ARB: The Anti-communist Rhetoric Bank and how n o t to cope with it! (Η τράπεζα της αντι-κομμουνιστικής ρητορείας και πώς δ ε ν θα τα βγάλετε πέρα μαζί της!)

TO EDITORIAL τού τελευταίου τεύχους τής Athens Review of Books υπό τον ‘‘πιασάρικο’’ τίτλο Στη χώρα της κατουρημένης ποδιάς  αξίζει πολλά λεφτά! Κι αυτό γιατί είναι η πρώτη μάλλον φορά που ο υφέρπων αντικομμουνισμός τής ARB, όπως αυτοονομάζεται συντομογραφικά, αποκαλύπτεται σε όλη του τη ‘‘μεγαλοπρέπεια’’. Ο αντικομμουνισμός βέβαια είναι καταστατική ιδιότητα και προσανατολισμός τού συγκεκριμένου εντύπου.[1] Τις περισσότερες φορές εμφανίζεται επιδέξια ή λιγότερο επιδέξια μεταμφιεσμένος με τα χρυσοποίκιλτα πέπλα τού αριστερόμορφου φιλελευθερισμού (δηλαδή τού εκσυγχρονισμένου αλλά όχι και ανάλγητου καπιταλισμού, καθώς προβλέπει ‘‘δίχτυ ασφαλείας’’ για τους αθλιότερους των αθλίων —στην καλύτερη περίπτωση). Καθώς όμως η αποσταθεροποίηση της κοινωνίας και η απονομιμοποίηση του δικομματικού αστισμού επιτείνονται από την οικονομική δυστοπία, η μεταμφίεση καθίσταται όλο και περισσότερο ατελέσφορη και αρχίζει να εγκαταλείπεται Έτσι, ο αρθρογράφος τού editorial, προφανώς ο ιθύνων νους τού περιοδικού Μανώλης Βασιλάκης, αντλώντας επιχειρήματα από το ‘‘πυρηνικό’’ ιδεολογικό οπλοστάσιο της εποχής τού Ψυχρού Πολέμου, αναβαθμισμένο τα τελευταία χρόνια μέσα από τα ψηφίσματα του Συμβουλίου τής Ευρώπης και του Ευρωκοινοβουλίου και τα πορίσματα της Διάσκεψης της Πράγας που εξισώνουν ‘‘με το νόμο’’ τον ναζισμό και φασισμό με τον κομμουνισμό, μπαίνει στο ψητό κατ’ ευθείαν από την αρχή:

Πριν σχεδόν 73 χρόνια, στις 23 Αυγούστου 1939 στη Μόσχα, υπογραφόταν το κομμουνιστικό-ναζιστικό σύμφωνο μη επίθεσης από τον χιτλερικό υπουργό Εξωτερικών Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ και τον υπουργό Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Μολότωφ. Κύριος στόχος του συμφώνου, οι φιλελεύθερες ευρωπαϊκές δημοκρατίες.

Κι αμέσως μετά, για να γίνει σαφές προς τι αυτή η ιστορική αναδρομή και τι θέλει να πει ο ποιητής με αυτήν για το σήμερα, η ‘‘αφήγηση’’ συνεχίζεται ως εξής:

Σήμερα, καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα και τα πολύ μικρά μιμούνται τα πολύ μεγάλα, παρατηρούμε ένα νέο ‘‘σύμφωνο μη επίθεσης’’, ενόψει των επικείμενων εκλογών στην Ελλάδα, μεταξύ των διαφόρων συνιστωσών της άκρας αριστεράς και των σχηματισμών της ακραίας έως και ναζιστικής δεξιάς. Κοινός στόχος που ενώνει τους σπίθες με τους πυρπολημένους, τη Χρυσή Αυγή με τον Σύριζα και το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ και εν γένει τη μυθομανή αριστερά με την επίσης εθνικολαϊκιστική δεξιά, τους τηλεπωλητές με τους τηλεμαϊντανούς, είναι ο ιδεολογικός ‘‘τρίτος γύρος’’ που επιδιώκουν να οδηγήσει στην τελική τους επικράτηση επί των φιλελεύθερων ιδεών, του ορθολογισμού και του διαφωτισμού. Στην επικράτησή τους επί του οράματος της Ευρωπαϊκής Ελλάδας που μοιραίως τους έθεσε στο περιθώριο.

(Δεν θα ασχοληθούμε με τα υπόλοιπα γραφόμενα στο κύριο άρθρο. Να πούμε μόνο επιγραμματικά ότι καταλήγει στη μόνιμη επωδό —και θρήνο μαζί— για την ανάγκη ‘‘εξορθολογισμού’’ της ελληνικής κοινωνίας, σύμφωνα όχι βέβαια με τα συμφέροντα και τις ανάγκες των πολλών κυριαρχούμενων και εκμεταλλευόμενων, αλλά αυτά των λίγων και ευρισκόμενων ακριβώς απέναντί τους κυρίαρχων, προωθούμενων ιδεολογικά μέσω τού ‘‘αντιλαϊκιστικού’’ δόγματος και του καθόλου ταξικά ουδέτερου τεχνοκρατικού – διαχειριστικού στόχου της σύγκλισης με τον εύρυθμα απορρυθμιζόμενο καπιταλισμό τών χωρών τής ΒΔ Ευρώπης.)

ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ απάντησε από τις ηλεκτρονικές σελίδες τού Red Notebook ο Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλλης, ηλικιακά ‘‘σειρά’’ μας, ιστορικός και, υποθέτουμε βάσιμα, στέλεχος του ΣΥΝ. Ομολογουμένως η απάντησή του ήταν ευρηματική ως σύλληψη. Γιατί εκείνο που έκανε ήταν να χρησιμοποιήσει τα λόγια τού Βασιλάκη αλλά στρέφοντάς τα εναντίον του —κάτι ανάλογο με αυτό που βλέπουμε στις αστυνομικές αμερικανικές ταινίες, όπου ο ‘‘κακός’’ υποχρεώνεται από τον ‘‘καλό’’ στην πάλη μαζί του να σκοτωθεί με τα ίδια του τα χέρια! Έτσι, το ιστορικό αφετηριακό γεγονός δεν ήταν το Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ, αλλά η Συνθήκη τού Μονάχου με την οποία οι ‘‘φιλελεύθερες’’ δυτικές δημοκρατίες άφησαν στην τύχη της την Τσεχοσλοβακία και άνοιξαν ακόμα περισσότερο την όρεξη του Χίτλερ για περαιτέρω επέκταση του Γ´ Ράιχ. Και το συμπέρασμα-δίδαγμα για τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα δεν ήταν η ‘‘συμπόρευση’’ των ‘‘δύο άκρων’’ εναντίον τών «φιλελεύθερων ιδεών, του ορθολογισμού και του διαφωτισμού», αλλά η συστράτευση των στυλοβατών τού αστικού συστήματος εξουσίας στην προσπάθειά τους να αναπαράξουν την κλυδωνιζόμενη κυριαρχία του.

Όσο ευρηματική κι αν είναι η πληρωμένη απάντηση του Στανγκανέλλη, παρουσιάζει κάποια ευδιάκριτα κενά. Για την ακρίβεια, παρουσιάζει αυτά τα κενά εξ αιτίας ακριβώς (αλλά όχι και μόνο, όπως θα ισχυριστούμε στον επίλογο) αυτής τής ευρηματικότητας: η φυγή προς τα μπρος που ακολουθεί του επιτρέπει να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα τον Βασιλάκη μεν, αλλά, από την άλλη, είναι και αυτή που δημιουργεί τις ‘‘τρύπες’’ στην απάντησή του![2]

ΕΝΤΟΠΙΖΟΥΜΕ το πρώτο κενό στο γεγονός ότι, αποφεύγοντας να σηκώσει το γάντι που ρίχνει ο Βασιλάκης στη σύμπασα Αριστερά σχετικά με το Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ, χάνει την ευκαιρία μιας εύκολης όσο και απαραίτητης ‘‘νίκης’’. Ποιος σοβαρός άνθρωπος δεν δέχεται, εκτός από τους βαμμένους αντικομμουνιστές φυσικά, ότι το Σύμφωνο δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την απεγνωσμένη προσπάθεια της τότε σοβιετικής ηγεσίας να κρατήσει όσο γινόταν περισσότερο την ΕΣΣΔ έξω από τη θύελλα του πολέμου που είχε αυτήν ως τελικό αντικειμενικό σκοπό; Ποιος αγνοεί ότι αυτό το οποίο αποτέλεσε έκτοτε έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους τής αντικομμουνιστικής προπαγάνδας διαχρονικά δεν ήταν παρά η κατάληξη των αποτυχημένων προσπαθειών τού Στάλιν από το 1934 και μετά (όταν είναι πια ολοφάνερο πού το πηγαίνει ο ‘‘μπογιατζής’’) για αντιναζιστική συμμαχία με τη Δύση; Και ποιος δεν γνωρίζει ότι οι κυβερνήσεις των δυτικών ‘‘φιλελεύθερων’’ δημοκρατιών που έκαναν τον κουφό, τον έκαναν σε όχι ασήμαντο βαθμό με την κρυφή(;) ελπίδα τής αλληλοεξόντωσης ναζισμού και μπολσεβικισμού;  Αρκετοί, πολλοί ίσως. Όμως, ακόμα κι ένας ιστορικός ‘‘με τη βούλα’’, όπως είναι ο Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλλης; Ασφαλώς και όχι! Γιατί λοιπόν δεν αποστομώνει ολοκληρωτικά τον Βασιλάκη για την επανάληψη εκ μέρους του αυτής της χυδαίας αντικομμουνιστικής προπαγάνδας και δεν τον στέλνει στη σέντρα με πεσμένα αυτιά και κατεβασμένο σορτσάκι;

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΝΟ: Αλήθεια, μόνο η περίπτωση της Συνθήκης τού Μονάχου αποδεικνύει τη λιποψυχία (εκτός των υστερόβουλων υπολογισμών που ήδη αναφέραμε) των δυτικών ‘‘φιλελεύθερων’’ κυβερνήσεων έναντι τού ναζισμού; Δεν δείχνει κάτι αντίστοιχο, και μάλιστα ακόμα πιο ανάγλυφα και θεαματικά, η στάση τους στο δράμα τής «μάνας μας της Ισπανίας»; Τότε που η Μ. Βρετανία πρότεινε τη Συμφωνία Μη Επέμβασης με στόχο (προσχηματικό εν πολλοίς στην πραγματικότητα) την αποτροπή τής βοήθειας προς τον Φράνκο από τη Γερμανία και την Ιταλία, βοήθεια που είχαν σπεύσει να δώσουν αφειδώς από την πρώτη στιγμή; Και τότε που η ΕΣΣΔ, αν και είχε συνυπογράψει τη Συμφωνία, την κουρέλιασε στην πράξη ολοφάνερα και ήταν η μόνη κρατική οντότητα που βοήθησε την ισπανική Δημοκρατία παντοιοτρόπως —από την οργάνωση μέσω Κομιντέρν των Διεθνώς Ταξιαρχιών με τη συμμετοχή μονάδων και τού Κόκκινου Στρατού, μέχρι την αποστολή όπλων και πολεμοφοδίων; Δεν θα ήταν χρήσιμο (όχι βέβαια για τον ‘‘φιλελεύθερο’’ Διευθυντή τής ARB, εκείνος δεν τα μασάει αυτά, είναι ντούρος ‘‘δημοκράτης’’!), δεν θα ήταν χρήσιμο όμως για τους αναγνώστες τού Red Notebook να τα θυμηθούν ή και, ορισμένοι, να τα μάθουν;

ΤΡΙΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ —αλλά καθόλου ασήμαντο! Ο Βασιλάκης, στην προσπάθειά του να βλάψει το σύνολο της Αριστεράς, τής προσφέρει, άθελά του ασφαλώς, μία αξιοσημείωτη υπηρεσία. Με μεγαλύτερη ακριβολογία: προσφέρει μία αξιοσημείωτη υπηρεσία στο κομμάτι εκείνο τής Αριστεράς που επιμένει να υποστηρίζει τη συμπαράταξη και συμπόρευσή της σε ένα μετωπικό σχήμα ενιαίας δράσης επί τη βάσει κάποιων κοινά αποδεκτών στόχων. Κι αυτό, γιατί δίνει στους αριστερούς που συμμερίζονται τέτοιες αντιλήψεις μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να μιλήσουν εξ ονόματος και προς υπεράσπιση όλης τής Αριστεράς, αφού όλη την Αριστερά στοχοποιεί αισχρά ο ‘‘φιλελεύθερος’’ κήρυκας της ανελευθερίας κύριος Βασιλάκης, δίνοντας έτσι έμπρακτο δείγμα των ειλικρινών προθέσεών τους και ένα καθ’ όλα ελκυστικό παράδειγμα προς μίμηση. Αν δεν κάνουμε λάθος, ο ΣΥΝ είναι ο κατ’ εξοχήν υποστηρικτής τής αριστερής συσπείρωσης και συμπόρευσης. Πώς και χάνει μια τέτοια ευκαιρία λοιπόν ο Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλλης;

Ε π ί λ ο γ ο ς

Πολλά ρητορικά ερωτήματα θέσαμε. Είναι καιρός να δώσουμε κάποιες απαντήσεις, σύμφωνα με τη δική μας εκτίμηση πάντα.

Σε ό,τι αφορά στις ιστορικές ‘‘παραλείψεις’’ τού Στανγκανέλλη (‘‘παραλείψεις’’, γιατί είναι πολύ χοντρές —και μάλιστα από έναν ιστορικό— για  να είναι σκέτες παραλείψεις…), δεν μπορούμε παρά να τις αποδώσουμε σε αυτόν τον από πολλές απόψεις καταραμένο ‘‘αντισταλινισμό’’ τού μεγαλύτερου τμήματος της εκτός ΚΚΕ Αριστεράς. Έναν ‘‘αντισταλινισμό’’ που,  στην προσπάθειά του να πάρει αποστάσεις από εξελίξεις και πρακτικές τις οποίες, φυσικά, δεν έχουν απορρίψει και καταδικάσει μόνο οι ‘‘αντισταλινικοί’’, καταλήγει είτε να πετάει το μωρό μαζί με τα απόνερα, είτε μαζί με ολόκληρη τη σκάφη, είτε, ακόμα πιο κωμικοτραγικά, να καμώνεται πως δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ ούτε σκάφη ούτε μωρό! Με αποτέλεσμα να κάνουν πάρτι (ή έστω, να τη γλυτώνουν φτηνά) οι διάφοροι Βασιλάκηδες...

Σε ό,τι αφορά στην παράλειψη που επισημάναμε τελευταία, σχετικά με τη χαμένη ευκαιρία επίδειξης —και απόδειξης— παραταξιακού πνεύματος, εμείς τουλάχιστον ανιχνεύουμε κι εδώ ένα και μόνο φαινόμενο: τη μεγάλη απόσταση λόγων και έργων, μία από τις χρόνιες και καθόλου πια παιδικές ασθένειες της Αριστεράς…

Τέλος, σε ό,τι αφορά σ’ εμάς. Θα συνεχίσουμε να ‘‘τα λέμε όλα’’. Με επιμονή και , όπως μας συνέστησε κι ο Λένιν στην προηγούμενη ανάρτηση, με υπομονή. Έχετε καμιά καλύτερη ιδέα —εκτός φυσικά από το να τα μουτζώσουμε όλα και να πάμε για ψάρεμα;

[1] Αλλά και του ομογάλακτου The Books’ Journal, τού ‘‘γνωστού’’ και μη ‘‘εξαιρετέου’’ τέως αριστερού Ηλία Κανέλλη…

[2] Κάτι αντίστοιχο με το «κι εσείς γιατί καταπιέζετε τους μαύρους;» του παλιού αντισοβιετικού ανεκδότου.

INFO:

To editorial της Athens Review of Books.

Το άρθρο τού Πέτρου-Ιωσήφ Στανγκανέλλη