Τα Πακιστανάκια…

ΤΟ ΑΚΟΥΣΑΜΕ κι εμείς χθες το βράδυ στις ειδήσεις τών 8: Ένα γιώτα χι κολλάει πάνω στις γραμμές τού τρένου. Επιβάτες του, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι και μάρτυρες του γεγονότος τρεις νεαροί Πακιστανοί μετανάστες. Οι Πακιστανοί προσπαθούν να σπρώξουν το αυτοκίνητο. Δεν τα καταφέρνουν. Σύμφωνα με κάποιον αυτόπτη μάρτυρα, δύο από αυτούς μπαίνουν μέσα στο αυτοκίνητο για να βοηθήσουν τους ηλικιωμένους να βγουν από αυτό. Και τότε ξεπροβάλλει το τρένο από τη στροφή. Συγκρούεται με το αυτοκίνητο και το παρασύρει για μισό περίπου χιλιόμετρο. Οι πυροσβέστες που φτάνουν αργότερα ανασύρουν τέσσερις νεκρούς. Το ηλικιωμένο ζευγάρι και τους δύο Πακιστανούς.

ΨΑΧΝΟΥΜΕ στα σημερινά πρωτοσέλιδα. Πρώτα στις ‘‘δικές μας’’ εφημερίδες, τις αριστερές (ο καθένας με τον πόνο του…). Μόνο η «Αυγή» —και μπράβο της!— προβάλλει το γεγονός όπως του αξίζει (κι όπως αξίζει στα Πακιστανάκια). Ο «Ρίζος» έχει απλώς μία ‘‘αποεθνικοποιημένη’’ αναφορά: «Τέσσερις νεκροί από σύγκρουση ΙΧ και τρένου». Ο «Δρόμος» ούτε καν αυτό. Γιατί ρε παιδιά; Κι αν στο «Δρόμο» αναγνωρίζουμε κάποια ελαφρυντικά (εβδομαδιαία εφημερίδα, λειψά στελεχωμένη και μάλιστα κατά συντριπτικό ποσοστό από εθελοντές αυτοδίδακτους δημοσιογράφους που προσφέρουν κόκκινα μεροκάματα) τι να πούμε για τον «Ρίζο» που δεν του λείπουν οι άνθρωποι και τα μέσα; Γιατί τόσο φτωχά δημοσιογραφικά αντανακλαστικά και τέτοια απενεργοποίηση των πολιτικών αισθητηρίων από τα διευθυντικά του στελέχη; (Να μη θεωρηθεί ότι επιτρέπουμε στα ερωτήματα να σκιάσουν την υποστήριξη και αλληλεγγύη που έχει επιδείξει όλη η Αριστερά προς τους μετανάστες ή —ακόμα χειρότερα!— ότι την αμφισβητούμε. Πείτε ότι είναι ένα παράπονο, ίδιο με το παράπονο των οπαδών μιας ομάδας που βλέπει τους γκολτζήδες τους να χάνουν ένα γκολ που δεν χάνεται…)

ΑΦΗΝΟΥΜΕ τους ‘‘δικούς’’ μας και προχωρούμε στον υπόλοιπο γραπτό Τύπο. Κιχ! Τίποτε! Nothing! Niente!! Nada!!! Ούτε στην ‘‘έγκριτη’’ «Καθημερινή», ούτε στα κυβερνητικά (πάσης κυβέρνησης!) και έγκυρα «Νέα», ούτε στο ‘‘λαϊκό’’ «Έθνος»… (Κι ας μη μιλήσουμε για τη «Δημοκρατία», την «Αυριανή» και τη «Βραδυνή», ή την …«Άλφα Ένα» και άλλα έντυπα του συστημικού περιθωρίου…)

Όλοι αυτοί οι ενοικιαζόμενοι κονδυλοφόροι, όλα αυτά τα συστημικά μαγνητόφωνα, όλος αυτός ο εσμός τών ‘‘politically correct’’ διευθυντών, υποδιευθυντών, παραδιευθυντών (κατά το παρακρατικών) και αρχισυντακτών και των βοηθών αυτών, όλη αυτή η άθλια κλίκα, δεν βρήκε έναν ελάχιστο χώρο στην πρώτη σελίδα, ένα τόσο δα κομματάκι, που να χωράει δυο λέξεις γι’ αυτά τα παιδιά! Βρήκαν χώρο για τον «τραυματισμό από θλάση δευτέρου βαθμού» τού παίκτη του Ολυμπιακού Ιμπαγάσα «που χάνει τον τελικό Κυπέλλου με τον Ατρόμητο», βρήκαν χώρο ακόμα και για το νέο πιθανολογούμενο ειδύλλιο μεταξύ τής βουλευτίνας τής ΝΔ Έλενας Ράπτη και του Τούρκου πρωταγωνιστή ενός εξ ίσου άθλιο με τα δικά μας τούρκικου σήριαλ!!! Αλλά για τα δύο Πακιστανάκια —όπως τρυφερά, με συγκίνηση και με αγάπη τα αποκάλεσε ο ηλικιωμένος μάρτυρας  που ακούσαμε στις ειδήσεις—, για τις αλεσμένες σάρκες τους και τα συνθλιμμένα τους κόκαλα και τις χαμένες ζωές τους, θυσία στην προσπάθειά τους να σώσουν δύο γερόντια Έλληνες, δηλαδή αλλόθρησκους κι αλλοεθνείς, γι’ αυτά δεν βρήκαν οι κατάπτυστοι ούτε ένα τετραγωνικό εκατοστό! Ούτε με το αίμα τους δεν μπόρεσαν να βρουν μια θεσούλα στην πρώτη σελίδα τα 23χρονα παιδιά με το σκούρο δέρμα. Κι ας είναι το αίμα τους το ίδιο κόκκινο με όλων τών ανθρώπων…

ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΧΑΝ εξασφαλίσει αυτή τη θέση, και μάλιστα με μεγάλο, ευδιάκριτο ‘‘χτύπημα’’; Μα, θέλει και ρώτημα; Θα την είχαν εξασφαλίσει αν είχαν αρπάξει κάποιο κινητό. Αν είχαν κλέψει κάποιο πορτοφόλι.  Αν είχαν σπάσει κάποια βιτρίνα για να πάρουν ένα καρβέλι ψωμί, το ‘‘έγκλημα’’ που κάποιος άλλος Άθλιος, πριν κάνα-δυο αιώνες είχε πληρώσει με 20 χρόνια στα κάτεργα… Κι αν είχαν χτυπήσει ή, πολύ περισσότερο, αν είχαν σκοτώσει. Τότε, πολύ πιθανό, να γινόντουσαν και πρώτη είδηση! Βλέπετε, ο δημοσιογραφικός συρφετός τού συστήματος, αυτός που κατά τα άλλα ‘‘ανησυχεί’’ και ‘‘κόπτεται’’ για τα αυξανόμενα κρούσματα ρατσισμού στην ελληνική κοινωνία, έτσι ‘‘αντιλαμβάνεται’’ το ‘‘ρόλο’’ του στην καταπολέμησή του. Να προβάλλει την παραβατικότητα των μεταναστών, μια παραβατικότητα της έσχατης ανάγκης στο συντριπτικό, συντριπτικότατο ποσοστό της, και να ‘‘θάβει’’ τις συνειδητές ηρωικές πράξεις αυτοθυσίας και αλληλεγγύης, ακόμα κι όταν ξεπερνούν τα συνηθισμένα ανθρώπινα μέτρα όπως αυτή. Μήπως για να μεταστρέψει το εμφύλιο ζήτημα σε εθνικό;

(ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ, το θέμα δεν ‘‘σηκώθηκε’’, μέχρι τώρα που γράφω τουλάχιστον, ούτε από αριστερά blogs στο διαδίκτυο. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι φίλοι θα αντιληφθούν πόσες ρατσιστικές οχιές ξεδοντιάζει το γεγονός, πόσες από τις ‘‘αμαρτίες’’ τών απόκληρων ξεπλένει το αίμα των νεαρών μεταναστών και πόσο μεγαλύτερη αξία έχει από μακροσκελή αντιρατσιστικά ‘‘κηρύγματα’’ και αναλύσεις…)

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ στα Πακιστανάκια!

ΚΙ ΟΣΟ για σας, κουφάλες, να φτύσουμε στους τάφους σας!

ΥΓ Το τραγούδι, στη μνήμη τών δύο παιδιών, είναι υπόδειξη και παραγγελιά ενός επίτιμου μέλους μας, καθώς δεν έχει ξεχάσει τους δύο άγνωστούς του νεαρούς Πακιστανούς που τον βοήθησαν πριν δύο και κάτι χρόνια να θάψει την αγαπημένη του σκύλα και που χρειάστηκε να τους ‘‘σταυρώσει’’ μέχρι να δεχθούν να πάρουν χρήματα για τον κόπο τους. 

Η φωτογραφία, από τη σημερινή «Αυγή»