Tara (25.7.1998 – 12.11.2009). In memoriam.

Τέτοια μέρα πέρυσι, ένα από τα επίτιμα μέλη του blog μας έχασε για πάντα την αγαπημένη του Tara. Μας ζήτησε να ανεβάσουμε στη μνήμη της το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Ο Ντικ», που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος και τραγούδησε η Μαρία Δημητριάδη. Και παρακαλεί τα όποια σχόλια να είναι γι’ αυτόν ή για όσους και όσα εκείνος αγάπησε. Εξ άλλου, όπως μας διευκρίνισε, δεν κάνει καμία διαφορά. Στα όνειρά του βλέπει πάντα την Τάρα ζευγάρι με τον Ντικ, να αγαπάνε τους ίδιους ανθρώπους και να περνοδιαβαίνουν κάτω από τις ίδιες Σημαίες…


Ο Ντικ

Η πέτρα σταυρωμένη από τον άνεμο
Ο άνεμος η σιγαλιά
Δεν ακούγεται τίποτα
Μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας
Κι η πέτρα της καρδιάς μου δουλεύεται
Με τον θυμό και με τον πόνο
Βαριά, σιγά και σταθερά

Μπόλικη πέτρα
Μπόλικη καρδιά
Να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες
Τα λαϊκά μέγαρα
Τα κόκκινα στάδια
Και το μεγάλο μνημείο των ηρώων της επανάστασης

Να μη ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ
Ναι, ναι του σκύλου μας του Ντικ
Που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι
Γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους
Να μην ξεχάσουμε σύντροφοι τον Ντικ
Τον φίλο μας τον Ντικ
Που γάβγιζε τις νύχτες
Στην αυλόπορτα αντίκρυ στη θάλασσα
Κι αποκοιμιόταν τα χαράματα
Στα γυμνά πόδια της λευτεριάς
Με τη χρυσόμυγα του αυγερινού
Πά στο στυλωμένο αυτί του

Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο
Δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι
Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι
Να γαβγίζει χαρούμενός σε μια διαδήλωση
Περνοδιαβαίνοντας κάτου απ’ τις σημαίες μας
Έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
Μια μικρή πινακίδα «κάτω οι τύραννοι»
Ήταν καλός ο Ντικ