Γαλλική (και όχι μόνο) Αριστερά: Ριέν νε βα πλυ;*

*Στα γαλλικά: rien ne va plus. Στα ελληνικά: λήξη χρόνου για ποντάρισμα. Σε πιο απλά ελληνικά: τέρμα τα δίφραγκα!

Γιατί χαίρεται ο αριστερός κόσμος τής Γαλλίας και  χαμογελά ένα σημαντικό τμήμα τών εγχώριων αριστερών; Γιατί ο Φρανσουά Ολάντ πρώτευσε στις γαλλικές προεδρικές εκλογές και οι πρώτες δημοσκοπήσεις που έγιναν ήδη επιβεβαιώνουν αυτό το οποίο έδειχναν εκείνες που είχαν διεξαχθεί πριν τον πρώτο γύρο τών εκλογών: ο ‘‘ήρεμος’’ και ‘‘μουντός’’ Ολάντ κερδίζει τον ‘‘εκρηκτικό’’ και ‘‘λαμπερό’’ Σαρκοζί και κατακτά άνετα την Προεδρία με ένα ποσοστό γύρω στο 55%.

Όχι πως έχει καμιά βαρύνουσα σημασία, αλλά εμάς μη μας υπολογίζετε. Γιατί δεν μπορούμε να συμμεριστούμε καθόλου αυτή τη χαρά.

Μέτωπο, αλλά πού ακριβώς βρίσκεται το μέτωπο;

Για όσους χαίρονται, ένα είναι το μέτωπο και βρίσκεται πάντα απέναντι στη Δεξιά. Στην προκείμενη περίπτωση απέναντι από τον Σαρκοζί.  Αυτό ξεκαθαρίζει ώσπου να πει κανείς κύμινο και το χάρτη τής πολιτικής γεωγραφίας, πράγμα ιδιαίτερα χρήσιμο στους μεταμοντέρνους καιρούς που ζούμε: αν ο Σαρκοζί είναι η Δεξιά, τότε ό,τι βρίσκεται απέναντί του πρέπει να είναι η Αριστερά. Έτσι πάνε αυτά τα πράγματα, πώς αλλιώς; Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζουν οι διάφορες «Le Monde» και «Libé» μαζί με τα «Νέα» και το «Έθνος»...

Είμαστε όλοι Ολάντ;

Φαίνεται ότι για αρκετούς που αυτοτοποθετούνται εντός τής Αριστεράς, ναι, είμαστε, πρέπει να είμαστε όλοι Ολάντ. Και πρώτα-πρώτα, για τον ίδιο τον Μελανσόν. Ο οποίος όχι μόνο έσπευσε να κάνει σαφές σε συνέντευξη τύπου, λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες(!), ότι θα υποστηρίξει στο β´ γύρο τον Ολάντ, αλλά λίγες ώρες μετά τις εκλογές κάλεσε σε πανστρατιά εναντίον τού Σαρκοζί τούς ψηφοφόρους τού Αριστερού Μετώπου[1] με λόγια σαν αυτά:

Σας το λέω ξεκάθαρα, είναι θέμα συνείδησης τις ώρες αυτές, έχουμε τα κλειδιά για το τελικό αποτέλεσμα και δεν υπάρχει τίποτα για διαπραγμάτευση. Σας καλώ να κινητοποιηθείτε για τις 6 Μαΐου χωρίς να ζητήσετε κανένα αντάλλαγμα, να κινητοποιηθείτε για να νικηθεί ο Σαρκοζί. Σας ζητώ να μην ολιγωρήσετε και να δράσετε σαν να είχατε να εκλέξετε εμένα τον ίδιο στην προεδρία. Είναι πράξη συνείδησης, μη ζητήσετε τίποτα για αντάλλαγμα.

Είναι να γελάει κανείς ή να κλαίει; Διότι εδώ το αντιηγετικό, αντιιεραρχικό προεκλογικό σύνθημα τού Αριστερού Μετώπου Mélenchon présidons – non Mélenchon Président (δηλαδή, σε ελεύθερη απόδοση, ψηφίζουμε για να προεδρεύσουμε – όχι για να έχουμε Πρόεδρο) μας φαίνεται ότι έχει μετατραπεί σε Mélenchon – abandonnons (Εγκαταλείπουμε)! Κι εδώ  γεννιούνται μεγάλα ερωτήματα.

Αλήθεια, ο Μελανσόν, στις συζητήσεις που ασφαλώς έχουν γίνει και θα γίνονται με τον Ολάντ, αυτή τη στάση κράτησε; «Σε υποστηρίζω χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς διαπραγμάτευση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις»; Θέλουμε να πιστεύουμε πως όχι.[2] Κι αυτό γιατί, σε αντίθετη περίπτωση, το αβίαστο συμπέρασμα που θα έβγαινε θα ήταν ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ηγέτη που είναι είτε ηλίθιος, είτε προδότης (όσοι μας διαβάζουν τακτικά ξέρουν ότι δεν χρησιμοποιούμε συχνά αυτή τη δεύτερη λέξη και τα παράγωγά της· ίσως μάλιστα να είναι η πρώτη φορά). Γιατί λοιπόν προτρέπει τούς οπαδούς και ψηφοφόρους τού Αριστερού Μετώπου σε μία τέτοια πολιτική, ιδεολογική και ψυχική παράδοση άνευ όρων; Βεβαίως, δεν παραγνωρίζουμε ότι το γαλλικό προεδρικό σύστημα και το αντίστοιχο εκλογικό είναι ένας θεσμοθετημένος διπολισμός που νόμιμα ‘‘νόμιμα’’ την Αριστερά να υποστηρίζει το μη χείρον (καμιά φορά και το χείρον από το χείριστο, όπως έγινε στο δεύτερο γύρο τών εκλογών τού 2002: Σιράκ ή Λεπέν;). Έτερον εκάτερον! Να συμμαχήσεις και με το διάβολο αν οι περιστάσεις το απαιτούν. Κανένα πρόβλημα από εμάς, δεν ανήκουμε ούτε στους ηθικολόγους, ούτε στους ‘‘καθαρολόγους’’ τής Αριστεράς. Αλλά να συμμαχήσεις! Όχι να του γυαλίζεις τα παπούτσια! Και κυρίως (κυριότατα!) όχι να δίνεις την εντύπωση ότι είσαι ένα και το αυτό!

Ε ναι! Είμαστε όλοι Ολάντ!

Δεν νομίζουμε ότι τέτοιου τύπου ερωτήματα και οι υποκείμενες διαφωνίες απαιτούν κάποια ιδιαίτερη αριστερή ‘‘σοφία’’ για να γεννηθούν και να διατυπωθούν. Εμείς τα θεωρούμε αυτονόητα. Περιμέναμε λοιπόν από το ελληνικό κομμάτι τής Αριστεράς που αντιστοιχεί στο γαλλικό Αριστερό Μέτωπο (λέγε με ΣΥΝ —αλλά και ΣΥΡΙΖΑ  σε σημαντικό βαθμό), και εννοούμε βέβαια την ηγετική, πλειοψηφική ομάδα που κάνει κουμάντο αυτή την εποχή, περιμέναμε να ακουστούν από εκεί τέτοιες ή παρόμοιες ενστάσεις. Μέχρι στιγμής δεν έχει ακουστεί ούτε κιχ! Το πάλαι ποτέ ισχυρό Αριστερό Ρεύμα έχει δείξει καθαρά τη δυσφορία του βέβαια, στάση απολύτως αναμενόμενη αν συνυπολογίσει κανείς τις ιδιαίτερες πλην όμως μειοψηφικές θέσεις και αντιλήψεις του. Αλλά οι άλλοι, οι ‘‘μπολσεβίκοι’’(πλειοψηφία); Τι διάολο! Κανέναν άλλον δεν ενοχλεί αυτή η εθελοντική παράδοση ενός μεγάλου κομματιού της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένου μάλιστα ενός ΚΚ, στις αγκάλες (ή μάλλον κάτω από τα πόδια, ως υποπόδιο δηλαδή) τού γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος;[3] Μα δεν μας έχουν πιπιλίσει τ’ αυτιά οι οργανικοί διανοούμενοι και τα κομματικά στελέχη τού συγκεκριμένου χώρου πόσο κακός είναι ο δικομματισμός και πόσο πολύ έχει μεταλλαχθεί η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, έτσι που να μοιάζει πια με  Social-Frankenstein; Τι έγινε τώρα; Ήπιαν το αμίλητο νερό; Ή μήπως ακολουθούν τις επιταγές «τού προλεταριακού διεθνισμού και της μη επέμβασης στα εσωτερικά τών αδελφών κομμάτων»; Μα δεν τα έχουν αποκηρύξει όλα αυτά ως «ιδεολογήματα τού παρελθόντος και σταλινικά κατάλοιπα»; Επανέκαμψαν; Ποιος θα το ’λεγε! Να συμβαίνουν τέτοιες αλλαγές μπροστά στα μάτια μας, κι εμείς να κοιμόμαστε όρθιοι!...[4]

Το βέλτιστο του μη χείρονος

Τι έχει να προσφέρει ο μεσιέ Ολάντ και χαίρονται χαρά μεγάλη ευάριθμοι αριστεροί, στη Γαλλία και εδώ; Μήπως διατύπωσε κάποιο νέο μεγάλο μανιφέστο με το οποίο επανιδρύει την παλιά καλή γαλλική (και ευρωπαϊκή) σοσιαλδημοκρατία, αυτή που προ αμνημονεύτων χρόνων υποστήριζε την κοινωνικοποίηση των μεγάλων μέσων παραγωγής και τη μετατροπή τών βασικών αγαθών, υλικών και άυλων, από ιδιωτικά σε δημόσια (κοινά); Αν συνέβαινε αυτό, θα κατανοούσαμε εν μέρει τις χαρούλες. Διότι κάτι τέτοιο θα ήταν όντως μια σημαντική πρόοδος, αφού θα επανέφερε το σχίσμα τής ενιαίας σοσιαλδημοκρατίας τών αρχών τού 20^ου αιώνα στις αρχικές του μικρότερες διαστάσεις (με ποιους τρόπους θα μεταβούμε στο σοσιαλισμό και ποιες θα είναι οι πολιτικές μορφές άσκησης της εργατικής εξουσίας;). Φυσικά, ούτε κατά διάνοια δεν έχουμε να κάνουμε με μία τέτοια επανίδρυση.

Μήπως, έστω, έχουμε να κάνουμε με ένα πρόγραμμα που σαλπίζει την επιστροφή στη «χρυσή τριακοντετία» τού ευρωπαϊκού μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους και την προγραμματισμένη επαναφορά τού ‘‘ιστορικού συμβιβασμού’’ μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας; Ούτε περί αυτού πρόκειται —έτσι δεν χρειάζεται και να ανοίξουμε κουβέντα για το αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό.

Μήπως, τέλος, ο Φρανσουά Ολάντ υπόσχεται τα ελάχιστα; Λόγου χάρη, την ανατροπή τού σιδερένιου κορσέ που ο άξονας Μερκοζί έχει φορέσει στους ευρωπαϊκούς λαούς μέσω τού νέου συμφώνου δημοσιονομικής σταθερότητας, τον ριζικό αναπροσανατολισμό τού ρόλου τής ΕΚΤ και την υπαγωγή της στον πολιτικό έλεγχο, ή τον τερματισμό τών προγραμμάτων λιτότητας[5] που οδηγούν με συνοπτικές διαδικασίες τους εργαζόμενους κάτω από τη σιδερένια φτέρνα τού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και του δίδυμου αδελφού του, τού ‘‘παραγωγικού’’; Ούτε καν αυτά!

Όπως αποδεικνύεται, ο Ολάντ δεν έχει καμία πρόθεση να προωθήσει τίποτε άλλο από ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής (κάτι μας θυμίζει αυτό!) με λίγο περισσότερο καρότο, ώστε το μαστίγιο να γίνει ευκολότερα ανεκτό! Έτσι, είναι λάθος να μιλάμε για παράδοση της Αριστεράς στο ΣΚ αντί πινακίου φακής: περί κοχλιαρίου πρόκειται!

Έχουμε και λέμε μείον πέντε, έξι δια δύο συν οκτώ

Παρουσιάζει ενδιαφέρον να δούμε μέσα από κάποια νούμερα πώς τα πήγε η γαλλική Αριστερά στις εκλογές τής Κυριακής που μας πέρασε. Δεν αδιαφορούμε για τη γενική εικόνα, στην οποία δεσπόζει βέβαια το 18άρι(!) πού πήρε το Εθνικό Μέτωπο, αλλά το σημερινό σημείωμα είναι αφιερωμένο στην αριστερή ομφαλοσκόπηση!

Για να έχουμε καλύτερη εικόνα θα δούμε τα νούμερα αναδρομικά, ξεκινώντας από τις προεδρικές εκλογές τού 1995 και υπολογίζοντας φυσικά όλο το ‘‘ουράνιο τόξο’’ τής Αριστεράς, από το ΚΚΓ και αριστερότερα. Αφού υπενθυμίσουμε ότι οι εκλογές για τη γαλλική Προεδρία, δεδομένου ότι είναι προσωποκεντρικές σε σημαντικό βαθμό, υστερούν σε σχέση με τις βουλευτικές όσο αφορά στην καθαρή αποτύπωση της δύναμης κομμάτων και ιδεολογικών ρευμάτων, έχουμε λοιπόν και λέμε:

1995: 13,96% – 2002: 13,81% – 2007: 7,68% – 2012: 12,81%

Νομίζουμε ότι τα νούμερα μιλούν από μόνα τους κι έρχονται κι αυτά να κόψουν κάπως τα πολλά χαμόγελα.[6] Παρά τη σταθερή επιδείνωση της θέσης τών υποτελών τάξεων και στρωμάτων που παρατηρείται σε αυτά τα 17 χρόνια, η γαλλική Αριστερά, όσο κι αν ιδρώνει και ξιδρώνει, ακόμα να πιάσει τα ποσοστά τού 1995 (δεν κάνουμε λόγο για τα ποσοστά της στη δεκαετία τού ’70 και του ’80, για να μη συμβάλουμε στο καταθλιπτικό κλίμα). Και η εικόνα χειροτερεύει, αν υπολογίσει κανείς πως η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, που, συμβατικά τουλάχιστον μιλώντας, αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια  μια ικανοποιητική εναλλακτική λύση για όσους θεωρούν συμβιβασμένο το γαλλικό ΚΚ, βρέθηκε από το 10,44%(!) τού 2002 και, έστω, το 4,75% τού 2007 στο ...1,96%!

Ποιοι γελούν «κἄν τι μὴ γελοῖον ᾖ»;

Αν σε ένα κομμάτι τής ελληνικής Αριστεράς η ευφορία για την αναμενόμενη πτώση τού Σαρκοζί δεν άφησε περιθώρια για προβληματισμούς όπως αυτοί που εκθέσαμε, σε ένα άλλο οι ίδιοι αυτοί προβληματισμοί στάθηκαν πηγή ικανοποίησης που εκφράστηκε και με κάποιες δόσεις χαιρεκακίας. Ποιο κομμάτι; Λέγε με ΚΚΕ! Το οποίο θεώρησε πως δικαιώθηκε η πολιτική τής απομόνωσης που ακολουθεί, αφού, χάρη σ’ αυτήν (δηλαδή στη λογική «πονάει δόντι – κόβεις κεφάλι»), δεν υπάρχει ο παραμικρός κίνδυνος «να γίνει ουρά σοσιαλδημοκρατών και οπορτουνιστών και να αποπροσανατολίσει έτσι το λαό». Παρόμοιους λόγους για να γελάσει θα είχε βέβαια και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία, αν και δεν θεωρεί εξ ορισμού απαγορευμένες τις συμμαχίες όπως το ΚΚΕ, ωστόσο τις συνδέει με πολύ στενά όρια και προϋποθέσεις. Δεν το έκανε όμως. ‘‘Γκρουπούσκουλα’’ ‘‘ξεγκρουπούσκουλα’’, ‘‘αριστεροπορτούνες’’ ‘‘ξαριστεροπορτούνες’’, στη συγκεκριμένη περίπτωση αποδείχθηκαν πολύ περισσότερο πολιτικά υποψιασμένοι από τα ‘‘σοφά’’ επιτελεία τού Περισσού.[7] Έτσι, υπενθύμισαν τις θέσεις τους χωρίς γελάκια και θριαμβολογίες. Διότι, προφανώς, έκαναν την εξής απλή, απλούστατη σκέψη:

Σύμφωνοι. Το γαλλικό ΚΚ έχει πετάξει τα αριστερά άγια τοις κυσί. Γι’ αυτό η Μαρίνα (Λεπέν) έσπασε ακόμα και το ρεκόρ τού μπαμπάκα της; Και γι’ αυτό ‘‘οι δικοί μας’’, οι Γάλλοι αντάρσυοι, πάτωσαν αντί να θριαμβεύσουν;

Αυτά όμως για το ΚΚΕ είναι ‘‘ψιλά’’ οπορτουνιστικά γράμματα. Για το ΚΚΕ, η μοναδική αιτία που η γαλλική κοινωνία (δηλαδή η κοινωνία μιας χώρας με  ανεπτυγμένο και εδραιωμένο καπιταλισμό, για να μη ξεχνιόμαστε!) αρνείται σαν μουλάρι να στραφεί προς τα αριστερά είναι το ότι το ΚΚΓ δεν πολιτεύεται όπως το ...ίδιο! Αυτό είναι το μοναδικό ζήτημα προς επίλυση. Όλα τ’ άλλα είναι (γαλλικές) σως και (ελληνικά) καρυκεύματα. Προφανώς, αμφότερα οπορτουνιστικά! Όπερ έδει δείξαι!

Λοιπόν, τέρμα τα δίφραγκα;

Ναι, για τέτοιου τύπου αριστερές στρατηγικές, τέρμα τα δίφραγκα! Αν δεν χωρίσουμε τα τσανάκια μας από αυτό το ‘‘πράγμα’’, αν δεν κάνουμε απολύτως σαφές το χάσμα που μας χωρίζει από αυτήν την πλήρως ξεπουλημένη, μεταλλαγμένη και κατ’ όνομα μόνο σοσιαλδημοκρατία, κι αν δεν το κάνουμε ακόμα και όταν οι συγκυρίες όντως μάς υποχρεώνουν κάποτε να συμπορευόμαστε σε αυτό ή εκείνο το ιδιαίτερο ζήτημα, αν δεν τα κάνουμε όλα αυτά, όχι ο ήλιος δεν πρόκειται να γυρίσει, αλλά ούτε μάτι για να μας κλάψει! Και δικαίως. Γιατί τι σόι Αριστερά είναι αυτή που σύρεται (χωρίς πολλές φορές να δείχνει ότι τη δυσαρεστεί κιόλας!) πίσω από τους διάφορους Ολάντ, εν ονόματι του περίφημου ‘‘αντιδεξιού’’ μετώπου;[8] Δηλαδή, τα ξεχάσαμε όλα μα όλα; Ακόμα και το βασικό, βασικότατο ζήτημα, ότι το μέτωπο για μας, σε τελική ανάλυση, δεν είναι καμία δεξιά αλλά το καθεστώς τής αστικής τάξης που, ακριβώς για να υπερασπίσει τα συμφέροντά του, γεννάει αδιάκοπα ένα σωρό δεξιές (δεξιόστροφες ή αριστερόστροφες);  Πώς γίνεται να μπορούμε να μιλάμε για Αριστερά, πώς μας επιτρέπεται να έχουμε καν το δικαίωμα να εκστομίζουμε αυτή τη λέξη, αν ξεχνάμε από πού ερχόμαστε και πού πάμε;

Πρέπει να αποφασίσουμε. Και πρέπει να αποφασίσουμε τώρα. Παρήλθε ο καιρός που είχαμε την πολυτέλεια να αναβάλλουμε τέτοιες αποφάσεις. Θέλουμε ή δεν θέλουμε να είμαστε αυτό που πάντα ήταν η Αριστερά, δηλαδή το πολιτικό όνομα της συμπαράταξης εκατομμυρίων ανθρώπων που οραματίζονται μια ριζικά και εκ θεμελίων διαφορετική και καλύτερη κοινωνία;  Αν το θέλουμε πρέπει να ξεκόψουμε πια, και να ξεκόψουμε οριστικά και αμετάκλητα, από τέτοιες αυτοκτονικές στρατηγικές. Δεν μας προσφέρουν τίποτε εκτός από μία θλιβερή από όλες τις απόψεις πολιτική επιβίωση. Και μας κοστίζουν τα πάντα:

Να μοιάζουμε ίδιοι κι απαράλλαχτοι με αυτούς που προσπαθούν απλώς να εξαπατούν το λαό, αλλάζοντας τα πράγματα τόσο και έτσι, όσο ακριβώς χρειάζεται για να μένουν ακριβώς τα ίδια!

[1] Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας + Αριστερό Κόμμα (πρώην στελέχη τής αριστερής πτέρυγας του Σοσιαλιστικού Κόμματος) + Ενωτική Αριστερά (πρώην στελέχη τής τροτσκιστικού προσανατολισμού Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας που αυτοδιαλύθηκε το 2009 για να συμμετάσχει στο σχηματισμό τού Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος). 

[2] Βέβαια, αν ήμαστε Γάλλοι και είχαμε ψηφίσει Αριστερό Μέτωπο, και σ’ αυτή την περίπτωση θα είχαμε ένα κάποιο θέμα. Διότι, πώς συμβιβάζεται το Mélenchon présidons – non Mélenchon Président με το σκοτάδι στο οποίο μας αφήνει για τα ανταλλάγματα που κέρδισε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα προκειμένου να το στηρίξουμε;

[3] Να θυμίσουμε εδώ δύο μόνο ‘‘λεπτομέρειες’’ από την πρόσφατη ιστορία τού ΣΚ: Το 2005 είχε ταχθεί κατά πλειοψηφία υπέρ τής συνταγματοποίησης του απολύτως ανεξέλεγκτου καπιταλισμού στο δημοψήφισμα για το (απορριφθέν) Ευρωσύνταγμα, ενώ μετά τη διπλή εκλογική νίκη τού Σαρκοζί στις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές τού 2007, επιφανή και ιστορικά στελέχη του έκαναν ουρά έξω από το γραφείο του για να υπουργοποιηθούν. Για τόσο πολύ ‘‘σταθερά’’ και ‘‘ασυμφιλίωτα’’ σοσιαλιστικό κόμμα μιλάμε...

[4] Εντάξει, αστειευόμαστε! Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν εγκατέλειψαν τον προλεταριακό διεθνισμό. Μόνο που τον εφαρμόζουν επιλεκτικά. Δηλαδή, όπως γινόταν πάντα στο διεθνές εργατικό κίνημα —κι όπως κάνει και το ΚΚΕ, για να τα λέμε όλα!

[5] Στα λόγια βέβαια απορρίπτει τη διαρκή λιτότητα. Στην πραγματικότητα όμως και στην καλύτερη περίπτωση, αυτό που εννοεί είναι να δοθεί κάθε δυνατή υποστήριξη στο κεφάλαιο, ώστε ένα τμήμα των ανέργων να προβιβαστεί στην κατηγορία τών πτωχών εργαζόμενων!

[6] Τα οποία είναι κάπως κομμένα έτσι κι αλλιώς: Από τα 15άρια και τα 16άρια που έδιναν οι δημοσκοπήσεις στον Μελανσόν και το Αριστερό Μέτωπο, η μπίλια τελικά έκατσε στο 11...

[7] Αλλά και από τα απλά μέλη ή τους οπαδούς τού ΚΚΕ που έχουν βγει στις ρούγες και στα στενά τού διαδικτύου για να καγχάσουν...

[8] Για την ώρα και για το ορατό μέλλον,  το πολιτικό τοπίο τής Ελλάδας δεν φαίνεται να επιτρέπει τέτοιου τύπου αντιδεξιά μέτωπα για. Αυτό μάς καθησυχάζει κάπως. Εκείνο που μας ανησυχεί είναι τα πολλά χαμόγελα για τον Μελανσόν ο οποίος δείχνει πανευτυχής με τη διαφαινόμενη νίκη ενός τέτοιου μετώπου...

Η εικόνα, από το casinonet.gr