Ανοιχτό post προς τον κ. Μωυσή Μπουντουρίδη

Σεβαστέ κ. Μπουντουρίδη,


Γράφουμε αυτό το post και το απευθύνουμε σ’ εσάς με την ελπίδα ότι θα το διαβάσετε και θα κατανοήσετε μερικά πράγματα που από τη μικρή έστω συνομιλία μας[1] έχουμε την εντύπωση ότι δεν κατανοήσατε.

Θα πείτε, ίσως, αλλά όχι και με το δίκιο σας, γιατί γράφουμε αυτή την επιστολή και την κάνουμε post εδώ και δεν τη γράψαμε σε σχόλιο στην Αριστερή Στρουθοκάμηλο, στη σχετική ανάρτηση, εκεί που έγινε και ο διάλογος — ο Θεός να τον κάνει διάλογο. Το κάνουμε, γιατί, απλούστατα, το σχόλιό μας που απαντούσε στο τελευταίο δικό σας, αυτό όπου εκθέτατε κάποιες σκέψεις σας όπως γράψατε, η Αριστερή Στρουθοκάμηλος το διέγραψε εντός ολίγων λεπτών, για να μη πούμε δευτερολέπτων. Το διέγραψε γιατί κατά την άποψή της περιείχε «ανεπίτρεπτες ειρωνείες και προσωπικά σχόλια για έναν εκ των σχολιαστών». Εσείς είστε αυτός ο ένας.

Δημοσιεύουμε παρακάτω αυτά τα «ανεπίτρεπτα σχόλια», για να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι το εις βάρος σας «έγκλημα». Και σας ζητάμε να πάρετε θέση γι’ αυτές τις πρακτικές φίμωσης της αντίθετης άποψης, της Διαφοράς κατά τη δική σας, φιλοσοφική κάπως διατύπωση. Καταλαβαίνετε ότι έχουμε μεγάλο ενδιαφέρον για την άποψή σας, μια και είστε ασυμφιλίωτα εναντίον αυτών που «μισούν τη διαφορά» όπως γράψατε — διευκρινίζοντας μάλιστα ότι αυτό είναι και η δική σας διαφορά μαζί τους: εσείς τη λατρεύετε.

Τα γράψατε όλα αυτά βέβαια εννοώντας εμάς. Τώρα που χτυπάει — πάλι και πιο βροντερά — η καμπάνα για τους φίλους σας, με τους οποίους συμμερίζεστε την ίδια ιδέα για την ανυπέρβλητη δυσκολία που παρουσιάζει σήμερα το αριστερό εγχείρημα έτσι όπως «σκέφτονται και δρουν οι περισσότεροι αυτο-οριζόμενοι αριστεροί», τώρα λοιπόν που ξαναχτυπάει η καμπάνα τι θα κάνετε; Την πρώτη φορά που χτύπησε, όταν η Αριστερή Στρουθοκάμηλος με εκείνη την απαράμιλλη πολιτική διορατικότητα που τη διακρίνει μας χαρακτήριζε «φασιστοειδή με προβιά αριστερού», «ανώνυμες κότες που γιαουρτώνουμε ιντερνετικά ανθρώπους» ή αριστερούς με «αλήτικη συμπεριφορά που θυμίζουν οπαδούς του ΛΑΟΣ», σιωπήσατε αιδημόνως. Τώρα;

Τώρα, έχετε μια δεύτερη ευκαιρία σεβαστέ κ. καθηγητά. Σας εξορκίζουμε να μη τη χάσετε κι αυτήν. Πολύ περισσότερο που αυτά τα σβησμένα λόγια περιέχουν — εκτός βέβαια από «ανεπίτρεπτες ειρωνείες και προσωπικά σχόλια», αυτό να λέγεται[2] — και κάποιες απόψεις για πολύ σοβαρά ζητήματα που απασχολούν την Αριστερά. Απόψεις αντίθετες από τις δικές σας.

Φυσικά, είμαστε (σχεδόν) σίγουροι ότι η αντίθεση δεν θα σας κάνει να μας απαντήσετε και πάλι δια της σιωπής, σε ιδεολογικά όμως ζητήματα αυτή τη φορά. Εσείς λατρεύετε τη Διαφορά, έτσι δεν είναι;

Καλή ανάγνωση!


[1] ‘Συνομιλία’ τρόπος του λέγειν: Δεν καταδεχθήκατε να απευθυνθείτε σ’ εμάς, αν κι εμείς το κάναμε, δεν καταδεχθήκατε ούτε ακόμα όταν απαντήσατε (όπως απαντήσατε τέλος πάντων, δηλαδή δια της μη απάντησης) σε κάποια ερωτήματα που σας θέσαμε.

[2] Όπου, για να τα λέμε όλα, μεταξύ άλλων ειρωνευόμαστε και λοιδορούμε το ποντιακό επίθετό σας, το χρώμα των ματιών σας, τις ριγέ καλοκαιρινές πυτζάμες σας, την οδοντόβουρτσά σας καθώς και το γεγονός ότι φοράτε αποκλειστικά παντοφλέ παπούτσια χωρίς να χρησιμοποιείτε όμως ποτέ κόκαλο, γεγονός που, όπως αποκαλύπτουμε κατ’ αποκλειστικότητα, γίνεται αφορμή για συζυγικούς καυγάδες.


Φωτογραφία: beta.kimcm.dk




ΕΔΟΞΕ ΤΩ LEFT G700


Οι σκέψεις του κ. Μπουντουρίδη που, όπως και να το κάνουμε, κάπως συνδέονται με την πρόσκληση που του απευθύναμε έστω κι αν δεν το δηλώνει ρητά, μας θύμισαν το περιστατικό όπου κάποιος με ευδιάκριτη και πλουμιστή αλυσίδα ρολογιού τσέπης ερωτάται από έναν περαστικό με ταπεινή φορεσιά — αλλά όχι και αντίστοιχη ψυχή υποχρεωτικά — «τι ώρα είναι;» και ο οποίος, αφού δώσει μια μικρή διάλεξη περί της έννοιας του χρόνου, καταλήγει, ίσως και με ένα σαρδόνιο χαμόγελο, να απαντήσει: «Τι ώρα είναι; Ποιος αλήθεια μπορεί να πει τι ώρα είναι αγαπητέ; Τα σέβη μου.»!

Ας δημοσιοποιήσουμε λοιπόν κι εμείς με τη σειρά μας κάποιες σκέψεις πάνω στις σκέψεις του κ. Μπουντουρίδη — αλλά όχι μόνο. Θα το κάνουμε με τον ίδιο τρόπο μ’ εκείνον: Από καθέδρας. Μπορεί να μην έχουμε τον τίτλο του πανεπιστημιακού δασκάλου, αλλά δεν είμαστε και κορόιδα! Αφού εκείνος κρίνει χρήσιμο να μην εγκαταλείψει την ασφάλεια που παρέχει η έδρα του ούτε σε έναν διαδικτυακό διάλογο και να απευθυνθεί προσωπικά σε κάποιον που του απηύθυνε τον λόγο και, επιπλέον, τον προσκάλεσε να πάρει θέση για μερικά ζητήματα που προέκυψαν κατεβαίνοντας τα τέσσερα - πέντε σκαλοπάτια τα οποία χωρίζουν την έδρα από το «κοινό», κάτι θα ξέρει! Γιατί να το κάνουμε εμείς που, για να τα λέμε όλα, ούτε τις περγαμηνές του, ούτε το κύρος του, ούτε την αποδοχή και το θαυμασμό του «κοινού» έχουμε να επιδείξουμε; Αν εκείνος είναι δικαιολογημένος μιά, εμείς είμαστε δέκα! — κάθε καλόπιστος αναγνώστης θα συμφωνήσει, φανταζόμαστε, μαζί μας. Ας είναι.

Ας είναι, αλλά τι είναι; Τι μας είπε ο κ. Μπουντουρίδης, ποιο είναι το ζουμί των λόγων του;

Το ζουμί των λόγων του είναι η …αδύνατη συνεννόηση! Με τον άλλον ή με τον εαυτό μας, αδιάφορο. Η μοίρα μας είναι να κυνηγάμε εις τον αιώνα τον άπαντα το αιωνίως διαφεύγον Νόημα!

Αν ανοίξουμε κι εμείς το στόμα σαν χάχες, όπως πολλοί νιώθουν υποχρεωμένοι να κάνουν όταν ακούνε όλες αυτές τις επαγγελίες περί του «αδύνατου της σύλληψης του νοήματος» και άλλες ανάλογες μεταμοντερνιές, θα έπρεπε κανονικά να πράξουμε αυτό που δεν κατανοούν εκείνοι ότι, αν θέλουν να είναι συνεπείς με ό,τι τους αποσπά τον θαυμασμό, πρέπει να πράξουν: Να παρατήσουμε πληκτρολόγια, ποντίκια και λοιπά σύνεργα, να παρατήσουμε όποια προσπάθεια καταβάλλουμε για να καταλάβουμε τον κόσμο και, αν μπορούμε, να τον αλλάξουμε, να τα παρατήσουμε όλα αυτά και να πάμε για …ψάρεμα! — σύμφωνα με μια πολύ επιτυχημένη, ομολογουμένως, έκφραση τέως συνομιλητή μας, καλή του ώρα. Βέβαια, να μην αδικούμε τους θαυμαστές! Εδώ ούτε ο ίδιος ο εμπνέων τον θαυμασμό τα παρατάει όλα σύξυλα για να επιδοθεί στη σύλληψη τουλάχιστον κανενός σαργού, αφού το Νόημα, έτσι κι αλλιώς, αποκλείεται να το βάλει στο χέρι!

Γιατί άραγε; Τι κυνηγάει ο κ. Μπουντουρίδης και συνεχίζει την περιπλάνηση στον κόσμο του πνεύματος; Κι αφού είναι αδύνατη η σύλληψη του νοήματος, πώς και καταφέρνει να διαπιστώνει ότι συμμερίζονται — ο ίδιος και οι φίλοι του παρόντος ιστολογίου — «την ίδια ιδέα» σχετικά με την κατάσταση της εν Ελλάδι Αριστεράς; Πώς μιλάει για την «ίδια ιδέα»; Τι έγινε, το «αδύνατο Νόημα» δεν έχει καθολική ισχύ, επιδέχεται εξαιρέσεις; Και είναι συμπτωματικό άραγε ότι αυτές οι «εξαιρέσεις» ισχύουν για όσους συμμερίζονται τις ίδιες με εκείνον απόψεις;

Πώς λύνει ο κ. Μπουντουρίδης αυτόν τον Γόρδιο δεσμό του αβάσταχτου σχετικισμού, πώς δραπετεύει από τον ιλιγγιώδη φαύλο κύκλο της συνεχούς διαφοράς; Ο Μαρξ το έκανε με την υλιστική αναγωγή, όμως ο κ. Μπουντουρίδης (ως μετα-μαρξιστής ίσως;) βρίσκει διέξοδο μέσω της καταφυγής στην βουλησιοκρατία: Τραβάει μια τελεία, κοτσάρει δίπλα της και μια παύλα και λέει: «Ως εδώ! Αυτό πιστεύω»! (Για την ακρίβεια, αποφασίζει ότι πιστεύει αυτό, παραδεχόμενος εκ των προτέρων πως αυτό που αποφασίζει ότι πιστεύει, κατά πάσα βεβαιότητα, δεν είναι αυτό που πιστεύει! Μύλος!).

Πώς να περπατήσει κανείς σ’ αυτή την κινούμενη άμμο; Πώς να διελεγχθεί με κάποιον συνομιλητή που στην ουσία του λέει «πιάσε με αν μπορείς» και ο οποίος, επιπλέον, δηλώνει πώς αδυνατεί να συλλάβει το νόημα των όσων του λες εσύ!; Ε, κι ο μαζοχισμός έχει τα όριά του!

Λίγο πριν τα εξαντλήσουμε, δυό λόγια εν είδει επιλόγου:

Πολλά ρωτήσαμε τον κ. Μπουντουρίδη για το πώς προσέλαβε την κριτική μας — σε όσα σημεία διαφωνήσαμε μαζί του βέβαια, γιατί σε ορισμένα και σημαντικά συμφωνήσαμε. Δεν μας απάντησε(*), ή, εν πάση περιπτώσει, μας απάντησε ολίγον ως Πυθία.

Αυτό το παιχνίδι το παίζαμε μικροί και πια το βαρεθήκαμε. Όμως να του πούμε ότι, στο βαθμό που υπονοεί εμάς όταν μιλάει για «γιουχαΐσματα» και «γιαουρτώματα» στη Σώτη ή στον Παναγόπουλο, λάθος πόρτα χτυπάει. Και, για να τον βοηθήσουμε, μπορούμε να του υποδείξουμε ποια πόρτα πρέπει να χτυπήσει: Να χτυπήσει τη δική του! Δεν «φλερτάρουμε» εμείς με ό,τι συνηθίζεται να αποκαλείται «αντιεξουσιαστικός χώρος», εκείνος φλερτάρει. Εμείς για τον συγκεκριμένο χώρο (και όχι μόνο, για να τα λέμε όλα!) είμαστε «κόκκινοι φασίστες», «κομματόσκυλα» και «σταλίνες»! Εκείνος είναι στήριγμα, έστω και εν δυνάμει!...

Τελευταίο αλλά όχι αμελητέο: Όλα όσα υποστηρίζει περί του ανέφικτου της συνεννόησης μεταξύ των ανθρώπων τροφοδότησαν, μεταξύ άλλων, και τη σκέψη του Καμύ όταν έγραφε ότι το μοναδικό πραγματικά ουσιώδες φιλοσοφικό ερώτημα το οποίο αξίζει να απασχολήσει κάποιον είναι αν πρέπει να αυτοκτονήσει. Απ’ ό,τι βλέπουμε ο κ. Μπουντουρίδης έχει απαντήσει αρνητικά — και ευτυχώς! Ας αφήσει λοιπόν τις τελείες και τις παύλες κι ας αντιπαλέψει το παράλογο! Όλα τα άλλα είναι λόγια της καραβάνας. Ή μάλλον, της ακαδημαϊκής έδρας!


(*) Η μη απάντησή του, αν καταλαβαίνουμε καλά το διαφεύγον νόημά της, σημαίνει ότι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, νίπτει τας χείρας του και για τη σωρεία των πάνω απ’ όλα ανόητων χαρακτηρισμών του φίλου του (κτητική αντωνυμία) Γιώργου εις βάρος μας. Να είχε άραγε κι ο Πόντιος Πιλάτος ακαδημαϊκούς τίτλους; Θα το ψάξουμε στο google…

«Τούρκος γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε γουρούνι Αλβανέ!»

Σήκω ρε καπετάνιο! Σήκω ρε λεβέντη Marco Botzari και χάλασέ τους! Και μετά, συχώρα μας…

Το φίλημα

Eις το Μανιάκι, επί της κορυφής του λόφου, εκ των τριακοσίων μαχητών δεν απέμεινεν ούτε ένας ζωντανός. Ο ήλιος προβάλλων, από τας χιόνας των βουνών, τους εχαιρέτισεν, ορθίους όλους, εφώτισε τας λευκάς των φουστανέλλας, εχάιδευσε τας μαύρας κόμας των, απήστραψεν εις τους φλογερούς των οφθαλμούς, κατωπτρίσθη εις τον χάλυβα των σπαθιών των, εχρύσωσε των αρμάτων των τας λαβάς. Και τώρα, δύων εκεί κάτω μέσα εις το πέλαγος, τους αποχαιρετίζει λυπημένους, νεκρούς σκορπισμένους επάνω εις το χώμα, και χάνεται αργά αργά, ως μέγα κλειόμενον ερυθρόν όμμα, όπερ σβήνον θέλει ακόμη να ρίψη τελευταίον βλέμμα προς τους γενναίους. Όλην την ημέραν άσιτοι και άποτοι, επάλαισαν προς την θύελλαν των σφαιρών, αντέστησαν εις την θάλασσαν των βομβών, κατήσχυναν την βροχήν των μύδρων, εχλεύασαν την ορμήν της ρομφαίας και της λόγχης την βίαν. Και αφού έφαγαν την μπαρούτην με την χούφταν, αφού και το έσχατον σπυρί τούς εσώθη μέσα εις τις παλάσκες των, αφού ερραγίσθη και του τελευταίου όπλου των η κάννη, αφού και το ύστατον γιαταγάνι έσπασε μέσα εις το χέρι των, έπεσαν χαμαί· άψυχοι ναι, ηττημένοι όχι! Κι εν τω μέσω των, ο Παπαφλέσσας, πρώτος αρχίσας την σφαγήν και τελευταίος σταματήσας, πελιδνός, ξαπλωμένος με πλατείαν πληγήν επί του στήθους, κρατεί ακόμα το θραυσμένον τμήμα, αιμοστάζον με σφικτά τα δάκτυλα εν σπασμώ λύσσης. Και ο Αιγύπτιος ανέρχεται, εν καλπασμώ ίππων και κλαγγή ξιφών, εν ήχω τυμπάνων και σαλπίγγων βοή, ενώ τα μπαϊράκια του, αναπεπταμένα, φρίσσουν εις τον άνεμον της εσπέρας και τα μισοφέγγαρα αστράπτουν επί του καθαρού ορίζοντος της δύσεως. Μυρμηκιά, ανά την πεδιάδα και τα πρανή, ο συρφετός, και βαρύ ακούεται το βήμα του. Επί της υγράς εκ του λύθρου γης, οι Άραβες βαδίζουν επιμόχθως, των αλόγων τα πέταλα γλιστρούν. Αλλ’ η χαρά επί τη ανελπίστω νίκη είναι τόση, όση είναι η μετά τον φόβον ηδονή, ώστε φέρει αυτούς ταχείς προς τον ανήφορον, ταχείς φέρει αυτούς επί την μάχην. Ήδη ο αρχηγός των έφθασεν εις την οφρύν του λόφου, ανέβη, κι επ’ αυτής εστάθη, περιέφερε το βλέμμα, εκοίταξε το κοκκινίσαν έδαφος, όπερ πίνει λαιμάργως το αίμα των ανδρείων, επεσκόπησε τον ανερχόμενον στρατόν, είδε κύκλω τους πεσόντας. Και μ’ ανοικτόν το όμμα, έκπληκτον, αναμετρά τους υψηλούς κορμούς των, τα ευρέα στέρνα των, και τους βραχίονάς των τους νευρώδεις, τας ωραίας των μορφάς, τα μέτωπά των τα αγέρωχα. Και επί την τραχείαν όψιν του, ως νέφος τι διέρχεται, το βλέμμα του θολούται ελαφρώς, αδιόρατος παλμός συσπά τα χείλη του.

–Κρίμα να χαθούν τέτοιοι λεβέντες!

Και βλέπει γύρο, βλέπει θαυμάζων, βλέπει απορών, ωσάν να μη πιστεύη ότι εχάθησαν τοιούτοι άνδρες, ότι κοίτονται αναίσθητοι, και δεν κοιμώνται μόνον, δια να ξυπνήσουν πάλιν φοβερώτεροι, πως και ο ίδιος ο θάνατος υπήρξεν ισχυρότερος αυτών.

–Ποίος είναι ο Παπαφλέσσας;

Οι οδηγοί του έσπευσαν, προσέδραμον, έδειξαν το πτώμα, λάσιον, διάβροχον, περιρρεόμενον εκ του ιδρώτος του αγώνος, καταρρακωμένα τα φορέματα, μαύρον από τον καπνόν.

–Σηκώστε τον, μωρέ· πάρτε τον!!... Πάρτε τον, πλύντε τον. Πλύντε το παλληκάρι!...

Δύο άνδρες έλαβον αυτόν από των μασχαλών, τον ήγειραν, τον έστησαν επάνω εις τους πόδας του και εβάδισαν προς παραρρέουσαν πηγήν. Εκεί του έπλυναν τας χείρας και το πρόσωπον, εξέτριψαν τον πηλόν και τον ιδρώτα, τον εκαθάρισαν εκ του κονιορτού και της ασβόλης, του καπνού και του ιχώρος, τον εσπόγγισαν, διευθέτησαν τα ξεσχισμένα του ενδύματα και εγύρισαν οπίσω φέροντές τον.

–Στήστε τον εκεί αποκάτω!

Οι άνδρες, κρατούντες εκατέρωθεν αυτόν, ώδευσαν προς το δειχθέν δένδρον, τον απέθηκαν παρά την ρίζαν του, τον ύψωσαν και τον ακκούμβησαν, τον εστερέωσαν επί το στέλεχος αυτού, τον ισορρόπησαν ωσανεί ζώντα. Έπειτα ετραβήχθησαν, απεμακρύνθησαν και τον αφήκαν μόνον βασταζόμενον διά της ιδίας του δυνάμεως. Το πτώμα εναπέμεινεν ακίνητον, ευθύ, στηρίζον επί του κορμού την ράχιν, τον θώρακα προτεταμένον, και κρεμασμένα τα χέρια, με αναπόσπαστον το τμήμα του σπασμένου χατζαριού, τα σκέλη διεστώτα, υψηλά την κεφαλήν. Τότε ο Ιμπραΐμης πλησιάζει βραδέως προς το δένδρον, ίσταται και προσβλέπει σιγηλός επί μακρόν το άπνουν πτώμα του αντιπάλου και υπό το φως της σελήνης, ήτις ανέτελλε την ώραν εκείνην αιματόχρους, ωσεί βαφείσα και αυτή εκ του λύθρου του χυθέντος αίματος κατά την μάχην, υπό τους σειομένους κλάδους, οίτινες ανέφρισσον πενθίμως, φιλεί παρατεταμένον φίλημα τον όρθιον νεκρόν.


Του Μιχαήλ Μητσάκη (1868 - 1916). Από παλιά «Νεοελληνικά Αναγνώσματα» της Δ΄ Γυμνασίου (Έκδοσις Α΄, Σειρά Β΄, 1956) με μοναδικό όνομα (κατόχου;) Ελένη Μάλλιου, αγορασμένα από το Μοναστηράκι σε κοπάνα στο Λύκειο. Στη μνήμη των αγωνιστών της ελληνικής εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης. Στη μνήμη των αγωνιστών όλων των Επαναστάσεων, εθνικοαπελευθερωτικών ή ταξικών, σε κάθε γωνιά της γης από καταβολής κόσμου[*].


[*] Και στη μνήμη μιας γιαγιάς, της γιαγιάς Κλεοπάτρας, που της άρεσε τόσο πολύ, ώστε είχε μάθει απ’ έξω ολόκληρα αποσπάσματα.


Στην εικόνα, πίνακας του ζωγράφου και ποιητή Νίκου Εγγονόπουλου (1907 - 1985). Από το μηνιαίο περιοδικό πολιτισμού «Ως3» (os3.gr).

Οικονομική κρίση και Αριστερά. Ζήτημα 1ον (Multiple choice):

Λαμβάνοντας αξιολογικά υπ’ όψη σας τις πολλές διαφορετικές ή και μερικά αλληλεπικαλυπτόμενες σκέψεις που διατυπώνονται από τα διάφορα ρεύματα της Αριστεράς επί του πρακτέου σχετικά με τα οικονομικά αδιέξοδα στα οποία μας οδηγεί η μέχρι στιγμής ακολουθούμενη πολιτική αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος, να επιλέξετε ποια από τις ακόλουθες τρεις κεντρικές κατευθύνσεις είναι η βέλτιστη για την αύξηση της επιρροής της Αριστεράς και τη συνεπακόλουθη δυνατότητά της να επηρεάσει τα πράγματα υπέρ του κόσμου της εργασίας. Αν και περιττό, διευκρινίζεται ότι ο ισομερής συνδυασμός και των τριών δεν συμπεριλαμβάνεται ως πιθανή ορθή απάντηση για τον απλούστατο λόγο ότι, όπως έχετε διδαχθεί στο μάθημα της Φυσικής στο Λύκειο, όσο υπάρχει βαρύτητα, υπάρχει και κέντρο βάρους.

□ Προσαρμογή. Η κρισιμότατη κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα δημοσιονομικά της χώρας επιβάλλει στην Αριστερά υπεύθυνη στάση. Αυτή συνοψίζεται στο τρίπτυχο: Κριτική υποστήριξη της κυβέρνησης στην προσπάθειά της να σώσει τη χώρα - Τροποποιήσεις σε επί μέρους ζητήματα για δικαιότερη κατανομή των βαρών - Αξιοποίηση της κρίσης έτσι ώστε να αυξηθεί η πίεση για «περισσότερη Ευρώπη».

□ Αριστερή πρόταση διεξόδου. Η κρισιμότατη κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα δημοσιονομικά της χώρας επιβάλλει στην Αριστερά, πέρα από τη στήριξη και τη βοήθεια που είναι καταστατικά υποχρεωμένη να παράσχει στους εργαζόμενους για την καλύτερη οργάνωση της αντίστασης στα μέτρα της κυβέρνησης, να καταθέσει και συγκεκριμένες ρεαλιστικές — αλλά όχι συστημικά διαχειριστικές — προτάσεις για την αντιμετώπιση των συγκεκριμένων πιεστικών προβλημάτων.

□ Υπέρβαση. Η κρισιμότατη κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα δημοσιονομικά της χώρας επιβάλλει στην Αριστερά να επαναφέρει στο προσκήνιο ως πρώτο θέμα στην ατζέντα το κομμουνιστικό αίτημα της ριζικής κοινωνικής αλλαγής. Μια τέτοια ιεράρχηση δεν συναρτάται με προβληματισμούς για εθνικές λύσεις διεξόδου, προσαρμοστικές ή μη, από την καπιταλιστική κρίση.

Παρατηρήσεις: Χρόνος εξέτασης απεριόριστος. Μέχρι τουλάχιστον του σημείου που θα σημειωθούν οι πρώτοι θάνατοι από ασιτία ή οι πρώτες μαζικές λεηλασίες ερήμην της Αριστεράς.


Η εικόνα από το activerain.com

Τι τα θέλουμε τα μάους, τα λαπτόπια, τα πισιά;

Να τα κάνουμ’ εργαλεία· ναι, αλλά για ποια δουλειά;

Μια συζήτηση τις προάλλες στο blog της Κροτ ή «Βέλγας»[1] η οποία μας «αφιέρωσε» και ολόκληρο post[2] μας έκανε να ξανασκεφτούμε: Τι γυρεύει ένας αριστερός στην μπλογκόσφαιρα; Ό,τι πάνω - κάτω και όλος ο κόσμος ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων; Πρέπει να γυρεύει κάτι σώνει και ντε; Μήπως πρέπει να υιοθετήσει την άποψη που λέει ότι το blogging δεν είναι αναζήτηση με συγκεκριμένο σκοπό, αλλά μια βόλτα, έτσι, χωρίς πρόγραμμα, οπότε αυτό, δηλαδή το «να βγαίνει απλώς βόλτα», είναι εκείνο στο οποίο πρέπει να αρκείται; Η μήπως, ό,τι κι αν είναι το blogging, ως μια εικονική δραστηριότητα του καναπέ — εν προκειμένω της καρέκλας — δεν τον αφορά, συνεπώς στο ερώτημα η απάντηση είναι ένα άλλο ερώτημα, το γνωστό «τι γυρεύει μια αλεπού στο παζάρι»; (Αυτό το τελευταίο έχει και μια άλλη, πιο δυσάρεστη παραλλαγή: «Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρων’ οι κότες»…). Τα σκεφτήκαμε λίγο όλα αυτά, καταγράψαμε κάποιες σκέψεις και είπαμε να τις μοιραστούμε μαζί σας.

‘Εργαλεία’;

Αυτή η συγκεκριμένη λέξη μπορεί να μας βάλει σε μπελάδες. Να δώσει δηλαδή αφορμή να κατηγορηθούμε για εργαλειακή νοοτροπία, κατηγορία που συνοδεύει τους αριστερούς εδώ και πολλά χρόνια, σύμφωνα με την οποία, αν ερμηνευτεί κάπως πλατειά, οι αριστεροί, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, δεν έχουν τίποτα άλλο στο μυαλό τους από τον προσηλυτισμό ανθρώπων στην ιδεολογία τους και γενικά την επικράτησή τους με κάθε μέσο.

Η αλήθεια είναι, για να τα λέμε όλα, ότι υπάρχει μια κάποια βάση αλήθειας σ’ αυτόν το συλλογισμό. Έχουμε γίνει κι εμείς μάρτυρες πρακτικών υπερπολιτικοποίησης και υπερανάλυσης μέσω …Βλαδιβοστόκ, ακόμα και σε beach party γενεθλίων, σε συζητήσεις περί χορτοφαγίας, ή σε αντιπαράθεση Ολυμπιακών - Παναθηναϊκών! Βέβαια, υπάρχουν και αντικειμενικές αιτίες για τέτοιου τύπου φαινόμενα, δεν είναι μόνο η αριστερή στενομυαλιά που φταίει. Εν πάση περιπτώσει, ανεξαρτήτως του τι συμβαίνει ή δεν συμβαίνει γενικά στην κοινωνική ζωή και γιατί, έχουμε την πεποίθηση ότι το διαδίκτυο και η δυνατότητα που προσφέρει να αποκτήσει κάποιος ένα βήμα, δηλαδή blog, είναι μια τελείως διαφορετική περίπτωση, για λόγους που θα εξηγηθούν παρακάτω.

Μία δεύτερη ένσταση: Παρά το ότι χρησιμοποιούμε στον τίτλο μας τη λέξη ‘εργαλεία’, συνδεδεμένη μάλιστα με άκρως ενεργητικό ρήμα (‘κάνουμε’), αυτό δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός πως θέλαμε να «πατήσουμε» πάνω στους στίχους του παλιού κομμουνιστικού τραγουδιού. Οφείλεται και — ή κυρίως, καλύτερα — στο ότι όλα αυτά, «τα μάους, τα λαπτόπια, τα πισιά», είναι ήδη εργαλεία από γεννησιμιού τους, θέλουμε δεν θέλουμε. Όπως ακριβώς και «τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά» του τραγουδιού που μας έδωσε την έμπνευση για τον τίτλο, ήταν ήδη εργαλεία, αλλά θανάτου, σε απόλυτη αντίθεση με τα ειρηνικά τρακτέρια στα οποία, κατά τον στιχουργό, ήθελαν να μετατρέψουν τα θωρηκτά «Αβέρωφ» και «Κιλκίς» οι έλληνες κομμουνιστές του μεσοπολέμου.

Και για ποιο λόγο είπαμε ότι μπλογκάρετε, παρακαλώ;

Αφού ξεκαθαρίσαμε την έτσι κι αλλιώς εργαλειακή φύση των εργαλείων που είναι απαραίτητα στο blogging, ας κάνουμε μια ανασκόπηση των λόγων για τους οποίους ένας άνθρωπος αποφασίζει να φτιάξει το δικό του διαδικτυακό βήμα και να αρθρώσει τον λόγο του. Σ’ αυτό μας βοηθάει μία έρευνα της VPRC που έγινε για λογαριασμό του αξιοσημείωτα καλού περιοδικού «Monthly Review» και δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νοεμβρίου του 2008.

Εκεί λοιπόν, στο ερώτημα «Ποιος είναι ο κύριος λόγος που δημιουργήσατε το μπλογκ σας» οι διάφορες απαντήσεις που είχαν στη διάθεσή τους οι ερωτώμενοι συγκεντρώνουν τα εξής ποσοστά (το άθροισμα υπερβαίνει το 100% επειδή οι απαντήσεις ήταν πολλαπλές):

●1 Για να εκφράσω τις απόψεις μου: 76%
●2 Για να αναφέρω τις εμπειρίες μου και να τις μοιραστώ με άλλους: 45%
●3 Για να κινητοποιήσω άλλους σε κάποιες δραστηριότητες: 28%
●4 Για να επηρεάσω τον τρόπο σκέψης κάποιων ανθρώπων: 25%
●5 Καθαρά για ψυχαγωγία: 21%
●6 Για να μοιράζομαι τις γνώσεις μου και να συμβουλεύω άλλους πάνω σε ειδικά θέματα: 20%
●7 Για να αποθηκεύσω πληροφορίες που με αφορούν: 13%
●8 Για να έχω επαφή με φίλους και συγγενείς: 6%
●9 Για να κάνω νέες γνωριμίες: 4%
●10 Για να βγάλω χρήματα: 2%
●11 Άλλο: 11%

Δεν θα αναλύσουμε βέβαια όλες τις απαντήσεις ούτε και χρειάζεται επί του προκειμένου. Απλώς να υπογραμμίσουμε ότι 3 στους 4 δηλώνουν ότι ο βασικός λόγος που μπλογκάρουν είναι η επιθυμία να εκφράσουν δημοσία την άποψή τους και, κυρίως, ότι, όπως αποδεικνύεται από τις απαντήσεις 3,4 και 6 οι οποίες εξηγούν παραπέρα για ποιο λόγο ένας άνθρωπος θέλει να πει την άποψή του και που αθροιστικά ισούνται σχεδόν απόλυτα με το ποσοστό της γενικής απάντησης (73 έναντι 76), συνδέουν αυτή την απόφασή τους, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, με τη θέλησή τους να παρέμβουν τροποποιητικά. Δηλαδή, να αλλάξουν την πραγματικότητα, στο μέτρο των δυνατοτήτων του ο καθένας. Εδώ είμαστε.

Δηλαδή πού ακριβώς;

Αν έτσι έχουν τα πράγματα σχετικά με τα κίνητρα της δημιουργίας ενός blog, πού θα περίμενε κανείς να βρει στον παραπάνω «χάρτη» της έρευνας έναν αριστερό άνθρωπο;

Εμείς νομίζουμε στο διαλεκτικό συνδυασμό του υπ’ αριθμόν 3 και 4 κινήτρου. Γιατί είναι από τα βασικά, τα βασικότατα θα λέγαμε, για κάθε αριστερό ότι δεν παίρνει τον λόγο απλώς για να εκφράσει την άποψή του, αλλά για να επηρεάσει τα πράγματα τόσο στο πεδίο της κοινωνικοπολιτικής συνειδητοποίησης, όσο και σ’ αυτό της πολιτικής πράξης.

Αυτό το «για να» σημαίνει βέβαια ένα απλό πράγμα: Ότι το blogging για έναν αριστερό έχει, πρέπει να έχει, έναν σκοπό. Και ποιος καλύτερος σκοπός από την αποκατάσταση των αριστερών ιδεών που τόσο έχουν απαξιωθεί τα τελευταία 30 χρόνια, με αποκορύφωμα τα χρόνια μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων του 20ου αιώνα; Και πόσο ευνοϊκότερες συνθήκες θα υπάρξουν γι’ αυτή την αποκατάσταση, αν εμείς οι αριστεροί δεν αξιοποιήσουμε και στη διαδικτυακή διάσταση της πραγματικότητας τη σημερινή πανηγυρική και τραγική διάψευση των υποσχέσεων της «ελεύθερης» οικονομίας για γενική ευημερία σε ένα παιχνίδι όπου «όλοι είναι κερδισμένοι» — κι εμείς κι εσείς κι ο Χατζηπετρής, ταχαδήθεν κι έτσι;

Εμείς οι αριστεροί δεν είμαστε που χαλάμε τον κόσμο — και δικαίως φυσικά — για την καταθλιπτική μονοφωνική κυριαρχία των καθεστωτικών ΜΜΕ που σε διαπλοκή με τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και διαμορφώνουν μέσω των οργανικών διανοουμένων του συστήματος τη γνώμη της σιωπηλής — και κοιμώμενης — πλειοψηφίας;

Εμείς οι αριστεροί δεν είμαστε που διαπιστώνουμε καθημερινά ότι η διείσδυση των απολογητών της ελευθερίας της (κεφαλαιοκρατικής) αγοράς, είτε στην εταιρική τους μορφή, είτε στην ελευθεροεπαγγελματική, είτε στην ερασιτεχνική (ή «ερασιτεχνική»), στα πλαίσια της «κοινωνίας των πολιτών», έκφρασή τους, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής και αυξανόμενη;

Εμείς οι αριστεροί δεν είμαστε, τέλος, που σε κάθε περιήγησή μας στη μπλογκόσφαιρα διαπιστώνουμε τη σύγχυση, την αδυναμία των ανθρώπων να συνειδητοποιήσουν πέντε απλά πράγματα που εξηγούν συνεκτικά τα σημερινά αδιέξοδα της ζωής τους;

Ε, ορίστε λοιπόν πεδίο δόξης που ανοίγεται μπροστά μας λαμπρό! Ορίστε «γήπεδο», με χορτάρι - χαλί και θεατές πρόθυμους να μας δουν και να μας ακούσουν, για να παίξουμε «μπάλα»! Ποιος και τι μας εμποδίζει; Πολλά. Όμως, στο παρόν σημείωμα το focus ας μείνει στην καμπούρα μας.

Δουλειά!

Για να τα λέμε όλα, μπορεί η δόξα να μας περιμένει και το γήπεδο — αλλά κι ο καιρός! — να είναι ιδανικά για «μπάλα», αλλά το να παίζει κανείς στην αριστερή πλευρά της μπλογκόσφαιρας δεν είναι εύκολη υπόθεση, ή, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι τόσο εύκολη όσο νομίζουνε πολλοί από μας. Ιδίως για όσους έχουν γεννηθεί μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’70 περίπου και μεγάλωσαν σε συνθήκες αποδόμησης της Αριστεράς από τους αντιπάλους, αλλά και σε συνθήκες αυτόβουλης παραίτησης μεγάλων τμημάτων της από το μεγάλο πρόταγμα της ριζικής κοινωνικής αλλαγής και τις μεγάλες θεωρητικές αφηγήσεις που στέριωναν την ύπαρξή της. Ατυχώς, οι νέες ηλικίες αποτελούμε την πλειοψηφία όσων κυκλοφορούν στη μπλογκόσφαιρα, όπως και η συγκεκριμένη έρευνα επιβεβαιώνει.

Ένας λόγος παραπάνω και κάμποση δουλειά περισσότερη για όσους και όσες κυκλοφορούμε στις αριστερές λωρίδες του διαδικτύου.

Δουλειά; Ε, ναι, δουλειά! Δηλαδή ενεργό συμμετοχή στις διεργασίες της κοινωνίας, προσεκτική, παρατηρητική ματιά στους ποικίλους τρόπους εμφάνισής τους και — βέβαια! — επαναανακάλυψη των κλασικών θεωρητικών της Αριστεράς με πρώτο και καλύτερο τον παππού Κάρολο. Πώς αλλιώς; Γιατί, όποιο κι αν είναι αυτό το «αλλιώς», σε τι μας διαφοροποιεί από το μεγάλο πλήθος των ανθρώπων οι οποίοι αγανακτούν βέβαια για τα χρήματα που διαπιστώνουν σήμερα ότι θα λείψουν από το πορτοφόλι τους αύριο, αλλά, ακριβώς επειδή τους λείπει το «κινούν αίτιο» όλων αυτών των εξελίξεων, φωνάζουν «βοήθεια, κλέφτης!», άλλοι για τους «βολεψάκηδες» του δημοσίου, άλλοι για όσους έγιναν πελάτες ενός πελατειακού κράτους προκειμένου να βρουν δουλειά, έστω και προσωρινή κι άλλοι για τους «άθλιους εμπόρους» (διάβαζε: εμποράκους) που δεν αποδίδουν το ΦΠΑ; Κι αν δεν διαφοροποιούμαστε πώς θα πείσουμε;

Γράφει η φίλη μας η Κροτ σε κάποιο σημείο, στο post όπου απευθύνεται σε μας:

«Και, σε εντελώς πρωτογενές επίπεδο, με εκνευρίζει το γεγονός ότι όλος αυτός ο “κοσμάκης” ως μέγιστη αντίδραση αντιλαμβάνεται το να κάθεται στην καφετέρια και να βρίζει παρμένος ρουφώντας τον καπουτσίνο του, ή άντε, να γράψει πύρινα κείμενα στο ίντερνετ και στο τσακίρ κέφι να φτιάξει κι ένα γκρουπ στο φέϊκβουκ».

Σωστό, σωστότατο. Μόνο που η απάντηση σ’ αυτό δεν είναι, π.χ., το να σπάει κανείς τη μονοτονία των «πύρινων [πολιτικών] κειμένων» με «δροσερά κείμενα» θεατρικής κριτικής ή «εορταστικά» επί τη απονομή των τελευταίων βραβείων «Όσκαρ»[3].

Δεν έχουμε τίποτα με το θέατρο ή την τέχνη βέβαια, το ακριβώς αντίθετο. Ούτε έχουμε την αφέλεια να πιστεύουμε ότι οι αριστεροί διαθέτουν διαφορετικό …DNA από τους άλλους ανθρώπους. Όμως, στους καιρούς που ζούμε, είναι καιρός να ξαναδούμε τις προτεραιότητές μας.

Υπάρχει ο καιρός του σπείρειν και ο καιρός του θερίζειν. Την πρώτη φορά που θέρισε η Αριστερά, μεγάλο μέρος της σοδειάς αποδείχθηκε σκάρτο. Ίσως γιατί και η σπορά δεν έγινε όπως έπρεπε.

Είναι καιρός για νέα, καλύτερη σπορά. Και σ’ αυτή τη δεύτερη απόπειρα, ξηγημένα κορίτσια όπως η Κροτ, είναι κάτι περισσότερο από απαραίτητα…


[1] Κροτ ή Βέλγα (krotkaya.wordpress.com): Έτσι δηλώνει ότι την αποκαλούν οι φίλοι της. Την αποκαλούμε κι εμείς έτσι, για να κάνουμε σαφές ότι σ’ αυτούς ακριβώς συγκαταλεγόμαστε.

[2] Αφορμή γι’ αυτό το post ήταν ένα σχόλιο - φιλικό πείραγμα που στείλαμε στην Κροτ ή «Βέλγα»[1] τις προάλλες και στο οποίο η φίλη μας μάς απάντησε τελικά με ένα ολόκληρο δικό της post. Η ανάρτηση που σχολιάσαμε ήταν ένα κείμενο της Κροτ σχετικά με μια θεατρική παράσταση. Το ανέβασε στις 7 Μαρτίου, στο τέλος δηλαδή της εβδομάδας κατά την οποία ανακοινώθηκαν τα τελευταία οικονομικά μέτρα και δύο ημέρες μετά τη «χημειοθεραπεία» στον Μανώλη Γλέζο. Κανένα πρόβλημα. Εμείς που διαβάζουμε τακτικά την Κροτ, ξέρουμε ότι είναι ξηγημένο κορίτσι. Αυτό που μας έκανε όμως να την πειράξουμε ήταν ένα «ενοχικό» λίγο υστερόγραφο, όπου δήλωνε ότι δεν αδιαφορεί για τις εξελίξεις και να μη νομίζουμε «ότι ζει στην κοσμάρα της», απλώς, «άλλοι τα έχουν πει καλύτερα» και παρέπεμπε τους αναγνώστες της σ’ αυτούς του άλλους. Εν πάση περιπτώσει την πειράξαμε, συνομιλήσαμε όσο συνομιλήσαμε μέσω σχολίων και μετά από δύο ημέρες μας έκανε πρωτοσέλιδο με έναν διφορούμενο μάλιστα τίτλο, που θα μπορούσαμε και να τον παρεξηγήσουμε, αν δεν ήμασταν κι εμείς ξηγημένα αγόρια που γουστάρουν τα ξηγημένα κορίτσια. Όσοι ενδιαφέρονται για λεπτομέρειες μπορούν να δουν το αρχικό post με τη θεατρική κριτική της Κροτ εδώ και το δεύτερο, στο οποίο μας απαντά, εδώ.

[3] Ας μη το εκλάβει κι αυτό ως έγκληση η φίλη Κροτ, όπως εσφαλμένα, θεώρησε και για τα πειράγματά μας στο blog της. Δεν είναι κάθε διαφορετική γνώμη — και μάλιστα διατυπωμένη φιλικά και με χιουμοριστικό τρόπο — καταγγελία. Εξ άλλου, όταν έχουμε καταγγείλει κάτι, το έχουμε κάνει «ολογράφως», τη διαβεβαιώνουμε γι’ αυτό.


Η φωτογραφία από το qfonic.com

Ο «Δρόμος» θα ’χει τη δική του ιστορία…

…λέμε όμως: μήπως τη γράψουνε «τυφλοί»;!

Μια δυσάρεστη και μεγάλη έκπληξη − εντάξει, κόψτε κάτι, συνηθισμένα τα (αριστερά) βουνά απ’ τα (αριστερά) χιόνια! − μας περίμενε χθες βράδυ. Συγκεκριμένα, μας την είχε στήσει στην 22η σελίδα του «Δρόμου», της νέας αριστερής εβδομαδιαίας εφημερίδας που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ και η οποία δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της ΚΟΕ[1] (αντικαθιστώντας έτσι την προηγούμενη 15νθήμερη εφημερίδα της «Αριστερά!») και (τουλάχιστον) της ΚΕΔΑ[1].

Στην 22η σελίδα λοιπόν που επιγράφεται «blogoδρόμιο» διαβάσαμε ένα ρεπορτάζ - παρουσίαση του nosferatos.blogspot.com στο οποίο η συντάκτρια και τακτική συνεργάτις της εφημερίδας πλέκει το εγκώμιο στον φίλο Νοσφεράτο, καλώντας σε ανάγνωση των αναρτήσεών του. Ανάμεσα στα άλλα, φροντίζει να ενημερώσει τους αναγνώστες της εφημερίδας για την πολιτική τοποθέτησή του − σύμφωνα με τον ίδιο:

«[…] πολιτικά τοποθετεί τον εαυτό του ανάμεσα στην Οικολογική Αριστερά, τους Οικολόγους Πράσινους, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέκο Αλαβάνο και των ανανεωτών του ΣΥΝ, του ΠΑΣΟΚ και της αναρχίας…». Και κρίνει σκόπιμο να συμπληρώσει «πονηρά»: «Ναι, όλα αυτά μαζί, αν με εννοείτε…».

Εννοούμε, εννοούμε! Το ζήτημα όμως δεν είναι αν εμείς και άλλοι αναγνώστες της εφημερίδας εννοούμε. Το ζήτημα είναι αν κατανοεί η συντάκτρια του ρεπορτάζ − κατ’ επέκταση και οι υπεύθυνοι της εφημερίδας − ορισμένα πράγματα που εμάς τουλάχιστον μας φαίνονται αυτονόητα.

Ας πούμε, κατανοούν ότι τα «πονηρά» αποσιωπητικά δεν φτάνουν για να καλύψουν την παρουσίαση προσώπων με δημόσιο λόγο οι οποίοι «πολιτικά τοποθετούν τον εαυτό τους ανάμεσα στην Οικολογική Αριστερά, τους Οικολόγους Πράσινους, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέκο Αλαβάνο και των ανανεωτών του ΣΥΝ, του ΠΑΣΟΚ και της αναρχίας…»;

Κατανοούν ότι η Αριστερά μπορεί να παρουσιάζει ακόμα και τον …Διάβολο − πόσω μάλλον έναν προοδευτικό όπως ο Νοσφεράτος − αλλά πάντα κριτικά και τηρώντας τις απαιτούμενες αποστάσεις όπου αυτές απαιτούνται;

Τέλος, για να μη μακρηγορούμε, καταν0ούν ότι, αν για τον καθένα ισχύει το «ποτέ μη βάζεις την υπογραφή σου σε κάτι αν δεν έχεις διαβάσει και τα “ψιλά”», για την Αριστερά, στις μέρες μας − μέρες απίστευτης σύγχυσης, αφόρητου σχετικισμού και ασυνάρτητου εκλεκτικισμού − αυτό ισχύει στο τετράγωνο, αν όχι στον κύβο;

Είναι προφανές ότι έχουν μια κάποια δυσκολία να τα κατανοήσουν όλα αυτά. Ως καλοί σύντροφοι θα τους βοηθήσουμε.

Σε δικό μας post στις 22 Ιανουαρίου με θέμα τη δυσκολία του ενδοαριστερού διαλόγου όπου στηλιτεύαμε τη στάση της «Αριστερής Στρουθοκαμήλου», φίλου της Ανανεωτικής Αριστεράς, το πρώτο-πρώτο σχόλιο ήταν του Νοσφεράτου. Έγραφε τα εξής:

Νοσφεράτος είπε...
«παντως εγώ συμφωνω και ΕΚΤΙΜΩ συγκριτικά [σημ. συντ.: εννοεί συγκριτικά μ’ εμάς] πολύ περισσσοτερο την Αριστερη Στρουθοκάμηλο..
(ιδιως γι εκεινο που ειπε για τους λογής λογής Ρούντηδες )».
22 Ιανουαρίου 2010 8:31 π.μ.

Τι ήταν αυτό, από όλα όσα έγραψε η «Αριστερή Στρουθοκάμηλος», που ενθουσίασε τόσο πολύ τον Νοσφεράτο; Ήταν τα ακόλουθα «ανανεωτικοαριστερά» λόγια (τα bold δικά μας):

«Και μην ανησυχείτε: έχω κάνει και αριστεριστής στα νιάτα μου και καταλαβαίνω πολύ καλά που πάει το πράγμα με τον ΡΙΖΑ αφού ο αριστερισμός είναι αρρώστια και μάλιστα πολύ σοβαρή και αθεράπευτη: δεν είναι τυχαίο πχ ότι ο Χρ. Μπίστης τριάντα χρόνια μετά την διάλυση του ΕΚΚΕ περιφέρει τον τίτλο του σε συνεργασίες ανταρσύας. Ίδιοι είναι και οι Νταβανέλοι, Ρούντηδες[2] και λοιποί γεροσταλίνες που το πολύ που επιθυμούν είναι να βγάλουν καμιά γκόμενα από την νεολαία και να συνεχίσουν να μην δουλεύουν όσοι το έχουν καταφέρει έως τώρα».

Καλύπτονται άραγε όλα αυτά με τα αποσιωπητικά του κειμένου; Είμαστε πολύ περίεργοι τι θα μας απαντήσουν οι υπεύθυνοι της εφημερίδας και η συντάκτρια του άρθρου τους οποίους σπεύσαμε να ενημερώσουμε με email, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της ανάρτησης.

Ελπίζουμε μόνο να μη μας απαντήσουν «πού να ξέρουμε ρε σύντροφοι τι πατάτες γράφονται απ’ τον καθένα στο διαδίκτυο;».

Αν για μας είναι σαφές ότι οι άνθρωποι που «πολιτικά τοποθετούν τον εαυτό τους ανάμεσα στην Οικολογική Αριστερά, τους Οικολόγους Πράσινους, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέκο Αλαβάνο και των ανανεωτών του ΣΥΝ, του ΠΑΣΟΚ και της αναρχίας…» πολύ συχνά διακατέχονται από τέτοιες «πατατένιες»[3] πεποιθήσεις, γι’ αυτούς που εκδίδουν και γράφουν κοτζάμ αριστερή εφημερίδα θα ’πρεπε να είναι ηλίου φαεινότερο.

Εκτός βέβαια κι αν είναι «τυφλοί»!

Ε, ας υποβάλουν τα χαρτιά τους για αναπηρική σύνταξη. Μη γαμάνε όμως την Αριστερά!


[1] ΚΟΕ (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας) και ΚΕΔΑ (Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς): Πολιτικές οργανώσεις που συμμετέχουν στο σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ.

[2] Εννοεί τον Ρούντι Ρινάλντι, ηγετικό στέλεχος της ΚΟΕ που όπως γράψαμε είναι η οργάνωση - ψυχή, μαζί με την ΚΕΔΑ, του «Δρόμου»! Τραγέλαφος! (Όχι βέβαια για την «Αριστερή Στρουθοκάμηλο» ή τον Νοσφεράτο. Για τον «Δρόμο» που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν ξέρει πού του παν’ τα τέσσερα!).

[3] Άλλο θέλαμε να γράψουμε, αλλά είπαμε να δώσουμε τόπο στην οργή…


Η φωτογραφία από το pested.ifas.ufl.edu

Οκτώ και ένας λόγοι για να κατεβούμε όλοι στην αυριανή διαδήλωση

Ι. Επειδή το νέο, «εξυγιαντικό» πρόγραμμα που βρίσκεται σε εξέλιξη αφορά πρωτίστως (αλλά όχι και αποκλειστικά) στους υλικούς όρους της ζωής μας, η αντίθεση σε αυτό πρέπει να εκφραστεί εξ ίσου υλικά (αλλά επίσης όχι αποκλειστικά). Δηλαδή με τη φυσική, σωματική μας παρουσία.

ΙΙ. Επειδή οι αντίπαλοί μας σε αυτή την εκστρατεία εναντίον μας δεν είναι μόνο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (με την «ευγενή» υποστήριξη ΝΔ-ΛΑΟΣ) και το κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στη χώρα μας, αλλά όλη η νέα Ιερά Συμμαχία της ΕΕ και του διεθνούς καπιταλισμού. Τα «μπράβο Γιώργο» της Μέρκελ, του Σαρκοζί και του Ομπάμα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για παρηγορητικές αυταπάτες.

ΙΙΙ. Επειδή, παρά τα όσα λένε από τα παράθυρα της ΤV ή τα κύρια (και δευτερεύοντα) άρθρα των εφημερίδων τους, δεν είμαστε εμείς, οι υφιστάμενοι εδώ και χρόνια τη συμπίεση των εισοδημάτων από εργασία -των μόνων εισοδημάτων που έχουμε για τα προς το ζην- δεν είμαστε εμείς αυτοί που έφεραν τη χώρα στην άθλια σημερινή κατάσταση, αλλά όσοι την κυβέρνησαν επί δεκαετίες.

IV. Επειδή τα μέτρα δεν είναι απλώς ό,τι όλα αυτά τα χρόνια συνηθίσαμε να αποκαλούμε, ακόμα κι εμείς οι ίδιοι, «μέτρα λιτότητας», αλλά είναι μέτρα εξαθλίωσης.

V. Επειδή, άσχετα αν φαινομενικά τα μέτρα θίγουν τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, στην πραγματικότητα είναι μέτρα που θα εφαρμοστούν, θεσμοθετημένα ή στην πράξη, εναντίον ολόκληρου του κόσμου της εργασίας. Απλώς, έχουν χρονοκαθυστέρηση.

VI. Επειδή ο δρόμος που ακολουθούν για τη διόρθωση του δημοσιονομικού εκτροχιασμού -ο μόνος δρόμος που ξέρουν: τα βάρη στην εργασία, τα οφέλη στο κεφάλαιο- θα εγκλωβίσει την ελληνική οικονομία σε μία καθοδική πορεία για τη διόρθωση της οποίας θα απαιτούνται νέα μέτρα που κι αυτά θα οδηγούν σε ακόμα πιο καθοδική πορεία και ούτω καθεξής.

VII. Επειδή από τις αντιδράσεις μας θα κριθεί σε σημαντικό βαθμό αν τα μέτρα εξαθλίωσης των εργαζομένων είναι εφικτό να «περάσουν» σε όλη την ΕΕ, με πρώτες τις χώρες που αποκλήθηκαν PIGS (PIIGS). Αυτό θα επιτείνει την οικονομική ύφεση σε όλη την Ευρωπαϊκή ήπειρο. Συνεπώς, και σε κάθε χώρα.

VIII. Επειδή οι αντιδράσεις μας είναι το πρώτο και απαραίτητο βήμα για να μας συμπαρασταθούν οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη, συμπαράσταση που μας είναι απαραίτητη όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε διεθνικά διευθυντήρια τόσο μεγάλης ισχύος.

ΕΝΑΣ. Επειδή… έτσι! Για ένα γαμώτο! Ή, για ένα φιλότιμο!


Η φωτογραφία από το youpayyourcrisis.blogspot.com

Match point. And the ball is in your court.

Yes, we are talking to you, average Greek. Average Greek and above average idiot!

Σ’ εσένα που πίστεψες ότι «λεφτά υπήρχαν». Όπως πίστεψες άλλοτε, στις «καλύτερες μέρες», στον «εκσυγχρονισμό της χώρας», στην «ισχυρή Ελλάδα», στον «αριστερό ευρωπαϊσμό», στην «εκστρατεία» κατά των πέντε νταβατζήδων, στο «νοικοκύρεμα», στο «σεμνά και ταπεινά», στην «ήπια προσαρμογή».

Σ’ εσένα που ξεσπαθώνεις από το μικροαστικό σαλονάκι σου χρόνια και χρόνια εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων και τώρα, συνειδητοποιώντας ότι χωρίς αυτούς ο εργολάβος άντρας σου, ένθερμος θιασώτης της ατομικής επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, δεν θα είχε πού να πουλήσει τα «κουκλίστικα» τριάρια του για να κάνεις εσύ Χριστούγεννα στη Βιέννη, δηλώνεις ότι δεν συμφωνείς με την περικοπή του μισθού τους.

Σ’ εσένα που έκανες θεό σου το πνεύμα του ανταγωνισμού μετά τη δεύτερη προαγωγή στην πολυεθνική που δούλευες και η οποία σε έκανε να νιώθεις «κάποιος», όπως εκμυστηρεύθηκες στους παλιούς σου συμμαθητές σε κάποιo reunion, αλλά τώρα τρέμεις κάθε φορά που η γραμματέας του «μεγάλου» σε παίρνει στο εσωτερικό για να σου πει ότι αυτός ο «μεγάλος» θέλει «να τα πείτε κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα, ιδιαιτέρως».

Σ’ εσένα που ένιωσες ανακούφιση από το ότι οι περικοπές αφορούν μόνο τους «χαραμοφάηδες του δημοσίου» και που, ξεγελώντας τον εαυτό σου έκανες πως δεν κατάλαβες τη δήλωση του εκπροσώπου του ΣΕΒ ότι «η κατάσταση είναι δύσκολη και για τον ιδιωτικό τομέα», για να μάθεις σήμερα από ευρωπαϊκά χείλη την πικρή αλήθεια που με τόση προσπάθεια απώθησες ότι «είναι φυσικό να υπάρχει αλληλεπίδραση ανάμεσα στους μισθούς του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα».

Σ’ εσένα που δεν καταδέχτηκες ποτέ να γραφτείς στο σωματείο σου επειδή «συνδικαλισμός σημαίνει σαπίλα» και τώρα ρωτάς -ελπίζοντας- «τα συνδικάτα τι θα κάνουν;».

Σ’ εσένα που αφού περιφρόνησες, λοιδόρησες, έφτυσες τις ιδέες της Αριστεράς ως απολιθώματα της Ιστορίας λες τώρα με κρυφή χαιρεκακία ανάκατα με ανομολόγητη επιθυμία «για να δούμε, θα κάνει τίποτα η Αριστερά;».

Σ’ εσένα που ενώ πίστεψες ότι η Πολιτική είναι είτε για τους ηλίθιους, είτε για τους διεφθαρμένους, αρχίζεις τώρα να υποπτεύεσαι ότι το ψωμί και το μέλλον της οικογένειάς σου είναι πρώτα από όλα ζήτημα της Πολιτικής.

Και τέλος, σ’ εσένα που, με το πρόσχημα των αδυναμιών, λαθών και παραλείψεων των πολιτικών οργανώσεων της Αριστεράς, επιχειρηματολογείς εδώ και είκοσι σχεδόν χρόνια υπέρ μιας Αριστεράς χωρίς οργάνωση, χωρίς θεωρία, χωρίς στρατηγική, χωρίς αναφορά σε κοινωνική τάξη, για να ανακαλύψεις τώρα ότι μια Αριστερά χωρίς όλα αυτά είναι ένα πουκάμισο αδειανό. Κόκκινο, αλλά αδειανό.

Και τι να σου κάνει ένα πουκάμισο αδειανό; Και πώς περιμένεις να γεμίσει, αν δεν το γεμίσεις εσύ με το σώμα σου;

Εσύ με το σώμα σου: Πα’ να πει με την καρδιά και το μυαλό σου!


Η φωτογραφία από το deanestennis.org

Εντυπώσεις από μια συζήτηση

Πολύ μελάνι και πολλά bytes δαπανήθηκαν την εβδομάδα που μας πέρασε για τον Ελληνο-Γερμανικό «πόλεμο» ο οποίος ξέσπασε με αφορμή το περιβόητο εξώφυλλο του γερμανικού «Focus». Στον ηλεκτρονικό διάλογο -που, σημειωτέον, τροφοδοτήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τα κλασικά ΜΜΕ- δεν πήραμε ουσιαστικά μέρος, με εξαίρεση κάνα δυό σχόλια, εκ των οποίων το ένα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα φιλικό πείραγμα. Διαβάσαμε όμως αρκετά για να αποκομίσουμε δύο γενικές εντυπώσεις.

Η πρώτη μας εντύπωση είναι ότι επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά πώς αυτό που αποκαλείται «εθνικό αίσθημα» υπάρχει! (Όσοι αμφιβάλλουν, ας αναρωτηθούν: Πόσος θόρυβος θα δημιουργείτο, αν το επίμαχο εξώφυλλο δεν ανήκε στο «Focus», αλλά στο «Ποντίκι»;). Είναι απαραίτητο εδώ να σημειωθεί και το εξής: Η ύπαρξη του εθνικού αισθήματος δεν επιβεβαιώνεται μόνο από τα όσα υποστήριξαν αυτοί που ακολούθησαν τη γραμμή «κοίτα ποιοί μιλάνε». Την ίδια, αντεστραμμένη απλώς επιβεβαίωση πρόσφεραν και εκείνοι που υποστήριξαν ότι «καλά μας τα λένε και κακώς διαμαρτυρόμαστε»! Στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα εθνικό αίσθημα υπεροχής, έστω και με βάση το σκεπτικό «εμείς είμαστε μονόφθαλμοι, αλλά εσείς είσαστε τυφλοί». Στη δεύτερη, με ένα αντίστοιχο αίσθημα, αλλά μειονεξίας αυτή τη φορά: «Ας μη κλαίμε επειδή μας αποκαλούν απατεώνες της Ευρώπης. Να κλαίμε επειδή όντως καταντήσαμε οι απατεώνες της Ευρώπης».

Η δεύτερη εντύπωση την οποία σχηματίσαμε επιβεβαιώνει, κυριολεκτικά κατά κάποιο τρόπο, το γνωστό ανέκδοτο με τον τύπο που του δείχνουν το φεγγάρι κι εκείνος κοιτάζει το δάχτυλο! Ποιο είναι το φεγγάρι και ποιο είναι το δάχτυλο εν προκειμένω;

Το φεγγάρι είναι η ανισόμετρη ανάπτυξη μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης. Το φεγγάρι είναι το θηριώδες εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας, αποτέλεσμα ενός στρατηγικού σχεδίου που, με τη δημιουργία του Ευρώ επί τη βάσει των «κατάλληλων» προνοιών, απέβλεπε στη διατήρηση και περαιτέρω μεγέθυνση της παραγωγικής υπεροχής της κι όχι στη σταδιακή εξισορρόπηση των ανισοτήτων. Κι ακόμα, το φεγγάρι είναι η πανηγυρική διάψευση της απολύτως ανορθολογικής ιδέας ότι μπορείς να καθίσεις στο ίδιο τραπέζι με έναν γίγαντα (πόσο μάλλον με περισσότερους από έναν…) και να φας την ποσότητα και ποιότητα που απαιτείται για να αποκτήσεις τις διαστάσεις του!

Το δάχτυλο πάλι -και δεν εννοούμε αυτό που εμπνεύστηκαν οι όντως ευφυείς και δημιουργικοί γραφίστες του «Focus»- ποιο είναι;

Μα τι άλλο από το γεγονός ότι, αντί να συζητούνται όλα τα παραπάνω, συζητείται μετά πάθους αν είμαστε ή δεν είμαστε απατεώνες και αν έχουν δικαίωμα οι Γερμανοί «δια να ομιλούν»; (Λες και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής θεμελιώνεται σε τίποτα καλύτερο από μια νόμιμη απάτη, λες και ήταν σε άλλη χώρα που τραγουδούσε, από το 1940 κιόλας, ο Άγιος Μάρκος «Στον κόσμο τον σημερινό αυτό το ξέρουν όλοι, η δύναμη στον άνθρωπο είναι το πορτοφόλι»!). Τι άλλο είναι το δάχτυλο προς το οποίο αλληθωρίζουμε από τις κατηγορίες που ρητά ή υπόρρητα εκτοξεύονται, είτε για «εθνικισμό» από τους μεν προς τους δε, είτε για «ραγιαδισμό» από τους δε προς τους μεν, χάνοντας έτσι και οι μεν και οι δε το focus από το επίμαχο σημείο, δηλαδή την αδυσώπητη πραγματικότητα του διεθνούς καταμερισμού εργασίας; (Λες και η οικονομική και γενικότερη ανάπτυξη μιας χώρας εξαρτάται κατά ευθέως ανάλογο τρόπο μόνο από τον εθνικό βολονταρισμό!). Και τέλος, τι άλλο είναι το δάχτυλο που μας στραβώνει από το ότι, αντί να παρατηρούμε και να σημειώνουμε ποιοί Έλληνες χειροκροτούν για την επερχόμενη σύνθλιψη των εργαζομένων και ποιοι Γερμανοί συμπαραστέκονται σε αυτούς που πρόκειται να περάσουν κάτω από τα Καυδιανά δίκρανα της φτώχειας, αντί γι' αυτό λοιπόν εμείς φροντίζουμε επιμελώς να χωριστούμε σε φιλογερμανούς και αντιγερμανούς, σε εκσυγχρονιστές και αντιεκσυγχρονιστές, σε δυτικόφιλους και αντιδυτικούς.

It’s not two Nations fighting each other, stupid!

It’s two Classes!


Η εικόνα είναι από το flags.de