‘‘Καμμένη’’ προπαγάνδα: Κομμένη!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ Τετάρτη που ανέβηκε στο TVXS η περιβόητη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα με τις «πέντε ψήφους τού Καμμένου» έχουν περάσει ήδη πέντε ημέρες. Δεν έχει κανένα νόημα να αναφερθούμε στα πραγματολογικά στοιχεία τής υπόθεσης. Όσοι ενδιαφέρθηκαν να μάθουν τι πραγματικά ειπώθηκε το ξέρουν ήδη. Συνεπώς ξέρουν επίσης και όλη τη σπέκουλα που οικοδομήθηκε στο αμέσως μετά διάστημα πάνω στις επίμαχες φράσεις μέσω διαστρεβλώσεων, επιλεκτικών αναγνώσεων και εξ ίσου επιλεκτικών αποσιωπήσεων. Η κεντρική ιδέα βέβαια τής σπέκουλας  ήταν το χιλιοπαιγμένο έργο τών τάχα μου συγκοινωνούντων δοχείων μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, ή αλλιώς, η γνωστή φαιοκόκκινη ‘‘συμμαχία’’. Αυτό ήταν το ρητό ή υπόρρητο μήνυμα που εκπεμπόταν σε διάφορες παραλλαγές. Για όσους τυχόν είχαν δυσκολία να πιάσουν τα υπονοούμενα, μια από τις παραλλαγές δινόταν σε καθαρή εικαστική μορφή δια χειρός Δημήτρη Χαντζόπουλου στο πρωτοσέλιδο του κεντρικού δημοσιογραφικού οργάνου τής ‘‘Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης’’, στα Σαββατιάτικα «Νέα»:

Στο αριστερό άκρο τής εικόνας ο Χίτλερ, στο δεξιό ο Στάλιν. Μια γεφυρα ενώνει τα ‘‘δύο άκρα’’ και πάνω σ’ αυτήν δύο διαβάτες που τη διασχίζουν. Ο ένας από αυτούς σχολιάζει: «Γιατί είναι τόσο φοβερό αυτό που είπε ο Τσίπρας στον Καμμένο;... Αν έλειπαν, δηλαδή, πέντε-έξι τρίχες από το μουστάκι τού Στάλιν δεν θα του τις έδινε ο Χίτλερ;...»! (Για άγνωστους λόγους το συγκεκριμένο σκίτσο τού Χαντζόπουλου δεν έχει ανέβει στο ηλεκτρονικό site τής εφημερίδας, κι έτσι δεν μπορείτε να το ‘‘απολαύσετε’’ σε μεγάλο μέγεθος. Αρκεστείτε σε μικρογραφία, από τα πρωτοσέλιδα.)

Βεβαίως από την υπόλοιπη Αριστερά ακούστηκαν οι ‘‘επιβεβλημένες’’ (και λόγω προεκλογικής περιόδου) επικρίσεις. Ευτυχώς όμως, τουλάχιστον οι κεντρικές ‘‘επίσημες φωνές’’ φρόντισαν να προφυλάξουν τον ΣΥΡΙΖΑ από ανόητες ταυτίσεις με το κόμμα τού Καμμένου, συνειδητοποιώντας επί τέλους, θέλουμε να ελπίζουμε, ότι όταν χτυπάει η αντικομμουνιστική καμπάνα τού «τι Αδόλφος τι Ιωσήφ, 7 γράμματα τους χωρίζουν μόνο» χτυπάει για όλους τους αριστερούς. Και εκείνη που πρώτευσε σ’ αυτό ήταν η Αλέκα Παπαρήγα, η οποία φρόντισε ‘‘αριθμητικώς και ολογράφως’’ να διευκρινίσει στη διακαναλική συνέντευξη τύπου την Παρασκευή που μας πέρασε: «[...] βεβαίως έχουν διαφορές μεταξύ τους ουσιαστικές, εμείς δεν τα ισοπεδώνουμε».

Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον —ενδιαφέρον και επειδή  έχει την πλάκα του— παρουσίασαν οι αντιδράσεις τού Δημαρίτη (με πολιτικά) Παπαδημούλη και του Red Notebook —το οποίο, παρεμπιπτόντως, όλο και περισσότερο μοιάζει με το επίσημο όργανο της τάσης τού ΣΥΝ Κοκκινοπράσινο Δίκτυο αντί τού ανεπίσημου οργάνου τού όλου ΣΥΝ, όπως, φανταζόμαστε, ήταν η αρχική στόχευση. Έτσι, ο μεν πρώτος έσπευσε να διευκρινίσει ότι «Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα κυβερνητικής σύμπραξης με τον Π. Καμμένο. Ανήκει στη πολυκατοικία της δεξιάς.», αθροίζοντας τον εαυτό του, αντικειμενικά, στους πασοκικής (αλλά και νεοδημοκρατικής) κοπής διαστρεβλωτές  τού Τσίπρα, ο οποίος δεν έκανε κανένα λόγο για κυβερνητική σύμπραξη. Και το δεύτερο, φρόντισε, σχεδόν πανικόβλητο, να ανεβάσει ολόκληρο infomercial (=informative + commercial) με πρωταγωνιστή τον λενινιστή (χωρίς Λένιν!)  Γιάννη Μηλιό, στο οποίο ο κύριος καθηγητής (και μάλλον ξεθωριασμένος πλέον καθοδηγητής) μάς εξηγεί  τι πρεσβεύει το κόμμα τού Καμμένου (δηλαδή ο Καμμένος και μία δράκα κολλητών του). Λες και δεν το ξέραμε και περιμέναμε τον Μηλιό να μας το πει!

Τι άλλο; Α! Προλάβαμε να καταγράψουμε τον ορκισμένο εχθρό τού ‘‘εθνολαϊκισμού’’ (αριστερού και δεξιού αδιακρίτως καθ’ ό,τι ένας είναι ο ‘‘εθνολαϊκισμός’’!) να εκφράζει τη ντροπή του, τον προξενητή τού γάμου μεταξύ Μαρξ και Χάγιεκ να ξεδιπλώνει τη μεταμοντέρνα πολιτική αναλυτική(;) του σκέψη(;), διατυπωμένη σε άψογη mumbo-jumbo διάλεκτο και τον γνωστό και μη εξαιρετέο ηθικολόγο φίλο μας να ρίχνει τους κεραυνούς του —αν και κάπως συγκρατημένα, για να τα λέμε όλα.

ΑΛΛΟΥΣ ΕΠΑΙΝΕΣΑΜΕ και σ’ άλλους ‘‘τα σούραμε’’. Εμείς τι λέμε; Εμείς λέμε τα εξής απλά:

Μένοντας στα όσα είπε ο Τσίπρας (κι όχι βέβαια στα όσα λένε τα πράσινα παπαγαλάκια και τα όσα ‘‘ζωγραφίζουν’’ οι διάφοροι Χαντζόπουλοι) δεν έχουμε το παραμικρό πρόβλημα! Ποτέ δεν κρύψαμε ότι οι αρχές μας είναι περιορισμένες. Και αυτή που βρίσκεται πάνω-πάνω είναι μια και μοναδική: πώς να αλλάξουμε τον κόσμο παίρνοντας την εξουσία. Μπορεί κυβέρνηση να μη σημαίνει και πραγματική εξουσία, αλλά, εκτός κι αν κάποιος πιστεύει τις ονειροφαντασίες τού Χόλογουέι, δεν νοείται και εξουσία χωρίς κυβέρνηση!

Ο Στέλιος Κούλογλου έθεσε ένα υποθετικό ερώτημα, βάσει ενός φανταστικού σεναρίου. Ο Τσίπρας θα μπορούσε να το αποφύγει ευθέως ή υπεκφεύγοντας, όπως μάλλον τον συμβούλευσε εκ των υστέρων ο Θανάσης Καρτερός από τις σελίδες τής χθεσινής «Αυγής». Προτίμησε να απαντήσει. Εμάς αυτό δεν μας χαλάει καθόλου. Το αντίθετο. (Έχουμε και ‘‘προσωπικούς’’ λόγους: πρόσφατα, συζητώντας με κάποιους αριστερούς φίλους σε ένα blog,  πήραμε την εξής απάντηση σε ένα υποθετικό δικό μας ερώτημα: «δεν απαντάμε σε υποθετικά ερωτήματα»!) Ούτε η ουσία τής απάντησής του μας χαλάει. Είπαμε: άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια. (Θα μπορούσε να προφυλαχθεί καλύτερα όμως: η πρόληψη είναι πάντα προτιμότερη από τη θεραπεία.) Το αν τώρα αυτό το σενάριο έχει πιθανότητες να επαληθευτεί στην πραγματική ζωή, δεν το ξέρουμε, απομένει στην ίδια τη ζωή να το δείξει, και μάλιστα σε λίγες ημέρες. Άρα, κοντός ψαλμός, αλληλούια και δεν πρόκειται να ασχοληθούμε παραπέρα. Ένα όμως ξέρουμε: όλη αυτή η φιλολογία περί πιθανής κυβέρνησης της Αριστεράς εκ μέρους τού Τσίπρα εμψυχώνει και ενθαρρύνει ένα σημαντικό αριθμό ανθρώπων που έχουν κουραστεί να είναι ‘‘από κάτω’’. Αυταπάτες; Μπορεί. Είμαστε σε θέση όμως, ως Αριστερά, να μηδενίζουμε το ενδεχόμενο τέτοιου τύπου αυταπάτες να αποτελέσουν την αφορμή να μας πλησιάσει περισσότερος κόσμος, κι έτσι να μπορέσουμε να συνομιλήσουμε μαζί του; Τόσο πολύ έχουμε δέσει το γάιδαρό μας, που μας αφήνει αδιάφορους ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Κι έπειτα, εμείς δεν είμαστε που λέμε «το δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας»; Τι μας πειράζει αν κάποιοι ξεκινήσουν να περπατάνε παρακινημένοι από μια αυταπάτη; Μήπως δεν θα έχουν την ευκαιρία, αν μείνουν μαζί μας, να δούνε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα; Και μήπως δεν θα έχουμε κι εμείς την ευκαιρία, αν υποθέσουμε ότι είμαστε πιο ‘‘σοφοί’’, να τους βοηθήσουμε σ’ αυτό,  στη μακρινή διαδρομή που έχουμε μπροστά μας;

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ: Μας αφήνει παγερά αδιάφορους πόσοι από τους αριστερούς που διαβάζουν αυτό το ιστολόγιο δεν θα ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και θα προτιμήσουν άλλο αριστερό ψηφοδέλτιο (πού πας ρε ΔΗΜΑΡ; Αριστερό είπαμε!) . Θα μας στενοχωρούσε όμως, αν κάποιοι θα το κάνουν επειδή έφαγαν τη φόλα τής πασοκικής προπαγάνδας —ή πήραν τον Χαντζόπουλο, δηλαδή έναν γελοιο-γράφο, στα σοβαρά. Και θα μας πονούσε και θα μας έσφαζε, αν έστω και ένας(1) κατάπινε και αμάσητη αυτή τη φόλα και α-ψήφιζε σύμπασα την Αριστερά, βοηθώντας έτσι να εκπληρωθεί ο απώτερος σκοπός όλων αυτών των αισχρών συκοφαντιών...

Η εικόνα, από το nouvellesimage.com