Το αόρατο τείχος

Από καιρό σε καιρό, όταν έρχεται η συζήτηση για το τείχος του Βερολίνου, το «τείχος του αίσχους» κατά τη διατύπωση που η Αντικομμουνιστική Διεθνής φρόντισε να εγχαράξει στην πρόσφατη γραπτή και προφορική Ιστορία, εμείς οι αριστεροί φροντίζουμε να υπενθυμίζουμε τα τείχη που ο Υπαρκτός Καπιταλισμός υψώνει εδώ (Παλαιστίνη), εκεί (σύνορα ΗΠΑ – Μεξικού) ή αλλού (Ευρώπη-φρούριο, ως άμυνα από τους απελπισμένους που ο ίδιος ο καπιταλισμός εκ-ριζώνει από τις πατρίδες τους).

Σωστή και χρήσιμη η υπενθύμιση. Αλλά τότε, έρχεται συντριπτικός ο αντίλογος:

«Ναι αλλά αυτά τα τείχη, τουλάχιστον, έχουν σαν στόχο να αποκλείσουν. Αυτό έχει γίνει άπειρες φορές στους αιώνες που προηγήθηκαν από καταβολής κόσμου. Το πρωτοφανές  με το τείχος του Βερολίνου είναι ότι αποσκοπούσε στο να εγκλείσει!».

Ξέρουμε βέβαια —όσοι το ξέρουμε— πως δεν είναι καθόλου έτσι. Ξέρουμε πως το πιο θηριώδες εγκλειστικό τείχος από καταβολής κόσμου που κρατάει αιχμάλωτους τους ανθρώπους είναι αυτό του καπιταλισμού.

Και είναι το πιο θηριώδες, όχι γιατί έχει τα πιο ψηλά ή χοντρά τείχη. Είναι το πιο θηριώδες γιατί είναι αόρατο. Χειρότερα: εμφανίζεται με τελείως αντεστραμμένη μορφή. Αυτής τού κόσμου τής απεριόριστης ελευθερίας όπου the sky is the limit. Σε αντίθεση με τον ‘‘ζοφερό κόσμο του ολοκληρωτισμού’’ ή της ‘‘απερίγραπτης δυστυχίας’’.

Πώς ρίχνει κανείς ένα αόρατο τείχος, τερατωδώς μεταμφιεσμένο σε autostrada —‘‘ευρωπαϊκής’’ (δηλαδή ΕΕ) κατασκευής και προελεύσεως για μας; Με την «ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων»; Έχει συντελεστεί προ πολλού. Με την απόσυρση σε «μικρές αυτόνομες κοινότητες»; Το κάνουν εδώ και αιώνες οι Amis χωρίς αποτέλεσμα. Με την Επανάσταση; Δεν είναι ορατή.

Και το αόρατο τείχος ζει και βασιλεύει. Και κάθε μέρα που περνάει συρρικνώνεται προς τα μέσα όλο και περισσότερο με τελική κατάληξη τη σύνθλιψή μας ή, στην καλύτερη περίπτωση, την επιβίωσή μας μέσω της μεταμόρφωσής μας στο έντομο του Κάφκα...

Χάνουμε. Αλλά γιατί;

Η εικόνα, από το dateline.ukdavis.edu