Κόκκινο Δίκτυο: Πώς να καταγγέλλετε την ιδέα «σοσιαλισμός σε μία χώρα» την ίδια στιγμή που προωθείτε ακριβώς την ιδέα «σοσιαλισμός σε μία χώρα»!

Ώρες-ώρες, τα στελέχη και οι εκπρόσωποι τού Κόκκινου Δικτύου έχουν μεγάλη πλάκα (κάτι όχι και τόσο αξιοπερίεργο, αν σκεφτεί κανείς ότι προσεύχονται κάθε βράδυ στο εικόνισμα του Τρότσκι να μη δουν στον ύπνο τους το φάντασμα του Στάλιν και κατουρηθούν σαν τον Κυρίτση...). Όπως ο καλός σύντροφος Γιώργος Σαπουνάς που σε πρωτομηνιάτικο άρθρο του στο διαδικτυακό όργανο του φορέα και στην προσπάθειά του να τονίσει τη φοβερή πλην αυτονόητη αλήθεια ότι «το νόμισμα δεν φέρνει αυτομάτως το σοσιαλισμό»  γράφει μέσα στην καλή χαρά ανυποψίαστος κι ωραίος:

Η επιλογή του νομισματικού διλήμματος από την πλευρά μεγάλου τμήματος της αριστεράς, και μάλιστα της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής, και η επίμονη προβολή του, ως το «ερώτημα κλειδί» που βρίσκεται στο επίκεντρο της ταξικής και ιδεολογικοπολιτικής πάλης συνιστά στην πραγματικότητα αποδοχή του πλαισίου του αντιπάλου. Με άλλα λόγια αποδοχή της επιλογής του εχθρού για το πεδίο και τις συνθήκες της μάχης.

Τρία διαφορετικά και αντιθετικά επιχειρήματα/ κατευθύνσεις εντός της αριστεράς, υποστηρίζουν/ συγκλίνουν σε αυτή την επιλογή. Το βασικό επιχείρημα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς αφορά στην διαπίστωση ότι στην Ελλάδα κανένα, ορατό τουλάχιστον, αστικό τμήμα δεν υποστηρίζει την έξοδο από το ευρώ και ως εκ τούτου μια τέτοια επιλογή μετατρέπεται σε μέσο της «αντικαπιταλιστικής ανατροπής».  Μια άλλη προσέγγιση αφορά, αν και μάλλον ανομολόγητα, στην προσπάθεια να εκτιμηθεί η δυνατότητα της οικοδόμησης του «σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα». Τέλος, αν και κανείς τουλάχιστον, μέσα στην ΛΑΕ δεν το αποδέχεται ρητά, η «θεωρία της εξάρτησης και των σταδίων» και μαζί η πολιτική των «λαϊκών μετώπων» (την οποία εγκατέλειψε εδώ και χρόνια ο βασικός εκφραστής της, το ΚΚΕ). Η επιλογή δηλαδή της διαταξικής συμμαχίας υπό τον στόχο της εθνικής ανεξαρτησίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης του ελληνικού καπιταλισμού με δημοκρατία και φιλολαϊκό/ φιλεργατικό πρόσημο, αντίληψη που οδήγησε σε καταστροφές το εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα και διεθνώς. Πιο σοβαρό μοιάζει το πρώτο επιχείρημα καθώς οι άλλες δύο προσεγγίσεις, παρόμοιες σε μεγάλο βαθμό, έχουν ήδη εκτεθεί ιστορικά και καθόλου τυχαία, αν και ενυπάρχουν ως προβληματισμοί μέσα στην ΛΑΕ, δεν διαθέτουν την αυτοπεποίθηση να εμφανιστούν με το θεωρητικό και ιστορικό τους πρόσωπο.

Πολλά σημεία άξια συζήτησης (και ικανά να σηκώσουν πολύ νερό) υπάρχουν στην παραπάνω ενότητα από το άρθρο του. Τα παρακάμπτω για να σταθώ σε αυτό που υπογράμμισα:

Μια άλλη προσέγγιση αφορά, αν και μάλλον ανομολόγητα, στην προσπάθεια να εκτιμηθεί η δυνατότητα της οικοδόμησης του «σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα».

***

Όπα! Τι γίνεται εδώ; Ποιοι διαμαρτύρονται επειδή η άποψη «σοσιαλισμός σε μία χώρα»  (υποτίθεται ότι) σέρνεται υπογείως μέσα στη ΛΑΕ; Μα οι ίδιοι άνθρωποι που όπου σταθούν κι όπου βρεθούν σπρώχνουν με νύχια και με δόντια τη ΛΑΕ σε κατευθύνσεις αναντάμ παπαντάμ σοσιαλιστικές εδώ και τώρα, προωθώντας την άμεση υιοθέτηση μέτρων σοσιαλιστικής αλλαγής τών παραγωγικών σχέσεων με εργατικό έλεγχο και (εννοείται) σοβιέτ!

Δεν θα πιαστώ σε κουβέντα αν έχουν δίκιο ή άδικο σε αυτές τις απόψεις τους «σοσιαλιστικής φυγής προς τα μπρος». Δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι το εξής:

Δεν νομίζουν οι σύντροφοι ότι το να στήνουν φαντάσματα είναι πολύ φτωχό μέτρο για να αναστήσει ένα πολιτικό ρεύμα που ό,τι ήταν να προσφέρει το πρόσφερε προ πολλών δεκαετιών και έκτοτε αναπαύεται τον αιώνιο ύπνο του; Ακόμα χειρότερα:

Εντάξει, σοσιαλιστική δημοκρατία έχουμε εντός τής Αριστεράς και, στα πλαίσια αυτά, επιτρέπεται ακόμα και το κυνήγι μιας τόσο χιμαιρικής ιδέας όπως αυτή τής νεκρανάστασης πολιτικών ρευμάτων τού παρελθόντος. Δεν μπορούν να σκεφτούν κάποιο καλύτερο τρόπο να αναστήσουν πεθαμένους από το να βγάζουν τα ματάκια τους μόνοι τους;