Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Όλα όσα δεν καταλάβαμε από τη συνέντευξη του Γιάννη Δραγασάκη στο Βήμα και δεν ντρεπόμαστε να ρωτήσουμε γι’ αυτά




Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, αναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη που έδωσε ο Γιάννη; Δραγασάκης, επικεφαλής τής ομάδας επεξεργασίας τού ΣΥΡΙΖΑ, στο Βήμα τής Κυριακής που μας πέρασε. Ακολουθώντας τη σειρά τών ερωτήσεων και απαντήσεων, παραθέτουμε στο τέλος τις κυριότερες απορίες και ερωτήματα οι οποίες μάς οδήγησαν στα συμπεράσματα που επιγραμματικά διατυπώσαμε πριν τρεις ημέρες.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ


1. Κύριε Δραγασάκη, οι συγκρούσεις σας με τη Χρυσή Αυγή λόγω του θεσμικού σας ρόλου ως αντιπροέδρου της Βουλής, είναι συνεχείς. Θεωρείτε ότι μπορεί να υπάρξει στενότερη διακομματική συνεργασία για την αντιμετώπιση του φαινομένου;  Μπορεί μία τέτοια διαδικασία να διαμορφώσει και ένα διαφορετικό πολιτικό τοπίο, π.χ. συνεργασίες με πολιτικό - δημοκρατικό πρόταγμα και όχι οικονομικό;

Για να είμαστε ακριβείς δεν είναι το προεδρείο της Βουλής που είναι σε σύγκρουση με τη Χρυσή Αυγή. Είναι η Χρυσή Αυγή η οποία συστηματικά ενεργεί προκλητικά και προσβλητικά προς το Σύνταγμα, τον Κανονισμό της Βουλής και το Προεδρείο. Πάντως, όπως δήλωσε και ο Πρόεδρος της Βουλής, ως Προεδρείο, έχουμε κοινές εκτιμήσεις και ενιαία στάση απέναντι στα φαινόμενα αυτά. Αναμένουμε και άλλες προκλήσεις και είμαστε έτοιμοι να τις αντιμετωπίσουμε με τρόπο θεσμικό και ενιαίο.

Σε ό,τι αφορά τώρα το ερώτημά σας, το πολιτικό – δημοκρατικό πρόβλημα δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από το οικονομικό διότι είναι ακριβώς η συρρίκνωση του κοινωνικού περιεχομένου που ευτελίζει  τη δημοκρατία, ιδιαίτερα στα μάτια των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Αυτό όμως που πρωτίστως εμποδίζει μια ευρεία δημοκρατική αντιρατσιστική και  αντιφασιστική συμπαράταξη είναι ότι υπάρχουν δυνάμεις, ακροδεξιές, κρατικοδίαιτες και διαπλεκόμενες μέσα στο καταρρέον σύστημα, που  βλέπουν την δήθεν «αντισυστημική» Χρυσή Αυγή ως το μακρύ χέρι και ύστατο στήριγμα της εξουσίας τους.

2. Το μετασυνεδριακό τοπίο στον ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύει δύο τάσεις, με σοβαρές διαφορές. Πώς και για πόσο μπορούν να συνυπάρξουν η εμμονή της Αριστερής Πλατφόρμας στην μονομερή διαγραφή του χρέους και η δική σας άποψη της επαναδιαπραγμάτευσης και του μορατόριουμ στην αποπληρωμή του;

Το βήμα έγινε. Ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ είναι γεγονός. Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε από το Συνέδριο ενιαίος και δυνατός, έτοιμος για ένα νέο, μεγάλο άνοιγμα στην κοινωνία και τις δυνάμεις που προσβλέπουν σ’ αυτόν ως δύναμη ελπίδας και προοπτικής. Θέσαμε τις βάσεις για τη συσπείρωση της Αριστεράς και για το μετασχηματισμό της σε δύναμη πρωταγωνιστική και ηγετική της κοινωνίας.

Βεβαίως και μετά το Συνέδριο ο καθένας μπορεί να έχει τις ιδιαίτερες προσωπικές απόψεις του και ο διάλογος μπορεί να συνεχίζεται. Όμως οι θέσεις που δεσμεύουν όλους μας και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ είναι οι αποφάσεις που το Συνέδριο συλλογικά έλαβε. Οτιδήποτε πέρα απ’ αυτό είναι ξένο προς την δημοκρατική και συλλογική κουλτούρα της Αριστεράς.

3. Σας ικανοποίησε η εικόνα εσωτερικής πόλωσης που επικράτησε;

Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εκλέχθηκε με ποσοστό 75%. Το καταστατικό λειτουργίας και η πολιτική απόφαση εγκρίθηκαν με πολύ μεγάλες πλειοψηφίες. Σε ποια πόλωση λοιπόν αναφέρεστε;

Εμείς, ξέρετε, δεν προσβλέπουμε σε ένα ιδεολογικά μονολιθικό κόμμα. Θέλουμε ένα κόμμα ιδεολογικά ζωντανό και προγραμματικά ριζοσπαστικό, σχολείο δημοκρατίας και συλλογικότητας. Και ένα πρώτο βήμα, αλλά σημαντικό, έγινε ήδη προς αυτή την κατεύθυνση.

4. Γιατί η μία θέση είναι πιο ρεαλιστική από την άλλη; Γιατί εν τέλει η Ευρώπη να δεχθεί ένα μορατόριουμ στην εξόφληση του χρέους; Κι αν σας «προλάβει» η σημερινή κυβέρνηση και εξασφαλίσει ευνοϊκότερους όρους; Μία άποψη είναι πως σε κάτι τέτοιο ποντάρει ο κ. Σαμαράς…

Αν με τον όρο «ρεαλιστική» εννοείτε εύκολη, εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν εύκολες ούτε ανώδυνες λύσεις. Πολύ περισσότερο που το συσσωρευμένο χρέος χρησιμοποιείται ως μοχλός εξάρτησης και υποταγής. Αυτός είναι ο λόγος που δεν έγινε εξ αρχής ρύθμιση του χρέους. Κι αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος που σήμερα αρνούνται μια ριζική λύση. Το ζητούμενο στις συνθήκες αυτές δεν είναι ούτε η παθητική αναμονή ούτε ο μαξιμαλισμός των στόχων, αλλά η χάραξη εκείνης της στρατηγικής που θα μας επιτρέψει να οικοδομήσουμε τις αναγκαίες συμμαχίες, να αλλάξουμε τους συσχετισμούς, και να απαλλαγούμε τελικά από την παγίδα του χρέους και τη θηλιά της εξάρτησης. Και αυτό ακριβώς επιδιώκει η πολιτική μας, όπως επιβεβαιώθηκε και από το Συνέδριο.

5. Σε ενάμιση μήνα διεξάγονται οι γερμανικές εκλογές. Τι εκτιμάτε ότι μπορεί να αλλάξει στην Ευρώπη; Σε ποια κατεύθυνση; Και ποιος πιστεύετε ότι θα είναι ο ρόλος των ΗΠΑ στο εξής;

Δεν αναμένουμε δραματικές αλλαγές στην γερμανική στρατηγική. Παρόλο που η ύφεση επεκτείνεται και στον πυρήνα της Ευρώπης, από μόνο του το γεγονός αυτό δεν είναι ικανό να επιβάλει αλλαγή πολιτικής, διότι η ύφεση είναι μέρος του σχεδίου που υλοποιείται. Μια ισχυρότερη πίεση από τις ΗΠΑ και τις αγορές δεν θα μπορέσει να αγνοηθεί αλλά δεν αποτελεί πηγή ελπίδας για εμάς διότι οι εν λόγω εξωγενείς πιέσεις μπορεί να οδηγήσουν σε μια ακόμη πιο «γερμανική» και αυταρχική Ευρώπη. Πρώτη επιλογή, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να είναι η συντονισμένη πάλη για αλλαγή των συσχετισμών στο εσωτερικό της Ευρώπης, η από τα αριστερά ανατροπή της σημερινής πολιτικής και των κυβερνήσεων που την ασκούν σε μια σειρά χώρες.

6. Τι νέο έχει να προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ σε προγραμματικό επίπεδο;

Η κεντρική ιδέα, όπως προσωπικά την κατανοώ, είναι, αντί να μοιρολογούμε πάνω στα οικονομικά και τα κοινωνικά ερείπια που δημιουργεί η κρίση και η πολιτική των μνημονίων, αντί να αναζητούμε τις λύσεις στο χρεοκοπημένο ή εξαντλημένο παρελθόν, να κατανοήσουμε τις συνθήκες που θα καθορίσουν τις πρωτοπορίες  και τις ηγεμονίες του μέλλοντος, και να μεταφέρουμε το πεδίο της ταξικής και της εθνικής μάχης στο έδαφος αυτό.

Αν π.χ. συμφωνήσουμε ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός είναι αυτός που είναι σε κρίση, τότε οι πρωτοπόροι του μέλλοντος θα είναι αυτοί που πρώτοι θα προχωρήσουν σε έναν μετα-νεοφιλελεύθερο δρόμο και θα δημιουργήσουν ένα νέο υπόδειγμα, μια νέα «οικονομία των αναγκών», βασισμένη στην καινοτόμο παραγωγή, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα, την αλληλέγγυα δημοκρατία και την αειφορία.

Αν συμφωνήσουμε επίσης ότι το από ιστορική άποψη ιδιαίτερο στοιχείο της παρούσας κρίσης δεν βρίσκεται στην οικονομική αλλά στην ηθική, την  αξιακή και την οικολογική της διάσταση, δηλαδή στους σκοπούς και τα κίνητρα, τότε δεν είναι οι ποσοτικοί δείκτες αλλά η συλλογική και η προσωπική αξιοπρέπεια, το συλλογικό και ατομικό «ευ ζην», που με το σύγχρονο κοινωνικό του περιεχόμενο θα μπορούσε να γίνει ο στόχος και το μέσο του νέου τρόπου ανάπτυξης και των νέων προτύπων κατανάλωσης.

Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν το σταμάτημα της καταστροφής, άρα την απεξάρτηση από τα μνημόνια και τα χρέη του παρελθόντος, και την ανάδειξη νέων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων στην ηγεσία της χώρας, με πυρήνα τους τον κόσμο της εργασίας και την Αριστερά.

7. Ποια είναι τα εργαλεία που επιλέγετε εσείς για την υπέρβαση της κρίσης; Μία από τις βασικές πηγές κριτικής κατά του κόμματός σας είναι ότι οραματίζεστε με ανεδαφικό τρόπο την αναβίωση του κράτους των προηγούμενων δεκαετιών. Δεν είναι επίσης ξεκάθαρο σε πολλούς αν μιλάτε για αναβίωση της πολιτικής των ελλειμμάτων ή όχι.

Όχι δεν επιδιώκουμε αναβίωση της πολιτικής των ελλειμμάτων, πράγμα άλλωστε ανέφικτό από τη στιγμή που δεν υπάρχει η δυνατότητα κρατικού δανεισμού. Εκείνο όμως το οποίο επιδιώκουμε είναι πρώτον ο επαναπροσδιορισμός του ορισμού του πρωτογενούς ελλείμματος, έτσι ώστε να μην συμπεριλαμβάνονται σε αυτό οι δημόσιες επενδύσεις, και, δεύτερον, η δυνατότητα χρηματοδότησης των δημοσίων επενδύσεων από ευρωομόλογα ή άλλον ευρωπαϊκό θεσμό. Το αίτημα αυτό το θέτει και η ιταλική κυβέρνηση όπως και πολλές άλλες πολιτικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη. Είναι θλιβερό που η ελληνική κυβέρνηση ακόμη και κατά την πρόσφατη επίσκεψη του κ. Λέττα στην Αθήνα απέφυγε να αναφερθεί έστω στο θέμα αυτό.

Σε ό,τι αφορά στο άλλο σκέλος του ερωτήματός σας, ο κρατικός καπιταλισμός δεν είναι ούτε ο στόχος μας ούτε το όραμά μας. Ούτε τον θεωρούμε προθάλαμο του σοσιαλισμού.  Αυτή η τριτοκοσμική άποψη αποδείχθηκε όχι μόνο λανθασμένη αλλά και επικίνδυνη.  Επιβιώνει ακόμη σε τμήματα της αριστεράς αν και διαπιστώνω ότι τελευταία μαζί με τους όρους κρατικοποίηση ή εθνικοποίηση χρησιμοποιείται και ο όρος «κοινωνικοποίηση», έστω και με ένα ασαφές περιεχόμενο. Επομένως η βάση της πολιτικής μας δεν είναι αναβίωση του κράτους των προηγούμενων δεκαετιών αλλά ο επαναπροσδιορισμός της ίδιας της έννοιας  και του περιεχομένου του κράτους, του κοινωνικού σκοπού του και των ορίων του στο πλαίσιο μιας πλουραλιστικής μεταβατικής οικονομίας.

8. Το ερώτημα που κυριάρχησε από το 2009 κι έπειτα, είναι αυτό της χρηματοδότησης. Το «πού θα βρείτε τα λεφτά;», έφερε το «λεφτά υπάρχουν» και τα συνακόλουθα. Εσείς από πού θα αντλήσετε πόρους προκειμένου να ασκήσετε την πολιτική που περιγράφετε;

Σε ένα λάθος ερώτημα δεν μπορεί να δοθεί η ορθή απάντηση. Και το ερώτημα αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν λεφτά γενικώς είχε τεθεί εξαρχής σε λάθος βάση. Εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να συνειδητοποιήσουμε τις ριζικά νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί και να επεξεργασθούμε πολιτικές διεξόδου από την κατάσταση ασφυξίας στην οποία βρισκόμαστε, με δεδομένο ότι το κράτος δεν θα μπορεί επί μακρόν να δανεισθεί, οι τράπεζες θα είναι για χρόνια παγιδευμένες στα παλιά, μη εξυπηρετούμενα δάνεια, και σημαντικό μέρος του συσσωρευμένου πλούτου έχει απαξιωθεί ή φυγαδευτεί στο εξωτερικό. Χρειαζόμαστε, επομένως, ένα πλαίσιο πολιτικής το οποίο θα επιδιώξει μια ριζική λύση στο ζήτημα του χρέους, των μη εξυπηρετούμενων δανείων και των τραπεζών, τη δημιουργία περιουσιολογίου και ενός δίκαιου και αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος, τη δίκαιη διανομή και αναδιανομή, τη στοχευμένη και παραγωγική χρήση των πόρων.

9. Στο πλαίσιο αυτών που αναφέρατε προηγουμένως τι συγκεκριμένες λύσεις θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε;

Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που, για να ξεφύγουμε από τους τεράστιους κινδύνους που μας απειλούν, χρειαζόμαστε ένα συνδυασμό συμβατικών και μη συμβατικών λύσεων, ορθόδοξων και ετερόδοξων μέσων. Πέρα από τον επανασχεδιασμό της χρήσης των ευρωπαϊκών πόρων και την αξιοποίηση των όποιων διαθέσιμων συμβατικών μέσων, πρέπει να στραφούμε και σε εναλλακτικά μέσα και πολιτικές.

Με δεδομένη π.χ. την δημοσιονομική στενότητα, θα έπρεπε να είχαμε εκδώσει ήδη ομόλογα ειδικού σκοπού που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως εναλλακτικό μέσο πληρωμής, και να θέσουμε σ’ εφαρμογή εναλλακτικά μέσα δημιουργίας ρευστότητας.

Με δεδομένη την αδυναμία μας να καθορίσουμε την νομισματική πολιτική, πρέπει με άλλους τρόπους να επηρεάσουμε την πιστωτική πολιτική, έτσι ώστε οι περιορισμένοι πόροι να κατευθυνθούν εκεί που επιβάλλουν οι προτεραιότητες της πολιτικής και όχι εκεί που συμφέρει κοντόφθαλμα τις τράπεζες.

Δεδομένου ότι οι ριζικές λύσεις στο πρόβλημα του ισοζυγίου πληρωμών είναι μόνο μακροπρόθεσμες, πρέπει να εφαρμόσουμε μέσα βραχυπρόθεσμης απόδοσης για την αποθάρρυνση των εισαγωγών και τον επηρεασμό των διαρθρωτικών, μη εργασιακών παραγόντων  του κόστους παραγωγής.

Αυτά είναι όμως μόνο κάποια ενδεικτικά παραδείγματα.

10. Κάποιοι παρατηρούν μία μεταστροφή του επιχειρηματικού κόσμου, ο οποίος δεν δείχνει να «φοβάται» πια τον ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηριστική ήταν και η συγχαρητήρια επιστολή του προέδρου του ΣΕΒ προς τον κ. Τσίπρα για την εκλογή του στην ηγεσία του κόμματος.

Ο επιχειρηματικός κόσμος βέβαια δεν είναι ενιαίος.  Οι παραδοσιακές διακρίσεις ανάμεσα σε μικρό και μεγάλο κεφάλαιο, σε ξένες και ντόπιες επιχειρήσεις, αν και διατηρούν τη σημασία τους, επικυριαρχούνται από νέες αντιθέσεις που σχετίζονται με τη στάση του επιχειρηματικού κόσμου απέναντι στη δημοκρατία, με τον διαφανή ή μη τρόπο συσσώρευσης του κεφαλαίου, την αποδοχή ή όχι  εργασιακών και οικολογιών δεσμεύσεων, την πραγματοποίηση ή όχι επενδύσεων κλπ.

Επομένως και η δική μας στάση απέναντι στον επιχειρηματικό κόσμο δεν μπορεί να είναι ισοπεδωτική, επίπεδη ή τυφλή. Πολύ περισσότερο που, ειδικά στη χώρα μας, στα χρόνια της δικομματικής και νεοφιλελεύθερης ασυδοσίας έχει γιγαντωθεί ένας «γκρίζος» ή και κατάμαυρος καπιταλισμός, που ζει από τα λαθρεμπόρια, τη φοροκλοπή, τη διαφθορά, τις μίζες και τη διαπλοκή. Είναι ακριβώς εκείνα τα  συμφέροντα που βυσσοδομούν ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ διότι τρέμουν την πολιτική αλλαγή. Για αυτό το λόγο εξάλλου κτίζουν συμμαχίες με τμήματα της ΝΔ ακόμη και με τη Χρυσή Αυγή. Με αυτό το πλέγμα συμφερόντων δεν υπάρχουν δυνατότητες δικής μας «ειρηνικής συμβίωσης». Η σύγκρουση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς μαζί τους θα είναι αδυσώπητη. Ακριβώς γι’ αυτό θα διαψευσθούν τόσο εκείνοι που βιάστηκαν να μιλήσουν για συμβιβασμούς του ΣΥΡΙΖΑ όσο και εκείνοι που τον εμφανίζουν ως μπαμπούλα ή εχθρό προς κάθε μορφή επιχειρηματικότητας.

Στις συνθήκες αυτές, το γεγονός ότι ο ΣΕΒ δείχνει να αναγνωρίζει τον θεσμικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνιστά ένα γεγονός που ασφαλώς δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Όμως δεν πρέπει να δίνονται στο γεγονός αυτό διαστάσεις ή προεκτάσεις που το υπερβαίνουν.

11. Συνεργασίες: είστε έτοιμοι και διατεθειμένοι για όλα —εντός φυσικά δημοκρατικών πλαισίων; Αν συζητάτε με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, γιατί όχι με την ΔΗΜΑΡ ή «μετανοημένα» τμήματα του ΠαΣοΚ ή της ΝΔ;

Οι στατικές εικόνες στην πολιτική μπορεί να είναι παγιδευτικές. Ιδίως όταν μια κοινωνία, όπως η δική μας, έχει ανάγκη από μια καθεστωτική αλλαγή, η αποσύνθεση του παλιού καθεστώτος δεν έχει όρια. Το μόνο, λοιπόν, που θα μπορούσα στη φάση αυτή να πω ως απάντηση στο ερώτημά σας είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και στην περίπτωση που έχει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, ενδιαφέρεται να υπάρξει η ευρύτερη δυνατή συμπαράταξη στη βάση του προγράμματος που θα έχει εγκρίνει ο ελληνικός λαός.

≈≈≈


Απορίες και ερωτήματα

Ι. Η πρώτη απορία δεν συνδέεται με κάποια απάντηση αλλά με ερώτηση —όμως οι συνεντεύξεις δεν είναι μόνο οι απαντήσεις, είναι και οι ερωτήσεις έτσι δεν είναι; Απορούμε λοιπόν πώς και ο πέραν πάσης αμφιβολίας έμπειρος συντάκτης Άγγελος Κωβαίος, όταν στη δεύτερη ερώτησή του εισάγει στη συζήτηση το ζήτημα της αντιπολιτευόμενης Αριστερής Πλατφόρμας, δεν επέλεξε το μεγάλο ατού της —«σύντροφοι, γιατί να υπονοούμε με περίπλοκες και δισήμαντες διατυπώσεις ότι ακόμα και η έξοδος από την ευρωζώνη είναι ένα από τα όπλα που θα χρησιμοποιήσουμε και να μη το πούμε καθαρά και ξάστερα;»— αλλά επέλεξε ένα από τα πιο αδύνατα χαρτιά της, τη μονομερή διαγραφή τού χρέους (μονομερής διαγραφή μπορεί να προκύψει και μετά από διαπραγματεύσεις, αν ναυαγήσουν), χαρακτηρίζοντάς το μάλιστα ως εμμονή. Συνιστά αυτό μία κάπως ‘‘φιλική’’ στάση τής ναυαρχίδας τού ΔΟΛ προς τον Δραγασάκη και τις απόψεις τής ηγετικής ομάδας που εκφράζει (πέραν βέβαια του δεδομένου φιλοΕΕ προσανατολισμού τής εφημερίδας); Κι αν όντως συνιστά μία τέτοια στάση, γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;

ΙΙ. Ερωτώμενος (3η ερώτηση) για την εικόνα εσωτερικής πόλωσης που επικράτησε στο Συνέδριο, ο ΓΔ απαντά, επικαλούμενος ποσότητες (νούμερα) και όχι ποιότητες (κλίμα διαλόγου): «Σε ποια πόλωση λοιπόν αναφέρεστε;». Αν για τον Δραγασάκη δεν συνιστούν πόλωση τα γιουχαΐσματα και οι μούντζες που επεφύλαξε ο ‘‘μαχητικός’’ πυρήνας της προεδρικής πλειοψηφίας, τι συνιστά; Κι αν πάλι θέλησε απλώς να κουκουλώσει τα πράγματα, τι νόημα έχει αυτό, από τη στιγμή που όλοι, παροικούντες την Ιερουσαλήμ και μη, ξέρουν πολύ καλά τι συνέβη όπως και ξέρουν πολύ καλά ότι επί τής ουσίας το εσωτερικό σχίσμα τού ΣΥΡΙΖΑ, κληρονομιά εν πολλοίς από τον παλιό ΣΥΝ, έχει βαθύνει; Δεν θα έπρεπε το κομμάτι τής Αριστεράς που, μεταξύ άλλων, αυτοπροσδιορίζεται και ως Ανανεωτική, να έχει απαλλαγεί πρώτο και καλύτερο από τον χρόνιο στρουθοκαμηλισμό τής Αριστεράς;

ΙΙΙ. Απαντώντας στην 4η ερώτηση ο ΓΔ κάνει σαφή υπαινιγμό —και πολύ ορθά— για τα δύσκολα που έχουμε μπροστά μας έτσι κι αλλιώς («εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν εύκολες ούτε ανώδυνες λύσεις»). Αυτό έρχεται σε ευθεία αντίθεση με όσα υποστήριξε πριν από τρεις μήνες ο Γιάννης Μηλιός, με τον οποίο μοιράζεται κοινές ευθύνες (και οι δύο είναι κορυφαία στελέχη τού οικονομικού επιτελείου τού ΣΥΡΙΖΑ), αλλά και κοινές αντιλήψεις (αμφότεροι ασπάζονται και στηρίζουν την κυρίαρχη γραμμή), όταν είχε επικρίνει ειρωνικά το ΑΚΕΛ επειδή έκανε λόγο για «θυσίες τού Κυπριακού λαού» σε περίπτωση εξόδου τής Κύπρου από την ευρωζώνη. Τι σημαίνει άραγε αυτό; Ότι για το οικονομικό επιτελείο τού ΣΥΡΙΖΑ οι μόνες θυσίες που αξίζουν τον κόπο είναι αυτές οι οποίες απαιτούνται για να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ «πάση θυσία»;

IV. Ο ΓΔ μας καλεί εμμέσως πλην σαφώς να συμφωνήσουμε ότι «ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός είναι αυτός που είναι σε κρίση» και να προχωρήσουμε σε «έναν μετα-νεοφιλελεύθερο δρόμο» για να δημιουργήσουμε «ένα νέο υπόδειγμα μια νέα ‘‘οικονομία τών αναγκών’’».

Τι ακριβώς είναι αυτός ο «μετα-νεοφιλελεύθερος δρόμος», δεδομένου ότι, στο λόγο τού ΓΔ, ό όρος νεοφιλελεύθερος από επιθετικός προσδιορισμός τού καπιταλισμού ξαφνικά αυτονομείται σε κάτι ξεχωριστό και αυθύπαρκτο; Πρόκειται για έναν καινούργιο τρόπο παραγωγής, πέρα από τον ατομικιστικό/κεφαλαιοκρατικό/κερδοσκοπικό (καπιταλιστικό) και τον συλλογικό/κοινωνιοκεντρικό (σοσιαλιστικό);

Και τι ακριβώς είναι «το νέο υπόδειγμα», αυτή «η νέα οικονομία τών αναγκών»; Υπονοεί εδώ ο ΓΔ τη λεγόμενη «συνεταιριστική, αλληλέγγυα και κοινωνική οικονομία», που καταλαμβάνει σύμφωνα με τους υποστηρικτές της ένα δικό της ιδιαίτερο χώρο και δεν υπάγεται ούτε στο κράτος ούτε στην αγορά; Αν ναι, γιατί την υπονοεί και δεν την κατονομάζει, από τη στιγμή που και ο ίδιος αλλά και άλλα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ έχουν αναφερθεί ονομαστικά σε αυτήν, επωφελούμενος και από το ευρύ αναγνωστικό κοινό που προσελκύει το Βήμα, ώστε να το φέρει σε μία εξοικειωτική επαφή με την ιδέα που εκφράζει ο όρος;

V. Ο ΓΔ λέει με έμφαση ότι «ο κρατικός καπιταλισμός δεν είναι ούτε ο στόχος μας ούτε το όραμά μας». Πώς μπορεί να το ερμηνεύσει κανείς αυτό, αν το αντιπαραθέσει με το σημείο 9 των προγραμματικών στόχων όπως αυτές παρατίθενται στην Πολιτική Απόφαση του πρόσφατου Συνεδρίου («Ακυρώνουμε τις προβλεπόμενες ιδιωτικοποιήσεις και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, επαναφέρουμε υπό δημόσιο έλεγχο και ταυτόχρονα ανασυγκροτούμε πλήρως τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή βρίσκονται σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης, ώστε να διαμορφώσουμε έναν ισχυρό, παραγωγικό, αποτελεσματικό και ανοιχτό σε συνεργασίες, δημόσιο τομέα νέου τύπου.»); Το ερώτημά μας βέβαια δεν διαπνέεται από το πνεύμα ενός θιασώτη τής ‘‘ανοιχτής’’ και ‘‘ελεύθερης’’ οικονομίας, δηλαδή τής ιδιωτικής. Διαπνέεται από το ακριβώς αντίθετο. Γι’ αυτό και συμπληρώνουμε το ερώτημά μας: Πώς ακριβώς θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αυτές οι επιχειρήσεις στρατηγικής συμμαχίας που θα είναι υπό δημόσιο έλεγχο, αφού παίρνουμε σαν δεδομένο ότι, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τού ΓΔ, δεν θα αντιπροσωπεύουν μορφές λειτουργίας του κρατικού καπιταλισμού;

VI. Κατά τον ΓΔ, σύμφωνα τουλάχιστον με την απάντησή του στην 8η ερώτηση, το ερώτημα «πού θα βρείτε τα λεφτά;» είναι ένα λάθος ερώτημα. Απορούμε πώς είναι δυνατόν να εκφράζει τη συγκεκριμένη άποψη αυτός, ένας οικονομολόγος. Ακόμα κι εμείς, που δεν είμαστε οικονομολόγοι, βλέπουμε να επαληθεύονται στην καθημερινή ζωή, τη δική μας και άλλων, τα λόγια τού Δημοσθένη: Δε δ χρημτων, κα νευ τοτων οδν στι γενσθαι τν δεντων. Εκείνος τα βλέπει να διαψεύδονται; Μάλλον όχι, αν κρίνουμε από τη μοναδική ίσως συγκεκριμένη ιδέα που ρίχνει στο τραπέζι, η οποία μάς οδηγεί στην τελευταία από τις κυριότερες απορίες μας. 

VII. Όταν ο δημοσιογράφος ζητάει από τον ΓΔ με την 9η ερώτησή του να γίνει πιο συγκεκριμένος ως προς τα μέτρα ανάκαμψης της οικονομίας, εκείνος μεταξύ άλλων λέει:

«Με δεδομένη π.χ. την δημοσιονομική στενότητα, θα έπρεπε να είχαμε εκδώσει ήδη ομόλογα ειδικού σκοπού που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως εναλλακτικό μέσο πληρωμής, και να θέσουμε σ’ εφαρμογή εναλλακτικά μέσα δημιουργίας ρευστότητας».

Αυτό βέβαια καταρρίπτει τα δικά του προηγούμενα λόγια, αφού είναι μία ιδέα που προσπαθεί να απαντήσει ακριβώς στο ερώτημα («πού θα βρείτε τα λεφτά;»), ερώτημα που ο ίδιος χαρακτήρισε «λάθος». Πέρα όμως από αυτό:

Τι είναι αυτά τα «ομόλογα ειδικού σκοπού» που θα χρησιμοποιηθούν ως «εναλλακτικό μέσο πληρωμής». Όπως ορθά επισημάνθηκε από το ΠΑΣΟΚ, αν εισαχθούν στο σύστημα χρηματικών συναλλαγών, δε αποτελούν ένα δεύτερο παράλληλο νόμισμα; Εμείς βέβαια δεν είμαστε ΠΑΣΟΚ και με το ερώτημά μας δεν εκφράζουμε την αγωνία που εκφράζει εκείνο επειδή «ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίδεται σε ασκήσεις προετοιμασίας για το πέρασμα σε εθνικό νόμισμα».

Εκφράζουμε όμως τις εξής απορίες (αφήνοντας στην πάντα το ζήτημα της αξιπιστίας αυτού τού «εναλλακτικού μέσου πληρωμής»):

α) Δεν αποτελεί αυτή η ιδέα μία έμμεση πλην σαφέστατη ομολογία ότι υπό τις παρούσες συνθήκες και συσχετισμούς το ευρώ αποτελεί ένα φράγμα που εμποδίζει τη χώρα να απεγκλωβιστεί έξω από αυτό το σπιράλ τού ‘‘θανάτου’’;

β) Πόσο θα διαρκέσει αυτή η ‘‘νομισματική’’ ενίσχυση της ρευστότητας, δεδομένου ότι τα ευρώ που θα εξοικονομεί το Υπουργείο Οικονομικών εξοφλώντας τα χρέη τού Δημοσίου προς τις πιστώτριες εταιρίες, θα τα χάνει όταν οι εταιρίες αυτές αρχίσουν να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους προς το Δημόσιο (εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, κ.λπ.) με τα ίδια αυτά ομόλογα;

γ) Πόσο πιθανό είναι να αφήσουν ανοικτή μία τέτοια δίοδο διαφυγής τα διευθυντήρια της ΕΕ, αφού, εκ των πραγμάτων, αν υιοθετηθεί και από άλλες χώρες τού Νότου (και γιατί να μην υιοθετηθεί, αν ‘‘δουλέψει’’;), θα διαβρώσει ανεπανόρθωτα το ‘‘σιδερένιο’’ κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα;

Αντί επιλόγου

Γράφαμε στην προηγούμενη ανάρτηση ότι η συνέντευξη του Γιάννη Δραγασάκη αποκαλύπτει την αντίληψη μιας ορισμένης μερίδας τής Αριστεράς που ούτε θέλει ούτε μπορεί. Πιθανόν ορισμένοι αναγνώστες και αναγνώστριες να μη δουν (ή να αρνηθούν να δουν) τι από τα παραπάνω δικαιολογεί και θεμελιώνει ένα τέτοιο συμπέρασμα. Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για να δουν (ή να υποχρεωθούν να δουν) ό,τι είδαμε εμείς. Αλλά τότε η ανάρτηση θα πήγαινε έβγαινε πολύ μακριά. Θα περιοριστούμε λοιπόν μόνο σε ένα γενικόλογο και μεταφορικό κι όποιος καταλάβει κατάλαβε:

Πολλές γραμμές διαβάσαμε. Μέσα σε αυτές διακρίναμε πολλές κοινότοπες και χιλιοειπωμένες διαπιστώσεις, πολλές γενικολογίες, πολλά ευχολόγια. Δεν διακρίναμε όμως ούτε μία (1) κόκκινη γραμμή, δηλαδή αυτό το ελάχιστο όριο πέρα από το οποίο δεν υπάρχει περιθώριο για κανέναν ελιγμό και κανένα συμβιβασμό. Σας κάνει αυτό μία Αριστερά που θέλει και μπορεί;

ΥΓ Μερικοί αναγνώστες, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, εξέφρασαν στην προηγούμενη ανάρτηση τη δυσφορία τους για τις κριτικές μας προς την κατεύθυνση που έχει πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ από το περασμένο φθινόπωρο και μετά, κατεύθυνση που τεχνηέντως γίνεται προσπάθεια να εμφανιστεί επικυρωμένη από το Ιδρυτικό Συνέδριο. Στο επόμενο post θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε γιατί αυτή η δυσφορία τους δεν είναι δικαιολογημένη.


Η εικόνα, από το juliesbicycle.com.



31 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...



V. Ο ΓΔ λέει με έμφαση ότι «ο κρατικός καπιταλισμός δεν είναι ούτε ο στόχος μας ούτε το όραμά μας». Πώς μπορεί να το ερμηνεύσει κανείς αυτό, αν το αντιπαραθέσει με το σημείο 9 των προγραμματικών στόχων όπως αυτές παρατίθενται στην Πολιτική Απόφαση του πρόσφατου Συνεδρίου («Ακυρώνουμε τις προβλεπόμενες ιδιωτικοποιήσεις και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, επαναφέρουμε υπό δημόσιο έλεγχο και ταυτόχρονα ανασυγκροτούμε πλήρως τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή βρίσκονται σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης, ώστε να διαμορφώσουμε έναν ισχυρό, παραγωγικό, αποτελεσματικό και ανοιχτό σε συνεργασίες, δημόσιο τομέα νέου τύπου.»);

lg700 δεν εχεις καταλαβει οτι καθε πολιτικαντης και καθε κομμα που σεβεται τον εαυτο του κλεινει το ματι στην αρχουσα ταξη ενω παραλληλα λαικιζει για να αρπαξει ψηφους.
θες να σου πω που συναντιεται η αποψη του Δραγασακη με την πολιτικη αποφαση του Συριζα;
Στη λεξη...ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ.Συνεργασιες με ποιους;
ΣΔΙΤ,εσπα κρατικη χρηματοδοτιση στο κεφαλαιοκαι γενικα οτι εκαναν τοσα χρονια πασοκ και νδ.
Αυτο θα πει πλουραλιστικη οικονομια.Κρατος και μονοπολια σε συνεργασια.
Αυτα θα τα δουμε βεβαια οταν βγει κυβερνιση ο συριζα γιατι η θεωριτικη ικανοτητα προβλεψης δεν ανοικει σε αυτους που προσδοκανε μια ευκολη λυση στα προβληματα τους και διαβαζουν στις αποφασεις αυτα που τους αρεσουν.

G.

LeftG700 είπε...

Φίλε G,


Έτσι όπως στέλνεις γενικά και απροϋπόθετα την έννοια τής συνεργασίας στο πυρ το εξώτερο, δεν μποροώ να συμφωνήσω. Ακόμα και σε ένα κράτος με πλήρως κρατικοποιημένο/εθνικοποιημένο/κοινωνικοποιημένο (πες το όπως θέλεις) σύστημα παραγωγής, τις συνεργασίες δεν μπορείς να τις αποφύγεις. Οι όροι είναι αυτοί που έχουν σημασία. Μην είσαι τόσο απόλυτος στην προσπάθειά σου να βγάλεις όλον τον ΣΥΡΙΖΑ (τεχνικό) οφσάιντ... ;-) :-)


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

1, Ευτυχώς που υπάρχει και ο Δραγασάκης
2. Δεν το πρόσεξες ή δεν σου έκανε εντύπωση η σαφής αναφορά στην εξάρτηση και υποταγή μέσω του χρέους, και παρακάτω στην αναφορά ταξικής και εθνικής λύσης;
3. Τα ομόλογα ειδικού σκοπού δεν είναι νόμισμα, αλλά είναι χρήμα (δανεικό), προφανώς δεν μπορούν να λειτουργούν μακροπρόθεσμα και προφανέστατα θα δημιουργήσουν εντάσεις και συγκρούσεις με την ΕΚΤ κλπ. Ωστόσο είναι μια από τις λύσεις στο δύσκολο πρόβλημα της χρηματοδότησης – πρόβλημα ρευστότητας ειδικά την πρώτη περίοδο. Πιθανώς να μην λειτουργήσουν ή να έχουν προβλήματα, αλλά είναι μια λύση που αξίζει κάποιος να συζητήσει.
4. Για το κρατικό καπιταλισμό, καπιταλισμό με διευρυμένο δημόσιο τομέα, υπάρχει μπόλικη βιβλιογραφία και αναφορές ώστε να κάνουμε τους ανήξερους. Για κάποιους στο παρελθόν, κρατικός καπιταλισμός ήταν ο «υπαρκτός». Κατ’ άλλους η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της «ένδοξης» περιόδου και στα πιο σύγχρονα, τα παραδείγματα της Κίνας του Βιετνάμ κλπ. Το βασικό που αρνείται ο Δ. ως στόχο και όραμα, όπως εγώ το καταλαβαίνω, είναι η αυταπάτη ότι ο κρατικός έλεγχος των μέσων παραγωγής φτάνει από μόνος του για την υπέρβαση του καπιταλισμού. Αυτό δεν αφορά μόνο την ουσία των παραγωγικών σχέσεων αλλά και την οικονομική αναποτελεσματικότητα και τη συναίνεση – συμμετοχή των εργαζομένων, όπως έδειξε και πάλι ο «υπαρκτός». Βέβαια στις σύγχρονες συνθήκες και μόνο η επανακρατικοποίηση επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας είναι εξαιρετικά ριζοσπαστικό μέτρο (και σωστό), σε σύγκρουση με την καρδιά του νεοφιλελευθερισμού) ωστόσο υπάρχει ο κίνδυνος μετά από συγκρούσεις και θυσίες, όχι μόνο να έχουμε αναπαραγωγή καπιταλιστικών σχέσεων αλλά να καταλήξουμε σε ένα κακέκτυπο οικονομίας, μεταξύ «σοσιαλιστικής» Αλαβανο-Βουλγαρίας και καπιταλιστικής Ελλάδας του ’80 στην οποία ο δήμόσιος τομέας ήταν αρκετά διευρυμένος, και ο Αρσεένης στην εισηγητική έκθεση του ΟΑΕ (προβληματικές) τον θεωρούσε ως το πρώτο βήμα για το σοσιαλισμό. Τέλος όποιος θέλει όραμα και στόχο τον κρατικό καπιταλισμό, χάρισμα του….
5 Η οικονομία των αναγκών κατά Δραγασάκη (προσωπικά δεν μου αρέσει ο όρος) δεν ταυτίζεται με την αλληλέγγυα συνεταιριστική οικονομία, αλλά την περιλαμβάνει. Εχει γράψει πολλά για αυτό.
6. Ο μετα-φιλελεύθερος δρόμος εξηγείται επιγραμματικά από τον ίδιο τον Δ. Θα περίμενα καλύτερη ανάλυση, αλλά δεν μπορεί κάποιος να τα περιμένει όλα σε μια συνέντευξη. Ως προς την ένταξη του σε κυρίαρχο τρόπο παραγωγής κλπ που ρωτάς δεν έχω απάντηση ή μάλλον έχω αβεβαιότητες και θολούρες. Θα μπορούσε κάποιος να τσιτάρει μπόλικο Λένιν πριν και πολύ πριν τη ΝΕΠ, που εξηγεί ότι οι τρόποι παραγωγής δεν τέμνονται ακαριαία κλπ. Νομίζω όμως ότι είναι σχετικά νέο πρόβλημα (ας μην κολλάμε στον όρο μεταφιλελεύθερος, νομίζω ότι δεν είναι ο καλύτερος) και αφορά τις νέες απαντήσεις που οφείλει να δώσει το εργατικό κίνημα για τη σοσιαλιστική μετάβαση, μεταβατικές περιόδους κλπ. Νομίζω ότι αυτή η συζήτηση έχει παραμεληθεί θεωρητικά γιατί στο παρελθόν το εργατικό και κυρίως το κομμουνιστικό κίνημα είχε ταλαιπωρηθεί από μια βυζαντινολογία περί …μετάβασης. Επίσης μας είχε ταλαιπωρήσει μια σοσιαλδημοκρατική φλυαρία για το λεγόμενο τρίτο κλπ δρόμο, ώσπου ήρθε η άλλη «μετάβαση», από τον «υπαρκτό» στον επιθετικό καπιταλισμό και η σοσιαλαδημοκρατική μετάλλαξη και αυτές οι ερωτήσεις φάνταζαν γελοίες. Ευτυχώς φαίνεται (χάρη στο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως στη Λατινική Αμερική) ότι δεν είναι και αξίζει να γίνει συζήτηση στο σύγχρονο πεδίο, σύγκρουσης με τον πιο επιθετικό, παγκοσμιοποιημένο, νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό.
Σταύρος

Ανώνυμος είπε...

Δεν προπαθω να βγαλω το συριζα οφσαιντ.Αυτα που λεω τα εχουν πει παπαδημουληδες εδω και καιρο.
Ο συριζα ειναι γεννημενος οφσαιντ.
Ειναι κατι σαν τον ινζακι.

G.

Ανώνυμος είπε...

Αυτές οι γενικότητες μπορεί να βοηθήσουν κάποιον που δεν βιάζεται ως οπαδός να υποστηρίξει, ή αντίθετα, να ευχαριστηθεί χαιρέκακα με το παραμικρό κουσούρι του «άλλου», αποφεύγοντας έτσι να δει και να διορθώσει τα δικά του κουσούρια.

Πάντα έχουν αξία τα ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ που διατυπώνονται μετά από ορθολογική κρίση. Αυτό όμως δεν σημαίνει και ότι θα αποβούν κατ ανάγκη χρήσιμες οι απαντήσεις που θα προσφέρει η «ορθολογική» ανάλυση. (Όπου ορθολογική βλέπε ή συμπλήρωνε: επιστημονική, μαρξιστική, κ.λ.π).
Οι ορθολογικές απαντήσεις στα θέματα της κοινωνικής και πολιτικής πάλης δεν μπορούν να είναι μονοσήμαντες. Η ανάλυση, όσο ορθολογική κι αν είναι, περιέχει πάντοτε παραδοχές και υποθέσεις εργασίας, και κατά συνέπεια, αν θέλει να διατηρήσει την ορθολογική μέθοδο, θα καταλήγει σε εκδοχές και αμφισημίες, και θα αφήνει σημαντικούς βαθμούς ελευθερίας στην προτεινόμενη επίλυση των προβλημάτων. [Να τονιστεί εδώ, ότι άλλο η πιθανολόγηση-πρόβλεψη) των δεινών ή καλών, και άλλο η χάραξη-υλοποίηση της διεξόδου]
Ο μόνος τρόπος ώστε να είναι σχετικά «ασφαλής» η προτεινόμενη επίλυση της ορθολογικής ανάλυσης, είναι να στηρίζεται σε ισχυρά και σχετικά ακλόνητα δεδομένα. Στο κοινωνικό-πολιτικό πεδίο αυτό σημαίνει να στηρίζεται στην ισχύ (και στον τσαμπουκά) ενός μαζικού κινήματος ανθρώπων που βάζουν κυριολεκτικά τον εαυτό τους στην υπηρεσία της εκπλήρωσης του (ορθολογικού ή μη) λόγου.
Σε αντίθετη περίπτωση, η εμμονή για οριστικές «ορθές» απαντήσεις που υποτίθεται βασίζονται στην ορθολογική (επιστημονική, μαρξιστική) μέθοδο, έχουν συχνά την τάση να καταλήγουν σε άγονο και ανέραστο ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΙΣΜΟ…

Οι περίοδοι κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε, δεν χαρακτηρίζονται από «κανονικότητες», αλλά από ταχείες δράσεις και ασυμμετρίες, οι οποίες πυκνώνουν τον χρόνο και τις πολιτικές, ενώ βέβαια οι κυρίαρχες τάξεις έχουν το προβάδισμα τόσο στην αξιοποίηση της ορθολογικής ανάλυσης όσο και στην κατοχή των εργαλείων της για δράση.
Σχετικά με τον λόγο που εκφέρεται από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι χρήσιμο να διαγνώσει κανείς ότι έχει επιλεγεί ένα μίγμα σχετικώς αντισυμβατικής, αβέβαιης, ή εμπειρικής απάντησης στη συγκυρία. (Τέτοιο π.χ. είναι και το «όπλο» των εσωτερικών ομολόγων, δηλαδή του διπλού χρήματος, αντί της εξόδου από ευρώ-ΕΕ, τέτοιο είναι και το ότι εμείς δεν θα τους κάνουμε τη χάρτη να φύγουμε, αλλά θα ζητάμε με ηθελημένη αφέλεια από την ΕΕ να μας χρηματοδοτεί, ενώ θα έχουμε κάνει ανυπακοή, και όλα τα συναφή)
Οι αντισυμβατικές και σχετικώς εμπειρικές απαντήσεις έχουν το πλεονέκτημα ότι συχνά μπορούν να δημιουργούν πρωθύστερα δηλαδή να αποφύγουν παγίδες, ή να κόψουν δρόμο, ή να δημιουργήσουν χώρο. Αυτό μπορεί ορισμένες φορές να αποβεί εξαιρετικά χρήσιμο για τους αδυνάτους ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τους ισχυρούς. Βέβαια συνήθως οι αντισυμβατικές-εμπειρικές απαντήσεις που ακολουθούνται από τους αδυνάτους γιατί προσφέρουν το πλεονέκτημα να μην αναμετρώνται ευθέως με το «τέρας», δεν περιλαμβάνουν την πρόβλεψη πολλών κινήσεων και δεν έχουν ευρεία άποψη και φιλόδοξη στόχευση. Επόμενο είναι ότι συνήθως έχουν πολλά επικίνδυνα κενά (αντί για ευεργετικά πρωθύστερα), και οδηγούν τελικά σε άτακτη υποχώρηση ή αποτυχία.

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι συχνά οι φορείς των αντισυμβατικών απαντήσεων ισχυρίζονται ότι το σχέδιο τους δεν είναι εμπειρικό, αλλά βασίζεται στην «ορθότερη» των ορθολογικών (επιστημονικών, μαρξιστικών κλ.) απαντήσεων και εκδοχών!. Δεν μπορεί να πει κανείς πολλά επί αυτού του ισχυρισμού, αφού τελικά ο ορθολογισμός επιτρέπει στον καθένα να υποθέτει και να ισχυρίζεται, έως ότου το αποδείξει, (και στην ιστορία η βούλα του «ορθού» μπαίνει πάντα εκ των υστέρων!)
Εκείνο όμως που μπορεί να πει κανείς είναι ότι ο ορθολογισμός, η διαλεκτική και η επιστήμη δεν επιτρέπουν σε κανέναν να είναι κάτοχος και αφέντης τους, και ενώ μάλιστα στη φυσιολογία του ανθρώπου πάντα θα παίζει καθοριστικό ρόλο το ένστικτο.
Πικάπα

Ανώνυμος είπε...

Προς Πικάπα. Δηλαδή ο ορθολογισμός έχει νόημα με την ύπαρξη ισχυρού κινήματος, αλλιώς πάμε στην αντισυμβατικότητα. Στο κάτω - κάτω και ο ορθολογισμός είναι σχετικός....και τελικά καθοριστικό ρόλο παίζει το ένστικτο...Πολύ μεταμοντέρνο σε βλέπω Πικάπα και το ένστικτο μου μου λέει οτι δεν περνάς τις εξετάσεις επι των ερωτήσεων των λέφτηδων. Εγώ ελπίζω με λίγη επιείκεια να πιάσω τη βάση, αλλά εσένα φίλε σε βλέπω για το Σεπτέμβριο. Με την ευκαιρία το ένστικτο μου μου λέει οτι ο ορθολογισμός μου έχει δίκιο και το Σεπτέμβριο θα γίνει χαμός και πανικός...
Συν-εξαιταζόμενος της αριστερής υποπλατφόρμας των μπολσεβίκων, της ευρύτερης κατηγορίας των "αντισυμβατικών",
ή Σταύρος

Ανώνυμος είπε...

ωραίο το χιούμορ σου Σταύρο, νομίζω το κατάλαβα..ίσως από ένστικτο.

Αλλά ντάλα τον Αϋγουστο, καλό κάνει χαλαρώσουμε και λίγο με τις αυστηρές αναλύσεις μας, που συχνά τις θεοποιούμε.

Το έντικτό μου μου λέει ότι
αν από το Σεπτέβριο, το "κίνημα"
κινείται από τους ίδιους και τους ίδιους,
και ο πολύς ο κόσμος παραμένει βουβός,
τότε κλάφτα και τα προγράμματα,
κλάφτα με μαύρα γράμματα.
Κάντε κανα μπάνιο όσοι μπορείτε.
Πικάπα

LeftG700 είπε...

Φίλε Σταύρο,


Αφού πω ότι χαίρομαι που σε ξαναβλέπω (είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι μας κούνησες μαντίλι), να σχολιάσω κι εγώ με τη σειρά μου κάποια από όσα θίγεις. Ακολουθώ τη δική σου αρίθμηση.

1. Ελπίζω να κατανοείς ότι το γεγονός πως ασχοληθήκαμε σε δύο επικριτικές αναρτήσεις μαζί του δεν σημαίνει πως έχουμε τίποτε προσωπικό μαζί του. Ούτε πάλι ότι επιχειρήσαμε να τον αξιολογήσουμε εφ’ όλης τής ύλης. Αξιολογήσαμε, σύμφωνα με το φτωχό μας το μυαλό, τα όσα είπε ή δεν είπε στη συγκεκριμένη συνέντευξη. Μπορώ όμως να σου πω τώρα ότι τον αξιολογούμε πολύ καλύτερα από τον θρασύτατο Μηλιό, τον Δημαρίτη με πολιτικά Σταθάκη και τους χαμένους στο διάστημα Τσακαλώτο, Λάσκο και γενικά την παρέα τού παλιού Κοκκινοπράσινου.

2. Τα πρόσεξα, αλλά τα προσπέρασα. Δεν κοστίζουν τίποτε τέτοιες αναφορές και για ένα αριστερό κόμμα είναι και αυτονόητες. Θα τις αντάλλασα πολύ ευχαρίστως με μία αναφορά του Δραγασάκη στο τεράστιο πρόβλημα της απασχόλησης, όπου σε πέντε-δέκα γραμμές θα μας εξηγούσε «Να πώς θα μειώσουμε την ανεργία!».

3. Αν κατάλαβες ότι απορρίπτουμε το ζήτημα των ομολόγων ειδικού σκοπού, κατάλαβες λάθος. Προσπάθησα να ‘‘αποκρυπτογραφήσω’’ τι άρρητες παραδοχές υποκρύπτονται σε μία τέτοια ιδέα («δεν μας παίρνει μόνο με το ευρώ»), να καταγράψω τα όριά της και να καταδείξω το βασικό λόγο για τον οποίο ένα τέτοιο μέτρο σε έκταση που να μπορεί να δουλέψει υπονομεύει εκ θεμελίων το ευρώ.

4. Παρά το γεγονός ότι, τουλάχιστον από τους επιφανείς κλασικούς, πρώτος ο Λένιν έχει μιλήσει (καθαρά και ξάστερα, όχι με τις αμφισημίες και τις περικοκλάδες που συνηθίζει η σύγχρονη Αριστερά, όλων τών ρευμάτων) για κρατικό καπιταλισμό, έχω πολλές επιφυλάξεις για τον όρο. Ο καπιταλισμός, ως τρόπος παραγωγής, συντίθεται από πολλά στοιχεία. Και πολλά από αυτά τα πολλά είναι υποχρεωμένη να τα υιοθετήσει ακόμα και μία ...αναρχική κολεκτίβα, αν θέλει να επιβιώσει ως τέτοια! Όμως η λυδία λίθος είναι το ζήτημα της κατοχής και της ατομικής ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Τούτου δοθέντος, δυσκολεύομαι να μιλήσω για κρατικό καπιταλισμό ακόμα και στα πιο μαύρα γραφειοκρατικά και αυταρχικά χρόνια του σοβιετικού συστήματος και των παραγώγων συστημάτων του. (Θα δυσκολευτείς κι εσύ αν σκεφτείς ότι κάλλιστα αντί να μιλάμε για κρατικό καπιταλισμό, θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για κρατικό σοσιαλισμό για τα τότε καθεστώτα —με όλα τα αρνητικά να εμπεριέχονται και να υποδηλώνονται στην κρατική επικυριαρχία με τη γραφειοκρατικοποιημένη αυτονομημένη διεύθυνση και ρύθμιση της κατανομής πόρων, πλεονάσματος, κ.λπ.).

Πέρα από όλα αυτά: Δεν νομίζω ότι τα λόγια τού Δραγασάκη, τουλάχιστον στη συνέντευξη, οδηγούν απλώς στο συμπέρασμα πως αρνείται την κρατικοποίηση ως ικανή συνθήκη καπιταλισμού. Αυτό μπορεί να προκύπτει από άλλα λόγια και γραπτά του. Όχι από τη συνέντευξη. Από τη συνέντευξη προκύπτει η άρνηση γενικά τής κρατικοποίησης. Κακά τα ψέματα, φίλε Σταύρο. Ο Δραγασάκης είναι κι αυτός ένα χαρακτηριστικό δείγμα τής αμηχανίας τής σημερινής Αριστεράς σχετικά με το πώς να πάρει αποστάσεις από το γραφειοκρατικοποιημένο και εκ των άνωθεν επιβεβλημένο μοντέλο που κυριάρχησε στα πρωτοσοσιαλιστικά καθεστώτα και ταυτόχρονα να σκιαγραφήσει το μοντέλο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας ‘‘δεύτερης γενιάς’’. Και μία από τις αιτίες αυτής τής αμηχανίας είναι και το γεγονός πως μετά την κατάρρευση του ’89 – ’91 και κάτω από την πίεση του θριαμβευτή καπιταλισμού έχει υιοθετήσει άκριτα και συχνά αδιαφοροποίητα την ‘‘αντικρατικιστική’’ βουλγκάτα τού (νέο)φιλελευθερισμού. Η προσπάθεια του Δραγασάκη να μη θεωρηθεί κρατιστής (όπως εννοεί τον όρο το κυρίαρχο οικονομικό δόγμα) είναι ευδιάκριτη στη συνέντευξή του. (Παρεμπιπτόντως: Δεν βλέπω γιατί οι προβληματικές δεν θα μπορούσαν εξ ορισμού να είναι αν όχι ο προθάλαμος ένα μικρό βήμα προς το σοσιαλισμό. Τίποτε δεν το αποκλείει. Εκείνο που το απέκλεισε ήταν πως και το ΠΑΣΟΚ, αποδεδειγμένα πια και όχι κατ’ εκτίμηση, ούτε ήθελε ούτε μπορούσε να κινηθεί προς τα εκεί.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


5. Ο όρος «οικονομία των αναγκών» είναι ένα θολό περίγραμμα τής αμηχανίας τής Αριστεράς για την οποία έκανα λόγο παραπάνω. Ένα πυροτέχνημα ικανό να ενθουσιάσει μόνο τα μικρά παιδιά ή τους ειλικρινείς πλην όμως ανίδεους αριστερούς.

6. Κατ’ αρχήν να σου επισημάνω κάτι που έχει τη σημασία του: εσύ γράφεις (και ίσως ‘‘διάβασες’’ στα λόγια τού Δραγασάκη) για μετα-φιλελευθερισμό. Ο Δραγασάκης κάνει λόγο για μετε-νεοφιλελευθερισμό. Όπως καταλαβαίνεις, η διαφορά είναι πολύ μεγαλύτερη από τρία γράμματα...

Ο τρόπος παραγωγής περιλαμβάνει πολλά πράγματα, όπως είπα και παραπάνω, όταν έφερα και το παράδειγμα μιας αναρχικής κολεκτίβας. Από αυτή την άποψη, υπέρβαση του καπιταλισμού δεν σημαίνει ότι θα ξεγράψουμε τα παραγωγικά επιτεύγματα του καπιταλισμού (για να πάμε πού; στο σοσιαλισμό τών σπηλαίων;). Αν δεν κάνω λάθος όμως, υπέρβαση του καπιταλισμού είναι χοντρικά η μετάβαση σε μία κοινωνία που θα είναι οικονομικά αποτελεσματική και ταυτόχρονα συλλογική και δημοκρατική από πάνω μέχρι κάτω και σε όλες τις λειτουργίες της που αφορούν στο σύνολο. Νομίζω ότι αυτή η μετάβαση παραμένει ζητούμενο, φίλε Σταύρο. Και με αυτό στο μυαλό μου νομίζω ότι δεν είναι καθόλου βυζαντινολογία η συζήτηση γι’ αυτήν (παραδέχομαι ωστόσο ότι πολλοί από τους συμμετέχοντες βυζαντινολογούν).


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Πικάπα,


Να πω και για σένα ότι χαίρομαι που σε βλέπω πάλι εδώ (εκείνο το καλή συνέχεια που έγραψες στο τέλος τού σχολίου σου στο προηγούμενο ποστ δεν μου φάνηκε για καλό σημάδι...).

Το σχόλιό σου είναι αρκετά αφαιρετικό και θεωρητικό. Βλέπω σημεία συμφωνίας όσο και διαφωνίας. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, φοβάμαι ότι θα χαθούμε μακριά από τα ζητήματα που θίγονται στην ανάρτηση. Να πω δυο-τρία πράγματα για το σημείο στο οποίο εφάπτεται με τα συζητούμενα, αυτό όπου αναφέρεσαι στον κεντρικό Συριζικό λόγο.

Δεν θα τον χαρακτήριζα αντισυμβατικό (νομίζω ότι έτσι θα του έδινα ‘‘άφεση’’ για τις ‘‘αμαρτίες’’ του). Ούτε απλώς αβέβαιο (πολύ ήπιο που τον ρίχνει στα μαλακά).

Δυσκολεύομαι να τον περιγράψω με μία λέξη. Αν μου έβαζε όμως κάποιος το πιστόλι στον κρόταφο και μού έλεγε «μία λέξη ή σου τινάζω τα μυαλά στον αέρα!» θα τον χαρακτήριζα fusion (=μείξη, συγχώνευση). Δυστυχώς όμως, τις περισσότερες φορές, δυσκολεύομαι να δω σε αυτό το fusion κάτι καλύτερο από confusion (= σύγχυση, μπέρδεμα).


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Φίλε λέφτ, μπορεί να "σαμποτάρω" κάπως τη συζήτηση που άνοιξες, αλλά κατά βάση συμμερίζομαι τις ανησυχίες σου και πολλές από τις γνώμες-προτάσεις σου. Η αντίρηση για το ξεφείρισμα της συνένευξης είναι επειδή θεωρώ ότι τα θέματα που "αποκαλύπτονται" εκεί δεν είναι καινούργια, δεν ξαφνιάζουν, αντίθετα είναι πλήρως αναμενόμενα για όποιον έχει παρακολουθήσει προσεκτικά τις τοποθετήσεις των στελεχών την "πλειοψηφίας" και του προέδρου. Η σταδιακή μετατόπιση ή αλλιώς η "βίαιαη ωρίμανση" του λόγου που συμβαίνει στο ΣΥΡΙΖΑ από τον Ιούνιο έως τώρα, δεν είναι βέβαια σύμφωνη με τα (τυπικά) ντοκουμέντα, αν και σταδιακά και εκ των υστέρων αλλάζει ελαφρώς και τα ντοκουμέντα προς την κατεύθυνση της μετατόπισης. Και αυτό όμως είναι πλήρως αναμενόμενο για ένα κόμμα που αυξάνει γοργά την εκλογική του βάση. Είναι αναμενόμενο σύμφωνα και με την παράδοση των αριστερών κομμάτων. Για παράδειγμα, η μετατόπιση του ΚΚΕ στη σημερινή γραμμή είχε γίνει πολύ πριν το συνέδριο, καθώς η ηγεσία ποτέ δεν προώθησε τη γραμμή του 5ου συνεδρίου.
Σε κάθε περίπτωση, είτε η γοργή μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε μια μαζική "ήρεμη δύναμη", είτε η πεισματική παραμονή του ΚΚΕ στην τρέχουσα άγονη πρακτική του, αποτελούν επιλογές της ηγεσίας, και στη συνέχεια η γνώμη των μελών προκαταλαμβάνεται και αναδιαμορφώνεται από τα πάνω προς τα κάτω αναγκαστικά και εκ των πραγμάτων. Τα αριστερά κόμματα, ουδέποτε μέχρι σήμερα έχουν πετύχει την συλλογικότητα των μελών στην διανόηση και στην απόφαση, ή την "περιεκτική" δημοκρατία στη λειτουργία τους - αντίθετα, διοικούνται από μια στρατιά μονιμάδων και επαγγελματικών στελεχών, και απο μια αναπαραγόμενη πρωτοπορία που αδυνατεί να ανοίξει το παιχνίδι της συλλογικής συγκρότησης.
Παρά ταύτα, η ζωή δεν προχωράει με αγγέλους, αλλά με πραγματικούς ανθρώπους, και με πρωτοπορίες (επιτυχημένες ή αποτυχημένες).
Και αυτά τα 2 είναι τα κόμματα που έχουμε, μαζί με τα διανθίσματα των λοιπών κλπ, (που δεν φαίνεται ότι θα μπορέσουν ποτέ να φτιάξουν ένα τρίτο και καλύτερο..)

Μου αρέσουν πάντως οι παρεμβάσεις του Σταύρου, που διαθέτει δυνατή επιχειρηματολογία, πνεύμα αλλά και χιούμορ,
και προσπαθεί να δεί και να ερμηνεύσει θετικά τα πράγματα.
Αλλά δυστυχώς νομίζω ότι πράγματι, προσπαθώντας να βρουν το σωστό μίγμα και να ξεφοβίσουν τον κόσμο, το fusion, ρέπει προς confusion.
Αυτό όμως δεν είναι και λόγος να απόρριψης - δεν μας παίρνει!.
Κατά τη γνώμη μου, πολύ πιο απογοητευτικός είναι ο φοβικός τρόπος που πολιτεύεται το Κκε, και ακόμη πιο λυπηρός είναι ο απολίτικος τρόπος με τον οποίο "επιχειρηματολογούν" πολλοί κατ όνομα υποστηρικτές του. Τα γιουχαϊσματα των οπαδών στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ωχριούν μπορστά στο "λόγο" πολλών από αυτούς που συχνά εμφανίζονται παριστάνοντας τους πιστούς κομμουνιστές - και βέβαια η ηγεσία δεν είναι καθόλου αθώα με τον δημαγωγικό τρόπο που μηδενίζει συλλήβδην όσους αγωνιστές είναι στο ΣΥΡΙΖΑ, και αλλού, και όσους δεν της είναι πιστοί.
Αλλά τι να κάνουμε; αυτή είναι η κατάστασή μας, μεταξύ μας μεταξά, και να δουμε που θα βγούμε στο τέλος.

Ανώνυμος είπε...

συγνωμη συντροφοι, του 15ου συεδριου!
πικαπα

Υ.Γ.
Νομιζω ομως οτι ο αριστερος ιντερνετικος διαλογος γενικα, δεν αναφερομαι μονο σε αυτο το blog, δεν θα γίνει ευκολα παραγωγικός στο εγγγυς μελον.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω οτι τραβας απο τα μαλλιά εκφράσεις του Δ., για να στηρίξεις την άποψη για το ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που μυρίζει προκατάληψη. Έχω μάλλον και εγώ προκαταλήψεις αλλά εκτός από "μπολσεβίκος" του ΣΥΡΙΖΑ, έχω μεγάλες ελπίδες στο Δ.

Σε πολλά συμφωνούμε, ας μην παίζουμε με τις λέξεις και πριν απ' όλα συμφωνούμε ότι το ζήτημα της μετάβασης στο σοσιαλισμό είναι επείγον προς συζήτηση.

Για το κρατικό καπιταλισμό μάλλον διαφωνούμε. Δεν πιστεύω οτι χώρες όπως η ΕΣΣΔ κλπ ΄μπορούν να θεωρηθούν κρατικός καπιταλισμός, ωστόσο πράγματι ο Λένιν ασχολήθηκε με το ζήτημα και νομίζω οτι είχε αξίζει να να το ξαναδούμε. Δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά νομίζω ο Μαρξ είπε οτι αν η κρατικοποίηση επιχειρήσεων ήταν σοσιαλισμός, τότε ο Βίσμαρκ θα ήταν σοσιαλιστής γιατί κρατικοποίησε τους σιδηροδρόμους... Ακόμα και αν η θεωρία του ΚΜΚ ήταν ελλιπής, έδειξε τη σημασία της κρατικής παρέμβασης στο οικονομικό πεδίο (πχ για την Ελλάδα ο Γ. Σαμαράς), πράγμα που πχ χρησιμοποίησε στις αναλύσεις του (για να μείνουμε στην Ελλάδα) ο Κ. Τσουκαλάς, αν και αρνούνταν τον όρο. Οι προβληματικές ούτε ήταν ούτε θα μπορούσε να είναι βήμα προς το σοσιαλισμό. Όπως τεκμηρίωσε ο Βεργόπουλος στην Ελλάδα, το κεφάλαιο, ακόμα και οι πολυεθνικές, είναι "υπότροφες" του κράτους. Αυτό και πάλι ξεκαθαρίζω δεν σημαίνει ότι αρνούμαι την ανάγκη κρατικοποιήσεων και επανα- κρατικοποιήσεων. Απλώς συμφωνώντας με το Δ. δεν είναι αυτό το όραμα μου. ¨οχι μόνο για το ταξικό ρόλο του κράτους στο καπιταλισμό, αλλά και με βάση την εμπειρία του "σοσιαλισμού". Πράγματι το 89-92 υπήρχε ένα θεωρητικό γλύστριμα στον αντικρατισμό, αλλά νομίζω οτι αυτό έχει ξεπεραστεί πια. Ωστόσο αξίζει να ψαχτούμε και γιατί όχι να πειραματιστούμε με διάφορες μορφές, μεταξύ των οποίων και οι συνεταιρισμοί και ειδικά στην Ελλάδα μορφές συμβατές με την κυρίαρχη μικρή ιδιοκτησία, με δεδομένη τη δημόσια ιδιοκτησία σε στρατηγικούς τομείς που από μόνη της, στη συγκυρία, θα είναι εξόχως ανατρεπτική.
Σταύρος

Ανώνυμος είπε...

Ελπίζω το Σεπτέμβρη να μην έχουμε χρόνο για μπλόγκ....γιατί θα ξεσπάσει το πιο θερμό φθινόπωρο. Ελπίζω επίσης να πέσουν οι κακοί, οπότε οι "καλοί" μάλλον θα πρέπει να μιλάμε και να ...τσακωνόμαστε για μεγάλα πράγματα....
Σταύρος

Ανώνυμος είπε...

Σταύρο, έχει μεγάλη σημασία η στάση του κόσμου, μέχρι τώρα, και έστω από τον Σεπτέμβριο.
Και φυσικά δεν φταίει για όλα ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν φταίει δηλαδή που ο κόσμος παραμένει φοβισμένος, ρέποντας συχνά στον κανιβαλισμό παρά στην πρόθεση χειραφέτησης. Υπάρχει αντικειμενικό πρόβλημα, όπως και υπάρχει αντικειμενική φοβία του κόσμου. Πολλοί στην αριστερά το ρίχνουν και αυτό στο ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει επειδή δεν έχει σωστό πρόγραμμα, οργάνωση, κλπ, καλλιεργεί αυταπάτες, και εμποδίζει την κόσμο να χειραφετηθεί.
Το μικρό μέρος της αλήθειας αυτών των κατηγοριών είναι ότι είναι αδύνατον ο κόσμος να χειραφετηθεί, εάν δεν υπάρχει ο λόγος και η δράση ενός ικανού πολιτικού υποκειμένου (τουλάχιστον ενός, και ακόμα καλύτερα δυο και τριών!). Δεν φταίει όμως για αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, ή μάλλον δεν φταίει περισσότερο από τους άλλους της αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ λίγα χρόνια πριν ήταν ένα ταλαιπωρημένο μόρφωμα με πολλά ερωτηματικά για το μέλλον του και εκείνο που «κατάφερε» είναι, αντί να διαλυθεί, να μαζικοποιηθεί, έστω με αυτό τον χαλαρό τρόπο, και με αυτό τον σχετικά ομιχλώδη λόγο. Ο ισχυρισμός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε ανάχωμα και εμπόδισε την λοιπή αριστερά, απλώς προσπαθεί να αποφύγει την αποτυχία (σε βαθμό αναπηρίας) της κάθε είδους λοιπής αριστεράς να παρέμβει αποτελεσματικά στη συγκυρία.
Μπαίνουμε αναγκαστικά στο επικίνδυνο αλλά και αναπόφευκτο παιχνίδι του αναγκαίου και του εφικτού, και ο ΣΥΡΙΖΑ με όλες του τις αντιφάσεις βρέθηκε να το εκφράσει μόνος του μέχρι στιγμής στο επίπεδο της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Το μίγμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι διαφορετικό από τα υλικά που κυκλοφορούν στην όλη και λοιπή αριστερά. (Σ.Σ. αριστερά= κουμμουνιστογενής κατά βάση, με τις εκδοχές, ερμηνείες και θραύσματά της)
Η πιθανότητα συνεχούς συντηρητικοποίησης και ενσωμάτωσης δεν μπορεί καθόλου να αποκλειστεί. Αυτό είναι ανά πάσα στιγμή ενδεχόμενο, από τη στιγμή που σε κανένα αριστερό μόρφωμα δεν έχει επιτευχθεί ο έλεγχος των «επάνω» από τους κάτω, αλλά αντίθετα, όσο πιο μικρό το μόρφωμα, τόσο ισχυρότερος ο ρόλος των «καθοδηγητών». Αυτό όμως δεν θα δικαιώσει κανέναν άλλο της λοιπής αριστεράς, ούτε και θα ωφελήσει τη ζωή της.

Από την άλλη, η εξ αριστερών κριτική δεν είναι καθόλου αυτή που του φταίει του ΣΥΡΙΖΑ, και δεν μπορεί να στρώσει έναν ορθό αριστερό λόγο και μια συνεκτική αριστερή οργάνωση. Η σύνθεση και ο διάλογος στην πραγματική ζωή δεν γίνονται πάντα εν είδη φιλοσοφικών βραδιών και φληναφημάτων, αλλά καμιά φορά γίνονται ακόμη και με αγριάδες, και βρισίδια! (έτσι είναι η ζωή). Η σύνθεση επέρχεται ασυνείδητα και συνήθως με μεγάλη καθυστέρηση.
Παράλληλα η κοινή δράση δεν είναι κάτι που γίνεται πάντα ορατό ως μια δέσμη συνοδοιπόρων, πιασμένων από το χεράκι. Υπάρχει εξ αντικειμένου η συνεργιστική και ταυτοχρόνως ανταγωνιστική σχέση μεταξύ της κάθε είδους αριστεράς, και ο καθένας παίζει το ρόλο που μπορεί να παίξει και βάζει λιθαράκι που μπορεί να σηκώσει. Αν αρχίσουμε να τα βλέπουμε κάπως έτσι, τότε ίσως ο καθένας να παίξει ακόμη καλύτερα. Και αν παίξουμε καλύτερα, θα βγάλουμε και νέα ταλέντα -και προπαντός, αποτελέσματα- αυτό είναι που μετράει!.
Πικαπα

LeftG700 είπε...

Φίλε Σταύρο,


Γενικά μιλώντας, θα ήμουν ανόητος να αρνηθώ ότι έχω απαλλαγεί από προκαταλήψεις, από τη στιγμή που άλλοι εμπειρότεροι, πολύ καλύτερα εξοπλισμένοι θεωρητικά και συνειδητοί αριστεροί όχι 10 χρόνια αλλά 30 και 40 δεν το έχουν καταφέρει. Αν εστιάσουμε σε πρόσωπα/στελέχη της Αριστεράς και κυρίως τού ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ πιθανόν να διαπιστώσει κάποιες προκαταλήψεις (αν και δεν έχουν σχηματιστεί εντελώς στον ‘‘αέρα’’ και με αυτή την έννοια η πρόθεση προ δεν δικαιολογείται απολύτως). Νομίζω όμως ότι συνολικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και για το ΚΚΕ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δύσκολα θα μας καταλογιστεί αυτό το ‘‘αμάρτημα’’. Και επαναλαμβάνω κάτι που έχω πει πολλές φορές από εδώ και το οποίο επιβεβαιώνεται από όλα τα επικριτικά κείμενά μας: Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έδειξε η ζωή, αντιπροσωπεύει σε αυτή τη συγκυρία τη μοναδική ορατή γέφυρα που μπορεί να οδηγήσει την Αριστερά στην κυβερνητική εξουσία. Αυτός όμως είναι λόγος να τον ‘‘αφήσουμε ήσυχο’’; Εμείς, αντίθετα, νομίζουμε ότι είναι λόγος να του ‘‘αλλάξουμε την Παναγία’’! Πολύ περισσότερο όταν από το περσινό φθινόπωρο βλέπουμε τα ανησυχητικά σημάδια να πληθαίνουν.

Φυσικά και συμφωνούμε σε πολλά! Και ίσως να συμφωνούσαμε κάπως περισσότερο και στο ζήτημα του κρατικού καπιταλισμού, αν είχα φροντίσει να κάνω πιο σαφές ότι αναφερόμουν στην περίπτωση ενός εργατικού κράτους όπου έχει αλλάξει χέρια η ιδιοκτησία και κατοχή τών βασικών μέσων παραγωγής, χωρίς όμως, για τον άλφα ή βήτα λόγο, να έχουν μετασχηματιστεί οι παραγωγικές σχέσεις σε βάθος, δηλαδή ποιότητα. Και οπωσδήποτε συμφωνούμε περισσότερο από όσο νομίζεις, αν συνυπολογιστεί πως ούτε το δικό μας όραμα είναι ο κρατικοποιημένος καπιταλισμός (ή σοσιαλισμός, αδιάφορο). Δεν είμαστε αναρχοαυτόνομοι, ούτε έχουμε ερωτευτεί τον Καστοριάδη, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θεωρούμε τη δημιουργικότητα των ανθρώπων απλή θεωρητική κατασκευή ή την ανάγκη να ενθαρρυνθεί κι όχι να εμποδιστεί η αυτενέργειά τους ‘‘κολπάκι’’ τών αντιπάλων μας για να διαβρώσουν την ιδέα τού συλλογικού. Επομένως, προσυπογράφουμε χωρίς επιφύλαξη την τελευταία-τελευταία πρότασή σου:

«Ωστόσο αξίζει να ψαχτούμε και γιατί όχι να πειραματιστούμε με διάφορες μορφές, μεταξύ των οποίων και οι συνεταιρισμοί και ειδικά στην Ελλάδα μορφές συμβατές με την κυρίαρχη μικρή ιδιοκτησία, με δεδομένη τη δημόσια ιδιοκτησία σε στρατηγικούς τομείς που από μόνη της, στη συγκυρία, θα είναι εξόχως ανατρεπτική».


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Πικάπα,


Πολύ καλά κάνεις και δεν ‘‘σαμποτάρεις’’ τη συζήτηση! Άμα είναι να αρχίσουμε να αλληλοϋπονομευόμαστε και μεταξύ μας, την κάτσαμε τη βάρκα! :-)

Τρία πράγματα:

1) Όπως έγραψα και στον Σταύρο, τον Δραγασάκη τον ξεχωρίζουμε από αρκετούς επιφανείς τού ΣΥΡΙΖΑ. Τίποτε από όσα είπε δεν είναι καινούργιο, έχεις δίκιο. Μερικά όμως ήταν καινούργια για τον Δραγασάκη. Και με αυτή την έννοια δεν ήταν αναμενόμενα, τουλάχιστον από εμάς. Αντίθετα, αναμενόμενο ήταν, για να αναφέρω ένα μόνο παράδειγμα, να αφήσει την ουρά που είχε αφήσει πέρυσι, λίγες μέρες μετά τις εκλογές (μάλλον τού Μαΐου, αλλά δεν είμαι απόλυτα σίγουρος), στην ίδια κατά σύμπτωση εφημερίδα: «Δεν θα καταφύγουμε σε μονομερείς ενέργειες, εκτός και αν υποχρεωθούμε».

2) Το ζήτημα της ‘‘αυτονόμησης’’ των στελεχών τών ‘‘μπολσεβίκων’’ είναι καίριο (και σκανδαλώδες!). Η υποτίμησή του από τους ‘‘μενσεβίκους’’ το καθιστά κρίσιμο. Έχω την άποψη ότι υπονομεύει ευθέως την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Και υπονομεύει και την αξιοπιστία τών ‘‘μενσεβίκων’’ από τη στιγμή που ηθελημένα ή αθέλητα το ψιλοπερνάνε στο ντούκου.

3) Αναρωτιέμαι πολλές φορές, και το σχετικό σημείο τού σχολίου σου με έκανε να αναρωτηθώ και πάλι:

Μήπως η καταφυγή μας στη βάση που θα ελέγξει τάχα την κορυφή και θα την επαναφέρει στο ‘‘σωστό δρόμο’’ είναι μία διέξοδος από τη βασανιστική σκέψη ότι οι ηγεσίες τής Αριστεράς είναι κατώτερες των περιστάσεων; Και μήπως αυτή η καταφυγή δεν κρύβει μία κάποια μεγαλοποίηση (που κατά περιπτώσεις φτάνει στη θεοποίηση) των δυνατοτήτων τής συλλογικής διάνοιας και βούλησης;


Τα λέμε


ΥΓ Δεν απορρίπτουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά (κοπιάρω αυτό που έγραψα στον Σταύρο):

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έδειξε η ζωή, αντιπροσωπεύει σε αυτή τη συγκυρία τη μοναδική ορατή γέφυρα που μπορεί να οδηγήσει την Αριστερά στην κυβερνητική εξουσία. Αυτός όμως είναι λόγος να τον ‘‘αφήσουμε ήσυχο’’; Εμείς, αντίθετα, νομίζουμε ότι είναι λόγος να του ‘‘αλλάξουμε την Παναγία’’! Πολύ περισσότερο όταν από το περσινό φθινόπωρο/χειμώνα βλέπουμε τα ανησυχητικά σημάδια να πληθαίνουν.

ΥΓ2 Ας μην κυλήσουμε στη συζήτηση για το ποιος (ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ) «βλάπτει περισσότερο τη Συρία». Νομίζω ότι δεν βοηθάει την προσπάθεια (για την οποία εμείς εδώ τουλάχιστον πιστεύουμε ότι αξίζει τον κόπο) να παρακινηθούν να την ωφελήσουν το ίδιο...

ΥΓ3 Πολύ καλό και μεστό το σχόλιό σου προς τον Σταύρο (Παρασκευή, Αυγούστου 09, 2013 11:07:00 π.μ.).

Ανώνυμος είπε...

δύσκολο να καταλάβει κανείς τι το καλύτερο έχει ο συγκεκριμένος από άλλους της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ .Τον μνημονιακό κυνισμό ? Ίσως . Θα ήθελα μια απάντηση .

ένας τύπος που βγαίνει και λέει ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ χαράσσεται με " δεδομένο " όλες τις μνημονιακές παραδοχές ( διαβάστε στα σημεία 8 και 9 πόσες φορές υπάρχει η λέξη )

εκτός αγορών , όχι ελλείμματα , όχι κράτος ( με συνασπισμένες σάλτσες , σωστό το όχι κρατικός καπιταλισμός αλλά εδώ λέει ναι στον νεοφιλελυθερο χρηματιστικοποιημένο ) όχι νόμισμα , ελλείμματα στα ισοζύγια , οι τράπεζες ... αυτές που είναι σήμερα και όχι ΟΛΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΌ ΕΛΕΓΧΟ , που ο ... μεγάλος διαννοούμενος ( ρε που φτάσαμε , να θεωρείται ψαγμένος το απόλυτο τετριμμένο της ήττας και της ενσωμάτωσης του κομμουνιστικού κινήματος , ο απόλυτος διαννοούμενος της περεστρόικα , σοβαρός άνθρωπος δεν αντιλέγω , αλλά τι να το κάνω ? ) άρα να βρούμε τίποτα τρικ , να σταθεροποιήσουμε την κοινωνική συνθήκη , να τα βρούμε λέει με το καλό κεφάλαιο ( όχι αν γίνεται να το καταργήσεις σε μια μέρα , είναι θέμα όμως αν το έχεις απέναντι . Ποιο κεφάλαιο θα σεβαστεί το εργατικό δίκαιο του 2009 ? ) .

και ένα πολύ σπουδαίο που κανείς δεν το σχολίασε , καλεί και σε συνεργασία εναντίον του ναζισμού , τους παράγοντες του κράτους που ανοιχτά συνεργάζεται μαζί του για την υπεράσπιση του κοινωνικού καθεστώτος . Λες και είναι μόνο η ομάδα του Σαμαρά το πρόβλημα και , το ΠΑΣΟΚ πχ και ο Καραμανλής είναι ... δημοκρατικό τόξο .

και για τις συμμαχίες που πήγε η απόφαση για κυβέρνηση της αριστεράς ?
Ποια είναι η άποψη του Δραγασάκη για τις διεργασίες συνεργασίας με τους συντάκτες του μνημονίου ( Κατσέλη και κάτι τέτοιες φάτσες ) . από που προκύπτει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ... συνεργάζεται με του ΑΝΕΛ ( ισχύει , σε ποια θέση θεμελιώνεται η συνεργασία με εθνικιστικά ρατσιστικά κόμματα ) ή με φανατικά τοποθετημένα μνημονιακά ( του εκσυγχρονιστικού χώρου τύπου ΔΗΜΑΡ , την άποψη ότι έπρεπε να τα κάνουμε και ασχέτως μνημονίου , αυτό είναι ΔΗΜΑΡ ) .

Ευτυχώς που υπάρχει Δραγασάκης ( κάτι σαν Πάγκαλος και Μητσοτάκης του ΣΥΡΙΖΑ , από άποψη κυνισμού και ειλικρίνειας )

" κάποιος σύντροφος "

Ανώνυμος είπε...

για τις τράπεζες ήθελα να πω ότι ο ΓΔ ψήφισε για όλες δημόσιες με κοινωνικό έλεγχο κλπ και εδώ λέει ότι θα είναι ... όπως είναι σήμερα .

" κάποιος σύντροφος "

LeftG700 είπε...

Δεν απαντώ στην ουσία τού σχολίου σου, θα το κάνω κάποια στιγμή μέσα στο Σαββατοκύριακο. Για την ώρα, στα "διαδικαστικά" μας:

Όπως διαπίστωσες από τα προηγούμενα σχόλιά που πόσταρες πριν λίγες μέρες, ούτε έλειπα, ούτε τα διέγραψα. Το έκανα γιατί είδα πως αναγνώρισες τη μεγάλη πατάτα σου να αφήνεις αμφιβολίες για το αν αυτό το μπλογκ είναι από εδώ, στην Αριστερά δηλαδή, ή με τους απέναντι. Την αναγνώρισες βέβαια έμμεσα και κάπως ντροπαλά. Έχοντας καταλάβει τι αρβανίτικο κεφάλι είσαι, δεν με ξαφνιάζει. Κάπως έτσι θα το έκανε ένας ξεροκέφαλος. Μας αρκεί όμως. Ούτε δηλώσεις μετανοίας απαιτούμε, ούτε εκδικητικοί και μνησίκακοι είμαστε. Αν θέλεις, προβληματίσου για τις συμπεριφορές σου και για το πώς αντιμετωπίζεις την αντίθετη άποψη. Νομίζω ότι επιβάλλεται να το κάνεις. Κι αν το κάνεις σωστά και με γενναιότητα, χωρίς να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, είμαι σίγουρος ότι θα βγάλεις και τα σωστά συμπεράσματα...

Ανώνυμος είπε...

Αφορμή.
Καλό είναι που επανήλθε αυτός ο κάποιος σύντροφος, και είναι αυτό αιτία και αφορμή για να ξαναγράψω. Σίγουρα δεν συμφωνώ με το ύφος του και τα εύκολα καταδικαστικά συμεράσματα. Αλλά δεν ήταν ωραία εκείνη η ιστορία που μάλωσες μαζί του (κύριε οικοδεσπότη)και κατέβασες και ένα σωρό σεντόνια, αχρείαστα και κουραστικά (νομίζω).

...
Για τον ΓΔ έχω ακούσει προσωπικά να το λένε αυθόρμητα σε εκδήλωση: "ευτυχώς που υπάρχει αυτός ο άνθρωπος". Σίγουρα ο ΓΔ είναι σοβαρός άνθρωπος, και ευτυχώς που υπάρχει αυτός εκφράζοντας τις σκέψεις της πλειοψηφίας, γιατί αν μέναμε στους άλλους που λέει και ο ΛΕΦΤ και στις κοκκινοπρασινάδες τους, θα τα είχαμε παίξει..
Ο ΓΔ είχε πει σε εκείνη την εκδήλωση για το ποιος είναι εκ των πραγμάτων ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ (με δικά μου λόγια):
α) Να επιδιώξει το σοσιαλιστικό μετασχητισμό της κοινωνίας και να βρει τρόπους και συμμαχίες ώστε να μπορέσει να φτάσει σε αυτό το σημείο
β) να εκφράσει την πιεστική ανάγκη του κόσμου για μια άλλη φιλολαϊκή διακυβέρνηση, αναιρώντας την μνημονιακή καταστροφή. Ο πολύς κόσμος το ζητάει, χωρίς να ενδιαφέρεται για το σοσιαλισμό, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποφασίσει αν τον ενδιαφέρει να καλύψει αυτή την ανάγκη, και να κερδίσει τον κόσμο, ή ενδιαφέρεται μόνο για το σοσιαλισμό.
γ) Ακόμη και τίποτε απο τα 2 παραπάνω να μην πετύχει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι παρών και θα υπερασπίζεται τα δικαιώματα, τη δημοκρατία κλπ.

Ο ΓΔ έχει έναν τρόπο να αφήνει πάντα ένα θετικό ενδεχόμενο ερμηνείας σε αυτά που προτείνει,ακόμα και όταν διαφωνεί κανείς μαζί του, δίνοντας την εντύπωση ότι το έχει στο νου του, και το εννοεί, πως ¨"αν και όταν μπορέσει" θα το πάει μέχρι και το σοσιαλισμό.

2.Για το θέμα ηγεσίας-βάσης. Προφανώς και είναι λάθος το δίπολο καλή βάση κακή ηγεσία. Εκείνο που τονίζω όμως στις παραπάνω πολυλογίες είναι ότι ως "συλλογικότητα", δεν έχει κατακτηθεί ουσιαστικά η συλλογικότητα, (που προϋποθέτει μεταξύ άλλων σημαντικό βαθμό ισότητας στη δυνατότητα), αδιάφορα αν φταίνε οι μικροί ή οι μεγάλοι (ως γνωστόν "φταίει" και ο χατζηοπετρής..).
Το γεγονός αυτό είναι μόνιμος κίνδυνος για όλες τις "συλλογικότητες", αφού εξ ορισμού, η ανεπαρκής συλλογικότητα είναι εντελώς εκτεθειμένη στις αποφάσεις αυτών των λίγων που κυριολεκτικά και εκ των πραγμάτων ηγεμονεύουν και καθορίζουν. Και αυτό φυσικά δεν ισχύει μόνο για το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι ίσως ακόμη πιο δραματικό στα μικρότερα μορφώματα.

Γιατί τόση φιλολογία;

Γιατί μόνιμη προτεραιότητα για ένα αριστερό κόμμα θα έπρεπε να είναι η συνεχής πολιτική και οργανωτική προσπάθεια για συνεχή άμβλυνση του διπόλου ηγεσία-βάση, με τις κατάλληλες οργανωτικές-πολιτικές προβλέψεις.
Δεν θα απονεκρωθούν αυτά τα προβλήματα στο σοσιαλισμό, ούτε και θα δούμε κανέναν σοσιαλισμό, ούτε την υποψία του, αν πρώτα η εσωτερική εικόνα ενός σοσιαλιστικού υποκειμένου, δεν καθρεφτίζει σε μικροκλίμακα, ή έστω προϊδεάζει, τον σοσιαλισμό.
Αλλά που τέτοια τύχη..

Ανώνυμος είπε...

επέλεξα να μην το θίξω αλλά τώρα πρέπει .

διαδικαστικά ανάμεσα μας δεν υπήρξαν ποτέ . νομίζω ήταν σοβαρά και πολιτικά , ίσως αυτό εννοείς με τα εισαγωγικά .

πρόθεση μου να απολογηθώ έμμεσα δεν υπήρξε , αν είσαι αριστερός το είχα πει και τότε άμεσα . Αν δεν ήμουν πιο ήρεμος ενάμισι μήνα μετά ( νομίζω ) θα είχα σοβαρό θέμα . Χαίρομαι που είσαι και συ πιο ήρεμος .

διαχείριση της διαφωνίας ναι , αλλά μόνο όταν τα θέματα άγγιζαν κόκκινες γραμμές .Τέτοιο ήταν το θέμα , αλλά οι διαφωνίες έβαζαν τους τόνους και όχι το ανάποδο . Δεν πιστεύω πλακωθήκαμε για το τίποτα .

επειδή ούτε καν θυμάμαι τις λεπτομέρειες και δεν πάω 10 αναρτήσεις πίσω να τις δω , θα έλεγα να μείνουμε στο πολιτικό , και να περιμένω την απάντηση σου .

και του Σταύρου , γιατί είναι τόσο πια ευτυχία η παρουσία του Δραγασάκη .

" κάποιος σύντροφος "

LeftG700 είπε...

Όνομα; Ψευδώνυμο; Κάτι; Γιατί αυτή η μανία γμτ μου;;;

LeftG700 είπε...

Άκου φίλε και βάλτο καλά στο μυαλό σου! Μπορούμε να πλακωθούμε χίλιες φορές! Ουδέν πρόβλημα! Όμως, από εδώ κόπηκες γιατί ευθέως υπονόησες πως δεν είναι και πολύ σίγουρο αν είμαι δικός μας ή με τους απέναντι! Αυτό ήταν το ζήτημα! Γκέγκε; Κόψε λοιπόν τη πλάκα! Αποκαλώντας με σ. (όπως και τον Μιχάλη Καστρινάκη) κατάλαβα ότι το πήρες πίσω (τότε το πήρες πίσω όχι όταν έγινε η φάση!). Κατάλαβα καλά ή όχι;

Ανώνυμος είπε...

συγνώμη φίλε λεφτ
αλλα νομιζω βγαινει απο τα συμφραζομενα)
πικαπα

ΥΓ
βάλε κι εσυ το ονομα υποχρεωτικο όπως η iskra
για να γλυτωσεις από τους ξεχασιαρηδες

Ανώνυμος είπε...

ξανακόψε με ρε άνθρωπε , δεν ξέρω τι άλλο να κάνω ...

και δεν αραδιάζω καν την λίστα με τους χαρακτηρισμούς που μου είχες πει , και δεν ζητάω και επανόρθωση , που προφανώς το έχεις για δικό σου προνόμιο . όποιος τα είχε διαβάσει είχε μια γνώμη .

δεν μπορώ τώρα να βρω το σχόλιο μου που έλεγα τότε ότι είσαι αριστερός .

αυτός είναι ο λόγος που τώρα σε αποκαλώ σύντροφο , που είναι μια συνήθεια που μου έχει κολλήσει από το sfyrodrepano και το antigeitonies που κάποιοι ... θυμώνουν αν τους λέω έτσι .

εδώ έχεις καθιερώσει το " φίλε " και το είχα πάρει και γω .

είσαι απίστευτος ότι το ξαναρχίζεις φτου και απ την αρχή .

με είχες κόψει γιατί έτσι σου είχε έρθει , και δεν είχες πει και τότε κανέναν λόγο . Δεν άντεξες τον τόνο της διαφωνίας . Ένας λόγος που τον είχα κατηγορηματικά αρνηθεί , δεν μετράει .

απλό

" κάποιος σύντροφος "

Ανώνυμος είπε...

και για να τα λέμε και όλα σωστά και μετρημένα

δεν με είχες κόψει

μόνος μου είχα φύγει και τώρα έχεις αυτό που λένε δέυτερη ευκαιρία .

με θερμούς συντροφικούς χαιρετισμούς

" κάποιος σύντροφος

LeftG700 είπε...

Άκου φίλε:

Έχω εξηγήσει εδώ κι εδώ γιατί σου απαγορεύτηκε να παίρνεις το λόγο εδώ. Ήταν η κουβέντα σου:

«Οι απόψεις και η συμπεριφορά του leftg700 ανοίγουν θέμα για το αν είναι από δω ή με τους απέναντι».

Στα όσα γελοία έγραψες τότε ως απάντηση, δεν υπήρχε ούτε καν νύξη ότι αυτή η κουβέντα ήταν λάθος και μπορούσε να οδηγήσει κάποιους περαστικούς αναγνώστες (πολλοί είναι τέτοιοι) σε συμπεράσματα πολύ βαριά γι’ αυτό το τσαρδί. Συμπεράσματα που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το γενικώς ισχύον πως οι λανθασμένες απόψεις ευνοούν αντικειμενικά τον αντίπαλο, όπως κουτοπόνηρα προσπάθησες τότε να νοηματοδοτήσεις εκ των υστέρων αυτή τη μπούρδα σου.

Θεώρησα ότι το να με αποκαλέσεις σύντροφο τις προάλλες ήταν μία έμμεση παραδοχή τής μαλακίας σου. Προφανώς έκανα λάθος (την έχω πατήσει έτσι και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις με τη δική σου, αλλά φαίνεται ότι μυαλό δεν έβαλα). Αντί γι’ αυτό που υπέθεσα, την εκπλήρωση μιας στοιχειώδους υποχρέωσης εκ μέρους ενός στοιχειωδώς καλόπιστου συνομιλητή δηλαδή, εσύ πας να μου βγεις και ...παραπονούμενος(!!!) και ...ριγμένος(!!!) που ...μου(!!!) δίνει ...μεγαλόψυχα(!!!) μια ...δεύτερη(!!!) ευκαιρία!!! —για να μη σχολιάσω τον ηλίθιο εγωισμό σου που σε κάνει να λες «δεν με είχες κόψει, μόνος μου είχα φύγει», λες κι αυτό είναι το ζήτημα! Το λοιπόν:

Είτε δεν είσαι σε θέση να καταλάβεις απλές έννοιες και νοήματα της ελληνικής γλώσσας, είτε δεν θέλεις να καταλάβεις. Ένα τέτοιο δομικό πρόβλημα, ακόμα κι αν παρέβλεπα τη βλακοειδή νοοτροπία που τα εδώ ποσταρισμένα σχόλιά σου αποκαλύπτουν φαντασμαγορικά ότι δεν μπορείς να εγκαταλείψεις, ένα τέτοιο πρόβλημα λοιπόν καθιστά μαθηματικώς βέβαιο ότι η επόμενη μαλακία σου απέχει μόνο δυο-τρία σχόλια μακριά από τα τωρινά! Σε κάθε περίπτωση:

Δεν μου περισσεύει χρόνος για να τον σπαταλώ για πάρτη σου. Οριστικά αυτή τη φορά: Μακριά κι αλάργα από εδώ!

LeftG700 είπε...

Φίλε Πικάπα,


Να με συμπαθάς, αλλά στο ζήτημα με τον τύπο που υπογράφει «κάποιος σύντροφος» είσαι εντελώς τελείως λάθος! Η κουβέντα «Οι απόψεις και η συμπεριφορά του leftg700 ανοίγουν θέμα για το αν είναι από δω ή με τους απέναντι» είναι για σένα απλώς ζήτημα ...«ύφους» και ...«εύκολων καταδικαστικών συμπερασμάτων»;;; Είναι κάτι ανάλογο δηλαδή με το να σου λέει κάποιος «άκου ρε» ή να σε αποκαλεί «οπορτουνιστή», «δογματικό» ή ακόμα και «αριστερό μπετόβλακα»;;; (Τα είχαμε εξηγήσει όλα αυτά εδώ κι εδώ. Δεν μπορώ να ξέρω αν η κούραση που σου δημιούργησαν οι εξηγήσεις μας ήταν τόσο μεγάλη ώστε να μη τις κατανοήσεις. Εμείς πάντως τα είπαμε με το νι και με το σίγμα, ακριβώς γιατί δεν το θεωρούμε σωστό να κόβουμε ανθρώπους χωρίς να αναλύουμε το γιατί το κάνουμε.)

Ο συγκεκριμένος δεν έχει τίποτε να προσφέρει εδώ (και αμφιβάλλω αν έχει και κάπου αλλού: όπως ο ίδιος έχει εκμυστηρευτεί τον έχουν κόψει έξι-εφτά μπλογκς). Εκτός τού ότι από πολιτική άποψη είναι χρόνια πάσχων από δυο-τρεις αριστερές εμμονές που τις εμπεδώνεις σύντομα και μετά απλώς τις ακούς και τις ξανακούς σαν από μαγνητόφωνο, δεν μπορεί να ελέγξει ούτε στοιχειωδώς τα νεύρα του, με αποτέλεσμα να φτάνει (εκτός άλλων) να πετάει και λάσπη όπως αυτή η περί ου ο λόγος εις βάρος μας (και μετά να προσπαθεί να βγει και ...αδικημένος ή να έχει το θράσος να ισχυρίζεται ότι τον κόψαμε γιατί ...«έτσι γουστάραμε»!!!).

Τέτοιοι τύποι (είναι ο τρίτος που κόβεται από εδώ για παρόμοια αιτία και περίπου το ίδιο βλάκας με τους προηγούμενους) δεν μπορούν να λειτουργήσουν εποικοδομητικά σε μία συζήτηση, ακόμα κι αν καταθέσουν κάποια σωστή ή ενδιαφέρουσα άποψη. Μόνο διαλυτικά, αποπροσανατολιστικά και υπονομευτικά. Και δεν βρίσκω να καταθέσω άλλο καλύτερο ή πιο πρόχειρο παράδειγμα γι’ αυτό από το ότι οι γελοιότητές του μου έκοψαν κάθε διάθεση να πω δυο-τρία πράγματα για την ουσία τού σχολίου σου...


Τα λέμε


ΥΓ Η Iskra είναι site κι όχι απλό blog. Έχει μεγαλύτερες τεχνικές δυνατότητες. Ο μοναδικός τρόπος που έχουμε εμείς για να επιβάλλουμε κάποιο όνομα είναι να υποχρεώνουμε όσους θέλουν να σχολιάσουν να ανοίγουν λογαριασμό Google. Δεν είναι τίποτε το δύσκολο, όμως, όσο να ‘ναι, μπορεί να δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα, ειδικά στους μεγαλύτερης ηλικίας αναγνώστες/αναγνώστριες που δεν είναι και τόσο εξοικειωμένοι με τα ιντερνετικά.

Ανώνυμος είπε...

ΟΚ, κάτι παραπάνω θα ξέρεις,
και για το θέμα του "κάποιου σύντροφου"
και για το θέμα του ΥΓ και της διαχείρισης του μπλογκ

Αλλά όταν ανοίγονται καυγάδες με πολλά πολλά λόγια και εξηγήσεις, αποφεύγω να τα διαβάσω.
Όταν είπα κουραστικά, έπρεπε να πω απωθητικά.
Έχω την εντύπωση ότι το ίδιο απωθούνται και άλλοι αναγνώστες.
Πιο σύντομα κει περιεκτικά,
μακάρι να μπορούσαμε όλοι να τα κάνουμε, ισχύει φυσικά και για μένα.
Πικάπα

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.