(Counter)Revolutionary marketing

 

ΣΤΟ ΝΕΟ ΤΗΣ τεύχος, η «Athens Voice», έντυπο-ευαγγέλιο για όλες τις πτέρυγες και γενεές τού αστικού εκσυγχρονιστικού ρεύματος και των συνοδοιπορούντων πάσης φύσεως, δημοσίευσε ένα άρθρο πραγματικό καταπέλτη. Καταπέλτη κυρίως για όλους εκείνους οι οποίοι επιμένουν να τη θεωρούν μια από τις εστίες της εκμοντερνισμένης αντιδραστικότητας.

Το άρθρο, που αναφέρεται στους Αγανακτισμένους, και το υπογράφει κάποιος Παναγιώτης Αγγελόπουλος, πρωτοεμφανιζόμενος συντάκτης απ’ ό,τι φαίνεται, αφού στο site δεν εμφανίζονται παλαιότερα άρθρα του, φαίνεται σαν να έχει παρεισφρήσει εκεί, πηδώντας κατ’ ευθείαν από ένα αριστερό έντυπο —συνοδεύεται δε από την ίδια εικόνα που συνοδεύει και το σημερινό σημείωμά μας. Να σημειωθεί δε ότι ο συγγραφέας του κινείται σε μια συνθετική κατεύθυνση (τη σωστή κατ’ εμάς), καθώς ρητά υποστηρίζει την ανάγκη σύζευξης μεταξύ του ‘‘ακατέργαστου’’ λαϊκού παράγοντα και των οργανωμένων αριστερών πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων, χωρίς να αναλίσκεται σε περιφρονητικά και ειρωνικά σχόλια για τον πρώτο πόλο ή απαξιωτικά και απορριπτικά για τον δεύτερο. Δεν είναι περίεργα όλα αυτά; Για διαβάστε:

Η εποχή των τεράτων

Στις 25 Μάη ξέσπασε στην πλατεία Συντάγµατος ένα µαζικό πολιτικό κίνηµα αντίστασης και χειραφέτησης, που αποτέλεσε µια κρίσιµη καµπή στον «παρατεταµένο λαϊκό πόλεµο», ο οποίος ξεκίνησε µε την ψήφιση του επαχθούς Μνηµονίου και κλιµακώθηκε µε έντεκα πανεργατικές γενικές απεργίες. Στην υπό «κινεζοποίηση» Ελλάδα της διαρκούς λιτότητας και της οικονοµικής εξαθλίωσης, του εργασιακού µεσαίωνα και της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, το κίνηµα των πλατειών εξέφρασε τη διάρρηξη των παγιωµένων σχέσεων αντιπροσώπευσης και των αστικών κοινωνικών συµµαχιών, µεταµορφώνοντας την κρίση από οικονοµική σε πολιτική. Kαθοριστικής σηµασίας στοιχείο, συµβάλλον και στην αντιφατικότητα του κινήµατος, υπήρξε η συµµετοχή χιλιάδων ψηφοφόρων του πελατειακού δικοµµατισµού, ορµώµενων από τη δυσαρέσκεια και την απόγνωση απέναντι στην πολιτική αφαίµαξης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Ο µαχητικός Ιούνιος, κατά τον οποίο εξαπλώθηκε σε δεκάδες πλατείες της χώρας ο δηµοκρατικός θεσµός της λαϊκής συνέλευσης, χαρακτηρίστηκε από γοργές εξελίξεις όσον αφορά στην ιδεολογική ταυτότητα του κινήµατος των «Αγανακτισµένων». Οι πρώτες µέρες της κινητοποίησης, όταν αυτή αγκαλιάστηκε από τα αντιδραστικά ΜΜΕ, σηµαδεύτηκαν από έντονη εχθρότητα απέναντι στην παρέµβαση κοινωνικών συλλογικοτήτων και οργανωµένων µορφών ταξικής πάλης (κόµµατα, συνδικάτα). Σύντοµα, όµως, αποδείχτηκε ότι για να αγωνιστούµε µε το σύνθηµα «δεν φεύγουµε αν δεν φύγουν κυβέρνηση, τρόικα, χρέος», έπρεπε το κίνηµα να ριζοσπαστικοποιηθεί, να αποκτήσει πολιτικές θέσεις και να µπολιαστεί στους χώρους εργασίας, δηλαδή να επεκταθεί η δηµοκρατική αυτοοργάνωση στο πεδίο της οικονοµίας, µε απώτερο σκοπό τον κοινωνικό εργατικό έλεγχο.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση υπήρξαν αξιοσηµείωτα βήµατα, καθώς στις κινητοποιήσεις πρωτοστάτησαν οι υπάλληλοι σε κλάδους εντατικής εκµετάλλευσης του ιδιωτικού τοµέα, οι  νέοι της επισφαλούς διανοητικής εργασίας και των µισθών πείνας, οι συνδικαλισµένοι εργάτες και οι άνεργοι. Ο κόσµος χάραξε το δρόµο µε λαϊκές συνελεύσεις, απεργιακές φρουρές και καταλήψεις διαρκείας (∆ήµος Αθήνας, νοσοκοµείο Ιεράπετρας, σούπερ µάρκετ Dia, ∆ΕΚΟ), ενώ η επιγενόµενη απονοµιµοποίηση των γραφειοκρατικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ αύξησε την επιρροή των πρωτοβάθµιων σωµατείων βάσης και της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η γενικευµένη οργή για την εκποίηση της δηµόσιας περιουσίας και την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας αποκρυσταλλώθηκε στο σύνθηµα «δεν χρωστάµε, δεν πουλάµε, δεν πληρώνουµε».

Αναµφίβολα, οι ηµεροµηνίες που σφράγισαν την πρωτοφανή δυναµική του αγώνα ήταν 15-28-29 Ιουνίου, όταν οι γενικές απεργίες συναντήθηκαν µε τις λαϊκές συνελεύσεις. Η επιµονή του κόσµου, ο οποίος, παρά την κυβερνητική απόφαση για σκληρή αστυνοµική καταστολή, ανασυντασσόταν και παρέµενε στο Σύνταγµα, κατέδειξε τον πολιτικό µετασχηµατισµό του κινήµατος και την οριστική ρήξη του µε τη µνηµονιακή συναίνεση. Αποµαζικοποιηµένη λόγω της ιδεολογικής τροµοκρατίας κράτους και κεφαλαίου, που συµπυκνώθηκε στις απειλές «Μεσοπρόθεσµο ή χρεοκοπία/τανκς», η Κάτω Βουλή των πλατειών συνέχισε τις εργασίες της. Οι παραπάνω εµπειρίες συνθέτουν την πολύχρωµη τοιχογραφία της λαϊκής εξέγερσης, που µολονότι δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την εισαγωγή της χώρας στην προκρούστεια κλίνη του Μεσοπρόθεσµου, εγκαινίασε µια νέα, ποιοτικά διαφορετική, πολιτική πραγµατικότητα, µε θεµέλιό της το αίτηµα για άµεση δηµοκρατία και «ισότητα, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια».

Για τη συνέχιση του αγώνα είναι επιτακτική ανάγκη η δηµιουργία ενός ηγεµονικού πολιτικού µετώπου, µιας κρίσιµης µάζας κοµµάτων, συνελεύσεων, σωµατείων και πολιτών, που θα παλέψει για την πολιτική-κοινωνική χειραφέτηση και θα εκπονήσει ένα µεταβατικό πρόγραµµα εκτάκτου ανάγκης για την υπεράσπιση των λαϊκών συµφερόντων. Βασικοί άξονες πρέπει να είναι η στάση πληρωµών και η διαγραφή του χρέους σε ρήξη µε την Ε.Ε., η αναδιανοµή του εισοδήµατος εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ της µισθωτής εργασίας, η υπεράσπιση του δηµόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία), η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων και η χάραξη βιοµηχανικής πολιτικής µε στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανακούφιση των εργαζοµένων, η θέσπιση αποκεντρωµένων αµεσοδηµοκρατικών θεσµών και η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας.

Η βίαιη έκρηξη οργής της φτωχής και αποκλεισµένης νεολαίας της Αγγλίας και οι επερχόµενες κοινωνικές συγκρούσεις προοιωνίζουν το ευρωπαϊκό φθινόπωρο θερµό, και καθιστούν επίκαιρα τα λόγια του Αντόνιο Γκράµσι: «Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Ζούµε στην εποχή των τεράτων».

Βλέπε: Στάθης Κουβελάκης, «Η Ώρα της Κρίσης», ∆ρόµος της Αριστεράς, 11-6-2011

Πέτρος Παπακωνσταντίνου, «Προοίµιο ελληνικού Αργεντινάσο», Αριστερό Βήµα, 31-5-2011

* * * * *

ΤΟ ΕΞΟΦΘΑΛΜΑ ΕΚΤΟΣ ΓΡΑΜΜΗΣ  τής «Athens Voice» άρθρο προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, απορίες και στους αναγνώστες. Είναι χαρακτηριστικά μερικά σχόλια που έχουν κατατεθεί μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Γράφει κάποιος αναγνώστης: «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΤΟ? Μετάλλαξη έπαθε η Athens voice στον [σε] ριζοσπάστη? Απόλυτη απογοήτευση από μία τόσο σοβαρή ως τώρα εφημερίδα...». Κάποιος άλλος, αριστερός και αισιόδοξος προφανώς: «επιτέλους ένα άρθρο αριστερής οπτικής εδώ μέσα». Και ένας δύσπιστος: «Τόση ώρα περίμενα την ειρωνεία να σκάσει. Αλλά δεν ήταν ειρωνικό το άρθρο. Πλάκα μας κάνετε, έτσι;».

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ; Έπαθε όντως μετάλλαξη η AV; Αποφάσισε να γίνει πολυπρισματική; Ή μήπως κάνει πλάκα; Τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει, αν εξετάσει κανείς τα πράγματα λίγο πιο προσεκτικά.

Το άρθρο εγκαινιάζει μια καινούργια στήλη με τον τίτλο Ήμουν κι εγώ εκεί. Η ιδέα είναι προφανής. Να κατατίθεται εκεί κάθε βδομάδα η προσωπική μαρτυρία πολλών και διαφόρων από πολλά και διάφορα events στα οποία συμμετείχαν. Ναι, από διάφορα events (= δρώμενα) και όχι βέβαια από τα κατά Μπαντιού évènements (= συμβάντα) —κι αυτό το λέμε άσχετα από το ερώτημα αν το φαινόμενο των Αγανακτισμένων είναι ένα τέτοιο συμβάν ή όχι, ερώτημα που δεν θίγουμε και δεν μας απασχολεί εδώ. Διότι, το πολιτικό επιτελείο τής AV, στο βαθμό που σκοπεύει να ασχολείται κατά περίσταση με τη λαϊκή διαμαρτυρία όχι για να την κατακεραυνώσει, όπως συνηθίζει, θα το κάνει προσπαθώντας να την εντάξει στην κατηγορία των δρώμενων. Αποστερώντας δηλαδή τις κοινωνικές διαμαρτυρίες από το ιδιαίτερο περιεχόμενό τους και αποσυνδέοντάς τις από τις ανταγωνιστικές στοχεύσεις και στρατηγικές τους.

«Τι λέτε ρε παιδιά;», θα μπορούσε να πει κάποιος. «Πώς τα αφαιρεί όλα αυτά το συγκεκριμένο άρθρο, από τη στιγμή που τα εξηγεί με το νι και με το σίγμα; Πάτε καλά;».

Περιμένετε λίγο. Εννοούμε, περιμένετε λίγο, μέχρι να αρχίσει να εκδιπλώνεται η θεματολογία τής καινούργιας στήλης Ήμουν κι εγώ εκεί. Κι όταν αρχίσετε να διαβάζετε στη θέση αυτών πού διαβάσατε, τις εντυπώσεις από κάποια δράση των Atenistas, την εμπειρία από τη συμμετοχή στον τελευταίο διαγωνισμό graffiti ή το ρεπορτάζ από το πάρτι γενεθλίων τής Σώτης Τριανταφύλλου (ή τού Σταμάτη Κραουνάκη, παίζεται αυτό), τότε τα λέμε πάλι. Στο μεταξύ, σκεφτείτε την αποτελεσματικότητα του εναλλακτικού τρόπου εξαφάνισης μιας κόκκινης σημαίας —εναλλακτικού σε σχέση με την άμεση καταστροφή της:

Την τοποθέτησή της μεταξύ μιας ‘‘θάλασσας’’ από πορτοκαλί, ροζ και μωβ σημαίες!

ΑΣ ΜΕΙΝΟΥΝ ΗΣΥΧΟΙ λοιπόν οι φανατικοί αναγνώστες τής ΑV. Η αγαπημένη τους εφημερίδα δεν μεταλλάσσεται. Δεν γίνεται καν πολυπρισματική (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, αφού κάθε συνολική άποψη που εκφράζεται είναι πάντα μεροληπτική). Εξ άλλου, στην πραγματικότητα είναι ήδη ‘‘πολυπρισματική’’: Έχει εξασφαλίσει, με ισόβιο συμβόλαιο απ’ ό,τι φαίνεται, τα ‘‘εξυπνοπούλια’’, τους Tskerokyristas, οι οποίοι, μετά την «Αυγή» και τον «Κόκκινο 105,5», προπαγανδίζουν τις ιδέες και τις αξίες τής Αριστεράς μέσα από τη στήλη Τζιχάντ. Αρκεί αυτό. Το οποίο, επιπλέον, καλύπτει και μια ανταγωνιστική ανάγκη: Ο δεύτερος τη τάξει Οδηγός Αγοραπωλησιών, η LIFO, έχει μια ‘‘γερή πένα’’ για να καλύπτει τις ανάγκες τού κοινού για σαχλαμάρες: τον Πιτσιρίκο. (Κι εδώ η «Athens Voice» επιβεβαιώνει πάλι την πρωτιά της —μεγάλε Γεωργελέ! Κόντρα στις ‘‘αυτόνομες’’ και ‘‘αδιαμεσολάβητες’’ από κόμματα και οργανώσεις πολιτικόμορφες σαχλαμάρες τού Πιτσιρίκου, οι ‘‘πούρα’’ αριστερές πολιτικές σαχλαμάρες τών Tsekerokyristas... Όχι παίζουμε!).

Όσο για τον δύσπιστο αναγνώστη (ή αναγνώστρια) που, όπως είδαμε παραπάνω, ρωτάει αν η AV κάνει πλάκα, κι αυτός ας μείνει ήσυχος.

Όχι, δεν κάνει πλάκα. Marketing κάνει! Απλώς, —και πάντα στα πλαίσια ενός επιτυχημένου commercial marketing & sales plan, αυτό να λέγεται!— προσπαθεί να τα κάνει όλα πλάκα. Να τα κάνει όλα πλάκα, υπό τη διπλή σημασία τής φράσης:

Να τα κάνει όλα fun και να τα κάνει όλα ίσωμα. Δηλαδή, ίσα κι όμοια!

Όμως, και πάλι φυλάγεται (η ‘‘ιδεολογία’’ πάνω απ’ όλα!). Για προσέξτε καλύτερα τη φωτογραφία του αγάλματος που επέλεξε για την εικονογράφηση του άρθρου η αρχισυνταξία. Είναι σπασμένο χέρι με νάρθηκα αυτό που βλέπετε, ή χέρι που κρατάει ένα (μαρμαροθραυστικό) σφυρί; Το σπασμένο χέρι, βεβαίως, υπήρχε στα συμφραζόμενα του άρθρου. Το σφυρί πού στο διάολο υπήρχε;

Όχι παίζουμε!

ΥΓ Για τον αριστερό και αισιόδοξο αναγνώστη που χάρηκε επειδή ‘‘είδε’’ «επιτέλους ένα άρθρο αριστερής οπτικής» μέσα στην «Athens Voice»: Φοβού τους Γεωργελέδες φίλε μας (ή φίλη μας). Φοβού τους Γεωργελέδες...

Η εικόνα, από το athensvoice.gr