Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Η μαλακία δεν πάει στα βουνά. Γιατί να μπει στα βάσανα και να ταλαιπωρηθεί, όταν, δυο βήματα δίπλα της, μπορεί να βρει ένα σωρό αριστερούς για να κάνει τη δουλειά της;




Παρακολουθούμε —και το διασκεδάζουμε αφάνταστα— τους θρήνους και τους κοπετούς που ακούγονται από ένιους του ΣΥΡΙΖΑ για την ‘‘εθνικιστική’’ απόκλιση την οποία, σύμφωνα με αυτούς τους Ηρακλείς τού ‘‘διεθνισμού’’, παρουσίασε σε σημαντικό βαθμό ο προεκλογικός λόγος τού κόμματός τους. Τα ‘‘ακαταμάχητο’’ τεκμήριο που καταθέτουν είναι η χρήση τού όρου «πατριωτισμός» και των παραγώγων αυτού καθώς και οι αναφορές σε «γερμανική Ευρώπη» και γενικότερα σε κάθε είδους εθνικούς προσδιορισμούς. Χωρίς να προτιθέμεθα σε καμία περίπτωση να χειροκροτήσουμε τον τρόπο με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να απευθυνθεί στο πανεθνικό ακροατήριο (ευγενικά μιλώντας, δεν τα πήγε και πολύ καλά αν αποφασίζαμε να τα πούμε όλα, θα λέγαμε ότι τα πήγε άθλια), θέλουμε να θέσουμε τα εξής σύστοιχα ρητορικά ερωτήματα:

Ποιος ‘‘μαλάκας’’ ήταν που είχε πει ότι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι κυρίαρχες τάξεις αποσπούν την ηγεμονία και απολαμβάνουν τη γενική αποδοχή είναι επειδή καταφέρνουν να πείθουν με τον έναν ή τον άλλο  τρόπο ότι το δικό τους ταξικό συμφέρον ταυτίζεται με το συμφέρον όλου τού έθνους; Και ποιοι είναι οι μαλάκες (έτσι, χωρίς εισαγωγικά!) που αδυνατούν να καταλάβουν (ή τους βολεύει να υποκρίνονται πως δεν καταλαβαίνουν) ότι, αν αυτό ισχύει μία φορά για τις μειοψηφούσες τάξεις (όπως η αστική, καλή ώρα), ισχύει δέκα και εκατό για την εργατική τάξη που αποτελεί και την πλειοψηφία σε κάθε επί γης έθνος-κράτος;

Να πάτε για ψάρεμα, ρε! Κι αν δεν πάτε για ψάρεμα, να πάτε να γαμηθείτε! με την καλή, πολιτική έννοια.





Δεν υπάρχουν σχόλια: