Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, σε ένα από αυτά τα ποιητικά
τηλεγραφήματά του που σε έκαναν να παρακαλάς τον Θεό να μη σε πιάσει ποτέ ο
ποιητής στην πένα του, γραμμένο μάλλον τη δεκαετία τού ’70, έλεγε:
Καημένε
Μακρυγιάννη να ’ξερες γιατί το τζάκισες το χέρι σου.
Το
τζάκισες για να χορεύουν σέικ τα κωλόπαιδα.
Ο Μακρυγιάννης ήταν τυχερός σε σύγκριση με τον Νίκο
Μπελογιάννη, που εκτελέστηκε τέτοια μέρα πριν από 69 χρόνια. Γιατί έδωσε μόνο
το ένα χέρι του στον Αγώνα, ενώ ο Μπελογιάννης τη μια και μοναδική ζωή του. Και
την έδωσε χωρίς βαρυγκώμιες. Κατά πάσα πιθανότητα ο σφυγμός τής καρδιάς του δεν θα
επιτάχυνε ούτε στο ελάχιστο το ρυθμό του, όταν ο υπαρχιφύλακας μπήκε μέσα στα μαύρα χαράματα της Κυριακής 30 Μαρτίου 1952 στο κελί του, για να του πει: «Νίκο, σήκω». Αυτό
καταλαβαίνει κανείς και μόνο από τα λόγια με τα οποία έκλεινε την
απολογία-κατηγορώ του στη δεύτερη και μοιραία δίκη, όπου καταδικάστηκε σε
θάνατο:
Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους
κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η
ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας
καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για τον σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και
όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα,
δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα. Δεν έχω τίποτα άλλο να
προσθέσω.
Τώρα, κάτι άλλα κωλόπαιδα χλευάζουν με τέτοια «έργα» «τέχνης»
αυτό και αυτούς που αγάπησε μέχρι θανάτου ο Μπελογιάννης. Και η τραγική
ειρωνεία είναι πως, αν κάποιοι από αυτούς που καπηλεύονται ό,τι αγαπούσε
εκείνος τα μήνυαν για προσβολή εθνικού συμβόλου ή κάποια ανάλογη κατηγορία, τα
περί ου ο λόγος κωλόπαιδα δεν θα ήξεραν ποιους «δικούς μας» να πρωτοδιαλέξουν από τις πολλές δεκάδες που θα έσπευδαν να
δηλώσουν τη συμπαράστασή τους και τη μεγάλη προθυμία τους να καταθέσουν υπέρ τους ως μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη....
Πολύ παγωνιά για Άνοιξη έβαλε απότομα αυτό το βράδι....
18 σχόλια:
Δίαρ Λεφτ
Για κάτσε λίγο...
Έχει κατά τη γνώμη σου δικαίωμα ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει με την τέχνη του (εφόσον βεβαίως δεν παραβιάζει το ποινικό δίκαιο);
Θα συμφωνούσες να τους ασκούνταν μήνυση;
Απάντα λίγο σε αυτά και μετά συζητάμε και για το αν διαφωνούμε ή συμφωνούμε με το συμβολισμό της πράξης...
Φίλε Μάρκομ Ξ,
Στην πρώτη ερώτησή σου η θέση μου είναι ότι φυσικά και η τέχνη πρέπει να είναι ελεύθερη, με ρωτάς κάτι αυτονόητο. Δεν νομίζω ότι από την ανάρτηση προκύπτει κάποια διάθεση περιορισμού της. Και όχι μόνο η τέχνη (γιατί μόνο η τέχνη;). Η ελευθερία έκφρασης, γνώμης, άποψης, διάδοσης ιδεών κ.λπ. Τα πάντα όλα. Θέλω, όμως, να κάνω κάποιες παράπλευρες διευκρινίσεις.
Το σκηνικό που έστησαν τα παιδιά δεν είναι τέχνη (μη με ρωτήσεις τι είναι τέχνη, γιατί θα σου απαντήσω όπως ο Πικάσο σε μια κυρία που του έκανε την ίδια ερώτηση: «Κυρία μου, δεν ξέρω τι είναι τέχνη. Το μόνο που ξέρω είναι να την αναγνωρίζω όταν τη βλέπω»). Είναι μια χοντροκομμένη προπαγάνδα διάδοσης μιας συγκεκριμένης προσέγγισης της εθνικής διάστασης του κοινωνικού με μια μορφή που προσπαθεί να μοιάσει σε αυτήν τής τέχνης. Βέβαια, όπως διάβασες, εμένα δεν με απασχόλησε αυτό το ζήτημα, της τέχνης εννοώ. Το μόνο που με απασχόλησε ήταν το εκπεμπόμενο πολιτικό μήνυμα/περιεχόμενο. Μια δεύτερη παρατήρηση, στην ίδια ερώτηση πάντα: ασφαλώς και οι τύποι παραβιάζουν το ποινικό δίκαιο: Άρθρο 191Α. Προσωπικά, δεν συναινώ καθόλου μα καθόλου στην παρεμβολή τού ποινικού νόμου στην περιοχή της τέχνης και γενικότερα της έκφρασης ιδεών και απόψεων (σύμφωνα και με τα παραπάνω που έγραψα). Αλλά, προσοχή εδώ, έχει σημασία. Το επεκτείνω και σε ζητήματα για τα οποία η Αριστερά, κατά πλειοψηφία τουλάχιστον, συναίνεσε ή έδειξε ανοχή (και η ανοχή είναι μια μορφή συναίνεσης). Για παράδειγμα, δεν συμφωνώ σε καμία περίπτωση με την ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος ή με τους νόμους που ποινικοποιούν τη λεγόμενη ρητορική μίσους (παράδειγμα ρητορικής μίσους: «που γρήγορος σαν αστραπή, σαν το γοργό τ' αγέρι, φασίστες έσφαξε πολλούς, με δίκοπο μαχαίρι»).
Για το δεύτερο ερώτημά σου, η απάντηση, επίσης αυτονοήτως, είναι όχι. Ακόμα περισσότερο, δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα να σου πω ότι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δικαστικό σενάριο, κι εγώ θα ήμουν πρόθυμος να καταθέσω ως μάρτυρας υπεράσπισης των δύο τύπων. Αλλά στη βάση μόνο και μόνο τής λογικής προσέγγισης σύμφωνα με την οποία οι ιδέες αντιμετωπίζονται με ιδέες, όχι με φυλακές. Κατά τα άλλα, το τι θα άκουγαν στην κατάθεσή μου ενώπιον των δικαστών τα δύο αυτά τυπάκια δεν περιγράφεται!
Τα λέμε
Κοίτα, καταλαβαίνω τα περί ποινικού. Όμως κάπου πρέπει να υπάρχουν και κάποια όρια. Στην κοινωνία που ζούμε, τώρα. Όχι στη μελλοντική. Ας πούμε, δεν πρέπει να υπάρχει ποινική δίωξη για ενέργειες που προωθούν την παιδοφιλία; Ή την άμεση προτροπή σε βιασμό;
Κατά τα άλλα, το τι είναι για μένα και για σένα τέχνη είναι ακριβώς αυτό: ο καθένας μας το βλέπει διαφορετικά. Επομένως, δεν ξέρω ποιος είσαι που θα ορίσεις τι είναι τέχνη.
Επί της ουσίας τώρα: Πράγματι, αυτές οι αηδίες που έκαναν αυτοί οι τύποι ανάγονται τελικά -κατά τη γνώμη μου- εν μέρει και στο προηγούμενο θέμα. Τη μερική και όχι συνολική αντίληψη των πραγμάτων. Επίσης, έχει να κάνει στην κυριαρχία του θυμικού έναντι της λογικής, παρεπιδημόν σύμπτωμα της αναρχο - αριστεριστικο - δεν ξέρω τι μου φταίει αριστεράς. Γενικά, καραγκιόζηδες ολκής, παλικάρια της φακής.
Φίλε Μάρκομ Ξ,
Μέχρι να επανέλθω, σου επισυνάπτω κάποιες «πληροφορίες και υλικό», που έλεγε κι ο Νιόνιος, σχετικά μα τους «καραγκιόζηδες ολκής» και «παλικάρια τής φακής», για να έχεις πιο σαφές το προφίλ τους στο μυαλό σου. Ούτε εγώ το είχα όταν έγραφα την ανάρτηση. Επειδή μου κίνησαν την περιέργεια (αν και κάπου πήγε το μυαλό μου), φρόντισα να ενημερωθώ κάπως. Στο βαθμό που εσύ δεν το έχεις κάνει ήδη, ορίστε μερικά tips:
200 χρόνια ασφυξία: Μια ανατρεπτική έκθεση για την (ανθ)ελληνικότητα, την ψηφιακή μετα-αλήθεια και τις κουήρ εμπειρίες
TO ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΟ ΝΤΟΥΕΤΟ ΦΥΤΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ “200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΣΦΥΞΙΑ”
Εκκλησιαστικό site μηνύει «τους ΛΟΑΤΚΙ» για έκθεση με θέμα το 1821
FYTA BREAK
Η όπερα εξ ορισμού είναι ένα καλιαρντό πράγμα
ΦΥΤΑ που τρολάρουν, χόρτα δεν μαζεύουν
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αν και, όπως θα δεις, υπάρχει και ένα λινκ που οδηγεί στο fb τους, για την ώρα έχουν κόψει την ανοιχτή πρόσβαση στο λογαριασμό τους.
Και αυτό που προηγουμένως μού διέφυγε να το λινκάρω:
GAY GAY
Κι ακόμα, αυτό:
Γιατί να κάνει κανείς ένα φεστιβάλ για τη μετα-αλήθεια στην Αθήνα; Τα ΦΥΤΑ έχουν την απάντηση.
Φίλε Λέφτη
Μέχρι να απαντήσεις να ξαναγράψω.
Είναι μικρή η ώρα και μεγάλο το διακύβευμα. Πολύ σύντομα θα στρέψω την κουβέντα εκεί που θέλω (χε, χε). Υπό άλλες Κ.Σ. σε άλλες εποχές με άλλα κινήματα ΚΑΝΕΙΣ, μα κανείς όμως δεν θα ασχολιόταν με τέτοιους τύπους. Να ναι καλά τα παιδιά (ειλικρινά) και να κάνουν ότι γουστάρουν, αλλά δεν φταίνε αυτοί. Δεν φταίνε αυτοί που πράγματι ένα μεγάλο κομμάτι της υφιστάμενης οργανωμένης αριστεράς (ορίστε, δεν έβαλα τα εισαγωγικά) ασχολείται και "αγκαλιάζει" (χα! τα έβαλα εδώ) τέτοια νούμερα που κάνουν νούμερα. Δεν φταίνε αυτοί που της κοντής... αριστεράς της φτάνουν (και όχι φταίνε) οι αριστερίστικες τρίχες. Δεν φταίνε αυτοί που το εθνικό ταυτίζεται από πολλούς πάντα και παντού με το εθνικιστικό. Δεν φταίνε αυτοί που τα μαγαζάκια καλά κρατούν από τη μια και η ανατροπή είναι προ των πυλών με συνθήματα όπως "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" από την άλλη. Οι μεν περιμένουν -ακόμα- την επανάσταση που θα ρθει χωρίς να σπάσει ούτε τζάμι ανάβοντας κομματικά κεράκια στο εικόνισμα του πατερούλη που το χουν στο κρυφό το καμαράκι. Οι δε(ν) αυτοϊκανοποιούνται βαφτίζοντας κάθε πρόσκαιρη αυθόρμητη αντίδραση "κίνημα", αντιγράφοντας προκηρύξεις από το αρχείο τους και αλλάζοντας απλά ημερομηνία.
Μπορεί να είμαι γκρινιάρης. Αλλά εσείς είστε σκατιάρηδες. Ψεύτες, υποκριτές ή έστω αθεράπευτα ανίκανοι.
Υ.Γ. Συγγνώμη για το μένος. Ήταν απόλυτα λελογισμένο.
Φίλε Μάρκομ Ξ,
Ομολογώ ότι το σχόλιό σου (ΚΥΡΙΑΚΉ, ΑΠΡΙΛΊΟΥ 04, 2021 1:19:00 Μ.Μ.) κινείται σε άλλη κατεύθυνση από αυτήν που το πρώτο σου σχόλιο μου έδωσε την εντύπωση ότι ακολουθούσες. Είτε παρερμήνευσες αρχικά την ανάρτηση και οι απαντήσεις σε ό,τι με ρώτησες σε βοήθησαν να το συνειδητοποιήσεις αυτό είτε εγώ παρερμήνευσα το αρχικό σου σχόλιο και ήρθα στα ίσα μου με αυτό το δεύτερο. Το λέω για την ιστορία τού πράγματος, όχι πως έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία.
Όρια. Είπες τη μαγική λέξη. Μαγική γιατί είναι σχεδόν εξαφανισμένη πια από μεγάλο μέρος του αριστεροχωριού. Το οποίο έχει πάθει κάποιο είδος πολιτικού παλιμπαιδισμού και έχει υιοθετήσει το σύνθημα του γαλλικού Μάη τού ’68: Απαγορεύεται το απαγορεύεται. Φυσικά, όπως και η επαναστατημένη νεολαία τού ’60, δεν μιλάω μόνο για τα όρια του ποινικού νόμου. Μιλάω γενικά για τον κοινωνικό νόμο και τις ηθικοπολιτικές διαστάσεις και πλευρές του. Μικρό μέρος τής έτσι κι αλλιώς μικρής πια σύγχρονης Αριστεράς, που όμως ακούγεται δυσανάλογα με το μέγεθός της γιατί συνήθως μιλάει με κραυγές, έτσι όπως έχει βουτηχτεί μέχρι το λαιμό στη μεταμοντερνιά, την ιδεολογία δηλαδή που κατά τον Φρέντρικ Τζέιμσον ταιριάζει γάντι στον ύστερο καπιταλισμό της εποχής μας, αφού αποτελεί την πολιτισμική λογική του, έρχεται εδώ και κάποια χρόνια και μας λέει: Όλα παίζουν. Όχι με την έννοια ότι όλα μπορούν να εξεταστούν και να συζητηθούν, κάτι το οποίο με βρίσκει απολύτως σύμφωνο, αλλά με την έννοια ότι όλα ισχύουν. Αφού για κάθε υποκείμενο που εκφέρει μια άποψη, η άποψη αυτή είναι η αλήθεια του, πρέπει να την αποδεχθούμε ως αληθή και ισχύουσα. Έτσι, παρουσιάζεται ένα παραπλήσιο φαινόμενο, αν και αντίστροφης φοράς, με το φαινόμενο της κατάργησης της διάκρισης μεταξύ αντικειμενικής και υποκειμενικής ευθύνης, βάσει τής οποίας δεν κάνει καμία διαφορά αν σκότωσες κάποιον κατά λάθος ή εκ προθέσεως (το πρακτικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ένας νεκρός). Τώρα, η υποκειμενική αλήθεια του καθενός (ατόμου, μιας ελάχιστης μειοψηφικής γκρούπας ή της πλειοψηφίας) καθίσταται αντικειμενική και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια. Έτσι κατάντησε η Αριστερά να υποστηρίζει a priori οποιοδήποτε αίτημα κάθε κοινωνικής ομάδας, μειοψηφικής ή πλειοψηφικής αδιάφορο, με τη μοναδική προϋπόθεση να είναι καταπιεζόμενη σε αυτόν ή τον άλλο βαθμό. Και το κάνει αυτό προβάλλοντας το εξής αμείλικτο και σιδερένιο αιτιολογικό σκεπτικό: αφού καταπιέζονται, δικαιούνται την ικανοποίηση οποιασδήποτε απαίτησης και τη στήριξη σε όποια θέση παίρνουν. Όποιος αρνείται να υιοθετήσει αυτή τη σιδερένια «λογική» και λέει «μισό λεπτό, ρε παιδιά, δεν πρέπει πρώτα να εξετάσουμε αν αυτό που ζητάνε και υποστηρίζουν είναι δίκαιο και κοινωνικά ωφέλιμο;» καθίσταται –στην καλύτερη περίπτωση– ύποπτος (στη λιγότερο καλή τού κρεμάνε κουδούνια και στην έσχατη τον περιμένει η κατηγορία τού φασίστα).
Μιλώντας για τον ποινικό νόμο, που βεβαίως και πρέπει να θωρακίζει το καθολικά αποδεκτό όπως είναι τα παραδείγματα που αναφέρεις, εγώ ήθελα να επισημάνω την τάση τής ποινικοποίησης των πεποιθήσεων, απόψεων, γνωμών κ.λπ. Η τάση αυτή, που τα τελευταία χρόνια έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, εκφράζεται/υλοποιείται με τη θέσπιση διαφόρων απαγορευτικών νόμων και με την εισαγωγή επιλήψιμων και κολάσιμων εννοιών· για παράδειγμα, «ρητορική μίσους». (Λεπτομέρεια καθόλου ασήμαντη: οι περισσότερες από αυτές τις απαγορεύσεις έχουν εισαχθεί στο ποινικό δίκαιο διαφόρων χωρών από δεξιές/συντηρητικές/συστημικές πολιτικές δυνάμεις.) Εδώ κι αν είναι που την έχουν πατήσει κάμποσοι από το σινάφι μας, με πρώτους και καλύτερους τους «οργισμένους» antifa υπερεπαναστάτες μας.
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Χαρακτηριστικό και εξόφθαλμο παράδειγμα η περίπτωση των αντιρατσιστικών νόμων. Κι εδώ να διευκρινίσω πρώτα απ’ όλα ένα σημείο από το προηγούμενο σχόλιό μου, που όπως έχει γραφτεί δεν περιγράφει με ακρίβεια την πραγματικότητα. Ο αντιρατσιστικός νόμος ψηφίστηκε στη Βουλή (Σεπτέμβριος 2014) μόνο από τους κυβερνητικούς βουλευτές τής εποχής (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ). Εκεί, λοιπόν, δεν υπήρξε πρόβλημα. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι, επειδή ο νόμος είχε σαφείς αντιρατσιστικούς προσανατολισμούς και ποινικοποιούσε τη ρητορική μίσους μόνο στις περιπτώσεις που αυτή εκφερόταν εναντίον αλλοδαπών, αλλόθρησκων, γυναικών, ΛΟΑΤΚΙ κ.λπ., η Αριστερά ποτέ δεν έβαλε στις προτεραιότητές της την αναμόρφωσή του με νέο νομοσχέδιο. Δες για παράδειγμα την πρώτη παράγραφο του άρθρου 1:
1. Όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή δια του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, υποκινεί, προκαλεί, διεγείρει ή προτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου ή την αναπηρία, κατά τρόπο που εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή ενέχει απειλή για τη ζωή, την ελευθερία ή τη σωματική ακεραιότητα των ως άνω προσώπων, τιμωρείται με φυλάκιση τριών (3) μηνών έως τριών (3) ετών και με χρηματική ποινή πέντε έως είκοσι χιλιάδων (5.000 − 20.000) ευρώ.
Έτσι, η Αριστερά σαν να αποκοιμήθηκε θα λέγαμε από όλα αυτά, με τα οποία σαφώς και επιχειρείτο να μπει κάποιο φρένο στην ανερχόμενη τότε ΧΑ (6,92% στις δεύτερες εκλογές τού 2012, πάνω από ΔΗΜΑΡ και ΚΚΕ). Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα! Για δες τι προβλέπει το ονομαζόμενο νομοσχέδιο Λιβάνιου, για το οποίο έγινε πρόσφατα ντόρος αφού ξεσηκώθηκαν οι καλλιτέχνες. Το νομοσχέδιο εναρμονίζει το ελληνικό δίκαιο με οδηγίες τής ΕΕ σχετικά με τους κανονισμούς που πρέπει να διέπουν τα οπτικοακουστικά μέσα. Άρθρο 8 (οι έννοιες-νάρκες οι οποίες έχουν τρυπώσει δίπλα στις αντιρατσιστικές, αντιεθνικιστικές κ.λπ. επισημαίνονται με bold):
Με το άρθρο 8 (άρθρο 6 της Οδηγίας (ΕΕ) 2010/13) προβλέπεται η υποχρέωση των παρόχων υπηρεσιών μέσων επικοινωνίας να λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα, ώστε οι παρεχόμενες από αυτούς υπηρεσίες να μην εμπεριέχουν, πρώτον, υποκίνηση σε βία ή μίσος εναντίον ομάδας ανθρώπων ή μέλους ομάδας, λόγω φύλου, φυλής, χρώματος, εθνοτικής καταγωγής, ιθαγένειας ή κοινωνικής προέλευσης, γενετικών χαρακτηριστικών, γλώσσας, θρησκείας ή πεποιθήσεων, πολιτικών φρονημάτων ή κάθε άλλης γνώμης, ιδιότητας μέλους εθνικής μειονότητας, περιουσίας, γέννησης, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού, και δεύτερον, δημόσια πρόκληση σε τέλεση τρομοκρατικού εγκλήματος.
Πρακτικά ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι το YouTube κατεβάζει ό,τι ώρα θελήσει το «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους» ή το A las barricadas και δεν τα ξαναβλέπεις ποτέ τών ποτών! Τα τρώει η μαρμάγκα με τον νόμο!
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ] (Να δω και λίγο Λίβερπουλ! ;-) )
Μα καλά, όλη μέρα Παντελίδη ακούτε εδώ μέσα;
Σμαράγδα, ατύχησες πολλαπλώς. Μέχρι το δυστύχημα, δεν ήξερα ούτε τη φυσιογνωμία τού μακαρίτη τού Παντελίδη και εννοείται ότι δεν είχα ακούσει ούτε ένα τραγούδι του. Μετά το δυστύχημα, ξέρω μεν πώς ήταν, αλλά εξακολουθώ να μην έχω ακούσει κανένα από τα τραγούδια του.
Να μιλήσουμε λίγο σοβαρά τώρα; Μπορείς να μας εξηγήσεις τι από όλα όσα είδες και διάβασες στο μπλογκ σε τσάντισαν τόσο ώστε να αφήσεις αυτό το χλευαστικό σχόλιο (το οποίο, όμως, δεν κολλάει πουθενά εδώ); Μίλα ελεύθερα, και με πάθος αν γουστάρεις, αλλά, πάνω απ’ όλα, με ειλικρίνεια.
Δεν μπορώ να μιλήσω με πάθος, δεν μου το επιτρέπει η ηθική μου συγκρότηση,
προτιμώ να παραμείω απαθής.
Και όσο για το σχόλιο δεν ήταν χλευαστικό, ήταν απολύτως ηλικρινές.
Φαντάζομαι ούτε και τον Θανάση Πάτρα γνωρίζετε.
Αλλά τι ρωτάω τώρα;
Ειλικρινές
Σμαράγδα μου, και πάλι θα σε απογοητεύσω. Ιδέα δεν είχα για τον Θανάση Πάτρα. Γκούγκλισα και απέκτησα. Πρώτο-πρώτο στη σελίδα μού βγήκε το Gossip-tv.gr. Αν και το έπιασα το υπονοούμενο, μπήκα στο δεύτερο σάιτ, το candianews.gr, που είχε το βιογραφικό του. Εκεί μπήκα στο νόημα εντελώς.
Γράφεις ότι μιλάς ειλικρινώς, θα σου μιλήσω κι εγώ ειλικρινώς:
Αν νομίζεις ότι το «μαγαζί» εδώ θα μπορούσε ποτέ να έχει κάποια σχέση με καψουροτράγουδα της συμφοράς ή με τηλεπερσόνες για κλάματα, τότε μάλλον έχεις κάποιο πολύ σοβαρό πρόβλημα κατανόησης. Αν πάλι κάνεις πλάκα, ουδέν πρόβλημα, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα μας εξηγήσεις για ποιο λόγο νιώθεις την ανάγκη να την κάνεις. Σε κάθε περίπτωση:
Σοβαρέψου ή, διαφορετικά, μην ξανακάνεις τον κόπο ν' αφήσεις σχόλιο εδώ.
Η διαδικτυακή περσόνα που υπογράφει ως «Σμαράγδα» ας μην κουράζεται να στέλνει σχόλια στα οποία δεν γράφει λέξη για όσα χρωστάει. Παρ’ όλο που αυτά τα οποία χρωστάει μπορούν να γίνουν κατανοητά ακόμα και από ένα ραδίκι (ή και από ένα βλακοτρόλ) που θα διαβάσει όσα έχει πει και όσα τής έχουν ειπωθεί, συνοψίζω:
Πού κολλάνε σ’ αυτό το μπλογκ οι αναφορές σε Παντελίδηδες και Πάτρες; Τι θέλει να πει ο ποιητής;
Πρώτα απαντήσεις σ’ αυτά (σε ψιλά παρακαλώ και κατά προτίμηση σε πενηνταράκια, είμαι μέτριας ευφυίας) και ύστερα όλα τ’ άλλα.
Όπως είπε κι ο επιχειρηματίας Αλέξης Βαρνέζης, όταν υπαγόρευε το τηλεγράφημά του στην ιδιαιτέρα γραμματέα του Κατερίνα Πιερή, τελεία και παύλα._
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΧΟΛΙΟΥ ΤΡΊΤΗ, ΑΠΡΙΛΊΟΥ 06, 2021 10:30:00 Μ.Μ.]
Φίλε Μάρκομ Ξ,
Επανέρχομαι μετά την τριήμερη ποδοσφαιρική κραιπάλη τού Τσου Λου (με ολίγη από κύπελλο Ελλάδας) και του Γιουρόπα κι αφού έχω κάνει καλύτερα τα μαθήματά μου. Η κουβέντα για τα FYTA, αυτό το «δίδυμο του σκανδάλου», που ήταν και η αφορμή για την ανάρτηση (κουβέντα που συνδέεται, όπως κι εσύ σημειώνεις, αν κατάλαβα καλά, και με τη συζήτηση που είχαμε στην ανάρτηση για τον σεξουαλικό προσανατολισμό τού Άρη). Σ’ αυτήν την κουβέντα θα φανούν, νομίζω, κάποια συγκεκριμένα παρελκόμενα (παρελκόμενα, θυμίζω, ήταν ο όρος που είχα χρησιμοποιήσει στην ανάρτηση για τον Άρη) κι έτσι θα φανεί πιο καθαρά ότι το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας δεν σταματάει στην κουβέντα «αποδεχόμαστε τον καθένα με όποια (συναινετικά με ενήλικες) γούστα έχει στο κρεβάτι» με την οποία κλείσαμε την ανταλλαγή απόψεων επί τού θέματος στο «σεξουαλικό» ποστ για τον Άρη.
Τι ξέρουμε (σύμφωνα με όσα έχουν δηλώσει οι ίδιοι) για τα καλά αυτά παιδιά, που προσπαθούν απεγνωσμένα να εμφανιστούν ως κακά;
▪ Ξέρουμε ότι είναι καλλιεργημένοι, διαβασμένοι και πιστοποιημένα μορφωμένοι (ο μεγάλος, ο Ιερόπουλος, είναι διδάσκων στα digital media σε βρετανικό πανεπιστήμιο, κι ο μικρότερος, κάτοχος διδακτορικού με θέμα διατριβής τον ναρκισσισμό και την ποιητική τών νέων μέσων).
▪ Ξέρουμε ότι είναι δημιουργικοί και έξυπνοι, με κεραίες ευαίσθητες που πιάνουν πράγματα και συντονίζονται με ιδέες και αισθήματα, για να τα μεταπλάσουν και να τα επιστρέψουν προς τα έξω, φιλτραρισμένα μέσα από τη δική τους καλλιτεχνική ματιά, όπως οι ίδιοι κατανοούν την καλλιτεχνική δημιουργία και έκφραση.
▪ Ξέρουμε ότι αυτοποθοτετούνται πολιτικά στην αναρχία («φουλ αναρχία» είναι τα ακριβή λόγια τους σε μια συνέντευξή τους στο ΣΚΡΑ punk).
▪ Ξέρουμε ότι είναι gays (τα παιδιά προτιμούν το queer για προφανείς λόγους: queer γενικά και χωρίς τις σεξουαλικές διαστάσεις του σημαίνει λοξός, παρεκκλίνων, «περίεργος» κ.λπ., οπότε, ο κάβουρας, που περπατάει σαν τον κάβουρα, και ο αρχαίος Διογένης, που ζούσε σε πιθάρι, μια χαρά ταιριάζουν κι αυτοί στο μοντελάκι κι έτσι θολώνονται τα νερά και το ροζ γίνεται λίγο δυσδιάκριτο).
▪ Ξέρουμε ότι μεγάλωσαν στην επαρχία και έχουν φάει το σχετικό μπούλινγκ + την οικογενειακή καταπίεση.
▪ Τέλος, δεν ξέρουμε, αλλά πιθανολογούμε με βάση την τυπική λογική και σε μεγάλο βαθμό βεβαιότητας, ότι, εκτός από «εννοιολογικό ντουέτο» –σύμφωνα με τον αυτοπροσδιορισμό τους–, είναι και ερωτικό ζευγάρι.
Αυτά είναι τα δεδομένα που, τουλάχιστον στον σκληρό πυρήνα τους, δεν νομίζω ότι μπορούν να αμφισβητηθούν. Και μου φαίνεται ότι δεν γίνεται να βγάλουμε κάποια άκρη με τους εν λόγω, αν δεν τοποθετήσουμε τη συγκεκριμένη έκθεση «200 Χρόνια Ασφυξία» πάνω σε αυτά τα δεδομένα ως φόντο.
Ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό τής έκθεσης, ποιο είναι το κύριο θέμα της, η στόχευσή της; Πέρα από το ότι το δηλώνουν οι ίδιοι, και βέβαια δεν ισχύει πάντα ό,τι δηλώνει κανείς, ακόμα και μια πεταχτή ματιά το κάνει καθαρό: είναι η ανθελληνικότητα (προσοχή: όχι ο αντιεθνικισμός και πολύ περισσότερο ο διεθνισμός· η ανθελληνικότητα).
Πάμε τώρα να τους βάλουμε ως προς την ανθελληνική διάθεση δίπλα-δίπλα με την πρωταθλήτρια στον ανθελληνισμό αναρχία και τους δεν-ξέρω-πού-πατώ-και-πού-πηγαίνω εξτρεμιστές της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που κοντεύουν πια να συγχωνευθούν με τους αναρχικούς. Νομίζω ότι δεν ξεχωρίζεις ποιος είναι πιο ανθέλληνας. Εγώ τουλάχιστον αδυνατώ.
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Υπάρχει όμως κάτι που τους ξεχωρίζει. Ενώ το κύριο επιχείρημα του ανθελληνισμού των κουφιοκεφαλάκηδων της Αριστεράς είναι «τι έθνη και μαλακίες μάς λέτε τώρα! δεν υπάρχει έθνος, υπάρχουν μόνο τάξεις», στους φίλους μας δεν παρατηρείται κάτι τέτοιο. Θα έλεγα ότι δεν παρατηρείται και οτιδήποτε άλλο. Η ανθελληνική τους διάθεση που εκφράζεται με κάθε είδους χλευασμό σε ό,τι συνθέτει την ελληνική εθνική ταυτότητα, η οποία, φυσικά, έχει όλα τα καλά και τα κακά κάθε ταυτότητας, όχι μόνο εθνικής, αλλά και πολιτικής, ταξικής, θρησκευτικής, φύλου κ.λπ., κατακλύζει τα πάντα, χωρίς να μπορείς να καταλάβεις κανείς ποιο είναι το κινούν αίτιο που τους ωθεί σε όλη αυτήν την πολεμική. Δεν μπορείς να το καταλάβεις, αλλά υπάρχει, δεν είναι τρελοί που ακούνε φωνές και ψιθύρους «σβήστε από το χάρτη τούς Έλληνες και κάθε τι ελληνικό».
Κατά την άποψή μου το κινούν αίτιο των ΦΥΤΩΝ είναι η σεξουαλική κατάσταση εξαίρεσης υπό την οποία ζουν τη ζωή τους. Δηλαδή η διάσταση μεταξύ τού βιολογικού φύλου τους και της παρεκκλίνουσας (queer) σεξουαλικότητάς τους, διάσταση που μέχρι το 1973 θεωρείτο ...ψυχασθένεια(!), μετά, μέχρι το 2013, gender identity disorder, και έκτοτε gender dysphoria (όλα αυτά με την επιστημονική βούλα τής ψυχιατρικής/ψυχολογίας). Η οποία, ασφαλώς και οδήγησε στην κοινωνική διάκριση που, δεν αμφιβάλλω, θα πήρε μέχρι και «άγριες» διαστάσεις. Μακάρι να έρθει η ώρα, και όσο γίνεται γρηγορότερα, αυτές οι «άγριες» καταστάσεις που συχνά βιώνουν οι ομοφυλόφιλοι να μην είναι τίποτε άλλο από κακές αναμνήσεις που θα ξεθωριάζουν μέχρι να εξαφανιστούν τελείως. Αυτό είναι εφικτό και προς τα εκεί βαδίζουμε, νομίζω. Εκείνο που δεν είναι εφικτό να καταργηθεί είναι η διάκριση. Όχι με την έννοια της καταπίεσης, των «διακρίσεων» όπως έχει επικρατήσει να λέμε χρησιμοποιώντας ληθυντικό, αλλά με τη φαινομενολογική και αξιολογικά ουδέτερη έννοια του ξεχωρίζω κάτι, το κατατάσσω σε ξεχωριστή, ιδιαίτερη, δική του κατηγορία. Μια τέτοια απαίτηση, προσπάθεια, εκστρατεία, πες το όπως θες, για κατάργηση της διάκρισης είναι και λίγο ανόητη κατά την άποψή μου. Είναι σαν να θέλει κανείς να κρύψει τον ήλιο, να κάνει αόρατο το ορατό, που είναι ακριβώς αυτή η σεξουαλική τους ιδιαιτερότητα. Όπως μάς διδάσκουν οι στρουθοκάμηλοι, ο μόνο τρόπος για να κάνουμε αόρατο το ορατό είναι να κρύψουμε το κεφάλι μας στην άμμο. Το avant-garde κομμάτι τού ΛΟΑΤΚΙ κινήματος πιστεύει ότι θα φτάσει στην κατάργηση μέσα από την απάλειψη κάθε στοιχείου συμβολικού ή πραγματικού που παραπέμπει σε δυαδικό φύλο ή και σε φύλο εν γένει. Αυτή η πρόθεση βρίσκεται πίσω από γραφές και εκφράσεις τύπου «είσαστε όλοι, όλες και όλ@ καλεσμένοι στο πάρτι μου» ή «είμαστε όλ@ Ζακ/Zackie», πίσω από τα «γονέας 1» και «γονέας 2» τών Γάλλων, πίσω από την καμπάνια για all gender WC κ.ά. Ακόμα κι αν υποθέσουμε θεωρητικά ότι αυτή η αποφυλοποίηση θα «πέρναγε» στην κοινωνία, και πάλι η διάκριση δεν θα έπαυε να υφίσταται. Γιατί, πριν ακόμα τα ΦΥΤΑ πιάσουν στο αυτί τους πρώτους ψιθύρους γι’ αυτούς ή εισπράξουν την πρώτη εκδήλωση μπούλινγκ, είχαν έστω και υποσυνείδητα την αίσθηση από της διακριτής τους κατάστασης σε σχέση με την πλειοψηφία τών αγοριών. Πριν η διάκριση εκδηλωθεί εξωτερικά, από την κοινωνία, την είχαν βιώσει από μέσα τους, εσωτερικά από τη στιγμή, ας πούμε, που ενώ οι συμμαθητές τους στο Δημοτικό κοκκίνιζαν όταν τους ζητούσε τη γόμα τους η ωραία τής τάξης, αυτοί ένιωθαν κάπως «περίεργα» όταν συνέβαινε το ίδιο με κάποιον Άρη ή Κυριάκο. Φίλε Μάρκομ Ξ, το φύλο (και οι προδιαγραφές που το συνοδεύουν) είναι βασικό, βασικότατο συστατικό στοιχείο τής ανθρώπινης ύπαρξης και κάποιος ο οποίος βρίσκεται εκτός τών προδιαγραφών που έχει «θεσπίσει» η Φύση δεν έχει ανάγκη κανένα «κράξιμο» από τον κοινωνικό του περίγυρο για να νιώσει ότι αυτός είναι κάτι το διακριτό από την πλειοψηφία. Κοντολογίς, τη διάκριση την κουβαλάει εντός του. Και τα βουνά να πάρει, θα εξακολουθήσει να την έχει συντροφιά του.
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ]
Τέλος, και με αυτό κλείνω, υπάρχει και ένα ακόμα στοιχείο που διαφοροποιεί την ανθελληνικότητα των ΦΥΤΩΝ από την ανθελληνικότητα των αριστερών που βλέπουν μόνο κοινωνικές τάξεις και στηρίζει ακόμα περισσότερο την άποψή μου ότι η δική τους οφείλεται πρωτίστως στην απαξιωτική αντιμετώπιση που βίωσαν εντός τής ελληνικής κοινωνίας, άρα στη σεξουαλική ιδιαιτερότητά τους η οποία και προκάλεσε αυτήν την απαξίωση.
Οι ανθέλληνες «ταξιστές» τής Αριστεράς εχθρεύονται και χλευάζουν οτιδήποτε φέρει την ελληνική σφραγίδα και με αυτή την έννοια οτιδήποτε εντάσσεται μέσα στην ελληνική κανονικότητα. Όμως, εκείνο που τελικά επιδιώκουν είναι μια άλλη κανονικότητα, τη μοναδική που δέχονται ως κανονική (πραγματική, δίκαιη κ.λπ.) κανονικότητα. Αυτήν που θα αποκαταστήσει την κοινωνική αδικία άπαξ και δια παντός και ανεξαρτήτως εθνικών ταυτοτήτων, φέρνοντας την καταπιεζόμενη κοινωνική πλειοψηφία στη θέση του οδηγού. Μια ταξική κανονικότητα, θα μπορούσαμε να πούμε. Οι φίλοι μας, όταν βάζουν στο στόχαστρο την ελληνικότητα, πού στοχεύουν πρώτα και κύρια, ποιος είναι ο καημός τους; Για δες τι λένε σε συνέντευξή τους στο popaganda.gr (το σημείο που ενδιαφέρει με bold):
Τα ΦΥΤΑ είναι εικαστικό (κατα βάση εννοιολογικό) ντούο. Ξεκινήσαμε το 2012 και έχουμε κάνει από τότε καμια 50αριά έργα και επιμέλειες, κυρίως στον ελλαδικό χώρο. Κεντρικές θεματικές στη δουλειά μας είναι η (ανθ)ελληνικότητα, η ψηφιακή μετα-αλήθεια και οι κουήρ εμπειρίες και πολιτικές.
Τι βγάζεις εσύ από αυτά τα λόγια; Γιατί εγώ βγάζω το συμπέρασμα πως στο βάθος τής ανθελληνικής τους εκστρατείας δεν υπάρχει παρά η εναντίωσή τους στην κανονικότητα εν γένει. Η οποία, μοιραία μια και είμαστε στην Ελλάδα, δεν μπορεί παρά να εμφανίζεται ντυμένη με τα ελληνικά χρώματα –πώς αλλιώς; «Όλη η Ελλάδα queer», μας λένε τα παιδιά, αυτή είναι η ατζέντα τους. Ανθρώπινο, όπως έχει δείξει ο Αίσωπος προ αμνημονεύτων χρόνων με το παραμύθι του για την κολοβή αλεπού που ήθελε να πείσει κι όλες τις άλλες ότι «έτσι είναι πιο καλά»....
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου