Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ποδήλατο

Στον ΣΥΝ και κατ’ επέκταση στον ΣΥΡΙΖΑ (ή και αντιστρόφως) γίνεται της κακομοίρας. Δεν έφτανε το κακό αποτέλεσμα στις πρόσφατες Ευρωεκλογές, ήρθε και η παραίτηση Αλαβάνου και το γλυκό έδεσε. Μέχρι στιγμής, όλα δείχνουν ότι η παραίτησή του είναι οριστική και αμετάκλητη. Δεν το θεωρούμε όμως δεδομένο. Σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει ό,τι και στις καλοκαιρινές ποδοσφαιρικές μεταγραφές των ομάδων: Αν δεν «πέσουν οι υπογραφές, τίποτα δεν έχει τελειώσει τίποτα». Ιδίως επειδή το πρωταγωνιστικό πρόσωπο, ο Αλαβάνος, συνηθίζει να είναι απρόβλεπτος (κατά μία άλλη διατύπωση παρορμητικός) όπως έχουν δείξει αρκετές κινήσεις του από τις εκλογές του 2007 και μετά. Εξ άλλου, τo ρεπορτάζ του Σαββατιάτικου «Έθνους» επιβεβαιώνει τις σκέψεις μας για μία (πιθανή) στρατηγική Αλαβάνου στη γραμμή: μετεξέλιξη/αναβάθμιση του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάληψη από τον ίδιο ηγετικό ρόλο στο σχήμα. Στην κατεύθυνση αυτή κινούνται και οι προτάσεις του Γιάννη Δραγασάκη όπως τις διατύπωσε στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ την Παρασκευή. Ίσως τελικά ο Αλαβάνος να μην είναι ούτε τόσο απρόβλεπτος ούτε και τόσο παρορμητικός…

Έτσι ξεκινάγαμε στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας το κείμενο για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ που δημοσιεύουμε σήμερα. Η ανάκληση της παραίτησης του Αλέκου Αλαβάνου μας δικαίωσε, τουλάχιστον εν μέρει. Έτσι ένας μικρός, εντός των φυσιολογικών ορίων πιστεύουμε ναρκισσισμός μας ώθησε να διατηρήσουμε την αρχή του κειμένου, αν και είναι πια ξεπερασμένη από τα γεγονότα…

Η ανάκληση της παραίτησης Αλαβάνου αποκατέστησε κάποια από τα προβλήματα που δημιούργησε η εξαγγελία της. Όμως δημιούργησε άλλα. Και δεν εννοούμε εδώ την ομοβροντία των κεντροαριστερών κονδυλοφόρων περί «αναξιοπιστίας», «έλλειψης σοβαρότητας» και τα παρόμοια. Εννοούμε, ότι το σκεπτικό που συνόδευσε την ανάκληση επέσπευσε τη συζήτηση και τις συνακόλουθες αποφάσεις για ένα ζήτημα, που έτσι κι αλλιώς ήταν πάνω-πάνω στον κατάλογο με τις εκκρεμότητες: Την οργανωτική -άρα και την πολιτική- ανασυγκρότηση, ή καλύτερα συγκρότηση, του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που συνοπτικά περιέγραψε στη δήλωσή του ο Αλέκος Αλαβάνος ως «κόκκινη κάρτα μέλους» για δεύτερη φορά -η πρώτη ήταν στη Συνδιάσκεψη του Μαρτίου. Συνεπώς τα πράγματα επιταχύνονται. Αλλά ταυτόχρονα περιπλέκονται και καθιστούν την κατάσταση σ’ αυτό το κομμάτι της Αριστεράς ακόμα πιο ρευστά. Παρ’ όλη τη ρευστότητα της κατάστασης, ας πούμε φωναχτά κάποιες σκέψεις. Γυρίζοντας λίγο πίσω.

Διαβάσαμε προσεκτικά τις εξηγήσεις για την παραίτησή του που είχε δώσει ο Αλέκος Αλαβάνος στη συνεδρίαση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη Τετάρτη. Το απομαγνητοφωνημένο κείμενο κυκλοφόρησε σε διάφορα blogs. Εμείς το βρήκαμε στο red-pep.blogspot.com (αναδημοσίευση από το enosy.blogspot.com). Τα κύρια συμπεράσματα που βγάλαμε είναι τα εξής:

α) Συμφωνούμε με τα περισσότερα σημεία στα οποία ασκεί κριτική. β) Αν και επιρρίπτει τις κύριες ευθύνες στη νέα ηγετική ομάδα του ΣΥΝ νομίζουμε ότι δεν υπάρχει κάτι για το οποίο ο ίδιος να μη φέρει ευθύνη -σε ορισμένα μάλιστα τη μεγαλύτερη. γ) Η βασική πολιτική διαφωνία που έφερε σε σύγκρουση τον Αλαβάνο με τον Τσίπρα και τον ώθησε σε παραίτηση αφορά στο πού θα βρίσκεται το κέντρο βάρος, στον ΣΥΡΙΖΑ ή στον ΣΥΝ. Μοιραία, η διαφορά αυτή προσωποποιήθηκε, αφού οι φορείς των απόψεων είναι πάντα τα πρόσωπα.

Και τώρα; Τώρα είναι η ώρα των αποφάσεων. Κυρίως για το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ που στηρίζει τον Τσίπρα. Με τις περισσότερες -αν όχι όλες- τις συνιστώσες, καθώς και το σύνολο των «ανέντακτων», να είναι υπέρ της οργανωτικής συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ (δηλαδή μέλη και αιρετά όργανα) θα οχυρωθεί πίσω από τον ΣΥΝ, συμμαχώντας με τους Ανανεωτές για να εμποδίσει τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό που πράγματι είναι, δηλαδή μία ενωτική παράταξη της Αριστεράς, η οποία δεν μπορεί να διατηρηθεί άλλο ως μία απλώς εκλογική συμμαχία; Ήδη, πληθαίνουν οι φωνές των «ανέντακτων» που δηλώνουν ότι θα αποστασιοποιηθούν αν εξακολουθήσουν να μην έχουν ρόλο και λόγο.

Ίσως, όπως ανέφερε κι ο Αλέξης Τσίπρας, το ζήτημα να ξεκαθαριστεί με Συνέδριο. Ένα Συνέδριο όμως, με ασφυκτική πίεση χρόνου, δεδομένου ότι οι εκλογές πλησιάζουν. Αλλά και με την ασφυκτική πίεση της Ανανεωτικής πτέρυγας που έχει ξεκαθαρίσει ότι «ένα είναι το κόμμα, ο ΣΥΝ» κι άλλο δεν πρόκειται να δεχθεί…

Δεν σκοπεύουμε να κρύψουμε την άποψή μας. Σε τόσο χαλεπούς καιρούς για την Αριστερά και τον κόσμο του οποίου τα συμφέροντα αυτή φιλοδοξεί να εκφράσει, η διατήρηση ενωτικών σχημάτων όπως αυτό του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουμε ότι είναι η πρώτη προτεραιότητα. Και διατήρηση σημαίνει μετεξέλιξη. Δηλαδή κίνηση -και εν προκειμένω κίνηση προς τα Αριστερά. Με τον ΣΥΡΙΖΑ συμβαίνει στην παρούσα φάση ό,τι και με το ποδήλατο, η κίνηση του οποίου έχει πάντα τον κίνδυνο κάποιοι να πέφτουν απ’ αυτό. Δεν μπορεί να γίνει όμως δυστυχώς διαφορετικά. Προκειμένου να διατηρηθεί εν κινήσει το «ποδήλατο», ας χαθούν και μερικοί «αναβάτες». Στο κάτω-κάτω, όπως είπε κι ο Λεωνίδας Κύρκος, είναι αυτοί που ποτέ δεν πίστεψαν ότι το «ποδήλατο» εκινείτο προς τη σωστή κατεύθυνση…