Κι αφού τα λέτε όλα, γιατί δεν μας λέτε και τι στο διάβολο ψηφίζουνε στις εκλογές;

Σε λιγότερο από τρία εικοσιτετράωρα θα αναρτήσουμε κατά τη συνήθειά μας τη γνωστή φωτογραφία με τις πολλές κόκκινες σημαίες. Αυτές είναι οι τρίτες εκλογές για το blog. Σε αντίθεση όμως με τις δυο προηγούμενες, τις ευρωεκλογές και τις βουλευτικές του 2009, τούτη τη φορά δεν αρκεί μόνο η φωτογραφία, μια και τα πράγματα είναι λίγο μπερδεμένα. Χρειάζονται και μερικές επεξηγήσεις, για να είναι σαφές τι πιστεύουμε (κι όχι βέβαια για να σας πούμε εμείς τι πρέπει να κάνετε, όπως υπονοεί το ρητορικό ερώτημα του τίτλου) κι έτσι να μη μπει στο μυαλό κάποιου από όσους και όσες μας διαβάζουν ότι χρησιμοποιούμε τις κόκκινες σημαίες σαν κουρτίνες, για να κρυφτούμε από πίσω τους…

Αφού διευκρινίσουμε πως ό,τι πούμε, θα το πούμε έχοντας στο μυαλό μας το εκλογικό τοπίο της Αττικής, ας ξεκινήσουμε κατ’ αρχήν από κάτι βασικό:

Οι εκλογές αυτές είναι αυτοδιοικητικές. Δηλαδή, δεν θα κρίνουν την κεντρική διακυβέρνηση της χώρας, αλλά τις τοπικές ή περιφερειακές «εξουσίες» οι οποίες θα διαχειριστούν τα προβλήματα των αντίστοιχων κοινωνιών. Άρα, λέει η κρατούσα προσέγγιση, αφήστε τα πολιτικά κριτήρια στην πάντα και αναζητήστε τους ικανούς και έντιμους που θα κρίνετε ότι έχουν τα προσόντα να διαχειριστούν ικανοποιητικά αυτά τα προβλήματα.

Αν μέχρι πέρυσι αυτή η προσέγγιση είχε κάποια αξία, τώρα πια δεν έχει την παραμικρή. Γιατί εδώ και κάποιους λίγους μήνες έχει συμβεί κάτι δραματικό σ’ αυτή τη χώρα που δεν μπορεί κανείς να το αγνοεί, παρά μόνο αν μετατραπεί σε στρουθοκάμηλο (και δεν εννοούμε την Αριστερή Στρουθοκάμηλο βέβαια, άσχετα αν πρωτοπορεί στην προπαγάνδιση της αποπολιτικοποίησης των εκλογών). Κι αυτό το δραματικό δεν προέκυψε εξ ουρανού, ούτε από την κακή μας μοίρα. Προετοιμάστηκε επί σειρά ετών, που ξεπερνούν τη μια δεκαετία, και από τα δυο κόμματα που άσκησαν την κεντρική διοίκηση από το 1974 και μετά, για να μην πάμε παραπίσω.

Άρα, συμπέρασμα πρώτο: ψηφίζουμε καταψηφίζοντας συνδυασμούς που υποστηρίζονται από τα δυο κυβερνητικά κόμματα.

Εδώ, όπως προείπαμε, έρχονται οι οπαδοί της αποπολιτικοποίησης των εκλογών και ρωτούν: «Καλά και τα σκουπίδια; Η προστασία των δημόσιων χώρων; Η προστασία του περιβάλλοντος; Η εξυπηρέτηση και οι συνθήκες ζωής των πολιτών στη γειτονιά τους; Δεν σας νοιάζουν όλα αυτά;». Προφανώς, είναι ευχαριστημένοι από το πώς αντιμετώπισαν όλα αυτά τα προβλήματα όλες αυτές τις δεκαετίες οι γαλαζοπράσινοι δήμοι και νομαρχίες και θέλουν να τους ξαναδώσουν την ευκαιρία να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους…

Στο συγκεκριμένο βασικό ζήτημα, πιθανόν να προκύψει ένα ερώτημα:

Τι χαρακτηρίζεται αντικυβερνητικό; Αφού αυτή η κυβέρνηση υπέγραψε το επαίσχυντο Μνημόνιο, κάθε συνδυασμός που δηλώνει αντίθετος με το Μνημόνιο δεν είναι και αυτόχρημα αντικυβερνητικός; (Αυτό το λέει ο Τράγκας μ’ άλλα λόγια: «Τι Παφίλης, τι Κικίλιας! Σγουρός μόνο να μην είναι!»). Χρειάζεται αλήθεια να πούμε κάτι εδώ; Χρειάζεται να επισημάνουμε τη διγλωσσία του «αντιμνημονιακού» Σαμαρά ο οποίος κατά τα άλλα δηλώνει ότι «θα σεβαστούμε τις υποχρεώσεις της χώρας»; Χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι ακόμα και ο ίδιος ο ΓΑΠ «είναι κατά του μνημονίου», πιθανότατα ως σοσιαλιστής και αντιεξουσιαστής; Σας παρακαλούμε!...

* * *

Προχωράμε στο δεύτερο ζήτημα που χρήζει διευκρινίσεων: Τι γίνεται σε περίπτωση συνδυασμών που, εκτός από το ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζονται και από άλλες «προοδευτικές»[1] δυνάμεις;

Τίποτε! Τι καλό μπορεί να προκύψει από τοπικούς ή περιφερειακούς άρχοντες που συνδέονται με το ΠΑΣΟΚ, έστω και με το επίσημο χρίσμα και μόνο; Ακριβέστερα: τι καλό μπορεί να προκύψει από αυτούς, το οποίο δεν μπορεί να προκύψει από ψηφοδέλτια της Αριστεράς;

* * *

Τρίτο ζήτημα: Τι κάνουμε με τους περίφημους «αντάρτες» του ΠΑΣΟΚ;

Και πάλι τίποτε! Οι «αντάρτες» του ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που υποδηλώνουν τα εισαγωγικά: αντάρτες της φακής! Κοντεύουν να μας πνίξουν τα δάκρυα που χύνει ο Δημαράς κάθε φορά που μας διαβεβαιώνει πόσο ΠΑΣΟΚ είναι! Θα τον ψηφίσουμε κιόλας; Με ποια λογική; Με τη λογική «εμπρός να χτίσουμε το καλό ΠΑΣΟΚ»; Μα πόσα χρόνια χρειάζονται για να χτιστεί αυτό το «καλό» ΠΑΣΟΚ; Και πόσοι αρχιτέκτονες – διακοσμητές πρέπει πια να δαπανήσουν την πολύτιμη φαιά ουσία τους για να το πετύχουν; Κι επί τέλους: Αυτό το «καλό» ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να το χτίσει ο Μπίστης. Δεν μπόρεσε να το χτίσει η Μαρία. Δεν μπόρεσε να το χτίσει —φευ!— ούτε ο Πολύς και Μεγάλος Διαφωτιστής και Ινστρούχτορας Μίμης. Θα το χτίσει ο κάθε Δημαράς;!

* * *

Τελευταίο ζήτημα —τελευταίο και ζόρικο: Τι κάνουμε με τη συμπαράταξη δυνάμεων της Αριστεράς και Πασοκογενών κινήσεων ή ρευμάτων;

Τι περιμένετε να σας πούμε εδώ; Είναι δυνατόν, εμείς που έχουμε γράψει για την ανάγκη υπέρβασης του Μεγάλου Σχίσματος του 1914 μεταξύ των δυο ρευμάτων της ενιαίας τότε Σοσιαλδημοκρατίας, είναι δυνατόν να έχουμε αντίρρηση; Όχι βέβαια! Όμως, (πάντα υπάρχει αυτό το ‘όμως’, είναι νόμος της διαλεκτικής, τι να κάνουμε;):

Πού έγινε αυτή η συνάντηση; Δεν έχουμε εικόνα για όλη την Ελλάδα. Έχουμε όμως για ό,τι έγινε στην περιφέρεια Αττικής.

Ξαναμιλήσαμε πριν από δυο μήνες γι’ αυτό το ζήτημα και όσα είπαμε τότε ισχύουν, μια και δεν έγινε κάτι που να μας υποχρεώνει σε διόρθωση. Ας πούμε όμως κάτι που, όσο κι αν έβγαινε από τα συμφραζόμενα εκείνης της ανάρτησης, δεν είχε ειπωθεί ευθέως.

Είναι ορατό ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού κάποιου εκ γενετής τυφλού ότι το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα έχον οποιαδήποτε σχέση με τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας που ζει σ’ αυτή τη χώρα, έχει τελειώσει. Δεν είναι πια απλώς ένα πουκάμισο αδειανό. Είναι ένα κουρελόπανο, ανίκανο να κρύψει την αδυσώπητη πραγματικότητα: είναι το κόμμα που παρέδωσε τη χώρα σιδηροδέσμια στις αγορές και τους υπηρέτες τους, αν όχι προμελετημένα, τουλάχιστον με πλήρη συναίνεση.

Μας είναι αδύνατον να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν, όταν μιλάμε βέβαια για πολιτικά στελέχη του κι όχι για απλούς ψηφοφόρους που είναι δεμένοι συναισθηματικά μαζί του και βασανίζονται από διλήμματα και παλεύουν με τις διαψεύσεις τους, μας είναι αδύνατον λοιπόν να καταλάβουμε οποιαδήποτε άλλη στάση πέραν αυτής της ανοιχτής καταγγελίας του και της αποχώρησης από αυτό. Πολύ περισσότερο, μας είναι αδύνατον να καταλάβουμε τις τραγικά αστείες δηλώσεις του Μητρόπουλου, δηλαδή του επικεφαλής αυτής της «συνάντησης» Αριστεράς και Πασοκογενών στην περιφέρεια Αττικής, σ’ εκείνη την ανεκδιήγητη παρουσία του προ ολίγων εβδομάδων στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega…

Έτσι, παρά το ότι στο ψηφοδέλτιο Μητρόπουλου συμμετέχουν δυνάμεις της Αριστεράς, παρά το ότι θα ψηφιστεί από ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που έχουν αρχίσει να το παίρνουν απόφαση πως το κόμμα τους, ό,τι κι αν αντιπροσώπευσε στο παρελθόν, δεν αντιπροσωπεύει πια ούτε κατ’ ελάχιστον τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα του ελληνικού λαού, παρά το ότι ξέρουμε πως θα στενοχωρήσουμε αρκετούς φίλους αναγνώστες και αναγνώστριες αυτού του blog, το συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο θα μπει στην τσέπη μας μαζί με τ’ άλλα, ως ενθύμιο αυτών των εκλογών, κι όχι στην κάλπη. Για όλα όσα είπαμε παραπάνω, για όλα όσα είπαμε στο παλιότερο post, αλλά και για έναν ακόμα λόγο: δεν μπορούμε να επικυρώσουμε μια συνάντηση Αριστεράς και σοσιαλιστών, συνάντηση επιβεβλημένη, επαναλαμβάνουμε, και για μας, που ξεκίνησε με τόσο στρεβλούς όρους. Είναι σαν να υπονομεύουμε τη μελλοντική και μη εισέτι ούσα…

* * *

Τι μένει; Μένουν όλα τα άλλα ψηφοδέλτια της Αριστεράς. (Να μη λησμονηθεί ότι Αριστερά δεν είναι οποιοδήποτε σχήμα αυτοπροσδιορίζεται έτσι, ακόμα κι αν, επιπλέον, είναι και Δημοκρατική!...). Διαλέξτε ένα και ρίξτε το! Εκτός κι αν προτιμήσετε ν’ ακούσετε τον Πιτσιρίκο και να πάτε για ούζα στο Μοναστηράκι ή στην Πειραϊκή, εις υγείαν των «κορόιδων» που θα ψηφίζουμε, έχοντας ταυτόχρονα την εντύπωση ότι νικήσατε!…

Ε, καλά! Ένα αστείο είπαμε. Για να γελάσουμε…


[1] Μέσα στις οποίες, στην περίπτωση του υποψήφιου Δημάρχου Αθηναίων Καμίνη, συμπεριλαμβάνεται κι η …«Δράση» του Μάνου! Για να συναντηθεί ο «Σοσιαλισμός με Ελευθερία και Δημοκρατία» με τον «Ελευθεριακό και Δημοκρατικό Καπιταλισμό»!


Η εικόνα είναι του Στέλιου Καλόπουλου(;). Από το kafeneio-gr.blogspot.com.