Ο (κουτο)πονηρός κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος: The sequel

Συνεχίζουμε σήμερα με το δεύτερο και τελευταίο μέρος τής προηγούμενης ανάρτησης, της οποίας, να κάνουμε σαφές για όσους δεν κατάλαβαν, το θέμα δεν είναι η απάντηση στο δίλημμα ευρώ ή δραχμή, αλλά τα ‘‘συνδικαλιστικά’’ αριστερά τερτίπια. Εν προκειμένω, τα αριστερά τερτίπια τού Ευκλείδη Τσακαλώτου. Συνεχίζουμε λοιπόν με τις επόμενες περιπτώσεις πολιτικού ‘‘συνδικαλισμού’’, τις οποίες χρεώνεται κατά την άποψή μας.

Δυο τού κλέφτη…

Στις αρχές τής χρονιάς, ανήμερα των Φώτων, το Red Notebook ανέβασε ένα ακόμα ‘‘διαφωτιστικό’’ άρθρο τού ΕΤ. Το θέμα του ήταν μια βιβλιοκριτική δια χειρός Ανδρέα Ανδριανόπουλου (ΑΑ) στο «Books’ Journal» Ιανουαρίου για το βιβλίο τού Νοτιοκορεάτη καθηγητή Οικονομικών στο Κέμπριτζ Χα-Τζουν Τσανγκ «23 αλήθειες που δεν μας λένε για τον καπιταλισμό». Αξίζει να σημειωθεί, για να μη δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις, ότι το βιβλίο —υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου, αλλά έχω διαβάσει ως τώρα μόνο κάποια σημεία του, επιλεκτικά— δεν είναι ένας ύμνος υπέρ του σοσιαλισμού, όπως, ίσως, θα νόμιζε κάποιος. Είναι μια αποδόμηση των κυριότερων ιδεολογημάτων που κυριαρχούν στην ατζέντα της προπαγάνδας όλων εκείνων οι οποίοι τάσσονται υπέρ ενός απολύτως ανεξέλεγκτου καπιταλισμού και οι οποίοι υποστηρίζουν ότι, αν ο καπιταλισμός παρουσιάζει αποτυχίες και αστοχίες, αυτό οφείλεται ακριβώς στο ότι τα κράτη βάζουν χέρι στην αόρατη χείρα τής αγοράς και δεν την αφήνουν να μεγαλουργήσει. Ως τέτοιο έχει τη χρησιμότητά του, αλλά ως τέτοιο. Δηλαδή, ως ένα βιβλίο-κήρυγμα για την επιστροφή στον ‘‘τιθασευμένο’’ καπιταλισμό τού ’50 και τού ’60, από τον οποίο όμως, δυστυχώς αλλά όχι δια μαγείας, μάς προέκυψε αυτός που ζούμε.

Στην κατεδαφιστική κριτική τού ΑΑ (τι άλλο θα έκανε ο κήρυκας του αχαλίνωτου καπιταλισμού;) ανέλαβε λοιπόν να απαντήσει ο ΕΤ με το περί ου ο λόγος άρθρο. Τι τίτλο θα βάζατε εσείς στη θέση του; Δεν θα βάζατε κάτι σοβαρό —ως καθηγητές Πανεπιστημίου, διάολε!—, ας πούμε «Η χρεοκοπία ενός νεοφιλελεύθερου»; Ή, αν ήσασταν πιο τολμηροί, «Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος παίρνει πάλι το νεοφιλελεύθερο όπλο του»; Κι αν θέλατε να γίνετε ακόμα και σαρκαστικοί, δεν θα βάζατε ως τίτλο κάτι σαν το «Εμπρός Αντρέα για μια ελευθερία πλέρια»; Χα! Αυτούς ή παρόμοιους  τίτλους θα βάζατε εσείς. Δείτε όμως τι έκανε ο ‘‘σοφός’’ ΕΤ!

«Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο σοβιετικός μαρξισμός και τα οικονομικά του σαλονιού»! Αυτός ήταν ο τίτλος τού άρθρου του με το οποίο φιλοδοξούσε να απαντήσει στις επικρίσεις τού ΑΑ! Για λόγους που μας διαφεύγουν εν μέρει, ο ΕΤ επέλεξε να ανοίξει διμέτωπο αγώνα. Ο οποίος όμως, για λόγους που δεν μας διαφεύγουν καθόλου, καταλήγει λίγο μονόπαντος, αν συνυπολογίσει κανείς και τη δύναμη της εικόνας που, ως γνωστόν, λέει όσα δεν λένε χίλιες λέξεις. Γιατί η εικόνα που συνόδευε το άρθρο δεν ήταν παρά ένας σχηματισμός τού Κόκκινου Στρατού σε συνθήκες απόλυτης συμμετρίας. Ακόμα κι ένας μέτριας ευφυΐας αναγνώστης το έπιανε το υπονοούμενο!

Τι εννοούμε όταν λέμε «δεν μας διαφεύγουν εν μέρει»; Ποιοι λόγοι για έναν τέτοιο διμέτωπο δεν μας διαφεύγουν και ποιοι μας διαφεύγουν;

Ο ΕΤ, αναντάμ-παπαντάμ ‘‘αντισταλινικός’’, θεώρησε αναγκαίο να πει στο αναγνωστικό κοινό του: «το γεγονός ότι είμαι αντινεοφιλελεύθερος, δεν σημαίνει πως είμαι φιλοσοβιετικός και υιοθετώ τις χονδροειδείς στρεβλώσεις τού μαρξισμού που διεπράχθησαν στα χρόνια τής διακυβέρνησης του Στάλιν». Αν και δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς θα μπορούσε να παρεξηγηθεί, το κατανοούμε. Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως, φύλαγε τα ρούχα σου για να ’χεις τα μισά, κ.λπ., κ.λπ. Ok.

Εκείνο που δεν κατανοούμε είναι γιατί, προκειμένου να παραλληλίσει τα κατ’ αυτόν αφελή επιχειρήματα του ΑΑ[1] με τις χονδροειδείς στρεβλώσεις της φιλοσοφίας τού Μαρξ, έπρεπε να καταφύγει στους εξ ίσου χονδροειδείς ισχυρισμούς και μαρτυρίες τού Leszek Kolakowski! Δεν ξέρει ο κ. καθηγητής τι εστί Leszek Kolakowski; Δεν ξέρει ότι ξεκίνησε από μαρξιστής και κομμουνιστής, στη συνέχεια κριτικός μαρξιστής και μετά απόλυτος αρνητής τού μαρξισμού τον οποίο ταύτισε με τον ολοκληρωτισμό, αναγορεύοντάς τον μήτρα τού Κακού; Τα ξέρει όλα αυτά και τα παραξέρει. Αλλά, προκειμένου να σκιαγραφήσει μια απλουστευτική καρικατούρα τού πραγματικού προβλήματος της δογματικής και μηχανιστικής ανάγνωσης του Μαρξ δεν δίστασε να στηριχτεί στον Πολωνό φιλόσοφο, ίσως και με την ελπίδα να μην ξέρουν οι πολλοί αναγνώστες του την περίπτωση Kolakowski (βάσιμη ελπίδα). Λες και χάθηκαν ένα σωρό κριτικοί μαρξιστές, παλιότεροι και σύγχρονοι, που όμως δεν πέρασαν απέναντι! Έκανε δηλαδή, αυτό ακριβώς για το οποίο κατηγορεί τον σοβιετικό μαρξισμό (έτσι γενικά και τσουβαλιαστά) και τον ΑΑ: χονδροειδή υπεραπλούστευση! Να τον πληρώσουμε κι εμείς με το ίδιο νόμισμα και να τον ρωτήσουμε ‘‘συνδικαλιστικά’’ και λίγο κουτοπόνηρα μήπως το πρόβλημά του τελικά δεν είναι ο «σοβιετικός μαρξισμός», αλλά ο μαρξισμός εν γένει; Δεν θα το άξιζε;

Τρίτη και φαρμακερή!

Είναι η περίπτωση που αναφέρουμε στην εισαγωγή της προηγούμενης ανάρτησης. Το άρθρο τού ΕΤ στην «Εποχή» τής προπερασμένης Κυριακής «Ευρώ ή νέα δραχμή». Σε αυτό διαπράττει δυο καραμπινάτες κουτοπονηριές. Η πρώτη, για να τα λέμε όλα, δεν διαπράττεται μόνο από αυτόν. Διαπράττεται κατ’ εξακολούθηση από όλους τους ‘‘ευρωπαϊστές’’ τού ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ (‘‘αριστερούς ευρωπαϊστές’’ βεβαίως βεβαίως, τι νομίσατε; —οι ‘‘δεξιοί’’ έχουν πάει στη ΔΗΜΑΡ![2]). Τον ΕΤ έχουμε όμως τώρα μπροστά μας κι αυτός θα τα πληρώσει για όλους. Λυπηρό και κάπου άδικο, αλλά μοιραίο. Η δεύτερη όμως είναι δική του 100%. Δική του με την εξής έννοια: Μπορεί να την έχουμε ακούσει από διαφόρους, —ή να την έχουμε νιώσει να υπονοείται— στο διαδίκτυο αλλά και σε ‘‘ζωντανές’’ συζητήσεις, όμως είναι η πρώτη φορά, απ’ όσο ξέρουμε τουλάχιστον εμείς, που κάτι τέτοιο ακούγεται από πρωτοκλασάτο στέλεχος τής Αριστεράς. Ας δούμε αυτές τις δυο περιπτώσεις πιο αναλυτικά.

Η πρώτη: Πώς απαντά στο ευθύ, ευθύτατο ερώτημα που θέτει από τον τίτλο κιόλας ο ΕΤ; Να πώς!

Η απάντηση, λοιπόν, στο αρχικό ερώτημα: ευρώ ή νέα δραχμή, είναι ότι προτιμώ μια ευρωπαϊκή λύση. Μια υπερεθνική αντιμετώπιση για ένα υπερεθνικό πρόβλημα. Προτιμώ οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι να απαιτήσουν αλλαγή της ατζέντας. Προτιμώ να αναπτυχθεί ένα δημοκρατικό κοινωνικό κίνημα που να απαιτεί μια διαφορετική κατεύθυνση για την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες, με χρηματοπιστωτικό έλεγχο.

Είπατε τίποτε, ή μείνατε ξεροί όπως εμείς; Υποτίθεται ότι ο ΕΤ επιχειρεί μια ‘‘φυγή προς τα εμπρός’’, όπως συνηθίζουν να γράφουν οι δημοσιογράφοι τού ΔΟΛ σε τέτοιες περιπτώσεις. Υποτίθεται ότι αναποδογυρίζει το τάβλι και μας δείχνει ένα άλλο παιχνίδι, με άλλους κανόνες που ευνοούν σκανδαλωδώς εμάς. Υποτίθεται ότι ανοίγει μια πόρτα που μόνο αυτός έβλεπε και η οποία μας βγάζει από το αδιέξοδο και αποπροσανατολιστικό δίλημμα, έτσι που να λέμε όλοι: «Καλά, είναι δυνατόν να μη το βλέπαμε τόσο καιρό και να τρώμε τα μουστάκια μας για το κωλοευρώ και την κωλοδραχμή; Είναι δυνατόν να ήμασταν τόοοσο μαλάκες;».

Υποτίθεται. Γιατί και ένας ηλίθιος ακόμα μπορεί να καταλάβει ότι η απάντηση που δίνει ο κύριος καθηγητής είναι «ευρώ και τα μυαλά στα κάγκελα»! «Ευρώ κι όποιος αντέξει»! «Ευρώ με όλες τις θυσίες που θα απαιτηθούν»! Απολύτως και διαμετρικά αντίθετα βέβαια με την τελευταία απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ «καμιά θυσία για το ευρώ», την οποία, προφανώς, ο ΕΤ την έχει γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι!

Ειλικρινά, θα θέλαμε να ξέρουμε: Τόσο ‘‘έξυπνο’’ θεωρεί τον εαυτό του ο κύριος καθηγητής, ώστε να νομίζει ότι μπορεί να μας δουλεύει ψιλό (χοντρό) γαζί, ή τόσο μόγγολα θεωρεί τους αναγνώστες του; Δεν καταλαβαίνει ότι ξεπερνάει κάθε όριο; Δεν καταλαβαίνει ότι γίνεται καταγέλαστος; Και επί τέλους: έχει απολέσει και το τελευταίο απόθεμα αυτοσεβασμού;

Και θα θέλαμε να ξέρουμε και το άλλο: Πώς ανέχονται τα μέλη τού ΣΥΝ  τέτοια κοροϊδία; Πώς δεν επαναστατούν με τέτοια φτήνια; Πώς καταδέχονται, ακόμα και οι φανατικότεροι ‘‘ευρωπαϊστές’’, να προσυπογράφουν τέτοιου είδους ‘‘επιχειρήματα’’ (καθρεφτάκια για ιθαγενείς);

Η δεύτερη: Συνεχίζοντας από το παραπάνω απόσπασμα γράφει ο ΕΤ τα εξής ‘‘ορέα’’:

Μπορεί να συμβεί αυτό; Δεν είμαι σίγουρος. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι χρειάζεται να το προσπαθήσουμε. Είμαι σίγουρος ότι αν φύγουμε από την ευρωζώνη ή αν διαλυθεί η ζώνη του ευρώ, αυτό δεν θα συμβεί λόγω της δημιουργίας ενός δημοκρατικού κινήματος που απαιτεί αλλαγή κατεύθυνσης, δεν θα έρθει από αυτούς που αντιστέκονται. Θα έρθει από αυτούς που ξέχασαν τη δεκαετία του 30, που ξέχασαν ότι η λιτότητα σε εποχή ύφεσης ποτέ δεν έφερε λύση, ότι με ύφεση ποτέ δεν μπορείς να περιορίσεις το χρέος.

Εάν δεν αναπτυχθεί ένα πανευρωπαϊκό ειρηνικό κίνημα και το ευρώ καταρρεύσει, τότε ο κίνδυνος του φασισμού είναι πραγματικός. Αυτοί που υποστηρίζουν την πολιτική των μνημονίων έχουν μεγάλη ιστορική ευθύνη. Θυμίζω ότι ο φασισμός στη Γερμανία δεν ήρθε μόνο από τον πληθωρισμό του 20, αλλά και από τα υφεσιακά προγράμματα του 29, του 30 και του 31.

Εδώ πάλι, τι είναι αυτό που ο μας λέει κυρίως (κυρίως, γιατί λέει κι άλλα) ο ΕΤ; Μας λέει αυτό που διατύπωσε συνοπτικά κι ένας αναγνώστης κάτω από το άρθρο του: ευρώ ή φασισμός! Ναι, ακριβώς έτσι!

Στην πρωτοφανή τρομοκρατία που ασκεί εδώ και δυο χρόνια η άρχουσα τάξη, τρομοκρατία που έφτασε και ξεπέρασε κάθε όριο αισχρότητας τις τελευταίες βδομάδες, έρχεται το μέλος τής Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής αριστερού κόμματος, ο ΕΤ, έρχεται να προσθέσει τον απόλυτο Τρόμο: τον φασισμό (= χούντα)! Προσέξτε: δεν έρχεται να υπενθυμίσει, δεν έρχεται να πει «σύντροφοι πρέπει να προσέξουμε τις αντιδράσεις τού ταξικού εχθρού», δεν έρχεται να επισημάνει κάποια αμεριμνησία ή περιφρόνηση του κινδύνου. Όλα αυτά είναι απολύτως λογικά και δεν θα είχαμε καμία αντίρρηση. Έρχεται να πει: Έξω από το μαντρί του ευρώ και της ΕΕ θα μας (σας) φάει ο λύκος τού φασισμού. Καθίστε στ’ αυγά σας!!!

Αντιλαμβάνεστε ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε ούτε καν με τον πιο ήπιο ή δεξιό ρεφορμισμό. Ο ΕΤ δεν αντιπαραθέτει αυτές τις σκέψεις του προς κάποιο κάλεσμα στην Επανάσταση! Τις αντιπαραθέτει προς μια άλλη συλλογιστική προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία το ευρώ και η ΕΕ γενικότερα είναι τροχοπέδη όχι απλώς για κάποιου είδους σοσιαλισμό, αλλά για τη στοιχειωδώς αξιοπρεπή επιβίωση ενός ολόκληρου λαού, καθώς και για το ελάχιστο όριο εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, όπως, π.χ., αυτό τού να αποφασίζει ο ίδιος ο λαός πότε θα κάνει εκλογές!!!

Αυτή την προσέγγιση πρέπει να τη ξεχάσουμε, σύμφωνα με τον κ. καθηγητή, γιατί κινδυνεύουμε από μια νέα χούντα. Περιμέναμε τον ‘‘σοφό’’ εξ Οξφόρδης να μας πει ότι μπροστά στην υπεράσπιση των κεκτημένων συμφερόντων της η άρχουσα τάξη δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα, αν μπορεί, να επιβληθεί δια πυρός και σιδήρου! Και λοιπόν; Τι πρέπει να κάνουμε, δεδομένου ότι κάθε άρχουσα τάξη είναι αδίστακτη όταν στριμωχτεί;

Να μην κάνουμε επανάσταση; Είπαμε, δεν μιλάμε για επανάσταση. Άρα, τι εννοεί ο ‘‘ποιητής’’;

Μήπως (λέμε μήπως) θέλει να πει ότι ακόμα και «μια κυβέρνηση ευρείας λαϊκής αντιμνημονιακής πλειοψηφίας με ραχοκοκαλιά την Αριστερά», όπως αυτή που ευαγγελίζεται το κόμμα του, θα πρέπει κι εκείνη, σαν τον Αντωνάκη, να ξεχάσει όλες τις αντιμνημονιακές κορόνες, αν έρθει στα πράγματα, και να φροντίσει απλώς για τη «δίκαιη κατανομή των βαρών», κατά πως μας λέει ο Φώτης Κουβέλης, καθήμενη κι αυτή στ’ αυγά της, αφού, όπως δήλωσε κι ο άλλος ‘‘ογκόλιθος’’, ο Σπύρος Λυκούδης, «Η σύμβαση με την τρόικα δεν ανατρέπεται»;

Και μήπως ο ΕΤ με αυτά του τα λόγια προσφέρει στο εργατικό κίνημα και άλλη πολύτιμη τροφή για σκέψη και περισυλλογή; Μήπως ο άνθρωπος θέλει να μας πει ότι, εκτός από την Οκτωβριανή Επανάσταση, η οποία παρά τρίχα να φέρει τους Λευκούς στην εξουσία και εκτός από την αποτυχημένη επανάσταση των Σπαρτακιστών που πνίγηκε στο αίμα, μήπως θέλει να μας υποψιάσει και για άλλα, για τα οποία εμείς και καμπόσοι άλλοι έχουμε βαθιά μεσάνυχτα;

Μήπως, ας πούμε, θέλει να μας πει ότι η νίκη τού Λαϊκού Μετώπου στην Ισπανία, αν και εκλογική και καθόλου επαναστατική, αυτή ήταν που έφερε τον φρανκικό φασισμό και πρέπει να την επανεξετάσουμε κριτικά; Ή μήπως πάλι θέλει να μας πει ότι η απόλυτα αστικοδημοκρατική νίκη τής Unidad Popular τού Αλιέντε έφερε τον Πινοσέτ, οπότε κι εδώ πρέπει να προβληματιστούμε κατά πόσον έπρεπε να την αποφύγουμε; Μήπως, σε τελική ανάλυση, ο ΕΤ μας υποδεικνύει, με τον τρόπο του και ευγενικά βέβαια, όπως αρμόζει άλλωστε σε καθηγητές Πανεπιστημίου, μήπως μας υποδεικνύει ότι η ορθή στρατηγική προς τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία όχι μόνο έξω από το ευρώ ή την ΕΕ δεν περνάει, αλλά, αντίθετα περνάει μόνο μέσα από τακτικές εκστρατείες με αιτήματα όπως η νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων, η ανάπλαση τού ξενοδοχείου Ακροπόλ και η οριστική διάσωση της καρέτα-καρέτα;

Διερωτώμεθα.

Αντί επιλόγου

Ένας αναγνώστης του άρθρου που μόλις σχολιάσαμε έχει γράψει το εξής σχόλιο, απαντώντας σε άλλον σχολιαστή που χαρακτήρισε το άρθρο τού ΕΤ εμετικό:

το άρθρο ειναι εξαιρετικό. Εμετική και προβοκατόρική είναι αυτή η επίθεση εναντιον του Τσακαλώτου http://leftg700.blogspot.com/2012/02/blog-post_23.html

Θα θέλαμε κατ’ αρχήν να του πούμε από εδώ ότι περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Αναρωτιόμαστε όμως: Αν βρήκε το πρώτο μέρος εμετικό, σ’ αυτό τι θα κάνει; Μήπως πρέπει να πάρει προληπτικά λίγο Primperan; Κι ακόμα, να του πούμε το εξής: Δεν ξέρουμε τι ακριβώς εννοεί με τη λέξη «προβοκατόρικη», δεδομένου ότι έχει γίνει κι αυτή καραμέλα όπως η λέξη «εθνολαϊκισμός», ας πούμε. Αν όμως εννοεί ότι τα όσα γράψαμε προκαλούν όποιον θέλει να έρθει να υπερασπιστεί τους ισχυρισμούς τού ΕΤ, αυτό ναι, το προσυπογράφουμε.

Στην προηγούμενη ανάρτηση δεν εμφανίστηκε ούτε πουλί πετούμενο για να αντεπιχειρηματολογήσει επί αυτών που επικρίναμε. Γι’ αυτό τώρα αυξήσαμε τις δόσεις τής ‘‘προβοκάτσιας’’. Για να δούμε, θα έρθει κανένας αυτή τη φορά;

Διερωτώμεθα.

ΥΓ Επειδή είχαμε κάτι ‘‘κρούσματα’’ στο προηγούμενο post, υπενθυμίζουμε και τονίζουμε ότι το θέμα δεν είναι ούτε σε αυτό το δεύτερο μέρος η απάντηση στο ερώτημα «ευρώ η δραχμή». Το θέμα είναι ο αριστερός πολιτικός ‘‘συνδικαλισμός’’, όπως αναλύσαμε την έννοια στην εισαγωγή τής προηγούμενης ανάρτησης και εντοπισμένος στις συγκεκριμένες περιπτώσεις που επισημάναμε. Φυσικά, ο σχολιασμός είναι απολύτως ελεύθερος. Να δηλώσουμε όμως προκαταβολικά ότι η εστίαση τής κουβέντας στο νομισματικό ζήτημα θα θεωρηθεί από εμάς πέταγμα της μπάλας στην κερκίδα (άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε δηλαδή). Γι’ αυτό και δεν σκοπεύουμε να συμμετάσχουμε σε μια τέτοια συζήτηση που τυχόν θα ανοίξει εδώ.

[1] Καθώς δεν χάνουμε τεύχος ούτε του «Athens Review of Books», ούτε του «Books’ Journal» (πάντα πρέπει να ενημερώνεται κανείς για τον ιδεολογικό λόγο των ποικίλων τάσεων του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού), έχουμε διαβάσει τη βιβλιοκριτική τού ΑΑ. Από τη μεριά του, μια χαρά τα είπε και τα πήγε!

[2] ;-)

Η εικόνα, από το dsvsval.blogspot.com. Η διαφορά που παρατηρείτε σε σχέση με τη φωτογραφία της στην προηγούμενη ανάρτηση οφείλεται, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες μας, στο γεγονός ότι η κ. Ναταλία Γερμανού ‘‘χτύπησε’’ το τατουάζ όταν διάβασε το άρθρο τού ΕΤ «Ευρώ ή νέα δραχμή»... ;-)