Αντί επιλόγου στο προηγούμενο post: Τι είναι αριστερό; Ερωτά και απαντά ο Διονύσης Γουσέτης.

Τον θυμόμαστε από την «Αυγή», όπου έγραφε για πολλά χρόνια, 13 είχε πει ο ίδιος, αν δεν κάνω λάθος. Τον διαβάζαμε και παθαίναμε: «Τι λέει τούτος, ρε μαλάκα;» «Ξέρω ’γω;» «Ρε μαλάκα, πώς τον έχουν αυτόν μέσα εκεί;» «Και τι ρωτάς εμένα; Τράβα ρώτα τον Αλέξη!». Μέχρι που το καλοκαίρι τού 2008 έχασε κάθε μέτρο, σπάσανε τα φρένα του, τα πήρε ο Τάσος Κουράκης στο κρανίο, το έκανε θέμα, προφανώς πέσανε και κάποιες Χριστοπαναγίες κι από άλλους που του τα μάζευαν, κι έληξε η ιστορία του μια και καλή.

Ψάχνοντας στο Protagon για κάτι σχετικό με την προηγούμενη ανάρτηση, έπεσα πάνω σ’ ένα κείμενό του με τον ‘‘ερεθιστικό’’ τίτλο Τι είναι αριστερό; Διαβάζεται μονορούφι. Και κάνει τον αναγνώστη σοφότερο για το τι δεν είναι αριστερό.

Τι είναι αριστερό;

Η δικτατορία του 1967 με βρήκε στο τελευταίο έτος του Πολυτεχνείου. Με έσπρωξε στην αριστερά. Για μένα, η αριστερά ήταν ο αντίποδας και ο πιο σφοδρός πολέμιος της δικτατορίας. Επίσης, ήταν η παράταξη που τα μέλη της δεν απολάμβαναν τα ανθρώπινα δικαιώματα, που ήταν θύματα διακρίσεων.

Στην αριστερά κόλλησα συντάξιμα ένσημα. Στη φιλοευρωπαϊκή βέβαια, αφού ο σταθερός προσανατολισμός μου ήταν και είναι η Ευρώπη. Το ΚΚΕ εσωτερικού ήταν το πλέον ευρωπαϊκό κόμμα της αντιπολίτευσης. Υπήρξα λοιπόν μέλος του ΚΚΕ εσωτερικού και στη συνέχεια μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και υποψήφιος βουλευτής του Συνασπισμού. Αποχώρησα από τον Συνασπισμό το 2003, επί προεδρίας Νίκου Κωνσταντόπουλου. Ήταν η εποχή που ο ΣΥΝ έκανε τη στροφή, από ευρωπαϊκό σε «ριζοσπαστικό» κόμμα της καθ’ ημάς Ανατολής. Ο Ν. Κωνσταντόπουλος δεν παρακάθησε στο δείπνο προς τιμήν του προέδρου Κλίντον για να μην αναγκαστεί να σφίξει το «αιματοβαμμένο χέρι του», όπως μας εξήγησε. Δεν δίστασε όμως να σφίξει το άσπιλο και αμόλυντο χέρι του Μιλόσεβιτς και μάλιστα ήταν τόσο υπερήφανος για το σφίξιμο αυτό, ώστε έβαλε τη φωτογραφία του στο προεκλογικό φυλλάδιο του ΣΥΝ. Η ιστορία με την αριστερά και τα ανθρώπινα δικαιώματα είχε πάρει τέλος μέσα μου.

Έκτοτε, ο ΣΥΝ κατρακυλούσε όλο και πιο κάτω στην κατηφόρα του «ριζοσπαστισμού». Ο πρόεδρος Αλέκος Αλαβάνος μετείχε στο υπερπατριωτικό «Δίκτυο 21», φυτώριο των φίλων και συμβούλων του Α. Σαμαρά Φαήλου Κρανιδιώτη και Χρύσανθου Λαζαρίδη, των φίλων του εγκληματία Οτσαλάν Αντώνη Ναξάκη και Σάββα Καλεντερίδη και πολλών άλλων του ιδίου προσανατολισμού. Ο αντιιμπεριαλιστής Α. Αλαβάνος πολέμησε το σχέδιο του ΟΗΕ για το Κυπριακό ακόμα και μέσα στο κόμμα του, πολέμησε το φεμινιστικό κίνημα για την κατάργηση του άβατου στο Αγ. Όρος, πολέμησε την θέσπιση των αγγλικών ως δεύτερης επίσημης γλώσσας μας, πολέμησε το όνομα των βορείων γειτόνων μας, πολέμησε τους «σπασίκλες» μαθητές, πολέμησε ακόμα και την κυβέρνηση Τζανετάκη στην οποία μετείχε το κόμμα του. Τέλος, πολέμησε μπαμπέσικα την υποψηφιότητα του Μιχάλη Παπαγιαννάκη στο Δήμο της Αθήνας και αντ’ αυτού προώθησε τον Αλέξη Τσίπρα, σκάβοντας με αυτό τον τρόπο χωρίς να το ξέρει, το λάκκο του. Πολέμησε δηλαδή ο Αλέκος Αλαβάνος οτιδήποτε ήταν ευρωπαϊκό και προοδευτικό, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικές ενέργειες την επίσκεψη στον πρέσβη των αγιατολλάδων του Ιράν και την προτροπή να μεταβάλλουμε την πλατεία Συντάγματος σε πλατεία Ταχρίρ.

Ο Αλέξης Τσίπρας που διαδέχτηκε τον Α. Αλαβάνο ακολούθησε την ίδια γραμμή με αυτόν, αλλά προς το φαιδρότερο. Για παράδειγμα, χαρακτήρισε τον οπαδό του Κέϋνς Πωλ Κρούγκμαν νέο-φιλελεύθερο (!) και μιλούσε για …φτηνό πετρέλαιο που θα μας έδινε ο φίλος του Ούγκο Τσάβες. Στη συνέχεια, την εποχή της αντιπαράθεσης Γ. Παπανδρέου και Ε. Βενιζέλου στο ΠΑΣΟΚ, που ο δυσαρεστημένος κόσμος του κύτταζε προς τον ΣΥΝ, ο Α. Τσίπρας καβάλησε το καλάμι και δήλωνε με στόμφο: «ένα μεγάλο τμήμα της νέας γενιάς, της μεταπολίτευσης και του Πολυτεχνείου, ένα αριστερό, ριζοσπαστικό και αντινεοφιλελεύθερο τμήμα της κοινωνίας, πείστηκε από την συνολική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, που με σταθερότητα, συνέχεια και συνέπεια παρουσίασε όλο αυτό το διάστημα. Σ’ αυτό συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό οι πολιτικές θέσεις και οι ιδεολογικοπολιτικές του επιλογές». Αφού δήλωσε οπαδός της «σκέψης του Μάο» και του κ. Παλαιοκρασσά, καυχήθηκε ότι ο ίδιος και η γενιά του «νομιμοποίησαν τις καταλήψεις στα σχολεία» το 1991. Καμαρώνει ότι ως φοιτητής έμπαινε στα αμφιθέατρα μόνο για τις συνελεύσεις και ακολουθώντας την γραμμή Αλαβάνου προέτρεπε τους φοιτητές να αντιγράφουν στα διαγωνίσματα. Τον είδαμε να ανοίγει ο ίδιος προσωπικά μπάρες διοδίων, δίνοντας το παράδειγμα της ανομίας. Τον ακούσαμε μέσα στην κρίση να απειλεί ξένους επενδυτές να μην επενδύσουν στην Ελλάδα, τη στιγμή που οι ξένες επενδύσεις είναι το οξυγόνο που περιμένουμε με αγωνία.

Μερικά σκόρπια μαργαριτάρια του ανδρός: Ζήτησε τη μονιμοποίηση 60.000 ατόμων που έκαναν… επαγγελματική εξάσκηση (stage). Όταν ξέσπασε η κρίση, ζήτησε να γίνουν… 100.000 νέες προσλήψεις στο δημόσιο. Απεφάνθη ότι «έχουμε τη μετατροπή μιας ολόκληρης περιοχής [Εξάρχεια] σε λωρίδα της Γάζας». Εφηύρε το ελληνόμετρο, με το οποίο μέτρησε ότι «Αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι τόσο Έλληνες».

Για τα υπόλοιπα του ΣΥΡΙΖΑ και για το ΚΚΕ έχω να γράψω πάρα πολλά. Ολόκληρο βιβλίο, το οποίο σκέφτομαι σοβαρά να το κάνω. Ας πω μονάχα για το ΚΚΕ ότι είναι το μοναδικό ΚΚ της Ευρώπης που χαρακτηρίζει τον εαυτό του σταλινικό. Τα υπόλοιπα εννοούνται.

Από όλα αυτά, πολλά μπορούν να χαρακτηριστούν φασιστικά, αλλά σίγουρα τίποτα δεν μπορεί να είναι αριστερό, σύμφωνα με το δικό μου ορισμό του «αριστερού», κατά τον οποίο: αριστερό είναι ό,τι είναι ευγενές, ό,τι υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις μη ευνοημένες κοινωνικές τάξεις, τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Ό,τι είναι αντίθετο με τον εθνικισμό και το θρησκευτικό φανατισμό. Ό,τι είναι δημοκρατικό.

Το ΚΚΕ, από τον πρώτο καιρό της μεταπολίτευσης, δεν είχε καμία από αυτές τις ιδιότητες και έτσι εύκολα κατέληξα ότι το ΚΚΕ δεν είναι αριστερό. Όταν όμως ο διάδοχος του αριστερού ΚΚΕ εσωτερικού έκανε την «αριστερή στροφή», όπως την αποκάλεσε, απώλεσε και αυτός τις ιδιότητές του -κατά τον ορισμό μου- «αριστερού». Έπρεπε λοιπόν να πω αναγκαστικά ότι «ούτε το ΚΚΕ ούτε ο ΣΥΝ είναι κόμματα αριστερά». Τότε όμως γινόταν φανερό ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον ορισμό μου. Το σημαινόμενό μου ήταν αντίθετο με το σημαινόμενο όλης της κοινωνίας για την λέξη «αριστερός». Ήμουν υποχρεωμένος να το αλλάξω. Το άλλαξα λοιπόν. Δέχτηκα αυτό που δέχεται η κοινωνία. Δέχτηκα ότι αυτά τα κόμματα είναι αριστερά. Ότι αυτή είναι η αριστερά που διαθέτουμε τουλάχιστον εμείς εδώ στην Ελλάδα.

Έτσι λοιπόν κατέληξα ότι η αριστερά κάθε κοινωνίας είναι συνάρτηση της κουλτούρας της κάθε κοινωνίας. Και η ελληνική αριστερά είναι το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ. Ε, λοιπόν εγώ δεν είμαι με αυτή την αριστερά. Είμαι ένας sui generis αριστερός που πιστεύει στις αξίες που σας περιέγραψα. Το κόμμα που είναι κοντύτερα στις αξίες αυτές είναι η Δράση του Στέφανου Μάνου. Ως μέλος της Δράσης νιώθω πληρότητα στη δράση μου και χαρά για την προσφορά μου στην κοινωνία σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μου. Γι’ αυτό κατεβαίνω υποψήφιος βουλευτής της Δράσης στη Β΄ Αθηνών.

jura27.wordpress.comΗ εικόνα, από το jura27.wordpress.com