Περισσός

Θάνατος είναι οι σύντροφοι που συνωθούνται

στο φουαγιέ και την είσοδο του Συνεδρίου,

θάνατος οι συντρόφισσες που κατουριούνται

και ψάχνουν απεγνωσμένα την πόρτα τού αποχωρητηρίου

***

Θάνατος οι καθαροί, αποστειρωμένοι διαδρόμοι

με το χλωμό τους φως και τις κλειστές πόρτες τών γραφείων,

η φθαρμένη μοκέτα, γύρω οι αφίσες, κι ακόμη

θάνατος μες στους θανάτους είναι και τα ντέξιον τών αρχείων.

***

Θάνατος ο Κνίτης που διπλώνει

για να βάλει στην κωλότσεπη το Ρίζο,

θάνατος κι η Λιάνα –σαν μπαλόνι,

με το εφαρμοστό της το κολάν, το γκρίζο.

***

Προεδρείο, λουλούδια, οι βετεράνοι τού Κόμματος.

Την Κυριακή εκλέγουμε την Κεντρική Επιτροπή.

Επήρα το χαρτάκι με τη σταυροδοσία από μια ξανθιά συντρόφισσα –τι κόμματος!–

πρώτη μούρη ένας παλιός συμμαθητής τού πατέρα μου απ’ την Καισαριανή.

***

Περπατώντας αργότερα στην Ηρακλείου,

«Υπάρχω;» λες, κ’ ύστερα: «δεν υπάρχεις!»

Φτάνει το τρένο. Με πιέζει αφόρητα η σαμσονάιτ κάποιου κυρίου.

«Σσσσ.... έχει μέσα τα πρακτικά», μου λέει ένας κομματικός Σταθμάρχης.

***

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους

αυτούς, ένας επέθαινε από βαρεμάρα....

Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με κομμουνιστικούς τρόπους,

θα χειροκροτούσαμε μπρεζνιεφικά  τού επικηδείου τη φανφάρα.