Λαϊκισμοί…

–Πάρε κόσμε! Πάρε γιαρμάδες δου-νου-του! Το ’πε κι η τρόικα: γιαρμάδες απ’ του Παντελή να πέσει ο πληθωρισμός!
–Άσε μας παιδάκι μου με τους ρουφιάνους μεσημεριάτικα! Που να μη σώσουνε!

–Ρε Γιώργο όχι τόσο μεγάλο καρπούζι. Θα το πετάξουμε στο τέλος.
–Δε μου ’πες ότι θα ’ρθουν οι δικοί σου αύριο;
–Δε ξέρω. Ο μπαμπάς ανέβασε πίεση πάλι.
–Ε, εντάξει. Το καρπούζι είναι διουρητικό!

–Δεν έχεις με ανθό;
–Κι αυτά τι είναι καλέ; Εδώ κοντεύουμε ν’ ανοίξουμε ανθοπωλείο!

–Ο γαύρος είναι καλός;
–Δε τον βλέπεις; Μιλάει!
–Βάλε μου μισό κιλό.
–Να σου βάλω ένα; Θα με θυμηθείς!
–Όχι, όχι. Μισό.

–Μη τ’ ανακατεύετε κυρία μου. Πείτε μου εμένα να σας δώσω ό,τι θέλετε!
–Δεν έχετε έξτρα λαζ;
–Ορίστε. Με δαντέλα κιόλας.
–Σκέτη θέλω. Αυτές είναι για τις νέες.

–Στάσου δυο λεπτά να πάρω αυγά.
–Ρε Φωφώ, έχω γίνει μούσκεμα. Παίρνουμε τ’ απόγευμα απ’ το σούπερ μάρκετ.
–Όχι, όχι. Αυτά είναι ελεύθερης βοσκής.
–Κούνια που σε κούναγε!

–Γιαγιά, γιαγιά… Να πάρουμε μπάλα. Έχει του Ολυμπιακού.
–Δυο έχεις στο σπίτι καμάρι μου.
–Είναι ξεφούσκωτες ρε γιαγιά!


Η φωτογραφία από το neafiladelfeia.gr

Περί κολεκτιβοποιήσεων…

…και προλεταριοποιήσεων!

Διαβάζουμε στη Βικιπαίδεια στο λήμμα Ιωσήφ Στάλιν και στο υποκεφάλαιο Η πολιτική της κολεκτιβοποίησης:

Ο Στάλιν εισήγαγε την αναγκαστική αγροτική κολεκτιβοποίηση. Η αρχή της κολεκτιβοποίησης ήταν ότι θα αντικαθιστούσε τα μικρής κλίμακας μη μηχανοποιημένα και ελάχιστα παραγωγικά αγροκτήματα με μεγάλης κλίμακας μηχανοποιημένα αγροκτήματα που θα παρήγαγαν προϊόντα πιο αποδοτικά.
Προβαίνουμε στις αναγκαίες αντικαταστάσεις:

Ο ΓΑΠ εισάγει την αναγκαστική προλεταριοποίηση των ιδιοκτητών φορτηγών αυτοκινήτων. Η αρχή της προλεταριοποίησης είναι ότι θα αντικαταστήσει τις μικρής κλίμακας μη μηχανοργανωμένες και ελάχιστα παραγωγικές μεταφορικές μικροεπιχειρήσεις με μεγάλης κλίμακας μηχανοργανωμένες καπιταλιστικές μεταφορικές επιχειρήσεις που θα μεταφέρουν προϊόντα πιο οικονομικά.
Αν αφαιρέσουμε τις προφανείς διαφορές εποχών και προσώπων (σιγά που θα βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι τον Μεγάλο Κακό με τον εκλεγμένο Ηγέτη της Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης), μια χαρά μας φαίνεται η αντικατάσταση.

Είναι περίεργο πώς όλα τα «μεγάλα πνεύματα» του «αντισταλινισμού» (από τον πασχίζοντα Πάσχο, μέχρι τους από «ελευθεροδημοκρατικά» ιδεώδη εμφορούμενους αριστερούς και από τους πάσης φύσεως «αναρχικούς», μέχρι τους εχθρούς του κάθε «–ισμού», με την εξαίρεση του καπιταλ–ισμού βεβαίως, βεβαίως), πνεύματα πολύ πιο ελεύθερα και ανήσυχα από τα δικά μας, δεν εντόπισαν αυτή την ομοιότητα.

Πάει η ελευθερία του ατόμου, πάει κι η αυτονομία, πάει ακόμα και η συλλογική ιδιοκτησία των «ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών», μακριά από κάθε κρατική επιβολή. Έπεα πτερόεντα όλα. Μόνο κάτι διαμαρτυρίες του κώλου για την επιστράτευση —καθ’ ό,τι «και αντιμιλιταρισταί είμεθα άμα λάχει να ’ούμε!»…

Και, φυσικά, να σου και οι ομοβροντίες κατά της «αριστεράς» (η πραγματική Αριστερά είναι …εκείνοι!) που υπερασπίζεται τους μικροαστούς (και ψιλοχουντικούς, ως αδειοδοτηθέντες επί «επταετίας»…) εις βάρος του «κοινωνικού συνόλου» (δηλαδή των ευεργετικών συνεπειών που έχει για το κοινωνικό σύνολο ο καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός!).

Σωστά! Τι σόι Αριστερά είναι αυτή που περιορίζεται να επαναλαμβάνει σαν παπαγαλάκι «τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες»;

Δεν βλέπει ότι εδώ δεν υπάρχουν εργάτες κι ότι ο δρόμος είναι ένας;

Με το κεφάλαιο σύντροφοί μας, με το κεφάλαιο!...


Η photo, από το blogthea.gr

Ψυχαναλυτικά. Ή αλλιώς…

…Θεός φυλάξοι!

Σ’ ένα «μικρομέγαλο» (ή «γεροντοαγορίστικο») blog έγινε πρόσφατα αρσενικοθήλυκος ψιλοκαυγάς σχετικά με την ανδρική βία εις βάρος των γυναικών. Κουβέντα στην κουβέντα, ο ψιλοκαυγάς χόντρυνε κάπως, οπότε μια αναγνώστρια, προφανώς μουτζαχεντίν του φεμινισμού, έγραψε σ’ ένα σχόλιό της:

«Βλέπεις εδώ δεν έχουμε Λορίνες Μπόμπιτ να τους τον κόβουν ΣΥΡΙΖΑ να τελειώνει το πανηγύρι».

Όσο να ’ναι, έναν πανικό τον πάθαμε. Προλάβαμε όμως να φέρουμε τα χέρια μας προστατευτικά στην περιοχή που συνηθίζουν να προφυλάσσουν και οι ποδοσφαιριστές όταν σχηματίζουν «τείχος» για τα φάουλ λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή τους. (Να πούμε εδώ για ενημέρωση, αλλά και για να κατανοήσουν καλύτερα οι αναγνώστες και αναγνώστριες προς τι ο πανικός, ότι η Λορίνα Μπόμπιτ είναι μια Αμερικανίδα που το 1993 έκοψε[1] το πέος του άντρα της ενώ αυτός κοιμόταν, επειδή τη χτυπούσε και την απατούσε. Μ’ άλλα —αντρικά— λόγια, γαμούσε κι έδερνε!).

Είναι προφανές ότι το σχόλιο ξύπνησε μέσα μας το κατά Σίγκμουντ Φρόιντ Άγχος του Ευνουχισμού. Πιθανολογούμε ότι και το σχόλιο το ίδιο υπαγορεύτηκε από το, πάλι κατά Σίγκμουντ Φρόιντ, Φθόνο του Πέους. (Επειδή έχουν αγριέψει τα πράγματα, το τελευταίο το λέμε ψιθυριστά και μεταξύ μας: φύλαγε το πέος σου…). Αξίζει δε να σημειωθεί ότι, στην αντίδρασή μας, το στοιχείο της αυτοσυντήρησης του φύλου μας υπερίσχυσε του προβληματισμού για τη μάλλον προφανή —αλλά ακατανόητη, σε μας τουλάχιστον— πολιτική σπόντα του σχολίου, που υπέκρυπτε η αναγραφή της λέξης ‘σύριζα’ με κεφαλαία.

Κορίτσια μη, για το Θεό! Δαγκωματιές αντέχουμε. Μαλλιοτραβήγματα υπομένουμε. Τσιμπιές συγχωρούμε. Ποτήρια στο κεφάλι ξεπερνάμε. Χαστούκια καταπίνουμε. Ακόμα και κλωτσιές στο μαλακό υπογάστριο παραβλέπουμε, αν δεν είναι πολύ δυνατές!

Όχι όμως ρε κορίτσια και μαχαίρι —και μάλιστα σύριζα! Όχι το πουλάκι μας! Όχι αυτό!

Δεν μας πειράζει επειδή θα χάσουμε το «παιχνίδι» μας. Έχουμε ξεπεράσει την ηλικία που παίζαμε με δαύτο! (Είπαμε: να τα λέμε όλα!). Άλλη είναι η αιτία της παράκλησής μας.

Ο αλτρουισμός!

Για σκεφτείτε βρε κουτά:

Ποιανού «παιχνίδι» είναι τώρα αυτό;


[1] Από ασυγχώρητη επιπολαιότητα (ή αξιοθαύμαστη προνοητικότητα;), το έκοψε μεν, δεν το «εξαφάνισε» δε. Έτσι, οι γιατροί τού το συγκόλλησαν κι ο τύπος, προς μια ακόμα επιβεβαίωση της διαλεκτικής εξέλιξης των πραγμάτων, έκανε φοβερή καριέρα ως …πορνοστάρ!


Η εικόνα είναι από το gimmeacd.blogspot.com

Δημήτρη μου, Καζάκη μου… Άλλο Βούδας κι άλλο Κούδας! (Μέρος Β´)

Μερικές κριτικές σκέψεις για ένα προβληματικό άρθρο

Στο προηγούμενο post εξετάσαμε κριτικά τις επισημάνσεις του Δημήτρη Καζάκη (ΔΚ) σχετικά με τη λανθασμένη φιλοσοφία της Αριστεράς όσο αφορά στην αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος και τις ατελέσφορες, κατ’ αυτόν, ενωτικές πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται κατά καιρούς εντός της. Στο σημερινό β´ μέρος θα ασχοληθούμε με την προτεινόμενη από αυτόν κατεύθυνση και θα διατυπώσουμε τα γενικότερά μας συμπεράσματα. Βάση αναφοράς των σκέψεών μας αποτέλεσαν το άρθρο του ΔΚ στον «Δρόμο» του Σαββάτου 10 Ιουλίου σε συνδυασμό με την ομιλία του λίγες μέρες πριν, στο Φεστιβάλ Resistance 2010 (18-19-20 Ιουνίου).

Ενότητα από τα κάτω vs ενότητα από τα πάνω

Αυτή θα ήταν μια επιτυχημένη συμπύκνωση των όσων προτείνει ως αριστερή στρατηγική διεξόδου ο ΔΚ και τα οποία παραθέσαμε αναλυτικά στην προηγούμενη ανάρτηση. Εδώ τα προβλήματα οξύνονται πολύ περισσότερο σε σύγκριση με τα όσα έχουμε ήδη επισημάνει. Και πραγματικά μας κάνει εντύπωση πώς γράφονται αβασάνιστα πράγματα που στέκουν κυριολεκτικά στον αέρα, από ανθρώπους οι οποίοι, ακριβώς επειδή έχουν επιρροή, θα έπρεπε να βουτάνε την πένα τους στο μυαλό τους δυο και τρεις και τέσσερις φορές, πριν γράψουν την κάθε τους λέξη.

Κατ’ αρχήν, για να ξεκινήσουμε από κάτι βασικό: Ο ΔΚ, ενώ δεν προκύπτει από πουθενά ότι είναι ανθενωτικός, το αντίθετο, επιλέγει να θέτει αντιμέτωπες τις δυο ενότητες —αυτή των από κάτω και εκείνη των από πάνω— δηλώνοντας ρητά τη συμπαράταξή του με την πρώτη.

Γιατί πρέπει αυτοί οι δυο δρόμοι να ονοματιστούν ως αντίθετης φοράς; Σε τι εξυπηρετεί κάτι τέτοιο τον διακαή πόθο του ΔΚ, την Ενότητα; Δεν το εξηγεί ρητά στο άρθρο του. Ωστόσο, μπορούμε από τα συμφραζόμενα να εξάγουμε με ασφάλεια το συμπέρασμα ότι αυτό που φέρνει αντιμέτωπες τις δυο ενότητες είναι η αδυναμία τής από πάνω να εκφράσει ουσιαστικά τις αυθεντικές ενωτικές διαθέσεις του λαού που αρχίζουν να εκδηλώνονται ραγδαία. Είναι έτσι; Ναι, σε μεγάλο βαθμό είναι έτσι! (Εδώ συμπεριλαμβάνουμε και τις ανθενωτικές στάσεις των διαφόρων ηγεσιών —«πρωταθλητής» το ΚΚΕ— με διάφορα προσχηματικά «περί διαγραμμάτου»!). Αλλά γιατί επιβάλλεται σώνει και ντε να εγκαταλειφθούν οι προσπάθειες που πιέζουν τις ηγεσίες να ανταποκριθούν ώστε το ‘έτσι’ να γίνει ‘αλλιώς’; Γιατί οι δρόμοι είναι αντίθετοι εξ ορισμού, ενώ κάλλιστα μπορούν να επαναχαραχτούν με τρόπο που θα τους κάνει παράλληλους;

Ένα δεύτερο, επίσης βασικό: Σε ποιο ποσοστό μπορούμε αλήθεια να μιλάμε για ενότητα από πάνω; Εδώ, δεν εννοούμε τις θλιβερές ενωτικές επιδόσεις της ελληνικής Αριστεράς, —τις επισημάναμε στο α´ μέρος του σημειώματος. Εννοούμε το εξής: Όταν κάθε φορά που τίθεται το ερώτημα, στις παρέες ή στις δημοσκοπήσεις, για το αν θα έπρεπε η Αριστερά να αποκτήσει ενιαία ή έστω στοιχειωδώς συντονισμένη δράση, οι καταφατικές απαντήσεις είναι συντριπτικά περισσότερες, δεν είναι πιο ακριβές να μιλάμε για ενωτικές κινήσεις κάποιων «κορυφών», που απλώς υλοποιούν μια εκπεφρασμένη «γενική αριστερή βούληση»;

Ας πάμε σε ένα τρίτο σημείο. Ας υποθέσουμε, για την οικονομία του λόγου, ότι όντως τα ευρέα λαϊκά στρώματα δεν εμπιστεύονται την Αριστερά επειδή εκείνη «δεν απαντά στα άμεσα προβλήματά του με τρόπο πειστικό και ρεαλιστικό από τη σκοπιά των συμφερόντων του». Πώς, αυτό που δεν μπορεί να κάνει η Αριστερά, θα το κάνει «ένα ενιαίο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο των ίδιων των εργαζομένων»; Γιατί αυτό το μέτωπο στο βαθμό που θα ανεβάζει το επίπεδο της αυτοσυνείδησής του και βαθμιαία θα μπολιάζει τον κοινωνικό του χαρακτήρα με στοιχεία του Πολιτικού, θα προστατευθεί από τις αμαρτίες της πολιτικά οργανωμένης Αριστεράς; Τι στο διάβολο; Έχουν διαφορετικό DNA αυτά τα ευρέα λαϊκά στρώματα και θα παραμείνουν αδιάφθορα και πάντα σε επαφή με τα «πιο άμεσα και ζωτικά αιτήματα για την επιβίωση των εργαζομένων και της χώρας»; Αυτό κάνει γέφυρα με το τέταρτο σημείο.

Το τέταρτο σημείο είναι το ζήτημα των μηχανισμών. Θα μπορούσε στα παραπάνω ερωτήματα να απαντήσει ο ΔΚ ότι το ενιαίο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο που εννοεί αυτός θα παραμείνει αγνό γιατί δεν θα έχει μηχανισμούς. Μα τότε δεν θα ήταν κοινωνικοπολιτικό μέτωπο. Θα ήταν μπουλούκι! Υπάρχει, έστω και μια στοιχειώδης συλλογική οργάνωση και μάλιστα του εύρους ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου που μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά, έστω και για μια ημέρα, χωρίς να έχει μηχανισμό; Αν υπάρχει, εμείς τουλάχιστον δεν τον ξέρουμε. Ας μας τον υποδείξει εκείνος.

Ίσως όμως ο ΔΚ να μην είναι τόσο ακραίος. Ίσως να πιστεύει ότι θα υπάρχουν κι εκεί μηχανισμοί με τη διαφορά όμως ότι θα ληφθούν όλες οι πρόνοιες, ώστε να μη λειτουργούν ανεξέλεγκτα και για ίδιον (αναπαραγωγικό) όφελος. Μακάρι να έχει δίκιο! Θα του είμαστε ευγνώμονες. Γιατί, αν και δεν συμμεριζόμαστε καθόλου την αντικομματική ρητορεία, η οποία ευδοκιμεί ιδιαιτέρως στο διαδίκτυο, από την άλλη, ξέρουμε πολύ καλά τα «μπουμπούκια» που ανθίζουν σε όλο τα φάσμα της πολιτικά οργανωμένης Αριστεράς. Με ιδιαίτερη χαρά θα τους ρίχναμε ένα καλό «ζιζανιοκτόνο» λοιπόν, αν ο ΔΚ μπορούσε να μας το προμηθεύσει! Έτσι, εκτός από το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο των εργαζομένων θα έχουμε και μια πολιτικά οργανωμένη Αριστερά, χωρίς αυτονομημένους μηχανισμούς. Μας φαίνεται ευλογία· και δεν διανοούμαστε να σκεφτούμε καν, ότι θα μπορούσε ποτέ ο ΔΚ να έχει διαφορετική αίσθηση εν όψει ενός τέτοιου ενδεχομένου.

Πέμπτο σημείο: Στην περιγραφή του της ανάπτυξης του ενωτικού κινήματος από τα κάτω αναφέρει ρητά πως εκεί συμμετέχουν και ενταγμένοι —προφανώς ενταγμένοι σε κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς. Αυτό δεν είναι μια αποχρώσα ένδειξη ότι ο διαχωρισμός των «δυο» ενοτήτων είναι μια γραμμή χαραγμένη «επί χάρτου»; Και δεν οδηγεί αβίαστα στο ερώτημα, γιατί αυτοί οι ενταγμένοι που συμμετέχουν ολόψυχα στις από τα κάτω ενιαιομετωπικές κινήσεις, να μην ασκήσουν την ανάλογη πίεση προς τις ηγεσίες τους να τους μιμηθούν, αντί να τις αφήσουν ανενόχλητες να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου; Ίσως η απάντηση του ΔΚ να κρύβεται στο επόμενο, έκτο σημείο.

Έκτο: Ο ΔΚ καλεί την Αριστερά να συνειδητοποιήσει πως «έχει μόνο ένα χρέος: Να φανεί χρήσιμη στον αγώνα που διεξάγει σήμερα η εργατική τάξη και γενικά ο λαός για την επιβίωση του». Και γιατί ένα παναριστερό σχέδιο που θα προωθούσε την ενότητα και από τα πάνω δεν θα ήταν χρήσιμο στον αγώνα του λαού για την επιβίωσή του —οπότε δεν θα είχε και νόημα οι μετέχοντες στο μέτωπο των από κάτω αλλά και ταυτόχρονα κομματικά ενταγμένοι να πιέσουν τις ηγεσίες τους;

Κατά τον ΔΚ ένα τέτοιο σχέδιο, «παναριστερό» όπως σπεύδει να το σημασιοδοτήσει απαξιωτικά, μόνο σε ψευδεπίγραφη, τυπική («στα λόγια») ενότητα μπορεί να καταλήξει. Στο κείμενο της ομιλίας του στο Φεστιβάλ Resistance ξεκαθαρίζει με απόλυτη σαφήνεια το γιατί: «Το σίγουρο είναι ότι την Αριστερά σήμερα χωρίζουν αξεπέραστες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές».

Να λοιπόν το γιατί, κατά τον ΔΚ. Με το οποίο «ευλογεί» —εκτός των άλλων (π.χ., τον αφόρητο δογματισμό)— και το κωμικοτραγικό φαινόμενο του εμφύλιου σπαραγμού της Αριστεράς με προσχηματικές αφορμές το νι ή το σίγμα της μαρξικής κοσμοθεωρίας, του λενινιστικού υποδείγματος και του μεταγενέστερου κριτικού μαρξισμού των επιγόνων!

Αφήσαμε για έβδομο και τελευταίο σημείο (‘τελευταίο’ κατά συνθήκη· ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί) ένα πραγματικά εμβληματικό της επιπολαιότητας που σε μεγάλο βαθμό χαρακτηρίζει το άρθρο του ΔΚ. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να αναδείξουμε αυτή τη συγκεκριμένη και εξαιρετικά πρόχειρη σκέψη είναι να της αφιερώσουμε ένα ιδιαίτερο υποκεφάλαιο.

ΕΑΜ

Στην ομιλία του στο Φεστιβάλ Resistance ο ΔΚ είπε σε κάποιο σημείο:

«Με το πρόβλημα της βιωσιμότητας και της προοπτικής της εθνικής οικονομίας, της χώρας και του λαού να αποτελεί όσο ποτέ άλλοτε το κορυφαίο ζήτημα της ταξικής πάλης, το αίτημα για ενιαίο μέτωπο, για ένα νέο ΕΑΜ, που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες συνθήκες έχει γίνει περισσότερο επίκαιρο και επιτακτικό παρά ποτέ».

Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι ξεστόμισε κάτι τέτοιο! Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να πιστέψουμε στα μάτια μας —αλλά και στην ισχυρότατη εντύπωσή μας ότι δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει αναφορά στο ΕΑΜ και κάλεσμα για ένα νέο, αντίστοιχο με τις σημερινές συνθήκες.

ΕΑΜ; Τι μας θυμίζει, τι μας θυμίζει; Να πάμε στο «Ριζοσπάστη»; Όχι θα μας πουν ‘σταλινικούς’. Στην «Αυγή»; Ούτε. Θα μας πουν ‘οπορτουνιστές’. Στη «Εποχή», στο «Πριν»; Όχι και πάλι. Εκτός του ότι δεν θα γλυτώσουμε (όλο και κάποια κατηγορία θα βρεθεί…), τα sites τους είναι σε λίγο καλύτερη κατάσταση απ’ το δικό μας blog. Ας πάμε στη Βικιπαίδεια:

Ιστορικό
Οι κινήσεις για την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου είχαν αρχίσει πολύ νωρίτερα από την 27 Σεπτεμβρίου. Στις πρώτες μέρες του Ιουλίου του 1941 το ΚΚΕ διοργάνωσε την 6η του Ολομέλεια. Μια από τις αποφάσεις αυτής της Ολομέλειας ήταν «...να οργανώσει τις δυνάμεις της λαϊκής εξέγερσης για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της Ελλάδας». Η απόφαση αυτή επηρεάστηκε από την αλλαγή στάσης της ΕΣΣΔ έναντι της Γερμανίας[εκκρεμεί παραπομπή]: είχε προηγηθεί τον Ιούνιο η επίθεση της Ναζιστικής Γερμανίας στην Σοβιετική Ένωση και εκ των πραγμάτων είχε καταρρεύσει το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ.

Με βάση αυτή την απόφαση της Ολομέλειας, το ΚΚΕ εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία μεταξύ των άλλων έγραφε ότι «...καλεί τον ελληνικό λαό, όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις του σ' ένα εθνικό μέτωπο της απελευθέρωσης». Μετά από αυτή την απόφαση, η ηγεσία του ΚΚΕ άρχισε τις επαφές με τους αρχηγούς των υπολοίπων κομμάτων. Η αρχική όμως προσπάθεια δεν έφερε καμιά θετική ανταπόκριση. Όλοι έκριναν ως μη απαραίτητη, ως και μάταιη (λόγω της στρατιωτικής δύναμης της Ναζιστικής Γερμανίας) μια τέτοια αντιστασιακή κίνηση. Η ηττοπάθεια, με κάποιες εξαιρέσεις, και η άρνηση να προχωρήσουν σε οργανωμένη αντίσταση ήταν το συναίσθημα που διακατείχε τότε τους αρχηγούς όλων των κομμάτων.

Χαρακτηριστική είναι η συνάντηση που είχε ο Θανάσης Χατζής μαζί με τον δημοσιογράφο του Ριζοσπάστη Κώστα Βιδάλη (δολοφονήθηκε στη Λάρισα από τους άνδρες του αντικομμουνιστή Σούρλα), με τον αρχηγό του κόμματος των Συντηρητικών Φιλελευθέρων, Στυλιανό Γονατά, όπως αναφέρεται στο τετράτομο έργο του πρώτου «Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε»: ο Γονατάς φέρεται να τους είπε ότι «...αυτό είναι καθαρή τρέλα» και τους προειδοποίησε ότι αν προχωρήσουν στην ίδρυση αυτής της οργάνωσης, θα καλέσει τους αξιωματικούς να οργανώσουν στρατιωτικά τμήματα, κάτω από τον Τσολάκογλου, για να συντρίψουν την «ανταρσία» αυτή, όπως τη χαρακτήρισε.

Στα μέσα του Ιουλίου του 1941, το ΚΚΕ έκανε μια δεύτερη προσπάθεια επαφών. Η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος συναντήθηκε με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς και συζήτησε μαζί τους. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, με εξαίρεση τρία κόμματα που δέχθηκαν να συμπορευτούν με την απόφαση του ΚΚΕ: το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Αγροτικό Κόμμα και η Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας. Οι αντιπρόσωποι των τεσσάρων αυτών κομμάτων αποφάσισαν να προχωρήσουν στην ίδρυση του «Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου».

Δεν κοπυποστάρουμε άλλο. Νομίζουμε ότι η από τα κάτω μεγαλειώδης δράση των μαζών που οδήγησε στην ίδρυση του θρυλικού ελληνικού Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου στα χρόνια της Κατοχής έχει γίνει κάτι περισσότερο από σαφής. Όπερ έδει δείξαι!...

Συμπεράσματα

Έχουμε χαρακτηρίσει από τον τίτλο του post κιόλας το άρθρο του ΔΚ ‘προβληματικό’. Βεβαίως, είναι απολύτως ευδιάκριτο πού βασίζουμε αυτόν το χαρακτηρισμό. Ας κωδικοποιήσουμε τώρα τις βλαβερές συνέπειες αυτής της προβληματικότητας.

1) Καλλιεργεί την άκρως απατηλή —και εν πολλοίς ανόητη ιδέα— ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να απελευθερωθούν από τα δεσμά τους χωρίς πολιτική οργάνωση. Γιατί δεν υπάρχει πολιτική οργάνωση, δεν υπάρχει καν οργάνωση οποιουδήποτε είδους (πόσο καλά το ξέρει αυτό η καπιταλιστική επιχείρηση!) χωρίς όργανα. Και το να έχεις όργανα σημαίνει ότι έχεις όργανα διαβαθμισμένης αρμοδιότητας —άρα και ισχύος. Αλλά σημαίνει και κάτι άλλο, δυστυχώς: Ότι πάντα υπάρχει η (βέβαιη) πιθανότητα τα όργανα να «φαλτσάρουν». Είναι αυτός λόγος να απαρνηθεί το εργατικό κίνημα την αναγκαιότητα της πολιτικής του οργάνωσης; Ξέρει κανείς κάποιον, ο οποίος στην ηλικία των 20 ετών έβγαλε τα δόντια του και τα αντικατέστησε με τεχνητά, με τη (βάσιμη) σκέψη ότι αυτά που του χάρισε η φύση κάποτε θα χαλάσουν;

Τέτοιου τύπου προσεγγίσεις, εμάς τουλάχιστον μας παραπέμπουν στο μεταδομισμό και στα ξαδέρφιά του, την αποδόμηση και το μεταμοντερνισμό, εκεί κάπου στη δεκαετία του ’60. Τότε που οι (αδόμητες) μάζες κατέβαιναν στου δρόμους του Παρισιού, διότι, όπως έκαναν γνωστό οι ίδιες οι μάζες με αξιοθαύμαστης λεπτότητας ειρωνεία, «οι δομές δεν κατεβαίνουν στους δρόμους». Αργότερα όμως θα έμελλε να αποδειχθεί ότι και αυτοί (οι αδόμητοι) που κατεβαίνουν στους δρόμους μπορούν να ανεβαίνουν μέχρι το βήμα του (δομημένου) Ευρωκοινοβουλίου και να «ευλογούν» από εκεί τους ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς του (απόλυτα δομημένου) ΝΑΤΟ… Βλέπετε, τα πράγματα μπορούν να αλλάζουν παραμένοντας ίδια: Ο δομισμός, μαζί και το Κακό που γέννησε (ιεραρχίες, αυταρχικότητα, επιβολή), φεύγει. Ο μεταδομισμός έρχεται. (Φυσικά, επάνω στο Μαγικό Χαλί. Όχι σε δομές!...). Μαζί με το θρίαμβο του «Ελεύθερου Κόσμου» και το κατά Φουκουγιάμα Τέλος της Ιστορίας...

2) Τροφοδοτεί και ενδυναμώνει την τόσο δημοφιλή άποψη «όλοι (οι από πάνω) ίδιοι είναι». Αυτό ανανεώνει το έντονο στις μέρες μας φλερτ μερίδων της Αριστεράς με τον «αντιεξουσιαστικό χώρο». Πόσο ταιριάζει εδώ η παροιμία «ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται», δεδομένου του αντιεξουσιαστικού χαρακτήρα της αριστερής Ουτοπίας! Και πόσο δένει αρμονικά με την εικόνα του Αλαβάνου να διαδηλώνει μέσα από το αντιεξουσιαστικό μπλοκ!

Επιπλέον, συμβαδίζει και με το πνεύμα της volonté générale των ημερών μας. Η οποία δεν θέλει δεσμούς και δεσμά, της φτάνει ο καπιταλισμός! Η σύγχρονη volonté générale λατρεύει την ελευθερία της ατομικής της επιλογής. Δεν της αρέσουν οι πλειοψηφίες («εγκλωβίζουν») ούτε οι μειοψηφίες (υποχρεώνουν). Δεν χρειάζεται «καθοδηγητές», απεχθάνεται τους «ινστρούχτορες», μισεί τους «αρχηγούς». Έχει τον Εαυτό. Τρία σε Έναν!

3) Ενισχύει την παραμυθητική αυταπάτη του «περιούσιου λαού», που αγνός και αμόλυντος, καθώς, προφανώς, έχει εμβολιασθεί κατά της διαφθοράς των μηχανισμών της εξουσίας (έρημε Φουκώ!...), κτίζει και μάλιστα με ραγδαίους ρυθμούς το γρανιτένιο μέτωπο της «αυθεντικής» λαϊκής ενότητας, συνειδητοποιημένος δια της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος. Διότι, βέβαια, ο λαός έχει εκ γενετής άλλες «ποιότητες» και ζει σε άλλο περιβάλλον από αυτούς οι οποίοι είναι βιδωμένοι στους κομματικούς μηχανισμούς της Αριστεράς, για να μη μνημονεύσουμε ότι οι μηχανισμοί της πολιτικά οργανωμένης Αριστεράς, όπως είναι τοις πάσι γνωστό, έχουν στελεχωθεί από Ελ και Νεφελίμ!

Δεν ξέρουμε σε ποιο κόσμο ζει ο ΔΚ. Πάντως μας φαίνεται ότι αυτόν στον οποίο ζούμε εμείς δεν τον ξέρει και πολύ καλά. Στον κόσμο που ζούμε εμείς συναντάμε ανάμεσα στο λαό πολλά ξινισμένα πρόσωπα όταν απλώνουμε το χέρι για να δώσουμε μια προκήρυξη και αντικρίζουμε πολλά άδεια βλέμματα, των μεγαλύτερων κυρίως, βλέμματα που σου λένε ένα μόνο πράγμα: «Αχ παιδάκι μου… Τίποτε δεν γίνεται… Τζάμπα τρως τα χρόνια σου…». Ίσως, όπως μας επισήμανε ένας αναγνώστης πριν δυο-τρείς μέρες, να φταίει το ότι ο ΔΚ έχει βγει πρόσφατα από το καβούκι του. Αυτό από μόνο του δεν είναι, φυσικά, προς θάνατο! Όλοι όσοι βγαίνουμε από το καβούκι μας πραγματοποιούμε την έξοδο κάποια δεδομένη στιγμή, όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου· δεν γεννιόμαστε τέτοιοι!

Το κακό όμως είναι όταν, μη έχοντας επαρκή γνώση της κοινωνικής πραγματικότητας, πλάθει ή αναπαράγει άθελά του, αλλά όχι και συγγνωστά, το μύθο ενός λαού που έχει παραμείνει δήθεν ανεπηρέαστος και αμόλυντος από την ιδεολογία της εξατομικευμένης «ελευθερίας με πλούτο» των τελευταίων 30 ετών —ιδίως των πιο πρόσφατων 20, οπότε και έφτασε στο απόγειο της επιρροής της.

Κι ακόμα αναπαράγει το μύθο ότι αρκεί η συνειδητοποίηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα και των χειρότερων που θα αντιμετωπίσει αύριο για να μετατραπεί από λαός των μακάρων ή των απελπισμένων (ή και τα δυο!) σε λαό των εξεγερμένων, με «πλέρια» πολιτική —δηλαδή ταξική— συνείδηση που θα τον οδηγήσει στο δρόμο της αυτοχειραφέτησης. Να τη πάλι η βολική αυταπάτη της αδιαμεσολάβητης μετατροπής του Κοινωνικού σε Πολιτικό. Έτσι, ως δια μαγείας! Χωρίς γνώση της κίνησης του κόσμου, χωρίς την ανατροπή της προφανούς «κοινής λογικής» (τόσο προφανούς, ώστε δεν αφήνει καν χώρο να σκεφτεί κανείς την πιθανότητα ύπαρξης μιας άλλης λογικής), χωρίς τη θεωρητικοποιημένη πράξη του παρελθόντος (το παρελθόν απέτυχε άλλωστε και σ’ αυτή τη σύντομη ζωή ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος δεν είναι τίποτε!). Και βέβαια —να το ξαναθυμηθούμε αυτό— χωρίς οργάνωση. Μόνο με …αυτοοργάνωση! Η οποία, τουλάχιστον στο μυαλό του ΔΚ, είναι —και θα παραμείνει— κάτι ριζικά διαφορετικό, παρά την ομοιότητα της ρίζας των δυο λέξεων, δηλαδή των δυο εννοιών· προφανώς, οποιαδήποτε ομοιότητα είναι τελείως συμπτωματική, όπως γράφεται και στους τίτλους τέλους των κινηματογραφικών ταινιών!...

Δυο αναγνώσεις

Είχαμε παραθέσει στην αρχή του Α´ Μέρους, στο προηγούμενο post, μερικά σκόρπια σχόλια αναγνωστών που τεκμηριώνουν επαρκώς τα συμπεράσματα τα οποία εκθέσαμε παραπάνω. Αντίδραση παρόμοια με τη δική μας δεν υπήρξε, πλην μιας περίπτωσης κάποιας αναγνώστριας —και δικής μας— η οποία, πολύ σωστά, επεσήμανε, καταθέτοντας τη δική της προσωπική εμπειρία, ότι δεν είναι καθόλου δεδομένο πως η κομματική ένταξη αποκλείει εξ ορισμού τη δουλειά ανάμεσα στον κόσμο της λαϊκής βάσης. («Φυσικά», ουδείς έδωσε σημασία στο σχόλιό της…). Ωστόσο, μάλλον πέρα από τις προθέσεις του ίδιου του ΔΚ, το άρθρο του αναγνώσθηκε και διαφορετικά από ορισμένους.

Εκεί, το focus στράφηκε στον ‘εθνολαϊκισμό’ στον οποίο, υποτίθεται, εκτρέπεται ο Καζάκης —στο συγκεκριμένο άρθρο, αλλά και γενικότερα. Επειδή υπάρχουν ορισμένα κοινά, επιφανειακά σημεία με τη δική μας κριτική, προς αποφυγή συγχύσεων, είναι απαραίτητες κάποιες διευκρινίσεις.

‘Εθνολαϊκισμός’ είναι ένας όρος ο οποίος σημαίνει τη σύμμειξη της εθνικής με τη λαϊκή οπτική των πραγμάτων στην ερμηνεία της πραγματικότητας. Ο Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας —και ένα από τα πουλέν της αναθεωρητικής ιστοριογραφίας η οποία έχει αποδυθεί στην άοκνη προσπάθεια να ξαναγράψει την πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας σύμφωνα με τις απόψεις των νικητών του εμφυλίου— ορίζει τον εθνολαϊκισμό ως «μίγμα εξισωτισμού και εθνικισμού». Ανάμεσα σε αυτούς που υιοθετούν τον όρο μπορεί να βρει κανείς «όλες τις φυλές του Ισραήλ». Από υπεραριστερούς μέχρι υπερφιλελεύθερους· και βέβαια, σε περίοπτη θέση, τους κάθε λογής πολέμιους του «ολοκληρωτισμού», του «σταλινισμού» και των παραφυάδων αυτού, καθώς βέβαια και όλα τα μπερδεμένα ή καθηλωμένα μυαλά που αφθονούν στο «μεσαίο χώρο» της «σιωπηλής, ‘‘δημοκρατικής’’, αδογμάτιστης και ‘‘αντικειμενικής’’ πλειοψηφίας». Αρχικά, η ιδιότητα του εθνολαϊκισμού αποδιδόταν στο ΚΚΕ. Σταδιακά όμως, έφτασαν να τον λούζονται όλοι όσοι, αριστεροί όντες, τολμούν να χρησιμοποιήσουν τις λέξεις ‘λαός’ ή ‘εθνική ανεξαρτησία’. Λέμε ‘να τον λούζονται’, γιατί, δεδομένου του διεθνιστικού χαρακτήρα της αριστερής ιδεολογίας, ο χαρακτηρισμός είναι κομμάτι προσβλητικός όταν τον απευθύνει κάποιος σε αριστερούς. Πολύ περισσότερο επειδή, υπόρρητα, ο όρος συνδέεται με τη θεωρία της «ταύτισης των δυο άκρων», δηλαδή του περίφημου «φαιοκόκκινου μετώπου».

Ίσως είναι περιττό για όσους ξέρουν ή μαντεύουν από τα συμφραζόμενα τις απόψεις μας, αλλά πρέπει να το πούμε καθαρά: δεν θεωρούμε όλη αυτή τη φιλολογία περί εθνολαϊκισμού τίποτε περισσότερο από πομφόλυγες (αλλά αρκετά ελκυστικές, αν κρίνουμε από τα χειροκροτήματα που αποσπούν). Και, φυσικά, η κριτική μας δεν έχει να κάνει σε τίποτε με τέτοια προπαγανδιστικά (αντίπαλα) ιδεολογήματα που, δυστυχώς, τα καταπίνουν αμάσητα και πολλοί φύσει και θέσει αριστεροί.

Για μας ‘λαός’ σημαίνει το άθροισμα όλων αυτών που υπό το παρόν κοινωνικοοικονομικό σύστημα ζουν υπό συνθήκες εκμετάλλευσης και στερημένης ζωής, τόσο υλικά, όσο και πνευματικά. Είμαστε κι εμείς τμήμα αυτού του λαού και είναι φυσική συνέπεια να απευθυνόμαστε σ’ αυτόν και να τον θεωρούμε νομιμοποιητική δύναμη της ριζικής κοινωνικής αλλαγής. Και δεν φοβόμαστε καθόλου να μιλήσουμε για ελληνικό έθνος(-κράτος), εννοώντας το ως πεδίο πολιτικής διεκδίκησης της εξουσίας και ως χώρο ενός διακριτού κοινωνικού σχηματισμού διαμορφωμένου από την ιστορικοπολιτική εξέλιξη των κοινωνιών. Πιστεύουμε και θέλουμε να έρθει μια στιγμή που αυτή η εξέλιξη θα καταργήσει ακόμα και τον συμβολικό διαχωρισμό των ανθρώπων όλης της γης. Αυτή η στιγμή όμως δεν έχει έρθει ακόμα, όσο κι αν κάποιοι, είτε για λόγους ταξικού συμφέροντος, είτε για λόγους δογματικής καθήλωσης ή ιδεοληψίας, βιάζονται να ανακηρύξουν το έθνος-κράτος νεκρό.

Επίλογος

Σε τόσο δύσκολους καιρούς, κάθε άνθρωπος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός πρέπει να ξέρει τι ακριβώς λέει. Η υποχρέωση αυτή, όπως γράψαμε και στην αρχή, αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο όσο περισσότερο αυτός που ομιλεί έχει κύρος και προσωπική πολιτική επιρροή. Ο Δημήτρης Καζάκης τους τελευταίους μήνες έχει αναδειχθεί σε ένα τέτοιο πρόσωπο χάρη στην αρθρογραφία του για ένα ζήτημα που πολλοί μέσα στην Αριστερά κάνουν πως δεν το βλέπουν: το ζήτημα του χρέους. Νομίζουμε όμως ότι για αρκετά από όσα είπε με το συγκεκριμένο άρθρο του δεν ήξερε τι ακριβώς λέει. Στην καλύτερη περίπτωση (που είμαστε πρόθυμοι να δεχθούμε): δεν ήξερε να πει με περισσότερη ακρίβεια και λιγότερη επιπολαιότητα αυτά που ήθελε να πει.

Θεωρούμε τη συμβολή του κατά του στρουθοκαμηλισμού που μεγάλες μερίδες τής Αριστεράς επιδεικνύουν στο πρόβλημα-ταφόπλακα τού χρέους εξαιρετικά σημαντική. Και μας στενοχώρησε η αυτοϋπονόμευσή του από τις όποιες κατά την άποψή μας αστόχαστες σκέψεις διατύπωσε. Ίσως αυτός να είναι και ο κυριότερος λόγος που ήμασταν τόσο οξείς στην κριτική μας. Η Αριστερά δεν έχει πολλούς που έχουν το θάρρος να βάζουν τα χέρια τους επί τον τύπον των ήλων και πρέπει να τους προσέχει. Η αυστηρή κριτική μας ήταν εκδήλωση αυτής ακριβώς της προσοχής.

Ας κλείσουμε με μια αποστροφή:

Η απαξίωση της έννοιας ‘κόμμα’ είναι για την Αριστερά ο σύντομος δρόμος προς την αυτοκτονία. Ο αργός είναι να διατηρήσει τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων της ως έχει και ευρίσκεται!

Μακάρι να συμφωνούσε ο Δημήτρης Καζάκης σ’ αυτό!


Η φωτογραφία είναι από το arvindsundar.blogspot.com. (Κάπου όμως την «πειράξαμε»).

Δημήτρη μου, Καζάκη μου… Άλλο Βούδας κι άλλο Κούδας! (Μέρος Α´)

Μερικές κριτικές σκέψεις για ένα προβληματικό άρθρο

ΣΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΑΒΒΑΤΙΑΤΙΚΟΥ «Δρόμου» (10 Ιουλίου) διαβάσαμε στην 5η σελίδα, στην ενότητα ‘Πολιτική’, ένα άρθρο του Δημήτρη Καζάκη (εφ’ εξής ΔΚ) με τίτλο «Τι είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως σήμερα;» και υπότιτλο «Η περίοδος απαιτεί μια εντελώς διαφορετική ενότητα». Το άρθρο, που αναπαράγει κατά βάση τους προβληματισμούς του ΔΚ όπως τους ανέπτυξε με ομιλία του στο Φεστιβάλ Resistance, αναφέρεται στις ενωτικές πρωτοβουλίες και διεργασίες εντός της πολιτικά οργανωμένης Αριστεράς και αμφισβητεί το κατά πόσον ωφελούν την ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Λόγω της κεντρικότητας του θέματος, όπως ήταν φυσικό, αναδημοσιεύτηκε σε αρκετά αριστερά blogs· εμείς παραπέμπουμε στο Βαθύ Κόκκινο, μια και όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε το post, φιγουράριζε πρώτο-πρώτο στη σελίδα αναζήτησης. (Για την ομιλία του ΔΚ στο Resistance εδώ).

Οι bloggers που αναδημοσίευσαν το άρθρο δεν έκριναν σκόπιμο να καταθέσουν κάποια άποψη γι’ αυτό. Εμείς δεν θα τους μιμηθούμε· έχουμε κάποια πράγματα να σχολιάσουμε και για τα οποία, πιστεύουμε, αξίζει να γίνει κουβέντα. Ωστόσο, πριν αναπτύξουμε τις σκέψεις μας, για να πάρετε μια γεύση της πρόσληψης του κειμένου από τους αναγνώστες, αξίζει τον κόπο να παραθέσουμε λίγα ενδεικτικά σχόλια αναγνωστών —έτσι κι αλλιώς αρχικά τα σχόλια ήταν ελάχιστα· αργότερα πήραν φωτιά σε ένα blog, αλλά γι’ αυτό …αργότερα. Από αυτά τα αρχικά σχόλια παραθέτουμε ανακατεμένα:

«Και βέβαια καμιά ηγετική ομάδα από τις πολλές της Αριστεράς δεν έχει στις επιλογές της να ενθαρρύνει την οργάνωση κινημάτων από τα κάτω, την αυτοοργάνωση των μαζών. Αντίθετα κατασκευάζει συνεχώς σχήματα ( μέτωπα , πρωτοβουλίες κλπ) για να εγκλωβίσει τις όποιες κινήσεις και να τις μετατρέψει σε ιμάντες του παρακμιακού πολιτικού της λόγου. Η απόσταση των ηγεσιών από τα πραγματικά προβλήματα και τις ανάγκες του κόσμου είναι η αιτία της μικρής αποδοχής που βρίσκουν σχήματα και οργανώσεις από τον κόσμο. Αντίθετα το ΚΚΕ ως εκκλησία με τη μεγάλη σοσιαλιστική του αφήγηση πείθει ακόμα και θα πείθει στο μέλλον ένα μεγαλύτερο ποσοστό, κρατώντας το ανενεργό και προσηλωμένο στον αντιδραστικό ρόλο του προπαγανδιστή και πιστού. Συνεπώς τα σημερινά αριστερά σχήματα είναι ήδη στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Αναζητούνται άλλα λιγότερο ηττοπαθή και ηττολάγνα».

«Ας κάνουν πρώτα ένα ξεκαθάρισμα και μετά...σώζουν και τη χώρα. Αν έχει το θάρρος η οποιαδήποτε οργάνωση της αριστεράς, ας δημοσιεύσει τα ονόματα αριστερών με εταιρείες και επιχειρήσεις που κερδοσκοπούν με βάση τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία. Και αν δε μπορεί να τα βρει, το πολύ-πολύ ας...ρωτήσει τους εργαζόμενους. Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Ή μήπως είναι;».

«Αυτό που επισημαίνει [σ.σ.: το άρθρο] είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Νομίζει η Αριστερά, τα 182 διαφορετικά κομμάτια της, ότι έχει πιάσει τον Πάπα απ’ τα’ αρχίδια. Και πια Αριστερά; Τσιπραίοι, Παπαρηγαίοι, Κουβέληδες και δεν συμμαζεύεται. Όταν είχαν 10 ανθρώπους, σαν αυτούς που ο Γκράμσι είχε περιγράψει σαν οργανικούς διανοούμενους της Αριστεράς (Πουλατζάς, Ελεφάντης, Παπαγιαννάκης, κ.λπ.) τους απαξίωσε γιατί δεν χωρούσαν στις κοντόφθαλμες πολιτικές επιδιώξεις τής πολιτικής πρεσβυωπίας της. Και κράτησε και πορεύεται ακόμα με τους Κυρκαίους».

«Μ’ αρέσει η περιγραφή της εκκλησίας για το ΚΚΕ. Και πιστεύω ότι ο σύγχρονος άνθρωπος αν και δύσκολο να ξεφύγει από την τελετή και την μαγεία εκ φύσεως, πρέπει να αυτονομηθεί».

«Προσυπογράφω με... χέρια και πόδια! Ο απλός λαός διακρίνεται γενικά σε δύο μεγάλες κατηγορίες. 1) Εκείνους που κατανοούν σε γενικές γραμμές τις απατεωνιές που γίνονται σε βάρος τους και θέλουν να κάνουν κάτι (αλλά αναρωτιούνται ΤΙ). 2) Εκείνους που δεν κατανοούν, είτε γιατί τους λείπει η πληροφόρηση είτε γιατί έχουν επηρεαστεί από την εσκεμμένη παραπληροφόρηση. Στην περίπτωση των πρώτων, χρειάζονται εφόδια για να μπορέσουν να καταφέρουν κάτι, όλοι μαζί. Στη δεύτερη περίπτωση, χρειάζεται ΣΩΣΤΗ πληροφόρηση με το ΣΩΣΤΟ ΤΡΟΠΟ. Οποιοσδήποτε σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί να προσφέρει κάτι και στις 2 περιπτώσεις. ΑΥΤΟΣ -νομίζω- είναι κι ο ρόλος της (όποιας) αριστεράς. Από κει και πέρα, ο λαός έχει το λόγο, δηλαδή η μάζα των ανθρώπων που οργανώνεται και συνειδητοποιεί. Όμως, το να χρησιμοποιηθεί ο λαός σαν ‘‘καύσιμο’’ για να ανεβαίνει στην εξουσία κάποια ηγεσία (αριστερή ή άλλη) αποτελεί ΑΠΑΤΗ. Ο Noam Chomsky εξηγεί καλά ΤΙ συμβαίνει με την αριστερά, […]. Δυστυχώς η εποχή μας απαιτεί ΟΡΑΜΑΤΑ και —ιδίως— ΠΡΑΚΤΙΚΑ σχέδια για το μέλλον, πολύ περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Και σε αυτό αδυνατεί να βοηθήσει η παραδοσιακή αριστερά, που _νόμιζε_ πως είχε ένα όραμα για το μέλλον αλλά στην πραγματικότητα είχε μόνο 5-6 φράσεις γι' αυτό, σε ΟΛΟ το έργο του Μαρξ (όπως λέει κι ο Τσόμσκυ). Ευτυχώς... η ακραία κατάσταση στην οποία εισερχόμαστε έχει το μοναδικό χαρακτηριστικό να ενώνει όσους την πολεμούν, ενώ τα κραυγαλέα αρνητικά στοιχεία της γεννούν από μόνα τους και ορισμένα εύλογα κοινωνικά οράματα. Π.χ. η αυτοδιαχείριση, μαζί με την κατάργηση των δεινών που απαριθμεί ο Καζάκης, είναι (ίσως) το ΠΙΟ φυσικό, νέο αναδυόμενο πρότυπο, που σχεδόν όλοι (αν τους ρωτήσετε) πολύ θα ήθελαν. Το θέμα είναι ΠΩΣ θα γίνει...».

«H αριστερά είναι σήμερα εκεί που βρίσκονται οι αριστεροί. Στη σκέψη τους και στην ζωή τους, πουθενά αλλού. Ίσως ευτυχώς».


ΠΥΡΟΔΟΤΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ του ΔΚ μια τέτοια προφανή σύγχυση όπως αυτή ευδιάκριτα διαγράφεται στα παραπάνω σχόλια; Διευκολύνει την απορριπτική στάση για το σύνολο της οργανωμένης Αριστεράς; (Και μάλιστα, απορριπτική στάση που φτάνει στα όρια του καθολικού και που βέβαια πηγάζει πρωταρχικά από αυθαίρετη «ανάγνωση» των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων και πασιφανή έλλειψη πληροφόρησης σχετικά με τις εξελίξεις εντός της Αριστεράς από τη μεταπολίτευση και κυρίως από το ’89-’91 και μετά —τόσο αυτές που σχετίζονται με θεωρητικές διεργασίες, όσο και εκείνες που αφορούν στις οργανωτικές αποκρυσταλλώσεις και συνέπειές τους στο «σώμα» της). Καλλιεργεί τις αυταπάτες και τους μεγάλους, ωραίους μύθους —ορισμένοι από τους οποίους έθρεψαν —ή και θρέφουν ακόμα— σημαντικά κομμάτια της ίδιας της Αριστεράς; Για να τα δούμε όλα αυτά πρέπει να αναλύσουμε το ίδιο το άρθρο.

Οι άξονες της κριτικής…

Στο άρθρο του ΔΚ μπορεί να διακρίνει κανείς τρεις κριτικές αιχμές.

Η πρώτη είναι ο συλλογικός βοναπαρτισμός της Αριστεράς και η συνεπακόλουθη διάθεσή της —ή μάλλον προδιάθεση— να θέτει σε δεύτερη μοίρα την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, σε αντίθεση με την αναγκαιότητα της εξεύρεσης κοινού βηματισμού για τα πολυποίκιλα τμήματά της που το θεωρεί κορυφαίας προτεραιότητας ζήτημα.

Η δεύτερη, η αδυναμία της να ορίσει διεκδικητικούς στόχους, στερώντας έτσι από τον αντιστεκόμενο λαό τον αναγκαίο καταλύτη που θα προσδώσει ανώτερη δυναμική από αυτήν που εγγενώς έχουν οι εξ ίσου αναγκαίες (αλλά όχι και ικανές) διαθέσεις εναντίωσης στα μέτρα των εντολέων (τρόικα) και των εντολοδόχων (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ).

Τέλος, η τρίτη αιχμή, υπόρρητα ερωτηματική αυτή, είναι η υπόνοια ότι το παραπάνω έλλειμμα δεν είναι ακριβώς αδυναμία αλλά απροθυμία, η οποία επιχειρείται να καλυφθεί μέσω της παράδοσης κονσέρτων για (αγωνιστικές) σάλπιγγες και της προσχηματικής επίρριψης των ευθυνών, ως άλλοθι, στον απρόθυμο να τις ακολουθήσει λαό.

…και η πρόταση διεξόδου

Αυτό που προτείνει ο ΔΚ ως μοναδική λύση εξόδου από τον φαύλο κύκλο της συνεχούς έκπτωσης των συνθηκών διαβίωσης εκατομμυρίων Ελλήνων «δεν είναι η ενότητα της Αριστεράς, ούτε ένα αριστερό μέτωπο, όπως κι αν το εννοεί κανείς, αλλά η ενότητα δράσης της πλειοψηφίας του λαού». Όμως, επειδή κατά τον ΔΚ αυτή η πλειοψηφία ούτε τοποθετείται στην Αριστερά, ούτε και την εμπιστεύεται εξ αιτίας του ότι η Αριστερά «δεν απαντά στα άμεσα προβλήματά του με τρόπο πειστικό και ρεαλιστικό από τη σκοπιά των συμφερόντων του» γι' αυτό και η λαϊκή ενότητα στη δράση «δεν περνά αναγκαστικά μέσα από την κοινή δράση της Αριστεράς, αλλά μέσα από ένα ενιαίο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο των ίδιων των εργαζομένων». Αυτό το μέτωπο δεν θα υλοποιεί μια τυπική ή επίπλαστη ενότητα-αυτοσκοπό, αλλά μια ουσιαστική, «ανοιχτή σε όλους, σε όλες τις δυνάμεις του λαού, που αποδέχονται την κοινή δράση ενάντια στον κοινό εχθρό στη βάση των πιο άμεσων και ζωτικών αιτημάτων για την επιβίωση των εργαζομένων και της χώρας». Στη συνέχεια, αφού ορίζει ως άμεσο στόχο του μετώπου την αντιμετώπιση του χρέους —παραλείποντας να υπενθυμίσει, ως αυτονόητη, την πάγια και επανειλημμένα διακηρυγμένη θέση του για άρνηση της πληρωμής του και έξοδο από τη ευρωζώνη— γράφει:

«Αυτό το ενιαίο μέτωπο της πλειοψηφίας των εργαζομένων δεν μπορεί να το εκφράσει κανένα σχέδιο της ‘‘παναριστεράς’’, όσο ριζοσπαστικό κι αν εμφανίζεται στα λόγια, όπως άλλωστε δεν το εξέφρασε ποτέ έως τώρα. Όσοι συναρπάζονται με τέτοια εγκεφαλικά σχέδια, αρνούνται ή αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η Αριστερά έχει μόνο ένα χρέος: Να φανεί χρήσιμη στον αγώνα που διεξάγει σήμερα η εργατική τάξη και γενικά ο λαός για την επιβίωση του.

Αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό, οφείλει να καταλήξει στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας».

Για να καταλήξει στο συμπέρασμα-απάντηση του ρητορικού ερωτήματος που θέτει ο ίδιος αν υπάρχει σήμερα η Αριστερά που αναγνωρίζει αυτό το χρέος:

«Ναι υπάρχει. Δεν θα τη βρείτε στις ηγεσίες και τους μηχανισμούς των κομμάτων της, ούτε στους διαλόγους των ‘‘επωνύμων’’ επί παντός επιστητού, θα την βρείτε να αναπτύσσεται ραγδαία μέσα στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, εκεί όπου αρχίζουν να ξεπετάγονται για πρώτη φορά τα ‘‘έμβρυα’’ μιας αυθεντικής λαϊκής οργάνωσης, μέσα από επιτροπές και πρωτοβουλίες μέχρι χτες ανένταχτων, αλλά και ενταγμένων, που ψάχνουν να βρουν τρόπους κοινής δράσης με τους γείτονες και τους συναδέλφους τους για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα πιο κρίσιμα και επείγοντα προβλήματα της περιόδου.

»Πρόκειται για μια κρίσιμη μάζα αγωνιστών που διατρέχει οριζόντια τα κόμματα και τις οργανώσεις της Αριστεράς και ξέρει να θέτει τα πιο άμεσα αιτήματα της κοινής δράσης πάνω από τις γενικότερες ιδεολογικοπολιτικές διαφορές. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα. Κι εκεί μόνο μπορεί να στηριχθεί μια αληθινή πολιτική πρωτοβουλία που δεν θα αναλώνεται με τα όποια κοινά σημεία της Αριστεράς, αλλά θα θέτει ως άμεση και επείγουσα ανάγκη το ενιαίο μέτωπο των ίδιων των εργαζομένων, της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού».

Προβλήματα

Χαρακτηρίσαμε εξ αρχής, από τον τίτλο κιόλας, το άρθρο του ΔΚ ‘προβληματικό’. Ο χαρακτηρισμός αυτός, κατά την άποψή μας, εδραιώνεται τόσο στο διαπιστωτικό (κριτικό) μέρος του άρθρου του, όσο και σ’ εκείνο που αφορά στην προτεινόμενη λύση. Ας εξετάσουμε πρώτα τις διαπιστώσεις του.

Θα ήταν άδικο να ισχυριστεί κανείς και εν πάση περιπτώσει επ’ ουδενί λόγω το ισχυριζόμαστε εμείς ότι ο ΔΚ έχει σε όλα λάθος. Δεν έχει. «Δεν έχει», αλλά το άρθρο «είναι προβληματικό»! Μήπως παίζουμε με τις λέξεις;

Καθόλου! Το πρόβλημα συνίσταται στο ότι διαβάζει την πραγματικότητα αποσπασματικά και συγκυριακά, αποσυνδέοντάς την από το γενικότερο ιστορικό πλαίσιο της εποχής που διανύουμε στην Ελλάδα, αλλά και ευρύτερα.

Αυτή η συγκυριακή ανάγνωση τον οδηγεί στο ουρανοκατέβατο συμπέρασμα ότι η Αριστερά λείπει «σε διαρκές συνέδριο ενότητας» και γι’ αυτό, τάχα, δεν αδειάζει να ασχοληθεί με την ανάπτυξη του κινήματος. Ποιο είναι το κατά ΔΚ «διαρκές συνέδριο ενότητας»; Δυο εγχειρήματα όλα κι όλα σε διάρκεια 36 ετών! Το «ανέκδοτο» της Ενωμένης Αριστεράς του 1974 και η άδοξης κατάληξης απόπειρα του 1989 για τον ενιαίο Συνασπισμό. Αυτά καταθέτει εξ άλλου κι ο ΔΚ στο άρθρο του· τα (ανύπαρκτα) άλλα τα «κρύβει» στη φράση «και πάει λέγοντας μέχρι τις μέρες μας». Με εξαίρεση την εμβρυακή ακόμα προσπάθεια του «Αριστερού Βήματος Διαλόγου και Κοινής Δράσης» την οποία ρητά αποκηρύσσει.

Δεν ανιχνεύεται συνεπώς «βοναπαρτισμός» στην οργανωμένη Αριστερά; Ασφαλώς και ναι! Μόνο που οι εστίες του δεν εντοπίζονται στην αντιμετώπιση γενικά των ευρέων στρωμάτων του πληθυσμού τα οποία θα μπορούσαν αντικειμενικά να πυκνώσουν τις τάξεις της Αριστεράς, αλλά στη στάση ενός εκάστου αριστερού σχήματος έναντι εκείνων που ακολουθούν όλα τα άλλα αριστερά σχήματα. Η έπαρση για την οποία κάνει λόγο ο ΔΚ εκδηλώνεται σε όλη της τη «μεγαλοπρέπεια» και ταυτόχρονα τροφοδοτεί και διαιωνίζει αυτό ακριβώς που για τον ίδιο δεν αποτελεί πρόβλημα: τον κατακερματισμό της Αριστεράς και τον ασίγαστο δικό της εμφύλιο! Αντίθετα, στην προσέγγιση του ευρύτερου ακροατηρίου είναι πολύ πιο «ταπεινή» και συγκαταβατική —συχνά υπερβολικά συγκαταβατική· άλλο αν αδυνατεί επί μονίμου βάσεως να διεισδύσει.

Το δεύτερο σημείο της κριτικής του ΔΚ για την αδυναμία της αριστερής στοχοθεσίας εμπεριέχει βέβαια μια κοινοτοπία, αν μιλήσουμε κατ’ αρχήν γενικά. Εδώ και δεκαετίες η Αριστερά του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου περιορίζεται σε συνεχείς μάχες οπισθοφυλακών μετά από συνεχείς οπισθοχωρήσεις. Φυσικά, αυτό δεν απαλλάσσει το ελληνικό κομμάτι της από τις όποιες ευθύνες του. Είναι όμως άδικο και εν μέρει παραπλανητικό να μην υποσημειώνεται —παράλληλα με τις εγχώριες ευθύνες— και ο βάλτος μέσα στον οποίο έχει κολλήσει διεθνώς.

Επιπλέον, πάσχει και πραγματολογικά. Πέραν του ότι και οι τρεις κυριότεροι πόλοι της οργανωμένης Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ορίζουν ο καθένας τούς δικούς του, συχνά αλληλεπικαλυπτόμενους, στόχους, επιπλέον, έχουν πάρει θέση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και στο θέμα του χρέους που κατά τον ΔΚ είναι το πρωτεύον. Η ειρωνεία δε του πράγματος βρίσκεται στο ότι οι δύο από τους τρεις κινούνται παράλληλα με τις δικές του θέσεις σχετικά με το δημόσιο χρέος! Συγκεκριμένα:

Το ΚΚΕ δεν είναι αντίθετο με την προοπτική της άρνησης πληρωμής του χρέους και την ρήξη με την ΕΕ συνολικά (υπερακοντίζοντας τη θέση για έξοδο απλώς από την ευρωζώνη) με την προϋπόθεση όμως της ένταξης μιας τέτοιας ενέργειας στα πλαίσια του αγώνα για λαϊκή εξουσία —πράγμα που βέβαια σημαίνει την άνευ όρων προσχώρηση στην πολιτική γραμμή του. (Φυσικά! Για το ΚΚΕ μιλάμε!). Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος καθώς υιοθετεί την άρνηση πληρωμής και τη συνδέει με την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού κινήματος. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι στιγμής, φαίνεται να τάσσεται υπέρ της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους με όρους, εννοείται, υπέρ των εργαζομένων και όχι υπέρ των συμφερόντων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.


Η άδικη κριτική γίνεται πιο εμφανής στην τρίτη υπόρρητη αιχμή του ΔΚ όταν αποδίδει στην Αριστερά απροθυμία να ηγηθεί καθώς και την πρόθεση να «κρυφτεί» πίσω από τις αδυναμίες του λαϊκού κινήματος.

Παραγνωρίζει το γεγονός ότι μέσα σε λίγους μήνες η Ελλάδα στοχοποιήθηκε και τοποθετήθηκε με πανευρωπαϊκή επικύρωση (και τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ φυσικά) στη θέση της χώρας-παράδειγμα προς αποφυγή, μέσω της οποίας θα διευκολυνόταν ταυτόχρονα και η πειθάρχηση και άλλων ευρωπαϊκών κοινωνιών στα «συνήθη» αντιλαϊκά μέτρα. Πόσο εύκολο ήταν για την ελληνική Αριστερά να καλύψει σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα χαμένο έδαφος ετών και ετών και να διορθώσει χρόνιες αδυναμίες; Αρκεί για κάτι τέτοιο η (ορθή) διαπίστωση πως «οι καιροί ου μενετοί»;

Όσο για την κατηγορία της προσχηματικής επίρριψης των ευθυνών στη ανωριμότητα και ανετοιμότητα του κινήματος, αυτή μπορεί να σταθεί μόνο αν τα πράγματα δεν είναι έτσι και το κίνημα είναι ρωμαλέο. Διαφορετικά, αποτελεί μια κατηγορία δίκης προθέσεων που μπορεί βέβαια να διατυπωθεί, αλλά οπωσδήποτε μένει να αποδειχθεί. Αυτό το τρίτο σημείο συνδέεται άμεσα με τις προτάσεις διεξόδου του ΔΚ . Γι αυτές, όπως και για τα δικά μας συνολικά συμπεράσματα, στο β´ μέρος του σημειώματος που θα είναι το επόμενο post.


Η photo από το restorethegospel.wordpress.com

Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη…

…κι ο Νίκος Κωνσταντόπουλος τον Τζίγκερ να ξεπλύνει!

Σύμφωνα με την πολύ φρέσκια ηλεκτρονική ειδησεογραφία, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, Πρόεδρος του Συνασπισμού μέχρι τον Δεκέμβριο του 2004, πρόκειται να αναλάβει Πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρίας του Παναθηναϊκού!

Όπως αναφέρεται, «ο Νίκος Κωνσταντόπουλος είναι προσωπικός φίλος της οικογένειας Βαρδινογιάννη καθώς και του Παύλου Γιαννακόπουλου».

Πριν από λίγα χρόνια ο Νίκος Κωνσταντόπουλος είχε βάλει πλώρη για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τότε δεν του βγήκε και η Αριστερά γλύτωσε κάμποσες ροχάλες. Τώρα δεν μας σώζει τίποτα.

Εμείς πάντως θα τις γλυτώσουμε και πάλι. Λείπουμε στον καμπινέ για εμετό…


UPDATE (22.36): Πάνω που είχαμε ακούσει την προτροπή ενός φίλου αναγνώστη να βγάλουμε τα κεφάλια μας από τον καμπινέ, διαβάσαμε ανάμεσα σε άλλα κι αυτό (τα bold δικά μας):

«Εξέφρασα τις απόψεις που με διακατέχουν, σε όλους τους μετόχους. Για εμένα είναι δέσμευση ευθύνης και πρόκληση προσφοράς η ανάληψη της προεδρίας του Παναθηναϊκού. Το ποδόσφαιρο αποτελεί μέρος της κοινωνίας. Βρίσκεται σε συνεχή αλληλεπίδραση με όλο τον κόσμο της χώρας. Ελπίζω η συμμετοχή μου στα κοινά του Παναθηναϊκού να έχει συμβολή και στη γενικότερη αναδημιουργία της χώρας. […]».

Όπως καταλαβαίνετε, το διάλειμμα τελείωσε. Τα κεφάλια μέσα!...


UPDATE II (Τετάρτη, 14 Ιουλίου, 21.ο2): Όπως έμαθε ο επικεφαλής της Υ.ΤΣΕ.Κ.Α. μας από έμπιστο πληροφοριοδότη του, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος στη νέα του θέση θα έχει, μεταξύ άλλων, την υποχρέωση να συνεργαστεί και με τον Πρόεδρο του ερασιτέχνη ΠΑΟ Μιχάλη Κίτσιο. Πού είναι το μεμπτό; —θα πείτε. Με το δίκιο σας. Ποιος θυμάται ότι ο Μιχάλης Κίτσιος, λοχαγός των καταδρομέων τότε, είχε οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών 1971 στο Γουέμπλεϊ ως διορισμένος Πρόεδρός του, την ίδια εποχή που ο Νίκος Κωνσταντόπουλος ήταν φυλακισμένος από τη Χούντα; Λεπτομέρειες εδώ.

Ένα post για ένα πιάτο ζεστό φαί

Στην κινηματογραφική ταινία «Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι», βασισμένη στο ομότιτλο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Ιταλού αντιφασίστα, γιατρού και ζωγράφου Κάρλο Λέβι στο οποίο περιγράφει τις εμπειρίες του από την εξορία του στο μικρό χωριό Αλιάνο στα χρόνια του Μουσολίνι, υπάρχει μια καταπληκτική σκηνή.

Κάποια βροχερή μέρα, ένας από τους κατοίκους του χωριού —στους οποίους ο εξόριστος γιατρός παρείχε δωρεάν τις ιατρικές του φροντίδες— αφήνει στη μάντρα του σπιτιού όπου έμενε ο Λέβι ένα πιάτο φαγητό. Ύστερα, χτυπάει με το κουτάλι το πιάτο και φεύγει. Ο Λέβι, που έχει ακούσει τον ήχο, ανοίγει την πόρτα παραξενεμένος για να βρει να τον περιμένει το πιάτο με το ζεστό φαγητό, στοργικά σκεπασμένο με ένα άλλο άδειο πιάτο για να μην κρυώσει.

Ένας φίλος, ένα σύντροφος πες καλύτερα, μας άφησε δυο, τρεις ώρες πριν, ένα τέτοιο πιάτο με ζεστό «φαί», σκεπασμένο με την ίδια φροντίδα.

Κι εμείς τον ευχαριστούμε απ’ την καρδιά μας μ’ αυτό το ποστ.

Χωρίς σχόλια. Γιατί υπάρχουν μερικά ποστ, λίγα, που η καρδιά μας δεν θέλει σχόλια (ίσως κι επειδή ξέρει πως εκεί έξω υπάρχουν πάντα αυτοί που ψάχνουν να βρουν μέρος να μπήξουν τα καρφιά…).

Χωρίς σχόλια λοιπόν. Κι όσοι θέλουμε να καταλάβουν, πιστεύουμε ότι θα καταλάβουν και δεν θα το παρεξηγήσουν…


Η photo είναι της Kleo

Prick up your ears, ρε!

United we stand, divided we fall

Πραγματοποιήθηκε χθες στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ της οδού Ακαδημίας κοινή συνέντευξη τύπου ανθρώπων της Αριστεράς, συνδεόμενων ή προερχόμενων από όλους σχεδόν τους πολιτικά συγκροτημένους χώρους της και τα ιδιαίτερα ρεύματα της αριστερής σκέψης.

Στη συνέντευξη τύπου, η ομάδα που ανέλαβε την πρωτοβουλία να προωθήσει με την ιδέα του διαλόγου μεταξύ της κατακερματισμένης Αριστεράς και του συντονισμού της σε κοινή δράση έδωσε στη δημοσιότητα ένα κείμενο που συνοψίζει τους στόχους της μαζί με τις πρώτες 62 υπογραφές από γνωστούς ή λιγότερο γνωστούς ανθρώπους της Αριστεράς που συμφωνούν σε μια τέτοια κατεύθυνση.

Προσυπογράφουμε και παραθέτουμε το «κείμενο των 62» όπως το πήραμε από το enosy.blogspot.com (τα bold δικά μας).


Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έχει σαρωτικές επιπτώσεις σ’ όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Στην οικονομία, στην πολιτική, στον πολιτισμό, στη συνείδηση. Η βίαιη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων η κατάργηση κοινωνικών δικαιωμάτων και η ματαίωση των ονείρων και των προοπτικών της νεολαίας δεν είναι συγκυριακές επιλογές, όπως υποστηρίζει η κηδεμονευόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά οργανωμένοι τρόποι μόνιμης υποβάθμισης της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας.

Σ’ αυτό το συνεχώς αυξανόμενο κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας η Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, οφείλει να αρθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων και να ανταποκριθεί στις ανάγκες των εργαζομένων. Ανάμεσα στους πολιτικούς χώρους της Αριστεράς υπάρχουν αναμφισβήτητες διαφορές, όπως, για παράδειγμα αυτές που αφορούν τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, αλλά και οι σχετικές με τον τρόπο μετάβασης στο σοσιαλισμό, το περιεχόμενο και τη μορφή που αυτός θα έχει τον 21ο αιώνα –ζήτημα που οπωσδήποτε πρέπει να διερευνηθεί και να συζητηθεί με συντροφικό τρόπο, σε μια περίοδο μάλιστα που η δομική κρίση του καπιταλισμού θέτει ‘επί τάπητος’ το στρατηγικό στόχο της σοσιαλιστικής εναλλακτικής. Σήμερα όμως αυτές οι υπαρκτές διαφορές γίνονται συχνά τροχοπέδη, στην πραγματική ανάγκη οργανωμένης αντίστασης του εργαζόμενου λαού απέναντι στην πιο αντιδραστική, αντιλαϊκή, ταξική πολιτική που γνώρισε η χώρα μας, τουλάχιστον στην εποχή της λεγόμενης «μεταπολίτευσης». Είναι ιστορικό καθήκον όλων των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, ανεξαρτήτως του ειδικού τους βάρους, να βρουν εκείνα τα ζητήματα –και είναι πολλά- που μπορούν να οδηγήσουν σε ενότητα δράσης, ανταποκρινόμενα στις διαθέσεις των εργαζόμενων στρωμάτων, των ανέργων και της νεολαίας για συσπείρωση των δυνάμεων του κινήματος.

Με όρους συλλογικού ηγεμόνα και οργανωτή, να διευκολύνουν έτσι τις κοινωνικές διεργασίες, τις αυθόρμητες και συνειδητές συμμαχίες των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Να απομονώσουν πρακτικές τυφλής βίας και αδιέξοδων δήθεν αντιεξουσιαστικών ξεσπασμάτων αλλά και κάθε δεξιόστροφη «αριστερή» φρασεολογία που διευκολύνει τελικά τις κυβερνητικές επιλογές. Να δώσουν πολιτική προοπτική στους κοινωνικούς αγώνες συμβάλλοντας στην ανάπτυξή τους. Να βοηθήσουν εργαζόμενες μάζες, που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε άλλες πολιτικές επιλογές, να αγωνιστούν για τα πραγματικά δικά τους συμφέροντα. Να αναπτύξουν πρωτοβουλίες θεωρητικού διαλόγου ανάμεσα σ’ όλους τους φορείς της Αριστεράς, με άξονα την υπέρβαση του καπιταλισμού.

Χωρίς να εγκαταλείπουν τους στρατηγικούς στόχους τους, ούτε τις συζητήσεις, τις διαφορές, τις διαφωνίες γι’ αυτούς, οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, εντός και εκτός του κοινοβουλίου, μπορούν και πρέπει να συναντηθούν στη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής πολιτικής πρότασης και κοινής δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των εργαζομένων στην προσπάθεια εξόδου απ’ αυτήν. Ζητήματα όπως η αντιμετώπιση θεσμικών μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης (ΕΕ, ΟΝΕ, ΔΝΤ), η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, το αίτημα εθνικοποίησης τραπεζών, η ρήξη με τις πρακτικές του τραπεζικού και του επιχειρηματικού κατεστημένου, καθώς και η αντιμετώπιση της βίαιης επίθεσης του κεφαλαίου με ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, αλλά και η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, μπορούν να αποτελέσουν τη βάση τέτοιων διεργασιών.

Αθήνα, 6 Ιουλίου 2010.

Αγγελόπουλος Θόδωρος, σκηνοθέτης
Αθανασιάδου Μυρσίνη, διδάκτωρ Ιστορίας
Αλαβάνου Αριάδνη, μεταφράστρια
Ανδρεάδης Γιάγκος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Αντωνοπούλου Μαρία, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Βαλαβάνη Νάντια, συγγραφέας
Βαμβακάς Κώστας, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Βασιλειάδου Τέα, δημοσιογράφος
Βατικιώτης Λεωνίδας, διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών
Βενετσάνου Νένα, τραγουδίστρια
Γαλάνης Γιώργος, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Γέρου Κάτια, ηθοποιός
Γεωργακάκη Ρόδη, αντιδήμαρχος Ελληνικού
Γεωργίου Χρήστος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Πάτρας
Δημητρίου Αλίντα, σκηνοθέτης
Δημητρίου Σωτήρης, ανθρωπολόγος
Δουζίνας Κώστας, πανεπιστημιακός, πανεπιστήμιο Λονδίνου
Ευσταθίου Κώστας, συνδικαλιστής τραπεζοϋπάλληλος
Ήσυχος Κώστας, συνδικαλιστής Ολυμπιακής
Κακαράς Αντώνης, απόστρατος αρχιπλοίαρχος
Κακναβάτος Έκτωρ, ποιητής
Καλομοίρης Γρηγόρης, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Καρτερός Θανάσης, δημοσιογράφος
Κιμπουρόπουλος Γιάννης, δημοσιογράφος
Κοκκίνου Μαρία, ζωγράφος
Κουβελάκης Στάθης, πανεπιστημιακός, King’s College (Λονδίνο)
Κουζής Γιάννης, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Κορτζίδης Χρήστος, δήμαρχος Ελληνικού
Κοτσυφάκης Θέμης, συνδικαλιστής, ΔΣ ΟΛΜΕ
Κωνσταντακόπουλος Δημήτρης, δημοσιογράφος
Λαπαβίτσας Κώστας, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Λονδίνου
Λεοντής Χρήστος, συνθέτης
Μαίστρος Γιάννης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Μανιάτης Γιώργος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Μιχελής Κώστας, συνδικαλιστής λογιστής
Μπελαντής Δημήτρης, διδάκτωρ Νομικής
Μπιτσάκης Ευτύχης, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Ντούμας Χρήστος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Παναγιωτόπουλος Χρήστος, συνδικαλιστής ΟΤΑ
Παπαδημητρίου Ζήσης, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Παπαδημητρίου Μάνια, ηθοποιός
Παπακωνσταντίνου Πέτρος, δημοσιογράφος
Πεππές Ζώης, συνδικαλιστής ΟΤΟΕ
Πορτάλιου Ελένη, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Πρωτονοτάριος Γιάννης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Ρηγοπούλου Πέππη, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Ριζόπουλος Τάσος, συνδικαλιστής στη φαρμακοβιομηχανία
Ρούσης Γιώργος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Ρούσσος Σίμος, τ. δημοτικός σύμβουλος Χαλανδρίου
Σακελαρόπουλος Σπύρος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Σκαμνάκης Θανάσης, δημοσιογράφος
Σπαθής Μάκης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Σπανού Δέσποινα, συνδικαλίστρια ΑΔΕΔΥ
Στάθης (Σταυρόπουλος), σκιτσογράφος
Σταμάτης Κώστας, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Σωτήρης Παναγιώτης, διδάκτωρ Φιλοσοφίας
Τσακνής Διονύσης, μουσικός
Φράγκου Λία, συνδικαλίστρια, ιδιωτική υπάλληλος
Χατζηστεφάνου Άρης, δημοσιογράφος
Χατζόπουλος Στάθης, δικηγόρος
Χουρμουζιάδης Γιώργος, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Χρύσης Αλέξανδρος, πανεπιστημιακός, Πάντειο


ΥΓ Αξίζει να σημειωθεί ότι την προσεχή Δευτέρα 12 Ιουλίου, στη μεγάλη αίθουσα του 1ου ορόφου του κτιρίου της ΟΤΟΕ (Σίνα 16) θα γίνει στις 7.30 το απόγευμα η πρώτη συνέλευση της ομάδας, ανοικτή σε όλους αυτούς οι οποίοι συμμερίζονται το πνεύμα της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας και συν-κινούνται από έναν τέτοιο σκοπό. Θα είμαστε εκεί. Ινκόγκνιτο φυσικά.


Η Photo είναι της Teresa Teixeira. Από το flickr.com

Κουίζ για γερούς λύτες (η λύση)

Η αδύνατη λύση, για να τα λέμε όλα!

Ήρθε η ώρα να δώσουμε τη λύση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης. Θέλετε να ξεκινήσουμε από τα κακά ή τα κακά νέα; Όχι, δεν είναι λάθος, πάψτε να βρίζετε τον δαίμονα του word. Καλά νέα δεν υπάρχουν! Οπλιστείτε με θάρρος και ξεκινήστε την ανάγνωση.

Ερωτήσεις και απαντήσεις

1. Ο κουρέας της Σεβίλλης ξυρίζει μόνον όλους αυτούς οι οποίοι δεν ξυρίζονται μόνοι τους. Ερώτημα: Ο κουρέας της Σεβίλλης ξυρίζεται μόνος του;

Απάντηση: Η απάντηση προφανώς μπορεί να είναι είτε αρνητική, είτε θετική. Οποιαδήποτε απάντηση όμως και να δοθεί από τις δυο εναλλακτικές που έχουμε στη διάθεσή μας, η προκείμενη πρόταση/κανόνας/ορισμός για την οποία ζητείται συμβατή απάντηση καταρρίπτεται! Πιο συγκεκριμένα:

Αν απαντήσουμε ‘ναι’ τότε ο κουρέας της Σεβίλλης θα ξυρίζει μόνον όλους αυτούς οι οποίοι δεν ξυρίζονται μόνοι τους, αλλά με μια …εξαίρεση για την αφεντιά του! Κι αν απαντήσουμε ‘όχι’, πάλι ο κουρέας κάνει τη λαδιά του! Αφού, σύμφωνα με την προκείμενη πρόταση, υπάγεται σε αυτούς που δεν ξυρίζονται μόνοι τους, οπότε θα έπρεπε να ξυρίσει και τον εαυτό του!

Συμπέρασμα: Το τι πρέπει να κάνει ο κουρέας δεν μπορεί να θεμελιωθεί στη λογική, ή στη συμμόρφωση με τον προκείμενο κανόνα. Είναι ζήτημα απόφασης. Κι αν ο κουρέας είστε εσείς, τη βάψατε: you are on your own, babies!


2. Ο Μπέρτραντ Ράσελ, όπως και κάθε φιλειρηνιστής, βρίσκεται ενώπιον της απειλής που αντιπροσωπεύει για την ειρήνη η Ναζιστική Γερμανία όταν στις 4 Σεπτεμβρίου του 1939 η Μεγάλη Βρετανία κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της μετά την εισβολή της Βέρμαχτ στην Πολωνία. Ερώτημα: Μπορεί ένας απόλυτος φιλειρηνιστής να υποστηρίξει την κήρυξη πολέμου;

Απάντηση: Σύμφωνα με την ίδια λογική που αναπτύξαμε στο 1, όποιος βρεθεί στο δίλημμα αυτό, επίσης την έχει κάτσει τη βάρκα! Αν συναινέσει στην κήρυξη του πολέμου, παραβιάζει την αρχή του. Αν εναντιωθεί, ευνοεί αυτούς που επιθυμούν τον πόλεμο, οπότε και πάλι ενεργεί κόντρα στις πεποιθήσεις του! Το ερώτημα όντως ετέθη στον Μπέρτραντ Ράσελ τη συγκεκριμένη ημερομηνία σε μια διάλεξή του στην Αμερική και εστιαζόταν στο αν οι ΗΠΑ έπρεπε να μπουν στον πόλεμο κατά της Χιτλερικής Γερμανίας.

Συμπέρασμα: Πάλι δεν υπάρχει απάντηση, είτε θετική, είτε αρνητική, η οποία να είναι συμβατή και συνεπής με την προκείμενη κατάσταση. Ό,τι και να κάνει κανείς την τινάζει στον αέρα! Πάλι το μπαλάκι λοιπόν είναι στη δική του την αυλή και πρέπει να αποφασίσει μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης χωρίς να μπορεί να θεμελιώσει την απόφασή του απολύτως στα φιλειρηνικά του αισθήματα.


3. Ο Ορέστης σκοτώνει τη μητέρα του η οποία προηγουμένως έχει σκοτώσει τον πατέρα του Αγαμέμνονα. Ερώτημα: Είναι ένοχος μητροκτονίας και πρέπει να τιμωρηθεί γι’ αυτό;

Απάντηση: Το ερώτημα αυτό έχει τεθεί από τον Αισχύλο, στην τραγωδία «Ευμενίδες» με την οποία κλείνει την τριλογία του «Ορέστεια». Εδώ η κατάσταση έχει ως εξής:

Ο Ορέστης πρέπει να θανατωθεί[1] (ή όχι), επειδή σκότωσε την μητέρα του, η οποία όμως σκότωσε τον πατέρα του, επειδή εκείνος συγκατάνευσε στη θυσία της κόρης τους Ιφιγένειας και έγινε έτσι παιδοκτόνος![2] Και σ’ αυτή την περίπτωση οποιαδήποτε απάντηση δεν είναι πλήρως συμβατή με τον προκείμενο κανόνα. Αν πρέπει να θανατωθεί, τότε έπρεπε να τιμωρηθεί και η Κλυταιμνήστρα με τον ίδιο τρόπο. Οπότε γιατί να θανατωθεί; Αν πάλι δεν πρέπει να τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου, δεν έπρεπε να τιμωρηθεί με την ίδια ποινή ούτε η Κλυταιμνήστρα η οποία σκότωσε έναν παιδοκτόνο. Επομένως, πρέπει να θανατωθεί, επειδή σκότωσε τη μητέρα του που δεν έπρεπε όμως να θανατωθεί. Μύλος!

Ο Αισχύλος λύνει το πρόβλημα βάζοντας την Αθηνά να προτείνει ψηφοφορία για να αποφασίσουν οι πολίτες. «Παίζει» όμως με τον θεατή μέχρι την τελευταία στιγμή: η ψηφοφορία καταλήγει σε ισοψηφία! Τότε, ψηφίζει και η ίδια η Αθηνά υπέρ του Ορέστη χαρίζοντάς του έτσι τη ζωή.

Συμπέρασμα: Είτε πούμε ναι, είτε πούμε όχι, είμαστε εκτεθειμένοι σε αντίφαση. Οπότε η απόφαση εξαρτάται από τη συνείδησή μας περί του πρακτέου, χωρίς όμως και πάλι να μπορούμε να επικαλεστούμε κάποιον κανόνα, αφού, όπως είδαμε, η οποιαδήποτε απόφαση παραβιάζει τον κανόνα στον οποίο στηρίζεται.

Βέβαια, να πούμε εδώ ότι υπάρχει ένα παραθυράκι διαφυγής από το ερώτημα. Το παραθυράκι της αυτοδικίας η οποία δεν είναι αποδεκτή στα σύγχρονα συστήματα απονομής δικαίου. Όμως και το παραθυράκι έχει κι αυτό παραθυράκι! (Να ένα ακόμα παράδοξο!). Δεν είναι λογικά ορθό να απαντάς σε ένα διλημματικό πρόβλημα του παρελθόντος επί τη βάσει μεταγενέστερων δεδομένων! Εν πάση περιπτώσει, παρόμοια διλήμματα προκύπτουν και στους σημερινούς δικαστές. Και είμαστε σίγουροι ότι οι συχνά παρατηρούμενες διαφορές στις επιβαλλόμενες ποινές για όμοια παραπτώματα δεν οφείλονται όλες σε διαφθορά.

Το κοινό στοιχείο

Παρά τις διαφορετικές μορφές εμφάνισης του παράδοξου τών αναπάντητων διλημμάτων (στην πρώτη περίπτωση έχουμε αδυνατότητα λογικής λύσης, στη δεύτερη συνεπούς και στην τρίτη δίκαιης) η αδυνατότητα ικανοποιητικής απάντησης είναι βέβαια το κοινό τους στοιχείο. Η επιστημονική (μαθηματική) «απεικόνιση» αυτής τής αδυνατότητας βρίσκεται στη θεωρία των συνόλων:

Αν σχηματίσουμε ένα σύνολο το οποίο να περιλαμβάνει όλα τα σύνολα που δεν περιλαμβάνουν τον εαυτό τους, τότε, το σύνολο αυτό περιλαμβάνει τον εαυτό του; Κάθε απάντηση καταρρίπτει την προκείμενη κατάσταση. Δηλαδή, αν ναι, τότε όχι κι αν όχι, τότε ναι!

Απόλυτα συναφές με τα παραπάνω είναι και το περίφημο θεώρημα του Γκέντελ[3], σύμφωνα με το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει λογικό σύστημα ανώτερης βαθμίδας από την πρώτη που να είναι ταυτόχρονα και πλήρες και συνεπές[4]. Έτσι, έγινε σαφές ότι η Λογική δεν είναι αποδείξιμη μέσω της απόλυτης μαθηματικής αλήθειας και άρα δεν μπορεί να θεμελιωθεί σ’ αυτήν. Μ’ άλλα λόγια, η έκφραση ‘ατράνταχτη λογική’ δεν είναι και απόλυτα απρόσβλητη από ορισμένα «ρίχτερ» και πάνω…

Είναι αυτονόητο, ότι όσα είπαμε μέχρι τώρα έχουν πολύ μεγάλες φιλοσοφικοπολιτικές προεκτάσεις. Δεν μπορούν να καλυφθούν σε αυτό το σημείωμα, χωρίς να ξεπεράσουμε κατά πολύ τον λογικό αριθμό λέξεων για μια ανάρτηση. Θα το κάνουμε σε επόμενο σημείωμα, σύντομα. Ας κλείσουμε με αυτό που θα περιμένουν ορισμένοι: τη βαθμολογία των συμμετασχόντων. Κι εδώ σας έχουμε κακά νέα! (Από «κακά παιδιά» τι περιμένατε;).

Βγήκαν οι βαθμοί!

cynical: Η cyn είναι θετικιά. Αυτά τα θέματα τα παίζει στα δάχτυλα, σιγά μην περίμενε από μας! Απόδειξη και το case που εισήγαγε εμπλουτιστικά με το σχόλιό της, το οποίο βέβαια είναι ένα case συνόλων. Excellent και έπαινος!

Κυριάκος: Κάπου μπερδεύτηκε. Πώς όμως να βάλεις απλώς above average σε κάποιον που μίλησε για σύνολα και που προσπάθησε τόσο πολύ στέλνοντας δυο σχόλια; Και πώς μπορείς να μην τον ανταμείψεις; Oπότε, excellent και έπαινος!

george: Για να τα λέμε όλα, δεν έγραψε ούτε τ’ όνομά του στην κόλλα! Από την άλλη, διέγνωσε πρώτος και σωστά το γεγονός ότι μας χτύπησε η ζέστη στο κεφάλι (η διάγνωση υιοθετήθηκε από πολλούς, πράγμα που επιβεβαιώνει την ορθότητά της), σε συνδυασμό όμως με την επίδραση των βουβουζελών, κάτι που ουδείς άλλος επεσήμανε. Αν δεν είναι όλα αυτά ατράνταχτο δείγμα πρωτοποριακής σκέψης, ποια είναι; Συμψηφιστικά, above average.

zalion: Ο αθεόφοβος! Πώς τα κατάφερε να χώσει στην απάντηση την έκφραση «σοσιαλιστικός μετασχηματισμός»; Και μόνο γι’ αυτό θα ’πρεπε να του βάλουμε excellent! Αλλά:

Εκεί με την διαλεκτική, κάτι δεν πάει καλά. (Μάλλον παράδειγμα που στηρίζει το Παράδοξο μάς φαίνεται, παρά απάντηση). Η διαλεκτική σκέψη όμως είναι θεμελιακή για την Αριστερά, δεν είναι χάπα-χούπες! Να τον κόψουμε; Ναι, αλλά, αν τον κόψουμε, είναι σαν να στερούμε από το κίνημα έναν αγωνιστή, αφού θα τον υποχρεώσουμε να πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα. Από την άλλη, μπορεί να πουν ότι το κάναμε από εκδίκηση, επειδή μάς έβαλε ένα ερώτημα στο οποίο αδυνατούμε να απαντήσουμε. (Τα ’χουν αυτά μερικοί καθηγητές σε τέτοιες περιπτώσεις. Γίνονται εκδικητικοί). Above average συνεπώς; Μια στιγμή! Ο zalion είναι κομματικός, ναι; Kαλύτερα excellent. Ναι, οπωσδήποτε excellent. Μην έχουμε και τίποτα μπλεξίματα!...

Homo Sapiens: Δεν μας είπε τίποτα για τα θέματα. Από την άλλη μας τα είπε όλα, φροντίζοντας να μη «σκοτώσει» το κουίζ. Για την ευφυΐα του και την τήρηση του fairplay, excellent. Και για τη συμμετοχή του σε παιχνίδι που διοργάνωσαν ιδεολογικοί αντίπαλοι (ή διαφωνούντες, έστω), έπαινος!

Σπίθας: Στον Σπίθα έχουμε αδυναμία. Δε χωράει γιατί και ξεγιατί (υπάρχει όμως). Έτσι νιώθουμε. Excellent, έπαινος και υποτροφία, χωρίς δεύτερη κουβέντα! (Μας έθεσε κι ένα ερώτημα στο οποίο υποσχεθήκαμε να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε. Το ερώτημα ήταν αν ο άνθρωπος είναι λογικό ή παράλογο ον. Η απάντηση που δίνουμε: Λογικά παράλογο και παράλογα λογικό. Κοντολογίς, αμφότερα και τα δυο!).

Παρατηρητής: Ως παρατηρητής, περιορίστηκε σε ανάλυση κυρίως των ερωτημάτων, χωρίς να δώσει απαντήσεις. Όμως το κλείσιμο του σχολίου του, με το παράδειγμα που φέρνει, δείχνει ότι έχει πιάσει τον ταύρο απ’ τα κέρατα! Μάλλον βαρέθηκε να αναπτύξει τη σκέψη του. Επειδή δε γίνεται να επικροτήσουμε την τεμπελιά, excellent−.

Kanali: Θα πρέπει να τον κόψουμε. Έχει κάποια σημαντικά κενά. Μάλιστα, μπορούμε να το κάνουμε χωρίς να φανούμε κακοί κι έτσι να ’χουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο: μπορούμε να αιτιολογήσουμε το κόψιμο με το γεγονός πως παρέδωσε την κόλα του 28 λεπτά μετά το τέλος του χρόνου εξέτασης. Οπότε, δεν θα μας θυμώσει κι έτσι μπορεί να αναρτήσει και πάλι κάποιο κείμενό μας και να διαφημιστούμε (ο κρυφός μας πόθος!).Τέτοιες τακτικές δεν ακολούθησαν τόσοι και τόσοι κι έγιναν μεγάλοι και τρανοί; Εμείς μαλάκες είμαστε;

Ακριβώς! Γι’ αυτό δεν θα δημιουργήσουμε θέμα για τα 28 λεπτά. Τι κάνουμε λοιπόν, τον κόβουμε για τα κενά του;

Εντάξει, είμαστε μαλάκες, αλλά όχι και τόσο! Above average για ενθάρρυνση!


[1] Για να τα λέμε όλα, αυτή τη λέξη έπρεπε να έχουμε χρησιμοποιήσει στην τρίτη ερώτηση, αφού η τιμωρία που προβλεπόταν ήταν ο θάνατος. «Καταφέραμε» και γράψαμε τη λάθος σε ένα κουίζ λογικής όπου όλα έχουν τη σημασία τους. Τόσο «καλά»!

[2] Κι άλλο λάθος! (Μάλλον μεγαλύτερο απ’ το προηγούμενο). Έπρεπε να δίνεται στην ερώτηση αυτή η πλήρης αλληλουχία των γεγονότων κι όχι η κουτσουρεμένη που δόθηκε. Ήδη διεξάγουμε ανακρίσεις για το πώς εγκρίθηκαν και πέρασαν όλα αυτά τα λάθη.

[3] Kurt Gödel (1906 - 1978). Μαθηματικός που εστίασε το ενδιαφέρον του στη Λογική και τα θεμέλια της μαθηματικής σκέψης. Γεννημένος στη σημερινή Τσεχία, εγκαταστάθηκε από το 1940 στις ΗΠΑ για να αποφύγει τις ναζιστικές διώξεις. Πίστευε βαθιά στην αυτόνομη ύπαρξη της μαθηματικής αλήθειας. Υπήρξε φίλος και για ένα διάστημα συνεργάτης του Αϊνστάιν και ταλαιπωρήθηκε από ψυχικές διαταραχές σε όλη του σχεδόν τη ζωή.

[4] Πλήρης σημαίνει ότι μπορεί να αποδειχθεί ορθή (ή λανθασμένη). Συνεπής σημαίνει να μην είναι ταυτόχρονα και λάθος και ορθή.


INFO:
–Logicomix, Απόστολος Δοξιάδης, Χρίστος Χ. Παπαδημητρίου. Εικονογράφηση: Αλέκος Παπαδάτος, Annie Di Donna. Εκδόσεις «Ίκαρος», Αθήνα 2008.
–Μαθηματική αλήθεια και διλήμματα της ζωής, Αντώνης Εφραιμίδης. «The Athens Review of books», τεύχος 6ο (Απρίλιος 2010), σελ.35-37.


Η φωτογραφία είναι από το monster-munch.com