Ομοιοπαθητική αντικαταθλιπτική θεραπεία

Δεν περιμένουμε τίποτε καθοριστικά ή έστω θεαματικά θετικό από τις εκλογές. Και δεν έχουμε να προτείνουμε καμία άλλη λύση πέρα από τον εκλογικό αγώνα στις μέρες που έρχονται. Μονόδρομος δηλαδή και σ’ όποιον αρέσει. Στα κάτω μου κι εγώ, γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια τις αποφάσεις τής Κεντρικής Επιτροπής, σταματάω να παλεύω ένα post που ξεκίνησε πριν το Πάσχα κι αντιγράφω μερικές αράδες από τον «Μονόδρομο»[*] τού Βάλτερ Μπένγιαμιν. Ίσως η απαισιοδοξία τους να λειτουργήσει ευεργετικά, έτσι μάλιστα καθώς αφήνει και μερικές χαραμάδες για λίγο φως. Και υπάρχει πάντα η ελπίδα, αντιγράφοντας τον Μπένγιαμιν, να πάρει κανείς κάτι από την ευαισθησία τών κεραιών του…

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

V. «Η φτώχεια δεν είναι ντροπή». Σύμφωνοι. Ωστόσο τον φτωχό τον ντροπιάζουν. Το κάνουν, και τον παρηγορούν μ’ αυτή τη φρασούλα. Είναι απ’ αυτές που κάποτε μπορούσε κανείς να τις παραδεχτεί, που όμως η ημερομηνία λήξης τους έχει φτάσει προ πολλού. Όπως κι εκείνο το βάναυσο «ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω». Όταν υπήρχε δουλειά που έτρεφε τον άνθρωπό της, υπήρχε και φτώχεια που δεν τον ντρόπιαζε, αν οφειλόταν σε καμιάν αναπηρία ή σε κάποιο άλλο θέλημα της μοίρας. Αυτή η ανέχεια όμως μες στην οποία γεννιούνται εκατομμύρια, και μπλέκουν εκατοντάδες χιλιάδες που φτωχαίνουν, ντροπιάζει. Η βρόμα και η αθλιότητα ορθώνονται γύρω τους σαν τείχη που τα χτίζουν αόρατα χέρια. Κι όπως ένα άτομο μπορεί να ανεχθεί πολλά για τον εαυτό του, —δίκαια όμως ντρέπεται σαν τον βλέπει η γυναίκα του να τα υφίσταται και να τ’ ανέχεται—, έτσι επιτρέπεται να υποστεί πολλά, όσο είναι μόνος, και όλα, εφόσον τα κρύβει. Όμως κανείς ποτέ δεν επιτρέπεται να συνάψει ειρήνη με τη φτώχεια, όταν πέφτει σαν ίσκιος τεράστιος πάνω στο σπίτι και στο λαό του. Τότε πρέπει να διατηρήσει τις αισθήσεις του άγρυπνες για κάθε ταπείνωση που υφίσταται, και να τις κρατά σε πειθαρχία μέχρι που ο πόνος του να πάψει να παίρνει τον κατήφορο της θλίψης, και να διανοίξει ανηφορικά το δρόμο τής εξέγερσης. Όμως εδώ δεν υπάρχει ελπίδα καμιά, αφού και η πιο τρομερή, η πιο ζοφερή μοίρα κάθε μέρα, ακόμα και κάθε ώρα, όσο συζητιέται από τον τύπο και εξηγούνται διεξοδικά όλα τα ψευτοαίτια και τα ψευτοεπακόλουθά της, κανέναν δεν βοηθά ν’ αναγνωρίσει τις σκοτεινές δυνάμεις στις οποίες έχει γίνει υποτελής.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

[*] Στοχασμοί, όνειρα και αφορισμοί γραμμένοι κάπου μεταξύ Παρισιού, Μόσχας και Βερολίνου στα μαύρα για τη Γερμανία χρόνια τού μεσοπόλεμου (1926 – 1927). Εκδόσεις «Άγρα», Α´ ανατύπωση 2006, μετάφραση Νέλλη Ανδρικοπούλου.

Η φωτογραφία είναι τής Sylwia Makris. Από το xaxor.com