Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Μήπως;


Στο χθεσινοβραδινό post(;) ζητήσαμε τη βοήθεια όποιων αναγνωστών και αναγνωστριών ήθελαν να πουν κάτι ώστε να το συμπληρώσουν και να το μετατρέψουν σε μια κανονική ανάρτηση. Η αρχική μας ιδέα ήταν να επικολλήσουμε σ’ αυτό τις όποιες εισηγήσεις μάς στέλνονταν. Όμως, το κείμενο που μας έστειλε με σχόλιο ο φίλος mbiker, ο οποίος δεν παραλείπει να μας επισκέπτεται από καιρό σε καιρό, αξίζει να γίνει μια τελείως αυτόνομη ανάρτηση. Και επειδή θίγει σημαντικά προβλήματα του αριστερού κινήματος και βάζει σοβαρά ερωτήματα, νομίζουμε ότι αξίζει να είναι και η μόνη εισήγηση, ώστε αυτά να αναδειχθούν. (Ζητάμε συγγνώμη γι’ αυτή την αλλαγή, αλλά την κάνουμε για καλό σκοπό). Ακολουθεί το κείμενο του mbiker. Ο τίτλος τού post βγαίνει από αυτό, άρα και ο τίτλος είναι δικός του. Το μόνο που είναι δικό μας είναι η ‘‘παραγραφοποίηση’’ (ελπίζουμε να συμφωνήσει) και η διόρθωση κάποιων μικρολαθών τού γνωστού δαίμονα του τυπογραφείου…


Ο mbiker είπε:

Να καταθέσω κι εγώ μια άποψη. Ίσως δεν αρέσει, αν μάλιστα χαλάει μερικούς συντρόφους, κανένα πρόβλημα αν δεν αναρτηθεί.
Είναι τόσο μεγάλη η παρόρμηση όμως να πω κάτι πάνω σ’ αυτό που θα διαβάσετε, που δεν μπορώ ναντισταθώ. Η παρέμβασή μου είναι μάλλον μια προτροπή για προβληματισμό, παρά οτιδήποτε άλλο. Ένα απλό θέμα που με καίει και θάθελα να συζητηθεί.

Δεν ξέρω τι ερμηνεία δίνει κάποιος σ’ αυτόν τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό που ακούει στ’ όνομα κομμουνιστής, κομμουνισμός, προοδευτικός, αριστερός, ή όπως αλλιώς ονομάζεται.
Η δική μου ερμηνεία (και κάποιων άλλων ίσως), δεν περιορίζεται σ’ αυτόν, που σκοπό έχει την κατάληψη της εξουσίας ντε και καλά και την εγκαθίδρυση της λεγόμενης ‘‘δικτατορίας’’ του προλεταριάτου. Για μένα το να αυτοπροσδιοριστεί κάποιος κομμουνιστής, περιλαμβάνει και κάποιες ευαισθησίες που σαν να μου φαίνεται τις έχουμε εσκεμμένα ξεχάσει εσχάτως. Περιλαμβάνει την υποστήριξη των αδύνατων, την καταγγελία της αδικίας, την εναντίωση στην καταπίεση και τόσα άλλα.
Θα μου πείτε είναι γνωστά, αυτά κάνουν οι κομμουνιστές, τα ΚΚ κόμματα κι οι οργανώσεις. Εδώ λοιπόν έχω την ένσταση.

Όλα αυτά που κάνουν, γιατί πρέπει να περιορίζονται σ’ ένα στενό κύκλο συντρόφων, όχι όμως γενικότερα, μα συντρόφων του κόμματος; Γιατί έχω εδώ και πολύ πολύ καιρό την εντύπωση πως ένα πολύ συγκεκριμένο ΚΚ, έχει μεταλλαχτεί σ’ ένα κλειστό κλαμπ, μια παρέα που δίνει σημασία, όχι σε όποιον έχει τις ίδιες απόψεις (για διαφορετικές, ούτε λόγος), μα σ’ όποιον είναι μέλος του;
Πιο συγκεκριμένα;

Όπως ακόμα κι αστικές εφημερίδες ομολόγησαν και κατέκριναν στον βαθμό που τους επιτρεπόταν, οι επιβληθείσες ποινές στους πιτσιρικάδες τρομοκράτες με τα γκαζάκια ήταν έξω από κάθε λογική. Αντίδραση, διαμαρτυρία, διαδήλωση, επερώτηση κάτι τέλος πάντων που να δείχνει την όποια ευαισθησία κάποιου ΚΚ, δεν είδα. Αντιθέτως, είδα και συμμετείχα σε διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ για τους αιγύπτιους ψαράδες της Ν. Μηχανιώνας Θεσσαλονίκης. Προφανώς, το μεροκάματο των αιγυπτίων είχε μεγαλύτερη αξία απ’ αυτό που σηματοδοτούν τέτοιες ποινές και που θα το βρούμε όλοι οι υπόλοιποι μπροστά μας κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον κι ας μην βάζουμε γκαζάκια. Σε κάποια διαμαρτυρία μου σ ένα άλλο μπλoγκ γι αυτή την έλλειψη και ευαισθησίας και διορατικότητας, πήρα περίπου την απάντηση, πως αυτοί είναι εχθροί μας, δεν τους θεωρούμε συντρόφους και καλά τους κάνανε. Ίσως νάναι κι έτσι.

Και λοιπόν; Δεν ήταν μια καταδίκη άδικη, σκόπιμη, τρομοκρατική;
Δεν μας αφορά, ή έχουμε την εντύπωση πως δεν θα την υποστούμε κάποια στιγμή που σαν να μου φαίνεται πως οσονούπω έρχεται στο κοντινό μέλλον, έτσι που πάνε τα πράγματα; Πρόσφατα διάβασα για τον σταθμάρχη του μετρό του Συντάγματος και τις συνέπειες που έχει ο άνθρωπος επειδή δεν υπάκουσε εντολές και δεν έκλεισε τον σταθμό. Απ’ την ανυπακοή του όπως έχω καταλάβει, ωφελήθηκαν πολλοί πολίτες, εκεί στήθηκαν ιατρεία, εκεί κατέφευγε ο κόσμος όταν έπεσε το ξύλο και τα χημικά.
Ούτε αυτό ήταν αρκετό για να προκαλέσει μια διαμαρτυρία, μια πορεία κάτι τέλος πάντων. Και γιατί; Μήπως στο Σύνταγμα ήμασταν εμείς; Οι αγανακτισμένοι ήταν, ας πρόσεχαν.
Και γιατί; Μήπως είναι σύντροφος ο συγκεκριμένος και μάλιστα μέλος του κόμματος; Προφανώς, όχι. Ας κόψει το λαιμό του λοιπόν ο τύπος κι ας πορευτεί μόνος του. Παρ όλα αυτά, είχαμε πορεία για την επέτειο του Κυπριακού. Κι ας μην είχε νόημα τώρα πια, όπως δεν έχει εδώ και δεκαετίες.

Χάσαμε κάπου στην πορεία την μπάλα και δεν τόχουμε καταλάβει;
Πως στο καλό θέλουμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου, όταν απαξιώνουμε όποιον δεν είναι στην παρέα μας;
Εκτός κι αν ο σκοπός, είναι ακριβώς, αυτός. Διακριτικά να υπάρχουμε, προσοχή μην τυχόν και επηρεάσουμε κάποιους κι έρθουν μαζί μας και συγκροτηθεί αυτή η ρημάδα η κρίσιμη μάζα για την ανατροπή και αμάν, τι κάνουμε τώρα που πρέπει ν’ αποδείξουμε πως ό,τι λέγαμε το εννοούσαμε;

Μήπως;

Λέω ’γω τώρα…


Η εικόνα, από το fuzz2buzz.com

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Άγραφο post


Ο Θεός αγνοείται, ο Μαρξ πέθανε, ο Λένιν πέθανε κι ο γραφιάς εδώ δεν είναι στα καλύτερά του. Τους φίλους μας λοιπόν καλούμε να γράψουν αυτό το post. Ας στείλουν ό,τι θέλουν μέσω ταχυδρομείου ή σχολίου, δηλώνοντας ρητά πως είναι προς ανάρτηση, κι εμείς θα το ανεβάσουμε στην πρώτη σελίδα —με την υπογραφή τους εννοείται.

Καθόμαστε λοιπόν ήσυχα-ήσυχα στις θέσεις μας και περιμένουμε υπομονετικά τους εισηγητές…

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Владимир Ильич Ленин: Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης


Πήρε το μάτι μας κάπου μια διατύπωση, η οποία αφήνει όλα τα περιθώρια να οδηγήσει σε συμπεράσματα και εντυπώσεις μεγάλης ιστορικής ανακρίβειας. Έτσι, παίρνει αντικειμενικά (ανεξάρτητα δηλαδή από προθέσεις) τον χαρακτήρα καραμπινάτης διαστρέβλωσης της ιστορίας τού ευρωπαϊκού κομμουνιστικού κινήματος. Επειδή αυτό που είδαμε είχε υπογραφή Κ.Κ.* —αλλά και για άλλους λόγους που δεν είναι της παρούσης—, πιστεύουμε ότι το μπέρδεμα οφείλεται σε λάθος. (Εμείς, αντίθετα με κάμποσους δικούς μας, δεν θεωρούμε όλα τα λάθη ‘‘ύποπτα’’ ―τα θεωρούμε απλώς λάθη, και μάλιστα συγγνωστά ως επί το πλείστον). Αν και η συγκεκριμένη περίπτωση εντάσσεται σε μια γενικότερη θεώρηση της αριστερής στρατηγικής σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή το σχετικό κείμενο που έχουμε στα σκαριά αργεί, περιοριζόμαστε σήμερα να αναρτήσουμε ένα άρθρο τού Λένιν που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα  Sotsial-Demokrat (αριθ. φύλλου 44, 23 Αυγούστου 1915) και το οποίο αποκαθιστά την πραγματικότητα. Το κείμενο το πήραμε από το marxists.org. Ο τίτλος τού post είναι και ο τίτλος που συνόδευε το άρθρο. (Η εικόνα, από το revolucia.ru)

* ;-)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ Επειδή η μετάφραση από το marxists.org είναι κάπως προβληματική, την αντικαθιστούμε με μια άλλη. Είναι μια μετάφραση από τις παλιές σοβιετικές εκδόσεις «Προγκρές» που εξέδωσαν το συγκεκριμένο άρθρο (μαζί με ένα άλλο) σε ένα μικρό βιβλιαράκι το 1985. Το έχουμε στη βιβλιοθήκη μας, αλλά, ευτυχώς, βρήκαμε το άρθρο δακτυλογραφημένο κι έτοιμο στον «Ριζοσπάστη».


Στη «Σοτσιάλ - Ντεμοκράτ», αρ. φύλ. 40, ανακοινώσαμε ότι η Συνδιάσκεψη των Τμημάτων Εξωτερικού του κόμματός μας αποφάσισε να αναβάλει το ζήτημα του συνθήματος «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», ωσότου συζητηθεί στον Τύπο η οικονομική πλευρά του.

Η συζήτηση που έγινε πάνω σ’ αυτό το ζήτημα στη συνδιάσκεψή μας πήρε μονόπλευρα πολιτικό χαρακτήρα. Αυτό εν μέρει ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι στη διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής το σύνθημα αυτό διατυπώνεται καθαρά σαν πολιτικό («το άμεσο πολιτικό σύνθημα...» —λέει η διακήρυξη) και, ταυτόχρονα, δεν διατυπώνεται μόνο το σύνθημα των δημοκρατικών Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, μα και υπογραμμίζεται ειδικά ότι «χωρίς την επαναστατική ανατροπή της γερμανικής, της αυστριακής και της ρωσικής μοναρχίας» το σύνθημα αυτό είναι παράλογο και απατηλό.

Δε θα ήταν καθόλου σωστό να φέρει κανείς αντιρρήσεις στην τέτοια τοποθέτηση του ζητήματος μέσα στα πλαίσια της πολιτικής εκτίμησης του συνθήματος αυτού. Λόγου χάρη, από την άποψη ότι επισκιάζει ή αδυνατίζει κτλ. το σύνθημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Οι πολιτικοί μετασχηματισμοί προς μια πραγματικά δημοκρατική κατεύθυνση κι ακόμη περισσότερο οι πολιτικές επαναστάσεις δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση, ποτέ και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ούτε να επισκιάσουν, ούτε ν’ αδυνατίσουν το σύνθημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αντίθετα, τη φέρνουν πάντα πιο κοντά, πλαταίνουν τη βάση της, εντάσσουν στο σοσιαλιστικό αγώνα νέα στρώματα μικροαστών και μισοπρολεταριακών μαζών. Και από το άλλο μέρος οι πολιτικές επαναστάσεις είναι αναπόφευκτες στην πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης, που δεν μπορούμε να τη βλέπουμε σαν μια μόνο πράξη, μα πρέπει να τη βλέπουμε σαν εποχή θυελλωδών πολιτικών και οικονομικών κλονισμών, σαν εποχή της πιο οξυμένης ταξικής πάλης, εμφυλίου πολέμου, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων.

Αν, όμως, το σύνθημα των δημοκρατικών Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, σε συνδυασμό με την επαναστατική ανατροπή των τριών αντιδραστικότατων μοναρχιών της Ευρώπης, μ’ επικεφαλής τη ρωσική μοναρχία, είναι τελείως άψογο σαν πολιτικό σύνθημα, ωστόσο μένει ακόμη ένα σπουδαιότατο ζήτημα, το ζήτημα του οικονομικού περιεχομένου και της οικονομικής σημασίας αυτού του συνθήματος. Από την άποψη των οικονομικών όρων του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της εξαγωγής κεφαλαίων και του μοιράσματος του κόσμου από τις ‘‘προηγμένες’’ και ‘‘πολιτισμένες’’ αποικιακές δυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές.

Το κεφάλαιο έγινε διεθνές και μονοπωλιακό. Ο κόσμος είναι μοιρασμένος ανάμεσα σε μια χούφτα μεγάλες Δυνάμεις, δηλαδή Δυνάμεις που έχουν επιτυχίες στη μεγάλη καταλήστευση και καταπίεση των εθνών. Τέσσερις μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης: Η Αγγλία, η Γαλλία, η Ρωσία και η Γερμανία, με πληθυσμό 250 - 300 εκατομμύρια και με έκταση περίπου 7 εκατομμύρια τετρ. χιλιόμετρα, έχουν αποικίες με πληθυσμό σχεδόν μισό δισεκατομμύριο (494,5 εκατομμύρια) και με έκταση 64,6 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή σχεδόν τη μισή υδρόγειο σφαίρα (133 εκατομμύρια τετρ. χιλιόμετρα, χωρίς τις πολικές περιοχές). Προσθέστε σ’ αυτά τα τρία ασιατικά κράτη: Την Κίνα, την Τουρκία και την Περσία, που τώρα τα διαμελίζουν οι ληστές που διεξάγουν ‘‘απελευθερωτικό’’ πόλεμο, δηλαδή: Η Ιαπωνία, η Ρωσία, η Αγγλία και η Γαλλία. Αυτά τα τρία ασιατικά κράτη, που μπορούμε να τα ονομάσουμε μισοαποικίες (στην πραγματικότητα, είναι τώρα κατά τα 9/10 αποικίες), έχουν 360 εκατομμύρια πληθυσμό και έκταση 14,5 εκατομμύρια τετρ. χιλιόμετρα (δηλαδή, σχεδόν 1,1/2 φορά μεγαλύτερη έκταση από την έκταση όλης της Ευρώπης).

Σε συνέχεια: Η Αγγλία, η Γαλλία και η Γερμανία έχουν τοποθετήσεις στο εξωτερικό όχι μικρότερες από 70 δισεκατομμύρια ρούβλια. Για να εισπράττουν το ‘‘θεμιτό’’ εισοδηματάκι τους από το στρογγυλούτσικο αυτό ποσό —ένα εισοδηματάκι που ξεπερνάει τα τρία δισεκατομμύρια ρούβλια το χρόνο— υπάρχουν οι εθνικές επιτροπές των εκατομμυριούχων, που ονομάζονται κυβερνήσεις, που διαθέτουν στρατό και πολεμικό στόλο και ‘‘τοποθετούν’’ στις αποικίες και στις μισοαποικίες τα χαϊδεμένα παιδιά και τα αδέλφια «του κυρίου δισεκατομμυρίου» σαν αντιβασιλείς, προξένους, πρεσβευτές, κάθε λογής υπαλλήλους, παπάδες και άλλες βδέλλες.

Έτσι είναι οργανωμένη, στην εποχή της ανώτατης ανάπτυξης του καπιταλισμού, η καταλήστευση ενός περίπου δισεκατομμυρίου πληθυσμού της Γης από μια χούφτα μεγάλες Δυνάμεις. Και είναι αδύνατο μέσα στον καπιταλισμό να υπάρξει διαφορετική οργάνωση. Να παραιτηθούν από τις αποικίες, από τις ‘‘σφαίρες επιρροής’’, από την εξαγωγή κεφαλαίων; Το να σκέπτεται κανείς έτσι, σημαίνει ότι κατεβαίνει στο επίπεδο ενός παπά, που κάθε Κυριακή κηρύσσει στους πλουσίους το μεγαλείο του χριστιανισμού και τους συμβουλεύει να δωρίζουν στους φτωχούς... αν όχι μερικά δισεκατομμύρια, τουλάχιστο μερικές εκατοντάδες ρούβλια το χρόνο.

Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης στις συνθήκες του καπιταλισμού θα ισοδυναμούσαν με συμφωνία για το μοίρασμα των αποικιών. Στον καπιταλισμό όμως, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς, εκτός από τη δύναμη. Ο δισεκατομμυριούχος δεν μπορεί να μοιράσει με οποιονδήποτε άλλον «το εθνικό εισόδημα» μιας καπιταλιστικής χώρας παρά μόνο: «Ανάλογα με το κεφάλαιο» (κι ακόμη πρέπει να προσθέσουμε ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περισσότερα απ' όσα του αναλογούν). Ο καπιταλισμός σημαίνει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και αναρχία στην παραγωγή. Το να κηρύσσει κανείς μια ‘‘δίκαιη’’ μοιρασιά του εισοδήματος σε μια τέτοια βάση είναι προυντονισμός, στενοκεφαλιά μικροαστού και φιλισταίου. Το μοίρασμα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, παρά «σύμφωνα με τη δύναμη». Η δύναμη, όμως, αλλάζει με την πορεία της οικονομικής εξέλιξης. Ύστερα από το 1871, η Γερμανία δυνάμωσε 3 - 4 φορές πιο γρήγορα από την Αγγλία και τη Γαλλία. Η Ιαπωνία δυνάμωσε δέκα φορές πιο γρήγορα από τη Ρωσία. Για να ελεγχθεί η πραγματική δύναμη ενός καπιταλιστικού κράτους, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει άλλο μέσο εκτός από τον πόλεμο. Ο πόλεμος δεν αντιφάσκει στις βάσεις της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά είναι η άμεση και αναπόφευκτη ανάπτυξη αυτών των βάσεων. Στις συνθήκες του καπιταλισμού, είναι αδύνατη μια ισόμετρη οικονομική ανάπτυξη των διαφόρων οικονομιών και των διαφόρων κρατών. Στις συνθήκες του καπιταλισμού, δεν μπορεί να υπάρχουν άλλα μέσα για την αποκατάσταση από καιρό σε καιρό της παραβιασμένης ισορροπίας, εκτός από τις κρίσεις στη βιομηχανία και τους πολέμους στην πολιτική.

Φυσικά, είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Μ' αυτήν την έννοια, μπορεί να δημιουργηθούν και οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης σαν συμφωνία των Ευρωπαίων καπιταλιστών... Με ποιο σκοπό; Μόνο με το σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες αποικίες ενάντια στην Ιαπωνία και στην Αμερική, που θεωρούν τον εαυτό τους στο έπακρο αδικημένο με τη σημερινή μοιρασιά των αποικιών και που τον τελευταίο μισό αιώνα δυνάμωσαν ασύγκριτα πιο γρήγορα απ' ό,τι η καθυστερημένη μοναρχική Ευρώπη, που άρχισε να σαπίζει από τα γεράματα. Σε σύγκριση με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η Ευρώπη στο σύνολό της σημαίνει οικονομική στασιμότητα. Η δημιουργία των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης με τη σημερινή οικονομική βάση, δηλαδή στις συνθήκες του καπιταλισμού, θα σήμαινε οργάνωση της αντίδρασης, για να παρεμποδιστεί η πιο γρήγορη ανάπτυξη της Αμερικής. Πέρασαν για πάντα οι καιροί που η υπόθεση της δημοκρατίας και η υπόθεση του σοσιαλισμού συνδέονταν μόνο με την Ευρώπη.

Οι Ενωμένες Πολιτείες του κόσμου (και όχι της Ευρώπης) είναι η κρατική εκείνη μορφή ένωσης και ελευθερίας των εθνών, που εμείς τη συνδέουμε με το σοσιαλισμό —ως τότε που η πλήρης νίκη του κομμουνισμού θα οδηγήσει στην οριστική εξαφάνιση κάθε κράτους, μαζί και του δημοκρατικού. Ωστόσο, το σύνθημα των Ηνωμένων Πολιτειών του κόσμου, σαν αυτοτελές σύνθημα, είναι αμφίβολο αν θα ήταν σωστό, πρώτο, γιατί συγχωνεύεται με το σοσιαλισμό και, δεύτερο, γιατί θα μπορούσε να προκαλέσει τη λαθεμένη ερμηνεία ότι είναι αδύνατη η νίκη του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα, τη λαθεμένη ερμηνεία για τη στάση αυτής της χώρας απέναντι στις υπόλοιπες.

Η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού. Από δω βγαίνει πως είναι δυνατή η νίκη του σοσιαλισμού στην αρχή σε λίγες ή ακόμη και σε μία μονάχα, χωριστά παρμένη, καπιταλιστική χώρα. Το νικηφόρο προλεταριάτο αυτής της χώρας, απαλλοτριώνοντας τους καπιταλιστές και οργανώνοντας στη χώρα του τη σοσιαλιστική παραγωγή, θα ορθωνόταν ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο, τον καπιταλιστικό κόσμο, παίρνοντας μαζί του τις καταπιεζόμενες τάξεις των άλλων χωρών, ξεσηκώνοντας στις χώρες αυτές εξεγέρσεις ενάντια στους καπιταλιστές, δρώντας σε περίπτωση ανάγκης ακόμη και με στρατιωτική δύναμη ενάντια στις εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα κράτη τους. Πολιτική μορφή της κοινωνίας, όπου νικάει το προλεταριάτο, ανατρέποντας την αστική τάξη, θα είναι η λαοκρατική δημοκρατία, που θα συγκεντρώσει όλο και περισσότερο τις δυνάμεις του προλεταριάτου του δοσμένου έθνους ή των δοσμένων εθνών στην πάλη ενάντια στα κράτη, που δε θα έχουν ακόμη περάσει στο σοσιαλισμό. Δεν είναι δυνατή η εξάλειψη των τάξεων χωρίς τη δικτατορία της καταπιεζόμενης τάξης, του προλεταριάτου. Δεν είναι δυνατή η ελεύθερη ένωση των εθνών στο σοσιαλισμό, χωρίς μια λίγο - πολύ μακρόχρονη, επίμονη πάλη των σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ενάντια στα οπισθοδρομικά κράτη.

Να για ποιους λόγους, ύστερα από επανειλημμένες συζητήσεις του ζητήματος στη Συνδιάσκεψη των Τμημάτων Εξωτερικού του ΣΔΕΚΡ και μετά τη Συνδιάσκεψη, η Σύνταξη του Κεντρικού Οργάνου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είναι λαθεμένο το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.



Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχές το Νέο Έτος 2050*!


*Πρόβλεψη


Χαμένοι τόσες μέρες στην ακριβή μετάφραση, στενή και διασταλτική, του όρου ‘selective default’, έχουμε ξεχάσει το μείζον: όποια λύση επιλεγεί σήμερα (ή και αύριο) στη Σύνοδο Κορυφής τής συγκεκριμένης και υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι μια λύση που θα την έχουν επιλέξει άλλοι. Και οι συγκεκριμένοι άλλοι είναι οι πιστωτές μας. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει πιστωτής στον κόσμο αυτό που, καταλαβαίνοντας ότι δεν μπορεί να πάρει πίσω το 100% των οφειλομένων (είτε λόγω αντικειμενικών δυνατοτήτων, είτε λόγω του ότι διακινδυνεύει πολύ μεγαλύτερες απώλειες αν επιμείνει), δεν προσπαθεί να πάρει το ...99%, κι αν αυτό αποδειχθεί αδύνατο, το 98, ή το 97% και πάει λέγοντας. Μ’ άλλα λόγια, να λασκάρει το σκοινί, όσο ακριβώς χρειάζεται για να μην απέλθει από το μάταιο τούτο κόσμο ο οφειλέτης του, οπότε θα επιβαρυνθεί, ίσως, και με τα έξοδα τής κηδείας του!

Μπορεί και να κάνουμε λάθος κι αυτός ο πιστωτής να υπάρχει. Σίγουρα όμως δεν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση που γνωρίζουμε.

Από τις μέχρι τώρα πληροφορίες για τις συζητήσεις στην έκτακτη Σύνοδο στις Βρυξέλλες εμείς βγάλαμε τα εξής συμπεράσματα:

1) Η μείωση του ελληνικού χρέους που θα προκύψει στο τέλος τής ημέρας —δηλαδή των δεκαετιών— είναι άνευ ιδιαίτερου βάρους.

2) Οι εμπράγματες εγγυήσεις με δημόσια περιουσία (αυτή που θα απομείνει μετά την εφαρμογή τού Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος) δεν είναι πια επάνω στο τραπέζι. Τις έχει ‘‘φάει’’ ήδη ο ΓΑΠ με τον Μπένυ και έχουν πει κι ένα τραγούδι (γερμανικό).

3) Η χρεοκοπία, επιλεκτική, ελεγχόμενη, ή προγραμματισμένη, συντελέστηκε ήδη όπως ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα συμβεί από την εποχή που συζητείτο το πρώτο Μνημόνιο. Το πιστόλι τελικά εκπυρσοκρότησε. Και είμαστε εμείς που τη φάγαμε στο δόξα πατρί!...

Και τώρα, θα μας επιτρέψετε να διαλυθούμε ησύχως. Άλλοι για να προπαγανδίσουμε τη Λαϊκή Εξουσία, άλλοι για να αλλάξουμε τους συσχετισμούς μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κι άλλοι για να προετοιμάσουμε την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή...

Hip Hip Hoorah!


Η εικόνα, από το roufianos.com

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Τρεις μουσικές και ένα ΥΓ


Στην πραγματικότητα είναι μια. Η μουσική από την ταινία «Ο τελευταίος των Μοϊκανών», μια ταινία που είχε εντυπωσιάσει όλη την πιτσιρικαρία τής εποχής, μαζί κι εμάς. Την ταινία την ψιλοξεχάσαμε, τη μουσική όχι. Κι απόψε, μια άχαρη Κυριακή βράδυ, τη βάζουμε στην οθόνη μας. Κυρίως για να αντλήσουμε εμείς λίγη αισιοδοξία και δύναμη από τον επικό, ρωμαλέο και ταυτόχρονα τρυφερό ήχο της. Μακάρι να σημάνει κάτι ανάλογο και σε όποιους ομοιοπαθείς τύχει να περάσουν από εδώ απόψε το βράδυ…

Τη βάζουμε σε τρεις εκτελέσεις. Η πρώτη είναι η πλήρης βερσιόν τού κυρίως μουσικού θέματος στην κλασική της εκτέλεση. Η δεύτερη, πιο σύντομη, συνδυάζεται με χορευτικό, βασισμένο σε ιρλανδικό παραδοσιακό χορό. Η τρίτη, επίσης συντομευμένη, είναι μια ωραία εκτέλεση με γκάιντες και τύμπανα, από στρατιωτική σκωτσέζικη μπάντα που παίζει στο μνημείο της μάχης τού Bannockburn (1314), μιας από τις πολλές μάχες που έδωσαν οι Σκωτσέζοι με τους Εγγλέζους για την ανεξαρτησία τους και η οποία έληξε με νίκη τους. Καλή ακρόαση!  




ΥΓ Τη μουσική τής ταινίας την υπέγραφαν οι Trevor Jones και Randy Edelman. Ωστόσο, το κύριο θέμα της είναι δημιουργία τού Σκωτσέζου τραγουδιστή και συνθέτη Dougie MacLean. Επομένως, είναι αδικία να μη βάλουμε και μια τέταρτη εκτέλεση. Αυτή τη ροκιά που παίζει ο αρχικός δημιουργός (στο κέντρο, με το βιολί) με το συγκρότημά του.

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Πίσω από τις λέξεις κ ρ ύ β ε τ α ι ο Αλέξης;


Με την επιλεκτική χρεοκοπία (= ο χαμένος τα χάνει όλα) να σκάει μύτη δια χειλέων τού Ευάγγελου Βενιζέλου, που λόγω όγκου ανέλαβε το βάρος τής δια παν ενδεχόμενο προετοιμασίας τής ‘‘κοινής γνώμης’’, και την ‘‘έγκριτη’’ «Καθημερινή» τής Τετάρτης να μας ενημερώνει πρωτοσέλιδα πως οι εμπράγματες εγγυήσεις για το νέο δάνειο είναι αποδεκτές από την κυβέρνηση, αν αντισταθμιστούν με ένα ‘‘λογικότερο’’ επιτόκιο, το σημερινό ‘‘εσωστρεφές’’ σημείωμά μας είναι, ίσως, βαρκούλες που αρμενίζουν, ενώ τα καράβια χάνονται. Δεν θα συμφωνούσαμε με ένα τέτοιο συμπέρασμα. Γιατί, ακριβώς τη στιγμή που τα καράβια μας χάνονται, απαιτείται από όλα τα κόμματα και κομμάτια τής Αριστεράς να εγκαταλείψουν επιτέλους τα μικροκομματικά παιχνίδια που εν πολλοίς αποσκοπούν στο να βγάλει το καθένα την ουρά του απ’ έξω και να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα —έστω και για λίγο βρε αδερφέ!— με την απαιτούμενη σοβαρότητα.

Πολλά ήταν τα σοβαρά που είπε ο Αλέξης Τσίπρας κατά τη συνέντευξή του στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Alter, την Τρίτη το βράδυ. Ανάμεσα όμως σ’ αυτά δεν απέφυγε και μια χονδροειδή παραποίηση της πραγματικότητας που αφορά στην πολιτική τού κόμματός του για την ΟΝΕ, όπως αυτή ξετυλίχτηκε «όταν δενότανε το ευρώ». Είπε λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας, στο χρονικό διάστημα από 5' 28'' έως 6' 12'' του παραπάνω ενσωματωμένου βίντεο, τα εξής «ορέα», απαντώντας στην ερώτηση του Γιώργου Κύρτσου «ποια είναι η εναλλακτική λύση που προτείνετε;» (τα bold, εννοείται, δικά μας):

«Θα σας απαντήσω λοιπόν στο ερώτημά σας. Εγώ, αυτό το πολύ απλό πράγμα που ισχυρίζομαι εδώ και πάρα πολύ καιρό είναι ότι σε δύσκολη θέση δεν είναι μονάχα αυτός που χρωστάει πάρα πολλά χρήματα, αλλά και αυτός στον οποίο τα χρωστάει. Και αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι, καλώς ή κακώς, η χώρα μας είναι μια χώρα του ευρώ. Ξέρετε εμείς δεν ήμασταν θιασώτες τής ένταξης˙ ασκήσαμε κριτική στα θεμέλια και στην αρχιτεκτονική τού ευρώ. Ήμασταν ενάντια στις συνθήκες όλες αυτές που ψηφίζαν τα κόμματα, τα μεγάλα κόμματα. Όμως τώρα μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτό το αρνητικό υπερόπλο —ποιο δηλαδή;— ότι είμαστε δεμένοι μ’ ένα σκοινί και, αν εμείς πέσουμε στο γκρεμό, θα πάρουμε μαζί μας όλη την ευρωζώνη».

Δεν μας παραξένεψαν τα λόγια τού Τσίπρα που υπονοούσαν μια σκληρή διαπραγμάτευση, επί ποινή στάσης πληρωμών, με το σκυλολόι τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μας είναι γνωστή αυτή η γραμμή εδώ και κάμποσο και τη σχολιάσαμε πρόσφατα με όρους πόκας. Δεν θέλουμε να πούμε κάτι παραπάνω επ’ αυτού προς το παρόν. Όμως, με τα σημεία που έχουμε υπογραμμίσει, για να τα λέμε όλα, είδαμε αστράκια κι εμείς (πράσινα, κόκκινα και κίτρινα σαν τη Βουγιουκλάκη ή μπλε, κόκκινα και κίτρινα σαν τα χρώματα του ΣΥΝ...)! Αναλυτικότερα:


1. Δεν ήταν ο ΣΥΝ θιασώτης τής ένταξης;;;

Και τα παρακάτω αποσπάσματα από την απόφαση του Διαρκούς Συνεδρίου τού ΣΥΝ (3,4,5 Απριλίου 1998) για τη Συνθήκη τού Άμστερνταμ τι είναι; Πλαστογραφημένα; Για διαβάστε:

«Η Ελλάδα έµεινε έξω από την πρώτη φάση της νοµισµατικής ενοποίησης και η σιωπηρή μετάθεση των στόχων του προγράμματος σύγκλισης από το 1999 στο 2001 δεν εγγυάται την είσοδό µας στη τρίτη φάση. Αντιθέτως είναι πιθανή
µια παράταση των περιοριστικών πολιτικών µε παράλληλη παράταση της αδυναµίας της χώρας να µπει στην ΟΝΕ µε πολλαπλές αρνητικές συνέπειες τόσο για την κοινωνική συνοχή όσο και για τη διεθνή θέση της χώρας.»!!!

Κι άλλο:

«Η ανάγκη εθνικού σχεδίου διαπραγµάτευσης µε πολιτικούς όρους
εξακολουθεί να αποτελεί προτεραιότητα, κάτι που φαίνεται ότι η
σηµερινή κυβέρνηση δεν µπορεί ή δεν θέλει, προκειµένου να
αποτραπεί ο ορατός κίνδυνος να µείνει η Ελλάδα µόνη και έκθετη έξω από την ΟΝΕ.»!!!

Θέλετε κι άλλο; Παρακαλούμε (εδώ δεν βάζουμε bold, γιατί πού να πρωτοβάλουμε!):

«Η εισαγωγή του ευρώ θα επιφέρει σηµαντικές αλλαγές στη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Οικονοµίας. Άµεσα οφέλη αναµένεται να προκύψουν: Από την επίτευξη και διατήρηση της δηµοσιονοµικής σταθερότητας µε µικρότερο κόστος. Η εξάλειψη του συναλλαγµατικού κινδύνου µειώνει τα επιτόκια και άρα και τις δηµόσιες δαπάνες για την εξυπηρέτηση του δηµόσιου χρέους. Από τη µείωση του κόστους των συναλλαγών λόγω της κατάργησης των προµηθειών για πράξεις σε συνάλλαγµα και λόγω της εξάλειψης του συναλλαγµατικού κινδύνου. Από την ενίσχυση της διαπραγµατευτικής δύναµης της Ένωσης έναντι των άλλων
µεγάλων εµπορικών δυνάµεων λόγω της µετατροπής του ευρώ σε διεθνές αποθεµατικό νόµισµα και νόµισµα πραγµατοποίησης διεθνών συναλλαγών, που αντικειµενικά θα περιορίσει τη θέση του δολαρίου ως αποθεµατικού νοµίσµατος. Σηµαντικός αριθµός θέσεων εργασίας στην Ευρώπη εξαρτάται άµεσα από τη διαπραγµατευτική αυτή δύναµη και ικανότητα. Από τον
περιορισµό της ανεξέλεγκτης λειτουργίας των χρηµατοπιστωτικών αγορών λόγω της κατάργησης σειράς νοµισµάτων».


2. Κι έπειτα, ήταν ο ΣΥΝ ενάντια στις συνθήκες που ψήφιζαν τα μεγάλα κόμματα;;; Ψέματα είναι όσα διαβάζουμε τόσα χρόνια ότι ο ΣΥΝ ψήφισε υπέρ τής Συνθήκες τού Μάαστριχτ; Και πόσο ‘‘ενάντια’’ μπορεί να είναι κάποιος «στις συνθήκες» όταν συγκαλεί κοτζαμάν Διαρκές Συνέδριο για να αποφασίσει τελικά ότι πρέπει να ψιθυρίσει ένα ντροπαλό «Παρών» για τη Συνθήκη τού Άμστερνταμ (που προχωρούσε την ευρωπαϊκή ενοποίηση ένα ακόμα βήμα παραπέρα), όπως έκανε ο ΣΥΝ στη σχετική συνεδρίαση τής ελληνικής Βουλής; Όσο ‘‘ενάντια’’ ήταν και η Ντόρα στο Μεσοπρόθεσμο;


3. (Last but not least) Ώστε αρνητικό υπερόπλο το ευρώ και η ΟΝΕ;;; Σκοινί με το οποίο είμαστε δεμένοι;;; Το ξέρει αυτό ο Μηλιός, ο Τσακαλώτος, ο Καλλωνιάτης, ο Λάσκος και τ’ άλλα τα παιδιά; ;-)


Επίμετρο

Καταλαβαίνουμε ότι, όσο σκουραίνουν τα πράγματα, οι μερίδες τής Αριστεράς που τάχθηκαν και εξακολουθούν να τάσσονται υπέρ τής διατήρησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (της ανεξέλεγκτα καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, κι όχι τής ‘‘Ευρώπης’’ όπως γενικά, αόριστα και εξωραϊστικά υποστηρίζουν) θα έρχονται σε όλο και πιο δύσκολη θέση στην προσπάθειά τους να είναι και με τον αστυφύλαξ, και με τον χωροφύλαξ. Όλα όμως έχουν ένα όριο. Το οποίο, φοβόμαστε, το υπερέβη κατά πολύ ο Πρόεδρος του ΣΥΝ την Τρίτη. Εκτός κι αν —σκεπτόμαστε πάλι εμείς με το φτωχό μας το μυαλό—, εκτός κι αν, όταν ο ΣΥΝ έπαιρνε τις αποφάσεις που έπαιρνε για την ΟΝΕ, εκείνος …διάβαζε! Ή, πάλι, δεν είχε φύγει ακόμα από την …ΚΝΕ!


ΥΓ Θέλαμε στην προμετωπίδα τού κειμένου να βάλουμε ένα moto, σχετικό με το πνεύμα τής ανάρτησης. Καταλήξαμε σε τρία επικρατέστερα τα οποία, εξομολογούμαστε, βαρεθήκαμε να ‘‘κοσκινίσουμε’’, ώστε να βγάλουμε το καλύτερο. Γι’ αυτό παραθέτουμε και τρία. Θα εκτιμούσαμε πολύ αν, μαζί με τις όποιες απόψεις  σας, όσοι πάρετε το λόγο, μπείτε στον κόπο να μας πείτε και ποιο είναι το καλύτερο για την περίσταση. Λοιπόν:

Α: Μπορείς να ξεγελάσεις όλους τους ανθρώπους για ένα διάστημα και μερικούς ανθρώπους για πάντα, αλλά δεν μπορείς να ξεγελάσεις όλους τους ανθρώπους για πάντα.
(Abraham Lincoln)

B: Η αλήθεια υπάρχει. Το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί.
(Georges Braque)

Γ: Ένα ψέμα ειπωμένο πολλές φορές γίνεται αλήθεια.
(Влади́мир Ильи́ч Улья́нов, γνωστότερος ως Ле́нин)

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Οι κακοί, οι ‘‘καλοί’’ και οι τυφλοί


 
Καθώς προχωρά το καλοκαίρι και οι Αγανακτισμένοι αραιώνουν σιγά-σιγά από τις πλατείες, πολλοί είναι αυτοί που επιχαίρουν και ειρωνεύονται. Χωρίζονται σε τρεις κύριες κατηγορίες:

Οι κακοί: Οι κυβερνητικοί και οι βαστάζοι τους.

Οι ‘‘καλοί’’: Εκείνοι που επιμένουν να υπενθυμίζουν πρωτίστως τις ευθύνες του λαού, σαλπίζοντας υπέρ της ολοκλήρωσης, επιτέλους, του ανολοκλήρωτου —καπιταλιστικού— εκσυγχρονισμού (το πολυπληθές ‘‘αριστερό’’ ρεύμα αυτής της κατηγορίας, λόγω καταβολών προφανώς, επιμένει ότι ο εκσυγχρονισμός πρέπει να αρχίσει από ‘‘τα κάτω’’...).

Οι τυφλοί: Όσοι πιστεύουν (άλλοι προσχηματικά, κι άλλοι ηλιθιωδώς) ότι δεν έχει κανένα νόημα να ξεσηκώνεται ο κόσμος αν δεν έχει κατανοήσει σε βάθος τη θεωρία της αλλοτρίωσης και της πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους και θύμωσαν με εκείνους της πληθυντικής[1] Αριστεράς που (επίσης άλλοι προσχηματικά, κι άλλοι ηλιθιωδώς) πίστεψαν στη θερινή version τής Οκτωβριανής Επανάστασης…

Έτσι, εμείς μείναμε εκτός κάδρου. Γιατί, αν τους κακούς τους φοβάται κανείς, τους ‘‘καλούς’’ τους ψιλοσυμπαθεί και τους τυφλούς τους λυπάται, τι να μείνει για τους άσχημους;


[1] Πληθυντική με την έννοια του «πλήθους», όχι της πολυμορφίας. 


Η εικόνα, από το lasikeyesurgery.org

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Το αόρατο τείχος


Από καιρό σε καιρό, όταν έρχεται η συζήτηση για το τείχος του Βερολίνου, το «τείχος του αίσχους» κατά τη διατύπωση που η Αντικομμουνιστική Διεθνής φρόντισε να εγχαράξει στην πρόσφατη γραπτή και προφορική Ιστορία, εμείς οι αριστεροί φροντίζουμε να υπενθυμίζουμε τα τείχη που ο Υπαρκτός Καπιταλισμός υψώνει εδώ (Παλαιστίνη), εκεί (σύνορα ΗΠΑ Μεξικού) ή αλλού (Ευρώπη-φρούριο, ως άμυνα από τους απελπισμένους που ο ίδιος ο καπιταλισμός εκ-ριζώνει από τις πατρίδες τους).

Σωστή και χρήσιμη η υπενθύμιση. Αλλά τότε, έρχεται συντριπτικός ο αντίλογος:

«Ναι αλλά αυτά τα τείχη, τουλάχιστον, έχουν σαν στόχο να αποκλείσουν. Αυτό έχει γίνει άπειρες φορές στους αιώνες που προηγήθηκαν από καταβολής κόσμου. Το πρωτοφανές  με το τείχος του Βερολίνου είναι ότι αποσκοπούσε στο να εγκλείσει!».

Ξέρουμε βέβαια όσοι το ξέρουμε πως δεν είναι καθόλου έτσι. Ξέρουμε πως το πιο θηριώδες εγκλειστικό τείχος από καταβολής κόσμου που κρατάει αιχμάλωτους τους ανθρώπους είναι αυτό του καπιταλισμού.

Και είναι το πιο θηριώδες, όχι γιατί έχει τα πιο ψηλά ή χοντρά τείχη. Είναι το πιο θηριώδες γιατί είναι αόρατο. Χειρότερα: εμφανίζεται με τελείως αντεστραμμένη μορφή. Αυτής τού κόσμου τής απεριόριστης ελευθερίας όπου the sky is the limit. Σε αντίθεση με τον ‘‘ζοφερό κόσμο του ολοκληρωτισμού’’ ή της ‘‘απερίγραπτης δυστυχίας’’.

Πώς ρίχνει κανείς ένα αόρατο τείχος, τερατωδώς μεταμφιεσμένο σε autostrada —‘‘ευρωπαϊκής’’ (δηλαδή ΕΕ) κατασκευής και προελεύσεως για μας; Με την «ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων»; Έχει συντελεστεί προ πολλού. Με την απόσυρση σε «μικρές αυτόνομες κοινότητες»; Το κάνουν εδώ και αιώνες οι Amis χωρίς αποτέλεσμα. Με την Επανάσταση; Δεν είναι ορατή.

Και το αόρατο τείχος ζει και βασιλεύει. Και κάθε μέρα που περνάει συρρικνώνεται προς τα μέσα όλο και περισσότερο με τελική κατάληξη τη σύνθλιψή μας ή, στην καλύτερη περίπτωση, την επιβίωσή μας μέσω της μεταμόρφωσής μας στο έντομο του Κάφκα...

Χάνουμε. Αλλά γιατί;


Η εικόνα, από το dateline.ukdavis.edu