Κι ο Δημοσθένης Παπαδάτος – Αναγνωστόπουλος στην «Πατριωτική Αριστερά»; (Rewriting)

Ο σαρκαστικός λόγος ανήκει στα «επικίνδυνα» είδη λόγου. Η «επικινδυνότητα» έγκειται στο ότι όποιος τον χρησιμοποιεί διατρέχει πάντα τον κίνδυνο, είτε επειδή υπερέβη το «σημείο θραύσεως», είτε επειδή απλώς έδωσε λαβή να κατηγορηθεί προσχηματικά για κάτι τέτοιο, κινδυνεύει να δει τη μορφή που έδωσε στον λόγο του, να κλέβει την παράσταση από το περιεχόμενό του. Κάτι τέτοιο, όταν μιλάμε για πολιτικό λόγο όπως εν προκειμένω, είναι ιδιαιτέρως βλαπτικό. Και κάτι τέτοιο πάθαμε με την προηγούμενη ανάρτηση. Έτσι, αυτό που βάλαμε προς συζήτηση δεν συζητήθηκε σχεδόν καθόλου και, αντί γι’ αυτό, οι σχολιαστές επιδόθηκαν στη ρίψη διαδικτυακών ντοματών και διαφόρων άλλων ζαρζαβατικών... ;-)

Επειδή εδώ έχουμε Λαϊκή Δημοκρατία και επειδή έχουμε εμπιστοσύνη στο λαό, τις δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα (όχι όμως και τις κατηγορίες, για τις οποίες θα μιλήσουμε αργότερα στο προηγούμενο post –όχι σ’ αυτό). Κι ακόμα, επειδή εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι να συζητηθεί το περιεχόμενό του, ανακαλούμε(*) την προηγούμενη ανάρτηση και την ξαναγράφουμε με άλλη μορφή. Είναι αυτονόητο ότι περιμένουμε όλους τους φίλους που πήραν το λόγο για να σχολιάσουν τη χθεσινή μορφή του να τον ξαναπάρουν για να σχολιάσουν το περιεχόμενό του αυτή τη φορά, το οποίο μέχρι τώρα αγνόησαν. (Όσοι δεν έχουν βγάλει ακόμα το άχτι τους παρακαλούνται να το κάνουν στην προηγούμενη ανάρτηση μέχρι να νιώσουν ικανοποιημένοι... ;-) ). Εντάξει;

(*) Αυτό δεν σημαίνει ότι η ανάρτηση θα αποκαθηλωθεί —έχουμε πει ότι δεν μας αρέσει να «διορθώνουμε» την Ιστορία. Θα συμπληρωθεί με ένα επεξηγηματικό σημείωμα το οποίο θα παραπέμπει στο σημερινό rewriting.

Η ΕΡΩΤΗΣΗ, ΑΣΦΑΛΩΣ, είναι ρητορική. Ο Δημοσθένης Παπαδάτος – Αναγνωστόπουλος ήταν και παραμένει ένα από τα βασικά στελέχη τής επονομαζόμενης, από εμάς και άλλους, «αντιεθνικιστικής αριστεράς». Δηλαδή, εκείνου τού κομματιού της που, κατά τη δική μας «ανάγνωση», έχει απλοποιήσει τον αριστερό διεθνισμό δια του (δογματικής καταβολής και προέλευσης) εξοβελισμού από αυτόν τού στοιχείου τών συλλογικών ταυτοτήτων, οι οποίες έχουν διαμορφωθεί με επίκεντρο το έθνος-κράτος. (Όπως είναι γνωστό, αυτό το κομμάτι τής Αριστεράς κατηγορεί συλλήβδην όλους εκείνους που επιμένουν να επισημαίνουν το επικίνδυνο τής απλοποίησης —μεταξύ τών οποίων φιγουράρουν και οι αφεντομουτσουνάρες μας— επί «αριστεροπατριωτισμώ»).

Αφού λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, τι στο διάολο μας έπιασε και κοτσάραμε αυτό τον τίτλο; Μας έπιασε το εξής που έτυχε να περιπέσει στην αντίληψή μας:

Σε ένα άρθρο του για τους Αγανακτισμένους τής Πλατείας Συντάγματος, ο Δημοσθένης Παπαδάτος – Αναγνωστόπουλος έγραφε σε ένα σημείο:

«Για όλους τους παραπάνω λόγους, [...] μου μοιάζει εντελώς αναντίστοιχο το παιχνίδι ‘‘βρες πόσες ελληνικές σημαίες ανεμίζουν στην πλατεία’’ [...]».

Αυτό μας έκανε «κάπως». Για να τα λέμε όλα, μας έβγαλε λίγο το μάτι δεδομένου ότι: α) ποτέ δεν περιμέναμε από τον Παπαδάτο να γράψει κάτι τέτοιο και β) έχουμε διαφωνία επί τής ουσίας.

Μας έρχονται στο νου διάφορα. Όπως:

Θυμόμαστε τους θρήνους και τους κοπετούς της αντιεθνικιστικής αριστεράς για τις ελληνικές σημαίες με τις οποίες είχε γεμίσει την Ομόνοια και το Σύνταγμα ο κοσμάκης κατά τους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση τού Euro 2004. Ήταν τόσο γοεροί, που είχαν κάνει μέχρι και τον μακαρίτη Άγγελο Ελεφάντη, άνθρωπο υπεράνω πάσης υποψίας σχετικά με «αριστεροπατριωτικά» αισθήματα, να αγανακτήσει! Κι αμέσως μετά διερωτώμεθα: Πώς είναι δυνατόν να μετράς τις ελληνικές σημαίες στους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση ενός Πανευρωπαϊκού Κυπέλλου  ποδοσφαίρου και επειδή τις βρίσκεις πολλές να βγάζεις τους έλληνες εθνικιστές, και να περνάς λίγο (πολύ) στο ντούκου το πόσες ελληνικές σημαίες ανεμίζουν αυτές τις μέρες στο Σύνταγμα ή το Λευκό Πύργο;

Κοντά σ’ αυτή τη σκέψη κι η άλλη: Πώς είναι δυνατόν να μη σε απασχολεί αυτό, όταν όλη η Ελλάδα έχει δει ότι ένας από τους διαδηλωτές κόντεψε να λυντσαριστεί επειδή «τόλμησε» να σηκώσει μια Κόκκινη Σημαία;

Και μια άλλη: Πώς είναι δυνατόν να προσπερνάς αδιάφορος το «πόσες ελληνικές σημαίες ανεμίζουν στο Σύνταγμα», από τη στιγμή που, δεδομένου του «απαγορευτικού» το οποίο ισχύει σε ένα τμήμα τής Αριστεράς να μη φοράμε ακόμα κι ένα μπλε πουκάμισο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι άνθρωποι που ανεμίζουν αυτές τις σημαίες δεν είναι καν «αριστεροπατριώτες»;

Και διερωτώμεθα και πάλι: Πώς διάολο είναι δυνατόν να μετράμε εμείς(!), οι «αριστεροπατριώτες»(!) τις ελληνικές σημαίες που ανεμίζουν στο Σύνταγμα και να ψιλο(χοντρο)αδιαφορούν τα επιφανή στελέχη της «αντιεθνικιστικής αριστεράς»; Πρόκειται για λανθασμένη εκτίμηση; Αν είναι έτσι πρόκειται για πολύ χοντρό λάθος. Πρόκειται για αλλαγή γραμμής; Αν πρόκειται περί αυτού, είναι κάτι μόνιμο ή ευκαιριακό; Και γιατί γίνεται λίγο στη ...ζούλα; Δεν θα έπρεπε να μας το αναλύει αυτό το ζήτημα κάπως παραπάνω ο Παπαδάτος; Γιατί το περνάει en passant, στα ψιλά ενός άρθρου; Να περιμένουμε κάτι αναλυτικότερο στην «Αυγή τής Κυριακής»;

Αυτά διερωτώμεθα και τέτοια και άλλα παρεμφερή σκεφτόμαστε εμείς. Και είμαστε όλο αυτιά να ακούσουμε τις δικές σας σκέψεις.

Η photo, από το fimes.gr