«Η ζωή δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις – στο δρόμο, στο δρόμο, γεννιούνται οι συνειδήσεις!»....

[Οδηγία χρήσης: Της ανάγνωσης να προηγηθεί οπωσδήποτε η παρακολούθηση του βίντεο. Παίρνει ένα λεπτό και κάτι λίγα δευτερόλεπτα.]

Το περιστατικό που είδατε διαδραματίστηκε το απόγευμα της Δευτέρας 8 Μαρτίου, στο περιθώριο της συγκέντρωσης διαμαρτυρίας εκείνης τής ημέρας για τον Κουφοντίνα. Το ανέδειξε στη δημοσιότητα ο Μπογδάνος (το ανέδειξε, δεν το κατασκεύασε) και έπαιξε σε πλείστα όσα δεξιά sites καθώς και εκκλησιαστικά. (Στα αριστερά όχι και τόσο –η Αριστερά δημοσιεύει μόνο ό,τι συμφέρει το λαό....)

Τι βλέπει κανείς σε αυτά τα 60 δευτερόλεπτα της «δράσης»; Βλέπει διαδηλωτές, όπου πρωταγωνιστούν «χειραφετημένες θηλυκότητες», να την πέφτουν σε έναν ανθρωπάκο (μάλλον «πειραγμένο») που βρέθηκε εκεί με ένα μηχανάκι κατηγορίας γιουσουρούμ, στο καλάθι-καφάσι τού οποίου μετέφερε κάποιες θρησκευτικές εικόνες. Να την πέφτουν = να τον λοιδορούν σε βαθμό κραξίματος, να του αρπάζουν με «λαϊκή αντιβία» μια εικόνα από τα χέρια και να σπάνε «επαναστατικώ δικαίω» την κορνίζα πετώντας τα κομμάτια της στο δρόμο, και στο φινάλε, όταν εκείνος τα μαζεύει και τα βάζει στο «καλάθι» ξεκινώντας να φύγει (σχεδόν αδιαμαρτύρητα, κάτι παράπονα μόνο ψελλίζει ο δύστυχος), δύο «αμαζόνες» σκίζουν ό,τι έχει απομείνει από μια εικόνα τής Παναγίας. Ηχητική κάλυψη σε όλα αυτά, εκτός από τις κραυγές, το πολύ «προχώ» σύνθημα «Η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς, στο διάλο η οικογένεια, στο διάλο κι η πατρίς». (Ναι. Είναι τα ίδια αυτά απερίγραπτα όντα που κόβουν φλέβες για το δικαίωμα των εν Ελλάδι Μουσουλμάνων να ασκούν ανεμπόδιστα τα λατρευτικά τους καθήκοντα σε κανονικά τζαμιά, των Παλαιστινίων να είναι κυρίαρχοι στην πατρίδα τους και των προσφύγων στην επανένωση των οικογενειών τους!)

Μίλησε κανείς για ελευθερία θρησκείας (σκέψης, συνείδησης); Μίλησε κανείς για σεβασμό στο διαφορετικό; Μίλησε κανείς για προστασία τής μειοψηφίας και του δικαιώματος στο μειοψηφείν; Μα, ναι! Είναι αυτός ο αριστερός συρφετός όχλος που εμφανίζεται στο παραπάνω βίντεο εκείνος ο οποίος μιλάει για όλες αυτές τις ελευθερίες και τα δικαιώματα. Και μιλάει ακριβώς με την ίδια άνεση και δεινότητα που, την ίδια στιγμή, κομματιάζει και ποδοπατά σύμβολα τα οποία είναι γέννημα ακριβώς τής ελευθερίας σκέψης και συνείδησης. Μόνο που αυτά τα σύμβολα είναι των «άλλων», όχι δικά. Κι έτσι, κομματιάζοντάς τα και ποδοπατώντας τα, κομματιάζει και ποδοπατά το δικαίωμα στην ελευθερία σκέψης και συνείδησης εκείνων τών «άλλων», των διαφορετικών, των αδύναμων (σαν έναν, λόγου χάρη, σκελετωμένο απεργό πείνας μέσα στη φυλακή...), για τους οποίους –υποτίθεται– κατεβαίνει στο δρόμο κι αύριο (ποιος ξέρει;) μπορεί να βγει και αντάρτης στα βουνά, για να μπει κάποτε και πάλι στην Αθήνα νικητής και τροπαιούχος και να μετονομάσει την πλατεία Συντάγματος με πανηγυρική επίσημη τελετή την Ημέρα τής Νίκης τής Επανάστασης....

▪ ▪ ▪

Κατά τον Ένγκελς, ο Μαρξ, για να υπογραμμίσει τη σφοδρή διαφωνία του με απόψεις διαφόρων οπαδών του που αυτοπροσδιορίζονταν ως μαρξιστές, σύμφωνα με τις οποίες το προλεταριάτο δεν πρέπει να επιδιώκει τη βελτίωση των όρων τής ζωής του σε συνθήκες καπιταλισμού για να μη χάσει το ριζοσπαστισμό του, είχε πει κάποτε στον θιασώτη αυτής τής αντίληψης Πωλ Λαφάργκ (και γαμπρό του): «[Αν ισχύει αυτό, τότε,] Εκείνο που είναι σίγουρο, είναι ότι εγώ δεν είμαι μαρξιστής!»

Πιάνοντας το σκοινί που άφησε ο Μαρξ, λέω με τη σειρά μου:

Αν η αριστερή συνείδηση που γεννάνε οι δρόμοι είναι αυτή, τότε, εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι εγώ δεν έχω τέτοια συνείδηση!

«Στο διάλο» τέτοιες αριστερές συνειδήσεις!

━━━━･❁･━━━━