλάδα ήταν ‘‘ισχυρή’’ και η σημαία της ‘‘ένδοξη’’ και η οποία ερχόταν σε διαμετρική αντίθεση με τον τίτλο μας! Έτσι, το πράγμα παράγινε! Και κάπως έτσι, η αμηχανία που εντοπίζαμε στην Αριστερά για το ζήτημα της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, κατά πώς φαίνεται, επεκτάθηκε και στους αναγνώστες μας…

Προχωρήσαμε λοιπόν σε μια μικρή(;) αντικατάσταση. Αφήσαμε τον τίτλο όπως ήταν (με μια αυστηρά ενημερωτική προσθήκη) και αλλάξαμε τη φωτογραφία. Τώρα; Σας ‘‘κάθεται’’ καλύτερα η ‘‘φάση’’;

Σας ‘‘κάθεται’’ καλύτερα; Κουτί σας έρχεται! Σας βλέπουμε από εδώ, γελάνε και τα μουστάκια σας! Κι είσαστε έτοιμοι να βγάλετε τις παλαιστινιακές σημαίες από τοίχους και συρτάρια και να τραβήξετε κατά την ισραηλινή πρεσβεία. Διεθνιστές, όχι αστεία. Διεθνιστές με ‘‘σφραγίδα γνησιότητας’’: μια εθνική σημαία ανά χείρας!...

Διαφορές και ομοιότητες

«Έχουμε (στρατιωτική) κατοχή στην Ελλάδα, ρε παιδιά; Τι είναι αυτά που γράφετε;».

Σιγά μην έχουμε κατοχή! Μακριά από εμάς τέτοιες απλοποιήσεις, χρήσιμες καμιά φορά, δεν λέμε, στην αριστερή αγκιτάτσια και προπαγάνδα, αλλά πάντως απλοποιήσεις! Εδώ δεν δεχόμαστε ότι έχουμε χούντα, θα δεχθούμε ότι έχουμε κατοχή;

Αλλά, του ‘‘πούστη’’! ‘‘Κάτι’’ έχουμε!

Έχουμε μια χώρα με περίπου δοτό πρωθυπουργό και δοτή κυβέρνηση —aka εκτελεστική εξουσία— που ακολουθεί (τρέμοντας, μη χαθεί κάτι στη μετάφραση!) τα κελεύσματα ενός πολυεθνικού και κυρίως γερμανικού Διευθυντηρίου, ταγμένου στην υπηρεσία του κεφαλαίου και δη του μεγάλου ξένου, ντόπιου και ‘‘μεικτού’’ κεφαλαίου! Ενός Διευθυντηρίου που είναι στο απυρόβλητο από κάθε λαϊκή νομιμοποίηση και δημοκρατικό έλεγχο!

Προσέξτε αυτό: στο απυρόβλητο! Διότι υπάρχει μια διαφορά στο συγκεκριμένο ζήτημα, σε σχέση με ό,τι συμβαίνει με τα ντόπια Διευθυντήρια και κλίκες κάθε είδους. Μιλώντας μεταφορικά: Αν οι ντομάτες είναι δυνατό, υπό προϋποθέσεις, να λεκιάσουν το κουστούμι ενός Πάγκαλου ή κάποιου Άδωνη, δεν ισχύει το ίδιο για το ταγιεράκι τής Μέρκελ ή τη γραβάτα του Σαρκοζί! Μας εννοείται, υποθέτουμε, έτσι δεν είναι;

Και αλλιώς, χωρίς καμία μεταφορά: Αν η συμμετοχή στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη συνεπαγόταν μέχρι το 2009 εκχώρηση μέρους τής εθνικής κυριαρχίας (άρα και της λαϊκής, εκτός αν δεχθούμε ότι το έθνος είναι μια προαιώνια ιδέα, κενή υλικού περιεχομένου!), τώρα, σήμερα, με την Ελλάδα καταχρεωμένη και παντελώς ‘‘αναξιόπιστη’’ στον κόσμο —και τον υπόκοσμο— τού χρήματος, η συμμετοχή συνεπάγεται την ουσιαστική απώλειά της! Όσοι διαφωνείτε, να πάτε στις 19 Φεβρουαρίου να ‘‘ψηφίσετε’’. Πρωί-πρωί, για να αποφύγετε τις ουρές! ;-) Κι όσοι θεωρείτε το έθνος-κράτος, ως πεδίο ταξικής πάλης, επικουρικό στο κατά την άποψή σας κύριο, δηλαδή το ευρωπαϊκό, καλή επιτυχία στην πανευρωπαϊκή επανάσταση! Μόνο προσέξτε τις διαφορές ώρας από χώρα σε χώρα, πριν δώσετε το σύνθημα! Δεν θα είναι κρίμα να ηττηθούμε, επειδή δεν συγχρονίσαμε τα ρολόγια μας; Τι θα γράψει η Ιστορία για μας;… ;-)

Σύνδεση με τα προηγούμενα

Αν έτσι, ή περίπου έτσι, έχουν τα πράγματα, το ζήτημα της εθνικής (λαϊκής) κυριαρχίας, με την έννοια του δικαιώματος ενός λαού να ορίζει τις τύχες του εντός τών ορίων μιας εδαφικής έκτασης επί της οποίας είναι κυρίαρχος, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αριστερή στρατηγική. Στο βαθμό τουλάχιστον που δεν έχει ξεχάσει ότι έχει καθήκον και υποχρέωση να αναδείξει την τάξη που εκπροσωπεί σε «ηγέτιδα τάξη τού έθνους» («Μανιφέστο τού Κομμουνιστικού Κόμματος»). Κι εδώ εντοπίζαμε μια κάποια αμηχανία τής Αριστεράς και ζητούσαμε τα φώτα σας, για να δυναμώσουμε και τα δικά μας, έτσι ώστε όλοι μαζί να «φωτίσουμε τις αιτίες που μας αφήνουνε μισούς».

Φευ! Όπως ήδη έχουμε πει δεν μας κάνατε τη χάρη. Οπότε, κι εμείς θα εκθέσουμε εν συντομία τις σκέψεις που έχει κάνει το φτωχό μας το μυαλό. Μισή ντροπή δική μας, μισή ντροπή δική σας, και αμαρτίαν ουκ έχομεν!

Από το όλο στα επί μέρους

Η Αριστερά μοιάζει με το …Νουνού! Είναι μεν μια, αλλά υπάρχουν πολλές ‘‘αριστερές’’ —η κάθε μια με τις δικές της ιδιαίτερες ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις, που τη διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες. Έτσι λοιπόν, δεν μπορούμε να τις βάλουμε όλες στο ίδιο τσουβάλι.

Το ΚΚΕ, το οποίο, όπως λέγαμε στο προηγούμενο post, έχει συχνά επικριθεί για ‘‘εθνοκομμουνισμό’’ από διάφορους ‘‘φιλελεύθερους’’ τύπου Μανδραβέλη, ‘‘sui generis’’ τύπου Σώτης, αλλά και αριστερούς όπως ο Γαβριηλίδης ή ο Μηλιός, παραδόξως, κρατάει εσχάτως πολύ χαμηλούς τόνους για το συζητούμενο θέμα, προβάλλοντας την ταξική διάστασή του. Ορισμένοι θεωρούν ότι αυτό είναι μια ‘‘πρόοδος’’ και μια επαναχάραξη επί το ορθότερον τής γραμμής του. Κολοκύθια μετά ριγάνεως και αέρας κοπανιστός! Απλώς, με την αυξανόμενη κοινωνική και πολιτική πίεση προς το ΚΚΕ (αλλά και εσωκομματικές ‘‘μουρμούρες’’) να χαλαρώσει τον απομονωτισμό του, καθώς οι δυσκολίες που περνούν ευρύτατα λαϊκά στρώματα αρχίζουν και παίρνουν δραματικό χαρακτήρα, το κόμμα πήρε το μεγάλο του όπλο: την ταξική ‘‘καθαρότητα’’. Ποια ταξική καθαρότητα; Το πιο προωθημένο πρόγραμμα αριστερής διακυβέρνησης, η περίφημη «Λαϊκή Εξουσία», κάνει τη ΝΕΠ τού Λένιν να μοιάζει, από πολλές απόψεις, με αριστερίστικο τυχοδιωκτισμό τού κερατά!

Η εξήγηση της αμηχανίας τού ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν παρουσιάζει κατά τη γνώμη μας ιδιαίτερες δυσκολίες, τουλάχιστον για τους επαρκώς πληροφορημένους και γνώστες τών ‘‘ιδιαιτεροτήτων’’ τού χώρου. Είναι τέτοια η πανσπερμία των απόψεων μέσα εκεί, που οτιδήποτε άλλο θα αποτελούσε έκπληξη πρώτου μεγέθους. Και ειδικά ο ΣΥΝ, ειδικά και ‘‘παραδοσιακά’’ θα λέγαμε, προσπαθεί απεγνωσμένα να ικανοποιήσει τους πάντες και να μη δυσαρεστήσει έντονα κανέναν. Ούτε, ας πούμε, τον Παπαδημούλη, ούτε τον Λαφαζάνη…

Τη ΔΗΜΑΡ λέμε να την αφήσουμε απ’ έξω. Από πολλές απόψεις, οι κεντρικές της θέσεις δεν έχουν καμία σχέση με ό,τι, εμείς τουλάχιστον, εννοούμε ως Αριστερά. Περισσότερα, στην ανοιχτή επιστολή που βάλαμε μπρος να της στείλουμε πριν απ’ τις γιορτές.

Με το χέρι στην καρδιά, μάς φαίνεται ότι το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, καθώς και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα πηγαίνουν καλύτερα. Όχι όμως και χωρίς προβλήματα: το Μέτωπο Α-Α εξακολουθεί να ‘‘κολυμπάει’’ μέσα στο λαό και συχνά να μισοπνίγεται ανάμεσά του, η δε ΑΝΤΑΡΣΥΑ να επενδύει σε έναν αντικαπιταλισμό εδώ και τώρα, παραγνωρίζοντας ότι οι αντικαπιταλιστές, προς το παρόν, δεν αποτελούν και ακριβώς είδος εν αφθονία…

Τέλος, για τα δυο από τα 179 μέτωπα κάθε είδους, όπως εύστοχα έγραφε η cynical τις προάλλες, αυτό τού Μίκη και το Ε.ΠΑ.Μ. του Καζάκη. Σα να γέρνουν μονόπαντα προς το εθνικό σκέλος μάς φαίνεται. Κι αν, στην περίπτωση του Μίκη, η ιστορία του στο αριστερό κίνημα αποτελεί, όπως και να το κάνουμε, ένα ισχυρό συμβολικό αντίβαρο, στην περίπτωση του Ε.ΠΑ.Μ., που στερείται τέτοιου είδους ‘‘σωσίβιο’’, τα πράγματα είναι σαφώς πιο σκούρα.

ΥΓ Ας μη θεωρηθεί ότι η άμεση απεύθυνση προς τους αναγνώστες αφορά στους τρεις σχολιαστές της προηγούμενης ανάρτησης. Ουδεμία σχέση! Μιλάμε γενικά και ρητορικά. (Μιλημένα, ξηγημένα! ;-) )

Η εικόνα, από το thirdage.com