Αχός βαρύς ακούγεται από χθες για το γούρι τού 2021 με την εικόνα τής Μαντώς Μαυρογένους παραλλαγμένη έτσι που να παραπέμπει ευθέως στη διάσημη αμερικανική αφίσα τού 1943 «We Can Do It!». Το γούρι για τη φετινή επετειακή χρονιά κυκλοφόρησε τις ημέρες τών Χριστουγέννων (το υπογράφει η Κατερίνα Σαββοπούλου, μέλος τής φεμινιστικών προσανατολισμών δημιουργικής ομάδας Β612 που λειτουργεί κατά τα φαινόμενα ως συνεταιρισμός και ασχολείται κυρίως με το κόσμημα και τα διακοσμητικά αντικείμενα), αλλά φαίνεται ότι μόλις τώρα, δύο σκάρτα 24ωρα πριν από την ημέρα τής επετείου των 200 χρόνων, ήρθε η ώρα του να γίνει talk of the town και great hit.
Great hit,
indeed. Το τι hits έχει δεχθεί στα social media και στο internet το συγκεκριμένο γούρι (καθώς και το
Μουσείο Μπενάκη που το διέθεσε προς πώληση τις ημέρες τών Γιορτών) δεν λέγεται –μέχρι και η Espresso το «κλείδωσε» στο σημερινό της πρωτοσέλιδο! Η
τραγωδία είναι ότι τα περισσότερα από αυτά που έχουν γραφτεί δεν βγαίνουν από το
πληκτρολόγιο κατ’ επάγγελμα υπερπατριωτών, που ενδύονται τη γαλανόλευκη για να
προωθήσουν τα υλικά, υλικότατα συμφέροντά τους, συχνά-πυκνά μέσα και από την ακροδεξιά ή τη νεοναζιστική
ιδεολογική πλατφόρμα. Η επιθετικότητα, ο φανατισμός και η εκφραστική χοντροκοπιά
–ένα χαρακτηριστικό δείγμα στα σχόλια εδώ– δεν πρέπει να ξεγελούν: δεν είναι κάποια ιδιοτελής φύση τού
Κακού που μιλάει. Το Κακό υπάρχει, αλλά η αγαπημένη του θέση είναι πίσω από την
κουίντες. Είναι η ουσιαστική αγραμματοσύνη, ο εντυπωσιακός πολιτικός (ημι)αναλφαβητισμός
και η κολοσσιαία άγνοια που μιλάνε (εκεί ακριβώς όπου ποντάρει το Κακό).
Τοποθετείστε τα όλα αυτά στο φόντο τής ματαίωσης ονείρων ζωής, προσθέστε το
αίσθημα απειλής από τις τάσεις ολοκληρωτικής αμφισβήτησης του ρόλου τού άνδρα
που κάνει το «άλλο μισό τού ουρανού» να νιώθει ξεκρέμαστο και απειλούμενο, συνυπολογίστε
οπωσδήποτε και την «ευγενική χορηγία» μιας μερίδας τής Αριστεράς (μικρής μεν,
αλλά φασαριόζας σαν τους άδειους ντενεκέδες) που έχει γίνει ουρά τής αναρχίας
και των antifa («η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς, στο διάλο η οικογένεια, στο
διάλο κι η πατρίς» κ.ά.), κι έχετε την εξήγηση στο πιάτο σας.
Γιατί σηκώθηκε όλος αυτό ο κουρνιαχτός; Εν μέρει από
παρεξηγήσεις, αθέλητες ή ηθελημένες. Για παράδειγμα, η μεγαλύτερη από αυτές: η
ευχή «ΥΓΕΙΑ ▪ ΚΑΥΛΑ ▪ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» δεν είναι λόγια που η
δημιουργός έβαλε τάχα στο στόμα τής Μαυρογένους. Στην πραγματικότητα είναι το «σήμα
κατατεθέν» τής ομάδας Β612, το μότο της, που το χρησιμοποιεί ίσως και από
συστάσεώς της –εγώ το εντόπισα σε δημοσίευμα
του 2011, όταν γιόρταζε τα πέμπτα της γενέθλια. Ρόλο ακόμα έπαιξε η άγνοια
που έλεγα πιο πάνω (επίσης αληθινή ή προσποιητή). Η Σαββοπούλου δεν έντυσε την
Μαντώ Μαυρογένους «εργάτρια», κοτσάροντάς της με το έτσι θέλω κι ένα γαρύφαλλο
στο αυτί, που το έβγαλε από την κοιλιά της! Χρησιμοποίησε την πιο
γνωστή και διαδεδομένη απεικόνισή της, όπου εμφανίζεται ακριβώς έτσι και, εκτός
από τη χειρονομία που την εμφανίζει να κάνει, δεν αλλάζει τίποτε άλλο επάνω της.
Με μια στοιχειωδώς προσεκτική ματιά δεν θα δυσκολευτεί και πολύ κάποιος να διαπιστώσει
πως η δημιουργός τού γουριού δεν έχει αντικαταστήσει τη φορεσιά της με ...εργατική
φόρμα, όπως γράφτηκε! Όπως γράφτηκε και το άλλο: η χειρονομία που εμφανίζεται
να κάνει η Μαντώ Μαυρογένους είναι ...«άσεμνη» και ...«σεξιστική» (α λα
ιταλικά). Ουδεμία σχέση! Η Μαντώ Μαυρογένους κάνει στο γούρι για το 2021 απλώς ό,τι
έκανε και η Αμερικανίδα εργάτρια στο πόστερ τού 1943: «ποντίκι». Παίζοντας στο
ίδιο γήπεδο με τους άνδρες και επιδεικνύοντας τη γυναικεία δύναμη. Την οποία
την απέδειξε και με το παραπάνω. Γιατί δεν είναι μόνο ότι ξόδεψε την περιουσία
της μέχρι το τελευταίο γρόσι για τον Αγώνα. Είναι και που πήρε μέρος σε πολλές μάχες
με το σπαθί στο χέρι, δίπλα-δίπλα και επί ίσοις όροις με τους άνδρες.
Αυτό το μήνυμα θόλωσε με το μότο «ΥΓΕΙΑ ▪ ΚΑΥΛΑ ▪ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»
που η Κατερίνα Σαββοπούλου έκρινε σκόπιμο να μην παραλείψει, παρασυρμένη μάλλον
από ένα κίνημα για την ισότητα των γυναικών που έχει χάσει το δρόμο του, αν κρίνει κανείς από τα όσα
δήλωσε σε συνέντευξή
της στο marieclaire.gr τον
περασμένο Δεκέμβριο (άλλης τάξεως ζήτημα που θέλει δικό του post). Αλλά από όλη την ιστορία, αυτό είναι
το μήνυμα που θέλει να κρατήσει το ιστολόγιο.
━━━━・❁・━━━━
2 σχόλια:
Κάθε κίνημα ή "κίνημα" που προτάσσει εντέλει το μερικό έναντι του γενικού είναι καταδικασμένο να χάσει το δρόμο του. Το να μάχεσαι ΜΟΝΟ για τα δικαιώματα των μαύρων (ουπς... "έγχρωμων" ήθελα να πω!) σε μια καπιταλιστική κοινωνία που είναι ταξική και έχει συνεχώς ανάγκη από αποδιοπομπαίους τράγους, λαούς να εκμεταλλευτεί και πλάτες για να ρίχνει καμτσικιές είναι περίπου (όχι ακριβώς) σαν να περιμένεις ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα επειδή έχεις μαύρο πρόεδρο.
Φίλε Μάρκομ Ξ,
Σε κάθε επί μέρους κίνημα, η τάση να προτάξει αυτό που το καίει είναι εγγενής. Θα έλεγα και φυσιολογική. Γι’ αυτό χρειάζεται ένα κάποιο αντίβαρο που θα ενοποιήσει τις διεκδικήσεις των μερών προς όφελος του συνόλου. Όμως, από τη δεκαετία τού ’90 και την ανάδυση της Νέας Αριστεράς αυτό που σταδιακά κυριάρχησε είναι το περίφημο δόγμα τής «αυτονομίας τών κινημάτων». Όπου αυτονομία δεν σημαίνει όχι καπέλωμα και υποτίμηση των κινημάτων στο ρόλο απλώς τών κουβαλητών τής πολιτικής γραμμής, κάτι που είναι βέβαια σωστό. Όχι. Τώρα έχουμε περάσει στο άλλο άκρο: ό,τι τού φανεί τού κάθε Λωλοστεφανή και των φίλων του, δεκτό εκ των προτέρων! Σαν να λέμε (για να θυμηθούμε και την περίπτωση της Κύπρου) «τα κινήματα αποφασίζουν – το κόμμα συμπαρίσταται». Έτσι, η Πολιτική (στην υπηρεσία τής οποίας υπό κ.σ. πρέπει να είναι τα κόμματα) χάνει τον παρεμβατικό της ρόλο, αφού επί τής ουσίας το πολιτικό κόμμα παραιτείται από τον διάλογο με την κοινωνία (από τον οποίο διάλογο είναι μέσα στα καθήκοντά του όχι μόνο να πάρει αλλά και να δώσει), περιοριζόμενο απλώς να προεδρεύει και να βάζει την τζίφρα του αβλεπί στα διάφορα Λαϊκά Διατάγματα που τα κινήματα προωθούν στο γραφείο του «προς υπογραφήν». Κάτι σαν τον Προκόπη παλιότερα και την Σακελλαροπούλου τώρα. Ε, δεν γίνεται έτσι δουλειά.
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου