Προδημοσίευση

Ως προδημοσίευση της επόμενης ανάρτησης, ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο τής Μαρίας Καραγιώργη (με τη συνεργασία τής Κατερίνας Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου). Κυκλοφόρησε σε αυτοέκδοση στις αρχές τής περασμένης χρονιάς και είχε θέμα του την ηρωική και άξια ζωή και τον τραγικό και ανάξιο θάνατο του συζύγου της Κώστα Καραγιώργη (Γυφτοδήμου).

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Άλλη μαρτυρία, στην Αθήνα έγινε αυτό, στο ΚΚΕ επί Φλωράκη Γραμματέα. Στο 10ο Συνέδριο, το Μάη τού 1978. Δυο από τους συνέδρους διαφωνούσαν σε κάτι, μέχρι που ήρθαν στα χέρια. Και λέει ο ένας στον άλλο πάνω στο θυμό του: «Οι πρόκες από τις αρβύλες σου είναι ακόμα στο κεφάλι τού Καραγιώργη». Κι ο άλλος τού απαντάει: «Κι εσύ που τον κρατούσες, τι έκανες;».

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Αυτό ήταν. Σας το είπαμε: ένα-μικρό-απόσπασμα.

Μικρό όμως.  

Όχι ελάχιστο…

Η εικόνα από το embracingbevin.blogspot.com

Ο (κουτο)πονηρός κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος: The sequel

Συνεχίζουμε σήμερα με το δεύτερο και τελευταίο μέρος τής προηγούμενης ανάρτησης, της οποίας, να κάνουμε σαφές για όσους δεν κατάλαβαν, το θέμα δεν είναι η απάντηση στο δίλημμα ευρώ ή δραχμή, αλλά τα ‘‘συνδικαλιστικά’’ αριστερά τερτίπια. Εν προκειμένω, τα αριστερά τερτίπια τού Ευκλείδη Τσακαλώτου. Συνεχίζουμε λοιπόν με τις επόμενες περιπτώσεις πολιτικού ‘‘συνδικαλισμού’’, τις οποίες χρεώνεται κατά την άποψή μας.

Δυο τού κλέφτη…

Στις αρχές τής χρονιάς, ανήμερα των Φώτων, το Red Notebook ανέβασε ένα ακόμα ‘‘διαφωτιστικό’’ άρθρο τού ΕΤ. Το θέμα του ήταν μια βιβλιοκριτική δια χειρός Ανδρέα Ανδριανόπουλου (ΑΑ) στο «Books’ Journal» Ιανουαρίου για το βιβλίο τού Νοτιοκορεάτη καθηγητή Οικονομικών στο Κέμπριτζ Χα-Τζουν Τσανγκ «23 αλήθειες που δεν μας λένε για τον καπιταλισμό». Αξίζει να σημειωθεί, για να μη δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις, ότι το βιβλίο —υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου, αλλά έχω διαβάσει ως τώρα μόνο κάποια σημεία του, επιλεκτικά— δεν είναι ένας ύμνος υπέρ του σοσιαλισμού, όπως, ίσως, θα νόμιζε κάποιος. Είναι μια αποδόμηση των κυριότερων ιδεολογημάτων που κυριαρχούν στην ατζέντα της προπαγάνδας όλων εκείνων οι οποίοι τάσσονται υπέρ ενός απολύτως ανεξέλεγκτου καπιταλισμού και οι οποίοι υποστηρίζουν ότι, αν ο καπιταλισμός παρουσιάζει αποτυχίες και αστοχίες, αυτό οφείλεται ακριβώς στο ότι τα κράτη βάζουν χέρι στην αόρατη χείρα τής αγοράς και δεν την αφήνουν να μεγαλουργήσει. Ως τέτοιο έχει τη χρησιμότητά του, αλλά ως τέτοιο. Δηλαδή, ως ένα βιβλίο-κήρυγμα για την επιστροφή στον ‘‘τιθασευμένο’’ καπιταλισμό τού ’50 και τού ’60, από τον οποίο όμως, δυστυχώς αλλά όχι δια μαγείας, μάς προέκυψε αυτός που ζούμε.

Στην κατεδαφιστική κριτική τού ΑΑ (τι άλλο θα έκανε ο κήρυκας του αχαλίνωτου καπιταλισμού;) ανέλαβε λοιπόν να απαντήσει ο ΕΤ με το περί ου ο λόγος άρθρο. Τι τίτλο θα βάζατε εσείς στη θέση του; Δεν θα βάζατε κάτι σοβαρό —ως καθηγητές Πανεπιστημίου, διάολε!—, ας πούμε «Η χρεοκοπία ενός νεοφιλελεύθερου»; Ή, αν ήσασταν πιο τολμηροί, «Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος παίρνει πάλι το νεοφιλελεύθερο όπλο του»; Κι αν θέλατε να γίνετε ακόμα και σαρκαστικοί, δεν θα βάζατε ως τίτλο κάτι σαν το «Εμπρός Αντρέα για μια ελευθερία πλέρια»; Χα! Αυτούς ή παρόμοιους  τίτλους θα βάζατε εσείς. Δείτε όμως τι έκανε ο ‘‘σοφός’’ ΕΤ!

«Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο σοβιετικός μαρξισμός και τα οικονομικά του σαλονιού»! Αυτός ήταν ο τίτλος τού άρθρου του με το οποίο φιλοδοξούσε να απαντήσει στις επικρίσεις τού ΑΑ! Για λόγους που μας διαφεύγουν εν μέρει, ο ΕΤ επέλεξε να ανοίξει διμέτωπο αγώνα. Ο οποίος όμως, για λόγους που δεν μας διαφεύγουν καθόλου, καταλήγει λίγο μονόπαντος, αν συνυπολογίσει κανείς και τη δύναμη της εικόνας που, ως γνωστόν, λέει όσα δεν λένε χίλιες λέξεις. Γιατί η εικόνα που συνόδευε το άρθρο δεν ήταν παρά ένας σχηματισμός τού Κόκκινου Στρατού σε συνθήκες απόλυτης συμμετρίας. Ακόμα κι ένας μέτριας ευφυΐας αναγνώστης το έπιανε το υπονοούμενο!

Τι εννοούμε όταν λέμε «δεν μας διαφεύγουν εν μέρει»; Ποιοι λόγοι για έναν τέτοιο διμέτωπο δεν μας διαφεύγουν και ποιοι μας διαφεύγουν;

Ο ΕΤ, αναντάμ-παπαντάμ ‘‘αντισταλινικός’’, θεώρησε αναγκαίο να πει στο αναγνωστικό κοινό του: «το γεγονός ότι είμαι αντινεοφιλελεύθερος, δεν σημαίνει πως είμαι φιλοσοβιετικός και υιοθετώ τις χονδροειδείς στρεβλώσεις τού μαρξισμού που διεπράχθησαν στα χρόνια τής διακυβέρνησης του Στάλιν». Αν και δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς θα μπορούσε να παρεξηγηθεί, το κατανοούμε. Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως, φύλαγε τα ρούχα σου για να ’χεις τα μισά, κ.λπ., κ.λπ. Ok.

Εκείνο που δεν κατανοούμε είναι γιατί, προκειμένου να παραλληλίσει τα κατ’ αυτόν αφελή επιχειρήματα του ΑΑ[1] με τις χονδροειδείς στρεβλώσεις της φιλοσοφίας τού Μαρξ, έπρεπε να καταφύγει στους εξ ίσου χονδροειδείς ισχυρισμούς και μαρτυρίες τού Leszek Kolakowski! Δεν ξέρει ο κ. καθηγητής τι εστί Leszek Kolakowski; Δεν ξέρει ότι ξεκίνησε από μαρξιστής και κομμουνιστής, στη συνέχεια κριτικός μαρξιστής και μετά απόλυτος αρνητής τού μαρξισμού τον οποίο ταύτισε με τον ολοκληρωτισμό, αναγορεύοντάς τον μήτρα τού Κακού; Τα ξέρει όλα αυτά και τα παραξέρει. Αλλά, προκειμένου να σκιαγραφήσει μια απλουστευτική καρικατούρα τού πραγματικού προβλήματος της δογματικής και μηχανιστικής ανάγνωσης του Μαρξ δεν δίστασε να στηριχτεί στον Πολωνό φιλόσοφο, ίσως και με την ελπίδα να μην ξέρουν οι πολλοί αναγνώστες του την περίπτωση Kolakowski (βάσιμη ελπίδα). Λες και χάθηκαν ένα σωρό κριτικοί μαρξιστές, παλιότεροι και σύγχρονοι, που όμως δεν πέρασαν απέναντι! Έκανε δηλαδή, αυτό ακριβώς για το οποίο κατηγορεί τον σοβιετικό μαρξισμό (έτσι γενικά και τσουβαλιαστά) και τον ΑΑ: χονδροειδή υπεραπλούστευση! Να τον πληρώσουμε κι εμείς με το ίδιο νόμισμα και να τον ρωτήσουμε ‘‘συνδικαλιστικά’’ και λίγο κουτοπόνηρα μήπως το πρόβλημά του τελικά δεν είναι ο «σοβιετικός μαρξισμός», αλλά ο μαρξισμός εν γένει; Δεν θα το άξιζε;

Τρίτη και φαρμακερή!

Είναι η περίπτωση που αναφέρουμε στην εισαγωγή της προηγούμενης ανάρτησης. Το άρθρο τού ΕΤ στην «Εποχή» τής προπερασμένης Κυριακής «Ευρώ ή νέα δραχμή». Σε αυτό διαπράττει δυο καραμπινάτες κουτοπονηριές. Η πρώτη, για να τα λέμε όλα, δεν διαπράττεται μόνο από αυτόν. Διαπράττεται κατ’ εξακολούθηση από όλους τους ‘‘ευρωπαϊστές’’ τού ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ (‘‘αριστερούς ευρωπαϊστές’’ βεβαίως βεβαίως, τι νομίσατε; —οι ‘‘δεξιοί’’ έχουν πάει στη ΔΗΜΑΡ![2]). Τον ΕΤ έχουμε όμως τώρα μπροστά μας κι αυτός θα τα πληρώσει για όλους. Λυπηρό και κάπου άδικο, αλλά μοιραίο. Η δεύτερη όμως είναι δική του 100%. Δική του με την εξής έννοια: Μπορεί να την έχουμε ακούσει από διαφόρους, —ή να την έχουμε νιώσει να υπονοείται— στο διαδίκτυο αλλά και σε ‘‘ζωντανές’’ συζητήσεις, όμως είναι η πρώτη φορά, απ’ όσο ξέρουμε τουλάχιστον εμείς, που κάτι τέτοιο ακούγεται από πρωτοκλασάτο στέλεχος τής Αριστεράς. Ας δούμε αυτές τις δυο περιπτώσεις πιο αναλυτικά.

Η πρώτη: Πώς απαντά στο ευθύ, ευθύτατο ερώτημα που θέτει από τον τίτλο κιόλας ο ΕΤ; Να πώς!

Η απάντηση, λοιπόν, στο αρχικό ερώτημα: ευρώ ή νέα δραχμή, είναι ότι προτιμώ μια ευρωπαϊκή λύση. Μια υπερεθνική αντιμετώπιση για ένα υπερεθνικό πρόβλημα. Προτιμώ οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι να απαιτήσουν αλλαγή της ατζέντας. Προτιμώ να αναπτυχθεί ένα δημοκρατικό κοινωνικό κίνημα που να απαιτεί μια διαφορετική κατεύθυνση για την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες, με χρηματοπιστωτικό έλεγχο.

Είπατε τίποτε, ή μείνατε ξεροί όπως εμείς; Υποτίθεται ότι ο ΕΤ επιχειρεί μια ‘‘φυγή προς τα εμπρός’’, όπως συνηθίζουν να γράφουν οι δημοσιογράφοι τού ΔΟΛ σε τέτοιες περιπτώσεις. Υποτίθεται ότι αναποδογυρίζει το τάβλι και μας δείχνει ένα άλλο παιχνίδι, με άλλους κανόνες που ευνοούν σκανδαλωδώς εμάς. Υποτίθεται ότι ανοίγει μια πόρτα που μόνο αυτός έβλεπε και η οποία μας βγάζει από το αδιέξοδο και αποπροσανατολιστικό δίλημμα, έτσι που να λέμε όλοι: «Καλά, είναι δυνατόν να μη το βλέπαμε τόσο καιρό και να τρώμε τα μουστάκια μας για το κωλοευρώ και την κωλοδραχμή; Είναι δυνατόν να ήμασταν τόοοσο μαλάκες;».

Υποτίθεται. Γιατί και ένας ηλίθιος ακόμα μπορεί να καταλάβει ότι η απάντηση που δίνει ο κύριος καθηγητής είναι «ευρώ και τα μυαλά στα κάγκελα»! «Ευρώ κι όποιος αντέξει»! «Ευρώ με όλες τις θυσίες που θα απαιτηθούν»! Απολύτως και διαμετρικά αντίθετα βέβαια με την τελευταία απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ «καμιά θυσία για το ευρώ», την οποία, προφανώς, ο ΕΤ την έχει γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι!

Ειλικρινά, θα θέλαμε να ξέρουμε: Τόσο ‘‘έξυπνο’’ θεωρεί τον εαυτό του ο κύριος καθηγητής, ώστε να νομίζει ότι μπορεί να μας δουλεύει ψιλό (χοντρό) γαζί, ή τόσο μόγγολα θεωρεί τους αναγνώστες του; Δεν καταλαβαίνει ότι ξεπερνάει κάθε όριο; Δεν καταλαβαίνει ότι γίνεται καταγέλαστος; Και επί τέλους: έχει απολέσει και το τελευταίο απόθεμα αυτοσεβασμού;

Και θα θέλαμε να ξέρουμε και το άλλο: Πώς ανέχονται τα μέλη τού ΣΥΝ  τέτοια κοροϊδία; Πώς δεν επαναστατούν με τέτοια φτήνια; Πώς καταδέχονται, ακόμα και οι φανατικότεροι ‘‘ευρωπαϊστές’’, να προσυπογράφουν τέτοιου είδους ‘‘επιχειρήματα’’ (καθρεφτάκια για ιθαγενείς);

Η δεύτερη: Συνεχίζοντας από το παραπάνω απόσπασμα γράφει ο ΕΤ τα εξής ‘‘ορέα’’:

Μπορεί να συμβεί αυτό; Δεν είμαι σίγουρος. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι χρειάζεται να το προσπαθήσουμε. Είμαι σίγουρος ότι αν φύγουμε από την ευρωζώνη ή αν διαλυθεί η ζώνη του ευρώ, αυτό δεν θα συμβεί λόγω της δημιουργίας ενός δημοκρατικού κινήματος που απαιτεί αλλαγή κατεύθυνσης, δεν θα έρθει από αυτούς που αντιστέκονται. Θα έρθει από αυτούς που ξέχασαν τη δεκαετία του 30, που ξέχασαν ότι η λιτότητα σε εποχή ύφεσης ποτέ δεν έφερε λύση, ότι με ύφεση ποτέ δεν μπορείς να περιορίσεις το χρέος.

Εάν δεν αναπτυχθεί ένα πανευρωπαϊκό ειρηνικό κίνημα και το ευρώ καταρρεύσει, τότε ο κίνδυνος του φασισμού είναι πραγματικός. Αυτοί που υποστηρίζουν την πολιτική των μνημονίων έχουν μεγάλη ιστορική ευθύνη. Θυμίζω ότι ο φασισμός στη Γερμανία δεν ήρθε μόνο από τον πληθωρισμό του 20, αλλά και από τα υφεσιακά προγράμματα του 29, του 30 και του 31.

Εδώ πάλι, τι είναι αυτό που ο μας λέει κυρίως (κυρίως, γιατί λέει κι άλλα) ο ΕΤ; Μας λέει αυτό που διατύπωσε συνοπτικά κι ένας αναγνώστης κάτω από το άρθρο του: ευρώ ή φασισμός! Ναι, ακριβώς έτσι!

Στην πρωτοφανή τρομοκρατία που ασκεί εδώ και δυο χρόνια η άρχουσα τάξη, τρομοκρατία που έφτασε και ξεπέρασε κάθε όριο αισχρότητας τις τελευταίες βδομάδες, έρχεται το μέλος τής Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής αριστερού κόμματος, ο ΕΤ, έρχεται να προσθέσει τον απόλυτο Τρόμο: τον φασισμό (= χούντα)! Προσέξτε: δεν έρχεται να υπενθυμίσει, δεν έρχεται να πει «σύντροφοι πρέπει να προσέξουμε τις αντιδράσεις τού ταξικού εχθρού», δεν έρχεται να επισημάνει κάποια αμεριμνησία ή περιφρόνηση του κινδύνου. Όλα αυτά είναι απολύτως λογικά και δεν θα είχαμε καμία αντίρρηση. Έρχεται να πει: Έξω από το μαντρί του ευρώ και της ΕΕ θα μας (σας) φάει ο λύκος τού φασισμού. Καθίστε στ’ αυγά σας!!!

Αντιλαμβάνεστε ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε ούτε καν με τον πιο ήπιο ή δεξιό ρεφορμισμό. Ο ΕΤ δεν αντιπαραθέτει αυτές τις σκέψεις του προς κάποιο κάλεσμα στην Επανάσταση! Τις αντιπαραθέτει προς μια άλλη συλλογιστική προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία το ευρώ και η ΕΕ γενικότερα είναι τροχοπέδη όχι απλώς για κάποιου είδους σοσιαλισμό, αλλά για τη στοιχειωδώς αξιοπρεπή επιβίωση ενός ολόκληρου λαού, καθώς και για το ελάχιστο όριο εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, όπως, π.χ., αυτό τού να αποφασίζει ο ίδιος ο λαός πότε θα κάνει εκλογές!!!

Αυτή την προσέγγιση πρέπει να τη ξεχάσουμε, σύμφωνα με τον κ. καθηγητή, γιατί κινδυνεύουμε από μια νέα χούντα. Περιμέναμε τον ‘‘σοφό’’ εξ Οξφόρδης να μας πει ότι μπροστά στην υπεράσπιση των κεκτημένων συμφερόντων της η άρχουσα τάξη δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα, αν μπορεί, να επιβληθεί δια πυρός και σιδήρου! Και λοιπόν; Τι πρέπει να κάνουμε, δεδομένου ότι κάθε άρχουσα τάξη είναι αδίστακτη όταν στριμωχτεί;

Να μην κάνουμε επανάσταση; Είπαμε, δεν μιλάμε για επανάσταση. Άρα, τι εννοεί ο ‘‘ποιητής’’;

Μήπως (λέμε μήπως) θέλει να πει ότι ακόμα και «μια κυβέρνηση ευρείας λαϊκής αντιμνημονιακής πλειοψηφίας με ραχοκοκαλιά την Αριστερά», όπως αυτή που ευαγγελίζεται το κόμμα του, θα πρέπει κι εκείνη, σαν τον Αντωνάκη, να ξεχάσει όλες τις αντιμνημονιακές κορόνες, αν έρθει στα πράγματα, και να φροντίσει απλώς για τη «δίκαιη κατανομή των βαρών», κατά πως μας λέει ο Φώτης Κουβέλης, καθήμενη κι αυτή στ’ αυγά της, αφού, όπως δήλωσε κι ο άλλος ‘‘ογκόλιθος’’, ο Σπύρος Λυκούδης, «Η σύμβαση με την τρόικα δεν ανατρέπεται»;

Και μήπως ο ΕΤ με αυτά του τα λόγια προσφέρει στο εργατικό κίνημα και άλλη πολύτιμη τροφή για σκέψη και περισυλλογή; Μήπως ο άνθρωπος θέλει να μας πει ότι, εκτός από την Οκτωβριανή Επανάσταση, η οποία παρά τρίχα να φέρει τους Λευκούς στην εξουσία και εκτός από την αποτυχημένη επανάσταση των Σπαρτακιστών που πνίγηκε στο αίμα, μήπως θέλει να μας υποψιάσει και για άλλα, για τα οποία εμείς και καμπόσοι άλλοι έχουμε βαθιά μεσάνυχτα;

Μήπως, ας πούμε, θέλει να μας πει ότι η νίκη τού Λαϊκού Μετώπου στην Ισπανία, αν και εκλογική και καθόλου επαναστατική, αυτή ήταν που έφερε τον φρανκικό φασισμό και πρέπει να την επανεξετάσουμε κριτικά; Ή μήπως πάλι θέλει να μας πει ότι η απόλυτα αστικοδημοκρατική νίκη τής Unidad Popular τού Αλιέντε έφερε τον Πινοσέτ, οπότε κι εδώ πρέπει να προβληματιστούμε κατά πόσον έπρεπε να την αποφύγουμε; Μήπως, σε τελική ανάλυση, ο ΕΤ μας υποδεικνύει, με τον τρόπο του και ευγενικά βέβαια, όπως αρμόζει άλλωστε σε καθηγητές Πανεπιστημίου, μήπως μας υποδεικνύει ότι η ορθή στρατηγική προς τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία όχι μόνο έξω από το ευρώ ή την ΕΕ δεν περνάει, αλλά, αντίθετα περνάει μόνο μέσα από τακτικές εκστρατείες με αιτήματα όπως η νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων, η ανάπλαση τού ξενοδοχείου Ακροπόλ και η οριστική διάσωση της καρέτα-καρέτα;

Διερωτώμεθα.

Αντί επιλόγου

Ένας αναγνώστης του άρθρου που μόλις σχολιάσαμε έχει γράψει το εξής σχόλιο, απαντώντας σε άλλον σχολιαστή που χαρακτήρισε το άρθρο τού ΕΤ εμετικό:

το άρθρο ειναι εξαιρετικό. Εμετική και προβοκατόρική είναι αυτή η επίθεση εναντιον του Τσακαλώτου http://leftg700.blogspot.com/2012/02/blog-post_23.html

Θα θέλαμε κατ’ αρχήν να του πούμε από εδώ ότι περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Αναρωτιόμαστε όμως: Αν βρήκε το πρώτο μέρος εμετικό, σ’ αυτό τι θα κάνει; Μήπως πρέπει να πάρει προληπτικά λίγο Primperan; Κι ακόμα, να του πούμε το εξής: Δεν ξέρουμε τι ακριβώς εννοεί με τη λέξη «προβοκατόρικη», δεδομένου ότι έχει γίνει κι αυτή καραμέλα όπως η λέξη «εθνολαϊκισμός», ας πούμε. Αν όμως εννοεί ότι τα όσα γράψαμε προκαλούν όποιον θέλει να έρθει να υπερασπιστεί τους ισχυρισμούς τού ΕΤ, αυτό ναι, το προσυπογράφουμε.

Στην προηγούμενη ανάρτηση δεν εμφανίστηκε ούτε πουλί πετούμενο για να αντεπιχειρηματολογήσει επί αυτών που επικρίναμε. Γι’ αυτό τώρα αυξήσαμε τις δόσεις τής ‘‘προβοκάτσιας’’. Για να δούμε, θα έρθει κανένας αυτή τη φορά;

Διερωτώμεθα.

ΥΓ Επειδή είχαμε κάτι ‘‘κρούσματα’’ στο προηγούμενο post, υπενθυμίζουμε και τονίζουμε ότι το θέμα δεν είναι ούτε σε αυτό το δεύτερο μέρος η απάντηση στο ερώτημα «ευρώ η δραχμή». Το θέμα είναι ο αριστερός πολιτικός ‘‘συνδικαλισμός’’, όπως αναλύσαμε την έννοια στην εισαγωγή τής προηγούμενης ανάρτησης και εντοπισμένος στις συγκεκριμένες περιπτώσεις που επισημάναμε. Φυσικά, ο σχολιασμός είναι απολύτως ελεύθερος. Να δηλώσουμε όμως προκαταβολικά ότι η εστίαση τής κουβέντας στο νομισματικό ζήτημα θα θεωρηθεί από εμάς πέταγμα της μπάλας στην κερκίδα (άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε δηλαδή). Γι’ αυτό και δεν σκοπεύουμε να συμμετάσχουμε σε μια τέτοια συζήτηση που τυχόν θα ανοίξει εδώ.

[1] Καθώς δεν χάνουμε τεύχος ούτε του «Athens Review of Books», ούτε του «Books’ Journal» (πάντα πρέπει να ενημερώνεται κανείς για τον ιδεολογικό λόγο των ποικίλων τάσεων του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού), έχουμε διαβάσει τη βιβλιοκριτική τού ΑΑ. Από τη μεριά του, μια χαρά τα είπε και τα πήγε!

[2] ;-)

Η εικόνα, από το dsvsval.blogspot.com. Η διαφορά που παρατηρείτε σε σχέση με τη φωτογραφία της στην προηγούμενη ανάρτηση οφείλεται, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες μας, στο γεγονός ότι η κ. Ναταλία Γερμανού ‘‘χτύπησε’’ το τατουάζ όταν διάβασε το άρθρο τού ΕΤ «Ευρώ ή νέα δραχμή»... ;-)

Ο (κουτο)πονηρός κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος

Οι τακτικές μας αναγνώστριες και αναγνώστες πρέπει να το έχουν καταλάβει: λίγα πράγματα μας εξοργίζουν περισσότερο από τον πολιτικό ‘‘συνδικαλισμό’’ που συχνά-πυκνά ανθίζει στο αριστερό στρατόπεδο. Τι καλούμε πολιτικό ‘‘συνδικαλισμό’’; Καλούμε πολιτικό ‘‘συνδικαλισμό’’ όλα όσα άλλοι ονομάζουν δημαγωγία, προσχηματικό και υποκριτικό λόγο, διγλωσσία, απόκρυψη – παραλλαγή – παραπλάνηση, υπεκφυγή, κούφια λόγια και (βασικό αυτό, αφού μιλάμε για Αριστερά) ιδεολογικοποίηση της όποιας επιχειρηματολογίας πάνω σε κάποιο μεγάλο ή μικρό ζήτημα, πρακτικό ή θεωρητικό. Κι όλα αυτά, όχι για κάποιο ‘‘ιερό’’ σκοπό, αλλά, απλώς, για τη διατήρηση πρωταρχικά τής συσπείρωσης ενός κομματικού ακροατηρίου και, ει δυνατόν, τη διεύρυνσή του…

Την Κυριακή που μας πέρασε, στην «Εποχή», ήρθαμε μούτρα με μούτρα με μια τέτοια περίπτωση. Ήταν ένα άρθρο του Ευκλείδη Τσακαλώτου,[1] το οποίο αναδημοσιεύτηκε και στο ανεπίσημο site του ΣΥΝ, το Red Notebook, με τον τίτλο «Ευρώ ή νέα δραχμή». Η αλήθεια είναι ότι, για να τα λέμε όλα, από αυτή τη συνάντηση στραπατσαριστήκαμε —τα μούτρα μας δηλαδή— άσχημα. Παρ’ όλα αυτά δεν θα το κάναμε θέμα. Είναι όμως η τρίτη φορά που ο αξιότιμος κύριος καθηγητής μάς στραπατσάρει άσχημα μέσα σε παρά κάτι από δύο μήνες, κι αυτή τη φορά λέμε να μην πάμε πάσο. Μοιραία, αυτή η απόφασή μας θα έχει και μια κάποια αναδρομική ισχύ…

Μια του κλέφτη…

Ήταν ανήμερα τα Χριστούγεννα όταν διαβάσαμε ένα πρωτοσέλιδο άρθρο τού Ευκλείδη Τσακαλώτου (ΕΤ) στην «Αυγή». Θέμα του, η ‘‘από τα κάτω’’ εκεχειρία στο Δυτικό Μέτωπο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, τα Χριστούγεννα του 1914. Το γεγονός είναι γνωστό, και μάλιστα, πριν λίγα χρόνια, γυρίστηκε και μια κινηματογραφική ταινία για την τόσο εμβληματική αλλά και τόσο πρόσκαιρη συναδέλφωση των λαών, που αναδύθηκε κυριολεκτικά μέσα από τα χαρακώματα. Η ταινία ήταν και η αφορμή για να γράψει το συγκεκριμένο άρθρο ο ΕΤ, αυτή που του έδωσε την έμπνευση, όπως ο ίδιος εκμυστηρεύτηκε.

Εκείνο που δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε και εξακολουθούμε να μην καταλαβαίνουμε είναι τι αποτέλεσε την έμπνευσή του να κάνει έναν ευθύ, ευθύτατο παραλληλισμό μεταξύ του γεγονότος εκείνου και του προβληματισμού και των συζητήσεων εντός τής Αριστεράς σχετικά με το πρόβλημα της στάσης μας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και γενικότερα τον περίφημο ‘‘ευρωπαϊσμό»’’, ‘‘δεξιό’’ κι ‘‘αριστερό’’. Γράφει ο ΕΤ:

Το επεισόδιο φέρνει πολλές σκέψεις για το πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς ο κόσμος στο παρελθόν, αλλά και στο μέλλον. Μόλις τέσσερις μήνες πριν, τον Αύγουστο του 1914, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είχαν ψηφίσει, στα αντίστοιχα κοινοβούλιά τους, τις στρατιωτικές δαπάνες για να ξεκινήσει μια αιματηρή σύγκρουση, που το μέγεθος της καταστροφής που θα επέφερε δεν ήταν ακόμη καθόλου σαφές εκείνα τα πρώτα Χριστούγεννα. Στο δίλημμα, αν είμαστε με την τάξη μας ή με το έθνος μας, η απόφαση ήταν συντριπτικά υπέρ της δεύτερης επιλογής. Μια ιστορική απόφαση που σημάδεψε όλη τη μετέπειτα ιστορία της αριστεράς. Και για τις ήττες της αριστεράς μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι έπαιξε σημαντικότερο ρόλο και από την καθίδρυση του σταλινισμού και από το γεγονός ότι η αριστερά δεν μπόρεσε να σταματήσει την άνοδο του φασισμού. Και σήμερα τίθεται αυτό το δίλημμα. Θα μπορέσει η αριστερά να προτάξει τον διεθνισμό σε αυτή την κρίση, να αναζητήσει υπερεθνικές λύσεις για υπερεθνικά προβλήματα; Να βρει τι ενώνει, για παράδειγμα, τον κόσμο της εργασίας στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Ιταλία, αλλά και στη Γερμανία;

Τι επιχειρεί να κάνει εδώ ο καλός μας ο κύριος καθηγητής; Να παρουσιάσει όσους τάσσονται υπέρ τής αποδέσμευσης από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση ή εκείνους που αρχίζουν να το σκέφτονται και να φλερτάρουν με την ιδέα, ως κάτι αντίστοιχο με όσους εκείνα τα χρόνια, από την πλειοψηφία τής ενιαίας ακόμα Σοσιαλδημοκρατίας μέχρι τους ακραίους εθνικιστές, σάλπισαν τους παιάνες τού Θεού τού Πολέμου!!! Το μήκος τού λογικού άλματος είναι τόσο μεγάλο, που μας τέλειωσε η κορδέλα και επειδή λόγω Χριστουγέννων τα καταστήματα ήταν κλειστά δεν κατέστη δυνατόν να το μετρήσουμε με ακρίβεια για να μπορούμε σήμερα να σας το ανακοινώσουμε. Μπορούμε όμως να σας πούμε υπεύθυνα ότι η κατάληξη αυτού του άλματος είναι οι γνωστές κατηγορίες περί ‘‘εθνοκομμουνισμού’’ και άλλες τέτοιες ‘‘ορεότητες’’, ασχέτως αν δεν τις διατύπωσε ο κ. καθηγητής. Και μπορούμε ακόμα να σας εξομολογηθούμε ότι νιώσαμε άκρως προσβεβλημένοι από την τόσο χοντροκομμένη υποτίμηση της νοημοσύνης μας, ότι λυπηθήκαμε τα μέλη τού ΣΥΝ (όχι όλα) κι ότι προβληματιστήκαμε αρκετά για το αν είχαμε να κάνουμε με πολιτική αγυρτεία ή με πολιτική ηλιθιότητα. Καταλήξαμε στο πρώτο, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι η πολιτική ηλιθιότητα είναι απολύτως ασύμβατη με σπουδές στην Οξφόρδη και καθηγητική έδρα στο πανεπιστήμιο του Κεντ και του ΟΠΑ.[2]

Τι να πούμε εδώ χωρίς να γίνουμε, για μια ακόμα φορά, ‘‘κακά παιδιά’’; Να πούμε μόνο ένα:

Η αποδοχή τού παραπάνω συλλογισμού(;) τού ΕΤ οδηγεί αυτομάτως σε έναν άλλον:

Ότι οι μπολσεβίκοι τού Λένιν πρέπει να καταγγελθούν από το παγκόσμιο εργατικό κίνημα και να παραδοθούν στην πυρά και το αιώνιο όνειδος, επειδή προτίμησαν να ‘‘βγάλουν την ουρά τους έξω’’ από το Μεγάλο Πόλεμο, να ‘‘καθαρίσουν’’ ‘‘μόνο’’ για πάρτη τού δικού τους έθνους και να ‘‘αδιαφορήσουν’’ για όλους τους άλλους σφαγιαζόμενους ευρωπαϊκούς λαούς, αντί να συνεχίσουν την προσπάθεια για συναδέλφωση μαζί τους και κοινή πανευρωπαϊκή επανάσταση! Και φυσικά, όμοια μεταχείριση πρέπει να επιφυλάξουμε και στους Σπαρτακιστές ή στους Ούγγρους επαναστάτες τής εποχής!

Αυτά μας λέει ο κ. καθηγητής, χωρίς να μας τα λέει! Μόνο και μόνο για να ‘‘στηρίξει’’, με νύχια και δόντια (δηλαδή με φτηνά τερτίπια και ταχυδακτυλουργίες μαθητευόμενου μάγου) την κυρίαρχη άποψη μέχρι στιγμής στο κόμμα του περί ‘‘σταθερού ευρωπαϊκού προσανατολισμού’’, ανεξαρτήτως των συνεχώς επιδεινούμενων συνθηκών. Σκεπτόμαστε τι άλλο θα μας πει, όσο θα εξαθλιώνεται η ελληνική κοινωνία και οι φωνές απόρριψης ή δυσπιστίας και σκεπτικισμού για την ΕΕ θα πληθαίνουν, και ανατριχιάζουμε!

Δυο τού κλέφτη…

Γι’ αυτό το δεύτερο κρούσμα, καθώς και λεπτομέρειες για το τρίτο και φαρμακερό, στην επόμενη ανάρτηση.

[1] Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, με λαμπρές σπουδές (Οξφόρδη) και κατά κάποιο τρόπο ‘‘κοσμοπολίτης’’ —γεννήθηκε στο Ρότερνταμ και μέχρι το 1993 έζησε στην Αγγλία, όπου και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Κεντ— είναι ένας από τους οργανικούς διανοούμενους της Αριστεράς, ενταγμένος στον ΣΥΝ (μέλος τής Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής από το 2004).

[2] Όχι! Δεν ξεχάσαμε να συμπεριλάβουμε στις ασυμβατότητες τη θέση στην Κεντρική Επιτροπή τού ΣΥΝ. ;-)

Η εικόνα, από το dsvsval.blogspot.com

Τι ζητούν οι βάρβαροι στη «Χαλυβουργία»;

Προθες, αντιπροσωπία τής Χρυσής Αυγής επισκέφτηκε τους απεργούς εργάτες τής «Ελληνικής Χαλυβουργίας» Ασπροπύργου και παρέδωσε τρόφιμα, απευθύνοντας και χαιρετισμό στους απεργούς εργάτες. Όπως είναι γνωστό, η απεργία, που έχει αρχίσει τη Δευτέρα 31 Οκτωβρίου, δηλαδή μετράει ήδη 112(!) ημέρες, στηρίζεται και επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από το ΠΑΜΕ, ενώ, σύμφωνα με τα γραφόμενα στο διαδίκτυο και από οπαδούς τού ΚΚΕ, ο Πρόεδρος του εργοστασιακού σωματείου Γιώργος Σιφωνιός φέρεται να είναι μέλος τού κομμουνιστικού κόμματος. Αξίζει και με το παραπάνω να σημειωθεί πως η Χρυσή Αυγή μέχρι τώρα τασσόταν υπέρ τής λύσης τής απεργίας με το επιχείρημα ότι η παράτασή της θα οδηγήσει στο κλείσιμο του εργοστασίου και την οριστική απώλεια των 400 θέσεων εργασίας. Και τώρα, όσοι δεν το έχετε δει, παρακολουθείστε οπωσδήποτε το βίντεο:

Μ’ ένα σμπάρο …τρία τρυγόνια

Τι τους ήρθε των βαρβάρων νεοναζί και κατέβηκαν στον Ασπρόπυργο; Νομίζουμε τους ήρθαν τρεις ιδέες. Η πρώτη: Η μονομερής προσκόλληση στο έθνος εμποδίζει σοβαρά την ανάπτυξη του ‘‘κινήματός’’ τους· χρειάζονται και την τάξη, την οποία, έδειξαν, δεν σκοπεύουν να παραχωρήσουν στην Αριστερά αμαχητί. Η δεύτερη: Καθώς βλέπουν τα δημοσκοπικά ποσοστά τους να ανεβαίνουν και οι ίδιοι να φλερτάρουν με την είσοδό τους στην κοινοβουλευτική κολυμβήθρα τού Σιλωάμ, αισθάνονται ότι ήρθε η ώρα να επιδιώξουν πλατύτερη νομιμοποίηση (συν Βουλή και χείρα κίνει) από αυτήν που προσφέρουν τα πογκρόμ και τα μαχαιρώματα μεταναστών. Και η τρίτη: Η παρουσία τους εκεί ήταν μια εξαιρετική (ΑΑΑ+) αφορμή να σπείρουν τη σύγχυση, να υπονομεύσουν και να αποδομήσουν τόσο την ιδέα τού ιστορικού ρόλου τής εργατικής τάξης, όπως την εννοεί η Αριστερά, όσο και να εκθέσουν τις οργανωμένες συνδικαλιστικά και πολιτικά δυνάμεις της, με πρώτες και καλύτερες ΠΑΜΕ και ΚΚΕ, αφού αυτές έχουν τον πρώτο λόγο στην απεργία τών χαλυβουργών.

Για τις πρώτες δύο ιδέες, είναι νωρίς να ξέρουμε αν θα τους βγουν. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων και από τη δική μας δράση (δράση, όχι αντίδραση). Για την τρίτη, μπορούμε να πούμε κάτι παραπάνω.

Λάσπη

Οι Νο1 ‘‘συνήθεις ύποπτοι’’, τα ‘‘τσακάλια’’ τού Indymedia, φυσικά δεν έχασαν λεπτό και άρχισαν να πετάνε τη διαδικτυακή λάσπη με τις μπουλντόζες, μέχρι που το τσαρδί τους έπεσε, επειδή το Πολυτεχνείο για λόγους συντήρησης(;) ανακοίνωσε διακοπές ρεύματος. Οι Ν2 ‘‘συνήθεις ύποπτοι’’, οι φίλοι μας της ΕΟΣ, άργησαν λίγο, αλλά δεν μπορούσαν να λείψουν από το πανηγύρι, φέρνοντας μαζί και όλο τον ‘‘εξοπλισμό’’ τους (κοπτοραπτική αποσπασματικότητα, αισχρή διαστρέβλωση, ύπουλη υπονόμευση), ‘‘εξοπλισμό’’ που χρησιμοποιούν σχεδόν για κάθε οργανωμένη αριστερή δύναμη —ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι το ΚΚΕ πληρώνει πιο ακριβά από όλους το μάρμαρο…

Είναι ελπιδοφόρο πάντως ότι σε δύο από τα γνωστότερα αναρχικά blogs δεν ακούστηκε κιχ. Και είναι ολωσδιόλου αποκαρδιωτικό ότι σε ένα αριστερό ιστολόγιο, προσκείμενο μάλλον στον ΣΥΡΙΖΑ, γράφτηκε, (εκτός άλλων ‘‘ορέων’’ που δείχνουν ότι ο αρθρογράφος —κείμενα του οποίου βλέπουμε κατά καιρούς στην «Εποχή»— χάνει στροφές τόσο στο πεδίο της θεωρίας, όσο και σε αυτό τής πράξης), γράφτηκε λοιπόν και η εξής απίστευτη (από αριστερό για αριστερούς!) αθλιότητα:

Είναι τόσο ηλίθιος (ανακαλούμε έναν υπερβολικό χαρακτηρισμό που είχαμε γράψει αρχικά λόγω φόρτισης όταν μάθαμε την είδηση) ο Γ. Σιφωνιός —για τον οποίο τόσα εγκώμια έχουμε γράψει σε περασμένες αναρτήσεις μας— ή κάτι άλλο συμβαίνει που ούτε καν θέλουμε να το αναφέρουμε;  

Φωναχτές σκέψεις

Αφήνοντας κατά μέρος τις αθλιότητες, θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας κάποιες σκέψεις, χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Οι σκέψεις αφορούν στο περιστατικό αυτό καθ’ αυτό και τα συμπεράσματα που θα μπορούσαν να εξαχθούν, αλλά και στις συζητήσεις και αντιδράσεις που πυροδότησε, καθώς και στην αφωνία που προκάλεσε. Αριθμούμε (όχι υποχρεωτικά με αλάνθαστη σειρά σπουδαιότητας, να μας το συγχωρήσετε αυτό):

1. Αν η πολιτική είναι, εκτός άλλων, και διαχείριση συμβόλων (που είναι), η Χρυσή Αυγή κατήγαγε μια τακτική νίκη σε επικοινωνιακό και συμβολικό επίπεδο κι εμείς υποστήκαμε μια αντίστοιχη ήττα.

2. Φαίνεται ότι κάποιοι μέσα στη Χρυσή Αυγή έχουν κατανοήσει καλύτερα από μερικούς δικούς μας ότι η «πολιτική αρχών» είναι, συχνά, «αρχίδια πολιτική». Δεν εξηγείται αλλιώς πώς πρόσφεραν βοήθεια σε απεργία που υποστηρίζεται κυρίως από κομμουνιστές...

3. Επειδή για εμάς, σε αντίθεση με ό,τι πίστευε ο Μιτεράν, η διαχείριση συμβόλων δεν είναι το α και το ω του Πολιτικού, η νίκη (ήττα) αυτή έχει πρακτικά πολύ περιορισμένες συνέπειες.

4. Ωστόσο, πρέπει να αναλυθεί γιατί σημειώθηκε. Κατά τη γνώμη μας, η κύρια αιτία ήταν ότι αιφνιδιαστήκαμε. Ουδείς περίμενε μια τέτοια κίνηση.

5. Όποιος το περίμενε και κατηγορεί τους συνειδητοποιημένους τουλάχιστον εργάτες για βαριά αμέλεια, να σηκώσει το χέρι του.

6. Μετά να μας πει γιατί, αφού το περίμενε, δεν ήταν την Παρασκευή έξω από την πύλη τού εργοστασίου.

7. Αν η απάντηση είναι πως δεν μπορούσε να βρεθεί στον Ασπρόπυργο για λόγους ανωτέρας βίας, να μας εξηγήσει ποιοι λόγοι ανωτέρας βίας συνέτρεξαν ώστε να μη ρίξει ούτε  ένα τηλεφωνικό ή έστω εσεμεσετζήδικο σήμα.

8. Οι χρυσαυγίτες, προφανώς, δεν είδαν φως και μπήκαν. Πήγαν την κατάλληλη ώρα και στιγμή, ειδοποιημένοι. Το πιθανότερο είναι (αλλά όχι και μαθηματικά βέβαιο) ότι είχαν εσωτερική πληροφόρηση, από κάποιους εργάτες τού εργοστασίου.

9. Όσοι έχουν την πεποίθηση ότι η υποστήριξη της Χρυσής Αυγής, (όπως και τα χειροκροτήματα τού βίντεο μετά τον χαιρετισμό τού εκπροσώπου της, όσα από αυτά βέβαια δεν προέρχονται από αβανταδόρους), είναι αδιανόητα για εργάτες ουσιαστικά θεοποιούν ανθρώπους. Παίρνουν ολοστρόγγυλο δεκάρι στα Θρησκευτικά, αλλά στην Ιστορία ένα ξεγυρισμένο άσο (επιεικώς).

10. Ο Πρόεδρος του Σωματείου, αιφνιδιασμένος κι αυτός όπως όλοι, έπρεπε να αποφασίσει μέσα σε λίγα λεπτά πώς θα χειριστεί το πρόβλημα. Το χειρίστηκε λάθος (προφανώς δεν μπορούσε να τους διώξει, αλλά μπορούσε, ίσως, να μην επιτρέψει τον χαιρετισμό τών βαρβάρων και κάλλιστα είχε τη δυνατότητα να μη μιλήσει και να μη χειροκροτήσει). Όσοι έχουν την πεποίθηση ότι τα λάθη είναι αδιανόητα για έναν εργάτη κομμουνιστή ουσιαστικά θεοποιούν ανθρώπους και παίρνουν τους ίδιους βαθμούς με τους προηγούμενους στα Θρησκευτικά και την Ιστορία.

11. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καμία αντίδραση για το γεγονός από τη μεριά τού σωματείου τής «Ελληνικής Χαλυβουργίας». Δεδομένου ότι μιλάμε για ένα συνδικαλιστικό σωματείο και όχι για μια πολιτική οργάνωση ή κόμμα, καταλαβαίνουμε τις δυσκολίες να συντεθεί μια ενωτική αντίδραση χωρίς παρενέργειες και διαταράξεις.

12. Δεν καταλαβαίνουμε όμως καθόλου γιατί δεν υπάρχει μετά από δύο ημέρες καμία επίσημη αντίδραση από το ΠΑΜΕ ή το ΚΚΕ. Αν εκτιμούν ότι «δεν πρέπει να τους κάνουμε διαφήμιση», έχουμε την άποψη πως εκτιμούν λάθος. Το γεγονός έχει συμβεί και η σιωπή δεν το διαγράφει. Αν πάλι οφείλεται σε αμηχανία νομίζουμε ότι κράτησε πολύ για συνδικαλιστική παράταξη ενός κομμουνιστικού κόμματος και το ίδιο το κόμμα.

13. Η ίδια σιωπή επικρατεί και στα άλλα αριστερά σχήματα, τουλάχιστον τα σημαντικότερα. Και στον σημερινό κυριακάτικο αριστερό τύπο, δεν υπάρχει ούτε αράδα Έχουμε την ίδια άποψη και για τη δική τους σιωπή. Τους αναγνωρίζουμε ένα ελαφρυντικό: ενδεχομένως να επέλεξαν τη σιωπή από διακριτικότητα προς το ΚΚΕ. Δεν νομίζουμε όμως ότι είναι και τόσο ισχυρό…

14. Οι αντιδράσεις οπαδών και φίλων τού ΚΚΕ εκδηλώθηκαν με μια μεγάλη γκάμα. Σταχυολογούμε σε ελεύθερη απόδοση τις δύο πιο προβληματικές, (χωρίς αυτό να σημαίνει πως έλειψαν οι ψύχραιμες και σωστές τοποθετήσεις):

α) «Το Κόμμα ξέρει πότε θα μιλήσει μη βιάζεστε». Εδώ έχουμε τη θεοποίηση του κόμματος. Να μην επαναλαμβανόμαστε για τα Θρησκευτικά και την Ιστορία. Αλλά έχουμε και κάτι άλλο. Την απάρνηση της υποχρέωσης να εκφράζουμε τη γνώμη μας πετώντας το μπαλάκι στο κόμμα.

β) «Σιγά τα ωά. Πήγαν μερικά φασιστάκια στη Χαλυβουργία και κάτι τρέχει στα γύφτικα!...». Οι φίλοι που έχουν αυτή την άποψη ξεχνούν ότι φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι.

15. Ας ξαναθυμηθούμε αυτό που, εκτός των άλλων, έδειξαν για μια ακόμα φορά τα γεγονότα: Ο εργατικός συνδικαλιστικός αγώνας δεν είναι παρά μια ‘‘ακατέργαστη’’ πρώτη ύλη απαραίτητη στην αριστερή πολιτική αλλά και όχι ικανή να την υποκαταστήσει. Έτσι, και η στενοχώρια μας από τα χειροκροτήματα τού βίντεο θα μετριαστεί, και ο καημένος ο Βλαδίμηρος θα χαμογελάσει λιγάκι…

Αντί επιλόγου

Να το επαναλάβουμε: δεν έγινε καμία καταστροφή. Πρέπει όμως να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα. Οι βάρβαροι δεν είναι όλοι τόσο ηλίθιοι όσο η ιδεολογία τους. Η ‘‘πορεία’’ τους ‘‘προς το λαό’’, με ‘‘δώρα’’ πια και όχι σουγιάδες και στειλιάρια, θα συνεχιστεί και ίσως να γίνει ακόμα πιο ‘‘σοφιστικέ’’. Χρειάζεται λοιπόν και η αντίστοιχη αναπροσαρμογή στις δικές μας αντιφασιστικές τακτικές. Και περιττό να πούμε, ότι τουλάχιστον στον αγώνα εναντίον τών βαρβάρων, δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με συντροφικά μαχαιρώματα και κομματικούς ‘‘πατριωτισμούς’’ και τυφλούς εγωισμούς.

Υστερόγραφο

Έχουμε την άποψη ότι ο μπαμπούλας τού φασισμού είναι πάντα ένα καλό όπλο στα χέρια τής άρχουσας τάξης. Πριν από καιρό μάλιστα, αφιερώσαμε και post σ’ αυτό το ζήτημα. Εξακολουθούμε να διατηρούμε την ίδια άποψη. Εξ άλλου, πρόσφατα, φρόντισε να μας την επιβεβαιώσει ο Σαμαράς με τις σπόντες του περί Βαϊμάρης… Αλλά (πάντα υπάρχει ένα αλλά, για καλό ή για κακό):

Με τη Χρυσή Αυγή στο κατώφλι τής Βουλής και με την αναβάθμιση της τακτικής της, δεν θα έβλαπτε καθόλου να ανεβάσουμε κατά μια βαθμίδα το επίπεδο συναγερμού…

Υστερόγραφο 2: (Δευτέρα, 20 Φεβρουαρίου, 11.44 Π.Μ.)

Για να τα λέμε όλα σχετικά με την κακόπιστη κριτική που υπέστη το ΚΚΕ, ένα μέρος της είναι και πληρωμή με το ίδιο νόμισμα. Λίγοι από τους εκτός ΚΚΕ ενεργοποιημένους αριστερούς, που υποστήριξαν και συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις τών Αγανακτισμένων, έχουν ξεχάσει τη συχνά ισοπεδωτική κριτική από στελέχη, μέλη και οπαδούς του για την παρουσία στην πλατεία Συντάγματος το καλοκαίρι ακροδεξιών ή και φασιστικών στοιχείων και τη μετατροπή τής αδυναμίας να τους διώξουν σε (δήθεν) ανοχή. Για άλλη μια φορά οι παλιοί, όπως ο Φλωράκης παραδείγματος χάρη, που έλεγαν «όποιος κατουράει στη θάλασσα, θα το βρει στ’ αλάτι!» δικαιώνονται…

Κι εσείς ‘‘αντισταλινικός’’, Μεσιέ Ολάντ;

Την Τρίτη που μας πέρασε, ο Φρανσουά Ολάντ, υποψήφιος του γαλλικού ΠΑΣΟΚ για την Προεδρία, δήλωσε ανάμεσα σε άλλα επικριτικά σχόλια για την ακραία λιτότητα στην οποία σύρεται ο ελληνικός λαός, χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες και των εκλεγμένων και μη γραβατοφόρων (= κουκουλοφόρων) υπηρετών τού εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, χαρακτήρισε «εκκαθάριση σταλινικού τύπου το πρόγραμμα που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα».

Κάπως μας χτύπησε στο μάτι. Κι αφού το διαβάσαμε και το ξαναδιαβάσαμε και το χωνέψαμε, μας γεννήθηκαν κάποια ερωτήματα.

Απορίες… το μυαλό μας βασανίζουνε πολλές

Οι ‘‘σταλινικές’’ εκκαθαρίσεις σχετίζονται πάντα με την πολιτική καταπίεση. Τι δουλειά έχει όμως η πολιτική καταπίεση στη σημερινή Ελλάδα; Μπορεί εν τη ρύμη τού λόγου τους πολλοί να μιλάνε για χούντες και τα παρόμοια, άλλοι να επισημαίνουν τις παραβιάσεις τού Συντάγματος, που συντελούνται εδώ και δύο χρόνια κι άλλοι να αναλύουν τη μετάλλαξη και διολίσθηση της αστικής δυτικής δημοκρατίας σε αυταρχικού τύπου πολίτευμα, αλλά όχι και πολιτική καταπίεση μέσω εκκαθαρίσεων ‘‘σταλινικού’’ τύπου!

Και μετά μας ήρθε η άλλη απορία. Καλά. Πες ότι ο Φρανσουά έτσι το είδε το πράγμα, έτσι μίλησε. Δεν σκέφτηκε όμως το άλλο; Δεν σκέφτηκε ότι για την περίοδο Στάλιν οι αφηγήσεις είναι πολλές και αντιφατικές, ότι τα στοιχεία δεν είναι πάντα αξιόπιστα, ότι ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του; Και δεν σκέφτηκε και το άλλο; Δηλαδή, ότι, επειδή η πολιτική μπορεί μεν να μην είναι μια παρτίδα μπριτζ, όπως φαντάζονται ορισμένοι, αλλά είναι πάντα ένα παιχνίδι για δύο, εσένα και τον αντίπαλο, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι ‘‘σταλινικές’’ εκκαθαρίσεις μπορεί να αφορούσαν οπωσδήποτε σε πολλά χλωρά, αλλά σίγουρα αφορούσαν και σε κάμποσα ξερά, φυτεμένα ή καλλιεργημένα από τον αντίπαλο και την ιδεολογία του, πράγμα που μπερδεύει ακόμα περισσότερο το όλον ζήτημα;

Γιατί άραγε, προχώρησε κάποιος το συλλογισμό, αυξάνοντας τις απορίες μας, γιατί άραγε ο Μεσιέ Ολάντ, αντί να κάνει τόσο μακρινό ταξίδι με τη Μηχανή του Χρόνου, πηγαίνοντας 70 και 80 χρόνια πίσω, σε μια περίοδο με προβλήματα διαφορετικής τάξεως, και στην οποία χάνει η μάννα το παιδί και το παιδί τη μάννα για το τι και πώς έγινε ακριβώς, γιατί δεν έκανε το πιο απλό; Να πεταχτεί στην ίδια χώρα, αλλά ταξιδεύοντας μόνο μέχρι τη δεκαετία τού 1990, μετά το θρίαμβο των δυνάμεων του ‘‘Καλού’’ επί αυτών τού ‘‘Κακού’’. Περίοδο με πολύ μεγαλύτερες και ορθότερες αναλογίες με αυτά που τραβάμε σήμερα στην Ελλάδα, και για την οποία και στοιχεία αναμφισβήτητα υπάρχουν και πληροφορίες και υλικό να φαν’ κι οι κότες, αριστερές και δεξιές! Μερικά παραδείγματα:

Ξέρουμε, ας πούμε, ότι η άγρια ‘‘φιλελευθεροποίηση’’ και η ακραία ‘‘λιτότητα’’ (=στέρηση) που επεβλήθη στους πληθυσμούς εκεί επέφερε μια μείωση του ΑΕΠ, στα χρόνια 1990 – 1995, της τάξης τού 40%. Ξέρουμε ότι η κατά κεφαλή κατανάλωση κτηνοτροφικών προϊόντων, λαχανικών και φρούτων υποχώρησε κατά 25 – 30%. Ξέρουμε ακόμα ότι η Ρωσία κατρακύλησε ως προς το επίπεδο κατανάλωσης από την 7η θέση στην παγκόσμια κατάταξη στην 40ή. Ξέρουμε ότι ο αριθμός των ανέργων και υποαπασχολούμενων το 1996 έφτανε στο 13,5% (κοντά 10.000.000 ανθρώπους) του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Κι ακόμα ξέρουμε ότι το 2007 το προσδόκιμο ζωής για τους άνδρες στη Ρωσία ήταν 60 χρόνια, έναντι 67 το 1985 και 63 στις αρχές τής δεκαετίας του …’60!

Χα!!!

Όπως έχετε καταλάβει, όλες οι παραπάνω απορίες είναι ρητορικού χαρακτήρα (ε, τα βασικά τα ξέρουμε). Κι επειδή πολλοί από τους αριστερούς αναγνώστες μας επίσης τα ξέρουν, θα αρκούσε ως απάντηση ο παραπάνω ειρωνικός καγχασμός με ταυτόχρονο βγάλσιμο της γλώσσας. Αν δεν αρκεί και χρειάζεται να πούμε δυο λόγια ακόμα είναι γιατί ούτε όλοι οι αναγνώστες μας είναι αριστεροί (αν και φιλοδοξούμε να βοηθήσουμε να γίνουν), ούτε είναι βέβαιο πως έχουν κατανοήσει τα βασικά (καμία αλαζονική μομφή σ’ αυτό· εμείς, πριν λίγα μόλις χρόνια, δεν ξέραμε πού μας πήγαιναν τα τέσσερα!). Λοιπόν:

Δεν περιμέναμε τον Φρανσουά Ολάντ να μας πει ότι η ιστορία των πρωτοσοσιαλιστικών καθεστώτων έχει τις μαύρες σελίδες της. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανόητο, αφού όλη η Ιστορία, από καταβολής κόσμου, έχει τις μαύρες σελίδες της. Κι ούτε περιμέναμε αυτόν για να προβληματιστούμε. Κάτι τέτοιο θα ήταν αφελές, αφού ο αναστοχασμός και η κριτική ανάλυση τού παρελθόντος είναι ‘‘υποχρεωτικό μάθημα’’ για όσους θέλουν να σχεδιάσουν έναν καλύτερο κόσμο.

Ας μην περιμένει όμως κι εκείνος ότι θα τον ακολουθήσουμε στον ‘‘αντισταλινικό’’ (αντικομμουνιστικό) αγώνα του, αναγορεύοντας τους σκελετούς που έχει το δικό μας ντουλάπι στο Απόλυτο Κακό, συμβολοποιημένο στο όνομα του Στάλιν. Ας μην περιμένει να συνηγορήσουμε κι εμείς όπως κι εκείνος στην εκ συνεπαγωγής και εξ αντιδιαστολής αθώωση του καπιταλισμού, και στην αποσιώπηση των απείρως περισσότερων σκελετών (αλλά και δισεκατομμυρίων ζωντανών νεκρών) που κρύβονται στο δικό του ντουλάπι,  αναδεικνύοντάς τον έτσι, με τα ίδια μας τα χέρια, ως τη μοναδική βιώσιμη λύση. Κι ας μην περιμένει να υιοθετήσουμε την άποψή του, και άποψη όλων των Ολάντ τού κόσμου τούτου, ότι αυτή η ‘‘μοναδική βιώσιμη λύση’’ μπορεί να γίνει μέχρι και γοητευτική, φτάνει να ‘‘διορθωθούν’’ οι ‘‘ακρότητές’’ της…

Κάτι τέτοιο θα αποδείκνυε πως εξακολουθούμε ακόμα να μην ξέρουμε πού μας πηγαίνουν τα τέσσερα!

Η εικόνα από το edulink.networcs.net (το γκράφιτι δικό μας)

Οι ευεργετικές συνέπειες στις πολιτικές επιδιώξεις του (ευρωπαϊκού) εργατικού κινήματος από μια ενδεχόμενη διάλυση της ευρωζώνης

1. Θα αφαιρεθεί το υπερόπλο της άρχουσας τάξης: «Μα δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς! Το απαγορεύουν ρητά οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες!».

2. Θα σταματήσουμε να χάνουμε το χρόνο μας προσπαθώντας να καταλάβουμε τι στο διάβολο είναι ο ‘‘αριστερός ευρωπαϊσμός’’ και σε τι διαφέρει από τον ‘‘δεξιό’’.

3. Έτσι, θα εκλείψει μια από τις αιτίες διχασμού τής ελληνικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς.

4. Θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε ευκολότερα στον κόσμο ότι Γερμανία δεν είναι μόνο η Άγκελα αλλά και η Ρόζα.

5. Θα πάψει η Αριστερά να αναλώνεται σε συζητήσεις για το εθνικό ζήτημα και θα μπορέσει να ασχοληθεί λίγο περισσότερο με το ταξικό.

6. Ως άμεση συνέπεια του παραπάνω, θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι.

7. (Για την Ελλάδα μόνο) Θα κάνουμε ένα τουλάχιστον εξάμηνο να διαβάσουμε άρθρο τού Γιάννη Μηλιού στην «Αυγή».

ΥΓ Ο κατάλογος δεν έχει κλείσει. Πάσα (σοβαρή) προσθήκη δεκτή.

Η εικόνα, από το themuslimtimes.org

Είναι μαύρα σκυλιά. Και γαβγίζουν, για τον ίδιο λόγο που γαβγίζουν όλα τα σκυλιά: φοβούνται!

Η εδώ και δύο περίπου χρόνια ασκούμενη τρομοκρατία από το αστικό σύστημα εξουσίας σε βάρος τού ‘‘εχθρού λαού’’ κορυφώθηκε με πρωτοφανώς αναίσχυντο τρόπο τις τρεις τελευταίες ημέρες. Οι τραμπούκοι με τα κουστούμια —πολιτικό υπηρετικό προσωπικό τών επικυρίαρχων, δημοσιογράφοι-ιμάντες μεταβίβασης της γραμμής, ενοικιαζόμενοι οργανικοί συστημικοί διανοούμενοι— ζωγράφισαν με τόσο μελανό τρόπο την επόμενη μέρα μιας ενδεχόμενης απόρριψης της νέας δανειακής σύμβασης, που, αν ζούσε ο Δάντης, θα ένιωθε τόσο μειονεκτικά, ώστε θα έσκιζε σελίδα σελίδα την «Κόλασή» του.

Γιατί γαυγίζουν τη μαύρη προπαγάνδα τους; Γιατί μιλούν για Βαϊμάρες και σημεία μηδέν, για εικόνες και σκηνές τής Αποκάλυψης, για σημεία και τέρατα, τρομοκρατώντας με τέτοια ένταση και σε τέτοια έκταση; Μα θέλει και ρώτημα; Φοβούνται! Φαίνεται στα μάτια τους, αν τα προσέξεις καλά. Έχουν δίκιο να φοβούνται; Ναι! —αν και, δυστυχώς, μόνο ως ένα βαθμό.

Όταν μέχρι κι ο ορκισμένος ‘‘ευρωπαϊστής’’, καθόλου επαναστάτης αλλά σκέτος νεοκεϊνσιανός, και μέχρι πριν λίγα χρόνια σύμβουλος του ΓΑΠ Γιάννης Βαρουφάκης εξηγεί με το νι και με το σίγμα γιατί η νέα δανειακή σύμβαση απλώς μεταθέτει τη χρεοκοπία στο εγγύς μέλλον, αλλά με πολύ δυσμενέστερους όρους και συνθήκες απ’ ό,τι αν συνέβαινε σήμερα, όταν κι αυτός ο κάποτε γραμματέας τής ΚΝΕ Λονδίνου και μετέπειτα εξωμότης και γενίτσαρος με χαμόγελο Γιώργος Κύρτσος λέει το ίδιο μ’ άλλα λόγια, όταν ακόμα και ο επί κεφαλής της τέως Αριστεράς, αυτής που έχει πετάξει προ πολλών ετών το μωρό μαζί με τα βρωμόνερα και που δεν βλέπει την ώρα να πάρει τη θέση τού ΠΑΣΟΚ στην ελληνική πολιτική σκηνή, Φώτης Κουβέλης δηλώνει ότι θα την καταψηφίσει, σε διαμετρική αντίθεση με τους ίδιους που υποστηρίζουν ότι το νέο Μνημόνιο αποτελεί μονόδρομο σωτηρίας, είναι να μη φοβούνται; Και είναι να μην τείνει ο φόβος τους να μετατραπεί σε ανεξέλεγκτο πανικό, όταν θυμούνται ότι εδώ και μήνες πολλούς τα ίδια κατεδαφιστικά επιχειρήματα εναντίον τής πολιτικής τής Τρόϊκας υποστηρίζουν στους σχολιασμούς τους όχι τίποτε νεομπολσεβίκοι, αλλά αμέτρητοι συστημικοί οικονομολόγοι, αναλυτές και ψυχή τε και σώματι οργανικοί διανοούμενοι και υμνητές τής ‘‘ελεύθερης’’ οικονομίας, που εξακολουθητικά κρούουν τον κώδωνα για το γκρεμό στον οποίο σπρώχνουν την Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Ένωση αγκαλιά με το ΔΝΤ; Πώς να βαφτίσουν το κρέας ψάρι; Πώς να πείσουν, και να πειστούν, ότι οι New York Times τού 2012 είναι η Правда τού 1917;

Αν ο φόβος τους τείνει να γίνει ανεξέλεγκτος πανικός χωρίς όμως να γίνεται, αν είναι δικαιολογημένος, αλλά ως έναν μόνο βαθμό, αν μπορούν ακόμα να γαυγίζουν, όπως γάβγιζε χθες προς τον Λαφαζάνη το παχύσαρκο μαύρο σκυλί που ακούει στο όνομα Βαγγέλης Βενιζέλος, είναι γιατί η Αριστερά αδυνατεί ακόμα να εμπνεύσει τον ελληνικό λαό με ένα σχέδιο που, παρά τις θυσίες και τις δυσκολίες τις οποίες θα συνεπάγεται, θα τον οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον και σε μια δικαιότερη κοινωνία.

Για πόσο ακόμα;

Η εικόνα, από το abunchofpansies.blogspot.com

Έτσι τελειώνει η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Όχι μ’ έναν πάταγο, αλλά μ’ έναν λυγμό. Πώς θα γεννηθεί η Τέταρτη;

Πριν από λίγες μέρες, στην ανάρτηση με την οποία αποχαιρετούσαμε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, μια καλή φίλη τής γενιάς τού Πολυτεχνείου, ποστάρισε στο σχόλιό της μία σκηνή από την ταινία του «Το βλέμμα τού Οδυσσέα». Ήταν μία σκηνή στον οποία ο Βέγγος έβγαζε τον καημό του για την Ελλάδα της δεκαετίας τού ’90. Αυτή:

Της είχαμε απαντήσει ότι, όσο κι αν ήταν συγκλονιστική η σκηνή, δεν μας πήγαινε το απαισιόδοξο φόντο της. Χα!

Ο Βέγγος τού 1995 βγαίνει αληθινός το 2012: η Ελλάδα πεθαίνει! Κι εμάς μάς νοιάζει η Ελλάδα. Η δική μας Ελλάδα βέβαια, με τους δικούς της Έλληνες, ντόπιους και ξένους. Δεν μας νοιάζει η Ελλάδα τών άλλων. Αυτή έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν πήγαινε χαμένη. Γιατί αυτή ήταν η Ελλάδα που ποτέ δεν πέθαινε. Των άλλων, όχι η δική μας! Η δική μας Ελλάδα πέθαινε. Πάντα πέθαινε. Άλλοτε στα Μεσολόγγια, άλλοτε στα βουνά τής Αλβανίας και στον Παρνασσό, άλλοτε στα Σκοπευτήρια, κι άλλοτε στου Γουδή ή στο Λαζαρέτο…

Λοιπόν, συντρόφοι; Θα την αφήσουμε έτσι, ή θα βοηθήσουμε να ξεκολλήσει η ρόδα απ’ τη λάσπη, για να γεννηθεί μια άλλη Ελλάδα, που θα είναι η δική μας πια; Θα σταυρώσουμε τα χέρια, ή θα βάλουμε πλάτη, θα σφίξουμε τα δόντια, θα προσφέρουμε τις θυσίες που απαιτούν οι Θεοί, όταν ο καιρός πάει να αλλάξει, για την Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία, μια δημοκρατία τού λαού, από τον λαό, για τον λαό;

Allonsanfan!

Η εικόνα, από το unpeudebonheur.centerblog.net

Για την υπαγωγή τής «Τυποεκδοτικής» στο άρθρο 99: Στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στο Χρυσό κριάρια, κι από σαμπάνιες γαλλικές, ντουζίνες τα μπουκάλια; Όχι ακριβώς.

Τον είχαμε προαναγγείλει τον τίτλο και δεν γινόταν για λειτουργικούς κυρίως λόγους να τον πάρουμε πίσω. Ωστόσο, τον αλλάξαμε λίγο. Γιατί πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε μετά την αίτηση υπαγωγής τής «Τυποεκδοτικής» στο άρθρο 99 δεν ήταν ο αναμενόμενος και ο αντίστοιχος με το γεγονός. Πάντως, το ζήτημα συζητήθηκε κι έτσι δόθηκε η ευκαιρία για καγχασμούς και πανηγυρισμούς. Ακόμα, δόθηκε η ευκαιρία σε διάφορους ‘‘καλοθελητές’’ να χύσουν το δηλητήριό τους, σε κάποιους ‘‘κροκόδειλους’’ να χύσουν τα δάκρυά τους, αλλά και σε άλλους καλόπιστους μεν, πλην όμως ‘‘εγκυκλοπαιδικά’’ ενημερωμένους και επιφανειακά σκεπτόμενους, να εκδηλώσουν την άγνοια που τους δέρνει. Να σημειωθεί κι ένα άλλο που έχει τη σημασία του: διαφάνηκε για μια ακόμα φορά, έστω και σε μικρότερο βαθμό, η ‘‘αυτοκρατορική’’ και αλαζονική νοοτροπία που διακατέχει πολλούς οπαδούς τού ΚΚΕ, σύμφωνα με την οποία «ουδείς δικαιούται να κουνάει το δάχτυλο στο Κόμμα». Τέλος, ανάμεσα στα όσα αυθαίρετα ή και κακόπιστα συμπεράσματα και συλλογισμούς είχαμε την ευκαιρία να δούμε εμείς, δεν έλειψε και ένα κρούσμα καραμπινάτης συκοφαντικής και χονδροειδούς διαστρέβλωσης των θέσεων του ΚΚΕ.

Για όλους αυτούς τους λόγους, αλλά και εξ αιτίας τών γεγονότων που τρέχουν και μας οδηγούν κατ’ ευθείαν πάνω στον τοίχο τής νέας δανειακής σύμβασης, η ιστορία τής «Τυποεκδοτικής» ήδη έχει ξεθωριάσει. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθεί να αξίζει έναν κάποιο σχολιασμό από τη μεριά μας, που θα είναι όμως, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, σύντομος και επικεντρωμένος στα κύρια και ουσιώδη.

Ι. Παρέμβαση ΚΚΕ. Παρά τα όσα πιστεύουν πολλά μέλη και οπαδοί τού κόμματος («δεν έχουμε να απολογηθούμε για τίποτε», όπως είδαμε να γράφει στο ιστολόγιό του παλιός, μυαλωμένος αριστερός και οπαδός τού ΚΚΕ), το Πολιτικό Γραφείο ένιωσε —επιτέλους!— την ανάγκη να δώσει πλήρεις εξηγήσεις με μια ολοσέλιδη ανακοίνωση στον «Ριζοσπάστη», στην οποία παρουσίασε το πλήρες ιστορικό τής «Τυποεκδοτικής», από την πρώτη μέρα τής ίδρυσής της. Κατά τη γνώμη μας αυτό έπρεπε να είχε συμβεί πολύ νωρίτερα, από την πρώτη στιγμή που η καπιταλιστική κρίση υποχρέωσε την εταιρία να κάνει τις πρώτες απολύσεις. Εν πάση περιπτώσει, κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Ήταν απολογία αυτή η ανακοίνωση, στην οποία, παρεμπιπτόντως, υπήρχε ρητή η δέσμευση ότι οι εργαζόμενοι δεν θα χάσουν τα δεδουλευμένα τους κι ότι θα εξοφληθούν οι υποχρεώσεις προς τα ασφαλιστικά ταμεία; Όχι. Ήταν όμως κάτι παραπλήσιο: λογοδοσία. Και καλά θα κάνουν τα κακομαθημένα από την ίδια αυτή ηγεσία μέλη και οπαδοί τού ΚΚΕ να κατανοήσουν ότι, αν ένα κομμουνιστικό κόμμα δεν λογοδοτεί στον κόσμο του και γενικότερα στο λαό για τέτοιες καταστάσεις, τότε έχει πάρει πολύ στραβό δρόμο που οδηγεί στο γνωστό βαρέλι δίχως πάτο… Η ηγεσία τού κόμματός τους φαίνεται να αρχίζει να το κατανοεί. Καλό θα ήταν να παραδειγματιστούν.

ΙΙ. Τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι; Αυτό είναι το σοβαρότερο επιχείρημα των επικριτών τού ΚΚΕ. (Των επικριτών εξ αριστερών, εννοείται. Με τους επικριτές εκ δεξιών δεν θα ασχοληθούμε.) Και είναι το σοβαρότερο επιχείρημα, γιατί φαίνεται πως αυτοί που το διατυπώνουν έχουν κατανοήσει τουλάχιστον την αλφαβήτα τού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αυτό που ο Μαρξ έχει αναλύσει μέχρι κορεσμού στα διάφορα γραπτά του. Παραδείγματος χάρη, γράφει ο παππούς Κάρολος στον 1ο τόμο τού «Κεφαλαίου»:

Στο σύνολό του όμως το Κεφάλαιο δεν κρέμεται από την καλή ή κακή θέληση του καθενός κεφαλαιούχου χωριστά. Ο ελεύθερος ανταγωνισμός κάνει τους έμφυτους νόμους τής κεφαλαιοκρατικής παραγωγής να ορθώνονται απέναντι στον καθένα ατομικό κεφαλαιούχο ως εξωτερικοί αναγκαστικοί νόμοι.

Ατυχώς και παραδόξως —ή όχι και τόσο παραδόξως, αν συνυπολογίσει κανείς τη θεωρητική ανεπάρκεια που χαρακτηρίζει πολλούς αριστερούς—, ορισμένοι από αυτούς τους ίδιους αριστερούς επικριτές απορούν: «μα πώς είναι δυνατόν να αξιοποιεί το ΚΚΕ έναν κατά κοινή ομολογία —και του ίδιου τού ΚΚΕ— αντεργατικό νόμο, όπως ο 3588/2007;». Φυσικά, δεν θα το σχολιάσουμε αυτό. Και μόνο το παραπάνω απόσπασμα από τα γραπτά τού Μαρξ τα λέει όλα.  Όποιος δεν το κατανοεί, ας κάτσει να ανοίξει κανένα βιβλίο, μπας και ξεστραβωθεί. Θα ξαναγυρίσουμε στην αλεπού και στο παζάρι —ή σ’ αυτόν που τον τρώνε οι κότες, επειδή ανακατεύεται με τα πίτουρα.

Λοιπόν, η ‘‘αλεπού’’ μια δουλειά έχει στο παζάρι. Να χρηματοδοτήσει τη λειτουργία και τις δραστηριότητές της. Για το σκοπό αυτό, ξεκαθαρίζει στο καταστατικό της ότι: «Οι οικονομικοί πόροι του Κόμματος προέρχονται από τις συνδρομές των μελών, από οικονομικές εξορμήσεις, από προαιρετικές εισφορές, δωρεές ή κληρονομιές, από επιχειρηματικές δραστηριότητες που αναπτύσσει το Κόμμα, από τους μισθούς, συντάξεις και αποζημιώσεις που παίρνουν τα εκλεγμένα ή εξουσιοδοτημένα από το Κόμμα σε δημόσια αξιώματα μέλη του και από την κρατική χρηματοδότηση που δικαιούται το Κόμμα». Αυτό είναι το ζήτημα. Η χρηματοδότηση της λειτουργίας τού κόμματος. Για την οποία λειτουργία το ΚΚΕ —καλώς ή κακώς, με όλα τα θετικά και αρνητικά που συνεπάγεται αυτό—, θεωρεί απαραίτητο να χρησιμοποιεί, εκτός όλων των άλλων μέσων, και επαγγελματικά στελέχη σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι συμβαίνει σε άλλα αριστερά κόμματα και οργανώσεις. Φυσικά, θέμα ατομικού πλουτισμού δεν μπαίνει ούτε για αστείο. Αν και αποσιωπάται, είναι γνωστό, π.χ., ότι οι βουλευτές τού ΚΚΕ καταθέτουν όλη τη βουλευτική αποζημίωσή τους στο κόμμα και μισθοδοτούνται από αυτό με αμοιβές που θα έκανε πολλούς κατ’ όνομα αριστερούς τών βορείων προαστίων να κουνήσουν με περιφρόνηση το κεφάλι τους. Την ίδια στιγμή που, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, οι βουλευτές τού ΣΥΝ έδιναν στο δικό τους κόμμα ‘‘ό,τι προαιρούντο’’ —τώρα έχει θεσμοθετηθεί να συνεισφέρουν υποχρεωτικά μόλις το 25% τού μισθού τους… Επ’ αυτού λοιπόν τσιμουδιά, τουλάχιστον για όσους έχουν την αίσθηση του γελοίου… 

Κατά τους αριστερούς επικριτές του, το ΚΚΕ δεν χρειάζεται τόσα χρήματα για να λειτουργήσει αποτελεσματικά, ώστε να είναι υποχρεωμένο να διατηρεί επιχειρήσεις, ούτε χρειάζεται τόσα επαγγελματικά στελέχη, γιατί οδηγείται στη γραφειοκρατικοποίησή του. Θεμιτές και βάσιμες ενστάσεις και προβληματισμοί όλα αυτά και αξίζει να μας απασχολούν. Αυτά όμως. Τα οποία, αν και συνδέονται με την ύπαρξη κομματικών επιχειρήσεων, ταυτόχρονα είναι και άλλης τάξεως ζητήματα. Είναι άλλης τάξεως ζήτημα αν ένα κομμουνιστικό κόμμα τού μεγέθους τού ΚΚΕ χρειάζεται στη σύγχρονη εποχή για τη λειτουργία του ένα, δέκα ή εκατό εκατομμύρια ευρώ, είναι άλλης τάξεως ζήτημα αν χρειάζεται μηχανισμό και επαγγελματικών στελεχών ή όχι, είναι άλλης τάξεως  ζήτημα πώς λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός και αν λαμβάνονται όλες οι απαραίτητες πρόνοιες για να ελαχιστοποιηθούν οι αρνητικές παρενέργειές του, κι άλλης τάξεως ζήτημα η ύπαρξη της «Τυποεκδοτικής» αυτής καθ’ αυτήν. (Εντελώς τελείως άλλης τάξεως ζήτημα είναι ο συγκεντρωτικός και αυστηρά ιεραρχικά τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η εταιρία.) Η «Τυποεκδοτική» δεν υπάρχει αφ’ εαυτής. Η «Τυποεκδοτική» υπάρχει, επειδή το ΚΚΕ έχει δώσει μια συγκεκριμένη απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα (απάντηση της οποίας φυσική συνέπεια ήταν η ίδρυση της εταιρίας), όχι επειδή το ΚΚΕ ‘‘είδε φως το αληθινό τού καπιταλισμού’’. Μπορεί να κάνει λάθος; Μπορεί —ποιος είναι άσφαλτος; Αλλά, στη χειρότερη περίπτωση κάνει αυτό: λάθος. Δεν κάνει ‘‘business’’! Απλώς, αυτοχρηματοδοτείται και με αυτόν τον τρόπο. Τώρα, αν ορισμένοι βλέπουν σ’ αυτόν τον τρόπο παραβίαση κάποιων θεμελιωδών αρχών, θα τους λέγαμε να μη τα βάφουν μαύρα! Ο Λένιν, στον οποίο πολλοί από αυτούς ορκίζονται, έκανε χειρότερα! ;-)

ΙΙΙ. ΕΟΣ: Εκτός Ορίων Συκοφαντία. Όπως αναφέραμε στην αρχή, ανάμεσα στα όσα επικριτικά διαβάσαμε, εκείνο που ξεχώρισε ήταν μια χονδροειδής διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Τόσο χονδροειδής που να ισούται με κατάφορη συκοφαντία. Υπεύθυνοι οι φίλοι μας της ΕΟΣ οι οποίοι έγραψαν το εξής απίθανο σε μια σχετική ανάρτησή τους:

Το ΚΚΕ σήμερα υποστηρίζει ότι το άρθρο 99 δεν έχει επιπτώσεις στους εργαζόμενους, αλλά αφορά τις εταιρείες και τους δανειστές τους. Όμως μέχρι πρόσφατα άλλα έλεγε.

Τι έκαναν εδώ οι φίλοι μας; Πήραν τις διαβεβαιώσεις που υπήρχαν στην ανακοίνωση του Π.Γ. τού ΚΚΕ, αλλά και αυτές τής διοίκησης της «Τυποεκδοτικής», ότι, παρά τα ‘‘παράθυρα’’ του πτωχευτικού νόμου, οι εργαζόμενοι στις κομματικές επιχειρήσεις καθώς και τα ασφαλιστικά τους ταμεία δεν θα έχουν οικονομικές απώλειες, ακριβώς επειδή το ΚΚΕ δεν λειτουργεί ως τυπικός κεφαλαιοκράτης, και το παρουσίασαν ως γενική ‘‘αθώωση’’ του νόμου εκ μέρους τού ΚΚΕ!!! Και το έκανε αυτό, κατά το μυαλό τους, με σκοπό να πέσει το ίδιο στα ‘‘μαλακά’’, επειδή κατέφυγε στις διατάξεις τού άρθρου 99 και να κρύψει έτσι τις ‘‘πομπές’’ του, βαφτίζοντας το κρέας ψάρι! Έτσι, εκτός τού ότι επιχειρούν να εμφανίσουν το ΚΚΕ ως έναν συλλογικό κεφαλαιοκράτη, προσπαθούν και να πείσουν τους αναγνώστες τους ότι είναι και ένας συλλογικός ηλίθιος!!!

Τους επισημάναμε τη χονδροειδή  συκοφαντική διαστρέβλωση και τους ζητήσαμε να ανασκευάσουν. Αλλά οι φίλοι τής ΕΟΣ δεν καταλαβαίνουν από τέτοια. Μας απάντησαν ότι δεν υπάρχει τίποτε το επιλήψιμο στην ανάρτησή τους και μας παρέπεμψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Όχι θα κάτσουν να σκάσουν με τέτοιες ‘‘σχολαστικότητες’’!...

Είναι θλιβερό να κλείνουμε το σημερινό μας σημείωμα με μια τέτοια αθλιότητα. Το κάνουμε με την ελπίδα ότι θα κάνει έστω και έναν αναγνώστη ή αναγνώστρια να συνειδητοποιήσει ότι στους καιρούς που ζούμε και σ’ αυτούς που έρχονται το χειρότερο πράγμα που έχουμε να κάνουμε είναι να ανταλλάσσουμε μεταξύ μας λάσπη αντί για ιδέες…