Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Ομοιοπαθητική αντικαταθλιπτική θεραπεία



Δεν περιμένουμε τίποτε καθοριστικά ή έστω θεαματικά θετικό από τις εκλογές. Και δεν έχουμε να προτείνουμε καμία άλλη λύση πέρα από τον εκλογικό αγώνα στις μέρες που έρχονται. Μονόδρομος δηλαδή και σ’ όποιον αρέσει. Στα κάτω μου κι εγώ, γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια τις αποφάσεις τής Κεντρικής Επιτροπής, σταματάω να παλεύω ένα post που ξεκίνησε πριν το Πάσχα κι αντιγράφω μερικές αράδες από τον «Μονόδρομο»[*] τού Βάλτερ Μπένγιαμιν. Ίσως η απαισιοδοξία τους να λειτουργήσει ευεργετικά, έτσι μάλιστα καθώς αφήνει και μερικές χαραμάδες για λίγο φως. Και υπάρχει πάντα η ελπίδα, αντιγράφοντας τον Μπένγιαμιν, να πάρει κανείς κάτι από την ευαισθησία τών κεραιών του…


ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

V. «Η φτώχεια δεν είναι ντροπή». Σύμφωνοι. Ωστόσο τον φτωχό τον ντροπιάζουν. Το κάνουν, και τον παρηγορούν μ’ αυτή τη φρασούλα. Είναι απ’ αυτές που κάποτε μπορούσε κανείς να τις παραδεχτεί, που όμως η ημερομηνία λήξης τους έχει φτάσει προ πολλού. Όπως κι εκείνο το βάναυσο «ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω». Όταν υπήρχε δουλειά που έτρεφε τον άνθρωπό της, υπήρχε και φτώχεια που δεν τον ντρόπιαζε, αν οφειλόταν σε καμιάν αναπηρία ή σε κάποιο άλλο θέλημα της μοίρας. Αυτή η ανέχεια όμως μες στην οποία γεννιούνται εκατομμύρια, και μπλέκουν εκατοντάδες χιλιάδες που φτωχαίνουν, ντροπιάζει. Η βρόμα και η αθλιότητα ορθώνονται γύρω τους σαν τείχη που τα χτίζουν αόρατα χέρια. Κι όπως ένα άτομο μπορεί να ανεχθεί πολλά για τον εαυτό του, —δίκαια όμως ντρέπεται σαν τον βλέπει η γυναίκα του να τα υφίσταται και να τ’ ανέχεται—, έτσι επιτρέπεται να υποστεί πολλά, όσο είναι μόνος, και όλα, εφόσον τα κρύβει. Όμως κανείς ποτέ δεν επιτρέπεται να συνάψει ειρήνη με τη φτώχεια, όταν πέφτει σαν ίσκιος τεράστιος πάνω στο σπίτι και στο λαό του. Τότε πρέπει να διατηρήσει τις αισθήσεις του άγρυπνες για κάθε ταπείνωση που υφίσταται, και να τις κρατά σε πειθαρχία μέχρι που ο πόνος του να πάψει να παίρνει τον κατήφορο της θλίψης, και να διανοίξει ανηφορικά το δρόμο τής εξέγερσης. Όμως εδώ δεν υπάρχει ελπίδα καμιά, αφού και η πιο τρομερή, η πιο ζοφερή μοίρα κάθε μέρα, ακόμα και κάθε ώρα, όσο συζητιέται από τον τύπο και εξηγούνται διεξοδικά όλα τα ψευτοαίτια και τα ψευτοεπακόλουθά της, κανέναν δεν βοηθά ν’ αναγνωρίσει τις σκοτεινές δυνάμεις στις οποίες έχει γίνει υποτελής.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ


[*] Στοχασμοί, όνειρα και αφορισμοί γραμμένοι κάπου μεταξύ Παρισιού, Μόσχας και Βερολίνου στα μαύρα για τη Γερμανία χρόνια τού μεσοπόλεμου (1926 – 1927). Εκδόσεις «Άγρα», Α´ ανατύπωση 2006, μετάφραση Νέλλη Ανδρικοπούλου.


Η φωτογραφία είναι τής Sylwia Makris. Από το xaxor.com

4 σχόλια:

izi είπε...

Χαιρετώ κι εδώ...
Πάντως είσαστε μέσα στο μυαλό μας.
(και μην σας βγεί και τ'όνομα στο τέλος κι έχουμε κι άλλα:-)))

http://dangerfew.blogspot.com/2012/03/blog-post_31.html
δείτε κι εδώ (τι κείμενο!)
http://dangerfew.blogspot.com/2012/03/blog-post_18.html
------------
Σήμερα είναι ήδη φανερό -όπως τόσες και τόσες φορές στην ιστορία- πως: η προσήλωση στην συνηθισμένη, από καιρό χαμένη ζωή, είναι τόσο άκαμπτη που ευτελίζει την κατεξοχήν ανθρώπινη χρήση της νόησης, την πρόβλεψη, ακόμη και μπροστά στον άμεσο κίνδυνο. Έτσι πραγματώνεται στην κοινωνία μας σήμερα αυτή η εικόνα της βλακείας:ανασφάλεια και μάλιστα διαστροφή των απαραίτητων για την ζωή ενστίκτων, ανικανότητα και παρακμή της νόησης. Αυτή είναι η νοοτροπία ολόκληρης της "μεσαίας" τάξης στην Ελλάδα.

Όποιος αποφεύγει ν' αντιληφθεί αυτή την παρακμή δεν θα αργήσει να επικαλεστεί κάποια ιδιαίτερη δικαιολογία για την παραμονή του, την δράση του, και την συμμετοχή του σε αυτό το χάος.

Ανώνυμος είπε...

Έ ρε Γουώλτερ καραμπουζουκλή.... έπρεπε νάσουν εδώ...!

Γιάκοβ

LeftG700 είπε...

Φίλε izi,


Καλώς ήρθες στο τσαρδί μας. Πω πώ, την κάτσαμε τη βάρκα! Άντε τώρα να αποδείξουμε ότι δεν έχουμε στήσει φράξια σε άμεση συνεργασία μαζί σας! ;-)

Στα σοβαρά τώρα: Αφού δεν ακούτε εμάς, ακούστε τον Μπένγιαμιν που μιλάει για φτώχεια. Στο κάτω-κάτω με τα ίδια σας τα χεράκια δεν τον τσιτάρετε;


Τα λέμε


ΥΓ Μιλ παρντόν για την καθυστερημένη ανταπόκριση!

LeftG700 είπε...

Товариш Яков Федотович Павлов,


Δεν είναι καλύτερα να τον αφήσουμε στην ηρεμία του; Αρκετά δεν τράβηξε;


Увидимся


ΥΓ Σόρυ κι από σένα για την "εξαφάνιση"! (Και δεν έφταιγε η ...πόκα!)