Καθώς προχωρά το καλοκαίρι και οι Αγανακτισμένοι αραιώνουν σιγά-σιγά από τις πλατείες, πολλοί είναι αυτοί που επιχαίρουν και ειρωνεύονται. Χωρίζονται σε τρεις κύριες κατηγορίες:
Οι κακοί: Οι κυβερνητικοί και οι βαστάζοι τους.
Οι ‘‘καλοί’’: Εκείνοι που επιμένουν να υπενθυμίζουν πρωτίστως τις ευθύνες του λαού, σαλπίζοντας υπέρ της ολοκλήρωσης, επιτέλους, του ανολοκλήρωτου —καπιταλιστικού— εκσυγχρονισμού (το πολυπληθές ‘‘αριστερό’’ ρεύμα αυτής της κατηγορίας, λόγω καταβολών προφανώς, επιμένει ότι ο εκσυγχρονισμός πρέπει να αρχίσει από ‘‘τα κάτω’’...).
Οι τυφλοί: Όσοι πιστεύουν (άλλοι προσχηματικά, κι άλλοι ηλιθιωδώς) ότι δεν έχει κανένα νόημα να ξεσηκώνεται ο κόσμος αν δεν έχει κατανοήσει σε βάθος τη θεωρία της αλλοτρίωσης και της πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους και θύμωσαν με εκείνους της πληθυντικής[1] Αριστεράς που (επίσης άλλοι προσχηματικά, κι άλλοι ηλιθιωδώς) πίστεψαν στη θερινή version τής Οκτωβριανής Επανάστασης…
Έτσι, εμείς μείναμε εκτός κάδρου. Γιατί, αν τους κακούς τους φοβάται κανείς, τους ‘‘καλούς’’ τους ψιλοσυμπαθεί και τους τυφλούς τους λυπάται, τι να μείνει για τους άσχημους;
[1] Πληθυντική με την έννοια του «πλήθους», όχι της πολυμορφίας.
Η εικόνα, από το lasikeyesurgery.org
17 σχόλια:
Φίλοι Λέφτηδες,
Η καλή θεωρητική κατάρτισή σας δεν πάει χαμένη και έτσι το μπλογ σας πιάνει ουσία.
Η πλατεία ο,τι είχε να δώσει το έδωσε.
Τώρα είναι ώρα ανασυγκρότησης, περισυλλογής και οργάνωσης.
Well said Markos...
Η βία δεν είναι λύση.
Καλό σας καλοκαίρι.
Φίλε Μάρκο,
Καλή θεωρητική κατάρτιση; Καλάμια μας! Την επαφή με τη στοιχειώδη λογική προσπαθούμε να κρατάμε...
Τα λέμε
Φίλε Μάρκομ Ξ.,
Απότομες μεταπτώσεις βλέπουμε! Από την επαναστατική, φλόγα στο αγγλικό φλέγμα! ;-)
Τα λέμε
Φίλε Υπεύθυνε,
Καλώς ήρθες! Όμως, που παίζει το θέμα τής βίας στο ποστ;
Ευχαριστούμε πολύ για τις καλοκαιρινές ευχές σου και ανταποδίδουμε.
Τα λέμε
Αγαπητοί λέφτηδες
Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούν να συνυπάρχουν και τα δυο.
Σε έναν κόσμο με αντιθέσεις δεν ζούμε άλλωστε;
Επειδή ανήκω στους "καλούς", χαίρομαι που διαλύεται ο ετερόκλητος καραγκιοζομπερντές της πλατείας, που σε εμένα, αποκάλυψε, με χαρακτηριστική ομολογώ καθυστέρηση, την απίστευτη ανευθυνότητα κάποιων αριστερών ηγεσιών που κολάκεψαν τον όχλο της πλατείας.
Και λέγοντας όχλο, δεν εννοώ δυστυχώς μόνο τους ακροδεξιούς με τις γαλανόλευκες του βορεινού της τμήματος, αλλά και κάτι κουρασμένα παλληκάρια αριστεριστές κλπ νοτιότερα, που αν και με περασμένα τα 50 τους, φαντασιώθηκαν πως ζούσαν (και καθοδηγούσαν υπόγεια) τη μεγάλη εξέγερση.
Χωρίς να αυτοπροσδιορίζομαι Μαρξιστής, νομίζω πως στοιχειώδης γνώση του μαρξιστικού αλφαβήτου, απο την αρχή καταδίκαζε αυτό το απολίτικο και φασίζον σε ένα μέρος του "κίνημα" των "ακομμάτιστων" μικροαστών που σηκώθηκαν στην πλειοψηφία τους από τον τηλεοπτικό καναπέ, με τον ανιστόρητο ανατριχιαστικό τίτλο "αγανακτισμένοι", που παρέπεμπε στο δεξιό παρακράτος του '60.
Η παρωδία της "άμεσης δημοκρατίας", οι ύμνοι των καναλιών και του δεξιού Τύπου, οι έπαινοι ακροδεξιών μητροπολιτών, οι προκλητικά πλαστά διογκωμένοι αριθμοί των συγκεντρωμένων, η απουσία κινήματος στην υπόλοιπη Ελλάδα, έδειξαν αμέσως πως η μειοψηφία των "αγανακτισμένων" δεν απειλούσε άλλον εκτός από την ομαλή κυκλοφορία των οχημάτων και την κοινή λογική ακόμη και με τα γελοία ψηφίσματά της (που έβγαζε το πιο συνειδητοποιημένο της κομμάτι) σε συνελεύσεις των 100-400 ατόμων, όπου υποτίθεται ότι μιλούσε αυθεντικά ο ελληνικός λαός, όπως ο βασιλιάς μιλούσε κάποτε με την ίδια θρασύτητα στο όνομα του Έθνους.
Να πω κάτι πολύ απλό.
Στην Ελλάδα γίνονται εκλογές, με όλες τους τις αδυναμίες, αλλά γίνονται.
Αντί να μουντζώνουν τη Βουλή οι όψιμοι αγανακτισμένοι, ας φροντίσουν να την αλλάξουν προς το καλύτερο, αρχικά με την ψήφο τους και με τη συμμετοχή τους στο δημόσιο χώρο.
Για εμένα υπήρξαν δυο ακόμη απογοητεύσεις.
Ο εναγκαλισμός της φασίζουσας Σπίθας από την "Αυγή" στην πρώτη της μάλιστα σελίδα(σταμάτησα να την αγοράζω), η συνεχής επίκκληση από αριστερές γραφίδες ανοησιών (οι "Σκοπανοί"-sic- θα αγοράσουν την Ακρόπολη, θα πουλήσουμε και το Στρατό κλπ) συνταξιούχων του βαθέως αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ, η αναβίωση κάποιου υφέρποντος εθνικισμού, η σχεδόν από παντού αποσιώπηση της ληστείας που κάνει η Μαφία της Εκκλησίας, η σχεδόν από παντού πάλι, αποφυγή κάθε κριτικής στις καταστροφικές δαπάνες των Υπερεξοπλισμών με τις οποίες χρηματοδοτούμε τη δυτική οικονομία (αλλά αυτή η απίστευτη σπατάλη, την πατριωτικη μας πλατεία, δεν ενοχλούσε), η συγκάλυψη των κλεφτών πολιτικών μέσω του τσουβαλιάσματος όλων των βουλευτών, η απουσία κάθε αυτοκριτικής-διάβολε τα δάνεια που θέλουμε να σβήσουνε επικυρώνονταν με τη λαϊκή ψήφο και μπούκωσαν πάρα πολύ κόσμο, λίγο ή πολύ,και η σύμπλευση αριστερίστικων ή "ελευθεριακών" μπλογκ με ακροδεξιούς αμερικανούς συνωμοσιολόγους, και με φανατικούς αντιδυτικούς θρησκόληπτους.
Είπατε για το λαό;
Διανύουμε τον 21ο αιώνα.
Γιατί μερικοί "Αριστεροί" τον υποτιμούν τόσο πολύ και κοροϊδεύουν και τον εαυτό τους, λέγοντας πως είναι αθώος.
Δεν είναι ανήλικο παιδί ο λαός.
Πολλοί και με πολλούς τρόπους τα φάγανε ευχαρίστως (έστω και τα ψίχουλα) απο το φαγοπότι της Εξουσίας και κάνανε τα στραβά μάτια, όχι μόνο στις κλεψιές αλλά και στις αδικίες σε βάρος των αδυνάτων (ψυχασθενών, μεταναστών, ομοφυλόφιλων, άνεργων, εκδιδόμενων γυναικών, ΑΜΕΑ,εξαρτημένων από ουσίες, αυτιστικών παιδιών-ναι ξεσηκώθηκαν στα Πατήσια και κατά άσυλου αυτιστικών-κλπ) , στις οποίες πάντα πρωτοστατούσαν οι καλοί νοικοκυραίοι της πλατείας.
Ας βοηθήσει η Αριστερά στο να διαφωτίσει το λαό, στο να αλλάξει συνειδήσεις. Αυτή θα είναι η Μεγάλη Επανάσταση και όχι το χάϊδεμα της χαζοχαρουμενης πλέμπας από καρριερίστες λαϊκιστές πολιτικούς που μίλησαν για Εκκλησία του Δήμου.
Λ.
Φίλε Λ. (Λασκαράτε),
ΟΚ λοιπόν, το ‘‘ματς’’ είναι μεταξύ ‘‘καλών’’ και ‘‘άσχημων’’! ;-)
Νομίζουμε, φίλε Λασκαράτε, ότι στην περιγραφή των Αγανακτισμένων που κάνεις υπάρχουν πολλά στοιχεία τα οποία ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και μ’ αυτή την έννοια μας βρίσκουν σύμφωνους. Κι όμως, παρά αυτό το γεγονός, από ένα σημείο και μετά παίρνουμε διαφορετικούς δρόμους (φυσικά, αυτή η ‘‘παραδοξότητα’’ είναι πολύ συνηθισμένη στις ιδεολογικοπολιτικές διαφωνίες). Δεν θα σε αδικούσαμε αν λέγαμε ότι η διαφορά μας μπορεί να συνοψιστεί στο ότι εσύ είσαι απέναντί τους κι εμείς μαζί τους.
Κάνοντας μια μεταφορά και μιλώντας γενικά, θα λέγαμε ότι, τοποθετείσαι απέναντί τους επειδή δεν πέρασαν τον πήχη. Όμως, φίλε Λασκαράτε, φοβόμαστε ότι εκεί που έβαλες τον πήχη δεν υπήρχε ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο να τον περάσουν. Ας πάρουμε ένα κομβικό σημείο που όρισε και το πλαίσιο των κινητοποιήσεων εξ αρχής: το αντικομματικό και αντιιδεολογικό.
Πώς ήταν δυνατόν να ήταν διαφορετικά τα πράγματα από τη στιγμή που όλοι πια ξέρουν ότι τα κόμματα εξουσίας δεν έχουν τίποτε άλλο να προσφέρουν «στο φτωχό λαό τους» από τα ‘‘συνήθη’’ (διορισμοί, ‘‘τακτοποιήσεις’’, ‘‘εξυπηρετήσεις’’, κ.λπ.) και από τη στιγμή που οι ιδέες της Αριστεράς είναι κατ’ ουσία περιθωριοποιημένες (χωρίς να υπολογίσουμε και τις ‘‘αμαρτίες’’ των δικών της κομμάτων…); Και μήπως όλο αυτό το κοινωνικό τοπίο της εξατομίκευσης και της κατάτμησης δεν είναι έργο, (σε συνδυασμό βέβαια και με την περιβόητη ‘‘ατομικότητα’’ των νεοελλήνων) του ‘‘θριαμβεύσαντος’’ καπιταλισμού και, για να τα λέμε όλα ;-) του εντόπιου εκσυγχρονιστικού κύματος που το εγκαινίασε ο Μητσοτάκης και το συνέχισε πιο ‘‘δημοκρατικά’’ ο Σημίτης; Τότε δεν ήταν που μπήκαν τα θεμέλια στην Ελλάδα της επικρατούσα πολιτικής κουλτούρας ότι οι ιδεολογίες είναι παράγοντας οπισθοδρόμησης και γι’ αυτό πρέπει το ταχύτερο να απαλλαγούμε από «ιδεολογήματα του παρελθόντος»;
Ξεκινώντας από τα παραπάνω και λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι ο συγκροτητικός άξονας των Αγανακτισμένων ήταν η εναντίωση σε μέτρα που υποβαθμίζουν τους υλικούς κατ’ αρχήν όρους της ζωής τους τι πιο φυσιολογικό από αυτόν τον ‘‘καραγκιοζομπερντέ’’, που λες κι εσύ; Διότι όλου πλήττονται από τα μέτρα, αλλά δεν πλήττονται όλοι στον ίδιο βαθμό, ούτε για τις ίδιες αιτίες. Κι ένας τέτοιος ‘‘καραγκιοζομπερντές’’ ούτε συγκροτημένες και ξεκάθαρες θέσεις μπορεί να έχει, ούτε ρεαλιστικούς στόχους να καθορίσει, ούτε αντίστοιχες στρατηγικές να χαράξει. Εδώ, φίλε Λασκαράτε δεν είναι σε θέση (ή δεν έχουν καν την πρόθεση!) να κάνουν κάτι τέτοιο οργανωμένες αριστερές συλλογικότητες! Είναι fair να έχουμε τέτοιες απαιτήσεις από ένα ετερόκλητο πλήθος;
Θα συμφωνήσουμε για την ‘‘πλατειολαγνεία’’ που επέδειξε ένα αξιοσημείωτο τμήμα της Αριστεράς. Ήταν το αντεστραμμένο είδωλο των τυφλών που περιγράφουμε στο ποστ. Γιατί δεν θέλει και πολύ σοφία να καταλάβει κανείς ότι, για μια ακόμα φορά, η Αριστερά διχάστηκε μανιχαϊστικά: οι μεν ύμνους και έκσταση, οι δε χλευασμούς και απαξίωση. Για μας τους άσχημους, όπως γράψαμε από τις πρώτες μέρες, αυτοκτονικές στάσεις και οι δύο.
Τώρα, κατά τη συνήθειά σου, βρίσκεις αφορμή και τα ψέλνεις στην Αριστερά εφ’ όλης της ύλης! ;-) Αυτή ή ύλη συμπυκνώνεται σε δυο πεδία: 1.εκκλησία και 2.εθνικισμός. Όμως:
1) Σε καμία περίπτωση το φαινόμενο των Αγανακτισμένων δεν είχε ‘‘θεοκρατική’’ σφραγίδα. Δεν έχει καμία σημασία αν κάποιοι από τους ιεράρχες δήλωσαν την υποστήριξή τους. Ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων, στον οποίο, όπως καλύτερα από εμάς γνωρίζεις, καταμαρτυρούν ουκ ολίγα, είχε πει για τον Μπελογιάννη, τις παραμονές της εκτέλεσής του, ότι του θυμίζει τους χριστιανούς πρωτομάρτυρες και μάλιστα σε ανώτερο επίπεδο αφού αυτός δεν πιστεύει ούτε καν στη μετά θάνατο ζωή και δικαίωση. Θα έπρεπε η Αριστερά να αποκηρύξει τον Μπελογιάννη επειδή υπήρξε μια κάποια απόπειρα οικειοποίησής του;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
2) Είναι κοινό μυστικό ότι η Ελλάδα είναι πια χώρα με (πολύ) περιορισμένη εθνική κυριαρχία, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από αυτόν που, έτσι κι αλλιώς, επιβάλλει η οικονομική αλληλεξάρτηση. Μπορεί η Αριστερά να πολιτεύεται αγνοώντας τα αισθήματα που δημιουργεί σε μαζική κλίμακα μια τέτοια εξέλιξη; Νομίζουμε πως όχι και είμαστε σίγουροι ότι αυτό δεν την κάνει να διολισθαίνει σε εθνικιστικές θέσεις. Εθνικιστικά παρατράγουδα ακούστηκαν στις πλατείες. Και πάλι όμως δεν ήταν αυτά που έδωσαν τον τόνο. Έχουμε ένα ζήτημα με τις σημαίες. Πράγματι, υπήρξαν μέρες που η πάνω πλατεία ψιλοέπηξε στις ελληνικές. Δεν χρειαζόταν όμως να είναι κανείς φυσιογνωμιστής για να καταλάβει ότι όποιος κρατούσε ελληνική σημαία δεν ήταν και χρυσαυγίτης ή λαοτζής. Τι μας ενόχλησε εμάς στο ζήτημα αυτό; Μας ενόχλησε η θεαματική κωλοτούμπα του ΣΥΝ που ανακάλυψε ‘‘ξαφνικά’’ ότι το ταξικό διαπλέκεται με το εθνικό σε συνδυασμό με την αδιαφορία του (όπως και άλλων οργανώσεων της Αριστεράς, κατ’ όνομα τουλάχιστον πιο ‘‘επαναστατικών’’ από τον ΣΥΝ) για το ότι η γαλανόλευκη είχε όλο το ελεύθερο να ανεμίζει, αλλά την κόκκινη έπρεπε να την κρύβουμε στην κωλότσεπη! Αυτό έγινε στα πλαίσια βέβαια του σεβασμού της ‘‘αυτονομίας’’ του λαού και της επιθυμίας του να μην ‘‘καπελώνεται’’ από τα αριστερά κόμματα. Φυσικά, η αυτονομία είναι μια φενάκη και απ’ την άλλη, όταν αναγνωρίζεις τη διαπλοκή του εθνικού με το ταξικό, ε, αυτή τη διαπλοκή πρέπει να την υποστηρίζεις, έστω και με παρεμβάσεις λόγου, κι όχι να αυτοκαταργείσαι, έστω και σε συμβολικό επίπεδο.
Εναγκαλισμό τής Σπίθας δεν είδαμε. Είδαμε μια προσπάθεια να μην αποκοπεί η Αριστερά από τη λαϊκή βάση αυτής της κίνησης. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς υλοποιήθηκε αυτή η προσπάθεια από το σύνολο της Αριστεράς. Είμαστε σίγουροι ότι θα γράφτηκαν και ‘‘πατάτες’’. Δεδομένου του ‘‘μπερδέματος’’ που υπάρχει στα υψηλά κλιμάκια της Σπίθας αλλά και της πάντα δύσκολης συνύπαρξης ταξικού και εθνικού οι όποιες ‘‘πατάτες’’ μπορεί να οδηγήσουν σε ιδεολογικές συγχύσεις ιδιαίτερα βλαπτικές για την Αριστερά. Αυτό το δεχόμαστε. Δεν μας είναι αρκετό όμως για να αποκηρύξουμε ως φασίζοντα κάθε άνθρωπο που τεντώνει το αυτί του προς τη Σπίθα, ιδίως αν σκεφτούμε πως το κάνει κυρίως λόγω Θεοδωράκη.
Θα κλείσουμε, φίλε Λασκαράτε, επανερχόμενοι στο κεντρικό θέμα του ποστ και του σχολίου σου, αλλά γυρνώντας περίπου ενάμισο αιώνα πίσω! Αυτή η αναδρομή θα κωδικοποιήσει και τη διαφορετική γωνία υπό την οποία βλέπουμε εμείς, σε σύγκριση μ’ εσένα, το φαινόμενο των κινητοποιήσεων στις πλατείες.
Στο βιβλίο του «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία» ο Ένγκελς περιγράφει με πολύ μελανά χρώματα τις εργατικές τάξεις κυρίως της Ιρλανδίας, αλλά και την εγγλέζικη. (Δεν εννοούμε τις περιγραφές για τις υλικές συνθήκες της ζωής τους, εννοούμε τις περιγραφές για τις συνήθειές τους, το επίπεδό τους γενικά). Τους τα ψέλνει απ’ την καλή και την ανάποδη, αλλά σε καμία στιγμή δεν αποσυνδέει την ‘‘κατάντια’’ τους από τις υλικές συνθήκες που η αστική τάξη τούς ‘‘παρείχε’’ και, το κυριότερο, σε καμία στιγμή δεν μπαίνει απέναντί τους. Έ, κάπως έτσι λέμε κι εμείς ότι είμαστε με τους Αγανακτισμένους, τηρουμένων των αναλογιών. Και κάπως έτσι καταλήξαμε να είμαστε άσχημοι… ;-)
Διότι, φίλε Λασκαράτε, το ερώτημα προς όλους μας είναι ένα:
Which side are we on;
Κανένα side δεν είναι αγγελικά πλασμένο, αυτό είναι βέβαιο. Άρα, το κριτήριο της ηθικής (με την τρέχουσα και κοινή έννοια του όρου) δεν παίζει. Επιπλέον, για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα, δεν παίζει ούτε κι η λευκή ψήφος.
Δύσκολες καταστάσεις, ό,τι και να πεις. Αλλά, δεν φτιάξαμε εμείς τον κόσμο! ;-)
Τα λέμε
ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ
Είναι πιθανό κάποιες διατυπώσεις στο ποστ ή και στο παραπάνω σχόλιό μας προς τον φίλο Λασκαράτο να δώσουν την εντύπωση ότι αναγορεύουμε τους εαυτούς μας στους μοναδικούς "ανοιχτομάτηδες" (σε σχέση με τους Αγανακτισμένους) από όλη την Αριστερά! Ουδέν αναληθέστερον. Μπορεί πλειοψηφικά η Αριστερά να διχάστηκε μεταξύ τού "άσπρου" και του "μαύρου", αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η μειοψηφία αποτελείται μόνο από εμάς!
Πολύ καλή η απάντησή σας, δεν απέχει από τις σκέψεις μου και από τις επιθυμίες μου, μόνο που εγώ έχω στο μυαλό μου πάντα το εξής:
Αυτοί οι άνθρωποι του λαού που μαζεύονται με τέτοιο τρόπο στις πλατείες, μπορούν κάλλιστα να πάνε και από εδώ και από εκεί.
Για το από εδώ θα βρουν εκεί εσάς αλλά παρακαλώ να είστε σίγουροι κι όσους σκέφτονται σαν κι εμένα, συχνά όμως πάνε από εκεί και απολαμβάνουν το κάψιμο της μάγισσας που τους προσφερει η Εξουσία ως εκτονωτικό θέαμα.
Ύστερα για την από εδώ μεριά.
Ιστορικά αποδείχτηκε πως όποτε πήρε την Εξουσία, μιμήθηκε στο τέλος τους από εκεί.
Γι'αυτό πιστεύω πως η πραγματική Αριστερά πρέπει να επιδοθεί με ιεραποστολικότητα στο Διαφωτισμό και στην αλλαγή συνειδήσεων.
Οι πλατείες κι αν ακόμη φέρουν αλλαγές, θα είναι αυτές σαθρές και παροδικές.
Ασφαλώς αναγνωρίζω πως μπορεί να τα παραλέω και η δική σας θέση να είναι πιο καλόπιστη και ίσως και πιο ρεαλιστική.
Λ.
Γαμώ την ατονία μου
που δεν μπορώ να γράψω
μα ..Λέφτες παρακολουθώ
κι έτσι μπορώ ν αράξω
με μια μικρή αντίρρηση
κόβω το αραλίκι
για τους "καλούς" είν είδηση
να ρίξω μπινελίκι;
γιατί αν βλέπεις τους "καλούς"
λαό (και εαυτούς) να μαστιγώνουν
την κρίση για τους ένοχους
μπορούν να την θολώνουν
είναι πολύ πιο εύκολο
αν ενοχές μοιράζεις
αγράμματους και τους φτωχούς
να τους κατασπαράζεις
στης ενοχής τον θρίαμβο
που απλώνει τα πλοκάμια
μας παρασύρει στον βυθό
σε σκοτεινά θαλάμια
εκεί όπου παράλυτοι
μ αντίδραση καμία
θα βλέπεις οι παράκλητοι
πως μας γαμούν τα ..θεία
και αν ακόμη δεν μπορώ
αθώος να δηλώσω
αυτούς που με ξεγέλασαν
μπορώ να τους μουντζώσω
γιατί εδώ που φθάσαμε
το ύψος της ευθύνης
θα το μοιράσω δίκαια
να μπω στο φώτο-φίνις
της κούρσας που θα οδηγεί
σε έξοδο απ την κρίση
και να μπορέσει πια ναρθεί
στο δράμα μία λύση
είναι μια προυπόθεση
καθένας να παρκάρει
στον πάγκο τον κατάλληλο
για κάθε κατεργάρη
γιατί σαφώς δεν είμαστε
όλοι μια απ τα ίδια
και κάποιοι προορίζονται
να πάνε στα τσακίδια
και αν θα ψάξεις να τους βρεις
μονάχα στην πλατεία
κερί ν ανάψεις άμοιρε
πρέπει στην ..εκκλησία
εκεί τ αυτομαστίγωμα
τους πονηρούς υψώνει
τους ταπεινούς δε πιο βαθιά
στον λάκκο τους τους χώνει
ουφ ,άντε,τώρα ίδρωσα
το θέρος δεν αντέχω
και με τα τόσα χημικά
τον τόνο πια δεν έχω
γαμώ την ..ατονία μου
με πιάνει με την ζέστη
τους τόνους τώρα, που θα βρω
μου λες μωρέ συ ..Λέφτη; :)
(κιαν γράφω με ωφέλεια
ποιητική αδεία
την κριτική θα την δεχτώ
με άκρα ηρεμία ;-) )
Χμμ
σήμερα 13 του μήνα ας βάλω το 14 σχόλιο μήπως ..ξεκολλήσουμε!
Να μη προκαλούμε και την ...τύχη μας,γιατί μετά θ αρχίσω να γράφω την σειρά "γαμώ την ατυχία μου"!
Ορέ Λέφτηδες ,προληπτικούς θα μας κάνετε! :) :)
Φίλε Νίκο Ποιοτικέ,
Η συναναστροφή με προληπτικούς δεν σε κάνει προληπτικό. Δύο πράγματα σε κάνουν προληπτικό: η υποστήριξη μιας ομάδας σε κάποιο ομαδικό παιχνίδι (κυρίως στο ποδόσφαιρο) και η πόκα!
Αν δεν έχεις κάποιο από τα δυο παραπάνω "μικρόβια", μη φοβάσαι. Αν έχεις και τα δυο, όπως εμείς, σε κλαίει η ψυχή μας! ;-)
Τα λέμε
Αριστερά Φιλαράκια,
Εν τάξει το ταξικό σας καθήκον κάνετε και δεν ειστε "απέναντι" στην "πλατεία". Φυσικά δεν βγήκαν στις πλατείες η "πλουτοκρατία", φουκαράδες βγήκανε που τα μέτρα τους "αλλαξαν τη ζωη".
Να συμφωνήσω λοιπόν, εν μέρει, ομως αυτό το ετερόκλητο πλήθος σε ποιά μεριά, σε γενικές γραμμές, μπορεί κανείς να το "εντάξει κοινωνικά";
Δύσκολη ερώτηση που δεν εχει απάντηση η μάλλον εχει
Ειναι φίρδην μίγδην ανθρωποι που μπορεί να ειναι απο ανεργους,οικογενειάρχες με χρέη που δύσκολα να ξεχρεώσουν, δημόσιοι υπάλληλοι που δεν ειναι σίγουρη η μονιμότητά τους, ιδιωτικοί υπάλληλοι χωρίς ΙΚΑ,μικρο επαγγελματίες ΄κλπ. κλπ.
και απο την αλλη μπορεί να ειναι
και οι φοροκλέφτες,και οι εισφοροκλέφτες,και οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι,και οι προνομιούχοι των ΔΕΚΟ,και οι κάθε λογής 'επιτήδειοι που ξέρουν απ΄εξω κι ανακατωτά τα παραθυράκια των νόμων και το επωφελουνται (πολεοδομίες, εφορίες, αδειες αυτοκινήτων, αεριτζήδες και άλλοι ων ουκ εστιν αριθμός
που φοβούνται οτι αν αλλάξει το "σύστημα" (οπως διακηρύσσει η σημερινή κυβέρνηση) θα αλλάξουν πολλά "δεδομένα"
Λοι-πον τί να πούμε για αυτό το ετερόκλητο πλήθος;
Που εκδηλώνεται με ακραίες εκφράσεις και υβριστικές, εν τέλει, για το κοινοβούλιο και συμφωνεί με ενθουσιαμό σε ατάκες οπως
"κάτω τα κόμματα" "να διαλυθεί η Βουλή", να "αποφασίσουν οι συνελεύσεις" για το μέλλον της χώρας οπως
το χρέος, τά ελλειμμα, τις σχέσεις με τους διεθνείς οργανισμούς ΕΕ, την ακολουθητέα οικονομική πολιτική (που επειγε διότι τα γεγονότα τρέχουν), δεν μας περιμένουν να διαμορφώσουμε "ιδεολογία" και εν συνεχεία "εφαρμογή στην πράξη". Πλην βεβαίως της "κατάρρευσης του καπιταλισμου" αλλά και αυτό δεν ειναι σίγουρο οτι ειναι γενική απαίτηση απο ολο το πλήθος
δηλαδή επανερχόμαστε στα "ετερόκλητα".Και εκει χρειάζεται η συνειδητοποίηση και οχι "το κέφι χτυπάει κόκκινο".
Σε ο,τι αφορά το "τέλος των ιδεολογιών" δε χρεώνεται βέβαια στο Σημίτη άλλά αρχικά
στον Φουκουγιάμα (που τελικά αναθεώρησε αργότερα τις απόψεις του) ο οποίος μετά το 1989 ΄"κήρυξε" το τέλος των ιδεολογιών με την αυτορύθμιση πλέον των Αγορών δηλαδή την κυριαρχία του νεοφιλελευθερου δόγματος
το οποίο "πρόκοψε" με το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης το 2007-8 με ολα τα επακόλουθα της.
Αγαπητοί μου νεαροί βλαστοί
δεν φοβάμαι την συναναστροφή με προληπτικούς καθώς έχω ανοσία και στα δυο μικρόβια που αναφέρατε ,αποκτηθείσα προ αμνημονεύτων χρόνων,πριν ακόμη φτάσω στην ηλικία σας. Τι μου θυμίσατε τώρα!
Για μεν το ποδόσφαιρο είχα πολύ νωρίς την ευκαιρία να διαπιστώσω πόσο βρώμικο είναι ,ακόμη και σε ερασιτεχνικό επίπεδο ,όταν είδα για το χατήρι του προπονητή και του μεγαλομαλακοπαράγοντα να διακινδυνεύεται η υγεία νεαρών ποδοσφαιριστών που έμπαιναν να αγωνιστούν, παρότι τραυματίες,με ενέσεις,γιατί η ομάδα διεκδικούσε το πρωτάθλημα περιφερείας Κωλοπετεινίτσας!Ε μετά όταν κατακεραύνωσε και ο Έκο τον "φατικό" λόγο των φιλάθλων δεν ήθελα και πολύ για να μην ασχοληθώ ποτέ με τούτο!
Υπήρξε μια περίοδος που βαυκαλιζόμουν με δύο ιδέες!Η πρώτη ήταν πως το τραίνο της αλλαγής προχωρά απτόητο προς την Δυτική ακτή των ονείρων μας ,ήταν η πρώτη τετραετία Πασοκ τότε και αν και είχαμε φάει το πρώτο στραπάτσο στις λαχαναγορές, τα πρώτα κέντρα υγείας άρχιζαν να λειτουργούν στην επαρχία ,δημόσια έργα που έπρεπε να γίνουν από το 50 ξεφύτρωναν παντού,ο νόμος του Τρίτση (ΕΠΑ) συζητιόταν σε λαικές συνελέυσεις οι συνεργασίες με την αριστερά έδιναν κι έπαιρναν και γενικώς αέρας φυσούσε στα πανιά μας ,κάτι που συνετέλεσε στην επιβίωση αυτής της ιδέας για αρκετά χρόνια ακόμη!
Η άλλη ιδέα με την οποία βαυκαλιζόμουν ήταν ότι ως ..ήρωας του Ντοστογιέφσκι έπρεπε να γνωρίσω τις συγκινήσεις της ..τράπουλας,ευτυχώς αυτό έληξε γρήγορα , έτσι σε ένα καφενείο της γειτονιάς επιδιδόμουν για αρκετούς μήνες,ακουμπώντας τον οβολό μου εννοείται, σε ένα καρέ έμπειρων παικτών,στην εξερεύνηση της ..πόκας!Ώσπου ένα βράδυ όταν έχοντας δυο ντάμες στο χέρι και δυο κάτω,ενώ ήταν στην γύρα ένα φουλ και ένα χρώμα, τους πήρα τα ρέστα τους,καθώς μπήκαν ,βασισμένοι στην απειρία μου, στο χτύπημα, όλοι τους!Αποσβολωμένοι με έβλεπαν να γεμίζω μια σακούλα κατοστάρικα και να τους χαιρετώ! Είχα πατσίσει την χασούρα!Θεώρησα το γεγονός σημαδιακό,με τις ντάμες,και αποφάσισα να αφοσιωθώ στις ..ντάμες της ζωής μου,σύζυγο και κόρες! Έκτοτε δεν ξανάπαιξα ούτε την πρωτοχρονιά ,πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.Οπότε δεν κινδυνεύω όπως βλέπετε!
Τέλος του ..διαλείμματος ,μη ξεφύγουμε και άλλο από το ποστ και να σας ερεθίσω λίγο, λέγοντας πως το "αυτομαστίγωμα" στο ποιηματάκι πιάνει και λίγο τους ...άσχημους!
ΥΓ
Με τόσα που έγραψα ,εκτός θέματος,με βλέπω να ετοιμάζω τη σειρά "γαμώ την φλυαρία μου".Σόρυ παίδες.
Δημοσίευση σχολίου