Match point. And the ball is in your court.

Yes, we are talking to you, average Greek. Average Greek and above average idiot!

Σ’ εσένα που πίστεψες ότι «λεφτά υπήρχαν». Όπως πίστεψες άλλοτε, στις «καλύτερες μέρες», στον «εκσυγχρονισμό της χώρας», στην «ισχυρή Ελλάδα», στον «αριστερό ευρωπαϊσμό», στην «εκστρατεία» κατά των πέντε νταβατζήδων, στο «νοικοκύρεμα», στο «σεμνά και ταπεινά», στην «ήπια προσαρμογή».

Σ’ εσένα που ξεσπαθώνεις από το μικροαστικό σαλονάκι σου χρόνια και χρόνια εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων και τώρα, συνειδητοποιώντας ότι χωρίς αυτούς ο εργολάβος άντρας σου, ένθερμος θιασώτης της ατομικής επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, δεν θα είχε πού να πουλήσει τα «κουκλίστικα» τριάρια του για να κάνεις εσύ Χριστούγεννα στη Βιέννη, δηλώνεις ότι δεν συμφωνείς με την περικοπή του μισθού τους.

Σ’ εσένα που έκανες θεό σου το πνεύμα του ανταγωνισμού μετά τη δεύτερη προαγωγή στην πολυεθνική που δούλευες και η οποία σε έκανε να νιώθεις «κάποιος», όπως εκμυστηρεύθηκες στους παλιούς σου συμμαθητές σε κάποιo reunion, αλλά τώρα τρέμεις κάθε φορά που η γραμματέας του «μεγάλου» σε παίρνει στο εσωτερικό για να σου πει ότι αυτός ο «μεγάλος» θέλει «να τα πείτε κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα, ιδιαιτέρως».

Σ’ εσένα που ένιωσες ανακούφιση από το ότι οι περικοπές αφορούν μόνο τους «χαραμοφάηδες του δημοσίου» και που, ξεγελώντας τον εαυτό σου έκανες πως δεν κατάλαβες τη δήλωση του εκπροσώπου του ΣΕΒ ότι «η κατάσταση είναι δύσκολη και για τον ιδιωτικό τομέα», για να μάθεις σήμερα από ευρωπαϊκά χείλη την πικρή αλήθεια που με τόση προσπάθεια απώθησες ότι «είναι φυσικό να υπάρχει αλληλεπίδραση ανάμεσα στους μισθούς του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα».

Σ’ εσένα που δεν καταδέχτηκες ποτέ να γραφτείς στο σωματείο σου επειδή «συνδικαλισμός σημαίνει σαπίλα» και τώρα ρωτάς -ελπίζοντας- «τα συνδικάτα τι θα κάνουν;».

Σ’ εσένα που αφού περιφρόνησες, λοιδόρησες, έφτυσες τις ιδέες της Αριστεράς ως απολιθώματα της Ιστορίας λες τώρα με κρυφή χαιρεκακία ανάκατα με ανομολόγητη επιθυμία «για να δούμε, θα κάνει τίποτα η Αριστερά;».

Σ’ εσένα που ενώ πίστεψες ότι η Πολιτική είναι είτε για τους ηλίθιους, είτε για τους διεφθαρμένους, αρχίζεις τώρα να υποπτεύεσαι ότι το ψωμί και το μέλλον της οικογένειάς σου είναι πρώτα από όλα ζήτημα της Πολιτικής.

Και τέλος, σ’ εσένα που, με το πρόσχημα των αδυναμιών, λαθών και παραλείψεων των πολιτικών οργανώσεων της Αριστεράς, επιχειρηματολογείς εδώ και είκοσι σχεδόν χρόνια υπέρ μιας Αριστεράς χωρίς οργάνωση, χωρίς θεωρία, χωρίς στρατηγική, χωρίς αναφορά σε κοινωνική τάξη, για να ανακαλύψεις τώρα ότι μια Αριστερά χωρίς όλα αυτά είναι ένα πουκάμισο αδειανό. Κόκκινο, αλλά αδειανό.

Και τι να σου κάνει ένα πουκάμισο αδειανό; Και πώς περιμένεις να γεμίσει, αν δεν το γεμίσεις εσύ με το σώμα σου;

Εσύ με το σώμα σου: Πα’ να πει με την καρδιά και το μυαλό σου!


Η φωτογραφία από το deanestennis.org