Καημένε Μπελογιάννη να ’ξερες γιατί τη θυσίασες τη ζωή σου....

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, σε ένα από αυτά τα ποιητικά τηλεγραφήματά του που σε έκαναν να παρακαλάς τον Θεό να μη σε πιάσει ποτέ ο ποιητής στην πένα του, γραμμένο μάλλον τη δεκαετία τού ’70, έλεγε:

Καημένε Μακρυγιάννη να ’ξερες γιατί το τζάκισες το χέρι σου.

Το τζάκισες για να χορεύουν σέικ τα κωλόπαιδα.

Ο Μακρυγιάννης ήταν τυχερός σε σύγκριση με τον Νίκο Μπελογιάννη, που εκτελέστηκε τέτοια μέρα πριν από 69 χρόνια. Γιατί έδωσε μόνο το ένα χέρι του στον Αγώνα, ενώ ο Μπελογιάννης τη μια και μοναδική ζωή του. Και την έδωσε χωρίς βαρυγκώμιες. Κατά πάσα πιθανότητα ο σφυγμός τής καρδιάς του δεν θα επιτάχυνε ούτε στο ελάχιστο το ρυθμό του, όταν ο υπαρχιφύλακας μπήκε μέσα στα μαύρα χαράματα της Κυριακής 30 Μαρτίου 1952 στο κελί του, για να του πει: «Νίκο, σήκω». Αυτό καταλαβαίνει κανείς και μόνο από τα λόγια με τα οποία έκλεινε την απολογία-κατηγορώ του στη δεύτερη και μοιραία δίκη, όπου καταδικάστηκε σε θάνατο:

Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για τον σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα. Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω.

Τώρα, κάτι άλλα κωλόπαιδα χλευάζουν με τέτοια «έργα» «τέχνης» αυτό και αυτούς που αγάπησε μέχρι θανάτου ο Μπελογιάννης. Και η τραγική ειρωνεία είναι πως, αν κάποιοι από αυτούς που καπηλεύονται ό,τι αγαπούσε εκείνος τα μήνυαν για προσβολή εθνικού συμβόλου ή κάποια ανάλογη κατηγορία, τα περί ου ο λόγος κωλόπαιδα δεν θα ήξεραν ποιους «δικούς μας» να πρωτοδιαλέξουν από τις πολλές δεκάδες που θα έσπευδαν να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους και τη μεγάλη προθυμία τους να καταθέσουν υπέρ τους ως μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη....

Πολύ παγωνιά για Άνοιξη έβαλε απότομα αυτό το βράδι....

Υπό ποία σημαία;

Ολοκλήρωσα πριν από λίγο μια τσάρκα στα διάφορα αριστερά ιντερνετικά στέκια. Πουθενά η αίσθηση της γιορτής για τα 200 χρόνια από την επανάσταση που οδήγησε στη ίδρυση έστω και τύποις ανεξάρτητου εθνικού ελληνικού κράτους. Στα περισσότερα δεν είχαν καν ανάψει τα φώτα τής εισόδου. Και για σημαία, ας μην το συζητήσουμε. Ούτε γι’ αστείο. Όπου δε γινόταν λόγος, ο λόγος αυτός ήταν οικονομικοκοινωνιολογικός και μονοδιάστατος: η εθνική διάσταση, έστω και υπό την έννοια ενός πρωτόλειου και ασχημάτιστου ακόμα συνόλου που επαναστατεί εναντίον ενός άλλου καταπιεστικά κυριαρχικού  συνόλου, το οποίο, όμως, είναι εξωτερικό και ξένο ως προς το πρώτο, απουσίαζε.

Περίεργα πράγματα. Να θέλει η Αριστερά να εθνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής και την ίδια στιγμή να αποεθνικοποιεί μια επανάσταση που ακριβώς τής έχει δώσει το δικαίωμα να ζητάει εθνικοποιήσεις!

 

━━━━･❁･━━━━

Yes, she did it!

Αχός βαρύς ακούγεται από χθες για το γούρι τού 2021 με την εικόνα τής Μαντώς Μαυρογένους παραλλαγμένη έτσι που να παραπέμπει ευθέως στη διάσημη αμερικανική αφίσα τού 1943 «We Can Do It!». Το γούρι για τη φετινή επετειακή χρονιά κυκλοφόρησε τις ημέρες τών Χριστουγέννων (το υπογράφει η Κατερίνα Σαββοπούλου, μέλος τής φεμινιστικών προσανατολισμών δημιουργικής ομάδας Β612 που  λειτουργεί κατά τα φαινόμενα ως συνεταιρισμός και ασχολείται κυρίως με το κόσμημα και τα διακοσμητικά αντικείμενα), αλλά φαίνεται ότι μόλις τώρα, δύο σκάρτα 24ωρα πριν από την ημέρα τής επετείου των 200 χρόνων, ήρθε η ώρα του να γίνει talk of the town και great hit.

Great hit, indeed. Το τι hits έχει δεχθεί στα social media και στο internet το συγκεκριμένο γούρι (καθώς και το Μουσείο Μπενάκη που το διέθεσε προς πώληση τις ημέρες τών Γιορτών) δεν λέγεται –μέχρι και η Espresso το «κλείδωσε» στο σημερινό της πρωτοσέλιδο! Η τραγωδία είναι ότι τα περισσότερα από αυτά που έχουν γραφτεί δεν βγαίνουν από το πληκτρολόγιο κατ’ επάγγελμα υπερπατριωτών, που ενδύονται τη γαλανόλευκη για να προωθήσουν τα υλικά, υλικότατα συμφέροντά τους, συχνά-πυκνά μέσα και από την ακροδεξιά ή τη νεοναζιστική ιδεολογική πλατφόρμα. Η επιθετικότητα, ο φανατισμός και η εκφραστική χοντροκοπιά –ένα χαρακτηριστικό δείγμα στα σχόλια εδώ– δεν πρέπει να ξεγελούν: δεν είναι κάποια ιδιοτελής φύση τού Κακού που μιλάει. Το Κακό υπάρχει, αλλά η αγαπημένη του θέση είναι πίσω από την κουίντες. Είναι η ουσιαστική αγραμματοσύνη, ο εντυπωσιακός πολιτικός (ημι)αναλφαβητισμός και η κολοσσιαία άγνοια που μιλάνε (εκεί ακριβώς όπου ποντάρει το Κακό). Τοποθετείστε τα όλα αυτά στο φόντο τής ματαίωσης ονείρων ζωής, προσθέστε το αίσθημα απειλής από τις τάσεις ολοκληρωτικής αμφισβήτησης του ρόλου τού άνδρα που κάνει το «άλλο μισό τού ουρανού» να νιώθει ξεκρέμαστο και απειλούμενο, συνυπολογίστε οπωσδήποτε και την «ευγενική χορηγία» μιας μερίδας τής Αριστεράς (μικρής μεν, αλλά φασαριόζας σαν τους άδειους ντενεκέδες) που έχει γίνει ουρά τής αναρχίας και των antifa («η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς, στο διάλο η οικογένεια, στο διάλο κι η πατρίς» κ.ά.), κι έχετε την εξήγηση στο πιάτο σας.

Γιατί σηκώθηκε όλος αυτό ο κουρνιαχτός; Εν μέρει από παρεξηγήσεις, αθέλητες ή ηθελημένες. Για παράδειγμα, η μεγαλύτερη από αυτές: η ευχή «ΥΓΕΙΑ ▪ ΚΑΥΛΑ ▪ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» δεν είναι λόγια που η δημιουργός έβαλε τάχα στο στόμα τής Μαυρογένους. Στην πραγματικότητα είναι το «σήμα κατατεθέν» τής ομάδας Β612, το μότο της, που το χρησιμοποιεί ίσως και από συστάσεώς της –εγώ το εντόπισα σε δημοσίευμα του 2011, όταν γιόρταζε τα πέμπτα της γενέθλια. Ρόλο ακόμα έπαιξε η άγνοια που έλεγα πιο πάνω (επίσης αληθινή ή προσποιητή). Η Σαββοπούλου δεν έντυσε την Μαντώ Μαυρογένους «εργάτρια», κοτσάροντάς της με το έτσι θέλω κι ένα γαρύφαλλο στο αυτί, που το έβγαλε από την κοιλιά της! Χρησιμοποίησε την πιο γνωστή και διαδεδομένη απεικόνισή της, όπου εμφανίζεται ακριβώς έτσι και, εκτός από τη χειρονομία που την εμφανίζει να κάνει, δεν αλλάζει τίποτε άλλο επάνω της. Με μια στοιχειωδώς προσεκτική ματιά δεν θα δυσκολευτεί και πολύ κάποιος να διαπιστώσει πως η δημιουργός τού γουριού δεν έχει αντικαταστήσει τη φορεσιά της με ...εργατική φόρμα, όπως γράφτηκε! Όπως γράφτηκε και το άλλο: η χειρονομία που εμφανίζεται να κάνει η Μαντώ Μαυρογένους είναι ...«άσεμνη» και ...«σεξιστική» (α λα ιταλικά). Ουδεμία σχέση! Η Μαντώ Μαυρογένους κάνει στο γούρι για το 2021 απλώς ό,τι έκανε και η Αμερικανίδα εργάτρια στο πόστερ τού 1943: «ποντίκι». Παίζοντας στο ίδιο γήπεδο με τους άνδρες και επιδεικνύοντας τη γυναικεία δύναμη. Την οποία την απέδειξε και με το παραπάνω. Γιατί δεν είναι μόνο ότι ξόδεψε την περιουσία της μέχρι το τελευταίο γρόσι για τον Αγώνα. Είναι και που πήρε μέρος σε πολλές μάχες με το σπαθί στο χέρι, δίπλα-δίπλα και επί ίσοις όροις με τους άνδρες.

Αυτό το μήνυμα θόλωσε με το μότο «ΥΓΕΙΑ ▪ ΚΑΥΛΑ ▪ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» που η Κατερίνα Σαββοπούλου έκρινε σκόπιμο να μην παραλείψει, παρασυρμένη μάλλον από ένα κίνημα για την ισότητα των γυναικών που έχει χάσει το δρόμο του, αν κρίνει κανείς από τα όσα δήλωσε σε συνέντευξή της στο marieclaire.gr τον περασμένο Δεκέμβριο (άλλης τάξεως ζήτημα που θέλει δικό του post). Αλλά από όλη την ιστορία, αυτό είναι το μήνυμα που θέλει να κρατήσει το ιστολόγιο.

 

━━━━･❁･━━━━

 

«Η ζωή δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις – στο δρόμο, στο δρόμο, γεννιούνται οι συνειδήσεις!»....

[Οδηγία χρήσης: Της ανάγνωσης να προηγηθεί οπωσδήποτε η παρακολούθηση του βίντεο. Παίρνει ένα λεπτό και κάτι λίγα δευτερόλεπτα.]

Το περιστατικό που είδατε διαδραματίστηκε το απόγευμα της Δευτέρας 8 Μαρτίου, στο περιθώριο της συγκέντρωσης διαμαρτυρίας εκείνης τής ημέρας για τον Κουφοντίνα. Το ανέδειξε στη δημοσιότητα ο Μπογδάνος (το ανέδειξε, δεν το κατασκεύασε) και έπαιξε σε πλείστα όσα δεξιά sites καθώς και εκκλησιαστικά. (Στα αριστερά όχι και τόσο –η Αριστερά δημοσιεύει μόνο ό,τι συμφέρει το λαό....)

Τι βλέπει κανείς σε αυτά τα 60 δευτερόλεπτα της «δράσης»; Βλέπει διαδηλωτές, όπου πρωταγωνιστούν «χειραφετημένες θηλυκότητες», να την πέφτουν σε έναν ανθρωπάκο (μάλλον «πειραγμένο») που βρέθηκε εκεί με ένα μηχανάκι κατηγορίας γιουσουρούμ, στο καλάθι-καφάσι τού οποίου μετέφερε κάποιες θρησκευτικές εικόνες. Να την πέφτουν = να τον λοιδορούν σε βαθμό κραξίματος, να του αρπάζουν με «λαϊκή αντιβία» μια εικόνα από τα χέρια και να σπάνε «επαναστατικώ δικαίω» την κορνίζα πετώντας τα κομμάτια της στο δρόμο, και στο φινάλε, όταν εκείνος τα μαζεύει και τα βάζει στο «καλάθι» ξεκινώντας να φύγει (σχεδόν αδιαμαρτύρητα, κάτι παράπονα μόνο ψελλίζει ο δύστυχος), δύο «αμαζόνες» σκίζουν ό,τι έχει απομείνει από μια εικόνα τής Παναγίας. Ηχητική κάλυψη σε όλα αυτά, εκτός από τις κραυγές, το πολύ «προχώ» σύνθημα «Η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς, στο διάλο η οικογένεια, στο διάλο κι η πατρίς». (Ναι. Είναι τα ίδια αυτά απερίγραπτα όντα που κόβουν φλέβες για το δικαίωμα των εν Ελλάδι Μουσουλμάνων να ασκούν ανεμπόδιστα τα λατρευτικά τους καθήκοντα σε κανονικά τζαμιά, των Παλαιστινίων να είναι κυρίαρχοι στην πατρίδα τους και των προσφύγων στην επανένωση των οικογενειών τους!)

Μίλησε κανείς για ελευθερία θρησκείας (σκέψης, συνείδησης); Μίλησε κανείς για σεβασμό στο διαφορετικό; Μίλησε κανείς για προστασία τής μειοψηφίας και του δικαιώματος στο μειοψηφείν; Μα, ναι! Είναι αυτός ο αριστερός συρφετός όχλος που εμφανίζεται στο παραπάνω βίντεο εκείνος ο οποίος μιλάει για όλες αυτές τις ελευθερίες και τα δικαιώματα. Και μιλάει ακριβώς με την ίδια άνεση και δεινότητα που, την ίδια στιγμή, κομματιάζει και ποδοπατά σύμβολα τα οποία είναι γέννημα ακριβώς τής ελευθερίας σκέψης και συνείδησης. Μόνο που αυτά τα σύμβολα είναι των «άλλων», όχι δικά. Κι έτσι, κομματιάζοντάς τα και ποδοπατώντας τα, κομματιάζει και ποδοπατά το δικαίωμα στην ελευθερία σκέψης και συνείδησης εκείνων τών «άλλων», των διαφορετικών, των αδύναμων (σαν έναν, λόγου χάρη, σκελετωμένο απεργό πείνας μέσα στη φυλακή...), για τους οποίους –υποτίθεται– κατεβαίνει στο δρόμο κι αύριο (ποιος ξέρει;) μπορεί να βγει και αντάρτης στα βουνά, για να μπει κάποτε και πάλι στην Αθήνα νικητής και τροπαιούχος και να μετονομάσει την πλατεία Συντάγματος με πανηγυρική επίσημη τελετή την Ημέρα τής Νίκης τής Επανάστασης....

▪ ▪ ▪

Κατά τον Ένγκελς, ο Μαρξ, για να υπογραμμίσει τη σφοδρή διαφωνία του με απόψεις διαφόρων οπαδών του που αυτοπροσδιορίζονταν ως μαρξιστές, σύμφωνα με τις οποίες το προλεταριάτο δεν πρέπει να επιδιώκει τη βελτίωση των όρων τής ζωής του σε συνθήκες καπιταλισμού για να μη χάσει το ριζοσπαστισμό του, είχε πει κάποτε στον θιασώτη αυτής τής αντίληψης Πωλ Λαφάργκ (και γαμπρό του): «[Αν ισχύει αυτό, τότε,] Εκείνο που είναι σίγουρο, είναι ότι εγώ δεν είμαι μαρξιστής!»

Πιάνοντας το σκοινί που άφησε ο Μαρξ, λέω με τη σειρά μου:

Αν η αριστερή συνείδηση που γεννάνε οι δρόμοι είναι αυτή, τότε, εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι εγώ δεν έχω τέτοια συνείδηση!

«Στο διάλο» τέτοιες αριστερές συνειδήσεις!

━━━━･❁･━━━━