«Και για τη Rosa Nera τι έχετε να πείτε, Βλαντίμιρ Ιλίτς;» «Οι μούτσοι που γαμούσαμε γίναν καπεταναίοι....»

Όσο κι αν το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς μέρα με τη μέρα το σύνολο σχεδόν τής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς μετατρέπεται αυτοβούλως και με χαρά σε θεραπαινίδα τής σύγχρονης αναρχίας (grosso modo σαν την ιστορική, απλώς 100 φορές χειρότερη).

Τελευταία μέχρι στιγμής αφορμή γι’ αυτήν τη διαρκή πορεία προς τον ξεπεσμό, η υπόθεση της εκκένωσης της κατάληψης Rosa Nera στα Χανιά. Αν κάποτε στα Σάλωνα έσφαζαν αρνιά και στο Χρυσό κριάρια και στης Μαρίας την ποδιά σφάζονταν παλικάρια, από το Σάββατο το πρωί, κάθε αριστερός αυτής τής κατηγορίας που σέβεται τον εαυτό του νιώθει υποχρεωμένος να κόβει φλέβες πέντε φορές την ημέρα (σαφής επιρροή από τα φιλοϊσλαμικά αισθήματα του εξωκοινοβούλιου) για την «επιχείρηση ανακατάληψης χώρου». Αντίστοιχα, ουδείς εξ αυτών νιώθει την παραμικρή υποχρέωση, εκτός από την καταδίκη τής αστυνομικής επέμβασης, να τραβήξει κι έναν-δυο αστερίσκους και υποσημειώσεις που να τον διαχωρίζουν από τις αναρχικές φαντασιώσεις (φαντασιώσεις στην καλύτερη περίπτωση· δεν λείπουν οι περιπτώσεις που πρέπει να μιλάει κανείς για προσχήματα, άλλοθι ή και «κάλυψη»...).

Μα τι λέω; Ποιος αστερίσκος και ποια υποσημείωση; Εδώ έχεις τον Θανάση Καμπαγιάννη, επιφανή δικηγόρο για πολιτικές υποθέσεις και μέλος της Πολιτικής Αγωγής στη δίκη τής Χρυσής Αυγής, να υποστηρίζει στα σοβαρά από το βήμα τού ThePressProject (ποιος στη χάρη σου, ρε Πουλή! όλοι για σένα δουλεύουνε!):

Η Rosa Nera –και κάθε Rosa Nera– είναι ο λόγος που η δημοκρατία μας δεν έχει βυθιστεί ακόμα στον βόθρο των Μιχαλολιάκων και στον βούρκο των Μπέων.

Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί! Κάποτε ήταν το ΕΑΜ που μας έσωσε απ’ το φασισμό. Τώρα είναι η καρικατουραναρχία τού 21ου αιώνα!

✮ ✮ ✮