Κι εσείς ‘‘αντισταλινικός’’, Μεσιέ Ολάντ;

Την Τρίτη που μας πέρασε, ο Φρανσουά Ολάντ, υποψήφιος του γαλλικού ΠΑΣΟΚ για την Προεδρία, δήλωσε ανάμεσα σε άλλα επικριτικά σχόλια για την ακραία λιτότητα στην οποία σύρεται ο ελληνικός λαός, χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες και των εκλεγμένων και μη γραβατοφόρων (= κουκουλοφόρων) υπηρετών τού εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, χαρακτήρισε «εκκαθάριση σταλινικού τύπου το πρόγραμμα που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα».

Κάπως μας χτύπησε στο μάτι. Κι αφού το διαβάσαμε και το ξαναδιαβάσαμε και το χωνέψαμε, μας γεννήθηκαν κάποια ερωτήματα.

Απορίες… το μυαλό μας βασανίζουνε πολλές

Οι ‘‘σταλινικές’’ εκκαθαρίσεις σχετίζονται πάντα με την πολιτική καταπίεση. Τι δουλειά έχει όμως η πολιτική καταπίεση στη σημερινή Ελλάδα; Μπορεί εν τη ρύμη τού λόγου τους πολλοί να μιλάνε για χούντες και τα παρόμοια, άλλοι να επισημαίνουν τις παραβιάσεις τού Συντάγματος, που συντελούνται εδώ και δύο χρόνια κι άλλοι να αναλύουν τη μετάλλαξη και διολίσθηση της αστικής δυτικής δημοκρατίας σε αυταρχικού τύπου πολίτευμα, αλλά όχι και πολιτική καταπίεση μέσω εκκαθαρίσεων ‘‘σταλινικού’’ τύπου!

Και μετά μας ήρθε η άλλη απορία. Καλά. Πες ότι ο Φρανσουά έτσι το είδε το πράγμα, έτσι μίλησε. Δεν σκέφτηκε όμως το άλλο; Δεν σκέφτηκε ότι για την περίοδο Στάλιν οι αφηγήσεις είναι πολλές και αντιφατικές, ότι τα στοιχεία δεν είναι πάντα αξιόπιστα, ότι ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του; Και δεν σκέφτηκε και το άλλο; Δηλαδή, ότι, επειδή η πολιτική μπορεί μεν να μην είναι μια παρτίδα μπριτζ, όπως φαντάζονται ορισμένοι, αλλά είναι πάντα ένα παιχνίδι για δύο, εσένα και τον αντίπαλο, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι ‘‘σταλινικές’’ εκκαθαρίσεις μπορεί να αφορούσαν οπωσδήποτε σε πολλά χλωρά, αλλά σίγουρα αφορούσαν και σε κάμποσα ξερά, φυτεμένα ή καλλιεργημένα από τον αντίπαλο και την ιδεολογία του, πράγμα που μπερδεύει ακόμα περισσότερο το όλον ζήτημα;

Γιατί άραγε, προχώρησε κάποιος το συλλογισμό, αυξάνοντας τις απορίες μας, γιατί άραγε ο Μεσιέ Ολάντ, αντί να κάνει τόσο μακρινό ταξίδι με τη Μηχανή του Χρόνου, πηγαίνοντας 70 και 80 χρόνια πίσω, σε μια περίοδο με προβλήματα διαφορετικής τάξεως, και στην οποία χάνει η μάννα το παιδί και το παιδί τη μάννα για το τι και πώς έγινε ακριβώς, γιατί δεν έκανε το πιο απλό; Να πεταχτεί στην ίδια χώρα, αλλά ταξιδεύοντας μόνο μέχρι τη δεκαετία τού 1990, μετά το θρίαμβο των δυνάμεων του ‘‘Καλού’’ επί αυτών τού ‘‘Κακού’’. Περίοδο με πολύ μεγαλύτερες και ορθότερες αναλογίες με αυτά που τραβάμε σήμερα στην Ελλάδα, και για την οποία και στοιχεία αναμφισβήτητα υπάρχουν και πληροφορίες και υλικό να φαν’ κι οι κότες, αριστερές και δεξιές! Μερικά παραδείγματα:

Ξέρουμε, ας πούμε, ότι η άγρια ‘‘φιλελευθεροποίηση’’ και η ακραία ‘‘λιτότητα’’ (=στέρηση) που επεβλήθη στους πληθυσμούς εκεί επέφερε μια μείωση του ΑΕΠ, στα χρόνια 1990 – 1995, της τάξης τού 40%. Ξέρουμε ότι η κατά κεφαλή κατανάλωση κτηνοτροφικών προϊόντων, λαχανικών και φρούτων υποχώρησε κατά 25 – 30%. Ξέρουμε ακόμα ότι η Ρωσία κατρακύλησε ως προς το επίπεδο κατανάλωσης από την 7η θέση στην παγκόσμια κατάταξη στην 40ή. Ξέρουμε ότι ο αριθμός των ανέργων και υποαπασχολούμενων το 1996 έφτανε στο 13,5% (κοντά 10.000.000 ανθρώπους) του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Κι ακόμα ξέρουμε ότι το 2007 το προσδόκιμο ζωής για τους άνδρες στη Ρωσία ήταν 60 χρόνια, έναντι 67 το 1985 και 63 στις αρχές τής δεκαετίας του …’60!

Χα!!!

Όπως έχετε καταλάβει, όλες οι παραπάνω απορίες είναι ρητορικού χαρακτήρα (ε, τα βασικά τα ξέρουμε). Κι επειδή πολλοί από τους αριστερούς αναγνώστες μας επίσης τα ξέρουν, θα αρκούσε ως απάντηση ο παραπάνω ειρωνικός καγχασμός με ταυτόχρονο βγάλσιμο της γλώσσας. Αν δεν αρκεί και χρειάζεται να πούμε δυο λόγια ακόμα είναι γιατί ούτε όλοι οι αναγνώστες μας είναι αριστεροί (αν και φιλοδοξούμε να βοηθήσουμε να γίνουν), ούτε είναι βέβαιο πως έχουν κατανοήσει τα βασικά (καμία αλαζονική μομφή σ’ αυτό· εμείς, πριν λίγα μόλις χρόνια, δεν ξέραμε πού μας πήγαιναν τα τέσσερα!). Λοιπόν:

Δεν περιμέναμε τον Φρανσουά Ολάντ να μας πει ότι η ιστορία των πρωτοσοσιαλιστικών καθεστώτων έχει τις μαύρες σελίδες της. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανόητο, αφού όλη η Ιστορία, από καταβολής κόσμου, έχει τις μαύρες σελίδες της. Κι ούτε περιμέναμε αυτόν για να προβληματιστούμε. Κάτι τέτοιο θα ήταν αφελές, αφού ο αναστοχασμός και η κριτική ανάλυση τού παρελθόντος είναι ‘‘υποχρεωτικό μάθημα’’ για όσους θέλουν να σχεδιάσουν έναν καλύτερο κόσμο.

Ας μην περιμένει όμως κι εκείνος ότι θα τον ακολουθήσουμε στον ‘‘αντισταλινικό’’ (αντικομμουνιστικό) αγώνα του, αναγορεύοντας τους σκελετούς που έχει το δικό μας ντουλάπι στο Απόλυτο Κακό, συμβολοποιημένο στο όνομα του Στάλιν. Ας μην περιμένει να συνηγορήσουμε κι εμείς όπως κι εκείνος στην εκ συνεπαγωγής και εξ αντιδιαστολής αθώωση του καπιταλισμού, και στην αποσιώπηση των απείρως περισσότερων σκελετών (αλλά και δισεκατομμυρίων ζωντανών νεκρών) που κρύβονται στο δικό του ντουλάπι,  αναδεικνύοντάς τον έτσι, με τα ίδια μας τα χέρια, ως τη μοναδική βιώσιμη λύση. Κι ας μην περιμένει να υιοθετήσουμε την άποψή του, και άποψη όλων των Ολάντ τού κόσμου τούτου, ότι αυτή η ‘‘μοναδική βιώσιμη λύση’’ μπορεί να γίνει μέχρι και γοητευτική, φτάνει να ‘‘διορθωθούν’’ οι ‘‘ακρότητές’’ της…

Κάτι τέτοιο θα αποδείκνυε πως εξακολουθούμε ακόμα να μην ξέρουμε πού μας πηγαίνουν τα τέσσερα!

Η εικόνα από το edulink.networcs.net (το γκράφιτι δικό μας)