Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Οι καλοί οι Ευρωενωσιακοί μύλοι όλα τα αλέθουν!




Όπως είναι γνωστό σε όλους, η περίφημη θεωρία τών δύο άκρων που ταυτίζονται, δηλαδή τού ναζισμού που εξομοιώνεται με το ακριβώς αντίθετό του, τον κομμουνισμό, είναι ευρωπαϊκό κεκτημένο. Δηλαδή, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα τής ιδεολογικής υπερκατασκευής τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στα πλαίσια αυτά, η 23η Αυγούστου, ημερομηνία υπογραφής τού Γερμανο-Σοβιετικού Συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότοφ, έχει καθιερωθεί με απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από το 2009 ως η «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων». Η συγκεκριμένη απόφαση βέβαια δεν είναι η μοναδική ενέργεια μέ την οποία επιχειρείται η ηθική εξόντωση της Αριστεράς μέσω τής ταύτισης των ιδεών και αξιών της με την απεχθέστερη κοσμοθεωρία που συνέλαβε ανθρώπινος νους. Στην ίδια κατεύθυνση έχουν κινηθεί και ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου και άλλων θεσπισμένων οργάνων, όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, ή διεθνείς διασκέψεις, όπως εκείνη που διοργανώθηκε τον Ιούνιο του 2008 από τη Γερουσία τής Τσεχικής Δημοκρατίας και κατέληξε στη «Διακήρυξη της Πράγας».

Τον πανηγυρικό μιας τέτοιας ημέρας ανέλαβε φέτος να εκφωνήσει η Βίβιαν Ρέντιγκ, Αντιπρόεδρος της Κομισιόν και Επίτροπος Δικαιοσύνης, Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και Ιθαγένειας. Το έκανε με το άρθρο που παραθέτουμε. Από το οποίο, μεταξύ άλλων, μαθαίνουμε κι ότι το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ ήταν «το έναυσμα για την έναρξη του αγριότερου πολέμου μέχρι σήμερα»!!! Καλή ανάγνωση!

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ


Σήμερα είναι η επέτειος της υπογραφής, το 1939, ενός συμφώνου μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας του Χίτλερ και της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν· μεταξύ δύο ολοκληρωτικών καθεστώτων. Το σύμφωνο αυτό ήταν το έναυσμα για την έναρξη του αγριότερου πολέμου μέχρι σήμερα. Εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και, μετά τη λήξη του, ακόμη περισσότεροι υπέφεραν από ολοκληρωτικά καθεστώτα επί δεκαετίες. Σε ανάμνηση των θυμάτων αυτών και για να εξασφαλίσουμε ότι οικοδομούμε το μέλλον μας χωρίς να λησμονούμε το παρελθόν μας, η 23η Αυγούστου είναι η Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων.

Για τους πολίτες των χωρών της Βαλτικής, η 23η Αυγούστου 1939 σηματοδοτεί την έναρξη, αρχικά, της ναζιστικής κατοχής και, αργότερα, της σοβιετικής κατοχής. Οι διαφορετικές ιστορικές εμπειρίες των λαών στην Ανατολική και τη Δυτική Ευρώπη δεν θα πρέπει να αποτελούν λόγο διαίρεσης, αλλά την πηγή που ενώνει όλους εμάς τους Ευρωπαίους. Σήμερα, 74 χρόνια μετά, πρέπει να θυμηθούμε, ενωμένοι, εκείνους που έπεσαν θύματα ολοκληρωτικών καθεστώτων στην Ευρώπη και εκείνους που αγωνίστηκαν ενάντια σε αυτά τα καθεστώτα. Το οφείλουμε κυρίως στις νεότερες γενιές μας, που οικοδομούν την Ευρώπη του αύριο —μια καλύτερη και ισχυρότερη Ευρώπη. Μια Ευρώπη που έχει βαθιές ρίζες στις αρχές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, της ανεξαρτησίας της δικαστικής εξουσίας και του σεβασμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες. Πρόκειται για κοινές αξίες της Ευρώπης που θα δείξουν σε όλον τον κόσμο ότι έχουμε διδαχθεί από το παρελθόν.

Τα γεγονότα σιγά-σιγά σβήνουν στη μνήμη των λαών. Όσο περνούν τα χρόνια, οι νέοι δεν θα μπορούν πια να γνωρίσουν κάποιον που έζησε αυτούς τους πολέμους. Γι’ αυτές τις νέες γενιές, η ζωή στη διάρκεια του πολέμου και κάτω από ολοκληρωτικά ή αυταρχικά καθεστώτα δεν απέχει πολύ από μια αφήγηση σε ένα βιβλίο ιστορίας. Αυτό δείχνει, πάνω απ’ όλα, ένα πράγμα: ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εκπληρώσει την υπόσχεσή της για εξασφάλιση της ειρήνης και της δημοκρατίας.

Θα ευχόταν κανείς το επίτευγμα αυτό να ήταν αμετάκλητο. Δεν μπορούμε όμως να το θεωρήσουμε δεδομένο. Πρέπει να εργαζόμαστε για τη διατήρηση της ειρήνης και της δημοκρατίας —κάθε μέρα. Η αύξηση του εξτρεμισμού και του ρατσισμού θα πρέπει να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι νεότερες γενιές πρέπει να γνωρίζουν το παρελθόν για να οικοδομήσουν το μέλλον. Οι τραγικές εμπειρίες που μοιράστηκαν τόσο πολλοί άνθρωποι σε ολόκληρη την Ευρώπη αποτελούν μέρος της ιστορίας μας, και οι Ευρωπαίοι κάθε ηλικίας θα πρέπει να την γνωρίζουν.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι έτοιμη να διαδραματίσει το ρόλο της. Το νέο πρόγραμμα «Ευρώπη για τους πολίτες» θα συνεχίσει να υποστηρίζει έργα προβληματισμού σχετικά με τα αίτια των απολυταρχικών καθεστώτων στη σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης. Ο προϋπολογισμός για τη Δράση «Μνήμη» του μελλοντικού προγράμματος 'Ευρώπη για τους πολίτες' θα αντικατοπτρίζει την αυξανόμενη σημασία που έχει η κατανόηση του πρόσφατου παρελθόντος της Ευρώπης, η συμφιλίωση με αυτό και η μετάδοση του μηνύματος στη νέα γενιά της Ευρώπης. Στο πλαίσιο του νέου προγράμματος, το 20% του προϋπολογισμού θα διατεθεί για τη «Μνήμη», ενώ το σημερινό ποσοστό είναι 4%. Η νέα πτυχή «Ευρωπαϊκή Μνήμη» θα καλύπτει και άλλα ορόσημα της πρόσφατης ευρωπαϊκής ιστορίας, όπως, για παράδειγμα, το 2014 την 100ή επέτειο της κήρυξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, την 25η επέτειο της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου και την 10η επέτειο της διεύρυνσης της ΕΕ προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.

Σήμερα είναι μια ημέρα για συλλογισμό και άντληση διδαγμάτων από τα πιο καταστροφικά κεφάλαια της ευρωπαϊκής ιστορίας. Η διαφύλαξη της μνήμης των εγκλημάτων που έχουν διαπραχθεί από ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα είναι ο μόνος τρόπος για να δείξουμε στις νεότερες γενιές ότι η δημοκρατία και τα θεμελιώδη δικαιώματα δεν είναι δεδομένα, αλλά το αποτέλεσμα μιας επώδυνης ιστορίας. Η διατήρηση της μνήμης ζωντανής είναι ένας τρόπος να εξασφαλιστεί ότι οι λαοί της Ευρώπης δεν θα διχαστούν ποτέ ξανά. Ο ολοκληρωτισμός δεν έχει θέση στην Ευρώπη. 



26 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η πλακα ειναι οτι οι προγονοι των σημερινων φιλελευθερων αστων ειναι οι χτεσινοι ναζι.Και φυσικα οπου δρα το κεφαλαιο ελευθερα δεν εχουμε ολοκλιροτισμο οπως στην Κινα και τις ΗΠΑ της NSA.

https://www.youtube.com/watch?v=OMOGaugKpzs

G.

LeftG700 είπε...

Φίλε G.,


Δεν ξέρω, μου φαίνεται κάπως δευτερεύον αυτό. Και κινείται σε μια κατεύθυνση αδιέξοδη ("εμείς, ρε, είμαστε οι ναζί; εσείς είσαστε οι ναζί!"). Το κύριο είναι η εστίαση στους λόγους για τους οποίους μία τέτοια ταύτιση είναι από κάθε άποψη εξωπραγματική και απολύτως παράλογη.


Τα λέμε

ΕΟΣ είπε...

Ένας χρυσαβγίτης θα μπορούσε να γράψει το ίδιο πράγμα και να γινει αποδεκτό από ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας:

- Η συγκεκριμένη απόφαση βέβαια δεν είναι η μοναδική ενέργεια μέ την οποία επιχειρείται η ηθική εξόντωση του Εθνικοσοσιαλισμού μέσω τής ταύτισης των ιδεών και αξιών του με την απεχθέστερη κοσμοθεωρία που συνέλαβε ανθρώπινος νους

Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα, στο οποίο έχετε ερμητικά κλειστά τα μάτια σας! Με το να υπερασπίζεστε τα "εικονίσματα", δεν προσφέρετε τίποτα στην Αριστερά...

Ανώνυμος είπε...

Κατάπτυστο κείμενο, μνημείο ηλιθιότητας και ιστορικής στρέβλωσης. Αυτό βέβαια δεν απαλλάσσει το Στάλιν και τα τσιράκια του από τα εγκλήματα τους. Επίσης πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως είναι λίγο ως πολύ η κυρίαρχη άποψη των Ευρωπαίων γενικά και των Ελλήνων ειδικότερα. Δεν πιστεύω πως είναι σήμερα, ίσως ήταν το 1990 - 1993. Σε κάθε περίπτωση τέτοια κείμενα μας κάνουν να μην ξεχνάμε α. τη σημασία του ιδεολογικού αγώνα και ειδικότερα στο πεδίο της ιστορίας και β το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη και κυρίως τον τρόπο που αναπαράγεται.
Σταύρος

LeftG700 είπε...

Φίλοι της ΕΟΣ,


Τι μπέρδεμα είναι αυτό που έχετε στο μυαλό σας, ρε παιδιά! Πραγματικά, είναι να απορεί κανείς.

Γράφετε ότι θα μπορούσε να ισχυριστεί τα ίδια ένας χρυσαβγίτης, αντιστρέφοντας απλώς τα πράγματα. Ωραία, το σκεφτήκατε αυτό. Πώς είναι δυνατόν να μη συνειδητοποιήσατε την ίδια στιγμή ότι, παρ’ όλο που όντως θα μπορούσε θεωρητικά να ακολουθηθεί αυτή η υπερασπιστική γραμμή από τους θιασώτες τού εθνικοσοσιαλισμού/φασισμού, κάτι τέτοιο ουδέποτε έχει γίνει; Αναρωτηθείτε τώρα γιατί. Και γράψτε μας πού κατά την άποψή σας μπορεί να οφείλεται αυτό. Αναμένουμε.

Ένα δεύτερο σημείο απερίγραπτου μπερδέματος:

Για ποια ‘‘εικονίσματα’’ κάνετε λόγο τα οποία τάχα υπερασπιζόμαστε; Εγώ δεν βλέπω κανένα ‘‘εικόνισμα’’. Εκείνο που κάναμε είναι το αυτονόητο: Να τραβήξουμε τις κοτσίδες μας επειδή η θεωρία των δύο άκρων ζει και βασιλεύει, αναβαθμισμένη σε επίσημο πια ιδεολογικό πυλώνα τής θεσπισμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υπάρχει κανένας αριστερός, εκτός από κάτι αριστερούς τύπου Γουσέτη και Κανέλλη (δηλαδή τέως αριστερούς και νυν ανανήψαντες και εξωμότες), που αποδέχεται τη θεωρία των δύο άκρων; Μήπως και το κόμμα το οποίο υποστηρίζετε, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν την καταγγέλλει; Γιατί λοιπόν ζητάτε τα ρέστα από εμάς; Ούτε ο Κουτσούμπας, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο μειλίχιος Μπιτσάκης ή ο τσαντίλας Δελαστίκ θα μπορούσε να μας τραβήξει το αυτί γι’ αυτό και μας το τραβάτε εσείς; Τι τρέχει;

Μήπως τρέχει το ότι κι εσείς φλερτάρετε με τη θεωρία των δύο άκρων, (έστω και παρακινημένοι μόνο και μόνο από την παράλογη έως ψυχωτική ιδέα ότι η αντιπαράθεσή σας μ’ αυτήν συνιστά εικονολατρία); Πείτε το ξεκάθαρα για να ξέρουμε τι ακριβώς έχετε στο (κουφιο)κεφαλάκι σας. Αν διαγνωστεί η πολιτική ‘‘ασθένειά’’ σας, ίσως μπορέσουμε να βοηθήσουμε κάπως… :-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Σταύρο,


Έχω την εντύπωση (μπορεί και να κάνω λάθος) ότι τα πρώτα χρόνια μετά την κατάρρευση του πρώτου σοσιαλιστικού κύματος η αντικομμουνιστική προπαγάνδα εστίασε στους οικονομικοπολιτικούς παράγοντες που οδήγησαν στην αποτυχία του σοσιαλιστικού υποδείγματος, ακριβώς για να υποβάλει την ιδέα της ΤΙΝΑ (είτε καλή είτε κακή, η κομμουνιστική ουτοπία είναι ουτοπία, μη την ψάχνετε παιδιά τη δουλειά). Είναι αργότερα που φορτσάρισε με τη θεωρία των δύο άκρων για να μας ξεδοντιάσει μέσω της ηθικής απαξίωσης. Και θα διαφωνήσω εδώ: νομίζω ότι η άποψη «κομμουνισμός = ναζισμός» σήμερα ζει τις καλύτερες μέρες της.

Οι ευθύνες της Αριστεράς είναι τεράστιες. Ουδέποτε μπόρεσε να βρει την ισορροπία ανάμεσα αφ’ ενός από την υπεράσπιση των πρωτοσοσιαλιστικών καθεστώτων μέσω της αγιοποίησης του Στάλιν και, αφ’ ετέρου της αναγόρευσής του στο Απόλυτο Κακό (και σε αποδιοπομπαίο τράγο βέβαια, στον οποίο ή κάθε ‘‘αντισταλινική’’ ‘‘σταλίνα’’ τού κερατά μπορούσε να φορτώνει ωραία και καλά τις δικές της αμαρτίες…). Εννοώ να βρει την ισορροπία σε επίπεδο γενικής γραμμής με στόχο τη μαζική απεύθυνση, γιατί μεμονωμένες φωνές που την έβρισκαν υπήρχαν.

Χοντρικά, κάπως έτσι νομίζω ότι τα καταφέραμε να πετάξουμε μαζί με τα βρωμόνερα και το μωρό και να την πατήσουμε… Μ’ άλλα λόγια, κατουρήσαμε στη θάλασσα και τώρα, έτσι όπως οποιοδήποτε ριζοσπαστικό σχέδιο αλλαγής κοινωνικού παραδείγματος εμφανίζεται από τα σύγχρονα χάρτινα και ηλεκτρονικά τανκς, τα ΜΜΕ —μαζί με τα αναρίθμητα Think Tanks—, ως «ο δρόμος προς τον ολοκληρωτισμό», το βρίσκουμε στ’ αλάτι…


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Καταρχάς η θεωρία των δύο άκρων είναι κατάπτυστη σαν θεωρητική κατασκευή, ήδη από τη στιγμή που επιχείρησε να ερμηνεύσει την κατάρρευση της Βαϊμάρης. Για όποιον γνωρίζει την ιστορία αυτό είναι γνωστό. Για όποιον δεν τη γνωρίζει ας κάνει τον κόπο να τη μάθει. Με δυο λόγια η θεωρία αυτή στήθηκε, εκ των υστέρων, σαν απολογητική γραμμή υπεράσπισης της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας για όλες τις, ας τις πούμε, "λάθος" επιλογές με τις οποίες οδήγησε στην ήττα το γερμανικό κίνημα και επέτρεψε την άνοδο στον Χίτλερ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η θεωρία των δύο άκρων θέλει χτύπημα. Για μας σήμερα αρκεί και μόνον το γεγονός ότι επανεμφανίζεται στο προσκήνιο από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ των οποίων η πολιτική αβελτηρία και ο ιδεολογικός φιλελέμπαρόκ αχταρμάς που τους διακινεί, μας έχουν οδηγήσει στα μνημόνια αλλά έχουν ανοίξει διάπλατα επίσης τις πόρτες της δημόσιας ζωής στους φασίστες τη ΧΑ.

Όμως και πέρα από τη στείρα επανάληψη πως "για όλα φταίει ο Στάλιν", υπάρχει η πιο ουσιαστική αλλά και άμεση ανάγκη μιας αυτοκριτικής του αριστερού κινήματος στη μορφή που πήρε, στον τρόπο που λειτούργησε και επιχείρησε να καταστήσει το όραμά του πραγματικότητα. Η κομμουνιστική εκδοχή του αριστερού κινήματος είναι μια ιστορική του περίοδος απέναντι στην οποία οφείλουμε να υπερασπιστούμε τις αρχές μας όχι μόνον από τους ορκισμένους εχθρούς μας αλλά και από όλους όσους, με λόγους και έργα, φανερά ή κρυφά, όχι μόνον έβλαψαν την υπόθεσή μας αλλά εγκλημάτησαν και ασέλγησαν πάνω σε αυτήν. Και όλο αυτό όχι μόνον σε επίπεδο ανθρώπων, που είναι αναμφίβολα σημαντικό, αλλά και σε συνάρτηση με το ιστορικό πλαίσιο και τις επιλογές πολιτικών.

Προφανώς φαίνονται γενικόλογα αυτά, μας δεν μπορούν να είναι και διαφορετικά στο πλαίσιο ενός σημειώματος. Για να μην κατηγορηθώ πως κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου, θα πω μόνο πως τείνω να πιστεύω πια πως το κομμουνιστικό επεισόδιο στην γενικότερη ιστορία του αριστερού κινήματος εμπεριείχε μέσα του όλες τις προϋποθέσεις για την αποτυχία των σκοπών του αριστερού κινήματος: το "κόμμα νέου τύπου" σαν οργανωτική μορφή, η "δικτατορία του προλεταριάτου" σαν πολιτικός στόχος οργάνωσης της κοινωνίας, ο "δημοκρατικός συγκεντρωτισμός" σαν μέθοδος παραγωγής πολιτικής σε συνθήκες σοσιαλιστικής διακυβέρνησης και πολλά άλλα όχι μόνον δεν πρέπει να παραμένουν στο απυρόβλητο αλλά αντίθετα οφείλουμε να το θέσουμε στο επίκεντρο της κριτικής ματιάς. Όχι μόνον γιατί αποτελούν κομμάτι από την ιστορία μας αλλά και διότι έχουμε υποχρέωση απέναντι στις σημερινές δυσκολίες να αναγνωρίσουμε τα μέσα και τις μεθόδους που θα επιτρέψουν την ανασύσταση του κινήματος της Αριστεράς στον τόπο μας.

Με ειλικρινή διάθεση συμβολής στη κουβέντα και χωρίς καμία διάθεση στείρας αντιπαράθεσης.

(ίσως να με θυμάστε από παλιότερα σημειώματα)
ΑΕΡΙΚΟ :-)

ΕΟΣ είπε...

- Για το πρώτο ερώτημα:
να τι λέει η χρυσή αυγή για την θεωρία των δύο άκρων:
Η γελοία “θεωρία των δύο άκρων”

για το δεύτερο ερώτημα:
Συμφωνώντας με τα "όμως" του προηγούμενου (ΑΕΡΙΚΟ) - όπως αυτά διατυπώνονται μετά την 2η παράγραφο του σχόλιού του - θα προσθέσω και μερικά στοιχεία επιπλέον που αφορούν στον χώρο της οικονομίας ή πιο συγκεκριμένα τον τρόπο παρέμβασης της πολιτικής στην οικονομία, δηλαδή σε αυτό που ονομάζεται "κρατικός καπιταλισμός". Ο υπαρκτός κομμουνισμός όπως και ο φασισμός είχαν κάποιες κοινές πρακτικές που πήγαζαν από την σχέση του κόμματος με το κράτος και είχαν οδηγήσει σε αυτό που ονομάζουμε κράτος - κόμμα (όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει σήμερα στην Κίνα). Αυτό το καθεστώς ταύτισης του κόμματος με το κράτος συγκροτεί πολιτικές διακυβέρνησης που είναι συνολικά σε ρήξη με τις πολιτικές διακυβέρνησης του δυτικού φιλελευθερισμού. Αυτή η "ρήξη" δεν σημαίνει ότι έχουν αντικαπιταλιστικό πρόσημο αυτές οι πολιτικές διακυβέρνησης, όπως αποδείχτηκε ιστορικά...

Η Αριστερά του 21ου αιώνα δεν θα μπορέσει να υπάρξει αν δεν δώσει νέο περιεχόμενο στην κομμουνιστική ιδέα, περιεχόμενο που θα είναι προφανώς σαφώς διακριτό/διαφορετικό από τον υπαρκτό κομμουνισμό του 20ού αιώνα. Αυτό είναι το ζητούμενο, και δυστυχώς δεν μπορεί να απαντηθεί ακόμα...

Ανώνυμος είπε...

καλά είναι τα γενικόλογα του "αερικού"

για να πάμε και σε κάτι λιγότερο γενικόλογο
και να αφήσουμε και την τέχνη να μιλήσει,

επισκεφτείτε το παρακάτω θέμα
"Το συντριβάνι των παιδιών που χορεύουν -Σύμβολο της μάχης τους Στάλινγκραντ"
στο
http://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/syntribani-ton-paidion-poy-xoreyoyn-symbolo-tis-maxis-toys-stalingkrant

και μετά ξαναρχίστε τη συζήτηση,
για ένα θέμα για το οποίο μίλησαν
αμέτρητες ζωές..
Πικάπα

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Πικάπα η παραπομπή σας στο Στάλινγκραντ, στη μάχη και στα θύματά του είναι συγκινητική και σας τιμά σαν άνθρωπο που σέβεται τον αγώνα και τη θυσία όσων θυσιάστηκαν στον αντιναζιστικό αγώνα. Το ότι το ΚΚΣΕ και ο Στάλιν υπερασπίστηκαν τη πατρίδα τους με νύχια και με δόντια, αφού πρώτα προσπάθησαν να αποφύγουν όσο γίνεται μια πολεμική αναμέτρηση με τη ναζιστική Γερμανία, κανείς σοβαρός δεν θα βρεθεί να το κρίνει αρνητικά. Η συμβολή τους στον αντιναζιστικό πόλεμο ήταν σημαντική. Δεν μιλάμε όμως για αυτό, όχι εγώ τουλάχιστον. Θέλω να το καταλάβετε αυτό. Μιλάμε για τη ριζική συντριβή του παγκόσμιου σοσιαλιστικού οράματος κάτω από το βάρος όχι μόνο της ιμπεριαλιστικής επίθεσης αλλά και των αντισοσιαλιστικών και αντιεπιστημονικών πολιτικών επιλογών μιας ηγεσίας, που ήθελε να λέγεται κομμουνιστική αλλά τελικά δεν ήταν τίποτ' άλλο παρά μια κλίκα μοιραίων αν όχι και εγκληματικών στοιχείων.

Έχω την αίσθηση πως τιμώ τα παιδιά της μάχης του Στάλινγκραντ όταν λέω τα παραπάνω λόγια, για να το θέσω στο συναισθηματικό επίπεδο που με παραπέμπετε. Πέρα από αυτό όμως πρέπει κάποτε να μιλήσουμε επί της ουσίας του προβλήματος που είναι μία και πολύ απλή: κάτω από την καθοδήγηση αυτής της αυτοαποκαλούμενης κομμουνιστικής ηγεσίας το παγκόσμιο εργατικό και σοσιαλιστικό κίνημα οδηγήθηκε από ήττα σε ήττα μέχρι την οριστική συντριβή του. Όχι σαν συνέπεια μιας επίθεσης -που δεν έλειψε- ούτε σαν συνέπεια μιας συνωμοσίας -που ούτε και αυτή έλειψε- αλλά μετά από την, καθολική σχεδόν, εγκατάλειψη της υπεράσπισής του από τα εκατομμύρια των πληθυσμών στις χώρες που οι κομμουνιστές είχαν καταλάβει την εξουσία. Η κατηγορία δεν αφορά στην ήττα τους αλλά στο γεγονός πως με λόγους και έργα κατέστρεψαν την ακτινοβολία και την δύναμη των σοσιαλιστικών ιδεών που κρατούσαν ζωντανό το κίνημα.

Θα ήθελα πολύ να διαβάσω, αν το γνωρίζετε, ένα ποίημα για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που προσπαθούν σήμερα να στήσουν, μέσα από τα ερείπια και κόντρα στην επίθεση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, ένα όραμα για το μέλλον που να μην το ταράζουν οι εφιάλτες του "υπαρκτού σοσιαλισμού" ούτε οι "επιτυχίες" της κινέζικης όπερας και του κορεάτικου θεάτρου σκιών...

Ειλικρινά με εκτίμηση

ΑΕΡΙΚΟ

LeftG700 είπε...

Αέρινε φίλε, ασφαλώς και σε θυμάμαι! Βοηθάει και το χαρακτηριστικό όνομά σου σ’ αυτό. :-) Και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι μίλησες «με ειλικρινή διάθεση συμβολής στη κουβέντα και χωρίς καμία διάθεση στείρας αντιπαράθεσης». Αυτό το πνεύμα έβλεπα και στα παλιότερα σχόλιά σου. Οπότε μην ανησυχείς. :-)

Δεν θα διαφωνήσω καθόλου στην αυτοκριτική, που για μένα πρέπει να παίρνει το χαρακτήρα τού επαναστοχασμού και της σε βάθος επανεξέτασης των πραγμάτων. Το αντίθετο είναι απολύτως παράλογο, αν σκεφτεί κανείς ότι εδώ είχαμε μία κατάρρευση που μας γύρισε πίσω, στη βάση τού βουνού με την πέτρα στην πλάτη, σαν άλλους Σίσυφους. Όμως:

Πιστεύω ότι δεν θα βρούμε την άκρη, ίσως μάλιστα η μόνη άκρη που θα βρούμε να είναι αυτή τού γκρεμού, αν σε αυτή την αναστοχαστική βόλτα μας στο παρελθόν αγνοήσουμε δύο βασικές προϋποθέσεις:

α) Το τι έγινε καλώς, το τι έγινε κακώς και το τι παραλείφθηκε να γίνει αδικαιολόγητα, πρέπει να εξεταστεί μέσα στα ιστορικά πλαίσια της εποχής που έγινε με τις συγκεκριμένες συνθήκες και περιστάσεις.

β) Πρέπει να απαλλαγούμε από την ευγενική και καλών προθέσεων μεν, αλλά αφελή ιδέα δε, ότι όλα είναι στο χέρι μας. Δηλαδή ότι αρκεί να είμαστε πιο προσεκτικοί, πιο διορατικοί, πιο αυστηροί με τα λάθη μας, ή και πιο ‘‘ηθικοί’’, αν θέλεις, για να καταφέρουμε να κτίσουμε χωρίς να ‘‘λερώσουμε’’ τα χέρια μας. Κάτι τέτοιο είναι απολύτως αδύνατον, παρά μόνο αν θεωρήσουμε ότι η πολιτική είναι απλώς ένα παιχνίδι για να περνάνε την ώρα τους τα μεγάλα παιδιά κι όχι σύγκρουση ή ότι η αντιπαλότητα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς δεν έχει και πολλές διαφορές από μια παρτίδα μπριτζ μεταξύ τζέντλεμεν —αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι το καπίκι έχει οριστεί σε τιμή ασυνήθιστα ψηλή.

Εφαρμόζοντας τα παραπάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα που έβαλες στο τραπέζι, έχω να παρατηρήσω:


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


1) Μιλάς για «κομμουνιστική εκδοχή» και «κομμουνιστικό επεισόδιο» της ιστορίας του αριστερού κινήματος. Δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση η επανεξέταση σε βάθος για την οποία μίλησα πριν να πάει μέχρι τα θεμέλια. Όμως, ερωτώ: τι απομένει από την Αριστερά, αν την αποκόψουμε από το κομμουνιστικό όραμα της πανανθρώπινης συναδέλφωσης και απελευθέρωσης, πέρα από εκμεταλλευτικά δεσμά, οικονομικά και κάθε είδους; Αν δεν δείχνει αυτό η πυξίδα μας, έστω και ως κατεύθυνση που για την ώρα φαίνεται πολύ μακρινή και άπιαστο όνειρο, τι θα δείχνει;

2) «Κόμμα Νέου Τύπου». Ο φουκαράς ο Λένιν! Όλοι υιοθετούν την ιδέα του, ο καθένας με τον τρόπο του βέβαια και τις α λα καρτ ‘‘στοχαστικές’’ προσαρμογές του, και την ίδια στιγμή όλοι τον αναθεματίζουν! Κι όταν λέω όλοι, δεν εννοώ την μόνο Αριστερά. Όταν λέω όλοι, εννοώ όοολοι (κατά τη γνωστή διαφήμιση). Διότι, όταν σφίγγουν τα πράγματα, όλοι μιλάνε για «κομματική πειθαρχία» (μία από τις βασικές αρχές λειτουργίας τού Κόμματος Νέου Τύπου) και γίνονται μικροί Λένιν! Και μόνο τις διαγραφές τών δύο τελευταίων ετών σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να λογαριάσει κανείς, δεν έχει χρεία άλλων μαρτύρων.

Να πάμε στην Αριστερά; Για ρίξε μια προσεκτική ματιά εδώ, από τη χθεσινή Κυριακάτικη Αυγή, για να δεις πώς το κόμμα που θεωρητικά δεν έχει καμία σχέση με Κόμμα Νέου Τύπου οχυρώνεται πίσω από το πνεύμα που διέπει αυτό ακριβώς το είδος τού κόμματος, και μάλιστα στη σκληρή του εκδοχή, χωρίς τη δυνατότητα ύπαρξης εσωκομματικών διακριτών και σταθερών τάσεων, μόνο και μόνο για να βγάλει από τη μέση την εσωκομματική αντιπολίτευση!

Πέραν όλων αυτών και συμπερασματικά. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι η Αριστερά χρειάζεται ένα Νέο Κόμμα Νέου Τύπου. Δεν μπορεί να είναι κόπια τού παλιού. Αλλά και δεν μπορεί να είναι μία σούπα σε μορφή στερεού κύβου! Τέλος: ας μην ξεχνάμε ότι χωρίς το Κόμμα Νέου Τύπου όπως το σκέφτηκε ο Λένιν στην εποχή του, οι μπολσεβίκοι δεν θα είχαν πάρει ποτέ την εξουσία και η Οκτωβριανή Επανάσταση (με όλα όσα πυροδότησε —και τα καλά και τα κακά) το πολύ-πολύ να ήταν μία ταινία τού Σπίλμπεργκ...

3) «Δικτατορία τού προλεταριάτου». Χμ... Ζόρικο ζήτημα και μας έχει φέρει πολλούς πονοκεφάλους. Να το διαγράψουμε; Ουδεμία αντίρρηση. Αλλά, να το κάνουμε έχοντας συνείδηση τι ακριβώς διαγράφουμε. Νομίζω ότι διαγράφουμε πολλά πράγματα. Θα περιοριστώ μόνο στο κατά τη γνώμη μου κυριότερο:

Διαγράφουμε λοιπόν την ιδέα ότι η σημερινή αστική τάξη πραγμάτων, δηλαδή η τάξη πραγμάτων που έχει διαμορφωθεί κάτω από την εξουσία τής αστικής τάξης μέσω τής κατοχής από αυτήν τών μέσων παραγωγής και επομένως της ιδιοποίησης του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου από μια μικρή μειοψηφία, μπορεί να μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας μόνο με την ανάρρηση στην εξουσία μιας άλλης κοινωνικής τάξης, της εργατικής. (Εννοείται εδώ, ότι ο τρόπος με τον οποίο θα ασκηθεί αυτή η εργατική εξουσία μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Ο σκοπός όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορεί να είναι άλλος από τη σταθεροποίηση της νέας τάξης πραγμάτων, έτσι ώστε, σύμφωνα τουλάχιστον με το αριστερό όραμα για τον κόσμο, να προχωρήσουμε στην πορεία που έχει ως τέρμα της την κατάργηση όλων των τάξεων.)

Και πάλι θα πω, μένοντας πιστός σε αυτό που έγραψα στην αρχή για «επανεξέταση σε βάθος», ακόμα και ως τα θεμέλια: Ωραία, να τη διαγράψουμε! Με ποια όμως ιδέα οριστικής ανατροπής τής αστικής τάξης πραγμάτων θα την αντικαταστήσουμε;


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλοι τής ΕΟΣ,


Παίδες, να μας συμπαθάτε! Κατάφερα να διαβάσω όλο το άρθρο τών Χρυσαύγουλων. Δεν είδα όμως πουθενά να τραβάνε κι αυτά τις κοτσίδες τους επειδή με τη θεωρία τών δύο άκρων «επιχειρείται η ηθική εξόντωση του Εθνικοσοσιαλισμού μέσω τής ταύτισης των ιδεών και αξιών του με την απεχθέστερη κοσμοθεωρία που συνέλαβε ανθρώπινος νους [τον κομμουνισμό]». Τραβάνε τις κοτσίδες τους επειδή, λένε, δεν είναι αυτοί οι υπαίτιοι των τσαμπουκάδων αλλά οι αριστεροί που κάνουν αντισυγκεντρώσεις. Ουδεμία σχέση έχει αυτό με εκείνο που υποστηρίξατε.

Ως προς αυτά που γράφει το Αερικό και σας βρίσκουν σύμφωνους, διαβάστε τι γράφω προς εκείνον, να μην επαναλαμβάνομαι.

Ως προς την επισήμανση για τον τρόπο παρέμβασης στην οικονομία, τις ομοιότητες εθνικοσοσιαλισμού/σοσιαλισμού στις πρακτικές πολιτικής παρέμβασης και την ασυμβατότητα της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας με αυτές, να πω τα εξής:

Μην είστε αφελείς! Η φιλελεύθερη αστική δημοκρατία δεν είναι στην τελική παρά ένα δικομματικό κόμμα-κράτος. Και το κεφάλαιο, το μεγάλο βέβαια, το μονοπωλιακό και υπερεθνικό, προστρέχει στο φιλελεύθερο κράτος και είναι πρόθυμο μέχρι και πίπες να του πάρει προκειμένου να βοηθηθεί από αυτό, όταν χρειάζεται λίγο ή πολύ ‘‘σπρώξιμο’’. Οι καπιταλιστές είναι αντικρατιστές μόνο σε δύο επίπεδα: α) όταν το κράτος κάνει τον επιχειρηματία (και αφαιρεί έτσι κέρδη από το ιδιωτικό κεφάλαιο) και, β) όταν το κράτος μπερδεύεται στα πόδια του (και δεν του επιτρέπει να γαμήσει και να δείρει τους εργαζόμενους λόγου χάρη ή τη μικρομεσαία πλέμπα όταν, για να τονωθεί η κερδοφορία του, χρειάζεται ακόμα και τα ψίχουλα που μαζεύει η μικροεπιχειρηματικότητα).

Και έρχομαι στο ζουμί: Κόμμα-κράτος; Όχι, δεν νομίζουμε ότι μπορούμε να βγούμε στα ανοιχτά μέσα από αυτό το δρόμο. Αλλά και δεν νομίζουμε ότι μπορούμε να πάμε πουθενά χωρίς κεντρικές και δεσμευτικές κατευθύνσεις τόσο στην παραγωγή όσο και στη διανομή τού πλεονάσματος (κατανάλωση, με άλλη λέξη) αποφασισμένες από όλη την κοινωνία και επιβαλλόμενες εξουσιαστικά από αυτήν. (Το τονίζω αυτό το «εξουσιαστικά» ειδικά για εσάς που έχετε την αφελή εντύπωση ότι με ένα τσακ μπαμ θα φτάσουμε στην αναρχική κοινωνία...)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Πικάπα,


Δεν συμμερίζομαι όλο το σκεπτικό τού Αερικού, όπως μπορείς να δεις και στο σχόλιό μου προς εκείνον, παραπάνω. Ωστόσο, συμμερίζομαι την ανάγκη που τον κάνει να σκέπτεται και να διερωτάται. Με αυτή την έννοια λέω ότι η υπενθύμιση των ποταμών αίματος που έχυσε ο σοβιετικός λαός παλεύοντας το ναζισμό αποτελεί απολύτως αναγκαία συνθήκη, όχι όμως και ικανή για να ξεμπερδέψουμε με το ιδεολόγημα των δύο άκρων που τάχα ταυτίζονται...


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Φίλε αερικό, όταν λέω καλά είναι τα γενικόλογα, εννοώ πως είναι καλή συμβολή στη συζήτηση και συμφωνώ στα γενικά τους. Όμως χρειάζεται να ανακαλούμε κάποια ιστορικά γεγονότα για να επανερχόμαστε στην πρακτικότητα της ζωής. Αλλιώς αυτά τα γενικόλογα τα παίρνουν διάφοροι και τα τραβούν εος ότου να δικαιώσουν τον φιλελευθερισμό, άσχετα αν καμιά φορά το κάνουν με "ελευθεριακά" διανθίσματα.

Δεν στέκομαι στο συναίσθημα. Χρειάζεται η λογική αντιπαραβολή και αποτίμηση των γεγονότων, και περί αυτού συμφωνώ σχεδόν σε όλα με αυτά που γράφει ο left στις απαντήσεις του προς όλους - τα γράφει πολύ περιεκτικά.

Επιμένω όμως ότι πρέπει να θυμόμαστε το δεδομένο ότι εάν δεν υπήρχε η ηρωϊκή αντίσταση της Σ.Ε., σήμερα η Ευρώπη μάλλον θα ήταν πολή πιο μαύρη.
Και στη συνέχεια η Ευρώπη κυριολεκτικά οφείλει στην Σ.Ε. όλο το 2ο μισό του 20ου αιώνα και τις "κατακτήσεις" του - αυτά που σήμερα παίρνονται πίσω, δεν θα υπήρχαν χωρίς το δεος και την εμμονή της Σ.Ε.

Η ιστορία δεν είναι συναισθηματική, και μάλλον ούτε ηθική. Τα επιτεύγματα, οι κατακτήσεις, ακόμη και οι "έφοδοι στο ουρανό" γίνονται από πραγματικούς ανθρώπους με όλα τους τα κουσόύρια και στις δεδομένες συνθήκες που σχεδόν πάντα είναι "άγουρες".
Το ¨κομμουνιστικό ιδεώδες" θέτει προϋποθέσεις και απαιτεί ανθρώπους που σήμερα δεν υπάρχουν - και πως να δημιουργηθούν;
Αυτό που σημειώνουμε μονίμως ως ανικανότητα ή αρρώστια των διαφόρων ηγεσιών ή πρωτοποριών έχει και ισχυρή αντικειμενική βάση - στηρίζεται δηλαδή ότι οι μάζες, γεννήματα του σημερινού τρόπου παραγωγής και ζωής, πάντα υπολείπονται στο συνδυασμό θέλησης και ικανότητας, και πάντα αποσύρονται όταν περάσει το σημείο καμπής της ιστορίας.
Ως συνέπεια κάποιες "πρωτοπορείες" αναλαμβάνουν τα ζόρικα και τα διαρκή.
Και σε αυτό το σημείο υπάρχουν πολλές σωστές κριτικές, αλλά δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις στο τι και πως να το κάνουμε.
Με βάση τις λογικές προϋποθέσεςι και προαπαιτούμενα για το "κομμουνιστικό ιδεώδες" η ανάδυση του φασιμού και η πολεμική σύγκρουση με τον κομμουνισμό ήταν ικανή από μόνη της να εξουδετερώσει το "κομμουνιστικό ιδεώδες" - και ότι απέμεινε να το μαραζώσει ο συνεχής ψυχρός πόλεμος, απέναντι σε έναν δυτικό κόσμο που είχε ήδη συσσωρευμένο πολύτο από 5 αιώνες αποικιοκρατίας.

Έχει βέβαια ισχυρή βάση αυτό που λέει το αερικό, ότι τα σπέρματα της αποτυχίας της "εφόδου στον ουρανό" προυπήρχαν, από τον τρόπο που έγινε - και νομίζω έτσι είναι.
Πως θα μπορύσε όμως να γίνει αλλιώς;

Υ.Γ.
Όλα τα παραπάνω μικρή σημασία έχουν εάν η κοινωνία έχει ισοπεδωθεί, και αποτελούν προβληματισμούς λίγων ονειροπόλων.
Για τον λόγο αυτό, η σύνδεση με την συγκυρία είναι απαραίτητη.
Πικάπα

Ανώνυμος είπε...

Φίλοι του Λεφτ

1. Συμφωνώ και επαυξάνω σχετικά με την ανάγκη ότι η αποτίμηση λόγων και έργων πρέπει να γίνει στη βάση του ιστορικού πλαίσιου που ανήκουν. Αυτό για μένα σημαίνει πως παράλληλα με την κατανόηση των ιστορικών συνθηκών που επικρατούσαν, καλό είναι να έχουμε υπόψη και την πορεία των εξελίξεων αλλά και το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα ενόσω οι εξελίξεις δεν σταματούν.

2. Συμφωνώ, επίσης, πως πολιτική πράξη σημαίνει: σχεδιασμός και πράξεις για την εξουσία. Όπως το αντιλαμβάνομαι, πρόκειται για σχεδιασμό και πράξεις πρόσκτησης ισχύος και επιβολής της ισχύος αυτής στον αντίπαλο. Όχι όμως με κάθε μέσον, όχι με κάθε τίμημα, και βασικά όχι με τη λογική “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”.

3. Αν δεν γίνεται κατανοητή η προηγούμενη επιφύλαξη, να πω ότι θεωρώ την “πολιτική ισχύ” κατ’ εξοχήν έκφραση πολιτικής και ιδεολογικής υπεροπλίας στις τάξεις μιας κοινωνίας και όχι διαρκή διοικητική πράξη καταστολής. Δεν είμαι εναντίον των πράξεων καταστολής, αλλά όταν υποκαθιστούν την πολιτική και ιδεολογική υπεροχή και ακτινοβολία, σαν κυρίαρχη πρακτική, τότε τις θεωρώ εκδηλώσεις ολοκληρωτισμού και φασισμού. Με δυο λόγια είμαι υπέρ μιας πολτικής εξουσίας που είναι, πέρα από αναγκαία, επιθυμητή από την κοινωνία. Αυτό είναι για μένα το περιεχόμενο της έννοιας “ισχυρή πολιτική εξουσία”.

Τώρα και επειδή έκανες τον κόπο να επιχειρηματολογήσεις, ή πιο σωστά, να θέσεις ένα πλαίσιο αντιθέσεων προς συζήτηση, για το κόμμα, τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και τη δικτατορία του προλεταριάτου και χωρίς να αμφισβητώ την πρόθεσή σου για μια ουσιαστική εμβάθυνση σε ότι περικλείουν οι έννοιες αυτές, δεν θα προβάλω αυτή τη στιγμή καμία θέση. Θα έχουμε τον καιρό να τα κουβεντιάσουμε αυτά εν εκτάσει. Νομίζω όμως πρώτα, πρέπει να συμφωνήσουμε για το ποιο είναι το έδαφος πάνω στο οποίο μπορεί να σταθεί η πολιτική μας σκέψη και ποιο είναι το ελάχιστο εκείνο προαπαιτούμενο που καθορίζει τη σκέψη αυτή σαν Αριστερή.

Χρειαζόμαστε έναν ορισμό για την κοινωνία, για την ουσία και τη φύση αυτού του φαινομένου που γεννά τάξεις, στρώματα, σχέσεις ιδιοκτησίας και παραγωγής, κοινωνικές σχέσεις, κινήματα και πολιτικες αντιδικίες, αενάως. Και χρειαζόμαστε, μετά, τη διατύπωση ενός κριτηρίου με βάση το οποίο οι πολιτικές και οι ιδεολογίες μπορούν να κριθούν σαν αριστερές ή δεξιές.

Μόνο που εδώ θα μου επιτρέψεις να σταματήσω λόγω άλλων υποχρεώσεων.

Τα λέμε

ΑΕΡΙΚΟ

Ανώνυμος είπε...

αερικό,
συμφωνώ κι εγώ με τις 3 παραγράφους σου,
αν και έχω υπόψη μου πως στην πράξη
δεν γίνονται όλα με το σεις και με το σας.

Για την παραπέρα συζήτηση σίγουρα χρειάζόμαστε πολλά πράγματα, ορισμούς,
και πολλά άλλα, και επίσης νηφαλιότητα,
που δύσκολο να τα βρείς.

Μεταξύ μας, οι περισσότεροι δεν τραβούν κανένα τέτοιο ζόρι για τέτοια ψαξίματα.
Αντίθετα, με τα ζόρια που τραβάμε,
πολλοί Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, μάλλον θα συμφωνούσαν
πως θα ήταν προτιμότερο να υπάρχει σήμερα μια Σ.Ε., ακόμη κι αν καταπιέζονταν αυτοί εκεί,
αρκεί να τους φοβόταν λίγο οι ελιτ και να μη μας τυρρανούσαν εμάς τόσο.
Έχει κι αυτό την πολύ μεγάλη πρακτική -αλλά και θεωρητική- σημασία του!
Πικάπα

Ανώνυμος είπε...

Εγώ πάλι θα ήθελα από τον Αερικό,τους ορισμούς της «Αριστεράς» και του «Κομμουνισμού».

Ενός ετεροπροσδιορισμού και μιας κατάφασης,για να δούμε ποιος αποτελεί επεισόδιο στην ιστορία ποιου...



'Αριστερός... όπως ερχόμαστε'

LeftG700 είπε...

Φίλε που υπογράφεις ως ‘Αριστερός... όπως ερχόμαστε’,


Δύο παρατηρήσεις (= observations):

α) Έχω παρακαλέσει, κι έχω παρακαλέσει θερμά, να μην επιλέγουν οι σχολιαστές σκωπτικά ψευδώνυμα για να υπογραμμίσουν τη διαφωνία τους με κάποια άποψη (τα σκωπτικά ψευδώνυμα δεν διευκολύνουν το διάλογο και, επιπλέον, είναι περιττά: μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει ελεύθερα το σκώμμα στο σώμα τού σχολίου του, χωρίς να φάει κανένα πρόστιμο). Δεν έχω κανένα λόγο (δεν θα μου πέσει η μούρη!) να παρακαλέσω για μία ακόμα φορά.

β) Καταλαβαίνω τις αντιρρήσεις σου (που είναι και δικές μου αντιρρήσεις) και συμφωνώ με την λεξιλογική ανάλυση των όρων Αριστερά και Κομμουνισμός. Όμως, νομίζω ότι πρέπει να συνυπολογίσουμε δύο παραμέτρους:

1. Ο ετεροπροσδιορισμός, ενίοτε, μπορεί να μην είναι τίποτε πιο ένοχο από τη μορφή ενός συμβιβαστικού ελιγμού. Κάτι σαν τα δύο βήματα πίσω που απαιτούνται για να προχωρήσει κανείς ένα βήμα μπροστά...

2. Ο ετεροπροσδιορισμός έχει και μια κρυμμένη αρετή: υπενθυμίζει την εναντίωση, τη σύγκρουση. Δεν είναι άσχημο και πολύ αυτό, τουλάχιστον για όσους δεν αντιλαμβάνονται την πολιτική περίπου όπως τον κινηματογράφο ή τις εκδρομές (μία ακόμα ιδέα δηλαδή για να περνάμε ωραία τον ελεύθερο χρόνο μας).


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΣΤΟ ΑΜΕΣΩΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΧΟΛΙΟ:


«Δεν έχω κανένα λόγο (δεν θα μου πέσει η μούρη!) να παρακαλέσω για μία ακόμα φορά».

Να διαβαστεί:

«Δεν έχω κανένα λόγο (δεν θα μου πέσει η μούρη!) να μην παρακαλέσω για μία ακόμα φορά».

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Αριστερέ ...απ'όπου κι αν έρχεσαι

Σαν κοινωνικό κίνημα η αριστερά προϋπήρξε κάθε θεωρητικής και οργανωτικής μορφοποίησης όπως κυριάρχησε και τη γνωρίζουμε από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και μετά. Το ότι εμείς γεννηθήκαμε και ζήσαμε τη ζωή μας βιώνοντας σαν ταυτότητα τις έννοιες "κομμουνισμός και αριστερά" δεν αναιρεί το γεγονός πως είναι δυο διαφορετικές έννοιες. Το ότι ο κομμουνισμός αποτέλεσε σε μια στιγμή της ιστορίας μας την πρόταση που συνόψισε τους στόχους του αριστερού κινήματος και συσπείρωσε τις δυνάμεις του, είναι γεγονός ιστορικό. Το ότι κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει σαν ιστορικό γεγονός, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί και να το κρίνει. Όσο αιρετικό και αν ακούγεται στα αυτιά πολλών, πιστεύω πως είναι ανέφικτο να αποτιμήσουμε ιστορικά τα τελευταία 150 χρόνια κοινωνικών αγώνων στον κόσμο και στη χώρα μας και, μέσα σε αυτά, τα 72 του "υπαρκτού σοσιαλισμού" αν δεν τοποθετήσουμε στο κέντρο του ενδιαφέροντός μας τα ουσιαστικά στοιχεία στην θεωρία και στην πρακτική του κινήματος, όλην αυτήν την περίοδο. Νομίζω πως είναι πολυτέλεια και σπατάλη χρόνου όσο το αποφεύγουμε. Φυσικά στα ζητήματα αυτά η πολεμική και οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτα και, ως προς αυτό τι να πω; Ο καθείς και τα όπλα του :-)

Τα λέμε

ΑΕΡΙΚΟ

Ανώνυμος είπε...

Λέφτηδες

Η κα Βίβιαν είναι ανιστόρητο τσόλι ... όχι επειδή εδώ προβλήθηκαν από σχολιαστές τα ηρωικά για τα Στάλινγκραντ και το συντριβάνι του γέρο Μπαρμαλέυ ...

Λέει επί λέξει το σούργελο : "Για τους πολίτες των χωρών της Βαλτικής, η 23η Αυγούστου 1939 σηματοδοτεί την έναρξη, αρχικά, της ναζιστικής κατοχής και, αργότερα, της σοβιετικής κατοχής."

Μόνο που η σειρά των κατοχών είναι διαφορετική :

πρώτα ( καλοκαίρι 1940 ) οι Σοβιετικοί , τον επόμενο χρόνο οι ναζήδες που βρήκαν και στρατολόγησαν μερικούς από τους πιό τρομερούς SS και πάλι το 1944 οι Σοβιετικοί.

Αλλά προκειμένου να προωθηθεί η "ατζέντα" τέτοιες μικρολεπτομέρειες δεν έχουν σημασία , όπως και η αγραμματοσύνη της κυρίας

Γιάκοβ

LeftG700 είπε...

Товарищ Яков Федотович,


Μα τον Τουτάτη, έχεις δίκιο! Κανείς δεν το πρόσεξε κι ας είναι μαργαριτάρι μεγαλύτερο κι απ' αυτά που έγραφα εγώ στη Φυσική! :-)

Chapeau! ;-)


Увидимся

Ανώνυμος είπε...

@ Γιάκοβ

Σωστός!.. :-)

ΑΕΡΙΚΟ

Ανώνυμος είπε...

Δεν ήταν τυχαία η θητεία μου στη 13η μεραρχία τυφεκιοφόρων ...:)

Γιάκοβ

Ανώνυμος είπε...

@ Γιάκοβ

Αν κρίνω από την επιτυχία της στόχευσης, όχι βέβαια :-)

ΑΕΡΙΚΟ