Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

ARB: The Anti-communist Rhetoric Bank and how n o t to cope with it! (Η τράπεζα της αντι-κομμουνιστικής ρητορείας και πώς δ ε ν θα τα βγάλετε πέρα μαζί της!)


TO EDITORIAL τού τελευταίου τεύχους τής Athens Review of Books υπό τον ‘‘πιασάρικο’’ τίτλο Στη χώρα της κατουρημένης ποδιάς  αξίζει πολλά λεφτά! Κι αυτό γιατί είναι η πρώτη μάλλον φορά που ο υφέρπων αντικομμουνισμός τής ARB, όπως αυτοονομάζεται συντομογραφικά, αποκαλύπτεται σε όλη του τη ‘‘μεγαλοπρέπεια’’. Ο αντικομμουνισμός βέβαια είναι καταστατική ιδιότητα και προσανατολισμός τού συγκεκριμένου εντύπου.[1] Τις περισσότερες φορές εμφανίζεται επιδέξια ή λιγότερο επιδέξια μεταμφιεσμένος με τα χρυσοποίκιλτα πέπλα τού αριστερόμορφου φιλελευθερισμού (δηλαδή τού εκσυγχρονισμένου αλλά όχι και ανάλγητου καπιταλισμού, καθώς προβλέπει ‘‘δίχτυ ασφαλείας’’ για τους αθλιότερους των αθλίων —στην καλύτερη περίπτωση). Καθώς όμως η αποσταθεροποίηση της κοινωνίας και η απονομιμοποίηση του δικομματικού αστισμού επιτείνονται από την οικονομική δυστοπία, η μεταμφίεση καθίσταται όλο και περισσότερο ατελέσφορη και αρχίζει να εγκαταλείπεται Έτσι, ο αρθρογράφος τού editorial, προφανώς ο ιθύνων νους τού περιοδικού Μανώλης Βασιλάκης, αντλώντας επιχειρήματα από το ‘‘πυρηνικό’’ ιδεολογικό οπλοστάσιο της εποχής τού Ψυχρού Πολέμου, αναβαθμισμένο τα τελευταία χρόνια μέσα από τα ψηφίσματα του Συμβουλίου τής Ευρώπης και του Ευρωκοινοβουλίου και τα πορίσματα της Διάσκεψης της Πράγας που εξισώνουν ‘‘με το νόμο’’ τον ναζισμό και φασισμό με τον κομμουνισμό, μπαίνει στο ψητό κατ’ ευθείαν από την αρχή:

Πριν σχεδόν 73 χρόνια, στις 23 Αυγούστου 1939 στη Μόσχα, υπογραφόταν το κομμουνιστικό-ναζιστικό σύμφωνο μη επίθεσης από τον χιτλερικό υπουργό Εξωτερικών Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ και τον υπουργό Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Μολότωφ. Κύριος στόχος του συμφώνου, οι φιλελεύθερες ευρωπαϊκές δημοκρατίες.

Κι αμέσως μετά, για να γίνει σαφές προς τι αυτή η ιστορική αναδρομή και τι θέλει να πει ο ποιητής με αυτήν για το σήμερα, η ‘‘αφήγηση’’ συνεχίζεται ως εξής:

Σήμερα, καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα και τα πολύ μικρά μιμούνται τα πολύ μεγάλα, παρατηρούμε ένα νέο ‘‘σύμφωνο μη επίθεσης’’, ενόψει των επικείμενων εκλογών στην Ελλάδα, μεταξύ των διαφόρων συνιστωσών της άκρας αριστεράς και των σχηματισμών της ακραίας έως και ναζιστικής δεξιάς. Κοινός στόχος που ενώνει τους σπίθες με τους πυρπολημένους, τη Χρυσή Αυγή με τον Σύριζα και το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ και εν γένει τη μυθομανή αριστερά με την επίσης εθνικολαϊκιστική δεξιά, τους τηλεπωλητές με τους τηλεμαϊντανούς, είναι ο ιδεολογικός ‘‘τρίτος γύρος’’ που επιδιώκουν να οδηγήσει στην τελική τους επικράτηση επί των φιλελεύθερων ιδεών, του ορθολογισμού και του διαφωτισμού. Στην επικράτησή τους επί του οράματος της Ευρωπαϊκής Ελλάδας που μοιραίως τους έθεσε στο περιθώριο.

(Δεν θα ασχοληθούμε με τα υπόλοιπα γραφόμενα στο κύριο άρθρο. Να πούμε μόνο επιγραμματικά ότι καταλήγει στη μόνιμη επωδό —και θρήνο μαζί— για την ανάγκη ‘‘εξορθολογισμού’’ της ελληνικής κοινωνίας, σύμφωνα όχι βέβαια με τα συμφέροντα και τις ανάγκες των πολλών κυριαρχούμενων και εκμεταλλευόμενων, αλλά αυτά των λίγων και ευρισκόμενων ακριβώς απέναντί τους κυρίαρχων, προωθούμενων ιδεολογικά μέσω τού ‘‘αντιλαϊκιστικού’’ δόγματος και του καθόλου ταξικά ουδέτερου τεχνοκρατικού – διαχειριστικού στόχου της σύγκλισης με τον εύρυθμα απορρυθμιζόμενο καπιταλισμό τών χωρών τής ΒΔ Ευρώπης.)


ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ απάντησε από τις ηλεκτρονικές σελίδες τού Red Notebook ο Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλλης, ηλικιακά ‘‘σειρά’’ μας, ιστορικός και, υποθέτουμε βάσιμα, στέλεχος του ΣΥΝ. Ομολογουμένως η απάντησή του ήταν ευρηματική ως σύλληψη. Γιατί εκείνο που έκανε ήταν να χρησιμοποιήσει τα λόγια τού Βασιλάκη αλλά στρέφοντάς τα εναντίον του —κάτι ανάλογο με αυτό που βλέπουμε στις αστυνομικές αμερικανικές ταινίες, όπου ο ‘‘κακός’’ υποχρεώνεται από τον ‘‘καλό’’ στην πάλη μαζί του να σκοτωθεί με τα ίδια του τα χέρια! Έτσι, το ιστορικό αφετηριακό γεγονός δεν ήταν το Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ, αλλά η Συνθήκη τού Μονάχου με την οποία οι ‘‘φιλελεύθερες’’ δυτικές δημοκρατίες άφησαν στην τύχη της την Τσεχοσλοβακία και άνοιξαν ακόμα περισσότερο την όρεξη του Χίτλερ για περαιτέρω επέκταση του Γ´ Ράιχ. Και το συμπέρασμα-δίδαγμα για τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα δεν ήταν η ‘‘συμπόρευση’’ των ‘‘δύο άκρων’’ εναντίον τών «φιλελεύθερων ιδεών, του ορθολογισμού και του διαφωτισμού», αλλά η συστράτευση των στυλοβατών τού αστικού συστήματος εξουσίας στην προσπάθειά τους να αναπαράξουν την κλυδωνιζόμενη κυριαρχία του.

Όσο ευρηματική κι αν είναι η πληρωμένη απάντηση του Στανγκανέλλη, παρουσιάζει κάποια ευδιάκριτα κενά. Για την ακρίβεια, παρουσιάζει αυτά τα κενά εξ αιτίας ακριβώς (αλλά όχι και μόνο, όπως θα ισχυριστούμε στον επίλογο) αυτής τής ευρηματικότητας: η φυγή προς τα μπρος που ακολουθεί του επιτρέπει να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα τον Βασιλάκη μεν, αλλά, από την άλλη, είναι και αυτή που δημιουργεί τις ‘‘τρύπες’’ στην απάντησή του![2]


ΕΝΤΟΠΙΖΟΥΜΕ το πρώτο κενό στο γεγονός ότι, αποφεύγοντας να σηκώσει το γάντι που ρίχνει ο Βασιλάκης στη σύμπασα Αριστερά σχετικά με το Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ, χάνει την ευκαιρία μιας εύκολης όσο και απαραίτητης ‘‘νίκης’’. Ποιος σοβαρός άνθρωπος δεν δέχεται, εκτός από τους βαμμένους αντικομμουνιστές φυσικά, ότι το Σύμφωνο δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την απεγνωσμένη προσπάθεια της τότε σοβιετικής ηγεσίας να κρατήσει όσο γινόταν περισσότερο την ΕΣΣΔ έξω από τη θύελλα του πολέμου που είχε αυτήν ως τελικό αντικειμενικό σκοπό; Ποιος αγνοεί ότι αυτό το οποίο αποτέλεσε έκτοτε έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους τής αντικομμουνιστικής προπαγάνδας διαχρονικά δεν ήταν παρά η κατάληξη των αποτυχημένων προσπαθειών τού Στάλιν από το 1934 και μετά (όταν είναι πια ολοφάνερο πού το πηγαίνει ο ‘‘μπογιατζής’’) για αντιναζιστική συμμαχία με τη Δύση; Και ποιος δεν γνωρίζει ότι οι κυβερνήσεις των δυτικών ‘‘φιλελεύθερων’’ δημοκρατιών που έκαναν τον κουφό, τον έκαναν σε όχι ασήμαντο βαθμό με την κρυφή(;) ελπίδα τής αλληλοεξόντωσης ναζισμού και μπολσεβικισμού;  Αρκετοί, πολλοί ίσως. Όμως, ακόμα κι ένας ιστορικός ‘‘με τη βούλα’’, όπως είναι ο Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλλης; Ασφαλώς και όχι! Γιατί λοιπόν δεν αποστομώνει ολοκληρωτικά τον Βασιλάκη για την επανάληψη εκ μέρους του αυτής της χυδαίας αντικομμουνιστικής προπαγάνδας και δεν τον στέλνει στη σέντρα με πεσμένα αυτιά και κατεβασμένο σορτσάκι;


ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΝΟ: Αλήθεια, μόνο η περίπτωση της Συνθήκης τού Μονάχου αποδεικνύει τη λιποψυχία (εκτός των υστερόβουλων υπολογισμών που ήδη αναφέραμε) των δυτικών ‘‘φιλελεύθερων’’ κυβερνήσεων έναντι τού ναζισμού; Δεν δείχνει κάτι αντίστοιχο, και μάλιστα ακόμα πιο ανάγλυφα και θεαματικά, η στάση τους στο δράμα τής «μάνας μας της Ισπανίας»; Τότε που η Μ. Βρετανία πρότεινε τη Συμφωνία Μη Επέμβασης με στόχο (προσχηματικό εν πολλοίς στην πραγματικότητα) την αποτροπή τής βοήθειας προς τον Φράνκο από τη Γερμανία και την Ιταλία, βοήθεια που είχαν σπεύσει να δώσουν αφειδώς από την πρώτη στιγμή; Και τότε που η ΕΣΣΔ, αν και είχε συνυπογράψει τη Συμφωνία, την κουρέλιασε στην πράξη ολοφάνερα και ήταν η μόνη κρατική οντότητα που βοήθησε την ισπανική Δημοκρατία παντοιοτρόπως —από την οργάνωση μέσω Κομιντέρν των Διεθνώς Ταξιαρχιών με τη συμμετοχή μονάδων και τού Κόκκινου Στρατού, μέχρι την αποστολή όπλων και πολεμοφοδίων; Δεν θα ήταν χρήσιμο (όχι βέβαια για τον ‘‘φιλελεύθερο’’ Διευθυντή τής ARB, εκείνος δεν τα μασάει αυτά, είναι ντούρος ‘‘δημοκράτης’’!), δεν θα ήταν χρήσιμο όμως για τους αναγνώστες τού Red Notebook να τα θυμηθούν ή και, ορισμένοι, να τα μάθουν;


ΤΡΙΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ —αλλά καθόλου ασήμαντο! Ο Βασιλάκης, στην προσπάθειά του να βλάψει το σύνολο της Αριστεράς, τής προσφέρει, άθελά του ασφαλώς, μία αξιοσημείωτη υπηρεσία. Με μεγαλύτερη ακριβολογία: προσφέρει μία αξιοσημείωτη υπηρεσία στο κομμάτι εκείνο τής Αριστεράς που επιμένει να υποστηρίζει τη συμπαράταξη και συμπόρευσή της σε ένα μετωπικό σχήμα ενιαίας δράσης επί τη βάσει κάποιων κοινά αποδεκτών στόχων. Κι αυτό, γιατί δίνει στους αριστερούς που συμμερίζονται τέτοιες αντιλήψεις μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να μιλήσουν εξ ονόματος και προς υπεράσπιση όλης τής Αριστεράς, αφού όλη την Αριστερά στοχοποιεί αισχρά ο ‘‘φιλελεύθερος’’ κήρυκας της ανελευθερίας κύριος Βασιλάκης, δίνοντας έτσι έμπρακτο δείγμα των ειλικρινών προθέσεών τους και ένα καθ’ όλα ελκυστικό παράδειγμα προς μίμηση. Αν δεν κάνουμε λάθος, ο ΣΥΝ είναι ο κατ’ εξοχήν υποστηρικτής τής αριστερής συσπείρωσης και συμπόρευσης. Πώς και χάνει μια τέτοια ευκαιρία λοιπόν ο Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλλης;


Ε π ί λ ο γ ο ς

Πολλά ρητορικά ερωτήματα θέσαμε. Είναι καιρός να δώσουμε κάποιες απαντήσεις, σύμφωνα με τη δική μας εκτίμηση πάντα.

Σε ό,τι αφορά στις ιστορικές ‘‘παραλείψεις’’ τού Στανγκανέλλη (‘‘παραλείψεις’’, γιατί είναι πολύ χοντρές —και μάλιστα από έναν ιστορικό— για  να είναι σκέτες παραλείψεις…), δεν μπορούμε παρά να τις αποδώσουμε σε αυτόν τον από πολλές απόψεις καταραμένο ‘‘αντισταλινισμό’’ τού μεγαλύτερου τμήματος της εκτός ΚΚΕ Αριστεράς. Έναν ‘‘αντισταλινισμό’’ που,  στην προσπάθειά του να πάρει αποστάσεις από εξελίξεις και πρακτικές τις οποίες, φυσικά, δεν έχουν απορρίψει και καταδικάσει μόνο οι ‘‘αντισταλινικοί’’, καταλήγει είτε να πετάει το μωρό μαζί με τα απόνερα, είτε μαζί με ολόκληρη τη σκάφη, είτε, ακόμα πιο κωμικοτραγικά, να καμώνεται πως δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ ούτε σκάφη ούτε μωρό! Με αποτέλεσμα να κάνουν πάρτι (ή έστω, να τη γλυτώνουν φτηνά) οι διάφοροι Βασιλάκηδες...

Σε ό,τι αφορά στην παράλειψη που επισημάναμε τελευταία, σχετικά με τη χαμένη ευκαιρία επίδειξης και απόδειξης παραταξιακού πνεύματος, εμείς τουλάχιστον ανιχνεύουμε κι εδώ ένα και μόνο φαινόμενο: τη μεγάλη απόσταση λόγων και έργων, μία από τις χρόνιες και καθόλου πια παιδικές ασθένειες της Αριστεράς…

Τέλος, σε ό,τι αφορά σ’ εμάς. Θα συνεχίσουμε να ‘‘τα λέμε όλα’’. Με επιμονή και , όπως μας συνέστησε κι ο Λένιν στην προηγούμενη ανάρτηση, με υπομονή. Έχετε καμιά καλύτερη ιδέα —εκτός φυσικά από το να τα μουτζώσουμε όλα και να πάμε για ψάρεμα;


[1] Αλλά και του ομογάλακτου The Books’ Journal, τού ‘‘γνωστού’’ και μη ‘‘εξαιρετέου’’ τέως αριστερού Ηλία Κανέλλη…


[2] Κάτι αντίστοιχο με το «κι εσείς γιατί καταπιέζετε τους μαύρους;» του παλιού αντισοβιετικού ανεκδότου.



INFO:



61 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι είστε λίγο "αυστηροί" με τον Π. Ι. Στανγανέλλη ορέ Λέφτηδες.

Δεν υπάρχει λόγος να υπερασπιστεί κανείς το Σύμφωνο Ρ. Μ. του 1939 , επειδή στο όνομα του έγιναν και διάφορα παραφερνάλια που δεν τιμούν την ΕΣΣΔ και των οποίων ακόμα πληρώνει ( και η διάδοχη κατάσταση ) τα "απόνερα". Προφανώς δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι στα πλαίσια του ευρύτερου γεωστρατηγικού περιβάλλοντος ο Στάλιν καλώς προχώρησε σε αυτό το Σύμφωνο , μη έχωντας ελέω Μ. Βρεταννίας άλλη επιλογή. Για όσους μάλιστα έχουν μελετήσει σοβαρά την ιστορία του ΒΠΠ , είναι φανερό ποιές ήταν οι πραγματικές προθέσεις του "μπογιατζή" και πως αυτές εκδηλώθηκαν στη πορεία και μέχρι το σημείο μη επιστροφής ( Κούρσκ - καλοκαίρι 43 ).

Και ένα ενδιαφέρον στοιχείο , έτσι για να μη κωλοτρίβονται οι ανιστόρητοι. Στο τσιμπούσι που στήθηκε μετά το Μόναχο έλαβαν μέρος , υπό τη κάλυψη της ομπρελλίτσας του Τσάμπερλάιν , εκτός από το μπογιατζή και οι Ούγγροι , αλλά και οι ΠΟΛΩΝΟΙ...! Αυτοί για τους οποίους έκλαυσαν πικρά λίγο αργότερα οι προστάτες Δυτικοί Σύμμαχοι. και όποιος κατάλαβε - κατάλαβε.

Ο Μ. Β. είναι μια πραγματικά ιδιάζουσα περίπτωση Λέφτηδες. Τον θυμάμαι σε μια θυελλώδη συζήτηση στη Καλύβα να κόπτεται για τη "γενοκτονία" στη Τριπολιτσά λες και οι Έλληνες - Αρβανίτες του Μοριά εκείνης της περιόδου μπορούσαν να συγκριθούν με τους Αρμένιους του 20 αιώνα , τους φουκαράδες στη Ρουάντα του τέλους του 20ου αθιώνα ή τέλος τους Κικούγιου στη Κένυα. μια γενοκτονία στη δεκαετία του 50 , έργο της βρεταννικής αποικιοκρατίας των τσώρτσιλ - Ήντεν , εξίσου ειδεχθές , για το οποίο στην Ελλάδα ελάχιστοι γνωρίζουν. Από εκείνη τη συζήτηση και μετά τα πυρά ομαδόν που δέχτηκε ο Μ.Β. απεχώρησε με την ουρά στα σκέλια...

Γιάκοβ

Μαύρο πρόβατο είπε...

Κεφ 4, 5 και 6
Γιάκοβ, στο ολισθηρό έδαφος της ιστορικής υπόθεσης θα υποστηρίξω οτι, toutes choses égales par ailleurs, το Σύμφωνο ήταν βέλτιστη ενέργεια.
(Το μόνο άξιο - ολίγης - συζήτησης είναι το κείμενο του ΠΙΣ. Η κατασπατάληση του χρήματος του αμερικανού φορολογούμενου δε μας αφορά, αν με εννοείτε...)

Μάρκομ Ξ είπε...

Τι είναι αυτά τα ρώσικα ρε παιδιά; Δεν ξέρουμε όλοι εδώ ρώσικα, τι να κάνουμε;

Θέλω να επισημάνω μια ενδιαφέρουσα (αν και όχι πλήρη) εκπομπή του Βαξαβάνη που πρόβαλε προχτές φυσικά σε άγριες ώρες η ΝΕΤ, όπου ειδικά ο Τατσόπουλος ξεβράκωσε όλη την δήθεν απολιτίκ κουλτούρα της μετα-νεωτερικότητας. Στα πλαίσια αυτής της κουλτούρας εντάσσονται και έντυπα όπως αυτό που αναφέρεται στο ποστ.

Όσο για την ταμπακιέρα τα έχω ξαναπεί: η αριστερά οφείλει ΤΩΡΑ να την πέσει άγρια στη Χ.Α. και γενικά στην ακροδεξιά ιδεολογία και ατζέντα με την οποία οδεύει σύμπασα η συμπολίτευση προς τις εκλογές. Πρέπει να ξεμπροστιάσει τους ναζιστές, να απαντήσει καίρια στα ζητήματα που μπαίνουν (μετανάστες) και να διαχωρίσει ξεκάθαρα τη θέση της για να μην υπάρχει ούτε υπόνοια παρεξήγησης. Τέλος, πρέπει να αποκαλύψει ότι οι 'δημοκράτες' του Παπαδήμου στρώνουν το έδαφος τόσο στην ακροδεξιά, όσο και σε ακραίες, ολοκληρωτικά αντιδημοκρατικές λύσεις.

συντροφικά,
Μάρκομ Ξ

Unknown είπε...

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί βάζετε σε εισαγωγικά την ,,σταλινική,, αριστερά. Δεν υπάρχει?
Τελικά τι διαφορά υπάρχει με την Ναζιστική δεξιά?
-για τον απλό εργαζόμενο-

Μαύρο πρόβατο είπε...

Αν δεν ξέρετε ρώσσικα, ψάξτε τό:

Ιβάν Μάισκι: «Αναμνήσεις Σοβιετικού Πρεσβευτή: Ο Πόλεμος», Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις, 1968.

Το Μάισκι μόνο για σταλινικό δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς.

Μάρκο, απλέ εργαζόμενε, ο (εξίσου) απλός αγρότης θα σου έλεγε: «σύρε βάλ'το κιφάλ'σου κατ'απ'τ'αυλάκ».

Ανώνυμος είπε...

Μπλακσίπιε

προφανώς ήταν πλέον μονόδρομος... Το βιβλίο του Μάισκυ δεν το έχω διαβάσει αλλά θα το ψάξω. Από τα συμφραζόμενα διαφόρων δυτικών συγγραφέων προκύπτει ότι ήταν μεγάλη φάτσα και βέβαια ως διπλωμάτης καρριέρας στις Δυτικές πρωτεύουσες τα έζησε όλα από μέσα.

Τα απομνημονεύματα των ανθρώπων εκείνω που μετείχαν ως παράγοντες στις τότε εξελίξεις έχουν πολύ ψωμί αλλά και πολύ κατιμά...

Γιάκοβ

LeftG700 είπε...

Товариш Яков Федотович Павлов,


Γράφεις:

Προφανώς δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι στα πλαίσια του ευρύτερου γεωστρατηγικού περιβάλλοντος ο Στάλιν καλώς προχώρησε σε αυτό το Σύμφωνο , μη έχωντας ελέω Μ. Βρεταννίας άλλη επιλογή.

Προφανώς, ως επιστημονικοτεχνική διανόηση, δεν βρίσκεσαι συχνά σε μικροαστικά σαλονάκια (με την ευρεία έννοια της λέξης, που περιλαμβάνει και ‘‘σκληρούς’’ τροτσκιστές) όπως εμείς οι χαρτογιακάδες (πλην ενός), για να ακούς τι λέει ο στόμας τους! ;-)

Πιο σοβαρά τώρα: Στ’ αλήθεια πιστεύεις ότι η άποψη πως το Σύμφωνο είναι μία από τις ‘‘ατράνταχτες αποδείξεις’’ τής φαιοκόκκινης συνεργασίας έχει εξοβελιστεί στο υπερπέραν και δεν αποτελεί πια κατακτημένη γνώση τής ‘‘γενικής διάνοιας’’; Για ρίξε μια ματιά παρακάτω να δεις τι γράφει ο φίλος μας ο Μάρκος! Πάλι θα στο ξαναπούμε: πώς διάολο τα καταφέρατε έτσι και πολλοί αριστεροί δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την ήρα απ’ το στάρι; ;-)

Για την Ουγγαρία, κάτι είχε πάρει το αυτί μου. Για την Πολωνία όμως όχι. Το βρήκα τώρα, κατά την προετοιμασία τού ποστ. Τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να είμαστε όλοι έξπερτ όπως εσύ! ;-)

Ώστε κατάφερε και σας έβγαλε απ’ τα ρούχα σας στην Καλύβα ο περί ου; Και δε μου λές, για να ‘χω το καλό ρώτημα: Αν μπλέκατε με τον Τριαρίδη, τι θα κάνατε; Θα πηδάγατε έντρομοι από το παράθυρο; ;-)

Άφησα για το τέλος το πιο σημαντικό:

Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι ήμασταν ούτε καν ‘‘αυστηροί’’ με τον Στανγκανέλλη. Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μας και νομίζω ότι αυτό αντικατοπτρίστηκε στο ποστ. Είναι δυνατόν να φορτώσουμε σε έναν άνθρωπο τη ‘‘σταλινοφοβία’’ ή τις ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες για επίδειξη πραγματικού ενωτικού πνεύματος; Σε κάθε περίπτωση και για να τα λέμε όλα: αν όντως αυτή είναι η κυρίαρχη εντύπωση που θα μείνει κατά πλειοψηφία στους αναγνώστες, το ποστ είναι ‘‘πατάτα’’. Θέλω να πιστεύω ότι δεν τα ’κανα τόσο πολύ από κούπες!...


Увидимся

LeftG700 είπε...

Γεια σου Μαυροπρόβατε. Σε τι συνίσταται κατά την άποψή σου το ‘‘αξιοσυζήτητο’’ του άρθρου που σχολιάσαμε, εκτός από αυτά που σχοολιάσαμε; Και τι εννοείς με την κατασπατάληση του χρήματος του αμερικανού φορολογούμενου; Διότι δεν εννόησα Χριστό! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκομ Ξ,


Τα ‘‘ρώσικα’’ προέκυψαν από την ανάγκη τού λογοπαιγνίου στον τίτλο μας με το όνομα του περιοδικού. Μια και το όνομα είναι ‘‘ρωσικό’’, πέσαμε στη λούμπα! Όπως βλέπεις, προσθέσαμε στον τίτλο μας τη μετάφραση.

Δεν ξέρουμε φίλε Μάρκομ Ξ… Έχουμε την εντύπωση ότι ο Τατσόπουλος (τον συγγραφέα Τατσόπουλο δεν εννοείς;) ήταν ‘‘στέλεχος’’ αυτής τής απολιτίκ κουλτούρας. Δεκτές οι μεταστροφές, δεν λέμε όχι. Αλλά δεν πρέπει να συνοδεύονται κι από εξηγήσεις (αυτοκριτική);

Για την ταμπακιέρα που λες: Μα δεν τα κάνει όλ’ αυτά η Αριστερά; Άρα, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε, όπως λέει ο λαός; Μήπως τα προβλήματα είναι βαθύτερα;


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκο,


Μεγάλη κουβέντα πας ν’ ανοίξεις που δεν γίνεται να διεξαχθεί σ’ ένα σχόλιο. Χρειάζεται ποστ που το χρωστάμε εδώ κι ένα χρόνο (να δούμε πότε θα το ξεχρεώσουμε). Ωστόσο, δυο λόγια μπορούν να ειπωθούν από τη μεριά μας:

Μπορείς να μας πεις ποιο είναι το ακριβές νόημα της σταλινικής αριστεράς; Διότι σ’ εμάς δεν είναι καθαρό. Για πολλούς αριστερούς (αφήνουμε τους δεξιούς απ’ έξω προς το παρόν) σημαίνει κυρίως την εξόντωση ηθική ή και φυσική του διαφωνούντος. Σωστά. Όμως, κάθε διαφωνών δεν είναι αθώος. Ας πούμε, λόγου χάρη, ο Κορνίλοφ. Ή ο Πινοσέτ. Ή ο Μιχαλολιάκος. Ένα μπέρδεμα εδώ. Το οποίο γίνεται μεγαλύτερο από τη στιγμή που το ποιος πήγε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι στα χρόνια τής διακυβέρνησης Στάλιν (πήγαν πολλοί) και ποιος πήγε δικαίως είναι συσκοτισμένο από τη σκόνη τού χρόνου, την αντικομμουνιστική προπαγάνδα, την αναγκαία αντιπροπαγάνδα, και πάει λέγοντας.

Ένα παρεπόμενο πρόβλημα εδώ: Από προσωπικές εμπειρίες στην πραγματική ζωή και στο διαδίκτυο έχουμε δει πολλές τέτοιες συμπεριφορές ηθικής εξόντωσης διαφωνούντων από ανθρώπους που, κατά τα άλλα, είναι ορκισμένοι ‘‘αντισταλινικοί’’! Τι κάνουμε τώρα;

Δεύτερο μπέρδεμα: Αυτό που ονομάστηκε σταλινισμός συνδέεται με τα προβλήματα οικοδόμησης του σοσιαλισμού, όπως αυτά παρουσιάστηκάν ιστορικά στη Σοβιετική Ένωση. Πολλοί ‘‘αντισταλινικοί’’ λοιπόν, διαισθανόμενοι ίσως ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού ταυτίζεται με την οικοδόμηση μιας επίσης ταξικής (άρα καταπιεστικής) κοινωνίας και συνειδητοποιώντας ότι σε κάποια φάση αυτής τής οικοδόμησης θα χρειαστεί η καταστολή προκειμένου να μην σωριαστεί σε ερείπια το οικοδόμημα, ακολουθούν τη λογική «πονάει δόντι, κόβεις κεφάλι» και, εκτός από ‘‘αντισταλινικοί’’, μετατρέπονται και σε αντισοσιαλιστές.

Τρίτο μπέρδεμα: Όπως φανταζόμαστε να ξέρεις πολύ καλύτερα από εμάς, λόγω μεγαλύτερων εμπειριών, ο ‘‘αντισταλινισμός’’ είναι το πρώτο καταφύγιο των αντικομμουνιστών. Γιατί να ‘‘ευλογήσουμε’’ με τα ίδια μας τα χέρια αυτό το φύλλο συκής;

Τέλος, μας λες:

Τελικά τι διαφορά υπάρχει με την Ναζιστική δεξιά?
-για τον απλό εργαζόμενο-


Είμαστε αναρμόδιοι να απαντήσουμε. Οι πλέον αρμόδιοι να απαντήσουν είναι οι κομισάριοι τού Κόκκινου Στρατού που η Ναζιστική δεξιά εκτελούσε επί τόπου σε περίπτωση αιχμαλωσίας. Αλλά, καθώς δεν ζουν πια, μάλλον θα μείνεις με την απορία…

Φίλε Μάρκο, σε βλέπουμε να καταλήγεις …χριστιανός! Αλλά, ούτε κι εκεί υπάρχει σωτηρία! Κάποια στιγμή ο Χριστός θα σου ζητήσει να πάρεις κι εσύ το φραγγέλιο, όπως έκανε εκείνος! ;-)


Τα λέμε

Unknown είπε...

Φίλοι Λέφτηδες,
σας συμπαθώ για την τολμηρή και στο βαθμό του δυνατού,αντικειμενικότητά σας.Για να είμαστε ξεκαθαρισμένοι.
Ο Μαρξισμός είναι η κοσμοθεωρία του εργάτη και της εργατικής δημοκρατίας.
Ξεκαθαρίστετο μες στο μυαλό σας αυτό.
Καμμία σχέση με τα καθεστώτα που η Ιστορία και οι εργαζόμενοι τα πέταξαν στα σκουπίδια.
Κοιτάζουμε μπροστά για την Σοσιαλιστική Ευρώπη των εργαζομένων με πολυκομματισμό και Δημοκρατία.

LeftG700 είπε...

Ορέ Μάρκο! Κι εμείς σε συμπαθούμε και το ξέρεις. Όμως, σου γράψαμε στο πόδι δυο-τρία πράγματα και μας απαντάς με συνθηματολογικά κλισέ, λες κι είναι εδώ η νεολαία τού ΣΥΝ (ή και της ΔΗΜΑΡ —μη σου ξινίσει!).

Μας γράφεις:

Κοιτάζουμε μπροστά για την Σοσιαλιστική Ευρώπη των εργαζομένων με πολυκομματισμό και Δημοκρατία.

Για να μη σε πάμε σε πιο δύσκολα, μπορείς να μας πεις αν στον πολυκομματισμό σου χωράει η Χρυσή Αυγή; Κι αν δεν χωράει, θα χωρέσει η Χρυσή Αυγή μεταμφιεσμένη στους «Φίλους τής Ελευθερίας»;

Ελευθερία; Ναι, φυσικά. Αλλά το πρόταγμα αυτό, έχει και μια ουρά:

«Ελευθερία για ποιον;»[***] Εδώ σε θέλω κάβουρα!


Τα λέμε


[***] Όχι δεν το ρώτησε ο Ιωσήφ. Το ρώτησε ο Βλαδίμηρος. Ο ίδιος αυτός Βλαδίμηρος που είχε συστήσει προς τους σύνεδρους του 12ου Συνεδρίου των μπολσεβίκων να πουν στον Ιωσήφ να αραιώνει σιγά-σιγά…

Φίλε Μάρκο, η μεγαλύτερη πόρνη δεν είναι η μπάλα. Είναι η Ιστορία!

rapos είπε...

Left έχεις μεγάλη πλάκα όταν προσπαθείς να μας κάνεις να αμφιβάλουμε για την Σταλινική περίοδο(οτι δηλαδή ήταν και κάποιοι "κακοί" που "το άξιζαν" να πάθουν ότι έπαθαν)
Και μετά ακολουθείς και τη γνωστή τακτική της συσκότισης με την παράθεση ονομάτων και διευθύνσεων. Αστο καλύτερα δε τσιμπάμε.

Κι όμως η ανάρτηση σου έχει ένα καλό.
Εντοπίζει ένα από τα "αυγά του φιδιού". (γιατί "αυγά του φιδιού" δεν υπάρχουν μόνο στους νεοναζιστές, στους εθνολαϊκιστές, και στα εργατομάγαζα του κώλου)

Μια σοβαρή κριτική γενικότερα, και μια καταγγελτική τακτική για τα δύο κεντρικά έντυπα "του μνημονίου" (υπάρχει και το άλλο αισχρό του Η.Καννέλη "book's Journal") είναι κατεπείγουσα.
Με πρόφαση έναν τσακωμό φτιάξανε δύο πολύ γερά όργανα ωστε να διαφωτίσουν τους διαφωτιστές. Και μάλιστα έντυπα για την λογοτεχνία "κατ'αρχήν"
Φοβερά έξυπνο αν δεν ήταν και τόσο χοντροκομμένο.
(στο ένα οι μισοί συνεργάτες είναι υπάλληλοι στο γραφείο τύπου του πασοκ και στο άλλο...καταλαβαίνετε)
Μπράβο λοιπόν για τον εντοπισμό...και εις άλλα, αλλά να μας φέρεις στο άλλο τρίμηνο καλύτερους βαθμούς στο μάθημα της ιστορίας.

LeftG700 είπε...

Φίλε rapos, καλώς ήρθες εδώ!


Θα απαντήσω αργότερα στο σχόλιό σου, το οποίο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Προς το παρόν να περιοριστώ να σε ευχαριστήσω για το λάδι που μας αλείβεις (μετά το ...κάψιμο! ;-) )


Τα λέμε


ΥΓ Αν προσέξεις τη σημείωση 1, θα δεις ότι δεν παραλείψαμε να μνημονεύσουμε τον έτερο ...πύργο τού "φιλελεύθερου" αντικομμουνισμού! ;-)

rapos είπε...

Ναι μου διεφυγε η υποσημείωση. Πολύ καλό.
Μα μιλάμε για φοβερές περιπτώσει που αξίζουν γερό γιουχάϊσμα

Λοιπόν και για να προλάβω κάτι.
Αν καποιος πχ. δηλώσει ότι το λαϊκό κίνημα ηττηθηκε/παραδόθηκε-πολλές φορές αμαχητί-στις επιθέσεις του κομμουνισμού, του εθνικισμού και της σοσιαλδημοκρατίας
α)δεν σημαίνει ότι εξισώνει τον κομμουνισμό τον ναζισμό και την σοσιαλδημοκρατία και
β) δεν σημαίνει ότι μιλάει ενάντια στις "καθαρές" ιδέες της κοινοτητας, του έθνους και της κοινωνικής δημοκρατίας.

Σημαίνει ότι οι ενότητες που διαχειρίστηκαν και στις οποίες δυστυχώς τελικά στον 20ο αιώνα κατοχυρώνονται αυτές οι αξίες στραφηκαν ενάντια στο λαό ασκώντας στυγνές εξουσίες και μπορεί σε αυτες να είναι ενάντιος.
(αυτό δεν ισχύει για τους υπόδουλους αυτών των εντύπων, απλά χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα και τα εξευτελίζουν-μ'ενα σμπάρο 2τρυγώνια)

Τα λέμε

Μάρκομ Ξ είπε...

Φίλοι και σύντροφοι λέφτηδες και λοιποί (εκτός Ιβάν έτσι, μην έχουμε και παρεξηγήσεις) δεν το κάνει αυτό που λέτε η Αριστερά. Συνήθως αναλώνεται σε κάποιες αφοριστικές καταγγελίες περί φασιστών κλπ. Προσοχή! Δε λέω σε καμιά περίπτωση ότι είναι ψέματα ή υπερβολές αυτοί οι χαρακτηρισμοί. Αλλά δυστυχώς, εδώ που φτάσαμε, είμαστε αναγκασμένοι να ξεσκονίσουμε την ιστορία, να δουλέψουμε τα επιχειρήματά μας και να απαντήσουμε στους ναζιστές δολοφόνους. Φαίνεται, ότι κάποιο κομμάτι του λαού έχει τσιμπήσει και πρέπει να βοηθήσουμε όλοι να καταλάβει το ολέθριο λάθος του.

Θα το λέω μέχρι να με βαρεθείτε: πρέπει να δοθούν πειστικές απαντήσεις για το θέμα εγκληματικότητα - μετανάστες. Δυστυχώς παίζουμε συνεχώς στο γήπεδο της ακροδεξιάς (με τη συνεχή και επίμονη συνδρομή και των 'δημοκρατικών' δυνάμεων ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΝΔ). Για να μπορέσουν να αποσυνδεθούν αυτά τα δυο (εγκληματικότητα - μετανάστες) πρέπει πρώτα να τα αντιμετωπίσουμε ενιαία. Η κατάσταση στην Αθήνα είναι εκρηκτική. Έχει περάσει σε μεγάλο κομμάτι του λαού μετανάστης = πιθανός κίνδυνος.

Δεν διατείνομαι ότι κατέχω πλήρες οπλοστάσιο για να πείσω ότι οι μετανάστες δεν φταίνε για την ανεργία και το έγκλημα. Δεν λέω ότι είναι απλό να πείσεις κάποιον ότι η πλατεία Κουμουνδούρου είναι ασφαλής τόπος για να κυκλοφορείς. Πρέπει όμως να το ανοίξουμε το θέμα. Πρέπει να πείσουμε (όχι να ξορκίσουμε) ότι το κυνήγι μεταναστών, όχι μόνο και απλά είναι μη ανθρωπιστικό, αλλά δεν φέρνει καθόλου το αποτέλεσμα το οποίο διατείνονται οι φύσει και θέσει ακροδεξιοί ότι φέρνει.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Μάρκομ Ξ είπε...

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ)

Πρέπει να μάθει ο λαός ποια είναι η Χρυσή Αυγή. Πρέπει να μάθει ότι οι θαυμαστές του ναζισμού, των ταγμάτων ασφαλείας, των δικτατοριών, όχι μόνο δεν είναι πατριώτες, όπως διατείνονται, αλλά είναι οι πιο αισχροί προδότες. Πρέπει να θυμηθεί ότι πλείστα από τα μέλη της είναι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, ακριβώς σαν και αυτούς που υποτίθεται ότι κυνηγάνε.

Πρέπει να μάθει τι σημαίνουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι ιδιωτικές φυλακές και η ιδιωτική αστυνομία.

Πρέπει να μάθει για τις σκόπιμα γκετοποιημένες περιοχές του κέντρου.

Πρέπει να εξηγηθεί πειστικά η σχέση πολέμου – καταπίεσης – μετανάστευσης (ιδιαίτερα χρήσιμη η κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας που γεννάει ξανά μεταναστευτικό ρεύμα).

Πρέπει να πειστεί ότι συμφέρει ένα κράτος η νομιμοποίηση των μεταναστών και ότι είναι χτύπημα στην εγκληματικότητα και την ανεργία.

Πρέπει να μάθει τι σημαίνει η συμφωνία Δουβλίνο ΙΙ που έχουν υπογράψει οι ελληνικές κυβερνήσεις.

Πρέπει, επιτέλους, η ελληνική αριστερά να πάψει είτε να φοβάται, είτε να απαξιώνει να ασχοληθεί με τους «φιλήσυχους» πολίτες. Να τους τσιγκλίσει. Όχι ελπίζοντας ότι θα τους κερδίσει, αλλά τουλάχιστον να τους ουδετεροποιήσει. Να θέσει σε αμφιβολία την τάση τους για περισσότερη καταστολή, για μίσος προς το διαφορετικό, το ξένο. Πρέπει να ξεκαθαρίσει ότι άλλο εθνική αξιοπρέπεια και άλλο εθνικιστική υστερία. Πρέπει να αναμετρηθεί με τα «Γουδιά», τα «300 γουρούνια», χωρίς ταυτόχρονα να παραβλέπει την ανάγκη για τιμωρία των υπεύθυνων υπαλλήλων.

Δύσκολα όλα αυτά; Πολύ δύσκολα; Ε, λοιπόν, παλιότερα ήταν λίγο πιο εύκολα, αλλά τα υποτιμούσαμε, γι αυτό έγιναν δύσκολα. Γιατί π.χ. στην επέτειο του Πολυτεχνείου ασχολούνταν οι μεν με την «συμβιβασμένη» στάση του ΚΚΕ και οι δε με τη μεγάλη συμμετοχή του ΚΚΕ. Ξεχνώντας να αναδεικνύουν αρκετά αφ’ ενός τη θηριωδία και τη ρεμούλα του φασισμού, αφ’ ετέρου το μη ολοκληρωτικό ξερίζωμά του.

Όσο για τον Τατσόπουλο, ομολογώ ότι εξεπλάγην και εγώ με αυτά που έλεγε, αλλά τα είπε ωραία, δεν μπορώ να μην το παραδεχτώ. Προφανώς δεν έκανε μαρξιστική ανάλυση, αλλά ούτε από την άλλη διαστρέβλωσε ή παραποίησε πράγματα.

συντροφικά,
Μάρκομ Ξ

Ανώνυμος είπε...

Λέφτηδες

τα ..σαλόνια που λέτε τα εγκατέλειψα δρομαίος εδώ και δεκαετίες Για όλα τα υπόλοιπα δεν έχω κάτι να προσθέσω. Αν ήμουν , όπως τότε ένα διάδτημα , στη "διασκότιση" θα έπρεπε ίσως να απαντήσω. Τώρα πλέον όχι...

Γιάκοβ

LeftG700 είπε...

Φίλε rapos,


Μας μπέρδεψες! Από το πρώτο σου σχόλιο κατάλαβα ότι μιλάς από θέσεις ‘‘αντισταλινικού’’ αριστερού. Από το δεύτερο, βγάζω το συμπέρασμα ότι γέρνεις κατά …αναρχοαυτονομία μεριά! Τελικό συμπέρασμα δεν μπορώ να βγάλω. Φταίω εγώ που δεν καταλαβαίνω, φταις εσύ όπως τα ’γραψες, άμε γύρευε. Εν πάση περιπτώσει θα προσπαθήσω να πω μερικά πράγματα.

Κάνεις λάθος στη διαπίστωσή σου ότι προσπαθώ να κάνω τους αναγνώστες να αμφιβάλλουν για την περίοδο διακυβέρνησης στα χρόνια τού Στάλιν. Και μαζί, πέφτεις διάνα! Γιατί και οι δύο ερμηνείες στέκουν γι’ αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε: να ωθήσουμε τους αναγνώστες (όσους δεν το έχουν κάνει) σε μία επανεξέταση, πέρα από αντικομμουνιστικά κλισέ τύπου ARB και αγιογραφίες τύπου ΟΑΚΚΕ όλης αυτής τής περιόδου που ονομάστηκε ‘‘σταλινισμός’’. Στην απάντησή μας προς τον Μάρκο θέτουμε διάφορα ζητήματα που δεν φαίνεται να σε απασχόλησαν καθόλου. Να είναι επειδή τα έχεις με την εξουσία και θεωρείς ότι μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτήν εδώ και τώρα πατώντας ένα κουμπί για να φύγει από τη μέση η χοντρή; Άγνωστο. Εσύ μόνο μπορείς να μας πεις…

Τώρα για τους δίδυμους ‘‘πύργους’’ των ‘‘εραστών τής ελευθερίας’’ τι να πούμε; Να πούμε μόνο πιο καθαρά αυτό που (μάλλον) υπονοείς εσύ: να χαρούμε την κοιμισμένη Αριστερά που περίμενε το κατάμαυρο εντιτόριαλ του Βασιλάκη για να τους πιάσει στο στόμα της!


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκομ Ξ,


Σημαντικά τα όσα αναφέρεις. Θα μου επιτρέψεις να σχολιάσω αύριο; :-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Αμάν αυτό το ...πείσμα σου, товариш Яков! ;-)


Увидимся

rapos είπε...

"Γιατί και οι δύο ερμηνείες στέκουν γι’ αυτό [....] όλης αυτής τής περιόδου που ονομάστηκε ‘‘σταλινισμός"

Αυτό ακριβώς με διαφορετικά ονόματα μου το έχει πει και φανατικός φιλελεύθερος για την περίοδο του Πινοσέτ.
(Πρέπει να δούμε και τα καλά του κτλ. κτλ.)

Τι πάει να πει "αντισταλινικός".
Αυτά μου φαίνονται βλακείες...

Ανώνυμος είπε...

και να συμπληρώσω για πινοσετ κλπ. φυτευτούς δικτάτορες της νεοφιλελευθερης ακμής ότι ουκ ολίγα ήταν και τα καθάρματα που "καθάρισαν" μεσα σ'όλα, όπως άλλωστε είναι και επόμενο.

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκομ Ξ,


Φοβόμαστε ότι οι αφορισμοί, τα ευχολόγια (και οι μαξιμαλισμοί) τής Αριστεράς οφείλονται σε ένα σημαντικό ποσοστό στο ότι θεωρεί, κρύβοντας το κεφάλι της στην άμμο, πως αυτό το ζήτημα, ως ζήτημα αρχών, δεν χρειάζεται καμία πρακτική επεξεργασία.

Όμως, ούτε κι έτσι, αποφεύγει τις αντιφάσεις. Πιανόμαστε από κάτι που γράφεις στο σχόλιό σου. Λες:

Για να μπορέσουν να αποσυνδεθούν αυτά τα δυο (εγκληματικότητα - μετανάστες) πρέπει πρώτα να τα αντιμετωπίσουμε ενιαία.

Φίλε Μάρκομ Ξ, για να αποσυνδέσουμε αυτά τα δύο, πρέπει να αποσυνδέσουμε την εγκληματικότητα από τη φτώχια, τη ανεπαρκή μόρφωση, τον κατατρεγμό τού φτωχού, τον κατατρεγμό τού ξένου, κ.λπ., κ.λπ. Μα γιατί δεν τα θέλουμε όλα αυτά εμείς, γιατί δεν θέλουμε τον πόλεμο, πραγματικό ή κοινωνικό; Δεν είναι επειδή πιστεύουμε ότι όλα αυτά απανθρωποποιούν τον άνθρωπο, τον κάνουν φθονερό, κακό, ανάλγητο ή αδίστακτο, ότι τον φέρνουν πιο κοντά στην ενστικτώδη ζωώδη φύση του; Άρα, εδώ πιανόμαστε στο δόκανό μας το ίδιο. Κι έπειτα, αν αποσυνδέσουμε την παραβατικότητα των μεταναστών από την τραγική ζωή τους, πώς θα δικαιολογήσουμε τα αυξημένα περιστατικά παραβατικότητας[***] για ορισμένα αδικήματα; Με βάση το …DNA τους ή τη φυλή τους;;;

Επί τού πρακτέου, κι αφού συμφωνήσουμε σε αυτό που λες ότι σε καιρούς πιο ευνοϊκούς η Αριστερά δεν έκανε ό,τι έπρεπε, τι μπορεί να γίνει τώρα; που έχουν σφίξει οι κ….; Kάποιες βασικές σκέψεις:

1. Να καταλάβει ο κόσμος ότι συμμεριζόμαστε τα υπαρκτά (τα υπαρκτά, όχι τα κατασκευασμένα) προβλήματα των γκετοποιημένων περιοχών.

2. Να σκεφτούμε και να προτείνουμε τρόπους απογκετοποίησης.

3. Ταξιδιωτικά έγγραφα σε όσους έχουν τελικό προορισμό άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

4. (ίσως πάνω απ’ όλα): Να σηκώσουμε το θέμα της συμφωνίας Δουβλίνο ΙΙ όσο δεν παίρνει!

Διαφορετικά, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα πληθαίνουν!


Τα λέμε


[***] Διάβασα κάπου, δεν θυμάμαι πού, σε κάποια κυριακάτικη εφημερίδα δική μας, να ισχυρίζεται ένας δικός μας: «Μα οι μετανάστες δεν είναι η πλειοψηφία αυτών που έχουν φυλακιστεί για κλοπές, διαρρήξεις, κ.λπ. Είναι μόνο το 47, 5%»!!! Αυτά είναι αστειότητες! Διότι πρέπει να είναι κανείς τρομερά επιπόλαιος ή αφελής (έως ανόητος) για να μη σκεφτεί: Ναι, αλλά πόσο είναι το ποσοστό τών μεταναστών στον γενικό πληθυσμό; 8, 10, 12% Άρα, πώς δεν υπάρχει αυξημένη παραβατικότητα;

LeftG700 είπε...

Φίλε rapos,


Δεν ξέρω… Σε βλέπω μπερδεμένο… Αυτό δεν είναι προς …θάνατο, αλλά πρέπει κάπως να συνεννοηθούμε κι ας μη συμφωνήσουμε, δεν νομίζεις; Γράφεις:

Αυτό ακριβώς με διαφορετικά ονόματα μου το έχει πει και φανατικός φιλελεύθερος για την περίοδο του Πινοσέτ.
(Πρέπει να δούμε και τα καλά του κτλ. κτλ.)


Για μισό λεπτό! Ο φανατικός ‘‘φιλελεύθερος’’ είχε δίκιο! Αλλά από τη μεριά του! Δεν έκανε καλό ο Πινοσέτ στη μεγαλοαστική τάξη τής Χιλής; Δεν βοήθησε τις επενδύσεις τού ξένου κεφαλαίου ώστε να αναπτυχθεί ένα ευάριθμο στρώμα Χιλιανών γιάπηδων; Δεν έφερε την ηρεμία στον μικροαστό, ώστε χωρίς απεργίες και διαδηλώσεις να διευκολύνεται το καταναλωτικό κοινό να κάνει τα ψώνια του στο μαγαζί του με την ησυχία του; Επομένως, πώς είναι δυνατόν να ισχυριστούμε ότι ο Πινοσέτ δεν έκανε και καλά πράγματα;;;

Καταλαβαίνεις βέβαια τι θέλουμε να πούμε, έτσι; Αν υπάρχουν τάξεις κι αν υπάρχουν τάξεις (σύμφωνα με υλικοοικονομικά κατά βάση κριτήρια κι όχι πολιτισμικά, όπως θέλουν να μας πείσουν οι ‘‘φιλελεύθεροι’’), υπάρχει και το μαλλιοτράβηγμά τους (πάλη των τάξεων στην ‘‘ξύλινη γλώσσα’’ —αποφεύγω τον όρο για να μη με πεις ξύλινο… ;-) ). Και το μαλλιοτράβηγμα έχει και τις ‘‘κρίσιμες’’ φάσεις του. Μια επανάσταση, ας πούμε. Ή μια αντεπανάσταση. Ή ένα πραξικόπημα για την ανατροπή μιας κυβέρνησης που δεν αρέσει στις κυρίαρχες τάξεις.

Το κρίσιμο λοιπόν ποιο είναι; Αυτό που λέει το αμερικάνικο εργατικό τραγούδι: Which side are you on? Υποθέτουμε μετά βεβαιότητας ότι είσαι από την από ’δω μεριά, τη δική μας. Συγχαρητήρια! Έχεις κάνει ένα μεγάλο βήμα που ξεκαθαρίζει τα πράγματα! Και ταυτόχρονα… συλλυπητήρια! Γιατί μπαίνεις σε μεγάλες περιπέτειες! Εκ των οποίων, η βασική προκύπτει όταν διαπιστώνεις (και θα το διαπιστώσεις σύντομα!) πως σε ένα μαλλιοτράβηγμα τους κανόνες του δεν είσαι ελεύθερος να τους βάλεις εσύ, σύμφωνα με το fairplay λόγου χάρη ή τις αρχές σου. Αυτά καθορίζονται διαλεκτικά, δηλαδή συσχετισμένα με τον αντίπαλό σου, αυτόν που θέλει να σου βγάλει τα μαλλιά τρίχα-τρίχα και να σε αφήσει τελείως καραφλό! Ακριβώς σαν το τάνγκο που θέλει δύο!

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό! Έχει κι άλλα! Αν η μεριά που υποστηρίζεις έρθει στα πράγματα με έναν politically incorrect τρόπο, ας πούμε με μια επανάσταση, η εξουσία που θα εγκαθιδρυθεί θα είναι κι αυτή επαναστατική. Ως τέτοια θα υπόκειται μόνο στον εαυτό της. Κι ο υπέρτατος νόμος (πάντα υπάρχει υπέρτατος νόμος!) θα είναι η σωτηρία της, η επιβίωση της επανάστασης μ’ άλλα λόγια. Εκεί λοιπόν, μπορεί να συμβούν διάφορα ‘‘δυσάρεστα’’ πράγματα, αν με εννοείς… Όπου θα πρέπει να διαλέξεις: ή αυτά τα ‘‘δυσάρεστα’’ θα τα κάνουν άλλοι εις βάρος σου, ή θα τα κάνεις εσύ εις βάρος τους. Όσο κι αν ψάξεις, δεν θα βρεις μέση οδό. Έχει και χειρότερα όμως! Το χειρότερο είναι να συμβούν ‘‘δυσάρεστα’’ πράγματα χωρίς να υπάρχει λόγος, να την πληρώσουν δηλαδή και χλωρά μαζί με τα ξερά. Και το ακόμα χειρότερο, το εντελώς τελείως χειρότερο: να την πληρώσουν όχι εξ αιτίας κάποιου λάθους, όπου εμείς π.χ., να σε θεωρήσουμε εχθρό της επανάστασης επειδή είμαστε στόκοι, αλλά επειδή θέλουμε να έχουμε την εξουσία μόνο για πάρτη μας και να μη τη μοιραστούμε μαζί σου, ή επειδή θέλουμε να σου φάμε τη γκόμενα, ή επειδή σε φθονούμε μόνο και μόνο γιατί είσαι πιο δημοφιλής! (Ναι! Και οι επαναστάτες σ’ αυτό το άθλιο από κάποιες απόψεις ανθρώπινο γένος ανήκουν, πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα!…)

Όλα αυτά λοιπόν έχουν γίνει άπειρες φορές στην Ιστορία εδώ και χιλιάδες χρόνια. Έχουν γίνει σε επαναστατικές καταστάσεις —θυμήσου την Τρομοκρατία τής Μεγάλης Οκτωβρι (ουπς! λάθος!) της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης ήθελα να πω!— κι έχουν γίνει κι από ανεξέλεγκτες ‘‘νόμιμες’’ εξουσίες· βασιλικές, φεουδαρχικές, δημοκρατικές! —θυμήσου τον Σωκράτη ή τους Σάκο και Βαντσέτι!

Κι αφού έχουν γίνει σε όλη την Ιστορία να μην έχουν γίνει και στην περίοδο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση; Ε, πώς να μην έχουν γίνει; Τι ήταν οι μπολσεβίκοι; Θεοί; Κι ερχόμαστε τώρα στο ‘‘φίλο’’ σου τον Ιωσήφ. Τι έγινε τότε;


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ



Γραφειοκρατικοποίηση, σταδιακή υποχώρηση έως την εξαφάνιση της εσωκομματικής δημοκρατίας, αποκόλληση του κόμματος από την εργατική τάξη, μετάλλαξη της προλεταριακής εξουσίας σε ανεξέλεγκτη κομματική, συγκεντρωτισμός, αυταρχισμός, τρομοκρατία.

Αυτά έγιναν πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Αλλά, κατά την άποψή μας, άποψη που δεν στηρίζεται σε καμία μεταφυσική, δεν επιδέχεται επίσης αμφισβήτηση ότι όλα όσα λέγονται επί δεκαετίες δεν ισχύουν όπως παρουσιάζονται. Μερικά πρόχειρα ερωτήματα: Πόσα από τα ‘‘δυσάρεστα’’ γεγονότα που συνέβησαν ήταν αναγκαία και ποια όχι; Ποια ήταν προϊόν λαθών (και μη μας πεις πως δεν συγχωρείς λάθη, γιατί τότε μετατρέπεσαι σε καραμπινάτο ‘‘σταλινικό’’!) Και παραπέρα: Σε ποια έκταση έγιναν τα ‘‘παρατράγουδα’’; Ένα μόνο παράδειγμα: ο αριθμός των θυμάτων τής τρομοκρατίας, (όλοι θύματα πολιτικών διώξεων ‘‘υποτίθεται’’, αυτό έχει μείνει ως εντύπωση, κατά ένα ‘‘μαγικό’’ τρόπο δεν υπήρχαν ποινικοί παραβάτες στα γκουλάγκ…), ο αριθμός τών θυμάτων τής τρομοκρατίας λοιπόν κυμαίνεται, σύμφωνα με δυτικούς ιστοριογράφους, από 4 έως 40 εκατομμύρια! Ποιος είναι ο ακριβής αριθμός;

Έγιναν όμως μόνο αυτά; Δεν καλυτέρευσε η ζωή τών εργαζομένων; Δεν εξισώθηκαν τα δύο φύλα; Δεν σταμάτησε η παιδική εργασία; Δεν βελτιώθηκε η υγεία; Δεν έγινε η παιδεία κοινωνικό αγαθό; Δεν δημιουργήθηκαν κοινωνικές υποδομές;

Και παραπέρα: η ύπαρξη και μόνο αυτού τού ‘‘άθλιου’’ κράτους δεν ήταν για δεκαετίες και ένας μοχλός για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων στις καπιταλιστικές χώρες; Δεν ήταν αυτό το ‘‘άθλιο’’ κράτος το μόνο που στήριξε φανερά και στα ίσια την ισπανική Δημοκρατία εναντίον τού Φράνκο; Δεν ήταν αυτό και οι πολίτες του που σταμάτησαν τη ναζιστική λαίλαπα, πληρώντας το τίμημα με τεράστιες καταστροφές και με εκατομμύρια επί εκατομμυρίων νεκρούς;

Μετά από όλα αυτά να σε ρωτήσουμε:

Εντάξει, όλα τα αρνητικά υπάρχουν μέσα στις λέξεις σταλινικό, σταλινικός, κ.λπ., κ.λπ. Μπορείς να μας πεις αν και πόσα θετικά υπάρχουν; Αν μας τα πεις και πειστούμε ότι εμπεριέχονται ως νόημα στις σχετικές λέξεις και επομένως αυτές περιγράφουν με ακρίβεια όλη την περίπλοκη πραγματικότητα και δεν είναι απλώς η μονολεκτική συμπύκνωση της τεράστιας αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, θα σταματήσουμε να τις γράφουμε εντός εισαγωγικών.

Φίλε rapos, δεν ξέρουμε αν θεωρείς τον Στάλιν ως το Απόλυτο Κακό και το ‘‘έτερο ήμισυ’’ του Χίτλερ ή του Πινοσέτ και του Φράνκο, όπως η διεθνής αντικομμουνιστική προπαγάνδα προσπαθεί να μας βάλει βαθιά στο μυαλό. Εμείς πάντως όχι. Δεν προσυπογράφουμε τα όσα αρνητικά και δυσφημιστικά για το εργατικό κίνημα έγιναν τότε, αλλά και δεν διαγράφουμε τα θετικά. Και θα ξαναπούμε σε σένα κάτι που έχουμε ξαναπεί σε έναν άλλο σχολιαστή εδώ, με άλλη αφορμή: Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι δεν ήταν παρά ένας μπάσταρδος, δεν παύει να είναι ο δικός μας μπάσταρδος, απ’ τη δική μας μεριά δηλαδή. Πράγμα που σημαίνει πως δεν είμαστε διατεθειμένοι να πετάξουμε μαζί με τα απόνερα και το μωρό…

Τέλος, να κλείσουμε με ένα ερώτημα. Ή μάλλον …τέσσερα:

Το πρώτο: Αν είναι βλακεία το ‘‘αντισταλινικός’’, γιατί (αφού όμως λάβεις υπ’ όψη σου την κυρά Ιστορία, μερικά από τα ‘‘καμώματα’’ της οποίας σου θυμίσαμε), γιατί δεν είναι βλακεία το σκέτο αντισταλινικός;

Το δεύτερο (διακλαδιζόμενο σε τρία): Αν (λέμε αν), πιστεύεις ότι ο Στάλιν υπήρξε το Απόλυτο Κακό, το άλλο άκρο αντίθετο αλλά όμοιο του ναζισμού, δεν έχεις υποχρέωση να πολεμήσεις μέχρις εσχάτων (έτσι δεν πρέπει να κάνουμε με το Απόλυτο Κακό;) όσους δεν συμμερίζονται αυτή σου την άποψη; Έχεις.

Ε λοιπόν, αν εκπληρώσεις αυτή σου την υποχρέωση ποιους φαντάζεσαι ότι θα έχεις συμμαχητές σου;

Και ποιος θα είναι αυτός που θα ταυτιστεί τότε με το ‘‘άλλο άκρο’’;

Και σε τι θα διαφέρεις από τους ‘‘σταλινικούς’’ που θα θεωρούν εσένα ως το Απόλυτο Κακό που ταυτίστηκε με το ‘‘άλλο άκρο’’ και ως τέτοιο θα σε πολεμήσουν μέχρις εσχάτων;

Φίλε rapos, μεγάλο μπέρδεμα, δεν συμφωνείς; ;-)


Τα λέμε

rapos είπε...

Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφωνία εξ αιτίας της οποίας δεν γίνεται να συνεννοηθούμε. Οι "δυτικοί ιστοριογράφοι" μέσες άκρες σας έχουν μάλλον πείσει ότι οι μπολσεβίκοι έκαναν την επανάσταση. Οι "ανατολικοί" όμως (όσοι επιβίωσαν) λένε ότι ενώ οι μπολσεβίκοι συμμετείχαν με πολλούς άλλους στην επανάσταση αμέσως μετά υποστήριξαν με όπλο το κόμμα τους του "νέου τύπου" την αντεπανάσταση που συνέτριψε το αγροτικό και το εργατικό επαναστατημένο κίνημα της Ρωσίας εγξαθιστώντας αυτό που οι ίδιοι ονόμασαν "κρατικό καπιταλισμό".
Στην Ρωσία -το ξέρουν και οι πέτρες- έγινε μια "αστική" στην ουσία επανάσταση την οποία επέβαλε το μπολσεβίκικο κόμμα. Η επανάσταση αυτή είχε σκοπό -όπως κάθε αστική επανάσταση του 19ου και του 20ου-την εκβιομηχανοποίηση μιας αχανούς και πολύ πλούσιας έκτασης. Οι αξίες που εδραιώθηκαν σε βάρος όλου του ρωσικού λαού ήταν οι γνωστές αστικές αξίες. Παραγωγή ανάπτυξη άλματα δουλειά πάλι παραγωγή κτλ.
Που σημαίνει ξεθέωμα!
Τώρα αν "η μεριά" ντύθηκε με τις φόρμες εργασίας και της εργατικής τάξης είναι μια άλλη ιστορία.
Η ανάπτυξη της παιδείας η εξίσωση αντρών γυναικών κτλ. που λέτε είναι φυσικά αστικά επιτεύγματα μιας και οι αστοί είναι που θέλουν την γυναίκα και στην δουλειά και όλους τους υπόδουλους της, υπερειδικευμένους και μορφωμένους τόσο ώστε να είναι παραγωγικοί.
Όσο η Ηθική της Εργασίας παραμένει η κεντρική αξία, ο κόσμος όπως κι αν τον ονομάζεις, με ότι σύμβολά κι αν τον ντύσεις, θα παραμένει ένας κόσμος εκμετάλλευσης και κυριαρχίας.
Έτσι λοιπόν το ζήτημα δεν είναι να απελευθερώσουμε την εργασία αλλά να την καταργήσουμε, που λεγε κι ο δικός μας.

συνεχίζεται (για λίγο)

Μάρκομ Ξ είπε...

"Για να μπορέσουν να αποσυνδεθούν αυτά τα δυο (εγκληματικότητα - μετανάστες) πρέπει πρώτα να τα αντιμετωπίσουμε ενιαία."

Όταν γράφω αυτό, εννοώ να αποσυνδέσουμε αυτό που κατασκευάζεται χρόνια τώρα μετανάστης = εγκληματίας.

Όσο για τα άλλα που λέτε, γενικά συμφωνώ, όμως στον αστερίσκο έχω ένσταση. Έχει αξία να φαίνεται ότι υπάρχει αύξηση των Ελλήνων παρανομούντων (τι ακριβώς σημαίνει αυτό είναι επίσης μεγάλη ιστορία...), ακριβώς για να γίνεται πιο εύκολα κατανοητό ότι η φτώχεια και όχι η φυλή οδηγεί στο έγκλημα.

ΠΡΟΣ rapos:

Γράφεις: "Στην Ρωσία -το ξέρουν και οι πέτρες- έγινε μια "αστική" στην ουσία επανάσταση την οποία επέβαλε το μπολσεβίκικο κόμμα."

Μπορείς να μας παραπέμψεις σε κάποια από αυτές τις πέτρες που λες; Ποια αστική επανάσταση εννοείς; Του Φλεβάρη του '17; Γιατί τον Οκτώβρη άλλο πράγμα έγινε.

συντροφικά,
Μάρκομ Ξ

Ενη είπε...

Αριστερά Φιλαράκια,

Αναρτήσατε ενα ποστ δίνοντας και δυο συνδέσμους, οπου ο κάθε αναγνώστης τα ερμηνεύει με τη δική του θεώρηση των πραγμάτων.
Ομως και τα δύο δημοσιεύματα που κριτικάρατε εχουν (δια ιστορικων δολιχοδρομήσεων), ενα συγκεκριμένο στόχο, σε ο,τι αφορά την κατάσταση που παρουσιάζεται στην Ελλάδα σήμερα.

Το μεν πρώτο δημοσίευμα καυτηριάζει τη στάση της Αριστεράς (σύμπασας), οτι δηλαδή δεν επιτίθεται με σφοδρότητα στις αναδεικνυόμενες φασιστικές πολιτικές εκφράσεις.
Ομως οι στοχοι ειναι συγκλίνοντες.
Οι φιλελευθεροι ορθολογιστές δημοκράτες εναντιωνονται εναντι της επικράτησης των δύο κομμάτων εξουσίας που εχουν κατα κυριολεξία "καταστρέψει" τη χώρα.
Το δε δευτερο (απαντητικό) δημοσίευμα ειναι μια "εξιστόρηση" αυτής της "καταστροφης" με τα μελανότερα λόγια κάτι που ειναι πλέον ενας καθημερινός βομβαρδισμός απο σχεδόν ολα τα ΜΜΕ.

Την εξειδικευμένη πρόταση ομως για να βγει η χώρα απο τη δυσμενέστερη θέση που εχει βρεθει ιστορικά( ιδιαίτερα σε μια συγκυρία παγκόσμιας οικονομικής κρίσης η οποια σχεδόν αποδιωπάται), δεν την ακουει κανείς ουτε απο τους φιλελευθερους-ορθολογιστές, ουτε απο την Αριστερά ως μια ενιαια πολιτική πρόταση.
Απο την ακρα αριστερά μέχρι την παραδοσιακη, μια συγκεκριμένη πρόταση εξουσίας δεν εχει διατυπωθεί, που θα μπορουσε να εφαρμοσθει εδω και τώρα, χωρίς, φυσικά, να ξεθεμελιώνεται ολόκληρο το κοινοβουλευτικό σύστημα, οπως και ουτε να βρεθουμε σε κατάστάσεις εμφυλιοπολεμικές.

Αν μου επιτρεπόταν να εκφέρω προσωπική αποψη, η μόνη πολιτική αριστερή δύναμη που δείχνει (προς τους εξω), οτι δεν θα επιχειρουσε ποτέ να προκαλέσει ακραίες καταστάσεις, που ισως μεν να ηταν προσωρινά προς οφελος της απήχησης της, αλλά μακροπρόθεσμα ισως γινόταν αιτία μιας πραγματικης καταστροφής. Δηλαδή με ολα τα οργανωτικά "κουσούρια" που επισημαίνουν οι "εντός πρώην και νυν" αυτή η πολιτική δυναμη φαίνεται να ειναι το ΚΚΕ.
(και μη σας κακοφαίνεται ΑΦ, ξέρετε δε οτι δεν εχω καμία σχέση με το συγκεκριμένο κόμμα ) (-;

Ενη είπε...

"μελανότερα χρώματα" βέβαια, συγγνώμη

rapos είπε...

Λεφτ Απαντώ και στις ερωτήσεις σου αφού παρατηρήσω ότι εκπλήσσομαι με το ότι δείχνεις μάλλον ευχαριστημένος με το αν τα θύματα ήταν μόλις 4.000.000 και όχι 40.000.000
(20.000.000 θύματα είχε μόνο ο "Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος".Αστειεύεσαι?
Πιστεύεις στα σοβαρά ότι κάποιοι πολέμησαν "για την Πατρίδα" στους μεγάλους πολέμους του 20ου αιώνα?
Έχεις υπ'όψιν σου τι θα πεί επιστράτευση?)

--Μπορείς να μας πεις αν και πόσα θετικά υπάρχουν; [...] σταματήσουμε να τις γράφουμε εντός εισαγωγικών.
-Μπορώ αλλά θέλει χρόνο. Πάντως υπάρχουν τόσο λίγα όσο και τα "καλά" του δυτικού καπιταλισμού (που κι αυτά υπάρχουν και είναι ακριβώς τα ίδια, μόρφωση ισότητα πρόοδος κτλ. απόλυτα ιδιοτελή)

--Αν είναι βλακεία το ‘‘αντισταλινικός’’, γιατί (αφού όμως λάβεις υπ’ όψη σου την κυρά Ιστορία, μερικά από τα ‘‘καμώματα’’ της οποίας σου θυμίσαμε), γιατί δεν είναι βλακεία το σκέτο αντισταλινικός;
-Με τα εισαγωγικά γράψε λάθος. Θεωρώ τον Σταλινισμό (αρα και τον Αντισταλισνισμό) ως όρο, αποτυχημένο και αποπροσανατολιστικό.
Καλύτερα το καπιταλιστική απολυταρχία
Με τον εθνικισμό ταυτίζεται τυπολογικά σαν μέθοδος διακυβέρνησης (και γι αυτό κάποιοι πονηροί επιχειρούν και την ιδεολογική ταύτιση)

--"Το δεύτερο (διακλαδιζόμενο σε τρία):[...]όσους δεν συμμερίζονται αυτή σου την άποψη; Έχεις. "
-Κάνω ότι μπορώ, εδώ πραγματικά είναι μεγάλο μπέρδεμα και οφείλουμε να θέσουμε κάποια όρια.
Δεν θεωρώ την μπολσεβίκικη αντεπανάσταση το απόλυτο κακό.(μη με ψάχνεις τώρα στους "Μαχνοβίτικούς")
Αλλά θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε πότε θεωρούμε κάποιον εχθρό του λαϊκού κινήματος και πότε "όχι ακριβώς εχθρό" αλλά κάποιον που κάνει αλλεπάλληλα λάθη και στρέφεται τελικά ενάντια στο λαϊκό κίνημα.(Υπάρχουν άραγε στην Ιστορία λάθη?)
(Βέβαια ο Στάλιν δεν στράφηκε ενάντια στο λαϊκό κίνημα κι αυτό γιατί δήλωσε πως αυτός είναι το λαϊκό κίνημα και κάποιοι από συμφέρον άλλοι από ελπίδα τον ακολούθησαν ως τέτοιο)

Μαρκομ Ξ
Εξήγησα το γιατί παρακάτω στο ίδιο σχόλιο.
Είπα για τις αστικές αξίες που επιβλήθηκαν. (Ότι η επείγουσα υπόθεση (κίνηση) της εκβιομηχάνισης συνάντησε αντιστάσεις και εκφράστηκε επαναστατικά σαρώνοντας τον παλιό κόσμο)
Η αταξική κοινωνία όπως επιχειρεί και πιστεύω αποδεικνύει ο Μαρξ, προκύπτει από την εσωτερική κοινωνική διαλεκτική του καπιταλισμού στα ανώτερα στάδια του όταν αυτες οι αξίες κλείνουν έναν κύκλο. Δεν "χτίζεται".
Οι πέτρες που λέω είναι όσοι γνωρίζουν καλά το μαρξικό έργο.
Επίσης οι πέτρες είναι και όσοι έζησαν στο πετσί τους το "χτίσιμο" της "αταξικής κοινωνίας", γιατί έτσι ονομάστηκε η εγκαθίδρυση του κρατικού καπιταλισμού. Τους είπαν και "κολχόζους". Τι ειρωνεία!
Υπάρχει ενδιαφέρουσα βιβλιογραφία στην ρώσικη γλώσσα (από πράκτορες του εχθρού φυσικά:-))
Μια γλώσσα που άλλα έλεγε και άλλα εννοούσε...
Τα δικά μας καθάρματα έχουν διδαχτεί πολλά από αυτή την ιστορία.

Λεφτ
Για να μην με κατατάσεις από δω κι από κει δηλώνω από μόνος μου Αντικαπιταλιστής
(και στον καπιταλισμό περιλαμβάνω όλους τους κεντρικούς τύπους της εξουσίας που φάνηκαν στον 20ο αιώνα και τείνουν προς το τέλος τους στις μέρες μας με ένα πολυσύνθετο εκλεκτικιστικό συνονθύλευμα τύπων που μας οδηγει δυστυχώς στην καταστροφή)

Ελπίζω να αποσυνδεθείτε από την "αριστερή" μήτρα της ρεμούλας των διαδρόμων και της επαναστατικής γυμναστικής (και του εξευτελισμού κάθε αντίστασης) και να μπείτε στον αγώνα με καθαρό μυαλό.

Συντροφικούς χαιρετισμούς
ρ.

Kalinin είπε...

η επείγουσα υπόθεση (κίνηση) της εκβιομηχάνισης συνάντησε αντιστάσεις και εκφράστηκε επαναστατικά σαρώνοντας τον παλιό κόσμο>>>>
της φεουδαρχικής ανατολής να συμπληρώσω με εκατό και βάλε χρονια διαφορα από την δύση.
Λένιν, Κεμάλ, Μαο τρεις εντελως διαφορετικές (από τις πάμπολες)περιπτώσεις που ανέλαβαν τη βρωμοδουλειά που ονομάζεται απελευθέρωση της εργασίας, συγκαλύπτωντας της με χίλιες δύο ιδεολογικές φιοριτούρες πότε περι τάξεων πότε περί έθνους πότε περί θρησκέιας κτλ..
Αλλά βρε κουτά εργατάκια, το θέμα μας δεν ήταν να απελευθερώσουμε την εργασία....δε θυμάστε?

Rapos (μα που ξεφύτρωσες?),δε νομίζω να δεις κανένα από τα παιδιά εδώ στον αγώνα με καθαρό μυαλό.Αλλά δεν πειράζει.Στον αγώνα ας είμαστε και λίγακι θολωμένοι.

Kalinin είπε...

Left έριξα μια γρήγορα ματιά.
η επίμονη κριτική, ο έλεγχος και το κράξιμο που έχεις ρίξει στην μια τυχοδιωκτική φράξια του κοινοβουλίου είναι απόλυτα εύστοχη.
Μιλάω για τον Ανδρουλάκη, τον Κουβέλη κτλ.
Τώρα αν -αναγκαστικά ίσως (??)-φλερτάρεις ιδεολογικά με τους άλλους κοινοβουλευτικούς τυχοδιώκτες που εγκρίνουν και απορρίπτουν απεργίες κατά βούληση, και δημιουργούν είναι μια μεγάλη ιστορία.
Αλλά ένθεν κι ένθεν ο ιδεολογικός τυχοδιωκτισμός αυτό ακριβώς επιχειρεί, να ακυρώσει κάθε επιχείρημα ενάντια στην εκμετάλλευση και την επιβολή, οικειοποιούμενος όλα όσα μπορούν να ειπωθούν.
Γιαυτό μόλις πάει κάποιος να πει κάτι ενάντια στις απάνθρωπες εφαρμογές της εξουσίας κατατάσσεται πότε στους "σταλινικούς" πότε στους "εθνικόφρονες" πότε στους "θρησκόληπτους" πότε στους "ουτοπιστές" πότε στα "τσιράκια των κεφαλαιοκρατών" κτλ.
Γιατί όλοι οι παραπάνω μπορούν και διαδίδουν -δίχως καμία ντροπή- τα ίδια επιχειρήματα ως δικά τους.

Αντωνης είπε...

Σύμφωνα με την πολύ σημαντική δουλειά του ιστορικού J. Archer Getty, μετά το άνοιγμα των σχετικών αρχείων, ο αριθμός των συνολικών θυμάτων, άμεσων και έμμεσων, λόγω πολιτικής καταστολής στην ΕΣΣΔ της περιόδου 1936-38 ανέρχεται σε 2.000.000. Είναι ένας τραγικά μεγάλος αριθμός ανθρώπων, και η διερεύνηση του πώς και με ποιους μηχανισμούς έγινε εφικτό αυτό το ξαφνικό λουτρό αίματος αποτελεί ιστορικό καθήκον για τους Μαρξιστές. Για αυτό άλλωστε και ασχολούμαστε για την διερεύνηση της αλήθειας τόσα χρόνια μετά.

Από την άλλη πλευρά, θα ήθελα να πληροφορηθώ ποιο σύγχρονο κίνημα έχει καθορίσει τα καθήκοντά του ως περιλαμβάνοντα την μελέτη της περιόδου 1990-2012 στην ίδια χώρα, σε ό,τι αφορά ανθρώπινα θύματα. Αντιγράφω ορισμένα μόνο στοιχεία που είναι διαθέσιμα στην wikipedia, στην παρακάτω διεύθυνση: http://en.wikipedia.org/wiki/Healthcare_in_Russia

*38.406 θάνατοι από αυτοκτονία μόνο το 2008. Άνοδος του ποσοστού αυτοκτονιών από 26.5/1.000 το 1990 σε 41.5/1.000 το 1995 και 39.4/1.000 το 2000.
* Τριπλασιασμός της κατανάλωσης αλκοόλ σε σχέση με το 1990. Πάνω από 52% των θανάτων Ρώσων ηλικίας 15-54 από το 1990 ως το 2001 οφείλονται σε κατάχρηση αλκοόλ.
* Δραματική αύξηση θανάτων από φυματίωση (26.000 νεκροί μόνο το 2004)
* Πτώση του προσδόκιμου ζωής για τους άνδρες από 65 έτη το 1985-6 σε 57 έτη το 1993-4, 59 έτη το 2004 (άνοδος στα 63 μετά το 2004), και για τις γυναίκες από τα 74 έτη το 1984-85 στα 71 έτη το 1994 (άνοδος στα 75 έτη το 2010) (http://en.wikipedia.org/wiki/File:Russian_male_and_female_life_expectancy.PNG)
* Μείωση ποσοστού γεννήσεων από 1.89 το 1990 σε 1.16 το 1999, σε 1.59 το 2010. (http://en.wikipedia.org/wiki/Demographics_of_Russia#Total_fertility_rates)
* Μείωση του συνολικού πληθυσμού της χώρας κατά 5.000.000 από το 1990 ως το 2012, και στατιστική προβολή περαιτέρω μείωσης κατά 32.000.000 μέχρι το 2050 (http://geography.about.com/od/obtainpopulationdata/a/russiapop.htm)

Για τα θύματα του σταλινισμού υπάρχουν στοιχεία εκτεταμένα για τους μηχανισμούς που είναι υπεύθυνοι -- και που βέβαια είναι συνολικοί και δεν αφορούν προσωπικά τον Στάλιν.

Πού μπορώ να διαμαρτυρηθώ για τα θύματα του αντισταλινισμού; Ποιος είναι υπεύθυνος;

Αντωνης είπε...

Επίσης, γνωρίζει κάποιος κάποιο μνημείο για τα θύματα αυτά κάπου στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, κάτι; Να πάω να αφήσω λίγα λουλούδια για τους αδικοχαμένους του καπιταλισμού και της εισβολής του Ελεύθερου Κόσμου στη χώρα;

LeftG700 είπε...

Φίλε Αντώνη,


Καλά και χρήσιμα είναι τα στοιχεία (εμείς τα έχουμε δει στο μπλογκ σου).

Προφανώς, το σχόλιό σου είναι αντισχόλιο (το αντι δεν υπονοεί εχθρότητα) στις απόψεις των φίλων rapos και Kalinin. Όμως εδώ ανακύπτει ένα ζήτημα:

Απ' όσο εμείς τουλάχιστον καταλαβαίνουμε οι φίλοι δεν έχουν πρόβλημα μόνο με την περίοδο της διακυβέρνησης Στάλιν. Έχουν συνολικότερο (όπως είναι απόλυτο και αναφαίρετο δικαίωμά τους). Οπότε για τι ακριβώς να συζητήσουμε; Για "σταλινισμό" και "αντισταλινισμό"; Μήπως είναι προτιμότερο να μιλήσουμε για αντιμπολσεβικισμό, αντιλενινισμό, "αντι-Οκτωβριανισμό", αντιεξουσία και πάει λέγοντας;

Εμείς τουλάχιστον αυτόν τον προβληματισμό έχουμε και γι' αυτό έχουμε καθυστερήσει να ποστάρουμε απάντηση.


Τα λέμε

Αντωνης είπε...

Η απάντηση, υπό μορφή ερώτησης που μου απεθύνετε είναι εξαιρετικά εύστοχη και χαίρομαι για αυτό.

Μπορείτε τώρα να εξηγήσετε και στους υπόλοιπους συνομιλητές σας το λόγο που θέτετε την ερώτηση με τον τρόπο αυτό, μιας και δεν είναι σίγουρο ότι κατάλαβαν τι ακριβώς σημαίνει "αντισταλινισμός" και ποια είναι τα ντε φάκτο ιδεολογικά συνώνυμά του σήμερα.

rapos είπε...

Αντώνη τα στατιστικά που παραθέτεις είναι μια σκέτη φρίκη. Καλά κανεις και τα υπενθυμίζεις. Εξίσου απάνθρωπη είναι και η κατάσταση στις μητροπόλεις του δυτικού καπιταλισμού και οφείλεται 100% σε ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ αποφάσεις.(το λέω γιατί κάποιος φωστήρας μπορεί να διαφοροποιήσει την εκτέλεση από ένα στρατιωτικό απόσπασμα του διαφωνούντα (που σιγά μην έλειψαν κι από "εδώ"), σε σχέση με τον φρικτό αργό θάνατο ενός ανθρώπου από το αλκοολ)
Παρ'ολα αυτα υπάρχει μια θεσμική διαφορά η οποία είναι καθοριστική σε ένα επίπεδο.

Οι εξουσίες (πολύ χονδρικά)που αναδύθηκαν στον 20ο αιώνα και νομίζω πως θα πρεπει να εξετάζουμε παράλληλα μιας και όλες εξυπηρέτησαν το καπιταλιστικό μοντέλο της εκβιομηχάνησης και των προοδευτικών "αλμάτων", είναι ο κομμουνισμός, ο εθνικοσοσιαλισμός και ο "κοινωνικός φασισμός", αυτο που λέμε διαταξικό λαϊκισμό (Νασερ, Περόν κ.λπ.)και η Σοσιαλδημοκρατία (αναδιανομή του δημόσιου πλούτου, Σκανδιναβία Αυστραλία κ.λπ.)

Πιστεύω ότι ο σημερινός κόσμος-μια πολιτική σούπα όλων των παραπάνω- είναι ο πιο απάνθρωπος που εμφανιστηκε ποτέ. Κι ακόμη δεν είδαμε τίποτα!

(σημ.όταν μιλάμε για κομμουνισμό μιλάμε για τον ιστορικό κομμουνισμό και όχι για τις θεωρίες των αναρχικών και των σοσιαλκομμουνιστών του 19ου)

Για το καλό του αγώνα δεν θα πρέπει κυρίως να διαλευκάνουμε όλη την πορεία από τον "ασκητή επαναστατη" (λένιν) στον έκφυλο μέθυσο(γιέλτσιν)?
Γιατί υπάρχει σίγουρα μια συνοχή και όχι ένα διακεκομένο παράλογο όπως προσπαθούν πολλοί να παρουσιάσουν συσκωτίζοντας την όλη υπόθεση.
Γι αυτό μας απασχολεί τόσο αυτή η πορεία μιας εξουσίας που ισχυρίστηκε...τα ξέρεις άλλωστε.

Αντωνης είπε...

"Οι εξουσίες (πολύ χονδρικά)που αναδύθηκαν στον 20ο αιώνα και νομίζω πως θα πρεπει να εξετάζουμε παράλληλα μιας και όλες εξυπηρέτησαν το καπιταλιστικό μοντέλο της εκβιομηχάνησης και των προοδευτικών "αλμάτων", είναι ο κομμουνισμός, ο εθνικοσοσιαλισμός και ο "κοινωνικός φασισμός", αυτο που λέμε διαταξικό λαϊκισμό"

Προτείνω μια ανάγνωση του βιβλίου του Ντομένικο Λοζούρντο "Φιλελευθερισμός", γιατί νομίζω πως άφησες απέξω την πιο σταθερή μορφή εξουσίας εδώ και δυόμιση περίπου αιώνες. Περιέχει αρκετά στοιχεία τόσο για τις εκατόμβες θυμάτων της όσο και για τη σχέση της με τον εθνικοσοσιαλισμό.

Κατά τα άλλα το βασικό καθήκον κάθε χειραφετητικής σκέψης είναι να τα βάζει με την εξουσία και τη βία του δικού της καιρού. Εκεί άλλωστε κρίνεται το θάρρος και η παρρησία της. Έτσι νομίζω τουλάχιστο.

Αντωνης είπε...

Αν, ας πούμε, εγώ σήμερα κυρήξω πόλεμο κατά της πολιτικής του Ιουστινιανού ή του Βασιλέως Καρόλου ΙΙ, δεν νομίζω ότι θα ρίσκαρα και πολλά πράγματα με την παρούσα τάξη πραγμάτων. Και δεν ξέρω ποιος ακριβώς θα απειλούνταν εάν αναλάμβανα θαρραλέα να κατακεραυνώσω, όπως έκανε κάποιος διακεκριμένος συμπατριώτης ιστορικός, τη συμπάθεια των αριστερών καλλιτεχνών του 30 και του 50 για τον Στάλιν. Ίσως μερικοί 80 χρονοι που ψοφολογάνε κάτω απ' την πλουτοκρατική μαφία στη Ρωσία;

LeftG700 είπε...

[...] όπως έκανε κάποιος διακεκριμένος συμπατριώτης ιστορικός [...]

Βαλτός είσαι και μας ρίχνεις αλάτι στην πληγή; ;-)

Αντωνης είπε...

Κατά βάση, αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι ένας πολυκομματικός κομμουνισμός που θα ανατρέπει την καπιταλιστική εξουσία χωρίς να ανατρέπει τους αστικούς θεσμούς και τα φιλελεύθερα αστικά δικαιώματα, και θα συγκεράζει την ατομική ελευθερία, την οικονομική ισότητα και το δικαίωμα στο επιχειρείν. Μια σύνθεση Μίμη Ανδρουλάκη, Έμμα Γκόλντμαν και Βλάντιμιρ Ίλιτς.

Αναρωτιέμαι γιατί δεν μας το προσφέρει κάποιος αυτό. Ευκολάκι είναι.

rapos είπε...

Νομίζω ότι κάπου χανόμαστε....
Είπα "εξουσίες που αναδύθηκαν τον 20ο"
Ο φιλελευθερισμός επικράτησε τον 18-19ο όπως παρατηρείς κι ο ίδιος (μπλέχτηκες)
Ας μην λέμε τα ίδια.
Καμία χειραφετητική σκέψη που να τα βάζει με την εξουσία και τη βία του δικού της καιρού δεν μπορεί να αρθρωθεί δίχως την εποπτεία της μοντέρνας εποχής της εποχής της βιομηχανίας.
Και άλλωστε το "ευκολάκι" που ζητάς το ζούμε ήδη υπό την διακυβερνηση της σοσιαλφιλελεύθερης αναρχοκομμούνας της φασιστικής ευρώπης...αυτό λέω.

Πολύ καλό το βιβλίο που προτείνεις.
Το έχω υπόψιν μου.
Προτείνω ένα αλλο βιβλίο με τίτλο The revolt of the elites.The betrayal of democracy
Εχει ενδιαφέρον....

Αντωνης είπε...

"Ο φιλελευθερισμός επικράτησε τον 18-19ο όπως παρατηρείς κι ο ίδιος"

Έχω την αίσθηση ότι επικράτησε και στον εικοστό. Οπωσδήποτε μεταπολεμικά, αλλά και πριν το 30. Ένιγουει, τείνω να καταλήξω ότι λίγο-πολύ την κάτσαμε τη βάρκα ήδη. Διεθνώς.

Ίσως μια άλλη γενιά, που λένε...

makis είπε...

όχι ρε φίλε... μη τη "κάνεις" κι εσύ...

Kalinin είπε...

@antonis
λες να είμαστε εμείς που την "κάτσαμε την βάρκα"? και αν την κάτσαμε εμείς-δεν την κάτσαμε τώρα.


http://youtu.be/mN2TjN3jtKM

τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκομ Ξ,


Μα αυτό που έγραψα δεν σημαίνει ότι είμαστε της άποψης πως πρέπει να αποκρύπτεται ή να υποβαθμίζεται η παραβατικότητα των γηγενών! Και δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι όσο η φτώχια θα εξαπλώνεται και στους ντόπιους, η παραβατικότητα θα αυξηθεί και σ’ εκείνους, αυτό είναι απολύτως αναμενόμενο και μοιραίο να συμβεί, κατά τη δική μας άποψη —εκτός αν υποθέσουμε ότι το ελληνικό DNA είναι …ανώτερης σύνθεσης! Ας πούμε ένα πρόχειρο παράδειγμα, συνηθισμένης παραβατικότητας: αν πρίν την κρίση η χαμηλή φοροδιαφυγή τής μη απόδοσης ΦΠΑ από μικροεπαγγελματίες (ξέρεις, αυτούς που κυνηγούν τον πελάτη με το ντουφέκι για να πληρώσουν ίσα-ίσα το νοίκι τους και τον ΟΑΕΕ), ανερχόταν, π.χ., σε 15%, πού έχει φτάσει αυτό το ποσοστό τώρα;


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλοι rapos και Kalinin,


Μια και φαίνεται να συμμερίζεστε τις ίδιες πάνω-κάτω απόψεις, και μάλιστα γνωριζόσαστε διαδικτυακά από παλιότερα, σας ‘‘τσουβαλιάζουμε’’ μαζί! ;-) Ελπίζω να μην υπάρξει παρεξήγηση.

Λοιπόν, χοντρικά, σας κόβουμε να ανήκετε σε αυτούς που «γουστάρουν ελεύθερη και πλούσια ζωή για όλους με απαραβίαστο το δικαίωμα στην τεμπελιά». Κι εμείς! Στο βαθμό που μας δίνετε μια κάποια αξία και μας υπολογίζετε, αυτό είναι το καλό νέο και θα σας ικανοποιήσει. Αλλά (διότι πάντα υπάρχει ένα ‘αλλά’) υπάρχουν και κακά νέα.

Κακό νέο #1:
Έχουμε την άποψη ότι η εργασία ως απαραίτητη διαδικασία μεσολάβησης μεταξύ ανθρώπου και φύσης για να μπορέσει να αναπαράξει το απαίσιο από πολλές απόψεις είδος του, μάλλον θα εξακολουθήσει να ισοδυναμεί με τη διατήρηση της ζωή στο ορατό μέλλον, απ’ όσο τουλάχιστον μπορούμε να δούμε εμείς. Επομένως, τι νόημα έχει να σπάμε το κεφαλάκι μας για την κατάργησή της; Είναι σαν να έχεις 40 πυρετό και να λες: «τι ωραία που θα ήταν να μην υπάρχει η γρίπη»!

Κακό νέο #2:
‘Ελευθερία’, τι ωραία λέξη! Και τι κρίμα να μη μπορεί να αποσυνδεθεί από μερικές άλλες ‘‘δυσάρεστες’’ και ‘‘ζόρικες’’ λέξεις όπως (αντικειμενικές και μη επιδεχόμενες διαπραγμάτευση) ‘δοσμένες δυνατότητες’ ή ‘ανάγκη’ ή ‘επιβίωση’, στην ευρύτερη διάστασή της αυτή η τελευταία. (Κι ας μην επαναφέρουμε εδώ το ρητορικό ερώτημα του Λένιν «Ελευθερία, αλλά για ποιον;» και μπερδέψουμε πιο πολύ τα πράγματα, χώρια που θα σας πιάσει κι ένα κάποιο ταράκουλο! ;-) )

Κακό νέο #3:
Για όλους. Δηλαδή, άλλη ωραία λέξη: ‘Ισότητα’. Αλλά κι αυτή παρουσιάζει ‘‘μπερδέματα’’. Σχετική ισότητα, με κατάλοιπα αστικού δικαίου, όπως την αποδέχθηκε ο παππούς Κάρολος στην α´ βαθμίδα τής κομμουνιστικής κοινωνίας, ή απόλυτη (ως προς τα εισοδήματα), όπως την ήθελε εδώ και τώρα, ο Κορνήλιος, ας πούμε; Ο παππούς είχε την προσδοκία ότι με την οικονομική ανάπτυξη, με την είσοδο του ανθρώπου στην «εποχή τής αφθονίας» το ζήτημα θα λυνόταν. Σήμερα, είναι αρκετοί αυτοί που σκέφτονται πως ήταν
υπεραισιόδοξος και κάπως κοντόφθαλμος (αν και δικαιολογημένα: δεν ήταν Θεός!). Π.χ., μπορεί η τεχνολογία ήδη να μπορεί να προμηθεύσει σε κάθε οικογένεια στον πλανήτη κι από ένα αυτοκίνητο, αλλά η τρύπα του όζοντος θα γίνει μεγαλύτερη (τηρουμένων των αναλογιών) κι από την καράφλα τού Βλαδίμηρου! Άρα, κι εδώ πρέπει κάπως να προσγειωθούμε και να αφήσουμε τα τρελά όνειρα: Η σπανιότητα αγαθών δεν πρόκειται να μας απαλλάξει από την παρουσία της εύκολα…

Κι άλλα μπερδέματα…

Γράφεις, φίλε rapos, και γράφεις ειλικρινώς, στο αναγνωρίζουμε, ότι εκεί που εντοπίζουμε εμείς το μεγάλο μπέρδεμα, το βλέπεις κι εσύ. Να σου πούμε κάτι; Δεν πρόκειται να το λύσεις, αν δεν προχωρήσεις σε κάποιους συμβιβασμούς —να τη πάλι η γμνη η ‘ανάγκη’! Διότι, αν η σύγχρονη ανθρώπινη κατάσταση είναι ένας βόθρος, πρέπει να το πάρεις απόφαση πως δεν γίνεται να τον καθαρίσεις, ή, έστω, να τον ξεφρακάρεις, χωρίς να λερώσεις τα χεράκια σου! Δεν είσαι Θεός, φίλε rapos, ούτε ο μάγος Αϊζενχάιμ και είναι καιρός να συμβιβαστείς με την ιδέα.

Δεν καταλαβαίνουμε γιατί δεν θεωρείς τη «μπολσεβίκικη αντεπανάσταση» ως το Απόλυτο Κακό στη δεδομένη ιστορική στιγμή αφού υποστηρίζεις πως «συνέτριψε το αγροτικό και εργατικό επαναστατημένο κίνημα της Ρωσίας» της εποχής. Ούτε με τον αστυφύλαξ, ούτε με τον χωροφύλαξ; Λούφα και παραλλαγή δηλαδή; ;-)

Να μη σε ψάχνουμε στους Μαχνοβίτικους; Οk, δεν σε ψάχνουμε, τα παρατάμε (αν και για να τα λέμε όλα, με πόνο ψυχής! ;-) ). Να σε ψάξουμε στους Εσέρους μήπως; Ή έστω στους αριστερούς Εσέρους; Διότι, φίλε μας, δεν μπορεί να είσαι Ελοχίμ! Κάπου στο διάβολο πρέπει να βολοδέρνεις κι εσύ, όπως όλοι μας! Λοιπόν;


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ



Λίγη ιστορία

Κατά τη γνώμη μας, καμία αντεπανάσταση δεν έκαναν οι μπολσεβίκοι. Απλώς ήταν το μόνο από τα αριστερά κόμματα που είχε την αποφασιστικότητα, την προετοιμασία, και το απαραίτητο ‘‘τζογαδόρικο’’ πνεύμα που απαιτούν τέτοιες στιγμές να πάρει την εξουσία, δηλαδή, (κι άλλος Σαββόπουλος) έδειξαν στην πράξη «πως ήταν αρχηγοί και πήραν την ευθύνη»! Τι θα συνέβαινε αν δεν το έκαναν; Δύο πράγματα: είτε επικράτηση της (πραγματικής) αντεπανάστασης, είτε αναρχία και διάλυση της Αγίας Ρωσίας. Με δεδομένο ότι δεν είμαστε αναρχικοί, δεν βλέπουμε τίποτε το θετικό σ’ αυτές τις εναλλακτικές εξελίξεις. (Το νόστιμο είναι ότι εσείς έχετε πρόβλημα και με την εξέλιξη που πήρα η πραγματική ιστορία, και την οργανωτική συγκρότηση των μπολσεβίκων σε κόμμα νέου τύπου. Μα, βρε κουτά (όλα δανεικά είναι κι επιστρέφονται! ;-) ), γιατί δεν παραδειγματίζεστε; Γιατί δεν βλέπετε ότι αυτό που επέτρεψε στους μπολσεβίκους να κάνουν την αντεπανάσταση, εσείς (οι όποιοι βολοδέρνετε, όπου βολοδέρνετε, αφού δεν μας επιτρέπετε να σας κατατάξουμε κάπου) μπορείτε να το αξιοποιήσετε για την πραγματική επανάσταση; Δηλαδή, προκειμένου να μείνετε πιστοί στις αρχές σας (όχι οργάνωση, άρα ιεραρχία, άρα επιβολή) εγκαταλείπετε την επανάσταση; Μα τότε, ρε παιδιά, κάνετε μεν πολιτική αρχών, πλην όμως αρχίδια πολιτική! (μετά συγχωρήσεως). Τι νόημα έχει να τρώμε έτσι τις ώρες μας, στο βρόντο; Δεν είναι καλύτερο να πάμε για ψάρεμα ή να το ρίξουμε στην πόκα και στο PlayStation 3;

Κρατικός καπιταλισμός ή κατάπνιξη της επανάστασης; Οι μπολσεβίκοι διάλεξαν αυτό που διάλεξαν. Εσείς τι θα διαλέγατε στη θέση τους;

Σε μία καθυστερημένη αγροτική και ημιφεουδαρχική χώρα τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν οι μπολσεβίκοι από το να τρέξουν πάση δυνάμει για να καλύψει η Ρωσία το έδαφος που έδινε τη δυνατότητα, στις ‘‘φιλελεύθερες’’ αστικές δυτικές δημοκρατίες να ξαποστέλνουν, ας πούμε, εκστρατευτικά σώματα για να καταπνίξουν την επανάσταση; Δεν το ξέρετε, δεν το έχετε τραγουδήσει ποτέ το τραγούδι που λέει «αχ η δύναμη βγαίνει απ’ τα σπαθιά»; Και δεν ξέρετε ότι τα σπαθιά (και τα τρακτέρ, οι θεριζοαλωνιστικές, οι τόρνοι, και πάει λέγοντας) βγαίνουν από το ατσάλι, το οποίο, με τη σειρά του, βγαίνει από εργοστάσια; Τα ξέρετε, δεν μπορεί! Τότε περί ποιας αστικής επανάστασης μιλάτε; Αν εμείς (εμείς οι πέντε, της συγκεκριμένης παρέας) πάρουμε την εξουσία και επιβάλλουμε το χωρισμό εκκλησίας και κράτους, τι θα πείτε; Θα πείτε, λόγου χάρη, «Ρε, αυτοί δεν είναι ούτε καν ‘‘σταλίνες’’. Αυτοί είναι …αστοί!»;;; ;-)

Παρά το ότι δεν καταλάβαμε γιατί το ανακατέψατε αυτό, να απαντήσουμε:

Ναι! Πιστεύουμε στα σοβαρά ότι κάποιοι πολέμησαν ‘‘για την Πατρίδα’’ στους μεγάλους πολέμους του 20ου αιώνα! Έχει τύχει να δούμε κάτι ντοκιμαντέρ που έδειχναν τι γινόταν στις πρώτες μέρες τού Α´ ΠΠ (γινόταν της μουρλής!) και κάποια άλλα που έδειχνα τι γινόταν στην Αθήνα τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του ’40. Εσείς, δεν έτυχε να τα δείτε ποτέ; ;-)

Διευκρινίσεις (μία)

Φίλε rapos, εντελώς τελείως λάθος είδες να δείχνω μάλλον ευχαριστημένος στην περίπτωση που τα θύματα της δεκαετίας τού ’30 ήταν ‘‘μόνο’’ 4.000.000. Αυτό δεν προκύπτει από πουθενά (πλην μιας κάποιας προκατάληψης βεβαίως). Κάναμε τη συγκεκριμένη αναφορά μόνο και μόνο για να δείξουμε το τι χάος και έρεβος επικρατεί σχετικά με όσα συνέβησαν τότε.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ



Επίλογος

Ο επίλογος μας φέρνει πάλι πίσω στην αφορμή τής γνωριμίας μας.

Μας επισκεφθήκατε ως ‘‘αντισταλινικοί’’. Και στην πορεία προέκυψε ότι δεν είσαστε απλώς ‘‘αντισταλινικοί’’ σαν τον Κουβέλη, ή τον Λιάκο, αλλά, ας το πούμε γενικά, αντιεξουσιαστές (και αντικαπιταλιστές). Δεν είναι αυτό μία ακόμα επιβεβαίωση, και μάλιστα από τη δική σας περίπτωση, από εσάς τους ίδιους, ότι αυτό το μπέρδεμα είναι ένας ακόμα λόγος για να εγκαταλείψουμε τον όρο; Πίσω από τον οποίο δεν κρύβονται μόνο αντιεξουσιαστές, αλλά μέχρι και κομμουνιστοφάγοι επιζώντες τού εμφύλιου! Λοιπόν, αφήστε το να πάει στο διάβολο, αφού κι εσείς ακόμα παραδέχστε ότι είναι αποπροσανατολιστικό (έστω και για άλλους λόγους από τους δικούς μας).

Τέλος, ειδικά για σένα φίλε rapos. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί μας φέρνεις απέξω-απέξω τις αντιεξουσιαστικές σου πεποιθήσεις. Πρώτον, φάνηκαν πια. Και λοιπόν; Είδες να σε στείλαμε σε κανένα γκουλάγκ; ;-)

Δεύτερον, για να πετύχεις αυτή την ‘‘παραλλαγή’’, δηλώνεις αντικαπιταλιστής.

Και δεν φοβάσαι μήπως σε παρεξηγήσει κανείς και σε κατατάξει στους …Amis;;; ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Στο δημοσίευμα εμείς δεν βλέπουμε σχεδόν τίποτε από αυτά που βλέπεις. Ή μάλλον, τα βλέπουμε ως μεταμφίεση ενός χοντροκομμένου, ανιστόρητου και ψυχροπολεμικού αντικομμουνισμού.

Μπορεί η Αριστερά να μην έχει ολοκληρωμένη πρόταση αλλά κατεύθυνση έχει, φίλη Ένη. Δεν φαίνεται όμως, μέχρι στιγμής, να την ακολουθούν όσο πολλοί θα χρειαζόταν. Περιμένουν να επιστρέψουν οι παλιές καλές ημέρες τού καπιταλισμού με ‘‘ανθρώπινο πρόσωπο’’…

Ναι το ΚΚΕ, κοιτάζει πριν πηδήξει. Το κακό είναι όμως ότι πιστεύει πως είναι και σ’ αυτό (όπως και σε άλλα) το μοναδικό…


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Αντώνη,


(Απαντώντας στο παρακάτω σχόλιό σου)

Κατά βάση, αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι ένας πολυκομματικός κομμουνισμός που θα ανατρέπει την καπιταλιστική εξουσία χωρίς να ανατρέπει τους αστικούς θεσμούς και τα φιλελεύθερα αστικά δικαιώματα, και θα συγκεράζει την ατομική ελευθερία, την οικονομική ισότητα και το δικαίωμα στο επιχειρείν. Μια σύνθεση Μίμη Ανδρουλάκη, Έμμα Γκόλντμαν και Βλάντιμιρ Ίλιτς.

Αναρωτιέμαι γιατί δεν μας το προσφέρει κάποιος αυτό. Ευκολάκι είναι.


Γενικά μιλώντας, έχουμε καταλήξει (μέχρι στιγμής, ποτέ δεν ξέρεις!) ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι μία κοινωνία με τους ανθρώπους της εργασίας στην εξουσία στην οποία όμως θα επιτρέπονται οι συγκρούσεις και δεν θα περιορίζονται σε έναν περιορισμένο ‘‘κλειστό’’ σχηματισμό (κόμμα, συνδικάτο, λαϊκά αντιπροσωπευτικά σώματα, κ.λπ.). Αυτό κι αν δεν είναι ευκολάκι! ;-)


Τα λέμε

Kalinin είπε...

Αδέρφια με τσακώσατε.
Είμαι αντισταλινικοατνιεξουσιαστοαναρχομαχνοαυτονομοκομουνιστο...κτλ.
Μπράβο!
Λοιπόν από την εμπιστοσύνη που δείχνεται στον "άνθρωπο της εργασίας",ωστε να επιθυμείτε και την εξουσία του, διαφαίνεται η τραγική θέση της αριστερής σκέψης και η ανάγνωση του Μαρξ με τα γυαλιά του βιομήχανου συντρόφου του και του γνωστού καράφλα ενθουσιώδη δικηγόρου μπολσεβίκου.
Εγώ πάλι ενδιαφέρομαι ως συνεπής (όσο και περιστασιακός:-)) μαρξιστής για το πως ο άνθρωπος θα είναι το υποκείμενο της δραστηριότητας του, και όχι αυτό που διακαώς επιδιώκει η αριστερη καραφλολάτροεξουσιομανή μαφία εδώ και έναν αιώνα.
Γιατί όπως και είπαμε στην σφοδρή κριτική μας στην Γερμανική Ιδεολογία (δεν θυμάμαι σελίδα)
το ζήτημα δεν είναι να απελευθερωσουμε την εργασία αλλά να την καταργήσουμε.
Δεν φταίτε εσείς που έχεται μπερδέψει τα μπούτια σας (ο παππούκος τα ψιλοτσουβάλιαζε και δεν γινόταν εύκολα κατανοητός από τον προπαππούκο τον παππουκο και τον μπαμπακούκο σας)
Η εργασία είναι η πράξη της αλλοτρίωσης της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ο αλλότριος χαρακτήρας της εμφανίζεται σαφώς στο γεγονός ότι όταν δεν υπάρχει κανένας φυσικός ή άλλος καταναγκασμός, η εργασία αποφεύγεται σαν την πανούκλα.
Η συνείδηση που έχει ο άνθρωπος για το είδος του μεταμορφώνεται από την αποξένωση με τέτοιο τρόπο που η ειδοποιός ζωή γίνεται για αυτόν μέσο.
Αρα ζητάμε όχι της εξουσία στον "άνθρωπο της εργασίας" (φτου κακά και την βάψαμε έτσι και ...)αλλά
μια τάξη με ριζικές αλυσίδες, μια τάξη της κοινωνίας των ιδιωτών που να μην είναι τάξη της κοινωνίας των ιδιωτών, ενός στρώματος που είναι η διάλυση όλων των στρωμάτων, μιας σφαίρας που τα καθολικά της βάσανα να την κάνουν να έχει καθολικό χαρακτήρα· που δεν ζητάει καμία ιδιαίτερη δικαιοσύνη εφόσον ενάντιά της ασκείται όχι μια ιδιαίτερη αδικία. αλλά η αδικία γενικά· που μπορεί να επικαλείται όχι πια ένα ιστορικό δικαίωμα, αλλά μόνο το ανθρώπινο δικαίωμα· που δεν βρίσκεται σε μονόπλευρη αντίθεση με τις προϋποθέσεις του καπιταλιστικόυ κρατικού συστήματος· μιας σφαίρας, τέλος που δεν μπορεί να χειραφετηθεί η ίδια δίχως να χειραφετηθεί από όλες τις άλλες σφαίρες της κοινωνίας· που κοντολογίς, είναι η πλήρης απώλεια του ανθρώπου και μπορεί, επομένως, να ξανακερδίσει τον εαυτό της μόνο με το πλήρες ξανακέρδισμα του ανθρώπου. Αυτό το αποτέλεσμα της διάλυσης της κοινωνίας, σαν ιδιαίτερο στρώμα, είναι το προλεταριάτο.
-------
Αν στα παραπάνω αναγνωρίζετε κι ένα από τα "αριστερά σας αιτήματα" σφυρίξτε μου κλέφτικα και θα έρθω πετώντας...


Τα λέμε...
(αλλά όχι ότι θέμε)

υγ. με τον rapos είμαστε στην ίδια υπηρεσία μαζί...ξερετε αυτή μωρε την αντικομμουνιστική

Ежовщина είπε...

Πρακτωρ Θου Βου καλεί Καλίνιν

>>>>>(και το χειρότερο)
Απο δω το πήγαμε από κεί το πήγαμε καταλήξαμε στον "άνθρωπο της εργασίας και την εξουσία του".
Αυτά στα πε κι ο πράκτωρ Καλίνιν
>>>>>>>
Αλλά αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω συντροφε λεφτ, είναι το βαθμό της ευπειθούς αναφοράς σου σχετικά με τα ζητήματα του πατριωτισμού.
Καλά ρε συ τόσο κορόιδο σας έχουν πιάσει.
Δεν μπορείτε κάν να φανταστείτε πως η "θέση" απέναντι στα πράγματα είναι η εκβιαστική απαίτηση αυτού που έχει πιάσει το πόστο? (τη μία από τις δύο θέσεις συγκεκριμένα γιατί πάντα καταλήγουν να είναι δύο, και στην δική μας περίπτωση η μιά είναι οι κεφαλαιοκράτες και η άλλη το εκάστοτε ΚΚΕ αλλά πάντα με την ίδια σφραγίδα)
>>>>>>>>
Εσύ λοιπόν λεφτ που ούτε ελοχίμ είσαι κι ούτε ουτοπιστής ονειροπαρμένος και καταλαβαίνεις την αναγκαιότητα της εξουσίας του "ανθρώπου της εργασίας", δε ρωτάς και τον Μαγιακόφσκι, τον Μαντελστάμ την Αχμάτοβα και την Τσβεταγιεβα ή τον Σοστακόβιτς (ναι αυτά τα αντιδραστικά -ο καθένας με τον τρόπο του-καθάρματα) για την "εξουσία του ανθρώπου της εργασίας"? Αυτοί ξέρουν!
Το να απελευθερώσεις την εργασία από την "δαιμονική υφαρπαγή της υπεραξίας" από την άρχουσα τάξη των καπιταλιστών και να την δεσμεύσεις στην "παραδείσια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων" υπό την διοίκηση της αόρατης τάξης των διευθηντών είναι η γνωστή τρύπα στο νερό που οδήγησε σε απελπισία εκ νέου το μισό πλανήτη για έναν περίπου αιώνα.
Πολλές οι "αναγκαιότητες" σύντροφε και πολλά τα "λάθη" για να ξαναματασυζητήσουμε την "εξουσία του ανθρώπου της εργασίας" που ώσπου να πεις κύμινο γίνεται εξουσία της εργασίας και πάλι.
Αστο δε θέλουμε.
>>>>>>
Ρώτας από που βγαίνει η δύναμη. Αν βγαίνει από στόμια ή από στόματα, από γραθιές η από καλοσυνάτα πρόσωπα? Αλλά το "αχ" δεν το έλαβες υπόψιν σου.
Ή το οτί αυτός που έγραψε αυτούς τους στίχους ...
...τέλος πάντων
Μα αν έβγαινε από τα στομια η ΕΣΣΔ θα είχε διαλυθεί μέσα στα ξερατά των αλκοολικών της ηγετών? (διατηρώντας ωστόσο τα "στόμια")
Το οτι η αφοσίωσή σου στην υπόθεση του "ανθρώπου της εργασίας" είναι συγκινητική ωστόσο δεν σημαίνει πως δεν δαγκώνει την ουρά της με αυτή τη μανία της στον κουμπαρά την μεζούρα και τον διαβήτη.
Η σκέψη σου είναι κοινότοπη. Είναι η "πικρή αλήθεια"
Είναι η κοινότοπη σκέψη της "καθημερινής ρουτίνας" πάνω στην οποία "Το καράβι της αγάπης συντρίφθηκε Εσύ κι εγώ, δεν χρωστάμε τίποτε ο ένας στον άλλον, και δεν έχει νόημα η απαρίθμηση αμοιβαίων πόνων, θλίψεων και πληγών."


αυτό http://youtu.be/UA13hqh0C9Q αφιερωμένο (από όπου και ο κουμπαράς ο διαβήτης και η μεζόυρα που λέγαμε. μπορεί οι στίχοι εδώ να σου φανούν απλοϊκοί,όμως το συνολικό έργο του-ακόμη ένα- αντιδραστικού καθάρματος Αναγνωστάκη τα σπάει)

Αρκεί να τα λέμε (κι ας είναι ότι θέμε)
γιατί η δύναμη βγάινει και από τα στόματα

r.

Ανώνυμος είπε...

Προς σ. Καλινιν, Ραπος

Εμεις, με τη δόξα, θα λογαριαστούμε αλλιώς
δικιά μας δα κι αυτή έχει λάχει
ας γίνει για όλους μας ένα μνημείο κοινό
ο σοσιαλισμός
που εδραιώσαμε στη μάχη.
Απόγονοι,
ελέγξετε καλά τα λεξικά σας :
μες απ τη Λήθη
θ αναδυθούν
φάσματα λέξεις σαν αυτές :
«πορνεία»,
«φυματίωση»,
«αποκλεισμός», όχι άλλες.
Για σας,
τους σβέλτους
και γερούς, για δες,
ο ποιητής
έγλειψε με τη γλώσσα των πλακάτ
τις φθισικές ροχάλες.
Όσο μακραίνει
των χρόνων η ουρά,
τόσο θα μοιάζω
με τ απολιθωμένα εκείνα τέρατα.
Άντε, λοιπόν, συντρόφι,
να τη διαβούμε πιο γοργά
όση ζωή μας μένει
με πεντάχρονα.
Τα γραφτά μου
κέρδος δε μουφεραν
ούτε ένα ρούβλι για μισό,
ούτε, βεβαίως, από μαόνι
έπιπλα λεία,
κι εξόν από φρεσκοπλυμένο
ένα πουκάμισο,
λόγω τιμής
δεν έχω τίποτ άλλο χρεία.
Όταν θα παρουσιαστώ
στου φωτεινού σας
μέλλοντος
την κεντρική επιτροπή
θα ρθω, πάνω απ τη συμμορία της ποίησης
των πλεονεχτών και σαλταδόρων,
σείων
σα μπολσεβίκικη ταυτότητα
κομματική,
τους εκατό τόμους μαζί
όλων μου των
κομματικών βιβλίων.

Μη μασάτε!
Ενωθηκαν σ' έναν έστω
στιγμιαίο συντονισμό ίδιες ελπίδες
καθώς μας φώτιζαν το δρόμο οι σελίδες
απ' το κομμουνιστικό μας μανιφέστο.


και τελος πάντων τι μαλακία είναι αυτή με τα θολά στραβοχυμένα γράμματα? Τι υπονοούμενο παίζει?
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΟΜΠΟΤ ΟΥΤΕ ΘΑ ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΡΟΜΠΟΤ
ΚΑΤΩ Η ΕΡΓΑΣΙΑ!

LeftG700 είπε...

Τι έγινε ρε παιδιά; Μας την έπεσε η αναρχοαυτονομία;

Πίσω αντίιιχριστοιιιι!


ΥΓ ;-)

LeftG700 είπε...

Φίλε Kalinin,


Δεν καταλαβαίνω γιατί κάνεις τόσο μεγάλη φασαρία για το ζήτημα της ιδεολογικοπολιτικής σου ταυτότητας! Εμείς δεν κάναμε. Δεν είναι καλό όμως είναι όταν συζητάμε (με σένα ή με τον οποιονδήποτε μας επισκέπτεται και αφήνει δυο λόγια εδώ) να γίνεται σαφές από ποια θέση μιλάει ο καθένας; Το αναρχικό ρεύμα είναι πάντα υπαρκτό μέσα στην Αριστερά κι όσο κι αν διαφωνούμε με τις ιδιαίτερες αντιλήψεις του δεν έχουμε πρόβλημα να συζητάμε με ανθρώπους που τις ενστερνίζονται. Από την άλλη δεν μας αρέσει και η συζήτηση με ‘‘κλειστά χαρτιά’’. Υπάρχει τίποτε το κακό σ’ όλο αυτό; Δεν νομίζω. Και δεν νομίζω βέβαια να σε χαρακτήρισα εσένα ή τον φίλο rapos αντικομμουνιστή ή να υπονόησα κάτι τέτοιο. Μετά από αυτά τα ‘‘άχαρα’’ ‘‘διαδικαστικά’’ ζητήματα, ας έρθουμε στο θέμα μας.

Φαίνεται ότι η αναφορά μας στην εργασία σε έκανε να τσιτάρεις τον παππού με τα γνωστά, αγαπημένα σε όλα τα ρεύματα της αναρχοαυτονομίας αποσπάσματα. Αλλά τι αποδεικνύουν αυτά; Ο παππούς όταν αναφέρεται εδώ σε εργασία αναφέρεται στη μορφή που παίρνει η εργασία, ως παραγωγική δραστηριότητα του ανθρώπου, στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Δεν είναι προφανές ότι η δική μας αναφορά στην εργασία γίνεται υπό την έννοια της ανθρώπινης δραστηριότητας, αυτής που, όπως γράφαμε, μεσολαβεί μεταξύ ανθρώπου και φύσης για να αναπαράξει μέσω αυτής τη ζωή του;

Θα μου πεις, ίσως: εσύ είσαι μαλάκας και γράφεις ό,τι θες! Οk, ας δούμε τι γράφει ο παππούς (πριν του αλλάξει τα φώτα ο βιομήχανος και ο καράφλας δικηγόρος!) στα Οικονομικά και φιλοσοφικά χειρόγραφα:

Φυσικά, και τα ζώα παράγουν. Κατασκευάζουν φωλιές, κατοικίες, όπως στην περίπτωση με τις μέλισσες, τους κάστορες, τα μυρμήγκια, κ.λπ. Τα ζώα, ωστόσο, παράγουν γιατί αυτό είναι αυστηρά αναγκαίο για τον εαυτό τους ή τα νεογέννητα. Τα ζώα παράγουν μόνο προς μία κατεύθυνση, ενώ ο άνθρωπος παράγει καθολικά. Τα ζώα παράγουν κάτω από την πίεση της άμεσης φυσικής ανάγκης, ενώ ο άνθρωπος παράγει όταν είναι ελεύθερος από τη φυσική ανάγκη και παράγει πραγματικά μόνο απελευθερωμένος από την ανάγκη αυτή. Τα ζώα παράγουν μόνο τον εαυτό τους, ενώ ο άνθρωπος αναπαράγει ολόκληρη τη φύση. Τα προϊόντα τής ζωικής παραγωγής ανήκουν άμεσα στα φυσικά τους σώματα, ενώ ο άνθρωπος είναι ελεύθερος απέναντι στο προϊόν του… Είναι αυτή ακριβώς η εργασία του πάνω στον αντικειμενικό κόσμο με την οποία ο άνθρωπος πράγματι αποδείχνει τον εαυτό του ως ειδολογική ύπαρξη. Η παραγωγή αυτή είναι η δραστήρια ζωή του ως είδος. Μέσα από την εργασία, η φύση εμφανίζεται ως δικό του έργο και δική του πραγματικότητα .

Λοιπόν, ‘‘ξεφτέρι’’ μας; Τι κάνουμε εδώ; Και ποιος είναι αυτός που έχει μπλέξει τα μπούτια του; Ποια ακριβώς εργασία θέλεις να καταργήσουμε;

Α, την καπιταλιστική! Μάλιστα! Μόνο την καπιταλιστική. Ok.

Και σε τι συνίσταται η εργασία στον καπιταλισμό, κατ’ εσέ; Ποια είναι η διαστροφή που υφίσταται σε σχέση με τη βάση της, δηλαδή τη δυνατότητα του ανθρώπου για ελεύθερη παραγωγική δραστηριότητα;

Σε αφήνουμε να το σκεφτείς με την ησυχία σου και να μας πεις. Και φυσικά δεν πρόκειται να σε βοηθήσουμε ώστε να μη πέσεις στις διάφορες λούμπες τών αντιφάσεων του ίδιου τού Μαρξ. Γιατί βλέπεις, εμείς, παρ’ όλο που «λέμε ό,τι θέμε», είμαστε πιο υποψιασμένοι για τις ‘‘τρύπες’’ τής όχι σε ασήμαντο βαθμό ‘‘σκόρπιας’’ κοσμοθεωρίας του από εσένα που, φαίνεται, το μόνο το οποίο σε ενδιαφέρει[***] είναι να ‘‘τσιμπήσεις’’ πέντε γραμμές από αυτήν, νομίζοντας ότι σε καθιστούν αναρχομαρξιστή (=αναρχοκομμουνιστή) με ονομασία προέλευσης!


Τα λέμε


[***] Εκτός από το να παίζεις ‘‘επαναστάτες’’ κι αστυνόμοι με τους μπάτσους… ;-)

LeftG700 είπε...

Φίλε Ежовщина, καλώς ήρθες,


Κατ’ αρχήν, να σε ευχαριστήσουμε για ένα καλό που μας κάνεις, ‘‘κλειδώνοντας’’ το όνομά σου πάνω στο συγκεκριμένο τραγούδι. Όλο και κάποιος φίλος τού ΚΚΕ θα περάσει, θα κλικάρει, θα το δει και θα το πει και στους υπόλοιπους που μας έχουν για οπορτούνες τού κερατά! ;-)

Τώρα για τα υπόλοιπα:

1) Ούτε από εδώ το φέραμε, ούτε από εκεί το πήγαμε. Το γράφουμε φαρδιά-πλατιά στην ταυτότητά μας, στη δεξιά στήλη τού μπλογκ.

2) Δεν μπορείς να καταλάβεις την ‘‘ευπειθή’’ αναφορά μας στον πατριωτισμό γιατί δεν κατάλαβες σε τι από τα λεγόμενα του rapos απαντούσαμε. Την άλλη φορά καλύτερα! ;-)

3) Δεν καταλαβαίνουμε εμείς αυτή τη φορά, γιατί μας αραδιάζεις όλες αυτές τις περιπτώσεις για Μαγιακόβσκι και Αχμάτοβα κ.λπ., κ.λπ. Σε τι μας αφορούν; Ή μάλλον: μας αφορούν, ως αριστερούς, αλλά σε τι είμαστε ένοχοι —όπου υπάρχει βαθμός ενοχής;

4) Τι να κάνουμε σύντροφε; Υπάρχουν και αναγκαιότητες σ’ αυτή τη ζωή. Εσύ νομίζεις ότι μπορείς να τις καταργήσεις επειδή δεν σου αρέσουν; Και γιατί δεν καταργείς και την αναγκαιότητα τού θανάτου, χωρίς την οποία η ζωή στον πλανήτη θα σβήσει μέσα σε 100 χρόνια;

5) Μα δεν ισχυριστήκαμε ότι η δύναμη δεν βγαίνει και από τα στόματα! Έρχονται όμως περιστάσεις στις οποίες όπου δεν πίπτει λόγος λ.λπ., κ.λπ., κ.λπ… Αναγκαιότητα κι αυτή. Δεν σου αρέσει; Και τότε γιατί πλακώνετε τους μπάτσους στις μολότοφ; ;-) Τα δικά σας δικά σας, και των άλλων μισά-μισά;

6) Μη μας μιλάς εμάς για τον ‘‘αντιδραστικό’’ Αναγνωστάκη. Για ρίξε πάλι μια ματιά στη δεξιά στήλη τού μπλογκ. Θα βρείς ένα ‘‘αντιδραστικό’’ (και λίγο ‘‘σταλινικό’’) ποίημά του…


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Ανώνυμε φίλε,


Για να μην επαναλαμβανόμαστε, να διαβάσεις το σχόλιό μας προς τον Kalinin, λίγο παραπάνω, και τον Ежовщина λιγότερο παραπάνω.


Τα λέμε

Kalinin είπε...

Λες οτι δεν έκανες θέμα με την ιδεολογική μου ταυτότητα ενώ το έκανες.(και με του rapos)
Και στην απαντησή σου το δικιολογείς μάλιστα. ΟΚ. Κατανοητό.
Είμαι ιδεολογικά προσκείμενος στον αναρχικό χώρο.
Ειμαι ειρηνιστής αλλά όχι φανατικά.
Ερευνώ για χρόνια την ιστορία της σύγχρονης εξουσίας και έχω βρει
πολύ λίγες καλές στιγμές ώστε να ταυτιστώ με κάποια από τις τάσεις της
Γνωρίζω σχετικά καλά το Μαρξικό έργο (και τις τρύπες του)
Η αυτονομία δεν είναι το φόρτε μου:-))
Με μπάτσους δεν έχω παίξει ποτέ τίποτα.
Εξ ιδίων κρίνεις τα αλλότρια.
Δεν πεφτεις μέσα πάντα μ'αυτόν τον τρόπο.

Η ελευθερη δραστηριότητα δεν ονομάζεται "εργασία" παρά μόνον ατυχώς.
Τώρα αυτά θα λέμε.
Λες: "τα γνωστά, αγαπημένα σε όλα τα ρεύματα της αναρχοαυτονομίας αποσπάσματα" μα ...τι εννοείς ότι είναι αδύναμα επειδή είναι τα αγαπημένα του συγκεκριμένου χώρου?
Και μετά, αυτό το δικό σου αγαπημένο που παραθέτεις, δε λέει τίποτα αλλο παρά το ότι αυτός που χε μπλέξει τα μπούτια του-το παμε και πριν-ήταν το ίδιο το επαναστατημένο νιάτο που το γραψε και που παρακάτω έγραψε πως "Όταν μιλάμε για εργασία μιλάμε πάντα για την μισθωτή εργασία"
Φυσικά και δεν γίνεται προφανές αυτό το οποίο αναφέρεσαι μιας και μιλάς για τον "άνθρωπο της εργασίας" και την "εξουσία του" ενώ τώρα -με το απόσπασμα του νιανιαρου κομμουνοφρίκουλα- μιλάς για την εργασία του ανθρωπου (την ελευθερη δραστηριότητα).
Η ελεύθερη δραστηριότητα όμως δεν γίνεται το υποκείμενο του ανθρώπινου, αντίθετα το ανθρώπινο είναι το υποκείμενο της ελεύθερης δραστηριότητας.Η ελευθερη δραστηριότητα παράγει τα έργα του ανθρώπου, η μισθωτή εργασία παράγει τον ανθρωπο της εργασίας το γνωστο αλλοτριομένο "ον".
Ελά μην κανεις ότι μπερδεύτηκες. Το σχόλιο μου ακολούθησε το δικό σου "αυτό που χρειαζόμαστε είναι μία κοινωνία με τους ανθρώπους της εργασίας στην εξουσία" (μπρρ παγώσαμε)
Μιλάς για τον άνθρωπο της εργασίας και την εξουσία του ανθρώπου της εργασίας και κανείς δε παρεξήγησε.
Αν κάνεις τις προσθαφαιρέσεις τι μένει? Κάποια εκατομμύρια εκτελεσμένων από λάθος και ....αναγκαιότητα που λέει κι ο Ежовщина

φίλε Ежовщина (ξου ξου:-) θεώρησα και απ'αυτα που γράφεις ότι το r στο τέλος σημαίνει rapos?

Υπάρχει που υπάρχει ένα (μικρό μα ανυπέρβλητο) πρόβλημα συνεννόησης-το γνωστό-κάνεις κι εσύ εξυπνάδες και μας μπερδεύεις `;-))

LeftG700 είπε...

Φίλε Kalinin,


Δεν είσαι σωστός! Σε ένα ποστ που εκ των πραγμάτων φέρνει την κουβέντα στον ‘‘σταλινισμό’’ και τον ‘‘αντισταλινισμό’’ δεν έχει σημασία για την ίδια την κουβέντα να ξέρουμε εμείς και οι αναγνώστες σε ποια υποκατηγορία των ‘‘αντισταλινικών’’ εντάσσεται ο καθένας που εκφράζει τέτοιες απόψεις; Διότι ‘‘αντισταλινικός’’ είναι κι ο Ψαριανός κι ο Μανδραβέλης κι ο Αντώνης ο Λιάκος ο καθηγητής κι ο Αλαβάνος κι όλες οι φυλές τού Ισραήλ! Τι θα έκανες αν σε ταυτίζαμε με αυτούς; Δεν θα μας έλεγες «ώπα μάγκες, εγώ είμαι του αναρχικού χώρου, δεν έχω καμιά δουλειά μ’ αυτά τα παρτάλια!»; Λοιπόν; Ούτε σου κάναμε ανάκριση σε ποιο κομμάτι του πρόσκεισαι (γιατί έχετε κι εσείς τους εσωτερικούς σας διαχωρισμούς, το ξέρεις καλύτερα από εμάς). Μη πας λοιπόν να μας βγάλεις και NKVD! ;-) Ούτε και το άλλο με το ‘‘επαναστάτες’’ κι αστυνόμους να το πάρεις τοις μετρητοίς. Ο ‘‘χώρος’’ τα ’χει αυτά. Στο ‘‘χώρο’’ μιλούσαμε, όχι σ’ εσένα. Μη κάνεις σαν νεοσύλλεκτος κνίτης! ;-)

Στο ζήτημα της εργασίας: Μας δίνεις την εντύπωση ότι παίζεις με τις λέξεις. Δεν είναι υποχρεωτικό να έχεις πρόθεση γι’ αυτό, αλλά πάντως το αποτέλεσμα μοιάζει με σχολαστική λεξιλογική ανάλυση. Είναι φανερό από όλα τα συμφραζόμενα για ποιου είδους εργασία κάνουμε λόγο. Στα δικά σου λόγια δεν ήταν. Έγινε τώρα, με το τελευταίο σου σχόλιο: μισθωτή εργασία. Μάλιστα. Για την κατάργηση αυτής μιλάς. Ok.

Όμως η εργασία στον καπιταλισμό δεν χαρακτηρίζεται μόνο από αυτό που βέβαια οφείλεται στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και τη μετατροπή τής ανθρώπινης εργασία (με τη γενική έννοια) σε εμπόρευμα. Έχει κι άλλα, που τα έφερε η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Έχει την οργάνωση της παραγωγής. Έχει τα συστήματα παραγωγής. Έχει τις οικονομίες κλίμακος (όγκος παραγωγής) για να πως μερικά πρόχειρα όπως μου ’ρχονται. Τι κάνουμε μ’ αυτά; Και τι κάνουμε με το μερίδιο αμοιβής τής εργασίας που πάντα, σε όλα τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα υπολείπεται από το σύνολο της παραγωγής; (Ακόμα κι πρωτόγονος τροφοσυλλέκτης δεν έτρωγε στην καθισιά του ό,τι μάζευε. Αποθήκευε για το χειμώνα, μ’ άλλα λόγια ξεχώριζε ένα πλεόνασμα.)

Τι κάνουμε μ’ όλα αυτά; Τα πετάμε; Διότι μπορείς να μου πεις, ας πούμε, ότι δεν γουστάρεις τα συστήματα παραγωγής, γιατί σε μετατρέπουν σε ρομπότ, όπως θα έλεγε, πιθανόν, ο ανώνυμος πιο πάνω. Κι ας πούμε ότι τα πετάμε. Δηλαδή τι προτείνεις στην κοινωνία; Back to the past; Αυτό μπορείς να το κάνεις εσύ, άντε με μια παρέα (και πάλι θα συμβιβαστείς: τι θα κάνεις άμα σε πιάσει πονόδοντος και χρειάζεσαι σφράγισμα; ;-) ) Η κοινωνία δεν μπορεί να το κάνει.

Άρα, επειδή σ’ αυτή τη ζωή υπάρχει και η ρημάδα η διαλεκτική τής εξέλιξης, βλέπεις ότι, αν ας πούμε λυθεί το πρόβλημα της κοινωνικής ιδιοκτησίας τών μέσων παραγωγής, αυτό δεν σημαίνει πως αυτομάτως όλα θα είναι ωραία και καλά. Κάθε νέα κατάσταση έχει και τα δικά της προβλήματα που την υπονομεύουν και τείνουν να την διαστρέφουν. (Νομίζεις ότι ένα ιδανικό αναρχικό κοινόβιο θα είναι απαλλαγμένο από τα δικά του ιδιαίτερα προβλήματα;).

Εδώ υπάρχουν λοιπόν δύο δρόμοι, κατά την άποψή μας: Ή συνειδητοποιείς την πραγματικότητα και συμβιβάζεσαι με την ιδέα ότι, τουλάχιστον στη γη, ο Παράδεισος δεν υπάρχει, ή έρχεσαι εδώ —καλή ώρα!— και μας τα χώνεις επειδή αυτό που σκεπτόμαστε εμείς δεν είναι ο Παράδεισος!

Εντάξει, το δεύτερο είναι βολικό, δε λέμε! Αλλά σε τι βοηθάει την καλυτέρευση των πραγμάτων; ;-)


Τα λέμε