Η χούντα τ ε λ ε ί ω σ ε το ’73! Αυτή είναι η σύγχρονη αστική δημοκρατία!

Το γνωστό πανό που αποτελεί σήμα κατατεθέν των συγκεντρώσεων στην πλατεία Συντάγματος και το οποίο έχει δει όλη η Ελλάδα μέσω τής τηλεόρασης γράφει: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία Η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Το σύνθημα ανήκει στην κατηγορία τού παράδοξου: Μπορεί να αποδειχθεί ταυτόχρονα και ορθό, και λανθασμένο. Έχουμε χούντα; Ναι, αν υπολογίσει κανείς τα όσα έγιναν χθες στο κέντρο τής Αθήνας, έχουμε. Όχι, αν συν-υπολογίσει ότι κανένας από τους θεσμούς τής αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας δεν έχει καταργηθεί —ή έστω ανασταλεί, όπως ζητούσε πέρυσι, τέτοια περίπου εποχή, ο ‘‘καλός δημοσιογράφος’’ Τέλλογλου και ο φιλόσοφος της «ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης» Γιανναράς. Αλλά κι αυτό να είχε γίνει, θα είχε γίνει με όλους τους συνταγματικούς κανόνες που προβλέπει η κήρυξη της χώρας σε κατάστασης εξαίρεσης, οπότε και πάλι η απάντηση θα έπρεπε να είναι αρνητική. Λοιπόν, τι λέμε εμείς;

Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου οι μισοί περίπου από τον πληθυσμό της θυμούνται από πρώτο χέρι τη γνήσια χούντα τών συνταγματαρχών και οι άλλοι μισοί την έχουμε ακούσει, αλλά πάλι από πρώτο χέρι, η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση είναι να πούμε, επίσης ενστικτωδώς, ό,τι λέει ο πολύς κόσμος: «αυτοί είναι πιο χούντα κι απ’ τη χούντα!». Κάτι τέτοιο θα μας ‘‘διευκόλυνε’’ στην αντικυβερνητική προπαγάνδα και, κυρίως, θα μας εμφάνιζε «ένα με το λαό» —τι μεγάλος πειρασμός!

Κι όμως! Είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορούμε να διαπράξουμε!

Δεν έχουμε να κάνουμε με καμία χούντα! Αυτό που αντιμετωπίζουμε δεν είναι παρά η μορφή που παίρνει στην εποχή του ανεξέλεγκτου[1] καπιταλισμού η αστική δημοκρατία σε κρισιακές καταστάσεις. Η υιοθέτηση της αντίληψης που εκφράζει ένα τέτοιο σύνθημα από την Αριστερά δεν κάνει τίποτε άλλο πλην του να επικυρώνει την ιδέα μιας ‘‘αγνής’’, ‘‘ανόθευτης’’ και ‘‘γνήσιας’’ δημοκρατίας χωρίς κυρίαρχες και υποτελείς τάξεις, με εξυπονοούμενη την παραπλήσια ιδέα ότι η αποκατάσταση αυτής τής ‘‘πραγματικής’’[2] δημοκρατίας είναι, τάχα, η ύψιστη αποστολή και η αιτία ύπαρξης της Αριστεράς! Αν πολλοί από εμάς στήνουν ‘‘δράκους’’, επειδή τα βρίσκουν μπαστούνια να πολεμήσουν την αστική δημοκρατία, αποκαλύπτοντας τη σατανικά αποκρυπτόμενη φύση της (ίσως επειδή την ξέχασαν κι οι ίδιοι), ας αρχίσουν να ψάχνουν στο πάνω-πάνω ράφι τής βιβλιοθήκης τους, στα σκονισμένα παλιά βιβλία...

Καλό θα είναι λοιπόν να μη πολυμιλάει για «δημοκρατική εκτροπή» ο Αλέξης Τσίπρας, όπως έκανε σήμερα στη Βουλή —κάτι τέτοιο είναι πιο ταιριαστό άλλωστε στα χείλη τού Φώτη Κουβέλη. Είναι καιρός να αρχίσει να μιλάει για την επιτομή τής σύγχρονης αστικής δημοκρατίας...

[1] Δηλαδή, της καπιταλιστικής διαχείρισης κατά την οποία το κεφάλαιο έχει τον απόλυτο έλεγχο, χωρίς την υποχρέωση (ή και τη δυνατότητα) της μερικής υιοθέτησης εργατικών αιτημάτων.

[2] Μ’ άλλα λόγια, η (αστική) δημοκρατία εκείνη στην οποία ο υδραυλικός —Έλληνας ή Πολωνός, αδιάφορο— κόβει απόδειξη, τα τρένα τού ιδιωτικοποιημένου ΟΣΕ έρχονται στην ώρα τους και οι διαδηλώσεις γίνονται επί του (δεξιού) πεζοδρομίου...

Η εικόνα, από το larissanet.gr