Left G700 : Όπως συμβαίνει με όλες τις πνευματικές κληρονομιές, έτσι πρέπει να συμβαίνει και με την κληρονομιά τού Λένιν: για να διασώσεις τον πυρήνα της, πρέπει να αποποιηθείς τα σκοτεινά σημεία της....

Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

Όπως συμβαίνει με όλες τις πνευματικές κληρονομιές, έτσι πρέπει να συμβαίνει και με την κληρονομιά τού Λένιν: για να διασώσεις τον πυρήνα της, πρέπει να αποποιηθείς τα σκοτεινά σημεία της....

(Σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό μετά από ένα σχόλιο που άφησε πριν από λίγο ο φίλος Μιχάλης Σβίγκος σε ένα λενινιστικό post)

79 σχόλια:

HollowSky είπε...: Αγαπητέ LeftG700,
το μέγιστο σφάλμα του Λένιν αφορούσε στο εξής κρίσιμο σημείο. Ενώ βασικός όρος επιτυχίας της αστικής επανάστασης ήταν ο δημαγωγικός προσεταιρισμός αρχικά και στη συνέχεια ο ουσιαστικός αποκλεισμός των κυριαρχούμενων τάξεων και συνολικά του λαού από τη λήψη των αποφάσεων (γι’ αυτό και ντύθηκε το μανδύα της δημοκρατίας) ακριβώς επειδή εκείνη η επανάσταση αποσκοπούσε στην κυριαρχία μιας διευθύνουσας κεφαλαιοκρατικής κάστας (ούτε καν ολόκληρης της αστικής τάξης!) πάνω στο σύνολο της κοινωνίας, το εντελώς αντίθετο είναι ο βασικός όρος για την επιτυχία μιας κομμουνιστικής επανάστασης. Εδώ, επειδή στόχος είναι η τελική κατάργηση των τάξεων, βασικός όρος επιτυχίας είναι όχι η αποθάρρυνση αλλά η ενθάρρυνση και η απελευθέρωση όλων των τρόπων ενεργητικής συμμετοχής του λαού στις κρίσιμες για τις τύχες του αποφάσεις.

Ο Λένιν λοιπόν (αν μπορούμε να συγκεφαλαιώσουμε στο πρόσωπό του το εγχείρημα που καταγράφτηκε σαν «λενινισμός»), ενώ στα λόγια φάνηκε να υποστηρίζει κάτι τέτοιο ─κι εδώ όμως ακόμα με συνεχείς παλινωδίες (βλ. τις αλλαγές της θέσης του για την Παρισινή Κομμούνα, τις αμετροέπειές του για την κυριαρχία των σοβιέτ, κ.λπ.)─, στην πράξη υποστήριξε το ακριβώς αντίθετο, ευλογώντας τον παραμερισμό του λαού, ακόμα και της ίδιας της εργατικής τάξης, από τη λήψη των ζωτικών (και όχι μόνο) αποφάσεων, προς όφελος ενός κρατιστικού υπερσυγκεντρωτισμού, που μπορεί μεν να ήταν κατάλληλος για την εγκαθίδρυση ενός γερμανικού τύπου κρατικού καπιταλισμού (όπως άλλωστε το ευχόταν και το επιζητούσε ο ίδιος ενεργά ήδη από το Μάη του 1918!), αλλά δεν είχε καμιά απολύτως σχέση, ίσα-ίσα την παρεμπόδισε καταλυτικά, με την εγκαθίδρυση έστω του «μεταβατικού» σοσιαλιστικού σταδίου προς τον κομμουνισμό.

Εδώ βρίσκεται, φίλε μου, η πηγή των όποιων «σκοτεινών σημείων της κληρονομιάς του». Νομίζω επομένως πως όσοι λενινιστές ενδιαφέρονται να τον ξανακοιτάξουν με πιο καθαρό μάτι, καλό θα είναι να ξαναδιαβάσουν με ηρεμία (δηλαδή χωρίς το σύνδρομο TINA, ότι και καλά δεν υπήρχε τότε καμιά άλλη εναλλακτική και άρα ό,τι έκανε ο Λένιν ήταν το μόνο που μπορούσε να γίνει), να ξαναδιαβάσουν λοιπόν με ηρεμία τις κριτικές που του είχαν έγκαιρα ασκήσει ακριβώς πάνω σ’ αυτό το κεντρικό σφάλμα του τόσο λ.χ. η Ρόζα Λούξεμπουργκ όσο και οι γερμανοί και ολλανδοί «αριστεριστές», που με μεγάλη ευκολία λοιδόρησε χωρίς να τους πολυκαταλαβαίνει (βλ. π.χ. την «Ανοιχτή Επιστολή» που του είχε απευθύνει το 1920 ο Χέρμαν Γκόρτερ), για να μην αναφέρω τους τζιζ-κακά αναρχικούς (σαν τον Αλεξάντερ Μπέρκμαν, ή τον Βολίν, λ.χ.).

Να ευχηθώ καλή μελέτη; :-); Δευτέρα, Απριλίου 03, 2017 4:38:00 μ.μ.
Μιχάλης Σβιγκος είπε...: Και μιας και το σχολιάκι μου έγινε αφορμή για τον τίτλο-δήλωση της ανάρτησης, παίρνω την ευκαιρία για να εκφράσω τη χαρά τη συμφωνία αλλά και την έκπληξή μου για το παραπάνω σχόλιο του HollowSky.
Μα είναι κι άλλοι λοιπόν...
Τι συμβαίνει; Που βρίσκομαι;
Αυτό το μπλογκ κρύβει εκπλήξεις τελικά!; Δευτέρα, Απριλίου 03, 2017 5:51:00 μ.μ.
Smart Asss είπε...: HollowSky, Εξαιρετικό κι Ευχαριστούμε!

α, διαβάστε κάτι βαθυστόχαστα:
ο μικρόκοσμος της Ίσκρας (https://goo.gl/pByYYq) ενάντια σε άλλον μικρόκοσμο -χοντροκομμένες κι αστείες απλοϊκότητες.

Bella Ciao!; Πέμπτη, Απριλίου 06, 2017 8:28:00 π.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε HollowSky,

Αυτή η κριτική που εκφέρεις είναι η συνήθης κριτική τής αναρχίας και του «αριστερού κομμουνισμού» –ο οποίος, ας μην το ξεχνάμε αυτό στη διαδρομή του οδήγησε μερικούς από τους εκπροσώπους τους στην πρώτη· ο Πάνεκουκ είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό.

Αν και δεν έχω την παραμικρή δυσκολία να δεχθώ ότι ο χώρος που δόθηκε στις εργατικές και αγροτικές μάζες ήταν πιο περιορισμένος από όσο αναλογούσε στις δυνατότητές τους να συμμετάσχουν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, δεν συμμερίζομαι αυτήν την τυφλή πίστη στη «σοφία τών μαζών», που για μένα κρύβεται κάτω από αυτές τις «από αριστερά και από τα κάτω» κριτικές.

Αυτό που εγώ χαρακτηρίζω «σκοτεινά σημεία τής κληρονομιάς τού Λένιν» είναι το εξής (εμπεριέχει ένα σωρό λεπτομέρειες, αλλά θα περιοριστώ σε μία συνοπτική και συμπυκνωμένη διατύπωσή του):

Ο άνθρωπος που είχε την ευφυία και την ευρύτητα πολιτικής σκέψης ώστε να συνειδητοποιήσει ότι τα αδιέξοδα της επαναστατικής διαδικασίας στις χώρες τής Κ. και Δ. Ευρώπης μπορούσαν να αντιμετωπιστούν μόνο με μία στρατηγική Ενιαίου Μετώπου (κι αυτό ούτε δέκα χρόνια από το Μεγάλο Σχίσμα τού 1914 που χώρισε έως θανάτου την ενιαία Σοσιαλδημοκρατία με τον ίδιον στο ρόλο τού Αγίου Γεωργίου που σκοτώνει το δράκοντα της χρεωκοπημένης Β´ Διεθνούς!), ο ίδιος αυτός άνθρωπος απέτυχε (ή, αν του πέρναγε από το μυαλό, δεν το έκανε φανερό) ότι το Ενιαίο Μέτωπο χρειαζόταν όχι μόνο για την επικράτηση της επανάστασης τη στιγμή τής έκρηξης, αλλά και για την τελική της νίκη στη μακρά περίοδο που θα απαιτούσε η τελική νίκη της.

Φυσικά, πάντα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι πέθανε νωρίς, ‘‘αμάρτημα’’ που σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να του χρεώσουμε (ακόμα κι αν υιοθετήσουμε τη θεωρία τής σύφιλης). Ποιος μπορεί να βάλει στοίχημα ότι κάποια στιγμή στα 1925 ή στα 1925 δεν θα ερχόταν κάποια στιγμή που θα χτύπαγε το κούτελό του και θα έλεγε:

«Μα πόσο ανόητος ήμουν να μη το σκεφτώ τόσο καιρό! Κι εμείς χρειαζόμαστε ένα Ενιαίο Μέτωπο!» (Φυσικά δεν ήταν μαλάκας να πιστεύει ότι αυτό θα μπορούσε να χτιστεί μόνο στην κοινωνία χωρίς πολιτικές εκπροσωπήσεις, όπως πιστεύει ο επίσημος κληρονόμος του στην Ελλάδα, το ΚΚΕ –αν ζούσε, ασφαλώς και θα έλεγε: «Ο Θεός να μας φυλάει από τέτοιους κληρονόμους!».

Τα λέμε (sorry για τη μεγάλη καθυστέρηση :-) ); Σάββατο, Απριλίου 08, 2017 2:45:00 μ.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε Μιχάλη,

Κρύβει εκπλήξεις για όποιον είχε (έχει;) την εντύπωση ότι εδώ κατοικούν εκείνοι που σταύρωσαν τον Σπάρτακο και τσάκισαν το κεφάλι τής Ρόζας... :-)

Τα λέμε; Σάββατο, Απριλίου 08, 2017 2:45:00 μ.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε Smart Asss,

Αναγάλλιασες. Αλλά μην το έχεις καθόλου για σίγουρο ότι ο HollowSky ανήκει στην ίδια γενιά με σένα! ;-) :-)

Τα λέμε; Σάββατο, Απριλίου 08, 2017 2:46:00 μ.μ.
Smart Asss είπε...: Left...
Δεν έχεις ιδέα.; Δευτέρα, Απριλίου 10, 2017 8:40:00 π.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε μου, Smart Asss,

Μπορεί. Αλλά μήπως κι εσύ, που συχνάζεις εδώ κάμποσο καιρό τώρα, μάς βοήθησες να καταλάβουμε «τι είναι και τι θέλει ο Smart Asss»;

Τα λέμε; Δευτέρα, Απριλίου 10, 2017 3:49:00 μ.μ.
HollowSky είπε...: Αγαπητέ LeftG700,
δεν έχεις δίκιο ότι ο Πάνεκουκ οδηγήθηκε στον αναρχισμό! Παρέμεινε σταθερά κριτικός απέναντί του (βλ. π.χ. https://libcom.org/library/anarchism-not-suitable-anton-pannekoek), όπως και οι άλλοι εκπρόσωποι του κατά Λένιν "αριστερισμού" (π.χ. μεταξύ άλλων: το 1937 ο Χέλμουτ Βάγκνερ σε άρθρο του για την Ισπανική επανάσταση ασκεί δριμεία κριτική στον αναρχισμό).

Από 'κει και πέρα, στην παρατήρησή σου για "τυφλή πίστη στη σοφία των μαζών", θα μπορούσα ν' ανταπαντήσω μιλώντας για "τυφλή πίστη στη σοφία των ηγετών" ... αλλά έτσι δεν πάμε πουθενά. Το θέμα δεν είναι ο χαρακτηρισμός της άποψης του άλλου, αλλά η επιχειρηματολογία. Και νομίζω πως, all things considered, η κριτική μου στέκει σε αρκετά γερές βάσεις δεδομένων.

Από την άλλη, το "σκοτεινό σημείο" που εσύ προτείνεις, κάπως πιο στενά πολιτικό κατά τη γνώμη μου, εμπεριέχεται στην κριτική που ασκεί ο Μπέρκμαν στο ημερολόγιό του, όταν π.χ. μεταφέρει τις θέσεις των άλλων πολιτικών σχηματισμών και μιλάει για τον παραγκωνισμό και τη δίωξή τους από τους μπολσεβίκους, ενώ κατά τη γνώμη του θα έπρεπε να υπάρξει συνεργασία μαζί τους. Μήπως ... αναρχίζεις; :-); Τρίτη, Απριλίου 11, 2017 2:46:00 μ.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε HollowSky,

Ασφαλώς και αν ζούσε ο Πάνεκουκ θα με πλάκωνε στις σφαλιάρες που τον κατέταξα στον αναρχισμό! Έλα όμως που (με την αυτόνομη σκέψη μου :-) ) έχω καταλήξει στην άποψη ότι ο συμβουλιακός σοσιαλισμός/κομμουνισμός είναι ο προθάλαμος της αναρχίας (ονομάζω αναρχία όλες τις διάφορες ιδιαίτερες μορφές που παίρνει το ρεύμα αυτό σήμερα: αυτονομία, κοινοτισμός, κ.λπ.). Εξ άλλου, μία κεντρική ιδέα τής αναρχίας, την εχθρότητα προς τα πολιτικά κόμματα, ο Πάνεκουκ την είχε υιοθετήσει πλήρως προς το τέλος τής ζωής του. Δες τι έγραφε στον ΚΚ(= Κορνήλιο Καστοριάδη) στις 8 Νοεμβρίου τού 1953:

Χάρηκα, λοιπόν, πολύ που συναντούσα µια οµάδα, η οποία κατέληγε, µέσα από µια διαφορετική διαδροµή, στις ίδιες ιδέες µ’ εµάς. Την πλήρη κυριαρχία των εργαζοµένων πάνω στην εργασία τους, που εσείς εκφράζετε λέγοντας: «Οι ίδιοι οι παραγωγοί οργανώνουν τη διαχείριση της παραγωγής», την περιέγραψα κι εγώ στο βιβλίο µου, στα κεφάλαια για την «οργάνωση στα 30 τµήµατα ενός εργοστασίου» και την «κοινωνική οργάνωση». Τις οργανωτικές µορφές, τις οποίες έχουν ανάγκη οι εργαζόµενοι για να διαβουλεύονται, τις συνελεύσεις των αν τιπροσώπων, εσείς τις ονοµάζετε «σοβιετικές οργανώσεις», αλλά είναι οι ίδιες που εµείς ονοµάζουµε «εργατικά συµβούλια», «Workers’ councils», «Conseils ouvriers» και «Arbeiterräte».

Υπάρχουν, βέβαια, και διαφορές µεταξύ µας. Θα προσπαθήσω να τις παρουσιάσω, σαν συµβολή στον διάλογο που διεξάγεται στο περιοδικό σας. Ενώ εσείς περιορίζετε την δραστηριότητα αυ τών των οργανισµών στην οργάνωση της εργασίας µετά την κατάκτηση της κοινωνικής εξουσίας από τους εργαζόµενους, εµείς θεωρούµε ότι αυτοί πρέπει επίσης να είναι οι οργανισµοί µέσω των οποίων οι εργαζόµενοι θα κατακτήσουν αυτήν την εξουσία. Για την κατάκτηση της εξουσίας, δεν µας χρειάζεται καθόλου «ένα επαναστατικό κόµµα» που θα αναλάβει την ηγεσία της προλεταριακής επανάστασης.

Κατά τα άλλα:

Τώρα το πήρες είδηση ότι ‘‘αναρχίζω’’; Δεν έχεις προσέξει ότι ένα από τα τετραγωνάκια που σχηματίζουν το ευρύτερο τετράγωνο του avatar μας, συγκεκριμένα το μεσαίο από την πάνω σειρά, είναι μαύρο; Αφού δεν έχεις πάρει είδηση αυτό το οφθαλμοφανές, φαντάζομαι ότι θα έχεις μεσάνυχτα από αυτό ή αυτό! ;-) :-)

Τα λέμε; Τρίτη, Απριλίου 11, 2017 5:29:00 μ.μ.
LeftG700 είπε...: Και ας μη σου βάλω κι αυτό και σου πέσει βαρύ! :-); Τρίτη, Απριλίου 11, 2017 5:45:00 μ.μ.
Smart Asss είπε...: left, by the way...
υπήρξα στέλεχος του ΚΚΕ για 12 χρόνια, αλλά παρά ήμουν φιλοπερίεργος για το καλό της... Ιστορικής Αναγκαιότητας.

και πάλι by the way, δες μια γλυκόπικρη όλο αλήθεια δήλωση του Κ.Καστοριάδη, μια και τον ανέφερες:

«Στην ιστορία της Δύσης, όπως και σε όλες τις άλλες ιστορίες, υπάρχουν θηριωδίες και φρικαλεότητες. Aλλά όμως μόνον η Δύση δημιούργησε την ικανότητα για εσωτερική αμφισβήτηση των ίδιων των θεσμών και των ιδεών της εν ονόματι της λογικής συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων, η οποία παραμένει ανοιχτή στο διηνεκές και δεν αναγνωρίζει έσχατο δόγμα.»

δεν πειράζει, (ελπίζω να) έχεις χρόνο για σκέψεις και στοχασμούς που να μην μυρίζουν τη μούχλα του 19ου αι.

Bella Ciao!; Τρίτη, Απριλίου 11, 2017 10:52:00 μ.μ.
Гриша είπε...: Αυτό το μιμητικό θηρίο έως τρεις περίπου ώρες στο «Δελφινάριο» Παρασκευή βράδυ με 1.200 θεατές μονοπωλεί τη σκηνή, τραγουδά, χορεύει, ακροβατεί, αυτοσχεδιάζει, μεταμορφώνεται (σε γριά, σε Πάττυ, σε κομπάρσο σε πειρατικό σίριαλ, μπαλαρίνα, μάγκα τεμπελχανά, «ευαίσθητο» μόδιστρο αλλά και χαρισματικό κομφερανσιέ που κρατάει σε εγρήγορση και άμεση επικοινωνία το κοινό μισή ώρα.

(Η εγκωμιαστική κριτική του Κώστα Γεωργουσόπουλου για τον Μάρκο Σεφερλή)

Δοξα και Τιμη στους χαρισματικούς κομφερασιε!; Τετάρτη, Απριλίου 12, 2017 3:02:00 μ.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε Гриша,

Πολύ κρυπτικές οι αιχμές σου. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να καταλάβω ούτε καν την κατεύθυνσή τους. Τούτου δοθέντος, η όποια πιθανή χρησιμότητά τους εξατμίζεται πλήρως και με αυτή την έννοια είναι υποδεέστερη ακόμα και αυτής ταύτης τής διαβόητης «δημιουργικής ασάφειας» των Συριζαίων.

Τι να σου πω.... Πράξε κατά συνείδηση.

Τα λέμε; Τετάρτη, Απριλίου 12, 2017 3:49:00 μ.μ.
Гриша είπε...: Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.; Τετάρτη, Απριλίου 12, 2017 5:12:00 μ.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε Гриша,

ΟΚ, κατανοητό. Όμως:

Ενώ οι χαρακτηρισμοί «κωμικοι ηθοποιοι»,«χαρισματικοι κομφερασιε»,«γελωτοποιοι» η ακομα πολιτικοι «αρλεκίνοι και φασουληδες» μπορούν να χωρέσουν στα όρια της σφοδρής πολιτικής αντιπαράθεσης (= πολεμικής), ο χαρακτηρισμός «asshole» δεν χωράει σε αυτά με την καμία. Θα σε παρακαλούσα, λοιπόν, να αποσύρεις το συγκεκριμένο σχόλιο και να το ξαναστείλεις χωρίς αυτόν. Διαφορετικά, όσο κι αν δεν το θέλω γιατί το σχόλιό σου έχει την πολιτική σημασία του, θα υποχρεωθώ να το διαγράψω.

Τα λέμε; Τετάρτη, Απριλίου 12, 2017 5:31:00 μ.μ.
Гриша είπε...: Βασικα δε γνωρίζω πως να κανω edit ή να το διαγραψω και να το στειλω εκ νεου χωρις τον...επιμαχο χαρακτηρισμο.Ακομα όμως και να γνωριζα δε θα το εκανα καθως το δευτερο σχολιο εγινε διευκρινιστικα και αποκλειστικα προς εσενα μιας και μονο εσυ ζητησες διευκρινιση.Οποτε διεγραψε το κανενα πρόβλημα.Επιπλεον θεωρω ότι το ειρωνικο asshole για καποιον που αυτοχαρακτηρίζεται ως smartass είναι μια χαρα ποσο μαλλον όταν παλιοτερα καποιοι σχολιαστες ειχαν ξεσκισει το δικο μου nick χωρις αν θυμαμαι καλα να δειξεις αναλογη ευαισθησια.; Τετάρτη, Απριλίου 12, 2017 5:56:00 μ.μ.
Smart Asss είπε...: дорогой Гриша my asss
παρα είσαι άλλου, ανώτερου επιπέδου, για να μην είμαι εγώ ξεκαρδιστικός.; Τετάρτη, Απριλίου 12, 2017 6:16:00 μ.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε Гриша,

Λυπάμαι πολύ που δεν καταλαβαίνεις ότι και μόνο για το καλώς εννοούμενο συμφέρον του κόμματος που υποστηρίζεις θα έπρεπε να αποσύρεις το επίμαχο σχόλιό σου (έχει ανάγκη να καταφεύγει στις βρισιές ένας κομμουνιστής προκειμένου να αντιπαρατεθεί;) όπως και το ότι δεν αποτελεί δικαιολογία τών ‘‘γαλλικών’’ το γεγονός πως το σχόλιό σου είναι επεξηγηματικό. Επεξηγηματικό μεν, δημόσιο δε.

Για το άλλο που λες δεν έχεις δίκιο. Μπορεί να μη διαγράφω σχόλια που ‘‘παίζουν’’ με τα ψευδώνυμα των σχολιαστών, αλλά φροντίζω να προτρέπω τους σχολιαστές να μην το κάνουν, όπως αποδεικνύεται με αυτό το πρόσφατο σχόλιό μου (είναι αυτονόητο πως τέτοια ‘‘παιχνίδια’’ που είναι ταυτόχρονα και υβριστικά μεταφέρονται στην κατηγορία τών υβριστικών σχολίων και έχουν την ανάλογη αντιμετώπιση). Δεν μπορώ να αποκλείσω την πιθανότητα να άφησα να περάσει στο ντούκου κάποιο ‘‘πείραγμα’’ του δικού σου ονόματος. Όπως όμως αποδεικνύει και το σχόλιο που λίνκαρα παραπάνω, κάτι τέτοιο, αν συνέβη, δεν θα οφειλόταν σε προσωπική ή πολιτική μεροληψία εις βάρος σου. Δεν νομίζω ότι απαιτείται υπέρμετρη καλοπιστία εκ μέρους σου για να μου το αναγνωρίσεις αυτό....

Τα λέμε; Τετάρτη, Απριλίου 12, 2017 6:21:00 μ.μ.
Гриша είπε...: Μαλιστα.Δηλαδη το ακριβως από πανω σχολιο απ το δικο σου εμπιπτει στην κατηγορια του απλου πειραγματος και όχι υβριστικου;Επομένως να υποθεσω οτι ο φασουλης θα τη γλιτωσει με κιτρινη (προειδοποιηση).Ή ουτε καν?; Τετάρτη, Απριλίου 12, 2017 6:42:00 μ.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε Гриша,

Πόσο νόημα έχει αυτό που κάνεις; Αλλά, εντάξει, αφού θέλεις να το κάνεις:

Το παραπάνω σχόλιο είναι απαξιωτικό, αν έχω καταλάβει καλά το πνεύμα τής αμερικανιάς που χρησιμοποιεί. Σε απαξιώνει, αλλά δεν σε βρίζει. Σε ποια βάση θα το διέγραφα; Το μαγαζί εδώ δεν είναι τής σχολής τού politically correct που δεν επιτρέπει ‘‘κακές’’ λέξεις. Και επί τέλους:

Στα σοβαρά τώρα έχεις την εντύπωση ότι κάνω πλάτες στον Smart Asss; Γιατί να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Επειδή τον ξέρω από το Πανεπιστήμιο ή το στρατό; Ή επειδή είμαι κοντά στις πολιτικές απόψεις του; Έλεος, φίλε Гриша, έλεος!

Τα λέμε; Τετάρτη, Απριλίου 12, 2017 7:18:00 μ.μ.
kolokotronis είπε...: Γειά σου, ρε στελεχάρα! (και δη, επί 12ετία!)
Τώρα, αυτό μας το γράφεις, για ποιόν ακριβώς λόγο;
Για να στενοχωρηθούμε, που γλύτωσε το ΚΚΕ από έναν "εξυπνοκώλη";

@ Left,
δεν ξέρω εάν του κάνεις πλάτες, αλλά ότι κωλοτρίβεσαι με ο,τιδήποτε
αντι-ΚΚΕ, κωλοτρίβεσαι.
Άσε τον σύντροφό μου ήσυχο!
Που θα μας πεις, πως έχει καμμία διαφορά (πέραν της ...ανατομικής)
ο "εξυπνοκώλης" από τον "κωλοτρυπίδη" !!!

ΥΓ1. αυτά είχα να δηλώσω και ελληνικά :-) γνωρίζω.
ΥΓ2. κωλοσυζήτηση...; Τετάρτη, Απριλίου 12, 2017 10:05:00 μ.μ.
Гриша είπε...: "дорогой Гриша my asss
παρα είσαι άλλου, ανώτερου επιπέδου, για να μην είμαι εγώ ξεκαρδιστικός."

Κοιτα για το επιπεδο δε ξερω γιατι δε ξερω πως το εννοεις εσυ το επιπεδο.Οσο για το "αλλου''προφανως και ειμαι ΕΝΤΕΛΩΣ αλλου απο σενα.Ποιος ξερει που ειναι βολεμενος ο χοντρος σου κωλος-your fat ass if you know what i mean-για να κελαηδας ετσι...

12 χρονια στελεχος του ΚΚΕ... βαλε και κανα 5αρι χρονια απλο μελος συνολο 17 χρονια!
Χοντρικα 20 χρονια ΚΚΕ .Στο επομενο νουμερο της επιθεωρησης θα μας βγει και ανταρτοπουλο του ΔΣΕ ο fat ass !!!Ε ρε γελια ,μη σε χασουμε εσενα.; Τετάρτη, Απριλίου 12, 2017 10:47:00 μ.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε Κολοκοτρώνη,

Τι θα γίνει μ' εσάς τους Κουκουέδες; Θα μ' αφήσετε να δω ένα ματσάκι με την ησυχία μου; :-)

Δεν ξέρω τι διαφορά έχουν οι δύο μεταφραστικές εκδοχές του ονόματος Smart Asss που βάζεις στην οθόνη. Εκείνο που ξέρω είναι ότι δεν βοηθούν σε τίποτε την κουβέντα, ακόμα κι αν η κουβέντα είναι πολιτικός καβγάς, τα "παιχνίδια" με τα ψευδώνυμα των σχολιαστών. Α, και το άλλο: έχω τη συνείδησή μου τελείως καθαρή ως προς τον Гриша. Με τον ίδιο τρόπο θα αντιδρούσα ακόμα κι αν το σχόλιο που πόσταρε εκείνος το είχε ποστάρει ο ίδιος ο Λένιν!

Για το κωλοτρίψιμο με οτιδήποτε αντι-ΚΚΕ θα σου πω μετά το ματς μια μικρή ιστορία από το μακρινό παρελθόν αυτού τού τσαρδιού.

Τα λέμε; Τετάρτη, Απριλίου 12, 2017 10:50:00 μ.μ.
Гриша είπε...: @kolokotroni

Να σου πω ρε συντροφε τι μ ενοχλει πιο πολυ περα απ τη κωλοσυζητηση αυτη και το σχολιο που μου διεγραψε που ουσιαστικα δε μ ενδιαφερει κιολας.Οτι πολλες φορες οπως και τωρα που δεν αρεσει το υφος μου στο λεφτη επικαλειται το "καλως εννοουμενο συμφερον του κομματος" που υποστηριζω για να μ επαναφερει στη ταξη.Ενω του εχω πει επανειλημμενα οτι το κομμα μου δε χρειαζεται τη δικη του προστασια αφου για οτι λεω η δε λεω αναλαμβανω εγω την ευθυνη.Ο κομμουνιστης λεει δεν χρειαζεται να βριζει ενω παλι του εχω πει ισαμε 20 φορες οτι δεν θεωρω τον εαυτο μου κομμουνιστη διοτι πολυ απλα ειναι προς κατακτηση η ιδιοτητα αυτη και εχουμε γαλουχηθει να μην την πεταμε για την αφεντια μας ετσι ευκολα.Μπαινακης-βγαινακης.; Τετάρτη, Απριλίου 12, 2017 11:01:00 μ.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε Гриша,

Να σου πω κι εγώ όχι τι με ενοχλεί, αλλά τι με στενοχωρεί έως κατάθλιψης;

Ότι δεν αναγνωρίζεις πως προσπάθησα και μάλιστα παρακαλετά να σώσω την ουσία τού σχολίου σου.

Ότι αναφέρεσαι σε «ύφος», ενώ εγώ ζήτησα την απαλοιφή απλώς μιας καραμπινάτης βρισιάς.

Ότι με κατηγορείς επειδή σε αποκάλεσα «κομμουνιστή» αντί να σε αποκαλέσω «άνθρωπο που εμπνέεσαι από τα κομμουνιστικά ιδεώδη». Κι αυτό όχι σε κάποιο επίσημο διάλογο, όπου οι τύποι πρέπει να γίνονται σεβαστοί, αλλά σε ένα απλό και συνηθισμένο σχόλιο όπου χρησιμοποιείται η καθομιλούμενη γλώσσα πρώτα και κύρια για λόγους πρακτικούς, δηλαδή ευκολίας και εξοικονόμμησης χρόνου.

Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο: Ότι θεωρείς ανεπίτρεπτο για έναν άνθρωπο με τον οποίον συνομιλείς εδώ και χρόνια να επικαλείται, προκειμένου να σε πείσει, το συμφέρον (εντάξει, όπως το κατανοεί εκείνος) τού κόμματος το οποίο υποστηρίζεις. Με άλλα λόγια, πάω να βάλω τα παπούτσια τού ΚΚΕ κι εσύ μου λες: «Κάτω τα ξερά σου από τα παπούτσια τού Κόμματος!»

ΟΚ. Είναι κι αυτή μια στάση. Νιώθεται.

Τα λέμε; Πέμπτη, Απριλίου 13, 2017 12:11:00 π.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε Κολοκοτρώνη,

Θα στην πω αύριο την ιστορία. Χαλάστηκα και δεν θα τη διηγηθώ τώρα καλά.

Τα λέμε; Πέμπτη, Απριλίου 13, 2017 12:12:00 π.μ.
kolokotronis είπε...: Γιατί χαλάστηκες, μωρέ Left;
Αφού η Ρεάλ έπαιξε πολύ καλύτερα (ειδικά στο β΄ ημίχρονο)
και κέρδισε δίκαια!

... ΄ντάξει, ΄ντάξει, πλάκα σου κάνω
μην τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς
και μας γίνεις μη μου άπτου :-); Πέμπτη, Απριλίου 13, 2017 1:06:00 π.μ.
LeftG700 είπε...: :-); Πέμπτη, Απριλίου 13, 2017 1:30:00 π.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε Κολοκοτρώνη,

Άκου λοιπόν την ιστορία, όπως υποσχέθηκα χθες την Τετάρτη. Να κάνω μόνο την εξής διευκρίνιση: μπορεί να μου τη θύμισε η κουβέντα σου ότι «κωλοτρίβ[ομαι] με ο,τιδήποτε αντι-ΚΚΕ», όμως, η ιστορία δεν έχει να κάνει ειδικά με το ΚΚΕ. Έχει να κάνει με τη νοοτροπία που έχει διαποτίσει πολλούς αριστερούς –ή προερχόμενους από την Αριστερά που τώρα ελάχιστα πια στοιχεία έχουν διατηρήσει από αυτήν (και αν). Μια νοοτροπία που, αν έπρεπε να της προσδώσει κάποιος μία έννοια, η πιο κατάλληλη είναι αυτή τής φοβικότητας.

Είχε δεν είχε κλείσει χρόνο αυτό το τσαρδί (δεν είχε), που πληροφοριακά να σου πω ότι έκανε εγκαίνια το Μάιο του 2009, και εμφανίστηκε εδώ ένας άνθρωπος ο οποίος κατά τα γραπτά του ήταν α) μεγάλης ηλικίας, ίσως και παππούς, και, β), συντηρητικός, δηλαδή, γενικά μιλώντας, δεξιός –άσχετα αν η ιδιαίτερη ταυτότητά του άλλες φορές θα μπορούσε να θεωρηθεί κεντροδεξιά, άλλες ακροκεντρώα, άλλες δημοκρατική δεξιά και πάει λέγοντας. Επιπλέον, είχε και δικό του μπλογκ, αρχαιότερο από το δικό μας και μάλλον προσωπικού χαρακτήρα παρά πολιτικού.

Φυσικά, δεν εμφανίστηκε κατά λάθος. Το μπλογκ έκανε μπαμ πως ήταν αριστερό από την πρώτη μέρα. Από την άλλη, δεν ήρθε –ούτε έμεινε (γιατί έμεινε για κάποιο αρκετό διάστημα)– για να μας τα χώσει ή να μοιράσει κουπόνια τής Δεξιάς. Ήρθε για να συζητήσει. Δεν είχε ιδιαίτερες πολιτικές γνώσεις, τον διέκρινε όμως μια συμπάθεια απέναντι στο μπλογκ, που έβγαινε από τις κουβέντες του μαζί μου. Περιττό να πω (περιττό, αν έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις τη νοοτροπία μου) ότι κι εγώ τον αντιμετώπιζα με ευγένεια, όχι μόνο σεβόμενος την ηλικία του, αλλά εκτιμώντας το γεγονός ότι είχε γίνει θαμώνας σε ένα μπλογκ που ιδεολογικοπολιτικά κινείτο σε άλλη τροχιά από τη δική του. Δεν σου κρύβω ακόμα, ότι ένιωθα και κάπως κολακευμένος από τη συμπάθεια που έδειχνε. Και έφτασε μία στιγμή που μπορώ να πω ότι με συγκίνησε. Ήταν μία μέρα που είχε πεθάνει το σκυλάκι του –γέρικο κι εκείνο– και ήρθε εδώ για να εκμυστηρευτεί τη θλίψη του, πες να κλάψει. Και τότε είπα από μέσα μου, κάπως ναρκισσιστικά: «Για να έρχεται εδώ να βγάλει την ανθρώπινη στενοχώρια του ένας πολιτικός αντίπαλος, και μάλιστα με μεγάλη διαφορά ηλικίας, πάει να πει ότι, ακόμα κι αν δεν είσαι ικανός και επαρκής συνήγορος των αριστερών ιδεών, τουλάχιστον κάποιοι σε θεωρούν καλό παιδί, καλό άνθρωπο. Κι αυτό κέρδος είναι για την Αριστερά. Κάτι προσφέρεις κι εσύ, δεν είσαι τού πεταμάτου.»

Έτσι πέρναγε ο καιρός. Με τσάι και συμπάθεια, αλλά και τις δομικές διαφορές πάντα παρούσες. Ώσπου, κάποια μέρα, σε μια συζήτηση με θέμα το μεταναστευτικό ζήτημα (δεν θυμάμαι αν η κουβέντα αντιστοιχούσε με το θέμα τής ανάρτησης ή είχε απλώς λοξοδρομήσει όπως συχνά συμβαίνει στον ιντερνετικό διάλογο), ο φίλος μας, αναφερόμενος στην υψηλή γεννητικότητα των μεταναστών έγραψε τη φράση «οι Αφρικανές γεννούν σαν κουνέλες». Συνέχισα την κουβέντα χωρίς να κάνω κανένα σχόλιο. Και τότε άρχισε να βρέχει κεραυνούς!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ; Παρασκευή, Απριλίου 14, 2017 1:22:00 π.μ.
LeftG700 είπε...: ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ

Δύο από τους σχολιαστές που τότε ήταν πολλοί (δεν είχαν πάρει ακόμα χαμπάρι τι κουμάσι ήμουν! :-) ) φρίκαραν όχι μόνο για την έκφραση του γηραιού σχολιαστή, αλλά, κυρίως, επειδή την άφησα να περάσει στο ντούκου, χωρίς να βγάλω κόκκινη κάρτα. Βρε καλέ μου, βρε κακέ μου, τίποτε. Ανένδοτοι. Γρήγορα φάνηκε ότι αυτό που θα τους ικανοποιούσε θα ήταν όχι μόνο να τον ξεχέσω, αλλά και να του απαγορεύσω το σχολιασμό. Εννοείται ότι δεν τους έκανα το χατίρι. Όχι μόνο γιατί η έκφραση αυτή καθ’ αυτή που χρησιμοποίησε δεν ήταν για μένα επαρκής απόδειξη ότι θεωρούσε τους Αφρικανούς εκ φύσεως ζώα, αλλά και γιατί, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι υπήρχε ένας λανθάνων ίσως και ασυνείδητος ρατσισμός μέσα του, είχα την πεποίθηση ότι οι συζητήσεις μαζί μου και η εξακολούθηση των επισκέψεών του εδώ ενδεχομένως να τον βοηθούσαν να καταλάβει πέντε σωστά πράγματα.

Αυτό ήταν. Οι δύο σχολιαστές που ήταν ταυτόχρονα και μπλόγκερς (τον έναν τον ξέρεις, τον άλλον κατά πάσα πιθανότητα όχι) με καταδίκασαν στο πυρ το εξώτερον. Ο ένας μάλιστα (αντιφασίστας, αντιεθνικιστής αλλά και ‘‘αντισταλινικός’’ και ευρώδουλος έως θανάτου και φαν διαφόρων αστέρων τύπου Αντώνη Λιάκου –ελπίζω να κατάλαβες τι πολιτικό καπνό φουμάριζε) ξεκρέμασε αυθωρεί και παραχρήμα το μπλογκ μας από το μπλόγκρόλ του και με γάμησε για παραπάνω από ένα χρόνο στην παρενόχληση, εδώ και σε άλλο μπλογκς που συχνάζαμε κι οι δύο –παρενόχληση που έφτασε μέχρι την ανοιχτή λάσπη ότι τάχα σε αυτό το μπλογκ κρύβονται Μανιαδάκια. Ο άλλος έκοψε τις επισκέψεις, αργότερα επανήλθε, ξαναέφυγε, ξαναήρθε, τσακωθήκαμε, συμφιλιωθήκαμε, ξανατσακωθήκαμε και κάποια στιγμή έπεσε η αυλαία. Μέχρι ένα 20ευρο το έβαζα ότι ακόμα με θωρεί ρατσιστή. Τέλος τής ιστορίας.

Για να είμαι ειλικρινής, βρίσκω ότι η άποψή σου πως «κωλοτρίβομαι με ότιδήποτε αντι-ΚΚΕ» και η κομψή αλλά ανιχνεύσιμη προτροπή σου να κόψω τα πολλά-πολλά με τον Smart Asss παρουσιάζει κάποια κοινά στοιχεία με τη στάση τών δύο αυτών παλιών σχολιαστών. Και εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα ότι «κινείται στη λάθος κατεύθυνση» (κλισεδούρα, ε; :-) ). Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτό που σε οδήγησε σε αυτήν είναι η φοβικότητα για το διάλογο με ιδεολογικούς αντίπαλους της Αριστεράς (του κομμουνισμού για σένα) ή ένα κάποιο άχτι για εκείνους που μας πολεμούν. Εγώ πάντως δεν νιώθω κανένα φόβο και φροντίζω να αφήνω το άχτι έξω από τις συζητήσεις.

Δεν είμαι σοφός, αλλά η ιδέα να συζητάμε ακόμα και με το Διάβολο μου φαίνεται μία εξαιρετικά καλή ιδέα. Γιατί μόνο η συζήτηση ακόμα και με το Διάβολο μπορεί να αναδείξει σε κοινή θέα την πονηρή φύση του έτσι ώστε οι αναποφάσιστοι, οι μπερδεμένοι, οι σκεπτικιστές, οι δύσπιστοι, οι άτολμοι και ό,τι άλλο παρεμφερές να ταχθούν με την παράταξη του Καλού, δηλαδή τη δική μας.

Τα λέμε; Παρασκευή, Απριλίου 14, 2017 1:23:00 π.μ.
Ατακτος είπε...: Δυο λόγια απλά και μια ερώτηση. 1) Φασαρία για το "ύφος" κάνουν οι γκομενες όταν θέλουν ν' αποφύγουν κουβέντα επί της ουσίας. 2) Ντόρο ότι και καλά τούς αδικούν και μεροληπτουν σε βάρος τους κάνουν όσοι θέλουν να τρολαρουν μια συζήτηση. 3) Πόσα κατεβατά μπορεί να γράψει κανείς στα σχόλια μιας ανάρτησης χωρίς να πει ούτε μια λέξη πάνω στο θέμα της;; Δευτέρα, Απριλίου 17, 2017 3:30:00 μ.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε Άτακτε,

Τα απλά σου λόγια δεν είναι και τόσο απλά. Με την έννοια ότι μέσα από αυτά δεν γίνεται κατανοητό μετά βεβαιότητας σε ποιον (ή και ποιους) απευθύνονται. Αν δεν γίνεις πιο συγκεκριμένος, τι κουβέντα να γίνει;

Τα λέμε; Δευτέρα, Απριλίου 17, 2017 3:40:00 μ.μ.
Ατακτος είπε...: Δηλαδή δεν κατάλαβες τι έγινε ακριβώς μετά το 12ο σχόλιο;; Δευτέρα, Απριλίου 17, 2017 11:28:00 μ.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε Άτακτε,

Εκείνο που ξέρω μετά βεβαιότητας είναι ότι μετά το 12ο σχόλιο ο Гриша έχασε την ψυχραιμία του και του έφυγε μια βρισιά. Από εκεί και πέρα το πώς εξελιχθηκε η συζήτηση είναι θέμα υποκειμενικής εκτίμησης (π.χ.: εγώ δεν δέχομαι τη θεωρία τού τρολαρίσματος· νομίζω ότι ο Гриша φούντωσε όντως από το σχόλιο του Smart Asss· λάθος του αλλά όχι τρολάρισμα).

Αυτό που με μπέρδεψε στο σχόλιό σου ήταν το σημείο όπου λες: «Φασαρία για το "ύφος" κάνουν οι γκομενες όταν θέλουν ν' αποφύγουν κουβέντα επί της ουσίας» (ξέρεις, εγώ είμαι αυτός ο οποίος άρχισε τη φασαρία για ένα χαρακτηρισμό που έδινε στο σχόλιο του Гриша υβριστικό ύφος). Κι ακόμα, το σημείο όπου γράφεις: «Πόσα κατεβατά μπορεί να γράψει κανείς στα σχόλια μιας ανάρτησης χωρίς να πει ούτε μια λέξη πάνω στο θέμα της;» (το μεγαλύτερο σχόλιο το έγραψα εγώ και σ' αυτό δεν υπήρχε λέξη για το θέμα τής ανάρτησης).

Επαναλαμβάνω διευκρινιστικά ότι τα παραπάνω με μπέρδεψαν. Δηλαδή μου αφαιρούσαν τη βεβαιότητα για τη διεύθυνση του παραλήπτη. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θεωρούσα ως πιθανότερο να μην είμαι εγώ αυτός. Νομίζω όμως ότι η κουβέντα διευκολύνεται όταν οι απόψεις διατυπώνονται με σαφήνεια ώστε να μην καταφεύγει κανείς σε πιθανολογικές ερμηνείες.

Τα λέμε; Τρίτη, Απριλίου 18, 2017 2:45:00 μ.μ.
Ατακτος είπε...: Μεχρι το 12ο σχολιο η κουβεντα ειχε σχέση με την αναρτηση (κληρονομιά του Λένιν, κριτικό κι αυτοκριτικο πνεύμα). Στο 13ο ο σχολιαστής δεν λέει κουβέντα ούτε για την ανάρτηση ούτε για τα συζητουμενα, αλλά την "είπε" σ' ένα άλλο σχολιαστή. Κι όλη η συζήτηση τουμπαρε στα σουπα-μουπες-μουπε-τουπες, εκτροχιάστηκε και ξεφουσκωσε. Αυτό είναι ο ορισμός του τρολαροσματος φίλε.; Τρίτη, Απριλίου 18, 2017 7:11:00 μ.μ.
Гриша είπε...: 1ον Το 12ο σχολιο δεν εχει ουεδεμια σχεση με την αναρτηση.

2ον Ως απαντηση εκανα ένα σκωπτικο σχολιο.Δεν ηθελα να εκτροχιασω τη συζητηση και δε θα εδινα καμια εξηγηση και συνεχεια.Μου ζητηθηκε να το κανω

3ον Εσυ γιατι δε δινεις το καλο παραδειγμα συνεχιζοντας τη κουβεντα σε σχεση με την αναρτηση παρα σχολιαζεις τις "τρολιες" ;; Τρίτη, Απριλίου 18, 2017 7:58:00 μ.μ.
skipper είπε...: Γεια σου φίλε Λεφτ.
Η αλήθεια είναι, πως είναι κομματάκι δύσκολο να αποφευχθεί το τρολλάρισμα...μετά από τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις ,του τύπου : " στούκαρα κατά την κατάδυσή μου ,με υποβρύχιο που αναδυόταν" χοχοχο.
Αυτό έχει πράγματι ειπωθεί , οπότε καταλαβαίνεις το τι έγινε.
Άτακτε , συμβαίνουν κι αυτά.Να με συμπαθάς έτσι?; Τρίτη, Απριλίου 18, 2017 8:10:00 μ.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε Άτακτε,

Το τρολάρισμα, όπως το έχω εγώ στο μυαλό μου αποσκοπεί συνειδητά στην εκτροπή τής κουβέντας από το συζητούμενο θέμα. Από την άλλη, η εκτροπή από το θέμα μιας ανάρτησης και η συζήτηση γύρω από παράπλευρα ζητήματα είναι σύνηθες φαινόμενο στα μπλογκς (και ένα από τα κύρια προβλήματα του ιντερνετικού διαλόγου). Κάθε εκτροπή όμως δεν οφείλεται σε τρολάρισμα (κατά την άποψή μου τα τρολαρίσματα είναι σαφώς μειοψηφικό φαινόμενο –μιλάω γενικά, όχι γι’ αυτό το μπλογκ ειδικά). Οφείλεται σε άλλες αιτίες, που γενικά θα μπορούσαν να περιγραφούν με τον τίτλο «οι νεοέλληνες δεν έχουν μάθει να συζητούν πειθαρχημένα και ορθολογικά».

Αυτή είναι η άποψή μου. Η δική σου διαφέρει. Ας μην το κάνουμε θέμα, δεν αξίζει ο κόπος, νομίζω.

Τα λέμε; Τετάρτη, Απριλίου 19, 2017 12:12:00 π.μ.
LeftG700 είπε...: Καλώς τον καπετάνιο! Χρόνια και ζαμάνια (πώς καταντήσαμε λοχία :-) ).

Τώρα, για το σχόλιό σου. Τι να σου πω; Αν δεν φοβόμουν μην παρεξηγηθείς επειδή σού φορτώνω χρόνια, θα έλεγα «πάλι με γρίφους μιλάς, γέροντα»! :-)

Τα λέμε; Τετάρτη, Απριλίου 19, 2017 12:13:00 π.μ.
Ατακτος είπε...: Leftg700 κρίνεις το τρολαρισμα με υποκειμενιστικο κριτήριο (αν το κάνει ο άλλος συνειδητά ή όχι), ενώ εγώ με κριτήριο αντικειμενικό (από τ' αποτελέσματα του). Τελοσπάντων. Πάμε στην ουσία.
Η θέση μου στο θέμα της ανάρτησης είναι πολύ κοντινή με τη δική σου. Είναι σκοτεινό σημείο ότι ο Λένιν απέρριψε κάθε ιδέα Ενιαίου μετώπου ή ευρύτερων πολιτικών συμμαχιών για την επικράτηση της Επανάστασης. Όμως αυτό συνδέεται με την ιδέα του οτι ένα μόνο κόμμα γνωρίζει το σωστό δρόμο. Αυτή η ίδια ιδέα τον έκανε γρήγορα να ξεχάσει τα εγκώμια του και προς τα σοβιέτ και να τα υποκαταστήσει από το κόμμα. Δεν ξέρω λοιπόν αν σκέφτηκε υποκειμενικά ή όχι την ιδέα του Ενιαίου μετώπου. Είναι όμως σίγουρο πως αυτή η ιδέα ερχόταν σε σύγκρουση με την ιδεα του για τη μονοκομματική διεύθυνση της Επανάστασης.; Τετάρτη, Απριλίου 19, 2017 1:57:00 μ.μ.
Σκεπ. είπε...: Αν ζουσε ο Λενιν, θα σας ελεγε οτι υπηρξε (τουλαχιστον) 2 ανθρωποι. Ο διανοουμενος εν παρανομια αυτος που εγραψε το κρατος και επανασταση και το Θεσεις του απριλη και ο πολιτικος ρεαλιστης που επρεπε να εφαρμοσει τις ιδεες του. Απορω γιατι τους συγχεουμε.; Τετάρτη, Απριλίου 19, 2017 8:23:00 μ.μ.
Σκεπ. είπε...: Θελω δηλαδη να πω οτι, ο Λενιν ν1, θα κατακεραυνωνε τον Λενιν ν2, που 'καταργησε τα σοβιετ, και τα υποκατεστησε με το κομμα' (sic).

Βεβαια ποτε δεν εγινε κατι τετοιο. Απλα, τα σοβιετ δεν ειχαν ποτε την δυνατοτητα να υποκαταστησουν το κομμα. Τα σοβιετ δεν μπορεσαν να ενωσουν τα κομματα που συμετειχαν, εναντιον της Προσωρινης κυβερνησης ωστε αυτη να υποχρεωθει να πραγματοποιησει τις εξαγγελιες της. Το κομμα εκανε οτι τα σοβιετ αδυνατουσαν να κανουν. Ξεσκεπασε τον Σοσιαλδημοκρατη Κερενσκι και την εξαγγελια για ειρηνη και γη, με την οποια αυτος ηλθε στην εξουσια, και την πραγματοποιησε.

υ.γ. ο Λενιν ν2 ηξερε καποια πραγματα που ο Λενιν ν1 δεν μπορουσε να ξερει γιατι δεν ειχαν ακομα συμβει. Την προδοσια εσερων και την επεμβαση 19 καπιταλιστικων κρατων. Αυτο αλλαξε τα πραγματα. Και οι αναρχικοι ας κανουν πρωτα την αυτοκριτικη τους για τον Ισπανικο εμφυλιο, και μετα ας πουν οτι θελουν για τους μπολσεβικους.; Τετάρτη, Απριλίου 19, 2017 11:34:00 μ.μ.
Ατακτος είπε...: Δηλαδή Σκεπ.όλα καλά καμωμένα και κανένα "σκοτεινό σημείο",που λέει ο Leftg700, και μόνο ιστορικό δίδαγμα (σύμφωνα μ' αυτό που λες) είναι πως μπορούμε άλλα να λέμε στη θεωρία κι άλλα να κάνουμε στην πράξη. Βέβαια συμφωνώ ότι η θεωρία κι η πράξη δεν είναι το ίδιο πράγμα, όμως το θέμα δεν βρίσκεται στη διαφορά τους αλλά στη σχέση τους. Τι σχέση είχε ο Λένιν ν1 με τον ν2, αυτό είναι το ζητούμενο. Θα επανελθω αργότερα γιατί αυτή τη στιγμή δεν προκανω. Να μόνο πως τόσο για την Ισπανική όσο και για τη Ρωσικη επανάσταση, αυτοκριτικη πρέπει να κάνουν ΟΛΟΙ, αναρχικοί και μαρξιστές. Εκτός κι αν νομίζει κανείς πως δεν έχουμε τίποτα να διορθώσουμε απο το παρελθόν και πως οι παλιοί έλυσαν τα πάντα!; Πέμπτη, Απριλίου 20, 2017 7:54:00 π.μ.
Μιχάλης Σβιγκος είπε...: Σκεπτ
Αυτοκριτική για τον Ισπανικό εμφύλιο έχει γίνει από τους αναρχικούς και μάλιστα εξαντλητική. (είναι τεράστια η βιβλιογραφία ψάξτην)
Επίσης αυτοκριτική έχει γίνει κι από μπολσεβίκους για τον εμφύλιο της Ρωσίας.
Η διαφορά είναι πως οι πρώτοι παρέμειναν αναρχικοί, ενώ οι δεύτεροι εκτελέστηκαν από τους δικούς τους ως αντιδραστικοί.
Είναι σημαντικό αυτό.
Η αυτοκριτική που επικαλείται ο λενινιστής δεν μπορεί να υπάρξει μιας και αυτοστιγμεί με το που συμβαίνει το υποκείμενο της χάνει τον εαυτό του είναι άλλος και είναι πια με τους άλλους. Μπορώ να απαριθμήσω από στήθους τουλάχιστον 30 περιπτώσεις μπολσεβίκων που τους έφαγε η μαρμάγκα της αυτοκριτικής τους, και μετατράπηκαν σε πράκτορες αστραπιαία.

(και στα δικά σας εδώ τα πρόσφατα σε πολύ πιο "εύκολες εποχές", έχω ακούσει από λενινιστές σε κουβέντες πρόσωπο με πρόσωπο, πως ο Δραγασάκης, ο Ανδρουλάκης, ο Λαφαζάνης...σχεδόν όλο το "κ"ΚΕ προ του 89, μαζί και η "κ"ΝΕ, ήταν βαλτοί εξ αρχής από το σύστημα που "έχει τεράστια πείρα σε αυτά" κτλ. κτλ. ...θα τα ξέρετε)

Όσο για τους δύο Λένιν(!!!) θα το κρατήσουμε σαν ανέκδοτο να το λέμε...
Και πάλι συναντιόμαστε με αυτή την ιδέα του μονόδρομου που είναι και η αγαπημένη κάθε κυρίαρχου και των υποστηρικτών, θαυμαστών κτλ.
"Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς" TINA.
Μια φρασούλα που ακυρώνει κάθε κριτική στην ουσία της.; Πέμπτη, Απριλίου 20, 2017 11:12:00 π.μ.
Σκεπ. είπε...: @Mιχαλη,

Oι αναρχικοι διέκοπταν την μαχη για να κανουν συνελευση. Φυσικα ουτε σκεψη αυτό να θεωρηθεί προδοσια.
Δεν είναι όμως και αυτο, εξισου προδοσια; Είναι προδοσια στους αγωνες και τις θυσιες που προηγηθηκαν. Ξερεις η αναρχικη ουτοπια δεν μπορει να εφαρμοστει σε συνθήκες εχθρικες. Αυτό εννοω αυτοκριτική. Στην περιοδο της μετάβασης σε μια άλλη κοινωνικη-οικονομικη οργανωση, δεν μπορεις να εφαρμοσεις τις ιδεες σου χωρις να λαμβανεις υποψη σου τις συνθήκες και την αναγκη μιας κοινης στρατηγικης. Συμφωνοι ότι μπορει να εχεις διαφορετικες στρατηγικες μες το κινημα, όχι όμως να αποθεώνεις το μπαχαλο νομιζοντας ότι κατι κανεις. Οι αναρχικοι τραβάγανε και τραβανε το δρομο τους. Που είναι η αυτοκριτική;

Είναι απαραιτητη μια μεταβατικη περιοδος αναμμεσα στην επανασταση και την κομμουνιστικη κοινωνια. Και βεβαια, τα καθήκοντα αυτης της μεταβατικης περιοδου, και οι προτεραιότητες, είναι το αντικειμενο της συζητησης, δεν είναι δεδομενα από πριν. Για μενα το ζητημα είναι να βρεις την χρυση τομη αναμμεσα στον εθελοντισμο και τον καταναγκασμο. Να προσπαθήσεις να δεις τις αιτιες της αποτυχίας της Κομμουνας, ή γιατι ο Σπάρτακος δεν ειχε την ευκαιρια να επηρρεασει την αυθορμητη εξεγερση. Μηπως πιστευεις ότι ηταν πετυχημένες αυτές οι εξεγερσεις; Ηταν μοιραιο να αποτυχουν και να κατασταλλουν; Aν ναι, τοτε εσυ επικαλείσαι την ΤΙΝΑ Μιχαλη.

Τα σοβιετ (στα οποια εξαλλου συμμετειχαν ολοι, αγροτιστες, σοσιαλσωβινιστες, ολοι ειχαν την ευκαιρια να ακουστουν, αλλα αναρχικούς ειχαν ελαχιστους)ξεπεραστηκαν από την πιο αποφασιστικη τους παραταξη, τους μπολσεβίκους. Τα σοβιετ όμως δεν ειχαν τιποτε να αντιταξουν απέναντι στο πραξικοπημα των μοναρχικων στρατηγων, ενώ οι μπολσεβίκοι, προετοιμασμένοι από την πειρα της κομμουνας ειχαν.
Η αποφασιστηκοτητα και το σχεδιο με το οποιο κινηθηκαν, εξουδετερωσαν τους υποστηρικτες της μοναρχιας και ετσι κερδισαν την ευνοια του ρωσικου λαου.
Ο αυτοευνουχισμος του κινήματος χαρις σε καποιες σιδερενιες αναρχικες αρχες, της αυτοοργανωσης και της αποοργανωσης, είναι αγαπημενο σπορ της αναρχιας και παραλληλα είναι και ότι ευχονται οσοι εχθρεύονται τον 'μετασχηματισμο' της κοινωνιας.; Πέμπτη, Απριλίου 20, 2017 11:42:00 μ.μ.
Ατακτος είπε...: Φοβάμαι ότι θα αποπροσανατολίσει κι αναδιοργανώσει το να μετατραπεί η συζήτηση πάνω σ' αυτή την ανάρτηση στο γνωστό πινγκ-πονγκ μεταξύ λενινιστων κι αναρχικών. Αυτό που κυρίως θα χάσουμε θα 'ναι το να τοποθετήσουμε τον Λένιν στο ιστορικό του πλαίσιο. Κι εδώ οι "αγιογράφοι" του φαίνεται να ξεχνάνε πως ο ίδιος απέρριπτε κάθετα την ιδέα ότι η ιστορία διαμορφώνεται χάρη στη δράση των "μεγάλων ανδρών".
Λοιπόν η Ρώσικη επανάσταση έγινε σε μια χώρα κατά βάση αγροτική. Το 80% του πληθυσμού ήταν αγρότες και τούτη η μάζα, με την εξέγερσή της ενάντια στους τσιφλικάδες, έδωσε τα κύρια χαρακτηριστικά στη Ρώσικη επανάσταση. Ποιά ήταν αυτά; Ήταν τα χαρακτηριστικά μιας μετάβασης της χώρας από τη φεουδαρχία όχι προς το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, αλλά στον καπιταλισμό. ΑΥΤΗΣ της μετάβασης υπήρξε πρόθυμος ηγέτης ο Λένιν κι έτσι εξηγούνται συγκεκριμένα οι τακτικές του υπέρ ενός κρατικού καπιταλισμού, το σύνθημά του "αν αυτό που χρειάζεται είναι καπιταλισμός, θα τον κάνουμε εμείς!", καθώς και οι πολιτικές κι οργανωτικές επιλογές του.; Σάββατο, Απριλίου 22, 2017 7:22:00 π.μ.
Σκεπ. είπε...: Σκεψου λεει να ηταν ο Λενιν τωρα στην Ελληνικη βουλη και να ειχε απέναντι του το Λεβεντη ή τον Τσοχατζοπουλο. Κατευθείαν κυανιο.; Δευτέρα, Απριλίου 24, 2017 8:08:00 μ.μ.
Σκεπ. είπε...: Στο βιβλιο 'το κιβωτιο' ο Αρης Αλεξανδρου βαζει τις φιγουρες του δραματος του να αυτοκτονουν με αμπουλες κυανιου, ανημποροι να φερουν σε περας το αδυνατο εργο που τουες εχει ανατεθεί και στο οποιο καθηκον είναι ταγμενοι χωρις φοβο αλλα με παθος... Στο τελος, υποννοειται ότι η ιστορια, εμφανίζεται πολλες φορες σαν φαρσα. Το κιβωτιο είναι αδειο. Αδειασε στην πορεια 'η ηταν εξαρχής αδειο; Πιστευω να το εχετε ολοι διαβασει. Είναι τετοια η φορα της ιστοριας που πλεον από το 17 και μετα ολοκληρη η ιστορια εχει γινει μια τεραστια φαρσα, μπροστα στην οποια ακομα και αυτος ο Λενιν (δηλαδή κυριως αυτος) θα αυτοκτονουσε.; Δευτέρα, Απριλίου 24, 2017 8:37:00 μ.μ.
Ατακτος είπε...: ... η μπάλα ξανά στις κερκίδες κι ακόμα δεν είμαστε ούτε στα μισά του πρώτου ημιχρόνου κύριες και κύριοι ...; Τρίτη, Απριλίου 25, 2017 8:05:00 μ.μ.
Σκεπ. είπε...: ''Για την κατάκτηση της εξουσίας, δεν µας χρειάζεται καθόλου «ένα επαναστατικό κόµµα» (hollow sky)

τα σοβιετ δεν ειχαν ποτε την δυνατοτητα να υποκαταστησουν το κομμα. Τα σοβιετ δεν μπορεσαν να ενωσουν τα κομματα που συμετειχαν, εναντιον της Προσωρινης κυβερνησης ωστε αυτη να υποχρεωθει να πραγματοποιησει τις εξαγγελιες της. Το κομμα εκανε οτι τα σοβιετ αδυνατουσαν να κανουν. Ξεσκεπασε τον Σοσιαλδημοκρατη Κερενσκι και την εξαγγελια για ειρηνη και γη, με την οποια αυτος ηλθε στην εξουσια, και την πραγματοποιησε. (η απαντηση μου)

Οσο και να επιμενει ο Πανεκεκ ότι οι εργατες δεν χειαζονται κομμα για την κατακτηση της εξουσιας, η ιστορικη εμπειρια τον διαψευδει.

Το Eνιαιο μετωπο είναι ακριβως συμμαχια ΚΟΜΜΑΤΩΝ.

''Είναι σκοτεινό σημείο ότι ο Λένιν απέρριψε κάθε ιδέα Ενιαίου μετώπου ή ευρύτερων πολιτικών συμμαχιών για την επικράτηση της Επανάστασης'' (Ατακτος)
Η ιδεα του ενιαιου μετωπου καταστραφηκε όχι από τον Λενιν αλλα από τις συνθήκες. Επρεπε αραγε 'το κομμα' να παραδωσει την εξουσια (σε ποιον; ακριβως)
την στιγμη που ειχε αρχισει ο πολεμος;; Τετάρτη, Απριλίου 26, 2017 9:23:00 μ.μ.
Ατακτος είπε...: Είναι λιγάκι τραγικό να λέγεται πως τα σοβιέτ δεν έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στη γέννηση μιας χώρας που αυτοονομαστηκε Σοβιετική, και πως όλα τα έκανε ένα κόμμα ή ακόμα χειρότερα ένας άνθρωπος! Όμως σε κάτι τέτοια οδηγείται η ιδεαλιστική-"ειδωλολατρική" αντίληψη, που βλέπει την ιστορία σαν έργο των "μεγάλων ανδρών".
Ξεχνιούνται όμως έτσι πράγματα που βγάζουν μάτι. Π.χ. ότι το σύνθημα με το οποίο οι μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία, ήταν ακριβώς "όλη η εξουσία στα Σοβιέτ". Ποιος ο λόγος ν' απευθυνθούν σε αυτά αν τα σοβιέτ ήταν ... "φυτά"; Ωστόσο, αντίθετα απ' τους "αγιογράφους" του, ο Λένιν ήξερε καλά τη δύναμή τους. Τα σοβιέτ οδήγησαν στο Φλεβάρη και στον Οκτώβρη, τα σοβιέτ σταμάτησαν τον Κορνιλοφ κι έριξαν τον Κερενσκι, κ.λπ.
Τα σοβιέτ λοιπόν ήταν μια χαρά μέχρι νσ πάρουν οι μπολσεβίκοι την εξουσία. Μετά ... χάλασαν κι έγιναν ξαφνικά ανίκανα να χτίσουν το σοσιαλισμό!
Αν επομένως δεν θέλει κανείς να πέφτει σε τέτοιες αντιφάσεις, θα πρέπει, όπως είπα, να δει τις πραγματικές κοινωνικές δυνάμεις που διαμόρφωναν το πεδίο της Ρώσικης επανάστασης και τη θέση που πήραν σε αυτό οι μπολσεβίκοι σαν πολιτική δύναμη. Κι εδώ θα δει κανείς ότι η επιλογή τους ήταν τελικά αυτή που δήλωσε σαφώς ο ίδιος ο Λένιν: κρατικός καπιταλισμός.; Πέμπτη, Απριλίου 27, 2017 10:35:00 π.μ.
Σκεπ. είπε...: @Aτακτος
Μην με αναγκαζεις να παραθεσω τωρα ολοκληρο το λημμα για τα σοβιετ από το spartakus-edu.
Τα σοβιετ τον Οκτωβρη δεν είναι τα σοβιετ του 1905. Μεσα υπηρχαν κομματα από το κεντρο μεχρι την αριστερα. Ο ιδιος ο Κερενσκι, υποστηριζοταν από τα σοβιετ. Όμως ο Κερενσκι εκανε το λαθος να αποφασισει ( αντίθετα σε ότι ειχε υποσχεθεί ) να ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ τιμωντας τις μυστικες συμφωνιες που ειχε κανει με αγγλογαλλους και αμερικανους. Επισις δεν μπορεσε ο Κερενσκι να επηρρεασει στρατεύματα για να αντιμετωπισει το πραξικοπημα Κορνιλωφ. Aυτο, δηλαδή την εξουδετερωση του πραξικοπήματος, δεν θα γινοταν χωρις το 'κομμα'. Για αυτό το λογο, αλλα και το διαδοχικο ξεσκέπασμα της Προσωρινης κυβερνησης, και την αποκαλυψη ότι εξαπατουσε τους επαναστατημένους και ότι ηταν σε όλα τα θεματα συνεχεια του Τσαρισμου, οι Μπολσεβίκοι πολλαπαλασιασαν την δυναμη τους στα σοβιετ και εγιναν και πλειοψηφια στα σοβιετ Πτρουπολης και Μοσχας. Από μικρη μειοψηφια που ηταν λιγους μηνες πριν.; Πέμπτη, Απριλίου 27, 2017 5:27:00 μ.μ.
LeftG700 είπε...: Φίλε Άτακτε,

Παρακολουθώ τις τοποθετήσεις σου και μπορώ να πω ότι, σύμφωνα τουλάχιστον με τα δικά μου μέτρα και μυαλά, και βάσιμες είναι και σοβαρές, με την έννοια ότι προσεγγίζουν το θέμα με νηφαλιότητα και πολύπλευρη ευρύτητα. Να διευκρινίσω, βέβαια, ότι αυτά τα χαρακτηριστικά συνοδεύουν τα σχόλια και άλλων φίλων που πήραν το λόγο εδώ.

Γράφεις στο πιο πρόσφατο σχόλιο:

Είναι λιγάκι τραγικό να λέγεται πως τα σοβιέτ δεν έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στη γέννηση μιας χώρας που αυτοονομαστηκε Σοβιετική, και πως όλα τα έκανε ένα κόμμα ή ακόμα χειρότερα ένας άνθρωπος! Όμως σε κάτι τέτοια οδηγείται η ιδεαλιστική-"ειδωλολατρική" αντίληψη, που βλέπει την ιστορία σαν έργο των "μεγάλων ανδρών".

Θα συμφωνήσω. Θέλω όμως να τραβήξω μία μεγάλη υποσημείωση, πάντα σύμφωνα με τα δικά μου μυαλά:

Καμία ενικότητα, κανένα ένα δεν κινεί την Ιστορία από μόνο του. Ούτε οι ηγέτες, αλλά ούτε και οι μάζες (sorry παππού Κάρολε). Μάζα και πρωτοπορία είναι δύο συστατικά τόσο στενά και διαλεκτικά συνδεδεμένα μεταξύ τους (νύχι – κρέας, θα έλεγε η Αλέκα) που είναι καταδικασμένα να ζουν μαζί μέχρι τη συντέλεια του κόσμου. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ισοδυναμεί με ποδηλασία στον αέρα η προσπάθεια να ξεδιαλύνει κανείς ποιο είναι αυτό που μετράει πιο πολύ και να καθιερώσει το όποιο πόρισμα ως γενικό κανόνα. Κατά την άποψή μου, η τάση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στον κόσμο μας είναι να αποθεώνεται η συλλογικότητα και να υποβαθμίζεται ο ρόλος τών στελεχών (μιλάω γενικά κι όχι για τα υπαρκτά στελέχη, η συντριπτική πλειοψηφία τών οποίων θα συγκέντρωνε έναν ορυμαγδό σαρκασμών από τον Λένιν). Με αυτή την έννοια, συντάσσομαι και με τον Σκεπ.

Ως σούμα:

Κύριοι, μία επανάσταση είναι πόλεμος. Και στον πόλεμο δεν μπορεί παρά να υπάρχει, για καλό ή για κακό, ένα επιτελείο και ένας αρχιστράτηγος. Αυτό μπορεί να αποβεί καταστροφικό για μια επανάσταση, αν το επιτελείο και οι επιτελάρχες και ο αρχιστράτηγος τα κάνουν σκατά. Σύμφωνοι. Όμως:

Σε αντίθετη περίπτωση (έλλειψης επιτελείου, επιτελαρχών και αρχιστράτηγου) δεν έχεις καν (νικηφόρα) επανάσταση!

Έτσι τα βλέπει το φτωχό μου το μυαλό.

Τα λέμε; Πέμπτη, Απριλίου 27, 2017 10:54:00 μ.μ.
Σκεπ. είπε...: Albert Rhys Williams, Through the Russian Revolution (1923)
1''Attempt is made to suppress the Revolution by force of arms. Kerensky begins calling "dependable" troops into the city; that is, troops that may be depended upon to shoot down the rising workers. Among these are the Zenith Battery and the Cyclists' Battalion. Along the highroads on which these units are advancing into the city the Revolution posts its forces. They subject these troops to a withering fire of arguments and pleas. Result: these troops that are being rushed to the city to crush the Revolution enter instead to aid and abet it.''

Alfred Knox was one of those who observed the Bolsheviks taking the Winter Palace on 25th October, 1917.
''The garrison of the Winter Palace originally consisted of about 2,000 all told, including detachments from yunker and ensign schools, three squadrons of Cossacks, a company of volunteers and a company from the Women's Battalion.
The garrison had dwindled owing to desertions, for their were no provisions and it had been practically starved for two days. There was no strong man to take command and to enforce discipline. No one any stomach for fighting; and some of the ensigns even borrowed great coats of soldier pattern from the women to enable them to escape unobserved.
The greater part of the yunkers of the Mikhail Artillery School returned to their school, taking with them four out of their six guns. Then the Cossacks left, declaring themselves opposed to bloodshed! At 10 p.m. a large part of the ensigns left, leaving few defenders except the ensigns of the Engineering School and the company of women.''
http://spartacus-educational.com/RUSnovemberR.htm

Στη θεωρια μπορει οι αναρχικοι να ειχαν δικιο μεχρι τοτε, για την σημασια των σοβιετ, σαν αμεσοδημοκρατικα και αρα πιο πιστα στην λαικη συνειδηση οργανα, βασιζομενοι στην πειρα του 1905. Αλλα η θεωρια αλλαζει με την νεα εμπειρια. Τα πιο αποφασισμένα και πιο συνειδητα τμηματα του λαου, περασαν με τους μπολσεβίκους από τον Απριλη ως τον Οκτωβρη. Οι μπολσεβίκοι κληθηκαν να λυσουν όχι θεωρητικα ζητηματα(δηλαδή το ποια μορφη οργανωσης είναι η πιο σωστη, το κομμα ή τα σοβιετ) αλλα το πρακτικο ζητημα ΝΑ ΖΗΣΕΙ Η ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΚΟΡΝΙΛΩΦ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Το ζητημα αυτό λυθηκε με τον μονο δυνατο τροπο. Το πιο πιθανο είναι αν ειχε νικησει ο Κορνιλωφ, η Ρωσια να ειχε μια ωραια δικτατορια για καμμια 40αρια χρονακια. Τι πειραζει θα πει καποιος, προκειμενου να αλλοιωθουν οι αρχες της αμεσης δημοκρατιας, καλυτερα δικτατορια.; Παρασκευή, Απριλίου 28, 2017 6:48:00 μ.μ.
Σκεπ. είπε...: Και μια που ειπα για αναρχικη θεωρια, ιδου πως αντιλαμβάνονται οι αναρχικοι την ισοτητα.

Πληρωναν μισο μισθο στις γυναικες και 10% στα παιδια.!!!!
Για να μην κοροιδευομαστε και μεταξυ μας δηλαδή. Ειδες η εξουσια τι κανει;
Μαρτυρια από τον Vladimir Antonov-Ovseenko (τον υπευθυνο για την καταληψη της Πετρούπολης από την στρατιωτικη επαναστατικη επιτροπή (κοκκινη φρουρα) τον Οκτωβρη, αργοτερα πρεσβυς στην Ισπανια το 1936, η τυχη του τελειωσε το 1937 στις σταλινικες εκκαθαρισεις)

''The metallurgical syndicate just began to put forward the slogan "family wages." The first "producer in the family" received 100 percent wages, for example seventy pesetas a week, the sec- ond member of the family 50 percent, the third 25 percent, the fourth, and so on, up to 10 percent. Children less than sixteen years old only 10 percent each, This system of wages is even worse than egalitarianism. It kills both production and the family.''

http://spartacus-educational.com/RUSantonov.htm; Παρασκευή, Απριλίου 28, 2017 7:41:00 μ.μ.
Ατακτος είπε...: LeftG700 και Σκεπ καλή πρωτομαγιά! Απαντάω και στους δυο σας.
Left τα σοβιέτ δεν ήταν ούτε λαός ούτε μάζα αλλά μορφές ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ, που τις εκθειασε κι ο Λένιν ότι έδρασαν σαν κυβέρνηση (Συμβολή στην ιστορία του ζητήματος της δικτατορίας, 1920). Το πιάνεις κατά τη γνώμη μου λάθος τοποθετώντας το σαν δίπολο "κόμμα-λαός".
Σκεπ φυσικό ήταν να υπάρχουνε διάφορα κόμματα στα σοβιέτ (εκτός από τσ αστικά που, όπως λέει κι ο Λένιν, τα σαμποτάρισαν). Φυσικό είναι και που τα πήραν με το μέρος τους οι μπολσεβίκοι άπαξ κι άρχισαν να φωνάζουν "Όλη η εξουσία στα σοβιέτ". Το θέμα ειναι το μετά. Μετά λοιπόν ο Λένιν άρχισε να τα θέλει σαν όργανα για την οικοδόμηση ενός ιδιότυπου κρατικού καπιταλισμού με σοσιαλιστικό μανδύα. Το έλεγε καθαρά από το 18 και το ξανάπε το 20 όταν υποστήριξε "Τέλος στην επίθεση ενάντια στον καπιταλισμό" και οργάνωση της παραγωγής με βάση το καπιταλιστικό μοντέλο (The soviets at work).
Υγ Υπάρχει και μια άλλη πτυχή στην αναφορά αναφορά από την Ισπανία προς τη NKVD,που παρέθεσες. Η σύλληψή του αναφεροντος λίγο μετά απο τη NKVD και η εκτέλεση του! Τρέλα!!!; Τρίτη, Μαΐου 02, 2017 12:53:00 π.μ.
Гриша είπε...: Επειδή εχει αναφερθεί αρκετες φορες ο ορος "κρατικος καπιταλισμος" ιδου ένα σχετικο ενδιαφερον αρθρο της ΚΟΜΕΠ.

http://www.komep.gr/2002-teyxos-6/h-theoria-peri-yparkshs-kratikoy-kapitalismoy-sthn-essd

Δυο χαρακτηριστικα αποσπάσματα για να παρετε μια ιδεα:

"Ο Ενγκελς έγραφε, ότι αξία μπορεί να είναι μόνο το προϊόν, «που έχει παραχθεί από ιδιώτη για ιδιωτικό όφελος». Στην ΕΣΣΔ δεν υπήρχε καμιά ιδιωτική παραγωγή για ιδιωτικό όφελος. Η σοβιετική λαϊκή οικονομία λειτουργούσε με ενιαίο πλάνο. Τα πλάνα διαμορφώνονταν σε φυσικούς δείκτες, ξεκινώντας από τις ανάγκες της κοινωνίας και την υπάρχουσα παραγωγική ισχύ."

"Στην ΕΣΣΔ καμιά επιχείρηση δεν κατείχε την παραγωγή της, δεν αποφάσιζε πόσο θα παράγει, σε ποιον και πώς θα πουλάει. Ολο το προϊόν κατανεμόταν σύμφωνα με το κρατικό πλάνο και πρακτικά ήταν άμεσα κοινωνικό. Το κράτος, ακόμα και αν ήθελε, δεν μπορούσε να πουλήσει τίποτα στο εσωτερικό της χώρας, επειδή εδώ δεν υπήρχε κανείς στον οποίο να πουλήσει. Ολα ανήκαν στο κράτος, όλοι οι πολίτες ήταν εργαζόμενοι του κράτους (Γι’ αυτό τη λέξη κράτος στη δεδομένη περίπτωση μπορούμε εντελώς να την αλλάξουμε με τη λέξη «κοινωνία»)."

H «θεωρια» περι υπαρξης κρατικου καπιταλισμου στην εσσδ; Τρίτη, Μαΐου 02, 2017 4:34:00 μ.μ.
Σκεπ. είπε...: Kαλη πρωτομαγιά και να χουμε καποτε μια διαρκης πρωτομαγιά..

@Ατακτος, χαιρομαι που λυνουμε ένα ένα τα θεματα.
Αλλοιως είναι η θεωρια και αλλοιως η εξουσια. Ερριξα το σύνθημα λιγο προβοκατόρικα. Εγραψα:''Αν ζουσε ο Λενιν, θα σας ελεγε οτι υπηρξε (τουλαχιστον) 2 ανθρωποι. Ο διανοουμενος εν παρανομια αυτος που εγραψε το κρατος και επανασταση και το Θεσεις του απριλη και ο πολιτικος ρεαλιστης που επρεπε να εφαρμοσει τις ιδεες του. Απορω γιατι τους συγχεουμε.''Ο φιλος Μιχαηλ εφαγε ολο το δολωμα μαζι και το αγκιστρι.
Mε το παράδειγμα της απόφασης των αναρχικων για τα λειψα μεροκάματα σε γυναικες και παιδια (!!), εδειξα που ακριβως εγραψαν οι αναρχικοι τις αρχες τους. Ασε που αν ψαξεις θα δεις ότι πολλακις συνεργαστηκαν με κάθε είδους αστικα κομματα στην Ισπανια. Και η ιδια η Fai στην ουσια κομμα ηταν. Και ο Μαχνο με τον εθελοντικο στρατο του; Tι θα λεγανε οι σημερηνοι θεωρητικοι αναρχικοι για αυτον;
Μπορουσαν οι αναρχικοι να είναι τοσο εξω και μακρυα από τις αρχες τους και να συνεχιζουν να λεγονται επαναστατες;

Η θεωρια ποτε δεν μπορει να προβλεψει την ποικιλομορφια της ζωης. Το πολύ να δωσει καποιες γενικες κατευθύνσεις βγαζοντας μια 'σουμα' της προηγουμενης εμπειριας.
H αναρχικη θεωρια της καταργησης του κρατους (και κάθε εξουσιας όπως εχει επικαιροποιηθει στους μεταμοντέρνους καιρους) δεν αξιζει φραγκο, χωρις την διευκρινηση του 'πως ' θα γινει αυτό. Αυτό οι παλιοι δεν το ηξεραν, αφου τοτε πιστευαν ότι αρκουσε να καταλαβουν ένα σταθμο χωροφυλακης για να καταργησουν το κρατος. Σημερα δεν πιστευω να μπαινει ετσι το ζητημα. Τοδειξε πρωτα και κυρια η Κομμουνα. Με την αποτυχια της εδωσε διδαγματα σε οσους θελουν να διδαχτουν. Για την αναγκαιοτητα οργανωσης και σχεδιου αντιμετωπισης της αντεπανάστασης και της προδοσίας.

Κάθε νεα επανασταση είναι σωστη σε σχεση με τα λαθη της προηγουμενης και ταυτόχρονα 'λαθος' στο τμημα εκεινο που εκ των υστερων η εμπειρια εδειξε ότι μπορουσε να γινει καλυτερα. Αυτό συζητάμε αν θες.

(συνεχιζω στο επομενο..); Τρίτη, Μαΐου 02, 2017 7:20:00 μ.μ.
Σκεπ. είπε...: (συνεχιζω)

Κάθε νεα επανασταση είναι σωστη σε σχεση με τα λαθη της προηγουμενης και ταυτόχρονα 'λαθος' στο τμημα εκεινο που εκ των υστερων η εμπειρια εδειξε ότι μπορουσε να γινει καλυτερα. Αυτό συζητάμε αν θες.

Αν οι μπολσεβίκοι αφηναν τον Κορνιλωφ να παρει την εξουσια θα σημαινε ότι δεν ειχαν διδαχθεί από την Κομμουνα. Τα σοβιετ ηταν γενικα αβουλα απέναντι του. Όμως η αυξηση της δυναμη των μπολσεβίκων απο τον Απριλη ως τον Οκτωβρη, οφείλεται ακριβως στα σοβιετ αυτά, στα πιο συνειδητα τμηματα τους. Με τη δυναμη που πηραν από τα σονβιετ αυτά, μπορεσαν να νικησουν. O προτεστανης κληρικος Αλβερτ Ρυς-Ουιλιαμς το ιδιο με τον στρατηγο Αλμπερτ Νοξ, του τσαρικου στρατου, ομολογουν πως,1. ο Κερνσκι στην πραγματικοτητα δεν κινηθηκε εναντιον του Κορνιλωφ, όπως ελεγε για να φτιαξει πορτραιτο φιλολαικο, ΑΛΛΑ εναντιον των σοβιετ και των μπολσεβίκων. 2. Τα στρατεύματα αυτά πηγαν με το μερος των μπολσεβίκων αφου οι μπολσεβίκοι ηγετες τους μιλησαν. Ετσι είχαμε μια μαλλον αναιμακτη σε πρωτη φαση καταστολή του πραξικοπήματος. Αν αφηναν το πραξικοπημα να εξελιχθεί θα είχαμε μια από τα ιδια. Διαδηλώσεις, νεκροι, πτωση του κινήματος, δικτατορια η Τσαρος, εκμεταλλευση του από τους σοσιαλδημοκράτες, νεα αυθορμητη εξεγερση μπροστα στις νεες ηττες του τσαρικου στρατου, εφοδος του Κερενσκι στην εξουσια. Η ισως μια κυριαρχια των 'αυθεντικων σοβιετ' επ αοριστο, μια ειρηνικη νεα κοινωνια ισότητας και αλληλεγυης; Ειλικρινα πιστευεις ότι δεν θα το ηθελαν ολοι αυτο; Mπορουσε όμως να γινει; H αποψη μου είναι ότι το 1917 βρεθήκαμε τοσο κοντα σε μια αυθεντικη σοβιετικη δημοκρατια, οσο κοντα βρεθηκαμε στις 17 Νοεμβρη του 1973 κοντα στην λαικη εξουσια.

Υ.Γ. στο υ.γ. σου, συμφωνω, αλλα δεν το αρνηθηκα, ισα ισα εγραψα ότι 'η τυχη του τελειωσε το 1937 στις σταλινικες εκκαθαρισεις)' μαλλον επρεπε να είμαι πιο σαφης. Και δεν ηταν η μονη τραγικη περιπτωση. Στα 1936 και υστερα, υπηρχε μια τουλάχιστον αρρωστη κατασταση, μια παλη χωρις αρχες μεσα στο 'κομμα' αναμμεσα σε ομαδες που ειχαν ως ζητουμενο την διατηρηση ενός καθεστώτος φιλολαικου, χωρις να ξεχναμε την φασιστικη περικυκλωση της χωρας και τα προβλήματα που η απομακρυνση από τον μαρξισμο και ταυτόχρονα και από τις μαζες δημιουργουσαν. Φυσικα υπηρχαν και ολων των ειδων οι ανθρωποι μεσα εκει μια που τα αλλα κομματα ειχαν απαγορευτει. Να μην πω δηλαδη οτι αυτοι που τελικα εγειραν την πλαστιγγα ηταν η μεγαλη μαζα των χωρις ιδεολογια. Τελικα επικρατησε η πιο αν-αρχη (λογοπαιγνιο) δηλαδή η πιο αδιστακτη και αμοραλ από τις κλικες αυτές. Το καθεστώς όμως ηταν φιλολαικο, δεν το χαρακτηρίζω σοσιαλιστικο, μια που και ο Λενιν το χαρακτηριζε καπιταλιστικο (εδώ φιλε μας πιασατε με τα δάκτυλα μεσα στο γλυκο!) Ο λαος δεν φανηκε να συμμετεχει μαζικα σε αυτή την μαχη.

Αληθεια σουχω μια απορια φιλε Ατακτε.
Τι εγιναν τα σοβιετ από το 17 και υστερα;; Τρίτη, Μαΐου 02, 2017 7:25:00 μ.μ.
Ατακτος είπε...: Γκρισα, θεωρώ πως η ανάλυσή σου κάνει ένα βασικό λάθος. Ταυτίζει δυο από τη φύση τους ολότελα διαφορετικές δομές, το κράτος και την κοινωνία. Αυτή η ταύτιση δε μπορεί ΠΟΤΕ να συμβεί, ούτε στην κομμουνιστική κοινωνία (πόσο μάλλον κατά τη μετάβαση προς αυτή). Γι' αυτό ο Μαρξ αλλά κι ο Λένιν δεν μιλούσαν για ... αμοιβαία αντικατάσταση της λεξης κράτος με τη λέξη κοινωνία,ούτε για κάποιο στάδιο όπου θα συνταυτιστουν, αλλα για ΜΑΡΑΣΜΌ ΤΟΎ ΚΡΆΤΟΥΣ. Δεν είναι θεμα ουτοπίας ή θεωρητικολογιας, αλλά αναλυτικής ακρίβειας. Ειδάλλως μπορούμε να βαφτίζουμε το ψάρι, κρέας.
Το να διευθύνει λοιπόν το κράτος τσ παντα, ιδιαίτερα την παραγωγή, δε σημαίνει πως τα διευθύνειτο η κοινωνία. Ίσα ίσα αυτό σαν δομή είναι κάτι που διευκολύνει πλήρως τη γραφειοκρατική εκτροπή, κάτι που είχε αντιληφθεί κι ο Λένιν όταν έλεγε πως "δε μπορείς να ξεκανεις τον καπιταλισμό μονομιάς, αυτός ξαναγεννιέται με τη μορφη των σοβιετογραφειοκρατων, της σοβιετικής γραφειοκρατίας" (Για τη δουλειά του λαϊκού κομμισαριατου Παιδείας, 1921).
Η ανάλυσή σου προσπερνά αυτό το πρόβλημα, ενώ αυτό καθόρισε τη πορεία της ΕΣΣΔ.
Δες αν θες και την απάντηση που θα δωσω αργότερα στον Σκεπ.; Τετάρτη, Μαΐου 03, 2017 2:53:00 μ.μ.
Ατακτος είπε...: Σκεπ δεν είμαι αναρχικός οπότε δε θα πιαστώ με τις θεωρίες τους. Να πω όμως ότι ο Οβσεγιενκο, στην αναφορά του προς τη NKVD, αδικεί τον "οικογενειακό μισθό", που σκοπό είχε να καλύπτει όλη την οικογένεια κι είχε αρκετό ενδιαφέρον.
Η "τρέλα" που είπα βρίσκεται στο ότι ο Οβσεγιενκο, που πέρασε από το πλευρό του Τρότσκι στο πλευρό του Στάλιν, ήταν εκείνος που κίνησε στην Ισπανία όλα τα νήματα για να διαλυθεί το POUM (σαν δήθεν τροτσκιστικο) κι ευλογησε το πογκρόμ κατά της ηγεσίας του. Λοιπόν, λίγο καιρό μετά που η NKVD "εξαφάνισε" τον ηγέτη του POUM Αντρές Νιν (τον γδαρανε ζωντανό!), "εξαφανισε" και τον ζηλωτη Οβσεγιενκο!
Αυτή η τρέλα, που δεν έχει τίποτα να κάνει με το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, δεν οφείλεται σε καποια "άναρχη στιγμή" εσωκομματικής πάλης. Είναι αναμενόμενο αποτελέσμα της γραφειοκρατικής εκτροπής, την οποία θ'αναλύσω πιο μετά απαντώντας σου στο "τι εγιναν τα σοβιέτ μετά το 17".; Τετάρτη, Μαΐου 03, 2017 5:00:00 μ.μ.
Ατακτος είπε...: Σκεπ τα σοβιέτ δεν ήταν διόλου άβουλα απέναντι στον Κορνιλοφ. Ξεχνάς το μεγάλο ξεσηκωμό μόλις ένα μήνα πριν, τον Ιούλιο του 17. Το κύμα είχε κιόλας σηκωθεί.
Τι έγιναν τα σοβιέτ μετά το 17, ρωτάς. Κατά τη γνώμη μου, μετά το επαναστατικό ξέσπασμα που ρίχνει την παλια εξουσία, ο δρόμος είναι ανοιχτός είτε προς ένα βαθαιμα των σοσιαλιστικών δομών με κατεύθυνση τον κομμουνισμό, είτε προς μια γραφειοκρατική εκτροπή. Αυτό το είχε σε κάποιο βαθμό ψιλιαστεί κι ο Λένιν, όπως δείχνουν τα τόσα που έλεγε τη "σοβιετογραφειοκρατια" (βλ την απάντηση μου στον Γκρισα). Π.χ. το σύνθημα "εργατικός έλεγχος" σημαίνει πως κάποιοι άλλοι, που δεν τους εμπιστευόμαστε, οργανώνουν και διαχειρίζονται την παραγωγή, κι εμείς τους ελέγχουμε. Πώς και πόσο όμως μπορούμε να τους ελέγξουμε, όταν το παραγωγικό μοντέλο που προάγεται είναι "κρατικός καπιταλισμός" κσι το κράτος τείνει στην κομματική απολυταρχία; Κι όμως αυτές ήταν οι επιλογές του Λένιν ν2, που έκλεισε τ'αφτιά του ακόμα και στην Εργατική Αντιπολίτευση.
Επόμενο ήταν λοιπόν να θεριέψει και να υπερισχύσει η γραφειοκρατική εκτροπή.
Τι έκαναν τα σοβιέτ; Το έφτασαν ίσαμε την Κρονστανδη. Κι εδώ είναι που πρέπει να δούμε όπως είπα εξαρχής, όλο το τοπίο των κοινωνικών δυνάμεων που μπλέχτηκαν στη Ρώσικη επανάσταση. Ειδικά το τεράστιο όγκο της αγροτιάς και το βάρος των φεουδαρχικων σχέσεων. Κι εδώ οι Μπολσεβίκοι δεν είχαν καμιά ιδέα. Έτσι, η πίεση της αγροτιάς προς μια μη-σοσιαλιστική κατεύθυνση συν οι γραφειοκρατική επιλογή στις παραγωγικές και κρατικές δομές συν το χτύπημα των διαφωνούντων, οριστικοποιησαν τη γραφειοκρατική εκτροπή. Η ασυμμετρία ανάμεσα σε μια κρατικοκαπιταλιστικη δομή κι ένα σοσιαλιστικό ιδεολογικό μανδύα ήταν το χαρακτηριστικό και η θεμελιακή αδυναμία της ΕΣΣΔ. Και ανάγεται ήδη στον Λένιν.; Τετάρτη, Μαΐου 03, 2017 6:05:00 μ.μ.
Гриша είπε...: @Ατακτος

Νομιζω δινεται παραπανω βαρυτητα στα φαινομενα γραφειοκρατιας.Ακομα και οι οποιες μορφες ατομικης η ομαδικης ιδιοκτησίας που ενυπηρχαν σε μεγαλυτερο η μικροτερο βαθμο στη διαδικασια της Σοσιαλιστικης οικοδομησης δεν είναι ικανες να χαρακτηρισουν ένα κοινωνικοοικονομικο συστημα ως "κρατικο καπιταλισμο".Γιατι στη πραγματικοτητα το καθοριστικο είναι οι σχεσεις παραγωγης.Αργοτερα από την περιοδο που συζητάτε μετα το 20ο συνεδριο αρχισε η πορεια οπισθοδρόμησης και μετα το 65 με την μεταρρυθμιση κοσιγκιν.; Τετάρτη, Μαΐου 03, 2017 7:46:00 μ.μ.
πικάπα είπε...: Εντυπωσιασμένος απο το μέγεθος των σχολίων σε μια κατάσταση ναυαγισμένων διαλόγων και φεϊσμπουκικής παρωδίας, θα πω κι εγώ την καλημέρα μου πριν σας διαβάσω και μετά θα σας διαβάσω:
1) Περί σταλινισμού, πρόκειται για μια πρόχειρη προσωποποίηση (έως δαιμονοποίηση εκ δυσμάς) πρακτικών που το ζόρι τις γεννά με το ζόρι και δεν έχει βρεθεί ακριβώς ο τρόπος να μην καταντά κανείς εκεί.
2) Περί δημοκρατίας επίσης, όταν έχουμε συχνά το αλληλο-μπαχαλό-ξυλο και με καδρόνια μέχρις νοσοκομείου μεταξύ μπουλουκιών και ομάδων του χώρου, είναι μεγάλη η κουβέντα, και εδώ ο Λένιν τα είχε πει αρκετά καλά. Απλώς χρειάζεται πλέον Νέου νέου τύπου (δημοκρατικός συγκεντρωτισμός), κάτι που δεν το κουτσοκαταφέρνει το ΚΚΕ. δεν παίρνει τη βάση δηλαδή..
3) Το ΚΚΕ πράγματι είχε αντίστροφη πορεία,όσον αφορά τ ατης κυρίαρχης αντίθεσης και υποψιάζομαι το κάνει σκοπίμως υπο το βάρος της παγόσμιας ανοβρίας (αλλά όμως έχει π.χ. και το Μπογιό που τα λέει και αλλιώς κλίνοντας το μάτι – και οι καιροί είναι πονηροί - και νομίζω ότι ο Μπογιό έχει καταλάβει γιατί δεν τον βγάλανε μπροστά..)
4) Η θέση π.χ του ΚΚΕ για τον πόλεμο και τα κυριαρχικά δικαιώματα (στο συνέδριο) είναι λίγο μπουρδουκλωμένη και νομίζω σκοπίμως αλλά πάντως είναι η πιο ξεκάθαρη θέση από αριστερά. Αντί αυτού έρχεται ο κάθε π.χ. Νταβανέλος να το ψέξει, επειδή αναφέρει λέει τα κυριαρχικά δικαιώματα. Θα έλεγα όμως ότι π.χ. ο συγκεκριμένος όχι μόνο είναι πολύ μικρός, αλλά έχει και αρνητική πρακτικά “συνεισφορά” στα συμβαίνοντα και αρκετά μυστήρια θεωρητική “προσφορά”. Από κριτική πήξαμε – αυτοκριτική μηδέν
5) Το να κάνεις μαζική πολιτική προφανώς χρειάζεται να κάνεις και την καρδιά σου πέτρα και να μετατρέπεις τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα και να ξέρεις πότε είναι η ώρα, αλλά και πότε πλέεις παραπλεύρως, αλλά και να τολμάς να λειτουργείς όταν "έρθει η ώρα". Δύσκολα πράγματα. Π.χ. όπου ακούς πατριωτισμός και βλέπεις να ξεδιπλώνουν σημαίες είναι να μαζεύεσαι από μέσα σου, αλλά αν μαζεύεσαι και από έξω σου αντί να απλώνεις δίχτυα τότε έχεις χάσει τη συγκυρία.
6) Τα παραπάνω περί μαζικής πολιτικής είναι πάντα μεταξύ Οπορτουνισμού και Βολονταρισμού, μια πολύ λεπτή γραμμή, ή αλλιώς κάποια μικρά κενά. Κάποιες φορές φτάνεις οριακά “walk the line”, αρκεί να μην “cross the line”. Αλλιώς κάθεσαι μόνο και λες ή καμώνεσαι ότι κάνεις.
7) Όπως και νάχει πρέπει να είσαι κάποιος, κάτι μετρήσιμο..Εν προκειμένω το στοίχημα εδώ είναι νέου νέου τύπου δημοκρατικός συγκεντρωτισμός - αντίθετα τα "μέτωπα" μικροκαταστάσεων είναι αστεία πράγματα, ή μάλλον κωμικοτραγικά. επανάληψη των μόντυ πάιθονς..; Πέμπτη, Μαΐου 04, 2017 10:37:00 π.μ.
Ατακτος είπε...: Γκρίσα συμφωνώ πως πρέπει να ξεκινάμε από τις σχέσεις παραγωγής. Όμως, όπως είπα στον Σκεπ, η γραφειοκρατική εκτροπή κάλπαζε και εδώ εξαρχής. Πολύ χαρακτηριστικό εδώ είναι το κείμενο του Λένιν The Soviets at work (α' δημοσίευση Απρίλης 1918), όπου συχνά-πυκνά αναφέρεται στο πρόβλημα της γραφειοκρατίας (από τότε! και τόσο έντονο, ώστε να τον απασχολεί συνέχεια!). Εκεί λοιπόν, μόλις έξι μήνες μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση (που ο Λένιν χαρακτήρισε "σοσιαλιστική" σε αντίθεση με του Φλεβάρη, που τη θεώρησε "αστική"), καλεί σε "σταμάτημα της επίθεσης ενάντια στον καπιταλισμό [εντός της ΕΣΣΔ]" και σε οργάνωση της παραγωγής με βάση το κατεξοχή καπιταλιστικό μοντέλο: τεηλορισμός συν "μονοπρόσωπη-δικτατορική διεύθυνση", στην οποία οι εργάτες οφείλουν να υπακούουν ασυζητητί.
Τώρα, βάλε δίπλα σ' αυτό και το λενινιστικό σύνθημα του "εργατικού ελέγχου της παραγωγής", που τι πάει να πει; Ότι την παραγωγή δεν τη διαχειρίζονται-διευθύνουν οι εργάτες, αλλά ΑΛΛΟΙ, τοους οποίους δεν γίνεται να εμπιστευτούμε γιατί έχουν προφανώς δικά τους, ΞΕΧΩΡΑ από των εργατών συμφέροντα (γι' αυτό και ο "έλεγχος"). Ποιοί ήταν αυτοί οι άλλοι; Οι τεχνοκράτες-γραφειοκράτες. Άρα ο Λένιν καταλαβαίνει πως τούτοι 'δω αποτελούν μια τάξη διαφορετική, και αντίπαλων συμφερόντων, από την εργατική.
Όμως, πώς να τους ελέγξουν οι εργάτες από τη στιγμή που καλούνται να τους υπακούουν "ασυζητητί", που τους αποδυναμώνουν τελείως τα συνδικάτα (βλ. τη διαμάχη με την Εργατική Αντιπολίτευση) και που το ίδιο το κράτος οργανώνεται ολοένα και πιο γραφειοκρατικά (οι υπάλληλοι π.χ. αυξάνονταν αντί να μειώνονται, όπως αναμενόταν αρχικά) κι οφείλουν, επίσης ασυζητητί, να υπακούουν στο τι, πόσο και πως θα παράγουν;
Όλα αυτά λοιπόν, θεωρώ πως θέριεψαν τη γραφειοκρατική εκτροπή από τα πρώτα κιόλας χρόνια κι όχι μόνο στο επίπεδο του κράτους αλλά ακριβώς και των σχέσεων παραγωγής, με αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση, όπως έχω πει, ενός ιδιότυπου κρατικού καπιταλισμού με σοσιαλιστικό ιδεολογικό ένδυμα.
Άλλωστε το ίδιο μαρτυράει και η γρήγορη κατακυρίευση του πολιτικού πεδίου από τα περί "προδοσιών" και "συνωμοσιών" (με αποκορύφωμα τις σταλινικές "εκκαθαρίσεις"), που υποτίθεται ότι αυτές αλλοίωναν την πορεία προς το σοσιαλισμό. Η μεταφυσική της προδοσιο-συνωμοσιολογίας, σύμφωνα με την οποία οι συνωμοσίες κι οι προδοσίες καθορίζουν την ιστορική πορεία, είναι η κατεξοχή μεταφυσική του κράτους και της γραφειοκρατίας για πολύ ευνόητους λόγους.; Πέμπτη, Μαΐου 04, 2017 2:16:00 μ.μ.
Σκεπ. είπε...: Θα ηθελα να ρωτησω αν συμφωνειτε με τον Σεγκαλ
οτι οι μητροπόλεις δεν δεχονται στις αποικιες παρα μονο την αναπτυξη ελαφριας βιομηχανιας και όχι της μηχανολογικης βιομηχανιας, την οποια εμποδιζουν με κάθε τροπο. Και βεβαια αν αυτό ισχυει ιστορικα για της Ελλαδα. Υπηρχε καποτε ενας κοντριτης που το υποστηριζε. Δεν ξερω τι λενε οι αναρχικοι, η ανταρσυα, το κκε και οι άλλες μ-λ οργανώσεις. Επισης νομιζω ότι οι αναλυσεις για το συστημα φτανουν μεχρι την 'τριτη περιοδο' οπου ο Σεγκαλ αναφερει ότι ερχεται νεα γενικη κριση του καπιταλισμου. Ξερει κανεις αντιστοιχο με του Σεγκαλ βιβλιο οικονομιας για μετα το 1936 ως και σημερα από μ-λ πλευρα;

Υ.Γ. παρακολουθώ την συζητηση και νομιζω εχουν ανοιξει παρα πολλα θεματα.; Πέμπτη, Μαΐου 04, 2017 8:28:00 μ.μ.
πικάπα είπε...: Αφού σας διάβασα λέω πως η κουβέντα είναι ενδιαφέρουσα αλλά αρχίζουν πολλές ιστορικές λεπτομέρειες με περιπλοκές, και γνώσεις μη προσβάσιμες σε ένα μέσο αριστερό (σαν κι εμένα..)
Χοντρότερα τα κομμάτια γίνεται; Π.χ. Δεν έχουν τόση σημασία οι απαντήσεις που δόθηκαν τότε και κατόπιν τροποποιήθηκαν από τους ίδιους και μετά από άλλους κλπ, σε μια κατάσταση που έτσι κι αλλιώς δεν ήξερα κανείς εκ των προτέρων πως γίνεται η δουλειά!. Σημασία έχει σίγουρα η ουσιαστική κατάσταση των παραγωγικών σχέσεων κάτω από τις όποιες πολιτικές..Και εδώ:
Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής προφανώς και δεν επιτυγχάνεται από τους ονομαστικούς τίτλους ιδιοκτησίας στο όνομα του κράτους, ή της κοινωνίας. Το διευθυντικό δικαίωμα και το προνόμιο του σχεδιασμού (και του ελέγχου) είναι ουσιαστικότερο. Έτσι εξηγείται και πόσο εύκολα πέρασαν τα μέσα παραγωγής σε λίγα χέρια με την πτώση.. Η διατύπωση του εργατικού ελέγχου δεν λύνει κανένα θέμα όταν προαπαιτεί ανθρώπους (εργάτες) που δεν υπήρχαν και έπρεπε να προλάβουν να κατασκευαστούν σε ένα στοίχημα που έμοιαζε με το να προλάβεις να κλειδώσεις και να ρίξεις το κλειδί μέσα! Κανείς δεν περίμενε και να δώσει χρόνο. Ακόμη δυσκολότερο προφανώς το εγχείρημα του κοινωνικού συλλογικού σχεδιασμού χωρίς γραφειοκρατία-τεχνογνωσία. Πηγαίνοντας έτσι προς το κράτος, η διχτατορία του προλεταριάτου δεν λύνει κανένα θέμα, εάν αυτή δεν μπορει να σσκηθεί από το προλεταριάτο, και τείνει επομένως σε νομεγκλατούρε από του προλεταριάτου. Εύκολα καταδικάζεται π.χ. η ΝΕΠ , αλλά μήοως ο άνθρωπος βλέποντας τις αντιφάσεις, προσπάθησε να το κάνει και αλλιώς; δοκιμάζοντας και άλλα σχέδια στην κατεύθυνση του “συνεταιρισμού των ελεύθερων παραγωγών”. Εξίσου εύκολα καταδικάζεται η συγκεντροποίηση και ενίσχυση του κράτους αντί της απονέκρωσης, αλλά ο άλλος άνθρωπος προφανώς είδε ότι θα ήταν αδύνατο αλλιώς να περιμένει τα σοβιέτ να αποφασίσουν αν κάποιος είναι κατάσκοπος και πως θα κινηθούν τα στρατεύματα κατά των λευκών. Έτσι βεβαια σχετικοποιούνται όλα και αρχίζει η παραφθορά των νοημάτων. Αλλά γινόταν και αλλιώς;
Χωρίς να έχω να προσφέρω πολλές απαντήσεις, το ερώτημά μου είναι αν θα μπορούσαν όλα αυτά να είναι χωρίς εξειδικευμένες αναφορες και να κόβουν χοντρά τα κομμάτια τους έτσι ώστε να είναι χρήσιμα για ένα ευρύτερο κοινό μη ¨ειδικών”. Είναι αυτό ένα βήμα μπρος και ένα άλλο είναι η ισόρροπη συζήτηση ανάμεσα στην ανασκόπηση θεωρία και στην απάντηση στη συγκυρία (όπου απουσιάζουμε..); Πέμπτη, Μαΐου 04, 2017 10:10:00 μ.μ.
πικάπα είπε...: ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ
4) Το θέμα είναι τι κάνεις τώρα και πως όλες αυτές οι εμπειρίες όσο και οι υπόλοιπες (μη λενινιστικές) συνοψίζονται δημιουργικά στο παρόν – όχι παραλυτικά. Πως γίνεται αυτή η ολιστική ανασύνθεση, αντί για κόλλημα στο γούστο και στη μερικότητα. Κι ακόμη παραπέρα: Πως γίνεται η αναστροφή του μεγάλου (πρώτου) σχίσματος, που οδήγησε ως τη σημερινή παραλυτική σύγχυση και πολυδιάσπαση.
5) Μια πρώτη απάντηση θα ήταν ότι ναι μεν το υποκείμενο (ή ίσως και 2-3 διαφορετικά αλλά σοβαρά υποκείμενα) θα είναι πάντα αντικειμενικά απαραίτητο (ή απαραίτητα) για να μπορέσει να κινηθεί η πέτρα. Αλλά το υποκείμενο εκτός από συγκροτημένο θα χρειαστεί να έχει μέσα του σε σημαντικό βαθμό τα σπέρματα του παραδείγματος που θα κλιμακωθεί. Συντεταγμένο και συγκροτημένο, ωστόσο έννοιες όπως ο συλλογικός σχεδιασμός (και έλεγχος) θα χρειαστεί να είναι να φαίνονται ως παραδειγματική-πρακτική μινιατούρα. Τόσο εσωτερικά εντός του υποκειμένου, όσο και εξωτερικά στον τρόπο με τον οποίο το υποκείμενο διαπλέκεται με την εργατική τάξη και το “λαό”
6) Ερωτήματα όπως; α) πως είναι δυνατό να αναπτύσσεις δημοκρατία σε συνθήκες πολέμου χωρίς να καταρρεύσεις ως μπάχαλο, β) πως είναι δυνατόν να αναπτύσσεις εργατικούς ελέγχους και συλλογικούς κεντρικούς σχεδιασμούς χωρίς γραφειοκρατία και τεχνογνωσία, γ) πως είναι δυνατόν να απαλείψεις τον ιεραρχικό καταμερισμό μεταξύ βαθιά διαφορετικών ανθρώπων, ικανοτήτων αλλά και αντιλήψεων που δεν θα μετατραπούν ως δια μαγείας, δ) πως είναι δυνατό να υπάρχει κάτι βαθύτερο, πλατύτερο και ανθεκτικότερο από την παροδική έμπνευση των απαραίτητων ηγετών, διανοουμένων ή προσωπικοτήτων, ε) πως είναι δυνατόν να αναπτύσσεις κάτι “εσωτερικά” όταν δεν υπάρχουν και δεν μπορούν τελικά να σταθούν “κλειστά συστήματα”, στ) πως είναι δυνατόν να μην απεμπολείται το οραματικό, ενώ κινείσαι και λειτουργείς μέσα στο πραγματικό και στη συγκυρία....
7) Όλα αυτά απαιτούν όχι μόνο συγκροτημένη θεωρητική απάντηση, αλλά οφείλουν και εμπράγματη παραδειγματική απάντηση τόσο στο “εσωτερικό”, όσο και στο “εξωτερικό” - του υποκειμένου κατά το μέγιστο δυνατό. Αντί αυτών σήμερα.....; Παρασκευή, Μαΐου 05, 2017 8:48:00 π.μ.
πικάπα είπε...: Επί όλων αυτών οι απαντήσεις μου είναι πρόχειρες και χοντροκομμένες:
1) Ο “Λενινισμός” απέδωσε πολλά σε 3 τομείς: α) κατ αρχή στην δοκιμή επί του πραγματικού προηγούμενων θεωριών και σχετικά αποσπασματικών τολμημάτων που εδώ τους εδόθη χώρος - αν και δεν θα είναι μάλλον ποτέ δυνατό να τους δοθεί και άπλετος χρόνος. Κατά συνέπεια χρειάζεται μια αρκετά ολιστική-ενοποιητική ανασκόπηση των εκδοχών και των δυνατοτήτων. β) κατά δεύτερο έδωσε την ευκαιρία και το ηθικό έρεισμα, ή το σύνθημα, για την ανάπτυξη διάσπαρτων απελευθερωτικών εγχειρημάτων στην περιφέρεια, όπου το απελευθερωτικό αφορούσε κατά βάση το εθνικο-απελευθερωτικό, συνοδευόμενο και από ένα αρκετά ακαθόριστο σοσιαλιστικό αίτημα. γ) κατά τρίτο απέδωσε μια θεαματική μεταρρύθμιση στις ιμπεριαλιστικές χώρες, οι οποίες αναγκάστηκαν να διανείμουν στον τοπικό πληθυσμό περισσότερο πλούτο και δικαιώματα ως μερίδιο της λείας από τον πλούτο και τα δικαιώματα που αφαιρούν επί αιώνες από τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι ώστε διαμορφώθηκε παροδικά η λεγόμενη μαζική καταναλωτική δημοκρατία, που όμως αποδείχθηκε ως ουτοπική για να εφαρμοστεί οικουμενικά και έτσι κατεδαφίζεται αφότου κατέπεσε το ανταγωνιστικό σοσιαλιστικό εγχείρημα.
2) Οι άλλες -πλην λενινισμού- εκδοχές δεν έχουν συνεισφέρει ούτε τόσα πρακτικά οφέλη, ούτε τόσες ευκαιρίες, ούτε περισσότερη θεωρητική πληρότητα. Ενώ τα πράγματα και οι λέξεις κρίνονται αναγκαστικά εκ του αποτελέσματος. Το όλο εγχείρημα είχε εγγενείς αδυναμίες και αμφισημίες ώστε διαπιστώνει κανείς ότι τα ίδια τα πλεονεκτήματα της κάθε μεθόδου κουβαλούν εγγενή μειονεκτήματα και όρια δυνατοτήτων. Κατά μια μέση συμβιβαστική ερμηνεία επρόκειτο μάλλον για ένα εργατικό κράτος που εξελίχθηκε σε μια άλλου τύπου “ανατολική” σοσιαλ-δημοκρατία (κράτος, μισθωτή εργασία, γραφειοκρατία κλπ), χωρίς όμως να μολυνθεί από μονοπώλια και ιμπεριαλισμό. Πράγμα που ωστόσο ¨πληρώθηκε¨με αντίτιμο την παραλυτική ύφεση της ταξικής πάλης (που είναι πολιτική πάλη εξ όσων θυμούνται οι μαρξιστές).
3) Η απόδοση υποκειμενικών και αντικειμενικών προβλημάτων χωρά πολύ νερό, αλλά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η ύπαρξη αντικειμενικών καταναγκασμών που έθεταν εξ αρχής όρια στην εκ-δίπλωση του εγχειρήματος. Ο σοσιαλισμός υπήρξε όνειρο ή κατ άλλους ψέματα, αλλά για τον ιστορικό ο σοσιαλισμός αποδείχθηκε μια μεγάλη (αν και μερική) αλήθεια για πλήθος λαών και ανθρώπων. Μέχρι βέβαια την κατάκτηση της όλο και μεγαλύτερης δυνατής “αλήθειας” δεν συμφέρει κανείς να τσαλαπατά την όποια πρακτικά κατακτημένη μερική αλήθεια
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ...; Παρασκευή, Μαΐου 05, 2017 11:43:00 π.μ.
Σκεπ. είπε...: @Πικαπα

'ολιστική-ενοποιητική ανασκόπηση των εκδοχών και των δυνατοτήτων.'
Aυτο εγινε με το ανταρσυα αλλα δεν εφερε την πολυποθητη αναγεννηση στο κινημα. Γιατι το ζητουμενο είναι το κινημα. Και αυτό γιατι δεν μπορεσε η αναταρσια να υπερβει το αθροισμα των επι μερους ουτε πολιτικα, ουτε ιδεολογικα. Πολιτικα η επιρροη της είναι στα ορια των ιδιων γνωστων μαζικων χωρων ενώ ιδεολογικα παρηγαγε ένα μιγμα μπρεσνιεφικου ρεφορμισμο με σεκιτικο τετοιο.

Και αυτό γιατι ολες εν τελει οι παραταξεις, αποσκοπουν (ως γραφειοκρατικες κρατικοκαπιταλιστικες μορφες εργατικων οργανώσεων ολες τους) στην ΑΠΟΚΤΗΣΗ πολιτικης ΥΠΕΡΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Εχεις στο νου σου κατι αλλο;

Βεβαια και οι εξειδικευμένες αναλυσεις η χρηση παραδειγμάτων και επιχειρηματων ακομα και λιγης πολιτικης οικονομιας δεν είναι περριτες και εν πασει περιπτωσει δεν εμποδιζουν σε τιποτα την εξαγωγή 'ολιστικής-ενοποιητικής ανασκόπησης των εκδοχών και των δυνατοτήτων'. Αρκει να μην γινει σουπα γιατι αυτό δεν βοηθαει.

Αν σε πιανω πικαπα, εχει στο σχεδιο σου ως προμετωπιδα την θετικη συνθεση των διαφορετικών. Εγω από την άλλη πιστευω ότι η αληθεια του καθενος φαινεται στο κινημα. Και αυτό το εχει πει ο Μαρξ και παντα επιβεβαιώνεται. Το κινημα είναι ο βασικο συστατικο, το αλευρι της τηγανιτας, το λαδι είναι οι μάχιμοι κομμουνιστες και η μαγια μονο είναι η οργανωση αρχιζωντας ΠΡΩΤΑ από την θεωρια και φτανοντας τελος ως την πολιτικη γραμμη. Μονο με μαγια χωρις αλευρι φτιαχνεις φούσκες.

Υ.Γ. θα ηθελα αν καποιος ξερει, στοιχεια για την τιμη των προιοντων κατά την περιοδο μεχρι το 54 στην ΕΣΣΔ. Δηλδη τα βασικα ειδη πρωτης ανάγκης πωλουνταν στην αξια τους ή κατω από αυτή. Δηλαδη απλα αν επιδοτούνταν τα ειδη που καταναλωναν οι χαμηλόμισθοι. Είναι ενας τροπος να δουμε αν επρόκειτο για εργατικο κρατος εκφυλισμενο από την κυριαρχια της γραφειοκρατιας όπως ελεγε ο Τροτσκι ή αν ηταν ανωριμο κομμουνιστικο κρατος με υψηλόμισθες διαστρωματώσεις όπως υποστηριζει ο Παυλίδης και η ΚΟΜΕΠ.; Παρασκευή, Μαΐου 05, 2017 2:35:00 μ.μ.
Σκεπ. είπε...: @Aτακτε τον Ιουλιο στους δρομους ηταν οι μπολσεβίκοι. Τα σοβιετ δυστυχως πηραν το μερος του Κερενσκι και της συμμαχιας εσερων-μενσεβικων Εκαναν τον Κερενσκι ανωτατο αρχοντα και εδωσαν (τα σοβιετ) απεριόριστες εξουσιες στην κυβερνηση του μοιραζοντας τα υπουργεια. Αυτή ηταν η προσσωρινη κυβερνηση την οποια ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ οι μπολσεβίκοι τον Οκτωβρη. Ετσι εχουν τα πραγματα και για αυτό επιμενω ότι τα σοβιετ διαχρονικα δεν ηταν ενιαια και ότι δεν πρεπει να αυταπατωμαστε για την ανεκτιμητη αξια τους και ποσο κριμα ηταν που δεν αφεθηκαν να κυριαρχησουν. Τα σοβιετ αποτελούνταν από κομματα, κεντροαριστερα, αστικα με αριστερο μανδυα και φιλοπολεμικα (προδοτικα ) με επαναστατικο μανδυα.; Παρασκευή, Μαΐου 05, 2017 3:27:00 μ.μ.
πικάπα είπε...: @ Σκεπ: 2 παρατηρήσεις: Λες "αν επρόκειτο για εργατικο κρατος εκφυλισμενο από την κυριαρχια της γραφειοκρατιας όπως ελεγε ο Τροτσκι ή αν ηταν ανωριμο κομμουνιστικο κρατος με υψηλόμισθες διαστρωματώσεις όπως υποστηριζει ο". Ε λοιπον αυτό ακριβώς εννοώ ως άγονη λεπτολογία, ανουσια και αδιάφορη η διάγνωση λεω, Δευτερο: Οριζεις το κίνημα ως λυδία, αλλά και; Και την ανταρσυα αν τη ρωτήσεις θα σου πει το ίδιο και μαλιστα θα περηφανευεται οτι πρωτοστατει στο κινημα. Η σειρά ειναι: πρωταρχική συσσώρευση θεωρίας, δημιουργία υποκειμένου σοβαρού, πολιτική πάλη με πολιτική απαντηση στη συγκυρία, γιατί αλλιώς ταξική πάλη γενικώς και αορίστως κινηματολογία ΔΕΝ λέει τιποτε. Τωρα θα μου πεις εχουμε ενα υποκειμενο (ΚΚΕ) που ισχυρίζεται πως αυτό ειναι το υποκειμενο και παει λεγοντας. Ε λοιπόν ναι, και οσοι υποστηρίζουν πως είναι ανεπαρκές, ας κάνουν ένα άλλο επαρκέστερο. Αλλιώς, δεν ωφελούν οιδιάφορες αποκλίνουσες ανασκοπήσεις και αξιολογήσεις...οι οποίες γίνονται άνευ και εκτός συντεταγμένου υποκειμένου.
Τελικά εκανα 2+2 σχόλια, όπου τα 2 πρώτα τα θεωρω χρησιμότερα..Αλλα δεν κάνω.; Παρασκευή, Μαΐου 05, 2017 5:45:00 μ.μ.
Ατακτος είπε...: Σκεπ, δεν έχεις δίκιο για τις "μέρες του Ιούλη". Εκείνη την εξέγερση, όπου "οι επαναστατικές μάζες είχαν τη γνώμη ότι εφόσον οι καντέτοι βγήκαν από την κυβέρνηση, που και πάλι έδειξε την ανικανότητά της, η εξουσία πρέπει να περάσει ολοκληρωτικά στα χέρια των Σοβιέτ" (http://www.rizospastis.gr/story.do?id=70943030, διάβασέ το όλο!), δεν την στήριξε ούτε ο Λένιν, ούτε η ΚΕ του κόμματος. Η "Στρατιωτική Οργάνωση" των μπολσεβίκων τάχθηκε με το μέρος των εξεγερμένων παραβαίνοντας την κομματική πειθαρχία. Τελιά, την 3η μέρα, ο Λένιν ζήτησε τότε από τους εξεγερμένους να περιοριστούν σε ειρηνικές διαδηλώσεις κι ο Ζινόβιεφ να γυρίσουν σπίτια τους (και δε λέω πως είχαν άδικο, όμως μη λες κι εσύ πως τα σοβιέτ φάνηκαν τότε "συντηρητικά").
Άλλωστε μη ξεχνάς ότι, ένα μήνα μετά, απέναντι στο πραξικόπημα του Κορνίλοφ ο ίδιος ο Λένιν απέρριψε το σκεπτικό "τι Κορνίλοφ, τι Κερένσκι" και πρότεινε μια ενιομετωπική τακτική ενάντια στον Κορνίλοφ αφήνοντας για πιο μετά το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με τον Κερένσκι.
Γεγονός λοιπόν είναι πως παρά την καταστολή της, η εξέγερση του Ιούλη έδειξε αυτό που είπα, ότι "το κύμα είχε πια σηκωθεί" και δεν υπήρχε επιστροφή. Aυτό το κύμα έπνιξε και τον Κορνίλοφ λίγο αργότερα.
Οπότε, ναι, στα σοβιέτ συμμετείχαν διάφορα κόμματα, όμως αυτό δε σημαίνει πως ήταν έρμαιο των μενσεβίκων και των δεξιών εσέρων, όπως υποστηρίζεις.
υγ. Θα γράψω αργότερα δυο λόγια για το θέμα της οργανωτικής μορφής, απαντώντας στον Πικάπα.; Σάββατο, Μαΐου 06, 2017 10:14:00 π.μ.
Σκεπ. είπε...: @Πικαπα,

Λοιπον για το ΚΚΕ.
Γιατι οι αριστεροι-κομμουνιστες το ακολουθουν; Γιατι κοβει τα κομματια οσο πιο χοντρα γινεται. Αυτό που θελεις δηλαδή από ένα κομμα μαζικο. Θα συμφωνουσα σχεδόν σε όλα με το ΚΚΕ. Ηδη εχω πει ότι οι συγκρούσεις της δεκαετιας του 30 ειταν αναμμεσα σε διαφορες κλικες, από τις οποιες ΚΑΜΜΙΑ δεν ειχε αποφυγει, (ουτε και ηθελε) να εκφρασει και την γραφειοκρατια. Η αποδοχή της αναγκαιότητας και της γραφειοκρατιας αναμμεσα σε όλα τα κακα, βεβαια οδηγησε τελικα στην καταστροφή της ΕΣΣΔ.

Πιστεβεις πικαπα ότι το στρωμα της γραφειοκρατιας δεν ειχε συνειδηση της δυναμης της όταν ο ιδιος ο Λενιν που την χρησιμοποιησε προειδοποιουσε ηδη απο την αρχη για το δηλητηριο που κρυβει; Η δυναμη της γραφειοκρατιας είναι ότι βρίσκεται ΠΑΝΤΟΥ, σε κάθε λειτουργια παραγωγικη αλλα και διοικητικη και κομματικη. Ότι δεν μπορει ετσι απλα με μια διαταγή, με μια εκτελεση, με μια δικαστικη αποφαση να καταργηθεί. Διαχρονικα ΥΠΟΤΙΜΗΘΗΚΕ Η ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Η νικητρια κλικα αποθεωσε και την χρηση της τρομοκρατιας ως αποτελεσματικο πρακτικο μεσο ασκησης του μαρξισμου από ένα κρατος. Πλατιαζω αλλα πρεπει τα πραγματα να ειπωθουν με το ονομα τους και όχι να ωραιοποιούνται.

Η γραφειοκρατια πιστευεται ότι επιχειρησε επανειλημμένα να προσεταιριστει τον ισχυροτερο εχθρο του σοβιετικου κρατους (αναφέρομαι στις δικες των στρατηγω Τουχασεφσκι κτλ)δεν εξετάζω αν ηταν αληθεια ή παραμυθια της χαλιμας). Όταν απετυχε, συμμαχησε με την κυριαρχη κλικα στο κομμα για να νικησει τους ναζι.
Όταν η γραφειοκρατια καταφερε επιτελους να καταστρεψει τους εξωτερικούς εχθρούς του 'εργατικου κρατους' (ναζισμο, φασισμο) ΤΟΤΕ στραφηκε στον εσωτερικο εχθρο της ΤΟΝ ΛΑΟ.

Το λαο τον νικησε σε μια μακρα και παραλληλα εξελισσομενη διαδικασια εξαπάτησης αλλα και εκμαυλισμου κατά την περιοδο 1950-1990. Τα επιχειρηματα γνωστα. Ο κεντρικος σχεδιασμος προκαλει στασιμοτητα και οπισθοχωρηση. Πρεπει να βαλουμε μπρος τις δυναμεις της ΑΓΟΡΑΣ ειπανε οι ΝΙΚΗΤΕΣ γραφειοκρατες, όταν πια δεν ειχαν αναγκη την κρατικη τρομοκρατια .

ΙΔΟΥ ΛΟΙΠΟΝ φιλε Πικαπα ένα ωραιο παράδειγμα ΚΟΨΙΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΙΩΝ ΧΟΝΤΡΑ.
Για αυτό το λογο δεν θεωρω τις λεπτολογιες ΕΛΙΤΙΣΜΟ. Ο διαβολος είναι στις λεπτομέρειες λεγανε οι αγγλομαθείς.

Ωραια, η γραφειοκρατια είναι απαραιτητη, κόβοντας τα κομματια χοντρα λοιπον, αντι να την καταπιεσουμε , δεν την προσεταιριζόμαστε καλυτερα; Aφου όμως με αυτή την μεθοδο νικήσαμε τον ναζισμο, δεν αντιληφθηκαμε ότι αυτή εχει γινει ένα αναποσπαστο κομματι μας, ετσι ώστε κόβοντας την από το σωμα κόβουμε και την ζωη μας.

Οποτε το να αποθεώνουμε το κοψιμο των χοντρων κομματιων ισοδυναμει με συγκαταθεση στην επαναληψη του ιδιου εργου. Αυτό δεν σημαινει απορριψη της πρότασης σου για
ενισχυση του κκε. Απλως το σημειωνω, ετσι ώστε να τεκμηριωσω το απλο γεγονός: Οσοι όπως εσυ υποστηριζουν την ορεοποιηση της ιστοριας του σοσιαλισμου, δεν πρεπει να εκπλήσσονται βλέποντας φαινόμενα όπως η εγκριση των συνεδριακών αποφασεων με 99% ποσοστο εν ετει 2016. Σκηνες από το μελλον βλέπουμε στην τελικη.; Σάββατο, Μαΐου 06, 2017 2:59:00 μ.μ.
Σκεπ. είπε...: @Aτακτε, θα ηταν παραλειψη να μην σε ευχαριστησω (οπως και ολους) που συμβαλλεις και εσυ στο να μπορουμε να συζηταμε σαν ανθρωποι αντι να εκτοξευουμε προσωπικους χαρακτηρισμους. Ακομα και αυτο δεν ειναι προφανες.

Στο θεμα του τι εγινε τον Ιουλιο 1917.
(θυμιζω οτι ο Τσαρος ειχε πεσει 5 μηνες πριν απο διαδηλωτες που ζηταγαν γαλα για τα παιδια και ψωμι, ενω υπηρχαν και οι μαζικες λιποταξιες λογω της παταγωδους αποτυχιας του τσαρικου στρατου να δειξει καποια επιτυχια στο μετωπο)
Αιτια λοιπον των γεγονοτων του Ιουλιου ηταν η αθετηση των διακυρηξεων της Προσωρινης κυβερνησης. 18 Ιουνιου ο Κερενσκι διαταζει νεα επιθεση στο μετωπο. Ξεσπουν αμεσως διαδηλωσεις αφθορμητες, καθοδηγουνται απο οπλισμενους λιποτακτες. Αυτη ηταν η μοναδικη συμβολη του αναρχισμου σε ολη την ιστορια των σοβιετ. Αυτοι ριξανε και το συνθημα για την εξουσια στα σοβιετ. Το αστειο ειναι οι η κεντρικη εκτελεστικη επιτροπη των ΣΟΒΙΕΤ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ. Καταλαβαινεις δηλαδη τις εγινε; Tα σοβιετ, καθοδηγουμενα δημοκρατικα απο σοσιαλεπαναστατες απαγορευουν τις διαδηλωσεις στις οποιες οι διαδηλωτες υοθετουν το συνθημα ολη η εξουσια στα ...σοβιετ. Και αυτο γιατι κυριαρχουσαν σε παν-ρωσικο επιπεδο οι σοσιαλεπαναστατες (που ειχανε και τον Κερενσκι υπουργο αμυνας στη Προσωρινη) και οι μενσεβικοι.

Οι μπολσεβικοι δινουν αμεσως γραμμη για ειρηνικες διαδηλωσεις υποχωροντας στην πιεση της βασης, ενω αρχικα ηθελαν να μην γινουν καθολου. Υοθετουν το αναρχικο συνθημα και κατεβαζουν στο δρομο 500.000 στρατιωτες και εργατες. Δεν υπηρχε καποια αλλη αναμιξη των αναρχικων, οι οποιοι ηταν ασημαντη μειοψηφια υποδεκαπλασια των μπολσεβικων.
Ο Κερενσκι καλει πιστο στρατο απο το μετωπο για να καταστειλει την εξεγερση. Αποτελεσμα καποιοι νεκροι, εκατονταδες τραυματιες, και οι μπολσεβικοι στην παρανομια ως εθνικοι προδοτες. Οι αναρχικοι ετσι και αλλοιως ειχαν μονο μυστικες οργανωσεις οχι φανερες και καμμια διαθεση να 'νομιμοποιηθουν'. Πυρρειος νικη του Κερενσκι, ο οποιος αμοιβεται για την αποφασιστικοτητα του με την πρωθυπουργια.

Αυτα τα γεγονοτα αποτελουν την αρχη του τελους (της πτωσης) της αστικης κυβερνησης. Πρωτα επεσε ηθικα η κυβερνηση και μετα στρατιωτικα.

-------
https://en.wikipedia.org/wiki/July_Days; Σάββατο, Μαΐου 06, 2017 10:14:00 μ.μ.
Σκεπ. είπε...: Συνεχιζοντας επαναφερω το αρχικο μου ερωτημα. Αν οι μπολσεβίκοι οι οποιοι πηραν την εξουσια βλέποντας την Πετρουπολη να μην μπορει να αντιμετωπισει το μοναρχικο πραξικοπημα και την αναμενομενη συνεχιση της επίθεσης στο μετωπο, μεχρι την καταστροφή της Ρωσια, ΕΠΡΕΠΕ να την δωσουν την εξουσια αυτή, αν λοιπον επρεπε,τοτε:
Σε ΠΟΙΟΝ επρεπε να την δωσουν; Στους σοσιαλεπαναστατες και τους μενσεβίκους που συνεχισαν τον πολεμο; Στους φιλελευθερους μοναρχικούς, σε ποιους ακριβως.
Και μην μου πητε -στα σοβιετ, απαντησα ηδη αναλυτικότατα από τι δυναμεις αποτελουταν τα σοβιετ. Οσοι εργατες και αγροτες-στρατιωτες διαφωνησαν με τις θεσεις των κομματων που στηριζαν, πηγαν με τους μπολσεβίκους και ετσι λυθηκετο ζητημα της εξουσιας.

Μετα τον Οκτωβρη, το πολιτικο ζητημα που επρεπε να λυθει ηταν: με τους μπολσεβίκους, ή με την καπιταλιστικη επεμβαση.

Μετα την ληξη του εμφυλιου βεβαια το ζητημα εμπαινε αλλοιως. Εμβαθυνση της εργατικης δημοκρατιας του ελεγχου, και εκπαιδευση στην οργανωση-διοικηση των επιχειρήσεων. Εκει υπηρξαν λαθη μικρα και μεγαλα. Εκει η εξουσια θεωρησε ότι ειχε την νομιμοποιηση να χρησιμοποιει κάθε μεσο για να ΠΑΓΙΩΝΕΙ όχι την εργατικη εξουσια στο κρατος, αλλα την ΔΙΚΙΑ ΤΗΣ ΚΛΙΚΑ.; Κυριακή, Μαΐου 07, 2017 3:41:00 μ.μ.
Ατακτος είπε...: [η παρακάτω απάντησή μου αφορά και τον Πικάπα και του ζητώ συγγνώμη αλλά δεν έχω χρόνο ν' απαντήσω σε όλα όσα έγραψε, πολλά από τα οποία με βρίσκουν σύμφωνο]

Σκεπ,
όπως είπες κι εσύ, οι μπολσεβίκοι δεν φτιάξανε τα σοβιέτ, ούτε επινόησαν αυτοί το σύνθημα "Όλη η εξουσία στα σοβιέτ". Υπήρχε δηλαδή κάτι, μια λαϊκή δυναμική δημιουργικότητα, που κάποιες αποφασιστικές φορές τούς ξεπερνούσε σ' όλη τη διαδικασία που οδήγησε από το 1905 ίσαμε τον Οκτώβρη (ένα το κρατούμενο). Απ' όλα τα κόμματα όμως, βασικά μόνο αυτοί είχαν την ευφυΐα να το καταλάβουν, να πάνε μαζί του και να "καβαλήσουν τον τίγρη" (δυο τα κρατούμενα). Η σχέση ανάμεσα σ' αυτά τα δυο είναι, για μένα, το κλειδί για να καταλάβουμε όχι όλο το πεδίο των δυνάμεων που γέννησαν και διαμόρφωσαν την ΕΣΣΔ (έχω πει και για το βάρος της αγροτικής μάζας, κα), αλλά το πρόβλημα που έβαλε η ανάρτηση. Η άποψή μου σ' αυτό είναι, όπως έχω πει, πως μετά το '17 ο καβαλάρης άρχισε να πνίγει τον τίγρη.
Οπότε έρχομαι στο ερώτημά σου. Λες "οι μπολσεβίκοι, οι οποίοι πήραν την εξουσία...". Όμως τι ακριβώς σημαίνει αυτή η φράση "πήραν την εξουσία;". Τι θα πει "παίρνουμε την εξουσία"; Θα πει ένα πράγμα: καταλαμβάνουμε το κράτος. Το κράτος όπως έχει διαμορφωθεί ιστορικά και το βρίσκουμε τη στιγμή που το καταλαμβάνουμε. Δηλαδή, στη περίπτωση που κουβεντιάζουμε, το απολυταρχικό και υπεργραφειοκρατικό τσαρικό κράτος. Όταν λέμε "οι μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία", αυτό εννοούμε, αυτό έγινε. Και καλά έκαναν!
Το θέμα όμως είναι, τι γίνεται μετά. Το κατέλαβαν το τσαρικό κράτος. Τι το έκαναν; Να το διαλύσουν διαμιάς, αυτό είναι αδύνατο (κατάλαβες τώρα ότι δεν είμαι αναρχικός;). Το κράτος είναι μια συγκεκριμένη δομή (βλ. τι έλεγα στον Γκρίσα παραπάνω), ιστορικά διαμορφωμένη και με δεδομένη μια "ροπή αδράνειας". Δεν αλλάζει με το ν' αλλάξεις το όνομα των υπουργείων και να βάλεις δικούς σου ανθρώπους για υπουργούς, διευθυντές και γραμματείς. Απ' όπου και το φαινόμενο της "σοβιετογραφειοκρατίας", που ανησυχούσε εξαρχής τον Λένιν χωρίς όμως να καταλαβαίνει καλά τι έπρεπε να γίνει κι έτσι περιοριζόταν βασικά σε νουθεσίες.
Τι κάνεις λοιπόν άπαξ και καταλάβεις το κράτος; Για να μη ξαναγεννηθεί στο άψε σβήσε η γραφειοκρατία κι ο κρατικός απολυταρχισμός (εγγενείς στη δομή που λέγεται κράτος), απευθύνεσαι στον "τίγρη" (όχι το Μελισσανίδη, προς θεού). Μόνο που για να το κάνεις έχοντας πια πάρει την εξουσία, πρέπει να θυμάσαι καλά το κρατούμενο νο 1. Ότι δηλαδή σε αποφασιστικές στιγμές ο "τίγρης" σ' έχει ξεπεράσει σε σοφία και δημιουργικότητα, κι άρα και τώρα, που ξεκινάει το "χτίσιμο", πρέπει να τον εμπιστεύεσαι.
Δυστυχώς όμως ο Λένιν, παιδαγωγημένος στη σχολή της σοσιαλδημοκρατίας που αγιοποιούσε το συγκεντρωτισμό και την ιδέα του κόμματος-μεσσία, τον φοβήθηκε τον "τίγρη". Θέλησε να του επιβάλλει "δικτατορική μονοπρόσωπη διεύθυνση" στη δουλειά και "δικτατορική μονοκομματική διεύθυνση" στην πολιτική. Έτσι το κρατούμενο ένα και το κρατούμενο δυο βρέθηκαν λοιπόν ν' απομακρύνονται το ένα από το άλλο, μέχρι που έφτασαν σε σύγκρουση (Κρονστάνδη). Μια σύγκρουση που, αν θέλεις τη γνώμη μου, πρέπει να αρρώστησε τον Λένιν και να τον οδήγησε σε πρόωρο θάνατο, γιατί πιστεύω πως δεν την ήθελε αλλά και δεν ήξερε τι άλλο να κάνει.
Κι έτσι φτάνω από τη δική μεριά στο ίδιο με σένα συμπέρασμα, που διατύπωσες στην τελευταία σου παράγραφο.
Σ' ευχαριστώ κι εγώ για το διάλογο και το LeftG700 που μας τον φιλοξένησε. Ανταλλάξαμε σκέψεις μ' επιχειρήματα κι όχι "χωσιές". Σπουδαίο!; Δευτέρα, Μαΐου 08, 2017 9:55:00 μ.μ.
Σκεπ. είπε...: Εχω ηδη πει πολλα και μενει ένα συμπερασμα.
Οι μπολσεβίκοι ηταν οι μονοι που ηταν εναντια στον πολεμο. Αυτό τους εδωσε την εξουσια εν τελει. Ηταν η πιο δυναμικη μεριδα του λαου που τους ακολουθησε. Ειχαν όμως την σιωπηλη πλειοψηφια εναντιον τους. Γιαυτο περασαν το διάταγμα για την γη. Με αυτό 'αγορασαν' χρονο. Τον οποιον σπαταλησαν. Ο εμφύλιος, οι κακουχιες και οι εσωτερικες διαμάχες στερησαν από το κομμα τον σκελετο και το μυαλο του.
Τελικα αποδειχτηκαν 'λιγοι' στο να αλλαξουν το κρατος, την γραφειοκρατια και το 1938 υπηρχε πλεον ένα άλλο κομμα μονο κατ ονομα ιδιο.

Το πολύ ουσιαστικο ζητημα της λαικης δυναμικης που εβαλες, Ατακτε, θελει καποια αναλυση. Νομιζω οι επαναστάσεις τυπου Κροστανδης, ειταν μειοψηφικες, απλα γιατι οι μπολσεβίκοι με όλα τα αρνητικα τους δεν ηταν ιδιοι με το τσαρικο καθεστώς.
Η λαικη επαναστατικοτητα, κοπασε εφόσον οι μπολσεβίκοι ικανοποιησαν τα βασικα λαικα πλειοψηφικα αιτήματα ειρηνη, γη, ψωμι. τελος.

Το ζητημα της αυτοοργανωσης και της εξουσιας των σοβιετ, δεν μπορεσε να συνδεθει με μεγαλες λαικες μαζες. Ο κάθε κομισάριος επικαλούνταν την καταπολεμιση της γραφειοκρατιας και την εσωκομματικη δημοκρατια, τη ενισχυση της σημασιας των σοβιετ, αλλα όλα αυτά ειταν περιορισμένα σε ένα μικρο σχετικα κομματι της αριστερης αντιπολίτευσης η οποια κατεσταλη με βιαιο τροπο ενώ οι ηγετες της οι περισσοτεροι και πιο επιφανείς συμβιβαστικαν. Ηταν η τελευταια αντισταση του λαου στο καθεστώς. Οι επομενοι (Χρουστσωφ κτλ) δεν ηταν αποτέλεσμα λαικης δυναμικης, αλλα περισσοτερο προσπαθεια του καθεστωτος να 'εκσυγχρονιστεί και να περιορισει καπως τις ακροτητες. Ο κοσμος γενικα μιλωντας ηταν χορτατος και 'ησυχος' οι προβληματισμοι του δεν ηταν σε ιδεολογικα ζητήματα.

Δεν θεωρω αυτά τα ζητήματα 'αρχαια ιστορια', αντίθετα πιστευω ότι θα ξανατεθουν με τον ιδιο τροπο. Παλι δηλαδή οι επανστατημενοι, θα αναζητησουν την εκπροσωπιση τους σε ένα πολιτικο ρευμα το οποιο θα ελθει στην εξουσια σε χαοτικες συνθήκες (πολεμος) και τα διλιμματα που θα εχει να απαντησει δεν θα είναι θεωρητικα, αλλα εντελως πρακτικα. Και παλι οι απαντησεις θα είναι ατελεις και παλι θα θυσιασει κατι για να κερδισει κατι άλλο.; Τρίτη, Μαΐου 09, 2017 2:55:00 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

«Μή νομίσητε ὅτι ἦλθο[με]ν βαλεῖν εἰρήνην ἐπί τήν γῆν· οὐκ ἦλθο[με]ν βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν» (Κατά Ματθαίον ι´: 34)

–Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,
Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου
Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον
Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας
Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε
Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.

–Τὸ τί δ ὲ ν π ρ ό δ ω σ ε ς ἐ σ ὺ νὰ μοῦ πεῖς
Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,
Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια
Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ
Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.
Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;

Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.

Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις

Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

(«Ποιητική», Μανόλης Αναγνωστάκης)

You’ll never walk alone

Εδώ και δύο ημέρες «εκπέμπει» στο διαδίκτυο ένα νέο blog. Ονομάζεται «You pay your crisis» και φτιάχτηκε μετά από την απόφαση (We won’t pay for their crisis) δύο δραστήριων bloggers, της Cynical και της Πεντανόστιμης. Σκοπός του είναι η «ενημέρωση για τις πραγματικές αιτίες της παγκόσμιας και της ελληνικής οικονομικής κρίσης», η πληροφόρηση για τις σχετικές «λαϊκές κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις» εναντίων των μέτρων άγριας υποτίμησης της τιμής της εργατικής δύναμης και η δημοσίευση σχετικών «άρθρων από τον ελληνικό και διεθνή έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο». Το νέο blog είναι συμμετοχικό και ανοιχτό σε συνεργασίες, ιδέες και προτάσεις.

Υποστηρίζουμε θερμά αυτή την προσπάθεια (χωρίς, φυσικά, να υιοθετούμε κατ’ ανάγκη οτιδήποτε θα γράφεται εκεί). Έτσι, κατ’ εξαίρεση της απόφασής μας να μη δημοσιοποιούμε με λίστα τα ιστολόγια που διαβάζουμε, η συγκεκριμένη εγγραφή μαζί με την εικόνα-σύνδεσμο του blog θα παραμείνει μόνιμα στη στήλη ημερολογίου, αμέσως μετά την εκάστοτε εγγραφή και την ταυτότητά μας.

United we stand – Divided we fall

Το «Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης» είναι μια κίνηση που ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 2010 από αριστερούς αγωνιστές, διανοούμενους και καλλιτέχνες, οργανωμένους και ανεξάρτητους, οι οποίοι καλύπτουν το ευρύτερο ιδεολογικό και πολιτικό φάσμα της ελληνικής Αριστεράς. Στο αρχικό κείμενό τους, με το οποίο απευθύνουν έκκληση για διάλογο και κοινή δράση των αριστερών δυνάμεων, διαβάζουμε ανάμεσα στα άλλα:

«Είναι ιστορικό καθήκον όλων των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, ανεξαρτήτως του ειδικού τους βάρους, να βρουν εκείνα τα ζητήματα –και είναι πολλά- που μπορούν να οδηγήσουν σε ενότητα δράσης, ανταποκρινόμενα στις διαθέσεις των εργαζόμενων στρωμάτων, των ανέργων και της νεολαίας για συσπείρωση των δυνάμεων του κινήματος. Με όρους συλλογικού ηγεμόνα και οργανωτή, να διευκολύνουν έτσι τις κοινωνικές διεργασίες, τις αυθόρμητες και συνειδητές συμμαχίες των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Να απομονώσουν πρακτικές τυφλής βίας και αδιέξοδων δήθεν αντιεξουσιαστικών ξεσπασμάτων αλλά και κάθε δεξιόστροφη «αριστερή» φρασεολογία που διευκολύνει τελικά τις κυβερνητικές επιλογές. Να δώσουν πολιτική προοπτική στους κοινωνικούς αγώνες συμβάλλοντας στην ανάπτυξή τους. Να βοηθήσουν εργαζόμενες μάζες, που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε άλλες πολιτικές επιλογές, να αγωνιστούν για τα πραγματικά δικά τους συμφέροντα. Να αναπτύξουν πρωτοβουλίες θεωρητικού διαλόγου ανάμεσα σ’ όλους τους φορείς της Αριστεράς, με άξονα την υπέρβαση του καπιταλισμού».

Δεν μπορούμε παρά να ακούσουμε αυτή την έκκληση.

Πόντιοι Αριστεροί και Πόντιοι Πιλάτοι

Μια βδομάδα και παραπάνω έχει περάσει από το μήνυμα της Ρεπούση με το οποίο καλούσε τους βουλευτές τής αντιπολίτευσης να αντιδράσουν για τη σχεδιαζόμενη ποινικοποίηση της άρνησης γενοκτονίας τών Ποντίων και των Ελλήνων τής Μικράς Ασίας. Βλέπουμε κατά το τσαρδί τών Πόντιων και Αριστερών. Έχουν ήδη ανέβει στα κεραμίδια τέσσερις φορές για να μιλήσουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κυρίως για την ανάγκη αναγνώρισης της γενοκτονίας, αποφεύγοντας να πάρουν θέση αν τάσσονται υπέρ τής ποινικοποίησης της άρνησης ή όχι. Πάντως, στα κεραμίδια ανέβηκαν.

Και βλέπουμε και τον Πόντιο και ~~αριστερό~~ ~~δεξιό~~ ~~κεντροαριστερό~~ ~~κεντροδεξιό~~ ~~κεντρώο~~ αντιφασίστα, αντιρατσιστή και αντιεθνολαϊκιστή που δεν έχει βγάλει κιχ! Μούγκα στη στρούγκα! Τσιμουδιά! Nada! Κάτι φληναφήματα μόνο απόψε το βράδυ περί εθνοτικών στερεοτύπων, απ’ έξω-απ’ έξω. Πιο μέσα κάνει τζιζ...

Στριμωγμένος στα Τρίκαλα στα δυο στενά, ξύνει την ποντιακή κεφάλα του και άκρη δεν βγάζει. Να τα βάλει με τη Ρεπούση; Μα είναι αντιρατσίστρια! Να πάρει το μέρος της; Μα είναι Πόντιος! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Και να ’χει πεθάνει κι αυτός ο Λακάν και να μη μπορεί να ζητήσει τα φώτα του!...

Tragic…

Αποκαταστάσεις...

Με χαρά είδαμε —καμία ειρωνεία!— να αποκαθίσταται (εν μέρει, αλλά σε σημαντικό βαθμό) η παρέα που βρίσκεται πίσω από το blog Νέα Σπορά από τον Αντώνη. Η αποκατάσταση έγινε σε επιστολή του στα πλαίσια του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19^ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που δημοσιεύεται στο σημερινό Ριζοσπάστη. Αναφερόμενος στη Νέα Σπορά τη χαρακτηρίζει ‘‘άτυπο’’ φορέα. Παρά την ασάφεια του χαρακτηρισμού, συν τα εισαγωγικά, η απόσταση αυτής τής διατύπωσης από τους κατά 99,9% πράκτορες, όπως εξαγόταν με ασφάλεια από διάφορα γραπτά του ότι θεωρούσε τους συγκεκριμένους ιστολόγους μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, είναι πολύ μεγάλη. Να ελπίζουμε και σε δική μας αποκατάσταση, μια και η διαμαρτυρία μας για τις αυθαίρετες καταγγελίες εις βάρος τής Νέας Σποράς ως πρακτόρων είχε σαν αποτέλεσμα να μας τυλίξει κι εμάς στην ίδια κόλλα χαρτί;

Oh shit indeed!

Ο καημένος ο αντωνάκης τού Lenin Reloaded (= Lenin Ridiculed)… Κάκιωσε επειδή καταδείξαμε φαντασμαγορικά πως παρά τη θέλησή του (πολιτικό IQ γαρ) ‘‘γαμάει’’ τη γραμμή τού κόμματος που πολύ όψιμα κατέληξε να υποστηρίζει (μαύρη υποστήριξη!), σύμφωνα με την οποία γραμμή «άλλο οι κομμουνιστές κι άλλο οι αριστεροί», και μη έχοντας τι άλλο να κάνει και να πει, το έριξε στο αγαπημένο του ‘‘άθλημα’’: τη χυδαία, ξεδιάντροπη, ‘‘πούστικη’’ —αλλά ταυτόχρονα και ηλίθια— διαστρέβλωση. Έτσι, σε σημερινό του πόνημα προσπαθεί τεχνηέντως (και αποτελεσματικά ως προς τους πολιτικούς στόκους που συχνάζουν στο τσαρδί του, φανταζόμαστε) να μας τοποθετήσει στο ίδιο πολιτικό κάδρο με το enosy.blogspot.gr. Όταν είναι γνωστό σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι με τους φίλους τής ΕΟΣ έχουμε σημαντικότατες (αλλά εντός τής Αριστεράς) διαφορές! Με δυο λόγια:

Εκείνοι μας θεωρούν υπέρμαχους των κομματικών μηχανισμών, Κουκουέδες στη σκέψη (με την κακή έννοια) και αριστερούς εξουσιαστές. Κι εμείς τους έχουμε κατατάξει εδώ και πολύ καιρό στην πολυπληθή ομάδα τών χαμένων στο διάστημα αριστερών, κάπου μεταξύ Μαρξ, Νέγκρι, Χόλογουέι, Άρεντ και Μπαντιού. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένα(1!) σχόλιο, τόσο δικό τους προς εμάς, όσο και αντιστρόφως, που να μην εκφράζει διαφωνία.

Τα ξέρει όλα αυτά πολύ καλά ο αντωνάκης. Αλλά τα γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Είναι λενινιστής αυτός (λέμε και καμία μαλακία για να περνάει η ώρα, μη το πάρετε τοις μετρητοίς! ;-) ), όχι οπορτουνιστής σαν και λόγου μας! Και μια και δεν φαίνεται να είναι και πολύ αποτελεσματικές οι λάσπες περί …ΕΥΠ(!!!) που εκτόξευσε από το τσαρδί του ο άλλος καημένος που κλωθογυρίζει εκεί —λάσπες τις οποίες ο ίδιος ανέχθηκε, αν δεν καλλιέργησε—, ούτε πολύ πειστικός ο δικός του παραλληλισμός αυτού τού blog με …βόθρο, είπε να καταφύγει στην απολύτως συνειδητή διαστρέβλωση. (Εδώ παίζεται και μία παραλλαγή: να μας έβαλε στο ίδιο πολιτικό τσουβάλι, επειδή, αντί να έχουμε καταγγείλει τα παιδιά τής ΕΟΣ ως αρχιμαφιόζους και ύποπτους, όπως έχει κάνει ο ίδιος, συζητάμε μαζί τους τις διαφωνίες μας. Ψάχνει για ‘‘συντρόφους’’ στην αθλιότητά του. Και γιατί δεν περιορίζεται στο τσαρδί του; Δεν θα προλαβαίνει να παίρνει αιτήσεις πρόσληψης!…)

Ας καταφύγει και σε άλλες αθλιότητες. Όσο θα το κάνει, τόσο θα μεγαλώνει η πολιτική φούσκα μέσα στην οποία κρύβεται. Και τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο κρότος όταν έρθει η ώρα να τη σπάσουμε…

Εξιχνιασμένες υποθέσεις. Φάκελος Νο 2: Κωστής Παπαϊωάννου.

Στους τακτικούς αναγνώστες αυτού τού blog είναι γνωστή η σύντομη ιστορία ως σχολιαστή εδώ του Κωστή Παπαϊωάννου. Ξεκίνησε καλά, παρά τις μεγάλες ιδεολογικές διαφορές μας. Κατά την άποψή μας, εκείνος κινείται στην θολή και ακαθόριστη περιοχή που ορίζεται κάπου ανάμεσα στις μαοϊκές ιδέες τής περιόδου τής πολιτιστικής επανάστασης περί προσφυγής στο λαό (ιδέες αλλά και ‘‘ολίγη’’ στρατηγική για να ανακτήσει ο Μάο τον έλεγχο στην τότε ηγετική ομάδα τού ΚΚΚ ;-) ) και τις σύγχρονες νεοαναρχίζουσες και ελευθεριακές αντιλήψεις υπέρ τής αυτονομίας τού κινήματος και της απεξάρτησής του από την καθοδήγηση των κομματικών στελεχών, τα οποία θεωρεί, συλλήβδην και ανεξάρτητα από το κόμμα που υπηρετούν, ξεπουλημένα. Εμείς πάλι… καμία σχέση! —αν και, φυσικά, δεν αγνοούμε τα πολλά και υπαρκτά προβλήματα που δημιουργούν οι μηχανισμοί… Πολύ επιγραμματικά και κάπως μεταφορικά: αν ο Κωστής Παπαϊωάννου λέει «σπάστε τις πυξίδες γιατί έχουν μηχανισμούς και οι μηχανισμοί σκουριάζουν και μας καταπιέζουν εξουσιαστικά», εμείς λέμε «επιδιορθώστε τις πυξίδες, αντικαθιστώντας τους σκουριασμένους μηχανισμούς, και ελέγχετέ τις σταθερά για να εντοπίζετε εγκαίρως τις νέες σκουριές που αναπόφευκτα θα δημιουργούνται». Κι αλλιώς: ο Κωστής Παπαϊωάννου επαγγέλλεται την έλευση τής Αριστεράς τής κοινωνικής βάσης που θα αντικαταστήσει την υπαρκτή Αριστερά, συντρίβοντάς την, κι εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε από ποιες ‘‘αγνές’’ και ‘‘αμόλυντες’’ κοινωνικές δυνάμεις θα συσταθεί αυτή η περίεργη Αριστερά και, το κυριότερο, πώς θα αποφύγει τους μηχανισμούς τής δικής της οργάνωσης όταν, μοιραία, συγκροτηθεί σε ‘‘σώμα’’ για να παρέμβει αποφασιστικά στην πολιτική αρένα (να διεκδικήσει δηλαδή την πολιτική εξουσία).

Όπως ήδη είπαμε, όλες αυτές οι διαφορές δεν εμπόδισαν αρχικά τον μεταξύ μας διάλογο. Σταδιακά όμως, με αφετηρία την προεκλογική περίοδο των δεύτερων εκλογών, τού Ιουνίου, όταν και συστήσαμε την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό άρχισε να αλλάζει. Για να καταλήξει γρήγορα σε σχολιασμούς εκ μέρους του απόλυτα εχθρικούς, αντιπαραγωγικούς και, σε τελική ανάλυση, εις βάρος του κλίματος καλόπιστου διαλόγου που, ανεξάρτητα από ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, προσπαθούμε να διατηρούμε εδώ. Προσπαθήσαμε να τον επαναφέρουμε στο κλίμα (και όχι μια φορά). Ματαίως. Του επισημάναμε ότι υπερβαίνει τα όρια. Τίποτε. Του δείξαμε έμπρακτα ένα διαφορετικό παράδειγμα, όταν αναδημοσιεύσαμε ένα ιδιαίτερα πολεμικό άρθρο του —κόντρα στις δικές μας απόψεις βέβαια— κι όταν, μετά από εκδηλωμένη πρόθεσή του να αποχωρήσει, τον προσκαλέσαμε να επανέλθει ως σχολιαστής. Μηδέν.

Πρόσφατα, μετά από μία χονδροειδή διαστρέβλωση απόψεών μας, αναγκαστήκαμε να τον προειδοποιήσουμε με ‘‘διαγραφή’’ από τη λίστα τών σχολιαστών. Και λίγο μετά προχωρήσαμε σε αυτή. Για ποιο λόγο και με ποιο σκεπτικό; Με το εξής:

Μετά την προειδοποίησή μας, η οποία, με μικρή καθυστέρηση, συνέπεσε με την απόφασή του να σταματήσει να σχολιάζει εδώ, δημοσίευσε στο blog του (critici.gr) ένα επικριτικό άρθρο για εμάς. Το άρθρο είναι η αποθέωση τής παρανόησης κειμένων και ισχυρισμών μας, της αυθαίρετης εξαγωγής συμπερασμάτων, της δίκης προθέσεων, της διαστρέβλωσης και, σε τελική ανάλυση, του στραγγαλισμού ακόμα και τής στοιχειωδέστερης λογικής. Φυσικά, τίποτε από όλα αυτά δεν προκάλεσε τη ‘‘διαγραφή’’ του.

Αυτό που την προκάλεσε είναι το γεγονός ότι ο Κωστής Παπαϊωάννου, στο εν λόγω άρθρο, ανανεώνει ενισχυτικά και ανατροφοδοτεί εμμέσως(;) πλην σαφώς τη λασπολογία τού κνώδαλου που ακούει στο διαδικτυακό όνομα Νοσφεράτος, αφού χαρακτηρίζει επανειλημμένα αυτό το blog ως …μυστηριώδες!!! Είναι αυτονόητο ότι η αναζωπύρωση των αθλιοτήτων τού Νοσφεράτου (leftg700.blogspot.com = ‘‘στημένο’’, ασφαλίτικο blog) συντελείται ανεξάρτητα από τις προθέσεις τού Κωστή Παπαϊωάννου και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι, όπως τουλάχιστον ο ίδιος μάς έχει πει εδώ, δεν τις συμμερίζεται. Ανεξάρτητα, αλλά σε καμία περίπτωση και συγγνωστά —ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς τη μεγάλη εμπειρία του από την πολύχρονη συμμετοχή του στο αριστερό κίνημα...

Έτσι, μετά το γνωστό και μη εξαιρετέο κνώδαλο, ο Κωστής Παπαϊωάννου καθίσταται το δεύτερο άτομο που του απαγορεύεται να παίρνει τον λόγο στο παρόν βήμα· και ο ‘‘φάκελός’’ του μπαίνει κι αυτός στο αρχείο μας. Οριστικά, τελεσίδικα και αμετάκλητα.

«Καταδικάζουμε την κουκούλα οποθενδήποτε και αν προέρχεται»…

«Η κουκούλα του διαδηλωτή που σπάει τζαμαρίες, η κουκούλα του καταδότη και του δήμιου, η κουκούλα του κρατούμενου και η κουκούλα της μπούργκας, παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές ιστορικές περιόδους. Μερικοί στην Αριστερά θέλουν δυστυχώς να συγχέουν την πρώτη με τη μάσκα του Ζορρό, όπως συγχέουν βλακωδώς την τίμια τραγιάσκα του Γαβριά με την κουκούλα του παρακρατικού προβοκάτορα η του διαταραγμένου «αναρχικού» Ηρόστρατου. Αλλά όποιος υποθάλπει τις κουκούλες ανοίγει την Κερκόπορτα για τον πολιτισμό της αστυνομικής κουκούλας. Δεν κρίνω προθέσεις, κρίνω το αποτέλεσμα».

Έτσι γράφει ένας αθεόφοβος φιλελεύθερος που χρησιμοποιεί όχι μία, αλλά ...δύο κουκούλες!!! Τη μία, αυτή τού ψευδωνύμου του, απολύτως συνειδητά. Την άλλη, αυτή τού αριστερού, μπορεί και εξ αιτίας Ογκώδους Άγνοιας. Σ’ αυτή την (ενδεχόμενη) Ογκώδη Άγνοια που τον δέρνει να οφείλεται άραγε και το μόλις διαφαινόμενο μειδίαμα του ‘‘κουκουλοφόρου’’ (= μεταμφιεσμένου) για το φόβο τής Οχράνα Βλαδίμηρου;

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #60 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 3.ΙΙ.2012)

‘‘Σοσιαλισμός’’ με ‘‘δημοκρατία’’ και ‘‘ελευθερία’’, καπιταλισμός με ‘‘υπεύθυνη’’ αντιμετώπιση της βαρβαρότητας από την ‘‘Αριστερά’’ τής ‘‘Ευθύνης’’…

Προχθές την Τετάρτη, ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ο εκλεκτός τής ΔΗΜΑΡ, για την εκλογή τού οποίου πανηγύριζαν οι κάθε λογής ‘‘αντιλαϊκιστές’’, ‘‘εκσυγχρονιστές’’, ‘‘υπεύθυνοι’’ ‘’αριστεροί’’, ‘‘αντιφασίστες’’, ‘‘πεφωτισμένοι’’ δεξιοί, ‘‘αριστεροφιλελεύθεροι’’, σκέτοι ‘‘φιλελεύθεροι’’ και γενικά σύμπας ο ‘‘δημοκρατικός’’ συρφετός, που λέει κι ο Νιόνιος, μήνυσε αστέγους επειδή, ψάχνοντας για καταφύγιο από το φονιά χιονιά, παραβίασαν το εγκαταλελειμμένο καφενείο στο Πνευματικό Κέντρο τού Δήμου. Για να έρθουν τα ΜΑΤ να τους διώξουν και να κάνουν τις αναγκαίες συλλήψεις, κάτω από τα ‘‘ανεύθυνα’’ γιουχαΐσματα κάποιων ‘‘αντικοινωνικών’’ στοιχείων…

Ψάχνουμε κι εμείς στο επίσημο site τού κόμματος να βρούμε έστω μια αράδα για το περιστατικό. Τίποτε! Και μετά ψάχνουμε στο ημιεπίσημο site τού κόμματος. Nothing! Και φεύγουμε κι από εκεί και πάμε στην ευαίσθητη ‘‘αριστερή’’ στρουθοκάμηλο και μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής μέχρι το καλοκαίρι που μας πέρασε, οπότε και αποχώρησε. Rien! Και αποθέτουμε τις τελευταίες μας ελπίδες στην ακόμα πιο ευαίσθητη Μαργαρίτα και επίσης μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τής ΔΗΜΑΡ. Niente!

Πολύ ‘‘ευθύνη’’ αυτή η ΔΗΜΑΡ (κι οι Δημαρίτες)! Πού να περισσέψει χώρος για στοιχειώδη ευαισθησία και έστω ένα κιχ κριτικής…

Κι ύστερα θυμόμαστε πάλι (το ’χουμε αυτό το ελάττωμα, για να τα λέμε όλα!) τα ανάθεμα που έχει φάει ο Χαρίλαος Φλωράκης από το ‘‘αντισταλινικό’’ ρεύμα (χα!), επειδή κάποτε είχε πει πως «ο Ρίζος δημοσιεύει ό,τι συμφέρει το λαό»…

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Τι νομίζατε, ρε; Έτσι γαμάει ο δημοκρατικός σοσιαλισμός! Και μην απορείτε που δεν γράψαμε λέξη! Εμείς δεν είμαστε σαν τα σταλινικά μούτρα σας, κόκκινοι φασίστες! Εμείς είμαστε αντισταλινικοί, όχι αντιλενινιστές! Ο Λένιν δεν είχε πει «να μαθαίνουμε από τους αντιπάλους μας»;

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #59 (ΤΡΙΤΗ, 24.Ι.2012)

«Αχ, θα με φάει η στενοχώρια, που ’μαστε χώρια, που ζούμε χώρια…»

Έτσι πηγαίνει το ρεφρέν σ’ ένα παλιό εξαιρετικό τραγούδι τού Απόστολου Καλδάρα σε στίχους τού Κώστα Βίρβου. Ερωτικό τραγούδι, σπαρακτικά απλό, με λόγια σαν αυτά που εννοούσε ο Ρίτσος όταν έγραφε «τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα» Κι εμείς θυμόμαστε αυτό το ρεφρέν απόψε, και το κάνουμε τίτλο για κάτι άσχετο, για τα ‘‘δικά μας’’, την υπόθεσή μας, (κάθε ένας έχει τον δικό του καημό…), γιατί μας συγκίνησε ένα ποίημα που πόσταρε σε σημερινό (χθεσινό) σχόλιο ο φίλος μας ο Γρηγόρης. Ο φίλος μας ο Γρηγόρης, που πολύ τον εκτιμούμε, επειδή, σε μια καλοκαιρινή ‘‘αερομαχία’’ με έναν άλλο φίλο μας, έδειξε την ίδια μ’ εκείνον συντροφική παλικαριά και γενναιότητα κι έκανε στροφή και δεν πάτησε τη ‘‘σκανδάλη’’.

Είναι ένα ποίημα που «όποιος δεν καταλαβαίνει πού πατά και πού πηγαίνει» θα μπορούσε να το πει αντικομματικό. Εμείς όμως, που ακριβώς επειδή είμαστε κομματικοί, είμαστε ‘‘αντικομματικοί’’, καταλαβαίνουμε. Και ανεβάζουμε το ποίημά του στην πρώτη σελίδα, αν και χωρίς να ζητήσουμε την άδεια του (νομίζουμε όμως ότι κι αυτός θα καταλάβει και δεν θα θεωρήσει αυτή την πρωτοβουλία κατάχρηση εξουσίας), και το ανεβάζουμε με την ελπίδα ότι το μήνυμα που μεταφέρει στους στίχους του (και ανάμεσα από αυτούς) θα φτάσει εκεί που πρέπει…

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Εσύ εκεί,
κι εγώ στου χώρου τη συνέλευση,
βαρύς αγώνας,
μα το κλίμα πια κατάλληλο.

Εσύ εκεί,
κι εγώ στης πάλης την απλότητα,
να σε γυρεύω,
για της δράσης την ενότητα.

Εσύ εκεί,
και η γραμμή σου διαταγή
και τελεσίγραφο,
κι εγώ εδώ, στην αλυσίδα αγκαλιά
με ένα σύντροφο ‘‘δικό’’ σου.

Εσύ εκεί… εσύ εκεί…

Εσύ εκεί,
κι εγώ στης πύλης τα μεγάφωνα,
να τα μασάω,
του αγώνα τα παράπονα.

Εσύ εκεί,
κι εγώ κοιτώντας τη σημαία σου,
να με ματώνει,
η φωνή σου και το ψέμα σου.

Εσύ εκεί… εσύ εκεί…

Εσύ εκεί,
κι η άποψή σου διαταγή
και τελεσίγραφο,
κι εγώ εδώ,
όλη τη νύχτα κολλητά
με ένα σύντροφο ‘‘δικό’’ σου.

Εσύ εκεί… εσύ εκεί…

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #57 (ΤΡΙΤΗ, 20.ΧΙΙ.2011)

‘‘Αντισταλινικό’’

«Ή αυτοί, ή εγώ!»,
είπε μια μέρα
—επιτέλους!—
το τρελό φορτηγό.

Μια μέρα που άργησε
ένα χρόνο:
αυτό είχε πάντα
στο μυαλό του και μόνο.

Αχ τι κακό,
τι τραγικό,
να είσαι ένα
τρελό φορτηγό

και τα φρένα σου
να ’ναι σπασμένα,
να χρεώνεις σε άλλους
τα σπασμένα,

και να θες
να τους βγάλεις το μάτι,
για όσα τράβηξες
σαν ήσουν παιδάκι,

τότε που αυτοί
δεν υπήρχανε καν…
κι οι γιαγιάδες τους —νέες—
παίζαν κουμ καν…

Μα έτσι είναι
η ‘‘αντισταλινικότη’’:
έχει κάτι
απ’ την ‘‘ποιότη’’ τού Τότη!

Που, κατά τ’ άλλα,
δεν …γουστάρει τις μπάρες!
Κι …ανατριχιάζει,
σαν ακούει γι’ αμπάρες!

Τι, σαν εμάς
τους σταλίνες;
Που σκοτώνουμε trotskyists
μ’ αξίνες;

(Κι αυτό, αν δεν το παίζουμε
—τάχα!— Λεφτάκια,
ενώ είμαστε
του net Μανιαδάκια…)

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Αχ τι κακό,
τι τραγικό,
να είσαι ένα
τρελό φορτηγό,

ενώ θα μπορούσες
να ήσουνα κάτι,
αν ‘‘έψαχνες’’ πίσω,
τότε που ήσουν παιδάκι…

Πεθαίνοντας στην Αθήνα

Πεθαίνοντας στην Αθήνα

δεν είναι το ίδιο σαν να πεθαίνεις στη Μαδρίτη,

ή ανθυπολοχαγός στα βουνά τής Αλβανίας.

Δεν είναι το ίδιο σαν να έχεις πάει

απ’ απεργία πείνας μέσα στη φυλακή,

δεν είναι το ίδιο σαν να σε εκτελούν στον τοίχο του Περ Λασέζ,

ή στον τοίχο τής Καισαριανής.

Δεν είναι το ίδιο σαν να σε πηγαίνουν για ‘‘καθαρό αέρα’’ στου Γουδή, Κυριακή χαράματα.

Πεθαίνοντας στην Αθήνα μπορεί να σημαίνει ένα πολύ απλό γεγονός

χωρίς καμία τραγικότητα, κανέναν ηρωισμό, καμία δόξα.

Μπορεί να συμβεί στο γήπεδο από μια στραβή φωτοβολίδα,

πηγαίνοντας στη δουλειά σου ή γυρνώντας από το φροντιστήριο,

κάνοντας σούζες στην Αμφιθέας

για δέκα ευρώ στοίχημα.

Ή μπορεί να συμβεί μετά από το Σαββατιάτικο σινεμά,

που δεν σου έφτασε και θέλεις να κάνεις και μια βόλτα,

έτσι· για ένα σάντουιτς στα Έβερεστ, για κάποιο κορίτσι,

ή για χαβαλέ —ποιος ξέρει;

Α, πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος να μπει στα πρωτοσέλιδα της Ιστορίας.

Μόνο στα ψιλά.

Όπως τα κηδειόχαρτα στις κολώνες των συνοικιών ή δίπλα από την εξώπορτα κάποιας μεγάλης τράπεζας.

Πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος σαν αυτούς που ακούγαμε από μικροί κι ανατριχιάζαμε.

Κάθε ομοιότης είναι συμπτωματική.

Ας μείνουμε λοιπόν αυστηρά και μόνο στα γεγονότα, όπως διδάσκουν στις δημοσιογραφικές σχολές:

Ήταν μια φορά ένα γελαστό παιδί και πια δεν είναι.

Ο ηλίθιος κι ο πανηλίθιος (ένα και το αυτό πρόσωπο)

…ασχολείται να αναλύσει —τρομάρα του!— για ποιους λόγους επισημάναμε, στην προηγούμενη ημερολογιακή μας σημείωση (12.ΧΙ.2011), τη γαργάρα του για τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ (κάτι φληναφήματα περί της προσοχής που πρέπει να δοθεί στο ποια ζητήματα θα επικρατήσουν στη δημόσια ατζέντα ήταν στρακαστρούκες για την τιμή των αντιφασιστικών όπλων…). Και προσπαθεί, ο πανηλίθιος, να τεκμηριώσει την άποψη ότι μας ενόχλησαν αυτά τα πυροτεχνήματα, λόγω της αντιφασιστικής και αντιρατσιστικής τους ‘‘αιχμής’’ (κλίμακας …καρφίτσας!). Όπως ‘‘τεκμηρίωσε’’ το ‘‘ρατσισμό’’ μας, όταν μας ‘‘τσάκωσε’’ να μιλάμε για έναν μαύρο Έλληνα, παραλλάζοντας (‘‘αφελληνίζοντας’’ για την ακρίβεια!) το στίχο τού Εγγονόπουλου από «ωραίος σαν Έλληνας» σε «ωραίος σαν άνθρωπος»!!!

Στο μεταξύ, κάνει γαργάρα το άλλο: ότι ο αναντάμ-παπαντάμ εθνολαϊκιστής Άνθιμος βγήκε, για μια ακόμα φορά, λαύρος υπέρ τής παραμονής τής Ελλάδας με νύχια και με δόντια στη ζώνη τού ευρώ. Δηλαδή υπέρ τής ίδιας ακριβώς ιδέας, την οποία ο πανηλίθιος, ορκισμένος εχθρός τού εθνολαϊκισμού (όπως τον καταλαβαίνει αυτός βέβαια, καταλαβαίνετε…), αγωνίζεται εδώ και ενάμισο χρόνο να υποστηρίζει με νύχια και με (βρυκολακίστικα) δόντια σε όλη τη μπλογκόσφαιρα!!!

Πώς το λένε στα γήπεδα, για κάτι που, όσο νυχτώνει, τόσο μεγαλώνει;

Ε, ακριβώς αυτό! ;-)

Τού κόσμου το περίγελο χαράματα μπλογκάρει (& UPDATE, 13.XI.2011)

Ναι, χαράματα, στις τρεις παρά, μέσα στη μαύρη νύχτα! Διότι η αγανάκτηση για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση τών μαύρων εθνολαϊκιστών τού ΛΑΟΣ, αλλά και των ορθόδοξων τοιούτων τής ΝΔ («Σαμαρούλες»), με τις ευλογίες των ‘‘σοσιαλιστών’’ του ΠΑΣΟΚ με τους οποίους θα συγκυβερνούν πλέον δεν τον αφήνει να κοιμηθεί. Ο θυμός τον πνίγει! Και πώς αλλιώς; Είναι δυνατόν να μείνει αδιάφορος για το άνοιγμα τής κερκόπορτας στα …Καρατζαφεράκια αυτός, ένας ορκισμένος αντιφασίστας; —εννοείται, όπως όλοι οι ‘‘συνεπείς’’ αντιφασίστες, ορκισμένος τόσο εναντίον τού μαύρου όσο και του κόκκινου φασισμού (una faccia,una razza!)…

Έτσι, ίππευσε την αντιφασιστική, ηλεκτρονική πένα του κι άρχισε να γράφει. Συγχωρείστε του τις απίστευτες ύβρεις και τις βλάσφημες χριστοπαναγίες. Ήταν εκτός εαυτού με εκείνους, που, ενώ είχε πιστέψει ότι θα έφραζαν το δρόμο στο φασισμό και το ρατσισμό, αυτοί, αντίθετα, τρώνε και πίνουν με τον Βορίδη και τον Άδωνι. Καταλαβαίνετε τώρα… Μοιραία λοιπόν, κατέληξε να γράψει τον παρακάτω …λίβελο:

«ενα σχολιο για τις εξελιξεις

περα απο το ζητημα του ευρω κλπ υφιστανται αλλα τρια που υποβώσκουν στο εσωτερικο μετωπο.: το ζητημα των ελευθεριων , το κοινωνικο ζητημα ,και το μεταναστευτικο (που συνδεεται και με τον ρατσισμο).

το ποιο θα επικρατησει στη δημοσια Ρητορική και ΑΤΖΕΝΤΑ αλλά και το ΠΩΣ θα συναρθρωθει με τα αλλα δυο , θα κρινει και τις μετεπειτα εξελιξεις: ο δρομος για την κολαση ειναι στρωμενος με τα κυριαρχα σημαινοντα στη δημοσια ατζεντα».

Μην παρεξηγήσετε ότι προτάσσει το ζήτημα του ευρώ. Είναι τα κατάλοιπα —οικονομισμός, (ευρω)διεθνισμός, κ.λπ.— από την εποχή που ήταν αριστερός, παλιά. Τώρα είναι σκέτος αντιφασίστας. Πώς λέει η διαφήμιση «Σάββας σκέτος»; Έ, κάπως έτσι!

Σκέτος, αγνός αντιφασίστας λοιπόν.

Κι όπως βλέπετε, πολύ-πολύ …θυμωμένος! Ας τον κρατήσει κάποιος πριν κάνει κανένα …κακό! ;-)

UPDATE: Το περίγελο έσπευσε να ‘‘επιδιορθώσει’’, και μάλιστα …φωτογραφικά(!), τον …λίβελο εναντίον τού …αντιφασιστικού ΠΑΣΟΚ που ποστάρισε. Ω γνήσιος ‘‘αντισταλινικός’’, αλλά προηγμένος, εκσυγχρονισμένος που λένε, δεν κατέφυγε απλώς στην αφαίρεση προσώπων από την ανάρτηση. Έκανε κάτι καλύτερο: πρόσθεσε ολόκληρη φωτογραφία που δεν υπήρχε στο αρχικό δημοσίευμα! Φυσικά, στη ζούλα, ‘‘πούστικα’’ που λένε (παλιά του τέχνη κόσκινο!).

Δεν ξέρει ο ευήθης ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως και στις δημοσκοπήσεις, έγκυρη είναι η αυθόρμητη έκφραση της γνώμης.

Όχι η …ρετουσαρισμένη!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #52 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 11.ΧΙ.2011)

Το εθνικό στοίχημα της κυβέρνησης Παπαδήμου και ο Γρηγόρης Ψαριανός

Στα ‘‘εθνικά στοιχήματα’’, κατ’ εξαίρεση με ό,τι συμβαίνει στα στοιχήματα γενικώς, οι πολλοί βάζουν πολλά και δεν παίρνουν τίποτε, ενώ οι λίγοι βάζουν μόνο το κεφάλαιό τους και παίρνουν τα πάντα.

Περιέργως, ο Γρηγόρης Ψαριανός της ΔΗΜΑΡ μας καλεί να ‘‘παίξουμε’’ σε αυτό το στοίχημα. Διότι εκτιμά ότι ο Λουκάς Παπαδήμος «είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να αποτελεί εγγύηση, γιατί είναι αποδεκτός και από την κοινωνία και από το πολιτικό κατεστημένο και από τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, την Ευρώπη και το μέσο πολίτη».

Λέμε «περιέργως» γιατί ο Ψαριανός αυτοπροσδιορίζεται «αριστερός από παιδάκι» και, πάντα κατά δήλωσή του, ποτέ δεν έπαψε να είναι αριστερός. Επιπλέον, είναι και παλιός Ρηγάς.

Παλιός Ρηγάς; Χα!

Τώρα δεν είναι παρά ένα πενταράκι μπαστούνι!

Στέλιος Ελληνιάδης-Στρεψιάδης!

Από τις πιο μονομερείς και διαστρεβλωτικές απόψεις για τη σύγκρουση ΠΑΜΕ – ‘‘αντιεξουσιαστών’’ αυτή τού Στέλιου Ελληνιάδη στο «Δρόμο» του Σαββάτου που μας πέρασε (με αναπαραγωγή και στην κυριακάτικη εκπομπή του στον «Κόκκινο 105,5»).

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το έντυπο άρθρο του:

Οι αντιεξουσιαστές, με την έναρξη της αντιπαράθεσης, σύρθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη από την πιο συγκρουσιακή μειοψηφία τους σε μια μάχη χαρακωμάτων με το ΚΚΕ. Και το ΚΚΕ, υποκύπτοντας όλο και πιο πολύ στις κολακείες τών καθεστωτικών δημοσιογράφων που το εκθειάζουν για την ευταξία και τη νομιμότητά του, αλλά και στις διαθέσεις του πιο συντηρητικού κομματιού της κοινωνίας και της δικής του βάσης, δημιουργεί ένα μηχανισμό όχι άμυνας, αλλά καταστολής που συμπεριφέρεται σαν αστυνομία και την αναπληρώνει. Δεν είναι τυχαίο ότι μέλη του χτύπησαν και προπηλάκισαν ακόμα και μεμονωμένα άτομα, άντρες και γυναίκες που διαμαρτύρονταν φραστικά για τη βία που αντίκριζαν έκπληκτοι. Ομάδες οργανωμένες σαν διμοιρίες που είχαν ενωμοτάρχες επικεφαλής και οι οποίες δεν αρκέστηκαν στην περιφρούρηση του όγκου των οπαδών τού ΚΚΕ, αλλά όταν έφτασε η αστυνομία καταδίωξαν τους αντιεξουσιαστές μέχρι την πλατεία Κολοκοτρώνη! Φρίκη με κράνος και μολότοφ!

Για γέλια, αλλά πιο πολύ για κλάματα, τα όπλα που χρησιμοποιούν πολλοί αριστεροί ‘‘μαχητές’’ τού ενδοαριστερού εμφυλίου…

Nosferatu

Κάνουμε πως δεν είδαμε τη μεσημεριανή ανάρτηση του Νοσφεράτου, σύμφωνα με την οποία, και μέσω μιας απίστευτα διαστρεβλωτικής “κοπτοραπτικής” τού κειμένου μας, εξέφραζε την άποψη ότι το σημερινό post «Τρεις και Μια ευχές για ένα αριστερό blog που διέκοψε για να ανασυνταχθεί» απέπνεε μικροψυχία(!), μνησικακία(!!) και δηθενιά(!!!).

Δεν προσποιούμαστε τους τυφλούς επειδή την κατέβασε μετά από λίγο —την κατέβασε χωρίς καμία εξήγηση, δηλαδή ‘‘πούστικα’’ και στη ζούλα. Το κάνουμε, γιατί, απλούστατα, ο συγκεκριμένος μάς έχει δώσει σαφώς μεγαλύτερα δείγματα ευήθειας, ανεντιμότητας και ανανδρίας στο παρελθόν, για τα οποία και έχει πάρει τις ανάλογες απαντήσεις.

Οπότε, αν έχει καλυφθεί το μείζον, τι νόημα έχει να σπαταλάμε περισσότερα λόγια από αυτά που χωράνε σε μια απλή και περιθωριακή ημερολογιακή καταγραφή για το έλασσον;

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #47 (ΤΕΤΑΡΤΗ, 8.VI.2011)

Δείχνανε σε ένα κομματόσκυλο το φεγγάρι, κι εκείνο ξαμολήθηκε στο διάστημα για να πάει να το φέρει πίσω!

Σε ένα blog, στο οποίο δεν μας επιτρέπεται ο σχολιασμός, πήρε το μάτι μας κάποιον/α που υπογράφει ως Crisleonti να ποστάρει το εξής σχόλιο προς τον διαχειριστή, όταν εκείνος, απορών, επισήμανε το ίδιο απόσπασμα από το άρθρο τού Δημοσθένη Παπαδάτου – Αναγνωστόπουλου που σχολιάσαμε κι εμείς στις αναρτήσεις τής 31ης Μαΐου και 1ης Ιουνίου 2011, ζητώντας, εμμέσως πλην σαφώς, κάποιον να τον διαφωτίσει. Έγραψε λοιπόν σε απάντηση και «διαφώτισή» του ο/η Cris:

«Μην αρχισεις και συ σε παρακαλω σαν τους ηλιθιους αριστεροπατριωτεςKEFTg700 να κρινεις τον Δημοσθενη ως ανανηψαντα γιατι θα κοψω φλεβες».

Ο/η καημένος/η!... Γράψαμε (και μάλιστα σε δύο εκδοχές!) για την πιο πρόσφατη κωλοτούμπα τού κόμματος —αυτού τού κόμματος που έχει ιδιαίτερη κλίση προς τις κωλοτούμπες—, η οποία και πηγαίνει από το ένα άκρο στο άλλο, κι εκείνος/η κατάλαβε ότι επικρίναμε τον αρθρογράφο ως ...ανανήψαντα!

Προσοχή: Δεν έκανε πως αυτό κατάλαβε. Μας έχει πείσει απολύτως ότι όντως αυτό κατάλαβε! Έτσι, στο προσεχές Συνέδριο τον/την βλέπουμε να μπαίνει άνετα στην νέα Κεντρική Επιτροπή, και μάλιστα μέσα στην 1η δεκάδα! Αναμένεται να ενισχύσει σημαντικά την πλειοψηφούσα τάση τών Ραντανπλάν «τής Αριστεράς, των Κινημάτων και τής Οικολογίας»...

Τι έκανε ο διαχειριστής; Άκουσε την παράκληση και εσιώπησε. Ίσως γιατί κι εκείνος έχει βγάλει το ίδιο συμπέρασμα. Ίσως γιατί φοβήθηκε μην κατηγορηθεί επί «αριστεροπατριωτισμώ»...

Who knows…

Ο …εξηντάρης!

Φέτος, ο Μίμης Ανδρουλάκης κλείνει τα εξήντα. Φαίνεται ότι τα εξήντα είναι η ηλικία που οι άνθρωποι, κυρίως οι πολιτικοί, και ακόμα πιο κυρίως οι πολιτικοί που έχουν ξεκινήσει από την Αριστερά, αρχίζουν να σκέφτονται την υστεροφημία τους. Τουλάχιστον αυτό σκεφτήκαμε όταν διαβάσαμε το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της συνέντευξης που έδωσε προχθές στο Βήμα FM. Γιατί αυτό που ξεχωρίσαμε εμείς δεν ήταν οι αναφορές στην ανικανότητα των κυβερνητικών στελεχών. Ούτε οι αναφορές για τον ανασχηματισμό «που ήταν καραγκιοζιλίκι». Ούτε η άποψη πως το ΠΑΣΟΚ, παρά τα προβλήματά του, είναι η «μόνη ελπίδα». Ούτε οι εγωκεντρικές εμμονές του ότι «αυτός τα έλεγε» ακόμα και πριν από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, γράφοντας μάλιστα ένα ολόκληρο βιβλίο («Έ! Πρόεδρε!»). Ούτε η προσπάθειά του να αθωώσει τον Παπανδρέου για το «λεφτά υπάρχουν» και να τα ρίξει όλα «στο περιβάλλον». Όχι, τίποτε απ’ όλα αυτά.

Αυτό που ξεχωρίσαμε ήταν η παρακάτω φράση του:

«Προεκλογικά χάθηκε το παιχνίδι και εκεί ήμουν αντίθετος εγώ, υποχρεωμένος λόγω της ιστορίας μου από την Αριστερά να βγω από το κάδρο της εξουσίας. Γιατί ήξερα τι πρόκειται να έρθει».

Ακούτε; Θυμήθηκε «την ιστορία του στην Αριστερά»! Και βγήκε, λέει, «από το κάδρο της εξουσίας»! Σιγά σιγά θα μας πει ότι προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ για να κάνει εισοδισμό αλλά δεν …«του βγήκε»!

Ε! Μίμη! Παίξε παρακάτω!

Το Πραγματικό και το Γελοίο

Δεν πάει πολύς καιρός που έγινε εδώ μια μεγάλη συζήτηση για το μεταναστευτικό, με αφορμή την πρόσφατη απεργία πείνας των 300 μεταναστών. Τότε, συζητώντας για τη Δικαιοσύνη και τις προτεραιότητές της με κάποιον blogger της «συνεπούς (κομμουνιστικής) Αριστεράς», από αυτούς οι οποίοι, μαζί με τους σε αφθονία απαντώμενους εν Ελλάδι «ευαισθητοποιημένους δημοκρατικούς πολίτες», σήκωναν εδώ και βδομάδες το πανό «είμαστε όλοι μετανάστες», φωνάζοντας ταυτόχρονα το ομώνυμο σύνθημα με πάθος, γράφαμε:

«[…] σύμφωνα με κάποιον από τους αντιδημάρχους του Δήμου Αθηναίων, οι άστεγοι του κέντρου των Αθηνών υπολογίζονται σε 20.000! Θα συμφωνήσουμε, φανταζόμαστε, ότι το να είσαι άστεγος μέσα στο καταχείμωνο είναι πολύ χειρότερο από το να μη σε νομιμοποιούν σε μια ξένη χώρα και να δουλεύεις για ένα κομμάτι ψωμί, έρμαιο στις διαθέσεις του αφεντικού. Άρα, (και πάλι φανταζόμαστε ότι θα συμφωνήσουμε), υπάρχει περισσότερη δικαιοσύνη σε μια απεργία πείνας μέσα στη Νομική με αίτημα την περίθαλψη των αστέγων. Και επομένως, (πάλι θα συμφωνήσουμε φανταζόμαστε), συνυπολογιζομένων των προκείμενων, η δικαιοσύνη που εμπεριέχεται στην απεργία πείνας των 300 είναι λιγότερο ξέχειλη από τη δικαιοσύνη του αιτήματος ‘‘στέγη στους αστέγους’’[1].

»[1] Αστέγους. Σκέτο. Ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, χρώματος».

Εμείς το γράψαμε, εμείς το διαβάσαμε, κι απάντηση στο αν συμφωνούσε ή διαφωνούσε δεν πήραμε από τον ερωτώμενο συνομιλητή μας (αλλά ούτε από άλλους σχολιαστές, ακόμα και από ορισμένους «παρατηρητικούς»…).

Προχθές δόθηκε μια απάντηση. Από το Πραγματικό. Που δεν μπορεί μεν, κατά Λακάν, να συμβολοποιηθεί, (για εμάς μπορεί εν μέρει, αν μας το επιτρέπει το Τάγμα των Λακανιστών), αλλά σε επίπεδο γραπτού πληροφοριακού λόγου, όλο και κάτι μπορεί να γίνει για να πάρουμε μια μικρή γεύση του.

Προχθές λοιπόν, το πρωί της παγωμένης Τετάρτης, της δεύτερης μέρας του χιονιά «που τ’ αρνάκια πάγωσε», εργάτες της υπηρεσίας καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων, βρήκαν νεκρό έναν άστεγο στο Άλσος του Θησείου. Άλλες λεπτομέρειες δεν είναι σ’ εμάς γνωστές. Έτσι, δυστυχώς, δεν ξέρουμε τι θρησκείας, φυλής και χρώματος ήταν ο έως θανάτου παγωμένος άνθρωπος. Ίσως για τον ίδιο λόγο, επειδή δηλαδή δεν είναι βέβαιο πως ήταν μετανάστης, ο blogger που λέγαμε δεν μπήκε στον κόπο να χαλάσει τη χαρά που νιώθει για το γεγονός ότι «δεν θρηνήσαμε κάποιον νεκρό από τους μετανάστες απεργούς πείνας». Όχι για να θρηνήσει, όχι. Δεν έχουμε τέτοιες απαιτήσεις για έναν νεκρό που, για να τα λέμε όλα, δεν είναι βέβαιο ότι, εκτός από άνθρωπος, ήταν και μετανάστης. Αλλά, έτσι, έστω για να εκφράσει μια κάποια λύπη βρε αδερφέ! (Εξ όσων γνωρίζουμε, το ίδιο έπραξαν και οι σε αφθονία απαντώμενοι εν Ελλάδι «ευαισθητοποιημένοι δημοκρατικοί πολίτες»…).

Πολύ ζόρικο αυτό το γαμημένο το Πραγματικό, μα την πίστη μας! Από τη μια αρνείται πεισματικά να συμβολοποιηθεί πλήρως, κι απ’ την άλλη, χωρίς καν να του το ζητήσει κανείς, γελοιοποιεί πλήρως! Ακόμα κι αυτούς που διατείνονται ότι μπορούν να αναπαραστήσουν πλήρως τη Δικαιοσύνη!...

Α πα πα…

Αυτόν το μήνα θα εγκαινιάσουμε την αποστολή ανοιχτών επιστολών προς τις πολιτικά οργανωμένες δυνάμεις, τάσεις και ρεύματα της Αριστεράς, μη λησμονώντας όμως και το μεγάλο κόμμα της, τους ανέντακτους. Θα ξεκινήσουμε με τις ανοιχτές επιστολές προς το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ.

Επιπλέον, καθώς ο Μάρτιος είναι ο μήνας της 58ης επετείου του θανάτου του Στάλιν, θα δώσουμε στη δημοσιότητα, τα πορίσματα του 1ου θεματικού Συνεδρίου μας, το οποίο διεξήχθη με απόλυτη επιτυχία τον περασμένο Δεκέμβριο και είχε ως αντικείμενο τις απόψεις και τις θέσεις μας για τον Μεγάλο Κακό. Συνεπώς:

Εντός του Μαρτίου:
● Ανοιχτή επιστολή προς την ηγεσία, τα στελέχη, τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ
● Ανοιχτή επιστολή προς την ηγεσία, τα στελέχη, τα μέλη και τους οπαδούς του ΣΥΝ
● Иосиф Виссарионович Сталин: Το φάντασμα που στοιχειώνει το φάντασμα που στοιχειώνει τον κόσμο

Κι ακόμα, εντός του Μαρτίου:
Μια απόλυτα πρωτότυπη χαρτογράφηση του τοπίου της ελληνικής Αριστεράς.

Μη τα χάσετε! Θα χάσετε! ;-)

Τα λέμε

ΥΓ Η σειρά με την οποία προαναγγέλλονται οι δημοσιεύσεις δεν συμπίπτει υποχρεωτικά με τη σειρά δημοσίευσης.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #42 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 6.ΙΙ.2011)

Βρε καλώς τα τά «παιδιά»!

Πριν από λίγο, μάς εστάλη ένα σχόλιο στο τελευταίο ποστ (Πέμπτη, 3 Φεβρουαρίου 2011) που δεν περιμέναμε ποτέ! Αξίζει να το διαβάσετε. Είμαστε σίγουροι (σχεδόν σίγουροι, για να τα λέμε όλα!) ότι θα εντυπωσιαστείτε όσο κι εμείς. Το παραθέτουμε αυτούσιο:

Αγαπητοί «σύντροφοι»,

Σας ευχαριστούμε θερμά που εξακολουθείτε να γράφετε στ’ αρχίδια σας τα όσα λένε οι κάτοικοι του 6ου διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων και παραμένετε συνεπείς υποστηρικτές της άποψης ότι το μεταναστευτικό δεν είναι πρόβλημα κι ότι η μόνη ορθή απάντηση της παράταξής σας σε όσους πιστεύουν το αντίθετο πρέπει να είναι «κάτω το κεφάλαιο και οι λακέδες του».

«Φιλικά», η Διοικούσα επιτροπή της Χρυσής Αυγής του 6ου διαμερίσματος Αθηνών.

Εγκαινιάζουμε σήμερα μια μόνιμη, αν και περιοδική, «στήλη» στο ημερολόγιο περιθωρίου. Σ’ αυτήν, πάντα με τίτλο και συνοδευτική εικόνα αυτά που βλέπετε παραπάνω, θα προαναγγέλλουμε άρθρα, τα οποία, έχοντας πάρει την έγκριση του Τμήματος Προπαγάνδας της Κεντρικής μας Επιτροπής, βρίσκονται στο στάδιο της τελικής επεξεργασίας και συγγραφής ή αρχίζουν να «βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ». Οι προαναγγελίες θα γίνονται όταν κρίνεται σκόπιμο και θα αφορούν σε τρεις χρονικές κατηγορίες. Η πρώτη, με υπότιτλο «Επί του πιεστηρίου», θα αφορά στο αμέσως επόμενο post. Η δεύτερη θα έχει τον υπότιτλο «Εντός του Χ» (όπου ‘Χ’ θα είναι ο εκάστοτε τρέχων μήνας). Και η τρίτη, την κάπως αινιγματική και «ευέλικτη» λέξη «Προσεχώς». Σύμφωνα με τα παραπάνω, γι’ αυτή την πρώτη προαναγγελία έχουμε και λέμε:

Επί του πιεστηρίου:
«ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΡ: Η ευτυχία τού να είσαι ‘‘καθαρός’’ και η δυστυχία τού να είσαι αριστερός».

Εντός του Φεβρουαρίου:
«Ο μάγος EisenheiMηλιός, ο Λένιν και η μέθοδος εκμάθησης —μετά διδασκάλου— των αρχών του ανώδυνου τοκετού» (Σ. σ.: σε δυο μέρη).

Ευχαριστούμε για την προσοχή σας. ;-)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #41 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 28.Ι.2011)

Ποια είναι η μεγαλύτερη μαλακία;

Η μεγαλύτερη μαλακία είναι να προσπαθείς να καλύψεις τη …μαλακία σου, όταν αυτή δεν καλύπτεται με τίποτε! Είναι αυτό ακριβώς που προσπαθεί να κάνει ο ΣΥΝ, ο οποίος, από το πρωί, μέσω των ανθρώπων που τον εκφράζουν, είτε αυτοί είναι πολιτικά στελέχη, είτε είναι δημοσιογράφοι, προσπαθεί να μας πείσει ότι κατά την ανάμειξη του κόμματος στην ιστορία με τους μετανάστες και τη Νομική, όλα έγιναν σωστά και, άρα, όλα βαίνουν καλώς.

Και νομίζουν ότι ο κόσμος —της Αριστεράς, αλλά και ο υπόλοιπος που παρακολούθησε καλόπιστα την εξέλιξη των γεγονότων— τρώει κουτόχορτο και δεν πρόσεξε τη μεγαλειώδη ανακυβίστηση (κωλοτούμπα)! Ανακυβίστηση που και μόνο αυτή αρκεί για να αποδείξει ξεκάθαρα την καραμπινάτη μαλακία διαρκείας στην οποία επιδόθηκαν ομαδικά!

Γαμώ το Λένη μας, γαμώ!…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #40 (ΤΡΙΤΗ, 25.Ι.2011)

Δήλωση συμπαράστασης (μετανοίας)

Σύμφωνα με τον Αναγκαστικό Ν(οσφ.) 2011/ 25/1/8,20 προβαίνουμε στην ακόλουθη Υπεύθυνη Δήλωση:

1) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

2) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

3) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

4) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή

5) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

6) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

7) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

8) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

9) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

10) Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, γνώστες των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, δηλώνουμε υπευθύνως ότι συμπαραστεκόμαστε ολόψυχα στους 305 μετανάστες που ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

Εντάξει;

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #39 (ΠΕΜΠΤΗ, 6.Ι.2011)

Ω, τι Кротος μπαμπά!

Εμείς πάντως ξαφνιαστήκαμε. Εντάξει, δεν μείναμε και με το στόμα ανοιχτό, αλλά, όσο να ’ναι, ένα κάτι τι το πάθαμε.

Μπαίνουμε σ’ ένα blog ανήμερα την Πρωτοχρονιά να ευχηθούμε. Με την ευκαιρία, κάνουμε κι ένα πείραγμα, απολύτως φιλικό, από προηγούμενη συζήτηση μέσα εδώ προ μηνών. Και με την ευκαιρία, επειδή το συγκεκριμένο blog, την τελευταία φορά που μας επισκέφτηκε έφυγε δυσαρεστημένο και κλείνοντας την πόρτα με δύναμη στα μούτρα μας, υπενθυμίζουμε, πάντα φιλικά, ότι πια «δεν τα λέμε». Και γιατί το υπενθυμίζουμε; Γιατί είναι προφανές πως εμείς θέλουμε «να τα λέμε» όχι μεταξύ μας, αλλά με τους άλλους. Και είναι επίσης προφανές (άντε, εμφανές) ότι αυτή η υπενθύμιση, στην ουσία, είναι πρόσκληση «να τα ξαναλέμε».

Εισπράττουμε μια απάντηση όλο ξινίλα. Τόσο πολύ ξινίλα, που δεν περισσεύει χώρος ούτε για ένα ευχαριστώ για τις ευχές. (Καλά, για ανταπόδοση ούτε λόγος! Εκκωφαντική σιωπή!). Και, επιπλέον, πάνε να μας βγάλουν και το πείραγμα οφσάιντ!

Εντάξει η ξινίλα, εντάξει και οι ευχές που πήγαν στο βρόντο, εντάξει και οι άλλες που τις έφαγε η μαρμάγκα (αρχικά, γιατί μετά, έστω και κατόπιν εορτής, κάτι έγινε). Αλλά να μας βγάλουν και το πείραγμα οφσάιντ;

Ε, βάλαμε κι εμείς το ριπλέι! Και τότε κατηγορηθήκαμε, γιατί, λέει «κρατάμε αρχείο» από τις παλιές φάσεις και την «έχουμε στημένη στη γωνία», παράπτωμα που, λέει, το διαπράττουμε κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση!

Δηλαδή, λες κάτι, σου απαντούν «λες μαλακίες», κι όταν προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν υπάρχει καμία μαλακία κι ότι, εν πάση περιπτώσει, αν κάποιος λέει μαλακίες, αυτός δεν είσαι εσύ, τότε κατηγορείσαι γιατί φακελώνεις τον κόσμο! Φακελώνεις τον κόσμο επειδή δεν σβήνεις τα παλιά σχόλια κι έχεις καλή μνήμη!!!

Μαλακίες καραμπινάτες, για να τα λέμε όλα!

Εκκωφαντικές!

Διαβάζουμε στη Χριστουγεννιάτικη «Αυγή» τη συνέντευξη του Παπαδημούλη. Κι επειδή η εφημερίδα απομονώνει μια ερώτηση για να τονίσει την απάντηση, μοιραία, πέφτει εκεί πρώτα το μάτι μας (άνθρωποι είμαστε και το μάτι μας υπέκυψε στην προσπάθεια καθοδήγησής του):

«Είναι γνωστές οι διαφωνίες σας σχετικά με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Επιμένετε ότι πρέπει να διαλυθεί;

Αυτό που προέχει, το αποφασίσαμε στο συνέδριο και πρέπει να το κάνουμε πράξη είναι η ολόπλευρη ενίσχυση του ΣΥΝ. Αυτό σημαίνει πολιτική εξόρμηση του ΣΥΝ, προβολή του προγράμματος του ΣΥΝ, καμπάνια εγγραφής νέων μελών του ΣΥΝ.

Να υπερβούμε έναν παραλυτικό αυτοεγκλωβισμό του ΣΥΝ σ’ έναν ΣΥΡΙΖΑ που απέχει πολύ από τα οράματα και τις ελπίδες που συνόδευαν το ξεκίνημά του και χαρακτηρίζεται από βαβυλωνία, αριστερισμό, παραγοντισμό και μια διάθεση μικρών ομάδων να καπελώνουν τον ΣΥΝ. Χρειαζόμαστε έναν ισχυρό ΣΥΝ και μία συμμαχία ευρύτερη από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το απαιτούν η κρίση και η άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Σε αυτή τη συμμαχία μπορούν και πρέπει να μετάσχουν και όσες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ειλικρινά θέλουν να βαδίσουν αυτό τον δρόμο μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΝ: Δυνάμεις που αντιτίθενται στη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ και προέρχονται από τον σοσιαλιστικό χώρο, δυνάμεις από την οικολογία, οι δυνάμεις της Δημοκρατικής Αριστεράς, για μια δυναμική αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση στη νεοφιλελεύθερη πολιτική του Μνημονίου. Να είμαστε ενωτικοί, αλλά όχι αναιρώντας τον ΣΥΝ και το στίγμα του. Ο κόσμος θέλει ενότητα, αλλά θέλει και σαφές συνεκτικό στίγμα».

Μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούν ο Κουβέλης και οι φίλοι του, κι αντί να δίνουν φιλικούς αγώνες με τον Τσίπρα και τους φίλους του, να ξαναγίνουν πάλι μια ομάδα;

Γιατί να επιμείνουν σε ένα λάθος;

Τους δίνει πάνω από 3% πιθανότητες επιτυχίας;

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #37 (ΤΡΙΤΗ, 14.ΧΙΙ.2010)

Η άλλη όψη της κοινωνίας των πολιτών

Από συζήτηση στον «Real FM», λίγα λεπτά πριν, στην εκπομπή του «αστέρα» της δήθεν «αθλητικής» τάχα «δημοσιογραφίας» Γιώργου Γεωργίου:

Ακροατής: Αύριο στη διαδήλωση, όλοι εκεί Γιώργο. Και πού ’σαι; Μακριά από τους οργανωμένους! ΠΑΜΕ, ΓΣΕΕ, όλοι αυτοί, ξέρεις… Όπως και στο ποδόσφαιρο: μακριά απ’ τους οργανωμένους!

Γ. Γεωργίου: Σ’ ευχαριστώ πολύ. Γειά χαρά φίλε!

Ακροατής: Γειά σου Γιώργο.

Οραίος[1]!

[1] ©Товариш Яков Федотович Павлов.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #36 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 10.ΧΙΙ.2010)

Και εις το δημοψήφισμα πιστεύομεν!

Ο παππούς του, λίγες μέρες μετά την άφιξή του στην απελευθερωμένη από τους Γερμανούς Αθήνα, είχε πει σε συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, απαντώντας στο σύνθημα ‘Λαοκρατία’ του Εαμικού πλήθους που τον άκουγε:

«Και εις την λαοκρατίαν πιστεύομεν!».

Τώρα ο εγγονός, ο πλέον κατάπτυστος πρωθυπουργός της χώρας μετά τον Τσολάκογλου, τον Λογοθετόπουλο και τον Ράλλη «αποκαλύπτει», σύμφωνα με δημοσίευμα της ηλεκτρονικής έκδοσης της «Ελευθεροτυπίας» πως, «ορθώνοντας» το «ανάστημά» του στη Μέρκελ σχετικά με τις προθέσεις της γερμανικής κυβέρνησης να αναθεωρήσει επί το «ορθολογικότερον» τη Συνθήκη της Λισαβόνας, «τής είπε» «κατάμουτρα»:

«Εγώ θα πάω σε δημοψήφισμα και θα δούμε τι θα γίνει»!!!

Γιωργακοπαπανδρεϊσμός, το τελευταίο στάδιο της ανθρώπινης αναισχυντίας…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #34 (ΔΕΥΤΕΡΑ, 15.ΧΙ.2010)

Η δόξα του Τυρνάβου και η ντροπή της Ικαρίας

Γράφαμε πριν από δυο posts για την εξαιρετική πλην όμως μοναδική περίπτωση του Τυρνάβου, όπου πάσες οι μερίδες και τα ρεύματα της Αριστεράς, από το ΚΚΕ ως τον ΣΥΝ, διεκδίκησαν τη δημαρχία, αποτυγχάνοντας, σε ένα μοιρασμένο στα τρία εκλογικό σώμα, να μπουν στο δεύτερο γύρο για 26 μόνο ψήφους! Και προτρέπαμε όλους να ακολουθήσουν αυτόν το δρόμο. Οι ενωτικές μας φωνές ακούστηκαν στην Ικαρία.

Μόνο που, ίσως λόγω απόστασης και θαλασσινών ανέμων, δεν ακούστηκαν όσο καθαρά χρειαζόταν και το νόημα αλλοιώθηκε κάπως. Τι κάπως; Για να τα λέμε όλα του γαμήθηκε η μάνα!

Στην Ικαρία λοιπόν, στον δεύτερο γύρο όπως και στον πρώτο, οι συνασπισμένες δυνάμεις των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. και ΣΥΝ (ο «Ριζοσπάστης αναφέρει και τον ΣΥΡΙΖΑ) αντιμετώπισαν το ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης» του ΚΚΕ. Κι επειδή, ως γνωστόν, «λαός ενωμένος ποτέ νικημένος», κατήγαγαν περιφανή νίκη με περίπου 53% (45,17 στον πρώτο γύρο έναντι 43,92 της Συσπείρωσης).

Εξ όσων έχουμε αντιληφθεί μέχρι τώρα, το γεγονός έχει περάσει στο ντούκου. Αυτό, το ντουκάρισμα δηλαδή, δεν μας προξενεί και μεγάλη εντύπωση γενικά. Όμως υπάρχουν μερικές ειδικές περιπτώσεις που, όσο να ’ναι, το σημειώνουμε.

Οι ειδικές αυτές περιπτώσεις είναι η εκκωφαντική σιωπή που ετήρησαν κάποιες συντρόφισσες και σύντροφοι (Σημ. συντ.: Πού πας ρε Καραμήτρο; Σύντροφοι είπαμε, όχι προβοκάτορες!) που έφριξαν από την αποχή της Αριστεράς στον δεύτερο γύρο και τη χρέωσαν για κάποιες νίκες δεξιών υποψηφίων. Τι διάολο, το αμίλητο νερό ήπιαν;

Αλλά ας μη το κάνουμε αυτό θέμα. Οι περιπτώσεις είναι λίγες (των συντρόφων εννοούμε· των προβοκατόρων είναι πολλές…).

Ας περιμένουμε να δούμε τι και ποιοι από τα στελέχη και τους οπαδούς της εκτός ΚΚΕ Αριστεράς θα πούνε κάτι γι’ αυτή τη ντροπή.

Θα πούνε;

Κάθε «σπίτι» χρειάζεται και το κατάλληλο «ξεπλυντικό»… (+ UPDATE1 & 2)

Αλιεύσαμε και αναδημοσιεύουμε το τελευταίο πόνημα της «Κυρίας» του Διαδικτύου (το οποίο, φυσικά, επιβάλλει να την αποκαλούμε, από τούδε και στο εξής, «Μεγάλη Κυρία»). Πού το αλιεύσαμε;

Μα στο blogroll του ευγενέστατου, δημοκρατικότατου και κεντροαριστερότατου βεβαίως βεβαίως (Κυρίου) Προκόπη Δούκα! Ο οποίος, να σημειωθεί, εδώ και ενάμισο χρόνο, μάς έχει «κόψει» από το blog του, ως …εριστικούς και ουχί …καλοπροαίρετους!. Λοιπό, απολαύστε το «ποίημα»:

Ύμνος στους Αριστερούς
10.11.10

Διαβάζω από προχτές ότι οι Αριστεροί πάσης φύσης, ετοιμάζονται να ψηφίσουν υποψήφιους της Νέας Δημοκρατίας την Κυριακή.

Όχι ότι μου κάνει εντύπωση, μια ζωή προδότες της ιστορίας, του λαού, του κόμματος και του εαυτού τους ήταν, αλλά είναι και μαλάκες και τους αρέσει να το φωνάζουν.

Ρε παπάρα, ψήφισε τον πούστη τον ακροδεξιό (οι δεξιοί μόνο ακροδεξιοί είναι) και κάντο γαργάρα.
Αφού είσαι τσογλάνι και το ξέρουμε, τι το υπενθυμίζεις συνέχεια;
Κάνεις πάρτι με τη μαλακία από τότε που ανακάλυψες τον Τρότσκι, τον Λένιν, τον Μαρξ, τον Έγκελς, τον Ντρίξτον, τον Φονς, τον Αϊκακ.

Ήρθε ο βλάχουρας ο Έλληνας να το παίξει Κομμουνιστής.
Δε λέω για τώρα, κι από παλιά μιλάω.
Πώς κατάφερε να συνδέσει τη στέπα με τη Στούπα της Καλαμάτας, μόνο η πούτσα του το ξέρει.

Αφού ρε κωλόβλαχε στο μυαλό σου δεν χώρεσαν ποτέ απλούστερα πράγματα, είναι δυνατόν να έχεις κατανοήσει το μανιφέστο;

Αφού είσαι Έλληνας μπουρτζόβλαχος και Καραγκούνα κουνιστή, έχεις κάνει την Αθήνα ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ και θα ψηφίσεις για να παραμείνει μπουρδέλο, γιατί αυτό είναι το περιβάλλον που καταλαβαίνεις.

Αφού ρε μαραμένο αρχίδι, είσαι κατά του μνημονίου απαιτώντας να ξαναγυρίσουμε στη δραχμή και να μην πληρώσουμε κανένα χρέος, μπαταχτσής από κούνια μωρή λουλού και το πουλάς για ιδεολογία.

Αφού ρε μουνάκι αξύριστο, θα ψήφιζες ΠΑΣΟΚ αν δεν σου κόβανε τα επιδόματα και του κώλου τα μουνόπανα που σου πληρώνανε τόσα χρόνια στην πλάτη των άλλων.

Αφού ρε ξεχειλωμένε κώλε, είσαι χειρότερος από τους ακροδεξιούς που θα ψηφίσεις γιατί τραβάς όπου σε πάει ο άνεμος με τον καταπιόνα ορθάνοιχτο να φας κάνα κοψίδι κι εκεί ξεχνάς και μάνα κι αδελφό και Μαρξ και Λένιν και της γυναίκα σου τον μούνο.

Παλιόπουστα, καριόλη Αριστερέ, η Ελλάδα αν βρίσκεται ακόμα στα σκατά σε σένα το χρωστάει.
Πάντα τρικλοποδιές της έβαζες με του μυαλού σου τον απόπατο.

Αφού ρε μίασμα της Μεσογείου, δεν έχεις μυαλό ούτε κορδόνια για να δέσεις, γιατί γαμάς το σύμπαν; Γιατί υπάρχεις;

Σιχαμένο κωλάντερο, έφτιαξες μια κοινωνία τίγκα στους ναρκομανείς, στις άρρωστες πουτάνες, στα κακοποιημένα αδέσποτα, και στις χωματερές των σκουπιδιών από τα χιλιόμετρα κωλόχαρτα σου.

Ναι ρε, εσύ την έφτιαξες αυτή την κοινωνία, με τις αλλαξοκωλιές σου μια ζωή με φασιστόμουτρα.
Με το να γλείφεις τους εμετούς τους για να μη χάσεις μια θερμίδα ύπαρξης.

Πουλημένο ρεμάλι, υπάνθρωπε, υπέλληνα, καριόλη της μάνας σου, τσογλάνι του πατέρα σου, της γειτονιάς ρουφιάνε, ούτε η κουράδα του σκύλου σου που δεν έσκυψες ποτέ να μαζέψεις από το δρόμο δεν σου αξίζει για να φας.

Ψήφισε ρε αρχίδι δεξιούς, κάνε τους και κυβέρνηση ξανά, να φας 8 μνημόνια και τα 8 στον κώλο.

Η επανάσταση δεν τέλειωσε ακόμα.
Θα τελειώσει όταν σε καταπιεί η ιστορία.
ΑΜΗΝ

UPDATE 1 (Παρασκευή, 12.11.2010, 2.44 μ.μ.): Ένας από τους φίλους αυτού του blog έστειλε σήμερα το πρωί το εξής σχόλιο στον αξιότιμο, αξιοσέβαστο, δημοκρατικοκεντροαριστερό Κύριο Προκόπη Δούκα:

Ο/Η zalion είπε...
Εγω θα ηθελα να σας συγχαρω για το οτι στο Blogroll σας εχετε το Blog της Τσαουσας. Για οσους δε το εχουν διαβασει ας κανουν το κοπο. Δειξε μου τους φιλους να σου πω ποιος εισαι κυριε «αντικειμενικε» Προκοπη Δουκα. Αντε και εις ανωτερα.
12/11/10 8:32 π.μ.

Πήρε την εξής απάντηση:

Ο/Η Prokopis Doukas είπε...
@zalion: Στο blogroll μου έχω μπλογκς όλων των πολιτικών αποχρώσεων, από δεξιά ως σύριζα - χωρίς φυσικά να σημαίνει οτι συμφωνώ με το περιεχόμενο τους. Αυτό ακριβώς το καθιστά "αντικειμενικό", κύριε άσχετε με τη λειτουργία της μπλογκόσφαιρας...
12/11/10 11:40 π.μ.

Προφανώς ο «προκομμένος» Προκόπης, ίσως επειδή έκανε και κάποιες σπουδές στις ΗΠΑ, μας περνάει για …Αμερικανάκια! Και καμώνεται πως η «ντομάτα» που έφαγε από τον φίλο zalion ήταν απλώς και μόνο επειδή η «Μεγάλη Κυρία» είναι φόλα ΠΑΣΟΚ, κι όχι επειδή συμπεριλαμβάνει στη λίστα ιστολογίων του ένα blog τέτοιας απίστευτης χυδαιότητας, τo οποίo κοπρολογεί εκ συστήματος! Έτσι ο Προκοπάκος μας βγαίνει …δημοκράτης και η Αριστερά αποδεικνύει, για μια ακόμα φορά, τον …κρυπτοφασιστικό της χαρακτήρα!

Παρακαλούμε, δείξτε τον πολιτισμό σας. Πτύετε εντός του πτυελοδοχείου.

Πίσω και Κεντροαριστεροδεξιοφιλελεύθερα!

UPDATE 2 (Σάββατο, 13.11.2010, 2.09 μ.μ.): Σήμερα το πρωί, ο διάλογος μεταξύ του zalion και του Προκόπη συνεχίστηκε. Παραθέτουμε αυτολεξεί:

Ο/Η zalion είπε...
Κυριε Δουκα το ομολογω πως ειμαι ασχετος με τη λειτουργια της μπλογκοσφαιρας. Αυτο ομως φανταζομαι δε με κανει ανικανο να κρινω πως το εμετικο μπλογκ που διαφημιζετε στο δικο σας μπλογκ δεν εχει να κανει με καμια αντικειμενικοτητα. Φυσικα θαταν αστοχο απο μερους μου να κρινω εδω και τη δημοσιογραφικη σας δουλεια μιας και δε συνηθιζω να γινομαι σακος του μποξ απο "φιλαθλους" δημοσιογραφων.
Για την ιστορια ενα μικρο κοπιαρισμα των λεχθεντων στο μπλογκ που τοσο απλοχερα του παρεχετε μια θεση στον δικο σας χωρο.
«Αφού είσαι Έλληνας μπουρτζόβλαχος και Καραγκούνα κουνιστή, έχεις κάνει την Αθήνα ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ και θα ψηφίσεις για να παραμείνει μπουρδέλο, γιατί αυτό είναι το περιβάλλον που καταλαβαίνεις.

»Αφού ρε μαραμένο αρχίδι, είσαι κατά του μνημονίου απαιτώντας να ξαναγυρίσουμε στη δραχμή και να μην πληρώσουμε κανένα χρέος, μπαταχτσής από κούνια μωρή λουλού και το πουλάς για ιδεολογία».
Παρακαλω επισης την αντικειμενικοτητα να την κρινουν κι αλλοι κι οχι μονο η δικια σας αυθεντια.
13/11/10 8:03 π.μ.

Το «στρουμφάκι της δημοσιογραφίας», κατά την εύστοχη διατύπωση ενός ιδιαίτερα αγαπητού σ’ εμάς αναγνώστη μας, έδωσε την εξής απάντηση:

Ο/Η Prokopis Doukas είπε...
@zalion: Επιμένετε σε κάτι που δεν έχει νόημα. Πηγαίνετε να διαμαρτυρηθείτε στο μπλογκ της τσαούσας, η οποία έχει τη δική της γραφή. Αν δεν σας αρέσει, μπορείτε να την αποφεύγετε. Δηλαδή, αν σας ενοχλεί η τσαούσα, με την Αυριανή τι θα κάνετε; Θα ζητήσετε από το Υπουργείο Τύπου να καταργηθεί;

Το να έχεις δεκάδες μπλογκ στο μπλογκρολ, δεν σημαίνει επαναλαμβάνω, οτι είναι "φίλοι" σου ή οτι συμφωνείς μαζί τους. Ούτε καν οτι τα διαβάζεις. Πολλές φορές έχω εκνευριστεί από αυτά που γράφουν άλλα μπλογκ - δεν τα "σβήνω" όμως. Αν δεν μπορείτε να το καταλάβετε, τι να σας πω. Τι πάει να πει "απλόχερα προσφέρω"; Έχουμε πρόβλημα χώρου - και έβγαλα κάποιον άλλον έξω για να μπει το συγκεκριμένο μπλογκ;

Επιπλέον, έχετε μάλλον στρεβλή ιδέα για την έννοια της αντικειμενικότητας. Που εν πάση περιπτώσει, δεν εφαρμόζεται στην έννοια του μπλογκ=προσωπικό ημερολόγιο. Δεν είναι εφημερίδα ή τηλεοπτικό δελτίο, για να είμαι υποχρεωμένος να έχω όλες τις απόψεις. Και παρόλα αυτά, εν μέρει το κάνω - και βρήκατε τώρα εσείς ζήτημα για να με κατηγορήσετε. Σας ενοχλεί; Μην ασχολείστε και διαβάστε κάτι άλλο...
13/11/10 12:09 μ.μ.

Ίδε ο …άνδρας!

7 Νοεμβρίου (25 Οκτωβρίου) 1917

Σήμερα, στο ημερολόγιο, το περσινό post της ίδιας ημέρας. Στην εικόνα, ο πίνακας των Mikhail Fedorovich Kholuev και Ludmila Sergeevna Manevich «Ο Λένιν ηγείται της Επανάστασης», που την είχαμε βρει στο περιοδικό «Azerbaijan International». Το κείμενο που ακολουθεί είναι από το ποίημα του Μεγάλου Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι «Σύννεφο με παντελόνια» (αποσπάσματα σε μετάφραση Γιάννη Ρίτσου, εκδόσεις «Κέδρος»).

Εκεί που τ’ ανθρώπινο βλέμμα τσακίζεται ανήμπορο,
βλέπω να καταφθάνει
των πεινασμένων στρατηλάτης
φορώντας το ακάνθινο στεφάνι της επανάστασης
το 1916.
.......................................................
Κι όταν
τον ερχομό του διαλαλώντας
ανταριασμένοι
θα βγείτε να δεχτείτε τον Σωτήρα,
εγώ για σας θα ξεριζώσω την καρδιά μου
θα την ποδοπατήσω
κ’ έτσι μεγαλωμένη
και καταματωμένη
θα σας τη δώσω για σημαία.
.......................................................
Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.
Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό.
Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο, ωραίος τραβάω,
τραβάω εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.

Το χτύπημα και ο θάνατος

Πέντε η ώρα που ξημερώνει
πέντε ακριβώς, την ώρα που ξημερώνει
φέρνει έν’ αγόρι το νεκροσέντονο
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Έτοιμος κι ο κουβάς με το αντισηπτικό
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Θάνατος τ’ άλλα, θάνατος μονάχα
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Ψηλά παίρνει ο αγέρας τα σκουπίδια
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Το οξείδιο σπέρνει κρύσταλλο και νίκελ
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Παλεύει η περιστέρα με το αγρίμι
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Κι η σάρκα μ’ ένα δόντι ατσαλένιο
πέντε η ώρα που ξημερώνει.

Χορδή τυμπάνου αρχίζει να χτυπά
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Αρσενικού καμπάνες κι ο καπνός
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Βουβοί συντρόφοι στ’ άχαρα σοκάκια
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Του θηρίου η καρδιά μονάχα ολόρθη
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Όταν ο ιδρώτας χιόνι αργά γινόταν
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Όταν η αρένα γέμισε με ιώδιο
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Τ’ αυγά του στην πληγή άφησε ο θάνατος
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Πέντε η ώρα που ξημερώνει,
πέντε ακριβώς, την ώρα που ξημερώνει.

Μια κάσα από καρούλια το κρεβάτι
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Σουραύλια ηχούν και κόκαλα στ’ αυτί του
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Στο μέτωπό του το θηρίο μουγκανίζει
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Η κάμαρα ιριδίζει από αγωνία
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Από μακριά σιμώνει κιόλα η σήψη
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Σάλπιγγα κρίνου στον χλοερό βουβώνα
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Οι πληγές του εκαίγανε σαν ήλιοι
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Και το πλήθος να σπάει τα παραθύρια
πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Πέντε η ώρα που ξημερώνει.
Αχ! Τι φριχτά στις πέντε που ξημερώνει.
Ήτανε πέντε σ’ όλα τα ρολόγια,
ήτανε πέντε κι ανέβαινε ο ήλιος.

Δεν θέλω να το βλέπω!

Πες στο φεγγάρι να φανεί
γιατί δε θέλω πια να βλέπω
το αίμα του Ιγνάθιο Χρήστου Ελένης μες στην αρένα.

Δεν θέλω να το βλέπω!

Αχνό φεγγάρι απ’ άκρη σ’ άκρη,
άτι από σύννεφα γαλήνια
και η σταχτιά του ονείρου αρένα
με τις ιτιές γύρω γύρω.

Δεν θέλω να το βλέπω!

Η θύμησή μου καίγεται!
Μηνύστε το στα γιασεμιά
με την αέρινη ασπράδα.

Δεν θέλω να το βλέπω!

Ποιητή, το ξέρουμε ότι μας έχεις συγχωρήσει!

ΟΧΙ

ΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ που δεν μάθαμε στο σχολείο ήταν ότι ο πρώτος εορτασμός για την 28η Οκτωβρίου 1940 έγινε στις 28 Οκτωβρίου του 1941! Ο Θανάσης Χατζής στο βιβλίο του «Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε» γράφει ότι το ΕΑΜ είχε καλέσει τους Αθηναίους την ημέρα της επετείου το πρωί να μείνουν στα σπίτια τους και μετά το μεσημέρι να ξεχυθούν στους δρόμους και στους τόπους των συγκεντρώσεων που είχαν καθοριστεί, με φανερά τα εθνικά χρώματα στην περιβολή τους. Η μεγαλύτερη συγκέντρωση έγινε στο Σύνταγμα όπου μαζεύτηκαν 5000 διαδηλωτές. Έγινε κατάθεση στεφάνου στον Άγνωστο Στρατιώτη και ακούστηκαν συνθήματα για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της χώρας. Ανάμεσα σε αυτά, το «Θάνατος στο φασισμό – Λευτεριά στο λαό» που έγινε το πιο δημοφιλές στα χρόνια της Αντίστασης που ακολούθησαν. Νωρίτερα, τη νύχτα της 27ης προς 28, είχαν ανάψει στον Υμηττό βεγγαλικά που φώτισαν την επιγραφή «ΕΑΜ» και κάτω από αυτήν, την ιστορική ημερομηνία 28 Οκτώβρη 1940.

Στο διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό που είχε απευθύνει στις 10 Οκτωβρίου του 1941 η Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή του ΕΑΜ, διαβάζουμε:

«Το ΕΑΜ ορίζει το χρονικό διάστημα απ' τα σήμερα ως τις 28 Οκτωβρίου, την πρώτη επέτειο της άνανδρης επιδρομής των Ιταλών φασιστών ενάντια στη χώρα μας, περίοδο του νέου εθνικού απελευθερωτικού ξεκινήματος. Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, ας ανεβάσουμε τις μορφές της πάλης μας. Στις 28 Οκτωβρίου με κάθε είδους εκδήλωση, αγωνιστείτε για το εθνικό ξεκίνημα. Το ΕΑΜ ορίζει σύγχρονα για έμβλημά του το ηρωικό ΤΣΑΡΟΥΧΙ. Το ΤΣΑΡΟΥΧΙ είναι το ελληνικό ‘‘V’’. To Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο καλεί όλους τους Έλληνες και Ελληνίδες στις 28 Οκτωβρίου στο σπίτι τους, στον τόπο της δουλειάς τους, στο καφενείο, στο τραμ, στον κινηματογράφο, στο θέατρο να χαιρετισθούν με τις λέξεις ‘‘ΤΣΑΡΟΥΧΙ - ΕΑΜ’’. Απ' άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα μας δύο λέξεις πρέπει ν' αντηχήσουν τη μέρα της 28 Οκτωβρίου. Οι λέξεις: ‘‘ΤΣΑΡΟΥΧΙ - ΕΑΜ’’.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΣΕΣ
Μέρες φρικτές, ακόμα πιο φρικτές κι απαίσιες, μας περιμένουν. Από μας, όμως, εξαρτάται να ζήσουμε ξανά ελεύθεροι. Ο αγώνας δε θάναι εύκολος, μα το έπαθλό του αξίζει κάθε θυσία. Και το έπαθλο αυτό θα είναι μια Νέα Ελλάδα, ελεύθερη και ανεξάρτητη, κτήμα του λαού της.
Αδέλφια μας, Έλληνες και Ελληνίδες, νεολαία της Ελλάδας!
Μπρος για το νέο εθνικό ξεκίνημα!
Μπρος για τον εθνικό συναγερμό της 28 Οκτωβρίου
Μπρος για να κατακτήσουμε την ελευθερία της χώρα μας!
Μπρος για μια ελεύθερη Ελλάδα!
Οσεσδήποτε δοκιμασίες κι αν περάσουμε, οσεσδήποτε δοκιμασίες κι αν χρειασθούν, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!».

ΓΡΑΨΕ ΟΣΑ ΒΙΒΛΙΑ θέλεις Μαραντζίδη! Κι εσύ Καλύβα κάνε κάθε μήνα και συνέδριο! Ποιος θα σας θυμάται εσάς; Όχι σε 70 χρόνια —σιγά μη σας ρωτήσαμε αυτό! Μόλις βγείτε στη σύνταξη εννοούμε. Ποιος θα σας θυμάται λοιπόν;

Ε; Ποιος;

Κανείς! Σας το λέμε εμείς οι Λέφτηδες, παλιοί και νέοι, άντρες και γυναίκες, ζωντανοί και πεθαμένοι, και να το θυμάστε: Kανείς!

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

Προδημοσίευση από την επόμενη ανάρτηση («Ο Αγών της»):

«Καθώς διαβάζουμε το τελευταίο πόνημα της Σώτης Τριανταφύλλου στην «Athens Voice», τον καλύτερο Οδηγό Αγορών (και πουλημένων) της πόλης μας, η φαντασία μας τίθεται εκτός ελέγχου και διάφορες εικόνες πλημμυρίζουν το μυαλό μας.

»Τη φανταζόμαστε…».

Η συνέχεια, στο επόμενο post. Ένα άρθρο που αποκαλύπτει για πρώτη φορά και σε αποκλειστικότητα δική μας πως, εκτός από τον Βασιλιά που είναι γυμνός (σιγά το νέο!), και η Βασίλισσα έχει μουστάκι!

Μεταφυσικά μεταμεσονύκτια ερωτήματα

Θεέ μου, αν υπάρχεις, γιατί μερικούς ανθρώπους τους έκανες τόσο κουτούς, που όσο περισσότερο σκέφτονται, τόσο πιο μούσκεμα τα κάνουν; Κι αν δεν υπάρχεις, από ποιον να ζητήσουμε τα ρέστα; Θέλουμε να πούμε: ποιος είναι ο μαλάκας-που-έφτιαξε-το-δέντρο-απ’ όπου-κάποιος-έπεσε-μικρός-τόσο-ψηλό και τον τρώμε τώρα αυτόν τον κάποιο εμείς στη μάπα μετά από τόσα χρόνια, χωρίς να φταίμε;

UPDATE: (Παρασκευή, 4.19 μμ) Τώρα που το βλέπουμε καλύτερα —ναι, κι εμείς διαβάζουμε κάπως επιπόλαια μερικές φορές— βλέπουμε μια κάποια αναγνώριση (κάποιος – κάποια· ταιριάζει). Κάτι καλό βλέπει σ’ εμάς. Ως fairplayers θέλουμε να το σημειώσουμε αυτό. Και να εκφράσουμε την απορία μας: αφού βλέπει κάτι, τι τον κάνει τελικά να συμπεριφέρεται ως ολοκληρωτικά τυφλός;

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #26 (ΔΕΥΤΕΡΑ, 20.ΙΧ.2010)

Καυγατζήδες εν θλίψει

Παρασκευή βράδυ, ξέσπασε ο καυγάς. Οι πολλοί από ’δω, οι λίγοι από ’κει. Εσύ ’σαι με τους λίγους. Δεν συμφωνείς μαζί τους σε όλα. Δεν συμφωνείς ακόμα και με το πώς καυγάδισαν. Αδιάφορο. Είσαι με αυτούς, πάει και τελείωσε. Άλλο δεν έχει.

Ξημερώματα Δευτέρας που το πήρες είδηση, ο καυγάς έχει τελειώσει. Λυπάσαι. «Ρε πούστη! Τέτοιο πανηγύρι κι εμείς πουθενά;». Έπειτα θυμάσαι: και να το ’παιρνες είδηση την ώρα που κόλλαγε το σίδερο, πάλι απ’ έξω θα ’μενες. Έχεις καυγαδίσει μ’ αυτούς που είσαι. Δηλαδή τι έχεις καυγαδίσει; Μπουκάλια σπάσανε, μαχαίρια βγήκανε, έτρεξε αίμα. Είστε χώρια. Είστε μαζί, αλλά είστε χώρια.

Είστε μαζί, είστε χώρια, είστε μαζί, είστε χώρια. Σαν το αμπεμπαμπλόμ που παίζατε παιδιά.

Αλλά, πάντα, το ‘μπλομ’ τού τέλους κάθεται στο ‘μαζί’. Στο Κόκκινο. Όπως στη ρουλέτα που παίζεται το Μέλλον. Κι αυτή είναι η μόνη σου παρηγοριά που έχασες τον καυγά.

Γιατί τότε ξεχνάς και τα μπουκάλια που σπάσανε, και τα μαχαίρια που βγήκανε, και το αίμα που έτρεξε. Και θυμάσαι το μόνο που έχει σημασία, το μόνο που μετράει στο κάτω κάτω της γραφής:

Είσαι μ’ αυτούς, πάει και τελείωσε. Άλλο δεν έχει.

When the shit hits the fan…

Αυτή η γνωστή αμερικανική έκφραση, μια πιο «βάρβαρη» εκδοχή των δικών μας που αναφέρονται στο κουτί της Πανδώρας ή στον ασκό του Αιόλου, ταιριάζει γάντι σε όσα ακούσαμε σήμερα το μεσημέρι στον «Κόκκινο 105,5», τον ραδιοσταθμό του ΣΥΝ.

Συγκεκριμένα, το ακούσαμε από την εβδομαδιαία εκπομπή του εκδότη του ελληνικού «Monthly Review» Βαγγέλη Χωραφά και του πανεπιστημιακού Κώστα Μελά στην οποία σχολιάζουν την πολιτική επικαιρότητα (αμφότεροι μέλη της κίνησης των 15 που συγκροτούν τη «Δημοκρατική Συνεννόηση» για την οποία κάναμε λόγο στο προηγούμενο σημείωμά μας).

Χολωμένος προφανώς, όπως ήταν ξεκάθαρο σε όποιον τον άκουσε χθες —να υποθέσουμε σε έκτακτη εκπομπή, αφού το πρόγραμμα του σταθμού δεν προβλέπει κάτι τέτοιο;— από τις αναφορές του Αλέκου Αλαβάνου κατά τη συνέντευξη τύπου στην ΕΣΗΕΑ σε, μεταξύ άλλων, «γκρίζα υπουργεία» (ο Βαγγέλης Χωραφάς χρημάτισε επί σειρά ετών σύμβουλος του Άκη Τσοχατζόπουλου στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης), υπονόησε ευθέως, ευθύτατα, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι ενδεχόμενες διασπάσεις εξ αριστερών, στον ΣΥΝ ή στον ΣΥΡΙΖΑ, θα οφείλονται σε χειραγώγηση κάποιων στελεχών της Αριστεράς από το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» με προφανή στόχο να πληγεί η δυναμική της υποψηφιότητας Μητρόπουλου! Στήριξε μάλιστα αυτή την κατηγορία, επικαλούμενος τη θητεία του στο («σύστημα»;) ΠΑΣΟΚ και λέγοντας πως «ξέρει αυτός»…

Αυτά δεν είναι καλά πράγματα! Για να τα λέμε όλα, αυτά είναι χειρότερα από το ‘shit’ του τίτλου μας: είναι πουστιές!

Κι ας μην έχουν την εντύπωση εκεί στον ΣΥΝ πως αυτό που ειπώθηκε «Βαγγέλης Χωραφάς έφα» και άρα οι ίδιοι δεν έχουν καμία ευθύνη. Έχουν και παραέχουν!

Ο Βαγγέλης Χωραφάς έβαλε το shit. Αυτοί έβαλαν τον ανεμιστήρα!...

Κουτσό άλογο…

Μετά την αξιοθρήνητη και κωμικοτραγική χθεσινοβραδυνή εμφάνιση του Αλέξη Μητρόπουλου στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega, η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ εκτίθεται σε αφάνταστο βαθμό. Πολύ περισσότερο που αυτή η εξέλιξη έρχεται να κορυφώσει τους ανόητους χειρισμούς της στις υποψηφιότητες Σακοράφα και Τσακνή και μάλιστα «σκάει» την ίδια ημέρα της επίσημης εξαγγελίας της υποψηφιότητας Αλαβάνου.

Ειλικρινά, είναι να πέφτει κανείς σε κατάθλιψη με το μέγεθος της αφέλειας, της προχειρότητας και της έλλειψης στοιχειώδους πολιτικού κριτηρίου που φαίνεται να έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στην Κουμουνδούρου.

Εμείς πάντως δεν τη γλυτώσαμε. Έτσι που να μην έχουμε καν τη διάθεση για ειρωνείες —πράγμα το οποίο δεν μας συμβαίνει και συχνά, για να τα λέμε όλα…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #23 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 5.ΙΧ.2010)

Εκτός από καρδιά, χρειάζεται και μυαλό…

Λέει σήμερα στο «Βήμα» η Ιωάννα Καρυστιάνη —αντιστασιακή στα χρόνια της χούντας, αποσυρμένη αθορύβως από την ενεργό πολιτική εδώ και δεκαετίες και αναγνωρισμένη ποιήτρια μυθιστορημάτων:

«Την Αριστερά όρθια στην καρδιά μου την κρατούν μόνον οι ποιητές». Κι ο «ξύπνιος» υλατζής της ναυαρχίδας της «Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης» το παίρνει αυτό, το «δουλεύει» λίγο και το κάνει τίτλο:

ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ «Η Αριστερά υπάρχει μόνο στην ποίηση».

Είναι αυτό που λένε —με μια μικρή αλλαγή— στις αμερικάνικες αστυνομικές σειρές της τηλεόρασης: «Έχεις δικαίωμα να μιλήσεις, αλλά ό,τι πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον της» (σ.σ.: της Αριστεράς). Φαίνεται ότι η Καρυστιάνη κάπου το ξέχασε αυτό και παρέλειψε να φροντίσει ώστε να γίνει κάπως δύσκολη η ζωή του «επεξεργαστή». Ίσως γιατί μίλησε από καρδιάς; Ίσως. Αλλά πάλι και στα καλογραμμένα μυθιστορήματά της δεν μιλάει από καρδιάς; Γιατί εκεί φροντίζει γράφοντας και ξαναγράφοντας να βρίσκει τις σωστές λέξεις;

Θα μπορούσε να πει κάποιος: «Ελάτε καημένοι! Αυτό σας πείραξε; Εδώ γίνονται τέρατα και σημεία, η Καρυστιάνη είναι το πρόβλημα;».

Όχι, δεν είναι η Καρυστιάνη το πρόβλημα. Και ναι, είναι και αυτό που μας πείραξε.

Γιατί η Καρυστιάνη, θέσει (αλλά όχι και φύσει) απλή αριστερή τώρα πια, θα ’πρεπε να είναι πιο προσεκτική, ακόμα κι όταν μιλάει από καρδιάς. Όχι κυρίως για να προφυλάξει τον εαυτό της, αλλά για να προφυλάξει αυτό που τον υπερβαίνει και που εκ των πραγμάτων αντιπροσωπεύει.

Και μας πείραξε και κάτι άλλο: Ότι δεν αισθάνεται η καρδιά της άλλους στυλοβάτες πλην των ποιητών. Ώστε έτσι; Και οι χιλιάδες —λίγοι αλλά χιλιάδες— που ο καθένας τους, εφ ω έχει ταχθεί και για όσο μπορεί, προσπαθεί να κρατήσει όρθια την Αριστερά, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, «ανώνυμος» μέσα στους «ανώνυμους», όλες αυτές οι χιλιάδες καρδιές δεν λένε τίποτα στην δική της καρδιά; Όπως ίσως η τελευταία ταινία του Παντελή Βούλγαρη δεν είπε τίποτα στην καρδιά αρκετών αριστερών που την έκριναν μικρόψυχα;

Αχ ρε συντρόφισσα…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #22 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 1.VΙΙΙ.2010).

Ποιος το λέει ρε γαμώ το… ποιος το λέει;…

«[…] οι κυανέρυθροι λαϊκιστές κηρύσσουν την έναρξη ανένδοτου αγώνα ‘‘απαλλαγής’’ από το Μνημόνιο! Διεκτραγωδούν τη ‘‘μείωση της εθνικής κυριαρχίας’’, μιλάνε για ‘‘κατοχική’’ κυβέρνηση και άλλα φαιδρά. Το μοτίβο της ‘‘εθνικής αντίστασης’’ αναβιώνει. Στη λαϊκιστική φαντασία ο ‘‘λαός’’ υπάρχει κυρίως ως ‘‘θύμα’’. Αυτή είναι η αγαπημένη εθνική μας αφήγηση, δεν μάθαμε άλλη...».

Σε ποιον ανήκουν τα παραπάνω λόγια; Στον Πάσχο Μανδραβέλη; Στον Φώτη Κουβέλη; Στον Φώτη Γεωργελέ; Στη Σώτη Τριανταφύλλου; Στον Θάνο Βερέμη; Στον Χαρίδημο Τσούκα; Στον Γιάννη Βούλγαρη; Στον Χαράλαμπο Γολέμη; Στον Γιώργο Γιαννουλόπουλο; Στον Γιάννη Πανούση; Στον Γρηγόρη Ψαριανό; Στον Νίκο Δήμου; Στον Γιάννη Μηλιό; Στον Άκη Γαβριηλίδη; Στον Ηλία Κανέλλη; Στον Νίκο Κωνσταντόπουλο; Στον Γιάννη Βαρδινογιάννη (Τζίγκερ);

ΥΓ: Τα bold, όπως πάντα, δικά μας. Τα συμπεράσματα, επίσης όπως πάντα, δικά σας.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #21 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 25.VΙΙ.2010).

Μια «Κυρία» στα μπουζούκια…

Διαπιστώσαμε πρόσφατα με χαρά ότι η «Κυρία» του Διαδικτύου (ελάτε τώρα, μια είναι η «Κυρία»!) διάβηκε τις πόρτες δυο καθ’ όλα αξιοσέβαστων, υπεύθυνων και, βεβαίως, δημοκρατικών blogs: αυτό του Προκόπη Δούκα και εκείνο της Αριστερής Στρουθοκαμήλου. Κι όχι μόνο διάβηκε τις πόρτες, αλλά κάθισε και πρώτο τραπέζι πίστα για ν’ ανοίξει λακριντί με την ορχήστρα.

Οι οργανοπαίκτες, μέχρι στιγμής, κάνουν τους δύσκολους και δεν της μιλάνε. Πόσο ν’ αντέξουν όμως, δεδομένης της δημοκρατικής φύσης τους;

Έτσι, θα επιβεβαιωθεί και πάλι εκείνη η κάπως χυδαία έκφραση αυτού τού πολύ χυδαίου λαού, την οποία, πρόσφατα και με άλλη αφορμή, είχαμε ξαναθυμηθεί:

Αδερφές και παλικάρια, γίναμε μαλλιά-κουβάρια!

Κι άλλο πιάτο ζεστό φαί!...

Πήραμε ένα μήνυμα που αφορούσε στο ποστ της 9ης Ιουλίου. Παραθέτουμε την απάντηση. Επειδή ξεκαθαρίζει το νόημα του post. Επειδή ξεκαθαρίζει το νόημα που δίνουμε εμείς στη λέξη ‘σύντροφος’ και ‘συντρόφισσα’. Κι επειδή έτσι νιώθουμε ότι πρέπει να πούμε ‘ευχαριστώ’…

Σ…[1] …,

Φοβόμαστε ότι το παρακάναμε στην αλληγορία και σε παρασύραμε σε λάθος «ανάγνωση» του ποστ. Το στοργικά σκεπασμένο πιάτο για το οποίο ευχαριστήσαμε δεν ήταν παρά ένα ενθαρρυντικό σχόλιο του φίλου καλώδιο στο αμέσως προηγούμενο ποστ. Συγνώμη για την παρανόηση[2] της οποίας ήμασταν η αιτία. Και συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση. Επειδή είναι μη δημόσιο mail, μπαίνουμε στη χάση και στη φέξη.

Τα λέμε

[1] Μην το παρεξηγήσεις. Δεν πάμε να σου βάλουμε ταμπέλα ή να σε «στρατολογήσουμε». Απλώς, δεν λέμε μόνο τους αριστερούς ‘συντρόφους’. Λέμε, εκτός άλλων, κάθε άνθρωπο με ανθρωπιά, θάρρος και καθαρή καρδιά που εμπιστεύεται τους άλλους και δεν φοβάται ότι θα τον παρεξηγήσουν. Ίσως επειδή πιστεύει ότι κι εκείνοι έχουν καθαρή καρδιά...

[2] Ουδέν κακόν αμιγές καλού: Έτσι μάθαμε ότι είσαι μεγαλόκαρδ… και ...μάγκ…!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #19 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 3.VΙΙ.2010).

Δεν πάνε καλύτερα για ψάρεμα; (No 1 & 2 & 3 & IMPORTANT UPDATE IV –7 Οκτωβρίου 2010)

Σε κάποιο co-blog που ασχολείται επισταμένως με διαδικασίες αλήθειας μάς διέγραψαν ένα σχόλιο. Μια και μιλάμε για αλήθειες, η αλήθεια είναι:

Το αφεντικό, επειδή είχαμε απαντήσει σε ένα σχόλιο-μάχαιρα με μάχαιρα κι όχι με λουλούδια, όπως επιβάλλει η χριστιανική πίστη, ίσως κι επειδή η δική μας η μάχαιρα απεδείχθη πιο κοφτερή, μας είχε προειδοποιήσει. Θα σβήνει πλέον, μας είπε, κάθε σχόλιο που θα είναι εριστικό και που δεν θα έχει σχέση με την ανάρτηση. Κι εμείς, αντί σαν καλά παιδιά να απαντήσουμε με ευχαριστίες σε δυο νέα σχόλια που έριζαν (με συμφιλιωτικό όμως τρόπο) απέναντί μας και τα οποία σχετιζόντουσαν άμεσα με την ανάρτηση μέσω του κρατήρα «Κοπέρνικος» της Σελήνης, απαντήσαμε, φυσικά, σαν «κακά παιδιά». (Έξις δευτέρα φύσις). Ύστερα, αστραπιαία, έπεσε ο Μπαντιού! Σόρρυ, ο μπαλτάς[1] θέλαμε να γράψουμε! Μόνο στο δικό μας κεφαλάκι, εννοείται!

Για να έχουν την ευκαιρία να δουν όλοι ότι καμιά φορά το παρακάνουμε κι από «κακά παιδιά», γινόμαστε πραγματικοί αλήτες (επηρεασμένοι από τις διαδικασίες αλήθειας δεν θέλουμε να κρύβουμε τις ντροπές μας), βάζουμε εδώ το σχόλιο που έγινε αφορμή —δικαίως εδώ που τα λέμε, για να τα λέμε όλα!— να χάσουμε το κεφάλι μας.

@Ν……. & Μ…..:

Έτσι μπράβο παιδιά! Χώστε κι άλλα στους καριόληδες τους LeftG700! Μιλήστε ελεύθερα! (Έτσι κι αλλιώς εκείνοι δεν έχουν δικαίωμα λόγου. Είναι «εριστικοί». Δεν προσφέρουν κλάδο ελαίας όπως εσείς!).

Να διαγραφούν! Όχι, να καούν ζωντανοί! Όχι, να ανασκολοπιστούν!

Στην πλατεία «Δημοκρατίας»!

Γράφαμε τις προάλλες για την ιδιότητα που έχουν να μιλούν τα πολιτικά πτώματα από τον χώρο της Ανανεωτικώς Δημοκρατικής Αριστεράς. Επίσης, έχουμε πει στο παρελθόν για τη «δημοκρατικότατη» διαγραφή σχολίων μας (δικών μας και όχι μόνο) από blogs του συγκεκριμένου χώρου.

Θα ήταν οξύμωρο τα πολιτικά πτώματα από τον χώρο της Αληθώς Κομμουνιστικής Αριστεράς, ως πιο «προχωρημένα», να υστερούσαν!

Τελικά, καλά το λένε. Όλα τα πολιτικά πτώματα, ανεξαρτήτως ιδεολογικοπολιτικής τοποθέτησης, την ίδια μυρωδιά έχουν…

UPDATE (απομεσήμερο Κυριακής 4. VII): Πάνε τα σχόλια! Τα ’φαγε η μαρμάγκα! (Έτσι νομίζουν…). Οπότε, πάει και η αισχρά μονομερής κανονιστική αντίληψη! Πάνε κι οι βρισιές! Πάνε και τα (διακριτικά) χειροκροτήματα για τις βρισιές! Σβήστηκαν! (Και πάλι: έτσι νομίζουν!). Όπως, περίπου, σβήστηκε κι ο Λέων απ’ το πλευρό του Βλαδίμηρου! Κι όπως σβήστηκε το Λένινγκραντ για να ξαναγραφτεί Αγία Πετρούπολη!

Έτσι νομίζουν!

UPDATE II (απόγευμα Δευτέρας, 5. VII):

–Πάει κι η ανάρτηση; –Πάει κι η ανάρτηση! –E, αυτό δεν λέγεται «Falling Down». –Πώς λέγεται; –Nervous Breakdown!

UPDATE III (βράδυ Δευτέρας, 5. VII):

–Μου επιτρέπετε; –Φυσικά. –Για λέγε. –Καλό για λογοπαίγνιο αυτό που είπατε, ψιλομαλακία ως σκέψη! –Έχεις καλύτερη; –Να την ακούσουμε. –Ακούστε τι έγινε: Σβήσανε τα δακτυλικά αποτυπώματά τους, ξέπλυναν τα αίματα και σφουγγάρισαν καλά-καλά. Ύστερα, πέταξαν τα νερά, ξεφορτώθηκαν το σφουγγαρόπανο, αλλά… –Αλλά; –Αλλά τι; –Αλλά ξέχασαν τον …κουβά! Μετά όμως σκέφτηκαν: Ναι, αλλά τι δουλειά έχει ένας καθαρός, άδειος κουβάς μες στη μέση; Έτσι, εξαφάνισαν και τον κουβά, για να ’χουν το κεφάλι τους ήσυχο (σε αντίθεση με το δικό μας που το ’φαγε ο μπαλτάς) και —προπάντων— το κούτελό τους καθαρό! –Καλά, είσαι Θεός! –Τι Θεός; Ημίθεος! –Μη λέτε τέτοια μπροστά στον κόσμο· θα μας περάσουν για προσωπολάτρες.

[1] Μετά τον μπαλτά, κάποιος χαρτάνθρωπος, προφανώς εκνευρισμένος επειδή γίναμε η αιτία να λερωθεί το πάτωμα με αίματα, πράγμα αντιαισθητικό όσο να ’ναι, μας προέτρεψε με τα κάπως άκομψα είναι η αλήθεια, όχι όμως και εριστικά λόγια, «να τραβήξουμε αλλού να αυνανιστούμε», ερχόμενος σε αντίθεση λίγο παρακάτω με τον εαυτό του, όταν και μας χαρακτήρισε ‘κλανιές’. (Πώς μπορεί να αυνανίζεται κάτι που δεν διαθέτει γεννητικά όργανα; Η μοναδική περίπτωση που ξέρουμε να γίνεται κάτι τέτοιο είναι αυτή των χαρτανθρώπων). Τούτο όμως, ουδόλως επτόησε τον ιδρυτή του συνιστολογίου, ο οποίος έσπευσε να συμφωνήσει με έναν κατανοητικό λόγο, μη διαφωνώντας ούτε καν (χυδαϊστί, έκανε την —κομμουνιστική— πάπια) με τα «γαλλικά» που ακούσαμε από τον χαρτάνθρωπο…

Γιατί να διαφωνήσει ο άνθρωπος; Για να τα λέμε όλα, «γαλλικά» ήταν. Όχι εριστικά!…

IMPORTANT UPDATE IV (7. X. 2010): Αυτή η ημερολογιακή εγγραφή, με θέμα συμπεριφορές και όχι πολιτικές πεποιθήσεις, ήταν μια οργισμένη εγγραφή. Συνεπώς, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ ή λίγο εκπορεύτηκε από μια αίσθηση αδικίας, το βέβαιο είναι ότι, ως ένα βαθμό, υπαγορεύτηκε και από την οργή. Και η οργή είναι κακός σύμβουλος. Γιατί οδηγεί σε υπερβολικές ή και ακραίες εκφράσεις που με τη σειρά τους μπορεί, μέσα από μια επιπόλαιη ανάγνωση, φαινόμενο συχνό στο διαδίκτυο, να οδηγήσουν σε εσφαλμένα συμπεράσματα στα οποία επ’ ουδενί ο συντάκτης ήθελε να οδηγήσει τους αναγνώστες. Έτσι, η εικόνα που σχηματίζεται καταλήγει να είναι μια παραμορφωμένη εικόνα. Άρα και παραπλανητική.

Σε μεταγενέστερο post, η εικόνα αυτή συμπληρώνεται επί το ορθότερον. Συνεπώς, όσοι αναγνώστες και αναγνώστριες ενδιαφέρονται για ακριβέστερες αποτυπώσεις της πραγματικότητας, αλλά και για κάποια διδάγματα που προσφέρει αυτή η ιστορία, καλούνται να επισκεφτούν το http://leftg700.blogspot.com/2010/09/si-vis-bellum-para-pacem.html

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #18 (ΔΕΥΤΕΡΑ, 21.VΙ.2010).

Ανανεωτικές γαργάρες…

Όπως είναι γνωστό, στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ τουλάχιστον, ο Φώτης Κουβέλης έχει εκλεγεί από την περασμένη Πέμπτη εκπρόσωπος των εννέα πλέον ανεξάρτητων βουλευτών της Βουλής. (Βάσει του κανονισμού της Βουλής, αυτό είναι υποχρεωτικό από τη στιγμή που οι ανεξάρτητοι είναι περισσότεροι από πέντε).

Στην ψηφοφορία συνέβη το εξής «αξιοπερίεργο»: Οι δυο Πασοκογενείς ανεξάρτητοι (Δημαράς, Β. Οικονόμου) πρότειναν ως εκπρόσωπο και ψήφισαν τη Σοφία Σακοράφα. Ωστόσο, τελικά, εξελέγη ο Φώτης Κουβέλης, αφού στις ψήφους των τεσσάρων αποσχισθέντων από τον ΣΥΡΙΖΑ προστέθηκαν και αυτές των προερχόμενων από τη ΝΔ, δηλαδή της Ντόρας Μπακογιάννη και του Κώστα Κιλτίδη!

Τι έγινε εδώ; Νομίζουμε αυτό που λέει ο λαός: Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες! Δηλαδή, για να αντιστοιχήσουμε το γεγονός στην τρέχουσα συγκυρία: Αντί η Ανανεωτική Πτέρυγα να συναντηθεί με τις δυσανασχετούσες δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ (διακηρυγμένος επίσημα στόχος) συναντήθηκε, έστω και σε συμβολικό επίπεδο —αλλά ξέρουμε πια τη δύναμη των συμβολισμών!— με τη φιλελεύθερη πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας!

Στα σκωπτικά σχόλια που, όπως είναι φυσικό, κατατέθηκαν σε ανανεωτικά blogs οι φίλοι της ΑΠ απάντησαν με κουτοπονηριά μικρού παιδιού: «Τι, θέλετε να πείτε ότι ο Κουβέλης ταυτίζεται πολιτικά με την Ντόρα;». (Ουδείς υποστήριξε κάτι τέτοιο!). Ένας μάλιστα από αυτούς, γνωστός μουτζαχεντίν της ανανέωσης, κατηγόρησε τους επικριτές για μικροψυχία!

Ο κακόμοιρος!... Νομίζει ότι όλοι έχουν τον ίδιο (χαμηλό) δείκτη πολιτικής ευφυΐας!

Καλά, οι επικρίνοντες είναι «μικρόψυχοι». Τι είναι όμως αυτό που έκανε όλα τα ανανεωτικά blogs, μηδέ του επίσημου site εξαιρουμένου, να «πνίξουν» την είδηση σαν κουνέλι Νέας Ζηλανδίας; Πώς είπατε; Ορίστε;

Τσου ρε Λάκηδες! Εκεί, εκεί, με την ψηλή Ντορούλα και το χοντρό Κωστή!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #16 (ΔΕΥΤΕΡΑ, 14.VΙ.2010).

«As Time Goes By» (Μουσική και στίχοι του Herman Hupfeld. Από την ταινία «Casablanka»[1942] —γειά σου Bogie με την κοριτσάρα σου τη Lauren!)

This day and age we're living in
Gives cause for apprehension
With speed and new invention
And things like fourth dimension.

Yet we get a trifle weary
With Mr. Einstein's theory.
So we must get down to earth at times
Relax relieve the tension

And no matter what the progress
Or what may yet be proved
The simple facts of life are such
They cannot be removed.

Καθώς ο καιρός περνάει λοιπόν και η κρίση υποχρεώνει όλους να πάρουν θέση, «τα απλά γεγονότα της ζωής» αρχίζουν να δείχνουν μερικές γυμνές αλήθειες:

Ότι τελικά, όντως, «είμαστε πολύ λίγοι» (προς το παρόν φυσικά)· ότι —εκτός από την «αριστεροφιλελεύθερη» σημαία— και η σημαία του «αντιεθνολαϊκισμού», ακόμα κι αν τη σηκώνουν άνθρωποι με «πολλές γνώσεις» και «σεβαστές απόψεις», έχει κάποιες ουσιώδεις διαφορές από την Κόκκινη· κι ακόμα ότι όσοι ευαγγελίζονται την «ανανέωση» της Αριστεράς και μη ξέροντας πού τους παν’ τα τέσσερα συνομιλούν μαζί μας, συνομιλούν μαζί μας ακριβώς επειδή δεν ξέρουν πού τους παν’ τα τέσσερα! (Ένας πολύ καλός λόγος όχι να μη τους μιλάμε, αλλά, αντίθετα, να τους αποκαλύπτουμε την τύφλα τους μιλώντας μαζί τους ακατάπαυστα!).

Θα δουν αυτές τις γυμνές αλήθειες όσοι αισθάνονται πιο βολικά να ψάχνουν την Αλήθεια μόνο στις σελίδες των βιβλίων κι όχι κοιτάζοντας που και που και έξω από το παράθυρό τους, εκεί που βρίσκονται «τα απλά γεγονότα της ζωής»;

Θα καταλάβουν ότι αυτοί που νόμιζαν ότι θα είναι απέναντί τους στα Κόκκινα Οδοφράγματα του Μέλλοντος (αν και όποτε αυτά στηθούν) θα βρίσκονται δίπλα τους —έστω και ως Γαβριάδες— αντίθετα με όσους μέχρι πρότινος θεωρούσαν συνοδοιπόρους;

See you someday kid!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #15 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 4.VΙ.2010).

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #14 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 22.V.2010).

Φώτης. Ναι, αλλά ποιος Φώτης;

Διαβάζουμε στη σημερινή συνέντευξη του Φώτη Κουβέλη στα «Νέα»:

«Από τη στατική αντίληψη της ‘‘υπεράσπισης των κεκτημένων’’ [η Αριστερά] πρέπει να περάσει στη δυναμική θεώρηση των πραγμάτων».

Τι ακριβώς εννοεί; Και μάλιστα από τη στιγμή που στην αμέσως επόμενη πρόταση υποστηρίζει: «Η Αριστερά πρέπει να εμμένει στον δημοκρατικό δρόμο για τον σοσιαλισμό, να διαμορφώνει εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο, να είναι ριζοσπαστική και μεταρρυθμιστική»;

Δηλαδή η σταθερή εμμονή «στον δημοκρατικό δρόμο για τον σοσιαλισμό» είναι ασύμβατη με την υπεράσπιση των όσων κέρδισε (=κερδισμένα, κεκτημένα) το εργατικό κίνημα στο μεταπολεμικό παρελθόν; Και το εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο (της Αριστεράς κατά Φώτη Κουβέλη) δεν περιλαμβάνει δικαιώματα των εργαζομένων που σήμερα καταργούνται; Ο ριζοσπαστισμός αυτού του προγράμματος τα αποκλείει; Οι μεταρρυθμίσεις δεν τα προβλέπουν;

Και τότε τι στο διάβολο αριστερό σχέδιο είναι αυτό; Γιατί να δώσουν δεκάρα οι εργαζόμενοι για μια τέτοια Αριστερά; Γιατί να συσπειρωθούν γύρω της;

Και τι θα πει «δυναμική θεώρηση των πραγμάτων»; Θα πει άραγε προσαρμογή στις επιταγές του «ευλύγιστου, δυναμικού, σύγχρονου, φιλελεύθερου καπιταλισμού» που αναγεννάται από τις στάχτες —όχι τις δικές του, αλλά των εργαζομένων;

Είναι περίεργο που ο Φώτης Κουβέλης δεν το καταλαβαίνει. Είναι περίεργο που όσοι —ειλικρινώς, αλλά αφελώς— πιστεύουν ότι αυτές οι απόψεις έχουν έστω και την παραμικρή σχέση με την Αριστερά δεν το αντιλαμβάνονται.

Για να κυριολεκτήσουμε, δεν το μυρίζουν.

Γιατί αυτές οι απόψεις, παρά τους ευφημισμούς, παρά τις περίτεχνα συσκοτιστικές διατυπώσεις, παρά τις διακηρύξεις περί δημοκρατικού σοσιαλισμού, μυρίζουν. Και μυρίζουν άσχημα.

Μυρίζουν (πολιτικό) πτώμα.

Στην καλύτερη περίπτωση μυρίζουν έναν άλλο Φώτη. Τον Γεωργελέ! Και μας κάνει πραγματική εντύπωση που η Αριστερή Ανασύνθεση του ΣΥΝ μπήκε στον κόπο —και στιγματίστηκε (δικαίως)— για να αποκλείσει από το προσεχές Συνέδριο τέτοιου τύπου δηλώσεις ξεκάθαρης πολιτικής χρωκοπίας.

Τόσα χρόνια αριστεροί και δεν έμαθαν το βασικό: Οι νεκροί ζωντανεύουν ακριβώς όταν τους αφαιρείς τον λόγο!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #13 (ΤΡΙΤΗ, 11.V.2010).

Οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων. And vice versa.

Εύγλωττο το σκηνικό της χθεσινής σύσκεψης των τριών αρχηγών στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο τέλειος συμβολισμός της αγεφύρωτης πια απόστασης των δυο παρατάξεων. Ποιοι είναι οι Έλληνες όμως; Και ποιοι οι Λακεδαιμόνιοι;

Σύμφωνα με τα παπαγαλάκια των καθεστωτικών ΜΜΕ και των διαφόρων ουρών τους στα social media, Έλληνες ήταν οι προσελθόντες. Γιώργος, Αντώνης και πάλι Γιώργος —γι’ αυτό και, όπως συνηθίζεται στων «Ελλήνων τις κοινότητες», περίσσεψαν τα ‘Γιώργο μου’ και ‘Αντώνη μου’. Λακεδαιμόνιοι ήταν οι εκπρόσωποι της εν κοινοβουλίω Αριστεράς.

Τι άλλο θα υποστήριζαν οι Ηρακλείς του συστήματος; Όπως είπε κι ο Μεγάλος Αλεξανδρινός, «Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται». Και τι άλλο από το ακριβώς αντίθετο μπορούμε να υποστηρίξουμε εμείς; Όχι φυσικά για να αβαντάρουμε την εθνοκεντρική ανάγνωση του «ραντεβού». Αλλά για να διεκδικήσουμε την έννοια του έθνους υπέρ εκείνων που αποτελούν την πλειοψηφούσα ομάδα των κατοίκων αυτού του τόπου —και όλων των τόπων: της τάξης δηλαδή των εργαζομένων και υφισταμένων την εκμετάλλευση.

Η συστημική οικονομική κρίση έχει αναδείξει από καιρό το δίπολο. (Το λέει σε όλους τους τόνους άλλωστε κι ο άλλος Γιώργος και το επαναλαμβάνει με το δικό του στυλ ο Άδωνις: «Από εδώ το αστικό δημοκρατικό καθεστώς. Από εκεί οι κομμουνιστές που θέλουν να ανατρέψουν το Σύνταγμα»). Έχει αναδείξει όμως και κάτι άλλο, καθιστώντας το ηλίου φαεινότερο πια.

Αν εκείνοι, οι Λακεδαιμόνιοι, συσπειρώνονται στα δύσκολα, τι κάνουμε εμείς;

Εμείς· οι πολυποίκιλοι αριστεροί, αυτό το ετερόκλητο, αλλά όμως με την «Κοινήν Αριστερή Λαλιά» πλήθος, τι περιμένουμε για να βαδίσουμε εν παρατάξει; Και πώς περιμένουμε αυτή τη λαλιά να την πάμε «ὡς μέσα στὴν Βακτριανὴ», «ὡς στοὺς Ἰνδούς»;

Για Λακεδαιμονίους θα μιλούμε πάντα;

Χωρίς ποτέ να τους αντι-μετωπίσουμε;

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #12 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 1.V.2010).

Οι παλιοί αριστεροί

Τους είδαμε και πάλι σήμερα, όπως τους βλέπουμε σε γενικές συγκεντρώσεις. Πιο πολλούς στο Σύνταγμα με το ΠΑΜΕ και στην Κλαυθμώνος με τον ΣΥΡΙΖΑ, λιγότερους στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στην «εξωκοινοβουλευτική», σχεδόν καθόλου στους αναρχικούς —ακόμα όμως κι εκεί, τους είδαμε.

Με τις κοιλίτσες τους, τις φαλάκρες τους και τα βαμμένα μαλλιά τους —τα «κορίτσια»— με το χαμόγελο της ενοχής για τα λάθη τους, με τη θλίψη για τα χρόνια που έφυγαν χωρίς ν’ αλλάξουνε τον κόσμο…

Ω, είναι εύκολο να τους ρίξουμε το ανάθεμα. Είναι εύκολο να τους πούμε ‘βολεμένους’, να τους πούμε ‘κρατικοδίαιτους’ ή, το βαρύ, ‘συμβιβασμένους’. Είναι εύκολο να τους θυμίσουμε αυτό το θανατηφόρο «πού ήσουν νιότη που ’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος».

Δεν το κάνουμε, δεν το νιώθουμε για να το κάνουμε. Όχι γιατί είναι οι γονείς μας —σε κάποιες λίγες περιπτώσεις και οι παππούδες μας. Όχι γιατί είναι αυτοί που κάποτε φώναζαν γεμάτοι πίστη στους δρόμους «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» ή, ακόμα, γιατί σκεφτόμαστε πως κάποτε είχαν «μαύρα μαλλιά, μαλλιά κοράκου χρώμα». Ούτε από σεβασμό «προς τους πρεσβύτερους», όχι.

Δεν το κάνουμε, γιατί τους νιώθουμε δικούς μας. Πα να πει συντρόφους και συντρόφισσες. Που παρά τις κοιλίτσες τους και τις φαλάκρες τους, παρά τα βαμμένα μαλλιά τους, κατέβηκαν σήμερα στους δρόμους, ίσως και για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Σε αντίθεση με πολλούς απ’ τη γενιά μας που προτίμησαν τον καφέ στην πλατεία ή το χουζούρεμα στο κρεβάτι μετά το ξενύχτι της Παρασκευής…

Δεν τους αθωώνουμε. Δεν σταματάμε να τους γυρεύουμε τα ρέστα. Όμως δεν τους νιώθουμε κάτι άλλο από μας, ξένο σώμα, τελειωμένη ιστορία, είδος προς απόσυρση. Είναι οι σύντροφοι των «παρελθόντων ετών». Των παλαιών κλάσεων. Που η Ιστορία τους διαμόρφωσε όπως τους διαμόρφωσε. Και σήμερα, ειδικά σήμερα, δεν μπορούμε παρά να νιώθουμε αγάπη γι’ αυτούς.

Νομίζουμε ότι το ίδιο νιώθουν κι εκείνοι. Και δεν είναι τυχαίο που ένας από αυτούς, τριάντα και βάλε χρόνια μεγαλύτερος, σύστησε έναν από μας στην παρέα του μ’ αυτά τα λόγια: «Από ’δω ο σύντροφος που με ξελασπώνει όταν γυρεύω βιβλία χωρίς να μπορώ να θυμηθώ τον τίτλο τους».

Στους παλιούς αριστερούς λοιπόν. Σ’ αυτούς που «περνάνε γελαστοί» στην πορεία. Στους παλιούς συντρόφους που έχουν αρχίσει να ξεχνάνε, χωρίς όμως να έχουν ξεχάσει…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #11 (ΤΡΙΤΗ, 27.IV.2010).

Το καλό νέο της ημέρας

Δεν ξέρουμε αν θα αποφέρει καρπούς η πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα να αποστείλει γράμμα και γραφή προς Συνδικάτα —«επίσημα» και αυτόνομα— ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Οικολόγους Πράσινους για κοινή Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση. Ξέρουμε όμως ότι, ειδικά σ’ αυτές τις στιγμές, ακόμα κι αυτή η ελάχιστη συμπόρευση δεν θα ήταν λίγο.

Μακάρι να βρει ανταπόκριση. Για μας πάντως υπήρξε η αιτία να οριστικοποιήσουμε την επόμενη ανάρτηση χωρίς άλλες συζητήσεις…

Κάλλιο αργά παρά ποτέ

Είναι πολύ παρήγορο και ελπιδοφόρο ότι κάποιοι αριστεροί διανοούμενοι, αφού πρώτα φλέρταραν με τον ασυνάρτητο μεταμοντερνιστικό λόγο ο οποίος ανακατεύει με αξιοζήλευτη επιδεξιότητα πλείστα όσα πνευματικά υλικά για να παράξει —φυσικά— εδέσματα που διεκδικούν επάξια να εκτοπίσουν την αγγλική κουζίνα από την πρώτη (χειρότερη) θέση της παγκόσμιας κατάταξης, αφού υπερασπίστηκαν με απαράμιλλο σθένος αυτόν το λόγο απέναντι στους «εχθρούς»-συντρόφους τους, αφού αλληλογράφησαν μαζί του, ανταλλάσσοντας κομπλιμέντα και χαχανητά, αλλά και εξομολογήσεις σε στιγμές όχι αδικαιολόγητης απόγνωσης ότι «ανάμεσα σε αυτή την ‘‘αριστερά’’ και τον ΓΑΠ […] εί[ν]αι με τον ΓΑΠ» γιατί «έτσι ρε φίλε, γιατί στο κάτω-κάτω δε γουστάρ[ουν] γελοίους», τώρα βρίσκουν, επιτέλους, την ελάχιστη πνευματική διαύγεια που απαιτείται για να διατυπώσουν κάποιες «κατ’ αρχάς απορίες και αντιρρήσεις» απέναντι σ’ αυτόν τον υπέρ του τίποτα λόγο .

Χαιρετίζουμε την επιστροφή των συντρόφων. Και δεν θα πάψουμε να τρέφουμε την ελπίδα ότι αυτή η επιστροφή θα συνεχιστεί μέχρι να (ξανα)συναντηθούμε και να βαδίσουμε μαζί.

Μαζί. Δηλαδή έτσι όπως ταιριάζει, έτσι όπως μόνο ταιριάζει σε συντρόφους!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #9 (ΠΕΜΠΤΗ, 15.IV.2010).

Εξαιρέσεις (η επανάληψη της Ιστορίας ως τραγωδία)

Σε λίγες μέρες έχουμε την επέτειο της χούντας των συνταγματαρχών. Τότε, όπως έχει γραφτεί και ειπωθεί κατ’ επανάληψη, η Αριστερά πιάστηκε στον ύπνο· κυριολεκτικά με τις πυτζάμες.

43 χρόνια μετά, με τη χώρα ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική υπαγωγή της κάτω από τη «σιδερένια φτέρνα» των μηχανισμών της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν κοιμάται. Το ακριβώς αντίθετο: αδυνατεί να κοιμηθεί. Κι όμως η τραγωδία θα επαναληφθεί· κι ούτε καν ως φάρσα, δυστυχώς.

Γι’ αυτό και, αμήχανη και διαιρεμένη, απροετοίμαστη και αιθεροβάμων, αδιάβαστη και αναποφάσιστη, δειλή και μοιραία, βηματίζει πάνω-κάτω καπνίζοντας και βλαστημώντας.

Χρόνια και χρόνια έτρωγε από τα έτοιμα. Χρόνια και χρόνια «διάβαζε» την Ιστορία παραλείποντας τις «ενοχλητικές λεπτομέρειες» που κρύβονται συνήθως ανάμεσα στις αράδες...

Τώρα που ήρθε η ώρα της Κρίσης σηκώνει τη σημαία της αντίστασης, αλλά σε πλήρη αδυναμία να διαλέξει σε ποιο «τόπο» να τη στήσει ώστε να μαζευτεί ο κόσμος γύρω της...

Αλλά ο κόσμος θυμάται. Κι αν δε θυμάται το νιώθει:

«Δος μοι πα στω, δος μοι πα στω»…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #8 (ΠΕΜΠΤΗ, 25.ΙΙΙ.2010).

Νομιναλισμοί…

Όσοι μιλούν για το όνομα του κομμουνισμού στο όνομα ενός κομμουνισμού που πηγάζει από την επιθυμία, ξεχνούν τη διαφορά μεταξύ επιθυμίας και ανάγκης. Επιθυμία είναι να θέλεις να δοκιμάσεις το μενού ενός νέου εστιατορίου, στο οποίο, έμαθες, ότι ο σεφ κατέχει καλά την τέχνη του φιλέτου πάπιας με σως από δαμάσκηνα. Ανάγκη είναι να πρέπει να παραμείνεις μέχρι αργά το μεσημέρι στη λαϊκή μέχρι να πέσουν αρκετά οι τιμές στις γόπες. Αυτοί όμως που θα κουβαλήσουν στους ώμους τους τον κομμουνισμό έχουν ανάγκες. Και είναι πρόθυμοι να χαλαλίσουν μερικές γόπες πετώντας τις σε όσους περιφρονούν αυτές τις ανάγκες ως «ταπεινές», εν συγκρίσει με το «μεγαλείο» της επιθυμίας…

Όσοι μιλούν για έναν κομμουνισμό «που δεν φοβάται να αποτύχει», ξεχνούν ότι η αποτυχία δεν έχει το ίδιο κόστος για όλους. Άλλο είναι το κόστος του να μην παίρνεις πρόσκληση στις πανηγυρικές εκδηλώσεις της Ακαδημίας των Σοφών, κι άλλο να σε σταυρώνουν στην Αππία οδό… Ατυχώς γι’ αυτούς τους «ατρόμητους», η συσσωρευμένη εμπειρία των εκατομμυρίων σταυρών έχει καταστήσει ολοφάνερη την απάτη του συνθήματος «ή όλοι μας θα δοξαστούμε, ή όλοι σας θα πεθάνετε»…

Όσοι μιλούν για έναν κομμουνισμό απαλλαγμένο ως δια μαγείας από την πολιτική, καταντούν να περιμένουν από τον αχαλίνωτο καπιταλισμό να τους λύσει το πρόβλημα του κράτους. Έτσι, φαντάζονται, οι καημένοι, ότι θα περάσουν διά της μεθόδου του διακτινισμού από το Βασίλειο της Ανάγκης στο Βασίλειο της Ελευθερίας· χωρίς να λερώσουν τα αβρά χεράκια τους με τα σκατά της εξουσίας…

Όσοι λοιπόν μιλούν για το όνομα του κομμουνισμού στο όνομα ενός κομμουνισμού που στο μυαλό τους δεν είναι κάτι διαφορετικό από μια άλλη σχολή φιλοσοφικής σκέψης, μιλούν απλώς για έναν κατ’ όνομα κομμουνισμό. Μιλούν στην ουσία για ‘κομμουνισμό’. Μιλούν για ένα πουκάμισο που δεν πρόκειται να υφανθεί ποτέ ώστε να φορεθεί κάποτε. Μιλούν για έναν νέο «Ιστό της Πηνελόπης» — η ενασχόληση με τον οποίο όμως τους εξασφαλίζει ισόβια και «ένδοξη» απασχόληση. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, συχνά, αποσπούν τον θαυμασμό αυτών οι οποίοι έχουν απωθήσει τελειωτικά κάθε όραμα ριζικής κοινωνικής αλλαγής. Δηλαδή, το όραμα ακριβώς αυτού για το όνομα του οποίου γίνεται τόσος ντόρος: Του κομμουνισμού!

Ένα και να καίει! Δύο και να λείπουν…

Μια γυναίκα υπάλληλος του προσωπικού ιδιωτικής ασφάλειας (security) του ΟΑΚΑ ακρωτηριάστηκε χθες κατά τη διάρκεια του αγώνα μεταξύ Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού όταν προσπάθησε να απομακρύνει κροτίδα. Η κροτίδα έσκασε στα χέρια της ευσυνείδητης και γενναίας, αλλά άτυχης γυναίκας, με αποτέλεσμα να χάσει δύο δάχτυλα από το δεξί (υποθέτουμε) χέρι της. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ιδιωτικές υπηρεσίες ασφαλείας είναι από τις πιο επισφαλείς και κακοπληρωμένες εργασίας με μειωμένα ή ανύπαρκτα ασφαλιστικά δικαιώματα.

Τι κρίμα για τους οπαδούς του ΠΑΟ! Τι κρίμα ακόμα και για το σκληρό πυρήνα των οπαδών του που λίγα χρόνια πριν φώναζαν το υπέροχα αριστερό σύνθημα, ίσως το καλύτερο του είδους που έχουμε ακούσει ποτέ σε ελληνικό γήπεδο:

«ΠΑΟ - Θρησκεία - Θύρα 13, ο ΠΑΟ - δεν είναι - του Τζίγκερ εταιρία!»…

Στους χουλιγκάνους του Παναθηναϊκού και όλων των ομάδων θέλουμε να φωνάξουμε, όσο πιο δυνατά γίνεται, ένα άλλο σύνθημα, από τα πιο δημοφιλή που φωνάζουν στα γήπεδα οι οπαδοί των νικητών μετά το σφύριγμα της λήξης:

«Και τώρα - μπορείτε - να πα’ να γαμηθείτε»!

Και στην Αριστερά, στην Αριστερά που χρόνια τώρα αρνείται ουσιαστικά να παρέμβει στο χώρο του ποδοσφαίρου, είτε περιφρονώντας το, είτε δοξολογώντας το επιπόλαια, θέλουμε να πούμε, όσο πιο καθαρά γίνεται:

Το αυτό επιθυμούμε και δι’ υμάς!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #6 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 19.ΙΙΙ.2010).

Εμμονές…

Εμμονικά αντικληρικαλιστικό ιστολόγιο, αναδημοσίευσε πρόσφατα ένα άρθρο ανάλογου περιεχομένου του γνωστού και μη εξαιρετέου Πάσχου Μανδραβέλη.

Παλαιότερα είχε προβεί σε μια άλλη αναδημοσίευση, όπου, με αφορμή τη Λιάνα Κανέλλη, στηλιτευόταν η συμπόρευση ενός τμήματος της Αριστεράς και ιδίως του ΚΚ με το χριστιανικό ρεύμα, σχηματίζοντας έτσι ένα άλλο, υβριδικό αυτή τη φορά, το χριστανοκομμουνιστικό.

ΟΚ, είναι γνωστή η μονομέρεια του αντικληρικαλισμού.

Έχει όμως και μια ουρά. Ότι δημιουργεί κι αυτή ένα ιδιαίτερο διακριτό ρεύμα. Αυτό στο οποίο συμπορεύονται οι αντίπαλοι της εκκλησίας, δηλαδή αυτοί που εναντιώνονται στην ελευθερία της εκκλησίας να γαμάει και να δέρνει, με τους φίλους της οικονομικής ελευθερίας, δηλαδή της ελευθερίας του κεφαλαίου να γαμάει και να δέρνει!

Σαν να γίνονται πολλά τα υβριδικά ρεύματα. Μπλέξαμε και θα κρυώσουμε…

Πουστιές…

Στο τελευταίο post του g700.blogspot.com γίνεται κουβέντα για την κατάληψη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους από άνεργους πλέον τέως υπαλλήλους της «Ολυμπιακής» οι οποίοι, παρά τους μήνες που έχουν περάσει μετά το μπουγιουρντί της απόλυσης, εξακολουθούν κατά αξιοθαύμαστα μαγικό τρόπο να βρίσκονται στον …αέρα!

Εκεί, ανάμεσα στις συνήθεις κραυγές κατά μιας «χούφτας απολυμένων» − που αποτελούν όμως τμήμα των 4.500 συνολικά απολυμένων, αυτό «ξεχνούν» να το αναφέρουν (πόσες χούφτες σας χρειάζονται παιδιά για να τους μετρήσετε όλους;) − επειδή προβαίνουν σε καταλήψεις και κλείνουν με οδοφράγματα την Πανεπιστημίου, ξεφουρνίζουν κι ένα τεράστιο ψέμα. Για να τα λέμε όλα: Ένα τεράστιο ψέμα πήραμε είδηση εμείς να ξεφουρνίζουν! Από εκεί και πέρα, άμε γύρευε…

Ποιο είναι αυτό; Το ότι οι ρυθμίσεις της δεξιάς κυβέρνησης Καραμανλή (ρυθμίσεις που αρνείται να υλοποιήσει το «αριστερό», άντε κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ) προβλέπανε, κατά τους ισχυρισμούς τους πάντα, τη μετάταξη των απολυμένων υπαλλήλων στον Δημόσιο τομέα, υπό τη στενή ή την ευρύτερη έννοια, με τους μισθούς που είχαν στην «Ολυμπιακή»!

Ποια είναι η αλήθεια; Ότι αυτή η κατ’ εξαίρεση αμοιβή, σε όποιες περιπτώσεις κι αν προβλέπεται, ακόμα και σε περιπτώσεις πιλότων των 6.000 ή 7.000 ευρώ π.χ., δεν μπορεί να υπερβαίνει το ανώτατο πλαφόν των 500 ευρώ, όπως ορίζεται ρητά στον ν.3217.

Βέβαια, τα 500 ευρώ δεν αρκούσαν για να στηρίξουν την αναγόρευση των απολυμένων της «Ολυμπιακής» − όλων των απολυμένων, ακόμα και των καθαριστριών! − σε ‘ρετιρέ’, όπως τους ονομάζουν στον τίτλο τους. Έτσι είπαν να τα «φουσκώσουν» λίγο…

Λένε πως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.

Έτσι ίσως εξηγείται γιατί και οι πουστιές έχουν ξεχαρβαλωμένα τακούνια!...

Ημερολόγιο περιθωρίου. Εγγραφή #4 (Τετάρτη, 10.ΙΙΙ.2010).

Δημοσκοπώ, δημοσκοπείς, δημοσκοπεί, δημοσκοπούμε, δημοσκοπείτε, αφουγκράζονται (όταν δεν ηγούνται…).

Σε blog αριστερού διανοούμενου και μάλιστα του κομμουνιστικού ρεύματος είδαμε μια «δημοσκόπηση» σχετική με το ιδιαίτερο αυτό κοινωνικό στρώμα. Το ερώτημα ήταν: «Ποιο είναι το καθήκον των διανοουμένων σήμερα;». Όσοι συμμετείχαν (74) απάντησαν ως εξής στις εναλλακτικές απαντήσεις που εδίδοντο (όχι μοναδικές):

Να εκφράζουν τον εαυτό τους, όπως πάντα: 15 (20%).
Να απαντούν στην εξουσία με την αλήθεια, όπως πάντα: 36 (48%).
Να ηγούνται των κοινωνικών ζυμώσεων, καθοδηγώντας την κατεύθυνσή τους: 11 (14%).
Να αφουγκράζονται τις κοινωνικές ζυμώσεις και να θεωρητικοποιούν τα διακυβεύματά τους: 30 (40%).
Να σιωπούν. Κρείττον το σιγάν.: 7 (9%).

Κάποιες απορίες: Γιατί «Ποιο είναι το καθήκον των διανοουμένων σήμερα» κι όχι «Ποιο είναι το καθήκον των αριστερών (των κομμουνιστών έστω) διανοουμένων σήμερα;

Γιατί απουσιάζει η έννοια του κοινωνικού κινήματος και επιλέγεται αυτή της ζύμωσης;

Γιατί τίθενται ως δυνητικές απαντήσεις τα ενδεχόμενα της ηγεσίας και του αφουγκράσματος των κοινωνικών ζυμώσεων από τους διανοούμενους, αλλά όχι και αυτό της συμμετοχής;

Έντονες απορίες, για να τα λέμε όλα. Φυσικά, όχι ικανές να μας κάνουν να βγάλουμε πιστόλι, όπως ο Γκαίρινγκ όταν άκουγε τη λέξη ‘κουλτούρα’!

Όσο να ’ναι όμως, ένα μικρό καλάθι θα το κρατήσουμε…

Οι αστοί τρομάξανε και γόμα πιάσανε!

Να σβήσουν από τα πρωτοσέλιδα όλων των σημερινών Δευτεριάτικων εφημερίδων το συντριπτικό όχι (93%!) των Ισλανδών πολιτών στην αποπληρωμή 3,8 δισεκατομμυίων ευρώ προς Μ. Βρετανία και Ολλανδία αποφάσισαν οι διευθυντές (και παραδιευθυντές) τους. Μοναδική «χλωμή» εξαίρεση η «Ελευθεροτυπία» με ένα «χτύπημα» πάνω-πάνω, όπου δύσκολα πέφτει το μάτι.

Όπως είναι γνωστό, η μαύρη τρύπα των 3,8 δις ευρώ προέκυψε μετά τη χρεωκοπία της ισλανδικής τράπεζας «Landsbanki» και τις αποζημιώσεις προς τους Βρετανούς και Ολλανδούς καταθέτες της από τις κυβερνήσεις των χωρών τους. Τώρα, τις απαιτούν πίσω, βάζοντας το μαχαίρι στο λαιμό του ισλανδικού λαού. Κι αυτός, 320 χιλιάδες ψυχές όλοι κι όλοι, τους πέταξαν στα μούτρα ένα βροντερό «Όχι»!

Δεν είναι να απορεί κανείς φυσικά γι’ αυτό το «σβήσιμο» των υπέροχων Ισλανδών από τους πρωτοσέλιδους χάρτες. Η παγκοσμιοποίηση είναι για την ελευθερία του κεφαλαίου να ληστεύει τους λαούς. Όχι όμως για να γίνονται τέτοιου τύπου «παράνομες ανταρσίες», που ποδοπατούν «βάναυσα» κάθε έννοια (αστικού) εμπορικού δικαίου, παραδείγματα προς μίμηση!

Γεια σας περήφανοι, γεια σας γενναίοι Ισλανδοί! Γεια σας και χαρά σας! Εμείς κι εκατομμύρια άλλοι Έλληνες, που κι εμείς έχουμε πει κάμποσα «Όχι» στην ιστορία μας, σας βάζουμε στην πρώτη σελίδα. Στην πρώτη σελίδα και στην πρώτη θέση της καρδιάς μας!

Κι η σημαία σας, που μοιάζει με τη δική μας και που ζηλεύουμε λίγο το κόκκινο χρώμα της, σημαία μας!

Left G700

Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

79 σχόλια:

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ ΕΚΤΟΣ ΑΡΙΘΜΗΣΗΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ, 18.ΙΧ.2013).

9 Μαΐου 1945

ΤΑ 20 ΠΙΟ ΠΡΌΣΦΑΤΑ ΣΧΌΛΙΑ

Πληροφορίες

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ ΕΚΤΟΣ ΑΡΙΘΜΗΣΗΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 11.ΧΙ.2011).

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ ΕΚΤΟΣ ΑΡΙΘΜΗΣΗΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 5.ΙΙΙ.2010).

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ ΕΚΤΟΣ ΑΡΙΘΜΗΣΗΣ (ΤΡΙΤΗ, 12.Χ.2010).

Αρχειοθήκη ιστολογίου

ΜΗΝΙΑΊΟ ΑΡΧΕΊΟ

ΠΑΣ Ο ΑΙΤΩΝ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΖΗΤΩΝ ΕΥΡΙΣΚΕΙ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #68 (ΤΡΙΤΗ, 4.VΙ.2013)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #67 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 30.ΙΙΙ.2013)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #66 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 1.ΙΙΙ.2013)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #65 (ΤΕΤΑΡΤΗ, 26.ΧΙΙ.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #64 (ΔΕΥΤΕΡΑ, 19.ΧΙ.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #63 (ΤΡΙΤΗ, 23.Χ.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #62 (ΠΕΜΠΤΗ, 27.ΙΧ.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #61 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 12.VIΙΙ.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #60 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 3.ΙΙ.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #59 (ΤΡΙΤΗ, 24.Ι.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #58 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 1.Ι.2012)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #57 (ΤΡΙΤΗ, 20.ΧΙΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #56 (ΤΡΙΤΗ, 6.ΧΙΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #55 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 3.ΧΙΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #54 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 20.ΧΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #53 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 12.ΧΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #52 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 11.ΧΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #51 (ΤΕΤΑΡΤΗ, 9.ΧΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #50 (ΤΡΙΤΗ, 1.ΧΙ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #49 (ΔΕΥΤΕΡΑ, 24.Χ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #48 (ΤΡΙΤΗ, 18.Χ.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #47 (ΤΕΤΑΡΤΗ, 8.VI.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #46 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 3.VI.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #45 (ΠΕΜΠΤΗ, 5.V.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #44 (ΤΕΤΑΡΤΗ, 4.V.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #43 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 11.ΙΙΙ.2011)

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΩΝ ΜΑΡΤΙΟΥ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #42 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 6.ΙΙ.2011)

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΩΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #41 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 28.Ι.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #40 (ΤΡΙΤΗ, 25.Ι.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #39 (ΠΕΜΠΤΗ, 6.Ι.2011)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #38 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 26.ΧΙΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #37 (ΤΡΙΤΗ, 14.ΧΙΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #36 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 10.ΧΙΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #35 (ΤΕΤΑΡΤΗ, 17.ΧΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #34 (ΔΕΥΤΕΡΑ, 15.ΧΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #33 (ΠΕΜΠΤΗ, 11.ΧΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #32 (ΚΥΡΙΑΚΗ, 7.ΧΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #31 (ΤΡΙΤΗ, 2.ΧΙ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #30 (ΠΕΜΠΤΗ, 28.Χ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #29 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 22.Χ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #28 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 9.Χ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #27 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 1.Χ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #26 (ΔΕΥΤΕΡΑ, 20.ΙΧ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #25 (ΣΑΒΒΑΤΟ, 11.ΙΧ.2010)

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #24 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 10.ΙΧ.2010)