«Προτάσεις! Φέρτε μας προτάσεις!»

Ένας ανώνυμος φίλος αναγνώστης μας έστειλε στο προηγούμενό μας κείμενο περί των εξελίξεων στον ΣΥΡΙΖΑ το ακόλουθο σχόλιο: «Τι έχετε να προτείνετε για τα θέματα που καίνε τη γενιά των 700 ευρώ? Κυρίως, ασφαλιστικό σύστημα, δημόσιο χρέος, αγορά εργασίας (ανεργία, είσοδος στην αγορά εργασίας, ασφάλεια κτλ)? Σας ευχαριστώ».

Είναι φανερό ότι το ερώτημά του εκφράζει μια διαφωνία για το θέμα της ανάρτησης μας που ήταν τα «οικογενειακά» ενός κομματιού της Αριστεράς. (Είναι σαν να λέει: «εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν»). Από αυτό νομίζουμε ότι μπορούμε να συμπεράνουμε πως διαφωνεί και με τους πολιτικούς προσανατολισμούς του blog. Κανένα πρόβλημα. Το Διαδίκτυο είναι γεμάτο από blogs που η μόνη τους φιλοδοξία είναι να φτιάξουν ένα δίκτυο «φίλων» με τους οποίους να ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις και κανακέματα, δείχνοντας παράλληλα φανερή δυσανεξία για την αντίθετη άποψη. Δεν σκοπεύουμε να προστεθούμε κι εμείς στον μακρύ αυτό κατάλογο. Και μια και το ερώτημα του φίλου αναγνώστη είναι μια καλή ευκαιρία να πούμε τις σκέψεις μας για το ζήτημα της «πολιτικολογίας» σε σχέση με την «προτασειολογία», είπαμε, αντί να του απαντήσουμε μέσω σχολίου, να το κάνουμε με ανάρτηση. Αγνοώντας φυσικά το γεγονός, ότι το ερώτημά του είναι «off topic», σε απόλυτη αντίθεση με κάποιους φίλους -ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε- που για τον ίδιο λόγο, προσχηματικό εννοείται, διέγραψαν(!) δικό μας, απλώς ενημερωτικό σχόλιο το οποίο απαντούσε σε δική τους ανάρτηση. Όσοι αγαπούν τις συγκρίσεις, ας τις κάνουν…

Λοιπόν, ας επανέλθουμε στο ερώτημα του ανώνυμου φίλου. Μας ζητάει να καταθέσουμε προτάσεις για τα θέματα που «καίνε τη γενιά των 700 ευρώ». Και παραθέτει μία σειρά από χρόνια προβλήματα που διογκώνονται όλο και περισσότερο. Πολύ ωραία. Και να η πρώτη μας πρόταση, η πιο βασική:

Να άρουμε οριστικά και αμετάκλητα την εμπιστοσύνη από τις πολιτικές δυνάμεις που διαχειρίστηκαν τις τύχες του τόπου από τη Μεταπολίτευση και μετά -για να μην πάμε πιο πίσω στο χρόνο. Γιατί είναι ηλίου φαεινότερο, ότι δεν γίνεται να αναθέτεις το τιμόνι, πάλι και πάλι, στους ίδιους καπετάνιους που σε οδηγούν από ναυάγιο σε ναυάγιο. Εμείς έχουμε άρει την εμπιστοσύνη μας προ πολλού. Θα ήταν και ανόητο να προτείνουμε κάτι, που δεν τηρούμε ούτε εμείς οι ίδιοι! Και ρωτάμε με τη σειρά μας: Πώς τη βλέπει αυτή την πρόταση; Αν τη βλέπει θετικά, είμαστε μαζί! Αν όμως τη βλέπει αρνητικά, στην ουσία μας λέει: Εγώ σκοπεύω να ανανεώσω την εμπιστοσύνη μου σε πολιτικές και πολιτικούς που τα έχουν κάνει από κούπες! Έχετε να προτείνετε κάτι για να μειωθεί ο κίνδυνος να ξανασυμβούν τα ίδια; Και του απαντάμε απλά και καθαρά: Όχι! Με αυτές τις (ίδιες) πολιτικές και αυτούς τους (ίδιους) πολιτικούς, θα ξανασυμβούν τα ίδια.

Είναι πολύ πιθανόν να μην ικανοποιηθεί από αυτή τη βασική μας πρόταση. Να τη χαρακτηρίσει «πολύ γενική». Ίσως και να μας κατηγορήσει πάλι για «πολιτικολογία», ενώ αυτός μας ζητάει λύσεις «συγκεκριμένες», λύσεις «τεχνοκρατικές». Αν το κάνει θα σημαίνει ένα πράγμα: Ότι δεν έχει κατανοήσει πως η οικονομία ήταν, είναι και θα είναι πάντα πολιτική οικονομία. Πράγμα που σημαίνει, ότι το πώς θα μειώσεις το έλλειμμα π.χ. συναρτάται με το αν θα μειώσεις τα έξοδα περικόπτοντας κυρίως κοινωνικές δαπάνες, ή θα αυξήσεις τα έσοδα και, ειδικά σ’ αυτό το δεύτερο, με το αν θα χρεώσεις επιπλέον τους κατέχοντες ή τους μη κατέχοντες. Ή, ότι το πώς θα εξασφαλίσεις τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος συναρτάται με το αν θα μειώσεις τις ασφαλιστικές παροχές ή θα απαιτήσεις να πληρώσουν το λογαριασμό αυτοί που τελικά ωφελήθηκαν από την αξιοποίηση των ασφαλιστικών αποθεμάτων ατόκως(!) για αναπτυξιακούς (δηλαδή επιχειρηματικούς) σκοπούς. Ή πάλι ότι το πώς θα βοηθήσεις να μειωθεί η ανεργία συναρτάται με το αν θα επέμβεις μέσω των δημοσίων επενδύσεων, ή μέσω των «κινήτρων» που σου ζητούν εκβιαστικά οι επιχειρηματίες προκειμένου απλώς και μόνο να εξετάσουν το ενδεχόμενο επέκτασής τους και συνεπώς προσλήψεων.

Σε όλα αυτά τα κρίσιμα διλήμματα εμείς είμαστε υπέρ της δραστικής παρέμβασης αυτής της τεράστιας μηχανής που λέγεται κράτος. Και παρέμβασης που θα κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που ακολουθήθηκε τα τελευταία χρόνια, στην εξυπηρέτηση δηλαδή των απαιτήσεων του Κεφαλαίου προκειμένου να επενδύσει. Να λοιπόν και οι δεύτερες προτάσεις μας στα επιμέρους προβλήματα που θίγει με το σχόλιό του.

Πιθανόν να τις χαρακτηρίσει κι αυτές γενικές. Είναι. Αλλά αν διαφωνεί σ’ αυτά τα γενικά, τι νόημα έχει να ζητάει εξειδικευμένες προτάσεις; Μήπως το κάνει μόνο και μόνο ελπίζοντας να μας «στριμώξει» με το αγαπημένο επιχείρημα των «πραγματιστών», ότι η Αριστερά «αερολογεί», αλλά δεν προτείνει «συγκεκριμένα» μέτρα; Την απάντηση δεν μπορούμε να τη δώσουμε εμείς για λογαριασμό του και δεν σκοπεύουμε να κάνουμε δίκη προθέσεων. Μας ζήτησε προτάσεις. Ας μας πει πώς βλέπει αυτές τις βασικές κατευθύνσεις που προτείνουμε. Έτσι θα ξεκαθαριστεί και η θέση από την οποία μιλάει -η δική μας έχει ήδη κατατεθεί με κάθε σαφήνεια. Και τότε, με αποσαφηνισμένες ταυτότητες, θα μπορέσουμε να κάνουμε τον διάλογο πιο συγκεκριμένο. Και γι’ αυτό πιο ουσιαστικό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ποδήλατο

Στον ΣΥΝ και κατ’ επέκταση στον ΣΥΡΙΖΑ (ή και αντιστρόφως) γίνεται της κακομοίρας. Δεν έφτανε το κακό αποτέλεσμα στις πρόσφατες Ευρωεκλογές, ήρθε και η παραίτηση Αλαβάνου και το γλυκό έδεσε. Μέχρι στιγμής, όλα δείχνουν ότι η παραίτησή του είναι οριστική και αμετάκλητη. Δεν το θεωρούμε όμως δεδομένο. Σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει ό,τι και στις καλοκαιρινές ποδοσφαιρικές μεταγραφές των ομάδων: Αν δεν «πέσουν οι υπογραφές, τίποτα δεν έχει τελειώσει τίποτα». Ιδίως επειδή το πρωταγωνιστικό πρόσωπο, ο Αλαβάνος, συνηθίζει να είναι απρόβλεπτος (κατά μία άλλη διατύπωση παρορμητικός) όπως έχουν δείξει αρκετές κινήσεις του από τις εκλογές του 2007 και μετά. Εξ άλλου, τo ρεπορτάζ του Σαββατιάτικου «Έθνους» επιβεβαιώνει τις σκέψεις μας για μία (πιθανή) στρατηγική Αλαβάνου στη γραμμή: μετεξέλιξη/αναβάθμιση του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάληψη από τον ίδιο ηγετικό ρόλο στο σχήμα. Στην κατεύθυνση αυτή κινούνται και οι προτάσεις του Γιάννη Δραγασάκη όπως τις διατύπωσε στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ την Παρασκευή. Ίσως τελικά ο Αλαβάνος να μην είναι ούτε τόσο απρόβλεπτος ούτε και τόσο παρορμητικός…

Έτσι ξεκινάγαμε στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας το κείμενο για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ που δημοσιεύουμε σήμερα. Η ανάκληση της παραίτησης του Αλέκου Αλαβάνου μας δικαίωσε, τουλάχιστον εν μέρει. Έτσι ένας μικρός, εντός των φυσιολογικών ορίων πιστεύουμε ναρκισσισμός μας ώθησε να διατηρήσουμε την αρχή του κειμένου, αν και είναι πια ξεπερασμένη από τα γεγονότα…

Η ανάκληση της παραίτησης Αλαβάνου αποκατέστησε κάποια από τα προβλήματα που δημιούργησε η εξαγγελία της. Όμως δημιούργησε άλλα. Και δεν εννοούμε εδώ την ομοβροντία των κεντροαριστερών κονδυλοφόρων περί «αναξιοπιστίας», «έλλειψης σοβαρότητας» και τα παρόμοια. Εννοούμε, ότι το σκεπτικό που συνόδευσε την ανάκληση επέσπευσε τη συζήτηση και τις συνακόλουθες αποφάσεις για ένα ζήτημα, που έτσι κι αλλιώς ήταν πάνω-πάνω στον κατάλογο με τις εκκρεμότητες: Την οργανωτική -άρα και την πολιτική- ανασυγκρότηση, ή καλύτερα συγκρότηση, του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που συνοπτικά περιέγραψε στη δήλωσή του ο Αλέκος Αλαβάνος ως «κόκκινη κάρτα μέλους» για δεύτερη φορά -η πρώτη ήταν στη Συνδιάσκεψη του Μαρτίου. Συνεπώς τα πράγματα επιταχύνονται. Αλλά ταυτόχρονα περιπλέκονται και καθιστούν την κατάσταση σ’ αυτό το κομμάτι της Αριστεράς ακόμα πιο ρευστά. Παρ’ όλη τη ρευστότητα της κατάστασης, ας πούμε φωναχτά κάποιες σκέψεις. Γυρίζοντας λίγο πίσω.

Διαβάσαμε προσεκτικά τις εξηγήσεις για την παραίτησή του που είχε δώσει ο Αλέκος Αλαβάνος στη συνεδρίαση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη Τετάρτη. Το απομαγνητοφωνημένο κείμενο κυκλοφόρησε σε διάφορα blogs. Εμείς το βρήκαμε στο red-pep.blogspot.com (αναδημοσίευση από το enosy.blogspot.com). Τα κύρια συμπεράσματα που βγάλαμε είναι τα εξής:

α) Συμφωνούμε με τα περισσότερα σημεία στα οποία ασκεί κριτική. β) Αν και επιρρίπτει τις κύριες ευθύνες στη νέα ηγετική ομάδα του ΣΥΝ νομίζουμε ότι δεν υπάρχει κάτι για το οποίο ο ίδιος να μη φέρει ευθύνη -σε ορισμένα μάλιστα τη μεγαλύτερη. γ) Η βασική πολιτική διαφωνία που έφερε σε σύγκρουση τον Αλαβάνο με τον Τσίπρα και τον ώθησε σε παραίτηση αφορά στο πού θα βρίσκεται το κέντρο βάρος, στον ΣΥΡΙΖΑ ή στον ΣΥΝ. Μοιραία, η διαφορά αυτή προσωποποιήθηκε, αφού οι φορείς των απόψεων είναι πάντα τα πρόσωπα.

Και τώρα; Τώρα είναι η ώρα των αποφάσεων. Κυρίως για το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ που στηρίζει τον Τσίπρα. Με τις περισσότερες -αν όχι όλες- τις συνιστώσες, καθώς και το σύνολο των «ανέντακτων», να είναι υπέρ της οργανωτικής συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ (δηλαδή μέλη και αιρετά όργανα) θα οχυρωθεί πίσω από τον ΣΥΝ, συμμαχώντας με τους Ανανεωτές για να εμποδίσει τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό που πράγματι είναι, δηλαδή μία ενωτική παράταξη της Αριστεράς, η οποία δεν μπορεί να διατηρηθεί άλλο ως μία απλώς εκλογική συμμαχία; Ήδη, πληθαίνουν οι φωνές των «ανέντακτων» που δηλώνουν ότι θα αποστασιοποιηθούν αν εξακολουθήσουν να μην έχουν ρόλο και λόγο.

Ίσως, όπως ανέφερε κι ο Αλέξης Τσίπρας, το ζήτημα να ξεκαθαριστεί με Συνέδριο. Ένα Συνέδριο όμως, με ασφυκτική πίεση χρόνου, δεδομένου ότι οι εκλογές πλησιάζουν. Αλλά και με την ασφυκτική πίεση της Ανανεωτικής πτέρυγας που έχει ξεκαθαρίσει ότι «ένα είναι το κόμμα, ο ΣΥΝ» κι άλλο δεν πρόκειται να δεχθεί…

Δεν σκοπεύουμε να κρύψουμε την άποψή μας. Σε τόσο χαλεπούς καιρούς για την Αριστερά και τον κόσμο του οποίου τα συμφέροντα αυτή φιλοδοξεί να εκφράσει, η διατήρηση ενωτικών σχημάτων όπως αυτό του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουμε ότι είναι η πρώτη προτεραιότητα. Και διατήρηση σημαίνει μετεξέλιξη. Δηλαδή κίνηση -και εν προκειμένω κίνηση προς τα Αριστερά. Με τον ΣΥΡΙΖΑ συμβαίνει στην παρούσα φάση ό,τι και με το ποδήλατο, η κίνηση του οποίου έχει πάντα τον κίνδυνο κάποιοι να πέφτουν απ’ αυτό. Δεν μπορεί να γίνει όμως δυστυχώς διαφορετικά. Προκειμένου να διατηρηθεί εν κινήσει το «ποδήλατο», ας χαθούν και μερικοί «αναβάτες». Στο κάτω-κάτω, όπως είπε κι ο Λεωνίδας Κύρκος, είναι αυτοί που ποτέ δεν πίστεψαν ότι το «ποδήλατο» εκινείτο προς τη σωστή κατεύθυνση…

Αποκλειστικό: Το g700.blogspot.com χωρίς προσωπείο

Όταν τα «επίτιμα μέλη» της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, αναλύουν την εκλογική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ…

Για όποιον καταλαβαίνει τα στοιχειώδη του πολιτικού λόγου δεν υπήρχε η παραμικρή δυσκολία, εδώ και πολύ καιρό, να ανιχνεύσει το πολιτικοϊδεολογικό στίγμα των φίλων που διαχειρίζονται το g700.blogspot.com. Στο εναρκτήριο κείμενό τους, στις 17 Ιανουαρίου του 2007, προσπάθησαν να πάρουν αποστάσεις από όλους: Και από την «αδράνεια και την ακινησία της Δεξιάς» και από τη «στείρα άρνηση της Αριστεράς» και από την «αμηχανία του ΠΑΣΟΚ, του εκπρόσωπου υποτίθεται της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης». Βδομάδα με τη βδομάδα όμως γινόταν φανερό ότι η καρδούλα τους χτύπαγε για τη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη». Όπου «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» σήμαινε βέβαια το «κέντρο» της πολιτικής γεωγραφίας, αυτό που παραδοσιακά είναι Αντι-Δεξιό (όχι όμως και τόσο φανατικά ώστε να μη το ψηφίζουν δεξιοί, όπως ακριβώς συνέβη όταν έλαμπε το Σημιτικό άστρο…) και φυσικά Αντι-Αριστερό αφού «απεχθάνεται τα άκρα»…

Στις εκλογές του 2007 ήταν «σεμνοί». Μας είπαν ότι «στηρίζουν πολιτικές, όχι κόμματα». Βέβαια από την άλλη μας έκλεισαν πονηρά το μάτι δηλώνοντας ότι είναι «σοσιαλφιλελεύθεροι ιδεολογικά». Μέχρι εκεί όμως. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε εδραιωθεί, οι δημοσκοπήσεις δεν πήγαιναν καλά, ο Βενιζέλος καραδοκούσε… Το τοπίο ήταν θολό και το έδαφος ρευστό. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις κρύβει κανείς λόγια…

Από τότε πέρασε καιρός. Το ΠΑΣΟΚ ξεπέρασε την τρικυμία της σύγκρουσης Παπανδρεϊκών και Βενιζελικών (οι φίλοι μας κράτησαν «αποστάσεις ασφαλείας» όσο κράτησε η διαμάχη -«φύλαγε τα ρούχα σου για να ‘χεις τα μισά» το λέει ο λαός- και μετά το αποτέλεσμα που ανέδειξε νικητή τον Παπανδρέου κρύφτηκαν πίσω από ένα «διακριτικό» υπέρ του Γιώργου άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη). Η κυβέρνηση της ΝΔ πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο. Ήρθαν τα σκάνδαλα, ύστερα ήρθε η οικονομική κρίση και στο τέλος ήρθαν και τα χαρμόσυνα νέα: Το ΠΑΣΟΚ «έπαιρνε κεφάλι» στις δημοσκοπήσεις! Την κατάλληλη στιγμή: Λίγους μήνες πριν τις Ευρωεκλογές!

Νυν υπέρ πάντων ο αγών!

Ήταν πια καιρός για τους φίλους μας να βγάλουν τη μάσκα της «ακομμάτιστης» κίνησης πολιτών στην οποία έχουν φροντίσει στο μεταξύ να αναβαθμιστούν υπό τη μορφή ΜΚΟ. Εξάλλου, είχαν ήδη εκτεθεί αρκετά: Μετά από πρόταση του ΠΑΣΟΚ, είχαν παραλάβει το «Βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη» της χρονιάς μαζί με άλλες 36 οργανώσεις από όλες τις χώρες της ΕΕ. Δεν υπήρχε πλέον κανένας λόγος να φοράνε την «υπερκομματική» μάσκα καλοκαιριάτικα…

Έτσι, αυτή τη φορά βγήκαν στα μαρμαρένια αλώνια του Διαδικτύου και βροντοφώναξαν: «Μαύρο σε κυβέρνηση και αντι-ευρωπαϊστές»! Και δύο ημέρες πριν τις εκλογές φρόντισαν να διευκρινίσουν πλήρως τις απόψεις τους δίνοντας «γραμμή»! Και τι έλεγε η «γραμμή»; Έλεγε «ολίγη» από Οικολόγους-Πράσινους και Φιλελεύθερη Συμμαχία ως ορεκτικό για το κυρίως «μενού», το ΠΑΣΟΚ δηλαδή, το οποίο και προτεινόταν στη βάση της «real politik»! Φυσικά, η Αριστερά απορριπτόταν συλλήβδην ως «αντι-ευρωπαϊκή»…

Το σαμάρι και ο γάιδαρος

Το μετεκλογικό τοπίο έδωσε μια πολύ καλή αφορμή στους φίλους μας να χτυπήσουν για άλλη μια φορά το γάιδαρο χτυπώντας το σαμάρι. Ο γάιδαρος είναι βέβαια η Αριστερά. Το σαμάρι, ο ΣΥΡΙΖΑ, που εξ αντιδιαστολής με τις υψηλές προσδοκίες, παρουσιάζεται ως ο μεγάλος χαμένος των Ευρωεκλογών. Έτσι, με το άρθρο τους τη Δευτέρα 15 Ιουνίου (http://g700.blogspot.com/2009/06/blog-post_15.html) καταπιάνονται να αναλύσουν τις αιτίες για τις οποίες «έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ». Και τα κάνουν ρόιδο! Τα κάνουν ρόιδο, γιατί, καθώς δεν έχουν καμία ουσιαστική σχέση με την Αριστερά, τους λείπουν και γνώσεις για τις εξελίξεις στο κομμάτι αυτό της Αριστεράς -όπως και γενικότερα για τους προβληματισμούς εντός των κόλπων της- αλλά και γιατί, δέσμιοι καθώς είναι του κυρίαρχου και κατεστημένου λόγου -κι ας προσπαθούν να παραστήσουν τους ρηξικέλευθους αντιπάλους του Status Quo- καταλήγουν να αναμασάνε τις μπαγιάτικες (εδώ και πολλά χρόνια) κοινοτοπίες των κονδυλοφόρων της «κεντροαριστεράς».

Σε πέντε λόγους αποδίδουν οι φίλοι του g700.blogspot.com την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Θα τους εξετάσουμε έναν-έναν, για να γίνει έτσι πιο εύκολα κατανοητό πως τα όσα γράφουν βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία με τα επιχειρήματα του συστημικού και Αντι-Αριστερού ασφαλώς προπαγανδιστικού λόγου.

1. «Διέκοψε την ευρωπαϊκή του παράδοση».

Εδώ οι φίλοι μας χρησιμοποιούν την αγαπημένη μετωνυμία, καραμέλα στο στόμα όλων εκείνων που θέλουν να εμφανίζουν την Αριστερά ως «αντιευρωπαϊκή»: «Ευρώπη» σημαίνει «Ευρωπαϊκή Ένωση»! Δηλαδή τη συγκεκριμένη Ευρωπαϊκή Ένωση, που εδώ και δεκαετίες αποδομεί συστηματικά τις κοινωνίες των χωρών της, προωθώντας συστηματικά τα συμφέροντα του Κεφαλαίου εις βάρος της Εργασίας. Επομένως, όποιος διαφωνεί με τις συγκεκριμένες πολιτικές, πολύ απλά βαφτίζεται «αντιευρωπαϊστής» και καίγεται στο πυρ το εξώτερον! Κι αν έχει την άποψη πως, για να δημιουργηθεί μια άλλη Ενωμένη Ευρώπη που να είναι υπέρ των αναγκών των πολλών, πρέπει να διαλυθεί η υπάρχουσα, τότε κηρύσσεται «Εχθρός του λαού» και καίγεται σταυρωμένος!

Επιπλέον οι φίλοι μας, αν και φανατικοί «εκσυγχρονιστές» και κήρυκες του «νέου», εμφανίζονται οπαδοί της «παράδοσης». Μιας παράδοσης που ξεκινάει από τα χρόνια του ΚΚΕεσ. στα τέλη της δεκαετίας του ’60, όταν το συγκεκριμένο κόμμα, στα πλαίσια και της κριτικής του προς το Σοβιετικό καθεστώς, τασσόταν από τότε υπέρ της εισόδου της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ. Ξεχνάνε πως το ΚΚΕεσ. έχει αποβιώσει το 1967 και πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι τελείως διαφορετικό, αφού συσπειρώνει πολλές τάσεις της Αριστεράς με διαφορετικές μεν απόψεις που έχουν όμως αποφασίσει να πορεύονται με βάση τη σύνθεση των διαφορών κι όχι την επιβολή της μιας επί των υπολοίπων. Και κυρίως ξεχνάνε, ότι από τη δεκαετία του ’60 έχει κυλήσει πολύ νερό κάτω από τις γέφυρες του Σηκουάνα και του Ρήνου και πως η σκληρή πραγματικότητα δεν οδήγησε μόνο στη διάλυση της «Σοβιετικής Αυτοκρατορίας», αλλά και στη διάλυση των αυταπατών των Δυτικοευρωπαίων για «συνεχώς αυξανόμενη ευημερία». Έτσι κατέληξαν και οι ίδιοι να παίρνουν 700 ευρώ και να κλαψουρίζουν σαν μικρά σκυλάκια επειδή θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους…

2. «Σνόμπαρε το Διαγενεακό κοινωνικό ζήτημα».

Είναι γνωστό πως το αίτημα της «Διαγενεακής Δικαιοσύνης» αποτελεί τoν ακρογωνιαίo λίθο του συνολικού «ιδεολογικού» οικοδομήματος γύρω από το οποίο έχει συγκροτηθεί η ομάδα του g700.blogspot.com. Δεν είναι κατ’ αρχήν παράλογο μία ηλικιακή ομάδα που πλήττεται ιδιαίτερα από τις διαμορφωμένες, άθλιες εργασιακές συνθήκες να διεκδικεί την προώθηση των καλώς εννοούμενων συμφερόντων της. Εκείνο που είναι παράλογο και προδίδει φυσικά άγνοια, αλλά και απόσταση από την ορθή ανάγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας είναι η αγνόηση των ταξικών διαχωρισμών που διαπερνούν αυτή την ίδια ηλικιακή ομάδα -αφού διαπερνούν και όλη την κοινωνία- και κυρίως η απαίτηση από ένα αριστερό σχήμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ να εξισώσει ένα μερικό αίτημα με το γενικό. Έτσι, κατά τους φίλους του g700.blogspot.com ο ΣΥΡΙΖΑ «έχασε» επειδή «υπέταξε ένα ζήτημα (…) στα όρια μιας mainstream αριστερής ανάλυσης (…) περιορίζοντας τις κοινωνικές διεκδικήσεις στο στενό κορσέ της παραδοσιακής ταξικής πάλης.»! (Εδώ οι φίλοι μας «ξαναθυμούνται» ότι είναι «εκσυγχρονιστές» και τα βάζουν με την «παραδοσιακή ταξική πάλη». Λες και είναι υπέρ της «σύγχρονης»!).

3. «Έκλεισε πονηρά το μάτι σε ακραία στοιχεία, θεωρώντας ότι αυτά εκπροσωπούν πιο γνήσια το λαϊκό κίνημα».

Εδώ βέβαια αναφέρονται στα περίφημα «Δεκεμβριανά» του 2008. Μόνο που θίγουν το ζήτημα σαν πολιτικάντηδες παλαιάς κοπής και μάλιστα της δεκάρας! Γιατί, για όλα όσα καταμαρτυρούν στον ΣΥΡΙΖΑ, κρύβονται πίσω από «τη γενική αίσθηση των πολιτών» οι οποίοι «καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως»(!) θεώρησαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πριμοδότησε τη βία! Φυσικά, δεν μπαίνουν στον κόπο να αναρωτηθούν πώς δημιουργήθηκε αυτή η περίφημη «γενική αίσθηση των πολιτών» και ποιοί είχαν συμφέρον να δημιουργηθεί! Ούτε βέβαια για το αν οι ίδιοι συμπεριλαμβάνονται στους πολίτες που την έχουν! Κρύβονται κάτω από τα πλουμιστά φουστάνια της «γενικής αίσθησης» για να μπορούν να έχουν όλα τα «χαρτιά» στα χέρια τους. Ο μικροπολιτικός χαμαιλεοντισμός σε όλο του το μεγαλείο…

4. «Απορρίπτει τη συνεργασία με άλλα κόμματα πλην του Κομμουνιστικού».

Εδώ οι φίλοι μας έρχονται στο «ψητό». Φυσικά, έρχονται δια της τεθλασμένης, εκφράζονται όχι με αυτά που λένε, αλλά με αυτά που δεν λένε, όχι με αυτά που διατυπώνουν ρητά, αλλά με αυτά που υπονοούν. Έτσι όταν μιλούν για συνεργασίες με άλλα κόμματα εννοούν φυσικά το ΠΑΣΟΚ, αναφέρονται στην περίφημη «κεντροαριστερά». Συντάσσονται έτσι, αυτοί οι «καινοτόμοι», οι «ανατροπείς» του μεταπολιτευτικού Status Quo, με την πρόταση να αποτελέσει ένα κομμάτι της Αριστεράς μέρος και στήριγμα του ενός σκέλους του δικομματισμού! Με την οποία πρόταση βομβαρδίζονται συνεχώς οι πολίτες χρόνια και χρόνια από όλα τα «δημοκρατικά» μεγάφωνα του συστήματος και, μοιραία, ένα μεγάλο τμήμα τους την ενστερνίζεται. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια ο ΣΥΝ ήταν ένας πολύ καλός «πελάτης» των «κεντροαριστερών προσφορών». Από το 2003 και μετά όμως, μετά την στροφή του επί τα Αριστερά και την παγίωση σταδιακά του ΣΥΡΙΖΑ, τους γύρισε την πλάτη. Και η «αριστερή» πτέρυγα του δικομματικού καρτέλ σφόδρα εταράχθη. Μαζί και οι φίλοι του g700.blogspot.com…

5. «Διάβασε λάθος την ιστορική φάση και ανέγνωσε επιπόλαια την κοινωνία».

Αυτό το σημείο είναι ο σκληρός-σκληρός πυρήνας της αναλυτικής προσέγγισης του g700.blogspot.com. Ταυτόχρονα, είναι και άκρως αποκαλυπτικό για τη συστημική ιδεολογία από την οποία είναι διαποτισμένοι. Την οποία, ματαίως προσπαθούν να αποκρύψουν με διάφορα λεκτικά προπετάσματα κακής ποιότητας και ακροβασίες της κακιάς συμφοράς. Γράφουν: «Το κυρίαρχο κοινωνικό αίτημα, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί λόγω της οικονομικής κρίσης, είναι μεν αριστερό, οι πολίτες ζητούν περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη και οικονομική ασφάλεια, ωστόσο τίποτα δε μας δείχνει ότι η υπέρβαση του καπιταλισμού βρίσκεται προ των πυλών».

Τι μας λένε εδώ οι φίλοι μας; Μας λένε, ότι το κοινωνικό αίτημα της εποχής είναι αριστερό, ότι αυτοί το προσυπογράφουν (άρα είναι κι αυτοί «αριστεροί»), αλλά και ταυτόχρονα ότι δεν φτάνει μέχρι την υπέρβαση του καπιταλισμού. Πράγμα που προφανώς τους υποχρεώνει, ως δημοκράτες που σέβονται το λαϊκό αίσθημα, να συντάσσονται με τα όρια που θέτει η κοινωνία. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι απλώς πραγματιστές ή ότι μπορεί και να λυπούνται γι’ αυτή την περιορισμένη στόχευση του λαού; Ίσως, αν δυό-τρεις γραμμές παρακάτω δεν χαρακτήριζαν την Αριστερά «άκρα», φροντίζοντας έτσι να διευκρινίσουν τα λεγόμενά τους προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης που θα μπορούσε να τους κατατάξει στο Αντι-Καπιταλιστικό ρεύμα. Δεν παραλείπουν δε, να συστήσουν «στροφή προς το κέντρο»! Και φτάνουν σε σημείο γελοιότητας, όταν προτείνουν και τη στρατηγική που κατά τη γνώμη τους θα «πλαγιοκοπήσει το δικομματισμό»! Προτάσεις στρατηγικής κατά του δικομματισμού, από ανθρώπους που δύο ημέρες πριν τις Ευρωεκλογές έδιναν γραμμή υπέρ του ΠΑΣΟΚ, στο όνομα της «real politik»! Αλήθεια, πόση αφέλεια χρειάζεται για να γράφουν και να υπογράφουν τέτοιες ανοησίες προσδοκώντας να γίνουν πιστευτοί έστω και σε έναν αναγνώστη εκτός των συνήθων «πιστών»;

Αντί επιλόγου

Δεν ξέρουμε αν πράγματι αρκετοί από τα ιδρυτικά μέλη του g700.blogspot.com υποστήριξαν, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι, τον ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές του 2004 και στις Εθνικές του 2007. Η άγνοια, η σύγχυση, οι αντιφάσεις και οι αυτοδιαψευδόμενοι ισχυρισμοί τους αφήνουν όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά. Εκείνο όμως που ξέρουμε είναι, ότι, αν και όσοι έπραξαν κάτι τέτοιο, έκαναν μεγάλο λάθος. Η σχέση τους με την Αριστερά είναι τόση, όση να τους επιτρέπει να φοράνε το ρολόι τους στο χέρι που το φοράνε όλοι οι άνθρωποι. Υποθέτουμε όμως, όχι χωρίς κάποιες τύψεις…

Το μετέωρο βήμα της Αριστεράς

The question is: What is the question?

Όπως και να το δει κανείς, η εικόνα που αποκάλυψαν οι Ευρωεκλογές είναι απόλυτα σαφής: Οι δυνάμεις της Αριστεράς πήγαν δύο (ή και τρία) βήματα πίσω. Η εικόνα δεν αλλάζει από τις λίγες και γι αυτό όχι αρκετά παρήγορες εξαιρέσεις, κυρίως στην Πορτογαλία και στην Τσεχία και λιγότερο στη Γαλλία. Στο νέο Ευρωκοινοβούλιο, οι έδρες της Αριστεράς παράταξης συνολικά και ανεξαρτήτως διαφορών επί του πρακτέου, είναι λιγότερες, ενώ αυτές των συντηρητικών κομμάτων είναι σημαντικά περισσότερες από πριν, εις βάρος κυρίως της συστημικής σοσιαλδημοκρατίας. Σημαντικό έδαφος κέρδισαν η ακροδεξιά και, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, ρατσιστικά σχήματα. Και στην Ελλάδα;

Στην Ελλάδα είχαμε την πρωτιά του ΠΑΣΟΚ όπως, και αναμενόταν άλλωστε. Μια πρωτιά όμως με αριθμό ψήφων μικρότερο κι από αυτόν των Βουλευτικών εκλογών του 2004, όταν το ΠΑΣΟΚ είχε υποστεί συντριβή! Φυσικά, η πρωτιά είναι πρωτιά, μη το ξεχνάμε… Η ΝΔ, όπως επίσης αναμενόταν, υπέστη καθίζηση. Ο ΛΑ.Ο.Σ κέρδισε σημαντικό έδαφος και -κυρίως- τις εντυπώσεις. Αξίζει να θυμίσουμε ότι είναι το μόνο κόμμα που αριθμητικά τις ψήφους τους τόσο σε σχέση με3 τις Εθνικές εκλογές όσο και με τις Ευρωεκλογές του 2004. Οι Οικολόγοι Πράσινοι είδαν τα ποσοστά τους να ξεφουσκώνουν, αλλά η έδρα στην Ευρωβουλή είναι αποτελεσματικό προς το παρόν αντίβαρο στην απογοήτευση. Από εκεί και πέρα έχουμε τα «λοιπά» του εκλογικού περιθωρίου μέσα στα οποία φιγουράρει και ο Μάνος με τη «Δράση» του. Το Κόμμα των Ελλήνων Κυνηγών(!) πήρε σχεδόν διπλάσιες(!) ψήφους από αυτό του ιέρακα του οικονομικού φιλελευθερισμού…

Ο Μεγάλος Ασθενής

Τα αριστερά κόμματα και σχηματισμοί στην Ελλάδα δεν αποτέλεσαν εξαίρεση σε σχέση με τη γενική Ευρωπαϊκή εικόνα. Έχασαν επιρροή, τόσο σε εκλογικά ποσοστά (λιγότερο) όσο και σε ψήφους (περισσότερο). Αυτό το δεύτερο δείχνει πως ούτε και η Αριστερά κατάφερε να περιορίσει το φαινόμενο της αποχής στο στρατόπεδο της. Είναι χαρακτηριστικό, ότι σύμφωνα με την μετεκλογική ανάλυση της «Μέτρον», 30% από τους ψηφοφόρους του ΣΥΝ στις Ευρωεκλογές του 2004 (δεν είχε συμμετάσχει ο ΣΥΡΙΖΑ) και 20% από τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ απείχαν (για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τα ποσοστά ήταν 30 και 27 αντίστοιχα). Τα νούμερα αυτά είναι εντυπωσιακά αρνητικά. Κι αν για τον ΣΥΡΙΖΑ ένα μέρος της αποχής εξηγείται από την μειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΝ που δεν βλέπουν με καλό μάτι το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ, για το ΚΚΕ που δεν είχε τέτοια προβλήματα αυτό το 20% είναι αγκάθι. Tέλος, η κάθοδος της ενωτικής ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α δεν είχε καμία ουσιαστικά θετική επίδραση στο χώρο της Εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Αθροιστικά, η Αριστερά έχασε σε σχέση με τις Βουλευτικές εκλογές του 2007, κάτι ελάχιστα λιγότερο από 300.000 ψήφους!

Ποιο είναι το «δάσος» που σχηματίζεται από όλα αυτά τα «δέντρα»; Ποιο είναι δηλαδή το γενικό συμπέρασμα για όποιον θελήσει να δει το τοπίο από ψηλά κι όχι μέσα από το «μικροσκόπιο» που ασφαλώς κάθε ξεχωριστό κομμάτι της Αριστεράς θα χρησιμοποιήσει προκειμένου να εξετάσει τα πράγματα από τη δική του, ιδιαίτερη σκοπιά;

Το «δάσος» είναι ότι η Αριστερά (δηλαδή η αριστερά της ριζικής κοινωνικής αλλαγής κι όχι απλώς η αριστερή πτέρυγα του συστήματος), όπως σε όλη την Ευρώπη έτσι και στην Ελλάδα, εξακολουθεί να μην πείθει. Οι πιθανές αιτίες είναι πολλές και οι πιθανοί συνδυασμοί που προκύπτουν άπειροι. Το έργο να ξεδιαλύνει τα πράγματα είναι τιτάνειο, σχεδόν σισύφειο. Κάποτε όμως πρέπει να ξεκινήσει.

Γκρι βαθύ. Σχεδόν μαύρο.

Δεν προλάβαμε να αφήσουμε καλά-καλά το πληκτρολόγιό μας από την Πέμπτη και διαβάζοντας το τελευταίο τεύχος της «Athens Voice», του αγαπημένου μας Οδηγού Αγορών της πόλης μας, το ξαναπιάνουμε. Η αφορμή είναι το άρθρο του αξιότιμου κ. Δημήτρη Φύσσα(ΔΦ), εξέχοντος μέλους της συντακτικής ομάδας. Η οποία συντακτική ομάδα, με την κάλυψη κάθε είδους μανδύα, από αυτόν του «φιλελευθερισμού» (με σημαιοφόρο τον «αρχηγό» Φώτη Γεωργελέ) μέχρι αυτόν του κεντροαριστερού εγχειρήματος (βλέπε Νίκο Γεωργιάδη και Προκόπη Δούκα), ακόμα-ακόμα και τον μανδύα της ελευθεριακής και κοσμοπολίτικης «αριστερής» σκέψης της πάλαι ποτέ κόκκινης Σώτης (μη ρωτάτε «ποιά Σώτη», μία είναι η Σώτη!), κάνει ό,τι περνάει από την πένα της για να αποδυναμώσει τα πολιτικά σχήματα της Αριστεράς. Τώρα με τις Ευρωεκλογές, φυσικά φορτσάρει!

Ιδιαίτερες επιδόσεις στον Αντί-Αριστερό αγώνα σημείωσε ο ΔΦ με το άρθρο του που είχε τον τίτλο «Ο Ιανός, κι ο Αρλεκίνος ενώπιον της ευρωκάλπης» (http://www.athensvoice.gr/politics). Ένας αναγνώστης του εν λόγω έγκυρου Οδηγού Αγορών, ο Ixtlan, σχολίασε στο site κάτω από το άρθρο του: «Ευτυχώς που ΚΑΝΕΙΣ δεν δίνει ένα σκατό για το τι πιστεύεις και για το τι θα κάνεις ή όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ!». Εμείς θα σχολιάσουμε το άρθρο του λίγο πιο αναλυτικά, καθόλου αθυρόστομα και υπερασπιζόμενοι την Αριστερά συνολικά.

Ο ΔΦ επιτίθεται στα δύο μεγαλύτερα από πλευράς ψηφοφόρων σχήματα της Αριστεράς, το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το μεν πρώτο το κατηγορεί για «διπλοπροσωπία» (εξ ου ο χαρακτηρισμός «Ιανός»), επειδή καλεί τον κόσμο να το ψηφίσει «ακόμα κι αν δεν συμφωνεί με όλα μαζί του», αποκρύπτοντας έτσι -κατά τον κ.Φύσσα πάντα- το γεγονός πως είναι «ένα κόμμα-ιδεολογική και οικονομική επιχείρηση, ένα κόμμα-εκκλησία, που αντιμετωπίζει με θρησκευτικούς όρους τα πράγματα»! Είναι δε -μας διαβεβαιώνει- «κατά βάθος το ισχυρότερο ακροδεξιό κόμμα στη σύγχρονη Ελλάδα»!

Τον ΣΥΡΙΖΑ πάλι τον απορρίπτει, γιατί η ραχοκοκαλιά του, ο ΣΥΝ, δεν εκφράζει πλέον το πνεύμα της Ανανεωτικής Αριστεράς -αφού έχει καταληφθεί από όσους αποχώρησαν το 1991 από το ΚΚΕ- και γιατί αποτελείται από αριστερές ομάδες «κάθε απόχρωσης» (εξ ου και ο χαρακτηρισμός «Αρλεκίνος») που χαρακτηρίζονται από «εμμονή στο φετίχ του δημόσιου τομέα, τυφλό αντιδυτικισμό, ξεπερασμένο αντιευρωπαϊσμό, ιδιότυπο εθνικισμό, αντιφιλελευθερισμό, εναντίωση σε κάθε μεταρρύθμιση, ανορθολογισμό, δικαιωμένο 100% μαρξισμό, κ.λπ.». Πράγμα που τον κάνει να μοιάζει όλο και πιο πολύ με το ΚΚΕ, καταλήγει ο κ.Φύσσας. Προβλέπει μάλιστα μετά βεβαιότητας και τη διάλυση του ΣΥΝ, για την οποία μας λέει ότι «δεν θα χαρεί, αλλά ούτε θα κάνει τίποτα για να την αποτρέψει!

Σ’ όλο αυτό το μακροσκελές κατηγορητήριο, το οποίο ασφαλώς και αφορά επί του πεδίου της ιδεολογίας κάθε σχηματισμό της Αριστεράς ασχέτως, αν δεν τον ονοματίζει ο ΔΦ, υπάρχει απέραντη και ξετσίπωτη διαστρέβλωση και πλήρης και χυδαία αντιστροφή των εννοιών. Όπως άλλωστε σε κάθε Μαύρη Προπαγάνδα που ήταν πάντα το αγαπημένο όπλο κάθε αντιδραστικού. Εν προκειμένω του αξιότιμου κ. Δημήτρη Φύσσα.

Έτσι το ΚΚΕ, επειδή προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι η θεωρία την οποία ασπάζεται είναι σωστή, είναι «ιδεολογική επιχείρηση»! Επειδή έχει δικές του επιχειρήσεις, για να ενισχύει τα οικονομικά του μέσα προκειμένου να διεξάγει τον πολιτικό του αγώνα, είναι «οικονομική επιχείρηση»! Και είναι εκκλησία επειδή, π.χ. έχει σύμβολα(!), τιμά τους εκτελεσμένους του(!) και γιορτάζει κομματικές επετείους(!). Ο δε ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, επειδή μιλάει για αντικαπιταλισμό πάσχει από αντιδυτικισμό(!), επειδή είναι αντίθετος με τις ιδιωτικοποιήσεις υποφέρει από φετιχισμό του δημόσιου τομέα(!), επειδή αντιπολιτεύεται τα Διευθυντήρια της νεοφιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποπίπτει στο αμάρτημα του αντιευρωπαϊσμού(!).

Τάδε έφη ο κ. Δημήτρης Φύσσας από τις σελίδες της «Athens Voice». Kι έτσι, η μονοτονία των διαφημίσεων, των ροζ αγγελιών «για κορίτσια κι αγόρια που θέλουν να σου μιλήσουν», των αστρολογικών προβλέψεων και των στηλών «που μιλάνε βρώμικα» σπάει με λίγη φαιά προπαγάνδα που μοιάζει να έρχεται από άλλες, παλιές εποχές…

Φαιά προπαγάνδα, δηλαδή γκρι. Για την ακρίβεια, βαθύ γκρι. Σχεδόν μαύρο…

Mε την Ευρώπη εναντίον της Αριστεράς

Ένας από τους πολλούς τρόπους που σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο χρησιμοποιείται διαχρονικά από την Αντί-Αριστερή Συμμαχία για τον ιδεολογικό της πόλεμο εναντίον της Αριστεράς, είναι και το ζήτημα της Ευρώπης. Ήταν δε αναμενόμενο, όπως συμβαίνει πάντα στις παραμονές των Ευρωεκλογών, η σχετική επιχειρηματολογία να φουντώσει και πάλι με άμεσο στόχο την καταψήφιση των κομμάτων του Αριστερού φάσματος. Η επιχειρηματολογία αυτή εκφράζεται σε διάφορες παραλλαγές στον Τύπο, στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και βέβαια και στο Διαδίκτυο και η ρητή ή υπόρρητη κατεύθυνση που δίνουν στους πολίτες-ψηφοφόρους είναι να καταψηφίσουν τα «αντί-Ευρωπαϊκά» κόμματα. Η πρόταση αυτή δε υποστηρίζεται από το εξής «ακαταμάχητο» ερώτημα-food for thought: «Τι νόημα έχει να στείλετε στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο εκπροσώπους που επιθυμούν τη διάλυση (άρα το “κακό”) της Ευρωπαϊκής Ένωσης;».

Το γεγονός βέβαια ότι προτάσσουν τον «αντί-Ευρωπαϊσμό» της Αριστεράς υπηρετεί πολλαπλούς σκοπούς. Κατ’ αρχήν αποκρύπτει την εναντίωσή τους στην παράταξη που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργαζόμενης και υποτελούς Τάξης και των κοινωνικών στρωμάτων που υφίστανται, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, την κοινωνική αδικία. Και επειδή όλοι αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία, οι λόγοι αυτής της απόκρυψης καθίστανται προφανείς. Πέρα από αυτό, η πρόταξη του Ευρωπαϊκού ζητήματος ακολουθείται με την προσδοκία, ότι θα δημιουργήσει στους υπηκόους την αίσθηση πως όσοι εναντιώνονται την Αριστερά στη βάση αυτής της επιχειρηματολογίας, έχουν με το μέρος τους «τους καιρούς», μιλούν εξ ονόματος όχι στενών και ιδιοτελών συμφερόντων, αλλά απλώς διακατεχόμενοι από το πνεύμα συνεργασίας που «διαπερνά» όλη τη Γηραιά μας Ήπειρο εν όψει των «προκλήσεων» της «Παγκοσμιοποίησης». Τέλος, αυτό το «Ευρωπαϊκό καμουφλάζ» πιστεύουν ότι τους βοηθάει να παρουσιάζονται ως κήρυκες της «συνεργασίας» των λαών για την υπέρβαση προβλημάτων που υπερβαίνουν τις δυνατότητες των κρατών και συνεπώς, εξ αντιδιαστολής να εκθέτουν την Αριστερά ως «αναχρονιστική», «φοβική» απέναντι στις αλλαγές και ανίκανη να σκεφτεί έξω από τους «περιορισμένους ορίζοντες» των εθνικών συνόρων.

Ποιους δείχνουν με το δάχτυλο όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της «Ευρωπαϊκής Ιδέας»; Μέχρι πρότινος το ΚΚΕ και την Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Όμως από τις εκλογές του 2007 και μετά, με τη σταδιακή συγκρότηση και μορφοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ σε ενωτική παράταξη της Αριστεράς, η καμπάνα πλέον χτυπάει και γι’ αυτόν. Ιδίως τώρα που ετοιμάζονται να στείλουν στην Ευρωβουλή την ορκισμένη «εχθρό» της Ευρώπης Ελένη Σωτηρίου κι όχι τον «Ευρωπαϊστή» και ιδιαιτέρως «συμπαθή και εργατικό» Δημήτρη Παπαδημούλη για τον οποίο έχυσαν πολλά κροκοδείλια δάκρυα…

Τι χρειάζεται στην Ιερά Αντί-Αριστερή Συμμαχία για να σε κατατάξει στους «εχθρούς» της Μεγάλης Ευρωπαϊκής Ιδέας; Όχι πολλά. «Μεγάθυμοι» καθώς είναι, χαμηλώνουν αρκετά τον πήχη, ώστε να περάσουν στα προκριματικά όλοι οι «κακοί». Αρκεί η παραμικρή κριτική, ο πιο ανεπαίσθητος σκεπτικισμός, αρκούν ακόμα και μερικά «ενοχλητικά» και «άκαιρα» ερωτήματα για να σε τυλίξουν σε μία κόλα χαρτί! Και η κόλα έχει βέβαια απ’ έξω τη φοβερή ετικέτα: «Αντιευρωπαϊστής»! Οι διανοούμενοι αυτής της χαριτωμένης παρέας μάλιστα, κάνουν και κάποιες «σκοτεινές» νύξεις περί «εχθρών του Διαφωτισμού», τις οποίες, συχνά, αναλαμβάνει να «φωτίσει» και να εκλαϊκεύσει η έμπειρη σ’ αυτά Μαρία Δαμανάκη…

Πιάνει άραγε αυτή η προπαγάνδα; Θα έλεγε κανείς πως όχι, αφού, «παραδοσιακά» σχεδόν, τα εκλογικά ποσοστά των κομμάτων της Αριστεράς είναι ψηλότερα από τα αντίστοιχα ποσοστά τους των εθνικών εκλογών. Νομίζουμε όμως, ότι ένας τέτοιος τρόπος ανάλυσης της πραγματικότητας είναι λίγο απλουστευτικός και «μηχανιστικός». Δεν είναι το θέμα μας αυτό και δεν θα αναλύσουμε παραπέρα το φαινόμενο των αυξημένων ποσοστών της Αριστεράς στις Ευρωεκλογές. Όμως, όσοι αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα των ομοβροντιών περί Αντί-Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ας αναρωτηθούν πόσο διαφορετικό είναι από το «πυρηνικό οπλοστάσιο» της σύγχρονης Ιεράς Συμμαχίας περί «ξεπερασμένων ιδεών του 19ου αιώνα», που όλοι ξέρουμε ότι μετά το 1991 έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απομάκρυνση του κόσμου από τα αριστερά κόμματα.

Η Αριστερά από την άλλη, δίνει τις δικές της απαντήσεις κάθε φορά. Μόνο που συχνά αυτές δεν είναι ικανοποιητικές, ή εν πάση περιπτώσει δεν αρκούν για να καταρρίψουν το σόφισμα για τους «εχθρούς του Πανευρωπαϊκού οράματος που δεν έχουν καμιά δουλειά στην Ευρωπαϊκή Εκκλησία του Δήμου». Θα τα πήγαινε πολύ καλύτερα, αν δεν έχανε το χρόνο της πασχίζοντας να αξιοποιήσει τις διαφορετικές προσεγγίσεις για την Ευρώπη που μοιραία διαπερνούν και την ίδια, στην προσπάθεια για «νίκη» της μιας ή της άλλης ή της τρίτης μερίδας κοκ. εις βάρος όλων των άλλων στον συνεχιζόμενο αριστερό εμφύλιο. (Αρκεί μόνο να αναφερθεί ότι αναπαράγει και η ίδια, σε κυμαινόμενο βέβαια βαθμό, το διχαστικό και διαστρεβλωτικό ιδεολόγημα «Ευρωπαϊσμού» και «Αντί-Ευρωπαϊσμού»). Έτσι μειώνονται ακόμα περισσότερο τα περιθώριά της να αφιερώσει την απαιτούμενη φαιά ουσία για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα την Αντί-Αριστερή προπαγάνδα. Η οποία, όσο κι αν μοιάζει στιλπνή, πειστική και σύμφωνη με την περίφημη «Κοινή Λογική», δεν παύει να είναι μία μεγάλη, ολοστρόγγυλη και καθαρή ανοησία. Για τους εξής πολύ απλούς λόγους:

Οι Ευρωεκλογές δεν είναι δημοψήφισμα για τη διάλυση ή όχι της ΕΕ! Οι Ευρωεκλογές γίνονται για την ανάδειξη των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ενός κοινοβουλίου-καρικατούρα βέβαια, χωρίς ισχύ και χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες, πόσο μάλλον με αρμοδιότητες διάλυσης της ΕΕ! Η Αριστερά, ακόμα και η πιο αντίθετη στην ΕΕ, συμμετέχει σ’ αυτές από την πρώτη στιγμή με μοναδικό στόχο να αξιοποιήσει έστω και αυτά τα ελάχιστα περιθώρια που έχει στη διάθεσή της από το βήμα του Ευρωκοινοβουλίου για να εμποδίσει τα Διευθυντήρια της ΕΕ από τη λήψη αποφάσεων που, όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες, χειροτερεύουν ακόμα περισσότερο τη θέση των εργαζομένων, υποαπασχολούμενων και ανέργων. Και ποιοι μπορούν να το κάνουν αυτό καλύτερα από τους αντιπροσώπους της Αριστεράς;

Οι «φίλοι μας» οι «Ευρωπαϊστές» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Ή οι πρόθυμοι και εντελώς διαθέσιμοι να στηρίξουν αυτά τα δύο κόμματα που έχουν φέρει την Ελλάδα στα πρόθυρα του κώματος (Οικολόγοι-Πράσινοι, φιλελεύθεροι της «Δράσης» του Μάνου και της Φιλελεύθερης Συμμαχίας);

Ας γελάσουμε!…

Ο ταλαντούχος κύριος Μαρκουλάκης

Στο τελευταίο τεύχος του παλαιότερου και πιο έγκυρου Οδηγού Αγορών της πόλης μας, στην «Athens Voice», έδωσε συνέντευξη-ποταμό ο γνωστός ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης (ΚΜ), νεόκοπο στέλεχος του νεόκοπου κόμματος «Δράση» του Στέφανου Μάνου και υποψήφιος Ευρωβουλευτής. Ό Μαρκουλάκης μιλάει για όλα και είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός για τον τρόπο που σκέπτεται ο ίδιος, αλλά κι ένα μεγάλο τμήμα από τους ανθρώπους της γενιάς μας.

Ποια είναι το βασικά στοιχεία σ’ αυτή τη σκέψη; Κατ’ αρχήν ένας αφόρητος εκλεκτικισμός. Η τάση δηλαδή να συγκεντρώνει κανείς ό,τι θεωρεί σωστό από διαφορετικά και πολλές φορές άκρως αντίθετα ρεύματα σκέψης και να προσπαθεί να τα συνθέτει για να δημιουργήσει ένα δικό του, συνεκτικό υποτίθεται, ιδεολογικό ρεύμα. Φυσικά, ο ΚΜ δεν έχει το απαιτούμενο υπόβαθρο πολιτικής σκέψης για να αποπειραθεί καν να κάνει κάτι τέτοιο. Ο δικός του «πρωτόγονος» και απλουστευτικός εκλεκτικισμός, προϊόν άγνοιας και σύγχυσης, εκφράζεται μέσα από τις απόψεις που διατυπώνει για διάφορα πρόσωπα και χώρους της Ελληνικής πολιτικής σκηνής. Έτσι δηλώνει, ότι μικρός, όταν η μητέρα του τον έπαιρνε μαζί της σε συγκεντρώσεις της νεολαίας του ΚΚΕεσ. Ρήγας Φεραίος, του είχε κάνει εντύπωση «η αίσθηση ότι ήσουν ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν μια γνήσια αγωνία για το πώς αλλάζουν τα πράγματα σε αυτό τον τόπο» και εκφράζει τη λύπη του επειδή δεν υπάρχει πια στη σημερινή πολιτική ο συμβολισμός της φυσαρμόνικας που έπαιζε ο Λεωνίδας Κύρκος στο τέλος των ομιλιών του, γιατί αυτός δεν είναι σαν «κάποιους κυνικούς» στους οποίους «μπορεί να μοιάζει γελοίο». Μετά μας αποκαλύπτει, ότι γοητεύθηκε από τον Σημίτη τον οποίο θαύμαζε σε αντίθεση με «τους πασόκους» και ο οποίος για εκείνον αντιπροσώπευε «το υγιές τμήμα του ΠΑΣΟΚ». Εν συνεχεία, εξομολογείται για τον Γιώργο Παπανδρέου ότι «όταν βγήκε σκέφτηκα, κοίτα να δεις που μπορεί να είναι και δικός μας», αλλά τώρα «αισθάνεται ότι έχασε μία πολύ μεγάλη ευκαιρία». Για τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος «του είναι συμπαθής», είναι απορριπτικός, αλλά στη βάση μόνο της μη χρηστής διακυβέρνησης αφού «αποδείχτηκε όμως τι σημαίνει σεμνά και ταπεινά, απλά δεν πιστεύαμε ότι θα γίνει τόσο απροκάλυπτα». Στους Οικολόγους Πράσινους χρεώνει μικρή αποτελεσματικότητα σε ζητήματα Περιβάλλοντος («Ο Μάνος και ο Μπουτάρης έχουν προσφέρει στον τομέα του περιβάλλοντος πολύ περισσότερα από ό,τι έχουν προσφέρει όλοι οι Οικολόγοι Πράσινοι μαζί!»), αλλά από την άλλη: «έχουν το θετικό ότι και αυτοί είναι μία συσπείρωση πολιτών, έχουν στο ψηφοδέλτιό τους κάποιους σημαντικούς ανθρώπους και σίγουρα το περιβαλλοντικό ζήτημα είναι πολύ σημαντικό». Τέλος, ξεφουρνίζει το μνημειώδες: «Σίγουρα είναι πολύ καλό το brand name τους»(!) για να καταλήξει πως «έχει στενά πλαίσια αυτή η ιδέα».

Το δεύτερο στοιχείο είναι η σαφής αντί-Αριστερή στάση. Ο ΚΜ, γεννημένος το 1970, έβγαινε από την εφηβεία όταν κατέρρεε ο πραγματοποιημένος σοσιαλισμός του 20ου Αιώνα και ανδρώθηκε σε συνθήκες απαξίωσης των Αριστερών προταγμάτων. Έτσι, η συμπάθεια του Μαρκουλάκη προς την Αριστερά περιορίζεται στη φυσαρμόνικα του Κύρκου και στην αγωνία των ανθρώπων που ακολουθούσαν παλιά το ΚΚΕεσ. Την Αριστερά όπως αυτή παρουσιάζεται σήμερα την απορρίπτει συνολικά, αν και μνημονεύει μόνο το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού «αυτό που ονομάζεται αριστερά ως πολιτική θέση το βρίσκω πάρα πολύ συντηρητικό, πολύ πιο συντηρητικό από τη ΝΔ»(!). Μάλιστα, μας πληροφορεί, ότι «Το ΚΚΕ αυτή τη στιγμή μοιάζει σε πάρα πολλά πράγματα με τον ΛΑΟΣ. Οι ευρωφοβικοί!»(!). Ενώ για τον Συνασπισμό «ή αυτό που είναι τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ» αναρωτιέται: «μπαίνει το ερώτημα τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;». Εκμυστηρεύεται δε ότι «έχει λυπηθεί για την ιστορία του Τσίπρα», γιατί «επέλεξε το διάλογο με το χαμηλότερο κομμάτι της λαϊκής του βάσης». Βέβαια, η «λύπη» του είναι τελείως υποκριτική: Λίγο παρακάτω τον οικτίρει γιατί «μπήκε στην ΚΝΕ το 1989!... Όταν οι άλλοι βγαίνανε… όταν όλοι κοίταξαν με μια άλλη ματιά τα πράγματα αυτός μπήκε στην ΚΝΕ το 1989!». Τότε προς τι η λύπη; Αφού εξ αρχής του ήταν γνωστό ότι ο Τσίπρας είναι μεν νέος, «παλαιοκομμουνιστής» δε…

Το τρίτο στοιχείο είναι το ιδεολογικό. Πώς αυτοπροσδιορίζεται ο Μαρκουλάκης; «Πιστεύω στην ελεύθερη οικονομία αλλά και στο ότι η αγορά μπορεί να ρυθμίζεται από το κράτος, το οποίο όμως πρέπει να είναι ευέλικτο χωρίς κομματικές αγκυλώσεις». Όπως μπορούν να καταλάβουν ακόμα και τα μωρά παιδιά, ο συγκεκριμένος προσδιορισμός είναι τόσο ευρύς που μπορεί να τον αποδεχθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου! Όλες, εκτός φυσικά από την Αριστερά. Επιπλέον δε, από αφέλεια πιστεύουμε και έλλειψη πολιτικών γνώσεων και όχι εσκεμμένα, μας λέει ότι είναι υπέρ της ρύθμισης της αγοράς. Λες και υπάρχει αγορά μη ρυθμισμένη! Θα μπερδευόταν ασφαλώς αν το διάβαζε αυτό. Γιατί προφανώς αγνοεί, ότι η απελευθέρωση μέχρι ασυδοσίας της αγοράς, η ελαστική απασχόληση, τα stage, τα «μπλοκάκια» δεν είναι τίποτα άλλο από προϊόν κρατικών ρυθμίσεων! Δηλαδή -για να μη ξεχνιόμαστε- κυβερνητικών αποφάσεων των δύο κυβερνητικών κομμάτων, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (ή αντιστρόφως).

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΚΜ, εκτός από τον αυτοπροσδιορισμό του ιδεολογικά, αποτολμά και μία οριοθέτηση του κόμματός του. Έτσι, τοποθετεί τη «Δράση» στο χώρο του «ριζοσπαστικού κέντρου»! Εδώ θα μπορούσε και να καγχάσει κανείς. Γιατί δεν πάει πολύς καιρός από τότε που ο Στέφανος Μάνος ζητούσε την κάθοδο των Ειδικών Δυνάμεων του στρατού για να αποκαταστήσουν την τάξη στο κέντρο της Αθήνας τις ημέρες του περασμένου Δεκέμβρη…

Τέλος, δεν θα μπορούσε να λείπει από τα λεγόμενα του ΚΜ και το σταθερό χαρακτηριστικό όλων των θιασωτών μιας απονευρωμένης πολιτικοποίησης. Οι γενικόλογες και αφηρημένες διαπιστώσεις ότι «το καλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι ακομμάτιστο» καθώς και οι μεγαλόστομες και κενού περιεχομένου διακηρύξεις, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει «να επαναφέρουμε την πολιτική συνείδηση, να αφυπνίσουμε την πολιτική σκέψη να ξανακάνουμε την πολιτική ευγενική διαδικασία». Κατά τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, η πολιτική είναι ένα ευγενικό παιχνίδι και όχι σύγκρουση με αλληλοσυγκρουόμενες κοινωνικές διεκδικήσεις. Ένα παιχνίδι, στο οποίο, εννοείται, δεν υπάρχουν Τάξεις, δεν υπάρχουν κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι, δεν υπάρχουν θύτες και θύματα! Απλώς «παίκτες»!

Τι συμπέρασμα θα μπορούσε κανείς να βγάλει απ’ όλα αυτά; Πολλά, αλλά ας περιοριστούμε στο κύριο κατά την άποψή μας: Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, με τις απαραίτητες πραγματολογικές διαφοροποιήσεις, θα μπορούσε να πει τα ίδια ακριβώς πράγματα και ταυτόχρονα να είναι υποψήφιος σχεδόν με όλα τα κόμματα, εκτός φυσικά από τα κόμματα του Αριστερού φάσματος! Με τη ΝΔ αν ήταν λίγο πιο σεμνή και ταπεινή. Με το ΠΑΣΟΚ αν ο Γιώργος άλλαζε λίγα περισσότερα από όσα άλλαξε. Με τη Φιλελεύθερη Συμμαχία αν ήταν λίγο πιο ριζοσπάστες. Με τους Οικολόγους Πράσινους αν ήσαν λίγο πιο αποτελεσματικοί. Και τώρα που το σκεφτόμαστε, μπορεί να τον αδικήσαμε κάπως: Ακόμα και την Αριστερά ίσως να σκεπτόταν, αν εξακολουθούσε να παίζει φυσαρμόνικα…

Δεν ξέρουμε πόσοι από τη Γενιά των 700 ευρώ θα ψηφίσουν «Δράση». Όσο κι αν η γενιά μας είναι σε μεγάλο βαθμό αποπολιτικοποιημένη επί της ουσίας, πιστεύουμε λίγοι. Εκείνο που θέλουμε να πούμε όμως σε όσους δεν θα την ψηφίσουν, αλλά θα προτιμήσουν κάποιο άλλο κόμμα και όχι της Αριστεράς, είναι το εξής: Να σκεφτούν, ότι από κάποιες μικρές λεπτομέρειες της συγκυρίας και μόνο, ο ΚΜ δεν βρίσκεται στη λίστα του Ευρωψηφοδελτίου του κόμματος που σκέφτονται να πριμοδοτήσουν με την ψήφο τους. Δεν νιώθουν «κάπως» και μόνο στη σκέψη;…