Mε την Ευρώπη εναντίον της Αριστεράς

Ένας από τους πολλούς τρόπους που σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο χρησιμοποιείται διαχρονικά από την Αντί-Αριστερή Συμμαχία για τον ιδεολογικό της πόλεμο εναντίον της Αριστεράς, είναι και το ζήτημα της Ευρώπης. Ήταν δε αναμενόμενο, όπως συμβαίνει πάντα στις παραμονές των Ευρωεκλογών, η σχετική επιχειρηματολογία να φουντώσει και πάλι με άμεσο στόχο την καταψήφιση των κομμάτων του Αριστερού φάσματος. Η επιχειρηματολογία αυτή εκφράζεται σε διάφορες παραλλαγές στον Τύπο, στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και βέβαια και στο Διαδίκτυο και η ρητή ή υπόρρητη κατεύθυνση που δίνουν στους πολίτες-ψηφοφόρους είναι να καταψηφίσουν τα «αντί-Ευρωπαϊκά» κόμματα. Η πρόταση αυτή δε υποστηρίζεται από το εξής «ακαταμάχητο» ερώτημα-food for thought: «Τι νόημα έχει να στείλετε στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο εκπροσώπους που επιθυμούν τη διάλυση (άρα το “κακό”) της Ευρωπαϊκής Ένωσης;».

Το γεγονός βέβαια ότι προτάσσουν τον «αντί-Ευρωπαϊσμό» της Αριστεράς υπηρετεί πολλαπλούς σκοπούς. Κατ’ αρχήν αποκρύπτει την εναντίωσή τους στην παράταξη που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργαζόμενης και υποτελούς Τάξης και των κοινωνικών στρωμάτων που υφίστανται, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, την κοινωνική αδικία. Και επειδή όλοι αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία, οι λόγοι αυτής της απόκρυψης καθίστανται προφανείς. Πέρα από αυτό, η πρόταξη του Ευρωπαϊκού ζητήματος ακολουθείται με την προσδοκία, ότι θα δημιουργήσει στους υπηκόους την αίσθηση πως όσοι εναντιώνονται την Αριστερά στη βάση αυτής της επιχειρηματολογίας, έχουν με το μέρος τους «τους καιρούς», μιλούν εξ ονόματος όχι στενών και ιδιοτελών συμφερόντων, αλλά απλώς διακατεχόμενοι από το πνεύμα συνεργασίας που «διαπερνά» όλη τη Γηραιά μας Ήπειρο εν όψει των «προκλήσεων» της «Παγκοσμιοποίησης». Τέλος, αυτό το «Ευρωπαϊκό καμουφλάζ» πιστεύουν ότι τους βοηθάει να παρουσιάζονται ως κήρυκες της «συνεργασίας» των λαών για την υπέρβαση προβλημάτων που υπερβαίνουν τις δυνατότητες των κρατών και συνεπώς, εξ αντιδιαστολής να εκθέτουν την Αριστερά ως «αναχρονιστική», «φοβική» απέναντι στις αλλαγές και ανίκανη να σκεφτεί έξω από τους «περιορισμένους ορίζοντες» των εθνικών συνόρων.

Ποιους δείχνουν με το δάχτυλο όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της «Ευρωπαϊκής Ιδέας»; Μέχρι πρότινος το ΚΚΕ και την Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Όμως από τις εκλογές του 2007 και μετά, με τη σταδιακή συγκρότηση και μορφοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ σε ενωτική παράταξη της Αριστεράς, η καμπάνα πλέον χτυπάει και γι’ αυτόν. Ιδίως τώρα που ετοιμάζονται να στείλουν στην Ευρωβουλή την ορκισμένη «εχθρό» της Ευρώπης Ελένη Σωτηρίου κι όχι τον «Ευρωπαϊστή» και ιδιαιτέρως «συμπαθή και εργατικό» Δημήτρη Παπαδημούλη για τον οποίο έχυσαν πολλά κροκοδείλια δάκρυα…

Τι χρειάζεται στην Ιερά Αντί-Αριστερή Συμμαχία για να σε κατατάξει στους «εχθρούς» της Μεγάλης Ευρωπαϊκής Ιδέας; Όχι πολλά. «Μεγάθυμοι» καθώς είναι, χαμηλώνουν αρκετά τον πήχη, ώστε να περάσουν στα προκριματικά όλοι οι «κακοί». Αρκεί η παραμικρή κριτική, ο πιο ανεπαίσθητος σκεπτικισμός, αρκούν ακόμα και μερικά «ενοχλητικά» και «άκαιρα» ερωτήματα για να σε τυλίξουν σε μία κόλα χαρτί! Και η κόλα έχει βέβαια απ’ έξω τη φοβερή ετικέτα: «Αντιευρωπαϊστής»! Οι διανοούμενοι αυτής της χαριτωμένης παρέας μάλιστα, κάνουν και κάποιες «σκοτεινές» νύξεις περί «εχθρών του Διαφωτισμού», τις οποίες, συχνά, αναλαμβάνει να «φωτίσει» και να εκλαϊκεύσει η έμπειρη σ’ αυτά Μαρία Δαμανάκη…

Πιάνει άραγε αυτή η προπαγάνδα; Θα έλεγε κανείς πως όχι, αφού, «παραδοσιακά» σχεδόν, τα εκλογικά ποσοστά των κομμάτων της Αριστεράς είναι ψηλότερα από τα αντίστοιχα ποσοστά τους των εθνικών εκλογών. Νομίζουμε όμως, ότι ένας τέτοιος τρόπος ανάλυσης της πραγματικότητας είναι λίγο απλουστευτικός και «μηχανιστικός». Δεν είναι το θέμα μας αυτό και δεν θα αναλύσουμε παραπέρα το φαινόμενο των αυξημένων ποσοστών της Αριστεράς στις Ευρωεκλογές. Όμως, όσοι αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα των ομοβροντιών περί Αντί-Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ας αναρωτηθούν πόσο διαφορετικό είναι από το «πυρηνικό οπλοστάσιο» της σύγχρονης Ιεράς Συμμαχίας περί «ξεπερασμένων ιδεών του 19ου αιώνα», που όλοι ξέρουμε ότι μετά το 1991 έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απομάκρυνση του κόσμου από τα αριστερά κόμματα.

Η Αριστερά από την άλλη, δίνει τις δικές της απαντήσεις κάθε φορά. Μόνο που συχνά αυτές δεν είναι ικανοποιητικές, ή εν πάση περιπτώσει δεν αρκούν για να καταρρίψουν το σόφισμα για τους «εχθρούς του Πανευρωπαϊκού οράματος που δεν έχουν καμιά δουλειά στην Ευρωπαϊκή Εκκλησία του Δήμου». Θα τα πήγαινε πολύ καλύτερα, αν δεν έχανε το χρόνο της πασχίζοντας να αξιοποιήσει τις διαφορετικές προσεγγίσεις για την Ευρώπη που μοιραία διαπερνούν και την ίδια, στην προσπάθεια για «νίκη» της μιας ή της άλλης ή της τρίτης μερίδας κοκ. εις βάρος όλων των άλλων στον συνεχιζόμενο αριστερό εμφύλιο. (Αρκεί μόνο να αναφερθεί ότι αναπαράγει και η ίδια, σε κυμαινόμενο βέβαια βαθμό, το διχαστικό και διαστρεβλωτικό ιδεολόγημα «Ευρωπαϊσμού» και «Αντί-Ευρωπαϊσμού»). Έτσι μειώνονται ακόμα περισσότερο τα περιθώριά της να αφιερώσει την απαιτούμενη φαιά ουσία για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα την Αντί-Αριστερή προπαγάνδα. Η οποία, όσο κι αν μοιάζει στιλπνή, πειστική και σύμφωνη με την περίφημη «Κοινή Λογική», δεν παύει να είναι μία μεγάλη, ολοστρόγγυλη και καθαρή ανοησία. Για τους εξής πολύ απλούς λόγους:

Οι Ευρωεκλογές δεν είναι δημοψήφισμα για τη διάλυση ή όχι της ΕΕ! Οι Ευρωεκλογές γίνονται για την ανάδειξη των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ενός κοινοβουλίου-καρικατούρα βέβαια, χωρίς ισχύ και χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες, πόσο μάλλον με αρμοδιότητες διάλυσης της ΕΕ! Η Αριστερά, ακόμα και η πιο αντίθετη στην ΕΕ, συμμετέχει σ’ αυτές από την πρώτη στιγμή με μοναδικό στόχο να αξιοποιήσει έστω και αυτά τα ελάχιστα περιθώρια που έχει στη διάθεσή της από το βήμα του Ευρωκοινοβουλίου για να εμποδίσει τα Διευθυντήρια της ΕΕ από τη λήψη αποφάσεων που, όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες, χειροτερεύουν ακόμα περισσότερο τη θέση των εργαζομένων, υποαπασχολούμενων και ανέργων. Και ποιοι μπορούν να το κάνουν αυτό καλύτερα από τους αντιπροσώπους της Αριστεράς;

Οι «φίλοι μας» οι «Ευρωπαϊστές» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Ή οι πρόθυμοι και εντελώς διαθέσιμοι να στηρίξουν αυτά τα δύο κόμματα που έχουν φέρει την Ελλάδα στα πρόθυρα του κώματος (Οικολόγοι-Πράσινοι, φιλελεύθεροι της «Δράσης» του Μάνου και της Φιλελεύθερης Συμμαχίας);

Ας γελάσουμε!…